Yanis Varoufakis's Blog, page 35

Περί της χρεοκοπίας μικρομεσαίων, τις δημοσκοπήσεις & τις προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία – Συνέντευξη στην KONTRANews

Ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25 ασκεί σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση για την μεγέθυνση της συνολικής χρεοκοπίας, τα μέτρα που πάρθηκαν στη Μύκονο, μιλά για τις δημοσκοπήσεις και απαντά ξεκάθαρα στην πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ για συγκυβέρνηση.

Πόσο έχει επηρεάσει η πανδημία την πραγματική οικονομία;

Τον Μάρτιο του 2020, στην αρχή της πανδημίας, το ΜέΡΑ25 προειδοποιούσε ότι το ήδη μη βιώσιμο χρέος θα γινόταν αβάστακτο. Προειδοποιούσα προσωπικά τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Οικονομικών πως, αναστέλλοντας (αντί να διαγράψουν) τις οφειλές των οικονομικά πληγέντων, η κυβέρνηση φύτευε μια νέα βόμβα ιδιωτικού χρέους άνω των 40 δισ. στη Χρεοδουλοπαροικία μας. Σήμερα το παραδέχονται χωρίς αιδώ ή πλάνο, με το ιδιωτικό χρέος να φτάνει το 227% ως προς το ΑΕΠ της χώρας και το δημόσιο χρέος το 218%, δηλαδή συνολικό χρέος πέντε (!) φορές πάνω από το εθνικό εισόδημα.Θα μου πείτε: Τι τον ενδιαφέρει τον πολίτη αυτό; Είτε χρωστά ένα εκατομμύριο είτε χίλια, έχει σημασία αν δεν έχει να τα δώσει; Ναι, έχει μεγάλη σημασία καθώς κανείς σοβαρός επενδυτής δεν θα έρθει να επενδύσει σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι χρωστούν σε όλους ποσά που κανείς τους δεν μπορεί να αποπληρώσει και, το χειρότερο, με μια τρόικα να καιροφυλακτεί για να επιβάλει (χρησιμοποιώντας τον μπαμπούλα του δημόσιου χρέους) νέες περικοπές συντάξεων και νέους φόρους στους μικρομεσαίους.Εν συντομία, η απάντηση στο ερώτημά σας είναι: Η πανδημία βάθυνε την Χρεοδουλοπαροικία και έτσι, ενίσχυσε την διαδικασία ερημοποίησης της Ελλάδας.

Πρόσφατα ανακοινώθηκε νέα ρύθμιση για τα χρέη που δημιουργήθηκαν στην πανδημία. Πιστεύετε ότι αρκούν;

Κινείται στην τροχιά του ίδιου καταστροφικού λάθους της επιμήκυνσης της χρεοκοπίας των μικρομεσαίων: Όταν ο μικρομεσαίος δεν έχει απλά πρόβλημα ρευστότητας, αλλά έχει χρεοκοπήσει, το να τον βάζεις να αποπληρώνει σε πολλές δόσεις (και μάλιστα έντοκα) βαθαίνει την πτώχευσή του επιμηκύνοντας το μαρτύριό του.

Τι θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση για να στηρίξει εργαζόμενους και επιχειρηματίες;

Εκείνο που ζητούσε το ΜέΡΑ25 από τον Μάρτιο του 2020: Κούρεμα των οφειλών σε εφορία, ταμεία και τράπεζες των πληγέντων, μείωση του ΦΠΑ για όλους στο 15%, κατάργηση του «Ηρακλή» (και των πλειστηριασμών) με αντικατάστασή του από δημόσια εταιρεία διαχείρισης κόκκινων δανείων, βέτο στο Eurogroup έως ότου αναδιαρθρωθεί το δημόσιο χρέος και αποδεσμευτούμε από την μόνιμη μνημονιακή λιτότητα, ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στις εφορίες μας και στη δημόσια περιουσία κλπ. Όλα αυτά θα ήταν μια καλή αρχή που, βέβαια, τα κόμματα που υπέγραψαν μνημόνια έχουν δεσμευτεί – απέναντι στην τρόικα – να μην κάνουν. Για αυτό τον λόγο ιδρύσαμε και ενισχύουμε καθημερινά το ΜέΡΑ25.

Η κυβέρνηση θεωρεί πως τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει ισχυρή ανάπτυξη…

Αν δεν κατέστρεφαν τόσους συνανθρώπους μας με τις τοξικές τους, ολιγαρχικές, πολιτικές, θα τους κοιτάγαμε με τη συμπάθεια που αξίζει ο αλκοολικός που σου υπόσχεται ότι από τη… Δευτέρα θα αρχίσει διατροφή και προπονήσεις για τους Ολυμπιακούς!

Ποια η θέση σας για τα μέτρα στη Μύκονο;

Είναι αποκαλυπτικά της παντελούς έλλειψης σοβαρότητας και αιδούς της «Μητσοτάκης ΑΕ», καθώς δεν μιλάμε πλέον για κυβέρνηση αλλά για τριτοκλασάτη εταιρεία λιμοκοντόρων των Βορείων Προαστίων. Πρώτα επέλεξαν, ώστε να μην θυμώσουν τους κλινικάρχες, να μην δημιουργήσουν σοβαρό δημόσιο δίκτυο μαζικών δωρεάν τεστ. Σε συνδυασμό με το όπως- όπως άνοιγμα του τουρισμού, έχασαν τον έλεγχο της πανδημίας. Πανικόβλητοι έκλεισαν τη Μύκονο μέχρι που τα πραγματικά τους αφεντικά (μεταξύ των οποίων κι οι μεταπράτες του τουρισμού, η Fraport στην οποία ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ χάρισαν τα αεροδρόμιά μας, και σαν να μην έφτανε αυτό, τους έδωσαν κι άλλα 170 εκ. ευρώ) τους τράβηξαν το αυτί, οπότε άλλαξαν ρότα άμεσα. Και πάει λέγοντας…

Οι δημοσκοπήσεις σας δείχνουν στάσιμους στο όριο του 3%. Σας ανησυχεί αυτό;

Όλες οι δημοσκοπήσεις μας δείχνουν σε ανοδική πορεία, με μέσο όρο πλέον το 4,5%. Ακόμα κι εκείνες που μας βάζουν στο 3% ήταν εκείνες που, όταν κερδίσαμε 3,4% στις εκλογές, προέβλεπαν για εμάς ποσοστό κάτω του 2%. Επί της ουσίας, όμως, δύο πράγματα έχουν σημασία: Την εντυπωσιακή άνοδο της αποδοχής του ΜέΡΑ25 στον κόσμο, ιδίως μεταξύ των νέων, των γυναικών και των κινημάτων – κάτι που εισπράττουμε καθημερινά μετά το 1ο Διαβουλευτικό μας Συνέδριου στη Δραπετσώνα στις αρχές του Ιουνίου. Και, δεύτερο, τη σημασία που θα έχει, ιδίως για ένα νέο κόμμα όπως το ΜέΡΑ25, η παρουσία μας από τη στιγμή που θα προκηρυχτούν εκλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σας έχει καλέσει να συζητήσετε μαζί με το ΚΙΝΑΛ και το ΚΚΕ το ενδεχόμενο δημιουργίας προοδευτικής κυβέρνησης… Στην Κυριακάτικη Kontranews αποκαλύψαμε πως ο Αλέξης Τσίπρας προτίθεται να μιλήσει επί ίσοις όροις με όλα τα κόμματα και να μοιραστεί με εσάς θέσεις ευθύνης… Έχετε μιλήσει με τον Αλέξη Τσίπρα; Βλέπετε πιθανό το ενδεχόμενο συνεργασίας;

Όταν λέτε «θέσεις ευθύνης» φαντάζομαι εννοείτε μοιρασιά υπουργείων υπό τον όρο της ανεύθυνης υπακοής στην τρόικα και την ολιγαρχία. Γιατί, αν ήταν να ενδιαφέρει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μια σοβαρή, επί ίσοις όροις, συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει υπέρ της απροστάτευτης πλειοψηφίας, θα είχαν ανταποκριθεί στο δικό μας κάλεσμα της 9ης Μαΐου 2020 – κάτι που δεν έκαναν, όχι γιατί μας αγνόησαν αλλά, επειδή έχουν δεσμευτεί στην τρόικα να μην κάνουν τίποτα από τα ελάχιστα προαπαιτούμενα για την κατάργηση της «Χρεοδουλοπαροικίας η Ελλάς» που για το ΜέΡΑ25 αποτελούν λόγο ύπαρξής μας.Για να μην υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία ή παρεξήγηση: Οι άνθρωποι που με κόπο και μεράκι χτίσαμε το ΜέΡΑ25 δεν το κάναμε για να γίνουμε υπουργοί. Αν πιστεύαμε έστω και αμυδρά ότι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να ήταν ο πυρήνας μιας προοδευτικής κυβέρνησης, θα είχαμε πάει στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε μέρα που περνά, επιβεβαιωνόμαστε (π.χ. από την δουλικότητα με την οποία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε το Ελληνικό στον Λάτση ή τα 170 εκ. ευρώ στη Fraport, ή που επαναλαμβάνει το θλιβερό αφήγημα μνημόνια-τέλος, ή που υποστηρίζει την συμμαχία με το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ, τις εξορύξεις κλπ).Περιληπτικά, το ΜέΡΑ25 δεσμευόμαστε να συνεργαστούμε με όλες και όλους στο πλαίσιο λαϊκής συστράτευσης που προσανατολίζεται σε κυβέρνηση αυθεντικής ρήξης, όχι σε άλλη μια μνημονιακή κυβέρνηση με προοδευτική προβιά.

The post Περί της χρεοκοπίας μικρομεσαίων, τις δημοσκοπήσεις & τις προτάσεις ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία – Συνέντευξη στην KONTRANews appeared first on Yanis Varoufakis.

