Yanis Varoufakis's Blog, page 40

Πως ο πατριαρχικός ρεβανσισμός της “Μητσοτάκης Α.Ε.” μετέτρεψε την όμορφη ευχή της συνεπιμέλειας σε κρατική επιβολή του μισογυνισμού

Έχουν περάσει 16 χρόνια και από τότε που είδα τη διαφορά που μπορεί να κάνει η συνεπιμέλεια – το πως μπορεί, μέσα στη στενοχώρια ενός χωρισμού, να αμβλύνει τον πόνο, να στηρίξει τα παιδιά, να βοηθήσει τους γονείς να τα στηρίξουν.Την ίδια περίοδο που είχα χάσει την κόρη μου, γνώρισα ένα ζευγάρι που κι αυτοί μόλις είχαν χωρίσει – δύο σπίτια, κοντά, μια βδομάδα στο σπίτι του κάθε γονιού, συνεργασία, συνεπιμέλεια… Τους ζήλεψα αφάνταστα…Η σύγκριση μ’ εκείνο που βίωνα ήταν συντριπτική.Μόλις είχα συμφιλιωθεί με την ιδέα που συνθλίβει τόσους πατεράδες – την ιδέα ότι θα πρέπει να μάθω να ζω χωρίς την κόρη μου.Αν και η δική μου περίπτωση ήταν ακραία – Αυστραλία – δεν έχω αμφιβολία ότι χιλιάδες από εσάς τους πατεράδες που μας βλέπετε τώρα, έχετε ζήσει την ίδια απόγνωση, κι ας είναι το παιδί σας πιο κοντά απ’ το δικό μου.

Από αυτό το βήμα, κοιτώ στα μάτια στους πατεράδες που έπρεπε κι εσείς να πιείτε το δηλητήριο της συμφιλίωσης μ’ αυτή την απάνθρωπη ιδέα. Και σας λέω, του λέω:Ναι, ξέρω, έχω νιώσει κι εγώ,τον πόνο του να είσαι στο αυτοκίνητο έξω από το σπίτι και να μην έχεις το δικαίωμα να μπεις μέσα να δεις την κόρη σου, τον γιο σουτον θυμό που φουντώνει μέσα σου με την σκέψη ότι χρησιμοποιεί το παιδί για να σε εκδικηθεί, ανεξάρτητα αν το κάνει συνειδητά ή ασυνείδητατην αδικία του να σου λένε πως το συμφέρον του παιδιού είναι να μην ζει μαζί σουτην στενοχώρια να πρέπει να υποχωρείς συστηματικά σε πράγματα ουσίας για να μην πιαστεί το παιδί, άλλη μια φορά, σε διασταυρώμενα πυρά.την ανημποριά να μάθεις στην κόρη σου, στο γιο σου, πράγματα που δεν έχεις καιρό να τους τα μάθεις τα ΣΚ ή τις διακοπέςτην αίσθηση ότι μεγάλες αποφάσεις για το μέλλον του παιδιού σου παίρνονται χωρίς εσέναΘυμάμαι την ασφυξία που προκαλούσε η σκέψη ότι, αν πήγαινα στο δικαστήριο και ζητούσα συνεπιμέλεια, θα έχανα.Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας: Αν μπορούσα να πατήσω ένα κουμπί και να ζει μαζί μου η Ξένια, ή έστω τον μισό χρόνο, άντε το 1/3, θα το πάταγα χωρίς δεύτερη σκέψη.Όμως, άλλο τι θα ήθελα ως άτομο κι άλλο τι θέλω να μπορεί, ή να μην μπορεί, να κάνει το κράτος στο όνομά μου.Θυμάμαι συζήτηση με αμερικανό υπέρμαχο της θανατικής ποινής, τότε που ζούσαμε στο Τέξας – την πολιτεία-πρωταθλήτρια στις εκτελέσεις. Με είχε ρωτήσει:«Αν κάποιος βίαζε και σκότωνε την κόρη σου, την γυναίκα σου, ή και τις δύο, δεν θα τον σκότωνες;» Χωρίς να το σκεφτώ, του απάντησα:Θα ήθελα να τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια.Αλλά δεν θα ήθελα να ζω σε οργανωμένη κοινωνία που μου το επιτρέπει.Ή σε οργανωμένη κοινωνία που τον δολοφονεί εκ μέρους μου.Το ίδιο ισχύει και με την συνεπιμέλεια. Ναι, την ήθελα. Διακαώς. Αλλά, αν δεν ήταν δυνατόν να συμφωνηθεί, συναινετικά, όχι, δεν θα ήθελα την οργανωμένη κοινωνία να την επιβάλει για πάρτη μου. Ποτέ δεν θα ήθελα ένα κράτος να νομοθετεί αυτά που εγώ θα ήθελα να γίνουν πάνω στον θυμό και μέσα στην απελπισία μου.Άλλο μια ευχή κι άλλο η επιβολή της μέσω της βίας, ιδιωτικής ή κρατικής.Τα πιο όμορφα πράγματα, όταν επιβάλλονται, μεταμορφώνονται σε τερατουργήματα.Πάρτε την αγάπη. Τον έρωτα. Όταν έρθει αβίαστα είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Όταν όμως επιβάλλεται δια της βίας, γίνεται βιασμός.Έτσι κι η επιμέλεια των παιδιών μετά από χωρισμό:Αν προκύψει συναινετικά, είναι μια όαση στην δυστυχία του χωρισμού.Αν όμως την συνεπιμέλεια την επιβάλει το κράτος, μετατρέπεται σε τραγέλαφο, σε σχήμα οξύμωρο, με θύμα το παιδί.Το ξαναλέω: Ήθελα διακαώς την συνεπιμέλεια. Όμως, ταυτόχρονα, καταλάβαινα – με πόνο ίσως και με οργή – ότι σωστά δεν είχα δικαιώματα ως μπαμπάς. Ότι μόνο η κόρη μου έχει δικαιώματα.Συνεπιμέλεια = Συνεργασία. Κι η συνεργασία δεν επιβάλλεται από κανέναν νόμο.Ευχής έργο το παιδί να έχει δύο ισότιμα σπίτια. Να περνά την μια εβδομάδα στο ένα την άλλη στο άλλο, και όταν μεγαλώσει κάπως να επιλέγει μόνο του τις εβδομάδες και την κατανομή του χρόνου του σε κάθε σπίτι.Ναι, αλλά αυτό προϋποθέτει πράγματα που κανένας δικαστής δεν μπορεί ούτε να επιβάλει ούτε να εποπτεύσει:Σπίτια που να είναι κοντά ώστε το παιδί να μην αλλάζει σχολείο κάθε εβδομάδαΟικονομική δυνατότητα των γονιών να έχουν ο κάθε ένας ένα αντίστοιχο δωμάτιο για το παιδίΣυνθήκες ζωής και δουλειάς και των δύο γονιών για να μπορούν…Αλλά ακόμα κι αυτές οι προϋποθέσεις να υπάρχουν, απαιτούνται μια σειρά από άλλα πράγματα, κυρίως καλή συνεργασία γονιών-παιδιού, ώστε να λειτουργεί το συστηματικό πήγαινε-έλα.Θέλω να έρθω σε έναν άλλο φόβο ημών των πατεράδων: Τον φόβο αυτού που κατονομάζεται στο νομοσχέδιό σας ως τον φόβο της αποξένωσης του χωρισμένου πατέρα από το παιδί.Ναι, είχα τον είχα κι αυτόν τον φόβο, δεν το κρύβω.Απεδείχθη, όπως συμβαίνει πάντα, ανόητος φόβος. Τα παιδιά δεν αποξενώνονται από γονείς που τα αγαπάνε, ανεξάρτητα από το πόσο συχνά τους βλέπουν.Προχτές η Ξένια έγινε 17. Έχουμε μάθει να ζούμε την απόσταση. Με Skype της έλεγα παραμύθια, και στην οθόνη την έβλεπα να αποκοιμάται, πολύ πριν εσείς μάθετε για το Skype. Πασχίζαμε να βρισκόμαστε 3 ή 4 φορές το χρόνο, με ότι αυτό συνεπάγεται σε κούραση, έξοδα, αποσταθεροποίηση. Μέχρι να βρεθούμε μετράγαμε τις μέρες κι όταν βρισκόμασταν το κοντέρ μηδενιζόταν κι αρχίζαμε πάλι να μετράμε πόσες μέρες έμεναν μέχρι τον αποχωρισμό. Δεν σας κρύβω ότι η πανδημία ήταν ένα ακόμα απαίσιο πλήγμα – για πρώτη φορά πέρασε πάνω από χρόνος που δεν ειδωθήκαμε, κι ούτε ξέρουμε πότε θα ξαναβρεθούμε καθώς η Αυστραλία μάλλον δεν θα ανοίξει τα σύνορά της πριν τα μέσα του 22. Παρόλα αυτά ίσως να είμαστε πιο κοντά απ’ ότι θα ήμασταν αν ζούσαμε μαζί.Με απώλειες βέβαια. Με εκείνο το «Άλλη μια μέρα χωρίς εσένα» στο επίκεντρο σχεδόν κάθε μέρα τόσα χρόνια.Αλλά άλλο όμως αυτό κι άλλο ο φόβος, άλλο η ψευτο-θεωρία, της αποξένωσης.Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης:

