Yanis Varoufakis's Blog, page 42

Listen now to the Communist Manifesto, including the new introduction of the latest Penguin edition

Penguin’s recent edition of the Communist Manifesto is now available on audio here and here. (Meanwhile, here is an extract of my introduction to the Manifesto – as it appeared in The Guardian.For a manifesto to succeed, it must speak to our hearts like a poem while infecting the mind with images and ideas that are dazzlingly new. It needs to open our eyes to the true causes of the bewildering, disturbing, exciting changes occurring around us, exposing the possibilities with which our current reality is pregnant. It should make us feel hopelessly inadequate for not having recognised these truths ourselves, and it must lift the curtain on the unsettling realisation that we have been acting as petty accomplices, reproducing a dead-end past. Lastly, it needs to have the power of a Beethoven symphony, urging us to become agents of a future that ends unnecessary mass suffering and to inspire humanity to realise its potential for authentic freedom.To continue reading, click here.

 

The post Listen now to the Communist Manifesto, including the new introduction of the latest Penguin edition appeared first on Yanis Varoufakis.

Πέραν του Πράσινου Κεϋνσιανισμού: Η ιδεολογικοπολιτική ατζέντα του ΜέΡΑ25 για την ανατροπή της Τεχνοφεουδαρχίας και την οικοδόμηση ενός Δημοκρατικού Μετακαπιταλισμού

