Yanis Varoufakis's Blog, page 39

Where is Global Capitalism Going? My discussion with Ammar Ali Jan on the occasion of the 1st Anniversary of the Progressive International

Honouring the one-year anniversary of the Progressive International, Council members Yanis Varoufakis and Ammar Ali Jan engage in a wide-ranging debate about the direction of global capitalism in a turbulent age of crisis, pandemic, and political unrest.Ammar Ali Jan is a historian and member of Haqooq-e-Khalq Movement in Pakistan.Yanis Varoufakis is Member of the Hellenic Parliament, General Secretary of MeRA25, and co-founder of DiEM25.

The post Where is Global Capitalism Going? My discussion with Ammar Ali Jan on the occasion of the 1st Anniversary of the Progressive International appeared first on Yanis Varoufakis.

Η κρυφή γοητεία της Λιτότητας

Αν η Λιτότητα είναι μια ιδέα τόσο κακή όσο λέω ότι είναι, κι η εφαρμογή της συρρικνώνει την οικονομική δραστηριότητα ακόμα και των ισχυρών, τότε γιατί είναι τόσο δημοφιλής μεταξύ των κραταιών της γης;Κατά τη δεκαετία του 1840, ο Τόμας Πηλ αποφάσισε να μεταναστεύσει από την Αγγλία στον Κύκνειο Ποταμό της Δυτικής Αυστραλίας. Ευκατάστατος επιχειρηματίας, πήρε μαζί του, πέραν της οικογένειάς του, «300 μέλη της εργατικής τάξης, άνδρες, γυναίκες και παιδιά» όπως και «μέσα επιβίωσης καθώς και εργαλεία αξίας 50 χιλιάδων στερλινών». Όμως, πολύ γρήγορα μετά την άφιξή του στην Αυστραλία τα σχέδιά του κατέρρευσαν.Ο λόγος δεν ήταν κάποια αρρώστια, μια κακοδαιμονία, ή ένα λάθος στον τρόπο με τον οποίο καλλιέργησαν τη νέα γη. Ο λόγος ήταν ότι τον εγκατέλειψε το εργατικό του δυναμικό! Η άφθονη εύφορη γη σήμαινε ότι δεν είχαν κανέναν λόγο να δουλεύουν για τον κ. Πηλ. Χωρίς φασαρίες ή πολλά-πολλά, πήγαν πιο πέρα και δούλεψαν για πάρτη τους. Παρά τογεγονός ότι ο κ. Πηλ είχε φέρει μαζί του εργασία, χρήμα και κεφαλαιουχικά αγαθά, η πρόσβαση των εργαζόμενων σε εναλλακτικές σήμαινε ότι δεν μπόρεσε να φέρει μαζί του τον… καπιταλισμό.Την ιστορία αυτή την αφηγήθηκε ο Μαρξ στον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου του για να μας εξηγήσει πως «…το κεφάλαιο δεν είναι ένα πράγμα, αλλά μια κοινωνική σχέση μεταξύ προσώπων…» Πρόκειται για ιστορία ιδιαίτερα χρήσιμη στις μέρες μας καθώς ρίχνει φως όχι μόνο στη διαφορά μεταξύ χρήματος και κεφαλαίου αλλά και στο λόγο που οι πολιτικές της Λιτότητας, παρά την έλλειψη μακροοικονομικής λογικής τους, επιστρέφουν ξανά και ξανά – σαν την κάλπικη δεκάρα.Για τώρα, η Λιτότητα είναι ντεμοντέ. Με τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Βρετανίας και των κραταιών κρατών-μελών της ΕΕ να ξοδεύουν σα να μην υπάρχει αύριο – ή, για την ακρίβεια, μπας και υπάρξει αύριο – οι περικοπές κρατικών δαπανών, ώστε να περιοριστεί το κρατικό χρέος, έχουν μπει στον πάγο. Η απρόσμενα μεγάλη τονωτική ένεση στην αμερικανική οικονομία από την κυβέρνηση Μπάιντεν έβγαλε, προς το παρόν, την Λιτότητα από την ημερήσια διάταξη του δημόσιου διαλόγου. Βέβαια, όπως ο μαζικός τουρισμός, έτσι κι η Λιτότητα περιμένει στη γωνία να επιστρέψει δριμύτερη, ακόμα και σε χώρες υπό τον φόβο του πληθωρισμού και της ανόδου των επιτοκίων.Το ενδιαφέρον είναι ότι, σε «κανονικές» χώρες, η Λιτότητα δεν έχει καμία λογική βάση. [Σημ. Σε τούτο το άρθρο προσπερνώ χρεοδουλοπαροικίες, όπως η Ελλάδα, όπου η Λιτότητα δεν είναι τίποτα άλλο από το ξεζούμισμα των πολιτών από τους δανειστές-κατακτητές.] Το σφάλμα στο οποίο θεμελιώνεται η Λιτότητα σε «κανονικές» χώρες, όπως οι ΗΠΑ ή η Βρετανία ή η Γερμανία, είναι η αποτυχία κατανόησης του εξής απλού πράγματος: Πως, αντίθετα με εμάς ως άτομα, το κράτος δεν έχει την πολυτέλεια της ανεξαρτησίας των δαπανών από τα έσοδά του. Αν εσείς αποφασίσετε να μην αγοράσετε ένα ζευγάρι παπούτσια, τα χρήματα που δεν ξοδέψατε σας μένουν. Το κράτος, όμως, δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Αν, σε περίοδο μειωμένων ιδιωτικών δαπανών, το κράτος μειώσει κι αυτό τις δημόσιες δαπάνες του, τότε θα μειωθεί ακόμα γρηγορότερα το σύνολο ιδιωτικών και δημόσιων δαπανών. Ναι, αλλά το σύνολο ιδιωτικών και δημόσιων δαπανών ισούται, εξ ορισμού, με το εθνικό εισόδημα. Με άλλα λόγια, η Λιτότητα μειώνει το συνολικό μας εισόδημα και, άρα, τα φορολογικά έσοδα του κράτους. Να γιατί, αντίθετα με εσάς κι εμένα, αν σε δύσκολους καιρούς η κυβέρνηση μειώσει τις δημόσιες δαπάνες θα περικόψει και τα έσοδά της.«Ωραία», θα αναρωτηθείς αγαπητέ αναγνώστη «αν η Λιτότητα είναι μια τόσο κακή ιδέα, η εφαρμογή της οποίας συρρικνώνει την οικονομική δραστηριότητα, τότε γιατί είναι τόσο δημοφιλής μεταξύ των κραταιών της γης;» Μια εξήγηση είναι ότι, αν και οι έχοντες κατανοούν ότι η κρατική ενίσχυση των μη εχόντων είναι μια μορφή εξασφάλισης της δικής τους περιουσίας από οικονομικές υφέσεις και λαϊκές εξεγέρσεις, δεν έχουν καμία όρεξη να πληρώνουν τα… ασφάλιστρα (δηλαδή, φόρους). Η εξήγηση αυτή ισχύει (καθώς τίποτα δεν εξαγριώνει τους ολιγάρχες περισσότερο από την προοπτική να φορολογούνται) αλλά, από την άλλη, δεν εξηγεί την λυσσαλέα αντίθεσή τους στο να χρηματοδοτηθούν οι φτωχότεροι κατ’ ευθείαν με χρήμα που κόβει η κεντρική τράπεζα.Όταν ρωτιούνται οικονομολόγοι των οποίων οι θεωρίες συνάδουν με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας γιατί αντιτίθενται σε πολιτικές ενίσχυσης των πολλών μέσω χρήματος που κόβει η κεντρική τράπεζα, η απάντηση που δίνουν είναι μονολεκτική: Πληθωρισμός! Οι πιο προχωρημένοι πάνε ένα βήμα παραπέρα. Επιχειρηματολογούν ότι η χρηματοδότηση των φτωχών από το «λεφτόδεντρο» τελικά θα πλήξει τους ίδιους τους φτωχούς πολίτες καθώς θα ανέβουν τα επιτόκια. Με το που ανεβαίνουν τα επιτόκια, θα αυξηθεί το κόστος αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, κι η κυβέρνηση – λένε – θα αναγκαστεί σε περικοπές δαπανών οι οποίες, νομοτελειακά, πλήττουν περισσότερο τους πιο αδύναμους πολίτες.Δεν είναι της στιγμής να μπούμε στην κουβέντα αυτή. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, για μια στιγμή, και για λόγου χάριν, πως όλοι συμφωνούν ότι το να τυπώσει η ΕΚΤ ένα ή και δύο επί πλέον τρισεκατομμύρια ευρώ, με σκοπό να τα μοιράσει στους φτωχότερους ευρωπαίους, δεν θα φέρει ούτε πληθωρισμό ούτε υψηλότερα επιτόκια. Έστω ότι συμφωνούσαν σε αυτό ακόμα κι οι πιο κατεστημενικοί οικονομολόγοι. Πιστεύετε ότι οι ολιγάρχες θα συναινούσαν σε μια τέτοια ενίσχυση των πολλών; Σε καμία περίπτωση! Μια τέτοια ενίσχυση θα ξύπναγε μέσα τους τον εφιάλτη ότι θα καταλήξουν όπως ο κ. Πηλ στη Δυτική Αυστραλία: Πλούσιοι μεν αλλά άνευ της ισχύος να βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν γι’ αυτούς δε!Ήδη βλέπουμε ενδείξεις αυτού του φαινομένου στις ΗΠΑ. Οι εργοδότες αναφέρουν ότι, τώρα που ανοίγει η οικονομία λόγω επιτυχημένου εμβολιαστικού προγράμματος, αδυνατούν να βρουν υπαλλήλους. Βέβαια, εκείνο που εννοούν είναι ότι δεν βρίσκουν υπαλλήλους διατεθειμένους να δουλέψουν για τα ψίχουλα που τους προσφέρουν! Η απόφαση της κυβέρνησης Μπάιντεν να επεκτείνει έως τον Σεπτέμβρη το επίδομα των 300 δολαρίων την εβδομάδα για τους φτωχότερους τους εξασφάλισε εισοδήματα διπλά από τον κατώτατο ωρομίσθιο – τον οποίο το Κογκρέσο αρνήθηκε να αυξήσει. Εν πολλοίς, οι εργοδότες βιώνουν κάτι αντίστοιχο με εκείνο που ένιωσε ο κ. Πηλ λίγο αφού αποβιβάστηκε στην Αυστραλία.Αν έχω δίκιο, ο κ. Μπάιντεν βρίσκεται αντιμέτωπος με δυσεπίλυτο πρόβλημα: Λόγω της, μετά το 2008, αποσύνδεσης των χρηματαγορών από την πραγματική καπιταλιστική παραγωγή, όποιο μέγεθος και να διαλέξει τονωτικής ένεσης στην οικονομία των ΗΠΑ θα αποδειχθεί ταυτόχρονα ανεπαρκές και υπερβολικό! Ανεπαρκές επειδή, όσο μεγάλη τονωτική ένεση και να κάνει, δεν θα καταφέρει να δημιουργήσει αρκετές καλές θέσεις εργασίας. Και υπερβολικό επειδή, δεδομένης της εξάρτησης πάμπολλων εταιρειών-ζόμπι από τα χαμηλά επιτόκια και το δυσβάστακτο χρέος τους, ακόμα και μια μικρή αύξηση των επιτοκίων θα πυροδοτήσει ακολουθία χρεοκοπιών στην πραγματική οικονομία και ασφυξία στις χρηματαγορές.Η μόνη πραγματική λύση, ώστε να εξισορροπηθούν και  οι χρηματαγορές και  η πραγματική οικονομία, είναι η ενίσχυση της αμερικανικής εργατικής τάξης με χρήμα και με κουρέματα των ιδιωτικών χρεών που την κρατούν δέσμια (π.χ. δανείων που πήραν ο νέοι άνθρωποι για να σπουδάσουν καταβάλλοντας τα γνωστά υπέρογκα δίδακτρα που ζητούν τα ΑΕΙ των ΗΠΑ). Όμως ακριβώς επειδή μια τέτοια ενίσχυση της πλειοψηφίας θα δυνάμωνε το φάντασμα του κ. Πηλ πλανιέται πάνω από τα κεφάλια τους, οι έχοντες και κατέχοντες προτιμούν την επιστροφή στην παλιά, καλή Λιτότητα!Έτσι κι αλλιώς, αυτό που καίει τους ολιγάρχες δεν είναι η ενίσχυση της οικονομικής δραστηριότητας αλλά η διατήρηση της δυνατότητάς τους να υποχρεώνουν τους πολλούς να εργάζονται για αυτούς.Το πιο πάνω άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην στήλη του Γιάνη Βαρουφάκη στο News 247 και αποτελεί απόδοση της μηνιαίας στήλης του Γιάνη Βαρουφάκη στο Project Syndicate με αρχικό τίτλο Austerity’s Hidden Purpose.

