Yanis Varoufakis's Blog, page 36

Discussing books by Atwood, Balchain & Reid with Harriet Gilbert & Patrick McGrath – On BBC Radio 4’s A GOOD READ

In this episode of Radio 4’s THE GOOD READ, I found myself choosing Margaret Atwood’s treatise on debt (Payback: Debt & The Shadow Side of Wealth) for discussion with presenter Harriet Gilbert and author Patrick McGrath. In Payback, Atwood examines money lending throughout the ages and how it has been portrayed in classic literature.Meanwhile, Harriett’s choice is by Kiley Reid: a smart look at race politics in the USA through the story of a young black nanny and her white employer, white boyfriend and black friends. Such A Fun Age was longlisted for the Booker Prize in 2020.Patrick McGrath’s choice is a novel by Nigel Balchain set during the London Blitz: Darkness Falls From The Air which he loves for its humour and for its stoic main character Bill Sarratt, a civil servant whose attempts to get anything done are thwarted by bureaucracy – something of a ‘Sir Humphrey’ from Yes Minister character bundled together with some character from an Iris Murdoch novel.

For the BBC’s website click here

The post Discussing books by Atwood, Balchain & Reid with Harriet Gilbert & Patrick McGrath – On BBC Radio 4’s A GOOD READ appeared first on Yanis Varoufakis.

Πλατεία Ελπίδας: Μνήμες της συγκέντρωσης του ΟΧΙ έξι χρόνια μετά

Η συγκλονιστική νύχτα που ο Δήμος, έστω και για λίγο, βρήκε την ακηδεμόνευτη φωνή τουΤο απόγευμα της Παρασκευής 3 Ιουλίου, λίγο πριν από τις 5 μ.μ., αναστέναξα με ανακούφιση. Μία εβδομάδα κλειστών τραπεζών τελείωνε. Παρά τις μεγάλες ουρές στα ΑΤΜ και την αβεβαιότητα για τη Δευτέρα που μας περίμενε, δεν είχε σημειωθεί κανένα βίαιο περιστατικό, κανένας πανικός, καμία αναταραχή. Ο ελληνικός λαός είχε αποδείξει περίτρανα τη σύνεσή του.Τα μέσα ενημέρωσης, αντιθέτως, είχαν καταφέρει να πέσουν πιο χαμηλά και από το ήδη ευτελές επίπεδό τους και συναγωνίζονταν ποιο θα ανακαλύψει τον πιο ευφάνταστο τρόπο για να τρομάξει τους ψηφοφόρους και να τους αποτρέψει από το να ψηφίσουν ΟΧΙ. Σε άλλη χώρα πολλά από τα ρεπορτάζ τους που στοχοποιούσαν τους εισηγητές και υποστηρικτές του ΟΧΙ θα θεωρούνταν προτροπή προς τη βία. Οι δημοσκοπήσεις τους προέβλεπαν σταθερά νίκη του ΝΑΙ με ποσοστό μεγαλύτερο του 60%, ενώ τα φερέφωνά τους άφριζαν με το «θράσος» της κυβέρνησης να προκηρύξει το δημοψήφισμα ενάντια στις επιθυμίες των δανειστών. Εν τω μεταξύ, η μνημονιακή αντιπολίτευση είχε καταφέρει μέρες πριν να κινητοποιήσει υποστηρικτές της στην Πλατεία Συντάγματος, οι οποίοι ανέμιζαν σημαίες της ΕΕ και πλακάτ που διατυμπάνιζαν «Μένουμε Ευρώπη!» – ένα ενδιαφέρον σύνθημα αν σκεφτεί κανείς πόσο αντιευρωπαϊκή ήταν η ταύτιση της Ευρώπης με τους Ντάισελμπλουμ, Σόιμπλε και τα μνημόνιά τους.Αργότερα εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής έλαβα mail από τον Κλάους Ρέγκλινγκ, τον επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), τον ίδιο εκείνο γκρι υποτακτικό του Σόιμπλε που κάποια στιγμή τον Μάρτιο με είχε συμβουλεύσει να σταματήσω την καταβολή των συντάξεων για να πληρώσω το… ΔΝΤ. Υπό τύπον νομικής υπενθύμισης, μου «θύμιζε» ότι ως ο βασικός δανειστής μας, και δεδομένης της λήξης της δανειακής συμφωνίας, δικαιούνταν να απαιτήσει από μένα την πλήρη και άμεση αποπληρωμή των 146,3 δισ. των δύο πρώτων μνημονιακών δανειακών συμβάσεων. Το κείμενο ήταν διατυπωμένο μάλιστα με τέτοιον τρόπο που να υπαινίσσεται ότι, ως υπουργός Οικονομικών, ήμουν προσωπικά υπεύθυνος γι’ αυτό το ποσό! Παραήταν καλή ευκαιρία για να την αγνοήσω. Ήταν σαν να πήγαινε γυρεύοντας. Του απάντησα με δύο λέξεις: «Μολών λαβέ».Εκείνο το απόγευμα είχαν προγραμματιστεί δύο συγκεντρώσεις, μία υπέρ του ΝΑΙ στο Παναθηναϊκό Στάδιο και μία στην Πλατεία Συντάγματος υπέρ του ΟΧΙ. Η συγκέντρωση υπέρ του ΝΑΙ ήταν προγραμματισμένη για αργά το απόγευμα. Είχε κόσμο και παλμό. Όμως η συγκέντρωση του ΟΧΙ θα έμενε στην ιστορία. Από μικρό παιδί είχα βρεθεί σε συγκλονιστικές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, από εκείνες που σου αλλάζουν τη ζωή. Όμως αυτό που ζήσαμε με τη Δανάη εκείνο το βράδυ ήταν πρωτόγνωρο.Περπατήσαμε από το Μαξίμου μέχρι το Σύνταγμα μαζί με τον Αλέξη και άλλα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, τους συντρόφους τους και τους βοηθούς τους. Στη διαδρομή το πλήθος δημιουργούσε ανοίγματα- αγκαλιές τόσο για να περάσουμε όσο και για να απορροφηθούμε από τη χαρά, την προσδοκία, την ανάτασή τους. Καθώς πλησιάζαμε στην πλατεία, η συσσωρευόμενη, αυτοτροφοδοτούμενη ενέργεια του πλήθους έσπασε όλα τα όρια. Μια θάλασσα πεντακοσίων χιλιάδων ανθρώπων μας κατάπιε. Βυθιστήκαμε σε δάσος από χέρια: σκληροτράχηλοι άντρες με βουρκωμένα μάτια, μεσήλικες γυναίκες με την αποφασιστικότητα χαραγμένη στα πρόσωπά τους, νεαροί άντρες και γυναίκες που ξεχείλιζαν από ενέργεια, ηλικιωμένοι που προσπαθούσαν να μας αγκαλιάσουν και να μας γεμίσουν ευχές, μια παλλόμενη ανθρώπινη μάζα μας περιέκλειε. Για δύο ώρες, προσπαθώντας να μην αφήσουμε ο ένας το χέρι του άλλου για να μη χαθούμε, με τη Δανάη αφεθήκαμε να παρασυρθούμε από τη λαοθάλασσα εκείνων που έλεγαν με τα στόματα και τα κορμιά τους: «Φτάνει πια! Ως εδώ!»Εκείνο το βράδυ διαφορετικές γενιές είδαν τους ξεχωριστούς τους αγώνες να σμίγουν σε μια γιγαντιαία γιορτή απελευθέρωσης από τον φόβο. Ένας ηλικιωμένος αντιστασιακός έχωσε στην τσέπη μου ένα γαρίφαλο κι ένα κομματάκι χαρτί στο οποίο έγραφε: «Η αντίσταση δεν είναι ΠΟΤΕ μάταιη». Φοιτητές που είχαν αναγκαστεί να μεταναστεύσουν λόγω της κρίσης, κι είχαν γυρίσει για να ψηφίσουν, με εκλιπαρούσαν να μην εγκαταλείψω τον αγώνα. Ένας συνταξιούχος μου υποσχέθηκε πως δεν τον ένοιαζε, ούτε αυτόν ούτε την άρρωστη γυναίκα του, αν έχαναν τις συντάξεις τους, αρκεί να ξαναέβρισκαν την αξιοπρέπειά τους. Και όλοι, όλοι ανεξαιρέτως, μου ούρλιαζαν: «Καμία παράδοση, όποιο κι αν είναι το τίμημα!»Αυτή τη φορά ήξερα πως το εννοούσαν. Οι τράπεζες ήταν ήδη κλειστές για μία ολόκληρη εβδομάδα. Οι κακουχίες που επέβαλαν οι δανειστές ήταν εμφανείς. Κι όμως, είχαν μαζευτεί εκεί, όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, για να φωνάξουν με μία λέξη αυτά που το δίκιο, η λογική και το χρέος απέναντι στην Ιστορία απαιτούσαν από εμάς να πούμε: Όχι! Δεν έλεγαν ΟΧΙ λόγω αρνητισμού ή αντιευρωπαϊσμού. Τίποτα δε θα ήθελαν περισσότερο από το να πουν ένα ολόψυχο ΝΑΙ στην Ευρώπη.Αλλά ένα ΝΑΙ σε μια Ευρώπη για τους λαούς της, όχι σε μια Ευρώπη αποφασισμένη να τους συντρίψει.Εκείνο το βράδυ, όταν πια η συγκέντρωση τελείωνε, και καθώς ανεβαίναμε με τη Δανάη τα μαρμάρινα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στη Βουλή, γύρισα προς τα πίσω κι έριξα μια τελευταία ματιά στη λαοθάλασσα. Ξαφνικά βρήκα τη φράση που αναζητούσα για να περιγράψω τι ήταν αυτό που μας συνέδεε: εποικοδομητική ανυπακοή. Μου την κατέδειξαν αυτοί οι άνθρωποι, με την πραγματιστική ανυπακοή τους. Αυτό ήταν που προσπαθούσα να εφαρμόσω σε όλα τα Eurogroup από την αρχή: να καταθέτω ήπιες, μετριοπαθείς, λογικές, εποικοδομητικές, φιλο-ευρωπαϊκές προτάσεις, όμως, όταν το βαθύ κατεστημένο αρνούνταν να συμμετάσχει έστω σε διάλογο γι’ αυτές, δεν είχα κανέναν ενδοιασμό να αψηφήσω τις προσταγές τους και να πω ΟΧΙ! Ο ηγετικός πυρήνας γύρω από τον Αλέξη δεν έδειξε να το ενστερνίστηκε ποτέ αυτό – ούτε καν φάνηκαν να το κατάλαβαν. Το πλήθος που γέμισε την Πλατεία Συντάγματος εκείνο το βράδυ το κατάλαβε και με το παραπάνω…Εκείνο το βράδυ ένιωσα να ξεπλένεται από πάνω μου όλη η πικρή εμπειρία της σταθερής φθοράς των προηγούμενων εβδομάδων, κάθε φρικτή στιγμή στο Μαξίμου, κάθε απογοήτευση με τους συντρόφους μου, όλη η κακεντρέχεια που εισέπραξα κι όλη η αγωνία ενός ολοένα και μοναχικότερου αγώνα κεκλεισμένων των θυρών. Το μόνο που απέμεινε ήταν το αίσθημα ικανοποίησης.Κι όμως, δεν ήμουν ακόμη πεπεισμένος πως το ΟΧΙ θα κέρδιζε δύο μέρες μετά. Το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα έδειχνε ότι το ρεύμα στήριξης του ΟΧΙ είχε δυναμική, αλλά με τις τράπεζες κλειστές και τα μέσα ενημέρωσης να εξαπολύουν ενορχηστρωμένες επιθέσεις εναντίον όποιου σκεφτόταν να ψηφίσει ΟΧΙ, η νίκη φαινόταν δύσκολη. Το ίδιο εκείνο βράδυ, με τη Δανάη συναντηθήκαμε με τον Τζέιμι, που ήταν σαν μεθυσμένος μετά την εμπειρία του Συντάγματος, και μερικούς άλλους φίλους και συνεργάτες. Ρωτήθηκα αν ο Αλέξης κι ο Ευκλείδης θα παραιτούνταν σε περίπτωση επικράτησης του ΝΑΙ. «Ο Αλέξης θα σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού με την αντιπολίτευση», ήταν η πρόβλεψή μου, «αφού παραιτηθούν ή εξοστρακιστούν πρώτα οι αληθινοί πιστοί». «Φυσικά, εγώ θα ανήκα ήδη στο μακρινό παρελθόν τους», κατέληξα. Ο Τζέιμι επέμενε πως έσφαλλα. Θα κέρδιζε το ΟΧΙ, πίστευε, και η επιρροή μου στον Αλέξη θα εκτοξευόταν στα ύψη εξαιτίας της σημαντικής μου συμβολής στη νίκη. Παρά τη βαθιά δυσπιστία μου, σήκωσα το ποτήρι μου και ήπια στην αισιοδοξία του Τζέιμι. «Hasta la victoria siempre!» αναφώνησε εκείνος με έμφαση και σιγουριά – μέχρι τη νίκη, πάντα!