Το 1943, εν μέσω του πολέμου, ένας σημαντικός Πολωνός Μαρξιστής οικονομολόγος, ο Μιχάλ Καλέτσκυ, άσκησε μια ενδιαφέρουσα κριτική στον Κέυνς και στον Κεϋνσιανισμό. Ήταν μια κριτική που ξαναγίνεται επίκαιρη σήμερα καθώς φαίνεται ότι, τουλάχιστον στις ΗΠΑ με την κυβέρνηση Μπάιντεν, αναβιώνει ο Κεϋνσιανισμός.Ακούμε για τρισεκατομμύρια τα οποία το αμερικανικό κράτος ήδη ξοδεύει. Ήδη έχουν φτάσει τις περασμένες εβδομάδες επιταγές των 1.400 δολαρίων σε κάθε πολίτη της χώρας, με εξαίρεση όσους βγάζουν πάνω από 80.000 δολάρια τον χρόνο. Ήδη προωθείται μια «νέα συμφωνία», ένα new deal, στο Κογκρέσο για γύρω στα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια για επενδύσεις σε υποδομές. Οπότε είναι εύλογη η συζήτηση για αυτή η αναβίωση, τουλάχιστον στις ΗΠΑ. Στην Ευρώπη τίποτα ανάλογο δεν δρομολογείται. Όμως, και εδώ η άρχουσα τάξη προσποιείται ότι η δημοσιονομική και επενδυτική πολιτική της ΕΕ διαπνέεται από τον Κεϋνσιανισμό.Το πρόβλημα με τον ΚεϊνσιανισμόΤί είχε πει ο Καλέτσκυ; Επιχειρηματολόγησε ότι, ναι, η άρχουσα τάξη αγκαλιάζει την Κεϋνσιανή λογική όταν η κρίση βαθύνει πολύ προτάσσοντας την ανάγκη καταπολέμισης της ανεργίας μέσω κρατικού δανεισμού και δαπανών για την στήριξη της εργασίας. Πράγματι, αυτό είναι προς το συμφέρον του καπιταλισμού στις δύσκολες στιγμές του, όπως αποδείχθηκε σε πολλές στιγμές κρίσεις που ο καπιταλισμός ξεπέρασε είτε μέσα από εξοπλισμούς είτε μέσα από αυτό που γίνεται σήμερα στις ΗΠΑ. Όμως, σύμφωνα με τον Καλέτσκυ, ακόμα και στη μέση της χειρότερης κρίσης, το αστικό σύστημα εξουσίας ποτέ δεν πρόκειται να κάνει κάτι παραπάνω από το απολύτως ελάχιστο που απαιτείται για να ορθοποδήσει λίγο ο καπιταλισμός. Πολύ γρήγορα όμως, με το που συνέρχεται η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, οι κυβερνήσεις εγκαταλείπουν τον Κεϋνσιανισμό. Κι αυτό γιατί η ανεργία ήταν πρόσχημα και το πραγματικό ζητούμενο ήταν η επιστροφή της κερδοφορίας σε κάποιο επίπεδο που είναι απολύτως συμβατό με σημαντικό ποσοστό ανεργίας και φτώχιας των πολλών.Κάτι αντίστοιχο σήμερα χαρακτηρίζει τον Πράσινο Κεϋνσιανισμό: το εγχείρημα της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής μέσα από Κεϋνσιανού τύπου δημόσιες δαπάνες που στόχο έχουν την σημαντική αύξηση των επενδύσεων σε πράσινες μορφές ενέργειας κλπ. Η λογική της κριτικής του Καλέτσκυ ισχύει κι εδώ: το αστικό κράτος, ακόμα κι όταν επενδύει στην πράσινη μετάβαση, θα σταματήσει να το πράττει πολύ πριν ολοκληρωθεί η πράσινη μετάβαση! Γιατί; Επειδή, όπως μιλούν για την ανεργία όταν το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κερδοφορία έτσι κι όταν μιλούν για την κλιματική αλλαγή, στην πραγματικότητα, ενδιαφέρονται για δύο πράγματα: πρώτον, να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους στην κοινή γνώμη ως τους σωτήρες του πλανήτη και, δεύτερον, να μεγιστοποιήσουν την κερδοφορία κάποιων εταιρειών που κερδίζουν από ανεμογεννήτριες κλπ.Όπου και να κοιτάξουμε αυτές τις μέρες βλέπουμε την κριτική του Μιχάλ Καλέτσκυ να επιβεβαιώνεται. Πάρτε για παράδειγμα τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ αντιμετωπίζει το θέμα του εμβολιασμού, το θέμα της πανδημίας. Κάνουν μόνο τα ελάχιστα που χρειάζονται. Δηλαδή, μπορεί να αγοράζουν εμβόλια από κοινού – και αυτό δεν είναι καθόλου κακό – αλλά δεν λένε κουβέντα για κοινή πρωτοβάθμια φροντίδα χρηματοδοτούμενη από την ΕΕ.Περιληπτικά, όπως προέβλεψε ο Καλέτσκυ, ο Κεϋνσιανισμός (είτε ο «καφέ», είτε ο «πράσινος», είτε ο… «πανδημικός) μπαίνει στο περιθώριο από τους κυβερνώντες πολύ πριν πετύχει ακόμα και εκείνα που θα μπορούσε να πετύχει εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Κι αυτό επειδή το καπιταλιστικό σύστημα διέπεται από μία δύναμη, ένα μοτίβο, μια προτεραιότητα: τον πλουτισμό των λίγων που έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα στα μέσα παραγωγής αγαθών (εργοστάσια) αλλά και φαντασιακού κεφαλαίου (χρηματοπιστωτικό σύστημα).Το συμπέρασμα για εμάς, για το ΜέΡΑ25, είναι προφανές: Όσο χρήσιμα κι αν είναι τα εργαλεία του Πράσινου Κεϋνσιανισμού σε μια μεταβατική περίοδο, δεν αρκούν.Γιατί οι  ισχυροί λατρεύουν τη λιτότητα;Το αφήγημα της λιτότητας δεν είναι πια της μόδας. Εκεί που το 2010 στη Βρετανία, στην ΕΕ και στις ΗΠΑ μιλούσαν συνεχώς για το πόσο σημαντικό είναι να υπάρξει περιορισμός των κρατικών δαπανών έτσι ώστε να μην ξεφύγει το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, έτσι ώστε να μην ξεφύγει το δημόσιο χρέος, αυτή η προώθηση των πολιτικών λιτότητας ως αναπόφευκτες και λογικές σήμερα εξέλειψε.Δεν λέω βέβαια ότι δεν εφαρμόζεται η λιτότητα. Λέω ότι το αφήγημα της λιτότητας έχει μπει στο περιθώριο. Η Financial Times, η Wall Street Journal, οι Βρυξέλλες, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης εδώ στην Ελλάδα, όλοι τους σήμερα παραδέχονται, υπό το φάντασμα της πανδημίας, ότι η λιτότητα ήταν ένα λάθος. Για αυτό αποδέχονται τη δημοσιονομική χαλάρωση, την πολιτική χαλαρού δανεισμού – ακόμα και ο κ. Σταϊκούρας μπορεί να δανείζεται όσα θέλει με τη ΕΚΤ να τα αγοράζει τα ομόλογα. Κυριαρχεί λοιπόν αυτή η φιλολογία ότι η λιτότητα τελείωσε. Αυτό βέβαια… θεωρητικά, σε επικοινωνιακό επίπεδο. Επί της ουσίας, στην ΕΕ αλλά και στις ΗΠΑ ακόμα εφαρμόζεται αυτό που ονομάζω «δομική λιτότητα» – δηλαδή δημοσιονομική πολιτική που, αν και επιτρέπει μεγάλα κρατικά ελλείμματα για να αντικατασταθούν μισθοί και επιχειρηματικά έσοδα εν μέσω πανδημίας, αρνείται πεισματικά να επενδύσει σε δημόσια αγαθά, σε νέες τεχνολογίες κλπ.Σε αυτό το σημείο έχει σημασία, συνοδοιπόροι, να θυμηθούμε ποιος είναι ο βασικός λόγος που οι ισχυροί, το μεγάλο κεφάλαιο, πάντοτε ρέπουν προς τη λιτότητα. Είναι αλήθεια ότι η λιτότητα πλήττει και την καπιταλιστική συσσώρευση. Βλέπουμε έναν ευρωπαϊκό καπιταλισμό, που λόγω λιτότητας που ξεκίνησε να εφαρμόζεται στην Ελλάδα το 2010, και μετά επεκτάθηκε στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, στην Ιταλία, στην ίδια τη Γερμανία, έχει πληγεί από τη λιτότητα.Αν μελετήσουμε τα στοιχεία της τελευταίας δεκαετίας, θα δούμε πως η συσσώρευση κεφαλαίου στην Ευρώπη έχει μειωθεί σημαντικά σε  σχέση με τις ΗΠΑ, την Κίνα ακόμα και την Ινδία. Και αναρωτιέται ένας σοβαρός προοδευτικός άνθρωπος: «Γιατί βάζουν τα χέρια τους και βγάζουν τα μάτια τους;» Τόσο πολύ είναι κολλημένοι με τη λιτότητα που δημιουργούν υφεσιακές διαδικασίες που πλήττουν ακόμα και το μεγάλο κεφάλαιο;Η απάντηση, θα μου επιτρέψετε να πω, δόθηκε σε ένα κείμενο που είχε γράψει ο Μαρξ, το οποίο ποτέ δεν το ολοκλήρωσε και το οποίο δημοσιεύτηκε το 1939 με τον τίτλο Grundrisse. Πέραν των πολύ δύσκολων θεωρητικών ζητημάτων για τα οποία γράφει ο Μαρξ, αφηγείται και μια διδακτική, πραγματική, ιστορία. Αφορά τον κ. Πηλ, έναν άγγλο καπιταλιστή. Ο κ. Πηλ, ήταν ένας μεσαίου βεληνεκούς καπιταλιστής ο οποίος είχε κάποια εργοστάσια, κάποιες μετοχές, και γύρω στα 1845 άρχισε να ψυχανεμίζεται – κι είχε και δίκιο – ότι ερχόταν μεγάλη οικονομική κρίση (που, πράγματι, ήρθε το 1847 πυροδοτώντας τις επαναστάσεις του 1848). Ο κ. Πηλ, λοιπόν, προβλέποντας την κρίση, πουλάει όλες του τις μετοχές, τα εργοστάσιά του, το σπίτι του και αγοράζει τέσσερα μεγάλα καράβια, τα οποία τα φόρτωσε με προμήθειες – με τρόφιμα, με κατασκευαστικά υλικά, με εργαλεία, μέχρι και ατμομηχανές έβαλε μέσα, σπόρους, συν τριακόσιους προλετάριους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Κατόπιν, με τα τέσσερα πλοία αυτά, αφήσανε πίσω τους τον Τάμεση και κατευθύνθηκαν προς την Αυστραλία, όπου έδεσαν σε ένα λιμάνι της Δυτικής Αυστραλίας όπου και αποβιβάστηκαν.Στόχος του κ. Πηλ ήταν, αφού δεν τα πήγαινε καλά ο αγγλικός καπιταλισμός, να ιδρύσει έναν ουτοπικό καπιταλισμό με τον ίδιο καπιταλιστή/φεουδάρχη/αρχηγό στη Δυτική Αυστραλία. Είχε πάρει και 50.000 λίρες μαζί του, άρα είχε κεφάλαιο χρηματικό, είχε κεφαλαιουχικά αγαθά (δηλαδή μηχανές), κεφάλαιο στη μορφή σπόρων, εργαλείων κλπ. Το αποτέλεσμα; Μέσα σε έξι μήνες ο κ. Πηλ έμεινε μόνος του! Γιατί; Ο κ. Πηλ έμεινε μόνος του επειδή οι τριακόσιοι προλετάριοι τον εγκατέλειψαν. Βλέπετε η Δυτική Αυστραλία διέθετε μεγάλη έκταση ακατοίκητης εύφορης γης. Έτσι, οι προλετάριοι του κ. Πηλ ένας-ένας έφυγαν, πήγαν παραδίπλα, κι άρχισαν να καλλιεργούν τη γη και να ζουν αυτόνομα. Οπότε έγραψε ο Μαρξ λέει, ο κ. Πηλ εξήγαγε από την Αγγλία τεχνολογία, εργατική δύναμη, χρήματα, τεχνογνωσία. Εκείνο όμως που δεν κατάφερε να εξαγάγει ήταν τον αγγλικό καπιταλισμό!