Yanis Varoufakis's Blog, page 41

When the truth of Israel’s Apartheid is replaced with missile and assorted violence data reporting

Imagine if reports of riots in Soweto against Apartheid never mentioned Apartheid but only concentrated on the violence of the youths or the loss of life and property caused by militant blacks. This is what we are being treated to today in Western media reports ftom Palestine.When the truth is replaced by silence, a dissident once said, the silence is a lie. And when this lie concerns ethnic cleansing of a native population, and the installation of an apartheid state, those who knowingly perpetuate the lie are participants in the crime.Look at our news feed from Palestine and Israel: They report on the violence as events unconnected to their cause: the wilful attempt to evict dozens of Palestinian families from Sheikh Jarrah, a neighbourhood in occupied East Jerusalem, in order to hand over their homes to Israeli settlers. The Israeli apartheid policies, and the settler ideology behind them, go unreported.Every time a TV station, a commentator, a politician or a government spokesperson reports on these events without a mention of the ideology and practices of apartheid that caused them, they become accomplices to a horrendous crime.

 

The post When the truth of Israel’s Apartheid is replaced with missile and assorted violence data reporting appeared first on Yanis Varoufakis.

mέta – DiEM25’s & MeRA25’s Centre for Postcapitalist Civilisation premiers tonight, 13th May, at 19.00CET

Imagine the world anew, together.  Thursday 13 May 2021, at 19.00CET (17.00GMT, 20.00 Athens time), streaming at mέta’s YouTube channel and at facebook.com/meta.cpc .Through a sequence of intensifying crises, capitalism has already morphed into a dystopian postmodern, hi-tech version of feudalism. Postcapitalism is, thus, already here. Through art and research, argument and poetry, mέta, the Centre for Postcapitalist Civilisation, works to break with a dystopic present to imagine the world anew – to grasp our present historical moment so as to help radical progressive movements find a path from the emergent dismal postcapitalism to one worth fighting, and living, for.Set up by DiEM25, and its Greek electoral wing, MeRA25, mέta is our new Centre for Postcapitalist Civilisation to whose launch/premiere everyone is invited tonight. The hybrid event will include short presentations of the people and visions behind mέta as well as artistic performances. During the launch you will be treated to messages from mέta’s Advisory Board members sharing their views on postcapitalism, including:Noam Chomsky (Linguist, philosopher, MIT)Brian Eno (Musician)James K. Galbraith (Economist & Professor of Government, University of Austin, Texas)Antara Haldar (Empirical Legal Studies, University of Cambridge)Srećko Horvat (Philosopher, writer and activist)Anish Kapoor (Sculptor)Ken Loach (Filmmaker)Beral Madra (Art critic and curator)Preethi Nallu (Writer and researcher)Shirin Neshat & Shoja Azari (filmmakers and visual artists)Nikos Papastergiadis (Professor, School of Culture and Communication, University of Melbourne)Mari Velonaki (Social Robotics Researcher, University of New South Wales & media artist)Nikos Theocharakis (Professor of economic theory, University of Athens)Paul Tyson (Senior Research Fellow, IASH, University of Queensland)Yanis Varoufakis (MP, MeRA25 Secretary, Economics professor, University of Athens).The artistic performances featured will be by theatre group Astronauts , Angeliki Nikolakaki & Tina Gourtzi, and Vassilis Koundouris & Violet Louise of Studio19.A brief introduction to mέta, the Centre for Postcapitalist Civilisation We are already in the early stages of an era that can only be described by that which it succeeds: we live in postcapitalist times. They may turn out dystopic, utopic or anything in between. Through art and research, argument and poetry, mέta, the Centre for Postcapitalist Civilisation, works to break with a dystopic present to imagine the world anew – to grasp our present historical moment so as to help radical progressive movements find a path from the emergent dismal postcapitalism to one worth fighting, and living, for.The Centre for Postcapitalist Civilisation –mέta– was established in 2020 as a not-for-profit research organisation in order to facilitate the exchange of ideas in a radical direction and to support the pan-European movement DiEM25, the Greek political party MeRA25, and the Progressive International (all of which are represented in mέta’s Steering Committee). mέta seeks to employ a dual approach, combining the academic/political/educational with the cultural and the artistic. mέta’s activities include research and publishing initiatives, the organisation of festivals, seminars, workshops and events –academic and cultural/artistic alike– focusing on the political, social, economic, ecological and cultural dimensions of the challenges we face at the national, European, and global level. Its current Steering Committee includes Danae Stratou (Chair), Professor Sissy Velissariou (Vice-Chair), Eleni Spetsioti (Secretary), Michael Hatzitheodorou (Treasurer), Ivana Nenadović and David Adler (members). More on its international Advisory Board may be found here.

PREMIERE CREDITS

The premiere’s production team is directed by Vassilis Koundouris and Violet Louise of Studio19. Performances directed by Dimitris Zografakis. Introductory animation by Yokanima (Yorgos Karagiorgos).

PRESS CONFERENCE

Following the premiere/launch, a live press conference will follow (in Greek only) at Ilissia Theatre (Athens) where the press will put questions to a panel comprising Danae Stratou (Chair), Sissy Velissariou (Vice-Chair), Sotiris Mitralexis (Academic Director), Nikos Kanarelis (Cultural Director). Host: Kostas Raptis — Press Officer

WEBSITE: http://metacpc.org

POSTAL ADDRESS: mέta, 15 Mavrommateon Street, Athens 10434, Greece

 

The post mέta – DiEM25’s & MeRA25’s Centre for Postcapitalist Civilisation premiers tonight, 13th May, at 19.00CET appeared first on Yanis Varoufakis.

ANOTHER NOW: Why a science fiction novel on the alternatives to capitalism we could have had today? – Festival of Debate

In conversation with Sara Hill, Festival of Debate, SheffieldImagine a world with no banks. No stock market. No tech giants. No billionaires. Imagine if Occupy and Extinction Rebellion actually won.ANOTHER NOW, my political science fiction novel, examines what such a world would look like through the eyes of three characters: Iris, a disillusioned Marxist-Feminist. Eva, a former banker neoliberal economics professor. And Costa, a brilliant techie who, now, struggles to keep Big Tech’s hands off his technologies.In this discussion, Sara and I explored what a contemporary postcapitalist world might be like, how immune patriarchy and racism might prove to the death of capitalism, the role of markets in postcapitalist society and, last but not least, how far we are prepared to go to democratise our economic sphere.

The post ANOTHER NOW: Why a science fiction novel on the alternatives to capitalism we could have had today? – Festival of Debate appeared first on Yanis Varoufakis.