Προς Κεραμέως: “Είστε για την Παιδεία ότι το ΤΑΙΠΕΔ για την Δημόσια Περιουσία!”

Κυρία Κεραμέως, αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί κανένας συνάδελφός σας Υπουργός Παιδείας χωρών στις οποίες στέλνετε τα παιδιά σας να σπουδάσουν, κανένας τους δεν εισήγαγε ποτέ ελάχιστη βάση εισαγωγής; Και μην διαμαρτυρηθείτε, μην πείτε άλλη μία φορά ότι αυτό δεν ισχύει! Μην επαναλάβετε το λάθος που κάνατε τότε που μιλούσαμε περί πανεπιστημιακής Αστυνομίας και επιμένατε ότι υπάρχει Αστυνομία στην Οξφόρδη! Σας αναγνωρίζω το δικαίωμα στον εξευτελισμό, αλλά συγκρατηθείτε!Στις χώρες που θαυμάζετε -να το πω απλά, για να είμαστε ξεκάθαροι- δεν υπάρχει a priori ελάχιστη βάση εισαγωγής. Τελεία και παύλα! Ούτε στις Ηνωμένες Πολιτείες ούτε στη Βρετανία ούτε πουθενά! Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η βάση, δηλαδή το «cut–off point» που λένε, αυξομειώνεται ανάλογα με τις επιδόσεις. Είτε μιλάμε για το GCE στην Αγγλία, για το SAT στην Αμερική, για το HSC στην Αυστραλία, το IB, το International Baccalaureate παγκοσμίως επιβάλλεται μία κατανομή βαθμών πάνω στο σώμα των μαθητών και μαθητριών. Λένε, για παράδειγμα, είναι προαποφασισμένο -παράδειγμα είναι αυτά τα νούμερα, δεν είναι αυτά τα νούμερα τα συγκεκριμένα, αλλάζουν αυτά τα νούμερα- ότι το 5% αυτών που θα δώσουν εξετάσεις θα πάρει «Άριστα», το 15% θα πάρει «Λίαν Καλώς», το 35% θα πάρει «Καλώς», το 45% θα κοπεί. Έχουν, λοιπόν, αυτή την κατανομή, την επιβάλλουν πάνω στο σώμα των εξεταζόμενων και αυτό καθορίζει ποιος μαθητής ή ποια μαθήτρια θα είναι ο οριακός μαθητής, αυτός δηλαδή που είναι ο τελευταίος που περνάει, ο επόμενος ή η επόμενη κόβεται.Το ότι, βέβαια, έτσι κάνουν στην Εσπερία δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι και το σωστό, δηλαδή ότι δεν υπάρχει αδικία. Υπάρχουν αδικίες. Για παράδειγμα, σε μια περίοδο, σε μια χρονιά, όπου μπορεί να έχεις πολύ καλούς μαθητές, το να επιβάλεις ένα συγκεκριμένο ποσοστό «Άριστα», 5%, μπορεί να σημάνει ότι κάποιοι άριστοι δεν παίρνουν «Άριστα». Όμως, όταν το δείγμα, ο αριθμός των εξεταζόμενων είναι μεγάλος, είναι δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, η πιθανότητα αυτής της αδικίας εξανεμίζεται, εκμηδενίζεται, αντίθετα με το δικό σας σύστημα, όπου η αδικία είναι εγγυημένη, για να μην πω, σχεδιασμένη.Ανακεφαλαιώνοντας, αντίθετα με εσάς, στις χώρες που θαυμάζετε τα εκπαιδευτικά τους συστήματα οι Υπουργοί Παιδείας είναι αρκετά σοφοί, ώστε να γνωρίζουν ότι δεν ορίζεται διαχρονική αντικειμενική ελάχιστη βάση εισαγωγής για κανένα μάθημα και σίγουρα δεν ορίζεται από το Υπουργείο Παιδείας, από τον Υπουργό ή την Υπουργό, όσο καταρτισμένοι και να είναι, πόσω μάλιστα από εσάς, κυρία Κεραμέως.Στις χώρες, λοιπόν, που θαυμάζετε πρώτα επιλέγουν πόσοι θα εισαχθούν και κατόπιν αφήνουν την ελάχιστη βάση εισαγωγής να αυξομειωθεί ενδογενώς, ώστε να εισαχθεί ο αριθμός που έχουν επιλέξει. Ωραία και έντιμα! Αντίθετα με εσάς, που με κουτοπόνηρο τρόπο και στόχο να «κουρέψετε» κατά δεκάδες χιλιάδες τους εισαγόμενους αποφασίζετε εκ προοιμίου, a priori, ποια θα είναι αυτή η ελάχιστη βάση εισαγωγής, με αποτέλεσμα, βεβαίως, να μείνουν έξω από ΑΕΙ δεκάδες χιλιάδες παιδιά, να μην πληρώνονται θέσεις που εσείς, το Υπουργείο σας, έχετε χαρακτηρίσει ότι είναι θέσεις προς πλήρωση.Ο κόσμος εκεί έξω, κυρία Κεραμέως, σας έχει πάρει χαμπάρι. Ξέρουν όλοι ότι η επιβολή αυτής της ελάχιστης βάσης εισαγωγής από εσάς, από το Υπουργείο αποδεικνύει στην καλύτερη περίπτωση την ανεπάρκειά σας, στη χειρότερη περίπτωση, την ανοχή σας.Χτες το πρωί εδώ απέξω, στην Πλατεία Συντάγματος, η νεολαία του ΜέΡΑ25 ανάρτησε ένα πανό στο οποίο έγραφε «Την ελάχιστη βάση εισαγωγής να τη βάλετε στα κολέγια των φίλων σας!». Με το σύνθημά τους αυτά τα παιδιά μάς δίνουν την ευκαιρία να συνεχίσουμε την αντιπαράθεσή μας εκεί που την είχαμε αφήσει εσείς και εγώ πριν μερικούς μήνες.Θα θυμάστε τότε που μου είχατε πει, όταν το είχα προτείνει, «εμείς δεν θέλουμε ελάχιστη βάση εισαγωγής πουθενά», γιατί σας εξήγησα ότι σε καμία σοβαρή χώρα το Υπουργείο δεν αποφασίζει ποια είναι, αλλά σας είχα πει αν είναι να τη βάλετε, τουλάχιστον αποδείξτε ότι δεν δουλεύετε υπέρ των κολεγίων της συμφοράς, ότι πραγματικά πιστεύετε στην ορθότητα της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, επιβάλλοντάς τη στα ιδιωτικά κολέγια.Kαι τι γυρίσατε και μου είπατε τότε; Τότε μου είχατε απαντήσει «Μα, είναι δυνατόν εμείς να επιβάλλουμε κριτήρια επιλογής φοιτητών σε ξένα πανεπιστήμια που λειτουργούν στην Ελλάδα; ». Όχι μόνο είναι δυνατόν, όχι μόνο είναι πρέπον,  αλλά προκύπτει και από το προεκλογικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο το διάβασα χθες -ναι, το έκανα αυτό στον εαυτό μου- και είδα ότι αναφέρει ρητώς τη δέσμευσή σας προεκλογικά για λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, ξένων και ελληνικών, στην Ελλάδα, τα οποία -εσείς το λέτε αυτό- θα λειτουργούν, λέει, με αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις, με αξιολόγηση από το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, από την ΑΔΙΠ και με λογοδοσία, φαντάζομαι, στην ελληνική πολιτεία.Άρα, εσείς στο προεκλογικό σας πρόγραμμα λέτε ότι θα επιβάλλετε αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις σε αυτά τα κολέγια. Άρα, ναι, είναι μια λαμπρή ευκαιρία να κάνετε πράξη τις προεκλογικές σας δεσμεύσεις, να συμμαζέψετε τα κολέγια της συμφοράς που λειτουργούν εδώ συμβεβλημένα με τα αμερικανικά, με κάποια αμερικανικά, και με αρκετά βρετανικά πανεπιστήμια. Υπάρχει πιο εύλογη εφαρμογή της υπόσχεσης να τα κάνετε να λειτουργούν υπό αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις με την εφαρμογή και σε αυτά τώρα της ελάχιστης βάσης εισαγωγής;Κοιτάξτε, για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση, θα πω για άλλη μια φορά ότι η θέση του ΜέΡΑ25 είναι ότι είμαστε κάθετα εναντίον οποιασδήποτε ελάχιστης βάσης εισαγωγής. Δεν το προτείνουμε, θα το πολεμήσουμε, το θεωρούμε ανόητο –και εξήγησα τους λόγους-, όπως το θεωρούν ανόητο στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Γαλλία, στη Βρετανία, στην Αυστραλία.Αυτό που πρέπει να συμβεί είναι το Υπουργείο Παιδείας να επιλέξει καθαρά, έντιμα, με πολιτικά κριτήρια, με κοινωνικά κριτήρια, με εκπαιδευτικά κριτήρια πόσοι θα πρέπει να εισάγονται κάθε χρόνο στα πανεπιστήμιά μας και να αφήνει τις ελάχιστες βάσεις να προσδιορίζονται, όπως γίνεται και στο IB, από το εξεταστικό σύστημα χωρίς παρέμβαση του Υπουργείου.Όμως, αν θέλετε να πείσετε τους πολίτες εκεί έξω ότι η εμμονή σας στον αποκλεισμό δεκάδων χιλιάδων νέων μέσω της ελάχιστης βάσης εισαγωγής δεν έχει σκοπό να στρέψει όλα αυτά τα παιδιά στους «φίλους» σας των ιδιωτικών κολεγίων, τουλάχιστον να την επιβάλλετε και στα κολέγια. Αμ δε που θα το κάνετε! Θα καταστρέφατε το business model αυτών των κολεγίων της συμφοράς!Κυρία Κεραμέως, έχετε την κακή τύχη να γνωρίζω εκ των έσω αυτά που σας λέω. Τις προηγούμενες δεκαετίες είχα υπηρετήσει σε επιτροπές εισαγωγής φοιτητών σε βρετανικά και αυστραλιανά πανεπιστήμια. Συγκεκριμένα, θα αναφέρω και δύο, τα οποία έχουν παραδείγματα εδώ: Το «East Anglia» και το «Exeter». Για να μιλάμε με ονόματα! Σας λέω, λοιπόν, ότι στην επιτροπή που ήμασταν οι καθηγητές και σχεδιάζαμε το σύστημα εισαγωγής των φοιτητών στα πανεπιστήμια αυτά, σε αυτά τα δύο συγκεκριμένα, εμφανίζεται αντιπρύτανης ο οποίος μας είπε ξεκάθαρα ότι το πανεπιστήμιο χρειάζεται χρήματα και ότι θα πρέπει να κάνουμε ένα σκόντο, όσον αφορά την εισαγωγή φοιτητών σε χώρες του τρίτου κόσμου. Έτσι μας το είπε! Σε αυτές συμπεριέλαβε και την Ελλάδα.