Θοδωρής Γεωργακόπουλος's Blog, page 51

Ο Στίβεν Κολμπέρ, Οι Daft Punk, Το MTV, Ένας Ξεκαρδιστικός Τσακωμός

Λοιπόν, έγινε το εξής: Ο Στίβεν Κολμπέρ είχε καλέσει στην εκπομπή του τους Daft Punk. Μια μέρα πριν από την εμφάνισή τους, το MTV (που ανήκει στην ίδια εταιρεία) έβαλε βέτο στην εμφάνισή τους επειδή θα τους έχει ως (μυστικούς) καλεσμένους στα Video Music Awards σε ένα μήνα. Οπότε ο Στίβεν Κολμπέρ έκανε το εξής καταπληκτικό:

Και μετά το ακόμα πιο καταπληκτικό:

Το Χένρι Κίσινγκερ ρε φίλε.

8 Στα 10 Smartphones Που Πωλούνται Είναι Android

Σε μια αγορά που εκρήγνυται -μα όπου μόνο δυο εταιρείες βγάζουν (πολλά) λεφτά- μια πλατφόρμα πλέον κυριαρχεί ολοκληρωτικά.

Ολόκληρη η έρευνα με νούμερα και ανάλυση εδώ.

Έρημοι Απ' Το Διάστημα

Εδώ, φωτογραφίες από ερήμους της Γης, όπως φαίνονται από το διάστημα.

< ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΠΟΜΕΝΗ >

<>

Τέχνη.

Λινξ 107: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Ο Γκάρι Στάινγκαρτ και το Google Glass

Ο Γκάρι Στάινγκαρτ είναι ένας ρωσοαμερικανός συγγραφέας του οποίου τρία βιβλία έχω διαβάσει. Το πρώτο (που διάβασα) ήταν καταπληκτικό. Το δεύτερο ήταν καλό. Το τρίτο ήταν μέτριο. Το πρόσφατο άρθρο στον New Yorker, όπου περιγράφει τη ζωή του με το Google Glass είναι πολύ ενδιαφέρον και αστείο.

Προσοχή: Υπάρχει μια περίπτωση (κρατάω πισινή) μέχρι το τέλος του μήνα να δοκιμάσω το Google Glass ο ίδιος και να σας πω κι εγώ μια γνώμη. 

2) Ο Τζορτζ Κλούνει τα βάζει με έναν hedge fund manager 

Σ' αυτήν εδώ τη συνέντευξη ο ηθοποιός/σκηνοθέτης/παραγωγός ξεσπά εναντίον ενός μετόχου της Sony Pictures που έκανε κάποιες δηλώσεις τελευταία με αφορμή την εμπορική αποτυχία μερικών πρόσφατων ταινιών της εταιρείας. Ο Ντάνιελ Λόουμπ, στον οποίο επιτίθεται, είναι ένας από αυτούς του hedge fund managers (σημαίνει: βδέλλες) που δραστηριοποιούνται στις "χρηματαγορές" και στην ουσία δεν παράγουν τίποτα - τζογάρουν λεφτά για να βγάλουν περισσότερα λεφτά. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατέληξε να έχει το 7% της Sony, και τώρα έχει γνώμη στα της εταιρείας. Πέστα Τζορτζ:

How any hedge fund guy can call for responsibility is beyond me, because if you look at those guys, there is no conscience at work. It is a business that is only about creating wealth, where when they fail, they get bailed out and where nobody gets fired. A guy from a hedge fund entity is the single least qualified person to be making these kinds of judgments, and he is dangerous to our industry.

3) Η οικογένεια του Στίβεν Κινγκ αποτελείται από πέντε συγγραφείς

Οι γονείς, δυο παιδιά και μια νύφη, γράφουν. Ένα πολύ ωραίο -και πολύ μεγάλο- άρθρο για τις συγγραφικές (και άλλες) περιπέτειες της οικογένειας Κινγκ.

There are a few exceptions — children of successful writers who have bravely followed their parents. Martin Amis (son of Kingsley) is perhaps the best-known example, but Rebecca Miller (daughter of Arthur) and Ted Heller (son of Joseph) have also published, more quietly, well-reviewed novels. But for sheer volume of books, cultural impact and accumulated readership, none of those families come close to the Kings. The closest comparison would have to be the Brontës, and even they maxed out at a paltry three published novelists, plus one dissipated poet.

