Yanis Varoufakis's Blog, page 31

Μπορεί η μετακαπιταλιστική, συνεταιριστική επιχείρηση να πετύχει χωρίς αφεντικά-μάνατζερς; Το mέta φιλοξενεί τον συνεχιζόμενο διάλογο μου με τον Michael Albert

Δυστυχώς, έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε ότι σε μια επιχείρηση τα αφεντικά (πιο ευγενικά οι μάνατζερς) είναι εκ των ων ουκ άνευ. Είναι όμως; Στον καπιταλισμό, προφανώς. Σε συνεταιριστικές, συμμετοχικές επιχειρήσεις που ανήκουν σε κάθε ένα, σε κάθε μία, που εργάζονται σε αυτήν; Χρειαζόμαστε μάνατζερς και σε αυτές; Ή μήπως τελικά μπορούμε να φανταστούμε επιχειρήσεις που δουλεύουν ρολόι χωρίς μάνατζερς; Σε αυτή την περίπτωση, πως εξασφαλίζουμε ότι θα γίνουν πράγματα που πρέπει να γίνουν; Τις αγγαρείες που δεν θέλει κανείς να κάνει, ποιός θα τις κάνει; Πέραν της εσωτερικής λειτουργίας μιας συμμετοχικής επιχείρησης, πως θα αποφασίζουν οι συμμετοχικές επιχειρήσεις που λειτουργούν στο πλαίσιο μιας μετακαπιταλιστικής κοινωνίας (όπου δεν υπάρχουν πια καπιταλιστικές εταιρείες): (1) Τι θα παράγουν; (2) Σε ποιά ποιότητα; (3) Για ποιούς καταναλωτές; (4) Με τι αντάλλαγμα; Υπάρχει εναλλακτική στον (έστω και μετακαπιταλιστικό) αγοραίο μηχανισμό;Αυτά τα ερωτήματα κουβεντιάζουμε, κάποιες φορές έντονα, με τον Michael Albert στο πλαίσιο ενός συνεχιζόμενου διαλόγου που φιλοξενεί και διοργανώνει το mέta, το Κέντρο Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού του DiEM25-ΜέΡΑ25.ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ALBERT-ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ εδώ Καθώς παρακολουθείτε τη συζήτησή μας, μπορείτε να συμμετάσχετε στέλνοντας σχόλια, προτάσεις, σημειώσεις στο info@metacpc.org

The post Μπορεί η μετακαπιταλιστική, συνεταιριστική επιχείρηση να πετύχει χωρίς αφεντικά-μάνατζερς; Το mέta φιλοξενεί τον συνεχιζόμενο διάλογο μου με τον Michael Albert appeared first on Yanis Varoufakis.

How should self-managed enterprises work in a postcapitalist setting? Follow the ongoing M. Albert-Y. Varoufakis debate

Tragically, most people take bosses for granted. Capitalist firms have them by construction, by design. But, what of cooperative enterprises that are owned by everyone working within them? Do they also need bosses? A managerial class that tells the rest what to do? Or can we envisage boss-less firms? If so, how do things that need to get done get done – especially when there are chores that no one really wants to take on? Going beyond the inner workings of a modern cooperative enterprise, how do enterprises functioning within a non, or post, capitalist economy decide what to produce, who for and in exchange of what resources? Are there are viable and desirable alternatives to markets? Or should we be aiming at embedding cooperative enterprises within a market system, albeit one in which there are no capitalists?Thanks to mέta, DiEM25’s Centre for Postcapitalist Civilisation, Michael Albert and I are debating these questions in an open-ended dialogue which we intend to continue ad infinitum.FOLLOW THE ALBERT-VAROUFAKIS DEBATE HEREOnce you have read our musing, why not JOIN IN?  Send your comments, messages, notes, interventions etc. to  info@metacpc.org

The post How should self-managed enterprises work in a postcapitalist setting? Follow the ongoing M. Albert-Y. Varoufakis debate appeared first on Yanis Varoufakis.