Και μας είπε πώς θα γίνει. Θα κάνουμε ένα deal με κάποιον κολεγιάρχη στη Μαλαισία, στη Νότια Κορέα, στη Σιγκαπούρη, στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία. Βεβαίως εκεί το μόνο που θα χρειάζεται να ξέρουν οι μαθητές για να μπαίνουν μέσα και να γίνονται αποδεκτοί είναι να υπογράφουν την επιταγή. Σήμερα χρειάζονται κωδικοί στο web banking. Δεν χρειάζεται καν να ξέρουν να υπογράφουν επιταγή, δεν υπάρχουν επιταγές.Αργότερα, όταν δίδασκα στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, και συγκεκριμένα η Σχολή Οικονομικών Επιστημών, μαζί με εργολάβο στην πόλη Πενάνγκ της Μαλαισίας χτίσανε το «Penang University College», στο οποίο τι σκαρφίστηκαν να κάνουν οι αθεόφοβοι, για να κερδίσει χρήματα -μάλιστα, το πανεπιστήμιο κέρδισε πολλά- το πανεπιστήμιο; Πρόσφεραν το πρώτο έτος των μαθημάτων του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών στο οποίο δίδασκα, δηλαδή είχα τα ίδια εγχειρίδια και τα λοιπά, βεβαίως όχι τους ίδιους καθηγητές, έπαιρναν όποιον, όποιον, πάλι μόνο με την ικανότητα να υπογράφει την επιταγή, και έδιναν το δικαίωμα σε αυτούς που τελείωναν τον πρώτο χρόνο σε εκείνο το κολέγιο -βεβαίως με κριτήρια εντελώς διαφορετικά από τους πρωτοετείς που έμπαιναν στο Σίδνεΐ- να μπαίνουν στο δεύτερο έτος του Πανεπιστημίου του Σίδνεΐ. Γιατί το έκαναν αυτό; Για  να υπερβούν τους περιορισμούς του Υπουργείου Παιδείας της Αυστραλίας που έλεγε ότι για να μπεις στο πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ χρειάζονται κάποιοι ελάχιστοι βαθμοί. Αυτό είναι το πεδίο στο οποίο λειτουργούν τα ιδιωτικά κολέγια της συμφοράς! Το business model τους βασίζεται στο franchise σε τριτοκοσμικές χώρες, σε χώρες όπου ο κόσμος, όπως στην Ελλάδα, διψάει για ένα πτυχίο αγγλοσαξονικού πανεπιστημίου, ιδίως όταν πετάτε τα παιδιά έξω από τα ελληνικά ΑΕΙ, όπως κάνετε με τον βαθμό εισαγωγής. Και οι τριτοκοσμικοί Υπουργοί Παιδείας, όπως εσείς, κυρία Κεραμέως, αυτών των χωρών εργάζονται φιλότιμα για να μεγιστοποιούν την πελατεία των συμπράξεων των «φίλων» τους με τα αγγλοσαξονικά πανεπιστήμια, που ουσιαστικά πουλάνε τη σφραγίδα τους όσο, όσο.Και δεν τους πειράζει. Και ξέρετε γιατί δεν τους πειράζει; Διότι όταν σε έναν εργοδότη στο Λονδίνο, στο Λάνκαστερ, στο Κάρντιφ, έρθει το χαρτί που θα λέει επάνω «University of Exeter», θα ρωτήσει «πού το έκανες το πτυχίο;». Αν του πεις ότι το έκανες σε ένα κολέγιο στην Αθήνα, δεν σε προσλαμβάνει. Οι Άγγλοι ξέρουν πάρα πολύ καλά πώς να ξεσκαρτάρουν άτυπα αυτούς που θέλουν να ξεσκαρτάρουν! Γι’ αυτό ήταν τόσο εύστοχο το πανό της νεολαίας του ΜέΡΑ25 που σας καλούσε να βάλετε την ελάχιστη βάση εισαγωγής εκεί που ξέρετε, στα κολέγια των φίλων σας! Επειδή δεν είναι στη φύση σας να ξεφύγετε από το μοντέλο της τριτοκοσμικής Υπουργού Παιδείας, βεβαίως δεν θα το κάνετε!Κυρία Κεραμέως, είστε για την παιδεία αυτού του τόπου ό,τι το ΤΑΙΠΕΔ για τη δημόσια περιουσία: ταφόπλακα!Και είναι κρίμα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας, που έχετε αυτή την κυρία Υπουργό Παιδείας, γιατί η αλήθεια είναι ότι τα πανεπιστήμιά μας καρκινοβατούν. Είναι κρίμα επειδή έχουμε πραγματική ανάγκη ως κοινωνία να συζητήσουμε σοβαρά για τα προβλήματα των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε αυτή τη χώρα. Είναι κρίμα γιατί δεκαετίες τώρα όλες οι κυβερνήσεις έχουν επιφέρει μια διασπορά ατάκτως ειρημένων πανεπιστημιακών τμημάτων στην επικράτεια, κάτι που ήταν λάθος. Αυτό το γνωρίζετε, όπως το γνωρίζουμε όλοι. Ήταν ένα λάθος, το οποίο σήμερα έχει μετατραπεί σε πονοκέφαλο, σε ημικρανία. Και είναι κρίμα, γιατί η πολιτική σας απάντηση σε αυτόν τον πονοκέφαλο, σε αυτήν την ημικρανία, είναι της κ. Κεραμέως το «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι». Διότι αυτό είναι η ελάχιστη βάση εισαγωγής! Θα ερημώσουν ουσιαστικά αυτά τα τμήματα, τα οποία κακώς έχουμε σπείρει ανά την επικράτεια, και θα κλείσουν. Δημιουργείτε άλλοθι στον εαυτό σας για να τα κλείσετε.Είναι κρίμα, γιατί αντί σ’ αυτή τη Βουλή δύο χρόνια τώρα να συζητάμε για την απαραίτητη αναδόμηση των σχολών, των ιδρυμάτων, των προγραμμάτων σπουδών, της έρευνας που αργοπεθαίνει χωρίς πόρους, δύο χρόνια τώρα, κυρία Κεραμέως, μας έχετε εγκλωβίσει σε μια ατέρμονη, στείρα αντιπαράθεση για το άσυλο, για την αστυνομία στα αμφιθέατρα, τώρα για τις βάσεις εισαγωγής, αύριο για μια αξιολόγηση σχεδιασμένη να καταστρέφει τις αξίες. Αν, όμως, κάτι με στενοχωρεί ως πανεπιστημιακό αυτό είναι η αίσθηση -και για να είμαι δίκαιος με την κ. Κεραμέως- ότι το πρόβλημα ξεπερνά κατά πολύ τα πρόσωπα.Φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, τι σχέση έχει ο καλός μου συνάδελφος Κώστας Γαβρόγλου με την κ. Κεραμέως; Καμία! Κι όμως, αυτό που με στενοχωρεί -και σας μιλάω και σας κοιτάω στα μάτια ειλικρινά και φιλικά και αδερφικά- είναι ότι παρά τις χαοτικές διαφορές μεταξύ των προσώπων, τελικά αυτό που επικρατεί είναι η σιδηρά λογική της ισοπέδωσης. Πάρτε παράδειγμα τη δήθεν πανεπιστημιοποίηση των ΤΕΙ του κ. Γαβρόγλου. Τι έκανε; Πήρε ΤΕΙ, κάποια εκ των οποίων λειτουργούσαν πολύ σωστά ως ΤΕΙ, ως Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, και τα πανεπιστημιοποίησε. Και πώς τα πανεπιστημιοποίησε; Με τι προσωπικό; Δίνοντάς τους τη δυνατότητα να παίρνουν καθηγητές από τα λύκεια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και να τα βάζουν στα ΤΕΙ, στα τμήματα που τα έκαναν τύποις πανεπιστήμια. Έτσι, δημιούργησαν δήθεν πανεπιστημιακά τμήματα. Από εκεί που πολλά από αυτά ήταν πολύ σημαντικά και χρήσιμα για την κοινωνία Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, δημιούργησαν δήθεν πανεπιστημιακά τμήματα, τα οποία όντως δεν αντέχουν στο φως της κριτικής ως πανεπιστημιακά τμήματα και είναι ευάλωτα στο σημερινό «τσεκούρι» της κ. Κεραμέως.  Πάρτε, φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, την de facto ιδιωτικοποίηση εκ των έσω, που πάντα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε οποιαδήποτε χώρα, είτε είναι η Βρετανία είτε η Αυστραλία. Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων δεν έγινε όπως έγινε η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ. Έγινε εκ των έσω. Τύποις είναι ακόμα δημόσια, αλλά επί της ουσίας ξεκίνησε μια διαδικασία ιδιωτικοποίησης που ξεκινά με την εισαγωγή διδάκτρων και την αυξομείωση διδάκτρων ανάλογα με το ποιος είναι ο φοιτητής, αν είναι ξένος, αν είναι δικός μας, αν είναι στην κατηγορία α΄ ή στην κατηγορία β΄. Έτσι ξεκινά η ιδιωτικοποίηση στη Βρετανία και στην Αυστραλία, τους πρώτους διδάξαντες της de facto ιδιωτικοποίησης των δημόσιων πανεπιστημίων.Με τι ψυχή, φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, θα αντισταθείτε στη δημιουργία νέων προγραμμάτων σπουδών με όλο και υψηλότερα δίδακτρα όταν επί των ημερών σας επικυρώσατε τη λειτουργία των περισσότερων μεταπτυχιακών προγραμμάτων με δίδακτρα που γνώρισε ποτέ η χώρα;Πάμε τώρα, κυρία Υπουργέ, στο μέγα θέμα της αξιολόγησης. Άκουσα τον κ. Μητσοτάκη να λέει -μπορεί να το είπατε κι εσείς, έτσι κι αλλιώς από το ίδιο καρμπόν αντιγράφετε ο ένας τον άλλον– ότι κανείς αξιόλογος δάσκαλος δεν πρέπει να φοβάται την αξιολόγηση. Τόσα ξέρει τόσα λέει. Δείχνει την πλήρη άγνοιά του -που είμαι σίγουρος ότι είναι και δική σας άγνοια- για το πώς αναπαράγεται ο σκοταδισμός στα σχολειά και στα πανεπιστήμια.Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του καλού δάσκαλου Βιολογίας είναι ένας αξιολογητής-επιθεωρητής που αμφισβητεί τον Δαρβίνο ή τα επιστημονικά δεδομένα για τα εμβόλια. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του καλού δάσκαλου Ιστορίας, κυρία Κεραμέως, είναι ένας αξιολογητής που θεωρεί ότι κινητήρια δύναμη της Ιστορίας είναι οι μεγάλοι άνδρες. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του καλού δάσκαλου Μαθηματικών είναι ένας επιθεωρητής-αξιολογητής που προκρίνει την ικανότητα των μαθητών να παπαγαλίζουν αποδείξεις εκατοντάδων θεωρημάτων χωρίς να καταλαβαίνουν τη σημασία τους. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του καλού δάσκαλου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας είναι ένας αξιολογητής με εμμονές στο Συντακτικό, που δεν τον ενδιαφέρει η ερμηνεία των κειμένων ή η φιλοσοφική τους διάσταση. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του καλού δάσκαλου αγγλικών ξέρετε ποιος είναι; Είναι ένας αξιολογητής που μετρά τις επιδόσεις του καθηγητή ανάλογα με τις επιδόσεις των μαθητών στο Lower και στο Proficiency και δεν δίνει δεκάρα για την ικανότητα των μαθητών να επικοινωνούν αποτελεσματικά στα αγγλικά.Για να το πω στη γλώσσα του καλώς εννοούμενου φιλελευθερισμού, όπως το μέγα ερώτημα σε κάθε κοινωνία είναι ποιοι θα μας προστατέψουν από τους προστάτες, στον χώρο της εκπαίδευσης το μέγα ερώτημα όσον αφορά την αξιολόγηση είναι ποιοι θα αξιολογήσουν τους αξιολογητές. Είναι ένα ερώτημα που σας ξεπερνά, κυρία Κεραμέως. Αν θα περάσει μέσα από το μυαλό σας θα λιποθυμήσετε σαν τον Ραν Ταν Πλαν. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό.Κυρία Υπουργέ, ως δάσκαλος που ήμουν επί δεκαετίες απαιτούσα να αξιολογούμαι. Σε πανεπιστήμια τριών ηπείρων αξιολογήθηκα κάθε χρόνο για δεκαετίες και αξιολόγησα. Γνωρίζω, κυρία Κεραμέως, τι σημαίνει αξιολόγηση και σας λέω ότι αυτό που εσείς φέρνετε εδώ δεν έχει καμία σχέση με αξιολόγηση. Πετάξατε στα άρθρα του νομοσχεδίου σας και μια αξιολόγηση για να υπάρχει. Βάλατε τους διευθυντές να αξιολογούν. Πώς; Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κριτήρια, χωρίς ουσία, χωρίς πόρους και βέβαια χωρίς απάντηση στο μέγα ερώτημα «και ποιος θα τους αξιολογήσει αυτούς;».Εμείς θέλουμε αξιολόγηση. Ως δάσκαλος -το ξαναλέω- απαιτούσα να αξιολογούμαι από συναδέλφους μου, με τρόπο όμως ακριβό, όχι φτηνιάρικο σαν  αυτούς που σκαρφίζεστε εσείς. Τι ήθελα; Ήθελα να έρχονται συνάδελφοι με κλήρωση, όπως συνέβαινε σε χώρες που έχω διδάξει, και να παρακολουθούν το μάθημά μου και να με βαθμολογούν στη βάση αυτών που είπα. Ήθελα συνάδελφοι να διαβάζουν τα ερευνητικά μου άρθρα και να με βαθμολογούν στη βάση αυτών που έγραψα, όχι στη βάση φτηνιάρικων ερωτηματολογίων και ποσοτικοποίησης που σκοτώνει την ποιότητα. Αυτό είναι ένα ακριβό σύστημα.Εμείς ως ΜέΡΑ25 είμαστε ξεκάθαροι: Κανένα σώμα επιθεωρητών ή αξιολογητών, διευθυντών ή οτιδήποτε άλλο. Κάθε μόνιμος καθηγητής της μέσης εκπαίδευσης -το ίδιο θα έλεγα και για τα πανεπιστήμια- κάθε καθηγητής ανά οκταετία να περνάει ένα εξάμηνο με το να είναι αξιολογητής συναδέλφων της ή του, σε μια άλλη γωνιά της γης, της επικράτειας, έτσι ώστε να ξέρουν όλοι ότι για ένα εξάμηνο κάθε οκτώ χρόνια θα αξιολογούν τους άλλους όπως οι άλλοι αξιολογούν αυτούς. Αυτό είναι ακριβό σύστημα. Θέλει δουλειά, δημιουργεί όμως μία εκπαιδευτική κοινότητα όπου μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον.Πώς νομίζετε ότι δημοσιεύεται ένα άρθρο στο «Nature» ή στο «Science», που μπορεί να τα έχετε ακούσει ως σημαντικά περιοδικά των θετικών επιστημών ή στο «Econometrica» στον χώρο των οικονομικών; Πώς νομίζετε ότι από τα χίλια που κατατίθενται επιλέγονται τα τρία για δημοσίευση; Όλοι όσοι καταθέτουν άρθρα προς αξιολόγηση κάποια στιγμή είναι και αξιολογητές. Στέλνεις άρθρα σε ένα περιοδικό, σου έρχεται πίσω η αξιολόγησή του, που συνήθως είναι καταδικαστική. Έτσι λειτουργεί ο χώρος του πανεπιστημίου και έτσι πρέπει να είναι. Πρέπει να είναι πολύ σκληρά τα κριτήρια. Όμως κάποια στιγμή σού έρχεται και ένα γράμμα από τον αρχισυντάκτη του ίδιου περιοδικού που σε πετσόκοψε και σου λέει «σας στέλνουμε το τάδε άρθρο να το αξιολογήσετε». Αυτό σημαίνει ακαδημαϊκή κοινότητα. Αυτό θέλει χρήματα, αυτό θέλει οργάνωση. Αυτό θέλει υπουργό που να μην έχει καμία σχέση με κάποια κυρία Κεραμέως.Είναι ψιλά γράμματα αυτά για σας, κυρία Κεραμέως. Εδώ κάθε φορά που έρχεστε αξιολογείστε με ακριβώς το μηδέν (0). Αν υπήρχαν αρνητικοί αριθμοί θα αξιολογούσασταν με αρνητικούς αριθμούς.Θα κλείσω, κύριε Πρόεδρε, απευθυνόμενος όχι στην κυρία Κεραμέως, αλλά σε εσάς, τους Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Θα ήθελα να σας παρακαλέσω για μια στιγμή να βάλουμε στην άκρη όλες τις αντιπαραθέσεις μας, γιατί μας χωρίζουν πολλά -δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό- όμως αρνούμαι να αποδεχθώ ότι δεν μοιραζόμαστε εσείς και εμείς, και θα έλεγα όλο το Κοινοβούλιο, τον θαυμασμό μας για τους μαθητές και τις μαθήτριες που η ζωή τούς έφερε στη δύσκολη θέση να πρέπει να εργάζονται οκτώ και δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα και να φοιτούν το βράδυ σε εσπερινό σχολείο πασχίζοντας να μπουν στο πανεπιστήμιο. Νομίζω ότι τους πονάτε όπως τους πονάμε και εμείς. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.Η πολιτεία ακριβώς επειδή είναι καθολικός ο πόνος γι’ αυτά τα παιδιά –όλες οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα- αναγνωρίζοντας τον αγώνα τους αυτόν είχε προβλέψει για κάθε εκατό θέσεις στο πανεπιστήμιο σε οποιοδήποτε τμήμα να υπάρχει μία θέση για ένα από αυτά τα παιδιά, για έναν από τους απόφοιτους αυτών των εσπερινών σχολειών. Αυτήν την πρόβλεψη του ενός στους εκατό η κυρία Κεραμέως την κατήργησε. Το ξέρετε; Την κατήργησε.Το ΜέΡΑ25 καταθέτουμε ξανά και ξανά -δεν ξέρω πόσες φορές το έχουμε καταθέσει, τέσσερις φορές, πέντε φορές;- την τροπολογία ακύρωσης αυτής της κατάργησης και επαναφοράς του 1% για τους απόφοιτους εσπερινών σχολειών. Στην αιτιολογική μας έκθεση τονίζουμε τρεις σημαντικές παραμέτρους: πρώτον, ότι ο συνδυασμός του ελάχιστου βαθμού εισαγωγής και της κατάργησης του 1% αποτελεί τη χαριστική βολή για αυτά τα παιδιά, δεν θα μπουν ποτέ στο πανεπιστήμιο. Δεύτερον, σε προηγμένες χώρες όπως στη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, που γνωρίζω πάρα πολύ καλά το σύστημα και στην Αυστραλία -είναι συστήματα τα οποία τα ξέρω σαν την παλάμη μου- τα παιδιά που φοιτούν σε εσπερινά σχολειά, που δουλεύουν, πριμοδοτούνται ακόμα πιο γενναιόδωρα κατά τη διάρκεια της εισαγωγικής διαδικασίας. Τρίτον, ότι εδώ στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα τουλάχιστον του Πανεπιστημίου Αθηνών, που τα ξέρω καλά, από τα παιδιά που έμπαιναν με αυτό το 1% από τα εσπερινά σχολεία το ποσοστό αποφοίτησής τους αλλά και αριστείας τους στο πανεπιστήμιο ήταν το μεγαλύτερο ποσοστό από όλες τις άλλες ομάδες φοιτητών.Και η κυρία Κεραμέως απορρίπτει την τροπολογία μας ξανά και ξανά! Μόνο ένας βαθύς μισανθρωπισμός μπορεί να το εξηγήσει αυτό.  Γι’ αυτό δεν απευθύνομαι στην κυρία Κεραμέως, απευθύνομαι σε σας απευθείας. Τουλάχιστον σε αυτό επιβληθείτε. Απαιτήστε την αποδοχή της τροπολογίας μας. Επαναφέρετε το 1% για τα παιδιά των εσπερινών. Είτε εσείς θα μαζέψετε την κυρία Κεραμέως είτε εκείνη θα σας κάνει συνενόχους της. Είναι επιλογή σας. Κάντε τη.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.

