Yanis Varoufakis's Blog, page 39

Discussing the Great Sausage War, Foreign Aid, Lockdowns & Taking the Knee on BBC-TV’s Question Time – 10 JUNE 2021

Fiona Bruce presents an hour of topical debate with a virtual audience from around the UK. On the panel: Gillian Keegan MP, minister for apprenticeships and skills, Conservative; Lucy Powell MP, shadow secretary of state for housing, Labour; Yanis Varoufakis, economist, author, former finance minister of Greece, member of the Greek parliament and founder of the Greek political party the European Realistic Disobedience Front, or MeRA25; Kavita Oberoi OBE, entrepreneur and founder of an IT company specialising in healthcare, contributor to Channel 4’s ‘The Secret Millionaire’ and the BBC’s ‘The Apprentice: You’re Fired’; and political commentator and former pollster for the Republican Party, Frank Luntz.

The post Discussing the Great Sausage War, Foreign Aid, Lockdowns & Taking the Knee on BBC-TV’s Question Time – 10 JUNE 2021 appeared first on Yanis Varoufakis.

A bossless economy? Discussing participatory economics with Michael Albert on DiEM-TV’s ‘Another Now’

The post A bossless economy? Discussing participatory economics with Michael Albert on DiEM-TV’s ‘Another Now’ appeared first on Yanis Varoufakis.

Is Universal Basic Income a good idea? My debate with Daron Acemoglou on Pairagraph

Pairagragh hosts structured debates between pairs of scholars, politicians etc. taking opposing views on some issue. In this one, Daron Acemoglu and I are debating Universal Basic Income – Daron opposing it and I defending it. Enjoy!Daron Acemoglou’s opening salvo We need a better and stronger social safety net. We need ways of combating inequality. We need to create a fairer society. Why not, then, sign up for Universal Basic Income (UBI), which would give a basic income to all citizens who are all adults, for example, $1000 a month for every adult American?Yet, UBI is a flawed idea.This is for two basic reasons.First, a better social safety net means a better-designed social safety net. UBI misallocates funds. Rather than transferring to people in need — for example, those requiring financial help because of poverty or unemployment — it pays out to the rich and the middle class as well.Its advocates might say this is by design: when we transfer to everybody, we make everybody a stakeholder in UBI. I fear that’s wishful thinking. Billionaires will not become fans of redistribution programs because they are getting $1000 a month.A combination of moderate minimum wages (like the $15 an hour being debated in the US now), earned income tax credit (which augments the take-home pay of low-earning workers), universal health care, and a decent level of transfers to people temporarily or permanently out of a job would improve the income distribution much more, while costing much less.Second, UBI is the wrong solution to the wrong problem. Many, like the former Democratic presidential hopeful Andrew Yang, advocate it because they think the future will be one without jobs.There are several layers of misconceptions in these claims. There is little evidence that jobs are disappearing en masse, even if automation, led by robots and algorithms, is displacing workers from some of the tasks they used to perform. However, the problem they are creating isn’t one of joblessness, but one of an acute shortage of good jobs — jobs with decent wages, security, career-building opportunities and a sense of purpose.UBI doesn’t deal with this underlying problem and is defeatist. We should and can create good jobs for a larger fraction of the population — not just those with elite college degrees and postgraduate certification, but for all workers. To do this, we need to redirect technological change away from automation, reduce the hold of large corporations, especially of the big tech, on the future of technology and work, and increase the protection for and the bargaining power of workers. UBI doesn’t do any of this. Rather, it’s like bread and circus were to ancient Romans. Handouts and diversions for the people left behind.UBI isn’t just flawed. It is also politically precarious. Some of its advocates, from the left, view it as a way of increasing redistribution. Yet to many of its advocates on the right — in Silicon Valley and libertarian circles — it is a way of paring down the safety net. This is a marriage made in hell.Rather than being distracted by the chimera of UBI, we should try to build a better future for workers, which starts with a focus on good jobs, an effort to slow down and counteract excessive automation, and a commitment to building a stronger and better-design social safety net. My first reply If UBI were meant as a substitute for the existing safety net, I would also reject it. If it were meant as an admission of defeat in the struggle to create good quality work, I would oppose it. And, if it were to be funded through normal taxation, I would campaign against it.Like Daron, I too was left unimpressed by early UBI proposals. In the 1970s, I could see how class warriors fighting the corporate corner, notably Milton Friedman, endorsed UBI as a means of tearing up the postwar safety net which had done so much to ameliorate poverty. Echoes of their scheme hit me in 2015 when, as Greece’s finance minister, I was pressurised by the infamous troika to replace existing benefits with a flat, measly, ‘minimum guaranteed income’ – a naked tactic for eradicating what was left of Greece’s welfare state, which I fought tooth and nail.So, why am I supporting a form of UBI now? Because the world changed drastically in 2008. Today, a therapeutic, non-divisive, progressive form of UBI – which I prefer to refer to as a Universal Basic Dividend, or UBD – is both feasible and necessary. The key is to recognise it as an essential complement to an indispensable safety net, a Green New Deal, and a jobs’ guarantee program.Let me begin with its feasibility: In the post-2008 world, there is no need to tax struggling workers so as to pay a monthly allowance to layabout surfers or the rich. But, if not through taxation, how shall we pay for this UBD?It will be paid, in part, by central banks directly into every resident’s bank account – replacing the inequality-maximising, inefficient practice of pumping gargantuan liquidity into private banks which, then, lend it to corporations which, in turn, use it to buy back their own shares – with next to zero green, good quality jobs added at the end of the day. As for the second source of UBD’s funding, here is an idea: Legislate into existence a Public Equity Depository where corporations have to deposit, say, 10% of their shares – in recognition of the fact that, these days, everyone contributes to the corporations’ capital stock (through their taxes for research that corporations exploit, by using Google’s search engine, or writing up a review in Amazon). The accumulating dividends can then fund part of a UBD.Why is such a UBD necessary? For three reasons: First, because safety nets often entrap those who fall into it while offering no protection to the millions forced to join the ranks of the precariat – or those who do important, but unwaged, care work. Secondly, a poor person’s trust fund (a UBD!) would prove, today, far more effective in boosting workers’ severely diminished bargaining power than even a sizeable Green New Deal. And, thirdly, because without a UBD to fall back on, an otherwise laudable jobs guarantee program may degenerate into a latter-day Victorian workhouse.A Green New Deal, a stronger safety net, a job’s guarantee, and legal impediments to the unbearable robotisation of the precariat are necessary. But they are not sufficient. Nothing short of the re-distribution of property rights over socially produced money and capital (that a UBD would kickstart) can reverse the post-2008 triumph of socialism for the very few and of stagnation for the many. Daron’s reply So how do we build a better labor market, a fairer economy and a more robust social safety net? Should UBI or what Varoufakis calls a UBD (universal basic dividend) be part of it?My conviction is that our main objective should be to fight poverty and guarantee decent living standards for those at the bottom of the distribution. The problem with UBI is that it does not target these citizens.Imagine we are paying $1,000 a month to every adult in a country. The $1,000 going to those above median income will not help reduce poverty. It is not even a well targeted transfer, since these individuals are simultaneously paying taxes and receiving lump-sum money; it would be better, from the viewpoint of economic efficiency, to reduce their marginal tax rate slightly rather than handing them a $1,000 transfer.But neither a transfer of $1,000 to those earning above the median nor devoting this amount to reduce their marginal tax rates are good uses of government funds. Rather, the social safety net would be stronger if those funds were also used to bolster the living standards of those in the bottom 20 or 30% — for example, in order to achieve a minimum income of $2,000 a month for every adult.What about creating transfer-induced poverty traps, some might worry? The concern here is that a transfer of, say, $2,000 a month for adults with the lowest earnings may discourage job-seeking, because as earnings increase, transfers will cease. This is the reason why transfers to the non-employed and low-earners should be supplemented with negative income tax systems, such as the Earned Income Tax Credit (EITC) in the US. A well-designed scheme would subsidize earnings around the “notch” where an individual or household starts earning the minimum income, so that they continue to be incentivized to find work and increase their take-home pay when possible.What about encouraging employers to pay higher wages to workers? This is another important policy objective, especially as good jobs for workers without postgraduate degrees are becoming increasingly scarce. But there is no evidence that UBI would have any such benefits, and we have already tried and tested tools for achieving these objectives: minimum wages and protection for workers, so that they can have a voice and bargain for better pay and working conditions.It is not only that UBI is not well-calibrated to achieve our main objective; it also obscures the policy priorities. Ensuring that there is a decent supply of good — high-wage, stable and career-building — jobs for workers without postgraduate degrees should be the main priority for the next decades. This is even more challenging when we add to the mix the necessity to reduce carbon emissions, as this means the elimination of jobs in mining and the traditional energy sector. The battle for UBI would distract from this focus — a particularly important concern, since UBI is often marketed as a response to the inevitable disappearance of jobs.What about the “two birds with one stone” justification — tax wealth and profits and use the proceeds for UBI or UBD? Yet there is no reason to tie where tax revenue comes with how this revenue should be used. If there is a good justification for taxing profits and wealth, we should do it, and then deploy the revenue in the best way we can.Many corporations have excessive profits because they avoid taxes or find regulatory loopholes. The best way of dealing with this is to improve regulation and tax enforcement.The excessive power of capital over labor is often rooted in and further feeds into low taxes on corporate profits and capital. As I have argued elsewhere, there are strong reasons for increasing corporate income taxes, which, if designed well, can do more than preventing excessive profits fed by tax dodges; it can also level the playing field between capital and labor, and discourage excessive automation.There is nothing inevitable about a two-tiered society, in which a small minority with post-graduate degrees, specialized skills and entrepreneurial opportunities have all the earning capacity and command all social status, and the rest are increasingly seen as marginal and dispensable. UBI adds to this narrative, even if unwittingly. It admits defeat and signals that economic contribution and tax revenue will come from an increasingly small fraction of society and we just have to find a way of redistributing it to the rest.This is the wrong vision. We can and should create higher-quality jobs and a fairer economy, where the vast majority of people can meaningfully contribute to economic surplus and the common good. But this necessitates a radical overhaul of the welfare state and our tax codes, and, as importantly, a huge redirection of technological change away from ceaseless automation towards supporting and furthering human productivity.We should focus on these challenging priorities, not get distracted by a UBI debate, which, at best, can further cement a dystopian two-tiered society.My second, and final, replyUBI cannot civilise labour markets. But nor can the old social-democratic toolkit championed by Daron. The reason? Post-2008 developments, accelerated by the pandemic, have caused capitalism to reach a point of no return to an economic system that smart tax, benefit and regulation tweaks might have once civilised.Daron, rightly, dreads a future society divided between a minority of highly paid professionals central to the running of Big Tech and a mass of miserable folk confined to their couches and kept alive by a woeful Milton Friedman-inspired UBI.For my part, I dread more the post-capitalist technofeudal dystopia we already live in: The wealth of the very few kept buoyant by a torrent of central bank money while economic life is increasingly dominated by tech-fiefdoms with immense extractive powers over, on the one hand, an ever-expanding precariat and, on the other, the masses who provide them with most of their capital stock for free (e.g., data, photos, reviews).No wealth or negative income tax can even scratch the epidermis of this behemoth. No government intervention can slow down the mechanisation of workers spurred on by the new automation. Labour markets, today, are beyond reform. We can no longer fight poverty, precarity and industrial-scale hopelessness by strengthening the safety net or experimenting with novel tax rates.To create a modicum of shared prosperity, we must liberate as many as possible from the tyranny of the labour market. Which means giving people the option to work usefully and creatively without having to sell their labour – not at all the same as paying them to be idle. And this is where the Universal Basic Dividend (UBD) comes in: as a trust fund for the many.The affluent understand that trust funds grant their kids freedom from bullshit jobs, a prerequisite for a creative life. A trust fund for everyone democratises the right to say ‘no’ to exploitative terms, ends ritual humiliation in social security offices, benefits the Treasury (which recoups the richer people’s UBD at the end the tax year) and, importantly, allows people to do hugely important work outside the labour market (caring for others, experimenting in the arts, studying for the hell of it).To make a modest trust fund available to all I have proposed we legislate that a minimum percentage of a corporation’s shares be handed over to a Public Equity Depository at the Central Bank which then offers a digital bank account to every resident in which it deposits both their share of the dividends accumulating in the Depository plus a top up credit – a people’s ‘quantitative easing’ whose level adjusts with the business cycle. Such a UBD would make the central bank’s money tree provide for everyone, rather than for the exclusive benefit of the top 0,1%, while making a dent into the monopoly of the same 0.1% over capital that is produced by the masses.To end poverty and exploitation the dangerous illusion that waged labour remains key to shared prosperity must be jettisoned.

