Marcel van Marrewijk's Blog, page 3
November 12, 2022
Meeting with the Dutch ambassador in Bangladesh!

You have achievements in life every now and then. Me being a lower-middle-class boy, everything looks like an achievement. My imagination is limited although my dreams are big.
I had a simple question for the last 4 years. Why not our rural people also use technology and make life better? From these thoughts, I made a Seats2meet.com co-working space with free computers, the internet, and other technology that people shared. I give free computer lessons. Create meet-ups in rural areas to create awareness and that’s how I am solving a problem I found it. Am I an entrepreneur? Yes, a social entrepreneur. Not necessarily making loads of money out of my hard work.
But why I am even doing this? The answer is, I don’t know. I have fear of death and I have fear of being forgotten. I wanna live millions of years in the heart of people.
Anyways, I started a simple thing named Permanent Future Lab, it’s a movement to share your knowledge and technology with others and grow together. Inspired by Jurjen de Vries and then by many. After 3-4 years, a lot has changed. People love me for the work, people support me, and share knowledge and technology with the rural people. My life changed a lot and I am getting hello’s from big people.
Recently I was invited by the Embassy of the Netherlands in Bangladesh for their #DhakaTalk. The founder and CEO of Seats2meet, Mr. Ronald Van Den Hoff created the connection between me and the embassy and introduced me with such honor.
Finally, I met The Honourable Ambassador of The Kingdom of Netherlands and he loved my story like the rest others who attended the meet-up. I believe, “Technology should be a social good.” I would like to see youth have science clubs in every village, ward, or Union. We will discuss and learn together like great people in our history.
This meeting took place one year back today. On 13th November 2021. Why I am writing this today? Because, along with seats2meet, we have a bigger plan which we will be proposing to the Dutch embassy of Bangladesh. Hopefully, my dream of better education for rural people will become reality on a large scale. Will share the update and news from Seats2meet, Bangladesh. Stay connected.
Here are some photos for you–

Thanks for reading. Couldn’t stop me from sharing this story.
Fahad Bin Husne Ali,
Location Manager,
Seats2meet, Bangladesh.
The post Meeting with the Dutch ambassador in Bangladesh! appeared first on Seats2meet.
October 26, 2022
S2m, Bangladesh: Changing the rural education scenario slowly.

As we all know, Seat2meet Bangladesh and its complete operation are unique. We have successfully educated and trained hundreds of rural children about contemporary technology, computers, and other devices. I am an extremely ambitious person who never settles down with an output. Our location was performing well, and to be honest, I was in a bind. I had no clue how I was going to get out of it. I desired something more daring.
We used to have a proverb in ancient India that said, “If you search for God with all your heart, you will find him.” So, after much ideation, research, and searching, I discovered a problem. The problem is that decent individuals with a good attitude have no guidance to start their social venture since there is no location to sit, no community to cooperate with, and, more importantly, no funding for a basic start. Why don’t we supply it?
Yes, the second Seats2meet Bangladesh site is now open. We are hosting two distinct organizations with opposing goals such as education and arts. And anybody with an idea to transform society may come to seat2meet, BD with their teams, and we will assist them through the process and can use the location as their personal office.
The basic concept worked out well. We are opening four new facilities in rural regions in collaboration with three other organizations, and we intend to revolutionize the educational and technical training landscape. The work is going on such as painting, buying books, etc.
The opening ceremony is scheduled for 11.11.22. I don’t want to give too much away before the big day! However, this is a s2m network update from Bangladesh, with more to come.
We’ll see you on 11.11.22.
Here are some photos our partner did in very rural areas of Bangladesh where we showed robotics and the kids were so amazed.
See you.
Fahad Bin Husne Ali,
Location manager,
seats2meet.com.
Bangladesh.
The post S2m, Bangladesh: Changing the rural education scenario slowly. appeared first on Seats2meet.
October 12, 2022
Meetingselect neemt hospitality-techbedrijf Cyberdigma over

Amsterdam, 3 oktober 2022 – Meetingselect, de toonaangevende marktplaats voor meetings & events, groepsboekingen en werkplekken, heeft hospitality-techbedrijf Cyberdigma overgenomen.
Met deze overname wil Meetingselect de MICE-branche (meetings, incentives, conferenties en tentoonstellingen) naar een nog weer hoger plan brengen. Meetingselect en Cyberdigma hebben beide ruime ervaring in het leveren van oplossingen en technologieën aan de meeting- & hospitality-branche. Door de jaren heen is hun focus altijd geweest op het innoveren van de sector door middel van technologie, waardoor bedrijven een optimale klantervaring kunnen bieden.
Cyberdigma, opgericht in 2001 door de vrouwelijke oprichter Mariëlle Sijgers en horeca-tech-ondernemer Ronald van den Hoff, is een pionier geweest in het innoveren van de meeting- en workspace-branche. In 2007 ontwikkelde Cyberdigma het softwareplatform voor Seats2meet.com, een disruptief meeting- en coworking-concept.
Meer recent ontwikkelde Meetingselect de innovatieve en disruptieve nieuwe technologie Instant Bookings. Klanten kunnen direct online vergaderruimtes en werkplekken boeken. Locaties kunnen deze technologie gebruiken als een gemakkelijk inzetbare widget op hun eigen website, met hun eigen branding en tegelijkertijd hun klanten bedienen volgens hun eigen manier van werken. Locaties die gebruik maken van Instant Bookings besparen op personeelskosten en werken zeer efficiënt. Het optimaliseren van rendement is een integraal onderdeel van Instant Bookings. Cyberdigma ondersteunde Meetingselect bij het onderzoek en de ontwikkeling van Instant Bookings.
“We hebben een heldere visie op de toekomst van de MICE-branche”, zegt Anouk Roohé, medeoprichter van Meetingselect. “Onze sector heeft slimme, directe boekingsoplossingen nodig die hospitalitybedrijven ondersteunen bij het bieden van een naadloze boekingservaring aan klanten. Door Cyberdigma over te nemen, versterken we onze wereldwijde marktpositie met instant coworking en workspace-boekingen. We voegen ook een ervaren team van ontwikkelaars toe aan onze organisatie.”
