Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 84

O Χόμερ Σίμπσον Ψηφίζει

Τι θα ρίξει, Ρόμνι ή Ομπάμα;

Κάποιος Κάνει Λάθος

Οι Άνθρωποι Που Στέλνουν Κάμερες Στη Στρατόσφαιρα

Τις προάλλες σου έδειξα μια φωτογραφία που τράβηξε ένας 19χρονος Βρετανός στέλνοντας ένα κουτί με μια κάμερα δεμένο σε μπαλόνι στη στρατόσφαιρα. Στα σχόλια εκείνου το  ποστ μου επισημάνθηκε ότι ένας Έλληνας έκανε επίσης κάτι αντίστοιχο. Τις τελευταίες ημέρες έκαναν τη γύρα στα ίντερνετς δυο βιντεάκια παρόμοιου ύφους:

1. Ένας μπαμπάς, ένας γιος, και το τραινάκι που πήγε στο διάστημα

2. Το κουτί που έστειλαν απάνω αυτοί πριν από 2 χρόνια είχε δύο GoPro HD κάμερες

Το 9ο Μακρύτερο Κότερο Στη Γη & Τα Προβλήματα Του Καπιταλισμού

Τις προάλλες, έχοντας λίγο χρόνο για σκότωμα ανάμεσα σε δύο ραντεβού, έκανα μια βόλτα στη μαρίνα του Φλοίσβου, που είναι ένα μέρος ωραίο για τέτοιου τύπου ανώφελες βόλτες. Στην άκρη της τέρμα αριστερά προβλήτας, όπως κοιτάς τη θάλασσα, υπήρχε αυτό:

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Αυτό είναι ένα καράβι που λέγεται «Al Mirqab». Είναι ιδιωτικό σκάφος, κότερο, θαλαμηγός, ή όπως αλλιώς τα λένε αυτού του είδους τα πλεούμενα, και έχει το μέγεθος ενός τυπικού φέρι μποτ. Είναι, ωστόσο, πολύ πιο όμορφο και αεροδυναμικό. Στο πίσω μέρος έχει και μια ξύλινη πλατφόρμα για ηλιοθεραπεία και βουτιές.

Το καράβι αυτό ανήκει στον πρωθυπουργό του Κατάρ, κύριο Χαμάντ μπιν Γιασίμ μπιν Τζαμπέρ μπιν Μουχάμεντ Αλ Τάνι. H σημαία του είναι των Νήσων Καϊμάν. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ιδιωτικά σκάφη στη Γη -έχει και δικιά του σελίδα στη Wikipedia- και, σύμφωνα μ’ αυτή τη λίστα, είναι το 9ο μακρύτερο από όλα. Είναι ενδιαφέρον ότι από τα 10 μακρύτερα της λίστας, τα οκτώ ανήκουν σε αξιωματούχους αραβικών χωρών.

Είναι τεράστιο. Διαβάζω εδώ ότι φιλοξενεί 24 επιβάτες σε δέκα πολυτελείς σουίτες και ότι το πλήρωμά του αριθμεί 55 ανθρώπους, νούμερα που μοιάζουν εξωφρενικά μικρά σε όποιον έχει ταξιδέψει με αντιστοίχου μεγέθους φέρι μπόουτ στο Αιγαίο.

Δίπλα του, τα υπόλοιπα κότερα της μαρίνας, αεροδυναμικά κι αυτάρεσκα από μόνα τους, μοιάζουν με βαρκούλες.  Αν βρεθείς αυτές τις ημέρες στη μαρίνα, να πας να το δεις.

Δεν ξέρω για ποιο λόγο βρίσκεται στην Ελλάδα, βεβαίως. Είναι εδώ ο πρωθυπουργός του Κατάρ; Έχει επαφές και συζητήσεις για τις πολυθρύλητες επενδύσεις που θέλει να κάνει το fund που ελέγχει ο εκεί σεΐχης στον Αστακό ή στο Ελληνικό; Με ποιούς; Και, αλήθεια, με το καράβι μετακινείται ο πρωθυπουργός; Σαν ταξί το χρησιμοποιεί; Γιατί δεν παίρνει το αεροπλάνο (που ασφαλώς έχει); Κι αν παίρνει το αεροπλάνο, το καράβι τι κάνει εδώ; Ποιούς 24 μεταφέρει;

Είναι πολλά τα πράγματα που δεν καταλαβαίνω για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται τέτοιου τύπου μεταφορικά μέσα.

