Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 80

Η Γενεαλογία Της Ελληνικής Μυθολογίας Σε Ένα Μίνιμαλ Γράφημα

Πάτα πάνω για να το δεις σε ωραίο, μεγάλο, χορταστικό μέγεθος. Μπορεί να τυπώνεται και σε αφίσα, δεν ξέρω.

via

Και Τώρα, Το Σκάφος Του Στιβ Τζομπς

Το κότερο που ο Στιβ Τζομπς σχεδίαζε τόσο λεπτομερώς και εξοντωτικά που δεν πρόλαβε καν να το τελειώσει, τελείωσε. Είναι έτοιμο σε ναυπηγείο της Ολλανδίας και τις επόμενες ημέρες θα γίνουν και τα βαφτίσια, με το μπουκάλι που θα σκάσει πάνω του για γούρι και τα τοιαύτα, και το λένε «Venus». Είναι μεγάλο και κάπως κραυγαλέο (αλλά όχι και τόσο) και είναι φτιαγμένο με λιτές, ευθείες και καθαρές γραμμές, πολύ λευκό, πολύ ξύλο, αλουμίνιο από μέσα, μια σειρά από iMac στη γέφυρα, αναμενόμενα πράγματα αν αναλογιστείς ποιανού είναι. Εμένα δε μου αρέσει πολύ η κάθετη μούρη, αλλά τέλος πάντων, δεν ξέρω και πολλά από καράβια, μπορεί να το ήθελε για παγοθραυστικό ο Στιβ, ποιος ξέρει. Δες και φωτογραφίες από αυτό το Ολλανδικό μπλογκ.

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Διάβασε ακόμα: Μια κριτική της βιογραφίας του Στιβ Τζομπς

17 Χώρες Σε 5 Λεπτά

Ένα από αυτά τα βίντεα που σε κάνουν να σκέφτεσαι «τι κάνω εγώ εδώ τώρα;»

Σκέτη Ομορφιά

Και τώρα, πέντε βίντεα που δείχνουν την ομορφιά και τις ιδιαιτερότητες του κόσμου γύρω μας. Είναι όμορφος και μεγάλος, ο άτιμος.

1. Γκραν Κάνιον

2. Σκοτσέζικα Χάιλαντς

3. Γουαϊόμινγκ

4. Αμπχαζία

5. Νορβηγία

Θυμήσου ακόμα: 10 πανέμορφα timelapse videos

Ώστε Θέλεις Να Γίνεις Συγγραφέας

Εχτές μίλησα σε μια εκδήλωση του Public στο Σύνταγμα για το creative block και για -πολλά- διάφορα άλλα θέματα περί δημιουργικότητας, μαζί με τη συγγραφέα Λένα Διβάνη, τη μουσικοσυνθέτη Μαριέττα Φαφούτη και το διαφημιστή Θοδωρή Τσεκούρα. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα, και νομίζω ότι οι δύο τελευταίοι, που δουλεύουν σε χώρους με ανάγκες κάπως πιο πιεστικές για δημιουργικότητα on demand, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα αλλιώς, οπότε οι τοποθετήσεις τους είχαν περισσότερο ενδιαφέρον, τουλάχιστον όσον αφορά το θέμα καθ’ αυτό.

Μεταξύ άλλων, εγώ διάβασα μερικούς στίχους από ένα ποίημα. Ναι, ποίημα. Οι στίχοι αυτοί περιγράφουν -κατά τη γνώμη μου εύστοχα- κάτι πολύ σημαντικό: Πότε κάποιος πρέπει να γίνει συγγραφέας. Αν ο φιλόδοξος υποψήφιος κοιτάει την οθόνη και δεν ξέρει τι να γράψει, ίσως πρέπει να κάνει μιαν άλλη δουλειά, να ασχοληθεί με κάτι άλλο, λέει ο ποιητής. Το ποίημα λέγεται «So you want to be a writer?» και ο ποιητής είναι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, και η ποιητική συλλογή στην οποία περιέχεται είναι αυτή. Πάει ως εξής:

Να το ποίημα στα ελληνικά, μεταφρασμένο από τη Σώτη Τριανταφύλλου (από αυτή τη μετάφραση διάβασα λίγες αράδες):

Τσαρλς Μπουκόφσκι

Ώστε Θες να Γίνεις Συγγραφέας;

Αν δεν βγαίνει από μέσα σου ορμητικά

σε πείσμα όλων,

μην το κάνεις.

