Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 86

Ο Platon Φωτογραφίζει Την Ελλάδα

Ο διάσημος Έλληνας φωτογράφος Πλάτων Αντωνίου, πολύ γνωστός από τα πορτρέτα των ισχυρών ηγετών του πλανήτη και άλλων σημαντικών εικόνων, θα δείξει φωτογραφίες  του από τα ελληνικά νησιά σε έκθεση στο Παρίσι. Τα λέει ο ίδιος αναλυτικά σ’ αυτό το βίντεο:

via

Το Χειρότερο Hangover Στη Ζωή Του Τσαρλς Μπουκόφσκι

O διάσημος συγγραφέας διηγείται μια χαρακτηριστική σκηνή απ’ τη ζωή του. Πιθανότατα μεθυσμένος, πάλι.

via

Ο Αληθινός Μπαράκ Ομπάμα

Στο τελευταίο τεύχος του Vanity Fair, ενός Αμερικάνικου περιοδικού για κουτσομπολιό, διάσημους και γαλαζοαίματους που, ενίοτε, για ξεκάρφωμα, εκδίδει και κορυφαίας ποιότητας δημοσιογραφία, υπάρχει ένα γιγάντιο άρθρο του διάσημου δημοσιογράφου Μάικλ Λιούις (που είχε έρθει και στη Μονή Βατοπεδίου) για τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Το ασυνήθιστο σ’ αυτό το άρθρο είναι πως γράφτηκε μετά από εξάμηνη έρευνα κατά την οποία ο Λιούις είχε πρόσβαση στον Πρόεδρο πρωτοφανή στην ιστορία των ΗΠΑ. Ήταν μαζί του στο γήπεδο του μπάσκετ, σε συναντήσεις, στο Air Force One, σε μέρη του Λευκού Οίκου που το κοινό δε βλέπει ποτέ. Υπάρχουν ιστορικοί και βιογράφοι που ακολουθούν τους Προέδρους για να γράψουν γι’ αυτούς (ή να τους βοηθήσουν να γράψουν μόνοι τους) μετά τη λήξη της θητείας τους, αλλά ποτέ ξανά δημοσιογράφος δεν είχε τέτοια πρόσβαση γράφοντας για εν ενεργεία Πρόεδρο.

Το άρθρο, λοιπόν, περιέχει πληροφορίες πολύ ενδιαφέρουσες. Έχει λίγο το χαρακτήρα της κλειδαρότρυπας, και η παράλληλη ιστορία του στρατιώτη που έπεσε στη Λιβύη καταλαμβάνει υπερβολικά πολύ χώρο μόνο και μόνο για να υπογραμμίσει ένα σκέλος της δουλειάς του Προέδρου, αλλά είναι πολύ καλογραμμένο και διαβάζεται νεράκι. Να μερικά αποσπάσματα, και πράγματα που έμαθα διαβάζοντας:

1. Ο Μπαράκ Ομπάμα, όταν πάει για μπάσκετ, παίζει με κανονικούς μπασκετμπολίστες, παλαίμαχους και μη. Δεν είναι ποτέ ο καλύτερος παίκτης στο γήπεδο, και είναι σχεδόν πάντα ο γηραιότερος.

From the time his wife goes to bed, around 10 at night, until he finally retires, at 1, Barack Obama enjoys the closest thing he experiences to privacy: no one but him really knows exactly where he is or what he’s up to. He can’t leave his house, of course, but he can watch ESPN, surf his iPad, read books, dial up foreign leaders in different time zones, and any number of other activities that feel almost normal. He can also wrestle his mind back into the state it would need to be if, say, he wanted to write.

2. Όταν πηγαίνει σε μέρη που δεν είναι αναρτημένα στο επίσημο πρόγραμμά του, τον ακολουθεί μόνο ένα περιπολικό. Σταματά κανονικά στα φανάρια.

…he took one look at the bookshelves, filled with china, and thought, This won’t do. “They had a bunch of plates in there,” he says, a little incredulously. “I’m not a dish guy.” The dishes he replaced with the original applications for several famous patents and patent models—Samuel Morse’s 1849 model for the first telegraph, for instance, which he pointed to and said, “This is the start of the Internet right here.”

3. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ο Μπαράκ Ομπάμα (όχι ο ίδιος) χτίζει έναν υπόγειο λαβύρινθο κάτω από το Λευκό Οίκο. Κανείς δεν ξέρει γιατί.

“You know,” he’d said to me once, after I’d asked him what it was like to move into the White House, “the first night you sleep in the White House, you’re thinking, All right. I’m in the White House. And I’m sleeping here.” He laughed. “There’s a time in the middle of the night when you just kind of startle awake. There’s a little bit of a sense of absurdity. There is such an element of randomness in who gets this job. What am I here for? Why am I walking around the Lincoln Bedroom? That doesn’t last long. A week into it you’re on the job.”

4. Στο θέμα της επίθεσης στη Λιβύη, ο Πρόεδρος (έμμεσα αλλά σαφώς) αποκάλεσε τους Ευρωπαίους εταίρους του είτε ηλίθιους, είτε αδιάφορους, είτε ανενημέρωτους. Ένα από τα τρία.