Πώς δεν θα πληρώσουν οι μη προνομιούχοι το θεόρατο, όσο και αναγκαίο, κόστος της πράσινης μετάβασης – η πρόταση του ΜέΡΑ25

«Ο πρωθυπουργός, πριν δυο μήνες, πήγε ταξιδάκι στη Γλασκόβη. Εκεί τη Δευτέρα 1η Νοεμβρίου ο κύριος Μητσοτάκης δέσμευσε τη χώρα σε ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο στόχο: Μείωση των ρύπων των αερίων του θερμοκηπίου κατά 65% μέχρι το 2030. Δεν μου λέτε, εσάς σας το είπε αυτό πριν το κάνει; Πήρε την έγκρισή σας; Έγινε κάποιος προϋπολογισμός; Γιατί ξέρετε σύμφωνα με τον δικό μας υπολογισμό, αυτό θα κοστίσει ένα ΑΕΠ, μεταξύ του σήμερα και του 2030.»Αυτά είπα την περασμένη βδομάδα στη Βουλή απευθυνόμενος στους κυβερνητικούς βουλευτές. Είναι αλήθεια: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, την 1η Νοεμβρίου στη Γλασκόβη, στη διεθνή συνδιάσκεψη του οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή, δέσμευσε τη χώρα ότι μέχρι το 2030, θα έχουμε μειώσει κατά 65% τους ρύπους των αερίων του θερμοκηπίου, χωρίς καν να πει στον ελληνικό λαό, στο ελληνικό κοινοβούλιο, πολύ φοβάμαι ούτε στο υπουργικό του συμβούλιο, ποιος θα πληρώσει την λυπητερή. Τους ρώτησα λοιπόν στη Βουλή:«Που είναι στον προϋπολογισμό σας κύριε Σταϊκούρα όλο αυτό; Θα μειώσετε κατά 65% τους ρύπους τα επόμενα χρόνια και δεν έχετε προϋπολογίσει πώς θα το κάνετε;»Δεν απάντησαν. Προφανώς και δεν απάντησαν. Σκοπός της “Μητσοτάκης ΑΕ” είναι να πληρώσουν πάλι τα κορόιδα, πάλι οι μη προνομιούχοι, οι ίδιοι που πλήρωσαν για τις τράπεζες, οι οποίες μετά ήρθαν και τους πήραν τα σπίτια, οι ίδιοι οι πολίτες που από τη μία μεριά τους πήραν τα αεροδρόμια, τη ΔΕΗ, τα πάντα, πριν τους χαρατσώσουν άλλη μία φορά.Ο μόνος τρόπος για να μην πληρώσουν οι μη προνομιούχοι, για την πράσινη μετάβαση, και για να πληρώσουν οι έχοντες και οι κατέχοντες και οι πραγματικά ρυπαίνοντες, είναι η πρόταση του ΜέΡΑ25.Ποια πρόταση ακριβώς; Πώς θα γίνει αυτό;Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜέΡΑ25: Αναδιανεμητικός Περιβαλλοντολογικός Φόρος ΆνθρακαΚάθε επιπλέον ευρώ που καταβάλλεται για diesel, για μαζούτ, εν γένει για ρυπογόνα αγαθά, επιστρέφονται άμεσα κάθε μήνα, μήνα-μήνα, ηλεκτρονικά στους τραπεζικούς λογαριασμούς οικογενειών με κατά κεφαλήν εισόδημα, κάτω από ένα συγκεκριμένο ποσό. Έτσι, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, από τη μία θα αποζημιώνονται για το κόστος των ρυπογόνων αγαθών, όπως το Diesel, το μαζούτ, και ταυτόχρονα θα τους δίνεται η ευκαιρία, το εισόδημα, να αγοράσουν ηλεκτρικά αυτοκίνητα, μονώσεις για τα σπίτια τους, οικιακά φωτοβολταϊκά, όλα εκείνα που θα μειώσουν και τη ρύπανση και το κόστος διαβίωσης της πλειοψηφίας των πολλών, των μη προνομιούχων.Με την πρόταση του ΜέΡΑ25 όλοι οι μη προνομιούχοι θα έχουν ένα εισόδημα από αυτόν τον αναδιανεμητικό περιβαλλοντολογικό φόρο. Ανεξάρτητα από το πόσο ρυπαίνουν. Αυτό θα τους δίνει κίνητρο και εισόδημα να επενδύουν σε μη ρυπογόνες διαδικασίες, μηχανές, κατασκευές, αγαθά. Άλλη λύση από αυτή που προτείνει το ΜέΡΑ25, που δεν θα την πληρώσουν οι πολλοί, απλά δεν υπάρχει. Το κόστος της ρυπογόνας ενέργειας, των ρυπογόνων αγαθών, θα αυξηθεί ό,τι και να γίνει.Το θέμα είναι ποιος θα το πληρώσει; Εμείς λέμε να το πληρώσουν οι έχοντες που ρυπαίνουν και πολύ περισσότερο. Η πρόταση του ΜέΡΑ25 για έναν νέο περιβαλλοντολογικό, αναδιανεμόμενο φόρο άνθρακα, είναι ο μόνος τρόπος να πληρώσουν οι έχοντες για την πράσινη μετάβαση. Να μην πληρώσουν πάλι την λυπητερή οι λαϊκές μάζες, οι μη προνομιούχοι. Προς τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ήμουν ξεκάθαρος:«Η Μητσοτάκης Α.Ε. κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, προτιμά να δει τα δάση μας να γίνονται στάχτη, τον πλανήτη να απανθρακώνεται, παρά να εφαρμόσει ένα τέτοιο αναδιανεμητικό φόρο, ο οποίος θα επιβάλλει στους έχοντες να πληρώσουν για την πράσινη μετάβαση.»Πρόκειται για μία μεγάλη πρόκληση για τα επόμενα χρόνια, μία πρόκληση για την οποία τα άλλα κόμματα είτε δε μιλάνε, το οποίο σημαίνει ότι ο λογαριασμός θα πέσει στους μη προνομιούχους, είτε στοχεύουν να τη φορτώσουν και πάλι στους ώμους των πιο αδύναμων πολιτών.Εμείς συνεχίζουμε με την υπεύθυνη ανυπακοή, με την μόνιμη στρατηγική του ΜέΡΑ25.