The post Προς Κεραμέως: “Είστε για την Παιδεία ότι το ΤΑΙΠΕΔ για την Δημόσια Περιουσία!” appeared first on Yanis Varoufakis.

Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.5: Απαντώντας σε 10 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας

Στο 5ο «Πρόσωπο με Πρόσωπο» απαντώ σε 10 νέες ερωτήσεις σας:0:0:16 – Καταστολή και αυταρχισμός της κυβέρνησης κατά το δοκούν 0:2:38 – Απλή αναλογική και προεκλογικές ή μετεκλογικές συνεργασίες 0:6:27 – Πιθανά χαρακτηριστικά μιας κοινωνικής επανάστασης το 2021 0:10:09 – Τα κόμματα καρτέλ που κυριαρχούν στο κοινοβούλιο 0:11:37 – Το voucher των 150 ευρώ στη νεολαία για να εμβολιαστεί 0:13:48 – Η διάκριση των εξουσιών 0:16:43 – Επανασχεδιασμός της εκπαίδευσης 0:19:20 – Φοροδιαφυγή 0:23:34 – Το φεμινιστικό κίνημα και το Συνέδριο του ΜέΡΑ25 0:25:30 – ΕλληνοτουρκικάΗ ιδέα απλή: Παρακάμπτουμε τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Απαντώ, χωρίς φίλτρο, τις ερωτήσεις που εσύ μας στέλνεις με ένα βίντεο του ενός λεπτού. Εδώ οι απαντήσεις σε οκτώ νέες ερωτήσεις, στο “2ο επεισόδιο”. Στείλε μας τη δική σου βιντεο-ερώτηση ως εξής:Ο τρόπος είναι απλός:Βιντεοσκόπησε την ερώτησή σου με το κινητό, τον υπολογιστή ή την κάμερά σου σε landscape mode.Φρόντισε να είναι καθαρός ο ήχος σου. Προσπαθούμε να αποφύγουμε πολυσύχναστα μέρη, όπου οι γύρω θόρυβοι μπορεί να αποσπούν την προσοχή από την ερώτησή σου.Στην αρχή του βίντεο, δήλωσε το όνομα και την ιδιότητά σου.Η διάρκεια του βίντεο δεν πρέπει να υπερβαίνει το ένα λεπτό. Ερωτήσεις με διάρκεια πάνω από ένα λεπτό, δεν μπορούν δυστυχώς να γίνουν δεκτές.Μπορείς να παρακολουθήσεις ένα παράδειγμα ερώτησης εδώ.Αμέσως μετά, μπορείς να στείλεις το βίντεό σου, με τις παρακάτω free πλατφόρμεςwetransfer.comdatatransfer.grfromsmash.comστο email: face2face@mera25.gr.Ο τρόπος αποστολής του βίντεο είναι απλός: συμπληρώνεις το email σου και το email αποστολής και πατάς send, transfer ή share.Αυτό ήταν! Εμείς παραλαμβάνουμε την ερώτησή σου και σου απαντάμε ότι την λάβαμε.

The post Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.5: Απαντώντας σε 10 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας appeared first on Yanis Varoufakis.

What political lessons can we learn from football? A lively chat with Brian Eno, Ken Loach & Roger Waters (plus a short text on the politics of football)

On this, the 6th edition of LET’S TALK IT OVER, the whole gang (Brian Eno, Ken Loach, Yanis Varoufakis & Roger Waters, chaired as always by Frank Barat) is on stage – to chat about lessons progressives must/can learn from… football. It turned out a fun, and possibly, insightful, hour. Whatever the quality of our musings (which I leave to use to judge), there were also two funny moments:When Ken Loach was stood on his head, reminding us lefties of what Marx did to Hegel: And when Mowgli decided I had said enough and it was time to take him to the beach:

After our chat was over, I felt sufficiently inspired after our chat to put down some of the thoughts I had tried to express. For what they are worth, here they are:Contemporary societies, comprising atomised persons, deny men and women the experience of solidarity. Importantly, football is the last bastion of solidarity. It actually provides solidarity in oodles, sometimes to the point of shared frenzy.And, yes, it is the beautiful game. Football’s beauty at times reaches the heights of an art that can take your breath away.Moreover, football offers excitement, a simulation of bloody war, or at least skirmishes that would otherwise cause the police to step in. It provides people with an opportunity to experience tribal rituals and, at once, community festivals. It even brings on moments of ancient Greek tragedy – in the form of the penalty shootouts English fans know so well.And then there is the special relationship between fans and players – a unique relationship that ordinary people cannot have with Hollywood stars or outsized basketball players: footballers look and sound very much like them. And that’s why they celebrate them: as their alter egos.Football is also a little like Greek or Catholic Easter: It is uniquely able to bring under the same roof fascists and the leftists they seek to exterminate. On the terraces, we find neofascist white supremacists and Marxist trades unionists. On the pitch, sophisticated leftists like Socrates and Cantona and Tory icons like David Beckham.Time for a personal story: I was ten. It was 1971. Panathinaikos was playing Red Star Belgrade in Athens in the European Championships semifinals – which they won, earning a place in the final, at Wembley versus Ajax.  Those were bleak days in the midst of the fascist dictatorship (1967-1974). Our fascist rulers were in the stadium, cheering. I remember watching the match in television with my mother, both of us cheering the Greek team’s victory despite knowing full well that at a stone’s throw distance from the stadium there was a torture chamber (run by ESA, the feared military police) were democrats were being tortured and maimed, including my mum’s brother. I mention this story as the best example I can think of the paradox that is football.Football is too complicated politically to portray in black and white terms. Yes, football affords the working class the illusion that their rituals are better than the bourgeoisie’s. But, beware: this is NOT a revolutionary feeling, but one that makes exploited workers more willing, even enthusiastic, to endure their exploitation – it makes them more reluctant to become agents of change.Even worse, football is a breeding ground for outraged populism – recall the recent revolt against corporate bastards who tried to take over the beautiful game with their plans for a Superleague. The same fans who celebrate when a rich bastard buys their club and promises to spend millions to buy star players!Yes, football is the opium of the people. But, like the most effective mind-altering drugs, football offers humans invaluable comfort in the midst of a cruel social order – and it captures much that is human. Because I agree with Karl Marx who once said that ‘Nothing human is alien to me”, I feel I have no right to be a stranger to football.So, with this excuse, let me declare my undying commitment to Panionios, my struggling Greek team founded by refugees who arrived here in 1922. And let me finish with a “Come on you Reds”, meaning both socialists and Liverpool, an association whose credibility we owe to that great socialist Bill Shankly.

The post What political lessons can we learn from football? A lively chat with Brian Eno, Ken Loach & Roger Waters (plus a short text on the politics of football) appeared first on Yanis Varoufakis.

1η Ιουλίου 2021: Η στιγμή που, πίσω από την πλάτη των πολιτών, ψηφίστηκε το 5ο Μνημόνιο

«Δέσατε την χώρα στο 5ο Μνημόνιο», είχα πει στον κ. Μητσοτάκη την 9η Απριλίου του 2020. Γιατί είχα προβεί σε τόσο σκληρή δήλωση τόσο νωρίς στην πανδημία; Επειδή την προηγουμένη, δια στόματος ΥπΟικ εντός της Βουλής, η κυβέρνηση απεμπόλησε το δικαίωμα στο βέτο εντός του Eurogroup που θα ακολουθούσε, επιτρέποντας στο Βερολίνο να «δολοφονήσει» την πιθανότητα αναδιάρθρωσης του χρέους μας (είτε μέσω ευρωομόλογου είτε με άλλους τρόπους) – δηλαδή την μοναδική ευκαιρία το νέο χρέος που θα έφερνε η πανδημία να μην φέρει νέα λιτότητα, δηλαδή 50 Μνημόνιο.