4) Ρεπορτάζ στα γηροκομεία των ΗΠΑ

Το ProPublica σε συνεργασία με τη δημόσια τηλεόραση των ΗΠΑ έκανε ένα θαυμάσιο ρεπορτάζ που αποτελείται από μια σειρά άρθρων και ένα ντοκιμαντέρ, με θέμα την κατάσταση σε γηροκομεία της χώρας, ιδιωτικές επιχειρήσεις που σε μερικές περιπτώσεις λειτουργούν έξω από τα πλαίσια του νόμου, χωρίς κανέναν έλεγχο, με τραγικές συνέπειες στην ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων φιλοξενούμενών τους. Αξίζει να διαβάσεις αυτό, το τέταρτο μέρος και, αν δεν βαριέσαι, να δεις το ντοκιμαντέρ:

Watch Life and Death in Assisted Living on PBS. See more from FRONTLINE.

5) Οι New York Times από μέσα 

Ένα μακρύ και πολύ ενδιαφέρον άρθρο για ένα δημοσιογραφικό οργανισμό που αντιμετωπίζει προβλήματα, σε ένα προβληματικό online (πια) περιοδικό που πρόσφατα πουλήθηκε, το Newsweek. Στο επίκεντρο της ιστορίας, η διευθύντρια των Times, η Τζιλ Άμπραμσον.

A petite woman who speaks in an exaggerated Upper West Side drawl that evokes The Nanny meets Harvard (where she was active in undergraduate journalism), Abramson was home alone in Tribeca the night the story broke. Her husband of 32 years, Henry Griggs, was out, as were their two adult children, when she read it online.“I cried,” Abramson tells me. “I should say it went right off me, but I’m just being honest. I did cry".

Ένα Γραφείο, Μερικές Παλιές Ιστορίες Και Το Κάρμα

Αυτή τη στιγμή κάθομαι σ' αυτό εδώ το μέρος και γράφω αυτά τα λόγια:

Με την άδειά σας θα σας γράψω τώρα το πώς βρέθηκα εδώ. Δεν θα το γράψω με λεπτομέρειες ("βγήκα στην Εθνική από την έξοδο της Μεταμόρφωσης" κλπ.), αλλά θα ανατρέξω σε κάποια γεγονότα ελαφρώς σημαδιακά και ενδιαφέροντα, όχι αν τα δεις μεμονωμένα (μεμονωμένα μάλλον βαρετά είναι), αλλά αν τα δεις όλα μαζί, σε συνδυασμό, δίπλα δίπλα.

Θα πάρει λίγη ώρα, καθίστε, βολευτείτε.

Λοιπόν.

Η πρώτη φορά που μίλησα μπροστά σε κοινό ήταν το βράδυ της 5ης Δεκεμβρίου, το 2008. Ήμουν δημοσιογράφος τότε, δούλευα σε μια εταιρεία που έβγαζε περιοδικά, αλλά στην εκδήλωση εκείνη με είχανε καλέσει για να μιλήσω για τα blogs, τα δικά μου και τα άλλα. Ο χώρος ήταν ένα ημισκότεινο, μεγάλο ισόγειο, 700 τετραγωνικά, απλωμένο σε δυο επίπεδα στον Κεραμεικό, πάρα πολύ ωραίο και βιομηχανικό, αλλά τελικά και πάρα πολύ μικρό για να χωρέσει περίπου 400 ανθρώπους που είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν τις ομιλίες μιας δεκαριάς ετερόκλητων ομιλητών. Η εκδήλωση λεγόταν Pecha Kucha.

Είχα ξαναβρεθεί στο ίδιο κτίριο λίγους μήνες νωρίτερα, καλεσμένος (ως το σπιτόσκυλο) από την αρχιτέκτονα που είχε σχεδιάσει την ανακατασκευή του. Το κτίριο ήταν ένα παλιό τετραώροφο εργοστάσιο σαπωνοποιίας, πολύ μεγάλο και ευρύχωρο, με πρόσοψη στην Πειραιώς. Η Μάρθα Γιαννακοπούλου, η αρχιτέκτονας (αρχιτεκτόνισσα;) με είχε ξεναγήσει στα περισσότερα από τα lofts που είχαν κατασκευαστεί στους ορόφους πάνω από το χώρο του event. Κάποια από αυτά είχαν ήδη πουληθεί και ήταν επιπλωμένα κι έτοιμα, τα περισσότερα όμως ήταν άδεια και μισοτελειωμένα.