The Eternal Marx: Reviewing Shlomo Avineri’s KARL MARX: PHILOSOPHY & RELIGION

Shlomo Avineri’s recent biography demolishes the charge that Karl Marx was a self-hating anti-Semite. And by dragging Marx, kicking and screaming, back into the Rhinish Jewish community that shaped him, Avineri yields new insights pertinent to today’s global challenges.Shlomo Avineri, Karl Marx: Philosophy and Revolution, Yale University Press, 2019.The problem with egotists is that they are not particularly good at being selfish. They can accumulate wealth, legal rights, and power, but, in the end, they are pitiable figures who cannot know fulfillment. This assessment of the “egotistic man,” whom he defines as “an individual withdrawn behind his private interests and whim and separated from the community,” is the gravamen of Karl Marx’s critique of possessive individualism – the moral philosophy underpinning capitalism’s oeuvre.As I read Shlomo Avineri’s exquisite recent biography of Marx, I became increasingly troubled by the image of an individual “separated from the community.” But the individual I was thinking about was Marx himself: the wandering revolutionary who, expelled from his native Germany and forced to leave Brussels and Paris, died, stateless, in liberal Victorian England. Suddenly, an inconvenient question occurred to me.Why did I always find Shakespeare’s presentation of Shylock and Caliban particularly objectionable (in The Merchant of Venice and The Tempest, respectively)? Was it merely the identification of nastiness with a Jewish entrepreneur and a black man?No, there was more to it. After all, countless white Christian Shakespearean characters are viler than these two. What pained me about Shylock or Caliban was their excruciating isolation. Shakespeare depicts them as “separated from their community,” forced by their solitude to represent their whole community – a fundamentally racist presentation, because there can be no such thing as a representative Jew, black, Greek, or American.Avineri addresses precisely this irreducible separateness with a brilliant biography that drags Marx, kicking and screaming, back into the Rhinish Jewish community that shaped him. One can respect Marx’s desire to renounce his cultural heritage and to be judged as a cosmopolitan, global thinker. But Avineri deserves our gratitude for placing Marx in the context he chose to leave behind, not least because, beyond the purposes of yet another reinterpretation of Marx’s thought, this perspective yields new insights pertinent to today’s global challenges.Marx’s Jewish Life Avineri is sensitive to the objection that, because Marx’s was by no means a conventional Jewish life, it was inappropriate to include his biography in Yale University Press’s “Jewish Lives” series. But the concern is misplaced. There is no contradiction in saying, in the same breath, that one detests and adores one’s family, in which case it is doubly incumbent upon a biographer to investigate that family’s influence on the subject. Likewise, there is no contradiction in being a Jew who never espoused a “Jewish life” but whose life is uniquely shaped by the experience of Judaism.And that experience was undoubtedly Marx’s own. The grandson of two rabbis, and the brother of the rabbi of Trier, Marx was the son of a learned, successful lawyer who converted to Christianity to obtain a passport. Marx’s father used that passport to travel to Holland to marry a rabbi’s daughter and, more pressingly, to continue practicing law upon his return. At age nineteen, Marx dedicated poems to his father with verses like these:Your awakeningIs an endless rising, …Your risingAn endless falling. I must play dark, I must play light,Till bowstrings break my heart outright.For a famously angry writer who delighted in exposing absurd ignominies, Marx’s choice never to write a single line about the humiliation imposed upon his father, and countless others of their community, is as revealing as Arthur Conan Doyle’s famous dog that did not bark in the night.Combining legitimate speculation regarding the influence on Marx of his Jewish community’s experiences with a fine analysis of Marx’s engagement with Hegel’s philosophy and the political economy of capitalism, Avineri enables us to reframe the concepts Marx bequeathed us. Moreover, Avineri’s biography is mercifully free of others’ tiresome penchant to “discover” the “true” Marx. And Avineri bends over backwards, gracefully, to give Marx the benefit of the doubt and to distinguish him from appalling adherents that important thinkers often attract and do not deserve.The book is full of gems. We learn, for example, that had it not been for the short-lived emancipation of Rhineland’s Jews by French revolutionaries, the official ideology of the Soviet Union and China might have been known as Levyism-Leninism. The French required emancipated Jews to adopt a non-denominational surname, and Karl’s grandfather chose Marx.In addition to the anecdotes, there are also deeper sources of elucidation. For example, Avineri advances the credible theory that, unlike Prussian Jews, who were never emancipated by the French, the cause of the great preponderance of radical socialist Rhinish Jews was the experience of de-emancipation after Napoleon’s defeat. The implication is that a swiftly withdrawn taste of freedom fires up rebellious minds.This also explains why Marx, who left Prussia-dominated Germany at the age of 25 and did not miss, nonetheless remained nostalgic toward his native Rhineland. While careful to state the speculative nature of his hypotheses, Avineri enriches our thinking simply by posing them.Perhaps the greatest insight Marx left us regarding capitalism’s impact on humanity is the concept of alienation. Preceding social systems may have been more oppressive or exploitative, but only under capitalism have humans been so fully alienated from their labor, so divorced from its products, so robbed of even a modicum of control over what they think and do. Capitalism, in short, turns us all into some version of Shylock or Caliban – monads in an archipelago of isolated selves. By re-establishing the connection between Marx’s life and his Jewish roots, Avineri has, however belatedly, lessened Marx’s own alienation.Jewish Emancipation/Human LiberationThe only text Marx wrote that explicitly concerns his Jewish community’s status within a Christian Europe struggling to invent its version of the liberal state was his pamphlet On the Jewish Question . Unsurprisingly, Avineri uses it to frame his reconstruction of the life of the essay’s 25-year-old writer, who was transcending the long shadow that Hegel’s philosophy had cast upon him and his circle.Marx wrote On the Jewish Question in response to two essays by Bruno Bauer, a central figure in this circle. Bauer, a former student of Hegel’s whom Marx had followed to Bonn, possibly in search of a teaching position, had introduced Marx to other young Hegelians, like Moses Hess, a founder of Labor Zionism.The essence of Bauer’s attack on the Jewish community was banal: To qualify for citizenship, German Jews should renounce Judaism. Today, similar views take a slightly more entertaining form, as when British acquaintances tell me they will consider British-born Pakistanis to be full-fledged subjects of the realm only when they cheer for England in a cricket match against Pakistan.Young Marx, I believe, would never have bothered penning a response to Bauer’s abhorrent claim were it not for its delicious Hegelian pedigree. Bauer used the same Hegelian concepts Marx strove to weave into a universal emancipatory narrative to argue that Jews could qualify for equal rights only by renouncing Judaism, like Marx’s father.Because no one in Germany was politically emancipated, Bauer asked, “How are we to free you, Jews?” He then concluded that Jews were egotistical to demand a special emancipation for themselves, as Jews, when Germans had not been emancipated. As Germans, Jews had a duty to help emancipate all Germans and human beings more broadly, not agitate for their rights as Jews.Looking back at Bauer’s shoddy argument, I was reminded of similar arguments regarding Jews, blacks, and feminists advanced in the 1970s and 1980s by essentially good people who thought of themselves as Marxists. Like Bauer, hardline Western Communists and defenders of the Soviet Union would argue that Jews, blacks, and women (gays and lesbians were not even included) had a duty to stop whining about their oppression and join in the construction of socialism. All their particular problems would be solved once universal proletarian emancipation was achieved.Avineri is excellent at separating Marx from authoritarians who traded in his name during the twentieth century. But I wish he had accounted for the manner in which Marx’s attack on Bauer’s position inspired many Soviet Jews, and Marxist-feminist women, to struggle against the Bauerite turn of Marxism-Leninism.Marx’s passionate demolition of Bauer’s Hegelian argument is a sight for sore eyes:“If Bauer asks the Jews: Have you, from your standpoint, the right to want political emancipation? We ask the converse question: Does the standpoint of political emancipation give the right to demand from the Jew the abolition of Judaism and from man the abolition of religion?… Just as the state evangelizes when, although it is a state, it adopts a Christian attitude towards the Jews, so the Jew acts politically when, although a Jew, he demands civic rights.”Retrieving the best features of Hegel’s dialectic, Marx combines a commitment to religious freedom of Jews, as well as of Christians, with his wholesale rejection of Hegel’s presumption that the state can represent the general interest. Yes, Jews must be emancipated immediately. Yes, women, blacks, LGBT people must be granted equal rights well before any socialist revolution appears on the horizon. But freedom will take a lot more than that.Freedom will be ours only after we recognize our “own powers as social powers,” Marx writes in On the Jewish Question, and we no longer separate social power from ourselves “in the shape of political power.” Only then “will human emancipation have been accomplished.” And for that to happen, capitalism must be transcended.If Marx had stopped writing after completing its first part, On the Jewish Question would today be considered a compelling defense of the rights of European Jews. Alas, Marx went on to pen the second part as if he were determined to foreclose any doubt that he was a self-hating, anti-Semitic Jew.“What is the secular cult of the Jews? Huckstering. What is his secular God? Money…what, in itself, was the basis of the Jewish religion? Practical need, egoism. The monotheism of the Jew, therefore is in reality the polytheism of the many needs, a polytheism which makes even the lavatory an object of divine law. Practical need, egoism is the principle of civil society… Money is the jealous God of Israel, in the face of which no other God may exist. Money degrades all the Gods of man and turns them into commodities… The god of the Jews has become secularized and has become the God of the real world. The bill of exchange is the real God of the Jew. His God is only an illusory bill of exchange… The chimerical nationality of the Jew is the nationality of the merchant, of the man of money in general.”While contemporary readers can only despair at these words, Avineri struggles to defend Marx against the charge of anti-Semitism. He argues, for example, that Marx used “Judentum” (Judaism) as code for capitalism in order to evade censorship, and that he believed it would bolster the credibility of his attack on Bauer to show that he defended Jewish emancipation despite lacking sympathy for the Jews or their religion. While there may be some truth to both explanations, I have a different interpretation – one based on Marx’s proclivity for carelessly brilliant analysis fueled by unrestrained anger.Pure evil did not enrage Marx. What angered him were people or forces with a capacity to do good that, instead, harmed humanity. Capitalism angered him not so much because it was exploitative, but because it dehumanized and alienated us despite being a progressive force.Marx’s venom against Bauer reflects disappointment that such a clever man should fashion a misanthropic treatise out of Hegel’s dialectic. As Jenny von Westphalen, his long-suffering loving wife, reveals in her letters, Marx’s worst rages targeted his “own” and those he believed should have known, or done, better. Consider, in this light, his vicious attack on a poor trade unionist, known as Citizen Weston, who dared wonder aloud if striking in support of wage increases might cause inflation that eats into workers’ real income.Seen through this lens, Marx’s tirade against the “jealous God of Israel” ceases to be unquestionably anti-Semitic. Why were so many Jews drawn to commerce and banking? Banned from extensive land ownership in a feudal Europe where power depended on it, Jews were forced to earn a living through trade. The establishment of international trade routes then sowed the seeds of commodification in Europe, which eventually spurred the transition from feudalism to capitalism.At this point, dispossessed peoples who by necessity happened to occupy the nodes of international commerce (including Jews, diaspora Greeks, and Armenians) became the first to benefit financially from the transformation of profit into an end in itself. Jews had an additional advantage: Unlike Christians, they were allowed to charge interest. Once debt became the major driving force of production and capital accumulation, Jewish wealth soared.Marx’s scornful references to monotheism in On the Jewish Question were followed, a few months later, by his description of capitalism’s driving force as “a universal energy which breaks every limit and every bond and posits itself as the only policy, the only universality, the only limit and the only bond.” What is that energy? Profit-seeking. His subtle point here is that, before capitalism, the human soul was pushed around by countless, often contradictory, passions. Money was always valued, but only as a means to satisfy other cravings. Greed always existed, but was expressed in separable quests for honor, land, glory, conquest, chivalry, and the submission of others. What the commodification of everything (that is, capitalism) did was to reduce all passions to a single one: the passion for profit. For the first time, profit maximization could be assumed to be what motivated everyone.As capitalism spread throughout Europe, all sorts of polytheisms boiled down to the worship of a single god: Money. Because of a historical accident, stemming from the Jews’ exclusion from land ownership, Marx’s monotheistic community suddenly found in its hands many of the levers of increasingly lucrative finance and trade. In the same way that English happened to be propelled to the status of lingua franca (a development that had nothing to do with something innate in its grammar or syntax), Europe’s new divinity, monetized profit, became associated with the God of Israel.Never too careful with his language, or sensitive to the perils of generalization, Marx did not care enough to shade his argument in On the Jewish Question to acknowledge that European Jews’ marginalization prepared them not only for the role of banker, merchant, and entrepreneur, but also for that of wretched proletarian. Thessaloniki, a majority-Jewish city even when it was annexed by Greece in 1912, is a good example: Jews controlled trade but were also the most exploited of workers (who, led by Abraham Benaroya, founded the Greek communist movement).Despite his outrageous phrases in the second part of On the Jewish Question, Marx was capable of passionate solidarity with poor Jews. In a newspaper column quoted by Avineri, Marx goes to great lengths to defend Jerusalem’s Jewish community with words that shatter any accusation of consistent anti-Semitism:“Nothing equals the misery and suffering of the Jews of Jerusalem, inhabiting the most filthy quarter of the town… (they are) constant objects of Mussulman [Muslim] oppression and intolerance, insulted by the Greeks [Eastern Orthodox Christians], persecuted by the Latins [Roman Catholics], and living only upon the scant alms transmitted by their European brethren…attracted to Jerusalem… to die on the very place where the redemption is to be expected.”When the Judaism-capitalism nexus is seen from this perspective, and mindful of his strong support for Jewish religious freedom, we begin to see that there is nothing anti-Semitic in the proclamation with which Marx concludes On the Jewish Question: “The social emancipation of the Jew is the emancipation of society from Judaism.”The Highest Stage of Liberalism Marx retains the power to teach us the importance of properly identifying, and resolving, contradictions. He opposed colonialism without naively idealizing the colonized, whom he felt free to lambast for perpetrating various forms of nastiness toward weaker social groups and neighboring peoples.Marx appreciated the importance of identity without endorsing identity politics. He described women’s battle against patriarchy as the first class struggle, and marriage as a vile property contract, but maintained a belief in the possibility of romantic love. He used offensive language against Jewish bankers but sprang to the defense of Baron Rothschild when, as a Jew, Rothschild was denied a seat in the British Parliament.When it came to what would follow capitalism, Marx wrote like an incensed liberal. He abhorred the prospect of “barracks communism” and its promise of “common pots and dormitories, control commissioners and control offices, the regulation of education, production, consumption – in one word, control of all social activity; and at the same time, there appears Our Committee, anonymous and unknown, as supreme authority.” Could a libertarian find more powerful words to lampoon Soviet or Maoist collectivism?“But what about Marx’s call for the dictatorship of the proletariat?” I hear readers ask. Here, it is worth recalling that in the nineteenth century, it was liberals who opposed democracy, denigrating it as the dictatorship of the majority. Marx turned the liberals’ disdain for the demos on its head, telling them: Yes, we are democrats. And, as Aristotle defined it, democracy is a regime in which government is controlled by the poor, who are always the majority.Under capitalism, democracy can only be, in nineteenth-century liberals’ language, the dictatorship of the proletariat. And how is it to be realized? Once universal suffrage and a parliamentary path became a possibility, Marx turned against violent means, warning Parisian workers six months before the Paris Commune in 1871 that “insurrection would be an act of desperate folly.”Moving from the political to the personal, Marx censured naive Hegelians for whom oppression, even depression, was a state of consciousness to be overcome by another, opposing, state of consciousness. He drove the point home that industrial-scale personal misery reflected society-wide alienation.Telling people they must overcome it through an act of individual willpower is cruel. Neither therapy nor pills nor motivational tapes can help those forced into what the late David Graeber called soul-destroying “bullshit” jobs, and whose entertainment comprises working for free for Facebook, Twitter, and Instagram in a manic quest for likes and shares. “The realm of freedom,” Marx wrote in Das Kapital, Vol. III, “begins only where labor which is determined by necessity and mundane considerations ceases.”Marx’s denunciation of morality had a powerful ethical purpose, as did his attitude toward religion. Marx anticipated a society in which humans are no longer “oppressed creatures” inhabiting a “heartless world,” and thus in need of an opium-like palliative to lessen their “real suffering.” But he would come down on Richard Dawkins-like religious atheists like a ton of bricks. Disrespecting the faithful, denying them the right to practice their religion with dignity, was repugnant to him.As Avineri argues, respect for religious freedom, and for the faithful, was for Marx the litmus test of civilized society. When Marx criticized organized religion, he was taking aim at oppressive relations between humans, rather than humans’ relationship with any god they happened to embrace. “The criticism of Heaven becomes the criticism of Earth,” he wrote poignantly. His compassion toward the faithful did not stop him from advocating his own atheism:“The struggle against religion is indirectly the struggle against the world in which religion is the spiritual aroma. Religious suffering is, at one and the same time, the expression of real suffering and a protest against real suffering.”Nationalist Means to Internationalist Ends As with religion, the nature of labor, and the historical role of capitalism, Marx appreciated the contradictions oozing out of the idea of nationhood. Nation-states were being established, for the first time, during his formative years. German unification was all the rage, dominated by the same Prussia that expelled him as a threat to the emergent Germany.Marx looked at these developments and, atypically, kept his cool. He arrived at a pragmatic, instrumental, assessment not too distant in spirit from that of Jawaharlal Nehru’s aphorism: “Nationalism is good in its place, but it is an unreliable friend and an unsafe historian.”Concerned, above all else, with working-class unity, Marx supported the formation of nation-states as a means of eliminating borders between pathetic fiefdoms that kept workers divided. While the unification of Germany held many dangers, it created a large unified market within which millions of workers could build solidarity while the capitalists mechanized production in preparation for a future proletarian takeover.But Marx was less open to the creation of smaller nation-states, such as in the Balkans, that could sustain neither large proletariats nor significant capital accumulation. German nationalism, unlike Croatian or Greek nationalism, was acceptable insofar as German nationalism could be seen as a first step toward socialist internationalism.Avineri contrasts Marx’s attitude toward the national question to that of Hess, who once admiringly described Marx as “…the synthesized embodiment of Rousseau, Voltaire, Lessing, Heine, and Hegel.” Hess, who, unlike Marx’s father, never converted to Christianity, later published an influential proto-Zionist text calling for a Jewish socialist commonwealth in Palestine. Avineri shows how Marx and Hess embarked from similar theoretical starting points before embodying two opposed socialist traditions: Marx’s internationalist socialism, which sought to contain nationalism, and Hess’s socialist nationalism, according to which national consciousness trumped proletarian solidarity.Avineri clearly thinks that history has vindicated Hess, not Marx. Notwithstanding Marx’s re-assessment of the nation-state’s significance after the Revolutions of 1848, Avineri believes that Marx underestimated the importance of nationalism. Those of us engaged today in building a pan-European, transnational progressive movement, and even a Progressive International, are painfully familiar with this charge. There are good reasons for criticizing Marx, and people like me, for inattentiveness to national sensitivities, but not for the reasons given by Avineri.When thousands of refugees flooded Greece in the summer of 2015, the fact that the Greeks themselves were feeling colonized by the troika (EU, ECB, IMF) of Greece’s lenders triggered a rapid political sea change. Following the betrayal of the 62% of Greeks who rejected the troika’s blackmail (“accept new austerity and fresh extend-and-pretend loans or we shut down your banks”) in a referendum that July, the non-nationalist spirit of patriotic resistance to international finance gave way to xenophobia.The difficult challenge for internationalist progressives is to give voice to those who feel like refugees in their own country without turning against foreign refugees or workers struggling to make ends meet in places like Germany. While this remains an unmet challenge for Marxists, Avineri’s inference that nationalism offers a safer route to emancipation than internationalism seems to me both problematic and wrong.Nationalism, even in its most civilized civic form, turns on a process of exclusion. The appeal to a shared national identity is an invitation to enshrine arbitrary criteria of who is worthy of inclusion in the national community, like the criterion Bauer wielded against the emancipation of Jews.Marx’s defense of the Jews’ political rights was, after all, an argument illustrating the limits of political emancipation within the framework of post-Christian nation-states. Ensuring equal rights, he argued, is a universal problem whose “solution” cannot be found within any nation-state, however enlightened. A Jew, or indeed a Palestinian, can be granted equal rights in some nation-state and yet remain oppressed and the subject of systematic, even if covert, discrimination.In this sense, the struggle for human emancipation cannot be left to any nation-state. It remains humanity’s universal task. Whatever that means in practice, I must confess to disappointment at Avineri’s silence regarding the place of Palestinians not just in the Occupied Territories but, more interestingly, within Israel’s pre-1967 borders. I say this because Avineri served as director-general of Israel’s Foreign Ministry under Prime Minister Yitzhak Rabin and, given this background, what he has to say is important.In his Epilogue, Avineri describes his understandable glee when, once upon a time in Nairobi, he won an argument by quoting Marx to a Soviet delegation, from a pamphlet published in Moscow no less. This reminds me of dissident graffiti I spotted on a wall in Warsaw back in 1984, at a time when the communist regime had imposed draconian martial law on behalf of the Soviet Union. It read:A nation cannot become free and at the same time continue to oppress other nations – Friedrich Engels, Speech on Poland, 1847Would Avineri care to extend such Marxist irony to Israel? How does he feel about the late Edward Said’s view, also informed by Marx’s dialectical approach, that the only solution of the Israeli-Palestinian conflict is a common, secular state?High MarxA renewed interest in Marx is not new. In October 1997, a New Yorker article tagged a profile of him with the heading “The Next Thinker.” Avineri concurs: “What Plato has been to classical philosophy,” he writes, “Marx is to modern studies in the humanities.” Even though I would have preferred a comparison with Aristotle, my main disagreement with Marx’s latest, commendably sympathetic, biographer concerns the relevance of his economic analysis.Avineri takes for granted an old assertion that, however accurate Marx’s economic analysis might have been in the 1840s, today’s “global free market system is very different from the sort of capitalism [Marx] described in the Communist Manifesto or Das Kapital.” Elsewhere, I have argued that the opposite is true.In Marx’s time, capitalism was foundering, local, fragmented, and timid. It was nothing like the dynamic, globalizing, superstition-demolishing capitalism described in the Communist Manifesto. And here lies the delicious irony: For capitalism to become truly and triumphantly global, the regimes that pledged allegiance to Marx and Engels’s Manifesto first had to be torn asunder, so that two billion Russian, Eastern European, Chinese, and Indian workers could join the capitalist labor market, while Wall Street and City of London bankers were tearing up all fetters placed upon them by New Dealers and bygone social democrats.It is only now, especially after the long crisis that began in 2008 and was given a new boost by COVID-19, that Marx’s historical and economic analyses of capitalism are coming into their own. It is only now that a showdown between the two great camps he had foreseen (of the ultra-rich and precarious laborers) is pushing humanity on the edge of a genuinely new world. While there is no guarantee that the future will not be at once post-capitalist and dystopian, Marx shows why business as usual is impossible.As we struggle to make sense of this transformation, and our personal role in it, Avineri’s book offers poignant reminders of the power of unlikely friendships during periods of rapid social change. He has unearthed evidence that Marx spent several summers taking the waters at Carlsbad with Heinrich Graetz, author of the multi-volume History of the Jewish People and a pillar of Zionism. Though Avineri has no idea what they discussed during long strolls in the Bohemian countryside, it is comforting to imagine major arguments might have combined with mutual appreciation between two men whose writings shaped history from opposite sides of a crucial intra-Jewish division.Turning back, one last time, to the tension between national aspirations and internationalism, the axis around which much of Avineri’s Karl Marx revolves, it is comforting to recount the resolution proposed by Indian author Rabindranath Tagore:“I am proud of my humanity when I can acknowledge the poets and artists of other countries as my own. Let me feel with unalloyed gladness that all the great glories of man are mine.”Marx’s capacity to acknowledge other peoples’ philosophers, poets, and artists was inexhaustible. Now, through Avineri’s fine effort, we finally know more about his connections with other remarkable representatives of the Jewish experience from which he emerged – and to which he contributed.