Όταν δεν υπάρχει η συναινετική οδός προς την συνεπιμέλεια απαιτούνται οικογενειακά δικαστήρια, με εξειδικευμένους δικαστικούς, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, κλπ, και μετεγκατάστασή τους σε υποδομές εκτός των συμβατικών δικαστηρίων, με μοναδικό και απόλυτο κριτήριο την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών.Αντί για αυτά τα ακριβά, εξοπλισμένα, οικογενειακά δικαστήρια, εσείς αλλάζετε τον νόμο: To Οικογενειακό Δίκαιο του 1983 που παραμένει παράδειγμα προς μίμηση, μνημείο προοδευτικής νομοθετικής παρέμβασης και ορθού λόγου.Σε αυτό το σημείο θέλω, από το βήμα της Βουλής, να αποτίσω τιμή στις γυναικείες οργανώσεις που την δεκαετία του 1970, την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας, την Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών, την Ένωση Γυναικών Ελλάδας – με ιδιαίτερη μνεία στην Μαργαρίτα Παπανδρέου, η συνεισφορά της οποίας υποτιμάται τόσο άδικα – και, βέβαια, τις αυτόνομες κινήσεις γυναικών. Σε αυτό το φεμινιστικό κίνημα, και στους φωτισμένους νομικούς όπως ο Μαγκάκης, η Μαραγκοπούλου, ο Κασιμάτης, ο Μάνεσης, οφείλεται το Οικογενειακό Δίκαιο του 1983.  Ένα Οικογενειακό Δίκαιο-κόσμημα που η ίδια ΝΔ είχε τότε καταψηφίσει, καθώς διαχρονικά δεν μπορείτε να αποποιηθείτε τον σκοταδισμό. Λυσσαλέα εναντιωθήκατε τότε στη προοδευτικόΔεν υπάρχουν προβλήματα; Προφανώς και υπάρχουν. Άπειρα. Όχι όμως με τον νόμο. Με την δικαστηριακή πρακτική, με τη εφαρμογή του.