The post Η κρυφή γοητεία της Λιτότητας appeared first on Yanis Varoufakis.

ΣΚΛΗΡΟ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑ, Επεισόδιο 4ο: Η Λαμπρινή Θωμά ανακρίνει τον Γιάνη Βαρουφάκη

Στο τέταρτο «Σκληρό Μαρκάρισμα» ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης απαντάει χωρίς περιστροφές στα ερωτήματα της δημοσιογράφου Λαμπρινής Θωμά που ρίχνουν φως στο ιδεολογικό στίγμα του ΜέΡΑ25 μέσα από πρίσμα κριτικά ιστάμενο “εξ αριστερών”. Ερωτήματα όπως:Ευρωπαϊστές ή διεθνιστές;Ποιά η σχέση του ΜέΡΑ25 με τα κινήματα της Λ. Αμερικής, της Παλαιστίνης κλπ;Που πάει η ΕΕ και ποια η στάση του ΜέΡΑ25 απέναντί της;Γιατί έχετε περισσότερη κινηματική δράση διεθνώς απ’ ότι κομματική δράση στην Ελλάδα;Δεν παραδέχεστε ότι είναι προσωποπαγές το ΜέΡΑ25;Για τον αντίκτυπο της συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ στην διεθνής Αρστερά και, γενικότερα, στα κινήματαΤι θέλετε να πετύχετε με το ΜέΡΑ25;Ποια η σχέση σας με τον Julian Assange; Πότε μιλήσατε τελευταία φορά και για ποιο θέμα;

The post ΣΚΛΗΡΟ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑ, Επεισόδιο 4ο: Η Λαμπρινή Θωμά ανακρίνει τον Γιάνη Βαρουφάκη appeared first on Yanis Varoufakis.

How can progressives support the long suffering people of Historic Palestine? Interviewing Omar Barghouti for DiEM-TV

The post How can progressives support the long suffering people of Historic Palestine? Interviewing Omar Barghouti for DiEM-TV appeared first on Yanis Varoufakis.

ΜέΡΑ25: Το μόνο κόμμα που απαιτεί πλήρη ισοτιμία εκλογικών δικαιωμάτων ξενιτεμένων-ελλαδιτών πολιτών της Ελλάδας – Βουλή 26/5/2021