The above review was originally published in Project Syndicate.

The post The Eternal Marx: Reviewing Shlomo Avineri’s KARL MARX: PHILOSOPHY & RELIGION appeared first on Yanis Varoufakis.

Football Takes Capitalism Out of Bounds – Project Syndicate

Europe has discovered its moral Rubicon, the frontier beyond which commodification becomes intolerable. The line in the sand that Europeans refuse to cross, come what may, has just been drawn.We bowed to bankers who almost blew up capitalism, bailing them out at the expense of our weakest citizens. We turned a blind eye to wholesale corporate tax evasion and fire sales of public assets. We accepted as natural the impoverishment of public health and education systems, the despair of workers on zero-hour contracts, soup kitchens, home evictions, and mind-numbing levels of inequality. We stood by as our democracies were hijacked and Big Tech stripped us of our privacy. All of this we could stomach.But a plan that would end football as we know it? Never.Last week, Europeans showed the red card to the moguls – and their financiers – who tried to steal the beautiful game. A potent coalition of conservatives, leftists, and nationalists, uniting Europe’s north and south, rose up in opposition to a secret deal by the owners of many of the continent’s richest football clubs to form a so-called Super League. To the owners – including a Russian oligarch, an Arab royal, a Chinese retail magnate, and three American sports potentates – the move made obvious financial sense. But from the perspective of the European public, it was the last straw.Last season, 32 clubs qualified to play in Europe’s Champions League, sharing €2 billion ($2.4 billion) in revenues from television rights. But half of the clubs, teams like Real Madrid and Liverpool, attracted the bulk of the European television audiences. Their owners could see that the pie would increase substantially by scheduling more derbies between the likes of Liverpool and Real Madrid, rather than matches featuring lowly sides from Greece, Switzerland, and Slovakia.And so it was that the Super League proposal was hatched. Instead of sharing €2 billion between 32 clubs, the top 15 clubs calculated they could divide €4 billion among themselves. Moreover, by creating a closed shop, with the same clubs every year, regardless of how well they perform in their national championships, the Super League would remove the colossal financial risk that all clubs face today: failing to qualify for next year’s Champions League.From a financier’s perspective, kicking out the laggards and forming a closed cartel was the logical next step in a process of commodification that began long ago. Here was a deal that would quadruple future income streams and remove risk by turning those streams into a securitized asset. Is it any wonder that JPMorgan Chase rushed in to finance the deal with a golden-handshake offer of €300 million to each of the 15 clubs that agreed to leave the Champions League behind?Whereas the Brexit saga lasted years, this particular breakaway attempt collapsed within two days. Whatever the financial logic behind the Super League, its plotters had failed to consider an intangible yet irresistible force: the widespread conviction among fans, players, coaches, communities, and entire societies that they, not the tycoons, were the true owners of Liverpool, Juventus, Barcelona, and the rest.And who could blame the owners for not seeing it coming? No one protested when they floated their clubs’ shares on stock exchanges alongside McDonald’s and Barclays. For years, fans watched passively as oligarchs poured billions into a few leading clubs, killing off all real competition by packing their rosters with the world’s great players.But while the European public could tolerate that the probability of a laggard ever winning anything had fallen close to zero, the Super League would officially take that chance the rest of the way. Maximizing profits would now mean the formal extinction of the possibility even to dream that a lowly team like Stoke City or Athens’ Panionios could one day win the Champions League. The complete elimination of hope, however distant capitalism had rendered it, provided the spark that stopped football’s oligarchy in its tracks.Meanwhile, in the United States, even cynical sports moguls understand that free-market capitalism chokes competition. The US National Football League is a paragon of aggressive competitiveness, and not only because super-fit players sacrifice their health for wealth, acclaim, and a shot at Super Bowl glory. The NFL is competitive because it imposes on its teams a strict salary cap, while the weakest are guaranteed their pick of the best rookie players. American capitalism sacrificed the free market to save competition, minimize predictability, and maximize excitement. Central planning lives in sin with unbridled competition – directly under the spotlight of American show business.If the objective is an exciting, financially sustainable football league, the American model is what Europe needs. But if Europeans are serious about their claim that the clubs ought to belong to the fans, players, and communities from which they draw support, they should demand that clubs’ shares be removed from the stock exchange and the principle of one member-one share-one vote is enshrined into law.The crucial question of whether the oligarchy should be regulated or dismantled extends well beyond sports. Will US President Joe Biden’s spending and regulation agenda suffice to rein in the unbridled power of the few to destroy the prospects of the many? Or does genuine reform demand a radical rethink of who owns what?Now that Europeans discovered their moral Rubicon, the time may have come for a broader rebellion that vindicates Bill Shankly, the legendary Liverpool manager and staunch socialist. “Some people believe football is a matter of life and death,” Shankly famously said. “I can assure you it is much, much more important than that.”

The post Football Takes Capitalism Out of Bounds – Project Syndicate appeared first on Yanis Varoufakis.