Marielle Sijgers, medeoprichter van Cyberdigma, zegt: “Als aandeelhouders van Cyberdigma hebben we het volste vertrouwen in het team van Meetingselect om de meetings- & workspace-branche verder te innoveren. Er is een concrete vraag naar nieuwe manieren van werken en slimme oplossingen. Door ons hooggekwalificeerde technische team de krachten te laten bundelen met het team van Meetingselect kunnen ze sneller coworking- en workspace-boekingsoplossingen leveren aan boekers en locaties.”
The post Meetingselect neemt hospitality-techbedrijf Cyberdigma over appeared first on Seats2meet.
August 24, 2022
Overvloed als Broedmachine

Op ieder potje past een dekseltje, zeggen ze wel eens. Voor nieuwe ideeën is dat niet anders. Het effectief delen van overvloed en kennis kan helpen om de juiste match te vinden. Voor ideeën, en daarmee ook voor mens en werk. Zo ontstaan soms dingen die eerder voor onmogelijk werden gehouden.
In het calvinistische Nederland, misschien nog wel meer dan elders, is ‘hard voor weinig, nooit chagrijnig’ een volksmotto geworden. “De aardbodem [is] omwille van u vervloekt” zo luidt de Bijbel al bijna direct aan het begin, als de mens het paradijs uitgebonjourd wordt. “Met zwoegen zult u daarvan eten, al de dagen van uw leven; dorens en distels zal hij voor u laten opkomen en u zult het gewas van het veld eten. In het zweet van uw gezicht zult u brood eten, totdat u tot de aardbodem terugkeert.” Stevige taal.
Overvloed: een utopie?
Overvloed was er ooit ook, in de Hof van Eden, waar alles letterlijk aan de bomen groeide en de mens zorgeloos en al vruchtenplukkend door het leven kon gaan. Zo’n situatie zou er eens ook wel weer komen, maar uitsluitend als religieuze toekomstverwachting, waar God zelf alles nieuw maakt. Maar tot die tijd is het gebukt gaan onder arbeid een heilige plicht, een soort ascese die in de hemel tienvoudig vergoed zal worden. Luieren en tegelijk het goede leven genieten is voor de calvinist niet alleen moreel verwerpelijk maar ook onmogelijk. “Wie niet wil werken, zal ook niet eten.” Middeleeuwse voorstellingen van Luilekkerland, waar gebraden varkentjes als wandelende rollades voor je uitdartelen, zijn een utopie in de letterlijke zin van de oorspronkelijk Griekse herkomst van het woord: ‘ou topos’, oftewel non-plek – een wereld die fundamenteel niet kan bestaan. Een vorm van dit gedachtegoed is zo diep in ons cultureel bewustzijn gebrandmerkt dat overvloed vaak lastig te begrijpen blijft.
Nooit meer werken
Toch zijn er wel degelijk mensen die geloven we in de nabije toekomst nooit meer zullen hoeven te werken. Zelfs al eerder in de geschiedenis dan je misschien zou denken. Toen de industriële revolutie het produceren van voedsel en goederen voor het eerst op massale schaal mogelijk maakte, klonken de gedachten van intellectuelen soms al opvallend identiek aan hedendaagse voorspellingen van popfuturisten als Yuval Noah Harari. Maar in tegenstelling tot nu, was de gedachte dat machines de mens spoedig overbodig zullen maken destijds geen schrikbeeld maar juist een hoopvol vooruitzicht. Toekomstdromen gebaseerd op overvloed waren ook populair in de 20e eeuwse culturele avant-garde en science-fiction. Laten we Star Trek nog maar weer eens als voorbeeld nemen. In het Star Trek universum zijn het Replicatoren, een soort magische 3D printers die elk mogelijk object atoom voor atoom uit de lucht kunnen toveren, die de crew van basisbehoeften als voedsel, frisse lucht en drinkwater voorzien. “Machines of Loving grace“, noemt de Californische dichter Richard Brautigan dit soort technologie in 1972: mechanische opperwezens die de mens uiteindelijk van de oervloek zullen bevrijden en weer terugbrengen naar het paradijs. De Nederlandse kunstenaar Constant Nieuwenhuys gaat zelfs nog een stap verder. Zijn speculatieve ontwerp – een levenswerk waar hij van 1959 tot 1974 aan werkte – voor een volledig geautomatiseerde speeltuin-stad die de gehele wereld omspant, noemde hij ‘Nieuw Babylon‘, als een soort techno-hedonistische tegenhanger van het Bijbelse Nieuw Jeruzalem, waarin de homo ludens, de vrije, spelende mens, de werkende, burgerlijke mens spoedig zou gaan vervangen als het nieuwe culturele ideaalbeeld.
Economisch overbodig
Hoewel mechanisering en automatisering een inderdaad vogenvlucht hebben genomen, heeft geen van deze futuristen hun droom wezenlijk dichterbij zien komen. De economische voorspoed van de jaren ’60 bracht weliswaar meer algehele welvaart en vrije tijd, maar een maatschappijbrede loskoppeling van arbeid en welvaart is er nooit gekomen. In tegendeel, na de economische crisis van de jaren ’70 en ’80 is de kloof tussen grote, steeds internationaler opererende bedrijven aan de ene kant en werkenden aan de andere kant, alleen maar toegenomen. En hoewel internet wel degelijk kansen creeërde voor nieuwe vormen van werken en ondernemen, kwam de platformrevolutie temidden van een situatie waarin maatschappelijke functies als communicatie en vervoer nieuw marktterrein waren geworden. Op die manier kon deze nieuwe welvaart, met name op het gebied van data en kunstmatige intelligentie, zich concentreren in de handen van een klein groepje techbedrijven uit Silicon Valley. Daarom is het weg-automatiseren van steeds meer vormen arbeid op dit moment allesbehalve een utopie. Behalve in de rol van consument, staat een groeiende groep mensen wereldwijd, vaak zonder het zich te realiseren, op het punt om economisch overbodig te worden. En wat dan? Hier wordt mijn theoretische verhaal persoonlijk.
