Aivan Reigh Vivero's Blog

Meeting the Pambansang Bae, Alden Richards

Almost two years ago, I've posted here on my blog my conversation with Alden Richards over the phone. Sa GMA pa lang siya sikat noon. Wala pang ALDUB at lalong wala pang Maine Mendoza a.k.a "Yaya Dub" sa buhay niya. Ang akala ko noon, aabot ng isang dekada bago ko siya makita dahil sa totoo lang, tamad rin naman talaga akong lumabas ng bahay. Ayoko rin ng nakikipila para lang makakita or magpa-picture kasama ang mga artista.

So to speak, hindi ako `yong tipo ng die-hard fan. Okay lang sa akin na makapagpa-picture o hindi. Pero nang magkaroon ako ng chance na i-meet si Alden nang hindi na kailangang pumila, aba'y siyempre, gr-in-ab ko agad ang opportunity na `yon. Thanks to my mother (in the showbiz industry, chos) Chad Kinis at guest siya sa Sunday Pinasaya.

October 25, 2015 nang pumunta kami sa GMA compound. That was a day after Eat Bulaga's historical event "Tamang Panahon." Tandang-tanda ko pa na hindi ako nakatulog dahil sa kaka-anticipate ko kung paano ang magiging unang pagkikita namin. Should I tell him na dalawang beses na niya akong ginawan ng video greetings? But of course, I know he wouldn't remember it dahil for sure marami siyang ginagawan ng video greetings.

Anyways, pagdating namin sa compound ng GMA, nag breakfast muna kami. And to my surprise, nakasabay pa namin sina Ms. Ai-Ai Delas Alas, Jose Manalo at Wally Bayola. Their table was just next to us. Promise, I was feeling shaky right at that very moment.

And after the breakfast, rehearsal naman ng Judge MD segment so sumama ako sa set. And with all honesty in my heart, parang biglang nag slow-mo ang paligid nang makita ko si Alden na nakasakay sa hover trax niya. He was smiling habang nagpapaikot-ikot siya using the hover trax nga.

Simple lang ang suot niya: printed gray t-shirt, maong pants and shoes. Halata ring wala siyang make-up but still, sobrang gwapo niya pa rin. I can see that he's tired because of the "Tamang Panahon" event but still, nakangiti pa rin siya sa lahat. I remember, tumayo lang ako sa gilid at pinagmasdan siya. There was an opportunity para makapagpa-picture sa kanya pero hindi ko magawang ihakbang ang mga paa ko. At saka nahihiya ako.

During the rehearsal, I noticed that Alden is such a sweet, funny and caring guy. Well, that's an opinion coming from a BS Psychology graduate, ha? I dunno, but Alden's personality is really bright. He seemed like a really nice guy. No sugar coating.

After the rehearsal, umakyat na kami sa dressing room ng kasama ko. Hindi pa rin ako nagpa-picture. That's actually my nature. But the good thing is, magkatapat lang halos ang dressing room nina mother at nina Alden. Kaya naman nang lumabas siya, I decided to approach him na. I introduced myself and told him about the book I gave him courtesy of Marga. And he said, "Oh, I remember. Thank you!"

Iyon lang, masaya na ako. But no, niyakap pa niya ako. Such a sweet sweet guy. At dahil nandoon na nga siya sa harap ko, siyempre nag-request na ako ng selfie. Nagpaalam na rin agad siya dahil nga aayusan pa siya ng team niya. And bago naman kami umuwi, fortunately ay nakapagpa-picture pa ulit ng isang beses.

Mababaw man kung tutuusin, pero para sa akin ay isa iyon sa pinakamasayang araw ng buhay ko. It's like one of my dreams came true. Super crush ko kasi si Alden noon pa mang Alakdana days pa lang. At hanggang ngayon, he still has this special place in my heart.

Sana dumating ang araw na maging friends kami ni Alden. `Yong tipong good friends talaga. Who knows? Baka makatrabaho ko siya in the future. :)

Confessions of a Fashion Blogger, Deliveries

TITLE: Confessions of a Fashion BloggerAUTHOR: Aivan Reigh ViveroPUBLISHER: Viva Psicom Publishing Inc.GENRE: Rom-ComSRP: 150php

*****

NBS Best Seller PodiumNBS OrtigasNBS Robinsons PioneerNBS ShangrilaPowerbooks ShangrilaPowerbooks Mega MallNBS FairviewNBS Fairview TerracesNBS Robinsons NovalichesNBS ZabarteNBS SM NovalichesNBS San Antonio PlazaPowerbooks SerendraNBS Market MarketNBS Robinson’s Place CalasiaoNBS LegaspiNBS SM BatangasNBS Robinsons LipaNBS NagaNBS BatangasNBS SM Lipa CityNBS Robinsons PalawanNBS Q. PlazaNBS Robinsons MagnoliaNBS Robinsons Place OtisNBS TaftNBS SM ManilaNBS ErmitaNBS Harrison PlazaNBS Sta. MariaNBS CyberoneNBS Rizal Ave.NBS RectoNBS TutubanNBS San LazaroNBS E. RodriguezNBS BinondoNBS GreenhillsNBS Greenills EisenhowerNBS MandaluyongNBS SM MasinagNBS Victory Park and ShopNBS AntipoloNBS SM TaytayNBS Robinsons CaintaNBS RosarioNBS C. RaymundoNBS SM MarikinaNBS KatipunanNBS Robinsons Metro EastNBS GreenbeltPowerbooks GreenbeltNBS GloriettaPowerbooks Evia NorthNBS Shopwise SucatNBS SM BF SucatNBS SM SucatNBS BicutanVVC KamuningVVC Tandang SoraVVC FairviewNBS SM ValenzuelaNBS Waltermart Sta. MariaNBS SM MarilaoNBS SM Sta. MesaNBS Pavillion MallNBS SM MuntinlupaNBS SM CalambaNBS SM San PabloNBS Paseo De Sta. RosaNBS Metropolis
NBS SM San PabloNBS SM Sta. RosaSMV BatangasNBS Ayala ImusNBS Dela Salle DasmarinasNBS SM RosarioNBS SM DasmarinasPowerbooks FilinvestNBS FilinvestNBS Alabang (ACC)Powerbooks AlabangNBS SM Super Center MolinoNBS BacoorNBS ImusNBS Sta. Lucia EastNBS SM TaytayNBS SM Lipa CityNB Cyber OneNBS SM Lucena

Phone call with Alden Richards

Hanggang ngayon kinikilig pa din ako dahil lang sa nakausap ko sa phone si Alden Richards. Hahaha. Nandoon din daw si Marian Rivera pero kevs ako kay ateng. Si Alden lang ang bet ko. XD
This is what happened kasi…
Nasa Place 24 kami ng ninang, isang resto bar. `Di ba baliw lang, may booksigning kinabukasan pero naggagala. Haha. So yun na nga… tumawag yung isa kong reader from Cebu. Tinatanong ako kung kilala ko daw ba si Alden Richards. Sabi ko naman oo kasi nga pinapanood ko yung palabas nila ni Louise delos Reyes noon. I love his acting prowess. Saka lately lang ay lumitaw yung pic niya hawak yung book namin na “Kilig Much”.

Then sabi ng reader ko, kakausapin ako. Akala ko naman joke lang!
Alden: “Hello! Alden `to.” tonong pagalit pero parang matatawa. Pero nakilala kong boses ng yun ni Alden.Me:“H-hi! Hi Alden. I’m Aivan. I'm your fan.”
Ang pokpok ko lang haha. Dahil sa kakiligan ko, pinatay ko yung tawag then nagtititili ako sa CR. Nyahaha.
Then nag-ring ulit yung phone ko.
Alden:“Ba’t mo pinutol?”Me: “Nahihiya ako.”Alden: “Nahihiya ka pa, eh, magkausap na nga tayo.”Me:Speechless.Alden: “Kailan ka magpapakita sa akin? Kailangan mag meet tayo para hindi lang tayo sa phone nag-uusap.”Me:“Ah, okay. Sige, sige…. I have to go na. Maingay dito sa bar.”
Di ba sosyal? Ako pa yung naunang mag goodbye?! Nyahaha. Baka mamaya si Daniel Padilla at Enrique Gil naman makausap ko sa phone. Sana lang magising ako kapag tumawag si Veronica.
Abangan ang video greeting. Upload ko after the booksigning! Goodnight! J