Μα το πράγμα που σκεφτόμουν περισσότερο, επιστρέφοντας από το άκρο της προβλήτας, ήταν άλλο.

Όπως πιθανότατα ξέρεις, εσύ που διαβάζεις αυτό εδώ το μπλογκ εδώ και καιρό, δεν είμαι κομμουνιστής (μετά τα 14, τουλάχιστον -αλλά τότε δεν με ήξερες, γιατί δεν υπήρχε ίντερνετ). Δεν πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και ότι πρέπει να αμείβονται το ίδιο και να μην υπάρχει ιδιοκτησία. Πιστεύω ότι η ανθρώπινη φύση είναι εξ’ ορισμού ατελής και ότι για να μπορέσουν οι άνθρωποι να συνυπάρξουν και να μοιραστούν τη Γη με κάποιον τρόπο που μοιάζει αντικειμενικά δίκαιος, και ταυτόχρονα να έχουν κίνητρα για να αναπτύξουν φιλοδοξίες και όνειρα και να πάνε την ανθρωπότητα παρακάτω, θα πρέπει να επινοήσουν ένα κριτήριο αυστηρά μη-ανθρώπινο. Ο καπιταλισμός είναι το πιο επιτυχημένο οικονομικό σύστημα στην ανθρώπινη ιστορία, και χάρη σ’ αυτόν σήμερα οι άνθρωποι έχουν υγιή δόντια και κινητά τηλέφωνα και, παρά τις φρικτές του ατέλειες, παραμένει καλύτερος από άλλα, πιο ανθρωποκεντρικά συστήματα, που προτιμούν την ισότητα απ’ την ελευθερία.

Μα μερικές φορές, οι φρικτές ατέλειες του καπιταλισμού γίνονται λίγο υπερβολικά κραυγαλέες, και για λίγο θολώνουν τα αναμφισβήτητα καλά του.

Δες το Al Mirqab, ας πούμε.

Φτιαγμένο με κόστος 300 εκατομμύρια δολάρια, για να πηγαινοφέρνει 24 εκλεκτούς καλεσμένους στα πέρατα των θαλασσών.

Ποιος χρειάζεται κάτι τέτοιο; Μεγάλα καράβια χρειάζονται, σύμφωνοι, για να πηγαινοφέρνουν τον κόσμο από ακτή σε ακτή. Αλλά ποιος χρειάζεται κάτι τόσο μεγάλο, κραυγαλέο και σπάταλο, να το ‘χει για δικό του; Τι είδους ανάγκη είναι αυτή, το να μπορείς να κάνεις κρουαζιέρα με το δικό σου κρουαζιερόπλοιο; Καταλαβαίνω ότι στην εποχή μας κάποιος μπορεί να χρειάζεται το δικό του ελικόπτερο ή το δικό του αεροπλάνο. Ελάχιστοι άνθρωποι τα χρειάζονται πραγματικά, αλλά κάθε πολίτης που έχει κολλήσει σε αεροδρόμια επειδή καθυστέρησε η πτήση του ή που έχει κάνει υπερατλαντικά βασανιστήρια στριμωγμένος σε οικονομική θέση, μπορεί να συμμεριστεί σε κάποιο βαθμό την ανάγκη. Αλλά οχταώροφο ατσαλένιο τέρας 133 μέτρα μακρύ που κοστίζει δέκα φορές περισσότερο από ένα ιδιωτικό αεροπλάνο, ποιος χρειάζεται; Από ποιον έλλειψε;

Το επιχείρημα ότι ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν στη φτώχεια γι’ αυτό κανένας δεν πρέπει να είναι πλούσιος θυμίζει λίγο το «φάε όλο του φαΐ σου γιατί τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε»: Δε βγάζει κανένα νόημα. Μα βλέπεις εξωφρενικά πράγματα σαν αυτό το καράβι/κότερο/θαλαμηγό/κρουαζιερόπλοιο, και καταλαβαίνεις ότι είναι λάθος. Το βλέπεις ότι είναι λάθος. Δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό. Κάποιας μορφής όρια πρέπει να υπάρχουν, κάποιας μορφής κόφτες πρέπει να πέφτουν και να εμποδίζουν τέτοια σπατάλη, τέτοια κραυγαλέα ανισότητα. Είναι λάθος. Το ότι επιτρέπεται να υπάρχει το Al Mirqab, το ότι κάποιος νιώθει την ανάγκη να το έχει και έχει και τη δυνατότητα να το αποκτήσει, είναι λάθος.

