Yanis Varoufakis's Blog, page 28

Προς τιμήν του Κρις Σμολς και του πρώτου συνδικάτου εργατών της Amazon – απόσπασμα από το ΑΛΛΟ ΤΩΡΑ

Μέσα στα μαύρα μαντάτα που μας έρχονται από παντού έσκασε και μία ελπιδοφόρα είδηση: Υπό την ηγεσία του Κρις Σμολς, εργαζόμενοι σε μια νεοϋορκέζικη αποθήκη της Amazon ξεπέρασαν την τρομοκρατία της εργοδοσίας και ίδρυσαν συνδικάτο. Προς τιμή τους σκέφτηκα να αναρτήσω σήμερα απόσπασμα από “ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΩΡΑ” (Κεφ. 8), νουβέλα πολιτικής επιστημονικής φαντασίας στην οποία ο Κρις Σμολς  αναφέρεται μαζί με έναν φανταστικό χαρακτήρα (τον Αγκουέσι) που οργανώνει εργαζόμενους όπως ο Κρις εναντίον αφεντικών όπως ο Μπέζος (ο ιδιοκτήτης της Amazon).  Το γεγονός ότι ο Κρις, στην πραγματικότητα, ήταν αυτός που οργάνωσε τους συναδέλφους του κάνει την είδηση ακόμα πιο ελπιδοφόρα. Ακολουθεί το απόσπασμα που πρωτογράφτηκε το 2019.Ο Κώστας τότε αφηγήθηκε την ιστορία του Κρις Σμολς. Ο Κρις εργαζόταν στις αποθήκες της Amazon στο Στάτεν Άιλαντ του Νιου Τζέρσι όταν, στις αρχές της πανδημίας, τόλμησε να οργανώσει απεργία διαμαρτυρίας για την εξοργιστική έλλειψη μέτρων υγειονομικής προστασίας του ίδιου και των συναδέλφων του. Αμέσως τον απέλυσαν. Όμως δεν έμειναν σ’ αυτό. Οι πάμπλουτοι τύποι που αποτελούν το διοικητικό συμβούλιο της Amazon, με πρώτο και καλύτερο τον Τζεφ Μέζος, τον ιδιοκτήτη του μεγαθήριου, σπατάλησαν χρόνο αρκετό σε μια τηλεδιάσκεψή τους για να προγραμματίσουν, αυτοί οι Γολιάθ, την δολοφονία χαρακτήρα του Κρις Σμολς. Πράγματι, πολύ γρήγορα διέρρευσαν στα κανάλια ψευδή ρεπορτάζ πως ο Κρις εξέθεσε τους συναδέλφους τους στον κορωνοϊό, αρνήθηκε να μπει σε καραντίνα, ήταν μειωμένης νοημοσύνης κι άλλα τέτοια. Παρά το γεγονός ότι σημαντικός αριθμός δημόσιων προσώπων υπερασπίστηκαν τον Κρις, και αποδοκίμασαν τις τακτικές της Amazon, η κατακραυγή δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Η Amazon βγήκε από το λοκντάουν πλουσιότερη, ισχυρότερη και με μεγαλύτερη επιρροή από ποτέ. Όσο για τον Κρις, μόλις πέρασαν τα πέντε λεπτά δημοσιότητάς του, παρέμεινε απολυμένος και κατασυκοφαντημένος.«Δεν ήταν η πρώτη φορά που εταιρεία έβγαινε ισχυρότερη από μια παγκόσμια καταστροφή, και με τη φήμη της να παίρνει μυθικές διαστάσεις», πρόσθεσε ο Κώστας. «Με τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ford και η General Motors εδραιώθηκαν στην αμερικανική συλλογική συνείδηση ως πατριωτικές εταιρείες που συνέβαλαν στην ήττα του Άξονα. Για ολόκληρες δεκαετίες, η πλειοψηφία των αμερικανών συμφωνούσε πως ό,τι ήταν καλό για την General Motors ήταν κάνει καλό και για την Αμερική. Κανείς δεν περίμενε πως κάποια εταιρεία ήταν δυνατόν να ωφεληθεί ακόμα περισσότερο από μια κρίση. Μέχρι που το κατάφερε η Amazon το 2020!».Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, εξήγησε, ενώ οι περισσότερες εταιρείες απέλυαν, βγάζοντας τριάντα εκατομμύρια Αμερικανούς στην ανεργία σ’ έναν μόνο μήνα, η Amazon προσλάμβανε. Στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας Αμερικανών φάνταζε σαν τον συνδυασμό του Ερυθρού Σταυρού, καθώς παρέδιδε στους εγκλεισμένους δέματα γεμάτα καλούδια, με το Νιου Ντιλ του Ρούζβελτ, έτσι που προσλάμβανε χιλιάδες προσωπικό επιπλέον σε περίοδο μαζικής ανεργίας, πληρώνοντάς τους συν τοις άλλοις και κάνα-δυο δολάρια την ώρα παραπάνω. Φυσικά, πίσω από τη βιτρίνα, η πραγματικότητα ενάντια στην οποία ξεσηκώθηκε ο Κρις Σμολς ήταν αηδιαστική.Στις αποθήκες της η Amazon αντιμετώπιζε τους εργαζόμενους ως αναλώσιμες μονάδες με μοναδική αξία τη σωματική τους ικανότητα να κουβαλάνε πράγματα και μηχανιστικά να τα συσκευάζουν σε πακέτα. Αλίμονο σε όποιον διαμαρτυρόταν για τις ανθυγιεινές συνθήκες δουλειάς ή την έλλειψη προστατευτικού εξοπλισμού ή την μη καταβολή αναρρωτικής άδειας σε όσους αναγκάζονταν να μπουν σε καραντίνα. Αυτή ήταν η πικρή αλήθεια που κρυβόταν πίσω από την αναγωγή της Amazon από επιχείρηση-μαμούθ σε τεχνοφέουδο που κατάφερε να γίνει κράτος εν κράτει.«Ζήτω ο Μπέζος!» αναφώναξε ο Τόμας. «Αφού αυτός ο Κρις δεν μπορούσε να τα βγάλει πέρα στην Amazon, έπρεπε να παραιτηθεί. Κανείς δεν του ζήτησε να δουλεύει εκεί. Αν δεν μπορείς να φροντίσεις τον εαυτό σου, πρόβλημά σου».