(If interested in my first debate on Pairagraph, on whether US public debt is about to explode, see here)

The post Is Universal Basic Income a good idea? My debate with Daron Acemoglou on Pairagraph appeared first on Yanis Varoufakis.

Where is Global Capitalism Going? My discussion with Ammar Ali Jan on the occasion of the 1st Anniversary of the Progressive International

Honouring the one-year anniversary of the Progressive International, Council members Yanis Varoufakis and Ammar Ali Jan engage in a wide-ranging debate about the direction of global capitalism in a turbulent age of crisis, pandemic, and political unrest.Ammar Ali Jan is a historian and member of Haqooq-e-Khalq Movement in Pakistan.Yanis Varoufakis is Member of the Hellenic Parliament, General Secretary of MeRA25, and co-founder of DiEM25.

The post Where is Global Capitalism Going? My discussion with Ammar Ali Jan on the occasion of the 1st Anniversary of the Progressive International appeared first on Yanis Varoufakis.

Η κρυφή γοητεία της Λιτότητας

Αν η Λιτότητα είναι μια ιδέα τόσο κακή όσο λέω ότι είναι, κι η εφαρμογή της συρρικνώνει την οικονομική δραστηριότητα ακόμα και των ισχυρών, τότε γιατί είναι τόσο δημοφιλής μεταξύ των κραταιών της γης;Κατά τη δεκαετία του 1840, ο Τόμας Πηλ αποφάσισε να μεταναστεύσει από την Αγγλία στον Κύκνειο Ποταμό της Δυτικής Αυστραλίας. Ευκατάστατος επιχειρηματίας, πήρε μαζί του, πέραν της οικογένειάς του, «300 μέλη της εργατικής τάξης, άνδρες, γυναίκες και παιδιά» όπως και «μέσα επιβίωσης καθώς και εργαλεία αξίας 50 χιλιάδων στερλινών». Όμως, πολύ γρήγορα μετά την άφιξή του στην Αυστραλία τα σχέδιά του κατέρρευσαν.Ο λόγος δεν ήταν κάποια αρρώστια, μια κακοδαιμονία, ή ένα λάθος στον τρόπο με τον οποίο καλλιέργησαν τη νέα γη. Ο λόγος ήταν ότι τον εγκατέλειψε το εργατικό του δυναμικό! Η άφθονη εύφορη γη σήμαινε ότι δεν είχαν κανέναν λόγο να δουλεύουν για τον κ. Πηλ. Χωρίς φασαρίες ή πολλά-πολλά, πήγαν πιο πέρα και δούλεψαν για πάρτη τους. Παρά τογεγονός ότι ο κ. Πηλ είχε φέρει μαζί του εργασία, χρήμα και κεφαλαιουχικά αγαθά, η πρόσβαση των εργαζόμενων σε εναλλακτικές σήμαινε ότι δεν μπόρεσε να φέρει μαζί του τον… καπιταλισμό.Την ιστορία αυτή την αφηγήθηκε ο Μαρξ στον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου του για να μας εξηγήσει πως «…το κεφάλαιο δεν είναι ένα πράγμα, αλλά μια κοινωνική σχέση μεταξύ προσώπων…» Πρόκειται για ιστορία ιδιαίτερα χρήσιμη στις μέρες μας καθώς ρίχνει φως όχι μόνο στη διαφορά μεταξύ χρήματος και κεφαλαίου αλλά και στο λόγο που οι πολιτικές της Λιτότητας, παρά την έλλειψη μακροοικονομικής λογικής τους, επιστρέφουν ξανά και ξανά – σαν την κάλπικη δεκάρα.Για τώρα, η Λιτότητα είναι ντεμοντέ. Με τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Βρετανίας και των κραταιών κρατών-μελών της ΕΕ να ξοδεύουν σα να μην υπάρχει αύριο – ή, για την ακρίβεια, μπας και υπάρξει αύριο – οι περικοπές κρατικών δαπανών, ώστε να περιοριστεί το κρατικό χρέος, έχουν μπει στον πάγο. Η απρόσμενα μεγάλη τονωτική ένεση στην αμερικανική οικονομία από την κυβέρνηση Μπάιντεν έβγαλε, προς το παρόν, την Λιτότητα από την ημερήσια διάταξη του δημόσιου διαλόγου. Βέβαια, όπως ο μαζικός τουρισμός, έτσι κι η Λιτότητα περιμένει στη γωνία να επιστρέψει δριμύτερη, ακόμα και σε χώρες υπό τον φόβο του πληθωρισμού και της ανόδου των επιτοκίων.Το ενδιαφέρον είναι ότι, σε «κανονικές» χώρες, η Λιτότητα δεν έχει καμία λογική βάση. [Σημ. Σε τούτο το άρθρο προσπερνώ χρεοδουλοπαροικίες, όπως η Ελλάδα, όπου η Λιτότητα δεν είναι τίποτα άλλο από το ξεζούμισμα των πολιτών από τους δανειστές-κατακτητές.] Το σφάλμα στο οποίο θεμελιώνεται η Λιτότητα σε «κανονικές» χώρες, όπως οι ΗΠΑ ή η Βρετανία ή η Γερμανία, είναι η αποτυχία κατανόησης του εξής απλού πράγματος: Πως, αντίθετα με εμάς ως άτομα, το κράτος δεν έχει την πολυτέλεια της ανεξαρτησίας των δαπανών από τα έσοδά του. Αν εσείς αποφασίσετε να μην αγοράσετε ένα ζευγάρι παπούτσια, τα χρήματα που δεν ξοδέψατε σας μένουν. Το κράτος, όμως, δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Αν, σε περίοδο μειωμένων ιδιωτικών δαπανών, το κράτος μειώσει κι αυτό τις δημόσιες δαπάνες του, τότε θα μειωθεί ακόμα γρηγορότερα το σύνολο ιδιωτικών και δημόσιων δαπανών. Ναι, αλλά το σύνολο ιδιωτικών και δημόσιων δαπανών ισούται, εξ ορισμού, με το εθνικό εισόδημα. Με άλλα λόγια, η Λιτότητα μειώνει το συνολικό μας εισόδημα και, άρα, τα φορολογικά έσοδα του κράτους. Να γιατί, αντίθετα με εσάς κι εμένα, αν σε δύσκολους καιρούς η κυβέρνηση μειώσει τις δημόσιες δαπάνες θα περικόψει και τα έσοδά της.«Ωραία», θα αναρωτηθείς αγαπητέ αναγνώστη «αν η Λιτότητα είναι μια τόσο κακή ιδέα, η εφαρμογή της οποίας συρρικνώνει την οικονομική δραστηριότητα, τότε γιατί είναι τόσο δημοφιλής μεταξύ των κραταιών της γης;» Μια εξήγηση είναι ότι, αν και οι έχοντες κατανοούν ότι η κρατική ενίσχυση των μη εχόντων είναι μια μορφή εξασφάλισης της δικής τους περιουσίας από οικονομικές υφέσεις και λαϊκές εξεγέρσεις, δεν έχουν καμία όρεξη να πληρώνουν τα… ασφάλιστρα (δηλαδή, φόρους). Η εξήγηση αυτή ισχύει (καθώς τίποτα δεν εξαγριώνει τους ολιγάρχες περισσότερο από την προοπτική να φορολογούνται) αλλά, από την άλλη, δεν εξηγεί την λυσσαλέα αντίθεσή τους στο να χρηματοδοτηθούν οι φτωχότεροι κατ’ ευθείαν με χρήμα που κόβει η κεντρική τράπεζα.Όταν ρωτιούνται οικονομολόγοι των οποίων οι θεωρίες συνάδουν με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας γιατί αντιτίθενται σε πολιτικές ενίσχυσης των πολλών μέσω χρήματος που κόβει η κεντρική τράπεζα, η απάντηση που δίνουν είναι μονολεκτική: Πληθωρισμός! Οι πιο προχωρημένοι πάνε ένα βήμα παραπέρα. Επιχειρηματολογούν ότι η χρηματοδότηση των φτωχών από το «λεφτόδεντρο» τελικά θα πλήξει τους ίδιους τους φτωχούς πολίτες καθώς θα ανέβουν τα επιτόκια. Με το που ανεβαίνουν τα επιτόκια, θα αυξηθεί το κόστος αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, κι η κυβέρνηση – λένε – θα αναγκαστεί σε περικοπές δαπανών οι οποίες, νομοτελειακά, πλήττουν περισσότερο τους πιο αδύναμους πολίτες.Δεν είναι της στιγμής να μπούμε στην κουβέντα αυτή. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, για μια στιγμή, και για λόγου χάριν, πως όλοι συμφωνούν ότι το να τυπώσει η ΕΚΤ ένα ή και δύο επί πλέον τρισεκατομμύρια ευρώ, με σκοπό να τα μοιράσει στους φτωχότερους ευρωπαίους, δεν θα φέρει ούτε πληθωρισμό ούτε υψηλότερα επιτόκια. Έστω ότι συμφωνούσαν σε αυτό ακόμα κι οι πιο κατεστημενικοί οικονομολόγοι. Πιστεύετε ότι οι ολιγάρχες θα συναινούσαν σε μια τέτοια ενίσχυση των πολλών; Σε καμία περίπτωση! Μια τέτοια ενίσχυση θα ξύπναγε μέσα τους τον εφιάλτη ότι θα καταλήξουν όπως ο κ. Πηλ στη Δυτική Αυστραλία: Πλούσιοι μεν αλλά άνευ της ισχύος να βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν γι’ αυτούς δε!Ήδη βλέπουμε ενδείξεις αυτού του φαινομένου στις ΗΠΑ. Οι εργοδότες αναφέρουν ότι, τώρα που ανοίγει η οικονομία λόγω επιτυχημένου εμβολιαστικού προγράμματος, αδυνατούν να βρουν υπαλλήλους. Βέβαια, εκείνο που εννοούν είναι ότι δεν βρίσκουν υπαλλήλους διατεθειμένους να δουλέψουν για τα ψίχουλα που τους προσφέρουν! Η απόφαση της κυβέρνησης Μπάιντεν να επεκτείνει έως τον Σεπτέμβρη το επίδομα των 300 δολαρίων την εβδομάδα για τους φτωχότερους τους εξασφάλισε εισοδήματα διπλά από τον κατώτατο ωρομίσθιο – τον οποίο το Κογκρέσο αρνήθηκε να αυξήσει. Εν πολλοίς, οι εργοδότες βιώνουν κάτι αντίστοιχο με εκείνο που ένιωσε ο κ. Πηλ λίγο αφού αποβιβάστηκε στην Αυστραλία.Αν έχω δίκιο, ο κ. Μπάιντεν βρίσκεται αντιμέτωπος με δυσεπίλυτο πρόβλημα: Λόγω της, μετά το 2008, αποσύνδεσης των χρηματαγορών από την πραγματική καπιταλιστική παραγωγή, όποιο μέγεθος και να διαλέξει τονωτικής ένεσης στην οικονομία των ΗΠΑ θα αποδειχθεί ταυτόχρονα ανεπαρκές και υπερβολικό! Ανεπαρκές επειδή, όσο μεγάλη τονωτική ένεση και να κάνει, δεν θα καταφέρει να δημιουργήσει αρκετές καλές θέσεις εργασίας. Και υπερβολικό επειδή, δεδομένης της εξάρτησης πάμπολλων εταιρειών-ζόμπι από τα χαμηλά επιτόκια και το δυσβάστακτο χρέος τους, ακόμα και μια μικρή αύξηση των επιτοκίων θα πυροδοτήσει ακολουθία χρεοκοπιών στην πραγματική οικονομία και ασφυξία στις χρηματαγορές.Η μόνη πραγματική λύση, ώστε να εξισορροπηθούν και  οι χρηματαγορές και  η πραγματική οικονομία, είναι η ενίσχυση της αμερικανικής εργατικής τάξης με χρήμα και με κουρέματα των ιδιωτικών χρεών που την κρατούν δέσμια (π.χ. δανείων που πήραν ο νέοι άνθρωποι για να σπουδάσουν καταβάλλοντας τα γνωστά υπέρογκα δίδακτρα που ζητούν τα ΑΕΙ των ΗΠΑ). Όμως ακριβώς επειδή μια τέτοια ενίσχυση της πλειοψηφίας θα δυνάμωνε το φάντασμα του κ. Πηλ πλανιέται πάνω από τα κεφάλια τους, οι έχοντες και κατέχοντες προτιμούν την επιστροφή στην παλιά, καλή Λιτότητα!Έτσι κι αλλιώς, αυτό που καίει τους ολιγάρχες δεν είναι η ενίσχυση της οικονομικής δραστηριότητας αλλά η διατήρηση της δυνατότητάς τους να υποχρεώνουν τους πολλούς να εργάζονται για αυτούς.Το πιο πάνω άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην στήλη του Γιάνη Βαρουφάκη στο News 247 και αποτελεί απόδοση της μηνιαίας στήλης του Γιάνη Βαρουφάκη στο Project Syndicate με αρχικό τίτλο Austerity’s Hidden Purpose.