Ποδόσφαιρο – Καπιταλισμός 1Χ2

Την περασμένη εβδομάδα, η Ευρώπη ανακάλυψε τα όρια της ανοχής της. Την ηθική της ραχοκοκκαλιά. Το σύνορο πέραν του οποίου θεωρεί ανυπόφορη την περαιτέρω εμπορευματοποίηση των αξιών. Την λεπτή κόκκινη γραμμή που οι Ευρωπαίοι αρνούνται να περάσουν, ό,τι και να τους τάξουν.Μπορεί να σκύψαμε το κεφάλι στους τραπεζίτες που τίναξαν στον αέρα τις οικονομίες μας, μεταφέροντας κυνικά τις γιγάντιες ζημιές τους στους ώμους των πιο ευάλωτων Ευρωπαίων. Μπορεί να κάναμε τα στραβά μάτια στην μαζική φοροδιαφυγή της ολιγαρχίας και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Μπορεί να αποδεχθήκαμε ως “φυσιολογική” την αποψίλωση της δημόσιας παιδείας ή των εθνικών συστημάτων υγείας, την απόγνωση εργαζόμενων χωρίς συλλογικές συμβάσεις, τα συσσίτια, τις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς, μεγέθη ανισότητας που ζαλίζουν το νου και παγώνουν την καρδιά. Μπορεί να μείναμε βουβοί την ώρα που η δημοκρατία μας σερνόταν στο απόσπασμα και η Σίλικον Βάλεϊ λεηλατούσε τα προσωπικά μας δεδομένα.Όλα αυτά τα ανεχθήκαμε ως πολιτισμένοι ευρωπαίοι. Όμως το σχέδιο για την απόδραση δεκαπέντε κορυφαίων ποδοσφαιρικών ομάδων από το Champions League, και την δημιουργία της Super League; Ποτέ!Πράγματι, την περασμένη εβδομάδα, οι ευρωπαίοι έδειξαν κόκκινη κάρτα στους κροίσους-ιδιοκτήτες των ομάδων, και τους τραπεζίτες τους, οι οποίοι προσπάθησαν στα μουλωχτά να οικειοποιηθούν το “όμορφο άθλημα” – όπως το ονομάζουν οι Άγγλοι ποδοσφαιρόφιλοι. Ένα αυθόρμητο και, όπως αποδείχθηκε, πανίσχυρο μέτωπο κατάφερε να ενώσει βορειοευρωπαίους και νοτιοευρωπαίους, αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους, εθνικιστές και κοσμοπολίτες, άνδρες και γυναίκες. Μαζί, αυτή η πανευρωπαϊκή παλλαϊκή εξέγερση ανέτρεψε την καλά σχεδιασμένη συνομωσία των μεγαλομετόχων να ιδρύσουν την περίφημη Super League.Η συγκρότηση της Super League από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές ομάδες ήταν, στα μάτια των ιδιοκτητών τους (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται ένας σεΐχης, ένας Ρώσος ολιγάρχης, ένας “βασιλιάς” του κινεζικού λιανεμπορίου, και τρεις μεγιστάνες του αμερικανικού αθλητισμού), το πιο λογικό επόμενο επιχειρηματικό βήμα. Στα μάτια όμως της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, ήταν η χαριστική βολή – η κίνηση που έκανε να ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής με την εμπορευματοποίηση.Την περασμένη αγωνιστική περίοδο, οι 32 ομάδες που προκρίθηκαν στο Champions’ League μοιράστηκαν μεταξύ τους €2 δις τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Όμως μόνο οι μισές από αυτές, π.χ. η Ρεάλ Μαδρίτης, η Λίβερπουλ, έλκυσαν τα μάτια των περισσότερων τηλεθεατών. Οι ιδιοκτήτες τους υπολόγισαν, σωστά, πως η “πίτα” θα αυξανόταν σημαντικά αν, αντί για αγώνες ομάδων όπως η Ρεάλ κι η Λίβερπουλ με ομάδες όπως η Σέλτικ και ο Ολυμπιακός, προσέφεραν στο τηλεοπτικό κοινό περισσότερα ντέρμπι τύπου Ρεάλ-Γιουβέντους, Λίβερπουλ-Μπαρτσελόνα κλπ.Μετά από δύο χρόνια μυστικών διαπραγματεύσεων, το σχέδιο αποστασίας των μεγάλων ομάδων ολοκληρώθηκε. Αντί να μοιράζονται €2 δις με άλλες 17 φτωχότερες ομάδες, οι 15 ομάδες που θα συμμετείχαν στη νέο Super League θα μοιράζονταν μεταξύ τους €4 δις. Επί πλέον, εξασφαλίζοντας σε αυτές τις 15 ομάδες την συμμετοχή τους στην Super League χρόνος-μπαίνει-χρόνος-βγαίνει, ανεξάρτητα από το πως πάνε στα εθνικά τους πρωταθλήματα, θα εξαφανιζόταν το κολοσσιαίο οικονομικό ρίσκο που αντιμετωπίζει κάθε ομάδα σήμερα: την πιθανότητα να μην καταφέρει να προκριθεί του χρόνου στο Champions’ League.Από την σκοπιά του επιχειρηματία-ιδιοκτήτη, η “αποβολή” των φτωχότερων ομάδων κι η δημιουργία ενός κλειστού καρτέλ ήταν η λογική προέκταση μιας διαδικασίας εμπορευματοποίησης που ξεκίνησε προ πολλού. Επρόκειτο για κίνηση που τετραπλασιάζει τα μελλοντικά εισοδήματα των μεγάλων ομάδων την ώρα που αφαιρεί το επιχειρηματικό ρίσκο και επιτρέπει την εκ των προτέρων πώληση (υπό τη μορφή παραγώγων) αυτών των εξασφαλισμένων μελλοντικών χρηματικών ροών. Αυτή η προοπτική ήταν που έκανε την JP Morgan, με το που πήρε χαμπάρι το σχέδιο για Super League, να εμπλακεί στην συμφωνία προσφέροντας ένα δωράκι της τάξης των €300 εκατομμυρίων ως δέλεαρ σε κάθε μία από τις 15 ομάδες που θα εγκατέλειπαν το Champions’ League για την Super League.Εκεί που μια προηγούμενη προσπάθεια αποστασίας από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς πήρε πέντε δύσκολα χρόνια για να ευοδωθεί (το Brexit!), η απόδραση των 15 της θνησιγενούς Super League απέτυχε εντός 48 ωρών. Ο λόγος; Όσο έντεχνα και να είχαν σχεδιάσει την απόδρασή τους, οι συνωμότες δεν υπολόγισαν έναν μεγάλο, σιωπηλό αλλά ακαταμάχητο αντίπαλο: την διαδεδομένη πεποίθηση παικτών, οπαδών, προπονητών, τοπικών κοινωνιών και λαών ολόκληρων ότι εκείνοι, κι όχι οι μεγαλομέτοχοι, είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ, της Γιουβέντους, της Μπαρτσελόνα κλπ.Ποιος όμως μπορεί να κακίσει τους μεγαλομετόχους που δεν προέβλεψαν τον ξεσηκωμό; Που να το φανταστούν; Κανένας δεν είχε αντιδράσει παλαιότερα όταν οι μετοχές των μεγάλων ομάδων μπήκαν στα χρηματιστήρια δίπλα σ’ εκείνες των Μακντόλαντς και της Φολκσβάγκεν. Για χρόνια πολλά οι ποδοσφαιρόφιλοι θριαμβολογούσαν όταν οι ολιγάρχες έριχναν δισεκατομμύρια, σκοτώνοντας κάθε έννοια πραγματικού συναγωνισμού έτσι όπως συγκέντρωναν τα ταλέντα του κόσμου όλου στις ομάδες τους.Όμως, παρά το γεγονός ότι η πιθανότητα να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης μια από τις δεύτερες ομάδες έχει εδώ και χρόνια αγγίξει το μηδέν, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανείς, η δημιουργία της Super League ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων επειδή εκμηδένισε απόλυτα και επισήμως το όνειρο μιας ομάδας όπως η Στόουκ ή ο Πανιώνιος πως, κάποια μέρα, ίσως να αναδεικνύονταν πρωταθλητές Ευρώπης. Αποδεικνύοντας άλλη μια φορά πόσο ριζοσπαστικός αριθμός είναι το μηδέν, ο απόλυτος εκμηδενισμός της ελπίδας, όσο και να την είχε συρρικνώσει προηγουμένως ο ποδοσφαιρικός καπιταλισμός, ήταν το έναυσμα για την μικρή επανάσταση που ακινητοποίησε την ποδοσφαιρική ολιγαρχία.Στο μεταξύ στις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμα και οι κυνικότεροι των μεγαλομετόχων κατανοούν ότι η ελεύθερη καπιταλιστική αγορά δολοφονεί τον ανταγωνισμό στα γήπεδα. Στο Αμερικανικό Ποδόσφαιρο, το NFL, παίκτες με εξαιρετική φυσική κατάσταση συγκρούονται αλύπητα, θυσιάζοντας συχνά την υγεία τους, πολεμώντας κυριολεκτικά για την νίκη και την δόξα που φέρνει η πρόκριση στο Superbowl. Όμως, για να γίνει συναρπαστικότερο το πρωτάθλημα, και να μην κερδίζουν οι ίδιες και οι ίδιες ομάδες, η ελεύθερη αγορά έχει καταργηθεί με δύο κανόνες: Πρώτον, καμία ομάδα δεν μπορεί να υπερβεί ένα συγκεκριμένο ποσό συνολικών μισθών. Και, δεύτερον, οι καλύτεροι παίκτες των χαμηλότερων κατηγοριών αναγκαστικά παίζουν την επόμενη χρονιά στην… χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος – με σκοπό να ενισχύονται οι αδύναμες ομάδες και, μαζί τους, το πρωτάθλημα ολόκληρο.Με άλλα λόγια, ο αμερικανικός καπιταλισμός θυσίασε την ελεύθερη αγορά για να σώσει τον ανταγωνισμό από την προβλεψιμότητα των αγώνων. Η ειρωνεία είναι ότι, στον αμερικανικό άκρως εμπορευματοποιημένο πρωταθλητισμό, και κάτω από τα φώτα της αμερικανικής σοουμπίζνες, ο κεντρικός σχεδιασμός συμβιώνει αμαρτωλά με τον αχαλίνωτο ανταγωνισμό.Αν ο στόχος είναι ένα συναρπαστικό, επικερδές, ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, η Ευρώπη δεν έχει παρά να ακολουθήσει το παράδειγμα του αμερικανικού NFL. Αν όμως οι Ευρωπαίοι σοβαρολογούμε όταν διατρανώνουμε ότι οι ομάδες πρέπει να ανήκουν στους παίκτες, στους οπαδούς, στους προπονητές, στις τοπικές κοινωνίες, στους λαούς που τις γέννησαν και τις στηρίζουν, τότε πρέπει να απαιτήσουμε οι μετοχές τους να βγουν από τα χρηματιστήρια και, εντός νέου πλαισίου εταιρικού δικαίου, να αποδοθούν στον κόσμο τους στην βάση της αρχής ένα-μέλος-μία-μετοχή-μία-ψήφος.Συμπερασματικά, το καίριο ερώτημα που ανέδειξε η μίνι-εξέγερση εναντίον της Super League την περασμένη εβδομάδα είναι αν θέλουμε απλά να βάλουμε όρια στην ολιγαρχία ή να την καταργήσουμε. Πρόκειται για ερώτημα που, βέβαια, δεν περιορίζεται στο ποδόσφαιρο. Πάρτε για παράδειγμα την ατζέντα επενδύσεων και περιορισμών στο μεγάλο κεφάλαιο που καταθέτει αυτή την εποχή στο Κογκρέσο η κυβέρνηση Μπάιντεν. Αρκεί για να περιορίσει την δυνατότητα των παντοδύναμων λίγων να καταστρέφουν τις προοπτικές των ανίσχυρων πολλών; Ή απαιτείται να ξανασκεφτούμε εκ του μηδενός τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί όλων εκείνων των εργαλείων από τα οποία εκπορεύεται η πραγματική εξουσία των λίγων;Τώρα που οι ευρωπαίοι ανακάλυψαν την ηθική τους ραχοκοκκαλιά, έστω και στη σφαίρα του ποδοσφαίρου, ίσως ήρθε η ώρα για μια γενικότερη εξέγερση που να επιβεβαιώνει τον Μπιλ Σάνκλυ, τον δοξασμένο προπονητή της Λίβερπουλ αλλά και φανατικό σοσιαλιστή. “Κάποιοι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι θέμα ζωής και θανάτου”, είχε πει ο Σάνκλυ, προσθέτοντας: “Σας διαβεβαιώ ότι είναι πολύ, πολύ σημαντικότερο ζήτημα.”Το πιο πάνω άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην στήλη του Γιάνη Βαρουφάκη στο News 247 και αποτελεί απόδοση της μηνιαίας στήλης του Γιάνη Βαρουφάκη στο Project Syndicate με αρχικό τίτλο Football Takes Capitalism Out of Bounds

The post Ποδόσφαιρο – Καπιταλισμός 1Χ2 appeared first on Yanis Varoufakis.

ΣΚΛΗΡΟ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑ, Επεισόδιο 3ο: Η Μαριάννα Πυργιώτη ανακρίνει τον Γιάνη Βαρουφάκη

Στο τρίτο «Σκληρό Μαρκάρισμα» ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης απαντάει χωρίς περιστροφές στα ερωτήματα της δημοσιογράφου Μαριάνας Πυργιώτη και αναλύει θέματα της επικαιρότητας με αναφορές σε πρόσωπα και παραδείγματα.Αποσαφηνίζει ποιος είναι ο ρόλος του ΜέΡΑ25, πως έπρεπε να κινηθεί η ΕΕ εν καιρώ πανδημίας, μιλάει για το brexit και πως θα συμπεριφερόταν τώρα και ξεκαθαρίζει ότι είναι υπέρ μιας δημοκρατικής ομοσπονδίας. Ο Γιάνης Βαρουφάκης κάνει λόγο για το μεγάλο λάθος του Γιώργου Παπανδρέου, αναφέρεται στον τρόπο διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, σχολιάζει το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και απαριθμεί τα θέματα  για τα οποία δεν μπορεί να υπάρξει σημείο συμπόρευσης με την αξιωματική αντιπολίτευση.Ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25 αναλύει το θέμα της «κακής τράπεζας» ενώ δεν διστάζει να πει ότι μαθαίνει πιο πολλά πράγματα από τη διάψευση παρά από την επιβεβαίωση και αποκαλύπτει ποιον νυν και ποιον πρώην υπουργό εκτιμά για τη δουλειά του και την  πορεία του στο χώρο δράσης του.

The post ΣΚΛΗΡΟ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑ, Επεισόδιο 3ο: Η Μαριάννα Πυργιώτη ανακρίνει τον Γιάνη Βαρουφάκη appeared first on Yanis Varoufakis.

Listen now to the Communist Manifesto, including the new introduction of the latest Penguin edition

Penguin’s recent edition of the Communist Manifesto is now available on audio here and here. (Meanwhile, here is an extract of my introduction to the Manifesto – as it appeared in The Guardian.For a manifesto to succeed, it must speak to our hearts like a poem while infecting the mind with images and ideas that are dazzlingly new. It needs to open our eyes to the true causes of the bewildering, disturbing, exciting changes occurring around us, exposing the possibilities with which our current reality is pregnant. It should make us feel hopelessly inadequate for not having recognised these truths ourselves, and it must lift the curtain on the unsettling realisation that we have been acting as petty accomplices, reproducing a dead-end past. Lastly, it needs to have the power of a Beethoven symphony, urging us to become agents of a future that ends unnecessary mass suffering and to inspire humanity to realise its potential for authentic freedom.To continue reading, click here.