«Μόλις αυτο-ακυρωθήκατε κε Σταϊκούρα!”, 8η Απριλίου 2020«Με απλά λόγια», συμπέρανα, «ο ΥπΟικ σηματοδότησε στη Γερμανία και στην Ολλανδία την συνθηκολόγηση της ελληνικής κυβέρνησης με το 5ο Μνημόνιο πριν ακόμα ξεκινήσει το Eurogroup – στο οποίο, έτσι, προσήλθε ως θλιβερός παρατηρητής.»Δεκατρείς μήνες μετά, την 1η Ιουλίου 2020, σιωπηλά, ύπουλα, και πίσω από την πλάτη των πολιτών, η κυβέρνηση μας επιβεβαίωσε. Πως; Φέρνοντας στη Βουλή το 5ο Μνημόνιο με τον τίτλο «Μεσοπρόθεσμο». Μπορεί να μην το ονόμασαν 5ο Μνημόνιο, επιλέγοντας να μιμηθούν πλήρως τον κ. Τσίπρα που το 4ο Μνημόνιο του Αυγούστου του 2018 το ονόμασε… Μεταμνημόνιο ή Έξοδο από το Μνημόνιο. Κατά ένα χυδαίο τρόπο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη απεδείχθη εντιμότερη: Η επιλογή να περάσει το 5ο Μνημόνιο ως «Μεσοπρόθεσμο» παραπέμπει στην σκοτεινότερη περίοδο των πρώτων δύο Μνημονίων – τον Ιούνιο του 2011.

[Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία μου στη Βουλή που εξηγούν τα πιο πάνω.]

Από τον χημικό πόλεμο του Ιουνίου 2011 στο 5ο Μνημόνιο σήμεραΘέλω να σας θυμίσω ότι ο μήνας που έφυγε (Ιούνιος 2021) χθες είχε μία δεκαετή επέτειο. Θυμάστε το Μεσοπρόθεσμο του ΠΑΣΟΚ που πέρασε τον Ιούνιο του 2011, μετά από τον χημικό πόλεμο εναντίον των Αγανακτισμένων, εναντίον των διαδηλωτών της Πλατείας Συντάγματος; Ποτέ την ιστορία μας δεν είχε χρησιμοποιήσει η Αστυνομία τόσο τεράστιες ποσότητες χημικών εναντίον διαδηλωτών. Ποιο είναι το πικρό μάθημα του Μεσοπρόθεσμου του 2011; Ότι το «Κάτσε καλά» στον πτωχευμένο λαό, ακόμα κι αν κάτσει καλά ο πτωχευμένος λαός, δεν βοηθάει.Όταν μπήκαμε στα μνημόνια το 2009-2010 είχαμε εισόδημα 237 και χρέος 300. Το 2014 έκλεισε με εισόδημα 177, δηλαδή από τα 237 στα 177. Στο μεταξύ, από το 2010 στο 2014, το χρέος είχε πάει από τα 300 στα 320. Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία του Μεσοπρόθεσμου του 2011.

Μετά τη συνθηκολόγηση του κ. Τσίπρα, με το 3ο Μνημόνιο του καλοκαιριού του 2015 και του 4ου το καλοκαιριού του 2018, η ψαλίδα μεγάλωσε, η Χρεοδουλοπαροικία βάθυνε, τα τείχη της ψήλωσαν, ο λαός μπήκε βαθύτερα στη φυλακή του χρέους. Η σταθεροποίηση του εθνικού εισοδήματος (2017-18) έγινε σε πολύ χαμηλά επίπεδα ενώ από τα τέλη του 2019, πριν την πανδημία, το εισόδημα πήρε και πάλι την κατιούσα. Στο μεταξύ η ψαλίδα με το χρέος αύξανε ραγδαία πολύ πριν την πανδημία. Κι όταν η πανδημία χτύπησε, το 5ο Μνημόνιο ήταν δεδομένο – όπως μόνο το ΜέΡΑ25 φώναζε  από την αρχή της καραντίνας.Ας έρθω στην ουσία: Εμείς προειδοποιούσαμε από την Άνοιξη του 2020 ότι, απο την  στιγμή που ο κ. Μητσοτάκης “πούλησε” το βέτο του, ήταν θέμα χρόνου να του επιβάλουν νέο πακέτο λιτότητας και νέα «χρηματοδότηση» -σε εισαγωγικά- μετακύληση του χρέους. Σήμερα, 1η Ιουλίου, ήρθε η επιβεβαίωση με το Μεσοπρόθεσμο Μητσοτάκη, 10 χρόνια μετά το Μεσοπρόθεσμο Παπανδρέου το οποίο μετέτρεψε την Ελλάδα σε Χρεοδουλοπαροικία.Γιατί το ονομάζουμε Μνημόνιο; Τί σημαίνει Μνημόνιο;Βλέπω τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να με κοιτάνε με απορία. Έχουν πείσει, δυστυχώς, τον εαυτό τους ότι ο κ. Τσίπρας κατήργησε τα μνημόνια, ότι μας έβγαλε από αυτά. Όμως τα μνημόνια δεν έφυγαν επειδή κάποιοι αποφάσισαν να τα ονομάσουν αλλιώς! Ας είμαστε σοβαροί. Τι είναι μνημόνιο; Τι σημαίνει μνημόνιο;Το «Μνημόνιο» σημαίνει δύο πράγματα: Χρεοκοπημένο κράτος, το οποίο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος του χωρίς είτε νέα δάνεια της τρόικας είτε επιμήκυνση παλαιότερων δανείων της τρόικαςΌρους λιτότητας που επιβάλλονται στο χρεοκοπημένο κράτος από την τρόικα για να το “βοηθήσουν” να προσποιείται ότι εξυπηρετεί το χρέος του (είτε με νέα δάνεια είτε με επιμήκυνση παλαιότερων δανείων)Το ότι το ελληνικό κράτος πληροί και τις 2 πιο πάνω προϋποθέσεις είναι ξεκάθαρο – μόνο το 2021 το ΥπΟικ πρέπει να αποπληρώσει 11,5 δις ευρώ σε δανειστές – κάτι που θα ήταν αδύνατον χωρίς την τρόικα. Περαιτέρω, με την πανδημία να ρίχνει το ΑΕΠ κατά 20 δις και να φουσκώνει το χρέος κατά 40 δις, το κράτος μας πληροί ακόμα περισσότερο τις 2 πιο πάνω προϋποθέσεις για να θεωρείται… μνημονιακό!Η νέα Λιτότητα του 5ου Μνημονίου είναι εδώ!Απόδειξη ότι τα πιο πάνω είναι δεδομένα, κι όχι απλά απόψεις του ΜέΡΑ25, είναι το ίδιο το Μεσοπρόθεσμο Μητσοτάκη που ψηφίστηκε την 1η Ιουλίου 2021. Συγκεκριμένα, προβλέπει πρωτογενές πλεόνασμα περίπου 4% (3,7%) από το 2025 και μετά. Να η υπερμεγέθης λιτότητα του 5ου Μνημονίου!Όπως το ΜέΡΑ25 προειδοποιεί χρόνια τώρα, χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους, χωρίς ένα πραγματικό ευρωομόλογο που θα μεταφέρει ένα κομμάτι χρέους από τους «ώμους» του κράτους μας ή της Ιταλίας, της Ισπανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η προσποίηση ότι το Δημόσιο θα αποπληρώνει το χρέος ισοδυναμεί με Μνημόνιο- Μεσοπρόθεσμο που επιβάλει στόχους εξοντωτικών, «ματωμένων» όπως λέει το ΚΚΕ, πλεονασμάτων.Τι σημαίνει πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,7% του ΑΕΠ; Σημαίνει πρωτογενές έλλειμμα 3,7% του ιδιωτικού τομέα (καθώς, εξ ορισμού, το δημόσιο πλεόνασμα ισούται με το ιδιωτικό έλλειμμα), δηλαδή των μικρομεσαίων που δεν μπορούν να γλυτώνουν την εφορία (αντίθετα με τα αρπακτικά) και που δεν εισπράτουν την γενναιοδωρία του κράτους προς την Fraport, την Aegean, και τους λογής-λογής ολιγάρχες. Όπως είπα στον ΥπΟικ στη Βουλή:«Θα βάλετε το μακρύ χέρι σας, της ΑΑΔΕ, που δεν σας ανήκει κιόλας (και κάνει ό,τι θέλει εκ μέρους της τρόικας στην οποία ανήκει), στις τσέπες των πιο αδύναμων ανθρώπων και θα τους αποσπάσετε το 3,7% του ΑΕΠ!»Τους θύμισα ακόμα ότι στις εκλογές του 2019 ο κ. Μητσοτάκης παραδεχόταν πως το 2,2% πρωτογενές πλεόνασμα στο οποίο είχε δεσμεύσει ο κ. Τσίπρας τη χώρα μέχρι το 2060 δεν ήταν βιώσιμο. Κι έλεγε ότι θα πάει στις Βρυξέλλες να διαπραγματευτεί τη μείωσή του κάτω από το 2,2%. Και τί έκανε; Κάτι πολύ χειρότερο από το τίποτα! Όχι μόνο δεν διαπραγματεύτηκε τη μείωσή του κάτω από το 2,2% αλλά νομοθέτησε 5ο Μνημόνιο-Μεσοπρόθεσμο με 3,7% πρωτογενές.Εν κατακλείδι, χωρίς να το μάθουν οι πολίτες, από την 1η Ιουλίου του 2021 ζουν κάτω από το νέο, το 5ο Μνημόνιο, υπό συνθήκες βαθύτερης ακόμα λιτότητας.Μα δεν θα μας σώσει το «Ταμείο Ανάκαμψης»;Η μόνιμη απάντηση κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ είναι: «Το Ταμείο Ανάκαμψης έρχεται, να το αξιοποιήσουμε».Μόνο το ΜέΡΑ25 απαντά: Τα χρήματα είναι αρκετά για να πλουτίσουν ακόμα πιο πολύ οι λίγοι αλλά είναι ασήμαντα για να αποσοβήσουν την νέα λιτότητα και να στηρίξουν την πλειοψηφία που υποφέρει.Μόνο το ΜέΡΑ25 ξεκαθαρίζει ότι το Ταμείο Ανάκαμψης δεν είναι απλά πολύ μικρό αλλά θα αποδειχθεί, από την μία, η πηγή των επόμενων μεγάλων σκανδάλων εδώ στην Ελλάδα και, από την άλλη, ένας μηχανισμός ταξικού πολέμου εναντίον της πλειοψηφίας των εργαζόμενων σε κάθε χώρα της ΕΕ. Ας μείνουμε όμως στα δικά μας. Η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, άντε να έρθουν 14-15 δισεκατομμύρια ενισχύσεων (τα δάνεια δεν μετράνε!) μέχρι το 2025. Όμως, ο στόχος τους στο Μεσοπρόθεσμο είναι ότι μέχρι το 2025 θα έχουν βγάλει πρωτογενές πλεόνασμα 16 δισεκατομμυρίων – δηλαδή θα έχουν απομυζήσει από τους μικρομεσαίους 16 δις την ίδια εποχή που θα δίνουν, από το Ταμείο Ανάκαμψης 14-15 δισεκατομμύρια ενισχύσεων στους ημέτερους. [Το ίδιο το Μεσοπρόθεσμο (δηλαδή το 5ο Μνημόνιο) το παραδέχεται: Προβλέπει 16% αύξηση φορολογικών εσόδων μεταξύ του 2019 και του 2025 ενώ οι δαπάνες από φέτος μέχρι το 2025 θα μειωθούν 9%.]  Χρειάζεται να προσθέσω κάτι; Δεν νομίζω! Το Ταμείο Ανάκαμψης είναι αναμφισβήτητα μακροοικονομικά ασήμαντο και ταξικά τοξικό. ΜέΡΑ25: Ήρεμο πάθος για την απόδραση από την ΧρεοδουλοπαροικίαΑπό το Μεσοπρόθεσμο του 2011 και τον χημικό πόλεμο εκείνου του Ιουνίου φτάσαμε στο 5ο Μνημόνιο του φετινού καλοκαιριού. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τα Μνημόνια είναι ότι… δεν δουλεύουν. Η συνθηκολόγηση σε αυτά, είτε είναι με δεξιό είτε με “αριστερό” πρόσημο, απλά βαθαίνει την Χρεοδουλοπαροικία και ακυρώνει τη βιωσιμότητα του λαού. Αυτή είναι η αβάσταχτη συνέπεια της ανεύθυνης υπακοής, που η πανδημία κάνει ακόμα πιο αβάστακτη.Βέβαια, δεν είναι όλοι στην ίδια μοίρα. Κάθε φορά, ακόμα και στην Κατοχή, που ο λαός βογκά, κάποιοι κερδίζουν. Υπολογίζω ότι ένα 5% του ελληνικού λαού -οι πιο πλούσιοι- κέρδισαν από τα μνημόνια και κερδίζουν πολύ περισσότερα σήμερα με τις επιδοτήσεις, το ξεπούλημα των πάντων και, βέβαια, τις πωλήσεις των «κόκκινων» δανείων – ακριβώς, όπως τα αρπακτικά τρέφονται από τις σάρκες ενός ημιθανούς πτώματος.Αυτό το 5% με το Ταμείο Ανάκαμψης θα γίνει 15%. Θα υπάρξει δηλαδή άλλο ένα 10% του ελληνικού πληθυσμού που κάτι θα κερδίσει. Κάποιοι πολύ περισσότερο από άλλους, αλλά κάτι θα κερδίσουν. Το 85% του ελληνικού λαού είναι καταδικασμένο στη δυστοπική διαδικασία που ξεκίνησε από το 2010.Ευτυχώς, η ζωή δεν το βάζει κάτω. Ξαποσταίνει μόνο, όπως συνέβη και μετά τον χημικό πόλεμο της Πλατείας Συντάγματος το 2011, όταν δεν ξαναγύρισαν οι Αγανακτισμένοι στην Πλατεία. Αυτό δεν σήμαινε, όμως, ότι η ελληνική κοινωνία δεν είχε τη δυνατότητα 4 χρόνια αργότερα να ξεσηκωθεί και να πετάξει ένα μεγαλειώδες 62% «όχι» στη λογική της Χρεοδουλοπαροικίας. ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛΛ επέλεξαν να ενστερνιστούν τη λογική των νέων κατακτητών. Να λιβανίζουν τον Ντράγκι και τον Ρέγκλιγκ. Να “σώζουν” την χώρα σκύβοντας το κεφάλι στην τρόικα.Το ΜέΡΑ25 είμαστε εδώ με ένα στόχο: Να διατηρήσουμε ένα ήρεμο πάθος για τους πολλούς, για το 85% εκεί έξω εκ μέρους των οποίων τα βάζουμε με την Χρεοδουλοπαροικία έως ότου η υπεύθυνη ανυπακοή ξαναγράψει ιστορία.