The post Η κρυφή γοητεία της Λιτότητας appeared first on Yanis Varoufakis.

ΣΚΛΗΡΟ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑ, Επεισόδιο 4ο: Η Λαμπρινή Θωμά ανακρίνει τον Γιάνη Βαρουφάκη

Στο τέταρτο «Σκληρό Μαρκάρισμα» ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης απαντάει χωρίς περιστροφές στα ερωτήματα της δημοσιογράφου Λαμπρινής Θωμά που ρίχνουν φως στο ιδεολογικό στίγμα του ΜέΡΑ25 μέσα από πρίσμα κριτικά ιστάμενο “εξ αριστερών”. Ερωτήματα όπως:Ευρωπαϊστές ή διεθνιστές;Ποιά η σχέση του ΜέΡΑ25 με τα κινήματα της Λ. Αμερικής, της Παλαιστίνης κλπ;Που πάει η ΕΕ και ποια η στάση του ΜέΡΑ25 απέναντί της;Γιατί έχετε περισσότερη κινηματική δράση διεθνώς απ’ ότι κομματική δράση στην Ελλάδα;Δεν παραδέχεστε ότι είναι προσωποπαγές το ΜέΡΑ25;Για τον αντίκτυπο της συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ στην διεθνής Αρστερά και, γενικότερα, στα κινήματαΤι θέλετε να πετύχετε με το ΜέΡΑ25;Ποια η σχέση σας με τον Julian Assange; Πότε μιλήσατε τελευταία φορά και για ποιο θέμα;

The post ΣΚΛΗΡΟ ΜΑΡΚΑΡΙΣΜΑ, Επεισόδιο 4ο: Η Λαμπρινή Θωμά ανακρίνει τον Γιάνη Βαρουφάκη appeared first on Yanis Varoufakis.

How can progressives support the long suffering people of Historic Palestine? Interviewing Omar Barghouti for DiEM-TV

The post How can progressives support the long suffering people of Historic Palestine? Interviewing Omar Barghouti for DiEM-TV appeared first on Yanis Varoufakis.

ΜέΡΑ25: Το μόνο κόμμα που απαιτεί πλήρη ισοτιμία εκλογικών δικαιωμάτων ξενιτεμένων-ελλαδιτών πολιτών της Ελλάδας – Βουλή 26/5/2021

