Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 55

Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας Μιλάει Για Τη Φιλοδοξία

Ο μακαρίτης μιλάει για το θέμα της φιλοδοξίας σε μια παλιά συνέντευξη. Μιλάει λίγο και για το τένις. Βασικά για τα ωραία σκιτσάκια το έβαλα. Έχει κι άλλα εδώ.

If your fidelity to perfectionism is too high, you never do anything.

Οι Χειρότεροι Άνθρωποι Του Κόσμου

Νομίζω ότι τους βρήκα.

Αν και δεν έχω και σε πολλή υπόληψη το είδος μας γενικότερα, ήξερα καλά ότι κάποιοι ανάμεσά μας είναι χειρότεροι από τους άλλους. Οπότε, αξιωματικά, κάποιοι θα είναι οι χειρότεροι από όλους. Ποιοι είναι αυτοί; Πώς είναι; Λοιπόν, ίσως να μάθαμε μόλις.

Το Center for Investigative Reporting σε συνεργασία με τους Tampa Bay Times έκανε μια μεγάλη έρευνα στα οικονομικά στοιχεία φιλανθρωπικών οργανώσεων στις ΗΠΑ και ανακάλυψε ότι μερικές από αυτές δεν λειτουργούν και πολύ φιλανθρωπικά. Συγκεκριμένα, οι 50 χειρότερες συγκέντρωσαν πέρυσι συνολικά, λέει, 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε δωρεές, κι από αυτό το ποσό ελάχιστα χρήματα κατέληξαν στους σκοπούς για τους οποίους υποτίθεται ότι προορίζονταν. Κι εννοούν ελάχιστα.

The 50 worst charities in America devote less than 4 percent of donations raised to direct cash aid. Some charities give even less. Over a decade, one diabetes charity raised nearly $14 million and gave about $10,000 to patients. Six spent nothing at all on direct cash aid.

Η έρευνα αποκάλυψε οργανώσεις σαν την Kids Wish που, για κάθε δολάριο που δέχεται από δωρεές, δίνει 3 σεντς στα παιδιά που έχουν ανάγκη. Τα υπόλοιπα λεφτά σε όλες τις περιπτώσεις πηγαίνουν στις εταιρείες consulting και τελεμάρκετινγκ που συγκεντρώνουν τις δωρεές, καθώς και σε προμηθευτές που πολύ συχνά έχουν σχέση με τους ιδρυτές των οργανώσεων, ή είναι οι ίδιοι.

Είναι μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα. Πολύ ωραία. Σου δείχνει απτά και με στοιχεία ότι στον κόσμο μας υπάρχουν άνθρωποι όπως η οικογένεια Ρέινολντς -μαμά, μπαμπάς και γιος-, οι οποίοι έχουν όλοι οργανώσεις υποστήριξης ασθενών με καρκίνο, και χρησιμοποιούν εταιρείες τελεμάρκετινγκ για να συγκεντρώσουν δωρεές, εκ των οποίων δίνουν στους ασθενείς μόνο το 2%. Μόνοι τους το δηλώνουν στην εφορία, χωρίς κανένα πρόβλημα. Παίρνουν μισθούς άνω των 200.000 δολαρίων το χρόνο και οι τρεις.

Κι αυτοί, αγαπητέ αναγνώστη, οι συγκεκριμένοι απατεώνες των 50 εταιρειών που εκμεταλλεύονται την ευαισθησία μερικών απέναντι στον ανθρώπινο πόνο για να βγάλουν λεφτά, νομίζω ότι είναι οι χειρότεροι άνθρωποι που υπάρχουν στον κόσμο.

Υστερόγραφο: 

Θα ήταν ενδιαφέρον να γίνει μια αντίστοιχη έρευνα για τις εδώ φιλανθρωπικές ΜΚΟ, έτσι δεν είναι; Τα στοιχεία που υπάρχουν διαθέσιμα ίσως να είναι λιγότερα, αλλά είμαι σίγουρος πως, αν υπάρχουν, κανείς δεν τα κοιτάζει. Αν κάποιος αναγνώστης έχει γνώσεις, πληροφορίες ή ενδιαφέρον για το θέμα, ας μου ρίξει ένα email. 