We were on Air Force One, somewhere between North America and South America, when a hand shook my shoulder, and I gazed up to find Obama staring down at me. I’d been seated in the cabin in the middle of the plane—the place where the seats and tables can be easily removed so that if the president’s body needs to be transported after his death there’s a place to put his coffin. Apparently, I’d fallen asleep. The president’s lips were pursed, impatiently.

5. Το πιο «χρήσιμο» απόσπασμα: Το σημαντικότερο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της δουλειάς του Προέδρου, λέει, είναι να σταματήσει να παίρνει κάποιες από τις αποφάσεις που έπαιρνε μέχρι σήμερα.

You’ll see I wear only gray or blue suits,” he said. “I’m trying to pare down decisions. I don’t want to make decisions about what I’m eating or wearing. Because I have too many other decisions to make.” He mentioned research that shows the simple act of making decisions degrades one’s ability to make further decisions. It’s why shopping is so exhausting. “You need to focus your decision-making energy. You need to routinize yourself. You can’t be going through the day distracted by trivia.” The self-discipline he believes is required to do the job well comes at a high price. “You can’t wander around,” he said. “It’s much harder to be surprised. You don’t have those moments of serendipity. You don’t bump into a friend in a restaurant you haven’t seen in years. The loss of anonymity and the loss of surprise is an unnatural state. You adapt to it, but you don’t get used to it—at least I don’t.”

6. Το πρόγραμμα μιας τυπικής ημέρας:

On March 15 the president had a typically full schedule. Already he’d met with his national-security advisers, given a series of TV interviews on the No Child Left Behind law, lunched with his vice president, celebrated the winners of an Intel high-school science competition, and spent a good chunk of time alone in the Oval Office with a child suffering from an incurable disease, whose final wish had been to meet the president. His last event, before convening a meeting with 18 advisers (which his official schedule listed simply as “The President and the Vice-President Meet With Secretary of Defense Gates”), was to sit down with ESPN. Twenty-five minutes after he’d given the world his March Madness tournament picks Obama walked down to the Situation Room. He’d been there just the day before, to hold his first meeting to discuss how to kill Osama bin Laden.

7. Ο Μπαράκ Ομπάμα έγραψε την ομιλία που έδωσε για την αποδοχή του Νόμπελ Ειρήνης μόνος του. Επειδή το πρόγραμμά του δεν του άφηνε άλλες ελεύθερες ώρες, κάθισε και το έγραψε τη νύχτα. Χρησιμοποίησε μολύβι και σημειωματάριο. Τελείωσε στις 5 το πρωί.

Back on October 9, 2009, Obama had been woken up in the middle of the night to be informed that he’d been given the Nobel Peace Prize. He half thought it might be a prank. “It’s one of the most shocking things that has happened in all of this,” he says. “And I immediately anticipated that it would cause me problems.”

Είναι πολύ ωραίο άρθρο. Αφιέρωσέ του μισή ωρίτσα.

“There are times when you come in here and you’re having a particularly difficult day,” said the president. “Sometimes I come in here.” He pulled back the cloth and revealed a handwritten copy of the Gettysburg Address. The fifth of five made by Lincoln but the only one he signed, dated, and titled. Six hours earlier the president had been celebrating the Lady Bears of Baylor. Four hours earlier he’d been trying to figure out what, if anything, he would do to save lives of innocents being massacred by their government in Syria. Now he looked down and read the words of another president, who also understood the peculiar power, even over one’s self, that comes from putting your thoughts into them.

To iPhone 5 Σε 5 Βίντεα

Το έκτο iPhone παρουσιάστηκε πριν από λίγο από την Apple, και οι πρώτοι που το ‘πιάσαν στο χέρι έχοντας στο άλλο χέρι μια βιντεοκάμερα (ή ένα iPhone 4) έχουν να πουν τα εξής:

Στους περισσότερους έκανε εντύπωση το πόσο ελαφρύ είναι, απ’ ό,τι βλέπεις. Όχι απαραίτητα θετική εντύπωση.

 

Η Χρυσή Αυγή Και Η Τρομοκρατία

Ας πούμε μιαν ιστορία.

Το 1932 στη Γερμανία οι παραστρατιωτικές οργανώσεις SA και SS, που ανήκαν στο κόμμα των Εθνικοσοσιαλιστών, προκαλούσαν εκτεταμένα επεισόδια στις ρημαγμένες από τη φτώχια που ακολούθησε το μεγάλο κραχ Γερμανικές πόλεις, με επιθέσεις σε οργανώσεις άλλων κομμάτων. Κόσμος σκοτωνόταν. Ανασφάλεια και βία απλώνονταν παντού στη χώρα, μα κανένας δεν αντιμετώπιζε τις οργανώσεις αυτές πλέον ως παράνομες τρομοκρατικές ομάδες. Και ο ίδιος ο αρχηγός τους ήταν αυτός που υποσχόταν ότι θα επαναφέρει την τάξη στην κοινωνία, αν εκλεγεί καγκελάριος.

Ένα χρόνο αργότερα θα εκλεγόταν.