Βεβαίως, αυτή είναι η γνώμη μου και ως τέτοια είναι ελάχιστα χρήσιμη, γιατί είπαμε, είμαι άνθρωπος, εξ’ ορισμού ατελής. Δηλαδή πώς θα υλοποιούσα αυτή την άποψη, αν είχα τη δύναμη; Θα περιόριζα το μέγεθος των σκαφών που μπορούν να κατασκευαστούν; Ως τι; Ποιος φορέας μπορεί να επιβάλλει τέτοια όρια; Και ποια ακριβώς θα είναι αυτά τα όρια; Το μήκος; Το κόστος; Ο αριθμός των εκλεκτών επιβατών;

Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ο κόφτης πρέπει να είναι άλλος και δεν πρέπει να πέφτει από πάνω -πρέπει να πέφτει από μέσα.

Πριν από λίγο στο κέντρο της Αθήνας έγιναν επεισόδια. Όπως και σε άλλες πόλεις του κόσμου, μουσουλμάνοι που ζουν στην Αθήνα διαμαρτυρήθηκαν για το τρέιλερ μιας ταινίας που προσβάλλει το Μωάμεθ. Εγώ κρίνω τη διαμαρτυρία τους ως βλακώδη και τους ίδιους ως σκοταδιστές και αμόρφωτους ή ηλίθιους, ένα από τα δύο. Και, διαβάζοντας για τα επεισόδια, θυμήθηκα το Al Mirqab και την προφανή λύση του προβλήματος.

Η παιδεία.

Μόνο αυτή είναι η λύση.

Το μόνο πράγμα που μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στα τιτάνια κότερα και κάθε συγγενή μορφή ελεεινής σπατάλης -κάτι που έχουμε γνωρίσει πάρα πολύ και στη δική μας χώρα, με τις γιγάντιες βίλες και τις Porsche Cayenne και τις γραμματείς με τις Louis Vuitton- είναι η παιδεία και τα παραπροϊόντα της, η προοπτική και η αισθητική. Αυτό δεν μας έλειπε και εμάς; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κάνεις τους ανθρώπους να καταλάβουν την αξία των χρημάτων και να διακρίνουν το σημαντικό απ’ το κραυγαλέο. Παιδεία.

Οκτώ από τους δέκα ιδιοκτήτες των μακρύτερων σκαφών/θαλαμηγών του κόσμου κατάγονται από τις χώρες των ανθρώπων που διαμαρτύρονται για το τρέιλερ της αμερικάνικης ταινίας.

Μου αρέσει αυτό το συμπέρασμα. Το βρίσκω ικανοποιητικό.

Μα, βέβαια, η «παιδεία» δεν είναι μια λέξη. Είναι πράγμα περίπλοκο και δύσκολο. Είναι εξίσου δύσκολο να αποχτήσουν ολόκληροι λαοί παιδεία με το να βάλω εγώ όρια στο μήκος κατασκευής πολυτελών θαλαμηγών. Αν γινόταν -μαγικά, αυτόματα-, και ξαφνικά οι άνθρωποι αποκτούσαν πρόσβαση σε σοβαρή και ποιοτική παιδεία, αν όλοι οι άνθρωποι στη Γη αποκτούσαν πρόσβαση στη γνώση της ανθρωπότητας και την έκαναν κτήμα τους, δεν θα λυνόταν μόνο το πρόβλημα του θρησκευτικού φανατισμού και της κραυγαλέας ανισοκατανομής του πλούτου. Θα λύνονταν σχεδόν όλα τα προβλήματα. Η ανθρωπότητα θα γινόταν λιγότερο ατελής.

Και, ξαφνικά, ο καπιταλισμός ο ίδιος θα μας ήταν λιγότερο χρήσιμος.

