Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 52

Καμία Συναίσθηση

Εχτές ο υποψήφιος για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης Άντονι Γουίνερ ανακοίνωσε πως, σιγά, τι, δεν έγινε και τίποτα, εξακολουθεί να είναι υποψήφιος δήμαρχος της Νέας Υόρκης, παρά το νέο σκάνδαλο με τις γυμνές φωτογραφίες που έστελνε σε νεαρή κοπέλα πέρυσι το καλοκαίρι, μήνες μετά την παραίτησή του από το Κονγκρέσο εξαιτίας ενός σκανδάλου με ημίγυμνες φωτογραφίες που έστελνε σε νεαρή κοπέλα πρόπερσι. Κανένα πρόβλημα, καμία μεταμέλεια. Δεν έγινε και τίποτα. Έστεκε πίσω από το πόντιουμ με τη γυναίκα του από δίπλα και, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για τα "λάθη" του, έμοιαζε να μην έχει καμία συναίσθηση για το ότι επρόκειτο για "λάθη".

Εχτές, επίσης, στην επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, η νεοναζί βουλευτής Κατερίνα Ζαρούλια, η Εύα Μπράουν των φτωχών και πτωχευμένων, επιτέθηκε από το βήμα της Βουλής (όπου ο σοφός ελληνικός λαός την έχει στείλει, ως εκλεκτή εκπρόσωπό του) στην κόρη του βουλευτή Γιάννη Δραγασάκη, αποκαλώντας την "πρεζού" (sic) και έμπορο όπλων. Χαρακτήρισε αυτή της την επίθεση "πολιτική". Έμοιαζε να μην έχει συναίσθηση για το ότι το πρόσωπο το οποίο συκοφαντούσε δεν ήταν πολιτικό. Καμία συναίσθηση.

Πριν από λίγες μέρες, ο πλούσιος υπερήλιξ και καταφανώς ξεμωραμένος Έλληνας τζετ-σέτερ Τάκης Θεοδωρακόπουλος έγραψε στη στήλη του στον Spectator ένα κείμενο-λίβελο για την ΕΡΤ και τους περί αυτής, και ύμνο για τη Χρυσή Αυγή τα μέλη της οποίας, όπως και ο ίδιος, παίζουνε καράτε. Ή κάτι τέτοιο. Το κείμενο είναι τόσο σαχλά κακογραμμένο που, πέρα από τους ξεκάθαρους ναρκισσιστικούς κρωγμούς, δεν είναι και πολύ εύκολο να καταλάβει κανείς τι θέλει να πει. Ο εν φιλοφασιστική σύγχυση δημιουργός του έμοιαζε να μην έχει καμία συναίσθηση για το τι σημαίνει ναζί, ή για το ποια είναι η αξία ενός κείμενου στο οποίο δεν διαφημίζεις τον εαυτό σου και τους φίλους σου δύο φορές σε κάθε πρόταση. Καμία απολύτως.

Την ίδια μέρα ένας άλλος μεγάλης ηλικίας και αμφιλεγόμενης διαύγειας άνθρωπος έγραψε κείμενο: Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης έγραψε στην Ελευθεροτυπία ότι οι Γερμανοί έριξαν επίτηδες το φταίξιμο για το ολοκαύτωμα στους ναζί, για να μη νομίζει ο κόσμος ότι φταίνε αυτοί. Ή κάτι τέτοιο. Είναι ένα κείμενο τόσο νηπιακά ρατσιστικό και αφελές -ξεκινά με την παραδοχή "ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα"- που επίσης δεν μπορεί να καταλάβει κανείς τι είδους τρικυμία μαίνεται στα μυαλά του συντάκτη του. Ο οποίος μοιάζει να μην έχει καμία συναίσθηση ότι αυτό που έγραψε μπορεί να θυμίζει έκθεση ιδεών μαθητή Δευτέρας Γυμνασίου που έχει γονείς χρυσαυγίτες.

Εχτές, δε, ένας άλλος Έλληνας βουλευτής, ο Στάθης Παναγούλης του ΣΥΡΙΖΑ, έγραψε στο λογαριασμό του στο Facebook ότι "αυτή την στιγμή στην χώρα έχουμε ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ". Έτσι, με τα κεφαλαία. Έμοιαζε να μην έχει την παραμικρή συναίσθηση για το ότι αν αυτά που λέει ισχύουν, ο ίδιος, ως εκλεγμένος βουλευτής, είναι προφανώς μέρος της χούντας. Ένας χουντικός.