Teaser of Bad Boy Syndrome

Marami ang naghahangad na makapasok sa mundo ng showbiz. At karamihan ng kabataan ngayon ay gagawin ang lahat maranasan lang ang karangyaan at kasikatang karaniwang tinatamasa ng mga artista.
Samantalang marami naman ang nanghinayang nang tuluyang iwan ng multi-awarded actress na si Iona ang mundo ng pag-aartista kapalit ang simpleng pamumuhay.
Kasabay ng pagtalikod niya sa mundo ng showbiz, tinalikuran naman si Iona ng nobyo niyang si Gian Neneria nang magpasya ang huli na pumasok sa semenaryo.
Dala ng sobrang sama ng loob, isinumpa ni Iona na hinding-hindi na siya muling iibig pa sa kahit na sinong lalaking nagtataglay ng pangalang "Gian".
Iona was practically bored with her life. After quitting showbiz, marami siyang binago sa buhay niya—including her lifestyle, insights in life and even her preference when it comes to men. Dahil sawa na siya sa mga lalaking may goody-goody image, gumawa siya ng bagong listahan ng standards na hinahanap niya sa isang lalaki.
At sa kumbensiyonal niyang buhay, nakatagpo siya ng isang lalaking pasok sa listahang tinawag niyang "Bad Boy Syndrome". 
Nag i-smoke ✓Malakas uminom ✓Mabilis magpalit ng girlfriend ✓Engages in casual sex ✓Laging laman ng mga bar ✓Walang trabaho ✓Lagalag ✓Siga sa school ✓Bagsak ang mga grades ✓War freak ✓
The guy perfectly fits with her list. He was everything that she was looking for. Except that his name is Gian—Gian Ana.

 Read the first few chapters here: http://www.wattpad.com/story/11031863-bad-boy-syndrome

Book: "Six Attitudes for Winners" by Norman Vincent Peale

From the author of the international bestseller “The Power of Positive Thinking” comes a little book that contains more wisdom than you might think.

Norman Vincent Peale provides the secrets of a winning attitude in “Six Attitudes for Winners.” Using the practical help from this little pocket book you can learn how to face fears, confront worries, solve problems, put excitement into your life, throw away personality crutches, and anticipate the future.

Here’s what people say about “Six Attitudes for Winners”:

“This book is truly packed with so much helpful information. Don’t let the size of the book fool you. Although it is pocket size, it is jampacked with so many lessons for all to lead their life by.” –Monique Nunn

“Dr. Peale’s ability to put a lot of valid, life-changing material in a small book is demonstrated eloquently in this work. He wastes no words in getting straight to the point of how to improve your life. The first attitude he addresses is to approach problems from the proper persepctive, i.e., not from the mindset of a victim, but of an overcomer! Problems are temporary. They help mold character.

We’re reminded of ultimate reality as Dr. Peale writes, “in the last analysis, only the God-directed life can attain true and basic success.” The work ethic is stressed also. These truths are doable, time-tested, and not bound by any culture. They work if you work them.” –Dr. W. G. Covington, Jr.

“Frustrated, depressed, hopeless, need guidance, this book is for you!” –SCP Brother Salvatore

Product Details:
Title: Six Attitudes for Winners
Author: Dr. Norman Vincent Peale
Binding: Soft Cover
No. of Pages: 96
Size: 3.5″ x 6″ (portrait)
ISBN-10: 971-0453-50-4
ISBN-13: 978-971-8573-50-4
SRP: P115.00/copy

Published by Lifebooks, “Six Attitudes for Winners” is now available in all branches of National Bookstore, Powerbooks, Philippine Christian Bookstore and Fully Booked nationwide.

For more inspiring books, follow Lifebooks on Facebook (www.facebook.com/Lifebooks.ph) and Twitter (www.twitter.com/LifebooksPub).

Babalik Kang Muli (Chapter 4)

“Bakit ba ayaw mong maniwala na hindi ako nambababae? Charm, paulit-ulit na lang tayong ganito. Sa tuwing uuwi ako dito sa bahay, wala ka nang ibang ginawa kundi ang bungangaan ako at akusahan ng kung anu-anong bagay. Kailan mo ba ako bibigyan ng katahimikan?”
Halos mapatid na ang pasensiya ni Randell dahil ganoon lagi ang eksena nilang mag-asawa kapag umuuwi siya sa bahay nila. He was getting tired of their set-up. Kung hindi lang dahil sa batang nasa sinapupunan ni Charm ay matagal na niya itong nilayasan. Matagal na sana siyang nagpakalayo layo.
Sino ba naman ang hindi maba-badtrip dito? Napaka-selosa nito. Hindi lang siya makauwi ng alas-siyete ng gabi ay nakakabuo na ito ng kung anu-anong konklusyon.
“Bakit lagi kang ginagabi ng uwi, Randell? Mas marami ka pang oras sa lintik na opisinang ‘yan kesa dito sa bahay! O baka naman sinasadya mo ‘yun para iwasan ako? Iniiwasan mo ako dahil hanggang ngayon, hindi mo pa rin matanggap na kasal ka na sakin. Dahil hanggang ngayon, mahal mo pa rin si Yvonne!”
Naisabunot niya ang mga daliri niya sa ulo niya. “Enough!” malakas na sigaw niya dito. “You don’t know how much I’ve sacrificed for the past few years, Charm. I gave up the most important girl in my life, iniwan ko ang pamilya ko, nagpaalipin ako sa mga magulang mo sa pamamagitan ng pagpasok sa kompanya niyo. Pero kahit anong gawin ko, may masasabi masasabi pa rin sila na hindi maganda sakin. Mamaliitin pa nila ako. You know what, this is nonsense. Paulit-ulit na lang tayong ganito. Nakakapagod, Charm.”
Nakita niya ang paglambong ng mukha nito. “Kaya lang naman ako nagkakaganito dahil mahal na mahal kita, Randell. Ang gusto ko lang naman, umuwi ka ng maaga para hindi ako magmukhang tanga sa kakahintay sayo.”
Napailing-iling siya. “It could have been easy for me to love you kung hindi mo ako niloko. But you deceived me, Charm. At ako namang si gago, mabilis na naniwala sayo. Hindi ko alam na pinipikot mo lang pala ako.”
Yes, pinikot siya lang siya ni Charm. Nang bigla na lang itong pumunta sa bahay nila at nagdeklarang nabuntis niya ito ay nawalan siya ng pagkakataong mag-isip ng matino. Na-intimidate kasi siya sa mga magulang nito lalo na at pine-pressure siya ng mga ito na pakasalan ang anak ng mga ito.
Bago iyon ay nakilala niya si Charm dahil sa isang bago niyang kaibigan. At nang simula nang magkakilala sila ay lagi na itong nakabuntot sa kanya. Hanggang isang gabi ay nagkayayaan silang gumimik kasama ang grupo nina Charm. Hindi niya alam na naparami ang inom niya ng alak ng gabing iyon. Naggising na lang siya na kasama na niya sa iisang silid ang babae at pareho silang walang mga damit. Pero sa isip niya ay hindi niya matandaan na may nangyari sa kanila.
Pero dahil nga sumugod na ito sa bahay nila kasama ang mga magulang nito ay wala siyang choice kundi panagutan ang ‘anak’diumano nila.
At nang ikasal sila ni Charm, doon nagsimula ang bangungot sa buhay niya. Araw-araw ay ipinamumukha ng mga magulang ni Charm na kasalanan niya kung bakit maagang nasuong sa buhay may asawa ang unica hija ng mga ito. All blame was thrown at him. Pati ang sarili niyang ina ay parang na-disappoint sa kanya. Paano’y gustong-gusto nito si Yvonne para sa kanya.
Matapos ang kasal nila ni Charm ay hindi siya muling sumiping dito. Para sa kanya, tama na ang minsang pagkakasala. At doon nagsimula ang problema nila ni Charm. Dahil napansin niyang hindi lumalaki ang tiyan nito. One day, he confronted her.
“Hindi ba’t dalawang buwan na ang tiyan mo noong magpakasal tayo? Bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin lumalaki ang tiyan mo?”
Nakita niya ang pamumutla ng mukha ni Charm. “Hindi lang talaga siguro ako malaking magbuntis. May ganoon namang mga babae,” palusot pa nito sa kanya.
Pero hindi siya naniwala sa sagot nito kaya isang araw ay inuto niya ito. Kunwari’y niyaya niya itong mamamasyal sila. Tandang-tanda pa niya ang tuwa sa mukha ni Charm nang sabihin niyang lalabas silang dalawa. Pero nang ihinto niya ang kotse sa tapat ng clinic ng isang OB Gyne ay nakita niya ang discomfort sa mukha ni nito.
“Why are we here? Ang akala ko ba ay ipapasyal mo ako?”
“Gusto ko lang i-check kung okay ang baby natin. At kung okay lang na mapagod ka lalo na at pitong buwan na iyang tiyan mo. And come to think of it, ni minsan ay hindi pa kita nasasamahang bumisita sa OB Gyne mo,” sagot niya.
Wala nang nagawa si Charm kundi ang magpatiayon sa kanya papasok sa clinic. Sinuri ito ng doktor. At ganoon na lang ang galit niya nang sabihin ng doktor na hindi buntis ang asawa niya.
“I’m so sorry to tell you Mr. Roa. But your wife is not pregnant. Baka naman po nagkamali lang si misis nang mag pregnancy test siya.”
 Hindi na niya hinintay pa ang ibang sasabihin ng doktor. Mabilis na tumalikod siya. Maliwanag pa sa sikat ng araw na niloko siya ni Charm. Niloloko siya nito! God, he could kill her!
Sa sasakyan na siya nito naabutan. “Randell, please huwag mo kong iiwan,” pagmamakaawa ni Charm sa kanya.
“How could you do this to me?” mahinang tanong niya dito. Anger was all over him.
“Ginawa ko lang ‘to kasi mahal na mahal kita, Randell. Mahal na mahal kita. Ipinakilala ka pa lang sa akin ni Renz, nagkagusto na ako sayo. You might find it absurd but I really did love you the first time I saw you.”
“You’re selfish! You’re a wicked scheming bitch!”
“Randell, please… I know, we can work this out. Pwede naman nating buuin ang anak na gusto mo. Huwag ka nang magalit sakin.”
Charm tried to touch her pero mabilis na umiwas siya. “You really think na ikaw ang gusto kong maging ina ng mga anak ko? Ngayong alam ko na ang totoo, hihiwalayan na kita. Tatapusin ko ‘tong kabaliwan mo.”
Sumakay na siya sa kotse at iniwan niya si Charm na umiiyak kaysa naman mapatay niya ito dahil sa sobrang galit niya dito.
Ilang linggo siyang hindi umuwi sa bahay nila ni Charm. Hindi rin siya pumasok sa kompanya ng mga magulang nito. Bumalik siya sa inuupahang bahay ng mama niya. Pero bigla na lang sumulpot doon ang mga magulang ni Charm at binantaan siya na kapag nakipaghiwalay siya sa asawa niya ay gagawing impyerno ng mga ito ang buhay niya, maging ng pamilya niya.
At hindi mahirap paniwalaang kaya ngang gawing impyerno ng mga ito ang buhay niya. After all, they’re rich and influential.
So to speak, bumalik siya sa bahay nila ni Charm. Pero tuluyan na siyang nanlamig dito. Kung sumisiping man siya dito, iyon ay dahil may pangangailangan siya bilang isang lalaki. Pero ni minsan, ay hindi nito nagawang angkinin ang puso niya.
Sa tuwing magtatalik sila na mag-asawa, ibang babae ang nasa isip niya. It was a sin, but he couldn’t help it. Hanggang sa magdalang-tao na nga ito.
“Sa guestroom na lang muna ako matutulog. Matulog ka na rin at makakasama sa baby kung lagi kang nagpupuyat at nagagalit.”
Hindi na niya hinintay na makapagprotesta pa si Charm. Iniwan na niya ito sa sala at tuloy-tuloy na pumasok sa guestroom. Ilang gabi na rin siyang doon natutulog. Hindi na rin siya nag-akasayang bumaba pa para kumain. Nawalan na siya ng gana.



