Yanis Varoufakis's Blog, page 31

Σκληρό Μαρκάρισμα Νο.7. Με τον Μιθριδάτη

Χωρίς απαγορευμένες ή υπαγορευμένες ερωτήσεις. Χωρίς ταμπού θέματα ή προσυμφωνημένες ατζέντες. Χωρίς την παραμικρή προσυνεννόηση. Συνεντεύξεις όπως πρέπει να γίνονται. Στο έβδομο «Σκληρό Μαρκάρισμα» με ανακρίνει ο Μιθριδάτης. Στο τέλος της κουβέντας μας μιλάμε ΚΑΙ για την πολιτική κατάσταση (λίγο όμως, έτσι για αλλαγή, για μια ανάσα στο τέλος της χρονιλάς). Όμως, το όμορφο μέρος της συζήτησής μας είναι η 1 ευτυχισμένη ώρα (60′) που περνάμε μιλώντας (έντονα!) για ταινίες – ιδίως sci-fi! (Από Star Wars, Terminator, Matrix, Bladerunner, Dune και Minority Report έως Her, In Time, Brazil, Monty Python, Metropolis).Σημαντική σημείωση: Δεν μιλήσαμε για Star Trek. Επίτηδες! Καθώς είμαστε κι οι δύο αρρωστημένοι trekkies, σκοπεύουμε (Φλεβάρη ή Μάρτιο) να αφιερώσουμε στο Trek ένα δίωρο, πάλι σε θέατρο – αυτή τη φορά, covid επιτρέποντος, με κοινό αλλά και με κλιπς από αγαπημένα επεισόδια τα οποία μετά θα συζητήσουμε. Αναμείνατε στην οθόνη σας…

 

The post Σκληρό Μαρκάρισμα Νο.7. Με τον Μιθριδάτη appeared first on Yanis Varoufakis.

Julian’s extradition marks a Dark Day for British Justice

With its decision to extradite Julian Assange to the United States, Britain’s High Court wasted a precious opportunity to save what is left of the honour of Britain’s courts after so many years of their complicity in the slow murder of a man whose only crime was to reveal our governments’ crimes against humanity.From today, no free-thinking person, no conscientious journalist can sleep – let alone work – safely or easily.From today, the United States shadowy security apparatus has been granted by Britain High Court the legal right to kidnap anyone, from any part of the world, dares expose their ugliest deeds – indeed, their crimes against humanity.DiEM25 and the Progressive International declare that we are not going to take this verdict lying down. We shall take the campaign to save Julian Assange, to free him at long last, onto American soil while, also running parallel campaigns all over the world.The struggle for free speech and journalism continues.The struggle to save Julian continues.

The post Julian’s extradition marks a Dark Day for British Justice appeared first on Yanis Varoufakis.

Μελανή μέρα για την Βρετανική Δικαιοσύνη

Με την απόφασή του υπέρ της έκδοσης του Τζούλιαν Ασανζ στις ΗΠΑ, το Ανώτατο Δικαστηρίο της Βρετανίας έχασε μοναδική ευκαιρία να διασώσει την τιμή και την υπόληψη της Βρετανικής δικαιοσύνης μετά από τόσα χρόνια συνενοχής της στην προσπάθεια εξόντωσης, δολοφονίας ουσιαστικά, ενός ανθρώπου του οποίου το μόνο «έγκλημα» ήταν να μας διαφωτίσει για τα εγκλήματα που κάνουν οι ηγεμόνες της «φιλελεύθερης» Δύσης πίσω από την πλάτη μας στο όνομά μας.Από σήμερα, κανείς πραγματικά φιλελεύθερος άνθρωπος, κανείς δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί να κοιμάται – πόσο μάλιστα να εργάζεται – ήσυχος.Από σήμερα, οι αρχές των ΗΠΑ θα μπορούν να απαγάγουν από οποιαδ/ηποτε χώρα του κόσμου και να εξοντώνουν σε φυλακές τύπου Γκουαντάναμο δημοσιογράφους που τόλμησαν να ξεμπροστιάσουν τον Αμερικανικό στρατό ή την CIA για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.Το DiEM25, το ΜέΡΑ25 και η Προοδευτική Διεθνής δεν το βάζουμε κάτω. Θα μεταφέρουμε τον αγώνα για την απελευθέρωση του Τζούλιαν Ασάνζ στο αμερικανικό έδαφος με παράλληλες καμπάνιες σε όλα τα μήκη και πλάτη της Υφηλίου.Ο αγώνας για να σωθεί η ελευθερία λόγου και τύπου συνεχίζεται.Ο αγώνας για να σωθεί ο Τζούλιαν συνεχίζεται.