Απόσπασμα από το  ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ, Κεφάλαιο 17

The post Πλατεία Ελπίδας: Μνήμες της συγκέντρωσης του ΟΧΙ έξι χρόνια μετά appeared first on Yanis Varoufakis.

Square of hope and glory : On the 6th anniversary of the magnificent OXI rally at Syntagma Square

The night the Demos found its voice,for a brief, wonderful momentOn the afternoon of Friday, 3 June, as the working day drew to a close, I breathed a sigh of relief. A week of closed banks was almost over. Despite the long queues at ATMs and the uncertainty of what awaited us the following Monday, there had been no violence, no panic, no civil unrest. The Greeks had proved themselves a sensible people.The media, however, had managed to fall below their already absurdly debased standards, competing with one another to find the most innovative ways to frighten the public away from voting no. Much of the reporting of the no sponsors and supporters would in other countries have been deemed incitement to violence. The opinion polls consistently predicted that yes would win with more than 60 per cent of the vote, while comment writers foamed at the mouth at the government’s audacity in holding a referendum against the creditors’ wishes. Meanwhile, the parliamentary opposition had managed to persuade its supporters to take to the streets in some numbers, waving EU flags and placards proclaiming, we are staying in europe!3Later that Friday afternoon I received an email from Klaus Regling, the managing director of the European Stability Mechanism, the eurozone’s bailout fund. It was a reminder that he had the legal right to demand from me full and immediate repayment of the €146.3 billion lent to Greece as part of the first two bailouts. It was phrased in such a way as to suggest that I was personally liable, not least because as finance minister my name was on the loan agreement. It was too good an opportunity to pass up. I instructed my office to reply to our main creditor – to the man who had advised me to default to my pensioners instead of the IMF – with two ancient words. These were the defiant response of the king of Sparta, leader of the three hundred men who attempted to resist the entire Persian army at the legendary battle of Thermopylae in 480 bc, when instructed by the enemy to throw down their weapons: ‘Μολών λαβέ’ – ‘Come and get them!’That evening two rallies took place, one in favour of yes, outside the ancient Olympic stadium where the first modern Olympics were staged in 1896, and one at Syntagma Square for the no campaign. The yes rally was held in the late afternoon, and was large and goodnatured, but the no rally at Syntagma was one for the ages. Since I was a boy, I had attended some magnificent, life-changing rallies at Syntagma Square, but what Danae and I participated in that night was unprecedented.We walked to Syntagma from Maximos with Alexis and other members of the cabinet, their partners and aides. On the way we were mobbed by rapturous supporters. As we approached the square, the crowd’s energy exploded. A sea of five hundred thousand bodies consumed us. We were pulled into its depths by a forest of arms: tough-looking men with moist eyes, middle-aged women with determination written all over their faces, young boys and girls with boundless energy, older people eager to hug us and shower us with good wishes. For two hours, struggling to hold hands so as not to be separated, Danae and I were absorbed by a single body of people who had simply had enough.People from different generations saw their distinct struggles coalesce on that night into one gigantic celebration of freedom from fear. An elderly partisan from the Second World War pushed into my pocket a carnation and a piece of paper bearing the phrase ‘Resistance is NEVER futile!’ Students forced to emigrate by the crisis who had returned to cast their votes begged me not to give up. A pensioner promised me that he and his sick wife did not mind losing their pensions as long as they recovered their dignity. And everybody, without a single exception, shouted at me, ‘No surrender, whatever the cost!’I believed they meant it. The banks had already been closed for a week. The hardship imposed by the creditors was plainly visible. And yet, here they were, these magnificent people saying in one word everything that had to be said: ‘No!’ Not because they were recalcitrant or Eurosceptic. They craved the opportunity to say a big fat yes to Europe. But yes to a Europe for its people, as opposed to a Europe hell-bent on crushing them.That night, as Danae and I eventually found ourselves walking up the marble steps leading to parliament, the phrase I had been looking for to describe what all this was about finally came to me: constructive disobedience. This was what I had been trying to practise in the Eurogroup all along: putting forward mild, moderate, sensible proposals, but when the deep establishment refused even to engage in negotiation, to disobey their commands and say no. The war cabinet had never understood this, but the body of humanity that filled Syntagma Square that night surely did.That night the months of frustration, each terrible moment in Maximos, every disappointment along the way, all the nastiness and the stress had been wiped away, leaving nothing but contentment, and yet I was still not convinced that the no campaign would win the referendum. The demonstration suggested support for the cause had risen, but with the banks closed and the media screaming blue murder at anyone who even contemplated voting no, success looked unlikely.Over dinner with Danae, Jamie and some other friends at an outdoor restaurant in the neighbourhood of Plaka, I was asked if Alexis and Euclid would resign were yes to win. ‘Alexis will form a coalition government with the opposition,’ I predicted, ‘after most of the true believers resign or are pushed.’ And I would be long gone by then, I said. But Jamie insisted I was wrong. No would win, he believed, and my leverage with Alexis would skyrocket, as I would have played a large part in delivering the result. Unconvinced, I nonetheless raised my glass to toast Jamie’s optimism. ‘¡Hasta la victoria siempre!’ he said with an intense and committed look – ‘To victory, always!’

Extract from ADULTS IN THE ROOM (Chapter 13), London: Penguin 2017/8

The post Square of hope and glory : On the 6th anniversary of the magnificent OXI rally at Syntagma Square appeared first on Yanis Varoufakis.