The post Πώς δεν θα πληρώσουν οι μη προνομιούχοι το θεόρατο, όσο και αναγκαίο, κόστος της πράσινης μετάβασης – η πρόταση του ΜέΡΑ25 appeared first on Yanis Varoufakis.

Σκληρό Μαρκάρισμα Νο.7. Με τον Μιθριδάτη

Χωρίς απαγορευμένες ή υπαγορευμένες ερωτήσεις. Χωρίς ταμπού θέματα ή προσυμφωνημένες ατζέντες. Χωρίς την παραμικρή προσυνεννόηση. Συνεντεύξεις όπως πρέπει να γίνονται. Στο έβδομο «Σκληρό Μαρκάρισμα» με ανακρίνει ο Μιθριδάτης. Στο τέλος της κουβέντας μας μιλάμε ΚΑΙ για την πολιτική κατάσταση (λίγο όμως, έτσι για αλλαγή, για μια ανάσα στο τέλος της χρονιλάς). Όμως, το όμορφο μέρος της συζήτησής μας είναι η 1 ευτυχισμένη ώρα (60′) που περνάμε μιλώντας (έντονα!) για ταινίες – ιδίως sci-fi! (Από Star Wars, Terminator, Matrix, Bladerunner, Dune και Minority Report έως Her, In Time, Brazil, Monty Python, Metropolis).Σημαντική σημείωση: Δεν μιλήσαμε για Star Trek. Επίτηδες! Καθώς είμαστε κι οι δύο αρρωστημένοι trekkies, σκοπεύουμε (Φλεβάρη ή Μάρτιο) να αφιερώσουμε στο Trek ένα δίωρο, πάλι σε θέατρο – αυτή τη φορά, covid επιτρέποντος, με κοινό αλλά και με κλιπς από αγαπημένα επεισόδια τα οποία μετά θα συζητήσουμε. Αναμείνατε στην οθόνη σας…

 

The post Σκληρό Μαρκάρισμα Νο.7. Με τον Μιθριδάτη appeared first on Yanis Varoufakis.