MAAGANG nagising si Randell kinabukasan. At dahil araw ng Sabado, sa bahay lang siya dahil walang opisina. Nagulat pa siya nang maabutan niya si Charm na nagpe-preapre ng agahan kahit na may katulong naman sila. Ang mga magulang nito ang nag-insist na magkaroon sila ng dalawang katulong.
“Hey, love. Gising ka na pala. Halika’t naghanda ako ng mga paborito mong pagkain.” Maganda ang mood ng asawa niya kaya hindi na rin siya kumibo pa. Dumulog na siya hapag-kainan. Asikasong-asikaso siya nito. Kulang na lang ay subuan siya nito.
“Kumain ka na rin kaya?” yaya niya kay Charm nang makitang nakatanghod lang ito sa kanya. Hindi siya sanay na pinagmamasdan siya nito sa pagkain.
Umupo nga ito sa tabi niya at nagsimulang magsandok ng sinangag sa sarili nitong plato. “May lakad ka ba ngayon?” untag nito sa kanya mayamaya.
Umiling siya. “Wala naman,” matipid na sagot niya dito. “Bakit?”
“Magpapasama sana ako sayo sa mall mamaya. Malapit na akong manganak pero hindi pa tayo nakakapamili ng gamit ni baby.”
Bigla naman siyang na-guilty. Dahil sa halos araw-araw na pag-aaway nila ni Charm ay nakalimutan na niyang gawin ang obligasyon niya bilang asawa nito at ama sa magiging anak nila.
“Sige, before lunch ay pupunta tayo sa mall. Ibibili natin ng mga gamit si baby.”
Ganoon na lang ang gulat niya nang bigla na lang siyang halikan ni Charm sa pisngi. “Thank you! Thank you!”
“Sige na, kumain ka na.”
Hanggang sa matapos silang mag agahan ay maganda ang mood ni Charm. Hindi na lang niya ito masyadong pinansin. At bago nga magtanghalian ay nasa daan na sila papunta sa isang kilalang mall.
“Ipapagawa ko na iyong kwarto na nasa tabi ng kwarto natin para gawing nursery room. Or gusto mong sa room na lang natin si baby?”
“Mas maigi kung mayroong sariling kwarto si baby at ang magiging babysitter niya.” Alam naman kasi niyang hindi ito personal na magiging tagapag-alaga ng baby nila. Charm was born with a golden spoon. Ni hindi nga ito sanay sa mga gawaing bahay, gawaing nanay pa kaya?
“Kunsabagay. Mas maigi na rin iyon para mayroon pa rin tayong privacy.”
Hindi na lang siya umimik. Naghanap siya ng pwedeng pag pagking-an at inalalayang makababa si Charm. Nakahawak ito sa braso niya habang papasok sila sa mall. Pero hindi pa man sila nagtatagal sa pag-iikot sa infant’s section ay naagaw ng isang babae ang atensiyon niya.
Bigla ang pagkabog ng dibdib niya. Para iyong kakawala sa kinalalagyan niyon. It was Yvonne. Parang gusto niya itong sugurin ng yakap dangan lang at nakakapit sa braso niya ang asawa niya. Hindi niya namalayang naitulos na pala siya sa kinatatayuan niya.
Mas maganda na ngayon si Yvonne. A lot prettier than before. At nakit naroon pa rin ang partikular na reaksiyon ng katawan niya kapag nakikita niya ito?
“Love, are you okay?” tanong ni Charm nang huminto siya sa paglalakad. At bago pa man siya makasagot ay sinundan na nito ng tingin ang babaeng tinitingnan niya.
Nakatalikod na si Yvonne at naglalakad papalayo sa kanila. Ni hindi nito nakita na naroroon siya. Pero ano pa nga ba ang saysay kung malalaman nito na naroroon siya?
Naramdaman na lang niya nang dumapo ang isang palad ni Charm sa pisngi niya. “What the hell was that for?!” nagpupuyos sa galit na binalingan niya ito.
“How dare you! Ako ang kasama mo pero ibang babae ang tinitingnan mo. And no, it wasn’t just any other girl! She’s your ex. That fucking stupid ex-girlfriend of yours!” Sinaway niya ang asawa dahil ang lakas ng boses nito. Pinagtitinginan na sila ng mga saleslady at ilang mga nagsa-shopping.
“Don’t make a scene here,” malumanay na sabi niya kay Charm.
“Do you still love her, Randell?” malungkot na tanong ni Charm sa kanya.
Hindi siya nakasagot. Pero alam niya ang sagot sa tanong nito. Mas maliwanag pa kesa sa mga ilaw ng mall ang sagot sa tanong nito.
“Sagutin mo ako. Mahal mo pa ba siya?”
At nang wala pa rin itong makuhang sagot sa kanya ay nagtatatakbo ito palayo sa kanya. Ilang minuto rin ang lumipas bago niya nagawang sundan ang asawa niya. Bigla siyang inalihan ng takot nang maalala ang sanggol sa sinapupunan nito.
Pasakay na nang taxi si Charm nang makalabas siya ng mall. “Charm!” tawag niya sa asawa. “Charm!”
Pero hindi na siya nilingon pa ni Charm. Nagsimulang umandar ang taxi at wala siyang nagawa kundi ang huminto sa gilid ng kalsada.
Pero hindi pa man tuluyang nakakalayo ang taxing sinasakyan ng asawa niya ay nakita na lang niya nang banggain ng isang humahagibis na truck ang taxing sinasakyan nito pagdating sa may intersection.
“Chaaaarrmmm!” Sigaw niya sa pangalan ng asawa niya. Halos hindi niya alam kung paano siyang nakalapit sa pinangyarihan ng aksidente.
Nauupos na napaluhod siya sa semento nang makitang halos mayupi ang taxing sinasakyan ni Charm dahil sa lakas ng impact ng truck na bumangga sa mga ito. Tumulo ang luha niya nang makitang may tumutulong dugo mula sa taxi.
It must be Charm’s blood. Or maybe, their baby’s…

Hindi niya alam kung sino ang tumawag ng ambulansiya at kung paano siya nakarating sa ospital. He had to be sedated by doctors’ dahil panay ang tawag niya kay Charm at sa baby nila.