Το ΜέΡΑ25 ήμασταν το μόνο κόμμα που απαιτούμε από το 2019 την απόδοση ισότιμου και πλήρους δικαιώματος στο εκλέγειν και στο εκλέγεσθαι σε κάθε απόδημο στους τόπους διαμονής τους. Ακριβώς για αυτό το λόγο, το καλοκαίρι του 2019 ήμασταν και το μόνο κόμμα που καταψηφίσαμε τον προηγούμενο, αισχρό νόμο – τον οποίο ψήφισαν όλα τα άλλα κόμματα δήθεν για να δώσουν ψήφο στους απόδημους. Έναν νόμο που κατέστησε τους απόδημους 3ης κατηγορίας ψηφοφόρους. Έναν νόμο που η κυβέρνηση που τον έφερε μόλις σήμερα παραδέχθηκε ότι ήταν σαθρός. Πως; Προτείνοντας τροποποιήσεις του στη Βουλή.Δυστυχώς, και αυτές οι τροποποιήσεις συνεχίζουν στο μοτίβο του εμπαιγμού των απόδημων. Παρά τις διαφορές μεταξύ τους, επί της ουσίας, ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ αρνούνται τη δημιουργία Εκλογικών Περιφερειών Εξωτερικού – την μόνη λύση που συνάδει με την ισοτιμία εκλογικών δικαιωμάτων απόδημων-ελλαδιτών. Το ΚΚΕ δηλώνει σαφώς ότι δεν θέλει να ψηφίζουν οι απόδημοι, παρουσιάζοντας στη Βουλή θεωρίες συνομωσίας όπου ξένοι δάκτυλοι θα βάλουν, υποτίθεται, τους απόδημους να πάρουν την ιθαγένεια μαζικά ώστε να διαστρεβλώσουν το εκλογικό αποτέλεσμα.Μόνο το ΜέΡΑ25 εμμένει, καταθέτοντας τροπολογία, για να ψηφίζουν οι απόδημοι και να ψηφίζονται σε Εκλογικές Περιφέρειες της περιοχής τους (π.χ. Β. Αμερική, Αυστραλία, Κεντρική Ευρώπη κοκ) – ακριβώς όπως ισχύει για τους ελλαδίτες Έλληνες στις Εκλογικές Περιφέρειες της Αθήνας, την Πελοποννήσου, της Κρήτης κλπ.Ακολουθεί ολόκληρη η σημερινή μου ομιλία:Κύριε Βορίδη, σήμερα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι όμορφο, να εκπληρώσουμε μια υπόσχεση στη διασπορά, τους απόδημους, τους ξενιτεμένους μας, μια υπόσχεση διακοσίων ετών από το Άστρος.Να σας θυμίσω ότι το ΜέΡΑ25, ακριβώς επειδή ήμασταν το κόμμα που απαιτούσαμε την απόδοση ισότιμου και πλήρους δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στους τόπους διαμονής των αποδήμων, ακριβώς επειδή ήμασταν το μόνο κόμμα που ήμασταν τόσο παθιασμένοι για την απόδοση αυτού του δικαιώματος, καταψηφίσαμε τον προηγούμενο νόμο.Ο προηγούμενος νόμος, όπως είχαμε πει και τότε, περιείχε δύο εγκλήματα εναντίον της λογικής. Το πρώτο ήταν -ανήκουστο για μας- η διασύνδεση φορολογικών δηλώσεων με πολιτικά και εκλογικά δικαιώματα, κάτι το οποίο είχαμε να το δούμε από τον 19ο αιώνα, όπου το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι εξαρτιόταν από τα φορολογικά στοιχεία, τις φορολογικές δηλώσεις, από την περιουσία των πολιτών. Ήταν απαράδεκτο αυτό.Επίσης, βάλατε και αυτό το αυθαίρετο όριο των τριάντα πέντε ετών. Δηλαδή, αν κάποιος ήταν τριάντα πέντε χρόνια και μία μέρα, δεν θα μπορούσε να ψηφίσει στον τόπο διαμονής του ή της, αλλά -εδώ είναι η υποκρισία- θα μπορούσε να πάρει το αεροπλάνο να έρθει στην Ελλάδα να ψηφίσει. Αν είναι δυνατόν!Το δεύτερο έγκλημα εναντίον της λογικής ήταν ότι το δικαίωμα στο εκλέγειν ήταν κουτσουρεμένο από την άποψη ότι αν ήσουν απόδημος δεν είχες το δικαίωμα να εκλέξεις Βουλευτή με σταυρό, ενώ αν ήσουν στην Ευρυτανία ή την Κρήτη ή τη Ρόδο ή τη Β3 Αθηνών, είχες. Ουσιαστικά λέγαμε «άλλα δικαιώματα έχεις εσύ, άλλα δικαιώματα έχεις εσύ».Και παράλληλα, δεν είχες το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, γιατί το δικαίωμα του εκλέγεσθαι δεν το δίνεις σε έναν απόδημο ο οποίος έχε γεννηθεί και μεγαλώνει στην Αυστραλία ή τον Καναδά όταν του δίνεις το δικαίωμα να εκλέγει στα Γρεβενά. Αυτά τα δύο εγκλήματα εναντίον της λογικής ήταν ο λόγος που εμείς καταψηφίσαμε, επειδή θέλαμε –θα το πω άλλη μία φορά- την πλήρη απόδοση του πλήρους και ισότιμου δικαιώματος στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι.Επίσης, είχαμε καταθέσει και πρόταση νόμου και είχαμε πει ένα πράγμα, το οποίο θα ξαναπούμε σήμερα, γιατί επαναφέρουμε και τροπολογία. Εκλογικές περιφέρειες απόδημου ελληνισμού. Δεν υπάρχει άλλη λύση, αν είμαστε σοβαροί για να αποδώσουμε το ισότιμο δικαίωμα στο εκλέγειν και το εκλέγεσθαι στους απόδημους.Το γεγονός ότι σήμερα ξαναφέρνετε εκείνο το νομοσχέδιο, που εμείς στο ΜέΡΑ25 ήμασταν το μοναδικό κόμμα που το καταψήφισε, που είχαμε το θάρρος να το κάνουμε, σημαίνει ότι τουλάχιστον συμφωνείτε ότι δεν ήταν το σωστό νομοσχέδιο που έπρεπε να έχετε φέρει τότε. Δικαιώνει τη δική μας στάση, η οποία ήταν μία στάση αντίστασης σ’ αυτήν την προσπάθεια να βρείτε εσείς όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα μια συναίνεση μεταξύ σας για το πώς βέλτιστα να χειραγωγήσετε την ψήφο των αποδήμων. Αυτά τα παιχνίδια με τους ξενιτεμένους Έλληνες και Ελληνίδες, εμείς δεν υπήρχε πιθανότητα να τα σιγοντάρουμε.Τώρα, δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, και εσείς και εμείς και όλοι μας, και να ερχόμαστε να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία στο Σώμα για να κάνουμε το σωστό.Δυστυχώς, κύριε Βορίδη, αυτό που βλέπω είναι η προσπάθεια της Κυβέρνησης να παίξει ένα blame game, προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παίξει και εκείνος το ίδιο blame game, εσείς να φορτώσετε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν κάνουμε το καθήκον μας ως ολομέλεια της Βουλής απέναντι στους απόδημους, εκείνοι να το φορτώσουν σε εσάς και σε τελική ανάλυση, άλλη μια φορά να συνεχιστεί το παιχνίδι στην πλάτη των ξενιτεμένων παιδιών μας, των ξενιτεμένων γονιών, των ξενιτεμένων συγγενών, συμπολιτών, συμπατριωτών μας στα μήκη και τα πλάτη της χώρας, με βασικό θύμα την έννοια της ισονομίας.Έχοντας συμφωνήσει την περασμένη φορά με τον ΣΥΡΙΖΑ -και με τα υπόλοιπα κόμματα, αλλά αυτό που σας ενδιαφέρει είναι αυτή η κοκορομαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ- στα δύο αυτά εγκλήματα εναντίον της λογικής στα οποία αναφέρθηκα -να σας θυμίσω ποια είναι, πρώτον, η διασύνδεση με φορολογικά στοιχεία και το αυθαίρετο των τριάντα πέντε ετών και δεύτερον, το κουτσουρεμένο εκλέγειν και το μηδαμινό εκλέγεσθαι- έρχεστε τώρα και διαγράφετε -κι αυτό είναι καλό- το πρώτο από τα δύο εγκλήματα εναντίον της λογικής, αλλά κρατάτε το δεύτερο.Κύριε Βορίδη, το να προσθέσεις κραγιόν σ’ ένα γουρούνι δεν το καλλωπίζει. Το νομοσχέδιο σας είναι ένα «γουρούνι» και του βάζετε λίγο κραγιόν. Δεν καλλωπίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Και σας λέω. Σας εκλιπαρώ. Σταματήστε να παίζετε αυτά τα παιχνίδια μεταξύ Κυβέρνησης και Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στην πλάτη των ξενιτεμένων μας ανθρώπων.Μία είναι η επιλογή, εφόσον θέλουμε να αποδώσουμε το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στους απόδημους. Είναι μία η επιλογή. Δεν έχουμε δικαίωμα να δημιουργούμε δεύτερης κατηγορίας πολίτες, πολίτες που να έχουν λιγότερα δικαιώματα στο εκλέγειν και σχεδόν κανένα στο εκλέγεσθαι σε σχέση με εσάς κι εμένα που είμαστε εδώ, τους εν Ελλάδι Έλληνες. Θέλουμε να είμαστε συνεπείς στην κοινώς δηλωμένη πρόθεση να τους αποδώσουμε ισότιμα και πλήρη δικαιώματα; Εκλογικές περιφέρειες απόδημου ελληνισμού!Κοιτάξτε. Υπάρχουν επιχειρήματα -όχι ότι τα ενστερνίζομαι- εναντίον της απόδοσης τέτοιων εκλογικών δικαιωμάτων. Για παράδειγμα, το είχα αναφέρει και την περασμένη φορά που μιλούσαμε γι’ αυτά τα ζητήματα εδώ, στη Βρετανία δύο χρόνια να απομακρυνθείς από τη χώρα, έχεις χάσει τα εκλογικά σου δικαιώματα. Πρέπει να ξαναζήσεις στη χώρα έναν χρόνο για να μπορέσεις να έχεις ξανά το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Δεν είμαστε, όμως, εμείς Βρετανία.Εμείς είμαστε από τα έθνη τα οποία δημιουργήθηκαν από τη διασπορά. Συνεχώς στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, είτε είναι η δεκαετία του 1950, ο εμφύλιος, είτε είναι χρεοδουλοπαροικία, όπως λέμε εμείς, τα μνημόνια. Θεωρώ ότι σ’ αυτό μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν θέλουμε να γίνουμε Βρετανία. Δεν θέλουμε να πούμε έφυγες πάνω από δύο χρόνια, τελείωσε, δεν έχεις εκλογικά δικαιώματα. Και αναφέρομαι τώρα στους φίλους το ΚΚΕ. Σέβομαι τη θέση σας, αλλά να έχετε την τόλμη να πείτε ότι όποιος φύγει πάνω από δύο, τέσσερα, πέντε χρόνια -βρείτε ένα χρονικό διάστημα- δεν έχει δικαιώματα.