Αν δε βγει απρόσκλητο

από την καρδιά κι απ’ το μυαλό σου κι απ’ το στόμα

κι απ’ τα σωθικά σου,

μην το κάνεις.

Αν κάθεσαι με τις ώρες

και κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή σου

ή σκύβεις σαν καμπούρης πάνω από τη γραφομηχανή σου

ψάχνοντας βασανιστικά τις λέξεις,

μην το κάνεις.

Μην το κάνεις για τα λεφτά

Ή για τη δόξα,

Ας’ το καλύτερα.

Αν το κάνεις γιατί νομίζεις πως θα σου φέρει

γυναίκες ή άντρες στο κρεβάτι σου,

μην το κάνεις.

Αν κάθεσαι εκεί πέρα και

γράφεις ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια,

μην το κάνεις.

Αν ζορίζεσαι όταν σκέφτεσαι να το κάνεις,

τότε μην κάνεις.

Αν προσπαθείς να γράψεις όπως άλλος,

ξέχνα το.

Ας το καλύτερα.

Αν περιμένεις να βγει μουγκρίζοντας από μέσα σου,

τότε περίμενε υπομονετικά.

Κι αν δεν βγει με βαθύ βρυχηθμό,

κάνε κάτι άλλο.

Αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου

ή στην γκόμενά σου ή στον γκόμενό σου

ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε άλλον,

δεν είσαι έτοιμος να γίνεις συγγραφέας.

 

Μην γίνεις σαν τόσους και τόσους γραφιάδες,

μην γίνεις σαν κι αυτούς τους μύριους

που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,

μην γίνεις κουτός και πληκτικός

και ξιπασμένος,

μην αφήνεις την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει.

Οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν

πνιγεί στο χασμουρητό

με το σινάφι σου.

Μην προστεθείς κι εσύ σ’ αυτούς.

Μην το κάνεις.

Αν δεν εκτοξεύεται απ’ την ψυχή σου σαν πύραυλος,

Ας το καλύτερα.

Καν’ το μονάχα αν νιώσεις ότι το να μην το κάνεις

Θα σε οδηγήσει στην τρέλα,

στην αυτοκτονία ή στο φόνο.

Αλλιώς, μην το κάνεις.

Αν δεν νιώσεις ότι ο ήλιος μέσα σου

σου καίει τα σπλάχνα,

μην το κάνεις.

Όταν έρθει στ’ αλήθεια η ώρα,

κι αν έχεις το χάρισμα,

θα συμβεί

από μόνο του

και θα συνεχίσει να συμβαίνει

ώσπου να πεθάνεις ή ώσπου να πεθάνει εκείνο.

Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει.

Ποτέ δεν υπήρξε.

Κάπως έτσι.

Επίσης τις προηγούμενες έξι ημέρες μίλησα:

Στην παρουσίαση του «Φεβρουαρίου» στο Free Thinking Zone

Στο 21ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών

Σχετικά Με Τους Εξωγήινους, Τη Λογική Και Τη Γνώση

Σ’ αυτό το βίντεο ο Νιλ Ντεγκράς Τάισον απαντά στην ερώτηση «πιστεύετε στους εξωγήινους»; Και η απάντησή του είναι πολυχρηστική, ισχύει για όλα, για τους θρησκόληπτους, τους χρυσαυγίτες, αυτούς που νομίζουν ότι τους ψεκάζουν, όλους αυτούς που δυσκολεύονται να καταλάβουν τον κόσμο γύρω τους κι αυτό τους προκαλεί πανικό και τους οδηγεί σε πράξεις απονενοημένες και σκέψεις θολές. Δες.