 

 

 

The post Μελανή μέρα για την Βρετανική Δικαιοσύνη appeared first on Yanis Varoufakis.

With Phillip Adams on Late Night Live (ABC RN) talking about the hollow promise of 2021, Merkel, Zuckerberg, DiEM25 and… my dad

End of the year, yes, a perfect time to look back to 2021 and its betrayed, hollow promises. Here, on ABC Radio National’s Late Night Live, I am chatting with Phillip Adams (DiEM25’s honorary member) the motivated fiasco that was Cop26, Angela Merkel’s peculiar failure, China, Zuckerberg and, yes, my… dad. Thanks Phillip

The post With Phillip Adams on Late Night Live (ABC RN) talking about the hollow promise of 2021, Merkel, Zuckerberg, DiEM25 and… my dad appeared first on Yanis Varoufakis.

Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.6: Απαντώντας σε 10 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας

Στο 6ο «Πρόσωπο με Πρόσωπο» απαντώ σε 10 νέες ερωτήσεις σας για: Το πιστεύει το ΜέΡΑ25 για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚ+ στον γάμο και την τεχνοθεσία;Πως πρέπει να τιμωρούνται πολιτικοί που δεν κρατούν το λόγο τους προς το εκλογικό σώμα;Υπάρχει ανοχή της τρόικας προς την “Μητσοτάκης ΑΕ”;Ποια η διαφορά θεωρίας και πράξης, ιδίως στην πολιτική;Αν μας έδιωχναν από το ευρώ, αυτό θα είχε γεωπολιτικές επιπτώσεις για την Ελλάδα;Μετά το 2025 τί θα γίνει με το ΜέΡΑ25 ή το DiEM25; Πόσο πρέπει να ανησυχούμε για τον Πληθωρισμό; Την Big Tech πως μπορούν να την δαμάσουν οι κοινωνίες; Ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει μπορεί να θεωρείται επαναστατικό;Η ιδέα απλή: Παρακάμπτουμε τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Απαντώ, χωρίς φίλτρο, τις ερωτήσεις που εσύ μας στέλνεις με ένα βίντεο του ενός λεπτού. Εδώ οι απαντήσεις σε οκτώ νέες ερωτήσεις, στο “2ο επεισόδιο”. Στείλε μας τη δική σου βιντεο-ερώτηση ως εξής:Ο τρόπος είναι απλός:Βιντεοσκόπησε την ερώτησή σου με το κινητό, τον υπολογιστή ή την κάμερά σου σε landscape mode.Φρόντισε να είναι καθαρός ο ήχος σου. Προσπαθούμε να αποφύγουμε πολυσύχναστα μέρη, όπου οι γύρω θόρυβοι μπορεί να αποσπούν την προσοχή από την ερώτησή σου.Στην αρχή του βίντεο, δήλωσε το όνομα και την ιδιότητά σου.Η διάρκεια του βίντεο δεν πρέπει να υπερβαίνει το ένα λεπτό. Ερωτήσεις με διάρκεια πάνω από ένα λεπτό, δεν μπορούν δυστυχώς να γίνουν δεκτές.Μπορείς να παρακολουθήσεις ένα παράδειγμα ερώτησης εδώ.Αμέσως μετά, μπορείς να στείλεις το βίντεό σου, με τις παρακάτω free πλατφόρμεςwetransfer.comdatatransfer.grfromsmash.comστο email: face2face@mera25.gr.Ο τρόπος αποστολής του βίντεο είναι απλός: συμπληρώνεις το email σου και το email αποστολής και πατάς send, transfer ή share.Αυτό ήταν! Εμείς παραλαμβάνουμε την ερώτησή σου και σου απαντάμε ότι την λάβαμε.

The post Πρόσωπο με Πρόσωπο Νο.6: Απαντώντας σε 10 νέες βιντεο-ερωτήσεις σας appeared first on Yanis Varoufakis.