Αλλά εσείς ΕΠΙΛΕΓΕΤΕ να μην αντιμετωπίσετε αυτά τα υπάρχοντα άπειρα προβλήματα. Αντίθετα, επιλέγετε να δημιουργήσετε νέα με αυτό το αισχρό νομοσχέδιο που συνειδητά μετατρέπει μια ΕΥΧΗ σε ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΒΟΛΗ.Σε αυτό θυμίζετε τους εξτρεμιστές αμερικανούς πολέμιους των αμβλώσεων. Αυτό το Μέγα Παράδοξο: Οι ίδιοι άνθρωποι που υπερθεματίζουν για το δικαίωμα του εμβρύου στη ζωή (ακόμα κι όταν είναι αποτέλεσμα βιασμού) αντιστέκονται σε όλα εκείνα που μπορεί να κάνουν καλύτερη την ζωή των μη προνομιούχων παιδιών – δωρεάν παιδεία, πρόνοια, ανθρώπινοι κατώτατοι μισθοί όταν μεγαλώσουν και πρέπει να εργαστούν.Έτσι και μ’ εσάς. Με το δικό σας  παράδοξο της υποχρεωτική συνεπιμέλειας: Οι ίδιοι που υπερθεματίζετε για την συνεπιμέλεια δεν ενδιαφέρεστε για την δημιουργία και στελέχωση των οικογενειακών δικαστηρίων που μεγιστοποιούν τις πιθανότητες ουσιαστικής συνεπιμέλειας.Επιστρέφω στους χωρισμένους μπαμπάδες, να σας πω και τούτο: Ο πόνος μας ως χωρισμένοι μπαμπάδες είναι αβάσταχτος.Κακά τα ψέματα όμως: Πληρώνουμε κι εμείς οι αρσενικοί το αντίτιμο του να ζούμε σε βαθιά σεξιστική, πατριαρχική κοινωνία.Να γιατί, κάτι που οι περισσότεροι άνδρες αρνούμαστε να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας, ο φεμινισμός δεν αφορά μόνο τις γυναίκες και την χειραφέτησή τους – αφορά και την δική μας χειραφέτηση από συστήματα εξουσίας που επειδή είναι πατριαρχικά έχει κι εμάς τους άνδρες, και ιδίως τους πιο ευαίσθητους άνδρες, ως θύματά της.Η λύση συνεπώς δεν είναι να συνταχθούμε με το νέο αντιφεμινισμό που εκφράζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και το νομοσχέδιό της σήμερα.Η λύση είναι να υποστηρίξουμε την πολιτεία να υποστηρίξει τη εξεύρεση συναινετικών λύσεων κι όχι να εφαρμόσει τον ρεβανσισμό της πατριαρχίας – που, όπως έχουμε δει, όπως στηλίτευσε η κα Γιαννάκου, έχει επιστρατεύσει βαθιά ολιγαρχικά πορτοφόλια για την προώθηση του νομοσχέδιου του κ. Τσιάρα.Η λύση, ναι, είναι ο Νέος Φεμινισμός που διέπει το ΜέΡΑ25 κι ο οποίος συνεχίζει στα βήματα του πρότερου φεμινιστικού κύματος που γέννησε το Οικογενειακό Δίκαιο του 1983 – ένας Νέος Φεμινισμός που θα ενισχυθεί μέσα από τον κοινό αγώνα εναντίον του σημερινού Νομοσχέδιου.Κλείνοντας, δεν θα έπρεπε να χρειαστεί να θυμίσω ότι οι νόμοι δεν γράφονται για τους καλούς καγαθούς που θα πράξουν το σωστό χωρίς τον φόβο των δικαστηρίων. Έτσι και το οικογενειακό δίκαιο: Δεν γράφεται για τα χωρισμένα ζευγάρια που μπορούν να συνεννοηθούν. Γράφεται για εκείνα που δεν μπορούν.

Η συνεπιμέλεια απαιτεί αγαστή συνεργασία και συνεννόηση.Ούτε η συνεργασία ούτε η συνεννόηση επιβάλλονται από νομοθέτες και δικαστήρια.Καλλιεργούνται με την βοήθεια δημόσιων θεσμών που εσείς δεν θέλετε να ιδρύσετε.Στην πρώτη παράγραφο της Άννα Καρένινα ο Τόλστοϊ, όπως όλοι γνωρίζουμε, έγραψε: «Οι ευτυχισμένες οικογένειες λίγο-πολύ μοιάζουν. Οι δυστυχισμένες οικογένειες δυστυχούν η κάθε μία με διαφορετικό τρόπο.»Έτσι και τα χωρισμένα ζευγάρια που αποτυγχάνουν να συνεργάζονται. Δημιουργούν, το κάθ’ ένα, διαφορετικές μορφές δυστυχίας για τα παιδιά τους – τις οποίες η πολιτεία έχει υποχρέωση να τις αντιμετωπίζει την κάθε μία διαφορετικά, χωρίς καλούπια, χωρίς να επιβάλλονται στους δικαστές ad hoc περιορισμοί.Το νομοσχέδιό σας έρχεται να βαθύνει την δυστυχία των δυστυχισμένων ζευγαριών, και βέβαια των παιδιών τους, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί ο ρεβανσισμός της παράταξής σας εναντίον του εμβληματικού Οικογενειακού Δικαίου του 1983, το οποίο πολεμήσατε λυσσασμένα τότε.Κύριε υπουργέ, κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης,Σήμερα γράφετε άλλη μια μαύρη σελίδα στα απομνημονεύματα της μαύρης κι άραχνης παράταξής σας – χωρίς να νοιάζεστε καν ότι το κόστος του ρεβανσισμού και της μισογυνικής αφροσύνής σας θα το πληρώσουν αθώες ψυχές παιδιών.Καληνύχτα σας!

The post Πως ο πατριαρχικός ρεβανσισμός της “Μητσοτάκης Α.Ε.” μετέτρεψε την όμορφη ευχή της συνεπιμέλειας σε κρατική επιβολή του μισογυνισμού appeared first on Yanis Varoufakis.