Θα περίμενε κανείς ότι πια θα είχε βρεθεί ένας ορισμός για τη λέξη «τρομοκρατία». Τόσο έχει κουβεντιάσει η ανθρωπότητα για το θέμα, έντεκα χρόνια έχουν περάσει από την 11η Σεπτεμβρίου, τόσοι τρομοκράτες έχουν προκαλέσει τρόμο μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο στον πλανήτη, από τους αριστερής χροιάς δολοφόνους στην Ευρώπη μέχρι τους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα. Δε μπορεί, θα έπρεπε πια κάποιος φορέας να έχει καταλήξει σε μια τελεσίδικη και πλήρη εξήγηση της λέξης.

Τι είναι «τρομοκρατία»; Ποιος είναι «τρομοκράτης»; Τι διαφορά έχει ο τρομοκράτης από τον απλό εγκληματία; Υπάρχει διαφορά; Πρέπει να υπάρχει, αν είναι να έχουν νόημα οι λέξεις (κι αυτό το κείμενο).

Τον καλύτερο ορισμό της τρομοκρατίας τον βρήκα σε μιαν απόφαση του ΟΗΕ από το 1994, η οποία χαρακτηρίζει ως τρομοκρατικές συγκεκριμένες εγκληματικές πράξεις. Μεταφράζω:

«Εγκληματικές πράξεις που έχουν στόχο να προκαλέσουν τον τρόμο στο γενικό πληθυσμό, σε ομάδες ατόμων ή σε μεμονωμένα άτομα για πολιτικούς λόγους είναι σε κάθε περίπτωση αδικαιολόγητες, ανεξάρτητα από την πολιτική, φιλοσοφική, ιδεολογική, εθνική, θρησκευτική ή άλλη φύση που μπορεί να τους αποδοθεί για να τις δικαιολογήσει».

Έστω, λοιπόν ότι κρατάμε αυτό τον ορισμό: Πράξεις βίας που δεν έχουν στόχο μόνο να πλήξουν τα θύματα, αλλά να προκαλέσουν και το φόβο σε άλλους. Δεν είναι ευρέως αποδεκτός, δεν έχει κάποια ισχύ καθολική, αλλά έστω ότι τον αποδεχόμαστε για τις ανάγκες αυτού του κειμένου. Σύμφωνα με αυτόν, ο μουρλός που μπήκε στο σινεμά και άνοιξε πυρ, ένας κλέφτης τράπεζας, ή μια παπαδιά που ήθελε να ξεφορτωθεί τον παπά, δεν είναι τρομοκράτες, αλλά εγκληματίες: Θέλουν να κάνουν κακό μόνο στα θύματά τους.

Όταν όμως οι αναρχικοί ταραξίες βάζουν βόμβες σε κάδους σκουπιδιών, πυροβολούν αστυνομικούς ή μπουκάρουν στη Microsoft, δεν στοχεύουν μόνο στους συγκεκριμένους αστυνομικούς, τα κομπιούτερ και τα σκουπίδια. Θέλουν να προκαλέσουν τον τρόμο σε όλους τους πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς τους, το δυτικό καπιταλισμό, τη Μέρκελ, το μνημόνιο και τα λοιπά. Χρησιμοποιούν τις επιθέσεις τους και ως σύμβολο. Όταν ο Τίμοθι Μακβέι έβαλε τη βόμβα σε ένα κτίριο γεμάτο με δημόσιες υπηρεσίες στην Οκλαχόμα δεν ήθελε μόνο να σκοτώσει τα παιδάκια στον παιδικό σταθμό και τους εργαζόμενους εκεί: Ήθελε να προκαλέσει τον τρόμο στον εχθρό, που γι’ αυτόν ήταν το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό, και ο Μακβέι και οι αναρχικές οργανώσεις είναι τρομοκράτες.

Τις τελευταίες εβδομάδες η μουδιασμένη και κατακερματισμένη ελληνική κοινωνία παρακολουθεί την ολοένα και πιο ευρέως προβεβλημένη δραστηριότητα μιας ομάδας ατόμων που μπορεί να μη σκοτώνει όπως ο Τίμοθι Μακβέι και η 17 Νοέμβρη, αλλά σχεδόν καθημερινά απειλεί και περιφρονεί νόμους (μεταξύ άλλων το άρθρο 333 του ποινικού κώδικα και το άρθρο 29 του Συντάγματος), το πολίτευμα και οποιαδήποτε άλλη Αρχή πέρα απ’ τη γνώμη τους.

Είναι λίγο περίπλοκη η απόδοση ευθυνών, βεβαίως, καθώς κανείς δεν ξέρει κατά πόσο διάφορες δράσεις ή δηλώσεις μελών της οργάνωσης -που εδώ και πολλά χρόνια είναι κανονικό πολιτικό κόμμα που συμμετέχει στις εκλογές με την άδεια του Αρείου Πάγου και όλες τις νόμιμες διαδικασίες- μπορούν να αποδοθούν στο κόμμα, ή πρέπει να αποδίδονται στα μεμονωμένα μέλη. Έστω όμως ότι οι δράσεις και οι λέξεις των μελών χαρακτηρίζουν το κόμμα/οργάνωση:

Οι επιθέσεις μελών της Χρυσής Αυγής σε πάγκους μικροπωλητών, καθαριστές φαναριών και, όπως καταγγέλεται ευρύτατα, και σε μεμονωμένους πολίτες διαφορετικού χρώματος που τυχαίνει να περπατούν στο δρόμο, φαίνεται να επιτελούν ένα γνώριμο σκοπό: Δεν στοχεύουν μόνο στον ξυλοδαρμό αλλοδαπών, αλλά στην πρόκληση αισθήματος τρόμου σε όλους τους αλλοδαπούς.