5 Ιουλίου 2015: Όταν ο σοφός λαός υπερέβη την κομματική υποκρισία – ΤΑ ΝΕΑ

Φιλοξενούμενος στα «ΝΕΑ», εφημερίδα που βρίσκεται στον αντίποδα των απόψεών μου για το 2015, θα ανταποδώσω την ευγένεια της πρόσκλησης αποφεύγοντας να γράψω για εκείνα που μας χωρίζουν. Αντίθετα, θα επικεντρωθώ σ’ εκείνα στα οποία θα έπρεπε να συμφωνούμε.Την 27η Ιανουαρίου του 2015, εισερχόμενος στο Υπουργείο Οικονομικών, «κληρονόμησα» δύο αμείλικτους αριθμούς:• €22,5 δις, ποσό που έπρεπε να αποπληρώσουμε στους δανειστές εντός του 2015
• €7,2 δις, το υπόλοιπο του 2ου Μνημονιακού Δανείου που δεν είχε εκταμιευτεί και το οποίο, θεωρητικά, θα μπορούσαμε να λάβουμε αν λέγαμε «ναι σε όλα».Σε αυτά τα δύο ποσά, πρέπει να προσθέσουμε τέσσερα δεδομένα, κι αυτά ανεξάρτητα του ποια κόμματα ήταν στην κυβέρνηση: (1) Το 2016 έπρεπε να αποπληρώσω άλλα €16 δις. (2) Η ΕΚΤ δεν μπορούσε, και να ήθελε, να αγοράζει ελληνικό χρέος. (3) Οι αγορές δεν ήταν διατεθειμένες να δανείσουν τέτοια ποσά σε οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση. (4) Το ταμείο ήταν άδειο.Δεδομένου ότι, ακόμα κι αν έλεγα στο Eurogroup το «ναι σε όλα» που ούτε οι κκ. Σαμαράς-Βενιζέλος-Χαρδούβελης δεν είπαν, δύο μόνον εναλλακτικές υπήρχαν στις αρχές του 2015:• Βαθιά αναδιάρθρωση χρέους, κούρεμα δηλαδή του χρέους μας στην τρόικα
• 3ο Μνημόνιο, συμπεριλαμβανόμενου μεγάλου δανείουΤρίτη επιλογή δεν υπήρχε. Βερολίνο και τρόικα όμως ήταν κάθετοι: Απέρριπταν και τα δύο! Την αναδιάρθρωση χρέους δεν την συζητούσαν. Την ίδια στιγμή, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ότι επ’ ουδενί δεν θα συμφωνούσε σε 3ο Μνημόνιο.Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά. Αντίστοιχο αδιέξοδο αντιμετώπισε ο Γιώργος Παπανδρέου στις αρχές του 2010 όταν, με το κράτος χρεοκοπημένο, η κα Μέρκελ του απήγγειλε το τριπλό της Nein: Δεν θα σας επιτρέψουμε στάση πληρωμών! Δεν θα σας δανείσουμε! Κανένα κούρεμα! Φαντάζεστε το 2008, όταν ο διευθύνων σύμβουλος της άρτι χρεοκοπημένης Lehman ζητούσε βοήθεια από τον Αμερικανό Υπουργό Οικονομικών, εκείνος να του απαντούσε «Δεν θα σε διασώσω αλλά και δεν σου επιτρέπω να κηρύξεις πτώχευση!»;Από τον Ιανουάριο έως τον Ιούνιο τους 2015, δεν υπήρξε καμία ουσιαστική διαπραγμάτευση καθώς η τρόικα επέμενε στον παραλογισμό του «ούτε κούρεμα ούτε 3ο Μνημόνιο». Στα Eurogroup κατέθετα τεχνοκρατικές προτάσεις τις οποίες αρνούνταν ακόμα και να τις… απορρίψουν (κάτι που μπορείτε να ελέγξετε ακούγοντας τις συνεδριάσεις στην διεύθυνση euroleaks.mera25.gr). Σαν σταματημένος δίσκος, απαιτούσαν μόνον το «ναι σε όλα» εκείνα που θα έπλητταν τον ιδιωτικό μας τομέα ακόμα πιο βάναυσα και τα οποία απέρριψε (και πολύ καλά έκανε!) ο κ. Σαμαράς. Την ίδια ώρα, όπως έχει πλέον παραδεχθεί επισήμως ενώπιον των ευρωπαϊκών δικαστηρίων ο κ. Ντράγκι, η ΕΚΤ είχε βάλει μπροστά από τον Απρίλιο την διαδικασία κλεισίματος των ελληνικών τραπεζών.Τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου, ένα πράγμα ήταν κοινός τόπος: Ως λαός, καλούμασταν να επιλέξουμε μεταξύ ενός «ναι σε όλα» στην τρόικα, χωρίς η τρόικα να δεσμεύεται ούτε καν για το 3ο Μνημόνιο, και της ρήξης με την τρόικα. Ανεξάρτητα του τι πίστευε ο καθένας μας, είχαμε ιερή υποχρέωση να καταστήσουμε τον ελληνικό λαό κοινωνό εκείνου του διλήμματος και να τοποθετηθούμε ευθαρσώς, ως κόμματα και πολιτικοί, αξιολογώντας ειλικρινά τις δύο εναλλακτικές αλλά και τις επιπτώσεις τους στο μέλλον της χώρας. Και, κατόπιν, να αφήναμε τον λαό να αποφασίσει. Δυστυχώς, δεν υπήρξε κόμμα το οποίο να στάθηκε στο ύψος εκείνης της περίστασης.Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε από τον λαό να ψηφίσει ΟΧΙ ελπίζοντας ότι θα ψήφιζε ΝΑΙ, αρνούμενη να εξηγήσει τι θα σήμαινε ένα ΟΧΙ – δηλαδή να μιλήσει ανοικτά για την ρήξη που μπορεί να έφερνε και δραχμή (όσο και να πιστεύω, ακόμα, ότι το δίδυμο Μέρκελ-Ντράγκι θα προτιμούσαν το κούρεμα από το Grexit). Οι κκ. Σαμαράς και Βενιζέλος αποσιώπησαν γιατί το ΝΑΙ που απαιτούσαν από τον λαό στις κάλπες εκείνοι δεν το είχαν πει στην τρόικα τον Δεκέμβρη του 2014. Όσο για το ΚΚΕ, ζητούσε από τον λαό να μην επιλέξει μεταξύ των μόνο δύο εναλλακτικών που γέννησε η Ιστορία εκείνη την στιγμή.Ο ελληνικός λαός όμως φάνηκε σοφός. Για πρώτη φορά ανεξαρτητοποιήθηκε από κάθε ηγεσία και, για πρώτη φορά, ψήφισε υπερκομματικά, ταξικά, ιδεολογικά. Το 62% είπαν ΟΧΙ χωρίς να ακούνε τα κόμματα που εξοικονομούσαν σκανδαλωδώς την αλήθεια. Ήταν ένα σοφό ΟΧΙ σε διαδικασίες που επιβεβαίωναν, από την μία, τον εξευτελισμό της όμορφης ιδέας μιας ένωσης πολιτισμένων ευρωπαϊκών δημοκρατιών και, από την άλλη, του ελληνικού κοινοβουλευτισμού.

Γιάνης Βαρουφάκης

Πηγή: tanea.gr

The post 5 Ιουλίου 2015: Όταν ο σοφός λαός υπερέβη την κομματική υποκρισία – ΤΑ ΝΕΑ appeared first on Yanis Varoufakis.

Ποιός φοβάται τον Τζούλιαν Ασάνζ; Κε Μπάιντεν, γιατί επιμένετε στον αργό του θάνατο;

Ο καλός μου φίλος Τζούλιαν συνεχίζει να σιγοπεθαίνει στο κελί του στα βάθη του Βρετανικού Γκουαντάναμο, θύμα αδίστακτων Δυτικών κυβερνώντων αποφασισμένων να ρουφήξουν λίγο-λίγο την ζωή μέσα από το κορμί του έτσι ώστε να αποτρέψουν άλλες και άλλους από το να αποκαλύψουν άβολες για την ολιγαρχία αλήθειες. To DiEM25-MέΡΑ25, κίνημα του οποίου ο Τζούλιαν είναι συνιδρυτής, κινεί γη και ουρανό για να τους σταματήσουμε. Σήμερα, Σάββατο 3η Ιουλίου, διαδηλώσαμε πανευρωπαϊκά μπροστά από πρεσβείες γιορτάζοντας έτσι τα 50α του γενέθλια, απαιτώντας την άμεση αποφυλάκισή του, και ευχόμενοι στον Τζούλιαν να δημιουργεί για τουλάχιστον άλλα 50 χρόνια πρόβλημα στην παγκόσμια ολιγαρχία.

The post Ποιός φοβάται τον Τζούλιαν Ασάνζ; Κε Μπάιντεν, γιατί επιμένετε στον αργό του θάνατο; appeared first on Yanis Varoufakis.

Who is afraid of Julian Assange? Why are they so determined to suck the life slowly out of his body?

My dear friend Julian continues to waste away in Britain’ Guantanamo, the victim of ruthless Western governments determined to suck his life slowly from his body as a cautionary tale to anyone who dares expose inconvenient truths. DiEM25, the movement that Julian co-founded, is moving heaven and earth to stop them. Today, Saturday 3rd July, we were demonstrating in front of embassies to celebrate his 50th birthday, to demand his immediate release and to wish him at least another 50 years of being a thorn in the global oligarchy’s backside.

The post Who is afraid of Julian Assange? Why are they so determined to suck the life slowly out of his body? appeared first on Yanis Varoufakis.

FRAPORT: H Μεγάλη Ληστεία με υπογραφή τρόικας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ που θα μείνει στην Ιστορία μαζί με το δάνειο από τους Αδελφούς Ρικάρντο & το Κατοχικό Δάνειο

Φαντάσου να έχεις  μουσαφίρη στο σπίτι σου που, ξάφνου, σου λέει: «Ωραίο το σπίτι σου. Το παίρνω.” “Δεν το πουλώ”, του λες. “Ασ’ τα αυτά”,  σου απαντά κοφτά. “Το παίρνω!” Και σαν να μη έφτανε αυτό το σοκ, ο μουσαφίρης συνεχίζει:“Δεν έχω λεφτά να σου δώσω αλλά θα στο πάρω. Κοίτα να δείς τι θα κάνουμε: Θα πάρεις ένα δάνειο από την τράπεζα. Θα το δώσεις σε κάτι φιλαράκια μου. Εκείνοι θα μου δανείσουν τα λεφτά αυτά να στα δώσω. Εσύ θα τα δώσεις στην τράπεζα σε βάθος χρόνου, βάζοντας από την τσέπη σου τους τόκους. Επί πλέον, εγώ θα το νοικιάζω σε νοικάρη για ποσό μεγάλο για να αποπληρώνω το δικό μου δάνεια στα φιλαράκια μου και να μου μείνει κι ένα κέρδος. Αν ο νοικάρης δεν έχει κάποιους μήνες να μου δίνει το νοίκι, θα το πληρώνεις εσύ. Κατάλαβες;”Κάπου εκεί, φαντάζονται, θα φωνάξεις την αστυνομία να έρθουν να τον μαζέψουν. Σωστά; Μόνο που στην περίπτωσή μας, στην περίπτωση του χαρίσματος 14 αεροδρομίων μας στην Fraport, η αστυνομία που κατέφτασε ήταν η… τρόικα – η οποία, βεβαίως βεβαίως – πήρε το μέρος του και σου πήρε το σπίτι!