Περισσότερο από όλα μου είχε αρέσει αυτό:

Το σχετικό post του σπιτόσκυλου ήταν το εξής.

Το post αυτό εκείνο τον καιρό το διάβασε κι ένας Έλληνας φοιτητής που σπούδαζε στην Αγγλία και τον έλεγαν Δημήτρη, παρεμπιπτόντως, και πολύ του άρεσαν τα lofts, και εκεί πάνω στα κρύα και τη μοναξιά ονειρευόταν πώς θα ήταν μια μέρα να πάει να μείνει σε ένα από αυτά. Τέλος πάντων, κράτα την αυτή την πληροφορία, θα γίνει χρήσιμη παρακάτω.

Λίγους μήνες μετά το post για τα lofts, λοιπόν, η αρχιτεκτόνισσα (πιο πολύ μου αρέσει έτσι) Μάρθα, που ήταν εκ των συνδιοργανωτών του Pecha Kucha, μιας εκδήλωσης με σύντομες ομιλίες για θέματα σχετικά με την τέχνη, το design και τα συναφή,  κάτι σαν μίνι-TEDx δηλαδή, με κάλεσε να μιλήσω για κάτι που τότε ακόμα δεν ήταν παρά μια περιφερειακή, περιστασιακή απασχόληση για εμένα.

Άλλη μια ανδρομή: Από το 2007 κιόλας είχα αποφασίσει ότι τα ψωμιά των περιοδικών είναι μετρημένα, ότι το ίντερνετ είναι μια επανάσταση το μέγεθος της οποίας κανένας γύρω μου δεν έμοιαζε να έχει συλλάβει, και ότι αν είναι να κάνω κάτι με τον ελεύθερο χρόνο μου, θα ήταν καλό να το κάνω εκεί. Το έλεγα κιόλας αυτό για τα περιοδικά, ότι δηλαδή πεθαίνουν, δεν είχα πρόβλημα. Και σε συναδέλφους, σε ανθρώπους γύρω μου που δεν ήταν εκτός πραγματικότητας ή από άλλον πλανήτη. Τα βλέμματά τους θα τα θυμάμαι για πάντα.

Είχα λοιπόν αρχίσει να γράφω σε δικά μου blogs σιγά σιγά από το 2006, είχα φτιάξει το σπιτόσκυλο και το site ετούτο που διαβάζεις το 2007, και το 2008 είχα βάλει μπρος μια νέα ιδέα: Ένα δίκτυο από ετερόκλητα blogs, γραμμένα από ανθρώπους που θα παράγουν ποιοτικό εξειδικευμένο περιεχόμενο, τα οποία θα έχουν μια κεντρική διαχείριση των περί των διαφημιστικών εσόδων θεμάτων. Δεν ήταν πρωτότυπη ιδέα -τέτοια δίκτυα είχαν φτιαχτεί πολλά σε χώρες πιο ανεπτυγμένες. Αλλά στην Ελλάδα ο όρος "blog" δεν είχε και πολύ καλή φήμη (και το επόμενο διάστημα επρόκειτο να αποκτήσει και ακόμα χειρότερη, αλλά εγώ τότε δεν το ήξερα) και γενικότερα ελάχιστη πρεμούρα υπήρχε στην εγχώρια "αγορά" της παραγωγής γραπτού λόγου για ένα μέσο που περιέχει σχεδόν ολόκληρο το γραπτό λόγο της ανθρωπότητας.

Ονόμασα το δίκτυό μου "Monoblogs", και άρχισα να το γεμίζω με blogs έμπειρων γνωστών ή ταλαντούχων άγνωστων. Αυτό σημαίνει ότι αναλάμβανα να τους μεταφέρω τα blogs τους από τις δωρεάν υπηρεσίες που χρησιμοποιούσαν σε κανονικό server, να αγοράσω το domain, να πληρώσω το redesign και το hosting, όλες τις απαραίτητες δουλίτσες για να φτάσουν σε ένα αποτέλεσμα που να μοιάζει κάπως πιο επαγγελματικό. Η ιδέα των Monoblogs περιείχε και την ανάπτυξη του εμπορικού κομματιού, κάτι που δεν υλοποιήθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό ποτέ (καθώς θα συνέχιζα να έχω day job για μερικά χρόνια ακόμα και δεν προλάβαινα), αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Εκείνο το Δεκέμβρη στο Pecha Kucha με είχαν καλέσει να μιλήσω για τα blogs, και εγώ λοιπόν αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τα 20 σλάιντς της παρουσίασης που είχα να δείξω για να εξηγήσω στον κόσμο τι είναι blog και, κυρίως, να ανακοινώσω την ύπαρξη των Monoblogs.