Δεν είναι υποκριτές όλοι αυτοί. Δεν το κάνουν επίτηδες. Μπορώ να το καταλάβω γιατί τέτοιους βλέπω κάθε μέρα: Άνθρωποι παντού πεπεισμένοι για αλήθειες με ζέση τόσο θερμή που αδυνατούν εντελώς να παραδεχτούν λάθη ή να αναγνωρίσουν αντιφάσεις ως τέτοιες. Δεν είναι υποκριτές. Είναι κατά κανόνα νάρκισσοι, σαν τον άλλο που βγάζει το πουλί του φωτογραφία, το στέλνει σε κοριτσόπουλα και μετά δεν καταλαβαίνει γιατί να μην θέλει να τον ψηφίσει ο κόσμος για ηγέτη του, τι έγινε δηλαδή; Ή σαν τον άλλο που χρησιμοποιεί οποιοδήποτε θέμα ως αφορμή για να κομπάσει για τα λεφτά, τους φίλους ή τις γκόμενες, ή σαν τον άλλο, τον πρύτανη, που δεν ντρέπεται καθόλου να δημοσιεύσει μια ρατσιστική κουταμάρα που μοιάζει να γράφτηκε από δωδεκάχρονο. Δεν έχουν καμία συναίσθηση αυτοί οι άνθρωποι. Δεν μπορούν να συλλάβουν το μέγεθος τυχόν λαθών τους, δεν μπορούν να τιθασεύσουν το Εγώ τους, το αφήνουν να εκφράζεται ανεξέλεγκτο, έτσι μοιάζουν τουλάχιστον, έτσι φαίνεται από τη συμπεριφορά τους σε μάτια σαν τα δικά μου.

Νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος του προβλήματός μας εδώ είναι ότι έχουμε πάρα πολλούς τέτοιους, όχι μόνο στην πολιτική ή σε θέσεις ισχύος, αλλά παντού τριγύρω, στις τάξεις των σχολείων (εκκολαπτόμενους), στους εργασιακούς χώρους, στις παρέες, στις οικογένειες. Είμαστε τίγκα στους αφασικούς νάρκισσους, τους ανίκανους να νιώσουν την αμφιβολία, που πάνε στα κουτουρού και γράφουν και μιλάνε, χωρίς χαλινάρι, χωρίς κανένα φίλτρο και, κυρίως, χωρίς καμία συναίσθηση.

Τι να τους κάνεις αυτούς, μου λες;

Τρόμος

Το νέο τρέιλερ της ταινίας "Gravity" του Αλφόνσο Κουαρόν είναι το πιο τρομακτικό δίλεπτο που έχω δει τελευταία. Τέτοιους εφιάλτες πρέπει να βλέπουν οι αστροναύτες, αν βλέπουν εφιάλτες οι αστροναύτες.

Λινξ 105: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Πώς έπιασαν το βομβιστή της Βοστώνης

Ένα συγκλονιστικό φωτορεπορτάζ από την επιχείρηση σύλληψης του Τζοκάρ Τσαρνάεφ. Πολύ πιο ενδιαφέρον από το εξώφυλλο ενός χάρτινου μουσικού περιοδικού.

(Ναι, αυτός είναι. Και ναι, η κόκκινη κουκίδα είναι αυτό που φαντάζεσαι)

2) Γιατί όλες οι ταινίες μοιάζουν ίδιες 

Να μια ενδιαφέρουσα θεωρία: Επειδή έχουν ακριβώς την ίδια δομή. Η οποία περιγράφεται σ' αυτό το βιβλίο. Κι αυτό το άρθρο την εξηγεί συνοπτικά με παραδείγματα.

Instead of a broad overview of how a screen story fits together, his book broke down the three-act structure into a detailed “beat sheet”: 15 key story “beats”—pivotal events that have to happen—and then gave each of those beats a name and a screenplay page number. Given that each page of a screenplay is expected to equal a minute of film, this makes Snyder’s guide essentially a minute-to-minute movie formula.

3) Σκαρφαλώνοντας 55 κορυφές βουνών σε 10 ημέρες 

Η ιστορία ενός δρομέα που, στα 41 του, προσπάθησε να σπάσει ένα απίστευτο ρεκόρ στο Κολοράντο των ΗΠΑ.

4) Τα 99 προβλήματα του Jay Z σε ένα μπλογκ

Ιδιοφυές.