Το 2015 μετά την συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε ένας πολύ όμορφος κύκλος χρήματος για μία άλλη μορφή εθνικοποίησης, ούτε καν ιδιωτικοποίησης, αλλά από «λάθος» έθνος, το γερμανικό έθνος. Έρχονται λοιπόν μετά να κάνουν δήθεν επενδύσεις και τι επένδυσαν; 0! Από το ελληνικό ΕΣΠΑ και χρήματα Ελλήνων και ευρωπαίων φορολογουμένων έγιναν όλες οι «επενδύσεις».Η «καλή» Fraport πήρε ουσιαστικά δωρεάν τα 14 αεροδρόμια διαμάντια, έβαλε άλλους να κάνουν τις επενδύσεις γι’ αυτά και εν μέσω πανδημίας τους δίνετε κιόλας και τα κέρδη που μας λέει η ίδια η Fraport πόσο τα υπολογίζει! Δεν ντρέπεστε πραγματικά, δεν αισχύνεστε κ. Υπουργέ; Ακόμα και ο μεγαλύτερος καπιταλιστής δεν θα τα έκανε αυτά.Η Αριστερά όμως εδώ κάνει ένα λάθος, κακώς κατηγορεί την Κυβέρνηση για νεοφιλελευθερισμό, δεν είναι καν νεοφιλελευθερισμός όλο αυτό. Η Θάτσερ μιλούσε για ανταγωνισμό των ιδιωτικών εταιρειών, ενώ εδώ δίνετε και τα 14 αεροδρόμια σε μία κρατική γερμανική εταιρεία, πρέπει να ντρέπεστε ακόμα και ως θατσερικός κ. Σκυλακάκη. Επιπλέον, το κέρδος του επιχειρηματία δικαιολογείται υποτίθεται για το επιχειρηματικό του ρίσκο, πρέπει να ντρέπεστε που εξασφαλίζετε το κέρδος ιδιωτών επιχειρηματιών από το δημόσιο, αυτό είναι ο ορισμός της ληστείας.Όταν είχα ρωτήσει τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αν θα έδινε ποτέ 14 γερμανικά αεροδρόμια σε μια κρατική εταιρεία άλλης χώρας, μου απάντησε: «σε καμία περίπτωση», κι όταν στη συνέχεια τον ρώτησα «και γιατί βάζετε εμάς να το κάνουμε;» Σήκωσε απλώς τους ώμους του σαν να λέει «ίσα κι όμοια είμαστε;». Σαν να λέει δηλαδή είσαστε κράτος υπό κατοχή και αυτό ήρθατε εσείς του ΣΥΡΙΖΑ και το επιβεβαιώσατε.

Ακόμα και πρώην Υπουργοί της Θάτσερ λένε πως τα όσα συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα είναι ανήκουστα. Τη στιγμή που έχουμε και τον απόλυτο εξευτελισμό του κοινοβουλευτισμού. Δίνετε χρήματα που δεν έχει καν ο ελληνικός λαός στη Fraport. Δεν είστε νεοφιλελεύθεροι, θεραπαινίδες, ξεδιάντροπων αποικιοκρατών είστε. Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου θα σας καταριόνταν γι’ αυτά που κάνετε.Το σημερινό αίσχος όμως είναι η «φυσιολογική» εξέλιξη της αποικιοκρατικής σύμβασης που υπέγραψε ο συνθηκολογημένος ΣΥΡΙΖΑ του 2015.Υπάρχουν 3 ληστρικές συμβάσεις, θα μείνουν στην ιστορία ως συμβάσεις καθολικής εξάρτησης και υποταγής, αλλά και ως υπενθύμιση της βασικής ήττας του ελληνισμού:Το δάνειο του 1825 από τους αδελφούς ΡικάρντοΤο κατοχικό δάνειο που επιβλήθηκε από την ΒέρμαχτΚι η σύμβαση υποταγής στην Fraport, επιβεβαιώνοντας πλήρως τη Χρεοδουλοπαροικία και την υποταγή της χώρας στα μνημόνια.

 

Σήμερα, όσοι ψηφίζετε θετικά, ή κρύβεστε πίσω από ένα δειλό “παρών”, επιλέγετε να καταταγείτε στον βραχύ κατάλογο των δακτυλοδειχτούμενων του μέλλοντος. Έχετε μια τελευταία ευκαιρία: Καταφηφίστε όπως καταψηφίζει το ΜέΡΑ25!

The post FRAPORT: H Μεγάλη Ληστεία με υπογραφή τρόικας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ που θα μείνει στην Ιστορία μαζί με το δάνειο από τους Αδελφούς Ρικάρντο & το Κατοχικό Δάνειο appeared first on Yanis Varoufakis.

Η “ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΑΕ” κήρυξε τον πόλεμο στην μισθωτή εργασία. Το ΜέΡΑ25 σήκωσε το γάντι – Βουλή 16 ΙΟΥΝ 2021