Όχι μόνο δεν ξαφνιάστηκε ο Κώστας αλλά μάλλον χάρηκε με την αντίδραση αυτή. Ο σκοπός,  που δεν ήταν άλλος από το να βγάλει τον Τόμας από το πέπλο της σιωπής, επετεύχθη. Το ήξερε άλλωστε ότι ο Τόμας θα θεωρούσε τον Κρις ποταπό θύμα, ένα από τα μαλθακά πλάσματα των οποίων  η θυσία είναι το αναπόφευκτο επακόλουθο της υπνωτικής επιθυμίας των διάφορων Τζεφ Μπέζος για εξουσία. Για την ακρίβεια, ο Κώστας δεν θεωρούσε κακό πράγμα την ανικανότητα του Τόμας να καταδικάσει την ανηθικότητα της Amazon. Πως αλλιώς μπορούσε να σκέφτεται ένα νέο παιδί που ένιωθε την θλίψη να του πλημμυρίζει τα σωθικά και τη βούλησή του να εξαερώνεται με το που αποφάσιζε να προσπαθήσει κάτι; Η λαχτάρα του Τόμας για δύναμη τον εξωθούσε να τη θαυμάζει και να υποτάσσεται σε αυτήν, όπου κι αν την συναντούσε.«Μπορεί να είναι έτσι», συγκατάνευσε ο Κώστας. «Όμως, υπάρχει κι άλλο ένα είδος δύναμης – εντελώς διαφορετικής αλλά εξίσου σαρωτικής. Πιο ισχυρής θα έλεγα και από της Amazon ή του  Μπέζος. Είναι η δύναμη του Αγκουέσι και των Bladerunners του».Ο Κώστας περιέγραψε τις Ημέρες Απραγίας που στο Άλλο Τώρα λύγισαν Γολιάθ όπως η Amazon και, μαζί με τις ανάλογες καμπάνιες των Crowdshorters, των Wikiblowers, των Environs και των λοιπών τεχνοανταρτών, ανέτρεψαν ένα παγκόσμιο σύστημα υπερεξουσίας, την Τεχνοφεουδαρχία όπως την ονόμαζε, όμοιο του οποίου η ανθρωπότητα δεν είχε ξαναδεί. Όμως ο Τόμας δεν φάνηκε να πείθεται.«Δεν ξέρω τι πληροφορίες πήρες από την σκουληκότρυπα Κώστα», είπε με ύφος προβληματισμένο «αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι Κρις Σμολς του κόσμου θα μπορούσαν ποτέ να τα βάλουν με τους Τζεφ Μπέζος. Μερικά ψίχουλα από το τραπέζι του, ένα κόκκαλο από το πιάτο του, να τους πέταγε ο Μπέζος θα αρκούσε για να κάτσουν στ’ αυγά τους.»«Η εξουσία στηρίζεται πάντα στον νόμο των μεγάλων αριθμών», απάντησε ο Κώστας. «Κανένας δυνάστης, ολιγάρχης ή επιχειρηματίας δεν έχει τη δύναμη να εξουσιάζει εκατομμύρια ανθρώπους δίχως τη σιωπηρή τους συγκατάθεση. Το μυστικό της απολυταρχίας δεν κρύβεται στα όπλα του δυνάστη, στους τραπεζικούς λογαριασμούς ή στους σέρβερ. Κρύβεται στο μυαλό των υποτασσόμενων. Για όσο διάστημα οι πολλοί πιστεύουν ότι είναι ανίσχυροι, παραμένουν ανίσχυροι. Από αυτή την άποψη, ο Μπέζος και ο Αγκουέσι δεν διαφέρουν τόσο όσο νομίζεις.»«Το μυστικό της συγκέντρωσης τεράστιας δύναμης», συνέχισε ο Κώστας, «είναι να συναθροίσεις τις μικρές δυνάμεις πάρα πολλών ανθρώπων. Αυτό πέτυχε ο Μπέζος. Σιγά σιγά, σταδιακά, έχτισε την ακαταμάχητη γοητεία της Amazon καθιστώντας την προφανή επιλογή όσων ήθελαν να αγοράσουν γρήγορα ένα βιβλίο ή ένα γκάτζετ ή μια οικιακή συσκευή – και, παράλληλα, προσλαμβάνοντας χωρίς πολλά-πολλά, έναν-έναν, ορδές ανθρώπων που είχαν χάσει την ελπίδα μιας καλής θέσης εργασίας. Έτσι έκανε την Amazon αποθετήριο της δύναμης αμέτρητων καταναλωτών, παραγωγών και εργαζόμενων.» Βλέποντας τον Τόμας να ακούει προσεκτικά, αποφάσισε να πάει την κουβέντα ένα βήμα πιο πέρα:Η βασική επιτυχία του Μπέζος ήταν να κάνει εκατομμύρια ανθρώπους να σκέφτονται «Amazon» όποτε ήθελαν να αγοράσουν κάτι εύκολα, να πουλήσουν κάτι εύκολα, ή να βγάλουν μερικά δολάρια εύκολα. Το αποτέλεσμα της συσσωρευμένης δύναμης αυτών των ανθρώπινων μαζών ήταν η δυνατότητα της Amazon να κρατά τις τιμές χαμηλές, χάρη σε μια στρατιά από παραγωγούς που αν δεν πουλήσουν την πραμάτεια τους μέσω της Amazon απλά θα πτωχεύσουν – και μιας άλλης στρατιάς εργαζόμενων που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να δεχτούν ρομποτικές, ψυχοφθόρες και κακοπληρωμένες δουλειές στις αποθήκες της. Σε αντιδιαστολή, ο «στρατός» του Αγκουέσι και των συντρόφων του βάδισαν στα μικροσκοπικά χνάρια των Λιλιπούτειων που ακινητοποίησαν τον Γκιούλιβερ».Ο Τόμας θυμόταν την ιστορία του Τζόναθαν Σουίφτ αλλά δεν έβλεπε πως οι Λιλιπούτειοι του πραγματικού κόσμου μπορούσαν να ακινητοποιήσουν έναν τετραπέρατο Γκιούλιβερ όπως ο Μπέζος. «Είναι, πράγματι, πολύ δύσκολο», ομολόγησε ο Κώστας πριν συνεχίσει λέγοντας ότι το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι να πιστέψει ο απλός κόσμος στη δύναμη που έχει. Για αυτό απαιτείται εμπνευσμένη ηγεσία που θα τον πείσει αλλά και που θα οργανώσει τις δράσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν την ύπαρξη πραγματικής συλλογικής δύναμης.