5) Η απίστευτη ιστορία μιας φονικής πυρκαγιάς

Ένα πολύ καλογραμμένο και γεμάτο με λινξ κείμενο που περιγράφει μια πυρκαγιά που πήρε τις ζωές 19 ανθρώπων στην Αριζόνα. Σου θυμίζει κάτι το στήσιμό του; Ναι; Το Snow Fall. Πληθαίνουν. Αυτό είναι καλό.

Άνθρωποι Στη Σελήνη: Φωτογραφίες

Σ' αυτήν εδώ τη διεύθυνση υπάρχει ένα πλούσιο αρχείο με χιλιάδες εξαιρετικά υψηλής ανάλυσης φωτογραφίες που τράβηξαν αστροναύτες που συμμετείχαν στο διαστημικό πρόγραμμα Apollo. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος που κράτησε 11 χρόνια και περιλάμβανε 17 αποστολές, 24 άνθρωποι ταξίδεψαν μακριά από τη χαμηλή τροχιά της Γης (οι μόνοι στην ιστορία της ανθρωπότητας ως τώρα) και 12 από αυτούς πάτησαν στο έδαφος ενός άλλου κόσμου.

Σκέψου το λίγο.

Προς το παρόν το αρχείο δεν λειτουργεί (λόγω πολύ υψηλής επισκεψιμότητας από εδώ), αλλά μάζεψα μερικές φωτογραφίες για να πάρεις μια γεύση, μέχρι να ξανανέβει:

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>

Samsung Galaxy S4: Το Review

Η πρώτη φορά που την άγγιξα ήταν στη Νέα Υόρκη, και θα το θυμάμαι για πάντα.

Όχι τόσο για το πώς ήταν η ίδια -αν και ωραιότατη- έχω αγγίξει κι άλλες, αν μη τι άλλο, δεν είναι αυτό καθ' αυτό το άγγιγμα που θα θυμάμαι, είναι οι συνθήκες, ο περίγυρος, οι περιστάσεις. Η συγκυρία. Θα θυμάμαι για πάντα τη συγκυρία.

Ήμασταν στη Νέα Υόρκη, το λοιπόν, ήταν σούρουπο, στα έγκατα του θεάτρου με τον πορτοκαλή διάκοσμο και, μετά από αναμονή μακρά (πολλοί περίμεναν στην ουρά), ζαλισμένος από την ορθοστασία και την κούραση και το τζετ λαγκ -που εμένα με πιάνει και στο πήγαινε και στο έλα-, άγγιξα την οθόνη του Samsung Galaxy S4.

Έστω και για λίγο.

Τώρα, τέσσερις μήνες μετά, κι αφού μεσολάβησαν άλλες, ήρθε η ώρα να την αγγίξω και πάλι, πιο ώριμα και μεστά, πιο επιμελώς και μακροσκελώς, πιο τρυφερά μα και πιο άγρια, πιο πολυποίκιλα, και να το σκεφτώ και να το κλωθογυρίσω και να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα που μετά από εκείνη τη σύντομη συνεύρεσή μας στη Νέα Υόρκη θα ήταν πρώιμο, βιαστικό, ανασφαλές: Θέλω να την αγγίζω ακόμα;

Κυρίες και κύριοι, αυτό είναι το review του πολυθρύλητου και πολυδιαφημισμένου Samsung Galaxy S4.

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>






















1) Το απ' έξω

Υπάρχουν κινητά φτιαγμένα από σφριγηλά αλουμίνια και εξωγήινα πολυκαρβονικά εύπλαστα πλαστικά, αντικείμενα που είναι μικροσκοπικά έργα τέχνης, τα πιάνεις και λές "μμμ" και "τι ωραίο, μμμ". Ετούτο εδώ δεν είναι ένα τέτοιο κινητό. Το Samsung Galaxy S4, όπως και το best-selling Samsung Galaxy SIII, είναι φτιαγμένο από ένα πλαστικό που μοιάζει κάπως δευτεροκλασάτο, λεπτό, εύθραυστο. Επίσης έχει την ιδαίτερη και πολύ ασυνήθιστη ιδιότητα να μοιάζει να γλιστράει, σα να είναι μονίμως καλυμμένο από κάτι υγρό μα αόρατο. Πολλά έχουν γραφτεί για την ποιότητα κατασκευής του, όπως πολλά είχαν γραφτεί για την ποιότητα κατασκευής του προκατόχου του. Ότι δεν είναι δυνατό, εφτακοσίων ευρώ κινητό, να είναι φτιαγμένο από τέτοια υλικά.