Περί Της Αισθητικής Του Λόγου Του Πρωθυπουργού Της Χώρας

Επιτρέψτε μου ένα σχόλιο περίπου απολιτικό (αλλά όχι ακριβώς). Ας κάνουμε για λίγο πέρα τις πολτικές γνώμες και τις απόψεις, και τις κρίσεις των πολιτικών πράξεων και λόγων, αν έχετε για λίγο την καλοσύνη. Θέλω για κάτι άλλο να σας μιλήσω, για κάτι που είδα μόλις και πολύ με τάραξε.

Και τα άλλα με τάραξαν, όλα με έχουν ταράξει, αλλά αυτό

(συγγνώμη, μου είναι δύσκολο)

...αυτό, λέω, ήταν αν όχι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι (το ποτήρι έχει ξεχειλίσει προ πολλού), αλλά μια υπενθύμιση, μια υπογράμμιση πραγμάτων που ήξερα μα ξάφνου ξεχείλισαν στην επιφάνεια του μυαλού μου ακαριαία, βορβορώδη, σα βόθρος μετά από πλημμύρα, όταν διάβασα τις λέξεις.

Ο Αντώνης Σαμαράς, πρωθυπουργός της Ελλάδος, υπογράφει ένα άρθρο 840 λέξεων στην αυριανή Καθημερινή της Κυριακής. Μπορείς να το διαβάσεις ολόκληρο εδώ. Αφορά στην υπόθεση της ΕΡΤ και γράφει όσα θα περίμενε κανείς να γράφει. Δεν με τάραξαν αυτά καθαυτά -δεν μπόρεσα καν να τα παρακολουθήσω ή να τα προσέξω ιδιαίτερα-, γιατί μου τράβηξε την προσοχή κάτι άλλο: Ο τρόπος γραφής του πρωθυπουργού της χώρας, ή του ανθρώπου που το έγραψε, τέλος πάντων, και μετά αυτός (θέλω να πιστεύω ότι) το ενέκρινε.

Μετά από αλλεπάληλες αναγούλες/αναρροφήσεις/μικρούς εμετούληδες και αφού ηρέμησα λίγο από την αποστροφή, λέω το εξής

Δεν θέλω για πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που, σε κείμενο 840 λέξεων, χρησιμοποιεί 10 θαυμαστικά.

Δεν θέλω για πρωθυπουργό έναν άνθρωπο που, σε κείμενο 840 λέξεων, βάζει 17 λέξεις ή φράσεις σε εισαγωγικά.

και, πάνω απ' όλα

Δεν θέλω για πρωθυπουργό (ή για οτιδήποτε) άνθρωπο που, σε κείμενο 840 λέξεων, χρησιμοποιεί 8 φορές αποσιωπητικά.

(συγγνώμη πάλι, ταράχτηκα)

Λοιπόν, καταλαβαίνω ότι κάποιοι από εσάς μπορεί να μην συμμερίζεστε τη σημασία των πραγμάτων αυτών, να τα βρίσκετε επουσιώδη, ειδικά μπροστά στη φρίκη των μνημονίων, την ανεργία 30%, την αναλγησία των συνδικάτων και των βολεμένων, ή ό,τι είναι αυτό που σας ενοχλεί πιο πολύ απ' όλα (υπάρχουν διάφορες κατηγορίες). Αλλά τώρα, εδώ, δεν μιλάμε γι' αυτά, μιλάω για την αισθητική του λόγου του πρωθυπουργού της χώρας, κι αυτή είναι η αισθητική ενός πολύ ταραγμένου προέδρου του δεκαπενταμελούς που συνειδητοποιεί ότι κάποιος άλλος κλέβει τα λεφτά της πενταήμερης, κι αυτό με τάραξε. Για εμένα, αυτά τα πράγματα έχουν σημασία. Το πώς γράφει τα ελληνικά ό άλλος, έχει σημασία. Το πώς χρησιμοποιεί τις λέξεις, και ποιες, και πόσο, είναι για εμένα σαν ακτινογραφία του μυαλού του. Βλέπω μέρος του απλωμένο στο χαρτί, και τον καταλαβαίνω.