Η ομιλία μου ήταν η εξής:

Δεν ήξερα ότι εκείνη τη βραδιά στο κοινό βρισκόταν και ο Δημήτρης, ο τύπος εκείνος που έξι μήνες νωρίτερα χάζευε το post του σπιτόσκυλου στην Αγγλία. Αυτό θα το μάθαινα πολύ αργότερα.

Αλλά γιατί σας τα γράφω όλα αυτά.

Λίγη υπομονή.

Θα καταλήξω.

Τα χρόνια πέρασαν το λοιπόν, τα μαλλιά μου άσπρισαν πιο πολύ, η day job μου έγινε πιο απαιτητική και, επιτέλους, πιο σχετική με το ίντερνετ πάνω στη στιγμή που η Ελλάδα πτώχευε (γκαντεμιά), και έτσι φτάσαμε στο 2010, και γνώρισα εκείνο το Δημήτρη, μια μέρα που έβρεχε καταρρακτωδώς και ήρθε στο γραφείο μου μαζί με έναν άλλον που τον λέγαν κι ακόμη τον λένε Άκη, για να μου προτείνουν να μιλήσω σε ένα event που διοργάνωναν στην Αθήνα, το TEDxAthens. Αυτή θα ήταν η δεύτερη φορά που θα μιλούσα σε κόσμο. Στην αρχή μου ζήτησαν να μιλήσω για την πολιτική κατάσταση και για την πτώχευση της Ελλάδας, επειδή έγραφα τέτοια και σε ετούτο εδώ το blog από τότε, αλλά εγώ δεν είχα και τόση εμπιστοσύνη στις stand-up comedy ικανότητές μου, οπότε αντιπρότεινα να μιλήσω για κάτι που ξέρω λίγο καλύτερα, το ίντερνετ, και τον ανασκολοπισμό του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από αυτό.

Η ομιλία μου στο TEDxAthens ήταν η εξής:

Περίπου ένα χρόνο αργότερα παραιτήθηκα από την εταιρεία στην οποία δούλευα (η οποία μετά από λίγους μήνες έκλεισε) και έκανα τα πράγματα που ξέρεις ή, αν δεν ξέρεις κι είσαι φρέσκος, έκανα διάφορα πράγματα, μην τα επαναλαμβάνουμε, γραμμένα είναι όλα εδώ μέσα, ψαχούλεψε αυτό το site και θα τα βρεις. Μια μέρα πέτυχα τυχαία το Δημήτρη (ο οποίος έχει και δύο επίθετα, το ένα είναι Καλαβρός και το άλλο Γουσίου) σε εμπορικό κέντρο και μετά τα έλα ρε τι γίνεσαι τι κάνεις όλα καλά αρχίσαμε να μιλάμε για ιδέες σχετικές με το ψηφιακό περιεχόμενο και, ουσιαστικά, για τα Monoblogs. Από αυτή την κουβέντα ξεκίνησε η ιστορία που περιγράφω καλύτερα εδώ, η οποία κατέληξε στη σύσταση μιας εταιρείας που λέγεται Nest Media, και είναι ένα δίκτυο από blogs και websites τα οποία παράγουν ποιοτικό περιεχόμενο στο ίντερνετς.

Όλα κατανοητά μέχρι τώρα; Κοντεύουμε.