Afstand tot de arbeidsmarkt
Als gevolg van een handicap in het autismesprectrum heb ik een zogeheten ‘afstand tot de arbeidsmarkt’. Dit houdt in dat je niet kunt voldoen aan het basisniveau van een baan in loondienst. Het loon is immers gebaseerd op wat een gemiddelde werknemer zou moeten presteren. Hoe minder banen ten opzichte van het aantal kandidaten, des te feller de competitie. En hoe hoger het gemiddelde niveau, des te zwaarder de eisen. In mijn eigen veld bijvoorbeeld, de theoretische sector, concureert een goed opgeleide generatie voor een beperkt aantal banen. Wie uiteindelijk in loondienst aan de slag wil als onderzoeker of adviseur, zal daarvoor eerst zelf de sporen moeten verdienen, en vervolgens te maken krijgen met veel eigen verantwoordelijkheid en een hoge tijdsdruk. In de praktisch georiënteerde sectoren komt veel aan op snelheid.
Beide valkuilen zijn mij op een indringende manier duidelijk geworden. Zo moest de plasticfabriek waar ik eens werkte de machines, die een constante stroom dekseltjes uitspuwden, voortdurend langzamer zetten – of zelfs uit, omdat de plaat al weer was volgelopen en er dekseltjes tussen de wielen vast begonnen te raken. “Je bent een ontzettend aardige en intelligente jongeman,” zei de bedrijfsleider in een filmwaardig functioneringsgesprek, waarvoor ik al na een paar dagen naar het kantoortje werd geroepen, “maar ik denk dat je zelf ook wel inziet dat dit ‘m hier niet gaat worden.” Aan de andere kant lukte het mij na een onderzoekstage ook niet om, zonder de juiste begeleiding, mijn project zelfstandig om te zetten in een academische publicatie, en daarmee het vertrouwen te krijgen voor een PhD.
Wie betaalt bepaalt
Sindsdien ben ik kunst gaan maken. Ik schreef over underground muziek, ontwikkelde een businessplan voor een cultureel stadslab, archiveerde trends in visuele internetcultuur en heb geprobeerd aan de weg te timmeren als DJ-producer. Daarbij kon ik gelukkig terugvallen op de WAJONG, die ik een aantal jaar eerder gelukkig toegewezen had gekregen. Ideaal, zou je denken: minder druk om onmidellijk te solliciteren, en voldoende ruimte om dingen te kunnen ontwikkelen die ik zelf belangrijk vind. Maar er bleef iets dwars zitten. “Wij zijn geen cultuursubsidie” zei het UWV met enige regelmaat. “U mag best een hobby hebben, maar het is wel de bedoeling dat u gaat reïntegreren, weer gaat participeren in de maatschappij.” En ergens kan ik ze geen ongelijk geven. Aanlopen tegen de economische grenzen van de dingen die ik ondernam, en op andere manieren steeds weer opnieuw probeerde, wierp de vraag op wat dat dan inhoudt, ‘participeren’, als je tegelijkertijd economisch overbodig bent. In de gemeente Rotterdam waren ze daar al over uit. Daar behoort straatvegen, plantsoenprikken of schoonmaakwerk tot het standaard reïntegratiepakket. Wie weigert krijgt geen uitkering meer. Immers, voor wat hoort wat, en wie betaalt bepaalt.
In het licht van een nabije toekomst waarin een groeiende groep mensen een afstand tot de arbeidsmarkt zou kunnen gaan ontwikkelen vanwege automatisering, is de vraag hoe we niet alleen onze tijd gaan invullen maar die ook kunnen bekostigen (en ten koste van wat) relevanter dan ooit. Veel voorvechters van een universeel basisinkomen kijken naar de overheid als meest voordehandliggende oplossing om de balans tussen grote bedrijven en al dan niet werkende burgers recht te trekken, en op die manier een potentieel aan creatieve mogelijkheden te ontketenen waar de avant-garde een eeuw geleden al van droomde: vrijheid van tijdsinvulling en extra besteedbaar geld. De roodgloeiende NFT markt van vorig jaar, die deels werd gedreven door de Amerikaanse Covid steunpakketen, is daar eigenlijk al een voorafspiegeling van.
Overvloed delen als alternatief
Toch is het de vraag of het nodig is om passief af te wachten op een dergelijke ingreep van buiten- of bovenaf. De bestaande economische processen, hoe efficient ingericht ook, creëren elke dag automatisch al zo’n onbenutte potentieel aan overvloed. Het gericht delen daarvan kan een basis bieden om een werkelijkheid te laten groeien die de economische basiswetten aan z’n laars lijkt te kunnen lappen. Dit besefte ik inmiddels zeven jaar geleden toen ik, in de tijd dat ik verwoede pogingen deed om die onderzoekspaper op papier te krijgen maar niet meer in het universiteitskantoortje kon zitten, voor het eerst Seats2meet binnenliep. Ik trof daar niet alleen een werkplek en inspirerende omgeving aan maar kon in die tijd zelfs aanschuiven voor de lunch, zonder te hoeven betalen met geld. Milton Friedman zou daar vast vanalles van gevonden hebben, maar voor mij is het levensveranderend geweest.
Waarde uitbroeden
Het basisprincipe dat iedereen potentieel relevante kennis bezit, onafhankelijk van je sociaal-maatschappelijke positie, en daarvoor het vertrouwen krijgt om onderdeel uit te maken van een dynamisch kennis-ecosysteem, creëert een soort maatschappelijke broedmachine. Het geeft non-conventionele ideeën, die op dat moment nog niet goed passen in de economische omgeving, de kans om zich te rustig kunnen ontwikkelen, verbeteren en kruisbestuiven, en zodoende een plek te vinden in een nieuwe werkelijkheid die gezamenlijk vormkrijgt. Zulke ideeën, of de mensen die ze ontwikkelen, lijken eigenlijk een beetje op de plastic dekseltjes die ik er destijds uit moest sorteren en weggooien omdat ze niet helemaal naar de standaard gestampt waren en dus niet goed op de evenzeer uniforme bakjes pasten. Maar in plaats van de machine alleen langzamer te kunnen zetten, of uit, stelt overvloed en effectief kennisdelen ze in staat om de juiste match te kunnen vinden. Wie weet kan er daardoor zelfs iets verrassend nieuws worden verpakt. Dit is een kwestie van durf, vertrouwen, creativiteit en een lange adem. Maar gelukkig is er ook tijd in overvloed.