Γιατί αναφέρομαι σε αυτή την ιστορία; Πώς σχετίζεται αυτή η ιστορία με τη λιτότητα; Για τον εξής λόγο: Η μεγάλη αγωνία του κάθε καπιταλιστή είναι ότι θα την πατήσει όπως ο κ. Πηλ. Αυτό που συνειδητοποίησε ο κ. Πηλ όταν πήγε στη Δ. Αυστραλία είναι ότι το χρήμα, από μόνο του, δεν είναι δύναμη. Το χρήμα ενδυναμώνει τον καπιταλιστή στον βαθμό που ο εργαζόμενος δεν έχει επιλογές. Η δύναμη του κεφαλαίου προκύπτει από την έλλειψη επιλογών του εργαζόμενου. Η λιτότητα, λοιπόν, βασίζεται, πέραν από τους φόβους για πληθωρισμούς, για χρέη κλπ, στην ιδέα ότι αν ξοδεύονται χρήματα για τον εργαζόμενο (π.χ. αν δώσουμε στον εργαζόμενο για  παράδειγμα ένα βασικό εισόδημα, εάν ο εργαζόμενος έχει δωρεάν παιδεία για τα παιδιά του/της, αν έχει πρόσβαση στη δωρεάν υγεία) ξαφνικά ο εργαζόμενος έχει  εναλλακτική στο να πει «ναι» στην άθλια ιδιωτική σύμβαση μισθωτής εργασίας που του προτείνει ο κ. Πηλ ή οποιοσδήποτε καπιταλιστής. Εδώ έγκειται η πεμπτουσία της λιτότητας.Ο καπιταλιστής και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι έχουν κάθε λόγο, ακόμα κι αν είναι  να πληγεί η συσσώρευση κεφαλαίου (όπως γίνεται στην Ευρώπη σήμερα) να δώσει όλη του την έμφαση στη λιτότητα για να στερήσει από τον εργαζόμενο, από  τον φτωχότερο, από τις λαϊκές μάζες, τις εναλλακτικές. Η δύναμη του καπιταλιστή πάνω στην εργασία προκύπτει από αυτή την στέρηση εναλλακτικών στο μισθό και τις συνθήκες δουλειάς που προσφέρει ο καπιταλιστής στον εργαζόμενο. Αυτό είναι ο καπιταλισμός, τον οποίο ο κ. Πηλ απέτυχε να εξάγει στην Δ. Αυστραλία λόγω των εναλλακτικών που προσέφερε ο νέος τόπος στους προλετάριους. Καπιταλισμός δεν είναι ούτε τα χρήματα ούτε το χρέος ούτε τα ομόλογα. Είναι η διαδικασία εξαγωγής υπεραξίας από τον εργαζόμενο. Και η αγωνία του καπιταλιστή, είτε αυτός είναι η Siemens είτε ο κ. Πηλ, είναι ότι οι εργαζόμενοι θα αποκτήσουν εναλλακτικές και θα λακίσουν. Αυτή είναι η ουσία και των πολιτικών λιτότητας: Πως να μεγιστοποιηθεί η εξουσία του κεφαλαίου μέσα από την συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που προσφέρει εναλλακτικές στους εργαζόμενους.Το Δόγμα του Σοκ, που περιέγραψε γλαφυρά η Naomi Klein, αυτό τον σκοπό έχει: με μερικές σοκαριστικές περικοπές δαπανών, όπως στην Ελλάδα των Μνημονίων, η εργατική τάξη να πάρει το μήνυμα. Σήμερα, το Δόγμα του Σοκ επανέρχεται καθώς η Χρεοδουλοπαροικία που γέννησε η λιτότητα από το 2010 έως σήμερα βαθαίνει. Το βλέπουμε στα εργασιακά εδώ στην Ελλάδα. Αυτό κάνει ο κ. Χατζηδάκης με το υπό κατάθεση νομοσχέδιό του. Τα γνωρίζουμε όλα αυτά, αλλά έχει σημασία να τα ξαναδούμε συνολικά και αποστασιοποιημένα.ΤεχνοφεουδαρχίαΠολλοί φίλοι και σύντροφοι ανά τον κόσμο μιλούν ακόμα περί νεοφιλελευθερισμού παρουσιάζοντάς τον ως το ιδεολόγημα της κυρίαρχης τάξης. Είναι λάθος να ασχολούμαστε με τον νεοφιλελευθερισμό. Δεν υπάρχει νεοφιλελευθερισμός. Ήταν πάντα ένα επικοινωνιακό τρικ. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται από το 1975 και μετά – κι απ’ τη Θάτσερ κι απ’ τον Ρέιγκαν κι απ’ την ΕΕ κι από αυτή την κυβέρνηση κι από τις προηγούμενες, δεν είναι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Κανείς από τους κυβερνώντες που δανείζονται «τσιτάτα» νεοφιλελεύθερα για να διακοσμούν τους λόγους τους δεν προσπάθησε πραγματικά ούτε να συρρικνώσει το κράτος ούτε να απελευθερώσει τις αγορές. Ιδίως μάλιστα από το 2008, ακόμα και ο όρος καπιταλισμός είναι εκτός πραγματικότητας!Δεν ζούμε καν πια στον καπιταλισμό, όσο περίεργο και να ακούγεται. Η γιγαντιαία χρηματοπιστωτική κρίσης του 2008, σε συνδυασμό με τις νέες ψηφιακές τεχνολογίες που δημιουργούν τεράστιες οικονομίες κλίμακας, γέννησε αυτό που ονομάζω Τεχνοφεουδαρχία. Επί της ουσίας, οι μεγάλες επιχειρήσεις επιβιώνουν αποκλειστικά από κρατικό χρήμα. Δεν βασίζονται πλέον στη δική τους ιδιωτική συσσώρευση κεφαλαίου. Αν αυτή τη στιγμή η κεντρική τράπεζα της Ευρώπης, η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας, και βέβαια η κεντρική τράπεζα της Αμερικής σταματήσουν να παράγουν χρήμα με τη σέσουλα, το οποίο να ρέει μέσα από τις ιδιωτικές τράπεζες καταλήγοντας στις επιχειρήσεις-κολοσσούς, καταρρέει το όλο σύστημα.Άρα δεν ζούμε σε καπιταλιστικό σύστημα σαν εκείνο που μελετούσε ο Μαρξ και το οποίο στηρίζεται στο κέρδος των ιδιωτών-καπιταλιστών το οποίο αποτελεί την μετουσίωση της υπεραξίας των εργαζόμενων και την χρηματικοποίηση της υπεραξίας αυτής στις αγορές αγαθών και υπηρεσιών. Απόδειξη ότι, φέτος, για πρώτη φορά έχουμε αρνητική μέση κερδοφορία την ώρα που ο πλούτος της ολιγαρχίας αυξάνεται ραγδαία. Πως συμβαίνει αυτό; Ως εξής.Η ΕΚΤ τυπώνει βουνά από ευρώ. Το δανείζουν με αρνητικό (!) επιτόκιο σε τράπεζες όπως η Deutsche Bank. Η Deutsche Bank το δανείζει με μηδενικό επιτόκιο σε εταιρείες όπως η Siemens. Η Siemens έχει ήδη αποταμιεύσεις που δεν επένδυσε επειδή φοβάται ότι δεν θα υπάρξει ζήτηση για επί πλέον προϊόντα από τις μάζες (λόγω της λιτότητας που πλήττει τους πολλούς). Έτσι, η Siemens παίρνει το χρήμα που της δάνεισε η Deutsche Bank με μηδενικό επιτόκιο και το χρησιμοποιεί για να αγοράσει μετοχές της… Siemens στο χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης. Οι πρόσοδοι της Siemens είναι εγγυημένες καθώς, αγοράζοντας τις μετοχές της, αυξάνεται η αξία της μετοχής της Siemens. Χαράς ευαγγέλια για τους διευθυντάδες της Siemens καθώς τα μπόνους τους εξαρτώνται από την τιμή της μετοχής της εταιρείας. Προσέξατε πως δημιουργήθηκαν πρόσοδοι για τους ιδιοκτήτες και διευθυντές της Siemens χωρίς να υπάρξει ούτε ένα ευρώ παραπάνω επιχειρηματικών κερδών της Siemens ή παραγωγικών επενδύσεων;Παράλληλα οι ψηφιακές τεχνολογίες δημιουργούν κάτι ακόμα χειρότερο από φυσικά μονοπώλια. Δημιουργούν εταιρείες-πλατφόρμες που ξεφεύγουν από κάθε ορισμό του καπιταλισμού. Την στιγμή που μπαίνεις στο Facebook φεύγεις από τον καπιταλισμό. Το ίδιο όταν μπαίνεις στην Amazon. Μπαίνεις σε οικοσύστημα το οποίο ανήκει σ’ έναν άνθρωπο! Σε έναν άνθρωπο στον οποίο ανήκουν τα πάντα εντός του εν λόγω οικοσυστήματος. Του ανήκουν όλα τα ψηφιακά «μαγαζιά», έχει πλήρη έλεγχο στο τι μπορείς να αγοράσεις εντός της πλατφόρμας του, σε κάθε τι που αγοράζεις, βλέπεις, ακούς, συναισθάνεσαι. Σου προτείνει να αγοράσεις πράγματα που ούτε οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν ότι σε ενδιαφέρουν. Αυτό δεν είναι καπιταλισμός. Αυτό είναι high tech φεουδαρχία. Και γι’ αυτό ονομάζω Τεχνοφεουδαρχία τον ύστερο, μετά το 2008, καπιταλισμό. Αυτός είναι ο λόγος που δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα που πέφτει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν, π.χ., καταφέρονται εναντίον των «νεοφιλελεύθερων πολιτικών» της Νέας Δημοκρατίας, του «νεοφιλελεύθερου» Σχέδιου Πισσαρίδη κλπ. Ούτε νέα είναι ούτε φιλελεύθερα είναι αυτά τα σχέδια. Ούτε και έχουν σχέση με την καπιταλιστική αγορά. Τα πάντα γίνονται έτσι ώστε το κράτος να αναπαράγει την αρπακτική ολιγαρχία στο πλαίσιο μιας νέας φεουδαρχίας η οποία είναι τεχνολογικά αναπτυγμένη και στηρίζεται και η οποία βασίζεται στο χρήμα των κεντρικών τραπεζών. Εν πολλοίς, ζούμε πράγματι στον Καιρό της Τεχνοφεουδαρχίας.Μην γενικεύουμε! Η κρίση ωφελεί το 20-30%Δεν πρέπει να γενικεύουμε, ιδίως εν μέσω πανδημίας. Ζούμε σε βαθιά ταξική κοινωνία. Το να βγαίνουμε και να λέμε – και αυτό είναι και αυτοκριτική αν θέλετε –ότι η ελληνική οικονομία καταρρέει στο σύνολό της είναι λάθος. Ακόμα και την περασμένη χρονιά, εν μέσω πανδημίας, ένα 20-30% των συνανθρώπων μας, των συμπολιτών μας, τα πάνε καλύτερα. Τα πάνε καλύτερα όσον αφορά το πραγματικό τους εισόδημα και την πραγματική τους αγοραστική αξία.Κάποιοι από μας που έχουμε σταθερό μισθό, που δεν επλήγη από την πανδημία, αναγκαστήκαμε να αποταμιεύσουμε, κλεισμένοι στα σπίτια μας χωρίς να ξοδεύουμε. Το πραγματικό εισόδημα και ο πραγματικός πλούτος αυτού του 25-30% της ελληνικής κοινωνίας και παγκοσμίως, σε ολόκληρη την Ευρώπη, την Αμερική κλπ, έχει βελτιωθεί η οικονομική τους κατάσταση. Πρέπει να το θυμόμαστε αυτό. Ιδίως όταν σκεφτόμαστε το εκλογικό τοπίο. Οπότε δεν πρέπει να γενικεύουμε ισχυριζόμενοι ότι όλοι έχουν πέσει στο βάραθρο. Εν πολλοίς, αυτό που λέει η κυβέρνηση ότι συσσωρεύονται αποταμιεύσεις είναι αλήθεια.