Στο προοίμιο του νομοσχεδίου του για τα “εργασιακά”, ο κ. Χατζηδάκης έθεσε πολλά ενδιαφέροντα και σημαντικά ζητήματα για τα θέματα που αφορούν τον κόσμο της εργασίας. Ζητήματα, για παράδειγμα, όπως η εξισορρόπηση της εργασίας και της προσωπικής και οικογενειακής ζωής. Ποιος διαφωνεί ότι έχει σημασία; Η προστασία του πρεκαριάτου, δηλαδή των ανθρώπων «λάστιχο» που δουλεύουν με το κομμάτι, με το χιλιόμετρο. Τους βλέπουμε στα μηχανάκια. Οι κανόνες τηλεργασίας που δεν υπάρχουν. Η πάταξη της «μαύρης» αδήλωτης ή της «γκρι» υποδηλωμένης εργασίας, αυτό το μεγάλο πλήγμα, αυτή την πληγή της ελληνικής κοινωνίας. Η ανάγκη να αξιολογήσουμε τους λεγόμενους «ψηφιακούς νομάδες», που κατά κάποιο μικρό τρόπο εξισορροπούν κάπως το brain drain, αλλά και εγείρουν τεράστια ζητήματα όσον αφορά την ικανότητα αυτής της κοινωνίας να ενσωματώνει την παραγωγική διαδικασία στον κοινωνικό της ιστό.Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά ζητήματα. Με μια του λέξη, όμως, ο κύριος Υπουργός έθεσε τέλος σε οποιαδήποτε σοβαρή επίλυση αυτών των προβλημάτων. Μπορεί μια μόνο λέξη να κάνει τόσο μεγάλη ζημιά, ένας επιθετικός προσδιορισμός να ακυρώσει ή να γελοιοποιήσει ένα σοβαρό ζήτημα, μία έννοια ουσίας; Και βέβαια μπορεί. Ο επιθετικός αυτός προσδιορισμός είναι η λέξη «ατομική» μπροστά από τη λέξη «διαπραγμάτευση». Βάζοντας το «ατομική» μπροστά στο «διαπραγμάτευση» είναι σαν να βάζετε το «έσω» μπροστά στο «αυθόρμητος». Αν σου πει κάποιος «έσω αυθόρμητος», λέει ανοησίες. Είναι σαν να βάζεις το «μονομερής» μπροστά στο «σύμβαση». «Μονομερής σύμβαση» δεν βγάζει νόημα. Είναι σαν να βάζεις το «εθελοντική» μπροστά στο «φορολόγηση». Άλλη κοροϊδία, άλλο σχήμα οξύμωρο. Το ίδιο ισχύει όταν βάζετε τη λέξη «ατομική» μπροστά στη λέξη «διαπραγμάτευση» μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.Κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, ο εργασιακός νόμος χρειάζεται σε μια χώρα. Γιατί χρειάζεται ο εργασιακός νόμος; Επειδή η ατομική διαπραγμάτευση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου ισοδυναμεί με εργασιακή ζούγκλα. Γι’ αυτό χρειάζεται ο εργασιακός νόμος. Το έλεγε ο Αριστοτέλης. Τι είχε πει ο Αριστοτέλης για τη μεγαλύτερη αδικία; «Η μεγαλύτερη αδικία», είχε πει ο Αριστοτέλης, «είναι να αντιμετωπίζεις άνισους ως εάν ήταν ίσοι». Υιοθετώντας, λοιπόν, την ατομική διαπραγμάτευση ο εργασιακός σας νόμος, κύριε Χατζηδάκη, αυτοαναιρείται, μετατρέπεται σε αντεργατικό νόμο εξ ορισμού βέβαια. Επειδή είστε οξυδερκής άνθρωπος -δεν είναι ότι δεν το ξέρετε- σας αναγνωρίζω ότι αυτός είναι ο στόχος σας. Περνάτε σε άλλες καταστάσεις. Περνάμε, για την ακρίβεια, από σήμερα σε άλλες καταστάσεις σκοτεινές, όπως αυτές που παρουσιάζονται το αριστούργημα του Φράνσις Φορντ Κόπολα, τον «Νονό», τότε που ο Μάρλον Μπράντο εξηγεί πώς θα κάμψει τις αντιστάσεις ενός αντιπάλου του. «Θα του κάνουμε», λέει, «μία πρόταση που δεν θα μπορεί να αρνηθεί».Η χειρότερη σκλαβιά είναι εκείνη στην οποία ο εργαζόμενος συναινεί γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτός είναι ο ορισμός της σκλαβιάς. Έτσι, αντί για εξισορρόπηση μεταξύ της εργασίας και της οικογενειακής και προσωπικής ζωής, που θα έπρεπε να συζητάμε, βάζοντας τη λέξη «ατομική» μπροστά στη λέξη «διαπραγμάτευση», η ατομική διαπραγμάτευση μεταξύ του εργοδότη και εργαζόμενου που θα διαφεντεύει τη διανομή του χρόνου ουσιαστικά θα φέρει την κατάργηση της προσωπικής και οικογενειακής ζωής, η οποία θα προσαρμόζεται έτσι στις βουλές του εργοδότη, όπως γίνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό ήδη και εσείς έρχεστε να επισημοποιήσετε.Αντί για προστασία του πρεκαριάτου, των ντελιβεράδων, των ανθρώπων που δουλεύουν με το κομμάτι, η ατομική διαπραγμάτευση μετατρέπει μεγάλες μάζες του έως τώρα προλεταριάτου σε ανυπεράσπιστο πρεκαριάτο. Αντί για κανόνες τηλεργασίας που θα προστατεύουν τους τηλεργάτες, η ατομική διαπραγμάτευση τι κάνει; Νομιμοποιεί την επέκταση της επικράτειας του αφεντικού στο σπίτι του εργαζομένου.Όσο για την ψηφιακή κάρτα της Κυβέρνησης, με δεδομένη την κατάργηση των επιθεωρήσεων εργασίας απλά θα καταγράφει ό,τι πει ο εργοδότης ότι θα πρέπει να καταγράφει. Αντί για πάταξη, θα ζήσουμε νέες στιγμές «δόξας» για τη «μαύρη» εργασία.Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για να μην ξεχνιόμαστε, το μέγα παράδοξο στον καπιταλισμό, σε αυτό το σύστημα των αγορών υποτίθεται, είναι το εξής. Με το που μπαίνει ο εργαζόμενος στον χώρο δουλειάς βγαίνει από κάθε αγορά. Έχει ήδη πουλήσει την εργασιακή του δύναμη, οπότε εισερχόμενος στο γραφείο, στην κουζίνα όπου δουλεύει μάγειρας ή βοηθός μάγειρα, στο σουπερμάρκετ που δουλεύει στο ταμείο ή την αποθήκη, τη βιοτεχνία, το εργοστάσιο, με το που μπαίνει στον χώρο δουλειάς παύει να είναι αγοραστής, παύει να είναι πωλητής, παύει να είναι πολίτης. Μετατρέπεται εκείνη τη στιγμή με το που μπαίνει στον χώρο δουλειάς σε ένα γρανάζι μιας παραγωγικής διαδικασίας της οποίας το αποτέλεσμα είναι ένα προϊόν ή μια υπηρεσία ξένο προς τον εργαζόμενο. Δεν του ανήκει.Το να μιλάει ο κ. Χατζιδάκης για ατομική διαπραγμάτευση αυτού του εργαζόμενου με τον εργοδότη μέσα σε αυτόν τον χώρο, σε έναν χώρο από τον οποίο λείπει η αγορά, λείπει η πολιτεία, στον οποίο εξ ορισμού όσο καλός και αν είναι ο εργοδότης ως άνθρωπος ισχύει το δίκαιο του ισχυρού, το να μιλάτε για αυτό ισοδυναμεί με τη νομιμοποίηση της δικτατορίας των αφεντικών. Γίνεστε σαν κάποιον που θεωρεί ότι επειδή στη ρωμαϊκή αρένα το δάπεδο είναι οριζόντιο επίπεδο τόσο για τα λιοντάρια όσο και για τους χριστιανούς, λιοντάρια και χριστιανοί έχουν ίσες ευκαιρίες στη ρωμαϊκή αρένα.Προσέξτε. Το ζήτημα -αναφέρθηκε ο Πρωθυπουργός πριν- δεν είναι αν θα πρέπει να υπάρχει ευελιξία, αν κάποιοι άνθρωποι θα μπορούν να δουλεύουν λιγότερες ώρες την Τετάρτη και περισσότερες την Πέμπτη, αν το θέλουν. Και βέβαια θα έπρεπε να μπορεί να ισχύει αυτό. Το ζήτημα είναι πώς η πολιτεία εξασφαλίζει ότι όντως το θέλουν και δεν τους επιβάλουν να το θέλουν οι εργοδότες στη βάση της λογικής και της πρακτικής του «Νονού», του Μάρλον Μπράντο.Και πώς εξασφαλίζεται ότι ο εργαζόμενος πραγματικά το ήθελε και το ζήτησε σήμερα να δουλέψει περισσότερες ώρες και αύριο λιγότερες; Πώς εξασφαλίζεται αυτό; Με έναν μόνο τρόπο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Με το να έχει δίπλα του τον συνδικαλιστή, τον εκπρόσωπο του συνδικάτου, να τον ενισχύει, να την ενισχύει, έτσι ώστε να μπορούμε να ξέρουμε και εμείς ότι αυτό το θέλησε και δεν το θέλησε ως εργοδότης να το θελήσει ο εργαζόμενος.Και μη μας πείτε ότι οι συνδικαλιστές είναι εργατοπατέρες, γιατί αυτό ουσιαστικά είναι σαν μας λέτε ότι επειδή κάποιοι ή πολλοί –δεν έχει σημασία- δικηγόροι είναι ανεπαρκείς ή επίορκοι αυτό είναι λόγος να καταργήσουμε τους συνηγόρους υπεράσπισης από τα δικαστήρια. Το ίδιο επιχείρημα είναι. Βέβαια δεν προσπαθώ να σας πείσω. Γιατί; Διότι τα ξέρετε όλα αυτά. Και αυτός είναι ακριβώς ο στόχος σας, η εντεταλμένη αποστολή την οποία φέρνετε σήμερα εις πέρας σε αυτό το Κοινοβούλιο: Η επισημοποίηση της κατάργησης όποιας προστασίας έχει μείνει όρθια για τους εργαζόμενους μετά από έντεκα χρόνια επιδρομών υπό την κάλυψη της χρεοδουλοπαροικίας που σκοτεινιάζει τούτο τον τόπο, που σκοτεινιάζει το νου των ανθρώπων μας εκεί έξω.Κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, γνωρίζετε επίσης ότι μετά από έντεκα χρόνια, μετά την μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη αποικία χρέους, σε μία χρεοδουλοπαροικία, έχουμε τριών ειδών επιχειρήσεις. Τριών ειδών επιχειρήσεις έχουμε στην Ελλάδα. Έχουμε την πρώτη κατηγορία τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ακροβατούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, που σήμερα είναι αύριο δεν είναι. Σε αυτές εργαζόμενοι και εργοδότες ξαγρυπνούν με την ίδια αγωνία, την αγωνία του λουκέτου του αύριο, του αν θα υπάρχει δουλειά. Την ίδια αγωνία έχει ο εργοδότης και ο εργαζόμενος σε αυτές τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Σε αυτές, μαζί με την υπεραξία -που δεν υπάρχει- έχει συρρικνωθεί, έχει εξαφανιστεί κιόλας η διελκυστίνδα μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου μαζί με τα πενθήμερα, μαζί με τα οκτάωρα, μαζί με τις υπερωρίες. Δεν χρειάζεται, κύριε Χατζηδάκη, να πείτε στους εργαζόμενους σε τέτοιες επιχειρήσεις να βάλουν πλάτη στις επιχειρήσεις για να μην κλείσουν. Το κάνουν από το 2010. Συνέχεια βάζουν πλάτη. Έχει κατσιάσει η πλάτη τους από το βάλε-βάλε τόσα χρόνια.Η δεύτερη κατηγορία επιχειρήσεων που είναι πολύ λιγότερες μετά από έντεκα χρόνια κρίσης είναι αυτές που τα βγάζουν πέρα σχετικά καλά, αρκετά καλά, ώστε να μπορούν να σέβονται τα πενθήμερα, τα οκτάωρα και τις υπερωρίες. Με το νόμο σας αυτόν, όμως, αυτήν την κατηγορία των έντιμων επιχειρηματιών την καταδικάζετε. Και αυτό γιατί υπάρχει μια τρίτη κατηγορία, μια κατηγορία επιχειρήσεων με μεγάλες προσόδους -πάρτε για παράδειγμα τα σούπερ μάρκετ- με υπεραξίες, με υπερκέρδη, με αθέμιτο ανταγωνισμό, με επιχειρηματίες που θα αδράξουν την ευκαιρία που τους δίνετε σήμερα να επιβάλουν στους εργαζόμενούς τους -να επιλέξουν οι εργαζόμενοι, βεβαίως!- την κατάργηση των πενθήμερων, των υπερωριών, του οκτάωρου.Όπως η τρόικα σας ξευτέλιζε όλους εσάς που υπογράψατε μνημόνια -Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ- που σε κάθε μνημόνιο –θυμάστε- σας έβαζαν στην πρώτη παράγραφο να λέει «Μετά από αίτηση των ελληνικών αρχών εισάγονται…», και ακολουθούσε ο κατάλογος της φρίκης -λες και οι ελληνικές αρχές το είχαν απαιτήσει αυτό, όχι η τρόικα!-, έτσι όπως σας εξευτέλιζε η τρόικα -και σας εξευτελίζει ακόμα και σήμερα, σας βάζει να λέτε ότι αυτά που θέλει εκείνη να πει, είναι δικές σας ιδέες, κύριε Μητσοτάκη, όπως συνέβαινε και με τον κ. Τσίπρα από το 2015 και μετά- έτσι θα βάζουν και τους εργαζόμενους να απαιτούν οι ίδιοι τη φρίκη που τους επιβάλλουν οι εργοδότες. Αυτό σημαίνει ατομική διαπραγμάτευση.Κάνοντας, όμως, αυτό, δεν χτυπάτε μόνο τους εργαζόμενους. Χτυπάτε και εισάγετε αθέμιτο ανταγωνισμό στους λίγους καλούς εργοδότες που δεν θέλουν να καταργήσουν το πενθήμερο, που δεν θέλουν να καταργήσουν τις υπερωρίες, που δεν θέλουν να καταργήσουν το οκτάωρο. Εκείνο που ως σήμερα αυτοί οι έντιμοι επιχειρηματίες έκαναν χωρίς δεύτερη σκέψη, τηρούσαν δηλαδή τα δικαιώματα των εργαζομένων, ο νόμος σας μετατρέπει αυτήν την τήρηση των εργασιακών δικαιωμάτων των ανθρώπων σε ηρωική πράξη. Και όπως ξέρουμε πάρα πολύ καλά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οι ηρωικές πράξεις δεν επιβιώνουν σε μια μη ηρωική εποχή.Με άλλα λόγια, κύριε Υπουργέ, ο νόμος σας δεν έχει στόχο οι εργαζόμενοι να βάλουν πλάτη στις επιχειρήσεις που θα έκλειναν αλλιώς. Όχι. Ο νόμος σας έχει στόχο να αυξήσει κι άλλο τα ποσοστά κέρδους των αρπακτικών ολιγοπωλίων που ήδη εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους και τους καταναλωτές και τους εκμεταλλεύονται με ρυθμούς εκμετάλλευσης που δεν συναντάμε παρά μόνο στον τρίτο κόσμο.Μέσα στον παροξυσμό σας να βάλετε πλάτη σε αυτά τα αρπακτικά, κύριε Χατζηδάκη, -που μάλιστα είδαν τα κέρδη τους να εκτοξεύονται εν μέσω πανδημίας την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία συντρίβεται από τη νέα τροπή της ενδεκαετούς κρίσης-, ο νόμος σας εκθέτει τους λίγους εργοδότες στον αθέμιτο ανταγωνισμό των αρπακτικών και τους εξαναγκάζει να υιοθετήσουν πρακτικές του 19ου αιώνα. Θα πουν οι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας ότι ίσως να τα παραλέω. Ο κ. Χατζηδάκης σίγουρα θα το έλεγε. Θα πουν ότι το νομοσχέδιο δεν μιλάει για κατάργηση του οκτάωρου, ότι πάμε από τις οκτώ στις δέκα ώρες με μια ευελιξία, θα πουν ότι ούτε μιλάει για την κατάργηση των υπερωριών.Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πέραν του ότι αυτές οι δύο ώρες μπορεί για εσάς να μην έχουν σημασία, για έναν εργαζόμενο που όμως που έχει ένα παιδί να παραλάβει ή έναν άρρωστο γονιό στο σπίτι, αυτές οι δύο ώρες μπορεί να παίξουν ρόλο. Αλλά δεν είναι αυτή η βασική ουσία του εγκλήματος το οποίο κάνετε. Ακόμα και ένα λεπτό της ώρας, εξήντα δευτερόλεπτα να προσθέσετε στο νόμιμο οκτάωρο, καταργείται το οκτάωρο ως ιδέα, ως ιερή κατάκτηση του εργατικού κινήματος. Γι’ αυτό το κάνετε. Πρόκειται για τη λεπτή πλευρά της σφήνας. Την τοποθετείτε στο πιο αδύναμο μέρος της εργατικής τάξης. Και από τη στιγμή που την τοποθετείτε με το νομοσχέδιό σας το σημερινό, μια σφυριά μπαίνει όλη μέσα.Είναι κάτι αντίστοιχο με το εξής. Φανταστείτε να έβαζε, να τα κατάφερνε να ξεπεράσει το Σύνταγμα η άλλη των αρίστων της Κυβέρνησής σας, η ανεκδιήγητη κυρία Κεραμέως, φανταστείτε να κατάφερνε να βάλει δίδακτρα ετήσια στα προπτυχιακά προγράμματα του ενός ευρώ. Τι ψυχή έχει ένα ευρώ θα ρωτήσει κάποιος; Έχει και παρά έχει. Γιατί το να πας από το μηδέν, από το δωρεάν, στο ένα ευρώ είναι μεγαλύτερη πολιτική και ψυχολογική και ηθική απόσταση από το να πας από το 1 ευρώ στα 1.000 ευρώ τα δίδακτρα, από τα 1.000 στα 5.000, από τα 5.000 στα 10.000. Το ίδιο και με το οκτάωρο. Όπως το μηδέν στα δίδακτρα είναι ριζοσπαστικός αριθμός που είναι αποτέλεσμα δεκαετιών, αγώνων του ελληνικού λαού, όπως το οκτώ το οκτάωρο είναι αποτέλεσμα τεράστιων αγώνων από το Σικάγο μέχρι σήμερα της εργατικής τάξης παγκοσμίως και είναι ριζοσπαστικός αριθμός το οκτώ, το να πας από το μηδέν στο ένα ευρώ τα δίδακτρα και το να πας το οκτάωρο στο οκτώ και ένα λεπτό είναι αυτό το οποίο συμβολίζει για εσάς -και γι’ αυτό το κάνετε- τη δολοφονία της «ιερότερης των αγελάδων» του εργατικού κινήματος παγκοσμίως. Αυτός είναι ο σκοπός. Είναι ο λόγος που για εμάς αυτό που κάνετε είναι casus belli σήμερα.Έρχομαι τώρα στο ευρύτερο πλαίσιο. Ισχυρίζεται η Κυβέρνηση ότι ο νόμος σας αυτός θα δώσει μια δυναμική στην ελληνική οικονομία. Στα όνειρά σας! Σε καμία περίπτωση. Τρενάροντας το ωράριο των ολιγοπωλίων, των σούπερ μάρκετ, των εμπορικών κέντρων, και δίνοντάς τους την ευκαιρία να τραβάνε σαν λάστιχο το ωράριο των εργαζόμενων χωρίς ούτε μία δεκάρα παραπάνω με αυτές τις διευθετήσεις που λέτε, τι κάνετε; Εντείνετε τον αθέμιτο ανταγωνισμό, αυξάνετε τη μονοπωλιακή δύναμη των μεγάλων και έτσι μειώνετε τη συνολική πίτα. Ακόμα και ένας αστοιχείωτος φιλελεύθερος οικονομολόγος αυτό το γνωρίζει. Και εσείς το γνωρίζετε. Αλλά γι’ αυτό το κάνετε. Δεν το κάνετε παρά το γεγονός ότι έγινε έτσι. Το κάνετε επειδή είναι έτσι.Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ποιος σοβαρός επενδυτής επενδύει σε μια χώρα της οποίας το εργατικό δυναμικό φτωχοποιείται συστηματικά έντεκα χρόνια τώρα και μάλιστα εν μέσω πανδημίας εξαθλιώνεται ακόμα περισσότερο; Το μόνο που αναπτύσσεται έτσι η υποανάπτυξη, η ανάπτυξη της υποανάπτυξης. Αυτό εξυπηρετείτε. Στον βωμό των συμφερόντων των αρπακτικών που κρύβονται πίσω από την «Μητσοτάκης ΑΕ», την οποία ο κ. Χατζηδάκης εκπροσωπεί επάξια, προωθείται η ανάπτυξη της υποανάπτυξης.Αυτό κάνουν, με τέσσερις αρωγούς, με τέσσερις θεραπαινίδες.Πρώτος αρωγός, η ήδη καμένη γη. Οι νέοι άνθρωποι εκεί έξω που δεν απεργούν καν, που μας λένε «Ποια εργασιακά δικαιώματα μάς λέτε τώρα, αφού εγώ δεν έχω κανένα, δουλεύω έξι ημέρες την εβδομάδα, εφτά ημέρες την εβδομάδα μερικές φορές, μου δίνει ρεπό όποτε μου δίνει, με πληρώνει ή δεν με πληρώνει! Τι μου λέτε εμένα τώρα;». Αυτός είναι ο πρώτος σας αρωγός ότι υπάρχουν πάρα πολλοί, ιδίως νέοι άνθρωποι, που δουλεύουν έτσι.