Γι' αυτό είμαι άνω κάτω από τη στιγμή που διάβασα το κείμενο του (δε μπορώ να το χωνέψω) πρωθυπουργού.

Είναι σα να έχουμε παραδώσει τη σωτηρία της χώρας σ' αυτό το κορίτσι.

Λινξ 99: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Η ιστορία του Chobani 

Κούρδος από την Τουρκία φτάνει στην Αμερική με μια χούφτα δολάρια στην τσέπη, δουλεύει, προκόβει, αγοράζει παλιό εργοστάσιο, αρχίζει να φτιάχνει γιαούρτι όπως το 'φτιαχναν στην πατρίδα (το επονομαζόμενο "ελληνικό" γιαούρτι) και γίνεται κυρίαρχος μιας αγοράς συνεισφέροντας παράλληλα στην τοπική κοινωνία. Ολόκληρη η ιστορία επιτυχίας του Χαμπντί Ουλουκάγια είναι ένας ύμνος στον καπιταλισμό, και επίσης στο web design. Δεν αναφέρει πουθενά τη λέξη "ΦΑΓΕ".

2) Ο άνθρωπος που νόμιζε ότι είναι νεκρός  

Οι άνθρωποι που πάσχουν από το σύνδρομο Cotard πιστεύουν ότι ένα μέλος τους δεν υπάρχει, ή ότι οι ίδιοι είναι νεκροί. Ο συγκεκριμένος που μιλάει εδώ, νόμιζε ότι ο εγκέφαλός του δεν υπήρχε πια.

"I lost my sense of smell and my sense of taste. There was no point in eating because I was dead. It was a waste of time speaking as I never had anything to say. I didn't even really have any thoughts. Everything was meaningless."

3) Η ιστορία της Τράπεζας Πειραιώς από μάτια ξένα

Ξαφνικά, μέσα σε ένα χρόνο και εν μέσω της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης της πρόσφατης ιστορίας, η Τράπεζα Πειραιώς έγινε από 4η μεγαλύτερη τράπεζα στην Ελλάδα, η πρώτη. Πώς έγινε αυτό; Όπως γίνεται συνήθως, θα χρειαστεί να στραφούμε σε αλλοδαπά Μέσα για να μας πουν.

4) Πώς να μην είσαι μόνος 

Ένα κείμενο του Τζόναθαν Σάφραν Φορ στους New York Times, κάτι σαν self-help δοκιμιάκι για το πώς να κάνεις το καλό.

Most of the time, most people are not crying in public, but everyone is always in need of something that another person can give, be it undivided attention, a kind word or deep empathy. There is no better use of a life than to be attentive to such needs. There are as many ways to do this as there are kinds of loneliness, but all of them require attentiveness, all of them require the hard work of emotional computation and corporeal compassion. All of them require the human processing of the only animal who risks “getting it wrong” and whose dreams provide shelters and vaccines and words to crying strangers.

5) Πόσο κοστίζουν σε μια εταιρεία οι υπάλληλοι που καπνίζουν 

Από 2800 μέχρι πάνω από 10 χιλιάδες δολάρια το χρόνο, λέει.

Employers aren't blind to these costs. Increasingly, their response is to discourage smoking, help people quit, force them to pay higher premiums, or even refuse to hire smokers.

Δεν Έχω Μοναδική, Απλοϊκή Και Συμπυκνωμένη Γνώμη Για Ένα Πολύπλοκο Και Πολυδιάστατο Θέμα

Κοιτάζοντας το (παγκόσμιο trending topic, χτες) hashtag #ert βλέπει κανείς δύο πράγματα:

1) Μια τεράστια δίψα για επανάσταση σε μια μικροσκοπική μα βροντερή μειοψηφία, ακόρεστη μετά από τρία χρόνια αγανάκτησης και

2) Μια καταιγίδα από σαφείς γνώμες, συμπυκνωμένες σε 140 χαρακτήρες εύκολα, ακαριαία, χωρίς ούτε ένα χαρακτήρα ξοδεμένο στην αμφιβολία.