The West’s Wasted Year – Project Syndicate

A year that began hopefully is ending grimly. Western political elites, unable (and perhaps unwilling) to turn a deadly pandemic and climate crisis into a life-preserving opportunity, have only themselves to blame.ATHENS – The silver lining in the gloomy cloud of the pandemic was the opportunity it gave the West to mend its ways. During 2020, rays of light shone through. The European Union was forced to contemplate a fiscal union. Then, it helped remove Donald Trump from the White House. And a global Green New Deal suddenly appeared less far-fetched. Then 2021 came along and drew the blackout curtains.Last week, in its financial stability review, the European Central Bank issued an angst-ridden warning: Europe is facing a self-perpetuating debt-fueled real estate bubble. What makes the report noteworthy is that the ECB knows who is causing the bubble: the ECB itself, through its policy of quantitative easing (QE) – a polite term for creating money on behalf of financiers. It is akin to your doctors alerting you that the medicine they have prescribed may be killing you.The scariest part is that it is not the ECB’s fault. The official excuse for QE is that once interest rates had fallen below zero, there was no other way to counter the deflation menacing Europe. But the hidden purpose of QE was to roll over the unsustainable debt of large loss-making corporations and, even more so, of key eurozone member states (like Italy).Once Europe’s political leaders chose, at the beginning of the euro crisis a decade ago, to remain in denial about massive unsustainable debts, they were bound to throw this hot potato into the central bank’s lap. Ever since, the ECB has pursued a strategy best described as perpetual bankruptcy concealment.Weeks after the pandemic hit, French President Emmanuel Macron and eight other eurozone heads of government called for debt restructuring via a proper eurobond. In essence, they proposed that, given the pandemic’s appetite for new debt, a sizeable chunk of the mounting burden that our states cannot bear (unassisted by the ECB) be shifted onto the broader, debt-free, shoulders of the EU. Not only would this be a first step toward political union and increased pan-European investment, but it would also liberate the ECB from having to roll over a mountain of debt that EU member states can never repay.Alas, it was not to be. German Chancellor Angela Merkel summarily killed the idea, offering instead a Recovery and Resilience Facility, which is a terrible substitute. Not only is it macroeconomically insignificant; it also makes the prospect of a federal Europe even less appealing to poorer Dutch and German voters (by indebting them so that the oligarchs of Italy and Greece can receive large grants). And, despite an element of common borrowing, the recovery fund is designed to do nothing to restructure the unpayable debts that the ECB has been rolling over and over – and which the pandemic has multiplied.So, the ECB’s exercise in perpetual bankruptcy concealment continues, despite its functionaries’ twin fears: being held to account for the dangerous debt-fueled bubble they are inflating, and losing their official rationale for QE as inflation stabilizes above their formal target.The scale of the opportunity Europe has wasted became obvious at the recent United Nations Climate Change Conference (COP26) in Glasgow. How could EU leaders lecture the rest of the world on renewable energy when rich Germany is building lignite-fueled power stations, France is doubling down on nuclear energy, and every other EU member state saddled with unpayable debts is left to its own devices to deal with the green transition?1The pandemic gave Europe an opening to devise a credible plan for a well-funded Green Energy Union. With a eurobond in place, and thus liberated from the purgatory of perpetual bankruptcy concealment, the ECB could be backing only the bonds that the European Investment Bank issues to fund a Green Energy Union. So, yes, Europe blew its opportunity to lead the world by example away from its addiction to fossil fuels.We Europeans were not alone, of course. As US President Joe Biden was landing in Glasgow, the usual corrupt congressional politics back home were uncoupling his already much-shrunken green agenda from a very brown infrastructure bill, placing climate change on the back burner. While the United States, unlike the eurozone, at least has a Treasury Department that works in tandem with its central bank to keep debts sustainable, it, too, has missed a magnificent opportunity to invest heavily in green energy and the high-quality jobs implied by the transition from fossil fuels. How can the West expect to persuade the rest of the world to embrace ambitious climate commitments when, after two years of waxing lyrical about the green transition, Biden and the Europeans arrived in Glasgow virtually empty-handed?As 2021 winds down, Western governments, having wasted their chance to do something about the clear and present climate emergency, are choosing to focus on exaggerated worries. One is inflation. While the acceleration in price growth must be checked, the widespread comparisons with the stagflation of the 1970s are ludicrous. Back then, inflation was essential for a US actively blowing up the Bretton Woods system in order to maintain the dollar’s “exorbitant privilege.” Today, inflation is not functional to American hegemony; rather, it is a side effect of the US economy’s reliance on the financialization process that imploded in 2008.The West’s other constructed panic is China. Initiated by former US President Donald Trump, and zealously perpetuated by Biden, the emerging new cold war has an unacknowledged purpose: to enable Wall Street and Big Tech to take over China’s finance and technology sectors. Terrified by China’s advances, like a functioning central bank digital currency and a macroeconomic stance that is vastly more sophisticated than their own, the US and the EU are opting for an aggressive stance that is a mindless threat to peace and to the global cooperation needed to stabilize our planet’s climate.A year that began hopefully is ending grimly. Western political elites, unable (and perhaps unwilling) to turn a deadly crisis into a life-preserving opportunity, have only themselves to blame.