The post Overvloed als Broedmachine appeared first on Seats2meet.
August 19, 2022
Maak van je website een klantenmachine

Veel websites doen niet wat ze moeten doen: klanten opleveren. Dat heeft een reden. Meerdere redenen meestal. We hebben in Nederland een tweetal hardnekkige website-misverstanden die ondernemers niet helpen om hun bedrijf te laten groeien. Zonde. Daarnaast is een goede website maken iets anders dan een mooie website maken. Een goede website maken is niet makkelijk. Als je eenmaal weet welke elementen je nodig hebt en vooral waarom, dan is het opeens logisch.
Klantenmachine?
“Pfff dat klink wel heel cheesy mam” deelt mijn zoon me mee. Hij is net gestart met ondernemen en zit tot over zijn oren in het onderzoeken van zijn ideale klanten, social media opnieuw inrichten en … zijn website maken. “Een klantenmachine, dat kan toch niet? En het klink ook zo, machine.” Aangezet door die opmerking zoek ik het op in de Dikke Van Dale. Machine: uit tal van Onderdelen geconstrueerd Werktuig dat Arbeid verricht. Bingo. Werktuig = website. Arbeid = verkoopbevordering. Onderdelen = al die verschillende elementen waaruit je website bestaat. Klantenmachine it is, klantenmachine it stays.
Een mooie website
Man man wat was ik trots op onze eerste website. Ik schrok toen de offertes binnenkwamen van de webbureaus die ik had gevraagd om een offerte uit te brengen. Toch heb ik me over de budget-stress heengezet en aan de slag. Ik wilde een website die professioneel ontworpen en gebouwd werd. Ok, dan kostte het maar een bom duiten. Maar dan hadden we ook wat. Ik was apetrots op die prachtige website van toen. Het hele team had meegewerkt, want het maken van alle content was nog een heel hoofdstuk apart waar we ons qua planning nogal op hadden verkeken. Uiteindelijk ging de website live, eindelijk. Een echt mooie website. Alleen het bleek dat het geen goede website was. Er ontbrak van alles, maar dat wisten we toen nog niet.
Misverstand 1
Toen de website eindelijk live was, maakte ik een post op LinkedIn. De grootste aankondiging van ons geweldige uithangbord. We kregen reacties vooral op LinkedIn zelf, de gebruikelijke likes en hier en daar een ‘wat mooi’ en ‘wat ziet het er gaaf uit zeg’. Had ik al gezegd dat we trots waren? Aan dat geluksgevoel kwam snel een einde toen bleek dat die website helemaal niks opleverde. Een mooie website is gaaf, cool, geweldig, trots-makend, etc. Maar een mooie website is niet persé een goede website. Een goede website is jouw ‘werktuig’ die jou ondersteunt of er rechtstreeks voor zorgt dat je klanten krijgt. Een klantenmachine dus. Er zijn nog heel veel traditionele websites die zich meer gedragen als een brochure. Wij hadden een mooie brochure-website. Terwijl we als ondernemers die klantenmachine nodig hebben.
Wat is het goede instapmoment?
Ken je dat gevoel, van ‘had ik maar’? Met regelmaat heb ik verzucht dat ik wel eerder aandelen Apple had willen hebben. Dat ik op veel jongere leeftijd had moeten beginnen met indexsparen. Diverse van die ‘had ik maar’-momenten. Het is met funnelwebsites net zo. Dit is zo’n moment. Wanneer je nog geen funnelwebsite hebt dan heb je nu een grote kans, want je bent een van de eersten. Meer en meer websites worden salesfunnelwebsites, ondernemers ontdekken de kracht en willen niet anders meer. Degenen die overgaan op funnelen zeggen dus iets in die trant: “had ik dat maar eerder geweten” en “het is zo logisch”. De reden? Omdat die funnelwebsite wel klanten oplevert.
Misverstand 2
In Nederland is het hip om je website helemaal vol te zetten met foto’s van jezelf als ondernemer. Terwijl de meeste potentiële klanten op zoek zijn naar antwoorden op hún vragen en dus vooral die antwoorden willen vinden. De homepage van je bedrijf laat je over je klant gaan. Voor de ondernemer zelf maken we een speciale website, een persoonlijke pagina, en daar laat je jezelf en je achtergrond zien. De homepage van jouw bedrijf is een heel ander soort pagina met een heel andere strategie. Beide pagina’s maken deel uit van je klantenmachine, maar zijn fundamenteel anders.
Bouw de brug van vertrouwen
Misschien is het wel het makkelijkste om het uit te leggen aan dat heerlijke voorbeeld van daten. Wat doe of deed je op een eerste date? Toch niet alleen maar over jezelf praten? Ok, het gebeurt wel, maar leidt meestal niet tot het gewenste resultaat. Ja natuurlijk wil je weten hoe iemand eruit ziet, maar tijdens die date meteen met een stapeltje foto’s aankomen blijft toch een beetje gek. In contact komen met je potentiële klant is net als daten: iemand wil je leren kennen en leren vertrouwen. Laat jezelf wel zien, maar laat het vooral over die ander en zijn of haar uitdagingen gaan. Geef hem of haar de elementen én de tijd om vertrouwen in je te krijgen.
Cruijff zou zeggen: “Da’s logisch”
Het is ondanks de zomerperiode druk. Dat belooft wat voor de periode die nog gaat volgen. Dagelijks heb ik gesprekken met ondernemers over tegenvallende omzetten, niet goed functioneren websites – “ik krijg er geen enkele klant van” en andere marketinguitdagingen. Richard – ondernemer met een fantastisch product – vroeg me onlangs: “Laura, wat is nou de gouden sleutel?” Fijne vraag. Ik legde hem het proces van de brug van vertrouwen uit en hoe zich dat vertaalt in marketingmiddelen zoals een website en social media-kanalen. Hij was blij en reageerde als volgt: “Nou, Cruijff zou zeggen, da’s logisch” – compleet met accent en geslis.