Πώς μπορούν; Για το #2 μιλάω. Πώς μπορείτε;

Από την αρχή του ελληνικού ίντερνετ (ίσως και της ελληνικής κοινωνίας) η ευκολία με την οποία οι μετέχοντες έφταναν συνήθως σε μια ξεκάθαρη, κρυστάλλινη γνώμη και ακολούθως γατζώνονταν σ' αυτή σφιχτά και την έκαναν κομμάτι της ταυτότητάς τους με εξέπληττε πολύ. Πώς γίνεται; Πώς μπορούν όλοι να σχηματίζουν άποψη τόσο γρήγορα, ακόμα και για τα πιο πολύπλοκα και δύσκολα θέματα; Εγώ γιατί δε μπορώ;

Στο #ert βλέπεις ανθρώπους να καγχάζουν για το τέλος του οργίου σπατάλης που ήταν η ΕΡΤ, και βλέπεις και άλλους να οδύρωνται για τη "χούντα", και βλέπεις και διάφορες διαβαθμίσεις ανάμεσα. Μα οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειοψηφία, ξέρουν τι πιστεύουν, είναι κάτι απλό και συγκεκριμένο, και το πιστεύουν ακράδαντα. Πώς μπορούν να το πιστεύουν ακράδαντα; Αφού το θέμα έχει τόσες αντικρουόμενες πτυχές, πώς καταλήγουν σε ένα σαρωτικό συμπέρασμα τόσο γρήγορα και εύκολα;

Η απάντηση, μάλλον, είναι το συναίσθημα.

Υπάρχει πολύ συναίσθημα στον κόσμο, όλοι αισθάνονται πάρα πολύ. Έχουνε μια οργή να σιγοβράζει κάτω από την επιφάνεια, έτοιμη με το παραμικρό ερέθισμα να εκραγεί σαν ηφαίστειο που αντί για λάβα βγάζει γνώμες. Αυτό καταλαβαίνω εγώ, τουλάχιστον. Γιατί κοίτα:

Η ΕΡΤ είναι ένα βορβορώδες καζάνι διαφθοράς και αναξιοκρατίας. Αυτό το ξέρει όποιος έχει έστω και την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα. Επίσης, η "εξυγίανση" ενός τέτοιου τέρατος είναι εντελώς αδύνατη εξαιτίας του πανίσχυρου συνδικάτου. Όσοι έχουν δοκιμάσει στο παρελθόν, απέτυχαν παταγωδώς. Οπότε το κλείσιμο της εταιρείας και η αντικατάστασή της από μια καινούρια, μοιάζει μονόδρομος.

Αλλά.

Ο πρωθυπουργός έχει διορίσει ήδη τη μισή Μεσσηνία σε δημόσιους οργανισμούς. Η παρούσα κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, δεν έχει την παραμικρή όρεξη να αλλάξει την πελατειακή μορφή του κράτους, οπότε οποιαδήποτε τέτοια δραστική κίνηση μοιάζει υποκριτική. Κι επίσης:

Αλλά.

Από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή.

Αλλά.

Ο τρόπος με τον οποίο έκλεισε η ΕΡΤ (με νομοθετική πράξη χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των άλλων μελών της κυβέρνησης, και παρακάμπτοντας αρμόδιο υπουργό που δεν ανήκει στη Νέα Δημοκρατία) είναι αυθαίρετος και επικίνδυνος.

Αλλά.

Το συνδικαλιστικό και πολιτικό κατεστημένο δεν θα επιτρέψει ποτέ αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Επίσης, πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων (σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης στους δανειστές της) κι αυτός είναι ένας τρόπος. Κλείνει ένας οργανισμός που χρηματοδοτείται απευθείας από την τσέπη των πολιτών και μετά σπαταλάει τα χρήματα εξώφθαλμα και κραυγαλέα.

Αλλά.