For the Project Syndicate site, click here. Subscribe to Project Syndicate. Enjoy unlimited access to the ideas and opinions of the world’s leading thinkers, including weekly long reads, book reviews, topical collections, and interviews; The Year Ahead annual print magazine; the complete PS archive; and more.

The post The West’s Wasted Year – Project Syndicate appeared first on Yanis Varoufakis.

A Progressive Monetary Policy Is the Only Alternative – Project Syndicate

Torn between inflationary jitters and fear of deflation, central bankers in the major advanced economies are taking a potentially costly wait-and-see approach. Only a progressive rethink of their tools and aims can help them play a socially useful post-pandemic role.ATHENS – As the coronavirus pandemic recedes in the advanced economies, their central banks increasingly resemble the proverbial ass who, equally hungry and thirsty, succumbs to both hunger and thirst because it could not choose between hay and water. Torn between inflationary jitters and fear of deflation, policymakers are taking a potentially costly wait-and-see approach. Only a progressive rethink of their tools and aims can help them play a socially useful post-pandemic role.Central bankers once had a single policy lever: interest rates. Push down to revitalize a flagging economy; push up to rein in inflation (often at the expense of triggering a recession). Timing these moves, and deciding by how much to move the lever, was never easy, but at least there was only one move to make: push the lever up or down. Today, central bankers’ work is twice as complicated, because, since 2009, they have had two levers to manipulate.Following the 2008 global financial crisis, a second lever became necessary because the original one got jammed: Even though it had been pushed down as far as possible, driving interest rates to zero and often forcing them into negative territory, the economy continued to stagnate. Taking a page from the Bank of Japan, major central banks (led by the US Federal Reserve and the Bank of England) created a second lever, known as quantitative easing (QE). Pushing it up created money to purchase paper assets from commercial banks in the hope that the banks would inject the new money directly into the real economy. If inflation appeared, all they need do was push down on the lever and taper the asset purchases.That was the theory. Now that inflation is in the air, central banks are nervous. Should they tighten policy?If they don’t, they can expect the ignominy suffered by their 1970s predecessors, who allowed inflation to become embedded in the price-wage dynamic. But if they follow their instincts and shift their two levers, tapering QE and modestly raising interest rates, they run the risk of triggering two crises at once: A jobs bonfire, as increasing interest rates reduce aggregate demand and dampen investment, and a financial crash, as markets and corporations, addicted to free QE money and over-extended, panic at the prospect of withdrawal. The 2013 “taper tantrum,” which occurred after the Fed merely suggested that it would rein in QE, would pale in comparison.Central banks are terrified of this scenario because it would render both their levers useless. Though interest rates would have risen, there would still be little room to reduce them. And politically prohibitive amounts of QE would be necessary to reflate submerged financial markets. So, policymakers sit on their hands, emulating the hapless ass who could not work out which of its two needs was weightier.But, by presupposing that the two levers must be moved sequentially and in tandem, central banks’ conundrum assumes a past that need not be repeated. Historically, sure, the second lever, QE, was invented only after the first, interest rates, had stopped working. But why should we assume that with inflation rising again, the sequence must now be reversed by eliminating QE first and then raising interest rates? Why can’t the two levers be moved simultaneously and in the same direction, implying a two-prong monetary policy that hikes interest rates and QE (albeit a different form)?Interest rates should indeed be raised. Lest we forget, even in times of zero official interest rates, the bottom 50% of the income distribution are ineligible for cheap credit and end up borrowing at usurious rates via payday loans, credit cards, and unsecured private loans. It is only the rich that benefit from ultra-low interest rates. As for governments, while low official interest rates allow them to roll over their debt cheaply, their fiscal constraints seem impossible to loosen, so much so that public investment is constantly lacking. For these two reasons, 13 years of ultra-low interest rates have contributed to massive inequality.This rising inequality has enlarged the savings glut, as the ultra-rich find it hard to spend their mountainous stash. Because burgeoning savings represent the supply of money, whereas puny investments represent the demand for it, the result is downward pressure on the price of money, which keeps interest rates pinned to their lower zero bound. Central banks must, therefore, muster the courage to raise interest rates in order to break this vicious cycle of unbearable inequality and unnecessary stagnation.Of course, central banks fear that hiking interest rates will render governments bankrupt and cause a serious recession. That’s why the increase in interest rates should be supported by two crucial policy moves.First, because a serious restructuring of both public and private debt is unavoidable, central banks should stop trying to avoid it. Keeping interest rates below zero to extend into the future the bankruptcy of insolvent entities (like the Greek and Italian states and a large number of zombie firms), as the European Central Bank and the Fed are currently doing, is a fool’s wager. Instead, let us restructure unpayable debts and increase interest rates to prevent the creation of more unpayable debts.