Ο δεύτερος αρωγός σας είναι η ορθή εκτίμηση ότι δεν μπορεί σοβαρά να προστατευθεί η εργασία όσο ο κόσμος της εργασίας είναι πιασμένος στην παγίδα της χρεοδουλοπαροικίας. Σε τι οδήγησε; Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Εργατικών Συνδικάτων, ETUC, από το 2010 μέχρι το 2019 σε τρεις χώρες μόνο υποχώρησε ο δείκτης ποιότητας της απασχόλησης, σε όλες τις άλλες ανέβηκε.Οι χώρες ήταν η Πορτογαλία με -3%, η Κύπρος με -2%, η Ελλάδα με -11,5%. Διότι, αν αποδομήσετε τον δείκτη αυτόν, θα δείτε ότι το βασικό κομμάτι αυτού που πήγε προς τα κάτω ήταν ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας, που είναι ο υψηλότερος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είμαστε το μόνο κράτος-μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση που και έχει τον υψηλότερο εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας και χειροτερεύει αυτό και παράλληλα, είμαστε το μοναδικό κράτος όπου ο μέσος όρος του μισθού έχει μειωθεί από το 2010 και που αποκλίνει από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντίθετα ακόμα και με χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που συγκλίνουν με τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Αν θέλουμε να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό, ένα στοιχείο από την ίδια Έκθεση της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας των Συνδικάτων απαντάει: Επειδή το ποσοστό κάλυψης των συλλογικών διαπραγματεύσεων φθίνει στην Ελλάδα με τον μεγαλύτερο ρυθμό φθοράς από ότι οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.Ο τρίτος αρωγός σας, κύριε Χατζηδάκη, στην προσπάθειά σας είναι η ακόμα πιο ορθή εκτίμηση της Πλειοψηφίας ότι έχουμε πιαστεί ως κοινωνία σε μια δίνη. Έχουμε μια λιτότητα που επιβάλλει το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος. Αυτή η λιτότητα παράγει ιδιωτικές χρεοκοπίες. Οι ιδιωτικές χρεοκοπίες δημιουργούν πεδίο δόξης λαμπρό για τα αρπακτικά του ΗΡΑΚΛΗ, που ρευστοποιούν περιουσίες και τις βγάζουν στα Cayman Islands, αφαιρώντας οικονομική δυναμική από την ελληνική οικονομία, μέσα από την εξαγωγή κεφαλαίων.Αυτοί οι πλειστηριασμοί, ο πτωχευτικός νόμος και τώρα η Χατζηδάκειος ρευστοποίηση της μισθωτής εργασίας, η περαιτέρω ρευστοποίηση, δημιουργούν νέες δυστυχίες, νέα ανέχεια, νέα συρρίκνωση της λαϊκής κατανάλωσης. Και έτσι, έχουμε νέα μείωση των παραγωγικών επενδύσεων όσο μειώνεται η ενεργός ζήτηση σε αυτή τη χώρα και η έμφαση δίνεται σε τι; Δίνεται στις επενδύσεις των αρπακτικών, σε κόκκινα δάνεια κ.λπ., στον τζόγο, στις εξορύξεις, που βέβαια φέρνουν όσον αφορά στη φορολογία των πολιτών που ζουν σε αυτή τη χώρα και πασχίζουν να επιβιώσουν, νέα συρρίκνωση της φορολογικής βάσης και έτσι, νέα λιτότητα, νέες χρεοκοπίες και πάει λέγοντας.Ο τέταρτος αρωγός του κ. Χατζηδάκη είναι ένα συνδικαλιστικό κίνημα το οποίο πραγματικά αφήνει πολλά ερωτηματικά.Είναι σύμμαχός σας, κύριε Χατζηδάκη, ο εργατοπατερισμός, τον οποίο συγχέετε επίτηδες με τον συνδικαλισμό. Επικαλείστε των εργατοπατερισμό για να διαβάλετε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, όπως κάνετε και με τον λαϊκισμό, τον οποίο πάτε να ταυτίσετε με τη δημοκρατική αντίσταση στην απώλεια δημοκρατικής κυριαρχίας σε αυτή τη χώρα.Ποιος είναι ο στόχος σας στο πλαίσιο του μνημονιακού λαϊκισμού σας; Και τι εννοώ με αυτό; Τι είναι ο μνημονιακός σας λαϊκισμός, όχι μόνο δικός σας, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ; Το αφήγημα ότι, αν λέμε «ναι» σε όλα, αν είμαστε υποδειγματικοί κρατούμενοι, τελικά όλοι θα γίνουμε πλούσιοι ή τουλάχιστον, θα ορθοποδήσουμε και θα πετάξουμε. Αυτός είναι ο μνημονιακός λαϊκισμός. Ο λαϊκιστής είναι αυτός που υπόσχεται τα πάντα σε όλους. Έτσι κάνετε και εσείς: Υπόσχεστε τα πάντα, λέγοντας «ναι» σε όλα στην Τρόικα. Αυτό κάνετε.Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτού του μνημονιακού λαϊκισμού, έρχεστε τώρα να παριστάνετε εσείς τον σωτήρα των εργαζόμενων από τους εργατοπατέρες, ως εμφανιζόμενος εσείς ως ο πατερούλης των εργαζόμενων που θα τους φροντίσετε, την ώρα που αυτό που κάνετε είναι ότι τους στρέφετε εναντίον των δικών τους συμφερόντων, τους αποξενώνετε από τη μία και μοναδική αλήθεια. Ποια είναι αυτή; Ότι για να πραγματώσουν τα προσωπικά τους όνειρα, για να δουν ένα καλύτερο αύριο, για να γίνουν οι νέες τεχνολογίες σκλάβοι τους και όχι αυτοί οι σκλάβοι των νέων τεχνολογιών, πρέπει να δράσουν συλλογικά.Εν τέλει, κύριε Χατζηδάκη, ο μεγαλύτερος αρωγός σας είναι η αίσθηση εκεί έξω ότι τα πράγματα είναι τόσο άσχημα που δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα. Και τι θα κάνει ένας Νόμος Χατζηδάκη; Τα πράγματα έχουν καταστραφεί στον χώρο της αγοράς εργασίας έτσι και αλλιώς, έχει και κάποια καλά που έχει -ο φερετζές που είπε ο κ. Τσίπρας σωστά προηγουμένως- που χειρότερα δεν μπορούν να γίνουν, με εξαίρεση κάποιους τυχερούς που έχουν ακόμα κεκτημένα δικαιώματα. Ας τα χάσουν αυτοί, σου λέει.Εκμεταλλεύεστε την ηττοπαθή στάση πολλών εργαζόμενων, που μέσα στην απόγνωσή τους και την απαισιοδοξία τους, σου λένε «αφού πέθανε η δική μου κατσίκα, ας πεθάνει και του γείτονα».Κλείνοντας, κύριε Πρόεδρε, επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι τίποτα δεν απειλεί μια χώρα περισσότερο από μια κυβέρνηση που ετοιμάζει εμφύλια επιδρομή στους μισθωτούς, εναντίον δηλαδή των ελάχιστων που έχουν μείνει στους πολλούς, την ώρα που ακονίζει μαχαίρια και πιρούνια για το φαγοπότι των πολύ λίγων. Η προετοιμασία για το φαγοπότι αυτό είναι εμφανής. Φαίνεται και από αυτά τα δύο πράγματα για τα οποία θριαμβολογείτε και χαίρεστε και ζητάτε και τους Έλληνες να ντυθούμε Ευρώπη και να χορεύουμε στον δρόμο.Το πρώτο είναι τα αρνητικά επιτόκια των ομολόγων, όπως για παράδειγμα, προχθές το πενταετές.Γιορτάστε, κύριε Χατζηδάκη! Γιορτάστε ελεύθερα! Γιορτάστε το παράδοξο να σας πληρώνουν τα κοράκια των αγορών για να φορτώνετε νέο χρέος στο ήδη μη βιώσιμο χρέος ενός κράτους, το οποίο γίνεται όλο και πιο χρεοκοπημένο κάθε μέρα. Γιορτάστε! Λες και ξεχάσαμε τι σήμαινε ο φτηνός δανεισμός πριν το 2008.Νόμιζα ότι τουλάχιστον με τα μνημόνια μετά το 2010, κύριε Χατζηδάκη, είχαμε συμφωνήσει, ανεξάρτητα πολιτικής και κομματικής τοποθέτησης, για τον φτηνό δανεισμό πριν το 2008, τα ωραία άρθρα που γράφατε για την Ελλάδα που πέταγε -θυμάστε που είχαμε ρυθμό ανάπτυξης πραγματικό 5%, όταν η Γερμανία είχε 2%;- ότι όλα αυτά ήταν η παγίδα, ήταν η αρχή της καταστροφής.Εσείς τώρα, σαν να το ξεχάσαμε όλο αυτό, γιορτάζετε ξανά ότι δανείζεστε φθηνά. Ποιος δανείζεται φθηνά; Ένα χρεοκοπημένο κράτος. Λες και δεν γνωρίζουμε ότι όσο αυξάνεται αυτή η πώληση των ομολόγων -που τελικά δεν αγοράζονται από τους χρηματιστές, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αγοράζονται, όπου οι χρηματιστές τα πουλούν αμέσως μετά, εξ ου και τα χαμηλά επιτόκια- όσο αυξάνεται η εξάρτησή σας, της Κυβέρνησής σας, του κράτους μας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τόσο πιο κοντά έρχεται και τόσο πιο σκληρό θα είναι, όταν θα έρθει τι ο ισοσκελισμός του γερμανικού προϋπολογισμού, που αμέσως θα σηματοδοτήσει ένα e–mail που θα έρθει σε εσάς και στον κ. Σταϊκούρα, στην παλιοπαρέα ολόκληρη, που θα σας σφίξει τα λουριά. Τη νέα λιτότητα, το πέμπτο μνημόνιο το λέμε εμείς. Δεν θα το πείτε έτσι. Δεν ξέρω πώς θα το πείτε.Και για ποιους θα σφίξουν τα λουριά; Όχι για σας προσωπικά ούτε για την παρέα σας. Θα σφίξουν για τους μισθωτούς, που σήμερα αφήνετε ακόμα πιο απροστάτευτους στο ξεζούμισμα από τα αρπακτικά ολιγοπώλια, τα οποία εξάγουν προσόδους εις βάρος ακόμα και των αγορών, ακόμα και των μικρομεσαίων, ακόμα και των μη καπιταλιστών που σας στηρίζουν και σας ψηφίζουν.