Αν προσθέσετε σε αυτό κάποιους λίγους, πολύ λίγους, που έχουν πρόσβαση στον αρπακτικό παρασιτικό καπιταλισμό (π.χ. χρήματα που ξοδεύει η κυβέρνηση στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, στο ψηφιακό παρακράτος, στις διαφημιστικές εταιρείες, στα αρπακτικά ταμεία, τις εταιρείες μελετών κλπ) το συμπέρασμα είναι αμείλικτο: Το χάσμα που χωρίζει την ολιγαρχία από τους πολλούς βαθαίνει, με τους λίγους να ωφελούνται σε απόλυτες τιμές από την κρίση και τους πολλούς να καταβαραθρώνονται από την μεσαία τάξη και το προλεταριάτο στο πρεκαριάτο. Πρόκειται για τεκτονικές αλλαγές στα έγκατα της κοινωνίας που προαναγγέλλουν μια νέα διχόνοια, νέα πόλωση, νέες κοινωνικές συγκρούσεις.Το αυξανόμενο πρεκαριάτο δεν αυτοπροσδιορίζονται ως θύματαΣυνοδοιπόροι, είναι λάθος να απευθυνόμαστε στα μέλη του πρεκαριάτου σα να είναι θύματα. Μπορεί να είναι θύματα, αλλά οι ίδιοι – ευτυχώς – δεν θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως θύματα. Προσδιορίζονται από τις ανησυχίες τους, προσδιορίζονται από τις κακουχίες που περνάνε, αλλά ταυτόχρονα αυτοπροσδιορίζονται με τα συμφέροντά τους, με τις φιλοδοξίες τους. Και ξέρετε κάτι; Πολλοί λίγοι από αυτούς ενδιαφέρονται για το συλλογικό. Πάρα πολλοί, λόγω της κατάστασής τους σκέφτονται για πάρτη τους. Και δεν είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο. Αυτή τη στιγμή ένα νέο παιδί 15, 18, 20 χρονών στο Μουμπάι της Ινδίας, το όνειρό του δεν είναι μια καλή συλλογική σύμβαση εργασίας σε μια καλή εξασφαλισμένη θέση εργασίας σε κάποιο τομέα. Ξέρετε ποιο είναι το όνειρό του; Να πάει στη Silicon Valley, να εφεύρει το επόμενο καταπληκτικό app, να κάνει κι ένα start up, και να περιμένει να έρθει ο Elon Musk να του προσφέρει 50 εκατομμύρια δολάρια για να του εξαγοράσει την επιχείρησή του. Αυτό είναι το όνειρό του. Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε όχι γιατί αυτό το όνειρο μπορεί ποτέ να ευοδωθεί – μπορεί να ευοδωθεί για ένα άτομο, για πέντε άτομα, αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι η έξοδος από την κρίση – αλλά επειδή, όταν μιλάμε εμείς σε αυτούς τους ανθρώπους, στους νέους ανθρώπους ιδίως, στα μέλη του πρεκαριάτου, τα οποία είναι θύματα της τεχνοφεουδαρχίας, έχει πολύ μεγάλη σημασία να μην απευθυνόμαστε σε αυτούς σα να είναι θύματα, κατατρεγμένοι, γης οι κολασμένοι, κλπ.Το αφήγημά μας πρέπει να είναι άλλο, να απευθύνεται στις ιδιωτικές τους, ίσως συμφεροντολογικές, φιλοδοξίες με τρόπο όμως που τους εισάγει στην κεντρική μας ιδέα: Μόνο μέσα από συλλογική πάλη μπορούν να κατακτήσουν τις θεσμικές, δομικές αλλαγές που θα καταστήσουν εφικτές τις φιλοδοξίες τους.Γενικότερα, αν πάρουμε αυτά τα δύο μαζί, το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας αυτή τη στιγμή ωφελείται και πως το πρεκαριάτο, δεν αυτοπροσδιορίζονται ως θύματα, καταλήγουμε ότι η γλώσσα του «εργατισμού» δεν βοηθά πια. Ναι, και βέβαια πρωταρχικός μας στόχο πρέπει να είναι η διασφάλιση εργασιακών δικαιωμάτων που πήρε αιώνες να εξασφαλιστούν, π.χ. του οκτάωρου, των υπερωριών, των συλλογικών συμβάσεων κλπ. Όμως, αν απλά καλούμε τους εργαζόμενους να συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις υπέρ αυτών των κεκτημένων, δεν θα τους συγκινήσουμε.Ενα μικρομεσαίο στέλεχος διαφημιστικής εταιρείας, ή public relations, θα γυρίσει να μας πει: «Τι μου λέτε για οκτάωρο; Εγώ δουλεύω 14 ώρες την ημέρα και θα δούλευα και δωρεάν 14 ώρες την ημέρα μπας και πάρω εκείνη τη θέση του υποδιευθυντή που θα μου δώσει πέντε χιλιάρικα τον μήνα». Το ίδιο και με τον ντελιβερά στον οποίο εμείς μιλάμε για τριανταπεντάωρο ή ακόμα και τριαντάωρο κι εκείνος κουνά το θλιμμένα το κεφάλι πριν μας απαντήσει: «Τι είναι αυτά που μου λέτε; Εγώ δε μπορώ να επιβιώσω δουλεύοντας 14 ώρες την ημέρα και εσείς μου μιλάτε για οκτάωρα;»Οι πιο πάνω σκέψεις στόχο έχουν να αναδείξουν τη δυσκολία που έχουμε, εν μέσω Τεχνοφεουδαρχίας, να προβάλουμε το πρόταγμά μας, τις πολιτικές μας, το όραμαά μας με τρόπο που να πείθει αυτούς τους ανθρώπους: εκείνους που οφελήθηκαν, πρόσκαιρα, από την κρίση, και τους άλλους που βυθίστηκαν βαθύτερα στο πρεκαριάτο. Ποια είναι η γλώσσα, η οποία μπορεί να έχει αντίκτυπο στο μυαλό και στην ψυχή του πρεκαριάτου; Ακόμα και του μικρομεσαίου στελέχους της διαφημιστικής εταιρείας στο οποίο αναφέρθηκα; Εδώ έχει πολύ μεγάλη σημασία να πάμε πέραν του Πράσινου Κεϋνσιανισμού. Ο Πράσινος Κεϋνσιανισμός είναι, βέβαια, κομμάτι της λογικής μας, εργαλείο στην εργαλειοθήκη μας. Είναι χρήσιμος ο Πράσινος Κεϋνσιανισμός, αλλά δεν αρκεί. Και δεν αρκεί για τους λόγους που ανέφερε ο Μιχάλ Καλέτσκυ το 1943.Οικουμενικό Βασικό ΕισόδημαΑυτή τη στιγμή που μιλάμε η ΕΚΤ στην Ευρώπη, το Federal Reserve στην Αμερική, η Τράπεζα της Αγγλίας, της Σουηδίας, της Ελβετίας, της Ιαπωνίας κλπ τυπώνουν οροσειρές χρήματος. Και τα δίνουν στις ιδιωτικές τράπεζες που με τη σειρά τους τα δίνουν στις μεγάλες επιχειρήσεις, που με τη σειρά τους αγοράζουν τις ίδιες τους τις μετοχές και γι’ αυτό τα χρηματιστήρια πηγαίνουν καταπληκτικά. Βέβαια, οι λαοί δεν ωφελούνται καθόλου από αυτή τη διαδικασία. Για την ακρίβεια το αντίθετο γίνεται.Όμως, το γεγονός ότι το λεφτόδεντρο λειτουργεί αυτή τη στιγμή και παράγει πάρα πολύ χρήμα μας μας εφοδιάζει με σημαντικές δυνατότητες και επιχειρήματα. Για παράδειγμα, μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε για το οικουμενικό βασικό εισόδημα. Δεν αναφέρομαι στο «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» που μας έφερε στην Ελλάδα η τρόικα μόνο και μόνο για να αντικαταστήσει τα «ακριβότερα» επιδόματα αναπηρίας, τέκνων, ανεργίας κλπ. Όχι, αναφέρομαι σε ένα αξιοπρεπές ποσόν που εισπράττουν όλοι οι πολίτες. Αν θυμάστε, τον Μάρτιο του 2020 – με την αρχή της πανδημίας – το DiEM25 πανευρωπαϊκά πρότεινε η ΕΚΤ να δώσει 2.000 ευρώ σε κάθε κάτοικο της ευρωζώνης. Βγήκαν αμέσως τα τρολς της κυβέρνησης να πουν για εμάς ότι «πάλι ανακάλυψαν το λεφτόδεντρο». Έλα όμως που το λεφτόδεντρο το ανακάλυψε η ίδια η τρόικα, η ίδια η ολιγαρχία; (Σημ. Από την 1η Μαρτίου 2015, η ΕΚΤ έχει τυπώσει πάνω από 5 τρις και τα έχει μοιράσει στις τράπεζες!)Το ότι, λοιπόν, το λεφτόδεντρο ήδη γεννά χρήμα είναι κάτι που πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Τα μέλη του πρεκαριάτου, αλλά κι οι περισσότεροι πολίτες, είναι έτοιμοι να συναινέσουν στην πιο κάτω απλή σκέψη: «Το τυπώνουν που το τυπώνουν το χρήμα. Γιατί να το δίνουν στη Deutsche Bank για να το δίνει στη Siemens,  για να αγοράζει η Siemens μετοχές της Siemens για να ανεβαίνει ο μισθός του στελέχους της Siemens, του οποίου ο μισθός είναι συμβεβλημένος με την τιμή της μετοχής της Siemens; Είναι ανοησία αυτό, δεν βοηθάει, δεν τα έχει ανάγκη το στέλεχος της Siemens και δε βοηθιέται και κανένας, ούτε εσύ, ούτε η Ευρώπη συνολικά από αυτό.»Από εκεί και έπειτα, είναι εύκολο να μας ακούσουν τόσο τα μέλη του πρεκαριάτου όσο και οι κάπως ωφελημένοι από την κρίση όταν απαιτούμε τα χρήματα του λεφτόδεντρου να πάνε σε όλους. Μπορούν πράγματι οι πολίτες να καταλάβουν πως μπορεί έτσι να εφαρμοστεί το οικουμενικό βασικό εισόδημα. Ακόμα και οι πιο πεπεισμένοι αντικρατιστές θα ντραπούν να μας πουν: «Τι είναι αυτά που λέτε; Δεν γίνονται τέτοια πράγματα;». Γίνονται. Πριν λίγες μέρες ο Μπάιντεν μοίρασε 1.400 ευρώ σε κάθε Αμερικανό!Αυτό μπορεί να μπει στην ψυχή και στο μυαλό της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων. Το γεγονός ότι η ΕΚΤ δεν πρόκειται να το κάνει (δηλαδή να μοιράσει χρήματα στους πολίτες) δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι θα έχουμε βάλει στο μυαλό ανθρώπων που δεν ακούν σήμερα την Αριστερά την ανατρεπτική ιδέα ότι, ναι, υπάρχει εναλλακτική – ότι θα μπορούσε το λεφτόδεντρο να μην ταΐζει την Siemens αλλά τις οικογένειες που αγωνιούν να βάλουν φαγητό στο τραπέζι.Λάθος & Παγίδα Λιτότητας η παραδοχή ότι το κράτος για να ξοδέψει πρέπει πρώτα να φορολογήσει ή να δανειστείΝαι, συνοδοιπόροι, θέλουμε να αυξηθεί η φορολογία των πλουσίων, της ολιγαρχίας, των μεγάλων επιχειρήσεων. Αλλά είναι μεγάλο λάθος, συνοδοιπόροι, να αποδεχθούμε την υπόθεση ότι το κράτος πρώτα θα πρέπει να φορολογήσει τον Μπέζος, τον Βαρδινογιάννη, τον Λάτση και μετά, με αυτά τα χρήματα, να πληρώσει για την παιδεία, την υγεία, την δημιουργία θέσεων εργασίας, το οικουμενικό βασικό εισόδημα.