Η στρατηγική του Αγκουέσι ήταν να ξεκινήσει με μικρά βήματα στοχεύοντας όμως ψηλά. Οι Ημέρες Απραγίας των Bladerunners ζητούσαν από τον κόσμο μικροσκοπικές προσωπικές θυσίες που, συλλογικά, είχαν τεράστιο κόστος. Τί κόστος είχε το να μην επισκεφτείς την ιστοσελίδα της Amazon για μια μέρα; Απειροελάχιστο. Όταν όμως μερικά εκατομμύρια συμμετείχαν στην αποχή αυτή, το κόστος για τον Μπέζος ήταν μεγάλο, όχι μόνο λόγω απώλειας εσόδων αλλά – κι αυτό τον πόναγε περισσότερο – επειδή έπεφτε η τιμή της μετοχής της Amazon!«Αυτή ήταν η ιδιοφυία των τεχνοανταρτών», κατέληξε ο Κώστας: «Ελάχιστο προσωπικό κόστος για τους αδύναμους, μέγιστο πλήγμα για τους ισχυρούς!» Πολύ γρήγορα, οι Λιλιπούτειοι του Αγκουέσι διαπίστωναν την δύναμη τους, μέθυσαν από αυτή και, πριν προλάβουν τύποι σαν τον Μπέζος να αντιδράσουν, οι Ημέρες Απραγίας έγιναν ευκαιρία για τους πολλούς σ΄ ολόκληρο τον πλανήτη να νιώσουν ότι συμμετέχουν, με ελάχιστο προσωπικό κόστος, σε κάτι όμορφο, σε κάτι δυνατό, σε κάτι μεγαλύτερο από τους αδύναμους εαυτούληδές τους.Το επιχείρημα του Κώστα ολοκληρωνόταν: Όπως ο Μπέζος έχτισε την αυτοκρατορία της Amazon συγκεντρώνοντας την δύναμη εκατομμυρίων ανθρώπων, των οποίων το βιός εξαρτώταν από την ψηφιακή πλατφόρμα του, έτσι και οι τεχνοαντάρτες, όπως οι Bladerunners του Αγκουέσι, συγκέντρωσαν τη δύναμη ακόμα περισσότερων ανθρώπων που ξάφνου κατάλαβαν τη συλλογική δύναμή τους να βάλουν τέλος στη απολυταρχία του Μπέζος πάνω τους.«Ο Μπέζος και ο Αγκουέσι ήταν εξίσου ταλαντούχοι στο να συγκεντρώνουν την εξουσία των άλλων», συμπέρανε ο Κώστας. «Η βασική διαφορά τους ήταν ότι ο Μπέζος χρησιμοποίησε τη δύναμη αυτή για να ξεζουμίζει τους ανθρώπους, ενώ ο Αγκουέσι τη χρησιμοποίησε για να τους ενδυναμώσει».Όλη αυτή την ώρα ο Τόμας τον άκουγε προσεκτικά. Από τη σιωπή του ο Κώστας συμπέρανε ότι αμφιταλαντευόταν. Βλέποντάς τον να διστάζει, δοκίμασε μια διαφορετική προσέγγιση: «Ξέχνα όλα τα άλλα και δες το από αισθητική σκοπιά», του πρότεινε. «Η δύναμη που ενέπνευσε ο Αγκουέσι είναι πιο όμορφη από την ωμή και βαρετή δύναμη ενός πάμπλουτου τύπου και των δουλοπρεπών πρωτοπαλίκαρών του. Αν ήταν να μελοποιήσεις αυτές τις δυο δυνάμεις, η δύναμη  του Μπέζος για έμοιαζε με την «Επέλαση των Βαλκυριών» του Βάγκνερ, ενώ η δύναμη του Αγκουέσι θα θύμιζε την «Ενάτη» του Μπετόβεν».Καθώς ο Τόμας και ο Κώστας συζητούσαν, η Εύα στοχαζόταν τον χαρακτήρα του γιου της και τη σχέση που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια της. Απ’ όσο γνώριζε, οι μουσικές αναφορές του Κώστα θα τον ξεπερνούσαν, ίσως και να μην είχε ακούσει ποτέ αυτά τα δυο μουσικά έργα. Η Εύα όμως ήταν σίγουρη ότι, ακόμα κι αν ο Τόμας τα γνώριζε, θα επέλεγε τις Βαλκυρίες χωρίς δεύτερη σκέψη – ανατρέποντας τις προσδοκίες του Κώστα. Ήταν σίγουρη για αυτό για έναν λόγο. Η «Ωδή στη Χαρά» του Μπετόβεν απαιτούσε μια πνευματική αισιοδοξία την οποία ο γιος της δεν διέθετε.Η ίδια είχε πειστεί ότι, μεγαλώνοντας χωρίς πατέρα, είχε γίνει ιδιαίτερα ευάλωτος στην απόλυτη πατριαρχική εξουσία. Φοβόταν ότι ένας Τζεφ Μπέζος, ένας Ρούπερτ Μέρντοχ, ένας Νταρθ Βέιντερ, ιδίως ένας Μεφιστοφελής, δεν θα δυσκολεύονταν να στρατολογήσουν τον Τόμας. Η ωμή επιβεβαίωση της αρσενικής εξουσίας που πρέσβευαν του υποσχόταν όλα όσα απουσίαζαν από τη ζωή του με τρόπο που η δημοκρατική εξουσία, όσο θεωρητικά ενδιαφέρουσα και αισθητικά ευχάριστη κι αν ήταν, δεν θα το κατάφερνε ποτέ. Έτσι, βλέποντας ότι ο Κώστας, το ακριβώς αντίθετο του πατριαρχικού δυνάστη, ίσως ικανοποιούσε την ανάγκη του νέου για κάποιον  padre padrone, η Εύα έπιασε τον εαυτό της να προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα που θα πρόδιδαν τις σκέψεις της. «Πατέρας αφέντης». Η φράση είναι ο τίτλος της ιταλικής ταινία του 1977, σε σκηνοθεσία των αδερφών Ταβιάνι, που βασίζεται στην ομότιτλη αυτοβιογραφία του Γκαβίνο Λέντα. Αφηγείται την πραγματική ιστορία του γιου ενός βοσκού στη Σαρδηνία, ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει από τον τυραννικό πατέρα του και να γίνει διακεκριμένος γλωσσολόγος και συγγραφέας. (Σ.τ.Μ.)