Αυτό το οποίο κάνατε με τον προηγούμενο νόμο να του λες έχεις το δικαίωμα να πάρεις το αεροπλάνο να έρθεις εδώ να ψηφίσεις, αλλά στο Σίντνεϊ ή στο Κάλγκαρι μόνο αν έχεις κάνει α, β, γ, δ και θα ψηφίσεις χωρίς εκλογική περιφέρεια, είναι σαν να πρέπει να ψηφίσει στην Ευρυτανία ή στον Νομό Λασιθίου κάποιος ο όποιος δεν έχει πάει εκεί σαράντα χρόνια. Και πολύ σωστά υπάρχει κριτική μα, πώς θα ψηφίσει αυτός ή αυτή κάποιον υποψήφιο από το Λασίθι όταν δεν έχει πάει στο Λασίθι τόσα χρόνια; Υπονομεύεται και υποσκάπτεται η όλη διαδικασία, η όλη λογική του νομοσχεδίου, που είναι να αποδώσουμε το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι στους απόδημους.Η πρότασή μας ήταν συγκεκριμένη και θα την επαναλάβω άλλη μια φορά. Εγώ θα ήθελα να δω μία εκλογική περιφέρεια Βόρειας Αμερικής, Νότιας Αμερικής, Κεντρικής Ευρώπης, Βρετανίας, Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας. Και εδώ πρέπει να είμαστε γενναίοι και πρέπει να πάρουμε και το ανάλογο πολιτικό κόστος. Θα πρέπει ο αριθμός των Βουλευτών που εκλέγονται σε καθεμιά από αυτές τις περιφέρειες να προσδιορίζεται όπως και στην Ελλάδα και στις εν Ελλάδι εκλογικές περιφέρειες, με άλλα λόγια αναλογικά με τον αριθμό των εγγεγραμμένων. Αν έχουν εγγραφτεί πάρα πολλοί, θα πάρουν περισσότερους Βουλευτές, το οποίο σημαίνει θα πρέπει να μειωθούν οι Βουλευτές σε κάποια άλλη εκλογική περιφέρεια εντός της Ελλάδας. Ναι, αλλά αυτό απαιτεί ισοτιμία.Εσείς θέλετε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Και να μην πείτε σε κάποια εκλογική περιφέρεια στην Ελλάδα ότι θα μειωθούν οι Βουλευτές που θα έχουν και ταυτόχρονα να πείτε ότι θα δώσετε την ψήφο στους απόδημους. Έτσι, όμως, τους απόδημους τους κάνετε δεύτερης κατηγορίας και υπονομεύετε -θα το πω άλλη μια φορά- την ιδέα ότι ένας πολίτης είναι ενεργός και επιλέγει. Όταν βάζεις έναν κάτοικο του Βανκούβερ να ψηφίζει στο Λασίθι που δεν έχει πάει χρόνια, ίσως και ποτέ αν είναι δεύτερης γενιάς ή τρίτης γενιάς, δεν ενεργοποιείται.Για μας το ερώτημα -το έχει θέσει το ΚΚΕ και άλλοι από τον χώρο της Αριστεράς, είναι πολύ σημαντικό ερώτημα- είναι πόσο ενεργοί είναι αυτοί οι πολίτες; Πόσο ενεργοί Έλληνες πολίτες είναι για να έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν ποιος είναι εδώ μέσα; Για μας αυτό που έχει σημασία σε ένα τέτοιο νομοσχέδιο είναι η ενεργοποίηση των ελληνικών κοινοτήτων, η ενδυνάμωση των ελληνικών κοινοτήτων. Το ξέρω γιατί έχω ζήσει είκοσι επτά χρόνια στο εξωτερικό.Οι ελληνικές κοινότητες είναι ζωντανές, αλλά θέλουν ενίσχυση. Εάν τους πεις ότι ξέρετε κάτι, εσείς στην Ανατολική Αυστραλία -που είναι η Σάουθ Γουέιλς, είναι η Βικτώρια, Σίδνεϋ, Μελβούρνη, ίσως και Μπρίσμπεϊν- εσείς θα εκλέξετε έναν, δύο ή τρεις Βουλευτές -δεν έχει σημασία- ανάλογα με το πόσοι γράφονται, αμέσως ενεργοποιούμε ως ελληνική πολιτεία τους συμπατριώτες μας στην Ανατολική Αυστραλία. Θα αρχίσουν τις διεργασίες μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει δημοκρατική διαδικασία. Αυτό σημαίνει πολιτικοποίηση. Οι κοινότητες θα γίνουν πιο ζωντανές. Θα μπούνε και νέοι άνθρωποι μέσα.Και να ξέρετε, φίλοι του ΚΚΕ, αλλά και γενικότερα, ότι κανένας δεν θα πάει να γραφτεί μόνο και μόνο για να εκλεγεί Βουλευτής ή για να εκλέξει Βουλευτή. Εάν γραφτούν και ασχοληθούν, θα γραφτούν και θα ασχοληθούν γιατί θέλουν να συμμετάσχουν ως ενεργοί Έλληνες πολίτες. Θέλουμε ο απόδημος ελληνισμός να ενισχυθεί μέσα από αυτή τη διαδικασία; Εκλογικές περιφέρειες απόδημου ελληνισμού.Υπάρχει κι ένα άλλο ζήτημα, γιατί κάνω πολλές συζητήσεις με εκπροσώπους των αποδήμων και το φέρνουν και το ξαναφέρνουν και το καταλαβαίνω γιατί το φέρνουν, αλλά θέλω να το θέσω εδώ στην Εθνική Αντιπροσωπεία για να το συζητήσουμε κι εμείς. Ζητούν επιστολική ψήφο. Και ζητούν επιστολική ψήφο γιατί έχουν και λόγο. Σου λέει το κοντινότερο προξενείο σ’ εμένα είναι 1500 χιλιόμετρα μακριά. Πώς θα πάω; Κι έχουν δίκιο σ’ αυτό.Εμείς, ως ΜέΡΑ25 είμαστε κάθετα εναντίον της επιστολικής ψήφου. Και θα σας πω γιατί είμαστε κάθετα εναντίον της επιστολικής ψήφου. Έχει σημασία, όμως, να το συζητήσουμε.Ένα από τα πράγματα που έχουμε κατακτήσει μετά τη Μεταπολίτευση είναι ότι λίγο-πολύ όλοι συμφωνούμε ότι δεν υπάρχει βία και νοθεία στις εκλογές, ότι δεν αγοράζονται οι ψήφοι. Με την επιστολική ψήφο αυτό καταργείται. Έρχεται ο άλλος που σου δίνει 50 ευρώ, βλέπει τι συμπληρώνεις, σφραγίζεις τον φάκελο, του τον δίνεις κιόλας και τον ταχυδρομεί εκείνος. Να είμαστε ξεκάθαροι. Μόνο και μόνο η υποψία ότι θα γίνεται αυτό σημαίνει ότι η επιστολική ψήφος διαβρώνει μία από τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης, ότι κανένας από εμάς δεν βγήκε να πει ότι υπήρξε αγορά ψήφων.Είναι το επιχείρημα το οποίο είναι μοναδικά συμβατό με τη λογική. Η έλλειψη καν υποψίας ότι υπάρχει πώληση ψήφων απαιτεί τη μυστικότητα της ψηφοφορίας.Σας εξήγησα, κύριε Υπουργέ, γιατί είμαστε εναντίον της επιστολικής ψήφου. Έχουμε, όμως, μια άλλη πρόταση, γιατί εμείς δεχόμαστε αυτό που λένε οι απόδημοι που είναι 1000 χιλιόμετρα μακριά από τις προξενικές μας αρχές, είτε στη Βόρεια Αμερική, είτε στη Λατινική Αμερική, είτε στην Αυστραλία. Ιδίως σε αυτές τις χώρες. Στην Ευρώπη δεν είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα.Η πρότασή μας είναι η εξής: Το Υπουργείο Εσωτερικών, εσείς δηλαδή, να ενεργοποιήσετε μια διαδικασία που εν τέλει να δίνει τη δυνατότητα στις κοινότητες των Ελλήνων, στην κοινότητά μας στην Αδελαΐδα, στην κοινότητά μας στο Κάλγκαρι, υπάρχουν κοινότητες, εκκλησίες, υπάρχουν ενορίες, να στήνουν κάλπες εκεί με κάποιους ανθρώπους οι οποίοι θα έχουν την εξουσιοδότηση των προξενικών αρχών να είναι υπεύθυνοι ως δικαστικοί εκπρόσωποι. Γιατί ξέρετε τι γίνεται έτσι; Για συγκρίνετε τις δύο καταστάσεις. Η μία κατάσταση είναι ένας Έλληνας που ζει σε ένα χωριό μακριά από το Κάλγκαρι συμπληρώνει μια επιστολική ψήφο, τη βάζει στο ταχυδρομείο και τελείωσε. Για συγκρίνετέ το αυτό με το να πρέπει να πάει στην ελληνική, την ορθόδοξη εκκλησία της πόλης του ή στην κοινότητα όπου θα μιλήσουν και θα υπάρξει μία ενεργοποίηση. Έτσι στήνεται η διαδικασία της ενεργοποίησης και της ενίσχυσης των απόδημων Ελλήνων.Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εμείς, ως ΜέΡΑ25, σας διαβεβαιώ έχουμε πάρα πολύ καλές σχέσεις και επαφές με τον απόδημο ελληνισμό. Είμαστε το μόνο κόμμα που να σας θυμίσω -ίσως να μην το ξέρετε- που στο ψηφοδέλτιο επικρατείας μας -εμείς δεν χρειαζόμασταν τον δικό σας νόμο- είχαμε δύο εξαιρετικούς καθηγητές πανεπιστημίου απόδημους Έλληνες. Ο ένας δεν έχει ζήσει ποτέ στην Ελλάδα και η άλλη έχει φύγει από τα δεκαεπτά της. Ήταν στο ψηφοδέλτιο επικρατείας μας. Δεν χρειαζόμασταν το νόμο σας για να τους βάλουμε.Αν περάσει ο δικός σας νόμος σήμερα, εμείς έχουμε να κερδίσουμε εκλογικά. Είναι σίγουρο αυτό, ιδίως από το «brain drain» των νέων ανθρώπων. Όμως, είμαστε Κόμμα αρχών, κύριε Υπουργέ. Δεν δεχόμαστε σε καμία περίπτωση τη δημιουργία δύο κατηγοριών πολιτών, αυτών που έχουν κουτσουρεμένο δικαίωμα στο εκλέγειν και καθόλου στο εκλέγεσθαι και των εν Ελλάδι. Οπότε, θα επιμείνουμε.Καταθέσαμε την τροπολογία. Σας άκουσα να λέτε, κύριε Υπουργέ, σε σχέση με τη δική μας τροπολογία, αν δεν κάνω λάθος -πείτε μου αν κάνω λάθος, από τα Πρακτικά της Βουλής το διάβασα- ότι συμφωνείτε λίγο-πολύ με την τροπολογία του ΜέΡΑ25, αλλά από τη στιγμή που δεν θα ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να την ψηφίσετε εσείς. Ε, δεν είναι λογική αυτή, κύριε Βορίδη. Αν συμφωνείτε, πρέπει να το κάνετε. Αν διαφωνείτε, μη δεχθείτε την τροπολογία μας. Δεν μπορείτε να κρύβεστε πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω από εσάς. Κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε, -όπως το κάνει το ΜέΡΑ25, κάντε το και εσείς ως Κυβέρνηση- και να πούμε αυτό που πιστεύουμε υπέρ των αποδήμων, υπέρ της ισονομίας, υπέρ του Συντάγματος και υπέρ της ενίσχυσης των κοινοτήτων των αποδήμων, αν συμφωνείτε με εμάς, ότι η δημιουργία αυτών των εκλογικών περιφερειών των αποδήμων θα ενισχύσει τον Ελληνισμό σε τελική ανάλυση. Αν συμφωνείτε, δεχθείτε την.Και ξέρετε κάτι; Και να μην πάρουμε τις διακόσιες ψήφους, θα έχουμε βάλει τη βάση, θα είναι μία παρακαταθήκη. Θα έχουμε στείλει από κοινού ένα μήνυμα στους απόδημους, ότι θέλουμε να είναι πλήρη και ισότιμα τα δικαιώματά τους στο εκλέγειν και στο εκλέγεσθαι.Σας ευχαριστώ.