Austerity’s hidden purpose – Project Syndicate/Katmandu Post

Back in the 1830s, Thomas Peel decided to migrate from England to the Swan River in Western Australia. A man of means, Peel took along, besides his family, ‘300 persons of the working class, men, women, and children,’ as well as ‘means of subsistence and production to the amount of £50,000.’ But soon after arrival, Peel’s plans were in ruins.The cause was not disease, disaster, or bad soil. Peel’s labour force abandoned him, got themselves plots of land in the surrounding wilderness, and went into ‘business’ for themselves. Although Peel had brought labour, money, and physical capital with him, the workers’ access to alternatives meant that he could not bring capitalism.Karl Marx recounted Peel’s story in Capital, Volume I to make the point that ‘capital is not a thing, but a social relation between persons.’ The parable remains useful today in illuminating not only the difference between money and capital, but also why austerity, despite its illogicality, keeps coming back.For now, austerity is out of fashion. With governments spending like there’s no tomorrow—or, rather, to ensure that there is a tomorrow—fiscal spending cuts to rein in public debt do not rank high among political priorities. US President Joe Biden’s unexpectedly large—and popular—stimulus and investment program has pushed austerity further down the agenda. But, like mass tourism and large wedding parties, austerity is lingering in the shadows, ready for a comeback, egged on by ubiquitous chatter about impending hyperinflation and crippling bond yields unless governments re-embrace it.There is little doubt that austerity is based on faulty thinking—leading to self-defeating policy. The fallacy lies in the failure to recognise that, unlike a person, family, or company, a government cannot bank on its income being independent of its spending. If you and I choose to save money that we could have spent on new shoes, we will keep that money. But this way of saving is not open to the government. If it cuts spending during periods of low or falling private spending, then the sum of private and government spending will decline faster.This sum is national income. So, for governments pursuing austerity, spending cuts mean lower national income and fewer taxes. Unlike a household or a business, if the government cuts its spending during tough times, it is cutting its revenues, too.But if austerity is such a bad idea, sapping our economies of energy, why is it so popular among the powerful? One explanation is that while they recognise that state spending on the impecunious masses is an excellent insurance policy against recessions as well as against threats to their property, they are loath to pay the premium (taxes). This is probably true—nothing unites oligarchs more than hostility to taxes—but it does not explain staunch opposition to the idea of spending central-bank money on the poor.If you asked economists whose theories align with the interests of the wealthiest 0.1 percent why they oppose monetary financing of redistributive policies that benefit the poor, their answer would hinge on inflation fears. The more sophisticated would go a little further: such largesse would eventually hurt its intended beneficiaries because interest rates would soar. Immediately, the government, facing higher debt repayments, would be forced to cut its expenditures. An almighty recession would then ensue, hitting the poor first and foremost.This is not the place for yet another rendition of that debate. But suppose for a moment, and for argument’s sake, that everyone agreed that printing another trillion dollars to finance a basic income for the poor would boost neither inflation nor interest rates. The rich and powerful would still oppose it, owing to the debilitating fear that they would end up like Peel in Australia: monied but bereft of the power to compel the less monied.We are already seeing evidence of this. In the United States, employers are reporting that they cannot find workers as pandemic lockdown rules are lifted. What they really mean is that they cannot find workers who will work for the pittance on offer. The Biden administration’s extension of a $300 weekly supplementary payment to the unemployed has meant that the combined benefits workers receive are more than twice the federal minimum wage—which Congress refused to lift. In short, employers are experiencing something akin to what happened to Peel soon after he arrived in Swan River.If I am right, Biden is now facing an impossible task. Because of the way financial markets decoupled after 2008 from actual capitalist production, every level of fiscal stimulus that he chooses will be both too little and too much. It will be too little because it will fail to generate good jobs in sufficient numbers. And it will be too much, because, given many corporations’ low profitability and high debt, even the slightest increase in interest rates will cause a cascade of corporate bankruptcies and financial-market tantrums.The only way to overcome this conundrum, and to rebalance both the financial markets and the real economy, is to lift working-class Americans’ incomes substantially and write off much of the debt—for example, student loans—that keeps them bogged down. But, because this would empower the majority and raise the spectre of Peel’s fate, the rich and powerful will prefer a return to good old austerity. After all, their most important interest is not to conserve economic potential. It is to preserve the power of the few to compel the many.

The post Austerity’s hidden purpose – Project Syndicate/Katmandu Post appeared first on Yanis Varoufakis.

Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.4: Απαντώντας σε 8 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας

Στο 4ο «Πρόσωπο με Πρόσωπο» απαντώ στις εξής 8 ερωτήσεις:0:0:20 – Kαλλιτεχνική παραγωγή 0:3:10 – Ποσοτική χαλάρωση  0:8:22 – Ανεμογεννήτριες και αιολικά πάρκα 0:13:06 – Πώς μπορεί να διατηρηθεί και να αμειφθεί ικανοποιητικά η ανθρώπινη εργασία μέσα σε μια εκρηκτική τεχνολογική επανάσταση 0:18:03 – Πώς μπορεί το ΜέΡΑ25 να γίνει ένα catch-all κόμμα το οποίο θα έχει μια ευρεία κοινοβουλευτική βάση χωρίς να γίνει ένα κόμμα λαϊκιστικό 0:22:32 – Το μέλλον των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και οι ελεύθεροι επαγγελματίες 0:26:40 – Πώς θα διασφαλιστούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού 0:34:30 – Τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος αλλά και του ΜέΡΑ25Η ιδέα απλή: Παρακάμπτουμε τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Απαντώ, χωρίς φίλτρο, τις ερωτήσεις που εσύ μας στέλνεις με ένα βίντεο του ενός λεπτού. Εδώ οι απαντήσεις σε οκτώ νέες ερωτήσεις, στο “2ο επεισόδιο”. Στείλε μας τη δική σου βιντεο-ερώτηση ως εξής:Ο τρόπος είναι απλός:Βιντεοσκόπησε την ερώτησή σου με το κινητό, τον υπολογιστή ή την κάμερά σου σε landscape mode.Φρόντισε να είναι καθαρός ο ήχος σου. Προσπαθούμε να αποφύγουμε πολυσύχναστα μέρη, όπου οι γύρω θόρυβοι μπορεί να αποσπούν την προσοχή από την ερώτησή σου.Στην αρχή του βίντεο, δήλωσε το όνομα και την ιδιότητά σου.Η διάρκεια του βίντεο δεν πρέπει να υπερβαίνει το ένα λεπτό. Ερωτήσεις με διάρκεια πάνω από ένα λεπτό, δεν μπορούν δυστυχώς να γίνουν δεκτές.Μπορείς να παρακολουθήσεις ένα παράδειγμα ερώτησης εδώ.Αμέσως μετά, μπορείς να στείλεις το βίντεό σου, με τις παρακάτω free πλατφόρμεςwetransfer.comdatatransfer.grfromsmash.comστο email: face2face@mera25.gr.Ο τρόπος αποστολής του βίντεο είναι απλός: συμπληρώνεις το email σου και το email αποστολής και πατάς send, transfer ή share.Αυτό ήταν! Εμείς παραλαμβάνουμε την ερώτησή σου και σου απαντάμε ότι την λάβαμε.

The post Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.4: Απαντώντας σε 8 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας appeared first on Yanis Varoufakis.