The post 1η Ιουλίου 2021: Η στιγμή που, πίσω από την πλάτη των πολιτών, ψηφίστηκε το 5ο Μνημόνιο appeared first on Yanis Varoufakis.

«Σκληρό Μαρκάρισμα Νο.5» από τον Άρη Χατζηστεφάνου

Χωρίς απαγορευμένες ή υπαγορευμένες ερωτήσεις. Χωρίς ταμπού θέματα ή προσυμφωνημένες ατζέντες. Συνεντεύξεις όπως πρέπει να γίνονται. Ο Άρης Χατζηστεφάνου κάνει «σκληρό μαρκάρισμα» στον Γιάνη Βαρουφάκη συζητώντας από το κίνημα BDS για το μποϊκοτάζ του Ισραήλ και το ισραηλινό απαρτχάιντ μέχρι τα ζητήματα της πανδημίας, των εμβολίων, της παγκόσμιας διάθεσής τους και της κερδοφορίας των φαρμακευτικών, θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης και χρέους, της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, του Bitcoin, της κλιματικής αλλαγής και της ενεργειακής μετάβασης.

 

The post «Σκληρό Μαρκάρισμα Νο.5» από τον Άρη Χατζηστεφάνου appeared first on Yanis Varoufakis.

From the creation of DiEM25 to Technofeudalism’s takeover during the pandemic – in conversation with The Cambridge Journal of LAW, POLITICS & ART

To read the interview pdf form, click here

Click here for the Journal’s site.

The post From the creation of DiEM25 to Technofeudalism’s takeover during the pandemic – in conversation with The Cambridge Journal of LAW, POLITICS & ART appeared first on Yanis Varoufakis.

Central bank independence is a myth. What about green central banking? – op-ed in Green Central Banking