Το ΜέΡΑ25 ήμασταν το μόνο κόμμα που απαιτούμε από το 2019 την απόδοση ισότιμου και πλήρους δικαιώματος στο εκλέγειν και στο εκλέγεσθαι σε κάθε απόδημο στους τόπους διαμονής τους. Ακριβώς για αυτό το λόγο, το καλοκαίρι του 2019 ήμασταν και το μόνο κόμμα που καταψηφίσαμε τον προηγούμενο, αισχρό νόμο – τον οποίο ψήφισαν όλα τα άλλα κόμματα δήθεν για να δώσουν ψήφο στους απόδημους. Έναν νόμο που κατέστησε τους απόδημους 3ης κατηγορίας ψηφοφόρους. Έναν νόμο που η κυβέρνηση που τον έφερε μόλις σήμερα παραδέχθηκε ότι ήταν σαθρός. Πως; Προτείνοντας τροποποιήσεις του στη Βουλή.Δυστυχώς, και αυτές οι τροποποιήσεις συνεχίζουν στο μοτίβο του εμπαιγμού των απόδημων. Παρά τις διαφορές μεταξύ τους, επί της ουσίας, ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ αρνούνται τη δημιουργία Εκλογικών Περιφερειών Εξωτερικού – την μόνη λύση που συνάδει με την ισοτιμία εκλογικών δικαιωμάτων απόδημων-ελλαδιτών. Το ΚΚΕ δηλώνει σαφώς ότι δεν θέλει να ψηφίζουν οι απόδημοι, παρουσιάζοντας στη Βουλή θεωρίες συνομωσίας όπου ξένοι δάκτυλοι θα βάλουν, υποτίθεται, τους απόδημους να πάρουν την ιθαγένεια μαζικά ώστε να διαστρεβλώσουν το εκλογικό αποτέλεσμα.Μόνο το ΜέΡΑ25 εμμένει, καταθέτοντας τροπολογία, για να ψηφίζουν οι απόδημοι και να ψηφίζονται σε Εκλογικές Περιφέρειες της περιοχής τους (π.χ. Β. Αμερική, Αυστραλία, Κεντρική Ευρώπη κοκ) – ακριβώς όπως ισχύει για τους ελλαδίτες Έλληνες στις Εκλογικές Περιφέρειες της Αθήνας, την Πελοποννήσου, της Κρήτης κλπ.Ακολουθεί ολόκληρη η σημερινή μου ομιλία:Κύριε Βορίδη, σήμερα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι όμορφο, να εκπληρώσουμε μια υπόσχεση στη διασπορά, τους απόδημους, τους ξενιτεμένους μας, μια υπόσχεση διακοσίων ετών από το Άστρος.Να σας θυμίσω ότι το ΜέΡΑ25, ακριβώς επειδή ήμασταν το κόμμα που απαιτούσαμε την απόδοση ισότιμου και πλήρους δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι στους τόπους διαμονής των αποδήμων, ακριβώς επειδή ήμασταν το μόνο κόμμα που ήμασταν τόσο παθιασμένοι για την απόδοση αυτού του δικαιώματος, καταψηφίσαμε τον προηγούμενο νόμο.Ο προηγούμενος νόμος, όπως είχαμε πει και τότε, περιείχε δύο εγκλήματα εναντίον της λογικής. Το πρώτο ήταν -ανήκουστο για μας- η διασύνδεση φορολογικών δηλώσεων με πολιτικά και εκλογικά δικαιώματα, κάτι το οποίο είχαμε να το δούμε από τον 19ο αιώνα, όπου το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι εξαρτιόταν από τα φορολογικά στοιχεία, τις φορολογικές δηλώσεις, από την περιουσία των πολιτών. Ήταν απαράδεκτο αυτό.Επίσης, βάλατε και αυτό το αυθαίρετο όριο των τριάντα πέντε ετών. Δηλαδή, αν κάποιος ήταν τριάντα πέντε χρόνια και μία μέρα, δεν θα μπορούσε να ψηφίσει στον τόπο διαμονής του ή της, αλλά -εδώ είναι η υποκρισία- θα μπορούσε να πάρει το αεροπλάνο να έρθει στην Ελλάδα να ψηφίσει. Αν είναι δυνατόν!Το δεύτερο έγκλημα εναντίον της λογικής ήταν ότι το δικαίωμα στο εκλέγειν ήταν κουτσουρεμένο από την άποψη ότι αν ήσουν απόδημος δεν είχες το δικαίωμα να εκλέξεις Βουλευτή με σταυρό, ενώ αν ήσουν στην Ευρυτανία ή την Κρήτη ή τη Ρόδο ή τη Β3 Αθηνών, είχες. Ουσιαστικά λέγαμε «άλλα δικαιώματα έχεις εσύ, άλλα δικαιώματα έχεις εσύ».Και παράλληλα, δεν είχες το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, γιατί το δικαίωμα του εκλέγεσθαι δεν το δίνεις σε έναν απόδημο ο οποίος έχε γεννηθεί και μεγαλώνει στην Αυστραλία ή τον Καναδά όταν του δίνεις το δικαίωμα να εκλέγει στα Γρεβενά. Αυτά τα δύο εγκλήματα εναντίον της λογικής ήταν ο λόγος που εμείς καταψηφίσαμε, επειδή θέλαμε –θα το πω άλλη μία φορά- την πλήρη απόδοση του πλήρους και ισότιμου δικαιώματος στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι.Επίσης, είχαμε καταθέσει και πρόταση νόμου και είχαμε πει ένα πράγμα, το οποίο θα ξαναπούμε σήμερα, γιατί επαναφέρουμε και τροπολογία. Εκλογικές περιφέρειες απόδημου ελληνισμού. Δεν υπάρχει άλλη λύση, αν είμαστε σοβαροί για να αποδώσουμε το ισότιμο δικαίωμα στο εκλέγειν και το εκλέγεσθαι στους απόδημους.Το γεγονός ότι σήμερα ξαναφέρνετε εκείνο το νομοσχέδιο, που εμείς στο ΜέΡΑ25 ήμασταν το μοναδικό κόμμα που το καταψήφισε, που είχαμε το θάρρος να το κάνουμε, σημαίνει ότι τουλάχιστον συμφωνείτε ότι δεν ήταν το σωστό νομοσχέδιο που έπρεπε να έχετε φέρει τότε. Δικαιώνει τη δική μας στάση, η οποία ήταν μία στάση αντίστασης σ’ αυτήν την προσπάθεια να βρείτε εσείς όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα μια συναίνεση μεταξύ σας για το πώς βέλτιστα να χειραγωγήσετε την ψήφο των αποδήμων. Αυτά τα παιχνίδια με τους ξενιτεμένους Έλληνες και Ελληνίδες, εμείς δεν υπήρχε πιθανότητα να τα σιγοντάρουμε.Τώρα, δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, και εσείς και εμείς και όλοι μας, και να ερχόμαστε να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία στο Σώμα για να κάνουμε το σωστό.Δυστυχώς, κύριε Βορίδη, αυτό που βλέπω είναι η προσπάθεια της Κυβέρνησης να παίξει ένα blame game, προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παίξει και εκείνος το ίδιο blame game, εσείς να φορτώσετε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν κάνουμε το καθήκον μας ως ολομέλεια της Βουλής απέναντι στους απόδημους, εκείνοι να το φορτώσουν σε εσάς και σε τελική ανάλυση, άλλη μια φορά να συνεχιστεί το παιχνίδι στην πλάτη των ξενιτεμένων παιδιών μας, των ξενιτεμένων γονιών, των ξενιτεμένων συγγενών, συμπολιτών, συμπατριωτών μας στα μήκη και τα πλάτη της χώρας, με βασικό θύμα την έννοια της ισονομίας.