Εν τω μεταξύ, τα προηγούμενα χρόνια μέσω μιας άλλης συνεργάτιδας του TEDxAthens, της Σοφίας, ο Δημήτρης είχε γνωρίσει έναν τύπο που τον λέγαν Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος, που έχει το επίθετο Πολίτης, τύγχανε ιδιοκτήτης του κτιρίου με τα lofts για το οποίο είχε γράψει το σπιτόσκυλο το 2008. Έτσι ο Δημήτρης, που τα ονειρευόταν από τότε, μπόρεσε να τα δει από κοντά. Όταν λοιπόν ψάχναμε χώρο για να καθόμαστε να δουλεύουμε προσωρινά κατά την (αναπάντεχα μακρόχρονη) κύηση της Nest Media, μας δόθηκε η ευκαιρία να φωλιάσουμε σε ένα co-working space μέσα στο κτίριο, σε ένα από τα lofts που δεν είχαν πουληθεί ακόμη.

Μάντεψε σε ποιό.

Ναι.

Σ' αυτό.

Μείναμε κάμποσους μήνες σ' αυτό το μέρος (πάνω στο εσωτερικό μπαλκονάκι) καθώς παράλληλα ψάχναμε πιο μόνιμο σπίτι σε διάφορα μέρη, ακόμα και σε άλλα διαθέσιμα λοφτς του ίδιου κτιρίου (μεγάλη ιστορία). Η ανάγκη για αυτονόμηση και χώρο (και έδρα) γινόταν κάπως πιεστική καθώς περνούσαν οι μήνες, ομολογουμένως.

Να πούμε εδώ ότι τη Σοφία (το επίθετο της οποίας είναι Μπελούκα) την ήξερα πριν από το TEDxAthens, δούλευε στις δημόσιες σχέσεις και τα παλιά τα χρόνια μου έστελνε προϊόντα των πελατών της για να τα δοκιμάσω και να γράψω γι' αυτά στα περιοδικά. Έγινε το τρίτο μέλος της εταιρείας από νωρίς.

Και καταλήγω.

Καθώς εμείς ψάχναμε γραφεία, το co-working space που μας φιλοξενούσε κανόνισε να μετακομίσει σε ένα άλλο μέρος στο ισόγειο του κτιρίου, ένα ανοιχτό, βιομηχανικό χώρο 700 τετραγωνικών απλωμένο σε δύο επίπεδα. Ωστόσο δεν χρειαζόταν τόσα πολλά τετραγωνικά. Αρκούσαν τα 450 του κάτω επιπέδου για τις ανάγκες του. Οπότε απέμεναν 250 τετραγωνικά στο πάνω επίπεδο.

Καταλαβαίνεις νομίζω που το πάω.

Το κατάλαβες;

Και κατάλαβες της χρήση της λέξης "κάρμα" στον τίτλο; Θα έπρεπε να το έχεις υποπτευθεί από την αρχή της ιστορίας.

Εμένα ακόμα μου προκαλεί τρομερή εντύπωση.

Εχτές μετακομίσαμε.

Ακόμα προσπαθώ να χωνέψω πόσο αλλόκοτο είναι το ότι κάθομαι εδώ πέρα, στο καινούριο μου γραφείο, και κάνω δουλειές και γραψίματα και blogs και περιεχόμενο στο ίντερνετ και, κοιτώντας στα δεξιά μου, κάτω από τη τζαμαρία, τρία μέτρα μακριά, βλέπω  το ακριβές σημείο όπου σχεδόν πέντε χρόνια πριν, στις 5 Δεκεμβρίου του 2008, στάθηκα για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό ανθρώπων και τους μίλησα για blogs και περιεχόμενο στο ίντερνετ.

προσωπικές ιστορίες

ιστορίες που μου συνέβησαν στ' αληθινά και, για κάποιους συγκεκριμένους λόγους, τις γράφω.

Γυναίκες Και Computer Science: Ένα Ντοκιμαντέρ

Περισσότερες γυναίκες αποφοιτούν από τα πανεπιστήμια από ό,τι άντρες -ακόμα και στις θετικές επιστήμες- οπότε γιατί δεν ασχολούνται περισσότερες με τον προγραμματισμό; Αυτό το ωραίο ταινιάκι θίγει το θέμα, ένα θέμα ενδιαφέρον, και σοβαρό.