Το πιο πάνω απόσπασμα είναι από το Κεφάλαιο 8 του “ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΩΡΑ“. Για την αγγλικής έκδοση πατήστε εδώ για την αμερικανική εδώ.

The post Προς τιμήν του Κρις Σμολς και του πρώτου συνδικάτου εργατών της Amazon – απόσπασμα από το ΑΛΛΟ ΤΩΡΑ appeared first on Yanis Varoufakis.

In honour of Chris Smalls and the first Amazon Union in the US – an extract from my ANOTHER NOW

It was with immense delight that I heard the news: Led by Chris Smalls, Amazon workers at a New York warehouse overcame their bosses’ scaremongering and voted to form a trades union – the first by Amazon workers on US soil. In my 2020 science fiction novel ANOTHER NOW (Chapter 8), Chris Smalls makes a guest appearance, alongside a fictional character (Akwesi) who plays a major role in organising workers of Amazon-like corporations worldwide. I thought it pertinent to reproduce here, in honour of Chris Smalls and his fearless Amazon colleagues, the relevant extract. Keep going Chris!Costa began with the story of Chris Smalls, an Amazon employee who dared organise a walkout from the company’s Staten Island facility in protest at working conditions during the pandemic. He shot momentarily to fame when it was revealed that, having fired him, Amazon’s ultra-rich and uber-powerful directors spent a long teleconference planning his character assassination to undermine his cause. But even though a considerable number of public figures spoke out in Chris’s defence and decried Amazon’s tactics, Costa explained, the furore had no effect. Amazon emerged from the 2020 lockdown richer, stronger and more influential than ever. As for Chris, once his five minutes of fame faded, he remained fired and vilified.“It wasn’t the first time a corporation emerged from a global catastrophe stronger and with a splendid reputation amongst an appreciative public,” Costa said. “At the end of the Second World War, Ford and General Motor were enshrined in American mythology as patriotic corporations that helped defeat the Axis. For decades afterwards, if you claimed as some did that “what’s good for General is good for America”, you’d find plenty of Americans nodding in agreement. Could any corporation best this, you might wonder? Well, Amazon did in 2020.”During the pandemic, Costa explained, while most companies were shedding jobs, putting thirty million Americans on the dole in a single month, Amazon bucked the trend and appeared to a swathe of Americans as a cross between the Red Cross, delivering essential parcels to confined citizens, and Roosevelt’s New Deal, hiring one hundred thousand extra staff and paying them a couple of extra dollars an hour to boot. Of course, behind the façade, the reality that Chris Smalls protested was grim: in its warehouses, Amazon treated its human workers as fungible, expendable units reducible to their physical capacity to pick-and-pack. Good luck to anyone who protested at unhygienic facilities or a lack of protective equipment or sick pay. That was the ugly reality behind Amazon’s elevation from a near-monopoly to something closer to a state-within-a-state.“All power to Bezos!” said Thomas. “If this Smalls guy couldn’t hack it at Amazon, he should have left anyway. No one asked him to work there. If you can’t take care of yourself, that’s your own look-out.”Costa had expected – even hoped for – this reaction. He anticipated that Thomas would see Chris as a weakling whose sacrifice was the unavoidable corollary to Jeff Bezos’s mesmerising will to power. In fact, he sympathised with Thomas’s inability to care about Amazon’s ethics. How could it be otherwise for a young man who, sadness leaking out of him unstoppably, felt as powerless as he did? The boy’s yearning for power compelled him to admire and submit to it wherever he encountered it.“Maybe so,” said Costa. “But there’s another kind of power – entirely different but equally overwhelming. More powerful than Amazon and Bezos, it turns out. And we can see it in the story of Akwesi and his Bladerunners.”Costa described their Days of Inaction and the success they had had in securing pay rises for the Amazon workforce, but Thomas remained sceptical.“Bezos might have thrown them a bone to keep them quiet,” Thomas said, “but I don’t see how a bunch of consumers could ever weaken a megalith like Amazon enough to enable its takeover by the Chris Smalls of this world.”“Power always rests on the law of large numbers,” Costa replied. “No despot, oligarch or entrepreneur has enough power to rule over millions without their tacit consent. The truth about despotic power lies not in the despot’s weapons, bank accounts or computer servers but in the minds of those the despot controls. As long as the many believe they are powerless they remain so. In that sense, Bezos and Akwesi were not as different as you might think.The key to assembling immense power,” Costa went on, “is to aggregate the tiny capacities of many, many people. Bezos did this slowly, gradually building up Amazon’s overwhelming appeal as the path of least resistance for countless consumers, vendors and workers. All he needed was that millions learned instinctively to think of Amazon whenever they wanted to buy a book or a gadget or any household item quickly. And, of course, he needed to keep prices low courtesy of an army of workers with no option but to accept robot-like, soul-destroying, low-paid warehouse jobs. Akwesi’s army, by contrast, followed in the tiny footsteps of the Lilliputians who immobilised Gulliver.”It was hard for the little people to believe they had power, Costa explained. And it was not even enough. It took inspirational leadership to persuade them that they did, and then it took serious organisation combined with smart strategizing for that belief to have any effect. Akwesi’s strategy was to start small but aim high. His Bladerunners’ Days of Inaction required of consumers only tiny sacrifices, but delivered confidence-boosting rewards. Not visiting a website for a day cost them next to nothing but from the very start, thanks to Akwesi’s global reach, it translated into large costs for corporations like Amazon. Immediately, the Lilliputians saw the effect they could have and the Days of Inaction became much sought after opportunities for feeling part of an effective movement. Whereas previous protest movements took effort and commitment on the part of all involved, Akwesi’s innovation, according to Costa, was to offer disheartened folks a chance to make a difference without personally sacrificing that much at all.And in the same way that Bezos shored up Amazon by broadening its power base, from merely selling stuff over the internet to cornering the market for cloud computing and expanding into artificial intelligence, so Akwesi’s Bladerunners widened their power base by combining the Days of Inaction with the campaigns of Esmeralda’s Crowdshorters and with those of the Solsourcers, the Environs and the rest of the OC Rebels.“Bezos and Akwesi were equally talented at amassing power,” Costa concluded. “The basic difference was that Bezos used people-power to milk people while Akwesi used it to empower them.”Thomas had been listening intently. Costa inferred from his silence that he didn’t quite know whether to be impressed or dismissive. Sensing his vacillation, Costa chose a different approach.“Forget the politics and look at it aesthetically,” he suggested. “The force assembled by Akwesi is more beautiful than the blunt and boring power of an ultra-rich man and his sycophantic henchmen. If you were to put the two forces to music, Bezos’s would sound like Wagner’s ‘Ride of the Valkyries’, Akwesi’s like Beethoven’s Ninth.”As Thomas and Costa continued their discussion, Eva reflected on her son’s character and the relationship that was taking shape before her. Costa’s musical references were lost on the young man, and he was forced to attempt a different analogy. But had Thomas been familiar with these two musical works, Eva was sure he would have chosen the Valkyries every time. Beethoven’s ‘Ode to Joy’ required an optimism of the spirit that her son lacked. She felt keenly that it was the absence of a father figure in his life that made him susceptible to absolutist patriarchal power. A Jeff Bezos, a Rupert Murdoch, a Darth Vader, especially a Mephistopheles, would find it easy to enlist Thomas to their enterprise, their boisterous validation of male power promising him what he had lacked all his life in a way that democratic power, however intellectually intriguing and aesthetically pleasing, could not. So, as she discerned faint signs that Costa was, in some small way, fulfilling Thomas’s yearning for a padre padrone, even while he challenged that desire, she found herself holding back the tears.

The above is an extract from Chapter 8 of ANOTHER NOW – click here for the UK and here for the US editions.

 

 

The post In honour of Chris Smalls and the first Amazon Union in the US – an extract from my ANOTHER NOW appeared first on Yanis Varoufakis.

Putin must be given a golden bridge from which to escape – On Democracy Now!, with Amy Goodman

The only way of ending the killings, the injuries, the destruction of Ukraine and a permanent quagmire in Europe that threatens world peace, is a rational solution that will leave everybody slightly dissatisfied. “What is exactly the alternative? Is it regime change in Russia?” “Well, whenever the United States tried regime change, it didn’t turn out very well and has never been tried with a nuclear power. This is like playing with fire.”Transcript, courtesy of Democracy Now! Click here for the original postThis is a rush transcript. Copy may not be in its final form.

AMY GOODMAN: This is Democracy Now!, democracynow.org, The War and Peace Report. I’m Amy Goodman.

The European Union has signed a new deal to import more liquefied natural gas from the United States, in the latest move by NATO allies to further isolate Russia following its invasion of Ukraine. The gas deal was announced a day after President Biden took part in emergency meetings of NATO, the G7 and the European Council. During a press conference in Brussels, Biden announced new sanctions against Russia.

PRESIDENT JOE BIDEN: We’re also announcing new sanctions of more than 400 individuals and entities, aligned with — in alignment with the European Union: more than 300 members of the Duma, oligarchs and Russian defense companies that fuel the Russian war machine.

AMY GOODMAN: President Biden is in Poland today, where he’s scheduled to meet with U.S. troops, as well as Ukrainian refugees. According to the United Nations, more than 3.6 million Ukrainians have fled the country since the Russian invasion began a month ago. On Thursday, President Biden announced the United States will accept up to 100,000 Ukrainian refugees.

In the latest news from the battlefield, Russia is claiming it’s destroyed a military fuel depot outside Ukraine. It’s one of Ukraine’s largest.

