Ton van 't Hof's Blog: Ton van ’t Hof, page 47

03.10.2022

Pakte de verbouwing weer op, raakte al snel door vulmiddel en schuurpapier heen en fietste noodgedwongen maar bij zacht weer naar een bouwmarkt in Dokkum. Wat best een lekker ritje was.

Verdiepte me bij terugkomst in de wondere wereld van de aandoening histamine-intolerantie. Ik denk weer eens dat ik wat heb. Feit is dat ik me bij inname van antihistaminica aanmerkelijk fitter voel. Er zou een relatie met mijn leukemie kunnen zijn, begreep ik, wat ik bij het volgende bezoek aan de specialist zal aankaarten.

Maakte de tjokvolle dakgoten schoon en kruide drie kruiwagens bladafval naar de mestbak van de overburen, waarin wij ons groenafval mogen dumpen. Herfstkarweitje.

Dat Rusland deze oorlog niet gaat winnen, óók niet als Poetin kernwapens inzet, is voor de meeste deskundigen zo klaar als een klontje. Het Russische leger is een janboel. Wat rest Poetin nog? Driehonderdduizend man gedurende de winter loopgraven laten betrekken in de veroverde gebieden? Dat zou zomaar kunnen.

02.10.2022

Als de kwelders rood kleuren is het wad op zijn mooist. Dus na de regenvlagen naar Moddergat gekard, waar we het zeehoofd bewandelden en genoten van zon, zee, wind, dribbelende plevieren, gijpende meeuwen en de karmozijnrode zeekraal. Wat zoiets met je doet: ik werd er opgeruimd van.

Las poëzie op de wc. Wat niet denigrerend bedoeld maar de naakte waarheid is. Nam er de tijd voor, wat ik de laatste tijd te weinig doe. Vroeg me nog af of de poëzie met het verdwijnen van de Grote Poëzieprijs zichzelf nu definitief overleefd heeft. Dacht van niet, wel, niet. Waar ik met betrekking tot poëzie behoefte aan heb: een online plek waar overzicht, kennis en discussie wordt geboden, gedegen opgezet, geen eilandje.

‘Wie wil ik zijn?’ vroeg een schrijfster zich voor haar nieuwe boek af, een typische vraag voor het tijdperk waarin we thans leven, dat van het maakbare ik. Mens, hou toch op! Proef het leven, test het, ervaar het! Dat ikje van je hobbelt er heus wel achteraan.

01.10.2022

Dat we dus, als ik Boekestijn en De Wijk goed begrijp, in een fuik zijn gelopen, waaruit ontsnappen haast onmogelijk lijkt. We = Rusland, Oekraïne, Europa, VS. Fuik = gebruik van nucleaire wapens.

Maar, relativeerde ik om somberte te voorkomen, dingen lopen dikwijls anders dan je vooraf gedacht had.

Buiten trokken donkere regenbuien over, binnen was het 18°C.

Het psychische krachtenveld is een ingewikkeld veld.

Voelde me best oké.

Deed een hele zooi karweitjes.

29.09.2022

Weinig wind, veel zonneschijn. Ochtendwandeling richting Le Repaire, waar we in een schilderachtig landschap een verlaten boerderij monsterden. (‘Nee, Hennie, één boerderij is genoeg!’) Lunch in Hôtel de France, Rochechouart, die opnieuw voortreffelijk was. Daarna languit met een boek, spulletjes ingepakt, klein drankje gedaan. La Buzatière is een snellader gebleken.

28.09.2022

We zagen vandaag niet alle buien aankomen: niet op de gezellige markt in Piégut-Pluviers, niet voor het oeroude maar gesloten kasteel van Montbron en ook niet tijdens het ommetje door de rustieke omgeving.

Alleen tijdens het ommetje viel er een vloek, vloekje.

Ook de lunch was lachen. Het dagmenu in een herberg in een piepklein plaatsje. Authentiek Frans, uitstekend klaargemaakt. Kannetje wijn erbij. Maar de krachtige kreeftensoep en de malse rundertong waren niet echt aan Hennie besteed. Het toetje daarentegen wel.

Luisterde tegen borreltijd naar enkele politieke podcasts waarin ook de politieke journalisten het niet meer wisten. We zijn zo langzamerhand met zijn allen het spoor bijster.

Wat ik nog wel wist: waar ijskoude biertjes lagen.

27.09.2022

Luisterde in de ochtendschemering naar de laatste analyse van Boekestijn en De Wijk: de kans dat het tot een gewapend conflict tussen Rusland en de VS komt is toegenomen.

Het weer in La Buzatière oogde minder somber.