Babalik Kang Muli (Chapter 3)

Pagdating na pagdating ni Yvonne sa Maynila ay agad siyang dumiretso sa bahay nina Randell. It was Sunday kaya alam niyang nasa bahay lang ang binata dahil day-off nito sa trabaho.
Pero papasok pa lang siya sa eskinita nina Randell ay napansin na niyang maraming tao ang nagkukumpulan sa harap ng bahay ng mga ito. Mas lalong bumilis ang mga hakbang niya. Atat na atat na siyang marating ang pakay na bahay. Hindi pa man siya tuluyang nakakalapit sa pinto ay tinatawag na niya ang pangalan ng nobyo niya.
“Randell!  Randell…”
Pero ganoon na lang ang gulat niya nang pagpasok niya sa bahay ng mga ito ay naabutan niya itong seryosong nakaupo katabi ang mama nito. Sa harap naman ng mga ito ay isang mayamang mag-asawa. Sa tabi ng mayamang mag-asawa ay nakita niya ang isang nakayukong babae. Bigla siyang kinabahan.
“Randell…” tawag niya ulit sa nobyo niya. Nilingon naman siya nito pero hindi ito nagtangkang tumayo para salubungin siya ng yakap na siyang inaasahan niya.
“And who are you, young lady?” mataray na tanong ng babaeng mukhang espasol ang mukha. “Can’t you see, we’re having some serious talk here? Will you please go out because obviously, you’re interrupting us.”
“I’m Yvonne, Randell’s girlfriend. And I want to talk to him,” matapang na saad niya.
Noon tumayo ang babaeng mukha talagang espasol ang mukha dahil sa sobrang kaputian. “Then from now on, you’re no longer Randell’s girlfriend. He’s marrying our daughter since he got her pregnant.”
“Pregnant? No, it’s can’t be, ma’am. I’m Randell’s girlfriend.” Nagsimulang gumaralgal ang boses niya. “Randell, sabihin mo sa kanila na ako ang girlfriend mo.”
Lumapit sa kanya ang babeng espasol at dinuro-duro pa siya ng pamaypay nito. “Oh, come on, don’t you know that cheating does exist. Your boyfriend here, cheated on you. He fucked our daughter, got her pregnant, so we’re compelling him to marry her. So now, get out!”
Pero hindi siya kayang sindakin nito. Tinabig niya ang babaeng espasol at saka inilang hakbang ang agwat nila ni Randell. Lumuhod siya sa harap nito at saka ginagap ang mga kamay nito. “Let’s get out of here. Hindi mo pakakasalan ang babaeng iyan dahil ako mahal mo, hindi ba? Di ba, my labs?”
Pero nanatiling tikom ang bibig ni Randell at nakita niyang parang namamasa ang mga mata nito.
“Please, don’t do this to me,” pagmamakaawa niya.
“I’m sorry. I’m so sorry.” That was all Randell could mutter in between sobbing.
Hilam ang luhang tumayo siya at saka nagtatakbo palayo sa lugar na iyon. Randell is getting married! Unfortunately, she wouldn’t be the lucky girl. She lost the very first man whom she offered her love, trust, soul and everything.
Dala ng panlalabo ng mga mata niya dahil sa luhang ayaw paampat sa pagtulo, hindi niya namalayang narating na pala niya ang highway at nasa gitna na siya ng kalsada. Ang tanging rumihistro sa isip niya ay ang biglaang pagpreno ng isang magarang sasakyan sa harap niya. Ilang hibla na lang at mahahagip na siya niyon.
Nagpapakamatay ba siya? Well, pwede na rin sigurong mamatay na siya. Wala na rin namang saysay kung mabubuhay pa siya ngayong ikakasal na sa iba si Randell.
“Miss, are you okay? Nasaktan ka ba?” nag-aalalang tanong ng driver ng kotse na hindi niya alam na nakababa na pala at nakalapit sa kanya.
“Why didn’t you hit me? I want to die. I want to die…” At parang dam na muling umagos ang mga luha niya.
Hindi niya inaasahan ang susunod na mangyayari. The owner of the car hugged her so tight and told her words that struck her. “Maybe it’s not yet your time to die. Kailangan mo pang magpaalam sa mga relatives mo, sa mga kaibigan mo at higit sa lahat, sa mga magulang mo. Have you said goodbye to them already?”
Pagkarinig niya sa salitang ‘magulang’ ay bigla na naman siyang napahagulgol. Nangunyapit siya sa leeg ng estrangherong hanggang ngayon ay nakayakap pa rin sa kanya.
Dinala siya nito sa kotse nito at inilayo sa lugar na iyon. What was she thinking? Bakit niya gugustuhing mamatay gayong kadarating lang ng parents niya galing ng London? She hasn’t made new memories with them yet pagkatapos ay iiwanan na niya ang mga ito?
Sa isang park siya dinala ng lalaking muntik nang makabangga sa kanya dahil na rin sa sarili niyang kagagahan. “Kung kailangan mo ng taong makakausap, I’m just here. I’m willing to listen.”
“Sorry nga pala sa nangyari kanina. I was just so emotional. I found out that my boyfriend is marrying another girl because he got her pregnant. I was so hurt because I didn’t know he was cheating on me. He told me he loved me. He told me I mean the world o him. Nd suddenly, this thing came in. I was so dazzled I didn’t notice I was already crossing that pedestrian lane. But thank you. Thank you for not hitting me, for not killing me.”
“Nang sabihin mo kanina na gusto mo nang mamatay, I got so sad. Because there are a lot of people in this world who would want to stay alive but death seems to be inevitable for them. Let’s say, they have leukemia  You’re lucky because you’re just broken-hearted.”
His words touched her inner soul. Yeah, she was lucky.
“I’m Luke, by the way.”
“My name is Yvonne.”
And thus started their friendship; a friendship that developed into something special.