Meanwhile, local officials in the besieged city of Mariupol say they fear 300 people died last week in a Russian airstrike on a theater, which was being used as a shelter. Outside, the words “child” were on either side of the building facing upward; the words were written in Russian.

This comes as the Ukrainian government is asking the United States to start providing 500 Javelin and 500 Stinger missiles a day to help Ukrainian forces fight the Russian invasion.

We begin today’s show with Yanis Varoufakis, member of the Greek Parliament, former finance minister of Greece, founder of the Progressive International with U.S. Senator Bernie Sanders. He’s joining us from Athens.

It’s great to have you with us. Thanks so much for joining us, Yanis. If you can respond to this triple summit yesterday in Brussels — of NATO, of the EU, the European Union, and of the G7 — of the increased sanctions and, overall, what this war means?

YANIS VAROUFAKIS: There is an unprecedented show of unity within the West, but what is lacking are two things, Amy, if I may say — firstly, an appreciation of the fact that the rest of the world is not showing complete alignment with the West. This is an understatement. Even though the majority of countries in the United Nations voted against Russia, if you look at the countries that didn’t, they contain more than half of the population of the world, including not just China but also India and many other countries.

The second thing that’s missing from this show of strength, and the impressive sanctions that have been agreed against Putin and his henchmen, is a game plan. Exactly what is President Biden aiming for? Yes, it is important for him and for his government, for his administration, to show support for the Ukrainians, to provide Stinger missiles, to provide economic sanctions for Putin, which of course we know are not going to debilitate the Putin regime. But what is exactly the aim? Is it regime change in Russia? Well, whenever the United States tried regime change, it didn’t turn out very well, and has never been tried with a nuclear power. This is like playing with fire, or nuclear fire, I should say. If it’s not regime change, what exactly is it?

And so, allow me to just say this, that the famed philosopher and military strategist from China, Sun Tzu, once said that if you are faced with a formidable enemy whose total defeat is going to kill many or most of your people, as well, what you should do, Sun Tzu said, was to build a golden bridge behind your enemy from which your enemy can escape, to give him an opportunity to withdraw while claiming that he has achieved something. Now, Biden, by proclaiming that Putin is a war criminal — I have no doubt that Putin is a very nasty piece of work; I’ve called him a war criminal 20 years ago over his massacre of Chechens in Grozny — but what is the leader of the United States doing? What is he aiming at? Because if he is not leaving any room for a compromise, then he is effectively jeopardizing the interests of Ukrainians, because a quagmire in — an Afghanistan-like quagmire in the Ukraine is not exactly in the interests of any Ukrainian I know of.

AMY GOODMAN: So, if you could talk about specifically what’s being targeted and this commitment to end the reliance on Russian energy, that is so difficult for Europe right now? I mean, it seems like at this moment, this is the moment that so many green activists, like yourself, have felt could be a shift toward renewables, but instead it looks like: How can other countries, like the United States and Canada, fill in the fossil fuel emergency that’s taking place right now? But what this means for Russia, what this means for the rest of the world?

YANIS VAROUFAKIS: I think the West is inflicting major political and environmental damage on itself, whereas Mr. Putin, being a cynical agent that he is — a KGB strategist, let’s not forget — I have no doubt he was planning for all this. In the end, we’re going to damage the planet and the West more than we’re going to damage Putin, because Putin doesn’t really care much about Russians. He cares about himself.

And I can see a game plan here on behalf of Vladimir Putin. Let’s not forget that, as we speak, around $600 million to $700 million is being sent to Mr. Putin for the oil and gas that he’s selling the West. The plans that you mentioned for transporting liquefied natural gas from Texas and from Qatar to Europe, that concerns next winter, not this winter. Are we going to sacrifice the Ukrainians until next winter? This is the great question. And also, as we speak, Russia has found ways of bypassing the sanctions. We know that they’re dealing with counterparties in China, in India. A lot of dollar payments are being made to the Putin regime through these intermediaries.

I would very much have preferred for us to be discussing — you and me now, but the whole world — to be discussing President Biden’s proposals for a resolution that would mean an immediate ceasefire and an immediate withdrawal from the Ukraine in exchange for some kind of deal that Putin can sell to his own henchmen as something of a victory. Instead of that, Biden is doubling down, and he’s speaking in language which is consistent with regime change, which will be catastrophic for the people of Ukraine.

AMY GOODMAN: So, explain this further. You’re saying Biden should be sitting down with Putin, that Biden represents the United States, the world’s largest superpower, and could lead to a ceasefire. What isn’t he doing?

YANIS VAROUFAKIS: That. Look, I wish — as a European and a Europeanist and internationalist, I wish the European Union existed in substance, so that, you know, the president of the European Union could be sitting down with Putin. But we don’t have that. The European Union is a disunion, really. So, Biden is the only representative of NATO, of the West at the moment. I’m not going to pass judgment on the gentleman. He is, however, the only one who can sit down with Putin. They can talk on the phone, to begin with, before they actually sit down. Their foreign ministers will have to come to these exchanges.

But the idea must be really very simple: Putin must be given a golden bridge from which to escape his conundrum. He must be given something he can sell to his own people as mission accomplished. The only thing we can do, as democrats and internationalists, we should be able to tolerate, is the neutrality of the Ukraine, because this is a tiny, tiny, nonexistent price to pay for ending the war, having Russian troops evacuate the Ukraine, some kind of arrangement to be established for the Donbas area — we could kick into the long grass the question of Crimea; it could be shelved, something to be discussed in 10 years or so — in order to stop the killing and to stop the toxicity which is spreading from Ukraine across Europe, across the United States. I’ve been hearing senators in the United States, members of parliament of various European countries calling for NATO to intervene — because we know what that will mean. It will mean that the nuclear threat is going to reach levels that we haven’t seen since the Cuban Missile Crisis. We should be moving towards a rational solution that will leave everybody slightly dissatisfied — the Ukrainians, the Russians, me, you, Biden, Putin — but which will end the killing and will lead to an independent, democratic Ukraine.

AMY GOODMAN: You write in a recent article headlined “Why Stop at the Russian oligarchs?” “Perhaps the only silver lining in the Ukrainian tragedy is that it has created an opportunity to scrutinize oligarchs not only with Russian passports but also their American, Saudi, Chinese, Indian, Nigerian, and, yes, Greek counterparts. An excellent place to start would be with the London mansions that Transparency International tells us sit empty. How about turning them over to refugees from Ukraine and Yemen?” Talk more about this.

YANIS VAROUFAKIS: For many, many years now, we’ve all known, through the Panama Papers, through a variety of leaks of Transparency International, that our oligarchs, the oligarchs of this planet — the Russians, the Qataris, the Saudis, the Americans, the Greeks — they have been absolutely abusing our societies, our states, our tax systems. Yes, the Russians are pretty ugly in what they’re doing. They have plundered, in a very short space of time, the mineral resources, the industries of Russia, after the collapse of the Soviet Union. And they have bought their mansions in London, football teams and so on.