Επίτρεψέ μου να πάω λίγο κόντρα στην καθεστηκυία τάξη σ' αυτό το θέμα. Όχι πολύ, λίγο.

Το Galaxy S4 είναι, πράγματι, φτιαγμένο από αυτό το πλαστικό το οποίο δεν είναι και το καλύτερο πράγμα στον κόσμο, αλλά:

α) Δεν είναι εύθραυστο. Είχα την ευκαιρία -σιγά μη δεν είχα- να το ρίξω (καταλάθος) στην καυτή άσφαλτο του Ιούλη, και δεν έσπασε, δε ράγισε, μόνο δυο τσικ στο πλαστικό του το περίβλημα έπαθε τα οποία, ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα φτηνό, πλαστικό περίβλημα- δε σε νοιάζουν κιόλας.

β) Είναι, κι όμως, κάπως πιο καλοφτιαγμένο από τον προκάτοχο. Ο οποίος, αν το καλοσκεφτείς, ήταν όλος καμπύλες και περιττά καρούμπαλα. Το S4 είναι πιο ευθύγραμμο, η (μεγαλύτερη) οθόνη έχει μικρότερο περίγραμμα σε όλες τις διαστάσεις και, τελικά, όταν το κρατάς στο χέρι, είναι πιο στιβαρό και ωραίο από ό,τι ήταν το SIII. Αυτό είναι κάτι που είχα προσέξει στη Νέα Υόρκη, αλλά μπορώ να επιβεβαιώσω ότι ισχύει και τώρα που το έχω δοκιμάσει κάμποσες ημέρες.

γ) Αυτό που μοιάζει να γλιστράνε τα πάντα από πάνω του -χέρια, τσέπες, επιφάνειες τραπεζιών- εν μέρει ισχύει, αλλά ξέρεις τι άλλο μοιάζει να γλιστράει από πάνω του; Η βρώμα. Δεν ξέρω πώς γίνεται και αν είναι ιδέα μου, αλλά τα περισσότερα λευκά κινητά αργά ή γρήγορα συσσωρεύουν δαχτυλιές, κακαδάκια ή αυτή την αλλόκοτη διάφανη ιδρωτίλα βρώμας που δεν ξέρω πως λέγεται ή από πού προέρχεται αλλά είναι μια αηδία και με έχει κάνει να σκουπίζω  κινητά σε πανιά και βετέξ πολλάκις στο παρελθόν. Ε, στο S4 δεν υπάρχουν αυτά, για κάποιο λόγο το κινητό ετούτο μοιάζει να μένει καθαρό από μόνο του παρά την καθημερινή κακοποίηση στα στοιχεία της φύσης, δεν ξέρω γιατί, πρώτη φορά παρατηρώ κάτι τέτοιο σε consumer product, ό,τι ξέρετε ξέρω.

2) Η οθόνη

Το θέμα του μεγέθους της οθόνης των smartphones είναι ένα θέμα πολυσυζητημένο και, πια, λίγο πολύ ξεκάθαρο. Περάσαν τα χρόνια, δοκιμάστηκαν συνταγές, ο κόσμος αποφάσισε με το πορτοφόλι του, που λένε, επιβράβευσε, καταδίκασε (αλλά κυρίως επιβράβευσε), και το συμπέρασμα βγήκε: Όλες καλές είναι. Αλλά οι μεγαλύτερες είναι οι καλύτερες.

Τα τελευταία χρόνια τα smartphones τα κορυφαία, τα top of the line που λέμε, έχουνε όλο και μεγαλύτερες οθόνες, και πλέον με τη νέα γενιά μοιάζουν να έχουν βρει το όριο. Κοντά στις 5 ίντσες. Τόσο χρειάζεται.

Δε θα κάνω λογοπαίγνια, αν περιμένατε τέτοια δε με ξέρετε καλά.

Το Samsung Galaxy S4, το λοιπόν, έχει μιαν οθόνη σχεδόν 5 ίντσες σε διαγώνιο, κάπως πιο μεγάλη από του SIII, και υπολογίσιμα πιο μεγάλη από του HTC One. Αυτό είναι το όριο, μάλλον. Μέχρι εκεί πάνε οι οθόνες των κινητών. Παραπάνω δεν έχει, ξεφεύγεις, πας σε phablet κατάσταση, υβριδική, μεσοβέζικη, σαν το Galaxy Note II. Πιάσαμε ταβάνι.

