Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 88

Τρια Πράγματα Που Συνέβησαν

Να τρία πράγματα που συνέβησαν στη χώρα μας ετούτη την ημέρα:

1) Βουλευτές, δήμαρχοι και ο αντιπεριφερειάρχης από τα πέριξ της Άρτας έστειλαν επιστολή στον πρωθυπουργό ζητώντας να μην κλείσει το Κέντρο Νεοσύλλεκτων που υπάρχει στην Άρτα γιατί, «αποτελεί οικονομικό κύτταρο μεγάλης σημασίας, η δε παρουσία των νεοσυλλέκτων κατά τις ημέρες της κατάταξής τους δίνει ζωή και παλμό σε καιρούς δύσκολους και ζοφερούς».

2) Ο εμπορικός σύλλογος Πειραιώς εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία εκφράζει την αντίθεσή του στη δημιουργία νέου λιμένα κρουαζιέρας στο Φαληρικό Δέλτα επειδή «O Πειραιάς (…) δεν θα επαιτεί, αλλά απαιτεί την θέση που του αρμόζει στον παγκόσμιο ναυτιλιακό χάρτη».

3) Οι εργαζόμενοι στο μετρό ανακοίνωσαν πως αύριο το μετρό κλείνει από τις 5:30 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι επειδή θα κάνουν γενική συνέλευση «για τον συντονισμό των ενεργειών και τον προγραμματισμό περαιτέρω κινητοποιήσεών για τις μισθολογικές τους περικοπές».

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επισημάνω το συνδετικό κρίκο αυτών των ειδήσεων. Χρειάζεται; Είναι προφανής. Υπάρχει άραγες κάτι ποιο αντιπροσωπευτικό του τι είναι «Ελληνική ζωή» τη σήμερον ημέρα από αυτές τις τρεις ειδήσεις;

Υπάρχει καλύτερο απόσταγμα Ελλάδας από ένα μπουκέτο μικροσυμφερόντων που μάχονται εναντίον οποιουδήποτε τα επιβουλεύεται, δηλαδή όλων των υπόλοιπων;

Σύμφωνοι, μπορεί και να υπάρχει.

Μπορεί η σύσταση του νέου διοικητικού συμβουλίου του ΕΟΤ, με τους δικηγόρους, το γιατρό και την οδοντίατρο να είναι ως γεγονός πιο αντιπροσωπευτικό.

Ή η ξεκαρδιστική απολογία των πρυτάνεων/κοτζαμπάσηδων του ΑΠΘ για τις τουαλέτες των 30.000 ευρώ και τα iPhone.

Ή η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού στον αρχιεπίσκοπο ότι οι μισθοί των κληρικών δεν θα περικοπούν.

Όλα αυτά σήμερα έγιναν, επίσης. Αλλά εμένα οι άλλες μου άρεσαν, εκείνες οι ανακοινώσεις από τρεις περήφανες ομάδες Ελλήνων, γκρουπούσκουλα που αγωνίζονται γι’ αυτό που τους συμφέρει όπως μόνο Έλληνες ξέρουν και μπορούν.

Οι περήφανοι Αρτινοί, που είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω, ως φαντάρος στο ΚΕΥΓ (έτσι το έλεγαν τότε), υπερασπίζονται την οικονομία του κοτομπέικον, αδιαφορώντας για το ποιος την χρηματοδοτεί (όλοι οι υπόλοιποι).

Οι Πειραιώτες έμποροι που υπερασπίζονται το μονοπώλιο που τους έχει χαριστεί, από οποιαδήποτε ανεπιθύμητη «ανάπτυξη», αδιαφορώντας για το ποιον μπορεί να οφελήσει αυτή (όλους εμάς).

Οι εργαζόμενοι στο μετρό, που υπερασπίζονται το δικαίωμά τους να μη δουλεύουν, αδιαφορώντας για το πώς και πόσο εξευτελίζουν τους πελάτες τους (όλους εμάς).

Αυτό είμαστε, πεντακάθαρο, νάτο: Μικροομάδες Ελλήνων που θέλουν να περάσει το δικό τους αδιαφορώντας για το κοινό καλό, για το τι συμφέρει την κοινωνία γενικότερα, ακόμα και για το αν υπάρχει κοινωνία έξω από την περιοχή/μαγαζί/σπίτι τους.