So, you know, it’s a wonderful opportunity — the fact that the Ukraine has concentrated our minds on what the Russian oligarchs are doing — to contemplate moving beyond them, because Russian oligarchs, it has been estimated, have taken $200 billion out of Russia, you know, looted money, plundered money, but American oligarchs have taken $1,200 billion out of the jurisdiction of the United States of America, hiding it from the IRS. And they are not much nicer people than the Russian oligarchs, I have to say. They have not protested the massacres of Yemenis in Saudi Arabia. They have not protested the killing of journalists, like Khashoggi in the Saudi Arabian Embassy or Consulate in Constantinople — in Istanbul, I should say. They have not lifted their little finger to help us fund the green transition. Why should we not extend our newly found antipathy towards oligarchs, who have been defrauding and plundering our countries — why not extend it to people beyond Russia?

AMY GOODMAN: Let me ask you about some criticism that’s been leveled against your position right now, Yanis. I want to ask your response to a piece that was in The New Republic titled “’Neutrality’ Won’t Protect Ukraine.” The authors mention you, writing, “An increasing number of international commentators are also arguing neutrality might be a reasonable way to end the bloodshed quickly, by offering Putin a face-saving ‘off-ramp’ for the invasion. Ostensibly progressive voices like former Greek Minister of Finance Yanis Varoufakis have called for the ‘Finlandization’ of Ukraine, referring to Finland’s quasi-forced neutrality during the Cold War; the Russians have suggested Austria, which was formally neutral but maintained trade relations with both the United States and the Soviet Union, as a model for Ukraine.” Can you respond to what they’re saying? Also right now Finland is talking about possibly joining NATO.

YANIS VAROUFAKIS: Well, let’s take Finland, shall we? Finland had a war with Russia, with the Soviets. There was a stalemate, very much like what we have now in Ukraine. And the result was neutrality. There was an agreement between Washington, on the one hand, and Moscow, on the other, that Moscow would not interfere with Finland, it would not invade, it would take its troops out, and Finland would be allowed to live an independent, Western, democratic lifestyle, as long as it doesn’t join NATO and it doesn’t host American or European armies in its territory. The result was a wonderful state, a country, you know, that in every ranking outranks your country, the United States, my country, Greece, when it comes to education, to democracy, to technological innovation. Remember Nokia and all the great companies that came out of Finland. Finland is a success story. Neutrality allowed Finland to have democracy, independence and success and shared prosperity, a social democratic country, similarly with Sweden, similarly with Austria. So it’s a well-tested and well-tried-out model.

The reason that Ukraine has not had the same opportunity so far — because some people will say that — it’s been said that they gave up their nuclear weapons, they were not in NATO, therefore they were neutral, and nevertheless they suffered incursions and now this invasion by Mr. Putin. Well, it wasn’t the same. What Ukraine lacks is a summit, a summit between the American president and the Russian president, a summit involving the government of the United States and the government of Russia. This is what Finland had, what Austria had. The two blocs, NATO and the Warsaw Pact, represented by the president of the Soviet Union, or the general secretary of Communist Party then, and the American president, or a series of American presidents, they agreed — they shook hands — that Finland, Sweden, Austria will be left alone, under conditions of neutrality, to prosper democratically and to be part of the West without being part of NATO.

Now, a similar arrangement, in my view, has a very good chance of granting the Ukrainians the space, the independence and the democracy they need. Now, there are no guarantees. I cannot predict the future. But can the critics, who are, as you said, chastising me for adopting and promoting the neutrality solution — can they tell me what the alternative is? Because the only alternative they can come up with is regime change in Moscow. Well, this will take 10 years, five years, eight years. What do we do with the Ukrainians who are dying until then? Are you — this is my question to them — prepared to sacrifice their lives and a fantastic chance of a successful neutrality outcome? Are you prepared to sacrifice all that for the purposes of regime change?

And I’ll say this once again, Amy — I’m addressing the people in the United States: How many times have an attempt by the American government to effect regime change anywhere in the world worked out well? Ask the women of Afghanistan. Ask the people of Iraq. How did that liberal imperialism work out for them? Not very well. Do they really propose to try this out with a nuclear power?

AMY GOODMAN: Yanis Varoufakis, I want to thank you for being with us — we’re going to have to leave it with that question — member of the Greek Parliament, former finance minister of Greece, founder of the Progressive International with U.S. Senator Bernie Sanders.

The post Putin must be given a golden bridge from which to escape – On Democracy Now!, with Amy Goodman appeared first on Yanis Varoufakis.