Και είναι ένα ταβάνι ευρύχωρο.

Έδωσα σε γνωστό μου το Samsung Galaxy S4 να το δει, του άνοιξα το Twitter και του λέω, διάβασε, και διάβασε, το πήρε στα χεράκια του και διάβαζε, κι όταν τελείωσε του λέω, πάρε τώρα το δικό σου κινητό και δες. Και πήρε το άλλο κινητό, ένα iPhone 4S, και άνοιξε κι εκεί το Twitter, και είπε:

"Α", είπε.

"Είναι σα να ήμουν στην Αμερική και ξαφνικά γύρισα στην κομμουνιστική Ρουμανία".

Αυτό είπε.

Κάπου εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Αυτή είναι η αξία της μεγάλης, λαμπερής, 1080p (ή και 720p, σιγά τη διαφορά, μην κοροϊδευόμαστε) οθόνης. Το S4 έχει μια 1080p οθόνη πολύ ωραία και ευανάγνωστη και ακαριαία στην απόκριση, και όλα αυτά. Δεν είχα την ευκαιρία να το δοκιμάσω δίπλα δίπλα με το HTC One, αλλά δίπλα στο SIII η διαφορά είναι αρκετά αισθητή.

Βεβαίως, για να δεις τα πράγματα όπως πρέπει θα χρειαστεί να κάνεις κάποιες ρυθμίσεις πρώτα, να αλλάξεις το mode της οθόνης που είναι by default βαλμένο σε μια προδιαγραφή ψυχεδέλειας, και μιας κι είσαι εκεί να αλλάξεις και τα fonts. Αλλά αυτά είναι θέματα που αφορούν στο Touchwiz και τις software επιλογές της Samsung, τις οποίες θα συζητήσουμε ευθύς αμέσως στο

3) Το απομέσα

Η σημαντικότερη παρατήρηση που είχα για την παρουσίαση του Samsung Galaxy S4 στη Νέα Υόρκη ήταν το ότι η Samsung έμοιαζε να δίνει πολλή μεγάλη σημασία σε δυνατότητες του κινητού που ελάχιστοι χρησιμοποιούν. Η εταιρεία έχει γεμίσει το smartphone της με εργαλεία που δεν υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιήσεις ποτέ, καθώς και με άλλα που θα δοκιμάσεις μία φορά, θα δείξεις στους φίλους σου (όπως αυτό το κόλπο με το δάχτυλο που αιωρείται πάνω από την οθόνη, ή το άλλο που σκρολάρεις με τα μάτια) και δεν θα ξαναδοκιμάσεις, είτε επειδή δεν είναι πάρα πολύ χρήσιμα, είτε επειδή τρώνε μπαταρία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το S4 είναι ένα κορυφαίο smartphone, με το καλύτερο hardware που υπάρχει σ' αυτή την κατηγορία προϊόντων, και το πλήρες και ώριμο και θαυμάσιο Android 4.2.2. Εκεί χρειάζεται η έμφαση.

Αλλά που ξέρω εγώ από αυτά, θα μου πεις.

Τέλος πάντων, στο θέμα της χρήσης έχω να πω ότι με το S4 πέρασα μια αρχική τρομάρα, αλλά μόνο πρόσκαιρη. Την πρώτη ημέρα χρήσης, λοιπόν, το κινητό ήταν αργό και η μπαταρία του τα 'φτυσε πάρα πολύ γρήγορα, και δεν ήξερα τι συμβαίνει. Αυτό που συνέβαινε, βέβαια, ήταν ότι κατέβασε ολόκληρο το είναι μου από το Play Store και επίσης ότι ήταν ολοκαίνουριο και η μπαταρία ήθελε έναν-δυο κύκλους για να έρθει στα ίσα της.

Βλέπεις, όποιος έχει λογαριασμό στη Google και έχει ξαναχρησιμοποιήσει Android, έχει όλες του τις εφαρμογές αποθηκευμένες στο cloud, κι έτσι όταν παίρνει ένα νέο Android (και πολύ συχνά δοκιμάζω νέα, όπως έχεις δει), ολόκληρο το προφίλ του με τα apps και τα settings και τις επαφές και τα passwords και όλα κατεβαίνει στο νέο σχεδόν άμεσα. Απλά είναι μια διαδικασία που παίρνει χρόνο. Και, αφού ολοκληρώθηκε, κι όλα ήρθαν στη φυσιολογική τους λειτουργία, και στάνιαρε κι η μπαταρία, το S4 μπήκε σε φάση φυσιολογικής λειτουργίας, και όλα πήγαν καλά.