Masterclass zonder aanmelden
Als je vaker deze blogs leest dan weet je dat ik wekelijks een gratis masterclass geef waarvoor je je niet hoeft aan te melden. De masterclass van deze week gaat over de 10 belangrijke elementen op je website en kan je direct bekijken door op de afbeelding te klikken.
The post Maak van je website een klantenmachine appeared first on Seats2meet.
August 2, 2022
The first ever SDG youth summit in Bangladesh.

From my childhood, I have been a curious mind to know other people’s minds and they’re prospective. For me, traveling is never meant to chill in nature or do adventure. It’s always meeting new people with a new culture, language, and amazing food. I believe the most amazing thing in the universe is “Homo sapiens”.
My “searching people” goal lead me to many international conferences and summits in neighboring countries. But, I never attended an international youth summit in my own country. The reason is that most of the conference or summit here is domestic and that never excites me to join paying for a seat.
But, a few months back I saw a post that a youth summit is about to happen in Bangladesh in the city of Cox’s Bazar which has the longest sea beach on planet earth (just a little show-off here ). And the summit seemed to be International. I didn’t take a second to register and book a seat. It was around 30 euros. Cheap? Not in Bangladesh
On the day of the program which is the 23rd of July, I took a long bus journey and reached the venue on time and it was chaos. Ultra level mismanagement and I just couldn’t understand what was going on there. Fortunately got direction from them and figured out what to do and what I need to do.
Took a seat and tried to find like-minded people and wah, I made friends and we were talking about certain things. For me, the summit was all about that.
What I genuinely hated about the program was the class distinction. The summit authority pre-decided who will seat where and had an announcement in the beginning of the program. For example, foreign delegates will seat in the left corner and so on. I mean come on, we are in a summit to expand our network and it felt like we have borders within a hall room and I have the weakest passport like my Bangladeshi one.
The summit was not bad when speakers took their time for some sessions.
Unfortunately, a virtual session was so boring that, an Afgan delegate used to art the speaker live in his “not so great” time. A pure creative mind it seems.
Day one was average, until we learned we are having a concert time with local and national singers and also some stage drama. I didn’t take my dinner and reached the venue on time. And it was fun. Bangladesh is not a festive country like The Netherlands and other European countries. We hardly have these events. So, I enjoyed every second possible for me. Made friends throughout the dancing session LOL.
After the concert there was a gala night with a buffet dinner, possibly the worst buffet I have ever been to.
Day 2 starts with the best part of the summit. There was a climate session where the main moderator was one of my friend name Sohanur Rahman who is the young face of Climate activism in Bangladesh. The session panelists were full of members of parliaments and diplomats. But that was not the specialty of the session. The session was very interactive with the youth. We could ask them questions about various things and they also ask for values. It rarely happens in Bangladesh where a politician listen
In that session, I also get to know more people who talked my heart and I always become friends with like-minded ones. Now we are connected via Facebook.
It was time to close the summit by 6 pm and we got a certificate with spelling mistakes but they promised us to send a corrected copy somehow. It didn’t happen till now (2 August,2022)
Yes, I learned the fact that not only international people but also people in your country can have different cultures, a different mindset and different stories. You gotta search within your boundaries.
The good part of the summit?The good part was that they gather two hundred delegates in one place and organized two days summit and create a space to know each other. Who knows in the coming future some of us might start a business or social venture together.
The bad part?My goodness, it was chaos at many levels. From accommodation to food to timing. Everything was a mess. But we can forget and forgive them because it was their first ever summit. I learned that, if I start something new, I will do it small according to my capacity.
ConclusionWe need more of these programs in Bangladesh where we can learn from wise people and expand our network. Now I have friends almost everywhere in Bangladesh and my domestic network is going pretty well. I am not poor anymore because I believe the network is my net worth.
Thank you reading and hopefully I will continue writing stories regularly again.
Fahad Bin Husne Ali,
Seats2meet.com.
Bangladesh
The post The first ever SDG youth summit in Bangladesh. appeared first on Seats2meet.
Hierdoor missen ondernemers onnodig klanten

Niet zo lang geleden deed ik een ontdekking. Wanneer je mijn blogs vaker leest dan weet je dat ik me sterk maak voor strategische klantprofielen. Maar er blijkt meer te zijn, er zijn nog 5 klantgroepen. Waarmee je er een belangrijke uitdaging bij hebt want … wanneer heb jij je website voor het laatste door de ogen van deze 5 verschillende klantgroepen bekeken?
Ongeacht de branche waarin je werkt. Ongeacht hoe groot je bedrijf is. Ongedacht hoeveel producten of diensten je aanbiedt. Ongeacht of je producten óf diensten of allebei aanbiedt. Ieder bedrijf heeft 5 verschillende klantgroepen naast de strategische klantprofielen.
Het ontbreken van strategische klantprofielen is (een) zonde
Wanneer iemand bij ons aan boord komt is de eerste vraag “heb je strategische klantprofielen”? Het maakt mij niet uit hoe je het noemt, buyer persona’s, avatars, als je ze maar hebt. Die profielen zijn namelijk het fundament onder al je marketing en sales. Feitelijk onder heel je ondernemerschap. Ik geef nu zo’n 10 jaar les over marketing, sales en ondernemerschap en tot mijn verbazing is het percentage ondernemers zonder dergelijke profielen hoog. ‘Op de buik’ zou ik zeggen dat ongeveer 75% van alle ondernemers ze niet heeft. Dat is niet alleen zonde, het is een zonde.
Smarketing is geen spelfout
We weten allemaal dat marketing en sales in elkaars verlengde liggen. De term ‘smarketing’ is in Nederland erg onbekend. Het is een door Hubspot (marketing automation software) bedachte term voor het overgangsmoment van marketing naar sales. Sales + marketing = smarketing, het is geen spelfout. Dat die overgang nogal eens
tot verwarring leidt en niet lekker functioneert in zowel kleine als grote organisaties is bekend. Veel ondernemers zitten met de vraag “waar houdt marketing op en waar begint de verkoop”. Daar helpen de 5 ‘nieuwe’ klantgroepen goed bij.