Έχοντας συμφωνήσει την περασμένη φορά με τον ΣΥΡΙΖΑ -και με τα υπόλοιπα κόμματα, αλλά αυτό που σας ενδιαφέρει είναι αυτή η κοκορομαχία με τον ΣΥΡΙΖΑ- στα δύο αυτά εγκλήματα εναντίον της λογικής στα οποία αναφέρθηκα -να σας θυμίσω ποια είναι, πρώτον, η διασύνδεση με φορολογικά στοιχεία και το αυθαίρετο των τριάντα πέντε ετών και δεύτερον, το κουτσουρεμένο εκλέγειν και το μηδαμινό εκλέγεσθαι- έρχεστε τώρα και διαγράφετε -κι αυτό είναι καλό- το πρώτο από τα δύο εγκλήματα εναντίον της λογικής, αλλά κρατάτε το δεύτερο.Κύριε Βορίδη, το να προσθέσεις κραγιόν σ’ ένα γουρούνι δεν το καλλωπίζει. Το νομοσχέδιο σας είναι ένα «γουρούνι» και του βάζετε λίγο κραγιόν. Δεν καλλωπίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Και σας λέω. Σας εκλιπαρώ. Σταματήστε να παίζετε αυτά τα παιχνίδια μεταξύ Κυβέρνησης και Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στην πλάτη των ξενιτεμένων μας ανθρώπων.Μία είναι η επιλογή, εφόσον θέλουμε να αποδώσουμε το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στους απόδημους. Είναι μία η επιλογή. Δεν έχουμε δικαίωμα να δημιουργούμε δεύτερης κατηγορίας πολίτες, πολίτες που να έχουν λιγότερα δικαιώματα στο εκλέγειν και σχεδόν κανένα στο εκλέγεσθαι σε σχέση με εσάς κι εμένα που είμαστε εδώ, τους εν Ελλάδι Έλληνες. Θέλουμε να είμαστε συνεπείς στην κοινώς δηλωμένη πρόθεση να τους αποδώσουμε ισότιμα και πλήρη δικαιώματα; Εκλογικές περιφέρειες απόδημου ελληνισμού!Κοιτάξτε. Υπάρχουν επιχειρήματα -όχι ότι τα ενστερνίζομαι- εναντίον της απόδοσης τέτοιων εκλογικών δικαιωμάτων. Για παράδειγμα, το είχα αναφέρει και την περασμένη φορά που μιλούσαμε γι’ αυτά τα ζητήματα εδώ, στη Βρετανία δύο χρόνια να απομακρυνθείς από τη χώρα, έχεις χάσει τα εκλογικά σου δικαιώματα. Πρέπει να ξαναζήσεις στη χώρα έναν χρόνο για να μπορέσεις να έχεις ξανά το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Δεν είμαστε, όμως, εμείς Βρετανία.Εμείς είμαστε από τα έθνη τα οποία δημιουργήθηκαν από τη διασπορά. Συνεχώς στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, είτε είναι η δεκαετία του 1950, ο εμφύλιος, είτε είναι χρεοδουλοπαροικία, όπως λέμε εμείς, τα μνημόνια. Θεωρώ ότι σ’ αυτό μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν θέλουμε να γίνουμε Βρετανία. Δεν θέλουμε να πούμε έφυγες πάνω από δύο χρόνια, τελείωσε, δεν έχεις εκλογικά δικαιώματα. Και αναφέρομαι τώρα στους φίλους το ΚΚΕ. Σέβομαι τη θέση σας, αλλά να έχετε την τόλμη να πείτε ότι όποιος φύγει πάνω από δύο, τέσσερα, πέντε χρόνια -βρείτε ένα χρονικό διάστημα- δεν έχει δικαιώματα.Αυτό το οποίο κάνατε με τον προηγούμενο νόμο να του λες έχεις το δικαίωμα να πάρεις το αεροπλάνο να έρθεις εδώ να ψηφίσεις, αλλά στο Σίντνεϊ ή στο Κάλγκαρι μόνο αν έχεις κάνει α, β, γ, δ και θα ψηφίσεις χωρίς εκλογική περιφέρεια, είναι σαν να πρέπει να ψηφίσει στην Ευρυτανία ή στον Νομό Λασιθίου κάποιος ο όποιος δεν έχει πάει εκεί σαράντα χρόνια. Και πολύ σωστά υπάρχει κριτική μα, πώς θα ψηφίσει αυτός ή αυτή κάποιον υποψήφιο από το Λασίθι όταν δεν έχει πάει στο Λασίθι τόσα χρόνια; Υπονομεύεται και υποσκάπτεται η όλη διαδικασία, η όλη λογική του νομοσχεδίου, που είναι να αποδώσουμε το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι στους απόδημους.Η πρότασή μας ήταν συγκεκριμένη και θα την επαναλάβω άλλη μια φορά. Εγώ θα ήθελα να δω μία εκλογική περιφέρεια Βόρειας Αμερικής, Νότιας Αμερικής, Κεντρικής Ευρώπης, Βρετανίας, Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας. Και εδώ πρέπει να είμαστε γενναίοι και πρέπει να πάρουμε και το ανάλογο πολιτικό κόστος. Θα πρέπει ο αριθμός των Βουλευτών που εκλέγονται σε καθεμιά από αυτές τις περιφέρειες να προσδιορίζεται όπως και στην Ελλάδα και στις εν Ελλάδι εκλογικές περιφέρειες, με άλλα λόγια αναλογικά με τον αριθμό των εγγεγραμμένων. Αν έχουν εγγραφτεί πάρα πολλοί, θα πάρουν περισσότερους Βουλευτές, το οποίο σημαίνει θα πρέπει να μειωθούν οι Βουλευτές σε κάποια άλλη εκλογική περιφέρεια εντός της Ελλάδας. Ναι, αλλά αυτό απαιτεί ισοτιμία.Εσείς θέλετε και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Και να μην πείτε σε κάποια εκλογική περιφέρεια στην Ελλάδα ότι θα μειωθούν οι Βουλευτές που θα έχουν και ταυτόχρονα να πείτε ότι θα δώσετε την ψήφο στους απόδημους. Έτσι, όμως, τους απόδημους τους κάνετε δεύτερης κατηγορίας και υπονομεύετε -θα το πω άλλη μια φορά- την ιδέα ότι ένας πολίτης είναι ενεργός και επιλέγει. Όταν βάζεις έναν κάτοικο του Βανκούβερ να ψηφίζει στο Λασίθι που δεν έχει πάει χρόνια, ίσως και ποτέ αν είναι δεύτερης γενιάς ή τρίτης γενιάς, δεν ενεργοποιείται.Για μας το ερώτημα -το έχει θέσει το ΚΚΕ και άλλοι από τον χώρο της Αριστεράς, είναι πολύ σημαντικό ερώτημα- είναι πόσο ενεργοί είναι αυτοί οι πολίτες; Πόσο ενεργοί Έλληνες πολίτες είναι για να έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν ποιος είναι εδώ μέσα; Για μας αυτό που έχει σημασία σε ένα τέτοιο νομοσχέδιο είναι η ενεργοποίηση των ελληνικών κοινοτήτων, η ενδυνάμωση των ελληνικών κοινοτήτων. Το ξέρω γιατί έχω ζήσει είκοσι επτά χρόνια στο εξωτερικό.Οι ελληνικές κοινότητες είναι ζωντανές, αλλά θέλουν ενίσχυση. Εάν τους πεις ότι ξέρετε κάτι, εσείς στην Ανατολική Αυστραλία -που είναι η Σάουθ Γουέιλς, είναι η Βικτώρια, Σίδνεϋ, Μελβούρνη, ίσως και Μπρίσμπεϊν- εσείς θα εκλέξετε έναν, δύο ή τρεις Βουλευτές -δεν έχει σημασία- ανάλογα με το πόσοι γράφονται, αμέσως ενεργοποιούμε ως ελληνική πολιτεία τους συμπατριώτες μας στην Ανατολική Αυστραλία. Θα αρχίσουν τις διεργασίες μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει δημοκρατική διαδικασία. Αυτό σημαίνει πολιτικοποίηση. Οι κοινότητες θα γίνουν πιο ζωντανές. Θα μπούνε και νέοι άνθρωποι μέσα.