Πολύ καλά.

Πάρα πολύ καλά.

Το Galaxy S4, είπαμε, έχει μέσα κορυφαία τεχνολογία, τετραπύρηνο επεξεργαστή, 2GB μνήμη, αξιοσέβαστη 2600 mAh μπαταρία, της παναγιάς τα μάτια, και φυσιολογικά κι αναμενόμενα τα κάνει όλα ακαριαία και αστραπιαία. Όπως και ο προκάτοχός του, εδώ που τα λέμε, και χωρίς τα μικροκομπιάσματα που είδα στο HTC One ή, μετά από εντατική χρήση, και στο Nexus 4. Είναι πολύ γρήγορο σε όλα και ως εκ τούτου είναι ιδανικό μαραφέτι για κομοδίνο. Αλλά θα τα πούμε παρακάτω αυτά.

Μια σημείωση που θέλω να κάνω είναι η εξής. Έχω πει διάφορα για τη συνήθεια των εταιρειών να φορτώνουν δικά τους skins στο Android της Google, έτσι για να διαφέρουν, και η γνώμη μου είναι ότι πια πάντα τα κάνουν χειρότερα έτσι. Η Samsung έχει βάλει το TouchWiz της μέσα, έτσι το λέει, κι είναι ένα πράγμα που, που δουλεύοντας καθημερινά με το κινητό, θα προσπαθήσεις να περιορίσεις ή να αγνοήσεις όσο γίνεται. Πρόβλημα δεν δημιουργεί, αλλά δεν προσθέτει και τίποτα ουσιαστικό, αν εξαιρέσει κανείς τα φίλτρα και τα εργαλεία επεξεργασίας φωτογραφιών που έχει η εφαρμογή της κάμερας. Το σημαντικό είναι ότι στο αμερικάνικο Google Play μπορεί κανείς πλέον να αγοράσει ξεκλείδωτα Samsung Galaxy S4 (και HTC One) τα οποία τρέχουν γυμνό Android 4.2.2 (σύντομα και 4.3). Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη, κι ας μην μας αφορά αυτή τη στιγμή. Υπάρχει εκεί έξω ένας τρόπος να αγοράσει κανείς το κορυφαίο hardware σε κινητά τηλέφωνα με το καλύτερο λειτουργικό σύστημα που είναι διαθέσιμο γι' αυτά. Και, βεβαίως, αυτό σημαίνει ότι για τους περιπετειώδεις και τους θαρραλέους, υπάρχουν πλέον ROMs.

4) Η κάμερα

Η κάμερα του Galaxy S4 είναι θαυμάσια. Τραβάει φωτογραφίες ακαριαία, και οι φωτογραφίες είναι καλές. Δεν είναι πάρα πολύ καλύτερες από του Galaxy SIII, λέει το γυμνό μου μάτι, αλλά αυτό δε σημαίνει και τίποτα -κι εκείνο ήταν ένα πολύ καλό camera phone. Είναι πολύ καλύτερες από αυτές που είχα τραβήξει με το HTC One, πάντως, και για το Instagram και για το Flickr φτάνουν και περισσεύουν.

5) Το συμπέρασμα

Μετά από όλα αυτά φτάνουμε το συμπέρασμα και το συμπέρασμα σ' αυτά τα θέματα όπως και σε τόσα άλλα βγαίνει πάντα στο κρεβάτι.

Το τεστ του κομοδίνου, για το οποίο σου είχα γράψει εδώ, είναι το σημαντικότερο για τέτοια reviews, όπου καλούμαι να διαλέξω τι να σου προτείνω να πάρεις. Γιατί πώς αλλιώς να προτείνω; Σε ξέρω; Ξέρω τις ιδιομορφίες, τις παραξενιές, την ιδιοσυγκρασία σου; Ξέρω τι μουσική άκουγες μικρός; Αν ήσουν με την Amiga ή με τον Atari ST; Τίποτα δεν ξέρω. Πώς να σου προτείνω τι να κουβαλάς στην τσέπη σου όλη μέρα;

Μπορώ όμως να σου πω ότι εγώ τις τελευταίες ημέρες κοιμάμαι με ένα iPhone 5, ένα iPad Mini κι ένα Samsung Galaxy S4 στο κομοδίνο και, όταν ξυπνάω κι απλώνω το χέρι για να δω τι έχει συμβεί στο μάτριξ τις ώρες που ήμουν offline, το χέρι πηγαίνει στο S4. Δεν ξέρω αν αυτό σου προκαλεί έκπληξη, εμένα καθόλου, τους λόγους τους είχα εξηγήσει τότε.