Julian’s extradition marks a Dark Day for British Justice

With its decision to extradite Julian Assange to the United States, Britain’s High Court wasted a precious opportunity to save what is left of the honour of Britain’s courts after so many years of their complicity in the slow murder of a man whose only crime was to reveal our governments’ crimes against humanity.From today, no free-thinking person, no conscientious journalist can sleep – let alone work – safely or easily.From today, the United States shadowy security apparatus has been granted by Britain High Court the legal right to kidnap anyone, from any part of the world, dares expose their ugliest deeds – indeed, their crimes against humanity.DiEM25 and the Progressive International declare that we are not going to take this verdict lying down. We shall take the campaign to save Julian Assange, to free him at long last, onto American soil while, also running parallel campaigns all over the world.The struggle for free speech and journalism continues.The struggle to save Julian continues.

The post Julian’s extradition marks a Dark Day for British Justice appeared first on Yanis Varoufakis.

Μελανή μέρα για την Βρετανική Δικαιοσύνη

Με την απόφασή του υπέρ της έκδοσης του Τζούλιαν Ασανζ στις ΗΠΑ, το Ανώτατο Δικαστηρίο της Βρετανίας έχασε μοναδική ευκαιρία να διασώσει την τιμή και την υπόληψη της Βρετανικής δικαιοσύνης μετά από τόσα χρόνια συνενοχής της στην προσπάθεια εξόντωσης, δολοφονίας ουσιαστικά, ενός ανθρώπου του οποίου το μόνο «έγκλημα» ήταν να μας διαφωτίσει για τα εγκλήματα που κάνουν οι ηγεμόνες της «φιλελεύθερης» Δύσης πίσω από την πλάτη μας στο όνομά μας.Από σήμερα, κανείς πραγματικά φιλελεύθερος άνθρωπος, κανείς δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί να κοιμάται – πόσο μάλιστα να εργάζεται – ήσυχος.Από σήμερα, οι αρχές των ΗΠΑ θα μπορούν να απαγάγουν από οποιαδ/ηποτε χώρα του κόσμου και να εξοντώνουν σε φυλακές τύπου Γκουαντάναμο δημοσιογράφους που τόλμησαν να ξεμπροστιάσουν τον Αμερικανικό στρατό ή την CIA για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.Το DiEM25, το ΜέΡΑ25 και η Προοδευτική Διεθνής δεν το βάζουμε κάτω. Θα μεταφέρουμε τον αγώνα για την απελευθέρωση του Τζούλιαν Ασάνζ στο αμερικανικό έδαφος με παράλληλες καμπάνιες σε όλα τα μήκη και πλάτη της Υφηλίου.Ο αγώνας για να σωθεί η ελευθερία λόγου και τύπου συνεχίζεται.Ο αγώνας για να σωθεί ο Τζούλιαν συνεχίζεται.

 

 

 

The post Μελανή μέρα για την Βρετανική Δικαιοσύνη appeared first on Yanis Varoufakis.

With Phillip Adams on Late Night Live (ABC RN) talking about the hollow promise of 2021, Merkel, Zuckerberg, DiEM25 and… my dad

End of the year, yes, a perfect time to look back to 2021 and its betrayed, hollow promises. Here, on ABC Radio National’s Late Night Live, I am chatting with Phillip Adams (DiEM25’s honorary member) the motivated fiasco that was Cop26, Angela Merkel’s peculiar failure, China, Zuckerberg and, yes, my… dad. Thanks Phillip

The post With Phillip Adams on Late Night Live (ABC RN) talking about the hollow promise of 2021, Merkel, Zuckerberg, DiEM25 and… my dad appeared first on Yanis Varoufakis.

Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.6: Απαντώντας σε 10 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας

Στο 6ο «Πρόσωπο με Πρόσωπο» απαντώ σε 10 νέες ερωτήσεις σας για: Το πιστεύει το ΜέΡΑ25 για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚ+ στον γάμο και την τεχνοθεσία;Πως πρέπει να τιμωρούνται πολιτικοί που δεν κρατούν το λόγο τους προς το εκλογικό σώμα;Υπάρχει ανοχή της τρόικας προς την “Μητσοτάκης ΑΕ”;Ποια η διαφορά θεωρίας και πράξης, ιδίως στην πολιτική;Αν μας έδιωχναν από το ευρώ, αυτό θα είχε γεωπολιτικές επιπτώσεις για την Ελλάδα;Μετά το 2025 τί θα γίνει με το ΜέΡΑ25 ή το DiEM25; Πόσο πρέπει να ανησυχούμε για τον Πληθωρισμό; Την Big Tech πως μπορούν να την δαμάσουν οι κοινωνίες; Ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει μπορεί να θεωρείται επαναστατικό;Η ιδέα απλή: Παρακάμπτουμε τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Απαντώ, χωρίς φίλτρο, τις ερωτήσεις που εσύ μας στέλνεις με ένα βίντεο του ενός λεπτού. Εδώ οι απαντήσεις σε οκτώ νέες ερωτήσεις, στο “2ο επεισόδιο”. Στείλε μας τη δική σου βιντεο-ερώτηση ως εξής:Ο τρόπος είναι απλός:Βιντεοσκόπησε την ερώτησή σου με το κινητό, τον υπολογιστή ή την κάμερά σου σε landscape mode.Φρόντισε να είναι καθαρός ο ήχος σου. Προσπαθούμε να αποφύγουμε πολυσύχναστα μέρη, όπου οι γύρω θόρυβοι μπορεί να αποσπούν την προσοχή από την ερώτησή σου.Στην αρχή του βίντεο, δήλωσε το όνομα και την ιδιότητά σου.Η διάρκεια του βίντεο δεν πρέπει να υπερβαίνει το ένα λεπτό. Ερωτήσεις με διάρκεια πάνω από ένα λεπτό, δεν μπορούν δυστυχώς να γίνουν δεκτές.Μπορείς να παρακολουθήσεις ένα παράδειγμα ερώτησης εδώ.Αμέσως μετά, μπορείς να στείλεις το βίντεό σου, με τις παρακάτω free πλατφόρμεςwetransfer.comdatatransfer.grfromsmash.comστο email: face2face@mera25.gr.Ο τρόπος αποστολής του βίντεο είναι απλός: συμπληρώνεις το email σου και το email αποστολής και πατάς send, transfer ή share.Αυτό ήταν! Εμείς παραλαμβάνουμε την ερώτησή σου και σου απαντάμε ότι την λάβαμε.

The post Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.6: Απαντώντας σε 10 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας appeared first on Yanis Varoufakis.