 

The post Listen now to the Communist Manifesto, including the new introduction of the latest Penguin edition appeared first on Yanis Varoufakis.

Πέραν του Πράσινου Κεϋνσιανισμού: Η ιδεολογικοπολιτική ατζέντα του ΜέΡΑ25 για την ανατροπή της Τεχνοφεουδαρχίας και την οικοδόμηση ενός Δημοκρατικού Μετακαπιταλισμού

Το 1943, εν μέσω του πολέμου, ένας σημαντικός Πολωνός Μαρξιστής οικονομολόγος, ο Μιχάλ Καλέτσκυ, άσκησε μια ενδιαφέρουσα κριτική στον Κέυνς και στον Κεϋνσιανισμό. Ήταν μια κριτική που ξαναγίνεται επίκαιρη σήμερα καθώς φαίνεται ότι, τουλάχιστον στις ΗΠΑ με την κυβέρνηση Μπάιντεν, αναβιώνει ο Κεϋνσιανισμός.Ακούμε για τρισεκατομμύρια τα οποία το αμερικανικό κράτος ήδη ξοδεύει. Ήδη έχουν φτάσει τις περασμένες εβδομάδες επιταγές των 1.400 δολαρίων σε κάθε πολίτη της χώρας, με εξαίρεση όσους βγάζουν πάνω από 80.000 δολάρια τον χρόνο. Ήδη προωθείται μια «νέα συμφωνία», ένα new deal, στο Κογκρέσο για γύρω στα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια για επενδύσεις σε υποδομές. Οπότε είναι εύλογη η συζήτηση για αυτή η αναβίωση, τουλάχιστον στις ΗΠΑ. Στην Ευρώπη τίποτα ανάλογο δεν δρομολογείται. Όμως, και εδώ η άρχουσα τάξη προσποιείται ότι η δημοσιονομική και επενδυτική πολιτική της ΕΕ διαπνέεται από τον Κεϋνσιανισμό.Το πρόβλημα με τον ΚεϊνσιανισμόΤί είχε πει ο Καλέτσκυ; Επιχειρηματολόγησε ότι, ναι, η άρχουσα τάξη αγκαλιάζει την Κεϋνσιανή λογική όταν η κρίση βαθύνει πολύ προτάσσοντας την ανάγκη καταπολέμισης της ανεργίας μέσω κρατικού δανεισμού και δαπανών για την στήριξη της εργασίας. Πράγματι, αυτό είναι προς το συμφέρον του καπιταλισμού στις δύσκολες στιγμές του, όπως αποδείχθηκε σε πολλές στιγμές κρίσεις που ο καπιταλισμός ξεπέρασε είτε μέσα από εξοπλισμούς είτε μέσα από αυτό που γίνεται σήμερα στις ΗΠΑ. Όμως, σύμφωνα με τον Καλέτσκυ, ακόμα και στη μέση της χειρότερης κρίσης, το αστικό σύστημα εξουσίας ποτέ δεν πρόκειται να κάνει κάτι παραπάνω από το απολύτως ελάχιστο που απαιτείται για να ορθοποδήσει λίγο ο καπιταλισμός. Πολύ γρήγορα όμως, με το που συνέρχεται η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, οι κυβερνήσεις εγκαταλείπουν τον Κεϋνσιανισμό. Κι αυτό γιατί η ανεργία ήταν πρόσχημα και το πραγματικό ζητούμενο ήταν η επιστροφή της κερδοφορίας σε κάποιο επίπεδο που είναι απολύτως συμβατό με σημαντικό ποσοστό ανεργίας και φτώχιας των πολλών.Κάτι αντίστοιχο σήμερα χαρακτηρίζει τον Πράσινο Κεϋνσιανισμό: το εγχείρημα της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής μέσα από Κεϋνσιανού τύπου δημόσιες δαπάνες που στόχο έχουν την σημαντική αύξηση των επενδύσεων σε πράσινες μορφές ενέργειας κλπ. Η λογική της κριτικής του Καλέτσκυ ισχύει κι εδώ: το αστικό κράτος, ακόμα κι όταν επενδύει στην πράσινη μετάβαση, θα σταματήσει να το πράττει πολύ πριν ολοκληρωθεί η πράσινη μετάβαση! Γιατί; Επειδή, όπως μιλούν για την ανεργία όταν το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κερδοφορία έτσι κι όταν μιλούν για την κλιματική αλλαγή, στην πραγματικότητα, ενδιαφέρονται για δύο πράγματα: πρώτον, να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους στην κοινή γνώμη ως τους σωτήρες του πλανήτη και, δεύτερον, να μεγιστοποιήσουν την κερδοφορία κάποιων εταιρειών που κερδίζουν από ανεμογεννήτριες κλπ.Όπου και να κοιτάξουμε αυτές τις μέρες βλέπουμε την κριτική του Μιχάλ Καλέτσκυ να επιβεβαιώνεται. Πάρτε για παράδειγμα τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ αντιμετωπίζει το θέμα του εμβολιασμού, το θέμα της πανδημίας. Κάνουν μόνο τα ελάχιστα που χρειάζονται. Δηλαδή, μπορεί να αγοράζουν εμβόλια από κοινού – και αυτό δεν είναι καθόλου κακό – αλλά δεν λένε κουβέντα για κοινή πρωτοβάθμια φροντίδα χρηματοδοτούμενη από την ΕΕ.Περιληπτικά, όπως προέβλεψε ο Καλέτσκυ, ο Κεϋνσιανισμός (είτε ο «καφέ», είτε ο «πράσινος», είτε ο… «πανδημικός) μπαίνει στο περιθώριο από τους κυβερνώντες πολύ πριν πετύχει ακόμα και εκείνα που θα μπορούσε να πετύχει εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Κι αυτό επειδή το καπιταλιστικό σύστημα διέπεται από μία δύναμη, ένα μοτίβο, μια προτεραιότητα: τον πλουτισμό των λίγων που έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα στα μέσα παραγωγής αγαθών (εργοστάσια) αλλά και φαντασιακού κεφαλαίου (χρηματοπιστωτικό σύστημα).Το συμπέρασμα για εμάς, για το ΜέΡΑ25, είναι προφανές: Όσο χρήσιμα κι αν είναι τα εργαλεία του Πράσινου Κεϋνσιανισμού σε μια μεταβατική περίοδο, δεν αρκούν.Γιατί οι  ισχυροί λατρεύουν τη λιτότητα;Το αφήγημα της λιτότητας δεν είναι πια της μόδας. Εκεί που το 2010 στη Βρετανία, στην ΕΕ και στις ΗΠΑ μιλούσαν συνεχώς για το πόσο σημαντικό είναι να υπάρξει περιορισμός των κρατικών δαπανών έτσι ώστε να μην ξεφύγει το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, έτσι ώστε να μην ξεφύγει το δημόσιο χρέος, αυτή η προώθηση των πολιτικών λιτότητας ως αναπόφευκτες και λογικές σήμερα εξέλειψε.Δεν λέω βέβαια ότι δεν εφαρμόζεται η λιτότητα. Λέω ότι το αφήγημα της λιτότητας έχει μπει στο περιθώριο. Η Financial Times, η Wall Street Journal, οι Βρυξέλλες, τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης εδώ στην Ελλάδα, όλοι τους σήμερα παραδέχονται, υπό το φάντασμα της πανδημίας, ότι η λιτότητα ήταν ένα λάθος. Για αυτό αποδέχονται τη δημοσιονομική χαλάρωση, την πολιτική χαλαρού δανεισμού – ακόμα και ο κ. Σταϊκούρας μπορεί να δανείζεται όσα θέλει με τη ΕΚΤ να τα αγοράζει τα ομόλογα. Κυριαρχεί λοιπόν αυτή η φιλολογία ότι η λιτότητα τελείωσε. Αυτό βέβαια… θεωρητικά, σε επικοινωνιακό επίπεδο. Επί της ουσίας, στην ΕΕ αλλά και στις ΗΠΑ ακόμα εφαρμόζεται αυτό που ονομάζω «δομική λιτότητα» – δηλαδή δημοσιονομική πολιτική που, αν και επιτρέπει μεγάλα κρατικά ελλείμματα για να αντικατασταθούν μισθοί και επιχειρηματικά έσοδα εν μέσω πανδημίας, αρνείται πεισματικά να επενδύσει σε δημόσια αγαθά, σε νέες τεχνολογίες κλπ.Σε αυτό το σημείο έχει σημασία, συνοδοιπόροι, να θυμηθούμε ποιος είναι ο βασικός λόγος που οι ισχυροί, το μεγάλο κεφάλαιο, πάντοτε ρέπουν προς τη λιτότητα. Είναι αλήθεια ότι η λιτότητα πλήττει και την καπιταλιστική συσσώρευση. Βλέπουμε έναν ευρωπαϊκό καπιταλισμό, που λόγω λιτότητας που ξεκίνησε να εφαρμόζεται στην Ελλάδα το 2010, και μετά επεκτάθηκε στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, στην Ιταλία, στην ίδια τη Γερμανία, έχει πληγεί από τη λιτότητα.Αν μελετήσουμε τα στοιχεία της τελευταίας δεκαετίας, θα δούμε πως η συσσώρευση κεφαλαίου στην Ευρώπη έχει μειωθεί σημαντικά σε  σχέση με τις ΗΠΑ, την Κίνα ακόμα και την Ινδία. Και αναρωτιέται ένας σοβαρός προοδευτικός άνθρωπος: «Γιατί βάζουν τα χέρια τους και βγάζουν τα μάτια τους;» Τόσο πολύ είναι κολλημένοι με τη λιτότητα που δημιουργούν υφεσιακές διαδικασίες που πλήττουν ακόμα και το μεγάλο κεφάλαιο;Η απάντηση, θα μου επιτρέψετε να πω, δόθηκε σε ένα κείμενο που είχε γράψει ο Μαρξ, το οποίο ποτέ δεν το ολοκλήρωσε και το οποίο δημοσιεύτηκε το 1939 με τον τίτλο Grundrisse. Πέραν των πολύ δύσκολων θεωρητικών ζητημάτων για τα οποία γράφει ο Μαρξ, αφηγείται και μια διδακτική, πραγματική, ιστορία. Αφορά τον κ. Πηλ, έναν άγγλο καπιταλιστή. Ο κ. Πηλ, ήταν ένας μεσαίου βεληνεκούς καπιταλιστής ο οποίος είχε κάποια εργοστάσια, κάποιες μετοχές, και γύρω στα 1845 άρχισε να ψυχανεμίζεται – κι είχε και δίκιο – ότι ερχόταν μεγάλη οικονομική κρίση (που, πράγματι, ήρθε το 1847 πυροδοτώντας τις επαναστάσεις του 1848). Ο κ. Πηλ, λοιπόν, προβλέποντας την κρίση, πουλάει όλες του τις μετοχές, τα εργοστάσιά του, το σπίτι του και αγοράζει τέσσερα μεγάλα καράβια, τα οποία τα φόρτωσε με προμήθειες – με τρόφιμα, με κατασκευαστικά υλικά, με εργαλεία, μέχρι και ατμομηχανές έβαλε μέσα, σπόρους, συν τριακόσιους προλετάριους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Κατόπιν, με τα τέσσερα πλοία αυτά, αφήσανε πίσω τους τον Τάμεση και κατευθύνθηκαν προς την Αυστραλία, όπου έδεσαν σε ένα λιμάνι της Δυτικής Αυστραλίας όπου και αποβιβάστηκαν.Στόχος του κ. Πηλ ήταν, αφού δεν τα πήγαινε καλά ο αγγλικός καπιταλισμός, να ιδρύσει έναν ουτοπικό καπιταλισμό με τον ίδιο καπιταλιστή/φεουδάρχη/αρχηγό στη Δυτική Αυστραλία. Είχε πάρει και 50.000 λίρες μαζί του, άρα είχε κεφάλαιο χρηματικό, είχε κεφαλαιουχικά αγαθά (δηλαδή μηχανές), κεφάλαιο στη μορφή σπόρων, εργαλείων κλπ. Το αποτέλεσμα; Μέσα σε έξι μήνες ο κ. Πηλ έμεινε μόνος του! Γιατί; Ο κ. Πηλ έμεινε μόνος του επειδή οι τριακόσιοι προλετάριοι τον εγκατέλειψαν. Βλέπετε η Δυτική Αυστραλία διέθετε μεγάλη έκταση ακατοίκητης εύφορης γης. Έτσι, οι προλετάριοι του κ. Πηλ ένας-ένας έφυγαν, πήγαν παραδίπλα, κι άρχισαν να καλλιεργούν τη γη και να ζουν αυτόνομα. Οπότε έγραψε ο Μαρξ λέει, ο κ. Πηλ εξήγαγε από την Αγγλία τεχνολογία, εργατική δύναμη, χρήματα, τεχνογνωσία. Εκείνο όμως που δεν κατάφερε να εξαγάγει ήταν τον αγγλικό καπιταλισμό!Γιατί αναφέρομαι σε αυτή την ιστορία; Πώς σχετίζεται αυτή η ιστορία με τη λιτότητα; Για τον εξής λόγο: Η μεγάλη αγωνία του κάθε καπιταλιστή είναι ότι θα την πατήσει όπως ο κ. Πηλ. Αυτό που συνειδητοποίησε ο κ. Πηλ όταν πήγε στη Δ. Αυστραλία είναι ότι το χρήμα, από μόνο του, δεν είναι δύναμη. Το χρήμα ενδυναμώνει τον καπιταλιστή στον βαθμό που ο εργαζόμενος δεν έχει επιλογές. Η δύναμη του κεφαλαίου προκύπτει από την έλλειψη επιλογών του εργαζόμενου. Η λιτότητα, λοιπόν, βασίζεται, πέραν από τους φόβους για πληθωρισμούς, για χρέη κλπ, στην ιδέα ότι αν ξοδεύονται χρήματα για τον εργαζόμενο (π.χ. αν δώσουμε στον εργαζόμενο για  παράδειγμα ένα βασικό εισόδημα, εάν ο εργαζόμενος έχει δωρεάν παιδεία για τα παιδιά του/της, αν έχει πρόσβαση στη δωρεάν υγεία) ξαφνικά ο εργαζόμενος έχει  εναλλακτική στο να πει «ναι» στην άθλια ιδιωτική σύμβαση μισθωτής εργασίας που του προτείνει ο κ. Πηλ ή οποιοσδήποτε καπιταλιστής. Εδώ έγκειται η πεμπτουσία της λιτότητας.Ο καπιταλιστής και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι έχουν κάθε λόγο, ακόμα κι αν είναι  να πληγεί η συσσώρευση κεφαλαίου (όπως γίνεται στην Ευρώπη σήμερα) να δώσει όλη του την έμφαση στη λιτότητα για να στερήσει από τον εργαζόμενο, από  τον φτωχότερο, από τις λαϊκές μάζες, τις εναλλακτικές. Η δύναμη του καπιταλιστή πάνω στην εργασία προκύπτει από αυτή την στέρηση εναλλακτικών στο μισθό και τις συνθήκες δουλειάς που προσφέρει ο καπιταλιστής στον εργαζόμενο. Αυτό είναι ο καπιταλισμός, τον οποίο ο κ. Πηλ απέτυχε να εξάγει στην Δ. Αυστραλία λόγω των εναλλακτικών που προσέφερε ο νέος τόπος στους προλετάριους. Καπιταλισμός δεν είναι ούτε τα χρήματα ούτε το χρέος ούτε τα ομόλογα. Είναι η διαδικασία εξαγωγής υπεραξίας από τον εργαζόμενο. Και η αγωνία του καπιταλιστή, είτε αυτός είναι η Siemens είτε ο κ. Πηλ, είναι ότι οι εργαζόμενοι θα αποκτήσουν εναλλακτικές και θα λακίσουν. Αυτή είναι η ουσία και των πολιτικών λιτότητας: Πως να μεγιστοποιηθεί η εξουσία του κεφαλαίου μέσα από την συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που προσφέρει εναλλακτικές στους εργαζόμενους.Το Δόγμα του Σοκ, που περιέγραψε γλαφυρά η Naomi Klein, αυτό τον σκοπό έχει: με μερικές σοκαριστικές περικοπές δαπανών, όπως στην Ελλάδα των Μνημονίων, η εργατική τάξη να πάρει το μήνυμα. Σήμερα, το Δόγμα του Σοκ επανέρχεται καθώς η Χρεοδουλοπαροικία που γέννησε η λιτότητα από το 2010 έως σήμερα βαθαίνει. Το βλέπουμε στα εργασιακά εδώ στην Ελλάδα. Αυτό κάνει ο κ. Χατζηδάκης με το υπό κατάθεση νομοσχέδιό του. Τα γνωρίζουμε όλα αυτά, αλλά έχει σημασία να τα ξαναδούμε συνολικά και αποστασιοποιημένα.