Το συμπέρασμά μου αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το S4 είναι καλύτερο από το iPhone. Βλέπεις, πλέον τα πράγματα έχουν μπουρδουκλωθεί τόσο πολύ στην αγορά των κινητών που δεν νομίζω ότι αυτά τα δύο είναι ίδιας κατηγορίας συσκευές. Το iPhone 5, καίτοι πανάκριβο, πια θα τα συνέκρινα περισσότερο με το επερχόμενο HTC One Mini ή -ίσως- το επερχόμενο Moto X. Smartphones όπως το S4 ή το HTC One (το μεγάλο), είναι πια άλλη κατηγορία, και λόγω μεγέθους.

Ποιο από τα δύο προτείνω;

Οποιοδήποτε.

Αυτή είναι η πρότασή μου.

Αυτή είναι πάντα η πρότασή μου.

Αν δεν έχεις ένα smartphone ή αν χρειάζεσαι ένα smartphone, πάρε ένα smartphone. Πάρε οποιοδήποτε, αλλά αν μπορείς κι αν σε παίρνουν τα οικονομικά σου, πάρε καλύτερα ένα από τα καλά. Το Samsung Galaxy S4 είναι εξαιρετικό. Αλλά και όλα όσα ανάφερα σ' αυτό το άρθρο καλά είναι. Κανένα δεν θα σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι στην κομμουνιστική Ρουμανία. Και όλα θα σε συνδέσουν με τον κόσμο και με τα υπόλοιπα και με την ανθρώπινη γνώση και με ασχολίες και δυνατότητες που δεν φανταζόσουν ότι υπήρχαν διαθέσιμες τόσο γενναιόδωρα σε όλους τους ανθρώπους που έχουν δάχτυλα.

Κι αυτό είναι κάτι το θαυμάσιο, ανεξάρτητα από τη συγκυρία.

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ

ΕΠΟΜΕΝΗ >

<
>






















Βαθμολογία: 7.25

πώς βγήκε η βαθμολογία;

Άλλα χρήσιμα reviews: 

HTC One

iPhone 5

Nexus 4

Samsung Galaxy Note II

Samsung Galaxy SIII

και επίσης, μιας κι είμαστε εδώ: 

Ιστορίες της Νέας Υόρκης

Ένα Ντοκιμαντέρ Για Τον Κρίς Χόντρος

Ένας φίλος του Αμερικανού (με Έλληνα πατέρα και Γερμανίδα μάνα) φωτογράφου που σκοτώθηκε το 2011 στη Λιβύη φτιάχνει ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, και το χρηματοδοτεί από το Kickstarter. Ο στόχος έχει ήδη καλυφθεί, και απομένουν 21 ημέρες. Ανυπομονώ να δω την ταινία.

Λινξ 104: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Γιατί έχει τόσα προβλήματα το Boeing 787; 

Το νέο αεροσκάφος της Boeing όλο προβλήματα εμφανίζει, όλο παρκάρουν το στόλο για να δουν τι τρέχει και, δε μπορεί, κάποιος λόγος θα υπάρχει, γιατί παθαίνει τόσες βλάβες, ολοκαίνουριο τεχνολογικό θαύμα, εν έτει 2013; Το Popular Science διερευνά το θέμα.

The Dreamliner relies on electrical power much more than its predecessor, the 777. Earlier planes used bleed air, which is super-hot, super-pressurized air taken from within the engine, and used it for all kinds of functions, from de-icing to pressurizing the cabin itself. But in order to cut down on energy use, the 787 relies instead on electrical power for that, from some very powerful lithium ion batteries. Those batteries have of late taken up a new hobby: catching on fire and freaking the hell out of all of us.

2) Άρθρα για την ησυχία

Να ένα λινκ γεμάτο λινξ: Μια συλλογή από μακρουλά δημοσιογραφικά άρθρα σχετικά με το θέμα της σιωπής και της ησυχίας, ένα θέμα που το 'χω στην καρδιά μου.