My reply to the Charge of Westsplaining Eastern Europeans

The horrific war Putin unleashed against Ukraine has also caused collateral damage within the ranks of the left. No sooner had I, and other DiEM25 comrades (including Noam Chomsky and Naomi Klein), began campaigning for a peaceful resolution of the war based on the principle of an independent but neutral Ukraine than a charge of ‘Westsplaining’ was levelled at us from Eastern European comrades.The Accusation: That Western left-wingers (like myself) and liberals condescend to explain Eastern Europe, and its predicament, to Eastern Europeans.Different oppressions yield different sensitivities: Undoubtedly, each one of us carries different historical baggage. I, being Greek, grew up in a US-led fascist dictatorship within a NATO that collaborated with our fascist rulers. Poles and other Eastern European laboured under a Soviet-communist dictatorship. So, naturally, we, Greek left-wingers, tend to be more critical of NATO, waging criticisms that to Poles and other Eastern Europeans seem out of place. Such differences in perspective are, of course, perfectly natural and legitimate.Denying Eastern Europeans agency? The main argument of my accusers is that I have denied Eastern Europeans agency, focusing instead on the interests and perspectives of the West, on the one hand, and Putin, on the other. That I suppressed the views and perspectives of Eastern Europeans . The prosecution’s Exhibit A is that I have not acknowledged the fact that significant majorities supported the entry into NATO of Eastern European countries. So, they claim, their entry was democratically legitimised and, thus, it is condescending to say that NATO expanded eastwards when, in reality, it was invited to move eastwards by Eastern Europeans themselves.I have no doubt that majorities wanted to enter NATO. But, while this is an important factor, it begs the question: Does it mean that I, as a Greek left-winger, have no right to oppose NATO’s eastward expansion just because a majority of Eastern Europeans consented to it? It most certainly does not. Why is condescending for me to say to my friends in Poland, Ukraine etc. that they are wrong to consent to NATO’s expansion? As a Greek left-winger, I often oppose tooth-and-nail views and decisions favoured by a majority of Greeks – it’s called conviction politics, something we should have a lot more of. Unless, of course, those who are charging me with ‘westsplaining’ want to argue that I can contradict what a majority of Greeks want but not what a majority of Eastern Europeans want. But this would, I submit, violate every principle of progressive internationalism. Indeed, the whole point of DiEM25 and of our Progressive International is that we come together as citizens of the world who have a view on every country, not just their own.Two conflicting hypotheses about NATO and War: My accusers reject my (and many others’) hypothesis that, had the United States and NATO not adopted in the 1990s an aggressive stance against Russia, there would have been no war in the Ukraine today and, more generally, no dangerous tensions in Eastern Europe. They counter-propose their own hypothesis: that, even if NATO had stayed put or even disbanded in the 1990s, Russia would be invading its neighbours – perhaps with greater ferocity.Like all counterfactuals, these are untestable hypotheses – we shall never know, empirically, what might have happened had NATO not expanded eastwards, beginning with Poland.Since I cannot convince my accusers that their hypothesis is wrong, and vice versa, I would have expected mutual respect of each other’s argument to prevail. In the same way that it would be inexcusable for me to attach a dismissive label on them, it is unwarranted for them to attach on me the label ‘westplainer’ – unless they truly believe internationalism to mean that local majorities know best or that respect demands that a Greek not only listens to but also agrees with the majority of Poles or Czechs or any other Eastern European people.If we had managed to hold a rational and comradely dialogue, here is what I would have told them about Putin and NATO: In the same way that the radical centre (e.g., Emmanuel Macron, Angela Merkel, Mario Draghi) need the ultra-right (e.g., Orban, Meloni, Le Pen, Vox) in order to get elected and gather support, while the ultra-right needs the inequality the radical centre’s austerian policies generate in order to stir up the discontent that feeds them – similarly, Putin needs NATO and NATO needs Putin.Left-wingers, in the East, West, North and South should not find any of this hard to digest. Lefti-wingers understand, above all else, the dialectic relationship between cross-border authoritarianisms: Putin needs the Azov Battalion, to justify his cruelty, and the Azov Battalion needs Putin, to justify theirs. Putin rose to unlimited power due to the mass poverty caused, largely, by US-led (through the IMF) callousness in demanding full repayment of the USSR’s debts by a collapsed post-Soviet Russia. NATO justifies its existence as supplier of security, because of the insecurity it helped breed through its expansion – following America’s role in immiserating the majority of Russians.Enough said on this. As I admitted above, I could be wrong and an honest disagreement on these assessments is legitimate. Name calling between comrades is not.ON THE SUBSTANCE OF THINGSBecause people are dying and rockets are flying, these debates between left-wingers are a luxury humanity can ill-afford – at least until the war is over. Meanwhile, we need to work toward ending the invasion and effecting an agreed withdrawal of Russian troops from Ukraine.My involvement in this debate began because, from the outset, I advocated for the Independent-Neutral Ukraine solution, in juxtaposition to a Ukraine sticking to a NATO membership aspiration that even the US does not want to fulfil. For my pains I was labelled a ‘westsplainer’. Let’s, for argument’s sake, say that I was wrong – that an independent-neutral Ukraine is not what Ukrainians want. [Even though President Zelensky has now embraced the very proposal I have been advocating for.] What is the alternative that those who dismiss me as ‘yet another westsplainer’ propose? Overthrowing Putin? Are they seriously suggesting that the people of Ukraine should continue to die until Putin is overthrown? Are they seriously declaring a willingness to sacrifice Ukrainians on the altar of some theoretical right to join NATO?Two brief points with which to conclude:Eastern Europe will become peaceful and democratic only after the authoritarian, racist autocrats ruling over it are removed – in Russia, in Poland, in Hungary, in the area where the Azov battalion operates etc. NATO will not help with any of this because, either willingly or unwillingly, it feeds these monsters.Those of us on the left with a long memory, we remember our long tradition of being mortally split by imperialist wars. We remember the 2nd International and how the Great War caused it to split up. We recall how the left never really recovered since then. We must not repeat this. Not calling each other names is an excellent start!

The post My reply to the Charge of Westsplaining Eastern Europeans appeared first on Yanis Varoufakis.

Η επικίνδυνη κυβέρνηση σε μια εποχή γεμάτη κινδύνους για την Ελλάδα, την Ευρώπη και ιδίως τους λαούς – Συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης στην ΚΟΝΤΡΑ-NEWS