The post ΜέΡΑ25: Το μόνο κόμμα που απαιτεί πλήρη ισοτιμία εκλογικών δικαιωμάτων ξενιτεμένων-ελλαδιτών πολιτών της Ελλάδας – Βουλή 26/5/2021 appeared first on Yanis Varoufakis.

What can economics say about capitalism and its latest stage, technofeudalism – Keynote at The Research Platform on Economic Thought

The post What can economics say about capitalism and its latest stage, technofeudalism – Keynote at The Research Platform on Economic Thought appeared first on Yanis Varoufakis.

The legislative comeback of patriarchal misogyny: Greek government passes compulsory joint custody legislation – video

Perhaps the greatest achievement of Greek progressives during the past four decades was the 1983 Family Law . It jolted Greece from the Dark Ages and, quite astonishingly, ushered in a legal framework regarding marriage, divorce and custody that was far ahead of its time, even when compared to the most progressive countries at the time (including the Scandinavian countries). For example, it banned dowries, introduced consensual divorce, established the principle of an equal division of assets that accumulated during a marriage (independently on which partner had ‘earned’ it), ensured that women kept their surnames (indeed, it made it next to impossible for wives legally to take on their husbands’ surname), made couples choose by consent the surname of their children etc. This major shift, from a medieval to an ultra progressive Family Law, did not just happen. It took the heroic struggles of an energetic and multifaceted feminist movement to materialise. It also took the election, in October 1981, of Andreas Papandreou’s socialist party, as well as the concerted efforts of his wife – feminist leader Margaret Papandreou. Finally, the 1983 Family Law was scripted by some very able, progressive, jurists and legal experts during a period when progressive movement were dominating the Greek political terrain.Naturally, back then, the Right (the New Democracy conservatives) fought tooth and nail against the new Family Law. They protested against the banning of dowries, campaigned to ensure property rights remained skewed toward men, opposed consensual divorce and, generally, adopted every grim patriarchal argument one could imagine. For almost four decades the Right bid their time. Last Friday, 21st May 2021, they got their revenge on the floor of our Parliament in the form of new legislation, tabled by the current aggressively authoritarian New Democracy government. The bill in question introduced compulsory joint custody of children following an acrimonious divorce. This means that, even if the judge finds that a parent is unfit to have custody of the child, the judge must award said partner at least ⅓ of the child’s time. Even in cases where the defective partner has been charged with abuse, the judge cannot deny said partner this minimum custody before the courts have delivered a final guilty verdict. In other words, a wife beater or child abuser retains partial custody of the child during the many months and years it takes for his prosecution to yield a conviction. As I said in my speech in Parliament (click above for the subtitled video and/or read below), the only explanation for this incomprehensibly absurd legislation is the misogynic, antifeminist, revanchism of a Right that never forgave and never forgot the passing of the 1983 Family Law during a different period; a period during which Greek progressives were on the ascendancy.Addressing Greece’s Parliament on 21st May 2021Sixteen years have passed since I first saw how joint custody can make the difference.How it can dull the pain in the process of a divorce, of a break-up. How it can support the children. How it can support the parents so they can support their children.Allow me to speak personally, referring to events that unfolded in 2005, because the personal is political, as the feminists of the 70s taught us. It was the time when my daughter, then 15 months old, moved to Australia, with her mother of course.During that same period, I met a couple who practised joint custody, consensually of course. A well-off couple, they walked the difficult path of a break-up with all the pain that it entails, BUT they were lucky. They had the means: two houses near each other, both featuring equivalent bedrooms to their two children, their school in close proximity to bot their homes. I freely confess  I was very, very jealous of them.The comparison with what I was experiencing at that same time was devastating. I had just become reconciled to the idea, which crushes the soul of so many fellow fathers, that we must learn to live without our child.Even if my situation was extreme, because my daughter could not have gone further, I don’t doubt that this pain, this despair is something experienced by thousands of people out there.So from this podium of our Parliament, I look up into the camera in front of me to look into the eyes of you fellow divorced fathers, you who were forced to drink too this poison, to reconcile also with the inhuman idea that you cannot live with your kids.And I am telling you. Yes, from personal experience, I know:the pain of sitting in the car outside our child’s home, unable to walk in at willthe anger that grows inside you at the thought – true or untrue – that someone is using your child against youthe injustice of being told that it is in the child’s interest that it doesn’t grow up with youthe sadness that you have systematically to yield on things that you consider of substance so that the child isn’t caught in the crossfire one more timethe powerlessness brought on by the inability to teach your child things you know and which you think it should know but which you just can’t teach her or him during the odd weekend or the short  holidays you spend togetherthe feeling that important decisions are taken behind your back.I remember the suffocation induced by the thought that, were I to go to family court to petition for custody or even joint custody, I would lose.I will be honest with you: If I had had a button I could push to have my daughter with me 100% of the time, I’d push it. If I had another button that would give me 50% of the time, I’d push it. If I had a button that would give me a third of the time, I’d push it. Without a second thought.BUT, colleagues, it is one thing what I want. And it is quite another thing what I want the state to do, or not to do, in my name – on my behalf.I remember a conversation with a supporter of the death sentence back when, once upon a time, we lived in Texas, in the #1 state for executions. He asked: “If they rape and kill your daughter or wife, wouldn’t you kill the murderer, the rapist?” Without thinking I replied: “I’d want to strangle him with my bare hands”. But immediately I added: “However, I don’t want to live in a country, an organised society that allows me to do so. And I don’t want to live in an organised society that murders him on my behalf.”The very same applies to joint custody: Yes, I wanted it for me, fervently. As do many others. But if joint custody is not consensual, then no, I wouldn’t want society to impose it on my behalf. I would never want a state to legislate that which I want in my anger and despair.Mr Minister,There is a difference between a wish and its imposition through private or state coercion.The most beautiful things, when they are imposed, turn into monsters.Take love. Take sex. When it occurs naturally it’s the most beautiful thing on earth. But when it is imposed, through violence, it becomes rape.Same goes for joint custody of children after a divorce. If joint custody happens consensually,
it’s an oasis in the misery of break-up. But if the state imposes joint custody, it becomes a farce. It becomes a violation of logic, with the child as its victim.I say it again: I fervently wanted joint custody. But simultaneously I understood, with pain and even with fury, I don’t hide it, that it was RIGHT to not have rights as a father. Only my daughter had rights.Joint custody equals collaboration. And collaboration cannot be imposed by law. It would be brilliant if every child of divorced parents had bedrooms in two equivalent houses, both close to her or his school, so that she or he can spend one week with one parent, one week with the other parent, slowly acquiring the right – at around 12 to 14 – to have a say on how to divide her or his time between the two parents/homes.Yes, this would be brilliant. However no lawmaker, no judge, no state mechanism can impose such a regime. As long as the state cannot provide such evenly balanced resources, as long as the judges and the social workers cannot provide both parents with the time and material capacities to deliver this beautiful framework, joint custody cannot be dictated by the Law in a manner that removes a judge’s discretionary power.I now want to come to the fear of the so-called (in your Bill) “alienation” of the child from
the divorced father. I don’t deny it: I harboured this fear. As I watched at the airport my daughter leave for Australia, to a place so far away, I did have this fear.Fortunately it proved – and I’m sure it happens in all such situations – that my fear was foolish.Dear colleagues, children do NOT get alienated from fathers who love them, irrespectively of how much time they spend apart.A coupe of days ago, my daughter Xenia turned 17.17 years of separation.17 years during which I got to use Skype years before any of you did – because I used it to tell her bedtime stories, watching her fall asleep on my screen – as far back as 2005.I’m not denying it was difficult to keep in touch. Especially when she grew up. We tried hard to see each other 3, maybe 4, times a year. You can imagine what that means in terms of distance, expense, fatigue… We managed. Let me add that this pandemic has hit us hard . For the first time, we haven’t met in over a year and we don’t know when we shall meet again, given that Australian borders will remain closed till mid-2022, according to Australia’s Prime Minister. Nevertheless, despite that, I must say that, maybe because of this distance, we are maybe closer, more linked, than if we had lived together.Not without losses, of course. There has not been a day in 17 years when we’re apart that isn’t marked by the thought  “another day without you”. We count the days till the next meeting, and when we’re together, we
count the days till we must part again.Ladies and gentlemen, while separation is tough, it does not validate the fear of ‘alienation’, the fake theory of the child-father alienation.Mr Minister, Members of the government,When there is no consensual path to joint custody, there should be family courts with specialised judges, far from the conventional courts, in specially designed buildings teaming  psychologists, social workers who help maximise the chances of consent, of custody arrangements that are as joint as they benefit the children. With the only and absolute criterion being the protection of their rights.Instead of such costly family courts, what your government is doing today is: You are changing the law. Which law?The Family Law of 1983, which remains until today an example to follow, a monument to progressive legislation and to rationality.From this podium of our Parliament, I want to pay tribute to the women’s organisations who struggled so hard in the 1970s to make the Family Law of 1983 a reality.I shall refer to the Greek Women’s Federation (OGE), the Movement of Democratic Women (KDE), the Greek Women’s Union (EGE), and certainly to Margarita Papandreou, who deserves accolades for her contribution because I know personally how much she has contributed to the cause. And, of course, to the independent, autonomous feminists movement. To the way the entire political system – the progressive one, not the political space that you of the Right were never part of, as steadfast supporters of anything grim and regressive, as evidenced by the fact that in 1983 you voted against that EXCELLENT bill and supported DOWRIES even then. So, don’t forget who you are! Be aware of your crimes, of your guilt!So today you appear before us to wreck this splendid Family Law authored by a Magakis, a Maragopoulou, a Manesis, a Kasimatis –  the very law which you had voted against at the time. Today you come to “amend” it.Mr Minister,You asked: Aren’t there any problems with the existing custody regime? Of course there are, countless ones. But, the problems have nothing to do with our Family law. The problems are with its application. With judicial practice and process. But what do you choose to do? You choose not to confront the countless existing problems and, instead, to create new problems with this disgusting bill which consciously turns a beautiful wish into an ugly state imposition.In this you resemble the extremist ringleaders of American anti-abortionists. The huge paradox in that situation, of the antiabortionist women and men, is the following: The very same people who fight for the
embryo’s right to life, even if it’s the result of rape, are dead against everything that could improve
the life of a child born into an underprivileged family. Such as free education, free healthcare, decent wages at the workplace when it grows up and starts working.Similarly with you. Your compulsory joint custody legislation suffers from the same paradox: You, who speak in favour of joint custody, you are NOT interested in the creation and staffing of the family courts which maximise the chances of consensual joint custody.I am again looking into the camera, because I want once more to look divorced fathers in the eye. And I tell you this: Our pain as divorced fathers is unbearable, I know it.But, let be honest: We males are also paying the price for living in a deeply sexist, patriarchal society.Here’s why (something that most men refuse to acknowledge) feminism does not concern only women and their emancipation. Feminism is about the demolition of a power system whose victims are also men! Especially sensitive men.So the solution is not to join the Mitsotakis government’s new anti-feminism. The solution is to build a polity that supports finding consensual solutions; not one which enacts patriarchy’s revanchism. A patriarchal revanchism which, as also Ms Yannakou mentioned, to her credit, enlists deep pockets, deep oligarchic pockets for the promotion of your Bill. Independently of whether you believe in your bill Minister, and I’m sure you believe in it, the pockets supporting your campaign are too deep to be honest, as we see in expensive posters at every bus stop.The solution, for us, as MeRA25, is the New Feminism that governs our party – the New Feminism that continues in the steps of the previous feminism of the 1970s, which gave rise to the Family Law of 1983. A New Feminism which today fights your bill, Mr Minister.Finally, Mr Speaker, dear colleagues,I do not need to stress to you that laws are not written for good people. They are not written for citizens who do right and don’t need to the law to force them. Family Law is written for the divorced couples who can’t agree with one another. It is also written for those who cannot make do – who have problems of personal, psychological and economic survival.Joint custody, which is something precious, which I wish it on all divorced couples – I’m saying this with all my soul – joint custody requires collaboration. It requires understanding. But collaboration and understanding cannot be imposed by lawmakers and judges. Collaboration and understanding are nurtured with the help of public institutions which you DON’T want to create. These public institutions go against your DNA!Let me remind you – I’m sure you remember, but I shall remind you nevertheless – that in the introduction of Anna Karenina, Tolstoy wrote that all happy families are alike, but all unhappy families are unhappy each in their own way. The same applies to divorced couples who fail to collaborate: Every one of them creates different forms of misery for their children. And society has a duty to confront every one of them individually, without one-size-fits-all templates, without ad hoc restrictions to the judges’s discretionary power.Your Bill aggravates the misery of the miserable couples and, yes, of their children. The only reason you are bringing it to the House is so as to satisfy the Right’s revanchism against the emblematic Family Law of 1983 – the one you fought acrimoniously then, and which you are targeting now.Mr Minister, Members of the government,Today you are writing yet another black page in your party’s black and web-infested chronicles. Without even caring that the cost of this revanchism and of your misogynist folly, will be paid by innocent  children.Good night, Mr Minister.

