Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 92

Τζέιμς Μποντ Εναντίον Τα Μαλλιά Του Χαβιέ Μπαρδέμ

Κι εκεί που νόμιζες ότι ο Ισπανός ηθοποιός δεν θα μπορούσε να έχει πιο αστεία μαλλιά σε ταινία, να: Ο Χαβιέ Μπαρδέμ παίζει τον κακό στο Skyfall, την 23η ταινία με τις περιπέτειες του αειθαλή βρετανού μυστικού (τρόπος του λέγειν) πράκτορα.

Ο Μεγαλύτερος Καθρέφτης Του Κόσμου

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Αυτές οι απίθανες φωτογραφίες είναι από ένα μέρος που λέγεται Σαλάρ δε Ουγιούνι, και βρίσκεται στη Βολιβία. Πρόκειται για τις μεγαλύτερες αλυκές του κόσμου που, όταν βρέχει, και μια λεπτή στρώση βροχόνερου καλύπτει το λευκό αλάτι, μετατρέπονται σε ένα γιγάντιο καθρέφτη. Αυτός ο κύριος τράβηξε φωτογραφίες, ωραίες.

via

Η Τελετή Έναρξης Του Λονδίνου Σε Timelapse

Να πώς έμοιαζε η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου από μακριά και πολύ γρήγορα.

Η Τελετή Έναρξη Του Λονδίνου Σε Timelapse

Να πώς έμοιαζε η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου από μακριά και πολύ γρήγορα.

Οι Τελικοί Των 100 Μέτρων

H κούρσα των 100 μέτρων στο στίβο θεωρείται το δημοφιλέστερο αγώνισμα των Ολυμπιακών Αγώνων, αυτό που υποτίθεται ότι όλοι θέλουν να δουν, ίσως επειδή κρατάει μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Σ’ αυτήν εδώ τη σελίδα, μαζεμένοι, όλοι οι τελικοί των 100 μέτρων των Αγώνων απ’ το 1968 κι ύστερα. Μερικές ιστορικές κούρσες περιλαμβάνονται, από τον Ουσέιν Μπολτ στο Πεκίνο μέχρι τον (ντοπαρισμένο!) Μπεν Τζόνσον στη Σεούλ. Σε παρένθεση ο χρόνος του νικητή.

2008, Πεκίνο (9:69)

2004, Αθήνα (9:85)

2000, Σίδνεϊ (9:87)

1996, Ατλάντα (9:84)

1992, Βαρκελώνη (9:96)

1988, Σεούλ (9:79*)

1984, Λος Άντζελες (9:99)

1980, Μόσχα (10:25)

1976, Μόντρεαλ (10:06)

1972, Μόναχο (10:14)

1968, Μεξικό (9:95)

*ο νικητής πιάστηκε ντοπέ

 

Λινξ 43: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Το 0,001% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει συσσωρεύσει 21 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ δολάρια σε φορολογικούς παραδείσους - Guardian

Assuming the £13tn mountain of assets earned an average 3% a year for its owners, and governments were able to tax that income at 30%, it would generate a bumper £121bn in revenues – more than rich countries spend on aid to the developing world each year.

92.000 άνθρωποι έχουν στην κατοχή τους περιουσιακά στοιχεία και μετρητά αξίας περίπου 10 τρις δολαρίων. Πράγμα που μου θυμίζει αυτό το τραγούδι.

2) Όλα τα σύγχρονα ποπ τραγούδια είναι ίδια – το λέει η επιστήμη - Reuters

«We found evidence of a progressive homogenization of the musical discourse,» Serra told Reuters. «In particular, we obtained numerical indicators that the diversity of transitions between note combinations – roughly speaking chords plus melodies – has consistently diminished in the last 50 years.»

3) Ο δυνατότερος άνθρωπος του κόσμου – The New Yorker

Να ένα πολύ ωραίο άρθρο για τους αγώνες των πολύ δυνατών ανθρώπων που σηκώνουν αυτοκίνητα, κορμούς δέντρων και διάφορα άλλα πράγματα.

Three months later, Shaw won his first strongman event. Within a year, he had turned pro. He has since deadlifted more than a thousand pounds and pressed a nearly quarter-ton log above his head. He has harnessed himself to fire engines, Mack trucks, and a Lockheed C-130 transport plane and dragged them hundreds of yards. In 2011, he became the only man ever to win the sport’s two premier competitions in the same year. He has become, by some measures, the strongest man in history.