Το 9ο Μακρύτερο Κότερο Του Κόσμου Και Τα Προβλήματα Του Καπιταλισμού

Τις προάλλες, έχοντας λίγο χρόνο για σκότωμα ανάμεσα σε δύο ραντεβού, έκανα μια βόλτα στη μαρίνα του Φλοίσβου, που είναι ένα μέρος ωραίο για τέτοιου τύπου ανώφελες βόλτες. Στην άκρη της τέρμα αριστερά προβλήτας, όπως κοιτάς τη θάλασσα, υπήρχε αυτό:

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Αυτό είναι ένα καράβι που λέγεται «Al Mirqab». Είναι ιδιωτικό σκάφος, κότερο, θαλαμηγός, ή όπως αλλιώς τα λένε αυτού του είδους τα πλεούμενα, και έχει το μέγεθος ενός τυπικού φέρι μποτ. Είναι, ωστόσο, πολύ πιο όμορφο και αεροδυναμικό. Στο πίσω μέρος έχει και μια ξύλινη πλατφόρμα για ηλιοθεραπεία και βουτιές.

Το καράβι αυτό ανήκει στον πρωθυπουργό του Κατάρ, κύριο Χαμάντ μπιν Γιασίμ μπιν Τζαμπέρ μπιν Μουχάμεντ Αλ Τάνι. H σημαία του είναι των Νήσων Καϊμάν. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ιδιωτικά σκάφη στη Γη -έχει και δικιά του σελίδα στη Wikipedia- και, σύμφωνα μ’ αυτή τη λίστα, είναι το 9ο μακρύτερο από όλα. Είναι ενδιαφέρον ότι από τα 10 μακρύτερα της λίστας, τα οκτώ ανήκουν σε αξιωματούχους αραβικών χωρών.

Είναι τεράστιο. Διαβάζω εδώ ότι φιλοξενεί 24 επιβάτες σε δέκα πολυτελείς σουίτες και ότι το πλήρωμά του αριθμεί 55 ανθρώπους, νούμερα που μοιάζουν εξωφρενικά μικρά σε όποιον έχει ταξιδέψει με αντιστοίχου μεγέθους φέρι μπόουτ στο Αιγαίο.

Δίπλα του, τα υπόλοιπα κότερα της μαρίνας, αεροδυναμικά κι αυτάρεσκα από μόνα τους, μοιάζουν με βαρκούλες.  Αν βρεθείς αυτές τις ημέρες στη μαρίνα, να πας να το δεις.

Δεν ξέρω για ποιο λόγο βρίσκεται στην Ελλάδα, βεβαίως. Είναι εδώ ο πρωθυπουργός του Κατάρ; Έχει επαφές και συζητήσεις για τις πολυθρύλητες επενδύσεις που θέλει να κάνει το fund που ελέγχει ο εκεί σεΐχης στον Αστακό ή στο Ελληνικό; Με ποιούς; Και, αλήθεια, με το καράβι μετακινείται ο πρωθυπουργός; Σαν ταξί το χρησιμοποιεί; Γιατί δεν παίρνει το αεροπλάνο (που ασφαλώς έχει); Κι αν παίρνει το αεροπλάνο, το καράβι τι κάνει εδώ; Ποιούς 24 μεταφέρει;

Είναι πολλά τα πράγματα που δεν καταλαβαίνω για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται τέτοιου τύπου μεταφορικά μέσα.

Μα το πράγμα που σκεφτόμουν περισσότερο, επιστρέφοντας από το άκρο της προβλήτας, ήταν άλλο.