Και να ξέρετε, φίλοι του ΚΚΕ, αλλά και γενικότερα, ότι κανένας δεν θα πάει να γραφτεί μόνο και μόνο για να εκλεγεί Βουλευτής ή για να εκλέξει Βουλευτή. Εάν γραφτούν και ασχοληθούν, θα γραφτούν και θα ασχοληθούν γιατί θέλουν να συμμετάσχουν ως ενεργοί Έλληνες πολίτες. Θέλουμε ο απόδημος ελληνισμός να ενισχυθεί μέσα από αυτή τη διαδικασία; Εκλογικές περιφέρειες απόδημου ελληνισμού.Υπάρχει κι ένα άλλο ζήτημα, γιατί κάνω πολλές συζητήσεις με εκπροσώπους των αποδήμων και το φέρνουν και το ξαναφέρνουν και το καταλαβαίνω γιατί το φέρνουν, αλλά θέλω να το θέσω εδώ στην Εθνική Αντιπροσωπεία για να το συζητήσουμε κι εμείς. Ζητούν επιστολική ψήφο. Και ζητούν επιστολική ψήφο γιατί έχουν και λόγο. Σου λέει το κοντινότερο προξενείο σ’ εμένα είναι 1500 χιλιόμετρα μακριά. Πώς θα πάω; Κι έχουν δίκιο σ’ αυτό.Εμείς, ως ΜέΡΑ25 είμαστε κάθετα εναντίον της επιστολικής ψήφου. Και θα σας πω γιατί είμαστε κάθετα εναντίον της επιστολικής ψήφου. Έχει σημασία, όμως, να το συζητήσουμε.Ένα από τα πράγματα που έχουμε κατακτήσει μετά τη Μεταπολίτευση είναι ότι λίγο-πολύ όλοι συμφωνούμε ότι δεν υπάρχει βία και νοθεία στις εκλογές, ότι δεν αγοράζονται οι ψήφοι. Με την επιστολική ψήφο αυτό καταργείται. Έρχεται ο άλλος που σου δίνει 50 ευρώ, βλέπει τι συμπληρώνεις, σφραγίζεις τον φάκελο, του τον δίνεις κιόλας και τον ταχυδρομεί εκείνος. Να είμαστε ξεκάθαροι. Μόνο και μόνο η υποψία ότι θα γίνεται αυτό σημαίνει ότι η επιστολική ψήφος διαβρώνει μία από τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης, ότι κανένας από εμάς δεν βγήκε να πει ότι υπήρξε αγορά ψήφων.Είναι το επιχείρημα το οποίο είναι μοναδικά συμβατό με τη λογική. Η έλλειψη καν υποψίας ότι υπάρχει πώληση ψήφων απαιτεί τη μυστικότητα της ψηφοφορίας.Σας εξήγησα, κύριε Υπουργέ, γιατί είμαστε εναντίον της επιστολικής ψήφου. Έχουμε, όμως, μια άλλη πρόταση, γιατί εμείς δεχόμαστε αυτό που λένε οι απόδημοι που είναι 1000 χιλιόμετρα μακριά από τις προξενικές μας αρχές, είτε στη Βόρεια Αμερική, είτε στη Λατινική Αμερική, είτε στην Αυστραλία. Ιδίως σε αυτές τις χώρες. Στην Ευρώπη δεν είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα.Η πρότασή μας είναι η εξής: Το Υπουργείο Εσωτερικών, εσείς δηλαδή, να ενεργοποιήσετε μια διαδικασία που εν τέλει να δίνει τη δυνατότητα στις κοινότητες των Ελλήνων, στην κοινότητά μας στην Αδελαΐδα, στην κοινότητά μας στο Κάλγκαρι, υπάρχουν κοινότητες, εκκλησίες, υπάρχουν ενορίες, να στήνουν κάλπες εκεί με κάποιους ανθρώπους οι οποίοι θα έχουν την εξουσιοδότηση των προξενικών αρχών να είναι υπεύθυνοι ως δικαστικοί εκπρόσωποι. Γιατί ξέρετε τι γίνεται έτσι; Για συγκρίνετε τις δύο καταστάσεις. Η μία κατάσταση είναι ένας Έλληνας που ζει σε ένα χωριό μακριά από το Κάλγκαρι συμπληρώνει μια επιστολική ψήφο, τη βάζει στο ταχυδρομείο και τελείωσε. Για συγκρίνετέ το αυτό με το να πρέπει να πάει στην ελληνική, την ορθόδοξη εκκλησία της πόλης του ή στην κοινότητα όπου θα μιλήσουν και θα υπάρξει μία ενεργοποίηση. Έτσι στήνεται η διαδικασία της ενεργοποίησης και της ενίσχυσης των απόδημων Ελλήνων.Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εμείς, ως ΜέΡΑ25, σας διαβεβαιώ έχουμε πάρα πολύ καλές σχέσεις και επαφές με τον απόδημο ελληνισμό. Είμαστε το μόνο κόμμα που να σας θυμίσω -ίσως να μην το ξέρετε- που στο ψηφοδέλτιο επικρατείας μας -εμείς δεν χρειαζόμασταν τον δικό σας νόμο- είχαμε δύο εξαιρετικούς καθηγητές πανεπιστημίου απόδημους Έλληνες. Ο ένας δεν έχει ζήσει ποτέ στην Ελλάδα και η άλλη έχει φύγει από τα δεκαεπτά της. Ήταν στο ψηφοδέλτιο επικρατείας μας. Δεν χρειαζόμασταν το νόμο σας για να τους βάλουμε.Αν περάσει ο δικός σας νόμος σήμερα, εμείς έχουμε να κερδίσουμε εκλογικά. Είναι σίγουρο αυτό, ιδίως από το «brain drain» των νέων ανθρώπων. Όμως, είμαστε Κόμμα αρχών, κύριε Υπουργέ. Δεν δεχόμαστε σε καμία περίπτωση τη δημιουργία δύο κατηγοριών πολιτών, αυτών που έχουν κουτσουρεμένο δικαίωμα στο εκλέγειν και καθόλου στο εκλέγεσθαι και των εν Ελλάδι. Οπότε, θα επιμείνουμε.Καταθέσαμε την τροπολογία. Σας άκουσα να λέτε, κύριε Υπουργέ, σε σχέση με τη δική μας τροπολογία, αν δεν κάνω λάθος -πείτε μου αν κάνω λάθος, από τα Πρακτικά της Βουλής το διάβασα- ότι συμφωνείτε λίγο-πολύ με την τροπολογία του ΜέΡΑ25, αλλά από τη στιγμή που δεν θα ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί να την ψηφίσετε εσείς. Ε, δεν είναι λογική αυτή, κύριε Βορίδη. Αν συμφωνείτε, πρέπει να το κάνετε. Αν διαφωνείτε, μη δεχθείτε την τροπολογία μας. Δεν μπορείτε να κρύβεστε πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ πίσω από εσάς. Κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε, -όπως το κάνει το ΜέΡΑ25, κάντε το και εσείς ως Κυβέρνηση- και να πούμε αυτό που πιστεύουμε υπέρ των αποδήμων, υπέρ της ισονομίας, υπέρ του Συντάγματος και υπέρ της ενίσχυσης των κοινοτήτων των αποδήμων, αν συμφωνείτε με εμάς, ότι η δημιουργία αυτών των εκλογικών περιφερειών των αποδήμων θα ενισχύσει τον Ελληνισμό σε τελική ανάλυση. Αν συμφωνείτε, δεχθείτε την.Και ξέρετε κάτι; Και να μην πάρουμε τις διακόσιες ψήφους, θα έχουμε βάλει τη βάση, θα είναι μία παρακαταθήκη. Θα έχουμε στείλει από κοινού ένα μήνυμα στους απόδημους, ότι θέλουμε να είναι πλήρη και ισότιμα τα δικαιώματά τους στο εκλέγειν και στο εκλέγεσθαι.Σας ευχαριστώ.