We deden boodschappen en maakten een lange wandeling. Ook werden er kastanjes geraapt. Het barst hier van de kastanjebomen.

Toen de wind toenam en de temperatuur daalde stak ik de haard aan en ontkurkte flessen.

Overdacht voor de opflakkerende vlammen iets wat De Wijk nog had gemompeld en me de godganse dag door het hoofd was blijven gaan: dat nucleaire planners maar met elk scenario rekening moesten houden.

26.09.2022

Vandaag door de omgeving rondgetoerd en rondgewandeld. We zagen eeuwenoude platanen met een doorsnede van zes meter, bestegen de Grand Puyconnieux voor een groots panorama, zochten naar resten van een Romeins klooster en vergaapten ons aan een wonderbaarlijke ieniemienie fontein die Google als bedevaartsplaats heeft bestempeld.

We zijn zelden zo snel vertrouwd geraakt met een streek, die sinds de jaren zestig half leeggelopen is. Een oase van rust.

Lunch? Met Franse frieten aan een half drooggevallen meer.

De wandeling aan het einde van de middag was dik en voerde ons naar kuddes Limousin runderen. Koeien én stieren, jong én oud door elkaar, allemaal voor het vlees. Tot dan: olijke baasjes.

Wie hier het nieuws aanzet zet een andere wereld aan.

25.09.2022

Zacht herfstweer, vogels in het groen, de eerste gele en rode tinten.

In rustig tempo naar Oradour-sur-Glane gereden. Dit dorp werd op 10 juni 1944 door de SS vernietigd. Vrijwel alle dorpelingen, ruim zeshonderd in totaal, lieten daarbij het leven. Sinds die dag zijn de resten van het dorp onaangeroerd gebleven en strekken tot getuigenis van deze gruweldaad.

Wist aanvankelijk niet waar ik het zoeken moest.

Waarna de onwerkelijkheid dan toch onder ogen werd gezien.

In het licht van Oradour was ons zondagsmaal, dat werd genoten in Hôtel de France in Rochechouart en ongewoon heerlijk was, een wissewasje.

24.09.2022

Na een genoeglijke avond bij P. en H. aangekomen in La Buzatière, een gehucht in Midden-Frankrijk, waar het landschap glooit en rijkelijk voorzien is van bos.

Tien uur aan één stuk door geslapen, ontbeten met een Franse stok.

’s Ochtends, bij drukkend weer, in Château de Rochechouart kleurrijke middeleeuwse muurschilderingen bekeken, over de lange jacht van Franse adel, dat steevast werd afgesloten met een overdadig maal. Ook toen was het leven goed, mits je geld had.

Nog voor de regens geluncht bij L’oree des vallées, aan de rand van een vallei, waar we ons te goed deden aan een Napolitaanse pizza, begeleid door een pichet energieke Franse rosé.

De rest van de dag is geen geschiedenis; er werd gerelaxt, gechild. Na de nattigheid was er nog anderhalf uur zonneschijn, een boek, wijn, verse groente.

21.09.2022

Vanochtend koffie gedronken bij J.W. in Leeuwarden, die er beter uitzag dan enkele weken geleden en zich na de zenuwslopende periode – ‘u heeft geen kanker, meneer’ – herpakt heeft.

Daarna naar Boekhandel Van der Velde gewandeld en Spring Cannot Be Cancelled: David Hockney in Normandy gekocht, een fraaie paperback boordevol kleurenreproducties van de knuffelkunstenaar van Engeland. Zijn populariteit dankt Hockney niet alleen aan zijn toegankelijke figuratieve werk maar ook, en misschien wel vooral, aan zijn beminnelijke voorkomen. De 85-jarige heeft gevoel voor humor, rookt als een stoomboot en drinkt als een tempelier. Daarnaast heeft hij kundige marketing- en salesmanagers in dienst.

Vervolgens met de bus weer naar Brantgum teruggekeerd. Las onderweg in Koen Peeters roman Kamer in Oostende, dat ik gisteren op de valreep nog uit de bieb meenam en dat me tot nu toe boeit:

‘James Joyce logeerde met zijn gezin in hotel L’Océan; Joyce hoorde de portier de telefoon opnemen: “Allô! Ici le portier de l’océan,” en daar moest Joyce zijn leven lang om grinniken.’

Hoorde thuis dat Poetin een gedeeltelijke mobilisatie heeft afgekondigd en voelde me onbehaaglijk bij deze stap op de escalatieladder. Nog een of twee tredes en we donderen met z’n allen de afgrond in.

Ging, om de zinnen te verzetten, uit tekenen.