Peiman > Recent Status Updates

«هیچ گودالی اونقدر بزرگ نیست که بتونه جمیع شرارت‌های بشر رو توی خودش جا بده. اگر کسی می‌تونست همه‌ی سیاهی‌های روح فقط یک انسان رو مثل جوهر از ماهی مرکب بیرون بکشه، جهان توی تیرگی ناپدید می‌شد.»

«ادبیات به بدبختی بشر خوشه.»

«صفحه‌ی کاغذ تنها جای خالی است که در این جهان پدرم برای من نانوشته گذاشته است. ما جاهایی را که والدینمان خالی می‌گذارند پر می‌کنیم.»

راهبان بیهوده می‌کوشند، آفتاب طرف آنها نیست، چون هیچ چیز جاودان نیست، حتی خورشید.

«زمان مناسب همیشه همین حالاست.»

باور دارم که اگر همیشه چشم به آسمان می‌دوختیم، در نهایت بال درمی‌آوردیم.

«نامه‌ها (۲۱ اوت ۱۹۸۳)» - فلوبر

اگر می‌خواهید مردمان فضیلت‌مند باشند، نخست وادارشان کنید تا میهن خود را دوست بدارند.
روسو

در «مادام بوواری»، خون غایب است که نشان‌دهنده‌ی مرگ پیشین روح اِما در جسمش است.

«مردم بیشتر تلاش در پنهان ساختن آن رویشان دارند ولی خدا نکند بیرون بزند. و آنگاه خشم در چشم برهم‌زدنی درون آدمی را برملا می‌کند. همچون گاوی بی‌خیال که در چمنزار می‌چرد و به ناگاه دُمش را تازیانه‌وار برای کشتن خرمگسی به پهلویش می‌کوبد. دیدنش آسان نیست.»

«دارا و ندار موضوع دست‌مالی‌شده‌ای است ولی تا ابد جای کار دارد.»

«یادآوری»

یاد می‌آورم بسیار دیدار کرده‌ام،
برکرانه‌های نیل،
مرگم را.
می‌نمود هماره،
به هیأت کودکی.

هگل: تاریخ، پیشرفت روح به سوی آزادی است.

فلوبر- دومستر: تاریخ، چرخه‌ای از خشونت و گرفتن قربانی است. (اراده‌ی خدا - حماقت انسان)

مردان زانی بر زنان بدکاره خشم می‌ورزند.
«در باب وصلت زانیان» - آگوستین

‏آگوستین خیانت را بخشودنی دانسته و بر برابری جنسیت‌ها تاکید دارد؛ فلوبر در «مادام بواری» جامعه‌ای ریاکار را نشان می‌دهد که زنان را برای خیانت مجازات می‌کند، اما مردان را نه. اِما قربانی این نابرابری است: خون مسیح همچنان نتوانسته بر دیدگا‌های سنتی جامعه غلبه و این لکه را پاک کند.

مروری بر بخش «بوطیقا و فضای قرآنی»: بوطیقای عربی از سنت شفاهی جاهلی به فرم مکتوب و نوآورانه تحت تأثیر قرآن تحول یافت. خلیل و جاحظ بوطیقای جاهلی را با تأکید بر وزن و قافیه پایه‌ریزی کردند. قرآن این سنت را به چالش کشید و جرجانی نظریه‌های جدیدی با تمرکز بر نوآوری و عمق فرهنگی ارائه داد. این تحول، شعر عربی را از محاکات به خلاقیت سوق داد و شاعرانی چون ابوتمام و ابونواس آن را به اوج نوآوری و چندمعنایی رساندند.

«هر موجودی به همه‌ی موجودات دیگر وابسته است که در محدوده‌ی خشونت طبیعت به دام افتاده. همه‌ی آنها شکار شده‌اند، حتی انسانها.»

شن است ساعت فقیه
کلامی‌ست عقربه‌ها.
وصف نمی‌کند؛
جز نفی خویش.

«آری، خنده اغلب سرپوشی‌ست بر اشک.»

«وقتی کسی را به ستوه می‌آورند و پوست از تن جانش جدا می‌کنند باید به سلاخ دشنام بدهد. ملزم می‌کنم انسانها را به اینکه هستی خود را اگر تلخ است بر سر باعث و بانی آن بکوبند.»

اعتمادِ عطر به گل:
این است اعتمادم،
به زندگانی.

گفتاری واحد در اشکالی متعدد را نمی‌توان عجیب پنداشت چرا که شاعر چیزی را می‌گفت که شنونده پیش‌تر آن را می‌دانست. از همینجا بود که شخص شاعر در آنچه می‌گفت مشخص نمی‌شد. او بیشتر سخن از جمع (سنن، جنگ‌ها، پیروزی‌ها و...) می‌گفت تا سخن از خود.

«بکر است
جملۀ جهان در من،
به گاه خواستن.»

«نکند گور و عدم نیز درد و رنجی داشته باشد؟»

«اگر راه می‌پویم به‌خاطر آن است که او پیش می‌رود؛ چون می‌ایستم اوست که آرام می‌گیرد.»

«محبت فقط همین بود؟ زن فقط همین بود؟ ای خدای من! پس چرا با آنکه سیر شده‌ایم هنوز گرسنه‌ایم؟»

«هرکس به جایی می‌رود که غریزه‌اش می‌کشاندش.»