Έχεις λοιπόν την πρόκληση βίας κατά μιας ομάδας ανθρώπων με σκοπό την επιβολή καθεστώτος τρόμου σε μια ευρύτερη ομάδα ανθρώπων. Τα «Τάγματα Ασφαλείας» που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται σε πόλεις της Ελλάδας δεν στοχεύουν μόνο στα θύματά τους -θέλουν να σπείρουν το φόβο και σε άλλους.

Πόσο απέχει αυτό από τον παραπάνω ορισμό της τρομοκρατίας; Μάλλον καθόλου.

Κι όμως: Τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες φιλοξενούν εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής για να πουν τη γνώμη τους και μεταδίδουν τη δραστηριότητά τους ως κάτι φυσιολογικό, ή το πολύ ως κάτι αξιοπερίεργο. Την ώρα που οι απρόσωποι βομβιστές τζαμαριών από οργανώσεις με αστεία/πομπώδη ονόματα αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες, τα μέλη της Χρυσής Αυγής που -με πρόσωπο και ονοματεπώνυμο-, κηρύσσουν τη βία και το μίσος (και, παρεμπιπτόντως, εξευτελίζουν το κράτος, την Ελληνική Αστυνομία, το κοινοβούλιο και κάθε έναν πολίτη αυτής της χώρας ξεχωριστά), αντιμετωπίζονται από τα ΜΜΕ και την κοινωνία ως κάτι διαφορετικό.

Μα δεν είναι κάτι διαφορετικό.

Το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί το θέμα της Χρυσής Αυγής είναι, πιστεύω, ένα θέμα σοβαρό και πολύ κρίσιμο και ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κατακρημνιζόμενη κοινωνία μας σήμερα. Μέχρι τώρα όλες οι ευφάνταστες ιδέες που έχουν κατεβάσει διάφοροι έχουν αποδειχτεί αποτυχημένες. «Αφήστε τους να δείξουν ποιοι είναι στην τηλεόραση για να καταλάβει ο κόσμος», έλεγαν, το θυμάστε; Έδειξαν, και κατάλαβε ο κόσμος: 12% των πολιτών αυτής της χώρας είναι φασίστες, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση. Απ’ ό,τι αποδεικνύεται, η προβολή της δράσης τους σε μια κοινωνία άρρωστη, γεμάτη αμορφωσιά, φόβο και αγωνία δεν είναι λύση -είναι διαφήμιση. Αυτό μπορεί να πληγώνει πολλούς, γιατί καταρρίπτει μύθους για την ποιότητα και το επίπεδο της κοινωνίας, μα είναι πλέον προφανές. Οπότε ίσως πρέπει να ακολουθηθεί άλλη οδός, να πάψει η κοινωνία μας να αναζητεί τρόπους διαχείρισης, και να αντιμετωπίσει τη Χρυσή Αυγή ως αυτό που είναι πραγματικά, απλά επιβάλοντας τους εξευτελισμένους και καταπατημένους νόμους.

Αυτό δε μοιάζει πιθανό, δεν ξέρω και αν είναι εφικτό, δεν ξέρω καν αν υπάρχει κάτι που να μπορεί να αποκληθεί «κοινωνία μας» και να έχει τη δυνατότητα να κάνει οτιδήποτε συντεταγμένα, αλλά πρέπει να γίνει, και πρέπει να γίνει γρήγορα. Κατά τη γνώμη μου είναι απαραίτητο.

Αν ψάξουμε αναλογίες με την ιστορία της Γερμανίας, θα διαπιστώσουμε ότι εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο σημείο όπου φασίστες μπορούν να διεκδικήσουν κάτι περισσότερο από μια παρουσία στη Βουλή και στις ειδήσεις. Είμαστε ακόμα, ας πούμε, εκεί που ήταν αυτοί στα 1928. Μα το 1932 δεν είναι αδιανόητο. Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, μπορεί και να απέχει μόνο τέσσερα χρόνια ανοχής και απραξίας.

Όπως αποδεικνύει καθημερινά η πραγματικότητα, τίποτα δεν είναι πια αδύνατο.

 

Αυτή Τη Φωτογραφία Την Τράβηξε Πιτσιρικάς Με 200 Λίρες

Ένας 19χρονος Βρετανός έφτιαξε ένα αεροστεγές κουτί, έβαλε μέσα μια κάμερα, μια βιντεοκάμερα, ένα GPS και διάφορα μπλιμπλίκια, και το έδεσε σε ένα ειδικό μπαλόνι, και το αμόλησε στα ουράνια. Το κουτί έφτασε σε ύψος 33 χιλιομέτρων (τρεις φορές πιο ψηλά από τα αεροπλάνα), η κάμερα τράβηξε μερικές απίθανες φωτογραφίες, και μετά ξανάπεσε στη Γη, και ο 19χρονος πήγε και το βρήκε.