For the Project Syndicate site, click here. Subscribe to Project Syndicate. Enjoy unlimited access to the ideas and opinions of the world’s leading thinkers, including weekly long reads, book reviews, topical collections, and interviews; The Year Ahead annual print magazine; the complete PS archive; and more.

The post A Progressive Monetary Policy Is the Only Alternative – Project Syndicate appeared first on Yanis Varoufakis.

DiEM25 is radicalising, seizing the moment, upping our game. Join us?

A message for DiEM25 members: We are on the cusp for our paneuropean movement’s second, more radical, terribly necessary phase. Are you in?DiEM25 is your movement. Existing members, please go to https://diem25.org/YESlets to let us know that you’re in. Everyone else, you can get a full membership at https://internal.diem25.org/users/sig…

The post DiEM25 is radicalising, seizing the moment, upping our game. Join us? appeared first on Yanis Varoufakis.

Visionary realism : Chatting with Noam Chomsky & Ann Pettifor on a green future beyond capitalism

The context is the fraud and fiasco also known as Cop26. The frame is DiEM25’s COP-OFF video chats. And the purpose is to discuss whether there was ever a possibility of Cop26 yielding a significant prospect for a timely green transition. In this discussion Noam, Ann and I agree: Yes, the Green New Deal is a necessary move forward. But, only as a first step toward transcending capitalism – and doing so not in the direction of some new variety of feudalism but in the direction of a technologically advanced participatory, cooperative, democratised economic system.IF YOU LIKE WHAT DiEM25 IS DOING, PLEASE CONSIDER JOINING AND SUPPORTING THE MOVEMENT FINANCIALLY – click here.

The post Visionary realism : Chatting with Noam Chomsky & Ann Pettifor on a green future beyond capitalism appeared first on Yanis Varoufakis.

Απαντώντας μία-μία τις ύβρεις του Α. Δρυμιώτη εναντίον του ΜέΡΑ25 στην “Καθημερινή”

H “Καθημερινή της Κυριακής” (7/11/2021) δημοσίευσε άρθρο του Ανδρέα Δρυμιώτη με τίτλο «Μας έχουν περάσει για ηλίθιους» στο οποίο ο αρθρογράφος επιδίδεται σε υβριστικές αναφορές τόσο σε μένα όσο και στο ΜέΡΑ25. Επειδή όμως το άρθρο αναφέρεται σε σημαντικά για το μέλλον του τόπου ζητήματα, και επειδή δημοσιεύτηκε από τον συγκεκριμένο αρθρογράφο στη συγκεκριμένη εφημερίδα σηματοδοτεί την στάση της καθεστηκυίας τάξης απέναντι στο ΜέΡΑ25, αποφάσισα να απαντήσω επί της ουσίας. Με σκοπό τον εμπλουτισμό του δημόσιου διαλόγου αντιγράφω τα ενδιαφέροντα σημεία του αρθρογράφου πριν τα απαντήσω.