Όπως πιθανότατα ξέρεις, εσύ που διαβάζεις αυτό εδώ το μπλογκ εδώ και καιρό, δεν είμαι κομμουνιστής (μετά τα 14, τουλάχιστον -αλλά τότε δεν με ήξερες, γιατί δεν υπήρχε ίντερνετ). Δεν πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και ότι πρέπει να αμείβονται το ίδιο και να μην υπάρχει ιδιοκτησία. Πιστεύω ότι η ανθρώπινη φύση είναι εξ’ ορισμού ατελής και ότι για να μπορέσουν οι άνθρωποι να συνυπάρξουν και να μοιραστούν τη Γη με κάποιον τρόπο που μοιάζει αντικειμενικά δίκαιος, και ταυτόχρονα να έχουν κίνητρα για να αναπτύξουν φιλοδοξίες και όνειρα και να πάνε την ανθρωπότητα παρακάτω, θα πρέπει να επινοήσουν ένα κριτήριο αυστηρά μη-ανθρώπινο. Ο καπιταλισμός είναι το πιο επιτυχημένο οικονομικό σύστημα στην ανθρώπινη ιστορία, και χάρη σ’ αυτόν σήμερα οι άνθρωποι έχουν υγιή δόντια και κινητά τηλέφωνα και, παρά τις φρικτές του ατέλειες, παραμένει καλύτερος από άλλα, πιο ανθρωποκεντρικά συστήματα, που προτιμούν την ισότητα απ’ την ελευθερία.

Μα μερικές φορές, οι φρικτές ατέλειες του καπιταλισμού γίνονται λίγο υπερβολικά κραυγαλέες, και για λίγο θολώνουν τα αναμφισβήτητα καλά του.

Δες το Al Mirqab, ας πούμε.

Φτιαγμένο με κόστος 300 εκατομμύρια δολάρια, για να πηγαινοφέρνει 24 εκλεκτούς καλεσμένους στα πέρατα των θαλασσών.

Ποιος χρειάζεται κάτι τέτοιο; Μεγάλα καράβια χρειάζονται, σύμφωνοι, για να πηγαινοφέρνουν τον κόσμο από ακτή σε ακτή. Αλλά ποιος χρειάζεται κάτι τόσο μεγάλο, κραυγαλέο και σπάταλο, να το ‘χει για δικό του; Τι είδους ανάγκη είναι αυτή, το να μπορείς να κάνεις κρουαζιέρα με το δικό σου κρουαζιερόπλοιο; Καταλαβαίνω ότι στην εποχή μας κάποιος μπορεί να χρειάζεται το δικό του ελικόπτερο ή το δικό του αεροπλάνο. Ελάχιστοι άνθρωποι τα χρειάζονται πραγματικά, αλλά κάθε πολίτης που έχει κολλήσει σε αεροδρόμια επειδή καθυστέρησε η πτήση του ή που έχει κάνει υπερατλαντικά βασανιστήρια στριμωγμένος σε οικονομική θέση, μπορεί να συμμεριστεί σε κάποιο βαθμό την ανάγκη. Αλλά οχταώροφο ατσαλένιο τέρας 133 μέτρα μακρύ που κοστίζει δέκα φορές περισσότερο από ένα ιδιωτικό αεροπλάνο, ποιος χρειάζεται; Από ποιον έλλειψε;

Το επιχείρημα ότι ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν στη φτώχεια γι’ αυτό κανένας δεν πρέπει να είναι πλούσιος θυμίζει λίγο το «φάε όλο του φαΐ σου γιατί τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε»: Δε βγάζει κανένα νόημα. Μα βλέπεις εξωφρενικά πράγματα σαν αυτό το καράβι/κότερο/θαλαμηγό/κρουαζιερόπλοιο, και καταλαβαίνεις ότι είναι λάθος. Το βλέπεις ότι είναι λάθος. Δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό. Κάποιας μορφής όρια πρέπει να υπάρχουν, κάποιας μορφής κόφτες πρέπει να πέφτουν και να εμποδίζουν τέτοια σπατάλη, τέτοια κραυγαλέα ανισότητα. Είναι λάθος. Το ότι επιτρέπεται να υπάρχει το Al Mirqab, το ότι κάποιος νιώθει την ανάγκη να το έχει και έχει και τη δυνατότητα να το αποκτήσει, είναι λάθος.

Βεβαίως, αυτή είναι η γνώμη μου και ως τέτοια είναι ελάχιστα χρήσιμη, γιατί είπαμε, είμαι άνθρωπος, εξ’ ορισμού ατελής. Δηλαδή πώς θα υλοποιούσα αυτή την άποψη, αν είχα τη δύναμη; Θα περιόριζα το μέγεθος των σκαφών που μπορούν να κατασκευαστούν; Ως τι; Ποιος φορέας μπορεί να επιβάλλει τέτοια όρια; Και ποια ακριβώς θα είναι αυτά τα όρια; Το μήκος; Το κόστος; Ο αριθμός των εκλεκτών επιβατών;

Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ο κόφτης πρέπει να είναι άλλος και δεν πρέπει να πέφτει από πάνω -πρέπει να πέφτει από μέσα.