Συνολικό κόστος του πειράματος, λέει, ήταν 200 λίρες. Το έκανε μόνος του.

Δες περισσότερες φωτογραφίες στο flickr και περισσότερες λεπτομέρειες εδώ.

5 Πράγματα Που Ξέρουμε Ήδη Για Το iPhone 5

Κάποτε, τα παλιά τα χρόνια, μπορεί να μη θυμάστε οι μικρότεροι, υπήρχε ένα πράγμα που λεγόταν μυστικότητα, και η Apple το χρησιμοποιούσε στον υπέρτατο βαθμό, κι έτσι όταν ερχόταν ο καιρός να παρουσιάσει τα γκάτζετς της κανείς δεν ήξερε τι θα βγάλει και θα δείξει ο Στιβ Τζομπς, κανείς εκτός απ’ τον Στιβ Τζομπς, βέβαια. Και μερικούς άλλους.

Αλλάξαν οι εποχές.

Σε ετούτες τις εποχές τα εξαρτήματα επερχόμενων iPhones πλημμυρίζουν τα ίντερνετς σα βίντεα με γατάκια, και πλέον Στιβ Τζομπς δεν υπάρχει. Ως εκ τούτου, αύριο η Apple παρουσιάζει το ολοκαίνουριο το iPhone 5, αλλά από τις διαρροές και τις φήμες των τελευταίων εβδομάδων έχουμε μάθει τόσα που, πλέον, ελάχιστα μυστικά μένουν, μόνο οι λεπτομέρειες. Δεν έχει παρουσιάστεί ακόμα, και το ‘χουμε ήδη βαρεθεί.

Από όσα έχουν μαθευτεί, λοιπόν, μπορούν να βγουν κάποια συμπεράσματα πρώιμα και ανασφαλή. Κάποια από αυτά μπορεί να διαψευστούν την Τετάρτη το βράδυ (ώρα Ελλάδος), κάποια μπορεί να διαψευστούν περισσότερο όταν με το καλό το δοκιμάσω με τα χέρια και τα μάτια μου. Αλλά πιστεύω ότι τα περισσότερα θα ισχύουν όπως τα γράφω από κάτω:

1. Η οθόνη είναι ακόμα μικρή

Η μικροσκοπική οθόνη του iPhone είναι μια μόνιμη και διαρκής γκρίνια δικιά μου και όλων των ανθρώπων που το χρησιμοποιούν, εκτός από τους πολύ ακραίους iPhonιάδες.

Και, ωσαννά, σύμφωνα με όσα έχουμε δει, το iPhone 5 θα έχει μιαν οθόνη 4 ιντσών, αλλάζοντας μέγεθος για πρώτη φορά μετά το 2007. Στις μέρες μας δεν κυκλοφορούν πια smartphones με οθόνες τόσο μικρές όσο του iPhone 4S -εκτός από κάποια πολύ φτηνά-, οπότε θα περίμενε κανείς η αλλαγή αυτή να είναι θετική.

Αλλά δε μου φαίνεται και αρκετή.

Η αλλαγή στο μέγεθος της οθόνης του iPhone 5 θα γίνει απ’ ο,τι φαίνεται μόνο προς τη μία κατεύθυνση: Προς τα πάνω. Έτσι η αναλογία πλευρών της οθόνης θα είναι πλέον 16:9 αντί για 4:3, και έτσι θα μπορεί κάποιος να βλέπει περισσότερες γραμμές κειμένου, τα βιντεάκια να καλύπτουν ολόκληρη την οθόνη χωρίς μαύρες μπάρες, και στην αρχική οθόνη θα χωράει άλλη μια σειρά με εικονίδια. Αυτά.

Μα κοίτα: Το πλάτος της οθόνης δεν θα είναι μεγαλύτερο. Άρα, στην ουσία, και με δεδομένο ότι το κινητό συνήθως το κρατάμε όρθιο, το περιεχόμενο της οθόνης δεν θα μοιάζει μεγαλύτερο από πριν. Τα γράμματα δεν θα είναι πιο μεγάλα. Τα εικονίδια δεν θα είναι πιο μεγάλα. Κι αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα του iPhone. Καθώς τα κινητά τηλέφωνα μεγάλωναν σε μέγεθος, ο κόσμος διαπίστωνε στην πράξη πως το να πατάς τα δαχτυλάκια και να διαβάζεις σε μια μεγάλη οθόνη είναι προτιμότερο από το να πατάς τα δαχτυλάκια και να διαβάζεις σε μια μικρή οθόνη. Όποιος έχει ζήσει με ένα μοντέρνο κινητό από αυτά με μεγάλες 720p οθόνες διαγωνίου από 4,3 ίντσες και πάνω ξέρει πόσο καλύτερη εμπειρία προσφέρουν από το μικροσκοπικό φωτεινό παραθυράκι του παλιού iPhone. Το νέο iPhone προσφέρει ένα ελάχιστα μεγαλύτερο παραθυράκι και μόνο προς τη μία κατεύθυνση. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα είναι αρκετό.