The West’s Wasted Year – Project Syndicate

A year that began hopefully is ending grimly. Western political elites, unable (and perhaps unwilling) to turn a deadly pandemic and climate crisis into a life-preserving opportunity, have only themselves to blame.ATHENS – The silver lining in the gloomy cloud of the pandemic was the opportunity it gave the West to mend its ways. During 2020, rays of light shone through. The European Union was forced to contemplate a fiscal union. Then, it helped remove Donald Trump from the White House. And a global Green New Deal suddenly appeared less far-fetched. Then 2021 came along and drew the blackout curtains.Last week, in its financial stability review, the European Central Bank issued an angst-ridden warning: Europe is facing a self-perpetuating debt-fueled real estate bubble. What makes the report noteworthy is that the ECB knows who is causing the bubble: the ECB itself, through its policy of quantitative easing (QE) – a polite term for creating money on behalf of financiers. It is akin to your doctors alerting you that the medicine they have prescribed may be killing you.The scariest part is that it is not the ECB’s fault. The official excuse for QE is that once interest rates had fallen below zero, there was no other way to counter the deflation menacing Europe. But the hidden purpose of QE was to roll over the unsustainable debt of large loss-making corporations and, even more so, of key eurozone member states (like Italy).Once Europe’s political leaders chose, at the beginning of the euro crisis a decade ago, to remain in denial about massive unsustainable debts, they were bound to throw this hot potato into the central bank’s lap. Ever since, the ECB has pursued a strategy best described as perpetual bankruptcy concealment.Weeks after the pandemic hit, French President Emmanuel Macron and eight other eurozone heads of government called for debt restructuring via a proper eurobond. In essence, they proposed that, given the pandemic’s appetite for new debt, a sizeable chunk of the mounting burden that our states cannot bear (unassisted by the ECB) be shifted onto the broader, debt-free, shoulders of the EU. Not only would this be a first step toward political union and increased pan-European investment, but it would also liberate the ECB from having to roll over a mountain of debt that EU member states can never repay.Alas, it was not to be. German Chancellor Angela Merkel summarily killed the idea, offering instead a Recovery and Resilience Facility, which is a terrible substitute. Not only is it macroeconomically insignificant; it also makes the prospect of a federal Europe even less appealing to poorer Dutch and German voters (by indebting them so that the oligarchs of Italy and Greece can receive large grants). And, despite an element of common borrowing, the recovery fund is designed to do nothing to restructure the unpayable debts that the ECB has been rolling over and over – and which the pandemic has multiplied.So, the ECB’s exercise in perpetual bankruptcy concealment continues, despite its functionaries’ twin fears: being held to account for the dangerous debt-fueled bubble they are inflating, and losing their official rationale for QE as inflation stabilizes above their formal target.The scale of the opportunity Europe has wasted became obvious at the recent United Nations Climate Change Conference (COP26) in Glasgow. How could EU leaders lecture the rest of the world on renewable energy when rich Germany is building lignite-fueled power stations, France is doubling down on nuclear energy, and every other EU member state saddled with unpayable debts is left to its own devices to deal with the green transition?1The pandemic gave Europe an opening to devise a credible plan for a well-funded Green Energy Union. With a eurobond in place, and thus liberated from the purgatory of perpetual bankruptcy concealment, the ECB could be backing only the bonds that the European Investment Bank issues to fund a Green Energy Union. So, yes, Europe blew its opportunity to lead the world by example away from its addiction to fossil fuels.We Europeans were not alone, of course. As US President Joe Biden was landing in Glasgow, the usual corrupt congressional politics back home were uncoupling his already much-shrunken green agenda from a very brown infrastructure bill, placing climate change on the back burner. While the United States, unlike the eurozone, at least has a Treasury Department that works in tandem with its central bank to keep debts sustainable, it, too, has missed a magnificent opportunity to invest heavily in green energy and the high-quality jobs implied by the transition from fossil fuels. How can the West expect to persuade the rest of the world to embrace ambitious climate commitments when, after two years of waxing lyrical about the green transition, Biden and the Europeans arrived in Glasgow virtually empty-handed?As 2021 winds down, Western governments, having wasted their chance to do something about the clear and present climate emergency, are choosing to focus on exaggerated worries. One is inflation. While the acceleration in price growth must be checked, the widespread comparisons with the stagflation of the 1970s are ludicrous. Back then, inflation was essential for a US actively blowing up the Bretton Woods system in order to maintain the dollar’s “exorbitant privilege.” Today, inflation is not functional to American hegemony; rather, it is a side effect of the US economy’s reliance on the financialization process that imploded in 2008.The West’s other constructed panic is China. Initiated by former US President Donald Trump, and zealously perpetuated by Biden, the emerging new cold war has an unacknowledged purpose: to enable Wall Street and Big Tech to take over China’s finance and technology sectors. Terrified by China’s advances, like a functioning central bank digital currency and a macroeconomic stance that is vastly more sophisticated than their own, the US and the EU are opting for an aggressive stance that is a mindless threat to peace and to the global cooperation needed to stabilize our planet’s climate.A year that began hopefully is ending grimly. Western political elites, unable (and perhaps unwilling) to turn a deadly crisis into a life-preserving opportunity, have only themselves to blame.

For the Project Syndicate site, click here. Subscribe to Project Syndicate. Enjoy unlimited access to the ideas and opinions of the world’s leading thinkers, including weekly long reads, book reviews, topical collections, and interviews; The Year Ahead annual print magazine; the complete PS archive; and more.

The post The West’s Wasted Year – Project Syndicate appeared first on Yanis Varoufakis.