4) Αφήστε για λίγο τις συσκευές στην άκρη – New York Times

Στελέχη της βιομηχανίας τεχνολογίας συμβουλεύουν τους χρήστες να κάνουν ένα διάλειμμα από τις οθόνες τους πότε πότε.

At the Wisdom 2.0 conference in February, founders from Facebook, Twitter, eBay, Zynga and PayPal, and executives and managers from companies like Google, Microsoft, Cisco and others listened to or participated in conversations with experts in yoga and mindfulness. In at least one session, they debated whether technology firms had a responsibility to consider their collective power to lure consumers to games or activities that waste time or distract them.

5)  Ένα άρωμα που μυρίζει σα βιβλία

Επειδή πάρα πολλοί λατρεύουν τη μυρωδιά των βιβλίων, να μια λύση: Ένα κανονικό άρωμα. Το Wallpaper έχει βάλει το χεράκι του εδώ, όπως και ο Καρλ Λάγκερφελντ, του οποίου η βιβλιοθήκη είναι έτσι.

Ζακ Γαλιφιανάκης, Γουίλ Φέρελ, Τζον Στιούαρτ Και Καλεσμένος Έκπληξη

Ό,τι να ‘ναι.

Η Βούλα Παπαχρήστου Και Ο Ελληνικός Διάλογος

Πριν από δύο μήνες, δύο Αυστραλοί κολυμβητές που έκαναν προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στις ΗΠΑ, ανέβασαν στα social media μια φωτογραφία που τους δείχνει να κρατάνε όπλα. Τίποτα άλλο: Ήταν σε ένα κατάστημα που πούλαγε όπλα, και κράταγαν κάτι τουφέκια. Η Ομοσπονδία τους αποφάσισε και τους επέβαλε την εξής τιμωρία: Να μην ξαναχρησιμοποιήσουν social media μέχρι το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, και να επιστρέψουν αμέσως στην Αυστραλία μετά το τέλος των αθλημάτων τους.

Κι αυτό για μια φωτογραφία που ανέβηκε στο Facebook δυο μήνες πριν.

Το θέμα της Βούλας Παπαχρήστου και του αποκλεισμού της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες για ένα tweet είχε προφανές ενδιαφέρον γιατί έμπλεκε μέσα πολλά συναρπαστικά θέματα (τεχνολογία! αθλητισμός! ρατσισμός! λογοκρισία!) αλλά το σημαντικότερο που αναδείχθηκε κατά τη γνώμη μου ήταν για μια ακόμα φορά η αδυναμία των Ελλήνων -και μάλιστα της μορφωμένης ελίτ που ξημεροβραδιάζεται στα σόσιαλ μύδια- να αναλύσει και να κουβεντιάσει ένα θέμα. Διαβάζοντας posts και tweets και σχόλια (κι εδώ) εντοπίζω ότι σ’ αυτό το δημόσιο «διάλογο» (που στην πραγματικότητα είναι περισσότερο επικαλυπτόμενοι μονόλογοι) υπάρχουν τρία προβλήματα:

1. Υπάρχει μια καθολική και προφανής αδυναμία να εντοπίσουμε το θέμα που συζητάμε.

2. Υπάρχει μια τρομερή βιασύνη να διαμορφώσουμε άποψη και να την εκφράσουμε

3. Από τη στιγμή που τη διαμορφώσουμε, εμφανίζουμε μια πλήρη άρνηση να την αλλάξουμε/διορθώσουμε.

Το θέμα της ιστορίας του αποκλεισμού της Βούλας Παπαχρήστου δεν έχει να κάνει με το ρατσισμό, και δεν έχει να κάνει με την ελευθερία του λόγου ή τη λογοκρισία. Τα αγγίζει αυτά τα σημαντικά θέματα, και αποτελεί έναυσμα για παράλληλες συζητήσεις πάνω σε αυτά. Το πραγματικό θέμα, όμως, κι αυτό που πολλοί δεν έχουν καταλάβει, είναι η υπακοή στους κανόνες.