Αγαπητή «Καθημερινή»,

Στο φύλλο σου της περασμένης Κυριακής (7/11/2021) δημοσίευσες άρθρο του κ. Ανδρέα Δρυμιώτη με τίτλο «Μας έχουν περάσει για ηλίθιους» το οποίο αναφέρεται εκτενώς σε τοποθετήσεις τόσο δικές μου όσο και του ΜέΡΑ25. Το γεγονός ότι το άρθρο αναφέρεται σε σημαντικά για το μέλλον του τόπου ζητήματα με κάνει να αγνοήσω τις υβριστικές στο πρόσωπό μου αναφορές και να απαντήσω επί της ουσίας. Με σκοπό τον εμπλουτισμό του δημόσιου διαλόγου αντιγράφω τα ενδιαφέροντα σημεία του αρθρογράφου πριν τα απαντήσω.

Απορρίπτοντας τον παραλληλισμό που κάνει το ΜέΡΑ25 μεταξύ των μαυραγοριτών «που έβλεπαν την Κατοχή ως ευκαιρία» και των σημερινών προσοδο-κυνηγών, ο κ. Δρυμιώτης γράφει: «Οι μαυραγορίτες εμφανίζονται και κυριαρχούν όταν υπάρχουν ελλείψεις βασικών αγαθών στην αγορά, όπως συνέβη στην Κατοχή. Οι σημερινές συνθήκες ελεύθερης αγοράς αποκλείουν παντελώς τους μαυραγορίτες».

Κατ’ αρχάς, μην ξεχνάμε ότι και η μαύρη αγορά της Κατοχής ελεύθερη αγορά ήταν, στο πλαίσιο της οποίας οι επιτήδειοι πλούτισαν εκμεταλλευόμενοι την πλειοψηφία με τις πλάτες του κράτους των δωσίλογων. Σήμερα, έχουμε νέες κατασκευασμένες ψευτο-αγορές στις οποίες φύονται σύγχρονοι μαυραγορίτες, π.χ. τα ταμεία που πλουτίζουν από τη χρεοκοπία της πλειοψηφίας αγοράζοντας βουνά κόκκινων δανείων ώστε, με την εγγύηση του Δημοσίου και της ΕΚΤ, να εξάγουν αυτές τις προσόδους σε φορολογικούς παραδείσους.

Σχετικά με την άποψη του ΜέΡΑ25 ότι πίσω από την κυβερνητική εξαγγελία αναδάσωσης με «πιστοποιημένα δενδρύλλια» κρύβονται εταιρείες όπως η Bayer-Monstanto, γράφει: «Ο τζίρος της Bayer για το 2020 ήταν 42,5 δισεκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων τα αγροτικά προϊόντα 18,8 δισεκατομμύρια ευρώ. Είμαι βέβαιος ότι η αξία των σπόρων και των “υβριδικών δενδρυλλίων” που υποτίθεται ότι οι “ολιγάρχες” θα πούλαγαν στην Ελλάδα για την αναδάσωση δεν φτάνει ούτε για την ετήσια προμήθεια του χαρτιού τουαλέτας στα γραφεία της Bayern στην Αθήνα! Με άλλα λόγια κανένας από την Bayern δεν θα ασχοληθεί με τέτοια μικροποσά».

Ρωτήστε τους αγρότες μας, τους αγρότες της Ισπανίας, της Ινδίας κλπ. πώς κερδίζει τα δισεκατομμύριά της η Bayer-Monsanto: σπόρο σπόρο, φασούλι το φασούλι.

Αλλά η παραπλάνηση είναι ακόμα χειρότερη. Τα δάση από πεύκα αναγεννώνται μόνα τους με φυσικό τρόπο. Τα κουκουνάρια μετά την πυρκαγιά ανοίγουν και σκορπίζουν τους σπόρους παντού. Αρα δεν υπάρχουν λεφτά για την Bayer και τους ολιγάρχες.

Ρωτήστε και πάλι τους αγρότες μας πώς κερδίζει τα δισεκατομμύριά της η Bayer-Monsanto: με σπόρους στείρους που δεν αναπαράγονται ώστε οι αγρότες να πρέπει να αγοράζουν σπόρους από την καλή εταιρεία ετησίως. Οταν λοιπόν η ίδια η κυβέρνηση μιλά για αναδάσωση με υβριδικά δενδρύλλια μόνη της το παραδέχεται: Οταν αυτά είτε πεθάνουν είτε καούν, τότε πάλι στην καλή εταιρεία θα πρέπει να σπεύσουμε για νέα δενδρύλλια.