The post The legislative comeback of patriarchal misogyny: Greek government passes compulsory joint custody legislation – video appeared first on Yanis Varoufakis.

Πως ο πατριαρχικός ρεβανσισμός της “Μητσοτάκης Α.Ε.” μετέτρεψε την όμορφη ευχή της συνεπιμέλειας σε κρατική επιβολή του μισογυνισμού

Έχουν περάσει 16 χρόνια και από τότε που είδα τη διαφορά που μπορεί να κάνει η συνεπιμέλεια – το πως μπορεί, μέσα στη στενοχώρια ενός χωρισμού, να αμβλύνει τον πόνο, να στηρίξει τα παιδιά, να βοηθήσει τους γονείς να τα στηρίξουν.Την ίδια περίοδο που είχα χάσει την κόρη μου, γνώρισα ένα ζευγάρι που κι αυτοί μόλις είχαν χωρίσει – δύο σπίτια, κοντά, μια βδομάδα στο σπίτι του κάθε γονιού, συνεργασία, συνεπιμέλεια… Τους ζήλεψα αφάνταστα…Η σύγκριση μ’ εκείνο που βίωνα ήταν συντριπτική.Μόλις είχα συμφιλιωθεί με την ιδέα που συνθλίβει τόσους πατεράδες – την ιδέα ότι θα πρέπει να μάθω να ζω χωρίς την κόρη μου.Αν και η δική μου περίπτωση ήταν ακραία – Αυστραλία – δεν έχω αμφιβολία ότι χιλιάδες από εσάς τους πατεράδες που μας βλέπετε τώρα, έχετε ζήσει την ίδια απόγνωση, κι ας είναι το παιδί σας πιο κοντά απ’ το δικό μου.