5 Nieuwe klantgroepen
We weten allemaal onderhand wel dat niet iedereen die op onze websites of social media komen, koopklaar is. Mag ik je een vraag stellen? Hoe vaak sta jij erbij stil waar precies je klant in de aankoopjourney zit? Precies. We zijn al druk genoeg. Maar nu blijkt er een geweldige en makkelijke manier te zijn om hier wel bij stil te staan. Aan de hand van 5 universele klantgroepen. Iedere ondernemer heeft deze 5 groepen, wij, jij, zij. Die 5 groepen moet je eigenlijk wel kennen.
Ga ontdekken
Het is bijvoorbeeld belangrijk om je website – je homepage in het bijzonder – door de ogen van al die 5 groepen te bekijken. Dan ga je ontdekken of die homepage geschikt is voor deze 5 groepen. Of je social mediaberichten geschikt zijn. Of je blogs geschikt zijn. Maak je geen zorgen, beter dat je nu ontdekt dat je wat te doen hebt. Het is wel zonde wanneer je er niets mee doet, dat kost je namelijk onnodig veel klanten.
Ga ook kijken
Over die 5 groepen heb ik een korte masterclass gegeven tijdens #FreeFriday. Na de ene masterclass krijg ik meer reacties dan na de andere. Dit onderwerp … leeft. Ga ook kijken! Wanneer jij of onvoldoende omzet hebt of meer klanten wil maar het gaat nog niet zo hard als je wil dan is de kans groot dat je in het 5 groepen-onderzoek
de oplossing ziet. Ga ook kijken!
Ik wens je weer een week en tot aanstaande vrijdag voor de nieuwe #FreeFriday Masterclass – de marketing, sales en ondernemers-masterclasses voor jou – om 10 uur LIVE op LinkedIn, Facebook en YouTube.
Groet van Laura
PS Wil je 100% helderheid krijgen in welke strategie je moet volgen, boek dan nu het strategiegesprek – gegarandeerd waardevol en persoonlijk advies! Klik op deze link en je komt na een paar vragen (zodat ik me goed kan voorbereiden) in mijn agenda terecht, dan spreken we elkaar snel! https://funnel-guru.nl/30-minute-strategy-call/nl
The post Hierdoor missen ondernemers onnodig klanten appeared first on Seats2meet.
July 19, 2022
De 9 marketing-boeken die ik opnieuw ga gebruiken















The post De 9 marketing-boeken die ik opnieuw ga gebruiken appeared first on Seats2meet.
July 4, 2022
Toekomstplanten: hoe framen we een nieuw soort toekomst?

Science fiction blijkt een drijvende kracht achter de ontwikkeling van nieuwe technologie én achter ons wereldbeeld. Maar wordt het een dystopie of utopie? Of is er een alternatief?
Een tijdje geleden beschreef ik de Seats2meet locatie waar ik werk -in Utrecht- ervaar als een tijdcapsule uit de toekomst, een soort science-fiction. Wat ik hiermee bedoelde heeft alles te maken met het ‘worldbuilding’ onderzoek dat ik doe voor design studio Liminal Vision. En met tuinieren en robots bouwen.
Van fictie naar innovatie
Vergeleken met de aandacht voor de visionaire blik van ondernemers, wetenschappelijke doorbraken of technologische hoogstandjes was science-fiction tot voor kort een beetje het ondergeschoven kindje van de innovatiewereld. Nieuwe ontwikkelingen werden weliswaar om de haverklap met science-fiction vergeleken, maar toch vooral om het verschil aan te geven: niet langer fantasie, maar tastbare werkelijkheid. Dat science-fiction zelf, een genre waar het nerdy stigma nog steeds niet helemaal van af is, in veel gevallen een drijvende kracht blijkt achter innovatie, is in het afgelopen decennium steeds meer doorgedrongen. Niet alleen zijn technologisch geavanceerde fantasiewerelden een bron van inspiratie voor een toekomstige generatie wetenschappers en techneuten, mainstream science-fiction heeft meer dan eens bijgedragen aan maatschappelijk interesse in een bepaalde technologie waardoor verdere ontwikkeling financieel mogelijk werd. Om deze reden hebben grote bedrijven en overheden, van Nike tot het Amerikaanse leger, de afgelopen tien jaar regelmatig science-fiction auteurs in de armen genomen om een beeld te laten schetsen van hun (uiteraard onverminderd grote) rol in een mogelijke toekomst.
De kracht van fictie om uit te kunnen zoomen van een specifieke technologie naar de totaalwereld waar deze onderdeel van uitmaakt (cultureel, politiek, ecologisch, etc.) is waar worldbuilding begint. Wereldbouwen is het vormgeven van een (nog) niet bestaande wereld als geheel, meestal als achtergronddecor voor een verhaal of videogame, zoals bijvoorbeeld Middle Earth voor ‘The Lord of the Rings’. Het omgekeerde is ook mogelijk: dat een verhaal een inkijkje geeft in de wereld als geheel. Op die manier kunnen we ons een maatschappij met een totaal andere politiek of economie ineens een stuk beter indenken. Laten we daar eens verder op inzoomen.
Dystopie en utopie
De bekendste voorbeelden zijn schrikbeelden van totalitaire regimes met zoals in ‘1984’ of ‘Brave New World’, of de hebzuchtige, gewetenloze megacorporaties uit het cyberpunk genre (denk aan Bladerunner). Deze werelden waren bedoeld als maatschappijkritiek, een spiegel of karikatuur van bepaalde ontwikkelingen die, als we niet op tijd ingrijpen, uiteindelijk uit zullen lopen op een wereld waarin niemand wil leven, een dystopie.