Τα ΛΟΑΤ+ δικαιώματα στην Ελλάδα του 2021, η αλληλεγγύη και ο κίνδυνος της αποπολιτικοποίησης – ΑΝΤΙVIRUS

Όσο και να θέλω, όσο και να πασχίζω, δεν νομίζω ότι έχω τη δυνατότητα να φανταστώ τι σημαίνει να ζει κανείς ως ΛΟΑΤ+ σε μια κοινωνία με σχεδόν μηδενική ανοχή σε ο,τιδήποτε ξεφεύγει από το ετεροφυλοφιλικό πρότυποΤο ότι μιλάμε σήμερα για δικαιώματα των ΛΟΑΤ+ αποτελεί ταυτόχρονα νίκη και ήττα. Νίκη επειδή έως πρότινος τέτοιες κουβέντες ήταν απαγορευμένες ή προκαλούσαν τη χλεύη. Και ήττα επειδή θα έπρεπε ήδη, χρόνια τώρα, τα δικαιώματα αυτά να είναι κατοχυρωμένα. Λέω «μιλάμε». Το ερώτημα είναι: Ποιοι μιλάμε; Το ακόμα βαθύτερο ερώτημα είναι: Ποιοι δικαιούμαστε να μιλάμε για δικαιώματα των ΛΟΑΤ+; Θέτω αυτά τα μετά-ερωτήματα για ένα λόγο: Δεν πιστεύω ότι δικαιούμαι να γράφω άρθρο με θέμα τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ+. Κι αυτό γιατί, όσο και να θέλω, όσο και να πασχίζω, δεν νομίζω ότι έχω τη δυνατότητα να φανταστώ τι σημαίνει να ζει κανείς ως ΛΟΑΤ+ σε μια κοινωνία με σχεδόν μηδενική ανοχή σε οτιδήποτε ξεφεύγει από το ετεροφυλοφιλικό πρότυπο – νιώθω παντελώς ανίκανος να κατανοήσω σε βάθος πως επιβιώνουν σε αυτή την κοινωνία συνάνθρωποι μας που απορρίπτουν το φύλο το οποίο, με το που ήρθαν στον κόσμο, τους απέδωσε αυτή η κοινωνία.Με αυτό ως δεδομένο, θα ήταν άτοπο, υποκριτικό και μια μορφή επίδειξης αυταρχισμού να επιχειρηματολογώ για τα δικαιώματα που «πρέπει» να έχουν άνθρωποι των οποίων τον καθημερινό αγώνα για αξιοπρέπεια μόνο να φανταστώ κατά προσέγγιση μπορώ. Το μόνο που νιώθω ικανός, και που ίσως δικαιούμαι, να κάνω είναι να υπερασπίζομαι τους αγώνες τους αφήνοντας εκείνους να προσδιορίζουν και να καταγράφουν τα δικαιώματα που απαιτούν να τους αποδοθούν.Υπάρχει κι άλλος ένας λόγος που προβληματίστηκα με την πρόσκληση του περιοδικού σας να γράψω για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ+: Παραμένω δύσπιστος στην ιδέα ότι η συστημική καταπίεση αντιμετωπίζεται με την θεσμοθέτηση τυπικών δικαιωμάτων. Ναι, δεν αμφισβητώ ότι τα νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα είναι ένα οχύρωμα προστασίας. Δεν αρκεί όμως, όπως γνωρίζουμε από άλλα μέτωπα εναντίον της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης, του εξευτελισμού. Άλλωστε, οι πιο γλαφυρές διακηρύξεις υπέρ της ελευθερίας γράφτηκαν από δουλοκτήτες. Τα πιο συγκινητικά συνταγματικά προοίμια υπέρ της ισότητας γράφτηκαν από άτομα που έκαναν τα πάντα για να είναι πολύ πιο… ίσοι από την συντριπτική πλειοψηφία. Υπό αυτό το πρίσμα, πόση σημασία έχει πώς θα γραφτεί, και τι θα περιέχει, η εισηγητική έκθεση των νομοσχεδίων για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ+; Απαντήσεις δεν έχω. Αυτό που συναισθάνομαι είναι ότι ούτε κατά διάνοια δεν αρκεί ένα όμορφο νομοσχέδιο. Όπως και το Σύνταγμα, του οποίου η εφαρμογή επαφίεται στον «πατριωτισμό των Ελλήνων» (όπως έλεγε κάποτε το Άρθρο 114), έτσι και τα οποιαδήποτε δικαιώματα των ΛΟΑΤΚ+ πρέπει να θεμελιώνονται σε κάτι άλλο, κάτι πραγματικό μεν μη χειροπιαστό δε. Αυτό το κάτι, το αντίστοιχο του «πατριωτισμού των Ελλήνων», είναι ένα κίνημα σε εγρήγορση έτοιμο να αναλάβει δράση και το οποίο «δεν πηγαίνει σπίτι του» μόλις ψηφιστεί ακόμα και ο πιο τέλειος νόμος. Και «δεν πηγαίνει σπίτι του» επειδή κατανοεί πως η εφαρμογή του γράμματος του νόμου δεν σημαίνει και σεβασμό του πνεύματός του. Μπορεί κάλλιστα να τηρηθεί ο οποιοσδήποτε νόμος υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ+ αλλά, ταυτόχρονα, ένα βλέμμα, μια συμπεριφορά να τα ποδοπατήσουν επιφέροντας την οδύνη.Χωρίς να θέλω να προσποιηθώ τον βαθύ γνώστη του θέματος, θα αναφερθώ και σε μια άλλη παράμετρο του προβλήματος που καμία ψήφιση κανενός νόμου δεν επιλύει: την εμπορευματοποίηση που είδα με τα μάτια μου να εξελίσσεται χρόνο με το χρόνο στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας. Εκεί, το 1978, μετά από σειρά βίαιων επιθέσεων της αστυνομίας σε ΛΟΑΤ+ στη συνοικία Ντάρλιγκχερστ, ξεκίνησαν πορείες αγανάκτησης από ΛΟΑΤ+ και συνοδοιπόρους. Χρόνο με το χρόνο οι επετειακές αυτές πορείες, που ήταν από τις πρώτες Pride πορείες παγκοσμίως, άρχισαν να ελκύουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο και έγιναν γνωστές ως το Μάρντι Γκρα του Σίδνεϋ.Ναι, έπαιξαν τεράστιο ρόλο οι πορείες αυτές στο να καθιερωθούν, ηθικά και νομικά, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ+ σ’ ολόκληρη τη χώρα και, προσωπικά μιλώντας, ήταν από τις ωραίες στιγμές που θυμάμαι από τα δώδεκα χρόνια που έζησα εκεί. Κι όμως, χρόνο με το χρόνο, όσο καθιερώνονταν τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ+, συνέβαινε και κάτι άλλο που, σιγά-σιγά, διέβρωνε το κίνημα: οι πορείες, αλλά και η ίδια η κοινότητα ΛΟΑΤ+, εμπορευματοποιούνταν.Τα παλαιότερα συνθήματα, τύπου «Αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας», λίγο-λίγο έδωσαν τη θέση τους σε συνθήματα όπως «Ψωνίστε μέχρι τελικής πτώσεως» (Shop till you drop), τα οποία είχαν συμφωνηθεί με καταστήματα ρούχων της περιοχής που έγιναν και χορηγοί της πορείας. Όπως μου έλεγαν με πόνο ψυχής βετεράνοι του κινήματος, αυτή η εμπορευματοποίηση ξεπερνούσε τον δημόσιο χώρο και επηρέαζε ακόμα και τις σχέσεις των μελών της κοινότητάς τους. Όταν τους ζήτησα να μου το εξηγήσουν, η απάντηση που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν: «Όπως η πορεία μετετράπη από μια γροθιά στο κατεστημένο σε πασαρέλα, έτσι και το σεξ μεταξύ μας, οι σχέσεις μας, πέρασαν από το πάθος στο δούναι και λαβείν». Φυσικά, θα σκύψω το κεφάλι και δεν θα πω κουβέντα μπροστά στο επιχείρημα ότι το να νιώθεις ασφαλής, με εξασφαλισμένα δικαιώματα, αξίζει τον κόπο ακόμα κι αν αυτό προαπαιτεί τον αφοπλισμό του κινήματος και την εμπορευματοποίηση των εκδηλώσεών του – ακόμα και των ανθρώπινων σχέσεων. Απλά, δεν θα ξεχάσω την ρήση του φίλου μου Ρόμπερτ (86 πια ετών, που αυτοπροσδιορίζεται queer από μικρό παιδί): «Μετατρέψαμε αυτό που ήμασταν σε ανταλλάξιμο προϊόν με το δικαίωμα να μην φοβόμαστε – αλλά τότε ποιος ο λόγος να είμαστε;» Όπως ξεκίνησα να γράφω, δεν δικαιούμαι να έχω άποψη. Απλά, έγραψα τους πιο πάνω προβληματισμούς για να μου πείτε εσείς, τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤ+, πού σφάλλω και πώς μπορώ να σας συμπαρασταθώ.Γιάνης Βαρουφάκης