Κανένας δεν αμφισβήτησε το δικαίωμα της κοπέλας να γράφει ανέκδοτα στο Twitter, να ανεβάζει φωτογραφίες με όπλα και να κάνει RT πολιτευτές ή τσιτάτα της Χρυσής Αυγής. Τα έκανε όλα αυτά. Το Twitter δεν την εμπόδισε γιατί δεν παραβίασε τους όρους χρήσης, και η χώρα στην οποία είναι πολίτης δεν την εμπόδισε γιατί τίποτα από αυτά που εκφράζει δεν είναι παράνομο. Επίσης κανένας δεν την εμπόδισε να έχει πολιτικές απόψεις οποιουδήποτε είδους. Δεν κινήθηκε κανείς εναντίον της νομικά. Δεν διαγράφηκε από την Εθνική ομάδα στίβου. Δεν αποκλείστηκε από άλλους αγώνες. Δεν της ζητήθηκε από κανέναν να αφαιρέσει τα tweets της, καν. Η ελευθερία της να τα κάνει δημόσια δεν αμφισβητείται από κανέναν.

Η μόνη συνέπεια αυτών που έγραψε (και όχι αυτών που σκέφτεται) είναι ο αποκλεισμός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι ένα ανοιχτό φόρουμ συζήτησης ή πολιτικής έκφρασης. Είναι μια διοργάνωση της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Οι συμμετέχοντες σ’ αυτούς καλούνται να ακολουθήσουν συγκεκριμένους κανόνες. Υπεύθυνοι για την τήρηση και την εφαρμογή αυτών των κανόνων είναι οι κατά τόπους εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές. Οι κανόνες αυτοί δεν ισχύουν για όλους τους αθλητές του κόσμου: Ισχύουν μόνο για όσους συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και επειδή το «αθλητής που συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες» δεν είναι μια ιδιότητα διαχρονική, οι κανόνες αυτοί δεν ισχύουν για όλους τους αθλητές πάντα. Αν η Βούλα Παπαχρήστου δεν είχε γράψει αυτό το tweet παραμονές της Τελετής Έναρξης αλλά πριν από έξι μήνες, ας πούμε, προφανώς δεν θα είχε γίνει τόσος ντόρος. Οι Αυστραλοί κολυμβητές με τα όπλα τιμωρήθηκαν σκληρά πριν από δύο μήνες -αν είχαν ανεβάσει τη φωτογραφία προχτές, πιθανότατα θα αποκλείονταν επίσης.

Τους κανόνες για τη χρήση των social media από τους αθλητές μπορείς να τους διαβάσεις ολόκληρους εδώ. Περιλαμβάνουν το εξής:

Postings, blogs and tweets should at all times conform to the Olympic spirit and fundamental principles of Olympism as contained in the Olympic Charter, be dignified and in good taste, and not contain vulgar or obscene words or images.

To «Olympic Charter» που λέει είναι ένας Χάρτης με τις αρχές της διεξαγωγής των Αγώνων, και μπορείς να το διαβάσεις ολόκληρο εδώ. Στο κεφάλαιο «Fundamental Principles of Olympism» η παράγραφος 6 γράφει:

Any form of discrimination with regard to a country or a person on grounds of race, religion, politics, gender or otherwise is incompatible with belonging to the Olympic Movement.

Το αν συμφωνείς ή διαφωνείς με αυτούς τους κανόνες και το αν βρίσκεις υπερβολική την επιβολή τους είναι αδιάφορο. Εγώ ας πούμε φρίττω με την απαγόρευση που επιβάλλουν στους εθελοντές για να μη γράφουν στα social media. Αν είχε γίνει αυτό το 2004 θα ήμουν έξω φρενών (ήμουν εθελοντής -ευτυχώς δεν υπήρχαν social media τότε). Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι δικοί σου ή δικοί μου – είναι της ΔΟΕ. Και είναι ένα γιγάντιο και εξαιρετικά πολύπλοκο και ευαίσθητο γεγονός, το μεγαλύτερο στη Γη, και το πώς εφαρμόζονται οι κανόνες του είναι ένα πολύπλοκο θέμα για το οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα και δεν μας αφορά και πολύ, εδώ που τα λέμε.

Για τους περισσότερους ανθρώπους που διαβάζουν τακτικά αυτό εδώ το site, το θέμα εδώ λήγει. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο να ειπωθεί. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς. Το θέμα είναι άσπρο-μαύρο: Η αθλήτρια έκανε λάθος, παραβίασε τους κανόνες, αποκλείστηκε από τους Αγώνες, και θα συνεχίσει την καριέρα της και τη ζωή της κανονικά.

Για άλλους, όμως, που αποφάσισαν (ίσως πρόωρα, ίσως βιαστικά) ότι η γνώμη θα τους είναι πως η τιμωρία ήταν άδικη και πως «το κορίτσι» δεν έπρεπε να τιμωρηθεί, αυτά δεν αρκούν. Το σημαντικό γι’ αυτούς δεν είναι τα παραπάνω: Το σημαντικό είναι να έχουν δίκιο. Οπότε θα στρίψουν την κουβέντα αλλού:

«Ναι αλλά το tweet δεν ήταν ρατσιστικό», λένε.