Δεν είμαστε μέλη κοινωνίας, όλοι εμείς. Ο έμπορας του Πειραιά, που θέλει να πουλάει μόνο αυτός τσίχλες στους τουρίστες για να βγάλει λεφτά και να τα στέλνει στο γιο του που είναι φαντάρος στην Άρτα για να φάει κοτομπέικον, δεν ανήκει στην ίδια κοινωνία με τον Αρτινό που θέλει να πουλάει κοτομπέικον σε εσωτερικούς μετανάστες στη μέση του πουθενά για πάντα.

Εμείς είμαστε ξεχωριστές οντότητες που απλά συμβαίνει να συγκατοικούν στον ίδιο χώρο. Συνυπάρχουμε με το ζόρι στις καλές τις εποχές, οπότε τώρα που ήρθαν τα ζόρια θα φαγωθούμε μεταξύ μας, υπερασπίζοντας ο καθένας το δικό του, ασφυκτικά περιορισμένο και μικρό -μικροσκοπικό, απειροελάχιστο- συμφέρον.

Θυμήσου: Το μίσος!

Η Ομιλία Του Κλιντ Ίστγουντ Στο Συνέδριο Των Ρεπουμπλικάνων

Σ’ αυτή την -ήδη πολυσυζητημένη- χτεσινή ομιλία, ο 82χρονος ηθοποιός και σκηνοθέτης μιλάει σε μια άδεια καρέκλα απευθυνόμενος στον Ομπάμα. Αν -όπως εγώ- εκτιμάς πολύ τη δουλειά του (του Ίστγουντ) ίσως δεν πρέπει να δεις αυτό το βίντεο. Σε πολλά σημεία είναι λυπηρό το θέαμα.

Απομαγνητοφώνηση εδώ. Σχόλια από BBC, Guardian, New Yorker.

Clint Eastwood's RNC speech was to imaginary Obama in an empty chair. I'm drafting a DNC speech to imaginary Romney in an empty factory.

— George Takei (@GeorgeTakei) August 31, 2012

I can't believe I just watched #ClintEastwood turn into somebody's DRUNK UNCLE HARRY on the stage of the #GOP #RNC.He humiliated himself.

— Star Jones (@StarJonesEsq) August 31, 2012

This seat's taken. OFA.BO/c2gbfi, twitter.com/BarackObama/st…

— Barack Obama (@BarackObama) August 31, 2012

Τα Βίντεα Της Παρασκευής

1) Τι θα γινόταν αν η Γη ήταν κούφια; 

Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν ότι η Γη από μέσα είναι κούφια κι εκεί ζουν ανθρωπάκια. Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες της παράνοιας (τι ανθρωπάκια είναι αυτά; τι τρώνε; πώς αντέχουν τη ζέστη;), αλλά ξέρω ότι υπάρχουν στα αλήθεια, ένας φίλος μου ξέρει έναν και υποστηρίζει πως τα πιστεύει αυτά στ’ αλήθεια, κι επίσης ότι μας ψεκάζουν, και δεν έχει λόγο να μου πει ψέματα. Κούφια γη, σοβαρά τώρα. Ας δούμε τι λέει η επιστήμη.

2) Βουτώντας στο γκρεμό, κάτω από τη θάλασσα, χωρίς οξυγόνο

Αυτό που λέει. Συγκλονιστικό:

3) Οι Flight of the Conchords επιστρέφουν

Να ένα μίνι 14λεπτο «επεισόδιο» του κωμικού ντουέτου από τη Νέα Ζηλανδία, που δείχνει πώς φτιάχνουν ένα φιλανθρωπικό τραγούδι για τα άρρωστα παιδάκια. Να πούμε ότι ο Μπριτ Μακένζι (αυτός με το μουσάκι) είναι πλέον κάτοχος βραβείου Όσκαρ (έγραψε μουσική και τραγούδια για την ταινία «The Muppets»).

