Bebang Siy's Blog, page 17

chinese in the pilipins

matagal nang alam ng malalaking negosyante ang pagdating ng maraming chinese sa pilipinas. tingnan ninyo ang moa area, prepared na prepared. ilang taon na simula nang mag-umpisa silang i-develop ang lugar na ngayon ay pugad ng mga condo at office buildings, five years, seven, ten? hindi naman biglang naipatayo ang mga iyan. di bababa sa sampung taon iyan: pag-negotiate at pagbili sa lupa, pag-assemble ng mga trabahador, pagbungkal ng lupa, pagbubuhos at pagpapatatag ng pundasyon, pagpapatayo ng mga gusali.

dati ko pang iniisip kung sino ang target market ng mga condo at building doon. ang dami kasi at ang mahal. definitely, kako, hindi pinoy dahil nga, malayo sa realistikong presyo na kaya ng karamihan sa atin. akala ko, mga turistang foreigner. kasi malapit sa airport, shopping-shopping, nood ng cultural events sa ccp, picture-picture sa mga luma nating simbahan at sa intramuros, ganyan.

maling akala. ito, mga chinese pala. nagrerenta sila doon ngayon. ang iilang property na for rent na nadadaanan ng van na sinasakyan ko papasok sa trabaho ay nakasulat sa wikang chinese. may mga building na puro chinese resto ang ground floor. mas malaki pa ang chinese characters kaysa sa alphabet sa signages nila. may mga shop at tindahan na halatang sila rin ang target market dahil bukod sa weird ang ingles na pangalan (tulad ng u-need) ay nakasulat din sa chinese ang signages nito.

ok lang kung bilang turista ang pagpunta nila sa pilipinas, pero narito sila para magtrabaho. ang iba ay construction worker, ang iba ay gaming facility attendants. ano pa ba ang ginagawa nila rito? isang mababang building sa tambo ang nagluluwa ng daan-daang chinese sa hapon at gabi. naka-t-shirt, maong at rubber shoes. pag babae, naka-blouse, pants at casual shoes. bakit ko napagkakamalang employed? lahat sila, may lanyard, may ID. may mga puting van pa na tinted ang bintana ang nag-aabang sa mga ito. huling daan ko sa area na iyon ay higit sa 10 ang nakaparada sa kalsada.

ok lang ito kung sobra-sobra ang trabaho dito sa atin. filipinos helping chinese, ganern. kaso, hindi. kaso andaming walang trabaho. andaming nagpapakaalila sa ibang bansa dahil walang matinong trabaho dito, walang matinong sahod dito.

tapos, aagawan pa tayo ng mga chinese na ito sa sarili nating bayan?

pinapatay tayo ng sarili nating gobyerno. witness ang malalaking negosyante and they don't care. they even benefit from it.

earnings for may part 2

yahoo kumita ako ng 1,100 (net) ngayong may hahaha!

ecp 1300 shares sold at 11.56

sa wakas, may nai-register din as earnings ngayong mayo. akala ko talaga ay isa lang!


250k loss

notes tungkol sa klase ko sa pup about copyright, literary publishing and editing

notes:
1. masaya ang klase namin. aktibo ang mga estudyante at nagdadala ng pagkain para sa lahat ang mga late :)

2. masarap ang sisig sa labas man o sa loob ng pup. consistent! kanina, 55 pesos lang, sizzling sisig with rice and soup ang tanghalian ko.

3. umulan nang bonggang-bongga pagkapananghali ko't naglalakad na sa teresa. pag deliberate mong iniwan ang payong mo at may dala kang mabibigat na libro, asahan mo ang ganitong ulan. matik iyan.

4. may napakagandang speech lab ang pup. parang call center ang set up! doon kami nagklase kanina. sana ay ginagamit din iyon kapag filipino ang subject.

5. nakakatuwa na nanatiling affordable ang nga pagkain at serbisyo sa paligid ng pup kahit ito ay highly commercial na area. maunawain ang mga local na negosyante sa mga estudyante. mabuhey!

6. pag naglakad ka papasok ng gate at wala kang id, sisitahin ka ng guard. pero kung nakapedicab ka, hindi na. so, magpedicab na tayong lahat.