A Progressive Monetary Policy Is the Only Alternative – Project Syndicate

Torn between inflationary jitters and fear of deflation, central bankers in the major advanced economies are taking a potentially costly wait-and-see approach. Only a progressive rethink of their tools and aims can help them play a socially useful post-pandemic role.ATHENS – As the coronavirus pandemic recedes in the advanced economies, their central banks increasingly resemble the proverbial ass who, equally hungry and thirsty, succumbs to both hunger and thirst because it could not choose between hay and water. Torn between inflationary jitters and fear of deflation, policymakers are taking a potentially costly wait-and-see approach. Only a progressive rethink of their tools and aims can help them play a socially useful post-pandemic role.Central bankers once had a single policy lever: interest rates. Push down to revitalize a flagging economy; push up to rein in inflation (often at the expense of triggering a recession). Timing these moves, and deciding by how much to move the lever, was never easy, but at least there was only one move to make: push the lever up or down. Today, central bankers’ work is twice as complicated, because, since 2009, they have had two levers to manipulate.Following the 2008 global financial crisis, a second lever became necessary because the original one got jammed: Even though it had been pushed down as far as possible, driving interest rates to zero and often forcing them into negative territory, the economy continued to stagnate. Taking a page from the Bank of Japan, major central banks (led by the US Federal Reserve and the Bank of England) created a second lever, known as quantitative easing (QE). Pushing it up created money to purchase paper assets from commercial banks in the hope that the banks would inject the new money directly into the real economy. If inflation appeared, all they need do was push down on the lever and taper the asset purchases.That was the theory. Now that inflation is in the air, central banks are nervous. Should they tighten policy?If they don’t, they can expect the ignominy suffered by their 1970s predecessors, who allowed inflation to become embedded in the price-wage dynamic. But if they follow their instincts and shift their two levers, tapering QE and modestly raising interest rates, they run the risk of triggering two crises at once: A jobs bonfire, as increasing interest rates reduce aggregate demand and dampen investment, and a financial crash, as markets and corporations, addicted to free QE money and over-extended, panic at the prospect of withdrawal. The 2013 “taper tantrum,” which occurred after the Fed merely suggested that it would rein in QE, would pale in comparison.Central banks are terrified of this scenario because it would render both their levers useless. Though interest rates would have risen, there would still be little room to reduce them. And politically prohibitive amounts of QE would be necessary to reflate submerged financial markets. So, policymakers sit on their hands, emulating the hapless ass who could not work out which of its two needs was weightier.But, by presupposing that the two levers must be moved sequentially and in tandem, central banks’ conundrum assumes a past that need not be repeated. Historically, sure, the second lever, QE, was invented only after the first, interest rates, had stopped working. But why should we assume that with inflation rising again, the sequence must now be reversed by eliminating QE first and then raising interest rates? Why can’t the two levers be moved simultaneously and in the same direction, implying a two-prong monetary policy that hikes interest rates and QE (albeit a different form)?Interest rates should indeed be raised. Lest we forget, even in times of zero official interest rates, the bottom 50% of the income distribution are ineligible for cheap credit and end up borrowing at usurious rates via payday loans, credit cards, and unsecured private loans. It is only the rich that benefit from ultra-low interest rates. As for governments, while low official interest rates allow them to roll over their debt cheaply, their fiscal constraints seem impossible to loosen, so much so that public investment is constantly lacking. For these two reasons, 13 years of ultra-low interest rates have contributed to massive inequality.This rising inequality has enlarged the savings glut, as the ultra-rich find it hard to spend their mountainous stash. Because burgeoning savings represent the supply of money, whereas puny investments represent the demand for it, the result is downward pressure on the price of money, which keeps interest rates pinned to their lower zero bound. Central banks must, therefore, muster the courage to raise interest rates in order to break this vicious cycle of unbearable inequality and unnecessary stagnation.Of course, central banks fear that hiking interest rates will render governments bankrupt and cause a serious recession. That’s why the increase in interest rates should be supported by two crucial policy moves.First, because a serious restructuring of both public and private debt is unavoidable, central banks should stop trying to avoid it. Keeping interest rates below zero to extend into the future the bankruptcy of insolvent entities (like the Greek and Italian states and a large number of zombie firms), as the European Central Bank and the Fed are currently doing, is a fool’s wager. Instead, let us restructure unpayable debts and increase interest rates to prevent the creation of more unpayable debts.

For the Project Syndicate site, click here. Subscribe to Project Syndicate. Enjoy unlimited access to the ideas and opinions of the world’s leading thinkers, including weekly long reads, book reviews, topical collections, and interviews; The Year Ahead annual print magazine; the complete PS archive; and more.

The post A Progressive Monetary Policy Is the Only Alternative – Project Syndicate appeared first on Yanis Varoufakis.