4) To μωράκι και ο Γουίλ Φέρελ

Μια αστυνομική ανάκριση παίρνει μια αναπάντεχη, βίαια τροπή όταν στην αίθουσα μπαίνει ένας βάναυσος «bad cop». (Θυμήσου και το «Landlord«)

5) Ένα ντοκιμαντέρ για το Παυλοπέτρι, μια αρχαία υποβρύχια πόλη στην Πελοπόννησο

Λινξ 50: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Πώς είναι να ακούς για πρώτη φορά

Να ένα καταπληκτικό, πολύ συγκινητικό post με την ιστορία ενός 23χρονου κωφού που, χάρη σε νέα, πανίσχυρα ακουστικά, μπορεί για πρώτη φορά να ακούσει μουσική. Όταν άκουσε το εξής απόσπασμα από το ρέκβιεμ του Μότσαρτ, έβαλε (όπως προβλέπει και τ’ όνομα) τα κλάματα. Έκτοτε άκουσε πολλά. Του αρέσουν πολύ οι Sigur Ros, πράγμα που ακούγεται πολύ σωστό. Του αρέσει επίσης η dubstep, πράγμα που ακούγεται πολύ λάθος.

«Silence is still my favorite sound,» he writes. «When I turn my aids off my thoughts become more clear and it’s absolutely peaceful.»

2) Ο άνθρωπος πίσω από το Τζάστιν Μπίμπερ

Ο New Yorker έχει ένα ενδιαφέρον και εκτενές προφίλ του Σκούτερ Μπράουν, του μάνατζερ του Τζάστιν Μπίμπερ και άλλων παρόμοιων ποπ καλλιτεχνών. Στο ίδιο περιοδικό: Μια κριτική ενός ποπ συγκροτήματος που λέγεται New Directions μαζί με μια ακτινογραφία της αγοράς των boy bands διαχρονικά.

Ποιος φταίει; Αυτός. 1-0.

3) Αγοράζοντας reviews για βιβλία

Αυτός εδώ ο κύριος, λέει, έφτιαξε μιαν εταιρία που γράφει επί πληρωμή reviews στο Amazon και αλλού για συγγραφείς που εκδίδουν μόνοι τους τα βιβλία τους. Τον πιάσανε, βέβαια, αλλά το άρθρο είναι μια πολύ ωραία καταγραφή αυτής της νέας «αγοράς» που έχει δημιουργηθεί χάρη στην επιρροή των reviews σε μέρη όπως το Amazon και το Goodreads.

4) O Άρχοντας των Δαχτυλιδιών γραμμένος από άλλους συγγραφείς

Δες αποσπάσματα όπως θα τα έγραφαν (λέμε τώρα) άλλοι μεγάλοι συγγραφείς. Πέτυχα δύο. Ο τελευταίος είναι πολύ, πολύ εύκολος.

5) Και τώρα, η Ιαπωνική «Rakuten» θα αλλάξει το e-shopping

Πιθανότατα δεν έχεις ξανακούσει το όνομα Rakuten, και γιατί να το έχεις, εδώ που τα λέμε. Πρόκειται για το μεγαλύτερο «ηλεκτρονικό mall» στην Ιαπωνία, ένα γιγάντιο δίκτυο από e-shops που πουλάει ό,τι μπορείς να φανταστείς, κάτι σαν αποκεντρωμένο Amazon. Και είναι μια γιγάντια εταιρία που τα τελευταία χρόνια έχει αγοράσει το play.com, το buy.com, το Kobo και, πρόσφατα, ένα ποσοστό του Pinterest. Διάβασε όλα όσα πρέπει να ξέρεις γι’ αυτό και για το δημιουργό του. Είναι μπόλικα.

You may not yet have heard of Rakuten, Japan’s biggest internet retailer, whose interests range from a food-to-fashions online marketplace and travel agency to a credit-card business and ebooks. But Hiroshi Mikitani, the charismatic and outspoken 47-year-old billionaire who founded the business 15 years ago, is planning to change that, and fast. Mickey, as he’s known to his 7,615 Japanese staff, is on a mission to take the business global — and in stage one, intended to capture 27 countries, he has lately acquired America’s Buy.com for $250 million (£160 million), France’s PriceMinister for €200 million (£161 million), Britain’s Play.com (£25 million), Canada’s Kobo($315 million), Germany’s Tradoria and Brazil’s Ikeda, not to mention leading a $100 million investment in Pinterest this May, a $10 million funding round in AhaLife in April, and a minority investment last September in Russia’s leading etailer, OZON.