Πριν από λίγο στο κέντρο της Αθήνας έγιναν επεισόδια. Όπως και σε άλλες πόλεις του κόσμου, μουσουλμάνοι που ζουν στην Αθήνα διαμαρτυρήθηκαν για το τρέιλερ μιας ταινίας που προσβάλλει το Μωάμεθ. Εγώ κρίνω τη διαμαρτυρία τους ως βλακώδη και τους ίδιους ως σκοταδιστές και αμόρφωτους ή ηλίθιους, ένα από τα δύο. Και, διαβάζοντας για τα επεισόδια, θυμήθηκα το Al Mirqab και την προφανή λύση του προβλήματος.

Η παιδεία.

Μόνο αυτή είναι η λύση.

Το μόνο πράγμα που μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στα τιτάνια κότερα και κάθε συγγενή μορφή ελεεινής σπατάλης -κάτι που έχουμε γνωρίσει πάρα πολύ και στη δική μας χώρα, με τις γιγάντιες βίλες και τις Porsche Cayenne και τις γραμματείς με τις Louis Vuitton- είναι η παιδεία και τα παραπροϊόντα της, η προοπτική και η αισθητική. Αυτό δεν μας έλειπε και εμάς; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κάνεις τους ανθρώπους να καταλάβουν την αξία των χρημάτων και να διακρίνουν το σημαντικό απ’ το κραυγαλέο. Παιδεία.

Οκτώ από τους δέκα ιδιοκτήτες των μακρύτερων σκαφών/θαλαμηγών του κόσμου κατάγονται από τις χώρες των ανθρώπων που διαμαρτύρονται για το τρέιλερ της αμερικάνικης ταινίας.

Μου αρέσει αυτό το συμπέρασμα. Το βρίσκω ικανοποιητικό.

Μα, βέβαια, η «παιδεία» δεν είναι μια λέξη. Είναι πράγμα περίπλοκο και δύσκολο. Είναι εξίσου δύσκολο να αποχτήσουν ολόκληροι λαοί παιδεία με το να βάλω εγώ όρια στο μήκος κατασκευής πολυτελών θαλαμηγών. Αν γινόταν -μαγικά, αυτόματα-, και ξαφνικά οι άνθρωποι αποκτούσαν πρόσβαση σε σοβαρή και ποιοτική παιδεία, αν όλοι οι άνθρωποι στη Γη αποκτούσαν πρόσβαση στη γνώση της ανθρωπότητας και την έκαναν κτήμα τους, δεν θα λυνόταν μόνο το πρόβλημα του θρησκευτικού φανατισμού και της κραυγαλέας ανισοκατανομής του πλούτου. Θα λύνονταν σχεδόν όλα τα προβλήματα. Η ανθρωπότητα θα γινόταν λιγότερο ατελής.

Και, ξαφνικά, ο καπιταλισμός ο ίδιος θα μας ήταν λιγότερο χρήσιμος.

Λινξ 54: Πράγματα Για Διάβασμα

1. H Τζ. Κ. Ρόουλινγκ μιλάει για το νέο της βιβλίο 

Η δισεκατομμυριούχος δημιουργός του Χάρι Πότερ βγάζει καινούριο βιβλίο, για ενήλικες αυτή τη φορά, και μίλησε με δημοσιογράφο του Guardian για αυτό και για πολλά άλλα πράγματα.

«I just needed to write this book. I like it a lot, I’m proud of it, and that counts for me.» She did consider publishing under a pseudonym. «But in some ways I think it’s braver to do it like this. And, to an extent, you know what? The worst that can happen is that everyone says, ‘Well, that was dreadful, she should have stuck to writing for kids’ and I can take that. So, yeah, I’ll put it out there, and if everyone says, ‘Well, that’s shockingly bad – back to wizards with you’, then obviously I won’t be throwing a party. But I will live. I will live.»

Κι αν δεν σου έφτασε, να άλλη μια -πιο τεράστια- συνέντευξη στον New Yorker.