ΤεχνοφεουδαρχίαΠολλοί φίλοι και σύντροφοι ανά τον κόσμο μιλούν ακόμα περί νεοφιλελευθερισμού παρουσιάζοντάς τον ως το ιδεολόγημα της κυρίαρχης τάξης. Είναι λάθος να ασχολούμαστε με τον νεοφιλελευθερισμό. Δεν υπάρχει νεοφιλελευθερισμός. Ήταν πάντα ένα επικοινωνιακό τρικ. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται από το 1975 και μετά – κι απ’ τη Θάτσερ κι απ’ τον Ρέιγκαν κι απ’ την ΕΕ κι από αυτή την κυβέρνηση κι από τις προηγούμενες, δεν είναι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Κανείς από τους κυβερνώντες που δανείζονται «τσιτάτα» νεοφιλελεύθερα για να διακοσμούν τους λόγους τους δεν προσπάθησε πραγματικά ούτε να συρρικνώσει το κράτος ούτε να απελευθερώσει τις αγορές. Ιδίως μάλιστα από το 2008, ακόμα και ο όρος καπιταλισμός είναι εκτός πραγματικότητας!Δεν ζούμε καν πια στον καπιταλισμό, όσο περίεργο και να ακούγεται. Η γιγαντιαία χρηματοπιστωτική κρίσης του 2008, σε συνδυασμό με τις νέες ψηφιακές τεχνολογίες που δημιουργούν τεράστιες οικονομίες κλίμακας, γέννησε αυτό που ονομάζω Τεχνοφεουδαρχία. Επί της ουσίας, οι μεγάλες επιχειρήσεις επιβιώνουν αποκλειστικά από κρατικό χρήμα. Δεν βασίζονται πλέον στη δική τους ιδιωτική συσσώρευση κεφαλαίου. Αν αυτή τη στιγμή η κεντρική τράπεζα της Ευρώπης, η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας, και βέβαια η κεντρική τράπεζα της Αμερικής σταματήσουν να παράγουν χρήμα με τη σέσουλα, το οποίο να ρέει μέσα από τις ιδιωτικές τράπεζες καταλήγοντας στις επιχειρήσεις-κολοσσούς, καταρρέει το όλο σύστημα.Άρα δεν ζούμε σε καπιταλιστικό σύστημα σαν εκείνο που μελετούσε ο Μαρξ και το οποίο στηρίζεται στο κέρδος των ιδιωτών-καπιταλιστών το οποίο αποτελεί την μετουσίωση της υπεραξίας των εργαζόμενων και την χρηματικοποίηση της υπεραξίας αυτής στις αγορές αγαθών και υπηρεσιών. Απόδειξη ότι, φέτος, για πρώτη φορά έχουμε αρνητική μέση κερδοφορία την ώρα που ο πλούτος της ολιγαρχίας αυξάνεται ραγδαία. Πως συμβαίνει αυτό; Ως εξής.Η ΕΚΤ τυπώνει βουνά από ευρώ. Το δανείζουν με αρνητικό (!) επιτόκιο σε τράπεζες όπως η Deutsche Bank. Η Deutsche Bank το δανείζει με μηδενικό επιτόκιο σε εταιρείες όπως η Siemens. Η Siemens έχει ήδη αποταμιεύσεις που δεν επένδυσε επειδή φοβάται ότι δεν θα υπάρξει ζήτηση για επί πλέον προϊόντα από τις μάζες (λόγω της λιτότητας που πλήττει τους πολλούς). Έτσι, η Siemens παίρνει το χρήμα που της δάνεισε η Deutsche Bank με μηδενικό επιτόκιο και το χρησιμοποιεί για να αγοράσει μετοχές της… Siemens στο χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης. Οι πρόσοδοι της Siemens είναι εγγυημένες καθώς, αγοράζοντας τις μετοχές της, αυξάνεται η αξία της μετοχής της Siemens. Χαράς ευαγγέλια για τους διευθυντάδες της Siemens καθώς τα μπόνους τους εξαρτώνται από την τιμή της μετοχής της εταιρείας. Προσέξατε πως δημιουργήθηκαν πρόσοδοι για τους ιδιοκτήτες και διευθυντές της Siemens χωρίς να υπάρξει ούτε ένα ευρώ παραπάνω επιχειρηματικών κερδών της Siemens ή παραγωγικών επενδύσεων;Παράλληλα οι ψηφιακές τεχνολογίες δημιουργούν κάτι ακόμα χειρότερο από φυσικά μονοπώλια. Δημιουργούν εταιρείες-πλατφόρμες που ξεφεύγουν από κάθε ορισμό του καπιταλισμού. Την στιγμή που μπαίνεις στο Facebook φεύγεις από τον καπιταλισμό. Το ίδιο όταν μπαίνεις στην Amazon. Μπαίνεις σε οικοσύστημα το οποίο ανήκει σ’ έναν άνθρωπο! Σε έναν άνθρωπο στον οποίο ανήκουν τα πάντα εντός του εν λόγω οικοσυστήματος. Του ανήκουν όλα τα ψηφιακά «μαγαζιά», έχει πλήρη έλεγχο στο τι μπορείς να αγοράσεις εντός της πλατφόρμας του, σε κάθε τι που αγοράζεις, βλέπεις, ακούς, συναισθάνεσαι. Σου προτείνει να αγοράσεις πράγματα που ούτε οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν ότι σε ενδιαφέρουν. Αυτό δεν είναι καπιταλισμός. Αυτό είναι high tech φεουδαρχία. Και γι’ αυτό ονομάζω Τεχνοφεουδαρχία τον ύστερο, μετά το 2008, καπιταλισμό. Αυτός είναι ο λόγος που δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα που πέφτει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν, π.χ., καταφέρονται εναντίον των «νεοφιλελεύθερων πολιτικών» της Νέας Δημοκρατίας, του «νεοφιλελεύθερου» Σχέδιου Πισσαρίδη κλπ. Ούτε νέα είναι ούτε φιλελεύθερα είναι αυτά τα σχέδια. Ούτε και έχουν σχέση με την καπιταλιστική αγορά. Τα πάντα γίνονται έτσι ώστε το κράτος να αναπαράγει την αρπακτική ολιγαρχία στο πλαίσιο μιας νέας φεουδαρχίας η οποία είναι τεχνολογικά αναπτυγμένη και στηρίζεται και η οποία βασίζεται στο χρήμα των κεντρικών τραπεζών. Εν πολλοίς, ζούμε πράγματι στον Καιρό της Τεχνοφεουδαρχίας.Μην γενικεύουμε! Η κρίση ωφελεί το 20-30%Δεν πρέπει να γενικεύουμε, ιδίως εν μέσω πανδημίας. Ζούμε σε βαθιά ταξική κοινωνία. Το να βγαίνουμε και να λέμε – και αυτό είναι και αυτοκριτική αν θέλετε –ότι η ελληνική οικονομία καταρρέει στο σύνολό της είναι λάθος. Ακόμα και την περασμένη χρονιά, εν μέσω πανδημίας, ένα 20-30% των συνανθρώπων μας, των συμπολιτών μας, τα πάνε καλύτερα. Τα πάνε καλύτερα όσον αφορά το πραγματικό τους εισόδημα και την πραγματική τους αγοραστική αξία.Κάποιοι από μας που έχουμε σταθερό μισθό, που δεν επλήγη από την πανδημία, αναγκαστήκαμε να αποταμιεύσουμε, κλεισμένοι στα σπίτια μας χωρίς να ξοδεύουμε. Το πραγματικό εισόδημα και ο πραγματικός πλούτος αυτού του 25-30% της ελληνικής κοινωνίας και παγκοσμίως, σε ολόκληρη την Ευρώπη, την Αμερική κλπ, έχει βελτιωθεί η οικονομική τους κατάσταση. Πρέπει να το θυμόμαστε αυτό. Ιδίως όταν σκεφτόμαστε το εκλογικό τοπίο. Οπότε δεν πρέπει να γενικεύουμε ισχυριζόμενοι ότι όλοι έχουν πέσει στο βάραθρο. Εν πολλοίς, αυτό που λέει η κυβέρνηση ότι συσσωρεύονται αποταμιεύσεις είναι αλήθεια.Αν προσθέσετε σε αυτό κάποιους λίγους, πολύ λίγους, που έχουν πρόσβαση στον αρπακτικό παρασιτικό καπιταλισμό (π.χ. χρήματα που ξοδεύει η κυβέρνηση στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, στο ψηφιακό παρακράτος, στις διαφημιστικές εταιρείες, στα αρπακτικά ταμεία, τις εταιρείες μελετών κλπ) το συμπέρασμα είναι αμείλικτο: Το χάσμα που χωρίζει την ολιγαρχία από τους πολλούς βαθαίνει, με τους λίγους να ωφελούνται σε απόλυτες τιμές από την κρίση και τους πολλούς να καταβαραθρώνονται από την μεσαία τάξη και το προλεταριάτο στο πρεκαριάτο. Πρόκειται για τεκτονικές αλλαγές στα έγκατα της κοινωνίας που προαναγγέλλουν μια νέα διχόνοια, νέα πόλωση, νέες κοινωνικές συγκρούσεις.Το αυξανόμενο πρεκαριάτο δεν αυτοπροσδιορίζονται ως θύματαΣυνοδοιπόροι, είναι λάθος να απευθυνόμαστε στα μέλη του πρεκαριάτου σα να είναι θύματα. Μπορεί να είναι θύματα, αλλά οι ίδιοι – ευτυχώς – δεν θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως θύματα. Προσδιορίζονται από τις ανησυχίες τους, προσδιορίζονται από τις κακουχίες που περνάνε, αλλά ταυτόχρονα αυτοπροσδιορίζονται με τα συμφέροντά τους, με τις φιλοδοξίες τους. Και ξέρετε κάτι; Πολλοί λίγοι από αυτούς ενδιαφέρονται για το συλλογικό. Πάρα πολλοί, λόγω της κατάστασής τους σκέφτονται για πάρτη τους. Και δεν είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο. Αυτή τη στιγμή ένα νέο παιδί 15, 18, 20 χρονών στο Μουμπάι της Ινδίας, το όνειρό του δεν είναι μια καλή συλλογική σύμβαση εργασίας σε μια καλή εξασφαλισμένη θέση εργασίας σε κάποιο τομέα. Ξέρετε ποιο είναι το όνειρό του; Να πάει στη Silicon Valley, να εφεύρει το επόμενο καταπληκτικό app, να κάνει κι ένα start up, και να περιμένει να έρθει ο Elon Musk να του προσφέρει 50 εκατομμύρια δολάρια για να του εξαγοράσει την επιχείρησή του. Αυτό είναι το όνειρό του. Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε όχι γιατί αυτό το όνειρο μπορεί ποτέ να ευοδωθεί – μπορεί να ευοδωθεί για ένα άτομο, για πέντε άτομα, αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι η έξοδος από την κρίση – αλλά επειδή, όταν μιλάμε εμείς σε αυτούς τους ανθρώπους, στους νέους ανθρώπους ιδίως, στα μέλη του πρεκαριάτου, τα οποία είναι θύματα της τεχνοφεουδαρχίας, έχει πολύ μεγάλη σημασία να μην απευθυνόμαστε σε αυτούς σα να είναι θύματα, κατατρεγμένοι, γης οι κολασμένοι, κλπ.Το αφήγημά μας πρέπει να είναι άλλο, να απευθύνεται στις ιδιωτικές τους, ίσως συμφεροντολογικές, φιλοδοξίες με τρόπο όμως που τους εισάγει στην κεντρική μας ιδέα: Μόνο μέσα από συλλογική πάλη μπορούν να κατακτήσουν τις θεσμικές, δομικές αλλαγές που θα καταστήσουν εφικτές τις φιλοδοξίες τους.Γενικότερα, αν πάρουμε αυτά τα δύο μαζί, το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας αυτή τη στιγμή ωφελείται και πως το πρεκαριάτο, δεν αυτοπροσδιορίζονται ως θύματα, καταλήγουμε ότι η γλώσσα του «εργατισμού» δεν βοηθά πια. Ναι, και βέβαια πρωταρχικός μας στόχο πρέπει να είναι η διασφάλιση εργασιακών δικαιωμάτων που πήρε αιώνες να εξασφαλιστούν, π.χ. του οκτάωρου, των υπερωριών, των συλλογικών συμβάσεων κλπ. Όμως, αν απλά καλούμε τους εργαζόμενους να συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις υπέρ αυτών των κεκτημένων, δεν θα τους συγκινήσουμε.Ενα μικρομεσαίο στέλεχος διαφημιστικής εταιρείας, ή public relations, θα γυρίσει να μας πει: «Τι μου λέτε για οκτάωρο; Εγώ δουλεύω 14 ώρες την ημέρα και θα δούλευα και δωρεάν 14 ώρες την ημέρα μπας και πάρω εκείνη τη θέση του υποδιευθυντή που θα μου δώσει πέντε χιλιάρικα τον μήνα». Το ίδιο και με τον ντελιβερά στον οποίο εμείς μιλάμε για τριανταπεντάωρο ή ακόμα και τριαντάωρο κι εκείνος κουνά το θλιμμένα το κεφάλι πριν μας απαντήσει: «Τι είναι αυτά που μου λέτε; Εγώ δε μπορώ να επιβιώσω δουλεύοντας 14 ώρες την ημέρα και εσείς μου μιλάτε για οκτάωρα;»Οι πιο πάνω σκέψεις στόχο έχουν να αναδείξουν τη δυσκολία που έχουμε, εν μέσω Τεχνοφεουδαρχίας, να προβάλουμε το πρόταγμά μας, τις πολιτικές μας, το όραμαά μας με τρόπο που να πείθει αυτούς τους ανθρώπους: εκείνους που οφελήθηκαν, πρόσκαιρα, από την κρίση, και τους άλλους που βυθίστηκαν βαθύτερα στο πρεκαριάτο. Ποια είναι η γλώσσα, η οποία μπορεί να έχει αντίκτυπο στο μυαλό και στην ψυχή του πρεκαριάτου; Ακόμα και του μικρομεσαίου στελέχους της διαφημιστικής εταιρείας στο οποίο αναφέρθηκα; Εδώ έχει πολύ μεγάλη σημασία να πάμε πέραν του Πράσινου Κεϋνσιανισμού. Ο Πράσινος Κεϋνσιανισμός είναι, βέβαια, κομμάτι της λογικής μας, εργαλείο στην εργαλειοθήκη μας. Είναι χρήσιμος ο Πράσινος Κεϋνσιανισμός, αλλά δεν αρκεί. Και δεν αρκεί για τους λόγους που ανέφερε ο Μιχάλ Καλέτσκυ το 1943.Οικουμενικό Βασικό ΕισόδημαΑυτή τη στιγμή που μιλάμε η ΕΚΤ στην Ευρώπη, το Federal Reserve στην Αμερική, η Τράπεζα της Αγγλίας, της Σουηδίας, της Ελβετίας, της Ιαπωνίας κλπ τυπώνουν οροσειρές χρήματος. Και τα δίνουν στις ιδιωτικές τράπεζες που με τη σειρά τους τα δίνουν στις μεγάλες επιχειρήσεις, που με τη σειρά τους αγοράζουν τις ίδιες τους τις μετοχές και γι’ αυτό τα χρηματιστήρια πηγαίνουν καταπληκτικά. Βέβαια, οι λαοί δεν ωφελούνται καθόλου από αυτή τη διαδικασία. Για την ακρίβεια το αντίθετο γίνεται.