Μουσική, Μωράκια

Δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό. Δεν ανήκω σε καμιάν ιντερνελίτ. Στο πραγματικό ίντερνετς ζω, είμαι μέρος του, και γι’ αυτό δεν είμαι υπεράνω του να σου δείξω ευθύς αμέσως δύο βιντεάκια με μωράκια. Με μωράκια, ναι. Γιατί; Δεν τα σνομπάρω. Θα μπορούσα να σου δείξω και βιντεάκια με γάτες. Αργά ή γρήγορα θα γίνει κι αυτό. Είναι θέμα χρόνου.

Στο πρώτο, δυο δίδυμα βρέφη 11 μηνών χορεύουν ενθουσιασμένα όταν ο μπαμπάς παίζει κιθάρα.

Στο δεύτερο, ένας 4χρονος πιτσιρικάς παίζει πιάνο με εκπληκτική επιδεξιότητα και τρομερή χαρά.

Δεν ντρέπομαι για τίποτα.

Και Τώρα, Η Γνώμη Του Σλαβόι Ζίζεκ Για Το «The Dark Knight Rises»

Ο πανέξυπνος, εμμονικός και αδιανόητα εκκεντρικός Σλοβένος φιλόσοφος κάθισε κι έγραψε 3.600 λέξεις για το τελευταίο Μπάτμαν. Ναι, το Μπάτμαν. Το «The Dark Knight Rises«. Ο (μεταξύ πολλών άλλων ιδιοτήτων) εν μέρει πνευματικός νονός του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα διάλειμμα από τους υπόλοιπους στοχασμούς και έγραψε ένα σεντόνι στον New Statesman για την ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν, μια σχεδόν κανονική κριτική, με εκτενή περίληψη της υπόθεσης, αναφορά στις προηγούμενες ταινίες, περιγραφή των χαρακτήρων, και στη συνέχεια μια λεπτομερή ιδεολογική ανάλυση της υπόθεσης υπό το πρίσμα του κομμουνιστή που ονειρεύεται την επανάσταση.

It is thus not only Nolan’s film that is unable to imagine authentic people’s power. The “real” radical-emancipatory movements couldn’t do it, either; they remained caught in the co-ordinates of the old society, in which actual “people power” was often such a violent horror.

Το κείμενο, όπως θα περίμενες, είναι γεμάτο αναφορές και τίγκα στην αερολογία, αλλά όχι τη γενικόλογη, την άλλη, την έγκριτη, τη σοβαροφανή, την τεκμηριωμένη και διατυπωμένη με ακριβώς όσο στόμφο πρέπει για να φοράει το μανδύα της αξιοπιστίας. Βεβαίως ο Ζίζεκ δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τον Μπάτμαν: Ενδιαφέρεται μόνο για το πώς κολλάει η όποια ιδεολογία περιέχει -ή όποια νομίζει ότι περιέχει- με αυτά που σκέφτεται ο ίδιος για την πολιτική και το κόσμο. Φυσικά και κολλάει. Οτιδήποτε μπορεί να κολλήσει. Και στο Μπομπ το Σφουγγαράκη μπορεί κανείς να βρει αναφορές στην αφασική ανοχή της κοινωνίας απέναντι στη βία της εξουσίας, ή ό,τι άλλο θέλει. Αν είναι επιδέξιος με τα λόγια και έχει διαβάσει πολύ, μπορεί να βρει συσχετισμούς κι αντιστοιχίες οπουδήποτε.

Is Bane not Dent taken to an extreme? Dent draws the conclusion that the system is unjust, so that, to fight injustice effectively, one has to turn directly against the system and destroy it. Dent loses his remaining inhibitions and is ready to use all manner of methods to achieve this goal. The rise of such a figure changes things entirely. For all the characters, Batman included, morality is relativised and becomes a matter of convenience, something determined by circumstances. It’s open class warfare – everything is permitted in defence of the system when we are dealing not just with mad gangsters, but with a popular uprising.

Το κείμενο του Ζίζεκ διαβάζεται πολύ ευχάριστα, κι ας έχεις καταλάβει από το 1/3 ότι δεν έχει καμία ουσία ή αξία ως κριτική της ταινίας. Έχει κυρίως πλάκα ενδιαφέρον το ότι ο φιλόσοφος προσεγγίζει τους χαρακτήρες μιας ταινίας βασισμένης σε κόμικ με τον τρόπο που προσεγγίζει τους χαρακτήρες μυθιστορήματος του Ντίκενς. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Το ότι βλέπει ένα τέτοιο προϊόν της ποπ κουλτούρας ως κάτι άξιο σχολιασμού με χιλιάδες λέξεις, έστω και χρησιμοποιώντας το ως click-bait όχημα για να υπενθυμίσει την ιδεολογική του ατζέντα σε ένα ολοκαίνουριο κοινό, έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