7. may chapel pala sa pup. bakit di naging banal anak ko?

8. topic namin kanina sa klase: komura book fair, publication team at editing/editorship. nagworkshop din kami ng dalawang tula. i really, really pray magkaroon na ng ba publishing studies na kurso. publications are here to stay. ba't di natin seryosohin?

realizations

hi, blog, how are you? im here again!

lately nagkaka-soul searching kiyeme ako. lagi akong nasa tahimik-coz-isip-senti mode. napapaisip ako tungkol sa hirap ng buhay, sa existence, sa pananatili sa mundo, sa buhay itself, sa politika, sa pilipinas, sa sitwasyon natin at iba pa. so, after some time, ito ang mga na-realize ko:

1. i am experiencing depression. matinding kalungkutan. ever since na-diagnose si dagat with autism. i have to acknowledge na nalungkot ako nang bongga at na-depress. at nag-ooperate man ako sa araw-araw, nakakapaghatid-sundo ng bata sa eskuwela at therapy center, nakakatulog, nakakakain, nakakausap, nakakapasok sa trabaho after lunch, nakakapirma ng mga papeles sa opis, nakakapag-hold ng klase, nakakapag-talk, nakakapag-workshop, nakakapagsulat, ako pala ay nasa auto-pilot mode lang. because of depression.

matagal na rin akong di nalulungkot nang ganito kalungkot. ngayon na lang uli. kaya di ko siya agad na-detect, di ko napansin.

realization: parang gulong talaga ang buhay, may ups and downs talaga. di mo maaalis ang lungkot sa buhay mo dahil lagi mong goal ang maging masaya. it is just fair. di puwedeng forever kang masaya. bakit? kasi ganon talaga ang natural na cycle at order ng buhay. may birth, may death. may maayos, may magulo. may taas, may baba. may maliwanag, may dilim.

2. mababait talaga ang mga pilipino. lately, napansin ko, nakakatanggap ako ng maliliit, random na mga biyaya:

a. libreng 1 hour play time sa isang parang balloon arcade sa tagaytay-- kasi ayaw ng sariling anak niya ang maglaro e hindi na maire-refund, ibinigay niya sa amin nang walang kaabog-abog ang 1 hour na iyon. nakatipid kami!
b. to be continued, aalalahanin ko pa

filipinos are kind.

3. pero hindi natin ikauunlad ang pagiging kind. we need another thing to be successful and to be prosperous as a country. we need... discipline.

hindi ko alam kung paano ito mai-instill sa mga filipino. kapag nasa ibang bansa naman, sumusunod sa mga batas up to the street batas. bakit sa sariling bayan, hindi? bakit marami ang di tumatawid sa tamang tawiran? bakit marami ang nagpa-park sa kalsada? bakit marami ang nagbebenta sa bangketa? bakit maraming tamad sa gobyerno? bakit makalat ang mga kalsada natin?

if we want to succeed as a country, we need to have discipline. ito palagay ko ang sagot sa ating kahirapan.

kung may disiplina tayo, mas madaling magkaisa dahil pare-pareho ng behaviour sa labas ng bahay ang mga tao. mas madali ring makapagpatalsik ng mga corrupt dahil walang disiplina ang mga corrupt at magnanakaw kaya sila tiwali at nagnanakaw.

4. overwhelming ang buhay. kakatapos mo lang sa pinasan mong challenge, kaka-graduate lang ni ej, eto na, na-diagnose si dagat na may autism. asan naman ang katarungan diyan, ano? ano, walang katapusang paghihirap at pagdurusa ba ang nasa palad ko? wala man lang pahinga?

pero... dahil dito, na-realize ko na, hindi pala ganito ang buhay. hindi iyong uy tapos na ang big project na ito, next chapter, happy-happy na. hindi pala ganyan. you live everyday, you breath every second, ke may ga-graduate o wala, ke may mangyayari o wala. and then, you celebrate little things along the way.