SA BAHAY NINA LUKE. Magkatabing nakaupo sa isang kahoy na upuan sina Luke at Yvonne. Bahagya pang nakahilig ang ulo niya sa balikat ng binata. Magkasabay na pinagmamasdan nila ang papalubog na araw habang mabining tinatangay ng hangin ang ilang hibla ng buhok niya.
“Thank you for coming,” mahina ang boses na sabi ni Luke sa kanya.
Tinitigan niya ito. Luke was smiling at him. Nagsikip ang dibdib niya nang makita ang pagmamahal na nakarehistro sa mga mata nito. “Siyempre, pwede ba naman kitang tanggihan? You said you wanted to say goodbye to me.”
Marahang tumango ang binata sa kanya. Umabsent siya sa klase niya at nagtungo ng quezon City dahil personal na tumawag sa kanya si Luke. Gusto daw nitong magpaalam sa kanya. And really, she wanted to cry because she doesn’t to let him go but she had to.
“I will miss you, Luke.”
“Me too. But don’t you worry; I’ll be your guardian angel. I’ll be watching you while I’m in heaven.”
“Luke…” Hindi na niya napigilan ang maiyak.
Naalala niya ang sinabi nito noong muntik na siya nitong masagasaan. “Nang sabihin mo kanina na gusto mo nang mamatay, I got so sad. Because there are a lot of people in this world who would want to stay alive but death seems to be inevitable for them. Let’s say, they have leukemia  You’re lucky because you’re just broken-hearted.”
Luke has a leukaemia. And anytime soon, he’d leave her. That’s why she’s saying goodbye to her. It was so painful. The thought of losing him makes her ‘wanna cry for more. Perhaps, she could cry a river and still miss Luke.
Minsan, iniisip niya na masyadong unfair ang mundo. Kung sino pa iyong mababait, iyon pa ang unang kinukuha ni kamatayan. But Luke made her understand that it was his faith. The impending death was his faith.
For the past six months na nakilala niya si Luke, hindi niya maiwasang mahulog ang loob dito. He was intelligent, kind-hearted, sweet and a real gentleman. It was so easy to fall for him. Kaya nga nang sabihin nitong mahal siya nito, hindi na siya na siya nahirapang sabihin na mahal niya rin ito. Partly because she also wanted to make him happy. But if truth be told, yes, Luke has special place in her heart.
“Promise me that when I’m gone, you would still continue to live and love. There’s so much love in your heart, Yvonne. Don’t let your pass hinder you from being happy in the near future.”
“But I won’t be that super duper happy anymore because you won’t be there, Luke.”
“Just be happy. No one needs to be super happy life. Always remember that.”
Tuluyan nang nakalubog ang araw nang yayain niyang pumasok sa loob ng bahay si Luke. Katulong ang private nurse nito ay isinakay nila ito sa wheelchair nito.
Siya mismo ang naghatid sa silid nito. “Sleep tight, Luke,” aniya sa binata nang pumikit na ito.
And just few hours after their talk, Luke left them peacefully. Dumagundong ang malakas na tili niya sa buong kabahayan nang ideklara ng doktor na patay na nga ito.

“Nooooo! Nooooo!”

Babalik Kang Muli (Chapter 2)

Mabilis na lumipas ang mga araw. Yvonne decided to take up Journalism at San Carlos University. And in a span of few months, she gained new friends and acquaintances. Pero sa kabila niyon, hindi pa rin mawala sa puso niya ang pangungulila kay Randell. She was missing him terribly.
Kamusta na kaya ito? Saang school kaya siya nag-aaral? Okay lang kaya siya? Ilan lang iyon sa mga tanong na lagi na lang pumapasok sa isip niya.
At nang matapos ang unang sem nila ay nagpasya siyang lumuwas ng Maynila. Paano’y naging madalang na ang komunikasyon nila ni Randell. Bihira na itong mag-text sa kanya at kung minsan ay hindi na rin nito nagagawang sagutin ang mga tawag niya. At dahil sa mga pangyayaring iyon, nagsimulang mabuhay ang takot sa dibdib niya.
“Ate Sonia, pupunta akong Maynila bukas. Early in the morning ang flight ko at baka sa Martes na po ang uwi ko,” aniya sa katulong isang hapon pagkagaling niya sa school.
“Aba’y paano kapag tumawag ang mommy at daddy mo? Anong sasabihin ko kapag tinanong nila kung anong ginagawa mo sa Maynila?”
“Tatawagan ko na lang po sila bukas pagkarating ko ng Maynila,” tugon niya.
“Aba’y mag-iingat ka doon. Maraming loko-loko sa Maynila, hija. Baka kung mapaano ka.”
“Ate Sonia naman. Big girl na ako. Malapit na nga akong mag-eighteen.”
“Oo nga, ano? Tatlong buwan na lang at kaarawan mo na. Magiging isa ka nang ganap na dalaga.”
Nginitian niya lang ang kawaksi at saka nagpasintabing pupunta siya sa kwarto niya para siguraduhing wala siyang maiiwang gamit para sa travel niya. Excited na siyang makita si Randell dahil halos pitong buwan rin silang hindi nagkita. Excited rin kaya itong makita siya ulit? Bukas na bukas ay malalaman niya ang sagot sa mga tanong na matagal nang naglalaro sa isip niya.


SA ISANG masikip na eskinita huminto ang taxi na sinasakyan ni Yvonne. Napatingin siya sa paligid. Maraming bata ang naglalaro sa kalsada kahit tirik na tirik ang araw. May namataan din siyang mga tambay na nagkukuta sa harap ng isang tindahan.
“Ma’am, ito na po yung address na nakasulat sa papen ninyo.” Doon lang parang natauhan si Yvonne. Nagbayad na siya at saka bumaba ng taxi.
Kipkip niya ang shoulder bag niya at sa isang kamay naman niya ay hila-hila niya ang may kaliitan niyang maleta na naglalaman ng mga damit niya.
Nang mapadaan siya sa umpok ng mga tambay na ang ilan ay naka-hubad baro pa, narinig niyang may ilan sa mga ito ang sumipol sa kanya. Hindi na lang niya pinansin ang mga ito.
Nagtanong siya sa isang ale na nagtitinda ng banana cue kung saan ang eksaktong bahay na nasa address book niya. Fortunately, alam ng matanda ang kung nasaan iyon.
And soon enough, she was knocking on a door that she guessed was originally painted with color green but has faded as time goes by. Isang babae na marahil ay naglalaro sa kwarenta pataas ang edad ang nagbukas ng pinto sa kanya. Maaliwalas ang mukha nito at may nakahandang ngiti sa mga labi.
“Ano pong kailangan nila?” tanong sa kanya ng babae.
“Magandang umaga po. Hinahanap ko po kasi si Randell Roa. Ayon sa address na ibinigay, dito daw po siya nakatira?”
Lalong lumuwag ang pagkakangiti ng ginang. “Ano po ang kailangan niyo sa anak ko? At kaanu-ano mo si Randell?”
So, this is Randell’s mom. Nagmano siya dito. “Ako nga po pala si Yvonne Sta. Maria. Girlfriend po ako ni Randell. Nandiyan po ba siya?”
“Pumasok ka muna. Wala pa si Randell pero mayamaya lang ay nandito na rin ‘yun. Mukhang malayo pa yata ang pinanggalingan mo. Galing ka pa ng Cebu?”
“Opo. Kakagaling ko lang po ng airport,” magalang na sagot niya.
Marami pa silang napagkwentuhan ng mama ni Randell. And she liked her a lot. She was bubbly full of stories. Pahapyaw na naikwento rin nito ang kabataan ni Randell sa kanya.
Sa pagitan ng pagkukwentuhan nila ay pasimpleng pinasadahan niya ng tingin ang kwartong inuupahan nila Randell. It was just a small room. Siguro ay kalahati lang iyon ng kwarto niya sa Cebu. And to think na anim katao raw ang sama-samang nakatira doon. Wala na nga halos dibisyon ang buong kwarto. She imagined how hard it must be to sleep at night.
Wala pang isang oras ay dumating din si Randell. Noong una ay nanibago pa siya sa hitsura nito. Randell looked taller, bigger and more handsome than ever. And suddenly, there was this familiar erratic thumping in her chest. Her heart was starting to beat so fast.
God, how she missed this man.
Agad na lumapit siya sa binata at yumakap dito. “I missed you.”
Pero sa halip na sagutin siya ay dumistansiya sa kanya si Randell. “Kailan ka pa dumating? Hindi ka man lang nagpasabi na pupunta ka.”
What’s wrong with him? Ayaw ba nitong makita siya? Gayong siya ay nag-effort pang lumuwas para lang makita ito!
“Are you not happy to see me?” naghihinampong tanong niya dito.
Tumikhim ang ina ni Randell na marahil ay agad na naramdaman ang tensiyon na nagsisimulang mabuo sa pagitan nila ni Randell. “Lalabas lang ako saglit at may bibilhin lang ako diyan sa may kanto. Babalik din ako siguro pagkatapos ng kalahating oras.”
Alam niyang alibi lang iyon ng mama ni Randell. She knew that the old woman just wanted to give them privacy so they can really talk their heart out.
“Hindi ka ba masaya na nagkita ulit tayo, Randell? Pitong buwan… pitong buwan tayong hindi nagkita. I’ve missed you so much that’s why I’m standing here in front of you. I missed you so much that it hurts ‘coz I feel like you’re not feeling the same way. Sa ating dalawa, ako lang yata ang naka-miss.”
Akmang tatalikuran na niya ito nang hagipin ni Randell ang isang braso niya. Niyakap siya nito ng mahigpit. “I’m sorry. Hindi ko lang inaasahan na darating ka. Nahihiya ako sayo kasi dito lang kami nakatira. Nagsisiksikan kami sa isang maliit na kwarto. Tapos—”
Pinutol niya ang kung anumang sasabihin pa nito sa pamamagitan ng isang halik. “That’s not what I want to hear. I want you to tell me that you missed me, too,” aniya matapos ang halik na pinagsaluhan nila.
“I missed you, Yvonne. I missed you so much. And if you really want to know how much is so much, I’ll let you know by this.” Dinala nito ang isang kamay niya sa pagkalalaki nito. His manhood was in full erection kahit na nga ba may pantaloon pa na nakasagabal sa kamay niya.
“You’re naughty!” humahagikhik na sabi niya dito.
Niyakap ulit siya nito ng mahigpit. “I just missed you so much.”
“Yvonne, hindi naman sa hindi kita gustong patuluyin dito, pero nakakahiya naman sayo kung dito kita patutulugin. Mayamaya lang ay darating din ang mga pamangkin ko galing sa eskwela. Pero kung gusto mo talaga, pwede naman tayong makitulog ‘dun sa katropa ko,” nag-aalalang sabi ni Randell.
“May malapit namang mga hotels dito, right? Samahan mo na lang ako. Hanggang Monday ng tanghali ako dito. And I want you to stay with me, please?”
Nakita niya ang pag-aalinlangan sa mukha nito pero sa huli ay tumango na rin ito. Pagbalik ng mama ni Randell ay nagpaalam sila na aalis na para makapag check-in na rin siya sa pinakamalapit na hotel.