Ναι, θέλουμε ο Μπέζος, ο Βαρδινογιάννης κι ο Λάτσης να πληρώνουν ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ή ποσό στο κράτος, αλλά αυτό το θέλουμε για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν είναι ανάγκη να γίνει αυτό για να υπάρξει οικουμενικό βασικό εισόδημα. Δεν είναι ανάγκη να γίνει αυτό για να υπάρξει δημόσιο, Εθνικό Σύστημα Υγείας. Μπορεί να χρηματοδοτηθεί σήμερα το Εθνικό Σύστημα υγείας πριν πάρουμε ένα ευρώ από τον Βαρδινογιάννη, τον Τζεφ Μπέζος, τον Λάτση ή την Fraport. Αν κάνουμε το λάθος που κάνει η παρωχημένη Αριστερά (τόσο η σοσιαλδημοκρατική όσο κι η κομμουνιστική) ότι πρέπει να πάρουμε από τους πλούσιους για να παράσχουμε δημόσια υγεία/παιδεία, ξέρετε ποιον βοηθάει αυτό; Βοηθάει το αφήγημα της λιτότητας!Ας το αναλογιστούμε αυτό. Είναι σαν να λέμε: Θα πάρουμε χίλια ευρώ από τον τάδε ολιγάρχη για να τα δώσουμε στο ΕΣΥ. Ωραία, δεν διαφωνώ να το κάνουμε. Έστω όμως ότι δεν μπορούμε να του πάρουμε τα χίλια ευρώ, γιατί τα ‘χει στα Cayman Islands και δεν φτάνει εκεί εύκολα το μακρύ χέρι του Υπουργείου Οικονομικών. Τι θα πει αυτό; Ότι δεν υπάρχει περιθώριο να δώσουμε χίλια ευρώ στο ΕΣΥ; Όχι, θα τα δώσουμε. Και πού θα τα βρούμε; Θα τα τυπώσει η κεντρική μας τράπεζα. «Μα κι αν η ΕΚΤ δεν συναινέσει ποτέ;», θα ρωτήσει εύλογα κάποιος. Τότε, απαντάμε, πρέπει να ξανασκεφτούμε το πως μπορούμε να παράξουμε δική μας ρευστότητα, ως δημοκρατικό, κυρίαρχο κράτος.Το ριζοσπαστικό πρόταγμα: ένας εργαζόμενος – μία μετοχή – μία ψήφοςΘέλουμε να είμαστε ακόμα πιο ριζοσπάστες συνοδοιπόροι; Να πάμε πολύ πιο μακρυά από τον Πράσινο Κεϋνσιανισμό; Να χτυπήσουμε την Τεχνοφεουδαρχία στη ρίζα της, στο κύτταρό της; Νομίζω ότι, ναι, το θέλουμε.Αν πράγματι θέλουμε να είμαστε πραγματικά ριζοσπάστες, έχουμε υποχρέωση να εντοπίσουμε το κύτταρο της Τεχνοφεουδαρχίας. Ποιο είναι; Είναι η παράλογη ιδέα, η οποία όμως έχει περάσει ως φυσιολογική ιδέα στην κοινωνία – ακόμα και σε μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς – πως οι μέτοχοι των επιχειρήσεων είναι ιδιώτες που έχουν το δικαίωμα να αγοράζουν όσες περισσότερες μετοχές μπορούν και θέλουν να αγοράζουν.Για σκεφτείτε να λέγαμε ότι στο εκλογικό σύστημα προβλέπεται η αγορά ψήφων. Ότι κάποιος μπορεί να αγοράσει όσες ψήφους θέλει. Όπως υπάρχει ο «Ηρακλής», μια δευτερογενής αγορά για τα κόκκινα δάνεια, να υπάρχει μια αγορά για ψήφους. Νομίζω ότι ακόμα και στους πιο συντηρητικούς κύκλους θα υπήρχε γενική κατακραυγή. Κι όμως, όσον αφορά το θέμα της λήψης των αποφάσεων που έχουν πραγματική σημασία (δηλαδή των μεγάλων επιχειρήσεων, των τραπεζών κλπ), εκεί δεν έχουν πρόβλημα με την αγορά ψήφων (δηλαδή μετοχών) στη Γενική Συνέλευση τους!Θέλετε λοιπόν να είμαστε ριζοσπάστες; Θέλετε να μιλήσουμε για πραγματικό εκδημοκρατισμό της οικονομικής σφαίρας; Τότε να παλέψουμε για την αρχή «μία μετοχή, μία ψήφος, ένας εργαζόμενος». Είναι κάτι το οποίο νομίζω πρέπει να το συζητήσουμε και στο συνέδριό μας. Δεν είναι της στιγμής. Απλά θέλω να ξεφύγουμε λίγο από το πεπατημένο μονοπάτι της ψευδο-αριστερής σκέψης που είναι υποταγμένη στο σκεπτικό της λιτότητας και της ολιγαρχικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και διανομής.Είναι καθήκον μας, συνοδοιπόροι, να δώσουμε στους εργαζόμενους εκείνο που απελευθέρωσε από την μισθωτή δουλεία τους προλετάριους του κ. Πηλ: εναλλακτικές στην πώληση της εργατικής τους δύναμης.Είναι καθήκον μας να μην ξεχνάμε το δίδαγμα εκείνης της αφήγησης του Μαρξ που καταδεικνύει ότι το τέλος της εκμετάλλευσης ήρθε χωρίς καν να πάρουν τις 50.000 λίρες που είχε φέρει μαζί του ο κ. Πηλ.Αν θέλουμε να ρίξουμε την Τεχνοφεουδαρχία ούτε η φορολόγηση ούτε η αποχή από την χρήση των νέων τεχνολογιών βοηθά. Όχι, το ζητούμενο είναι η αναδιανομή των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων επί των μέσων παραγωγής και διανομής μαζί με την παροχή δημόσιων αγαθών και οικουμενικού βασικού εισοδήματος σε όλους.Έτσι μόνο θα επέλθει το οριστικό τέλος της Λιτότητας και της Τεχνοφεουδαρχίας.Τι πρέπει να κάνει τώρα η Ευρώπη: Το Πολιτικό Πρόγραμμα του DiEM25 για την δεκαετία του ‘20Αυτή ήταν η εισαγωγή μου στο κείμενο πολιτικής για την μετά την πανδημία εποχή του DiEM25. Δεν θα σας κουράσω διαβάζοντάς το – καθώς όλες και όλοι μας θα το διαβάσουμε προσεκτικά και θα στείλουμε τα σχόλια και τις τροποποιήσεις μας. Απλά θα σταθώ στις βασικές του γραμμές.Εντάσσεται στη φιλοσοφία που μόλις ανέπτυξα. Είναι ξεκάθαρο ότι η πανδημία κατέδειξε την αποτυχία της ΕΕ να προστατεύσει τους πολίτες, τόσο από την υγειονομική πανδημία όσο κι απ’ την οικονομική πανδημία. Η κρίση του ευρώ επιταχύνεται και βαθαίνει. Τρεις είναι οι άξονες στους οποίους κινείται το κείμενο του DiEM25 για μια πανευρωπαϊκή πολιτική για την περίοδο της δεκαετίας του ’20 που ξεκινάει τώρα:Το πρώτο έχει να κάνει με την υγεία, το δεύτερο με την κοινή ευμάρεια (την κοινή πράσινη ευημερία), και το τρίτο έχει να κάνει με την Ειρήνη.Όσον αφορά την υγεία, ακόμα και σήμερα, δεν αφορά την ΕΕ. Λοιπόν, αυτό δεν μπορεί να ισχύει πλέον. Η πανδημία μας δίδαξε όλους, ανεξάρτητα πολιτικής και κομματικής τοποθέτησης, ότι δε  μπορείς να αντιμετωπίσεις μιας πανδημία στην Ιταλία και όχι στη Γαλλία.  Αυτή είναι η φύση του κακού, η φύση της πανδημίας. Ότι δεν καταλαβαίνει από σύνορα. Όπως και με την κλιματική αλλαγή. Οπότε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας – από την φροντίδα των ηλικιωμένων, τα εμβόλια, τα μαζικά τεστ, την πρωτοβάθμια περίθαλψη.Από πού θα έρθουν τα χρήματα; Από την ΕΚΤ. Ας αποδράσουμε από τη συζήτηση που θέλουνε ο κ. Τσίπρας, ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Μακρόν, η κα Μέρκελ να μπούμε, για το ποιος θα φορολογηθεί για να πληρώσουμε για το δημόσιο σύστημα υγείας. Κανένας δεν χρειάζεται να φορολογηθεί. Πρέπει να φορολογηθεί για άλλους λόγους, αλλά μπορούμε να το πληρώσουμε σήμερα. Εάν η κα Λαγκάρντ τύπωσε 1,7 τρις ευρώ από τον περασμένο Μάρτιο μέχρι φέτος τον Απρίλιο να είστε σίγουροι και σίγουρες ότι μπορεί να χρηματοδοτήσει ένα εθνικό σύστημα πρωτοβάθμιας περίθαλψης, υγειονομικής φροντίδας. Αυτό είναι το ένα.Το δεύτερο: Η κοινή πράσινη ευημερία. Εδώ το κείμενο του DiEM25 ουσιαστικά τι κάνει; Είναι ένα ανθολόγιο των προτάσεων του DiEM25 και του ΜέΡΑ25 για την Πράσινη Νέα Συμφωνία.Το τρίτο αφορά την Ειρήνη. Αν βάλεις μαζί τις λέξεις: ευρωπαϊκή, εξωτερική και πολιτική ή ευρωπαϊκή, αμυντική και πολιτική καταλήγεις σε ανέκδοτο. Παράλληλα έχουμε μια ΕΕ η οποία όχι μόνο παράγει γεωπολιτικές εντάσεις στον υπόλοιπο κόσμο (είτε στην Μ. Ανατολή είτε στα ανατολικά της σύνορα σε συνδυασμό με το ΝΑΤΟ και την αμερικανική κυβέρνηση και το αμερικανικό στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα), αλλά και με την αποτυχία της στο να έχουμε ένα κοινό πράσινο ενεργειακό πρόγραμμα, το οποίο να οδηγεί στην απεξάρτηση πολύ γρήγορα από τα ορυκτά καύσιμα, η ΕΕ φουντώνει ακόμα περισσότερο τις εντάσεις, τόσο στα βορειονατολικά της σύνορα όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο.Όσον αφορά την Α. Μεσόγειο, οι θέσεις του ΜέΡΑ25 είναι γνωστές:  οι συμφωνίες με Νετανιάχου, Σίσυ, Exon Mobile, Totale, Μακρόν κλπ για εξορύξεις στην Α. Μεσόγειο, για αγωγούς φυσικού αερίου (π.χ. EastMed) που δεν θα γίνουν κλπ, αυτό είναι το καλύτερο δώρο στο καθεστώς Ερντογάν. Την πρότασή μας του ΜέΡΑ25 για περιφερειακή συνδιάσκεψη των χωρών της Α. Μεσογείου, την ενστερνίζεται το DiEM25 και την κάνει συνολική πρόταση για επίλυση του προβλήματος σε μεσογειακό πλαίσιο έτσι ώστε η ΕΕ να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε ολόκληρη η Μεσόγειος, όχι μόνο η Α. Μεσόγειος, να μετατραπεί σε θάλασσα πράσινης ειρήνης. Συνδυάζουμε δηλαδή την πράσινη μετάβαση με την ειρηνευτική διαδικασία που περικλείει ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο και τους γείτονές της.Κλείνοντας, έχει σημασία νομίζω να εντάσσουμε τόσο το λεξιλόγιό μας, την αφήγησή μας, όσο και τις πολιτικές μας σε ένα συνολικότερο πλαίσιο που αντιμετωπίζει αποτελεσματικά την κρίση της Τεχνοφεουδαρχίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, έχοντας υπόψη μας τι γίνεται παγκοσμίως και βέβαια καταλήγοντας σε συγκεκριμένες προτάσεις πολιτικής για κάθε χωριό, για κάθε πόλη της χώρας μας.