Όμως, το γεγονός ότι το λεφτόδεντρο λειτουργεί αυτή τη στιγμή και παράγει πάρα πολύ χρήμα μας μας εφοδιάζει με σημαντικές δυνατότητες και επιχειρήματα. Για παράδειγμα, μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε για το οικουμενικό βασικό εισόδημα. Δεν αναφέρομαι στο «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» που μας έφερε στην Ελλάδα η τρόικα μόνο και μόνο για να αντικαταστήσει τα «ακριβότερα» επιδόματα αναπηρίας, τέκνων, ανεργίας κλπ. Όχι, αναφέρομαι σε ένα αξιοπρεπές ποσόν που εισπράττουν όλοι οι πολίτες. Αν θυμάστε, τον Μάρτιο του 2020 – με την αρχή της πανδημίας – το DiEM25 πανευρωπαϊκά πρότεινε η ΕΚΤ να δώσει 2.000 ευρώ σε κάθε κάτοικο της ευρωζώνης. Βγήκαν αμέσως τα τρολς της κυβέρνησης να πουν για εμάς ότι «πάλι ανακάλυψαν το λεφτόδεντρο». Έλα όμως που το λεφτόδεντρο το ανακάλυψε η ίδια η τρόικα, η ίδια η ολιγαρχία; (Σημ. Από την 1η Μαρτίου 2015, η ΕΚΤ έχει τυπώσει πάνω από 5 τρις και τα έχει μοιράσει στις τράπεζες!)Το ότι, λοιπόν, το λεφτόδεντρο ήδη γεννά χρήμα είναι κάτι που πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Τα μέλη του πρεκαριάτου, αλλά κι οι περισσότεροι πολίτες, είναι έτοιμοι να συναινέσουν στην πιο κάτω απλή σκέψη: «Το τυπώνουν που το τυπώνουν το χρήμα. Γιατί να το δίνουν στη Deutsche Bank για να το δίνει στη Siemens,  για να αγοράζει η Siemens μετοχές της Siemens για να ανεβαίνει ο μισθός του στελέχους της Siemens, του οποίου ο μισθός είναι συμβεβλημένος με την τιμή της μετοχής της Siemens; Είναι ανοησία αυτό, δεν βοηθάει, δεν τα έχει ανάγκη το στέλεχος της Siemens και δε βοηθιέται και κανένας, ούτε εσύ, ούτε η Ευρώπη συνολικά από αυτό.»Από εκεί και έπειτα, είναι εύκολο να μας ακούσουν τόσο τα μέλη του πρεκαριάτου όσο και οι κάπως ωφελημένοι από την κρίση όταν απαιτούμε τα χρήματα του λεφτόδεντρου να πάνε σε όλους. Μπορούν πράγματι οι πολίτες να καταλάβουν πως μπορεί έτσι να εφαρμοστεί το οικουμενικό βασικό εισόδημα. Ακόμα και οι πιο πεπεισμένοι αντικρατιστές θα ντραπούν να μας πουν: «Τι είναι αυτά που λέτε; Δεν γίνονται τέτοια πράγματα;». Γίνονται. Πριν λίγες μέρες ο Μπάιντεν μοίρασε 1.400 ευρώ σε κάθε Αμερικανό!Αυτό μπορεί να μπει στην ψυχή και στο μυαλό της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων. Το γεγονός ότι η ΕΚΤ δεν πρόκειται να το κάνει (δηλαδή να μοιράσει χρήματα στους πολίτες) δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι θα έχουμε βάλει στο μυαλό ανθρώπων που δεν ακούν σήμερα την Αριστερά την ανατρεπτική ιδέα ότι, ναι, υπάρχει εναλλακτική – ότι θα μπορούσε το λεφτόδεντρο να μην ταΐζει την Siemens αλλά τις οικογένειες που αγωνιούν να βάλουν φαγητό στο τραπέζι.Λάθος & Παγίδα Λιτότητας η παραδοχή ότι το κράτος για να ξοδέψει πρέπει πρώτα να φορολογήσει ή να δανειστείΝαι, συνοδοιπόροι, θέλουμε να αυξηθεί η φορολογία των πλουσίων, της ολιγαρχίας, των μεγάλων επιχειρήσεων. Αλλά είναι μεγάλο λάθος, συνοδοιπόροι, να αποδεχθούμε την υπόθεση ότι το κράτος πρώτα θα πρέπει να φορολογήσει τον Μπέζος, τον Βαρδινογιάννη, τον Λάτση και μετά, με αυτά τα χρήματα, να πληρώσει για την παιδεία, την υγεία, την δημιουργία θέσεων εργασίας, το οικουμενικό βασικό εισόδημα.Ναι, θέλουμε ο Μπέζος, ο Βαρδινογιάννης κι ο Λάτσης να πληρώνουν ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ή ποσό στο κράτος, αλλά αυτό το θέλουμε για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν είναι ανάγκη να γίνει αυτό για να υπάρξει οικουμενικό βασικό εισόδημα. Δεν είναι ανάγκη να γίνει αυτό για να υπάρξει δημόσιο, Εθνικό Σύστημα Υγείας. Μπορεί να χρηματοδοτηθεί σήμερα το Εθνικό Σύστημα υγείας πριν πάρουμε ένα ευρώ από τον Βαρδινογιάννη, τον Τζεφ Μπέζος, τον Λάτση ή την Fraport. Αν κάνουμε το λάθος που κάνει η παρωχημένη Αριστερά (τόσο η σοσιαλδημοκρατική όσο κι η κομμουνιστική) ότι πρέπει να πάρουμε από τους πλούσιους για να παράσχουμε δημόσια υγεία/παιδεία, ξέρετε ποιον βοηθάει αυτό; Βοηθάει το αφήγημα της λιτότητας!Ας το αναλογιστούμε αυτό. Είναι σαν να λέμε: Θα πάρουμε χίλια ευρώ από τον τάδε ολιγάρχη για να τα δώσουμε στο ΕΣΥ. Ωραία, δεν διαφωνώ να το κάνουμε. Έστω όμως ότι δεν μπορούμε να του πάρουμε τα χίλια ευρώ, γιατί τα ‘χει στα Cayman Islands και δεν φτάνει εκεί εύκολα το μακρύ χέρι του Υπουργείου Οικονομικών. Τι θα πει αυτό; Ότι δεν υπάρχει περιθώριο να δώσουμε χίλια ευρώ στο ΕΣΥ; Όχι, θα τα δώσουμε. Και πού θα τα βρούμε; Θα τα τυπώσει η κεντρική μας τράπεζα. «Μα κι αν η ΕΚΤ δεν συναινέσει ποτέ;», θα ρωτήσει εύλογα κάποιος. Τότε, απαντάμε, πρέπει να ξανασκεφτούμε το πως μπορούμε να παράξουμε δική μας ρευστότητα, ως δημοκρατικό, κυρίαρχο κράτος.Το ριζοσπαστικό πρόταγμα: ένας εργαζόμενος – μία μετοχή – μία ψήφοςΘέλουμε να είμαστε ακόμα πιο ριζοσπάστες συνοδοιπόροι; Να πάμε πολύ πιο μακρυά από τον Πράσινο Κεϋνσιανισμό; Να χτυπήσουμε την Τεχνοφεουδαρχία στη ρίζα της, στο κύτταρό της; Νομίζω ότι, ναι, το θέλουμε.Αν πράγματι θέλουμε να είμαστε πραγματικά ριζοσπάστες, έχουμε υποχρέωση να εντοπίσουμε το κύτταρο της Τεχνοφεουδαρχίας. Ποιο είναι; Είναι η παράλογη ιδέα, η οποία όμως έχει περάσει ως φυσιολογική ιδέα στην κοινωνία – ακόμα και σε μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς – πως οι μέτοχοι των επιχειρήσεων είναι ιδιώτες που έχουν το δικαίωμα να αγοράζουν όσες περισσότερες μετοχές μπορούν και θέλουν να αγοράζουν.Για σκεφτείτε να λέγαμε ότι στο εκλογικό σύστημα προβλέπεται η αγορά ψήφων. Ότι κάποιος μπορεί να αγοράσει όσες ψήφους θέλει. Όπως υπάρχει ο «Ηρακλής», μια δευτερογενής αγορά για τα κόκκινα δάνεια, να υπάρχει μια αγορά για ψήφους. Νομίζω ότι ακόμα και στους πιο συντηρητικούς κύκλους θα υπήρχε γενική κατακραυγή. Κι όμως, όσον αφορά το θέμα της λήψης των αποφάσεων που έχουν πραγματική σημασία (δηλαδή των μεγάλων επιχειρήσεων, των τραπεζών κλπ), εκεί δεν έχουν πρόβλημα με την αγορά ψήφων (δηλαδή μετοχών) στη Γενική Συνέλευση τους!Θέλετε λοιπόν να είμαστε ριζοσπάστες; Θέλετε να μιλήσουμε για πραγματικό εκδημοκρατισμό της οικονομικής σφαίρας; Τότε να παλέψουμε για την αρχή «μία μετοχή, μία ψήφος, ένας εργαζόμενος». Είναι κάτι το οποίο νομίζω πρέπει να το συζητήσουμε και στο συνέδριό μας. Δεν είναι της στιγμής. Απλά θέλω να ξεφύγουμε λίγο από το πεπατημένο μονοπάτι της ψευδο-αριστερής σκέψης που είναι υποταγμένη στο σκεπτικό της λιτότητας και της ολιγαρχικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και διανομής.Είναι καθήκον μας, συνοδοιπόροι, να δώσουμε στους εργαζόμενους εκείνο που απελευθέρωσε από την μισθωτή δουλεία τους προλετάριους του κ. Πηλ: εναλλακτικές στην πώληση της εργατικής τους δύναμης.Είναι καθήκον μας να μην ξεχνάμε το δίδαγμα εκείνης της αφήγησης του Μαρξ που καταδεικνύει ότι το τέλος της εκμετάλλευσης ήρθε χωρίς καν να πάρουν τις 50.000 λίρες που είχε φέρει μαζί του ο κ. Πηλ.Αν θέλουμε να ρίξουμε την Τεχνοφεουδαρχία ούτε η φορολόγηση ούτε η αποχή από την χρήση των νέων τεχνολογιών βοηθά. Όχι, το ζητούμενο είναι η αναδιανομή των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων επί των μέσων παραγωγής και διανομής μαζί με την παροχή δημόσιων αγαθών και οικουμενικού βασικού εισοδήματος σε όλους.Έτσι μόνο θα επέλθει το οριστικό τέλος της Λιτότητας και της Τεχνοφεουδαρχίας.Τι πρέπει να κάνει τώρα η Ευρώπη: Το Πολιτικό Πρόγραμμα του DiEM25 για την δεκαετία του ‘20Αυτή ήταν η εισαγωγή μου στο κείμενο πολιτικής για την μετά την πανδημία εποχή του DiEM25. Δεν θα σας κουράσω διαβάζοντάς το – καθώς όλες και όλοι μας θα το διαβάσουμε προσεκτικά και θα στείλουμε τα σχόλια και τις τροποποιήσεις μας. Απλά θα σταθώ στις βασικές του γραμμές.Εντάσσεται στη φιλοσοφία που μόλις ανέπτυξα. Είναι ξεκάθαρο ότι η πανδημία κατέδειξε την αποτυχία της ΕΕ να προστατεύσει τους πολίτες, τόσο από την υγειονομική πανδημία όσο κι απ’ την οικονομική πανδημία. Η κρίση του ευρώ επιταχύνεται και βαθαίνει. Τρεις είναι οι άξονες στους οποίους κινείται το κείμενο του DiEM25 για μια πανευρωπαϊκή πολιτική για την περίοδο της δεκαετίας του ’20 που ξεκινάει τώρα:Το πρώτο έχει να κάνει με την υγεία, το δεύτερο με την κοινή ευμάρεια (την κοινή πράσινη ευημερία), και το τρίτο έχει να κάνει με την Ειρήνη.Όσον αφορά την υγεία, ακόμα και σήμερα, δεν αφορά την ΕΕ. Λοιπόν, αυτό δεν μπορεί να ισχύει πλέον. Η πανδημία μας δίδαξε όλους, ανεξάρτητα πολιτικής και κομματικής τοποθέτησης, ότι δε  μπορείς να αντιμετωπίσεις μιας πανδημία στην Ιταλία και όχι στη Γαλλία.  Αυτή είναι η φύση του κακού, η φύση της πανδημίας. Ότι δεν καταλαβαίνει από σύνορα. Όπως και με την κλιματική αλλαγή. Οπότε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της πρωτοβάθμιας φροντίδας – από την φροντίδα των ηλικιωμένων, τα εμβόλια, τα μαζικά τεστ, την πρωτοβάθμια περίθαλψη.Από πού θα έρθουν τα χρήματα; Από την ΕΚΤ. Ας αποδράσουμε από τη συζήτηση που θέλουνε ο κ. Τσίπρας, ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Μακρόν, η κα Μέρκελ να μπούμε, για το ποιος θα φορολογηθεί για να πληρώσουμε για το δημόσιο σύστημα υγείας. Κανένας δεν χρειάζεται να φορολογηθεί. Πρέπει να φορολογηθεί για άλλους λόγους, αλλά μπορούμε να το πληρώσουμε σήμερα. Εάν η κα Λαγκάρντ τύπωσε 1,7 τρις ευρώ από τον περασμένο Μάρτιο μέχρι φέτος τον Απρίλιο να είστε σίγουροι και σίγουρες ότι μπορεί να χρηματοδοτήσει ένα εθνικό σύστημα πρωτοβάθμιας περίθαλψης, υγειονομικής φροντίδας. Αυτό είναι το ένα.Το δεύτερο: Η κοινή πράσινη ευημερία. Εδώ το κείμενο του DiEM25 ουσιαστικά τι κάνει; Είναι ένα ανθολόγιο των προτάσεων του DiEM25 και του ΜέΡΑ25 για την Πράσινη Νέα Συμφωνία.Το τρίτο αφορά την Ειρήνη. Αν βάλεις μαζί τις λέξεις: ευρωπαϊκή, εξωτερική και πολιτική ή ευρωπαϊκή, αμυντική και πολιτική καταλήγεις σε ανέκδοτο. Παράλληλα έχουμε μια ΕΕ η οποία όχι μόνο παράγει γεωπολιτικές εντάσεις στον υπόλοιπο κόσμο (είτε στην Μ. Ανατολή είτε στα ανατολικά της σύνορα σε συνδυασμό με το ΝΑΤΟ και την αμερικανική κυβέρνηση και το αμερικανικό στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα), αλλά και με την αποτυχία της στο να έχουμε ένα κοινό πράσινο ενεργειακό πρόγραμμα, το οποίο να οδηγεί στην απεξάρτηση πολύ γρήγορα από τα ορυκτά καύσιμα, η ΕΕ φουντώνει ακόμα περισσότερο τις εντάσεις, τόσο στα βορειονατολικά της σύνορα όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο.Όσον αφορά την Α. Μεσόγειο, οι θέσεις του ΜέΡΑ25 είναι γνωστές:  οι συμφωνίες με Νετανιάχου, Σίσυ, Exon Mobile, Totale, Μακρόν κλπ για εξορύξεις στην Α. Μεσόγειο, για αγωγούς φυσικού αερίου (π.χ. EastMed) που δεν θα γίνουν κλπ, αυτό είναι το καλύτερο δώρο στο καθεστώς Ερντογάν. Την πρότασή μας του ΜέΡΑ25 για περιφερειακή συνδιάσκεψη των χωρών της Α. Μεσογείου, την ενστερνίζεται το DiEM25 και την κάνει συνολική πρόταση για επίλυση του προβλήματος σε μεσογειακό πλαίσιο έτσι ώστε η ΕΕ να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε ολόκληρη η Μεσόγειος, όχι μόνο η Α. Μεσόγειος, να μετατραπεί σε θάλασσα πράσινης ειρήνης. Συνδυάζουμε δηλαδή την πράσινη μετάβαση με την ειρηνευτική διαδικασία που περικλείει ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο και τους γείτονές της.Κλείνοντας, έχει σημασία νομίζω να εντάσσουμε τόσο το λεξιλόγιό μας, την αφήγησή μας, όσο και τις πολιτικές μας σε ένα συνολικότερο πλαίσιο που αντιμετωπίζει αποτελεσματικά την κρίση της Τεχνοφεουδαρχίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, έχοντας υπόψη μας τι γίνεται παγκοσμίως και βέβαια καταλήγοντας σε συγκεκριμένες προτάσεις πολιτικής για κάθε χωριό, για κάθε πόλη της χώρας μας.