Ο τρόπος αυτός οδηγεί σε ρήξη την τρικομματική κυβέρνηση, σε έναν νέο κύκλο αβεβαιότητας και ίσως και σε εκλογές. Στην πραγματικότητα το θέμα δεν έχει καν να κάνει με την ΕΡΤ καθ' αυτή. Πρόκειται για πολιτικό ελιγμό με δημοσκοπικές αφορμές από πολιτικούς όχι και πολύ επιδέξιους στους ελιγμούς.

Αλλά.

Το κράτος δεν έπεσε όταν έκλεισε το Alter, η Ελευθεροτυπία, ο Λυμπέρης κι η ΙΜΑΚΟ που αθροιστικά είχαν λιγότερους υπαλλήλους από την ΕΡΤ, αλλά κανείς από εκείνους δεν πήρε αποζημίωση ή χρεωστούμενα δεδουλευμένα. Γιατί να πέσει για τους καλά αμοιβόμενους και αποζημιωμένους υπαλλήλους της ΕΡΤ, κάποιοι από τους οποίους (ειδικά όσοι είναι από τη Μεσσηνία) σε δυο τρεις μήνες θα επαναπροσληφθούν;

Οπότε;

Καταλαβαίνεις τώρα.

Δεν είναι ένα απλό θέμα. Κάθε ένα από τα παραπάνω είναι ένα θέμα μόνο του που αξίζει ανάλυσης, σκέψης και ίσως και συζήτησης.

Υπάρχουν πτυχές πολλές, και οι πιο ενδιαφέρουσες και κρίσιμες πιστεύω ότι δεν είναι αυτές για τις οποίες ωρύονται ο Χρήστος Θηβαίος και η Μαρίζα Κωχ στο ραδιομέγαρο. Οπότε γιατί τόση βιασύνη; Γιατί τόσο συναίσθημα στο Twitter; Και πώς είναι να ζεις χωρίς να τα αναμοχλεύεις όλα αυτά πρώτα στο μυαλό σου για πολλή ώρα, μόνο να αντιδράς και να αισθάνεσαι; Γιατί πρέπει σώνει και ντε να ισοπεδώσεις τα δύσκολα και τα περίπλοκα σε ένα μικρό και εύληπτο συμπέρασμα που χωράει σε ένα tweet; Μόνο και μόνο για να έχεις όχημα για τα συναισθήματά σου;

Κι έχω κι άλλες απορίες.

Τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι όταν δεν έχουν αφορμές για να εκραγούν; Σιγοτραγουδούν τραγούδια του Χρήστου Θηβαίου με μισόκλειστα τα μάτια, νιώθωντας;

Κάποιος να μου εξηγήσει, θα το εκτιμήσω.

οι εικόνες, από το παρακάτω βίντεο που δείχνει χτεσινοβραδινές αντιδράσεις μέσα και έξω από το κτίριο της ΕΡΤ, μετά την ανακοίνωση του κλεισίματος της εταιρείας

Η Ομιλία Του ΓΑΠ Στο TED Global

Εδώ, η 18λεπτη ομιλία που έδωσε χτες ο πρώην πρωθυπουργός στο TED Global του Εδιμβούργου. Διάβασε μια σύνοψη και τις απαντήσεις στις ερωτήσεις του curator Μπρούνο Τζιουσιάνι εδώ.

“Some might accuse me of being naive, of putting my faith in the power and wisdom of people,” says Papandreou, acknowledging the silent response that this is hardly a new idea, and it’s never seemed one likely to become a reality.

Παιδάκια Που Λένε Απίστευτα Πράγματα

Από μια παλιά αμερικάνικη εκπομπή. Από αυτά που σε κάνουν να πιστεύεις ότι παλιά οι εποχές ήταν πιο αθώες και οι άνθρωποι είναι αγνοί, λανθασμένα.

Άνθρωποι Που Διαβάζουν

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

_DSC8410, Mandalay, Burma/Myanmar, 02/2013, BURMA-10573. A monk reads in a classroom.