2. Γιατί δεν αυξάνονται τα GHz των επεξεργαστών

Αν είσαι παλιός κομπιουτεράς θα θυμάσαι, ασφαλώς, ότι κάποτε μετρούσαμε την ταχύτητα των επεξεργαστών με τα MΗz και, αργότερα, με τα GHz. Αυτό κάποτε -πριν από πέντε χρόνια περίπου- σταμάτησε, αφ’ ενός γιατί επρόκειτο για μια μέτρηση κάπως ανούσια (ο χρονισμός των επεξεργαστών είναι μόνο μία παράμετρος που επηρεάζει την ισχύ τους) και αφ’ ετέρου γιατί οι εταιρίες χτύπησαν ένα ταβάνι. Σ’ αυτό εδώ το thread του Quora ειδικοί τα εξηγούν καλά.

3. Μια συνέντευξη του Φράνσις Φορντ Κόπολα

O διάσημος σκηνοθέτης και (λιγότερο διάσημος) οινοπαραγωγός σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και προσωπική συζήτηση

I only like novels that are about women. Natasha in War and Peace gets in such a pickle and that torn loyalty pulls at me. Torn loyalty is the theme that moves me the most. I always loved books that tear you apart. Loving two people is the world’s worst thing. That’s a killer. Better to have five women in your life than two.

4. Ο New Yorker για το μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδας

This migrant bottleneck is the result of an E.U. design that now looks almost as flawed as the euro. It is called Dublin II, and it was struck amid the fiscal, monetary, and economic optimism of 2003. It holds that asylum seekers to E.U. countries can only be evaluated and adjudicated in the country where they enter first. The geography-driven effect of this rule has been to allow Germany, France, and other countries that are attractive destinations for undocumented economic migrants to push off on Greece administrative, welfare, and policing burdens that its weak government could not handle even when times were good.

Ακριβώς.

5. Πώς θα είναι τα κινητά τηλέφωνα σε 10 χρόνια 

Μια μικρή μελέτη με εικασίες και -κάπως αφηρημένες- προβλέψεις.

You could TiVo your life, constantly recording and occasionally sharing. That sounds exhausting to me, but Stillion said that’s where the artificial assistants will come in. «What does the right level of artificial intelligence when brought to the table allow us to do with our day-to-day broadcasting of our lives?» he asked. «Is it dialing in sliders of what interests we want to share. How open we feel one day versus the next? Someone is going to deal with that with some kind of fluid affordance.»

H Τελευταία Πτήση Του Endeavour

Το διαστημικό λεωφορείο Endeavour πέταξε (φορτωμένο πάνω σε ένα 747, το οποίο έκανε το πέταγμα καθαυτό) τις προάλλες πάνω από τις μεγάλες πόλεις της Καλιφόρνιας, πριν προσγειωθεί στο Λος Άντζελες όπου θα περάσει τα χρόνια της συνταξιοδότησής του. Οι κάτοικοι του Σαν Φρανσίσκο και του Λος Άντζελες βγήκαν στα μπαλκόνια με κινητά και κάμερες και τράβηξαν φωτογραφίες και βίντεα μιας εικόνας ασυνήθιστης.

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Δες περισσότερες φωτογραφίες εδώ.

Τα Βίντεα Της Παρασκευής

1. H Samsung κοροϊδεύει τις ουρές των Appleτων 

(όπως είχε κάνει και πέρυσι)

2. Ο Στίβεν Κολμπέρ σχολιάζει τα βιντεάκια του Μιτ Ρόμνι

3. Η διαφήμιση της αυτοβιογραφίας του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ

4. Οι μουσικές κούνιες

5. Η συμμετρία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

10 Λινξ Για Το Φιάσκο Με Τους Χάρτες Της Apple

Λίγες ώρες μετά την κυκλοφορία του iOS 6 τα ίντερνετς βράζουν από κριτικές και μαρτυρίες και γκρίνιες: Ο χάρτης του iPhone είναι, πλέον, χάλια. Η Apple αντικατέστησε τους χάρτες που χρησιμοποιεί στο application «Maps» που έχει μέσα κάθε iPhone, και πλέον δεν χρησιμοποιεί αυτούς της Google, αλλά άλλους. Οι χάρτες αυτοί είναι χειρότεροι από της Google. Έτσι λένε τα παρακάτω λινξ τουλάχιστον, εγώ δεν τους έχω δοκιμάσει ακόμα. Καθώς χρησιμοποιώ πάρα πολύ συχνά το χάρτη του κινητού (μου επιτρέπει να μη μιλάω σε κανένα όταν χάνομαι), περιμένω πρώτα να βγει Google Maps app για το iOS, και μετά θα αναβαθμίσω. Ορίστε μας. Λινξ:

1. Ο Ανίλ Ντας εξηγεί με λεπτομέρειες γιατί αυτή η αλλαγή είναι πολύ κακό πράγμα.