Αυτό όμως το «στείρα δάση εξαρτημένα από εταιρείες για την επιβίωση» σπάει κόκαλα.

Προφανώς και σπάει. Επειδή αποκαλύπτει τη δασική δυστοπία που κρύβεται πίσω από την κυβερνητική εξαγγελία της αναδάσωσης με «πιστοποιημένα δενδρύλλια».

Αν θέλουμε να πάει μπροστά ο τόπος πρέπει να διώξουμε τους ψεκασμένους από τη Βουλή.

Μακάρι! Το ΜέΡΑ25 θα γιορτάσουμε πρώτοι, μαζί με την πλειοψηφία των πολιτών, την ώρα που θα μείνουν εκτός Βουλής, όπως η Χρυσή Αυγή, όσοι και όσες διαστρεβλώνουν την επιστήμη και νομιμοποιούν τον ανορθολογισμό για να εξυπηρετήσουν τους νεο-μαυραγορίτες.

Αναφερόμενος στη θέση του ΜέΡΑ25 «καμία ανεμογεννήτρια στη στεριά – πλωτές ανεμογεννήτριες στα ανοικτά μακριά από ιχθυότοπους και ανθρώπους», ο κ. Δρυμιώτης συνεχίζει: «Αλλη μια μπαρούφα βαρουφακικών διαστάσεων. Ξέρετε εσείς κανένα μέρος στη θάλασσα που να μην έχει ψάρια ή νησιά; Δηλαδή και πάλι απευθύνονται σε αστοιχείωτους ή ψεκασμένους».

Και βέβαια ψάρια υπάρχουν όπου υπάρχει θάλασσα. Ομως οι ψαρότοποι είναι συγκεκριμένοι. Και, ναι, υπάρχουν μεγάλοι όγκοι θάλασσας μακριά από τα κατοικημένα νησιά!

Ακόμα και η Δανία που διαθέτει τα μεγαλύτερα υπεράκτια πάρκα από ανεμογεννήτριες, θα χρησιμοποιήσει δύο νησιά (ένα φυσικό και ένα τεχνητό) για να εγκαταστήσει ανεμογεννήτριες συνολικής ισχύος 4 gigawatt, ενώ τα υπεράκτια αιολικά πάρκα παράγουν μόνο 1,7 gigawatt.

Το ΜέΡΑ25 δεν θέλουμε τίποτα παραπάνω από το να μιμηθούμε την πρωτοπόρα Δανία. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς τη διαφορά του να στήσεις ανεμογεννήτριες σε μια απομακρυσμένη βραχονησίδα ή σε τεχνητό (κατασκευασμένο για αυτόν τον λόγο) νησί από το να καταστρέψεις με δρόμους πρόσβασης πανέμορφες βουνοκορφές για να φυτέψεις εκεί ανεμογεννήτριες, για να μην αναφερθώ στους λόφους της Σύρου ή της Τήνου;

Το να αποκλείουμε τις ανεμογεννήτριες από την ξηρά είναι ουτοπία που μόνο ο Βαρουφάκης με τον μακρυμάλλη Κρίτωνα θα μπορούσαν να προτείνουν.

Πείτε το αυτό στη Βρετανία, όπου το 50% της καθημερινής συνολικής ενέργειας της χώρας παράγεται από θαλάσσιες ανεμογεννήτριες σχεδόν χωρίς καμία ανεμογεννήτρια στη στεριά!

Φαίνεται όμως ότι στο κόμμα αυτό γίνεται ένας ιδιότυπος διαγωνισμός για το ποιος θα πει τη μεγαλύτερη κοτσάνα. Ετσι ο επικεφαλής του ΜέΡΑ25, αναφερόμενος στην αποχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν, έγραψε πως «σήμερα ο φιλελεύθερος-νεοαποικιακός ιμπεριαλισμός νικήθηκε για τα καλά»…

Υπάρχει αμφιβολία ότι φέτος στο Αφγανιστάν ηττήθηκε ολοκληρωτικά το όνειρο των λεγόμενων «φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών» να εγκαθιδρύσουν φιλελεύθερες φιλοδυτικές δημοκρατίες με εισβολές αμερικανικών στρατευμάτων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν;

…και πρόσθεσε ότι «τα μεγαλύτερα θύματα είναι οι γυναίκες και ότι προς το παρόν αυτό που μπορούμε να προσφέρουμε είναι η αλληλεγγύη μας. Κρατάτε αδελφές!».