We should approach the film in the way one has to interpret a Chinese political poem. Absences and surprising presences count. Recall the old French story about a wife who complains that her husband’s best friend is making illicit sexual advances towards her. It takes some time until the surprised friend gets the point: in this twisted way, she is inviting him to seduce her. It is like the Freudian unconscious that knows no negation; what matters is not a negative judgement of something but that this something is mentioned at all. In The Dark Knight Rises, people power is here, staged as an event, in a significant development from the usual Batman opponents (criminal mega-capitalists, gangsters and terrorists).

Αν θέλεις μια πολύ πιο σύντομη και ουσιαστική γνώμη, να ένα άλλο post από τον New Statesman: Taking Batman out of comics makes him more ridiculous, not less, λέει, κι έχει δίκιο.

Νεοζηλανδοί Στρατιώτες Υποδέχονται Τις Σωρούς Συντρόφων Τους

Τρεις Νεοζηλανδοί στρατιώτες σκοτώθηκαν τις προάλλες στο Αφγανιστάν. Επιστρέφοντας στην πατρίδα, οι σύντροφοί τους υποδέχτηκαν τις σωρούς χορεύοντας της «Χάκα«, τον πολεμικό χορό των Μαορί.

via

O «Dude» Του «Big Lebowski» Ήταν Βασισμένος Σε Πραγματικό Πρόσωπο. Αυτό:

Αυτό το 15λεπτο ντοκιμαντέρ μας γνωρίζει τον Τζεφ Ντάουντ, έναν τύπο που γνώρισαν οι αδερφοί Κοέν και τους έδωσε την ιδέα για τον κεντρικό χαρακτήρα του «Μεγάλου Λεμπόφσκι». Δεν είναι ακριβώς όπως θα τον περίμενες, ομολογουμένως. Είναι πολύ διαφορετικός. Δεν είναι δίκαιο να σε παίζει στο σινεμά ο Τζεφ ο Μπρίτζες, μάλλον.

Τηλέφωνα, Παρακολουθήσεις Και Ψέματα

Ετούτο το ρεπορτάζ του «ΒΗΜΑτος» ξεκινά με μια πρόταση που μοιάζει ψευδής και είναι αστήρικτη:

Η ΕΛΑΣ και η ΕΥΠ παρακολουθούσαν τα τηλέφωνα περισσότερων από 50.000 πολιτών!

Έτσι, με το θαυμαστικό στο τέλος. Το άρθρο αναφέρεται στην έκθεση της Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου Επικοινωνιών, η οποία περιέχει στατιστικά για τις δικαστικές αποφάσεις του 2011 που έδιναν την άδεια στις αρχές να προχωρήσουν σε παρακολούθηση τηλεφώνων. Πρόκειται δηλαδή για τις νόμιμες παρακολουθήσεις που κάνει η Αντιτρομοκρατική και η ΕΛΑΣ. Ο αριθμός των αποφάσεων, γράφει το άρθρο, είναι 9.276.

Αλλά μετά η αριθμητική κάπου μπλέκεται. Ο συντάκτης γράφει:

Αν συνυπολογισθεί ότι σε κάθε μία από αυτές τις αποφάσεις περιλαμβάνεται η παρακολούθηση τουλάχιστον πέντε σταθερών ή κινητών τηλεφώνων, ο αριθμός των παρακολουθούμενων πολιτών από τον…Μεγάλο Αδελφό της ΕΛΑΣ και της ΕΥΠ είναι τεράστιος.