Ως γραφιάς, είμαι πολύ ευαίσθητος στο θέμα της πολιτικής ορθότητας στη γλώσσα. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να ποινικοποιούνται οι λέξεις και, εκτός όλων των άλλων, έχω γράψει μπόλικες από δαύτες δημόσια, και η υπερβολική αυστηρότητα σ’ αυτό το θέμα δεν με συμφέρει. Αλλά οι λέξεις δεν υπάρχουν μόνες τους. Για τις κρίνουμε και να τις χαρακτηρίσουμε πρέπει να λαμβάνουμε πάντα υπ’ όψιν ποιος τις έγραψε, σε ποιό περιβάλλον, και υπό ποιες συνθήκες. Ο χρόνος παίζει ρόλο. Η ακριβής φρασεολογία επίσης. Η γλώσσα είναι πολύπλοκο θέμα, δεν περιλαμβάνει μόνο τις λέξεις σκέτες, γυμνές.

Το επίμαχο tweet της Βούλας Παπαχρήστου για πολλούς δεν είναι ρατσιστικό. Εγώ διαφωνώ, αλλά αυτό είναι μέχρι ένα σημείο θέμα υποκειμενικό, και δεν είναι χρήσιμο να αναπτύξω επιχειρηματολογία σ’ αυτό εδώ το σημείο. Έστω ότι από μόνο του το tweet, απομονωμένο, δεν θεωρείται μεμπτό.

Μα κοίτα πού γράφτηκε: Στο Τwitter account μιας Ελληνίδας αθλήτριας που βρίσκεται στο Λονδίνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και κοίτα τι άλλο γράφει έγραφε, πριν τα σβήσει, το Twitter account της Ελληνίδας αθλήτριας: RT’s της Χρυσής Αυγής, φωτογραφίες με όπλα και ακροδεξιά σύμβολα, βιντεάκια σχετικού περιεχομένου, χρόνια πολλά στον Κασιδιάρη που είναι «αληθινός».

Αν ο Τζον Στιούαρτ πει ένα αστείο για τους Εβραίους, όλοι θα κρίνουν το αστείο και κανένας δεν θα τον κατηγορήσει για ρατσισμό (αφού είναι κωμικός -και Εβραίος). Αν πει το ίδιο αστείο για τους Εβραίους η Άνγκελα Μέρκελ, όμως,  κανένας δεν θα ασχοληθεί με το αστείο. Όλοι θα ασχοληθούν με το ότι το είπε μια Γερμανίδα.

Το ποιος λέει το αστείο και το πώς το λέει έχει σημασία. Το πότε το λέει έχει σημασία επίσης. Μια Ελληνίδα οπαδός της Χρυσής Αυγής που γράφει ένα καλαμπούρι με αναφορά σε μετανάστες δυο μέρες πριν αρχίσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στους οποίους συμμετέχει, δεν κάνει τίποτα το τρομερά μεμπτό, σιγά το πράγμα, κανείς δεν θα της απαγορεύσει να το κάνει. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πει πως έτσι δεν παραβιάζει τους κανόνες των Ολυμπιακών Αγώνων.

«Ναι αλλά σιγά τις αξίες των Ολυμπιακών Αγώνων με τους ντοπαρισμένους», λένε.

Είναι κι αυτό ίδιον του Ελληνικού διαλόγου: Όταν η κουβέντα δεν μας πάει καλά, αλλάζουμε το θέμα.

Επίσης ίδιον του Ελληνικού διαλόγου: Πάντα πρέπει να γίνει πρώτα κάτι άλλο. Αν συμβεί κάτι που δεν μας αρέσει, λέμε «ναι αλλά γιατί δεν έγινε το άλλο πρώτα;». Που βέβαια δεν αποδεικνύει καθόλου ότι αυτό που δεν μας άρεσε δεν έπρεπε να γίνει.

Επίσης ίδιον του Ελληνικού διαλόγου: Διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα. Οι ντοπαρισμένοι που πιάνονται δέχονται ποινές πολύ πολύ μεγαλύτερες από την ποινή της Βούλας Παπαχρήστου.

Αλλά ξέφυγα.