Για την ιστοσελίδα του ANTIVIRUS πατήστε εδώ.

The post Τα ΛΟΑΤ+ δικαιώματα στην Ελλάδα του 2021, η αλληλεγγύη και ο κίνδυνος της αποπολιτικοποίησης – ΑΝΤΙVIRUS appeared first on Yanis Varoufakis.

8 Answers to 8 Questions on Economic Theory, Economic Policy, Humanity & Capitalism – interviewed for The Age of Economics

 In this extensive interview, for the good people at The Age of Economics, I try to answer eight large questions ranging from “Why does economics matter?” and “What are the differences between economics and natural science or engineering?” to “Is capitalism a natural system, given human nature, for serving humanity’s purposes?”.1. Why does economics matter?

2. What are the differences between economic science (academic economics) and economic engineering (policymaking)?

3. What role does economics play in society? Does it serve the common good?

4. Economics provides answers to problems related to markets, efficiency, profits, consumption and economic growth. Does economics do a good job in addressing the other issues people care about: climate change and the wider environment, the role of technology in society, issues of race and class, pandemics, etc.?

5. As we live in an age of economics and economists – in which economic developments feature prominently in our lives and economists have major influence over a wide range of policy and people – should economists be held accountable for their advice?

6. Does economics explain Capitalism? How would you define Capitalism?

7. No human system to date has so far been able to endure indefinitely – not ancient Egypt or Rome, not Feudal China or Europe, not the USSR. What about global Capitalism: can it survive in its current form?

8. Is Capitalism, or whatever we should call the current system, the best one to serve the needs of humanity, or can we imagine another one?

The post 8 Answers to 8 Questions on Economic Theory, Economic Policy, Humanity & Capitalism – interviewed for The Age of Economics appeared first on Yanis Varoufakis.

Techno-Feudalism & the End of Capitalism – interviewed by Alice Flanagan for NOW THEN

“If you know of Yanis Varoufakis, you know him as the economist and Greek finance minister whose nuanced analyses of the crisis of 2008 became perhaps the defining voice among left-wing critics of global finance. If you don’t know who he is, it’s never too late to get to know him – and conveniently Yanis’s most recent works are also his most accessible.”Following 2017’s Talking to My Daughter: A Brief History of Capitalism is 2020’s Another Now: Dispatches From an Alternative Present. Where Talking to My Daughter was, well, exactly what it says on the tin, Another Now is Varoufakis’s first adventure in fiction. Future technology causes a rip between universes, giving our heroes Costa, Iris and Eva a glimpse at what their lives could have been, had the crisis of 2008 gone a bit differently.

We spoke ahead of Yanis’s online talk for Sheffield’s Festival of Debate on 7 May.

What prompted you to jump genres in this way?

For decades, I was avoiding writing a book by which to answer the question, ‘Well mate, if you don’t like capitalism, what’s the alternative?’ I was avoiding that question like the plague, because it’s just so hard to indulge oneself in writing a modern utopia. Yet another utopic book.

But at the same time I felt the need to answer the question, because we tried Marx’s way. Marx never spoke about communism. He declared himself a communist, and spent all his life describing capitalism, but he never ever, not once did he describe communism. When he was pushed remorselessly, he came up with a nice slogan, which was “from each according to their capacities, to each according to his needs.” Ok great, but how does this work?

So he said it’s for the revolutionaries to decide what the world will look like. Well, that didn’t turn out very well, because you know, Stalin created the gulag and threw communists in it to begin with, before everyone else joined them.

And today, especially with young people who don’t give a damn about the left, or about politicians or political parties, trade unions even, if there’s any chance we can mobilise them to get involved in planning an alternative to the dystopic present and future ahead of us… Well there isn’t, unless we can offer them something worth fighting for, a vision of a society that might take hard work to construct, but will be worthwhile doing.

WE MISSED OUR MOMENT TO STEER THE SOCIO-ECONOMIC PROCESS IN A COMPLETELY DIFFERENT DIRECTION

And then it hit me at some point that the only way I could write it was as a political science fiction novel. Both the novel and the science fiction were important. The science fiction, because I didn’t want to write something like, ‘In the future, we can do this that and the other.’

The ‘other now’ comes from my generation’s great failure: the response to 2008. That was a dismal moment for capitalism. Capitalism was imploding, far worse than it is today, and we missed our chance. We missed our moment to steer the socio-economic process in a completely different direction. So I thought it was useful to imagine how we would have done that, with the benefit of hindsight.