Και Τώρα, Η Έναστρη Νύχτα Του Βαν Γκογκ Φτιαγμένη Από Πόμολα

Είναι αυτό που λέει ο τίτλος. Δεν έχει άλλο. Η «Έναστρη Νύχτα». Με πόμολα.

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Διάβασε περισσότερες πληροφορίες, αν για κάποιο λόγο τις θέλεις, εδώ.

 

Νέα Appleπράγματα

Σε μια παρουσίαση γεμάτη σασπένς κι εκπλήξεις, η Apple μόλις παρουσίασε ένα σωρό καινούρια προϊόντα που δεν μπορούμε να αγοράσουμε γιατί δεν έχουμε λεφτά. Συγκεκριμένα, με μερικές πρώτες δικές μου παρατηρήσεις, νάτα:

1) Το νέο iPad mini είναι ωραίο, αλλά ακριβό 

Αφού πρώτα ο Στιβ Τζομπς κορόιδεψε το μέγεθος των μικρών ταμπλετών, η Apple πήγε και έβγαλε μια δικιά της μικρή ταμπλέτα. To iPad mini είναι πολύ ωραίο και λεπτό και ελαφρύ (300 γραμμάρια, το μισό του «μεγάλου» iPad), με οθόνη 7,9 ιντσών ανάλυσης ίδιας με του παλιού iPad, 1024×768. Η τιμή του θα ξεκινάει από τα $330, πράγμα λογικό αν σκεφτείς ότι το νέο iPod Touch ξεκινά από $299, αλλά εντελώς εξωφρενικό αν σκεφτείς ότι το Nexus 7 και το Kindle Fire HD κοστίζουν $199 και κάνουν πάνω/κάτω την ίδια δουλειά. Είναι πολύ μεγάλη διαφορά τιμής. Βέβαια, μιλάμε για προϊόν της Apple, οπότε η επιτυχία του είναι εξασφαλισμένη. Το μέγεθός της, ωστόσο, δεν είναι πια αυτονόητο. Άσε που το σημαντικότερο θύμα του iPad mini στις πωλήσεις μάλλον δεν θα είναι οι φτηνότερες Android ταμπλέτες, αλλά κάποιος άλλος: Το μεγάλο, βαρύ και ακόμα ακριβότερο iPad 4.

2) Ανακοινώθηκε το iPad 4

Το οποίο είναι σχεδόν με το ίδιο με το iPad 3, απλά πολύ ταχύτερο με νέο επεξεργαστή, καλύτερο wifi και με το νέο καλώδιο φόρτισης/σύνδεσης. Πράγμα όχι πολύ ευχάριστο για όσους έδωσαν το 500άρικο (και βάλε) για το iPad 3 λίγους μήνες πριν. Τουλάχιστον η Apple φαίνεται ότι μεταφέρει τον κύκλο ανανέωσης του iPad στο χειμώνα, οπότε μάλλον δεν θα έχουμε iPad 5 μέχρι τον Οκτώβριο του 2013. Δεν ξέρω αν αυτό είναι παρηγοριά, γι’ αυτούς.

3) Κυκλοφόρησε το 13άρι retina Macbook Pro, και είναι ωραίο

Ετούτο το νέο λάπτοπ έχει φανταστική οθόνη 4 εκατομμυρίων πίξελ και είναι μικρότερο σε πλάτος και μήκος από το 13άρι Macbook Air. Είναι και πολύ λεπτό και αρκετά ελαφρύ (1,6 κιλά), ό,τι πρέπει για να είναι ο βασικός υπολογιστής ενός σύγχρονου επαγγελματία. Αλλά κοστίζει από $1700 και πάνω. Και εδώ δεν υπάρχουν και πολλοί επαγγελματίες, πια.