The post ΜέΡΑ25: Το μόνο κόμμα που απαιτεί πλήρη ισοτιμία εκλογικών δικαιωμάτων ξενιτεμένων-ελλαδιτών πολιτών της Ελλάδας – Βουλή 26/5/2021 appeared first on Yanis Varoufakis.

What can economics say about capitalism and its latest stage, technofeudalism – Keynote at The Research Platform on Economic Thought

The post What can economics say about capitalism and its latest stage, technofeudalism – Keynote at The Research Platform on Economic Thought appeared first on Yanis Varoufakis.

The legislative comeback of patriarchal misogyny: Greek government passes compulsory joint custody legislation – video

Perhaps the greatest achievement of Greek progressives during the past four decades was the 1983 Family Law . It jolted Greece from the Dark Ages and, quite astonishingly, ushered in a legal framework regarding marriage, divorce and custody that was far ahead of its time, even when compared to the most progressive countries at the time (including the Scandinavian countries). For example, it banned dowries, introduced consensual divorce, established the principle of an equal division of assets that accumulated during a marriage (independently on which partner had ‘earned’ it), ensured that women kept their surnames (indeed, it made it next to impossible for wives legally to take on their husbands’ surname), made couples choose by consent the surname of their children etc. This major shift, from a medieval to an ultra progressive Family Law, did not just happen. It took the heroic struggles of an energetic and multifaceted feminist movement to materialise. It also took the election, in October 1981, of Andreas Papandreou’s socialist party, as well as the concerted efforts of his wife – feminist leader Margaret Papandreou. Finally, the 1983 Family Law was scripted by some very able, progressive, jurists and legal experts during a period when progressive movement were dominating the Greek political terrain.Naturally, back then, the Right (the New Democracy conservatives) fought tooth and nail against the new Family Law. They protested against the banning of dowries, campaigned to ensure property rights remained skewed toward men, opposed consensual divorce and, generally, adopted every grim patriarchal argument one could imagine. For almost four decades the Right bid their time. Last Friday, 21st May 2021, they got their revenge on the floor of our Parliament in the form of new legislation, tabled by the current aggressively authoritarian New Democracy government. The bill in question introduced compulsory joint custody of children following an acrimonious divorce. This means that, even if the judge finds that a parent is unfit to have custody of the child, the judge must award said partner at least ⅓ of the child’s time. Even in cases where the defective partner has been charged with abuse, the judge cannot deny said partner this minimum custody before the courts have delivered a final guilty verdict. In other words, a wife beater or child abuser retains partial custody of the child during the many months and years it takes for his prosecution to yield a conviction. As I said in my speech in Parliament (click above for the subtitled video and/or read below), the only explanation for this incomprehensibly absurd legislation is the misogynic, antifeminist, revanchism of a Right that never forgave and never forgot the passing of the 1983 Family Law during a different period; a period during which Greek progressives were on the ascendancy.Addressing Greece’s Parliament on 21st May 2021Sixteen years have passed since I first saw how joint custody can make the difference.How it can dull the pain in the process of a divorce, of a break-up. How it can support the children. How it can support the parents so they can support their children.Allow me to speak personally, referring to events that unfolded in 2005, because the personal is political, as the feminists of the 70s taught us. It was the time when my daughter, then 15 months old, moved to Australia, with her mother of course.During that same period, I met a couple who practised joint custody, consensually of course. A well-off couple, they walked the difficult path of a break-up with all the pain that it entails, BUT they were lucky. They had the means: two houses near each other, both featuring equivalent bedrooms to their two children, their school in close proximity to bot their homes. I freely confess  I was very, very jealous of them.The comparison with what I was experiencing at that same time was devastating. I had just become reconciled to the idea, which crushes the soul of so many fellow fathers, that we must learn to live without our child.Even if my situation was extreme, because my daughter could not have gone further, I don’t doubt that this pain, this despair is something experienced by thousands of people out there.So from this podium of our Parliament, I look up into the camera in front of me to look into the eyes of you fellow divorced fathers, you who were forced to drink too this poison, to reconcile also with the inhuman idea that you cannot live with your kids.And I am telling you. Yes, from personal experience, I know:the pain of sitting in the car outside our child’s home, unable to walk in at willthe anger that grows inside you at the thought – true or untrue – that someone is using your child against youthe injustice of being told that it is in the child’s interest that it doesn’t grow up with youthe sadness that you have systematically to yield on things that you consider of substance so that the child isn’t caught in the crossfire one more timethe powerlessness brought on by the inability to teach your child things you know and which you think it should know but which you just can’t teach her or him during the odd weekend or the short  holidays you spend togetherthe feeling that important decisions are taken behind your back.I remember the suffocation induced by the thought that, were I to go to family court to petition for custody or even joint custody, I would lose.I will be honest with you: If I had had a button I could push to have my daughter with me 100% of the time, I’d push it. If I had another button that would give me 50% of the time, I’d push it. If I had a button that would give me a third of the time, I’d push it. Without a second thought.BUT, colleagues, it is one thing what I want. And it is quite another thing what I want the state to do, or not to do, in my name – on my behalf.I remember a conversation with a supporter of the death sentence back when, once upon a time, we lived in Texas, in the #1 state for executions. He asked: “If they rape and kill your daughter or wife, wouldn’t you kill the murderer, the rapist?” Without thinking I replied: “I’d want to strangle him with my bare hands”. But immediately I added: “However, I don’t want to live in a country, an organised society that allows me to do so. And I don’t want to live in an organised society that murders him on my behalf.”The very same applies to joint custody: Yes, I wanted it for me, fervently. As do many others. But if joint custody is not consensual, then no, I wouldn’t want society to impose it on my behalf. I would never want a state to legislate that which I want in my anger and despair.Mr Minister,There is a difference between a wish and its imposition through private or state coercion.The most beautiful things, when they are imposed, turn into monsters.Take love. Take sex. When it occurs naturally it’s the most beautiful thing on earth. But when it is imposed, through violence, it becomes rape.Same goes for joint custody of children after a divorce. If joint custody happens consensually,
it’s an oasis in the misery of break-up. But if the state imposes joint custody, it becomes a farce. It becomes a violation of logic, with the child as its victim.I say it again: I fervently wanted joint custody. But simultaneously I understood, with pain and even with fury, I don’t hide it, that it was RIGHT to not have rights as a father. Only my daughter had rights.Joint custody equals collaboration. And collaboration cannot be imposed by law. It would be brilliant if every child of divorced parents had bedrooms in two equivalent houses, both close to her or his school, so that she or he can spend one week with one parent, one week with the other parent, slowly acquiring the right – at around 12 to 14 – to have a say on how to divide her or his time between the two parents/homes.Yes, this would be brilliant. However no lawmaker, no judge, no state mechanism can impose such a regime. As long as the state cannot provide such evenly balanced resources, as long as the judges and the social workers cannot provide both parents with the time and material capacities to deliver this beautiful framework, joint custody cannot be dictated by the Law in a manner that removes a judge’s discretionary power.I now want to come to the fear of the so-called (in your Bill) “alienation” of the child from