ang lapad at ang dami ng bogambilya ng kapitbahay namin, pink na pink. samantalang iyong amin, puro dahon lang. tuyot na tuyot ang mga sanga. kaya nang minsang may sumulpot na kakapiranggot na bogambilya, pink din, sa dulo ng isang sanga namin, anong saya ko. parang may pumutok, parang fireworks isang hapon ng mayo. gusto ko pa ngang ibalita kay papa p ito, kaso pagtatawanan ako niyon. pero hey, it's a message from the universe: you don't do it with big things. you celebrate upon receipt of small, good things. ganito pala dapat dinadanas ang buhay, ipinagdiriwang ang maliliit na bagay. they are the ones that make up the big things, the whole things. you are on the lookout every single day. every single breathe. ang mangyayari, magiging mindful ka. lahat ng bagay, pinag-iisipan mo na. lahat, ipinapasok mo na sa lahat ng senses mo. then, little things eventually become big things.

coinsidence na naman

jgh

at ano ang una kong ginawa? piniktyuran ko ang mga napulot kong barya sa kalsada. 15 lahat, watdapak, di ba?

record-breaking!

11 lang yung dati. eto, 15!

sa ccp ko natagpuan ang 9 coins. sa kalsada mula entrance/exit ng mismong ccp hanggang sa kanto ng roxas blvd. para akong batang nagpipiyesta. sabi ko, bakit andaming barya dito? baka kako itinatapon ng street children at ng mga batang nagbebenta ng sampaguita kapag iyon ang inililimos sa kanila, 10 cents ba naman at bebentesingkuhin. siyam agad ang napulot ko, buti at mga 1am na, walang gaanong dumadaan. ang ibang barya kasi ay nasa kalsada talaga, daanan ng sasakyan, posibleng masagasaan kamay ko, ganong uri ng lokasyon.

tapos sa kanto ng roxas blvd at vito cruz ay nakasakay agad ako ng van na pa-imus. maginhawa ang biyahe dahil ilang lang ang sakay at dadalawa lang kami sa hilera ko, di masikip, tas wala na ring trapik, mabilis akong nakarating ng cavite. pagbaba ko sa kanto ng tirona at aguinaldo highways, inisip ko kung magsa-sidecar (25 pesos) na ba ako mula doon o trike (40 pesos) kasi meron akong tatlong bag na dala. isa doon ay sangkaterbang libro na nabili ko nang sale sa upper shelf (bookstore ng UP Press).

so, habang nag-iisip ako, napayuko ako sa tapat ng 7-11. may bentesingko! agad ko itong pinulot. pangsampu na ito, a. ginanahan ako. sabi ko, aba, baka ma-beat ko ngayon ang record ko na 11 na barya sa isang buong araw.

di na ako nag-sidecar o nag- trike. nagdesisyon akong lakarin ang haba na iyon, na ka-parallel ng buong sm bacoor plus one tile center sa dulo nito. shet, ambigat ng mga bag ko, pero tingnan ko nga kung may pa-mother's day ang tadhana.

at nakapulot pa nga ako! bentesingko uli. pang-11. wow. napulot ko ito pagkalampas ko lang ng burger machine. aba, kako, laban. mabe-break na ang record. isa na lang.

kaso lumampas na ako't lahat sa parking lot ng sm, sa bpi, at sa dalawang motel, wala na akong nakitang barya. tinangka ko pang ilabas ang cel ko para ipang-ilaw sa tinatapakan kong kalsada at bangketa kaso ayaw nang gumana ng flashlight dahil 3% na lang ang baterya nito.

pagdating ko sa bukana ng perpetual, wala nang sidecar papasok ng subdivision. hala, sabog na balikat ko sa bigat ng mga bag. di ko na kayang magbuhat. di ko na kayang maglakad. so kailangan kong maghintay, kung may darating pa nga na sidecar.

may isang babaeng nakatayo malapit sa poste ng ilaw. mukhang naghihintay din siya pero hindi ng side car kundi ng dyip o baby bus dahil nakaharap siya sa tirona highway. naglakad ako sa direksiyon niya para doon maghintay ng sidecar, sa may liwanag. sa paghakbang-hakbang ko, napatingin ako sa malaking lubak na malapit sa babae.

guess what?