The post Πέραν του Πράσινου Κεϋνσιανισμού: Η ιδεολογικοπολιτική ατζέντα του ΜέΡΑ25 για την ανατροπή της Τεχνοφεουδαρχίας και την οικοδόμηση ενός Δημοκρατικού Μετακαπιταλισμού appeared first on Yanis Varoufakis.

Another Now Beyond Technofeudalism – in conversation with Giuseppe Iannaccone, Professor of Electronics at the University of Pisa

A conversation on the vision in my political science fiction novel ANOTHER NOW for an alternative world, beyond the present version of capitalism – which I call Technofeudalism. Here is a statement by Giuseppe Iannaccone on ANOTHER NOW before we had our discussion (which you can watch above): Another Now is a fascinating book. It is a science fiction novel, in which the author uses as a literary device the “many-world” theory to describe another world in which his vision of a market economy without capitalism has come to existence, following an alternative history that departed from our world in 2008, during the financial crisis. This device gives him the possibility to describe the details of the organization of this Another Now. Personally, I could identify with Costa, the technologist, one of the novel’s protagonists.

I21 is a series of conversations with Giuseppe Iannaccone on how to prepare for the future, and the impact of technology and science on society, jobs, culture, economics, education. The playlist of i21 is here: https://www.youtube.com/playlist?list…​ This conversation is part of the EVO4.0 research project, partly funded by the POR FESR Tuscany Region 2014-2020 (Action 1.1.4 sub b) within the Crosslab IT& Society of the Department of Information Engineering, Università di Pisa.

The post Another Now Beyond Technofeudalism – in conversation with Giuseppe Iannaccone, Professor of Electronics at the University of Pisa appeared first on Yanis Varoufakis.

Το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο των πολιτικών μας: Η εισήγησή μου στην 6η Συνεδρίαση της ΚΕ του ΜέΡΑ25, 17 ΑΠΡ 2021

Την 17η Απριλίου 2021 η Κεντρική Επιτροπή του ΜέΡΑ25 συζήτησε τις θέσεις του κόμματος, και του DiEM25, για τις πολιτικές αντιμετώπισης της Κρίσης που ενέτεινε η πανδημία – και για τις οποίες αυτές τις μέρες διαβουλευόμαστε πανευρωπαϊκά. (Διάβασε και πρότεινε τροποποιήσεις εδώ στο ελληνικό κείμενο). Στην εισαγωγική μου εισήγηση, ως Γραμματέας, αναφέρθηκα όχι τόσο στο υπό διαβούλευση κείμενο αλλά στο γενικότερο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου σκεφτόμαστε και πράττουμε ως κίνημα κι ως κόμμα. Ακολουθούν τα μέρη της τοποθέτησής μου:Το πρόβλημα με τον Πράσινο Κεϋνσιανισμό (24”-4’05”)Γιατί οι ισχυροί λατρεύουν την λιτότητα; (4’05”-11’52”)Τεχνοφεουδαρχία (11’52”-14’55”)Μην γενικεύουμε! Η Κρίση ωφελεί το 20% με 30% του πληθυσμού (14’55”-16’34”)Το αυξανόμενο Πρεκαριάτο δεν αυτοπροσδιορίζονται ως θύματα – και απαιτούν να μην τους απευθυνόμαστε ως θύματα (16’34”-20’42”)Οικουμενικό Βασικό Εισόδημα: ένα πραγματικά ριζοσπαστικό εργαλείο, εφόσον δεν χρηματοδοτείται από φόρους (20’42”-23’44”)Η παραδοχή ότι το κράτος για να ξοδέψει πρέπει πρώτα να φορολογήσει ή να δανειστεί είναι εσφαλμένη και μας οδηγεί στην παγίδα της Λιτότητας (23’44”-25’29”)Το πραγματικά ριζοσπαστικό πρόταγμα: ένας εργαζόμενος-μία μετοχή-μία ψήφος (25’29”-33’53”)Τι πρέπει να κάνει τώρα η Ευρώπη: Το Πολιτικό Πρόγραμμα του DiEM25 για την δεκαετία του ‘20 (33’53”)

 

The post Το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο των πολιτικών μας: Η εισήγησή μου στην 6η Συνεδρίαση της ΚΕ του ΜέΡΑ25, 17 ΑΠΡ 2021 appeared first on Yanis Varoufakis.

‘The Austerity Doctrine in the Time of Coronavirus’: Crucial Q&A on post-pandemic austerity with Brian Eno & Yanis Varoufakis plus special guests Stephanie Kelton & Naomi Klein

In the 3rd episode of Let’s Talk It Over regulars Brian Eno and Yanis Varoufakis welcomed very special guests Stephanie Kelton and Naomi Klein to discuss The Austerity Doctrine in the Time of Coronavirus. Here are some of the questions tackled in the program:Austerians for years told us that all hell would be unleashed on us if the government spent a little more. But, during the pandemic the same politicians/bureaucrats printed trillions. Where did all that government money come? Does it need to be repaid via higher taxesHas the pandemic ended the reign of austerity as policy and mindset?Or is austerity lurking in the shadows of the various stimulus plans, ready and willing to continue its destruction of human prospects and ecosystems?And here are some basic points that everyone must grasp regarding austerity:What is austerity in practice?It is a policy of cutting government spending as a means to reduce the budget deficit so as to slow down the built up of public debt – or even to run budget surpluses in order to reduce it.What is the fallacy on which austerity policies are founded?The failure to recognise that, unlike a person, family or company, the government cannot bank on its income being independent of its spending. You and I, if we choose not to spend money on new shoes, will keep that money. But not the government. If the government cuts spending during periods of falling private spending, then the sum of private and government spending will decline faster. But this sum is national income. So, austerian government spending cuts mean lower national income and fewer taxes. Thus, unlike you and I, when the government cuts its spending during tough times it is cutting its income too!What is austerity in essence?Austerity is hidden class war and war against the environment. That’s what austerity is. Recall that austerians, whatever they say in words, are never against government spending as such – as long as the money is spent on the rich and the polluters (Republican tax cuts, money for weapons, subsidies for fossil fuels). No, their gripe is with money spent on the weak and on maintaining priceless values, like clean air or public libraries.Why do the powerful adore austerity and despise public debt?If you ask them, they will go on and on about the perils of inflation and the fear of public debt. While it is true that the rich do fear inflation, a force that eats into the real value of their mountains of cash, and while it is also true that they do not want to be taxed so that poor kids can have health care or a good education, there is another explanation of their love of austerity: they like austerity because they want little people to have as few survival options as possible. Why? Marx has the answer here in the form of the lovely true story of Mr Peel. Back in the 1840s, sensing that a massive economic crisis was on the cards, Mr Peel bought a number of ships, filled them with food, seeds, equipment and 300 persons of the working-class, men, women, and children. But soon after their arrival in W. Australia, Mr. Peel’s plan was in ruins. What had happened? The transported labour force abandoned Mr Peel, got themselves nice plots of land in the surrounding wilderness, and went in ‘business’ for themselves. The workers’ access to alternatives meant that Mr Peel, though he took with him money, equipment and a workforce, could not take capitalism with him.Capitalist bosses understand this. They and their political agents fear, above all else, that public spending may give the little people too many alternatives. The more alternatives they have the lower the capitalist class’s hold over them. It is the fear of losing power, like Mr Peel, that lures them to austerity – even when austerity-induced depression depresses the capitalists’ capacity to find customers. After all, when that happens, the powerful can always depend on the money tree, the central bank, to mint money for them – never, of course, for the little people.In short, austerity helps the Mr Peels of the world reproduce themselves as capitalists.Is austerity dead in the water in the time of coronavirus? President Biden is pushing trillions of new government spending though Congress. PM Boris Johnson has distanced himself from austerity. Even the EU is paying lip service to the need to suspend austerity. Is this the end of austerity? Listen to Stephanie Kelton answer this crucial question… Meanwhile, note that the fact that government spends more during bad times does not necessarily mean that austerity is on hold. For example, if during this pandemic a previously austerian government only replaced lost incomes, yes, its spending went up but its fiscal stance remains one of structural austerity – in the sense that, the moment the pandemic passes, government spending goes back to its earlier stingy levels. If new investments are added to replaced incomes, yes, that would spell the end of austerity. In that sense, the jury is still out on Joe Biden and Boris Johnson – while it is clear that the EU remains stubbornly wedded to austerity.

To not miss DiEM-TV and LTIO subscribe to our channel here.

The post ‘The Austerity Doctrine in the Time of Coronavirus’: Crucial Q&A on post-pandemic austerity with Brian Eno & Yanis Varoufakis plus special guests Stephanie Kelton & Naomi Klein appeared first on Yanis Varoufakis.

A Covid-19 counterfactual for Europe – Project Syndicate

Imagine that the coronavirus pandemic, rather than undermining confidence in the European Union, had strengthened it. Imagine that Covid-19 had persuaded EU leaders to overcome years of acrimony and fragmentation. Imagine that it had catalysed the emergence this year of a stronger, more integrated bloc to which the world looked for global leadership.Imagine. It isn’t hard to do.At the end of February 2020, two weeks before the World Health Organisation declared a pandemic, the EU Council had already instructed the European Commission to coordinate Europe’s war against the coronavirus. Within days, the Commission compiled a list of essential gear in short supply across Europe, from protective equipment to intensive care units, and placed orders with manufacturers. It also convened Cov-Comm, a committee of top epidemiologists and representatives of EU public health systems to offer daily guidance. Liberated of the need to procure essential supplies and work out optimal travel and social distancing strategies, national governments concentrated on implementing the emergent EU plan.By the time, a month later, the pandemic had shown its teeth in northern Italy, truckloads of protective gear, oxygen canisters, intensive care machinery, and even doctors and nurses began to arrive from across Europe, all coordinated by Brussels. While the European Parliament debated the finer points of balancing civil liberties and public health, the Commission continued to map out, in cooperation with national governments, the needs of health-care systems across the EU.In March, Cov-Comm recommended lockdowns, with rules varying from region to region. The European Council backed the Commission’s plan for a quarantine rollout, to be reviewed daily. As Europeans entered quarantine, a network of mass testing centres was erected across the EU. Regular testing in every neighbourhood, near every school, and at or close to every workplace would enable a coordinated, safe exit from horizontal lockdown.April being the cruellest month, the number of casualties spiked, but at least hospitals coped well, thanks to the pooling of equipment and human resources across Europe. Asked by journalists how visiting foreign doctors and nurses communicated with their Italian and Spanish colleagues inside the intensive care wards, a German anesthesiologist replied, ‘In the face of death, medical professionals communicate by osmosis.’With the lockdowns pummeling both consumption and production, Europe’s economies entered the worst recession in memory. Unlike the euro crisis a decade earlier, the pandemic dragged down economic activity throughout Europe. The common foe, along with the spirit of solidarity in health care, engendered a new mood, which soon permeated official circles. The result was a ground-breaking resolution, approved in early May by the Eurogroup of finance ministers, and then by the European Council. Next Generation Europe, or NGE, was then launched immediately.Four pillars made the NGE a prelude to Europe’s proper unification. There was a common mechanism to absorb the inevitable rise in public debt as states struggled to support businesses and employment. A central health fund would now pay for the fight against Covid-19, including vaccination procurement. A cash payment to every European would lift all boats at once. And a proper investment programme would finance the Green Energy Union Europe so badly needs.To build the NGE’s four pillars, EU leaders had to clear the hurdle that had blocked them during all previous crises by figuring out how to simulate a federal government without violating the letter of EU laws and treaties. The solution on which the NGE project turned was ingenious. At the crucial April 2020 Council meeting, Germany’s lame-duck chancellor, Angela Merkel, reportedly said: ‘As our only common institution with real firepower, the European Central Bank was always going to bear the burden. Let us at least put it to good use.’European leaders did just that. To absorb the inevitable rise in public debt, all member states’ primary budget deficits (net of debt payments) since March 2020 would be financed by 30-year bonds issued by the ECB. The bonds’ long maturity meant that Europe’s leaders were giving themselves 30 years to form a proper federal government, complete with a common Treasury, lest the ECB be forced to print the money to repay bondholders. ‘If Europe cannot unite within three decades,’ said French President Emmanuel Macron in the May European Council meeting, ‘maybe we do not deserve our Union.’EU leaders had crossed the Rubicon, and now the NGE’s solutions to other problems emerged. For example, to fund vaccine research and development, and pay for local production under license across Europe, the ECB promised to purchase zero-coupon perpetual bonds issued by pharmaceutical companies. Nothing in the ECB’s charter prevents it from purchasing corporate bonds, so the EU could use this mechanism to fund a successful vaccination programme as well as other basic health goods to be shared among all Europeans. Even better, the EU used this mechanism to procure hundreds of millions of vaccine doses for distribution to neighbouring and developing countries free of charge.Then there was the NGE’s cash injection programme, the equivalent of the federal government checks that US households received during the pandemic. EU leaders discovered that nothing in the ECB’s charter, or in any EU treaty, prevented the ECB from crediting every European adult’s primary bank account with €2,000 ($2,350), at a total cost of no more than €750 billion. With every European, whether German or Greek, Dutch or Portuguese, receiving the same amount, the EU treaties’ prohibition of fiscal transfers and bailouts of one member state by another was never violated.Lastly, the NGE directed the European Investment Bank to issue bonds roughly equivalent to 5 percent of Europe’s total income, also to be backed in the bond markets by the ECB. This funded a new European Green Works Agency to develop the EU’s Green Energy Union and, more generally, to finance Europe’s Green New Deal.While infection rates rose and fell, by December 2020 the coordinated rollout of Europe’s vaccination programme arrested the virus’s spread. Europeans celebrated the arrival of 2021 with tangible expectations of shared, green prosperity. Meanwhile, Europe’s global standing improved, including in post-Brexit Britain. Shipments of vaccines donated by the EU played a role, but not as large as Europe’s demonstration that unity and solidarity had, at last, prevailed across our continent.