the divorced father. I don’t deny it: I harboured this fear. As I watched at the airport my daughter leave for Australia, to a place so far away, I did have this fear.Fortunately it proved – and I’m sure it happens in all such situations – that my fear was foolish.Dear colleagues, children do NOT get alienated from fathers who love them, irrespectively of how much time they spend apart.A coupe of days ago, my daughter Xenia turned 17.17 years of separation.17 years during which I got to use Skype years before any of you did – because I used it to tell her bedtime stories, watching her fall asleep on my screen – as far back as 2005.I’m not denying it was difficult to keep in touch. Especially when she grew up. We tried hard to see each other 3, maybe 4, times a year. You can imagine what that means in terms of distance, expense, fatigue… We managed. Let me add that this pandemic has hit us hard . For the first time, we haven’t met in over a year and we don’t know when we shall meet again, given that Australian borders will remain closed till mid-2022, according to Australia’s Prime Minister. Nevertheless, despite that, I must say that, maybe because of this distance, we are maybe closer, more linked, than if we had lived together.Not without losses, of course. There has not been a day in 17 years when we’re apart that isn’t marked by the thought  “another day without you”. We count the days till the next meeting, and when we’re together, we
count the days till we must part again.Ladies and gentlemen, while separation is tough, it does not validate the fear of ‘alienation’, the fake theory of the child-father alienation.Mr Minister, Members of the government,When there is no consensual path to joint custody, there should be family courts with specialised judges, far from the conventional courts, in specially designed buildings teaming  psychologists, social workers who help maximise the chances of consent, of custody arrangements that are as joint as they benefit the children. With the only and absolute criterion being the protection of their rights.Instead of such costly family courts, what your government is doing today is: You are changing the law. Which law?The Family Law of 1983, which remains until today an example to follow, a monument to progressive legislation and to rationality.From this podium of our Parliament, I want to pay tribute to the women’s organisations who struggled so hard in the 1970s to make the Family Law of 1983 a reality.I shall refer to the Greek Women’s Federation (OGE), the Movement of Democratic Women (KDE), the Greek Women’s Union (EGE), and certainly to Margarita Papandreou, who deserves accolades for her contribution because I know personally how much she has contributed to the cause. And, of course, to the independent, autonomous feminists movement. To the way the entire political system – the progressive one, not the political space that you of the Right were never part of, as steadfast supporters of anything grim and regressive, as evidenced by the fact that in 1983 you voted against that EXCELLENT bill and supported DOWRIES even then. So, don’t forget who you are! Be aware of your crimes, of your guilt!So today you appear before us to wreck this splendid Family Law authored by a Magakis, a Maragopoulou, a Manesis, a Kasimatis –  the very law which you had voted against at the time. Today you come to “amend” it.Mr Minister,You asked: Aren’t there any problems with the existing custody regime? Of course there are, countless ones. But, the problems have nothing to do with our Family law. The problems are with its application. With judicial practice and process. But what do you choose to do? You choose not to confront the countless existing problems and, instead, to create new problems with this disgusting bill which consciously turns a beautiful wish into an ugly state imposition.In this you resemble the extremist ringleaders of American anti-abortionists. The huge paradox in that situation, of the antiabortionist women and men, is the following: The very same people who fight for the
embryo’s right to life, even if it’s the result of rape, are dead against everything that could improve
the life of a child born into an underprivileged family. Such as free education, free healthcare, decent wages at the workplace when it grows up and starts working.Similarly with you. Your compulsory joint custody legislation suffers from the same paradox: You, who speak in favour of joint custody, you are NOT interested in the creation and staffing of the family courts which maximise the chances of consensual joint custody.I am again looking into the camera, because I want once more to look divorced fathers in the eye. And I tell you this: Our pain as divorced fathers is unbearable, I know it.But, let be honest: We males are also paying the price for living in a deeply sexist, patriarchal society.Here’s why (something that most men refuse to acknowledge) feminism does not concern only women and their emancipation. Feminism is about the demolition of a power system whose victims are also men! Especially sensitive men.So the solution is not to join the Mitsotakis government’s new anti-feminism. The solution is to build a polity that supports finding consensual solutions; not one which enacts patriarchy’s revanchism. A patriarchal revanchism which, as also Ms Yannakou mentioned, to her credit, enlists deep pockets, deep oligarchic pockets for the promotion of your Bill. Independently of whether you believe in your bill Minister, and I’m sure you believe in it, the pockets supporting your campaign are too deep to be honest, as we see in expensive posters at every bus stop.The solution, for us, as MeRA25, is the New Feminism that governs our party – the New Feminism that continues in the steps of the previous feminism of the 1970s, which gave rise to the Family Law of 1983. A New Feminism which today fights your bill, Mr Minister.Finally, Mr Speaker, dear colleagues,I do not need to stress to you that laws are not written for good people. They are not written for citizens who do right and don’t need to the law to force them. Family Law is written for the divorced couples who can’t agree with one another. It is also written for those who cannot make do – who have problems of personal, psychological and economic survival.Joint custody, which is something precious, which I wish it on all divorced couples – I’m saying this with all my soul – joint custody requires collaboration. It requires understanding. But collaboration and understanding cannot be imposed by lawmakers and judges. Collaboration and understanding are nurtured with the help of public institutions which you DON’T want to create. These public institutions go against your DNA!Let me remind you – I’m sure you remember, but I shall remind you nevertheless – that in the introduction of Anna Karenina, Tolstoy wrote that all happy families are alike, but all unhappy families are unhappy each in their own way. The same applies to divorced couples who fail to collaborate: Every one of them creates different forms of misery for their children. And society has a duty to confront every one of them individually, without one-size-fits-all templates, without ad hoc restrictions to the judges’s discretionary power.Your Bill aggravates the misery of the miserable couples and, yes, of their children. The only reason you are bringing it to the House is so as to satisfy the Right’s revanchism against the emblematic Family Law of 1983 – the one you fought acrimoniously then, and which you are targeting now.Mr Minister, Members of the government,Today you are writing yet another black page in your party’s black and web-infested chronicles. Without even caring that the cost of this revanchism and of your misogynist folly, will be paid by innocent  children.Good night, Mr Minister.

The post The legislative comeback of patriarchal misogyny: Greek government passes compulsory joint custody legislation – video appeared first on Yanis Varoufakis.