2. Γιατί τόσο λεπτό;

Υπάρχει μια τάση στα κινητά, και γι’ αυτό δε φταίει η Apple, φταίμε εμείς, η ανθρωπότητα. Έκανε μια σχετική έρευνα η HTC, λέει, και βρήκε πως οι καταναλωτές δίνουν πολύ μεγαλύτερη σημασία στο πάχος μιας συσκευής από ό,τι στο πόσο κρατάει η μπαταρία της. Αν έχεις το Πίντσον σου δηλαδή. Οι τύποι νοιάζονται πιο πολύ για το πάχος του κινητού παρά για το αν θα τους βγάλει τη μέρα η μπαταρία του. Προφανώς εκεί έξω ζουν άνθρωποι που κουβαλάνε smartphones και δεν έχουν email, δεν εξηγείται διαφορετικά, αλλά τέλος πάντων η τάση είναι προς ολοένα και πιο λεπτές συσκευές, κι αυτό ξέρεις τι αποτέλεσμα έχει, ασφαλώς, το να πάει έξι η ώρα και το κινητό να ψοφάει από μπαταρία.

Σύμφωνα με τις εικόνες και τα βίντεα, το νέο iPhone θα είναι πιο μακρόστενο, αλλά ταυτόχρονα θα είναι και πιο λεπτό απ’ το υπάρχον iPhone. Αυτό σημαίνει ότι η μπαταρία του θα είναι μακρύτερη από του παλιού, αλλά όχι και πάρα πολύ μεγαλύτερη. Καθώς το κινητό θα έχει και μεγαλύτερη οθόνη, ίσως και πιο ενεργοβόρο επεξεργαστή, και αυτό το τσιπάκι  για τα πιο γρήγορα LTE δίκτυα (κάποια στιγμή θα τα φέρουν Cosmote και Vodafone), ενδέχεται η μπαταρία του 5 να μην κρατάει και πολύ παραπάνω από αυτή του 4. Και είναι κρίμα. Θα μπορούσαν να το αφήσουν στο παλιό του πάχος, βάζοντας μια πολύ πιο μεγάλη μπαταρία, ένα θηρίο, για να μην ψάχνω πια πρίζες τ’ απογεύματα σε μέρη απίθανα.

3. Τίποτε το ενδιαφέρον στο softwareικό μέτωπο

Αντίθετα με το hardware, σχεδόν όλα είναι γνωστά για το software του νέου iPhone, καθώς το iOS 6 παρουσιάστηκε κάμποσους μήνες νωρίτερα ώστε να προετοιμαστούν οι developers. Δεν το έχω δοκιμάσει ακόμα, αλλά απ’ ό,τι διαβάζω πρόκειται για μια ήπια αναβάθμιση με λίγες αλλαγές, κάποιες από τις οποίες ενδέχεται να είναι και αρνητικές, όπως η αντικατάσταση των Google maps στο κινητό από τους χάρτες της Apple.

4. Η μούρη του είναι κάπως άσκημη

Υπήρχε κάποτε η αντίληψη πως ό,τι κι αν έφτιαχνε η Apple ήταν πανέμορφο, κάτι το αισθητικά τέλειο, μακράν καλύτερο από οτιδήποτε έχει φτιάξει οποιαδήποτε άλλη εταιρεία ποτές στη Γη. Το θυμάσαι; Ε, εδώ και πολύ καιρό έχει πάψει να ισχύει. Για τον καθένα η στιγμή ήταν διαφορετική -για μένα ήταν όταν διαπίστωσα ότι και το software της Apple “φτιαγμένο από την Apple” είναι- αλλά για τους περισσότερους συνέβη όταν έπιασαν στα χέρια τους το iPhone 4 και η πρώτη τους αντίδραση ήταν “meh”.

Από ό,τι φαίνεται και με το 5 τα πράγματα δεν είναι και πολύ θεαματικά. Το σχήμα του κινητού είναι πολύ παρόμοιο με του 4 και του 4S, ένα σχήμα ηλικίας δύο χρονώ, πια. Είπαμε, θα είναι μακρόστενο και αρκετά πιο λεπτό, καθώς η πλάτη πλέον είναι φτιαγμένη από κάτι τις το μεταλλικό, και όχι ολόκληρη από γυαλί. Αυτό είναι καλό, βεβαίως, καθώς πλέον κάθε φορά που σου πέφτει το τηλέφωνο θα έχεις μόνο 50% πιθανότητα να σου σπάσει. Αλλά από τα κινέζικα αντίγραφα και τα 3D μοντέλα που έχουν κυκλοφορήσει νομίζω ότι λείπει κάτι πασιφανές: Ομορφιά. Δεν είναι όμορφο. Ναι, είναι λεπτό, έχει νέα πολύ μικρή υποδοχή για το φορτιστή, πολύ λεπτό γυαλί μπροστά, αλλά αυτή η διχρωμία στην πλάτη; Και η τρύπα του ακουστικού στη βάση; Τι είναι αυτά; Γιατί δεν φτιάχνει πια η Apple πράγματα που τα βλέπεις και και λες, ω ρε μάνα μου, κοίτα τι κάναν οι άτιμοι, σαν την πρώτη φορά που είδες το iPhone, ή το iPhone 3G, ή το iPod, ή το Macbook Air, ή εκείνα τα λάπτοπ τα χρωματιστά, παλιά;

Επιφυλάσσομαι, όπως πάντα, για τη στιγμή που θα το πιάσω στο χέρι μου, βεβαίως. Κρατώ μια πισινή. Μα πια δεν περιμένω και πάρα πολλά.