And then the novel part comes in because of the problem I have, that I disagree with myself on how a democratised socialist world should work. I’m not sure.

So the best way of capturing that uncertainty was to have different characters, each one of them expressing my views. In this way I can relay to the reader that I am in conflict with myself.

The parallel economy you describe takes a form you call ‘corpo-syndicalist’, one marked by “markets without capitalism” and Universal Basic Income. Is UBI the way forward?

The first ingredient isn’t UBI; it’s the end of tradable shares. The idea that Rupert Murdoch can buy the shares of any newspaper in the world, and effectively turn them into his own mouthpieces, is absurd.

I mean, if that was not the case, and I came to you and said, ‘Look, I have an idea. Let’s chop up into tiny little pieces the ownership rights to every company, and then let’s trade those freely and allow the very rich to buy all the corporations,’ you would think that I am mad. That I am mad and dangerous. Yet this is what we have.

So moving from the oligarchic ownership model, where you buy as many votes… and this is how you should think of shares; shares are votes! And they are the votes in the assemblies where serious decisions are made. The serious decisions are not made in the Houses of Parliament. They are not made in the Congress or the Bundestag. They are made in the boards of directors and the general assemblies of Goldman Sachs, of Volkswagen, of Google, and so on.

This is where the big decisions are being made, the decisions that determine your life, as well as life on the planet. So these are the votes that count. And to say that there is a market for votes and the rich can buy them is the end of democracy. The democracy we have is simply a piece of propaganda. We have an oligarchy with elections and the elections are bought by the oligarchy.

So the first part is ‘one person, one share, one vote.’ That’s a very radical part, but also so simple. That’s what attracts me to it, that it is such a simple idea, and it’s what we already have in the political sphere. You have one vote; you can’t sell it, you can’t rent it, you can’t buy more. You just exercise it.

THE FIRST INGREDIENT ISN’T UBI; IT’S THE END OF TRADABLE SHARES

Number two is a digital bank account that everybody has with a central bank. Because at the moment you can have a bank account at the Royal Bank of Scotland or Barclays, but you cannot have a bank account with the Bank of England. But the Royal Bank of Scotland and Barclays do have a bank account with the Bank of England, which means that when the central bank is printing money, they can’t give it to you, they give it to them. And [the commercial banks] give it to the large corporations, who take that money and go buy shares. This is what we have now!

So the first thing you do is ban the trading of shares and say one share per employee, and the second thing you do is you cut out the middleman. Suddenly everything changes. Everything.

Firstly, you will never have a bank account with Barclays. Why would you want one? Why would you need one? You wouldn’t. You would have an account with the state central bank. Digital, with a smartphone app, with a plastic card.

If that happens with everyone in Britain, with everyone in the Eurozone, and so on, everybody has one row of a spreadsheet. That’s what the central bank will be. Well, if that is the case, why can’t the Bank of England then give you £1,000? To each of you, just add them to every row. That’s UBI for you!

You see, I was never in favour of UBI when it came out. I’m old enough to have been involved in the debates over UBI in the 1980’s and I was not a supporter of the idea. I was not a supporter of it because the idea then was it would be funded by taxation. I don’t like this idea. At all.

Because if you go to a hardworking blue-collar person, and you say to them, “I’m going to tax you and give the money to someone who does nothing, or to a rich person,” they say, “What? You are going to tax me in order to give money to someone who doesn’t need it, or who doesn’t deserve it?” Then the whole thing becomes toxic.

[Instead] you say to them, ‘Look, everyone takes it, because we are on this spreadsheet, and it’s just numbers and we add it on every month.’ And to the extent that these numbers facilitate economic activity, you dont have inflation, because there’s more stuff that has been produced.

Anyone who says to me that universal basic income means people will not be motivated to work, I say, what?! Zuckerberg has billions! And he works day and night, you know? The rich never say this about their kids. They never say, ‘Oh no, he shouldn’t have a trust fund. If they aren’t starving they won’t be motivated.’ Only about the poor do they say this.

I CALL IT TECHNO-FEUDALISM. I DON’T CALL IT CAPITALISM ANYMORE

You say that, in the universe where capitalism survives past 2008, this pandemic only serves to deeper entrench capitalism, the same way the crisis did. Do you see things going that way?

I call it techno-feudalism. I don’t call it capitalism anymore. We need to distinguish what was going on before 2008 from what was going on after 2008.

Amazon is not a market; it’s a fiefdom. And it’s a fiefdom that’s connected to other fiefdoms, like Facebook, through the cloud services of Amazon, which are much greater and bigger than Amazon.com. It’s like a much more technologically advanced form of feudalism.

And this is completely sustained by central bank money. So you have the combination of the king, the sovereign, the state, the central bank and the feudal lords, the techno-feudal lords.

You can see that this system is constantly doubling-down on our extinction as a species. We had the pandemic and what did they do? More of the same. They give them more money. They give it to the same people.

They gave some money to the people in furlough wages and so on, but that is only temporary. There’s been no real investment in human capital; in students, in cancelling debt. They’re not doing any of that.

They have no problem plucking the money tree for themselves. Sometimes they spread some of the money they plucked from the money tree to the many, but in a limited and transient manner. And the stagnation of the capitalist system, the techno-feudalist system as I call it, gets more and more entrenched.

How do we get from here to there, ‘there’ being the ‘other now’?

You know, of course, what Bernstein said when he was in New York and someone asked him how to get to Carnegie Hall? ‘Practice, practice, practice!’

The equivalent here is ‘organise, organise, organise!’ We need a political movement. In the chapter ‘How Capitalism Died’, I’m not saying this is what we need to do, but I give an example of what might work. It’s my best attempt to show the enormity of the task, but also the feasibility of it.

As long as we combine traditional forms of action – democratic politics, financial engineering, consumer boycotts using the power of the internet – with having a very clear plan in our heads as to how we want things to work. What do we do with corporate law? I am proposing one share, one vote. What do we do with money? Well, we discussed some of that.

Let’s say we were to say on the first of May, let’s have a day of action and boycott Amazon just for one day with this demand: a substantial pay rise for workers. And we organise internationally, and we manage to reduce sales on Amazon by 8%. I’m not saying 80% – just 8%.

Well, Jeff Bezos is going to lose a little bit of money that day, but not much. But if we publicise well and we are so successful as to reduce that amount of sales, the share price is going to go down.