The post A Covid-19 counterfactual for Europe – Project Syndicate appeared first on Yanis Varoufakis.

Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.3: Απαντώντας σε 10 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας

Στο 3ο «Πρόσωπο με Πρόσωπο» απαντώ σε ερωτήσεις για το βασικό εισόδημα, την απάθεια, την συμμετοχική δημοκρατία, το πως μπορεί να ακουστεί η φωνή του ΜέΡΑ25, τους οικονομικούς νομάδες, το brain drain, την θητεία, το MeToo, τη σχέση κράτους-εκκλησίας κλπ Η ιδέα απλή: Παρακάμπτουμε τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Απαντώ, χωρίς φίλτρο, τις ερωτήσεις που εσύ μας στέλνεις με ένα βίντεο του ενός λεπτού. Εδώ οι απαντήσεις σε οκτώ νέες ερωτήσεις, στο “2ο επεισόδιο”. Στείλε μας τη δική σου βιντεο-ερώτηση ως εξής:Ο τρόπος είναι απλός:Βιντεοσκόπησε την ερώτησή σου με το κινητό, τον υπολογιστή ή την κάμερά σου σε landscape mode.Φρόντισε να είναι καθαρός ο ήχος σου. Προσπαθούμε να αποφύγουμε πολυσύχναστα μέρη, όπου οι γύρω θόρυβοι μπορεί να αποσπούν την προσοχή από την ερώτησή σου.Στην αρχή του βίντεο, δήλωσε το όνομα και την ιδιότητά σου.Η διάρκεια του βίντεο δεν πρέπει να υπερβαίνει το ένα λεπτό. Ερωτήσεις με διάρκεια πάνω από ένα λεπτό, δεν μπορούν δυστυχώς να γίνουν δεκτές.Μπορείς να παρακολουθήσεις ένα παράδειγμα ερώτησης εδώ.Αμέσως μετά, μπορείς να στείλεις το βίντεό σου, με τις παρακάτω free πλατφόρμεςwetransfer.comdatatransfer.grfromsmash.comστο email: face2face@mera25.gr.Ο τρόπος αποστολής του βίντεο είναι απλός: συμπληρώνεις το email σου και το email αποστολής και πατάς send, transfer ή share.Αυτό ήταν! Εμείς παραλαμβάνουμε την ερώτησή σου και σου απαντάμε ότι την λάβαμε.

The post Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.3: Απαντώντας σε 10 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας appeared first on Yanis Varoufakis.