5. Υπάρχουν λίγα περιθώρια εκπλήξεων

Λοιπόν, κατά τα άλλα το νέο iPhone λέει μάλλον θα έχει μιαν οθόνη εξαιρετικά λαμπερή και καθαρή, και πάρα πολύ λεπτή, πράγμα που σημαίνει ότι θα μοιάζει σα να μη μεσολαβεί γυαλί ανάμεσα στα δάχτυλά σου και τα χρώματα. Δεν ξέρουμε τίποτα για τον επεξεργαστή και την κάμερα, αλλά πιθανότατα θα είναι σπουδαία. Το software της κάμερας αναμένεται να είναι αναβαθμισμένο επίσης, καθώς και σ’ αυτό τον τομέα τα Android θηρία έχουν κάνει άλματα. Αλλά δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ανακοινωθεί σ’ αυτή την παρουσίαση που θα κάνει κάποια, οποιαδήποτε έκπληξη. Εδώ και πολλά χρόνια οι ανακοινώσεις της Apple είναι πολλή βαβούρα για πράγματα που λίγο-πολύ είναι γνωστά εκ των προτέρων, από τότε που ανακοινώθηκε το iPad κι ύστερα τίποτα δεν έχει εκπλήξει κανέναν πάρα πολύ. Είναι ταυτόχρονα κρίμα και αναπόφευκτο.

Πλέον το πού πάει η τεχνολογία των κινητών είναι λίγο πολύ γνωστό και δεδομένο. Ο ανταγωνισμός λειτουργεί καλά, δεν υπάρχουν μονοπώλια, και πολλές εταιρίες μάχονται (και τσακώνονται) για να βγάλουν το καλύτερο δυνατό προϊόν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το πρώτο σε πωλήσεις smartphone σήμερα να είναι ένα Samsung, το πιο εντυπωσιακό μοιάζει να είναι ένα Nokia και το καλύτερο (κατά τη γνώμη μου) ένα HTC. Η Apple είναι πλέον η μεγαλύτερη εταιρία του κόσμου, βεβαίως, και το iPhone 5 θα είναι ένα πολύ επιτυχημένο καταναλωτικό προϊόν που θα παίξει ρόλο στο ίδιο το ΑΕΠ των ΗΠΑ. Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα είναι το καλύτερο στην κατηγορία του.

Για να δούμε.

Διάβασε: Το review του iPhone 4S

Ο Ποταμός Γιανγκτσέ Βάφτηκε Κόκκινος

Το τρίτο μεγαλύτερο ποτάμι του κόσμου άξαφνα έχασε το σύνηθες καφετί χρώμα του στο ύψος της πόλης Τσονγκινγκ, και βάφτηκε κόκκινο, και όχι απ’ το αίμα των εχθρών μας. Δηλαδή, μπορεί και να είναι απ’ το αίμα των εχθρών μας. Κανείς δεν ξέρει γιατί βάφτηκε κόκκινος ο Γιανγκτσέ.

Λινξ 52: Πράγματα Για Διάβασμα

1. Το γράμμα του Φίλιπ Ροθ στη Wikipedia

Ο γνωστός συγγραφέας ζήτησε μιαν αλλαγή στο άρθρο της Wikipedia για το βιβλίο του «The Human Stain», μα η Wikipedia αρχικά αρνήθηκε γιατί, όπως γίνεται συνήθως, χρειαζόταν και «μια δεύτερη γνώμη». Μπορεί να μοιάζει αστείο, αλλά το θέμα της διαφωνίας δεν ήταν ένα απόλυτα αντικειμενικό στοιχείο, ένα νούμερο ας πούμε ή μια ημερομηνία. Ήταν η άποψη πως ο Ροθ εμπνεύστηκε την ιστορία του βιβλίου από έναν συγγραφέα και κριτικό που ζούσε στην Νέα Υόρκη, κάτι που ο ίδιος ο Ροθ αρνείται, αλλά πολλοί κριτικοί έχουν αναπαράγει στο μεταξύ. Έτσι ο Ροθ έγραψε μια επιστολή στη Wikipedia που είναι από μόνη της ένα θαυμάσιο κείμενο, ειδικά για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο.

2. Ένα σπαραξικάρδιο γράμμα από το 1586

Το 1998 σε μια πόλη της Νότιας Κορέας αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το μουμιοποιημένο πτώμα ενός 30χρονου άντρα που είχε ταφεί στα τέλη του 16ου αιώνα. Απιθωμένο στο στήθος του βρήκαν αυτό το γράμμα που του έγραψε η έγκυος γυναίκα του.