The post Πέραν του Πράσινου Κεϋνσιανισμού: Η ιδεολογικοπολιτική ατζέντα του ΜέΡΑ25 για την ανατροπή της Τεχνοφεουδαρχίας και την οικοδόμηση ενός Δημοκρατικού Μετακαπιταλισμού appeared first on Yanis Varoufakis.

Another Now Beyond Technofeudalism – in conversation with Giuseppe Iannaccone, Professor of Electronics at the University of Pisa

A conversation on the vision in my political science fiction novel ANOTHER NOW for an alternative world, beyond the present version of capitalism – which I call Technofeudalism. Here is a statement by Giuseppe Iannaccone on ANOTHER NOW before we had our discussion (which you can watch above): Another Now is a fascinating book. It is a science fiction novel, in which the author uses as a literary device the “many-world” theory to describe another world in which his vision of a market economy without capitalism has come to existence, following an alternative history that departed from our world in 2008, during the financial crisis. This device gives him the possibility to describe the details of the organization of this Another Now. Personally, I could identify with Costa, the technologist, one of the novel’s protagonists.

I21 is a series of conversations with Giuseppe Iannaccone on how to prepare for the future, and the impact of technology and science on society, jobs, culture, economics, education. The playlist of i21 is here: https://www.youtube.com/playlist?list…​ This conversation is part of the EVO4.0 research project, partly funded by the POR FESR Tuscany Region 2014-2020 (Action 1.1.4 sub b) within the Crosslab IT& Society of the Department of Information Engineering, Università di Pisa.

The post Another Now Beyond Technofeudalism – in conversation with Giuseppe Iannaccone, Professor of Electronics at the University of Pisa appeared first on Yanis Varoufakis.