2. Ένα καταπληκτικό tumblr συγκεντρώνει τα πιο κραυγαλέα λάθη των νέων χαρτών.

3. Τι χάνει κάθε χώρα με τους καινούριους χάρτες, αναλυτικά.

4. Το BBC αναφέρει μερικά κραυγαλέα λάθη των χαρτών στο Ηνωμένο Βασίλειο.

5. Να και μερικά κραυγαλέα λάθη στην Ιαπωνία.

6. Να μια συλλογή με αστεία λάθη (μουσεία στη θάλασσα κλπ) από το Huffington Post.

7. Η λύση που δίνει ο χάρτης της Apple στη διαμάχη Κίνας – Ιαπωνίας

Apple Maps actually seems to have duplicated the Diaoyus, perhaps in the hope that China and Japan can take a set each: twitter.com/samuel_wade/st…

— Samuel Wade (@samuel_wade) September 20, 2012

8. O νέος χάρτης δείχνει ακόμα και το Apple Store του Σίντνεϊ σε λάθος μέρος

iOS 6 maps list the Sydney retail store as being on the wrong side of the road. Oops. twitter.com/clepetit/statu…

— Chris LePetit (@clepetit) September 20, 2012

9. Μια ανάλυση για τους λόγους πίσω από την κίνηση της Apple, από τον Guardian

10. Μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα ανάλυση από το Gizmodo για τον τρόπο με τον οποίο φτιάχτηκαν αυτοί οι χάρτες και για τους λόγους για τους οποίους είναι τόσο χειρότεροι από της Google. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να φτάσουν την ποιότητα των προηγούμενων.

Τώρα θα μου πεις, τόσος χαμός επειδή οι χάρτες είναι λίγο χειρότεροι και δε δείχνουν τα δρομολόγια λεωφορείων και τρένων; Ε, δεν είναι μόνο αυτό. Το λένε οι άνθρωποι αποπάνω. Είναι ίσως η πρώτη φορά που η Apple, για να εξυπηρετήσει τα εταιρικά της συμφέροντα (να κόψει δεσμούς με τη Google δηλαδή), κάνει επίτηδες ένα προϊόν της χειρότερο από ό,τι ήταν πριν.

Αυτό δεν είναι σωστή συμπεριφορά.

Makers of #AppleMaps: While a bit of gin is fantastic for celebrating hard work, it may be less helpful when creating maps. Just a thought.

— Hendrick's Gin (@HendricksGin) September 20, 2012

It's not that Apple Maps in broken, it's that you're seeing the world wrong.

— Fr. Robert Ballecer (@padresj) September 20, 2012

Κατάρ: Επάνω στο Google Maps, κάτω ο νέος χάρτης της Apple.

UPDATE: Η Apple απαντά στην κριτική με ένα PRτζίδικο δελτίο τύπου. Εν τω μεταξύ, στο άρθρο του  Guardian υποννοείται πως η Google έχει ήδη υποβάλει την ξεχωριστή Google Maps εφαρμογή για έγκριση στο Apple store. Άντε, μακάρι.

 

Διάσημοι Διαβάζουν Χολερικά Tweets

Ως γνωστόν, το Twitter είναι πολλά υπέροχα πράγματα, αλλά επίσης είναι και λάκκος γεμάτος με αγενείς και άξεστους ανθρώπους που προσβάλλουν και βρίζουν χωρίς καμιάν αναστολή ή δισταγμό. Εδώ, μερικοί διάσημοι διαβάζουν μερικά τέτοια tweets που γράφτηκαν γι’ αυτούς.

Είχα βάλει κι άλλο ένα τέτοιο βιντεάκι παλιότερα.