Από αυτό το βήμα, κοιτώ στα μάτια στους πατεράδες που έπρεπε κι εσείς να πιείτε το δηλητήριο της συμφιλίωσης μ’ αυτή την απάνθρωπη ιδέα. Και σας λέω, του λέω:Ναι, ξέρω, έχω νιώσει κι εγώ,τον πόνο του να είσαι στο αυτοκίνητο έξω από το σπίτι και να μην έχεις το δικαίωμα να μπεις μέσα να δεις την κόρη σου, τον γιο σουτον θυμό που φουντώνει μέσα σου με την σκέψη ότι χρησιμοποιεί το παιδί για να σε εκδικηθεί, ανεξάρτητα αν το κάνει συνειδητά ή ασυνείδητατην αδικία του να σου λένε πως το συμφέρον του παιδιού είναι να μην ζει μαζί σουτην στενοχώρια να πρέπει να υποχωρείς συστηματικά σε πράγματα ουσίας για να μην πιαστεί το παιδί, άλλη μια φορά, σε διασταυρώμενα πυρά.την ανημποριά να μάθεις στην κόρη σου, στο γιο σου, πράγματα που δεν έχεις καιρό να τους τα μάθεις τα ΣΚ ή τις διακοπέςτην αίσθηση ότι μεγάλες αποφάσεις για το μέλλον του παιδιού σου παίρνονται χωρίς εσέναΘυμάμαι την ασφυξία που προκαλούσε η σκέψη ότι, αν πήγαινα στο δικαστήριο και ζητούσα συνεπιμέλεια, θα έχανα.Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας: Αν μπορούσα να πατήσω ένα κουμπί και να ζει μαζί μου η Ξένια, ή έστω τον μισό χρόνο, άντε το 1/3, θα το πάταγα χωρίς δεύτερη σκέψη.Όμως, άλλο τι θα ήθελα ως άτομο κι άλλο τι θέλω να μπορεί, ή να μην μπορεί, να κάνει το κράτος στο όνομά μου.Θυμάμαι συζήτηση με αμερικανό υπέρμαχο της θανατικής ποινής, τότε που ζούσαμε στο Τέξας – την πολιτεία-πρωταθλήτρια στις εκτελέσεις. Με είχε ρωτήσει:«Αν κάποιος βίαζε και σκότωνε την κόρη σου, την γυναίκα σου, ή και τις δύο, δεν θα τον σκότωνες;» Χωρίς να το σκεφτώ, του απάντησα:Θα ήθελα να τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια.Αλλά δεν θα ήθελα να ζω σε οργανωμένη κοινωνία που μου το επιτρέπει.Ή σε οργανωμένη κοινωνία που τον δολοφονεί εκ μέρους μου.Το ίδιο ισχύει και με την συνεπιμέλεια. Ναι, την ήθελα. Διακαώς. Αλλά, αν δεν ήταν δυνατόν να συμφωνηθεί, συναινετικά, όχι, δεν θα ήθελα την οργανωμένη κοινωνία να την επιβάλει για πάρτη μου. Ποτέ δεν θα ήθελα ένα κράτος να νομοθετεί αυτά που εγώ θα ήθελα να γίνουν πάνω στον θυμό και μέσα στην απελπισία μου.Άλλο μια ευχή κι άλλο η επιβολή της μέσω της βίας, ιδιωτικής ή κρατικής.Τα πιο όμορφα πράγματα, όταν επιβάλλονται, μεταμορφώνονται σε τερατουργήματα.Πάρτε την αγάπη. Τον έρωτα. Όταν έρθει αβίαστα είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Όταν όμως επιβάλλεται δια της βίας, γίνεται βιασμός.Έτσι κι η επιμέλεια των παιδιών μετά από χωρισμό:Αν προκύψει συναινετικά, είναι μια όαση στην δυστυχία του χωρισμού.Αν όμως την συνεπιμέλεια την επιβάλει το κράτος, μετατρέπεται σε τραγέλαφο, σε σχήμα οξύμωρο, με θύμα το παιδί.Το ξαναλέω: Ήθελα διακαώς την συνεπιμέλεια. Όμως, ταυτόχρονα, καταλάβαινα – με πόνο ίσως και με οργή – ότι σωστά δεν είχα δικαιώματα ως μπαμπάς. Ότι μόνο η κόρη μου έχει δικαιώματα.Συνεπιμέλεια = Συνεργασία. Κι η συνεργασία δεν επιβάλλεται από κανέναν νόμο.Ευχής έργο το παιδί να έχει δύο ισότιμα σπίτια. Να περνά την μια εβδομάδα στο ένα την άλλη στο άλλο, και όταν μεγαλώσει κάπως να επιλέγει μόνο του τις εβδομάδες και την κατανομή του χρόνου του σε κάθε σπίτι.Ναι, αλλά αυτό προϋποθέτει πράγματα που κανένας δικαστής δεν μπορεί ούτε να επιβάλει ούτε να εποπτεύσει:Σπίτια που να είναι κοντά ώστε το παιδί να μην αλλάζει σχολείο κάθε εβδομάδαΟικονομική δυνατότητα των γονιών να έχουν ο κάθε ένας ένα αντίστοιχο δωμάτιο για το παιδίΣυνθήκες ζωής και δουλειάς και των δύο γονιών για να μπορούν…Αλλά ακόμα κι αυτές οι προϋποθέσεις να υπάρχουν, απαιτούνται μια σειρά από άλλα πράγματα, κυρίως καλή συνεργασία γονιών-παιδιού, ώστε να λειτουργεί το συστηματικό πήγαινε-έλα.Θέλω να έρθω σε έναν άλλο φόβο ημών των πατεράδων: Τον φόβο αυτού που κατονομάζεται στο νομοσχέδιό σας ως τον φόβο της αποξένωσης του χωρισμένου πατέρα από το παιδί.Ναι, είχα τον είχα κι αυτόν τον φόβο, δεν το κρύβω.Απεδείχθη, όπως συμβαίνει πάντα, ανόητος φόβος. Τα παιδιά δεν αποξενώνονται από γονείς που τα αγαπάνε, ανεξάρτητα από το πόσο συχνά τους βλέπουν.Προχτές η Ξένια έγινε 17. Έχουμε μάθει να ζούμε την απόσταση. Με Skype της έλεγα παραμύθια, και στην οθόνη την έβλεπα να αποκοιμάται, πολύ πριν εσείς μάθετε για το Skype. Πασχίζαμε να βρισκόμαστε 3 ή 4 φορές το χρόνο, με ότι αυτό συνεπάγεται σε κούραση, έξοδα, αποσταθεροποίηση. Μέχρι να βρεθούμε μετράγαμε τις μέρες κι όταν βρισκόμασταν το κοντέρ μηδενιζόταν κι αρχίζαμε πάλι να μετράμε πόσες μέρες έμεναν μέχρι τον αποχωρισμό. Δεν σας κρύβω ότι η πανδημία ήταν ένα ακόμα απαίσιο πλήγμα – για πρώτη φορά πέρασε πάνω από χρόνος που δεν ειδωθήκαμε, κι ούτε ξέρουμε πότε θα ξαναβρεθούμε καθώς η Αυστραλία μάλλον δεν θα ανοίξει τα σύνορά της πριν τα μέσα του 22. Παρόλα αυτά ίσως να είμαστε πιο κοντά απ’ ότι θα ήμασταν αν ζούσαμε μαζί.Με απώλειες βέβαια. Με εκείνο το «Άλλη μια μέρα χωρίς εσένα» στο επίκεντρο σχεδόν κάθε μέρα τόσα χρόνια.Αλλά άλλο όμως αυτό κι άλλο ο φόβος, άλλο η ψευτο-θεωρία, της αποξένωσης.Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης:

Όταν δεν υπάρχει η συναινετική οδός προς την συνεπιμέλεια απαιτούνται οικογενειακά δικαστήρια, με εξειδικευμένους δικαστικούς, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, κλπ, και μετεγκατάστασή τους σε υποδομές εκτός των συμβατικών δικαστηρίων, με μοναδικό και απόλυτο κριτήριο την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών.Αντί για αυτά τα ακριβά, εξοπλισμένα, οικογενειακά δικαστήρια, εσείς αλλάζετε τον νόμο: To Οικογενειακό Δίκαιο του 1983 που παραμένει παράδειγμα προς μίμηση, μνημείο προοδευτικής νομοθετικής παρέμβασης και ορθού λόγου.Σε αυτό το σημείο θέλω, από το βήμα της Βουλής, να αποτίσω τιμή στις γυναικείες οργανώσεις που την δεκαετία του 1970, την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας, την Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών, την Ένωση Γυναικών Ελλάδας – με ιδιαίτερη μνεία στην Μαργαρίτα Παπανδρέου, η συνεισφορά της οποίας υποτιμάται τόσο άδικα – και, βέβαια, τις αυτόνομες κινήσεις γυναικών. Σε αυτό το φεμινιστικό κίνημα, και στους φωτισμένους νομικούς όπως ο Μαγκάκης, η Μαραγκοπούλου, ο Κασιμάτης, ο Μάνεσης, οφείλεται το Οικογενειακό Δίκαιο του 1983.  Ένα Οικογενειακό Δίκαιο-κόσμημα που η ίδια ΝΔ είχε τότε καταψηφίσει, καθώς διαχρονικά δεν μπορείτε να αποποιηθείτε τον σκοταδισμό. Λυσσαλέα εναντιωθήκατε τότε στη προοδευτικόΔεν υπάρχουν προβλήματα; Προφανώς και υπάρχουν. Άπειρα. Όχι όμως με τον νόμο. Με την δικαστηριακή πρακτική, με τη εφαρμογή του.

Αλλά εσείς ΕΠΙΛΕΓΕΤΕ να μην αντιμετωπίσετε αυτά τα υπάρχοντα άπειρα προβλήματα. Αντίθετα, επιλέγετε να δημιουργήσετε νέα με αυτό το αισχρό νομοσχέδιο που συνειδητά μετατρέπει μια ΕΥΧΗ σε ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΒΟΛΗ.Σε αυτό θυμίζετε τους εξτρεμιστές αμερικανούς πολέμιους των αμβλώσεων. Αυτό το Μέγα Παράδοξο: Οι ίδιοι άνθρωποι που υπερθεματίζουν για το δικαίωμα του εμβρύου στη ζωή (ακόμα κι όταν είναι αποτέλεσμα βιασμού) αντιστέκονται σε όλα εκείνα που μπορεί να κάνουν καλύτερη την ζωή των μη προνομιούχων παιδιών – δωρεάν παιδεία, πρόνοια, ανθρώπινοι κατώτατοι μισθοί όταν μεγαλώσουν και πρέπει να εργαστούν.Έτσι και μ’ εσάς. Με το δικό σας  παράδοξο της υποχρεωτική συνεπιμέλειας: Οι ίδιοι που υπερθεματίζετε για την συνεπιμέλεια δεν ενδιαφέρεστε για την δημιουργία και στελέχωση των οικογενειακών δικαστηρίων που μεγιστοποιούν τις πιθανότητες ουσιαστικής συνεπιμέλειας.Επιστρέφω στους χωρισμένους μπαμπάδες, να σας πω και τούτο: Ο πόνος μας ως χωρισμένοι μπαμπάδες είναι αβάσταχτος.Κακά τα ψέματα όμως: Πληρώνουμε κι εμείς οι αρσενικοί το αντίτιμο του να ζούμε σε βαθιά σεξιστική, πατριαρχική κοινωνία.Να γιατί, κάτι που οι περισσότεροι άνδρες αρνούμαστε να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας, ο φεμινισμός δεν αφορά μόνο τις γυναίκες και την χειραφέτησή τους – αφορά και την δική μας χειραφέτηση από συστήματα εξουσίας που επειδή είναι πατριαρχικά έχει κι εμάς τους άνδρες, και ιδίως τους πιο ευαίσθητους άνδρες, ως θύματά της.Η λύση συνεπώς δεν είναι να συνταχθούμε με το νέο αντιφεμινισμό που εκφράζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και το νομοσχέδιό της σήμερα.Η λύση είναι να υποστηρίξουμε την πολιτεία να υποστηρίξει τη εξεύρεση συναινετικών λύσεων κι όχι να εφαρμόσει τον ρεβανσισμό της πατριαρχίας – που, όπως έχουμε δει, όπως στηλίτευσε η κα Γιαννάκου, έχει επιστρατεύσει βαθιά ολιγαρχικά πορτοφόλια για την προώθηση του νομοσχέδιου του κ. Τσιάρα.Η λύση, ναι, είναι ο Νέος Φεμινισμός που διέπει το ΜέΡΑ25 κι ο οποίος συνεχίζει στα βήματα του πρότερου φεμινιστικού κύματος που γέννησε το Οικογενειακό Δίκαιο του 1983 – ένας Νέος Φεμινισμός που θα ενισχυθεί μέσα από τον κοινό αγώνα εναντίον του σημερινού Νομοσχέδιου.Κλείνοντας, δεν θα έπρεπε να χρειαστεί να θυμίσω ότι οι νόμοι δεν γράφονται για τους καλούς καγαθούς που θα πράξουν το σωστό χωρίς τον φόβο των δικαστηρίων. Έτσι και το οικογενειακό δίκαιο: Δεν γράφεται για τα χωρισμένα ζευγάρια που μπορούν να συνεννοηθούν. Γράφεται για εκείνα που δεν μπορούν.