Retouched _Sonny Fabbri 5/7/2013

<
>

Εδώ, φωτογραφίες ανθρώπων από όλο τον κόσμο, που διαβάζουν. Από αυτό το βιβλίο.

via

Δεν Υπάρχουν Μυστικά

Τις τελευταίες ημέρες το timeline μου είναι μέσα στα νεύρα. Όχι για τη Ρεπούση και τον Κασιδιάρη ή ό,τι άλλο απασχολεί το εγχώριο zeitgeist, δεν έχω τέτοιο timeline πια. Το νταβαντούρι γίνεται για ένα τρομερό σκάνδαλο που αποκάλυψαν ο Guardian και η Washington Post, στοιχεία για ένα πρόγραμμα παρακολούθησης της online δραστηριότητας Αμερικανών και ξένων πολιτών από την Αμερικανική κυβέρνηση.

Το πρόγραμμα λέγεται PRISM, και ο Guardian έδωσε στη δημοσιότητα μερικά slides από μια ελεεινά σχεδιασμένη παρουσίαση σε Powerpoint που περιγράφει τη λειτουργία του. Θα σου δώσω τώρα μερικά λινξ για να πας να διαβάσεις περί τίνος πρόκειται και να πάρεις μια ιδέα για την κουβέντα που έχει ξεκινήσει για το θέμα, και στη συνέχεια θα μιλήσουμε γι' αυτό που ήθελα να γράψω, με αφορμή αυτά.

Λινξ:

Το δημοσίευμα του Guardian

Το δημοσίευμα της Washington Post

Μια γρήγορη σύνοψη της ιστορίας από το TNW

Περισσότερες λεπτομέρειες για τη λειτουργία του PRISM από τον Guardian

Τι είναι ο "Boundless Informant" και πώς σαρώνει πληροφορίες από ολόκληρο τον πλανήτη

Η ταυτότητα του πληροφοριοδότη του Guardian

Μια κριτική του τρόπου δημοσίευσης του σκανδάλου στη Washington Post

Το λοιπόν, όλα αυτά είναι ανησυχητικά και τρομερά, και πυροδοτούν εύκολα και αναπόφευκτα τα φοβικά ένστικτα μες στον καθένα μας απέναντι στο κάθε τι καινούριο και ακατανόητο. Όταν διαβάζεις τέτοια πράγματα, ακαριαία σου δημιουργούνται επιφυλάξεις απέναντι στο μαραφέτι στο οποίο τα διάβασες: Το Ίντερνετ. Είναι φυσιολογικό. Εφόσον υπάρχει εκεί έξω και λειτουργεί έτσι, είναι αναπόφευκτο αργά ή γρήγορα κυβερνήσεις να προσπαθήσουν να το χακέψουν για να παρακολουθήσουν τι κάνεις, με ποιον μιλάς, τι φωτογραφίες ανεβάζεις, τι λες, πού πας. Κι αυτό, από ό,τι αποδεικνύουν αυτές οι αποκαλύψεις, δεν είναι πολιτική μόνο απολυταρχικών καθεστώτων και παρανοϊκών δικτατόρων, αλλά και κανονικών δημοκρατιών. Όπου υπάρχει εξουσία, θα υπάρχει και η μάχη ανάμεσα στις ελευθερίες των πολιτών και την ανάγκη τους για ασφάλεια, και ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύεται αυτή η τελευταία είναι θέμα πολύπλοκο και επίφοβο.

Υπάρχουν όμως δύο παράγοντες που πρέπει να μας καθησυχάζουν κάπως. Τέτοιου τύπου προγράμματα δεν είναι το τέλος του κόσμου, ούτε η έλευση του Μεγάλου Αδερφού ή άλλων δυστοπικών σεναρίων. Δυο σημαντικά θέματα πρέπει κατά τη γνώμη μου να λάβεις υπ' όψιν, το ένα πιο εύληπτο, το άλλο λίγο πιο δύσκολο να το χωνέψει κανείς. Θα ξεκινήσω από το δεύτερο:

Ιδιωτική ζωή όπως νομίζαμε ότι την ξέραμε, δεν υπάρχει στο ίντερνετ.