Λινξ 106: Πράγματα Για Διάβασμα

1) Το Reddit και η συκοφαντία

Όταν κάποιοι λεβέντες του Reddit ανέβασαν το όνομα του αγνοούμενου Σουνίλ Τριπάθι αναφέροντάς τον ως ύποπτο για τη βομβιστική επίθεση στο μαραθώνιο της Βοστώνης (επειδή σε κάποιες φωτογραφίες έμοιαζε με τον -άγνωστο ακόμα- Τζοκάρ Τσαρνάεφ), ξεκίνησαν μια φρικτή περιπέτεια για την οικογένεια του νεαρού, ο οποίος βέβαια δεν είχε καμία σχέση με την επίθεση ή με την τρομοκρατία γενικότερα. Σ' αυτό εδώ το άρθρο διαβάζουμε ολόκληρη την ιστορία, και μαζί μια ακτινογραφία στον τρόπο που λειτουργεί -και στη δύναμη που έχει- το Reddit σήμερα.

2) Τι προσπαθεί να κάνει το Google;

Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση της πολιτικής της εταιρείας, η οποία είναι εντελώς διαφορετική από πολιτικές άλλων που θεωρούνται ανταγωνιστικές, όπως η Apple. Κακώς θεωρούνται. Δεν είναι.

For Google, it is Chrome that fits this focus on a multi-screen world. Chrome shouldn’t be thought of as a web browser; rather, it’s an optimized bi-directional delivery vehicle: the best experience with Google services for users, and maximum user data for Google. And it runs everywhere. This is why Google has been investing millions of dollars in building the Chrome brand for some time now. Android, on the other hand, enables several of those verticals, and keeps Apple honest in phones especially; however, by virtue of the hardware world it lives in, it’s not the best vehicle for reaching all users, and Google is fine with that.

3) Γιατί έδιωξε ο Αλέξης Τσίπρας το συντάκτη της Frankfurter Allgemeine

Το άρθρο της γερμανικής εφημερίδας περιγράφει αναλυτικά την αλλόκοτη εμπειρία του δημοσιογράφου στην Ελλάδα, όταν προσπάθησε να πάρει συνέντευξη από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Το άρθρο είναι στα Γερμανικά, προφανώς (μπορείς να το μεταφράσεις με το Google Translate) αλλά στην ηχητική καταγραφή της συνέντευξης ο δημοσιογράφος (και η μεταφράστρια) μιλάνε αγγλικά. Ο πρόεδρος, βεβαίως, μιλάει Ελληνικά. Για λίγο.

4) Μια κριτική βιβλίου από τον Μπιλ Γκέιτς

Ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου και ταυτόχρονα μεγαλύτερος φιλάνθρωπος στην ιστορία της ανθρωπότητας (αν το κριτήριο είναι το μέγεθος των χρημάτων που δίνει) γράφει μια αναλυτική κριτική για το βιβλίο "Harvesting the Biosphere" του Βάτσλαβ Σμιλ, ένα επιστημονικό σύγγραμα που περιγράφει γλαφυρά τον τρόπο με τον οποίο το ανθρώπινο είδος χρησιμοποιεί τη βιόσφαιρα, αυτή τη λεπτή φλοίδα που φιλοξενεί ολόκληρη τη ζωή στον πλανήτη τούτο. Τα συμπεράσματά του είναι εντυπωσιακά. Ακόμα πιο εντυπωσιακό: Το design του άρθρου.

Smil tries to figure out what portion of the biosphere's primary productivity — the amount of plant life generated each year by photosynthesis — is consumed by humans. He estimates that we will harvest roughly 17 percent of what the biosphere grows this year — mostly plants.

5) Πώς είναι να δουλεύεις στο Amazon

Ένα email που έστειλε ένας εργαζόμενος στις αποθήκες του Amazon περιγράφει με λεπτομέρειες τη φύση της δουλειάς. Να άλλη μια πηγή για το ίδιο θέμα.

We watched a hilarious sexual harassment video and than a dude from loss/prevention spoke to us. This was actually the bulk of our training - to have it pounded into everyone's skull not to steal. He claimed there was 500 visible cameras and over 500 more you could not see in the warehouse. They even had to install them in the break room because people's lunches were getting stolen.

Επιστημονικά Τεκμηριωμένο: Οι Πλούσιοι Είναι Καθίκια

“While having money doesn’t necessarily make anybody anything,” Piff told New York magazine, “the rich are way more likely to exhibit characteristics that we would stereotypically associate with, say, assholes.”

Θυμήσου ακόμα: Πώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι

via

Ο 97χρονος Παππούς Που Ζωγραφίζει Με Το MS Paint

Είναι γλύκας.

via @jubaloo_