4) Κυκλοφόρησε ο νέος iMac, και είναι ωραίος

Ο επιτραπέζιος υπολογιστής της Apple ήταν η μεγαλύτερη ευχαριστη έκπληξη της παρουσίασης, καθώς δεν υπήρχε ως φήμη (τα υπόλοιπα είχαν προβλεφθεί/αναλυθεί εκ των προτέρων, ενώ το iPad 4 δεν το λες και θετική έκπληξη). Ετούτος ο υπολογιστής, λοιπόν, συρρικνώθηκε κατά 40% σε όγκο και κατά 4 κιλά σε βάρος χάνοντας το DVD drive και στριμώχνοντας όλα τα συμπράγκαλα στο εξωτερικό απλωμένα πίσω από τη λαμπερή οθόνη. Διάφορα άλλα πράγματα άλλαξαν (το υβριδικό SSD/απλό Fusion Drive έχει ενδιαφέρον) αλλά το κυριότερο είναι ότι το σουλούπι μοιάζει πολύ πιο εντυπωσιακό. Σαν, χμ, γκουχ γκουχ, τη φημολογούμενη Apple TV. Τολμώ να πω. Οι τιμές είναι όπως των παλιών iMac, και δεν αφορούν μια πτωχευμένη, κατεστραμμένη χώρα.

5) Επίσης, κυκλοφόρησε και νέο iMac mini

Είναι το μόνο που μπορεί και να αφορά κάποιον εδώ. Αλλά δεν έχω να σου πω κάτι συγκλονιστικό σχετικά.

Περισσότερες λεπτομέρειες για όλα, όταν τα πιάσω στα χέρια μου, όσα πιάσω, αν τα πιάσω.

Φωτορεπορτάζ: Η Παρουσίαση Του «Φεβρουαρίου»

Εχτές έλαβε χώρα η παρουσίαση του «Φεβρουαρίου» στο βιβλιοπωλείο Free Thinking Zone στο κέντρο της Αθήνας. Πολύς κόσμος ήρθε, είχε και απορίες κάμποσες, ειπώθηκαν διάφορα, όλα ενδιαφέροντα. Να μερικές φωτογραφίες από τα τεκταινόμενα που έβγαλαν επισκέπτες:

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Όπως γίνεται συνήθως, θα προστίθενται εδώ κι άλλες φωτογραφίες, όταν τις βρίσκω.

Πολύ ευχαριστώ τον Ηλία Κανέλλη, την Τίνα Μανδηλαρά και το Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη που είπαν πολλά και πολύ ωραία λόγια για το βιβλίο. Σχεδόν το ίδιο πολύ ευχαριστώ επίσης όσους ήρθαν και είδαν και άκουσαν.

Ωραία ήταν. Να το επαναλάβουμε.

photo via

Λινξ 62: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Οι Έλληνες Ναζί

Ένα ωραίο αφιέρωμα του The New Republic για την αδιανόητη και οδυνηρή άνοδο του ελληνικού φασισμού. Περιέχει και έναν εύστοχο χαρακτηρισμό της Χρυσής Αυγής: «a kind of cross between Hezbollah and the Tea Party».

2) Ο ιδρυτής των Zappos ξαναχτίζει το Λας Βέγκας

Ο Τόνι Σέι (γράφεται «Hsieh») που πούλησε το e-shop παπουτσιών Zappos στο Amazon αλλά εξακολουθεί να το διοικεί, μεταφέρει την εταιρία του σε ένα κάπως παρατημένο μέρος του Λας Βέγκας, το κέντρο του (που είναι λίγο μακριά από το strip, που βλέπουν όλοι οι τουρίστες). Αλλά δεν μεταφέρει μόνο μια έδρα εταιρείας εκεί. Θα επενδύσει 350 εκ. δολάρια σε real estate, κίνητρα για εταιρείες τεχνολογίας και startups και εκπαιδευτικά προγράμματα, για να δημιουργήσει μια ζωντανή κοινότητα εκεί που μέχρι τώρα δεν υπήρχε τίποτα ουσιαστικό. Πολύ ενδιαφέρουσα και η προσπάθεια και το άρθρο.