Το δεύτερο για το οποίο θριαμβολογείτε βεβαίως -και το έκανε ο κύριος Πρωθυπουργός πάλι, όπου μας είπε και ότι σήμερα θα πάρει την έγκριση και τα εύσημα από τις Βρυξέλλες- είναι το Ταμείο Ανάκαμψης. Είναι πολλά τα δισεκατομμύρια αυτά. Είναι αρκετά, όντως, για να αυξήσουν το ποσοστό των Ελλήνων που ωφελούνται από την κρίση. Διότι υπάρχουν και Έλληνες που ωφελούνται από την κρίση από το 2010. Αυτό το ποσοστό εγώ το υπολογίζω με τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης ότι θα πάει από ένα 5% του ελληνικού πληθυσμού, αλλά μπορεί να φτάσει και το 15%. Και όντως, θα ωφεληθούν αυτοί οι άνθρωποι.Βέβαια, αυτά τα δισεκατομμύρια δεν αρκούν ούτε για σάλιο ούτε για πλάκα για να καλύψουν τις δημοσιονομικές σας τρύπες ή για να γίνουν οι επενδύσεις που είναι απαραίτητες, έτσι ώστε να προλάβει η Ελλάδα το τρένο της Τέταρτης Πράσινης Βιομηχανικής Επανάστασης, παράγοντας ικανή πράσινη ενέργεια, ικανή εγχώρια προστιθέμενη αξία.Κύριε Χατζηδάκη, μακριά από μένα η υποτίμηση των επιτευγμάτων σας. Έχετε πετύχει σε πολλές εντεταλμένες υπηρεσίες ρευστοποίησης εκ μέρους μιας συγκεκριμένης ολιγαρχίας. Είμαι σίγουρος ότι και σήμερα θα περάσετε το νομοσχέδιο αυτό, θα έχετε πετύχει τουλάχιστον στα χαρτιά την περαιτέρω ρευστοποίηση μιας ήδη ρευστοποιημένης μισθωτής εργασίας. «Τουλάχιστον στα χαρτιά» λέω, γιατί για μας, ο πόλεμος ξεκινά σήμερα. Είναι προφανές αυτό.Είστε στην πρωτοπορία μιας Κυβέρνησης αντίστροφων αλχημιστών. Τι είναι ο αντίστροφος αλχημιστής; Αυτός που πιάνει χρυσό και το κάνει κάρβουνο, όχι από ανικανότητα, αλλά επειδή αυτός είναι ο στόχος σας. Δεν είστε, άλλωστε, ο πρώτος Υπουργός Εργασίας που κλήθηκε να κάνει αυτό που εσείς κάνετε σήμερα. Το βλέπουμε μια δεκαετία το έργο αυτό. Σαν τους καταδρομείς που ακολουθούν το βαρύ πυροβολικό, το οποίο έχει σφυροκοπήσει μια ώρα εργασίας και την «αεροπορία της Τρόικας», η οποία δεν έχει αφήσει σχεδόν τίποτα όρθιο, κάποια ερείπια.Εσείς έρχεστε να γκρεμίσετε και αυτά τα ερείπια, ό,τι απέμεινε όρθιο από τα οχυρωματικά έργα υπέρ της εργασίας. Κατεδαφιστές ερειπίων είστε, όπως και οι προηγούμενοι άλλωστε.Αυτό το κάνατε όλα αυτά τα χρόνια. Αποδεχθήκατε τον ρόλο του λοχία που δίνει τη χαριστική βολή στα θύματα των μνημονίων, στους χρεοκοπημένους μικρομεσαίους και προπάντων βέβαια στα δικαιώματα των μισθωτών. Έχετε μια διαφορά από τους προηγούμενους, κύριε Χατζηδάκη. Και θα πω για τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα: Εσείς του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσατε υποκριτικά, έχοντας υπογράψει τα μνημόνια και έχοντας παίξει τον ρόλο αυτόν της τρόικας, να επιδέσετε με επιδέσμους τα ετοιμοθάνατα κορμιά των θυμάτων της τρόικας. Ενώ εσείς, κύριε Χατζηδάκη, ίσως λίγο πιο ειλικρινής, σκάβετε τάφους. Ενώ εκείνοι άφησαν οκτάωρα, υπερωρίες και πενθήμερα να εξαφανιστούν από μόνα τους, χωρίς να νομιμοποιήσουν τον αφανισμό τους, εσείς έρχεστε και τον νομιμοποιείτε. Κι αυτό είναι μια μορφή ειλικρίνειας. Οι διαφορές σας είναι υπαρκτές, αλλά θλιβερά μικρές, συμβολικές, ανούσιες.Όσο για εμάς, για το ΜέΡΑ25 η προστασία των εργαζομένων πάει χέρι-χέρι με την πραγματική ανάπτυξη, με την κοινή πράσινη ευημερία. Και όλα αυτά έχουν για εμάς ένα προαπαιτούμενο: ρήξη.Ρήξη με τη λιτότητα που φέρνει το μη βιώσιμο δημόσιο χρέος.Ρήξη με τη χρεοκοπία των οικογενειών και των μικρομεσαίων μέσα από τους πλειστηριασμούς, που είναι προϋπόθεση για τις αρπακτές των αρπακτών του «Ηρακλή».Ρήξη με τον πτωχευτικό νόμο, που έρχεται να ολοκληρώσει το θεάρεστον έργον του «Ηρακλή».Ρήξη με την επιτυχημένη προσπάθεια να στραφούν ιδιωτικοί εναντίον δημόσιων υπαλλήλων, πρεκαριάτο εναντίον προλεταριάτου, και τανάπαλιν.Ρήξη με την ασυδοσία των ολιγαρχών εναντίον ανθρώπων και περιβάλλοντος, την οποία θα χρηματοδοτεί με πολλά δις το Ταμείο Ανάκαμψης, το νέο μεγάλο ταμείο των νέων, επόμενων σκανδάλων, το ταμείο που θα λειτουργεί και ως πράσινο πλυντήριο πανβρώμικων πρακτικών, που αντί να ενισχύσουν, ακυρώνουν την πράσινη βιομηχανική επανάσταση.Και ναι, ρήξη και με τον εργατοπατερισμό, κύριε Χατζηδάκη, που το ΜέΡΑ25 θέλουμε να βοηθήσουμε να αντικατασταθεί από ένα νέο συνδικαλιστικό πρότυπο τύπου ΒΙΟΜΕ, έναν παραγωγικό συνδικαλισμό όπου οι πραγματικά εργαζόμενοι παίρνουν στα χέρια τους την παραγωγική διαδικασία.Και κάτι τελευταίο, κύριε Χατζηδάκη, για να μην μου πείτε ότι δεν σας προειδοποιήσαμε. Μιλάτε για σεβασμό των αποφάσεων των δικαστηρίων όταν κηρύττουν παράνομες τις απεργίες. Μιλάτε για αστική ευθύνη των συνδικαλιστών που αγνοούν αυτές τις απαγορευτικές συνδικαλιστικές αποφάσεις.Ακούστε, κύριε Χατζηδάκη, αυτά να τα ξεχάσετε. Αν οι λαοί αποδέχονταν τις δικαστικές αποφάσεις εναντίον των απεργιών, δεν θα υπήρχε ποτέ οκτάωρο για να έρθετε να το καταργήσετε εσείς σήμερα. Θα ήμασταν ακόμα, όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις αλλά και άλλα πράγματα, στον 19ο αιώνα.Μιλάτε, κύριε Χατζηδάκη, για ηλεκτρονικό μητρώο συνδικάτων και ηλεκτρονικές ψηφοφορίες πριν από την κήρυξη μια απεργίας. Εμείς στο ΜέΡΑ25 έχουμε κάνει πράξη και το ηλεκτρονικό μητρώο, πολύ πριν από εσάς και πανευρωπαϊκά, και κάνουμε κάθε εβδομάδα εμείς ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Αυτό το κόμμα, που οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες είναι κομμάτι του DNA μας, σας κοιτάζει στα μάτια και σας λέει «Ξεχάστε το.». Άλλο οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες μέσα σε ασφαλές λογισμικό περιβάλλον, που το έχουμε φτιάξει εμείς για εμάς, και άλλο οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες στα συνδικάτα, που θα γίνονται πού; Πάνω στις πλατφόρμες του ψηφιακού παρακράτους της «Μητσοτάκης ΑΕ», που στόχο έχει να ξέρει ο εργοδότης τι ψηφίζει ο κάθε εργαζόμενος.Σας το λέμε για να μην υπάρχει η παραμικρή παρεξήγηση. Το ΜέΡΑ 25 είμαστε ψυχή τε και σώματι ταγμένοι στη μετωπική σύγκρουση με όποιους από εσάς τολμήσετε να ακολουθήσετε τον δικαστικό δρόμο προς τον φασισμό, ο οποίος σημαίνει απαγορεύσεις απεργιών και στοχοποίηση συνδικαλιστών.Αν εσείς, κύριε Χατζηδάκη, επιλέγετε να γίνετε ένας ψηφιακός Γκοτζαμάνης, εμείς επιλέγουμε να σας κυνηγάμε στα πέρατα της γης. Σήμερα κηρύσσετε έναν τέτοιο πόλεμο. Σήμερα εμείς σηκώνουμε το γάντι σας. Θα σας πολεμήσουμε σε κάθε γωνιά της χώρας. Θα σας εμποδίσουμε σε κάθε σπιθαμή ελληνικού εδάφους. Νομίζετε ότι έχετε τη δύναμη να νικήσετε τόσο τη λογική όσο και το δίκαιο.Γελιέστε. Καληνύχτα σας, κύριε Χατζηδάκη.

The post Η “ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΑΕ” κήρυξε τον πόλεμο στην μισθωτή εργασία. Το ΜέΡΑ25 σήκωσε το γάντι – Βουλή 16 ΙΟΥΝ 2021 appeared first on Yanis Varoufakis.

Revisiting the causes & effects of Brexit – New Statesman video interview

Here I am conversing with New Statesman’s George Eaton, reflecting on five years since the EU referendum, Scottish independence, a UK progressive alliance, and whether the EU can stay relevant post Brexit.  Lest I be misunderstood, viz the New Statesman’s title: Given the EU’s post-2008 trajectory, & its behaviour more recently, if I were a Brit I wouldn’t want the UK to re-join. My dream is that those of us still in the EU succeed in transforming it into a Union the UK might want to join.

The post Revisiting the causes & effects of Brexit – New Statesman video interview appeared first on Yanis Varoufakis.

G7 Central Banks printed $9000 billion on behalf of Big Finance but skimped on $39 billion that would have vaccinated Humanity – DEMOCRACY NOW

The post G7 Central Banks printed $9000 billion on behalf of Big Finance but skimped on $39 billion that would have vaccinated Humanity – DEMOCRACY NOW appeared first on Yanis Varoufakis.