PAGLABAS ni Yvonne sa banyo ay naabutan niya si Randell na nakatayo sa tabi ng bintana. Parang kay lalim ng iniisip nito. Pero kahit ganoong seryoso ang anyo nito, hindi pa rin niya maiwasang hangaan ang taglay nitong kakisigan.
“Ang lalim naman ng iniisip mo, my labs,” basag niya sa katahimikan habang papalapit siya dito. Naka-roba lang siya dahil kakatapos lang niyang mag shower. She decided to take a bath dahil sobrang lagkit ng pakiramdam niya dahil sa init ng panahon sa Maynila.
Nginitian siya nito. “Halika nga dito.” Lumapit naman siya dito. She was welcomed by his able arms. And damn, his embrace felt so warm and familiar. Indeed, she was resting at the most precious place on earth.
“Ba’t ba ang ganda ganda mo?” seryosong tanong nito na nagpahalakhak naman sa kanya.
Pinisil niya ang tungki ng ilong nito. “Eh, ba’t ang gwapo gwapo mo?”
“Asus! Binola pa ako. Baka naman marami ka nang manliligaw sa SCU?”
Agad namang tumango siya. “Maraming nagpapalipad-hangin. Pero wala akong type sa kanila. Kasi, may mahal na ako. At ang pangalan niya ay Randell Roa,” buong pagmamahal na pahayag niya dito.
“I love you, too. And thank you for loving me despite our differences. Kahit mahirap lang ako—”
Mabilis na sinaway niya ito sa pamamagitan ng paglalagay ng hintuturo niya sa labi nito. “Huwag mong pababain ang tingin mo sa sarili mo, Randell. Dahil kahit kailan, hindi ko tiningnan kung ano ang estado mo. Masaya ako sa piling mo. Masaya ako kasi ako ang mahal mo. At mahal kita kasi iyon ang ibinubulong ng puso ko. We can be happy even though we’re not the wealthiest couple on Earth. And I don’t mind living on a small house for as long as I’m with you.”
“You’re such a wonderful girl, Yvonne. You’re kind, sweet, caring and humble. Minsan tuloy iniisip ko, do I really deserve you? Do I deserve your love?”
Hinaplos-haplos niya ang pisngi nito. “Why are you saying all of these, Randell? You know that you can always tell me what’s bugging you inside.”
Niyaya siya ni Randell na maupo sa kama. For a moment, all they did was stare with each other. Iyong tipong nagpapakiramdaman kung sino sa kanilang dalawa ang unang magsasalita. Hanggang sa sumuko na rin si Randell sa pakikipagtitigan sa kanya.
“Hindi ako nakapag-enroll last sem. At hindi pa rin ako makakapag-enroll this coming sem. Nagtatrabaho ako sa Andoks bilang crew. I need to work para makatulong sa pamilya ko.”
“Ang akala ko ba kaya ka pumunta dito sa Maynila ay para mag-aral ka?”
“That was the initial plan. Pero maraming nangyari pagpunta ko dito. Nabuntis ang ate ko. Ang mama ko nawalan ng trabaho. Si papa naman ayaw akong suportahan sa pag-aaral ko. Hindi ko na muna ipinilit na pagsabayin ang pag-aaral at pagtatrabaho dahil pakiramdam ko mahihirapan ako. Hindi naman ako ganoon katalino kagaya mo. Pero kung ako lang talaga ang masusunod, gusto ko talagang mag-aral. But I guess, this is my faith,” malungkot na saad ni Randell.
Awang-awa siya dito. Hindi niya naisip na mahirap pala ang naging kalagayan nito sa pagluwas nito sa Maynila. She knows that it was hard not to be able to fulfill your dreams.
“Kung doon ka na lang kaya sa Cebu? Malaki naman ang savings ko sa bangko. I don’t mind sharing it to you.” Hindi naman kasi siya magastos kaya halos kalahati ng ipinapadala sa kanya ng mga magulang niya ay inilalagak niya sa bangko. Bata pa lang siya ay tinuruan na siya ng mga magulang niya na matutong magtipid.
But Randell refused to her proposal. And she understands him. Siyempre, may pride ito bilang isang lalaki. “Makakaipon rin naman ako. Sa ngayon, kailangan ko na lang munang magtiis. Kapag nakaipon na ako, mag-aaral din ako.”
“Kung kailangan mo ng tulong, andito lang ako, Randell. Nandito lang ako…”
Randell hugged her tight and she could feel his vulnerability right at that moment. She wanted to console him that everything’s ‘gonna be alright. But she couldn't think of the right words to say. So instead, she started kissing him. She kissed him on the eyes, nose, and cheeks until she reached his lips. There was this splendid feeling whenever she’s kissing him.
Randell removed her robe and started to caress her. At sa bawat madaanan ng kamay nito ay nag-iiwan iyon ng kakaibang init sa pakiramdam niya. He was setting her on fire. And as if it wasn’t enough torture, his mouth started to wander in every delicate skin of her body.
At parang may sariling isip naman ang mga kamay niya at kusa iyong dumako sa laylayan ng t-shirt nito. Kinailangan nilang maghiwalay sandali para tuluyang maalis ang mga sagabal na saplot sa kanilang mga katawan. And when they were already naked like babies, Randell joined him in bed.
While he was busy touching her everywhere, she was also making her way to up to his beautiful body. Her hands stroked his broad shoulder extending to his chest, down to his flat stomach and finally rested on his groin.
“I need you now,” bulong niya kay Randell.
And she didn’t have to wait for decades. He slowly entered her and she was welcomed by this searing pain. But it was tolerable. Habang tumatagal ay nawawala ang sakit at napapalitan iyon ng hindi niya maipaliwanag na kaligayahan.
Habang pabilis nang pabilis ang paggalaw nito sa ibabaw niya ay palakas na palakas naman ang ungol na kumakawala sa bibig niya. And soon, they both reached their climax. Pabagsak na nahiga ito sa tabi niya pagkatapos. Pero kahit na mukha itong pagod, nakangiti pa rin ito.

Iniyakap niya ang mga braso niya sa katawan nito hanggang sa makatulog siya sa tabi nito. 