3) Μετά το TED: WWW

Ο 77χρονος Ρίτσαρντ Γούρμαν, ιδρυτής διαφόρων μεγάλων συνεδρίων, συμπεριλαμβανομένου του διάσημου TED, έφτιαξε ένα καινούριο τώρα, στο οποίο οι καλεσμένοι ανεβαίνουν στη σκηνή σε ζεύγη και, αντί να δίνουν μια προετοιμασμένη ομιλία, συζητάνε.

To achieve “intellectual jazz” at WWW, Wurman puts together two people – sometimes friends, sometimes strangers – such as Simpsons creator Matt Groening and New York Times columnist David Brooks, or cellist Yo-Yo Ma and hip-hop star will.i.am, in the hope that, through the course of an unplanned conversation, a few “good moments of honesty” will emerge. “It’s not selling a charity or selling guilt or a movie or a book,” he says. “I thought, ‘How do I pair people so they’re not competing with each other to see who’s smarter.’”

4) Μια λύση για την παγκόσμια οικονομική κρίση

Προσπάθησε, τώρα, να καλμάρεις τα συνομωσιολογικά σου ένστικτα, και διάβασε αυτήν εδώ την ενδιαφέρουσα και ρηξικέλευθη ιδέα που υποτίθεται ότι μπορεί να αφαιρέσει τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας από τους τραπεζίτες. Τι θα γινόταν, λέει, αν οι τράπεζες όφειλαν να έχουν το 100% των υποχρεώσεών τους διαθέσιμα σε μετρητά;

One could slash private debt by 100pc of GDP, boost growth, stabilize prices, and dethrone bankers all at the same time. It could be done cleanly and painlessly, by legislative command, far more quickly than anybody imagined. The conjuring trick is to replace our system of private bank-created money — roughly 97pc of the money supply — with state-created money. We return to the historical norm, before Charles II placed control of the money supply in private hands with the English Free Coinage Act of 1666. Specifically, it means an assault on «fractional reserve banking». If lenders are forced to put up 100pc reserve backing for deposits, they lose the exorbitant privilege of creating money out of thin air.

Ποιος σκάρωσε αυτό το πλάνο; Από πού προήλθε αυτή η επαναστατική ιδέα; Από κανάν λατινοαμερικάνο σοσιαλιστή διανοούμενο; Από κάνα νεο-κομμουνιστή τύπου Ζίζεκ; Όχι. Από το ΔΝΤ.

5) Το New Yorker ψηφίζει Ομπάμα

Όπως πάντα πριν από τις εκλογές, τα αμερικανικά ΜΜΕ ντύνονται λίγο ελληνικές αθλητικές εφημερίδες και δηλώνουν ευθαρσώς ποιον υποψήφιο υποστηρίζουν. Εδώ το περιοδικό New Yorker επιχειρηματολογεί υπέρ του Προέδρου και προτείνει στους αναγνώστες του να τον ψηφίσουν. Σε καμία ελληνική αθλητική εφημερίδα δεν θα βρεις τέτοιο κείμενο.

Obama’s most significant legislative achievement was a vast reform of the national health-care system. Five Presidents since the end of the Second World War have tried to pass legislation that would insure universal access to medical care, but all were defeated by deeply entrenched opposition. Obama—bolstered by the political cunning of the House Speaker, Nancy Pelosi—succeeded. Some critics urged the President to press for a single-payer system—Medicare for all. Despite its ample merits, such a system had no chance of winning congressional backing. Obama achieved the achievable. The Patient Protection and Affordable Care Act is the single greatest expansion of the social safety net since the advent of Medicaid and Medicare, in 1965. Not one Republican voted in favor of it.