Utopische verhalen, die een betere wereld laten zien, zijn er ook, al zijn die vaak minder diep doorgedrongen. Het beste voorbeeld is Star Trek. De onderliggende boodschap van wereldvrede, die temidden van de Koude Oorlog ondenkbaar was, wordt vaak ondergesneeuwd door het spectaculaire ruimtereizen en de flitsende gadgets. Nog minder bekend zijn bijvoorbeeld de werken van Ursula Le Guinn, die science-fiction gebruikte om gelijkwaardige, anarchistische samenlevingsvormen op papier tot leven te wekken.
Dat de utopie nooit dezelfde impact heeft gehad als de dystopie is begrijpelijk. Grootse idealen of een grenzeloos vertrouwen in technologie, hebben, gepaard met economische en militaire macht, nogal eens geleid tot wandaden. Tegelijkertijd is het jammer, zeker omdat dystopische voorstellingen van totaal toezicht (Big Brother is watching you) of grootschalige milieuvervuiling niet hebben weten te voorkomen dat ze in de loop van de tijd werkelijkheid zijn geworden. We zijn gewend geraakt aan, of zelfs onverschillig geworden tegenover het idee van een toekomst die alleen maar slechter kan worden en vroeg of laat zal uitmonden in een allesvernietigende apocalyps. We kunnen ons als samenleving daarom moeilijk meer iets bij de toekomst voorstellen en denken liever niet langer dan een paar maanden vooruit. Of we doen juist alsof alles altijd hetzelfde zal blijven.
Een betere toekomst
Hoopvolle fictie kan helpen om een beter beeld te krijgen van het soort toekomst waar we wél naartoe willen, en wat de valkuilen kunnen zijn. Gelukkig is de utopie sinds de afgelopen tien jaar, in de schaduw van dystopische of nostalgische, retro-futuristische blockbusters, weer een klein beetje aan het terugkomen. Maar deze opmars komt in twee smaken. Aan de ene kant is er het idealisme van onderop, vertegenwoordigd door de Solarpunk-beweging van amateurschrijvers, concept-artists en activisten die via het internet een nieuw subgenre van science-fiction in het leven hebben geroepen. Solarpunk draait, net als de boeken van Le Guinn, om sociale rechtvaardigheid maar bovenal om ecologisch herstel dat in het hier en nu kan beginnen. In plaats van het verbeelden van een utopische samenleving op een verre planeet, gaat Solarpunk om het bieden van hoop en oplossingen voor het hier en nu, om door een inkijkje te bieden in een hoopvolle wereld die temidden van de huidige ecologische en politieke crisis kan ontstaan.
Aan de andere kant is er de heropleving van de behoefte aan grootse technologische vergezichten, met name aangewakkerd door science-fiction schrijver en successvolle innovatie consultant Neal Stephenson. In de jaren ’90 introduceerde Stephenson de term ‘metaverse‘ in het boek ‘Snow Crash’, waarin hij feitelijk de dystopische maatschappijkritiek van het cyberpunk-genre satirisch op de hak neemt. Sinds de jaren 2010 spreekt Stephenson zich openlijk uit tegen dystopische science-fiction. Maar daar waar solarpunk de oplossing zoekt in sociale innovatie en kleinschalige, doe-het-zelf technologie, vindt Stephenson dat we als beschaving, door jarenlange gewenning aan dystopische spookbeelden in de pop-cultuur, veels te technofoob zijn geworden en niet meer in staat zijn om grootschalige mega-projecten te omarmen. Op de manier waarop de klassieke science-fiction in de vorige eeuw inspireerde tot het reizen naar de maan, vereist de huidige tijd, met name op het gebied van klimaatverandering, volgens Stephenson een grootschalige aanpak. In zijn nieuwste boek ‘Termination Shock‘ neemt een excentrieke miljardair het heft in eigen handen en besluit klimaatverandering te bestrijden door het injecteren van zwavel aerosolen: een controversiële manier van geo-engineering. Bij Stephenson is dit echter geen dystopie maar mogelijk een onafwendbare noodoplossing, omdat politiek en samenleving niet in staat zijn om een wezenlijk alternatief te bieden.
Ambi-topie
In zekere zin zou je ‘Termination Shock’ een ‘ambi-topie’ kunnen noemen: een toekomstframing die nieuwe vragen oproept en die zich niet laat vatten in de tweedeling tussen de utopie en de dystopie. Het is een term die ikzelf gebruik voor mijn worldbuilding werk waarin ik -samen met mijn project-partner designer en filmmaker Emilia Tapprest- verschillende toekomstvisies tegen het licht hou. Aan de ene kant zijn de samenlevingen die we laten zien duurzaam, inclusief en post-materialistisch, aan de andere kant worden ze gedreven door radicaal verschillende ideeën over hoe een goed leven of een goede samenleving eruit zou moeten zien. Een soort politiek van de nabije toekomst.
Zo verbeelden we een volledig geautomatiseerde omgeving waar gamers vrij kunnen spelen in virtuele werelden, terwijl hun data wordt gebruikt om een AI, in handen van een groot techbedrijf, te leren creatieve beslissingen te maken. In een andere maatschappij bewaakt AI de maatschappelijke vrede door mensen te coachen om in contact te komen met zichzelf en anderen en te koppelen aan nieuwe contacten om op die manier sociale netwerken te hergroeperen en een soort optimale integratie te bewerkstelligen. Een derde optie die we laten zien is een verspreid netwerk van kleine gemeenschappen met hun eigen onafhankelijke technologie netwerk, waarin het samenwerken en samenleven gemeenschappelijk wordt georganiseerd door middel van dans en beweging, gericht op het verwerken van individuele en collectieve vormen van trauma.
Toekomstplanten
In het proces van wereldbouwen zijn we er steeds meer achter gekomen dat dingen die we projecteren op de toekomst, nu al aanwezig zijn. In plaats van zelf alles te willen bouwen is de toekomst een proces van langzaam en met zorg opkweken van de toekomst die je zelf graag zou willen zien. Monika Bielskyte, van het politiek geëngageerde science-fiction en consulting platform Protopia Futures, heeft het over ‘world growing’. ‘Toekomstplanten’, of ‘toekomstzaaien’ en met zorg opkweken, is een werkwoord. Daar waar het industrieterrein van de hedendaagse maatschappij steeds meer in verval begint te raken, ontstaat ruimte om nieuwe initiatieven te ontplooien, zaadjes van een mogelijke toekomst, die kunnen uitgroeien en misschien al bloeiend de bulldozers het hoofd kunnen bieden.