Everything Must Change! DiEM-TV’s lockdown interviews now available as a book

As the pandemic placed capitalism in suspended animation, dividing us between the privileged who could afford to quarantine ourselves and those who risked life and limb keeping the world’s wheels turning, DiEM-TV went into action. Srecko Horvat and I began a series of livestreamed discussions with one aim in mind: to keep alive the hope that, once the virus is defeated, there will be no return to business as usual. At some point, Srecko and Renata Avila, also a member of DiEM25’s top coordination collective, went through the transcripts and edited them. The result is this book published by the good people at OR Books. Below, a review by Ben Terrall that just appeared in Counterpunch.The stalwart left-wing publisher OR Books has firmly established itself as go-to source for titles that challenge the status quo and suggest options for moving beyond our current ruts. Two new collections from OR do just that. Everything Must Change: The World After COVID-19 collects political conversations among political activists, artists, and academics about how to build movements that confront capitalism and also counter the nauseating appeal of far-right nationalism; Rediscovering Earth: Ten Dialogues on the Future of Nature features various thinkers addressing the grim realities of species destruction and climate chaos.Everything Must Change is culled from the Democracy in Europe Movement 2025 (DiEM25)’s online broadcasts from the early days of the COVID-19 pandemic. The book’s editors, Renata Avila, a Guatemalan human rights lawyer, and Srecko Horvat, a Croatian philosopher, pulled together conversations that they and the Greek economist and writer Yannis Varoufakis conducted with an impressive mix of international leftist movers and shakers. The result is a commendably broad range of ideas about moving forward with left agendas.In a discussion with Roger Waters of Pink Floyd, Varoufakis calls for “a progressive international movement” committed to internationalism and solidarity. That vision dovetails with Horvat’s introductory explanation that Everything Must Change “is intended as a collective message that transnational cooperation and resistance, precisely in times of global lockdowns and police states, not only remains possible, but becomes necessary.” Varoufakis and Horvat practice what they preach by serving, along with Avila and other leftists from around the world, on the Council of Advisors for the Progressive International, a joint initiative of DiEM25 and the U.S.-based Sanders Institute. The Progressive International includes many participants from the Global South and aspires to an ecologically sustainable and just post-capitalist world, a common goal among the participants in Everything Must Change.Vijay Prashad is the author of books including The Darker Nations: A People’s History of the Third World. He directs the Transcontinental Institute for Social Research, which is powered by an impressive roster of researchers and analysts and supports progressive struggles throughout the world. In his conversation with Horvat, Prashad focuses on how government policies can aggressively battle the spread of COVID-19. He cites the work of Cuban doctors and developments in the leftist Indian state of Kerala, which, Prashad explains, “has built and maintained state institutions against a lot of pressure from institutions such as the International Monetary Fund, which says, ‘Kill off your state!’”Prashad’s emphasis on the damage wrought by neoliberalism is echoed throughout the book. Neoliberal dogma, which supports fiscal austerity, union busting, and the destruction of barriers to free trade, demonizes state-funded projects and sugarcoats privatization and the profit motive. Neoliberals argue that syphoning money upward will eventually benefit everyone and any resultant injustice or environmental degradation will be resolved by market forces. This ideology underpins economic policies and political priorities in the United States and Europe, and has been forced down the throats of governments around the world.The late activist and anthropology professor David Graeber argues that the capitalist addiction to growth and class war on the poor has been hit hard hard by the COVID-19 crisis. In his view, the pandemic is “a completely random event which has given us a moment of breathing space and reminded us that we have the ability to take dramatic action, that, perhaps, we should stop listening to those who tell us what is possible and impossible.” Graeber explains, “The normal is standing on the tracks looking at an oncoming train and arguing with each other about how fast it’s going. We’ve now had someone knock us off the tracks, out of the way, and what are we going to do, get back on?”Though similar arguments are made by interviewees in Everything Must Change!, they also present different points of view and come at the same problems from different angles. There is no rigid party line that unites the patricipants in this book. While some of them embrace Marxism of a more orthodox variety and are loathe to criticize authoritarian socialist governments, others are less old school Left.Graeber points to dangers inherent in both capitalist and ostensibly socialist states; critiquing economic models which prioritize constant growth, he notes that this “strange version of historical determinism (…) is one reason why many old apparatchiks in Eastern Europe were able to quite easily switch from a Marxist-Leninist philosophy to neoliberalism without too much conceptual dissonance.” Graeber points to the largely overlooked current example of Kurdish organizing in Rojava as a source of hope for egalitarian change: “The Kurdish people have managed to hold their project together, in one of the least friendly places in the world to have a feminist-anarchist revolution, for almost a decade now. It’s one of the most remarkable things I’ve ever seen and, if nothing else, it shows that those who claim such ambitions are impracticable or impossible are simply wrong—you try fighting ISIS!”Elsewhere, Varoufakis points out, “A great deal of authoritarianism rises up within our ranks. This is why I have a soft spot for the Spanish anarcho-syndicalists during the civil war, who had back and red in their flag: red to signify revolution and black to signify the darkness in the soul of each one of us, which we must always be aware of because it can rise up and put us in our own gulags, as has happened so many times.”In a welcome departure from a plethora of political books addressing “what must be done,” several entries in Everything Must Change! touch on the importance of humor in politics, both as a survival mechanism and a weapon against the powers that be. Horvat gives examples of mordant wit born out of the dark realities of life in his homeland and discusses laughter in bleak times with writer and director Larry Charles. Charles, a writer/producer on the TV show Seinfeld and director of the Borat movies and the wildly underrated Bob Dylan film Masked and Anonymous, observes, “Humor is a natural human antidote to bleakness that is as important, in my view, as water or food. If you lose your sense of humor, you lose your humanity and your ability to feel compassion toward others.” When he visited Liberia after the Ebola crisis, Charles discovered a comedy industry that arose in response to that pandemic. He tells Horvak, “There, at their nadir as a society, with the Ebola crisis wiping them out, humor (…) really became a lifeboat for the society.”Alas, people struggling with addiction, depression, and anxiety do not always have an easy time laughing to keep from crying. The writer Johann Hari blames that fact on societal ills as much as brain chemistry. In a wide-ranging conversation with Varoufakis, Hari notes the large body of evidence which points to financial insecurity being a cause of anxiety and depression. The rates of those maladies in the U.S. have skyrocketed in the wake of increasing unemployment, stagnating wages, and assaults on the post-New Deal social safety net, an ugly reality overlooked in mainstream U.S. discussions of treatment regimens.Hari tells Varoufakis, “Anything that reduces depression should be regarded as an anti-depressant. For some people that will include drugs, but we need to radically expand our concept of anti-depressants—a higher minimum wage: a really good antidepressant! Universal basic income: really good antidepressant! Transforming corporations into democratic cooperatives where the workers are in control: really good antidepressant!”The goal of Rediscovering Earth is to not only analyze the insanity of continuing knowingly destroy our planet but also to help us avert catastrophe. Anders Dunker, a Norwegian journalist and philosopher who conducted Rediscovering Earth’s ten interviews, explains, “The selection of writers and thinkers collected in this book all attempt to transplant discoveries from the domain of the natural sciences to a broader cultural field. For new insights to take root in the culture at large, they need to be integrated with our other systems of knowledge, and be nourished by insights and considerations from anthropology, history, philosophy, and literature.”Ursula K. Heise, the Chair of the Department of English at UCLA, who specializes in biodiversity, tells Dunker, “Native Americans sometimes speak about nature as a house or garden that needs to be tended for it not to deteriorate. This (…) is certainly not how white North Americans tend to think of nature: as something that is best when it is disturbed as little as possible. We might need a different attitude, where we see nature as our home, something to be constantly cared for. What we need to ask, at least in an urban context, is what ecosystem with a high level of diversity we can aim for. What is an ecosystem that will be functional, both biologically and socially, in an urban context that includes millions of humans?” A great question, certainly, but it would have been more instructive if Heise had been pushed to elaborate on some potential answers. Heise worries about overwhelming her students with readings on species extinction; although on antidote she sees for the darkness of that material is looking at how cities might provide new accommodation for species other than just humans. Again, while she does provide some brief examples of urban coexistence among different species, she might have elaborated more about the ways in which animals are finding niches in urban ecosystems on their own.Argentine ecologist Sandra Diaz is another intellectually impressive biodiversity specialist who weighs in with Dunker. Diaz works with the UN-backed Intergovernmental Science-Policy Platform on Biodiversity and Ecosystem Service (IPBES) and co-chaired a 2019 IPBES Global Assessment Report which concluded that one million species face extinction and the rapid decline of the natural world is at least as severe a problem as climate change. Diaz notes that “the root causes of biodiversity and ecosystem crisis around the world are all deeply social, economic, and political. There is hardly any big challenge today that is not at the same time social and biological.” She argues for the creation of “a more pluralistic, more tolerant world, in every sense.” She stresses that environmental movements “will have to get a lot stronger, fast, to be enough, to be timely.”Bill McKibben, author of The End of Nature (1989), the first book on global warming to reach a mass audience, also emphasizes that time is of the essence in stopping destruction of the biosphere. After writing a slew of books decrying ecological destruction, McKibben became an activist by co-founding 350.org, an organization which campaigns for cutting carbon emissions. The urgency of that goal is underscored by the group’s name—350 parts per million of carbon is the upper limit in the earth’s atmosphere beyond which our future gets dicey; currently the number stands at 415 parts per million.McKibben describes the point at which he needed to take action beyond authorship: “It was a shock to realize at some point that we had won the argument, (…) but even if we won the argument, we were losing the fight. And that’s because fights are not about arguments and data and stuff. Fights are about money and power. And the fossil fuel industry had all of that. And so we needed to build some power of our own.” Thankfully, given his journalistic skills and his ability to communicate important ideas, McKibben will continue to write books, but he says, “I’m no longer under the illusion that that’s how we’re going to win this. We’re going to win this, if we win this, by organizing.”The discussion with McKibben is especially satisfying, coming as it does after an interview with geographer Jared Diamond. Diamond’s tendency to depoliticize societal changes and avoid criticism of military and corporate elites is manifest in his bestseller Collapse: How Societies Choose to Fail or Succeed, and that trait permeates his talk with Dunker. On oil company higher-ups, he tells Dunker, “Exxon has had two presidents in succession who were inclined to dismiss environmental concerns. The CEO of Chevron, on the other hand, is personally concerned about environmental issues […] every week the CEO sends an internet post that goes out to the seventy thousand employees of Chevron—and the posts regularly talk of environmental concerns.”McKibben’s take on Exxon executives goes beyond their being “dismissive” of environmentalists: “The shocking thing about Exxon was that they knew [about their contribution to global warming] and were willing to lie. That lie, because of the stakes, turns out to be the most consequential lie in human history.” He doesn’t glad-hand Chevron either, saying, “The most critical task must be to break the political power of the fossil fuel industry.”McKibben and Vandana Shiva are the two figures in Rediscovering Earth most tied to activist movements. Like McKibben, Shiva is an author and scholar who has been writing important books on the environment since the 1980s. For decades, both internationally and in her homeland of India, she has battled multinational corporations that make billions selling feeds, pesticides, and fertilizers. Shiva is with McKibben on the need to abandon fossil fuels. She explains, “[Insects] are (…) being driven to extinction by poisons used in factory farming. The same industrial system causes greenhouse gas emissions by moving food around unnecessarily. At this point, negotiating about emission quotas will not help us. If we don’t show the courage to make a ‘biophilic leap,’ we will not go anywhere.” (“Biophilic” means “of or pertaining to ‘biophilia,’” which the American Heritage Dictionary of the English Language, 5th edition, defines as “a strong attraction for or emotional attachment to the living world.”)The one novelist interviewed in Rediscovering Earth is Kim Stanley Robinson, the preeminent practitioner of left wing science fiction. Robinson gained a following with his Mars Trilogy of the 1990s (Red Mars, Green Mars, Blue Mars), in which he envisioned political battles accompanying the colonization and terraforming of the red planet. More recently, he wrote the terrific New York 2140 (2017), set in New York City after a dramatic sea level rise.Books dealing with climate change can be dry and didactic, and, if written by academics, a chore for readers without science backgrounds. Robinson’s most recent novel, 2020’s The Ministry For the Future, is none of those things. Robinson describes it as “both a utopian novel with a collectivized vision, and also a kind of dramatized policy blueprint, acting out in a way that you can believe in.” He adds, “Never have I tried anything messier. And that’s saying a lot, because all of my novels are messy.” If so, The Ministry for the Future is a glorious mess, one that provides a smart, soulful alternative to excessive screen time and mainstream information overload. Robinson tells Dunker, “I’m not of the belief that any one novel or book can change much, but you can channel the voices. You can kind of make a document of your time that has an impact on how people see it. So, I do believe novels help to create ideology.”Not a bad thing to achieve. I hope that both of these collections can also contribute to an ideological shift away from settling for business as usual. As Sandra Diaz comments to Dunker about working for a better future, “We might just make it, as we did with other important environmental and social achievements that we now take for granted, but which were unthinkably large steps at the time. It is not going to be easy. But, on the other hand, what other option do we have?”

Ben Terrall is a writer living in the Bay Area. He can be reached at: bterrall@gmail.com

To buy the book, click here.

The post Everything Must Change! DiEM-TV’s lockdown interviews now available as a book appeared first on Yanis Varoufakis.

Το εμβολιαστικό σκάνδαλο της ΕΕ, τα self tests, τα κόκκινα δάνεια και η «Ελλάδα 2.0» του κ. Μητσοτάκη – Action24

Καλεσμένος στην εκπομπή “Brain Storming”, με την Κατερίνα Δούκα και Σταμάτη Ζαχαρό, συζητάμε για το εμβολιαστικό φιάσκο της ΕΕ, τα Self Tests, την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, το σχέδιο “Ηρακλής” για τα κόκκινα δάνεια και τους πλειστηριασμούς, το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας “Ελλάδα 2.0” και τέλος, για τα σενάρια συνεργασίας και εκλογών.

The post Το εμβολιαστικό σκάνδαλο της ΕΕ, τα self tests, τα κόκκινα δάνεια και η «Ελλάδα 2.0» του κ. Μητσοτάκη – Action24 appeared first on Yanis Varoufakis.

Για την Τεχνοφεουδαρχία & την υπέρβασή της, καθώς και τα πιο “πεζά” ζητήματα της επικαιρότητας – στο ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ με τον Γιώργο Παπαζαχαρίου

Καλεσμένος του Γιώργου Παπαζαχαρίου στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, αναφέρομαι στην Τεχνοφεουδαρχία του σήμερα, στην υπέρβασή της (όπως την περιγράφει στο νέο του βιβλίο ANOTHER NOW, που θα κυκλοφορήσει προσεχώς και στα ελληνικά – αλλά και για την πρόταση του ΜέΡΑ25 για τη σύσταση ανεξάρτητου Σώματος Δίωξης Πολιτικού και Μεγαλοεπιχειρηματικού εγκλήματος, τη διαπλοκή των ΜΜΕ, την κρίση του καπιταλισμού που εντείνει η πανδημία, τη συμπαιγνία των εξεταστικών επιτροπών, τις κατάπτυστες ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ για Ελληνικό & Σκουριές που λεηλατούν τη φύση και τις παγκόσμιες εξελίξεις που δρομολογούν Κίνα και ΗΠΑ.

The post Για την Τεχνοφεουδαρχία & την υπέρβασή της, καθώς και τα πιο “πεζά” ζητήματα της επικαιρότητας – στο ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ με τον Γιώργο Παπαζαχαρίου appeared first on Yanis Varoufakis.