Από αυτό τον υπολογισμό «πες πέντε ανά απόφαση, επί 9.276, πες 10 χιλιάδες, ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ!» (με θαυμαστικό στο τέλος) προκύπτει το νούμερο του τίτλου και της πρώτης πρότασης, που είναι και αυτό που αναπαράγεται ευρέως από το πρωί. Μα υπάρχουν δύο προβλήματα: Πρώτον, αυτό το «πέντε νούμερα ανά απόφαση» δεν τεκμηριώνεται από κάπου (ο συντάκτης δεν μας λέει από πού προκύπτει, και δεν ξεκαθαρίζεται αν αναφέρεται στην έκθεση ρητώς). Δεύτερον, έστω κι αν ισχύει, το 46.000 που προκύπτει, πες 50, δεν αναφέρεται σε πολίτες, αλλά σε νούμερα. Κι επειδή οι παρακολουθήσεις μπορούν να διαταχθούν σε κινητά και σταθερά, κι επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα έχουν πολύ περισσότερα από ένα τηλέφωνα, είναι προφανές ότι το «50.000 νούμερα» δεν είναι δυνατό να αντιστοιχεί σε «50.000 πολίτες», όπως γράφει το «ΒΗΜΑ». Αντιστοιχεί σε πολύ λιγότερους, πιθανότατα λιγότερο από τους μισούς.

Δεν ξέρω για ποιο λόγο είναι γραμμένο μ’ αυτό τον τρόπο το ρεπορτάζ, αλλά κυνηγώντας τον εντυπωσιασμό με ένα ψεύτικο στατιστικό στοιχείο χάνει την ουσία που βγαίνει από ένα πραγματικό στατιστικό στοιχείο: Τις 9.276 δικαστικές αποφάσεις για παρακολούθηση τηλεφώνων.

Με μια πολύ γρήγορη αναζήτηση στο Google βρήκα ότι το 2011 στις ΗΠΑ βγήκαν μόνο 2.732 αντίστοιχες δικαστικές αποφάσεις. Στις ΗΠΑ. Των 300 εκατομμυρίων κατοίκων. Όπου τρελοί σκοτώνουν κόσμο κάθε εβδομάδα. Αλλού στον κόσμο: Στο Ηνωμένο Βασίλειο οι αντίστοιχες αποφάσεις ήταν 2.911, στην Αυστραλία 3.488 και στον Καναδά μόλις 635.

Βεβαίως, σε κάθε μία από αυτές τις χώρες το νομικό καθεστώς είναι λίγο διαφορετικό, και το τι προβλέπουν οι συγκεκριμένες δικαστικές αποφάσεις δεν είναι απολύτως αντίστοιχο. Στις δε ΗΠΑ υπάρχει και μια αντιτρομοκρατική υπηρεσία που κάνει παρακολουθήσεις (αλλοδαπών σε Αμερικάνικο έδαφος, λέει) χωρίς άδεια από τα δικαστήρια. Αλλά παρ’ όλα αυτά η εικόνα είναι σαφής: Η μικρή Ελλαδίτσα κάνει αναλογικά πολύ περισσότερες νόμιμες παρακολουθήσεις τηλεπικοινωνιών των πολιτών της από άλλες χώρες. Γιατί;

Γιατί χρειάζονται τόσες παρακολουθήσεις η ΕΥΠ και η ΕΛΑΣ; Και τι τις κάνουν τόσες πολλές πληροφορίες; Πώς τις επεξεργάζονται; Με τι προσωπικό;

Αυτά είναι τα σημαντικά ερωτήματα αυτού του θέματος κατά τη δικιά μου γνώμη.

Τέλος, να υπενθυμίσω εδώ ότι δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει «αύξηση με γεωμετρική πρόοδο» αν έχουμε μόνο δύο στοιχεία.

Αυτά είχα να πω.

Πέφτοντας Στον Άρη

Πριν από λίγες ημέρες η NASA έδωσε στη δημοσιότητα ένα βιντεάκι φτιαγμένο από φωτογραφίες που τραβούσε το ρομπότ Curiosity καθώς έπεφτε προς την επιφάνεια του Άρη. Οι εικόνες δεν ήταν αρκετές για να φτιαχτεί ένα αρκετά ομαλό βίντεο, έτσι μπορούσες να δεις την κάθοδο του ρομπότ λίγο διακοπτόμενη, και τρεις φορές πιο γρήγορη από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα.

Και ήταν ένα θέαμα εκπληκτικό.

Τις ημέρες που μεσολάβησαν, ένας τύπος πήρε το βίντεο της NASA και το επεξεργάστηκε «γεμίζοντας» τα κενά ανάμεσα στις φωτογραφίες, και αυξάνοντας τα fps από 3 σε 25. Έτσι στο αποπάνω βίντεο μπορείς τώρα να δεις πώς έβλεπε το Curiosity την επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη να πλησιάζει σε χρόνο πραγματικό.

Είναι ένα θέαμα ακόμα πιο εκπληκτικό.