Babalik Kang Muli (Chapter 1)

Nang marinig ni Yvonne ang bell na siyang hudyat na tapos na ang last subject nila, nagmamadaling lumabas na siya ng classroom hindi pa man sila tuluyang dini-dismiss ng teacher nilang si Sir Ramil.
Malalaki ang bawat hakbang niya dahil excited na siyang makita ang boyfriend niyang si Randell. Pareho silang graduating student sa taong iyon sa isang public high school sa Cebu. Pagdating niya sa isang puno ng mangga na matatagpuan sa likod ng eskwelahan nila, nakita niyang naroon na nga si Randell at matiyagang naghihintay sa kanya.
“My labs! Kanina ka pa ba?” agad na bati niya rito nang tuluyan siyang makalapit dito. Pagkatapos umuling ay agad siyang niyakap ng nobyo niya kahit na nga ba may mga estudyanteng nakakakita sa kanila. Nasanay na silang pareho na umaktong normal kahit na nga ba alam nilang may mga lihim na nagmamasid sa kanila sa tuwing nagkakasama sila.
Maybe, some of them were thinking that they were too bold and daring for their age. Pero hindi siya nahihiyang ipakita kung gaano niya kamahal si Randell. At kahit high school students pa lang sila, alam niyang hindi iyon hadlang para makasumpong siya ng tunay na pagmamahal mula kay Randell. Kaya sa mga pilit silang iniintriga, hinahayaan na lang niya ang mga ito. Ang mahalaga ay masaya sila ng boyfriend niya.
“How’s your day?” tanong ni Randell sa kanya habang iniipit nito ang ilang hibla ng buhok niya patungo sa tenga niya. Mataman din itong nakatitig sa kanya.
“It was fine. But I feel like better now kasi kasama na kita, my labs. Ikaw, kamusta ang araw mo? Naka-perfect ka ba sa exam niyo sa English?”
Ngumisi ito sa kanya. “I had a one mistake. But that’s okay. Iyon pa rin naman ang pinakamataas na grade sa klase namin. And that’s because of you. Magaling ka yatang tutor.”
Kapag kasi wala silang klase o ‘di kaya kapag magkasama sila tuwing weekends, naging hobby na niya ang i-tutor ito sa mga subjects na nahihirapan ito. At isa na nga doon ang subject na English.
“Monthsary na natin next week, anong gusto mong gawin natin?” tanong ulit ni Randell sa kanya habang pinaghuhugpong nito ang mga kamay nila.
“Kahit ano lang. Basta ang mahalaga, kasama kita,” tugon naman niya na siyang totoong nilalaman ng puso niya. Kahit siguro magkulong lang sila sa bahay nila ay ayos lang sa kanya. Kapag kasama niya ang binata, pakiramdam niya ay masaya na siya. Kontento kumbaga.
“I’ll think of something romantic para sa araw na iyon. For now, kailangan na nating umuwi at marami pa tayong project na gagawin. Isang buwan na lang at magtatapos na ang klase. Sa wakas, ga-graduate na tayo.”
Hinila na siya ng nobyo niya para sana umalis na sa paborito nilang pwestong iyon.
Pero hindi siya tuminag at sa halip ay natatawang hinatak niya pabalik ang binata. “Why? Why are you smiling like that?” nagtatakang tanong ni Randell sa kanya.
At sa pamamagitan ng dalawa niyang kamay ay ikinulong niya ang mukha nito sa mga palad niya at mataman itong pinagmasdan. “Ime-memorize ko lang ang mukha mo. Para pagdating ko mamaya sa bahay, hindi kita masyadong ma-miss. Ang gwapo gwapo talaga ng my labs ko. Swerte ako kasi ako ang girlfriend mo.” I don't own this photo. Credits goes to the rightful owner. :)And in return, niyakap siya ng mahigpit ni Randell. “Mas maswerte ako na ako ang pinili mong maging boyfriend, Yvonne. You’re the best thing that happened into my life.”
With that, magkahawak kamay na naglakad sila palabas ng school. Bahagya pa nga siyang nakasandig sa malapad na balikat ni Randell.
For her, true love is also for sixteen years old girls like her. Why, she already found her one great love—and that was with Randell.
Nang marating nila ang two-storey house nila ay mabilis na nagpaalam na sa kanya ang nobyo niya dahil pupuntahan pa nito ang tita nito na may pwesto sa palengke para doon ay tumulong. Ang tita Elsie nito na ang nagpapaaral dito dahil ang mga magulang nito ay matagal na panahon na ring naghiwalay at may kanya-kanya nang buhay sa Maynila.
Samantalang siya, dumiretso siya sa loob ng bahay nila kung saan may naghihintay sa kanyang tatlong katulong. Both of her parents were OFWs in London. Once a year lang kung umuwi ang isa sa mga ito kaya maaga pa lang ay natuto na siyang maging independent. But nonetheless, she had no hard feelings for her parents. Naiintindihan naman niya na dahil sa kanya kaya nagpapakahirap na magtrabaho ang mommy at daddy niya sa London. They wanted to give her the best future that they can. And for that, she was grateful.
Binuksan niya ang laptop niya at nag-iwan siya ng message sa Facebook wall ng mommy at daddy niya. That was her way of connecting with them. At nang matapos sa ginagawa ay hinarap na niya ang mga assignments niya.
Napangiti siya nang maalalang ilang araw na lang at magtatapos na sila ni Randell. They were planning of enrolling at the same university in Cebu. Hinihikayat siya ng mga magulang niya na sa Maynila na lang mag-aral pero tumanggi siya. Para sa kanya, masyadong magulo ang Maynila. Kontento na siya sa buhay niya sa Cebu. At lalong kontento na siyang makasama si Randell dito sa Cebu.
Inspired na inspired na sinagutan na niya ang mga assignments niya.

TENTH MONTHSARY nina Randell at Yvonne. Maaga pa lang ay gising na siya para maghanda sa espesyal na araw nilang iyon. Mabuti na lang ay tumapat sa araw ng Sabado ang monthsary nila kaya mas matagal ang oras na magkakasama sila ni Randell.
Mabilis na naligo siya at nagpaganda dahil balak niyang sorpresahin si Randell. Pupuntahan niya ito sa bahay ng tita Elsie nito habang dala-dala ang gift niya para dito. Pero pababa pa lang siya ng hagdan ay siya ang nasorpresa nang makita niyang may mga nagkalat na rose petals mula sa hagdan papunta sa sala ng bahay nila.
And at the heart of their living room, she saw Randell with a bouquet of flowers. He was so damn gorgeous kahit simpleng white na v-neck t-shirt, maong pants at rubber shoes lang ang suot nito. He was that gorgeous. Napapangiti siya habang pababa siya ng hagdan.
“Naunahan mo naman ako. Iniisip ko pa namang sorpresahin ka, my labs.” She was beaming when she said those words.
Iniabot naman ni Randell ang mga bulaklak sa kanya. “Flowers for you. Pasensiya na at walang kasamang chocolates, hindi na kasi kinaya ng budget ko,” nagkakamot ng ulo si Randell nang sabihin iyon sa kanya.
“It’s okay. Kahit nga wala nang flowers, okay lang sakin. Your presence is more than enough for me, Randell. I don’t need flowers, or chocolates. I all I need is you.”
Ginagap ni Randell ang isang kamay niya at dinala iyon sa labi nito at saka iyon kinintalan ng halik. “Happy monthsary, my labs.”
Buong pusong tinitigan niya ang nobyo niya na buong puso ring nakatitig sa kanya. Love was evident at Randell’s face, she was sure of that. “Happy monthsary din, Randell my labs.” And without hesitation, she kissed him on his cheeks, nose, eyes and on his lips.
And Randell did the same thing to her. At sa bawat dampi ng labi nito sa balat niya, it sent her indescribable feelings that even her couldn’t fathom. She was indeed happy.
 At bago pa niya makalimutan ay iniabot niya ang isang box na siyang regalo niya dito at inudyukan itong buksan na iyon sa mismong harapan niya. She wanted to see his reaction.
“Wow! This is nice,” ani Randell habang inilalabas ang isang gold necklace mula sa kahon. “Pero hindi ko ito matatanggap. Masyado naman yatang mahal itong regalo mo.”
Pero maagap na nasansala niya ito. “C’mon, this is my gift to you my labs. Hindi ba pwedeng mag thank you ka na lang and maybe give me another kiss? And just to let you know, I also have the same necklace with the same pendant. So, if I were you, isusuot ko na ‘yan para match na match na talaga tayo.”
Kinuha niya ang necklace mula sa kamay nito at siya na mismo ang nagsuot nito sa binata. “See, bagay na bagay sayo. Parang tayo lang din, bagay tayo.”
Hindi na nagreklamo pa si Randell at sa halip ay mabilis na hinagkan siya sa mga labi. “I also have a gift for you. But not as expensive as yours, sana magustuhan mo.”
“As long as galing sa iyo, siguradong magugustuhan ko kahit ano pa man ‘yun.” And before she could even react, hinila na siya ng binata papunta sa likod bahay nila.
And what she saw really shocked her. Ang noon ay pangarap lang niyang tree house ay nagkatotoo! Bakit nga ba hindi niya napansin na mayroon nang tree-house sa likod bahay nila? Well, bihira na rin naman siyang magawi sa parteng iyon ng bahay nila kaya siguro hindi niya napapansin na ginagawa na pala ni Randell ang tree house na gusto niya. It was a labor of love.
“The best gift ever,” aniya kay Randell saka ito niyakap nang sobrang higpit. “Thank you. Thank you, my labs.”
And together, they climbed at the tree house at doon ay nagsawa sila sa pagkukwentuhan na manaka-nakang nai-interrupt ng paghahalikan nila. For her, it was the most romantic place on Earth.
Magtatanghalian na nang bumaba sila ni Randell para pumunta naman sa paborito nilang restaurant sa Mango Square. Naglibot-libot din sila bago sila nagpasyang bumalik na lang ulit sa tree house pagsapit ng hapon at doon ay magkayakap na na pinagmasdan nila ang paglubog ng haring araw.
Gabi na nang umuwi si Randell.