Διαφωνεί κανείς ότι τα μεγαλύτερα θύματα αυτού του φιάσκου ήταν οι γυναίκες; Κι ότι έχουμε υποχρέωση την αλληλεγγύη μας προς αυτές; Οσο για το «κρατάτε αδελφές», η έκφρασή μου ήταν «Hang in there sisters» που μεταφράζεται σε «κουράγιο αδερφές». Ναι, αυτό ήταν το μήνυμά μου εκείνη τη μέρα στις γυναίκες του Αφγανιστάν.

Φυσικά ο νάρκισσος δεν ήταν δυνατόν να παραδεχθεί το λάθος του και προσπάθησε να κάνει «διορθωτικές» αναρτήσεις. Δεν θα σας κουράσω με ολόκληρη την ανακοίνωση… αλλά θα σας αναφέρω την κατάληξη:… «Παρεμπιπτόντως, ποιος υποστηρίζει να επιτραπεί σε όλες τις γυναίκες πρόσφυγες του Αφγανιστάν, να εγκατασταθούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Το ΜέΡΑ25 το υποστηρίζει!». Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω πόσες γυναίκες από το Αφγανιστάν θα καταφύγουν στην προσφυγιά. Ο πληθυσμός του Αφγανιστάν είναι 38,04 εκατομμύρια, εκ των οποίων οι γυναίκες είναι 18,5 εκατομμύρια. Για φανταστείτε τι επιθυμεί το ΜέΡΑ25 και κρίνετε ποιους ανθρώπους στείλαμε στη Βουλή. Για να έχετε μια σύγκριση, ο πληθυσμός της Συρίας είναι μόλις 17,07 εκατομμύρια!

Ετσι είναι. Υποστηρικτές της αμερικανικής εισβολής στο Αφγανιστάν, όπως ο αρθρογράφος, μας διακωμωδούσαν όταν την καταδικάζαμε προβλέποντας μεγάλα δεινά για τον αφγανικό λαό, ιδίως τις γυναίκες, και επερχόμενη προσφυγιά. Την ώρα που η πρόβλεψή μας επιβεβαιωνόταν, πασχίζουν να αλλάξουν τη συζήτηση χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τις Αφγανές και διακωμωδώντας το μήνυμα αλληλεγγύης μας σε αυτές. Την ίδια ώρα, οι ίδιοι υποστηρικτές της αμερικανικής εισβολής που οδήγησε τις Αφγανές στην απελπισία, έρχονται τώρα να πουν: «Σιγά μην τους δώσουμε άσυλο. Να ‘ναι καλά το τείχος του Εβρου».

Τέλος, αναφερόμενος στη μετονομασία της Facebook, στο υστερόγραφο διαβάζουμε: «Τι άλλο θα ακούσουμε από κάποιον ο οποίος νομίζει ότι του “κλέψανε” δύο λέξεις: Meta και Diem που ο κόσμος τις χρησιμοποιεί πολύ πριν γεννηθεί ο Γιάνης με ένα «ν». Illusions of grandeur!»

Μέσα σε έξι μήνες, ο Mark Zuckerberg, ιδρυτής και ιδιοκτήτης της Facebook, άλλαξε δύο ονόματα: το όνομα του κρυπτονομίσματός του από Libra σε Diem και της εταιρείας του από Facebook σε Meta. Αυτές οι λέξεις, πράγματι, δεν ανήκουν σε κανέναν. Ομως, ακόμα και τυχαίο να είναι, το γεγονός ότι ο Zuckerberg επέλεξε, απ’ όλες τις λέξεις του κόσμου, το όνομα του πανευρωπαϊκού μας κινήματος (DiEM) και του πολιτιστικού-ερευνητικού μας κέντρου αν μη τι άλλο δείχνει ότι έχουμε καλό γούστο στην επιλογή των ονομάτων!

Με ευχαριστίες για τη φιλοξενία.

The post Απαντώντας μία-μία τις ύβρεις του Α. Δρυμιώτη εναντίον του ΜέΡΑ25 στην “Καθημερινή” appeared first on Yanis Varoufakis.