Η συνεπιμέλεια απαιτεί αγαστή συνεργασία και συνεννόηση.Ούτε η συνεργασία ούτε η συνεννόηση επιβάλλονται από νομοθέτες και δικαστήρια.Καλλιεργούνται με την βοήθεια δημόσιων θεσμών που εσείς δεν θέλετε να ιδρύσετε.Στην πρώτη παράγραφο της Άννα Καρένινα ο Τόλστοϊ, όπως όλοι γνωρίζουμε, έγραψε: «Οι ευτυχισμένες οικογένειες λίγο-πολύ μοιάζουν. Οι δυστυχισμένες οικογένειες δυστυχούν η κάθε μία με διαφορετικό τρόπο.»Έτσι και τα χωρισμένα ζευγάρια που αποτυγχάνουν να συνεργάζονται. Δημιουργούν, το κάθ’ ένα, διαφορετικές μορφές δυστυχίας για τα παιδιά τους – τις οποίες η πολιτεία έχει υποχρέωση να τις αντιμετωπίζει την κάθε μία διαφορετικά, χωρίς καλούπια, χωρίς να επιβάλλονται στους δικαστές ad hoc περιορισμοί.Το νομοσχέδιό σας έρχεται να βαθύνει την δυστυχία των δυστυχισμένων ζευγαριών, και βέβαια των παιδιών τους, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί ο ρεβανσισμός της παράταξής σας εναντίον του εμβληματικού Οικογενειακού Δικαίου του 1983, το οποίο πολεμήσατε λυσσασμένα τότε.Κύριε υπουργέ, κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης,Σήμερα γράφετε άλλη μια μαύρη σελίδα στα απομνημονεύματα της μαύρης κι άραχνης παράταξής σας – χωρίς να νοιάζεστε καν ότι το κόστος του ρεβανσισμού και της μισογυνικής αφροσύνής σας θα το πληρώσουν αθώες ψυχές παιδιών.Καληνύχτα σας!

The post Πως ο πατριαρχικός ρεβανσισμός της “Μητσοτάκης Α.Ε.” μετέτρεψε την όμορφη ευχή της συνεπιμέλειας σε κρατική επιβολή του μισογυνισμού appeared first on Yanis Varoufakis.

Austerity’s hidden purpose – Project Syndicate/Katmandu Post

Back in the 1830s, Thomas Peel decided to migrate from England to the Swan River in Western Australia. A man of means, Peel took along, besides his family, ‘300 persons of the working class, men, women, and children,’ as well as ‘means of subsistence and production to the amount of £50,000.’ But soon after arrival, Peel’s plans were in ruins.The cause was not disease, disaster, or bad soil. Peel’s labour force abandoned him, got themselves plots of land in the surrounding wilderness, and went into ‘business’ for themselves. Although Peel had brought labour, money, and physical capital with him, the workers’ access to alternatives meant that he could not bring capitalism.Karl Marx recounted Peel’s story in Capital, Volume I to make the point that ‘capital is not a thing, but a social relation between persons.’ The parable remains useful today in illuminating not only the difference between money and capital, but also why austerity, despite its illogicality, keeps coming back.For now, austerity is out of fashion. With governments spending like there’s no tomorrow—or, rather, to ensure that there is a tomorrow—fiscal spending cuts to rein in public debt do not rank high among political priorities. US President Joe Biden’s unexpectedly large—and popular—stimulus and investment program has pushed austerity further down the agenda. But, like mass tourism and large wedding parties, austerity is lingering in the shadows, ready for a comeback, egged on by ubiquitous chatter about impending hyperinflation and crippling bond yields unless governments re-embrace it.There is little doubt that austerity is based on faulty thinking—leading to self-defeating policy. The fallacy lies in the failure to recognise that, unlike a person, family, or company, a government cannot bank on its income being independent of its spending. If you and I choose to save money that we could have spent on new shoes, we will keep that money. But this way of saving is not open to the government. If it cuts spending during periods of low or falling private spending, then the sum of private and government spending will decline faster.This sum is national income. So, for governments pursuing austerity, spending cuts mean lower national income and fewer taxes. Unlike a household or a business, if the government cuts its spending during tough times, it is cutting its revenues, too.But if austerity is such a bad idea, sapping our economies of energy, why is it so popular among the powerful? One explanation is that while they recognise that state spending on the impecunious masses is an excellent insurance policy against recessions as well as against threats to their property, they are loath to pay the premium (taxes). This is probably true—nothing unites oligarchs more than hostility to taxes—but it does not explain staunch opposition to the idea of spending central-bank money on the poor.If you asked economists whose theories align with the interests of the wealthiest 0.1 percent why they oppose monetary financing of redistributive policies that benefit the poor, their answer would hinge on inflation fears. The more sophisticated would go a little further: such largesse would eventually hurt its intended beneficiaries because interest rates would soar. Immediately, the government, facing higher debt repayments, would be forced to cut its expenditures. An almighty recession would then ensue, hitting the poor first and foremost.This is not the place for yet another rendition of that debate. But suppose for a moment, and for argument’s sake, that everyone agreed that printing another trillion dollars to finance a basic income for the poor would boost neither inflation nor interest rates. The rich and powerful would still oppose it, owing to the debilitating fear that they would end up like Peel in Australia: monied but bereft of the power to compel the less monied.We are already seeing evidence of this. In the United States, employers are reporting that they cannot find workers as pandemic lockdown rules are lifted. What they really mean is that they cannot find workers who will work for the pittance on offer. The Biden administration’s extension of a $300 weekly supplementary payment to the unemployed has meant that the combined benefits workers receive are more than twice the federal minimum wage—which Congress refused to lift. In short, employers are experiencing something akin to what happened to Peel soon after he arrived in Swan River.If I am right, Biden is now facing an impossible task. Because of the way financial markets decoupled after 2008 from actual capitalist production, every level of fiscal stimulus that he chooses will be both too little and too much. It will be too little because it will fail to generate good jobs in sufficient numbers. And it will be too much, because, given many corporations’ low profitability and high debt, even the slightest increase in interest rates will cause a cascade of corporate bankruptcies and financial-market tantrums.The only way to overcome this conundrum, and to rebalance both the financial markets and the real economy, is to lift working-class Americans’ incomes substantially and write off much of the debt—for example, student loans—that keeps them bogged down. But, because this would empower the majority and raise the spectre of Peel’s fate, the rich and powerful will prefer a return to good old austerity. After all, their most important interest is not to conserve economic potential. It is to preserve the power of the few to compel the many.

The post Austerity’s hidden purpose – Project Syndicate/Katmandu Post appeared first on Yanis Varoufakis.

Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.4: Απαντώντας σε 8 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας

Στο 4ο «Πρόσωπο με Πρόσωπο» απαντώ στις εξής 8 ερωτήσεις:0:0:20 – Kαλλιτεχνική παραγωγή 0:3:10 – Ποσοτική χαλάρωση  0:8:22 – Ανεμογεννήτριες και αιολικά πάρκα 0:13:06 – Πώς μπορεί να διατηρηθεί και να αμειφθεί ικανοποιητικά η ανθρώπινη εργασία μέσα σε μια εκρηκτική τεχνολογική επανάσταση 0:18:03 – Πώς μπορεί το ΜέΡΑ25 να γίνει ένα catch-all κόμμα το οποίο θα έχει μια ευρεία κοινοβουλευτική βάση χωρίς να γίνει ένα κόμμα λαϊκιστικό 0:22:32 – Το μέλλον των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και οι ελεύθεροι επαγγελματίες 0:26:40 – Πώς θα διασφαλιστούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού 0:34:30 – Τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος αλλά και του ΜέΡΑ25Η ιδέα απλή: Παρακάμπτουμε τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Απαντώ, χωρίς φίλτρο, τις ερωτήσεις που εσύ μας στέλνεις με ένα βίντεο του ενός λεπτού. Εδώ οι απαντήσεις σε οκτώ νέες ερωτήσεις, στο “2ο επεισόδιο”. Στείλε μας τη δική σου βιντεο-ερώτηση ως εξής:Ο τρόπος είναι απλός:Βιντεοσκόπησε την ερώτησή σου με το κινητό, τον υπολογιστή ή την κάμερά σου σε landscape mode.Φρόντισε να είναι καθαρός ο ήχος σου. Προσπαθούμε να αποφύγουμε πολυσύχναστα μέρη, όπου οι γύρω θόρυβοι μπορεί να αποσπούν την προσοχή από την ερώτησή σου.Στην αρχή του βίντεο, δήλωσε το όνομα και την ιδιότητά σου.Η διάρκεια του βίντεο δεν πρέπει να υπερβαίνει το ένα λεπτό. Ερωτήσεις με διάρκεια πάνω από ένα λεπτό, δεν μπορούν δυστυχώς να γίνουν δεκτές.Μπορείς να παρακολουθήσεις ένα παράδειγμα ερώτησης εδώ.Αμέσως μετά, μπορείς να στείλεις το βίντεό σου, με τις παρακάτω free πλατφόρμεςwetransfer.comdatatransfer.grfromsmash.comστο email: face2face@mera25.gr.Ο τρόπος αποστολής του βίντεο είναι απλός: συμπληρώνεις το email σου και το email αποστολής και πατάς send, transfer ή share.Αυτό ήταν! Εμείς παραλαμβάνουμε την ερώτησή σου και σου απαντάμε ότι την λάβαμε.

The post Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.4: Απαντώντας σε 8 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας appeared first on Yanis Varoufakis.