may tatlong bentesingko! na naka-blend na sa lupa na gray, talagang di mo mapapansin kung di ka mahiligin sa barya na nasa crater ng isang bulkan, na dormant. mabilis kong ibinaba ang mga dala ko. nagulat ang babae. nagkatinginan kami. tas di ko na siya uli pinansin. yumukod ako at pinulot ko ang tatlo! pag-angat ko ng ulo, nakatingin pa rin sa akin ang babae. nakangiti kasi ako the whole time. aba, pa- mother's day ng universe ang record-breaking moment na ito. 14 coins.

but... wait... there is more... is more!

so, umupo na ako sa parang sementong taniman ng halaman sa bangketa, karay karay ko ang mga bag ko at pinakakakalog ang mga barya. weee! ang saya! pero wala pa ang sidecar, nompetsana. 2am na. tulog na ang sangkabacooran, hello. so i waited some more, some more.

habang tinetesting ng mga lamok kung babaon ang mga pantusok nila sa mga braso ko at binti, naisip kong silipin na rin ang maliit na lubak sa tabi ng malaking lubak, na palagay ko ay mag-ina.

so, lumapit uli ako sa mother lubak. (wala na ang babae, tumawid na siya ng kalsada, napagod sigurong maghintay ng masasakyan sa tirona). pagdating ko sa tapat ni mother lubak, ang sinilip ko ay ang baby lubak.

lo and behold, there was my 15th coin. aye, aye, woho!

isang bentesingkong nakukulapulan ng lupa, wala nang kinang. and yet, it made me the happiest person on earth! my 15th! super-duper-record-breaking, aye, aye!

thank you, universe. alam mo talaga kung kelan malapit na akong mabuang sa mga nangyayari sa akin at sa aking paligid, nagpapadala ka agad ng blessings. sa kalsada. at sa bangketa!

happy mothers' day sa lahat ng nanay! abangan ang regalo sa inyo ng universe. lakihan ninyo ang inyong mga palad, they come in fifteens.

earnings ng may

kumita ako ng mga 800 net para sa 8000 shares ng IRC na binili ko ng 1.68 at nabenta kanina sa halagang 1.8

hay. jusko, ambagal ng pera.

ang plano ko ay ibibili ko ito ng PLC na nasa 0.69 ngayon. wala pa akong hulog ng april at may. dalawang buwan na ang utang ko sa road to 1m in stock market.

sanaysaya

last may 6, nag-lead ako ng sanaysaya memoirs a selfie from the past writing workshop. masterclass series ito ni claire agbayani na ginanap sa sgd coffee, isang napakagandang coffee shop sa maalalahanin cor mahiyain st. tuwa ako sa place kasi medyo challenging hanapin pero nahanap ko agad and it turned out it was the house of grace nono before. nice! at katabi niya ang dating bahay na tinuluyan ng eraserheads noon (ayon kay claire).

there were 8 participants including claire agbayani and claire miranda, the organizers.

i started with a story about how its a mens world came to be, then binasa ko ang talk ko about cnf 101. babasahin ko pa sana ang talk ko about humor writing kaya lang 2.5 hrs na agad ang lumipad e 1-5pm lang kami sa venue so feeling ko magkukulang kami sa oras. gusto kong ma-workshop ang lahat ng akda ng participants.

before we all met, may group chat kami. doon ko binigay ang assignment para sa aming face to face session. ang assignment ay write an essay or a short paragraph or a list about the worst gift you have ever received.

so these are the participants' names and a short description of the assignment that they have submitted:

yen- a very short anecdote about receiving a pair of plain white socks during a kris kringle event. maganda ang pagkakasulat at dama ko ang lungkot ng batang yen nang mabuksan ang pambalot. sabi niya sa anecdote, tumingin pa siya sa nanay at lola niya, hinihintay ang kanilang reaksiyon sa uri ng regalo na natanggap niya hahaha. unforgettable sa work niya ay: it was a pair of socks. it sucks.

walang problema ito sa grammar i think, marunong mag-convey ng damdamin, may structure ang work, marunong maglaro ng salita.

yen came all the way from davao, grabe. hanga ako sa babaeng ito! seryoso sa pagsusulat.