Last week the ECB announced its new policy of ‘going green’. How can a conventional central bank do this? Only by discriminating against bonds and equities issued by companies damaging the environment that it accepts as collateral, or which it buys, in return for loans ‘greening’ its  purchase/acceptance policy. Is ‘green central banking’ a move in the right direction? Or is it a sign of desperate times?The very fact we’re discussing the idea of green central banking is a reminder that we live in desperate times. It demonstrates that good people, who care passionately about the green transition, have given up hope of living in functioning democracies willing and able to pursue our common interest.Since the 1970s, our Western regimes have adopted the mantle of central bank independence. Independence from what? From grubby politicians eager to use the central bank’s printing presses to feather their nests, comes the standard answer. Which, in practice, means independence from parliament.But this also places highly political decisions (for instance, an increase in interest rates that shifts power from debtors to creditors, or the purchase of an energy company’s bonds) beyond the reach of the demos and into the hands of an oligarchy which has traditionally profited from policies destroying the planet. Indeed, every time political decisions are disguised as technical ones and removed from the democratic realm, the result is toxic policies and economic failure.While I am heartened by the recent urgency to enlist monetary policy in the pursuit of the green transition, what fills my heart with sadness is that all the recent talk of ‘greening’ central banks is unaccompanied by any challenge to the notion of central bank independence.Depoliticising political decisionsJust like monetary policies, green policies are – and can never be anything other than – political choices. Whether we introduce a carbon tax or divest from fossil fuels or boost nuclear energy, every such decision has different effects on different people, communities and social classes. They are political through and through. To leave both monetary and green policies to nominally independent central banks is, effectively, to subcontract every decision that matters to the oligarchy to which central banks are beholden.In reality, what has been happening is that since the 1970s central bank independence has been an excuse for formally depoliticising political decisions. In other words, of intentionally shrinking democracy and ditching the notion that crucial political decisions must be reached democratically.Central banks can never be, and have never been, independent. Their legal independence has simply bolstered their dependence on bankers, on creditors, on multinational corporate interests. To place one’s hopes of a green transition on these same central banks is to legitimise the dwindling of democracy while turning citizens into denizens pleading with central bankers to save the planet on their behalf.Understandably, central bankers like Christine Lagarde, president of the European Central Bank (ECB), cannot come out into the open to challenge basic articles of the charters that bind them professionally and legally. Being legally bound to not criticise central bank independence, it is natural for them to express any concern they have for the planet by seeking to ‘green’ their institution’s practices – for instance, to rule out collateral bonds that were used to finance lignite-powered electricity generation.But for democrats keen to push for the green transition, it is logically and ethically impermissible to go on and on about the importance of ‘greening’ our central banks while staying mute on the antidemocratic travesty that is a pretence to central bank independence.One may counterargue that, be that as it may, we are saddled with central banks whose charters are what they are. Given the climate emergency, can we afford to waste years debating new charters and fresh mandates for our central banks? Should we not do whatever it takes in the short term, within existing central bank charters, to discourage pollution and bolster green investments?Yes, of course we should. Central banks must be pressed immediately into the service of the task in hand. Except this cannot and should not be done by having them apply political or environmental criteria to their lending practices, including quantitative easing.Modifying the ECB’s mandateTo illustrate my point, compare and contrast two approaches for using the ECB’s firepower in pursuit of a genuine European green new deal.One approach, which I refer to as ‘collateral tinkering’, is to tamper with the ECB’s collateral rulebook, by linking the haircut it applies to collateral corporate bonds to the carbon footprint of the relevant corporation. For instance, lending only 40% of an ExxonMobil bond posted as collateral, but raising this to 70% if the oil giant mothballs all future drilling projects.The problem with this is threefold: legal, political and practical. Legally, the ECB’s mandate as specified in its charter must be extended beyond its current mono-commitment to price stability – a task that will involve 27 parliaments agreeing to a new charter.But, even if this obstacle can be overcome or sidestepped, and everyone turns a blind eye to the new collateral rules, the political problem remains: who will decide which haircut applies to which bond? Subcontracting such a colossal political decision to unelected central bankers would constitute democracy’s last straw.And then there is the question of the policy’s impracticality: how can the ECB monitor that ExxonMobil will make best green use of the funds it receives, courtesy of divesting from future oil drilling and securing a smaller haircut for its bonds? What can the ECB do if, say, it discovers that ExxonMobil took the money and, instead of investing into solar or wind, used it to buy back its own shares? The answer is depressingly little.Forging an EIB-ECB allianceThe second approach is to leave the ECB’s charter alone (for now at least), but have the EU Council announce that it is instructing the European Investment Bank to issue new bonds annually to the tune of 5% of EU GDP to fund the green transition. As the ECB is already buying as many EIB bonds as it can find, legally within its existing charter, this announcement effectively forges an EIB-ECB alliance.A casual statement by the ECB that it will continue to purchase EIB bonds will ensure that, without a cent of new taxes, the EU now has 5% of its GDP to invest annually directly into green energy, transport, agriculture and heavy industry. This will allow the EU to channel real money into green investments of our governments’ collective choice. No ECB charter changes, no collateral tinkering, just immediate green action.While this move would not democratise the ECB in itself (that would have to come later), it would limit the ECB’s political decision-making and assign the selection of green projects to elected politicians at the EU Council and the European Parliament.And yet we hear nothing of an EIB-ECB Alliance – such a move would be legal and most effective in harnessing the ECB’s firepower to Europe’s green transition. But our ears are buzzing with all the talk about green central banking relying on legally suspect and practically inefficient ‘collateral tinkering’.Why? Because the powers-that-be are prepared to sacrifice the Earth before they allow for the re-democratisation of political decisions it took them so long to take off the demos’ hands.

For the original site of GREEN CENTRAL BANKING see here

The post Central bank independence is a myth. What about green central banking? – op-ed in Green Central Banking appeared first on Yanis Varoufakis.

Open Letter to Joe Biden by 95 Greek MPs: “Drop all charges against Julian Assange!”

As part of the international mobilisation to apply pressure on the US government to end the persecution of Julian Assange, MeRA25 invited members of Greece’s Parliament to co-sign the letter below, addressed to President Biden.The letter reminds the US President that, as Obama’s Vice-President, he took the decision not to prosecute Julian. Indeed, the prosecution – and request to the UK authorities that he be extradited to the US – went ahead under President Trump. The letter also reminds Mr Biden that Julian is fading daily in solitary confinement because his Department of Justice chose to appeal a British court’s verdict not to extradite him to the US – and, thus, calls upon him to drop all charges and rescind Julian’s persecution.Similar letters have been sent to the US President by British and Australian MPs, including some representing the two countries’ conservative parties. In this spirit, MeRA25 invited MPs from all wings of Greece’s Parliament to join its 9 MPs as co-signatories – an invitation that SYRIZA MPs accepted. [Nb. Conservative New Democracy and the former PASOK party did not reply, while the Communist Party of Greece refused the request.]The significance of freeing Julian and ending his persecution cannot be overstated. By subjecting him to a slow death, the powers behind his incarceration are targeting the right of Europeans and Americans to know about the crimes perpetrated in their name and behind their back by their governments, with the help of corporates.The struggle to free Julian is also a struggle to prevent the dying of the last hope that barbarism can be resisted.LETTER TO PRESIDENT BIDEN 

 

The post Open Letter to Joe Biden by 95 Greek MPs: “Drop all charges against Julian Assange!” appeared first on Yanis Varoufakis.

Techno-Feudalism Is Taking Over – Project Syndicate op-ed

This is how capitalism ends: not with a revolutionary bang, but with an evolutionary whimper. Just as it displaced feudalism gradually, surreptitiously, until one day the bulk of human relations were market-based and feudalism was swept away, so capitalism today is being toppled by a new economic mode: techno-feudalism.This is a large claim that comes on the heels of many premature forecasts of capitalism’s demise, especially from the left. But this time it may well be trueThe clues have been visible for a while. Bond and share prices, which should be moving in sharply opposite directions, have been skyrocketing in unison, occasionally falling but always in lockstep. Similarly, the cost of capital (the return demanded to own a security) should be falling with volatility; instead, it has been rising as future returns become more uncertain.Perhaps the clearest sign that something serious is afoot appeared on August 12 last year. On that day, we learned that, in the first seven months of 2020, the United Kingdom’s national income had tanked by over 20%, well above even the direst predictions. A few minutes later, the London Stock Exchange jumped by more than 2%. Nothing comparable had ever occurred. Finance had become fully decoupled from the real economy.3But do these unprecedented developments really mean that we no longer live under capitalism? After all, capitalism has undergone fundamental transformations before. Should we not simply prepare ourselves for its latest incarnation? No, I do not think so. What we are experiencing is not merely another metamorphosis of capitalism. It is something more profound and worrisome.Yes, capitalism has undergone extreme makeovers at least twice since the late nineteenth century. Its first major transformation, from its competitive guise to oligopoly, occurred with the second industrial revolution, when electromagnetism ushered in the large networked corporations and the megabanks necessary to finance them. Ford, Edison, and Krupp replaced Adam Smith’s baker, brewer, and butcher as history’s prime movers. The ensuing boisterous cycle of mega-debts and mega-returns eventually led to the crash of 1929, the New Deal, and, after World War II, the Bretton Woods system – which, with all its constraints on finance, provided a rare period of stability.The end of Bretton Woods in 1971 unleashed capitalism’s second transformation. As America’s growing trade deficit became the world’s provider of aggregate demand – sucking in the net exports of Germany, Japan, and, later, China – the US powered capitalism’s most energetic globalization phase, with a steady flow of German, Japanese, and, later, Chinese profits back into Wall Street financing it all.To play their role, however, Wall Street functionaries demanded emancipation from all of the New Deal and Bretton Woods constraints. With deregulation, oligopolistic capitalism morphed into financialized capitalism. Just as Ford, Edison, and Krupp had replaced Smith’s baker, brewer, and butcher, capitalism’s new protagonists were Goldman Sachs, JP Morgan, and Lehman Brothers.While these radical transformations had momentous repercussions (the Great Depression, WWII, the Great Recession, and the post-2009 Long Stagnation), they did not alter capitalism’s main feature: a system driven by private profit and rents extracted through some market.Yes, the transition from Smithian to oligopoly capitalism boosted profits inordinately and allowed conglomerates to use their massive market power (that is, their newfound freedom from competition) to extract large rents from consumers. Yes, Wall Street extracted rents from society by market-based forms of daylight robbery. Nevertheless, both oligopoly and financialized capitalism were driven by private profits boosted by rents extracted through some market – one cornered by, say, General Electric or Coca-Cola, or conjured up by Goldman Sachs.Then, after 2008, everything changed. Ever since the G7’s central banks coalesced in April 2009 to use their money printing capacity to re-float global finance, a deep discontinuity emerged. Today, the global economy is powered by the constant generation of central bank money, not by private profit. Meanwhile, value extraction has increasingly shifted away from markets and onto digital platforms, like Facebook and Amazon, which no longer operate like oligopolistic firms, but rather like private fiefdoms or estates.That central banks’ balance sheets, not profits, power the economic system explains what happened on August 12, 2020. Upon hearing the grim news, financiers thought: “Great! The Bank of England, panicking, will print even more pounds and channel them to us. Time to buy shares!” All over the West, central banks print money that financiers lend to corporations, which then use it to buy back their shares (whose prices have decoupled from profits). Meanwhile, digital platforms have replaced markets as the locus of private wealth extraction. For the first time in history, almost everyone produces for free the capital stock of large corporations. That is what it means to upload stuff on Facebook or move around while linked to Google Maps.It is not, of course, that traditional capitalist sectors have disappeared. In the early nineteenth century, many feudal relations remained intact, but capitalist relations had begun to dominate. Today, capitalist relations remain intact, but techno-feudalist relations have begun to overtake them.If I am right, every stimulus program is bound to be at once too large and too small. No interest rate will ever be consistent with full employment without precipitating sequential corporate bankruptcies. And class-based politics in which parties favoring capital compete against parties closer to labor is finishedBut while capitalism may end with a whimper, the bang may soon follow. If those on the receiving end of techno-feudal exploitation and mind-numbing inequality find a collective voice, it is bound to be very loud.

The post Techno-Feudalism Is Taking Over – Project Syndicate op-ed appeared first on Yanis Varoufakis.