PAGKATAPOS ng graduation ceremony nina Randell at Yvonne ay dumiretso sila sa bahay ng huli kung saan naghihintay ang ilang mga kamag-anak ni Yvonne para sa isang salu-salo. Hindi nakauwi ang mommy at daddy niya pero ayos lang sa kanya. Naiintindihan naman niyang hindi ganoong kadali para makapag-leave ang mga ito sa kanya-kanyang trabaho para lang umuwi a Pilipinas para saksihan ang pagtatapos niya. Besides, hindi naman siya ang may pinakamataas na karangalan. Honorable mention lang siya.
Nasa kotse pa lang sila ni Randell ay ramdam na niyang may bumabagabag sa nobyo niya. Pero nagpasya siyang ipagpaliban na muna ang pagtatanong dito dahil ayaw niyang i-spoil ang magandang mood ng mga kaanak nila ni Randell. Naroon din kasi sa bahay nila ni ang tita Elsie ni Randell kasama ang ilan pa nitong pinsan.
Nagsimula na ang masaganang hapunan. Everyone was proud of her and Randell. May mga nag-abot pa nga ng gifts sa kanila. At nang matapos ang hapunan, nagpaalam muna siya sa mga ito na aakyat lang siya sa kwarto niya para magpalit ng damit. Isa-isa na ring nagsiuwian ang mga bisita nila.
Pagbalik niya sa sala ay wala na rin doon si Randell. Agad na tinanong niya si Ate Sonia, ang mayordoma sa bahay nila. “Ate, nakita mo po ba si Randell?”
“Nagpaalam siya na pupunta daw siya sa tree house. Puntahan mo na lang daw siya doon.”
Nagtatakang napatango na lang siya. Bakit hindi man lang siya hinintay ng nobyo niya na makababa mula sa kwarto niya? Sa halip na pasakitin ang ulo niya ay pinuntahan na lang niya ito sa tree house.
Nakapatong ang isang paa ni Randell sa upuang gawa sa kawayan habang ang baba nito ay nakapatong sa tuhod nito.
“Hey. Kanina ko pa napapansin na ang tahimik mo, my labs. May problema ba?”
Agad naman na umayos ng upo si Randell pagkarinig sa boses niya. “Come here,” tawag nito sa kanya habang nakabuka ang mga braso nito. Naupo siya sa pagitan ng mga hita nito. Nakatalikod siya dito habang nakapulupot naman ang mga braso nito sa kanya.
“May problema ba?” ulit niya sa tanong niya dito kanina.
“Luluwas na ako ng Maynila bukas para doon mag-aral, my labs.”
That shocked her. Nanigas yata ang buong katawan niya dahil sa sinabi nito. Mabilis na nag-init ang paligid ng mga mata niya maging ang ilong niya. “Ang akala ko ba ay pareho tayong mag e-enrol sa San Carlos University? Bakit biglaan naman yata ang pagluwas mo ng Maynila?”
“Hindi ako pag-aaralin nina auntie sa kolehiyo kaya ang gusto ni mama, doon na lang daw ako sa kanya. Pagtutulungan daw namin na makapasok ako kahit sa isang state university lang. Ayaw ko sanang umalis kasi maiiwan kita dito pero kailangan kong umalis para sa future ko… para sa future nating dalawa if ever na tayo pa rin hanggang sa huli.”
“Aalis ka kahit alam mong sobra akong malulungkot?”
“Yvonne, sana maintindihan mo kung bakit kailangan kong umalis. Kung dito lang ako sa Cebu, malabong makapag-aral ako. At least sa Maynila, naroon ang mama at papa ko na pwede kong hingan ng tulong. Gusto kong makatapos ng kolehiyo para magkaroon ako ng magandang trabaho sa hinaharap.”
“Randell, dito ka na lang,” nahihikbing sambot niya. “Dito ka na lang…”
Pero mahigpit na yakap lang ang itinugon ni Randell sa kanya. She was starting to lose him. That night, she requested na doon ito matulog sa bahay nila. Walang nagawa ang tatlong katulong sa bahay nila nang magkasamang pumasok sila sa kwarto niya.
Aalis na ito bukas ng tanghali. She wanted to be with him for the last time. At kahit masakit, kailangan niyang palayain si Randell para sa ikabubuti ng future nito. Ayaw niyang maging makasarili. Ayaw niyang maging hadlang para matupad ni Randell ang mga pangarap nito.
When they hit the bed, she voluntarily kissed Randell on the mouth. It was one passionate long kiss. At bago pa man magbago ang isip niya, itinaas niya ang damit ng nobyo at pinaglandas ang mga kamay niya sa nakahantad nitong katawan.
Hindi pa defined ang muscles nito pero para sa kanya, hindi iyon nakabawas sa kakisigan nito. Nagtatanong ang mga mata ni Randell nang kusang hubarin niya ang suot niyang t-shirt kasama na ang underwear niya.
“I’m offering myself as a gift to you…” parang bulong lang iyon na nanulas sa bibig niya pero alam niyang umabot iyon sa pandinig ng binata.
At hindi siya binigo ni Randell. Naramdaman niya nang pangkuin siya nito at dalhin sa ibabaw ng kama. Bago siya nito muling hagkan ay pinagsawa muna nito ang mga mata sa katawan niya. Well, ganoon din naman siya.
And moments later, their bodies became one. She succumbed into world of happiness that only Randell could gave her.
Yes, she lost her chastity at the age of sixteen. Pero wala siyang makapang pagsisisi sa bagay na iyon. That night, ipinaramdam niya kay Randell kung gaano niya ito kamahal.
Nang maggising siya kinabukasan ay wala na si Randell sa tabi niya. Nag-iwan lang ito ng isang maikling note sa tabi niya.
My labs,Last night was the best night of my life. You are so beautiful. I’m glad that you were my first, and I was yours. I just want to tell you that this is a long life. We’re not done yet. I’ll be back when the time is right. Live your life while I’m not around. And I’ll also do the same. Just keep in mind that I will be missing you every day.

                                                                                                Randell

'Coz I Can't Make You Love Me

Kung tatawagin mo akong malandi, wala akong pakialam.Masaya ako at gusto kong lumandi lalo na ngayong maulan at malamig ang panahon.

Kagabi, nakasama ko ang isa sa mga ultimate crush ko.His name is Randell Roa.

Let me describe him in my own perspective.He's cute, handsome, adorable, sweet, simple, arrogant, snob and a first class flirt.

Last year ako unang tinamaan sa kanya.He got an expressive eyes. Every time I look into his eyes, I feel like I'm lost in my own world.

Hindi siguro ako magsasawang titigan ang mga mata niya.Hindi ko pagsasawaang titigan ang maamo niyang mukha.

Masarap siyang kakwentuhan.Hindi ko naramdaman yung panghuhusga mula sa kanya.

Mukha nga akong tanga, eh.Muntik na akong maniwala nung sinabi niyang mas naging sexy daw ako. Haha.

And the most beautiful memory I had with him last night?I got to hug him.

He was sleeping right next to me.I could feel the heat surging from his own body.

I could hear Randell's heartbeat.And I swear it was so hard to sleep because he was lying on my bed, using my pillow.

Yes, I had this stupid crush on him.Stupid because I know that no matter what I'd do, my feelings for him would never be reciprocated.

But despite that, I chose to like him even more.And maybe, he had a special spot in my heart.

At kahit hindi man niya magawang suklian yung nararamdaman ko sa kanya, ayos lang.Ang mahalaga, nasabi ko sa kanya.

Minsan lang naman tayo mabubuhay.Kaya habang may pagkakataon pa, sasabihin ko na sa lahat ng crush(es) ko kung crush ko nga sila.

Happy birthday Randell!Sana napasaya ka namin ni ninang Myrna kagabi.

At kinantahan ka pa talaga ng 'Happy Birthday' sa Place 24 sa pangunguna ni ate Mao.I hope you did enjoy kasi ako, sobrang nag-enjoy ako.

Happy birthday, crush! :)