Σαφές; Είναι αυτό σαφές; Όχι; Θα το εξηγήσω λίγο καλύτερα.

Η ιδέα της ιδιωτικότητας, του να μπορώ δηλαδή να κάνω ό,τι θέλω χωρίς να το μαθαίνουν άνθρωποι που δεν θέλω, υπάρχει ως πρωταρχική αξία στα μυαλά των ανθρώπων που έχουν συνηθίσει να ζουν ελεύθεροι, και ως όνειρο στα μυαλά ανθρώπων που δεν έχουν. Πρόκειται, ωστόσο, για μιαν ιδέα ρευστή. Τι σημαίνει ιδιωτικότητα; Μπορώ να σφάξω κάποιον μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου, και να περιμένω να μην το μάθει κανείς επειδή βρίσκομαι στον ιδιωτικό μου χώρο; Όχι -υπάρχουν όρια. Η ιδιωτική σφαίρα μπορεί να διαρρηγνύεται όταν τελούνται παράνομες πράξεις. Κανείς δεν ζει σε ιδιωτικές φούσκες νομιμότητας, είμαστε όλοι μέλη μιας κοινωνίας, και οι κοινωνίες είναι όπως το software, συμμετέχοντας δεχόμαστε να υπακούμε και στους όρους χρήσης. Αν όμως ΔΕΝ τελούνται παράνομες πράξεις, τότε δικαιούται ο καθένας να έχει τον ιδιωτικό του χώρο όπου μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Σωστά;

Περίπου.

Γιατί η ζωή είναι κάτι το ρευστό και το ευμετάβλητο, και τα νέα χαρακτηριστικά της που έρχονται να την εμπλουτίσουν δε μπορεί να τα βλέπουμε ως μεταλλάξεις των παλιών, είναι αυθύπαρκτες. Έρχονται με δικούς τους όρους χρήσης. Ο δημόσιος χώρος, ας πούμε, με την έλευση τεχνολογικών καινοτομιών μπορεί να γίνει θεωρητικά λιγότερο "ιδιωτικός" από ό,τι ήταν στο παρελθόν. Άλλο παράδειγμα: Το ίντερνετ.

Το ίντερνετ δεν είναι μια μεταφορά του ιδιωτικού μας χώρου στο cloud. Ποτέ δεν ήταν. Νομίζω ότι αυτή είναι μια σημαντική παρανόηση και στον πυρήνα όλης αυτής της κουβέντας που γίνεται τώρα, αλλά και στο ύφος (ενίοτε και στην ουσία) των γραπτών νεο-λουδιτών και τεχνο-κασσανδρών. Το Ίντερνετ δεν είναι ένα ελεύθερο και άναρχο φόρουμ επικοινωνίας της ανθρωπότητας. Είναι ένα δίκτυο υπηρεσιών που δημιουργούνται (ελεύθερα και ανεμπόδιστα) από ιδιωτικές εταιρείες. Η επικοινωνία σ' αυτό μοιάζει περισσότερο με το τηλεφωνικό δίκτυο της Ανατολικής Γερμανίας (πάντα κάποιος ακούει) κι αυτό δεν έχει γίνει με δόλο, αλλά έτσι είναι φτιαγμένο, το ρημάδι. Η πληροφορία που ανταλλάσσεις στο ίντερνετ είναι ένα αληθινό πράγμα, κάπου πάει, κάπου είναι, ανά πάσα στιγμή κάπου βρίσκεται και, αναπόφευκτα, κάποιος κάποτε μπορεί και να τη βρει.

Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι που ξέρουν πώς λειτουργεί το ίντερνετ έχουν στο παρελθόν κάνει παλαβές δηλώσεις για το θέμα της ιδιωτικότητας. Επειδή ξέρουν ότι ιδιωτικότητα στο ίντερνετ δεν υπάρχει. Είναι ανέφικτη. Δε γίνεται.