3) Ο άνθρωπος που θέλει να αντικαταστήσει το the με το Ћ

Ναι. Γιατί δηλαδή οι άλλοι που αντικατέστησαν το and με το & πιο έξυπνοι είναι;

On napkins, receipts, and other spare pieces of paper, Mathis continuously designed and iterated new symbols. “I was originally so averse to the idea of squashing a ‘T’ and ‘h’ together as this was so obvious it bordered on cliche,” Mathis said. But he softened to the idea of T-h fusion, and the idea morphed into the final version. Despite many hours of design work and hundreds of alterations, “when it’s all said and done Ћ looks like ‘The.’”

4) Όλες οι ταινίες της Pixar διαδραματίζονται στο ίδιο σύμπαν

Μια καταπληκτική θεωρία: Κι αν όλες οι ταινίες κινουμένων σχεδίων της Pixar είναι μέρος μιας, γενικής, τεράστιας ιστορίας;

Centuries later, the animals from Brave that have been experimented on by the witch have interbred, creating a large-scale population of animals slowly gaining personification and intelligence on their own. There are two progressions: the progression of the animals and the progression of artificial intelligence. The events of the following movies set up a power struggle between humans, animals, and machines. The stage for all-out war in regards to animals is set by Ratatouille, Finding Nemo, and Up, in that order.

5) Τι προσπαθεί να κάνει το Dropbox

Ένα άρθρο για τον τρόπο με τον οποίο η δημοφιλής υπηρεσία αποθήκευσης αρχείων στο cloud σκοπεύει να αλλάξει τον τρόπο που τρέχει το software.

Το Τρέιλερ Του "Jobs" Στο Instagram

Να ένα τρέιλερ 15 δευτερολέπτων για την [όχι την καλή, την άλλη] ταινία για τη ζωή του Στιβ Τζομπς, που έκανε ντεμπούτο στο Instagram.

Ναι, στο Instagram. Γιατί σ' αυτή την εποχή ζούμε.

Μετρώντας Πόλεις

Αυτό εδώ το εργαλείο συγκεντρώνει στοιχεία από διάφορες πηγές και φτιάχνει χάρτες που δείχνουν ενδιαφέροντα πράγματα για τις μεγάλες πόλεις του κόσμου. Εδώ βλέπεις την πληθυσμιακή πυκνότητα του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και του Παρισιού, ας πούμε:

(πάτα για μεγαλύτερη)

Δοκίμασε διαφορετικά στοιχεία σε διαφορετικές πόλεις εδώ.

H Αθήνα Στο Instagram

Χρησιμοποιώ το Instagram από το 2010 (το κατέβασα 22 μέρες μετά τα εγκαίνια, ήμουν χρήστης νούμερο χίλια-κάτι, δεν ξέρω γιατί το κατέβασα τόσο νωρίς) για να μοιράζομαι στα παγκόσμια ίντερνετς φωτογραφίες που τραβάω με το κινητό τηλέφωνο, όταν θεωρώ ότι αυτό το πράγμα έχει νόημα. Τα τελευταία τρία χρόνια έχω θεωρήσει ότι αυτό το πράγμα έχει νόημα σχεδόν επτακόσιες φορές, κι αυτό είναι ένα νούμερο ανησυχητικά μεγάλο, νομίζω. Τις προάλλες έριχνα μια ματιά στις φωτογραφίες αυτές, προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι στην πραγματικότητα αυτό που ενδιαφέρει να φωτογραφίζω με το κινητό μου τηλέφωνο, και η απάντηση ήταν πολύ εύκολη:

Η πόλη.

Οι περισσότερες φωτογραφίες που έχω τραβήξει τα τελευταία χρόνια δεν δείχνουν gadgets, ταξίδια ή ανθρώπους. Δείχνουν τα κτίρια, τους τοίχους, τις λεπτομέρειες, τα αξιοθέατα και το χάος της Αθήνας. Το Instagram μου είναι τίγκα στην Αθήνα, ξεχειλίζει από δαύτη. Μιας και πλέον η υπηρεσία αυτή επιτρέπει να κάνεις embed τις φωτογραφίες σου αλλού, συγκέντρωσα κάμποσες από αυτές εδώ, για να δω πώς μοιάζουν μαζεμένες και πώς στ' αλήθεια βλέπω αυτή την άσχημη, άναρχη, βρώμικη, γεμάτη κακότροπους ανθρώπους πόλη, το σπίτι μου.

Κι επειδή είναι αυτός που είμαι, "κάμποσες" σημαίνει 100. Στρογγυλό.