Κανένας δεν θα αλλάξει γνώμη μ’ αυτά που έχω γράψει παραπάνω, το ξέρω, καθώς έχουν περάσει πια πολλές ώρες και οι αναγνώστες έχουν ταμπουρωθεί πίσω από τη γνώμη τους, δηλαδή την πρώτη ενστικτώδη αντίδραση που είχε ο καθένας όταν άκουσε για την είδηση. Αλλά δεν έχει σημασία. Το γράψιμο γι’ αυτά τα θέματα με τέτοιο τρόπο βοηθάει κάποιους από εμάς να επεξεργαζόμαστε τα πράγματα που διαβάζουμε και ακούμε κάπως πιο ψύχραιμα, να ψάχνουμε το τι και το πώς, και να διαμορφώνουμε γνώμη κάπως διαφορετικά, πιο αργά ίσως αλλά πιο προσεκτικά.

Κι όταν δεν υπάρχει χρόνος ή άνεση για ψάξιμο και διάβασμα χαρτών της ΔΟΕ; Τι κάνουμε τότε;

Τότε, αγαπητέ αναγνώστη, κάνουμε το εξής: Δε γράφουμε τίποτα.

Διάβασε ακόμα: Το διαζύγιο των Ελλήνων από την αλήθεια

 

Και Τώρα, Λίγη Αθωότητα Και Λίγη Ομορφιά: Τα Παιδάκια Του PS22

Έχεις ξαναδεί τα τρομερά παιδάκια αυτού του δημοτικού σχολείου του Λονγκ Άιλαντ, ε; Είχαν τραγουδήσει στα Όσκαρ. Και σου είχα μαζέψει και άλλα πέντε τραγούδια τους. Αυτός είναι ο δάσκαλος μουσικής που έχουν. Μπράβο του.

Εικόνες Από Το Ολυμπιακό Λονδίνο

Πριν από δέκα μήνες περίπου ταξίδεψα στο Λονδίνο στα πλαίσια μιας διαφημιστικής προβολής της Coca Cola, και μας πήγανε μια βόλτα γύρω γύρω στο Ολυμπιακό πάρκο, που τότε ακόμα χτιζόταν. Το εντυπωσιακότερο πράγμα που είδαμε ήταν το μεγάλο γλυπτό του Ανίς Καπούρ δίπλα από το Ολυμπιακό Στάδιο, και το Ολυμπιακό Στάδιο. Το δεύτερο το είδαμε καλύτερα από τον τελευταίο όροφο ενός εργοστασίου που έφτιαχνε καπνιστό σολωμό, το χώρο όπου γινόταν το event της Coca Cola, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Ένα κανάλι θολό μεσολαβούσε μόνο ανάμεσα σε εμάς και το στάδιο, γεμάτο με παρκαρισμένα ποταμόπλοια και γιγάντια νωχελικά ψάρια, πιθανότατα σολωμούς. Φυσικά μου μπήκε η ιδέα να περάσω το κανάλι (κάπως) και να μπω στο χώρο, όπως οι Άγγλοι δημοσιογράφοι είχαν κάνει το 2004 στο δικό μας στάδιο, και μετά να κραυγάσω κραυγές ουρανομήκεις για την ελιππή ασφάλεια και τι κάνουνε μωρέ εδώ αυτοί οι άσχετοι. Σιγά το δύσκολο που θα ήτανε.

Αντ’ αυτού έβγαλα φωτογραφίες από μακριά και μετά βάλθηκα να επιβεβαιώσω μια τρομερή αλήθεια: Σε ολόκληρο εργοστάσιο που φτιάχνει καπνιστό σολωμό, δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να μου δώσει να φάω λίγο καπνιστό σολωμό.

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

To εργοστάσιο με τους σολωμούς, παρεμπιπτόντως, βρισκόταν κοντά στην οδό Smeed, την οποία βάνδαλοι είχαν μετονομάσει σε

Το στάδιο βρίσκεται στο ανατολικό Λονδίνο, πολύ μακριά από το κέντρο με τα γνωστά πάρκα και τα μουσεία και τα αξιοθέατα. Να και μερικές άλλες φωτογραφίες μη-ολυμπιακές:

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Να και ένα όρθιο βίντεο που τράβηξα σε δυο διαφορετικά μέρη όπου διαφορετικοί πλανόδιοι μουσικοί έπαιζαν διαφορετική μουσική.

Εξάλλου, πέρυσι είχα ξαναπάει στο Λονδίνο για άλλο λόγο, και από το ταξίδι εκείνο είχε προκύψει το εξής.