Sinds ik hier in kom -vanaf 2015- ervaar ik Seats2meet als zo’n toekomstplant, die het tot nog toe hardnekkig uithoudt. En nu ik er werk, ben ik ook begonnen met het planten van een nieuw zaadje, met een groepje mensen bij het Permanent Futurelab: een installatie van sensoren die plantenzaadjes kunnen bewateren en belichten en opkweken tot iets groters. Iemand vroeg laatst: “…maar kun jij dan voedsel verbouwen, of robots bouwen?” Wellicht kunnen we het straks samen, jij ook, je bent van harte welkom.
‘Toekomstplanten’ is een vrije Nederlandstalige bewerking van het artikel ‘Planting Futures‘ dat ik in April op Medium publiceerde.
Artwork door Victor G
The post Toekomstplanten: hoe framen we een nieuw soort toekomst? appeared first on Seats2meet.
June 27, 2022
Taal 3.0: Hoe kennisdelen de taal van de toekomst verrijkt

Kennisdelen is al jaren in opkomst. En gelukkig maar. Van het vastomlijnde en angstgestuurde ‘eigenaarsdenken’ naar een wereld waarin delen gezien wordt als vermenigvuldigen. We denken hierbij vaak aan het uitwisselen van kennis en kunde. Maar wat voor effect heeft al die kruisbestuiving en uitwisseling eigenlijk op onze taal?
De 20e-eeuwse Amerikaanse schrijver en kunstenaar William S. Burroughs noemde taal ooit ‘een virus uit de ruimte’. En dat is -als je er een biologieboek op naslaat- niet eens zo’n raar idee. Laten we de feiten erbij pakken. Een virus leeft niet. Het ademt niet, eet niet en scheidt niks uit. Maar door gebruik te maken van een levend organisme als gastheer kan het zichzelf kopiëren, verspreiden en voortdurend evolueren. Taal is in feite niet anders. Het is besmettelijk, we nemen voortdurend woordjes en uitdrukkingen van elkaar over, terwijl nieuwe woorden ontstaan door bestaande woorden te combineren of in een andere context een nieuwe betekenis te geven.
De kracht van containerbegrippen
Betekenis is iets heel mafs. Een patroon van klanken verwijst niet alleen naar iets wat er op dat moment aanwezig is, maar naar alle mogelijke gevallen van dat ding of concept (neem een woord als ‘stoel’). Een woord begrijpen betekent dat we een patroon kunnen herkennen in onze ervaringen, waar we een sticker op kunnen plakken. Dit geeft ontzettend veel voordelen. Zo kunnen we niet alleen de avonturen die we beleven delen met mensen die er op dat moment niet bij waren, we kunnen ook filosoferen, of dingen tellen en daar vervolgens weer mee aan het rekenen slaan. Op die manier zijn we als mensen in staat om een gemeenschappelijke ervaring te hebben via de verhalen die we elkaar vertellen. Of om samen te werken en handel te drijven met grote aantallen mensen die we nog nooit hebben ontmoet.
Beperking van betekenis
Maar er ligt een gevaar op de loer. De stickers die we op de werkelijkheid plakken zijn een soort malletjes waar onze ervaring zich omheen gaat te vormen. Wat daar niet in past in past wordt langzamerhand onzichtbaar. Dit helpt om de stroom aan informatie die we voortdurend binnen krijgen te filteren, maar zorgt ook voor een beperkt wereldbeeld waar we steeds moeilijker uit kunnen ontsnappen. Dit is niet alleen maar een probleem voor bepaalde beroepsgroepen, zoals wetenschappers, managers of politici, maar ook voor een cultuur als geheel. Termen als “voor de boeg” of “achter de rug” hangen samen met het beleven van tijd als een lijn van het verleden naar de toekomst waar we voorwaarts over heen bewegen, en dat is een hele Westerse manier van kijken. In veel inheemse talen is het namelijk precies omgekeerd: daar is de tijd als een achterwaartse treinstoel: de toekomst onzichtbaar, achter de rug, en met een weidse blik op het verleden.
Pas als we een ervaring hebben die we niet goed onder woorden kunnen brengen worden we ons hiervan bewust. Dit soort momenten brengen ons naar een ‘liminal space’ waar denkkaders en vanzelfsprekendheden even wegvallen. Van daaruit kunnen we tijdelijk meer zien en daarvan wat meenemen in het leven van alledag. Ook poëzie, kunst of humor kunnen dit effect teweeg brengen, of het praten met iemand met een hele andere blik op de wereld. Daarom is kennisdelen een spannende en welkome ontwikkeling.
Taalpioniers
In omgevingen waar nieuwe kenniscombinaties worden gemaakt, ontstaan nieuwe vormen van taal, nieuwe ‘lingua franca’s’. Seats2meet in Utrecht is een voorbeeld van zo’n plek. Je kunt er kosteloos werken en ontmoeten, in ruil voor jouw kennis en netwerk. Bij Seats2meet zien ze zichzelf niet als een afgebakende gemeenschap, maar als een dynamisch ecosysteem waar iedereen welkom is. Dat alleen al geeft het woord ‘ecosysteem’ voor mij nieuwe betekenis.
Het mooie is dus dat woorden -net als een virus- in staat zijn om een stukje werkelijkheid tot zich te nemen en om te buigen. Dat is een magische superkracht. Zo zijn woorden een soort minuscule toverspreuken waarmee we al pratend een bepaalde realiteit in het leven roepen. Hoe meer de termen die passen bij een concept als dat van Seats2meet (denk aan termen als ‘overvloed delen’ en ‘sociaal kapitaal’) gaan rondzingen, hoe meer de wereld erdoor wordt ‘besmet’. Zo stappen we via taal onze toekomst in!
Dit artikel is een co-creatie van Victor Evink en Kristel Keuren
Meer weten over de Toekomst van Taal?
The post Taal 3.0: Hoe kennisdelen de taal van de toekomst verrijkt appeared first on Seats2meet.