Jeff Bezos is getting rich not because of the profits of Amazon, but because of the increase of the share price. You’ve heard that he made what, $60 billion since the beginning of the pandemic? That’s not because of the profits of Amazon. Amazon is not that profitable. They have huge revenues, but they also have costs. The actual profits are nothing like that. It’s maybe one billion altogether, but he made 60! From the share price.

So if we hit the share price, through this kind of international action, you’ve really hit him.

I’M OLD FASHIONED. CALL IT PROPAGANDA!

So the revolution needs a good publicist – is that what you’re saying?

I call it propaganda. I hate the word ‘publicity’, especially the word ‘communications’. I’m old fashioned. Call it propaganda! They have propaganda; we need our propaganda.

The powers-that-be present their propaganda as the truth and their opponents’ propaganda as propaganda. But it’s all propaganda! Progressive propaganda versus regressive propaganda. Propaganda which is good for your mind, which tells the truth.Anyway, I just can’t stand those advertising PR people who constantly talk about ‘communication’. You’re not interested in communicating anything. You’re interested in brainwashing people.‘Communication’ is very neutral, like me telling you tomorrow it’s going to rain. That’s not what their job is. Their job is to turn you against your self interest, and community interest.In your alternate universe, global capitalism is brought down by a movement with its origins in a utilities strike in Yorkshire. Was there a particular reason you chose us?Oh yes. Everything I have done in this book is autobiographical. I moved to England in 1978 and the first strike I was involved with was a steel plant in Yorkshire. I was participating in a picket line there. So that’s why – it was my first personal involvement in the movement.I’ll admit I was hoping the answer would be, “Ok, I’ve worked it out, and if we can get just Yorkshire to strike…”Yes, there is one other reason! The Yorkshire water company was, immediately after privatisation, one of the worst. And I think it would be good to target them.I find it impossible that a place like Yorkshire, which was drenched in rain, had water shortages. It takes a real cock-up to make that happen.

For the NOW THEN site, please click here

The post Techno-Feudalism & the End of Capitalism – interviewed by Alice Flanagan for NOW THEN appeared first on Yanis Varoufakis.

From the peculiar failure of economic theory to capitalism’s transition to technofeudalism: A discussion with Ilan Pappé

We met to discuss economic theory’s curious failures, how they relate to neoliberalist ideology, the manner in which the Crash of 2008 gave rise to the transition of capitalism to technofeudalism, and the prospects of international solidarity to give humanity a chance to escape both technofeudalism and the climate emergency. However, we spent the first 20′ speaking about the events in Palestine/Israel (see here for a separate video). To go straight into the intended conversation, jump to 28′.

For more details on the event, please visit the University of Exeter website here.

 

The post From the peculiar failure of economic theory to capitalism’s transition to technofeudalism: A discussion with Ilan Pappé appeared first on Yanis Varoufakis.

Debating the EU with Douglas Murray on UNHERD – video

“The EU has had a difficult pandemic. A slow procurement of vaccines, followed by a botched rollout, and blame-shifting by its leaders has drawn together critics from all politics stripes. Two of unlikely bedfellows from very different political traditions, Douglas Murray and Yanis Varoufakis, joined Freddie Sayers for a discussion about the bloc at an UnHerd members event.”From the UNHERD website (click here)

The post Debating the EU with Douglas Murray on UNHERD – video appeared first on Yanis Varoufakis.

mέta is here! (DiEM25’s Centre for Postcapitalist Civilisation) Read about its purpose & watch our digital launch

Following the Crash of 2008, Capitalism has begun morphing into a form of Technofeudalism – a transformation that the pandemic accelerated and reinforced.We are, thus, already living in postcapitalist times. Dystopian times. Times that bear no resemblance to those we dreamed of as Socialists, as Democrats, as children of the Enlightenment.Can we overturn Technofeudalism? Can our postcapitalist times escape the spiral of inhuman exploitation of humans and climate catastrophe?Through Research & Art, Argument & Poem, mέta, our Centre for Postcapitalist Civilisation is working for a rupture from our grim present –  a feat that presupposes a capacity to perceive and imagine the world anew.On Thursday 13th May 2021, mέta was launched digitally in the midst of the pandemic. You can watch the video here. It was just the beginning. The complete program (research, educational, cultural, musical and artistic) will be announced soon. Onwards!

Website: mέta – Centre for Postcapitalist Civilisation

The post mέta is here! (DiEM25’s Centre for Postcapitalist Civilisation) Read about its purpose & watch our digital launch appeared first on Yanis Varoufakis.

To mέta είναι εδώ – το Κέντρο για τον Μετακαπιταλιστικό Πολιτισμό που ίδρυσε το ΜέΡΑ25

Μετά το Κραχ του 2008, ο Καπιταλισμός  άρχισε να μεταμορφώνεται σε μια μορφή Τεχνοφεουδαρχίας – ένας μετασχηματισμός που η πανδημία ενίσχυσε και επιτάχυνε.Ζούμε, δηλαδή, ήδη σε μετακαπιταλιστική εποχή. Δυστοπική. Εποχή που καμία σχέση δεν έχει με εκείνη που ονειρευτήκαμε ως Σοσιαλιστές, ως Δημοκράτες, ως παιδιά του Διαφωτισμού.Μπορούμε να αναχαιτίσουμε την Τεχνοφεουδαρχία; Μπορεί η μετακαπιταλιστική εποχή να ξεφύγει από την στυγνή εκμετάλλευση και την κλιματική καταστροφή;Μέσω της Έρευνας και της Τέχνης, του Επιχειρήματος και της Ποίησης, το mέta, το Κέντρο Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού, εργάζεται στην κατεύθυνση της ρήξης με το θλιβερό παρόν κάτι που προϋποθέτει να αντιληφθούμε και να φανταστούμε τον κόσμο εκ νέου.Την Πέμπτη 13 Μαΐου 2021 εγκαινιάστηκε το mέta εν μέσω πανδημίας, ψηφιακά. Δείτε εδώ τα εγκαίνια. Ήταν μόνο η αρχή. Το πρόγραμμα δράσεων (ερευνητικό, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό, μουσικό και καλλιτεχνικό) είναι έτοιμο και σύντομα θα ανακοινωθεί. Προχωράμε!

Ιστοσελίδα: mέta – Κέντρο Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού

The post To mέta είναι εδώ – το Κέντρο για τον Μετακαπιταλιστικό Πολιτισμό που ίδρυσε το ΜέΡΑ25 appeared first on Yanis Varoufakis.