You are just in another place, and not in such a deep grief as I am. There is no limit and end to my sorrows that I write roughly. Please look closely at this letter and come to me in my dreams and show yourself in detail and tell me. I believe I can see you in my dreams. Come to me secretly and show yourself. There is no limit to what I want to say and I stop here.

3. Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα

Ο Μπρετ Ίστον Έλις, ένας καλός συγγραφέας εγκλωβισμένος σε μια συγκεκριμένη -και μάλλον παρωχημένη- αισθητική, τα έβαλε στο Twitter με ένα συνάδελφό του, τον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας.

The fake-earnest Midwestern "sincerity" of David Foster Wallace that a generation of babies relates to is the thing I hate most as a writer.

— Bret Easton Ellis (@BretEastonEllis) September 8, 2012

Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, ένας πολύ σημαντικότερος συγγραφέας από τον Έλις, δεν μπόρεσε να απαντήσει γιατί είναι νεκρός από το 2008, όταν αυτοκτόνησε μετά από πολλά χρόνια μάχης με την κατάθλιψη.

David Foster Wallace: "shallow and tricky, philosophy with zingers, a clever thought with three wise-ass sentences around it..." Sums it up.

— Bret Easton Ellis (@BretEastonEllis) September 8, 2012

Ο Μπρετ Ίστον Έλις, μεγάλος άνθρωπος, δεν εξήγησε γιατί συμπεριφέρεται σα ζηλόφθονο μικρό ανθρωπάκι. Μπορεί να του στοίχισε πολύ που δεν τον προσέλαβαν να γράψει το σενάριο της κινηματογραφικής μεταφοράς του «50 Shades of Grey», όπως παρακαλούσε.

4. Συγγραφείς: Πώς και δε χαζεύουν όλη μέρα στο ίντερνετ

Όταν δουλεύεις μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, εύκολο είναι να χαζολογήσεις στο Ίντερνετ και, πριν πάρεις χαμπάρι τι έγινε, να έχουν περάσει δώδεκα ώρες και να μην έχεις κάνει καθόλου δουλειά. Πίστεψέ με, ξέρω. Να πώς αντιμετωπίζουν διάφοροι συγγραφείς το συγκεκριμένο πρόβλημα. Αναφέρουν και δυο πολύ δημοφιλή προγράμματα που βοηθάνε: Το Freedom και το Self Control.

5. Το μικρό, ξεκαρδιστικό review του Rolling Stone για το διασημότερο δίσκο των Bon Jovi

Να που και το 1989 υπήρχαν χίψτερ.

Maybe I’m being unfair. Nobody listens to Bon Jovi’s brand of pop metal for its lyrics – they listen because they want to bang their heads lightly.

 

Καλύτερα Να Είχαμε Γίνει Αργεντινή;

Σήμερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, απευθυνόμενος στον Υπουργό Οικονομικών, δήλωσε από το βήμα της Βουλής το εξής:

«…μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή όπως είχατε πει γιατί πέρασαν δυσκολίες αλλά τα κατάφεραν με αξιοπρέπεια να σταθούν στα πόδια τους αλλά εσείς μας οδηγείτε σε πολύ χειρότερες καταστάσεις, θα είμαστε υποτελείς».

Έτσι είπε, στ’ αλήθεια. Ας θυμηθούμε λίγο τι είναι η Αργεντινή, που μακάρι να είχαμε γίνει, από λινξ που έχω βάλει κατά καιρούς:

Στην Αργεντινή ανεβοκατεβάζουν τις τιμές του Big Mac για να βγαίνει σωστά το νούμερο του πληθωρισμού.

Στην Αργεντινή έχουν πληθωρισμό 25%, και όποιος θέλει να ταξιδέψει στο εξωτερικό πρέπει να δηλώνει ΑΦΜ και λεπτομέρειες του ταξιδιού στις αρχές.

Στην Αργεντινή η εγκληματικότητα είναι πολύ υψηλή και η μεσαία τάξη έχει αφανιστεί πλήρως.

Στην Αργεντινή, επαναλαμβάνω, η μεσαία τάξη έχει αφανιστεί πλήρως. Δεν υπάρχει μεσαία τάξη στην Αργεντινή, πώς το λένε. Μόνο πάμπλουτοι και πάμπτωχοι.

Στην Αργεντινή ο πληθωρισμός καλπάζει, τα επιτόκια είναι στα ουράνια, το κράτος δεν έχει φράγκο και η διαφθορά είναι αδιανόητη.

Στην Αργεντινή οι προ-πτώχευσης οικονομικές συνθήκες και οι εγγενείς δυνατότητες της οικονομίας ήταν πολύ καλύτερες από ό,τι ήταν στην Ελλάδα.

Στην Αργεντινή κάποια στιγμή τους τελείωσαν τα νομίσματα.

Στην Αργεντινή το 2001 συνέβησαν αυτά.

Τέλος, να μια άποψη για το πώς θα ήταν η Ελλάδα αν ακολουθούσε το παράδειγμα της Αργεντινής.

Αλλά, σύμφωνα με τον κύριο Τσίπρα, θα είχε αξιοπρέπεια.