Προς το παρόν οι περισσότεροι από εμάς αυτό δεν το έχουμε χωνέψει και αντιμετωπίζουμε τον online κόσμο όπως αντιμετωπίζουμε τον offline, περιμένοντας αντίστοιχη προστασία και αντίστοιχες ελευθερίες εκεί. Αλλά οι Ζάκερμπεργκ και οι Μπριν αυτού του κόσμου ξέρουν ότι είναι θέμα χρόνου να το πάρουμε όλοι χαμπάρι. Και τι θα γίνει τότε;

Τίποτα δεν θα γίνει.

Σ' όλη την ιστορία της ανθρωπότητας εμείς, ένα είδος εγωιστικό και ευπροσάρμοστο, πάντα επιλέγαμε σύμφωνα με το στεγνό συμφέρον του είδους μας και πάντα ήμασταν πρόθυμοι να θυσιάσουμε πράγματα που θεωρούσαμε σημαντικά, για να κερδίσουμε πράγματα που είμαι πολλές τάξεις μεγέθους σημαντικότερα. Είμαι πεπεισμένος ότι η ιδέα της ιδιωτικότητας στο διαδίκτυο είναι μια από αυτές τις θυσίες. Η ιδέα της ιδιοκτησίας της πληροφορίας (ότι τα emails μου μου ανήκουν, ότι τα βιβλία που έχω κατεβάσει από το Amazon είναι δικά μου, ότι οι φωτογραφίες που αποθηκεύω online είναι ιδιοκτησία μου), θα γίνει θυσία, και θα γίνει με χαρά, γιατί σε αντάλλαγμα θα έχουμε κερδίσει πρόσβαση σε ένα πρωτοφανές πληροφοριακό κοινόβιο, όπου ολόκληρη η γνώση της ανθρωπότητας δεν θα ανήκει σε κανέναν και θα ανήκει σε όλους ταυτόχρονα.

Για να φτάσουμε ως εκεί έχουμε δρόμο ακόμα, βέβαια. Δεν είναι εύκολο να ξεφορτωθούμε τον προηγούμενο τρόπο σκέψης -είμαι σίγουρος ότι η προηγούμενη παρένθεση πολλούς από εσάς σας φρίκαρε. Αλλά είναι δρόμος που πρέπει να καλυφθεί μέσα στο κεφάλι μας, οπότε μπορεί και να γίνει γρήγορα.

Ως τότε, μπορούμε να κρατήσουμε στο μυαλό μας το άλλο καθησυχαστικό θέμα που ήθελα να θίξω, το πιο εύληπτο, που είναι το εξής:

Η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα σε κυβερνήσεις να κατασκοπεύουν πολίτες. Αλλά ξέρεις τι άλλο κάνει η τεχνολογία; Δίνει τη δυνατότητα σε Μέσα όπως ο Guardian και η Washington Post (και οι Anonymous) να ελέγξουν τις κυβερνήσεις και να αποκαλύψουν τη δραστηριότητά τους, και να μεταδώσουν τις αποκαλύψεις τους σε περισσότερους πολίτες από ποτέ, πιο αναλυτικά από ποτέ, και οι πολίτες μπορούν στη συνέχεια να μελετήσουν τι κάνουν οι κυβερνήσεις τους και να σχηματίσουν γνώμη και να τη συζητήσουν και να την εξελίξουν και την ωριμάσουν μέσα στις ίδιες τις πλατφόρμες που οι κυβερνήσεις κατασκοπεύουν, προστατευμένοι μεταξύ τους από την ισχύ των αριθμών τους και τη διαφάνεια της φύσης ενός μέσου που, ό,τι κι αν κάνουν οι Κίνες και οι NSA, είναι πια μεγαλύτερο από μεμονωμένους ανθρώπους και κυβερνήσεις και οργανισμούς, κάτι ανώτερο και άλλο, μια ψηφιακή συνείδηση του είδους.

Με άλλα λόγια, όλα καλά θα πάνε.

Διάβασε επίσης: Δεν υπάρχει "ανωνυμία" στα blogs.

Ο Λούη Ση Κέη Στο MTV Των 90's, Κοροϊδεύει Την Καλλιτεχνική Φωτογραφία

Αυτό.