arlene- a short anecdote as well about receiving a smart dishwashing paste during a mothers' day event of their church. maganda rin ang pagkakasulat at dama ko rin ang lungkot lalong lalo na sa ending niya na isang tanong, "bakit naman reregaluhan pa kami ng bagay tungkol sa isang gawaing-bahay na araw-araw na nga naming ginagawa't pinagdurusahan?" nagustuhan ko ang feminist tendencies kung magiging full blown essay ito. gusto ko ang tone ng akda dahil malumanay siya but very biting ang dating. this work has so much potential kaya lang, mukhang hindi ito nare-realize ng author. para sa kanya, i think it was a simple, motherly pagsusurot sa "uncreative" na regalo sa kanilang mga nanay nang araw na iyon. i really really hope na matapos niya ang akdang ito.

arlene is the eldest sister of claire. sabi niya when i asked them to introduce themselves, i want to write about my life so my grandchildren will have something to read about me and my life.

jhoana- a list of the concepts that were related to the worst gift that she has received. it turned out her answer was nothing. there was an exchange gift event and the person who was supposed to give her something refused to give her anything. at all. in short, pinahiya siya ng giver sa harap ng buong class. sa list niya, natuhog niya ang basic elements ng kanyang pagsusulat.

to be continued, medyo antok na ako.

courses related to publishing studies

ito ang mga naiisip kong i-take up sa pup class kong seminar sa copyright, editing at publishing

copyright

literary productions such as independent publishing, mainstream publishing

digital publishing -its processes and products, reviewing and evaluating digital products, management of social media and digital rights, understanding of e-business models and the digital economy, and deployment of analytics, keywords, SEO, metadata and XML.

literary contests like palanca, sba, pbby

literary workshops

publication management-work flow, strategic, operational, risk, financial and HR management, sample ay ani publications, vlf books, na folio

Editorial Practice and Content Creation- includes conceptualization of books, magazines, journals, and digital products, management of authors and intellectual property resources, and editorial workflow, including practical skills of project management and text preparation (copyediting and proofreading).

literary and publication events management such as book launches and performatura

international publishing management -global business of publishing, including growth strategies and financial management for publishing, international book fairs, literary agents

book discussions

activities

bisita sa ipophl, if possible, interview key people
bisita sa isang publishing office like anvil or visprint or centralbooks, if possible, interview key people
bisita sa nbdb, if possible, interview key people
bisita sa isang bookstore, nbs or kwago
interview sba founder
paggawa ng isang class blog
lectures
online discussion
literary workshop
join bltx or other indie press fairs
join a book discussion
national library of the philippines

final output
essay about one particular learning during the course (all output must be put up in the blog)
one book project
one book proposal
compilation of best practices

blog ni sir rene villanueva

at mantakin mo, nahanap kong muli ang blog ni sir.

dito nakasulat ang mga akdang huli niyang ginawa bago siya pumanaw noong december 2007:

http://renevillanueva.blogspot.com/20...

mi armor

Sunod-sunod ang dagok sa trabaho.

1. noong umpil congress, 7am dumating ang co-organizer naming na si lj sanchez. Nagpm siya sa akin, ang mga naroon pa lang ay upuan. Asan na ang stage, bakit walang set up. Kahit walang emoticon ang mga pm niya ay ramdam ko ang gigil niya. Hindi ako puwedeng magtaray-tarayan, kahit sobrang asar ko sa tono niya. Akala mo may alila. Hello, ushering lang ang babayaran nila, hindi ang kinabukasan ko. Co-organizer kami, hindi utusan ng umpil. At wala siya sa mga meeting, bakit, anong k niya para sitahin kami nang gayon, at kay bastos.
Pero nagtimpi ako. kay aga, mag-uumpisa pa lang ang araw naming saksakan ng haba. Intro, dalawang forum, tanghalian, awarding at cocktails pa ang dadaanan naming na magkasama. Higit sa lahat, pumayag ako sa ideya nina Marjorie na magpa-set up na lang sa mga tech nang umaga nang mismong event. Which I think is a wrong wrong parang major major na move. At pinakahigit sa lahat, hindi ko alam ang estado sa ccp. Nasa daan pa lang ako, dahil as usual, madaling araw na naman akong nakauwi the day before this event. Hindi nagsasasagot sa pms ko sina diday marj at tase at kuya jeef. wala pa ba sila doon? 6am ang call time nila. Baka maunahan pa sila ng mga intern.
But of course the whole event went well. Mag-uumpisa sana kami nang 9am kaso mo bebente ang laman ng venue. As usual, palpak na naman in terms of audience. Langaw talaga kapag literary event. Dumating pa naman si sir chris at nagbigay ng talk nang 1pm. Na awa ng diyos dumami naman kahit paano ang audience nang time na iyon.

2. Nagpm nang marami sa akin si mildred contaoe, galit na galit siya. Ibibigay pa raw ba ang honorarium nila, 6 months na raw, asan na? bigla akong napaisip. 6 months, pero di pa nababayaran? Patay tayo diyan. Di ako makapagtaray, di ako makahirit ng kahit ano. As usual, di ko alam kung saang financial process na ang inabot ng payment sa kanya. Di ko alam kung nasaan na ang papeles niya. I had to consult marj 1st. I pmed mildred that ill get back to her asap. At pinakisuyo ko ito sa isa sa mga intern, ang pagtatanong sa cashier kung may check na ang name na mildred contaoe. Haleluya, meron na. nang hingin ko ang bank details ni Mam mildred, nagtaray na naman ang lola mo. Naibigay na raw niya ito noon pa. so sabi ko, sige hintayin kong makapasok sa trabaho ang taong naka-assign sa ganitong detalye. Kaso di pala makakapasok si marjo. Mukhang me bulutong. Eeek. So anyway, warla mode si ate. Pinakalma ko sarili ko at hingi ako nang hingi ng paumanhin. Gobyerno ka, kasalanan mo bakit yan na-late. Saka ko siya sinagot ng: mam, dalawang reason ng delay ay ang wrong spelling ng name nyo. Pumirma po kayo sa kontratang mali ang spelling na nakasaad. Ang isa ay hinintay naming na makapag-apply kayo ng bir documents para di na kayo kakaltasan ng tax. Nabinbin ang papeles at ayun nga ang cause ng delay. Kaya pala inabot din ito ng 6months. Natahimik lang si warla the goddess of war noong nagppm na ako ng photo ng deposit slip at photo ng bir document.

3. So may comments and suggestions ang ccp vp naming na sir chris sa national artist folio. I immediately sounded them off to the na folio team led by sir boy martin and sir Mervin. Nagreply sila agad, ayaw nilang sundin ang mga sinabi ni sir chris. Kinokontra nila ang mga naiisip ni sir chris. So ngayon, di ko na alam kung sino ang dapat sundin sa dalawa. Masyadong manipis ang ego nina sir boy at sir Mervin. Akala mo nakataya doon ang buong buhay nila kung ipagtanggol nila ito. E pano iyan, wala na kaming oras.

Nagma-mature ako nang bongga sa trabaho. imagine, di ka puwedeng magtaray. wala kang k dahil kahit papaano at fault ka rin. pero hindi naman solely iisang tao lang ang maysala kung bakit napapunta ka sa sitwasyon na iyan. produkto ito ng napakaraming maliliit na kapalpakan at kapangitan sa buong sistema. na embedded, calcified na. parang fossil. Ang hirap din talaga ng nasa receiving end ng pagtataray. ang hirap din mag-demand ng mabilis na pagtatrabaho sa mga kaopisinang mabagal na sa edad at pagod na sa kanilang mga ginagawa. Di mo rin kontrolado ang lahat ng proseso, pero ikaw ang nakakatikim ng lahat ng buwisit ng artist, speaker, writer, emcee, performer, simply because ikaw ang nag-hire sa kanila.

Nag-mature ako kasi pinipili ko na lang ang mga gusto kong patulan. Dahil kung papatulan ko silang lahat, ako lang din ang mapapagod. Ako lang ang mabubuwisit. I always think: hey, it can’t be personal. Ganyan ka lang talaga: rude. Let me help you be your natural self. Unleash your rudeness to the world. Assist pa kita.

Pag nakaarmor ka, balewala ang pinakamatatalas mang salita.