«Θλιβερή» χαρακτηρίζει τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25 και συμπληρώνει «πρόκειται για Κυβέρνηση επικίνδυνη τόσο για τη Δημοκρατία, όσο και για την ασφάλεια της χώρας», ενώ τονίζει πως «κανένας πρωθυπουργός δεν δικαιούται να στείλει οπλισμό σε εμπόλεμη ζώνη χωρίς τη στοιχειώδη διαδικασία κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης». Ο Γιάνης Βαρουφάκης αναφέρεται ακόμα στην πρόσφατη επιστολή που έστειλε στον Αλέξη Τσίπρα και Δημήτρη Κουτσουμπά, εξηγεί γιατί άφησε εκτός τον Νίκο Ανδρουλάκη και υπογραμμίζει πως δεν έχει λάβει κάποια απάντηση: «προτάσεις διαλόγου στείλαμε, απάντηση δεν πήραμε». Ενώ αναφέρεται και στην επίθεση που δέχθηκε πρόσφατα από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ αναφορικά με όσα υποστήριξε ο πρώην Πρωθυπουργός της Φινλανδίας «αναγνωρίζω στον Άδωνι Γεωργιάδη το δικαίωμα του στον αυτοεξευτελισμό».Τέλος, ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25 σχολιάζει τα σενάρια για τεχνοκράτη πρωθυπουργό «σίγουρα, η τρόικα θα ήθελε για τον ρόλο του τεχνοκράτη πρωθυπουργού, τον επίορκο εκπρόσωπο της στην Ελλάδα, τον κ. Στουρνάρα», καταθέτει τις προτάσεις του ΜέΡΑ25 για την καταπολέμηση της ακρίβειας και απαντά στο αν θεωρεί πως η Ελλάδα έχει ωφεληθεί από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ.Πώς σχολιάζετε την απόφαση της κυβέρνησης να στείλει οπλισμό στην Ουκρανία;Επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για κυβέρνηση επικίνδυνη τόσο για τη Δημοκρατία όσο και για την ασφάλεια της χώρας. Κανένας πρωθυπουργός δεν δικαιούται να στείλει οπλισμό σε εμπόλεμη ζώνη χωρίς τη στοιχειώδη διαδικασία κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης. Ιδίως όταν, την ίδια στιγμή, έχει μετατρέψει τη Σούδα και, ιδίως, την Αλεξανδρούπολη σε ορμητήριο του Αμερικανικού στρατού – μια κατάσταση που στοχοποιεί την Ελλάδα χωρίς να προσφέρει οτιδήποτε στην άμυνα της χώρας μας εξ ανατολών – καθώς, δεν πρέπει να ξεχνάμε, οι Αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις (όπως οι Βρετανικές στην Κύπρο) δεν θα σηκώσουν το μικρό τους δαχτυλάκι να βοηθήσουν σε περίπτωση Τουρκικής εισβολής.Πώς κρίνετε γενικότερα τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στη ρωσική εισβολή;Θλιβερή. Είμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο όπου ο λαός της Ουκρανίας δοκιμάζεται. Από τη μία, ο Πούτιν εγκληματεί εισβάλλοντας στην Ουκρανία. Κι από την άλλη, η Δύση εξωθεί τους Ουκρανούς να πολεμούν όχι για την ανεξαρτησία και την ελευθερία τους, αλλά για να μπορέσει το ΝΑΤΟ να φτάσει στα σύνορα της Ρωσίας. Τι μπορεί να κάνει η μικρή Ελλάδα για να στηριχτούν πραγματικά οι Ουκρανοί σπάζοντας το ψευτο-δίλημμα «Πούτιν ή ΝΑΤΟ» που τους οδηγεί σε μακροχρόνια, αιματοβαμμένη κατοχή από Ρωσικά στρατεύματα (δεδομένου ότι το ΝΑΤΟ θα παραμείνει θεατής);Πολλά θα μπορούσαμε να κάνουμε. Όπως τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου κίνησε γη και ουρανό με το Κίνημα των Αδέσμευτων για να δημιουργήσει χώρο μεταξύ των υπερδυνάμεων, ώστε να ανασάνουν οι λαοί – ή τότε που παρενέβη για να διασωθεί η ηγεσία των Παλαιστίνιων από τα πυρά του Ισραήλ στον Λίβανο. Θα μπορούσαμε τουλάχιστον να ανεβάσουμε το επίπεδο του διαλόγου στην Ευρώπη, καταδεικνύοντας πως μπορούμε και να χαρακτηρίζουμε εγκληματία πολέμου τον Πούτιν, και να συνταχθούμε με τον Ουκρανικό λαό, και παράλληλα, να μην κλείνουμε τα μάτια στους ναζιστές του τάγματος Αζόφ που διώκουν τους Ρωσόφωνους της Ουκρανίας αλλά και τους δικούς μας ομογενείς – τους οποίους ο κ. Μητσοτάκης θυσιάζει στο βωμό του ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς. Με Πρωθυπουργό βέβαια τον Κυριάκο Μητσοτάκη αυτό είναι αδύνατον.Και ποια η θέση σας για τις ενέργειες και τις ευθύνες ΕΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ;Οι ΗΠΑ παραπλανούν την Ουκρανία χρόνια τώρα ενώ η ΕΕ επιλέγει να λειτουργεί ως η «ουρά» των ΗΠΑ, μέσω του ΝΑΤΟ. Όλα αυτά τα χρόνια, η «Δύση» συμπεριφέρεται σαν τον δειλό νταή που σε παροτρύνει να κάνεις τσαμπουκά στον αντίπαλο νταή υποσχόμενός σου ότι θα σε βοηθήσει την ώρα που ετοιμάζεται να λακίσει. Εμμένοντας στη ΝΑΤΟϊκή προοπτική της Ουκρανίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες έβαλαν το συμφέρον τους πάνω από το συμφέρον του λαού της Ουκρανίας – τόσο το οικονομικό συμφέρον τους όσο και τον γεωπολιτικό στόχο τους μιας αδύναμης και εξαρτημένης Ευρώπης. Έτσι, σήμερα, το Αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα τρίβει τα χέρια του ενώ η Ευρώπη καταλήγει, άλλη μια φορά, ηττημένη, αδύναμη, ηθικά και υλικά στο καναβάτσο της Ιστορίας.Μιλώντας για το ΝΑΤΟ, θεωρείτε ότι η χώρα μας έχει ωφεληθεί από τη συμμετοχή της στη συμμαχία; Η Αριστερά φαίνεται πως είναι διχασμένη σε αυτό το ζήτημα…Προφανώς και δεν ωφελήθηκε. Ποιος ξέχασε το 1974 όταν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ όχι μόνο προκάλεσαν την Κυπριακή τραγωδία (οργανώνοντας τα φασιστικά πραξικοπήματα Ιωαννίδη στην Ελλάδα και Σαμψών στην Κύπρο, τα οποία άνοιξαν την κερκόπορτα στον τουρκικό στρατό) αλλά και εμπόδισαν τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να υπερασπιστούν την Κυπριακή Δημοκρατία; Μου κάνει εντύπωση ότι θεωρείτε πως η Αριστερά είναι διχασμένη ως προς αυτό. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή να παραδόθηκαν στη σαγήνη του ΝΑΤΟ όμως αυτό έγινε αφού έπαψαν να έχουν την οποιαδήποτε σχέση με την Αριστερά.Δεν υπάρχει κανένα θετικό πιστεύετε από τη συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ; Αρκετοί και από την Αριστερά παραδέχονται ότι τουλάχιστον έτσι μπαίνει ένα κάποιο φρένο στις προκλητικές διεκδικήσεις της Τουρκίας…Πρόκειται για άποψη που δεν μπορεί ούτε να επιβεβαιωθεί, ούτε να απορριφθεί, καθώς είναι αδύνατον να ξέρουμε τι θα γινόταν αν δεν ήμασταν στο ΝΑΤΟ. Δύο πράγματα γνωρίζουμε, χωρίς αμφιβολία: Πρώτον, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ, σε συνεργασία με τους δικούς μας φασίστες, προέβησαν το 1974 στη μεγαλύτερη ήττα του ελληνισμού στα χέρια του Κεμαλικού επεκτατισμού μετά το 1922. Δεύτερον, πιο πρόσφατα, όταν η Τουρκία αποφάσισε να «γκριζάρει» τα Ίμια, και πάλι ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έβαλαν πλάτες στην Άγκυρα. Αυτά, οι γιες-μεν που μας κυβερνούν, προσπαθούν να μας κάνουν να τα ξεχάσουμε.Με αφορμή την ιντερνετική κόντρα που είχατε με τον πρ. πρωθυπουργό της Φινλανδίας, ο Άδωνις Γεωργιάδης σας κατηγόρησε ότι «ξεπλένετε τη ρωσική εισβολή». Τι του απαντάτε;Πως, ως δημοκράτης, του αναγνωρίζω το δικαίωμά του στον αυτο-εξευτελισμό – κάτι που πέτυχε με δύο εντυπωσιακούς τρόπους. Πρώτον, να κατηγορήσει ως «πλυντήριο» του Πούτιν κάποιον, που από το 2001 χαρακτηρίζει – με επιχειρήματα – τον Πρόεδρο της Ρωσίας εγκληματία πολέμου. Δεύτερον, την ώρα που σκοτώνονται άνθρωποι στην Ουκρανία και που το ζητούμενο είναι μια άμεση συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, ταυτίζεται με τον βαστάζο του Σόιμπλε (στα Eurogroup του 2015) για να συντονιστούν σε μια φιλοπολεμική, φιλο-ΝΑΤΟϊκή έξαρση εις βάρος των συμφερόντων των Ουκρανών.Ζητήσατε από Τσίπρα και Κουτσούμπα συντονισμό των αντιπολεμικών δράσεων των τριών κομμάτων… Να το θεωρήσουμε ως προάγγελο και άλλων πρωτοβουλιών για συνεργασία;
Δεδομένης της μη απάντησης που εισπράξαμε, κάτι για το οποίο θλιβόμαστε, μάλλον προάγγελο μη συνεργασίας πρέπει να το θεωρήσετε. Το ΜέΡΑ25, πάντως, θα συνεχίσει στην κατεύθυνση της παλλαϊκής συστράτευσης υπέρ των θυμάτων τόσο της επιδρομής των ολιγαρχών όσο και της επιδρομής των στρατών εισβολής.Για ποιον λόγο δεν συμπεριλάβατε στην επιστολή τον Νίκο Ανδρουλάκη; Ποια η γνώμη σας για τον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ;Όπως εξήγησα στη Βουλή, όσο στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ συνεχίζουν να ντρέπονται για εκείνα που έκανε, και θα ξανα-έκανε αν ζούσε σήμερα, ο Ανδρέας Παπανδρέου (π.χ. βέτο στις Συνόδους Κορυφής τόσο της ΕΟΚ όσο και του ΝΑΤΟ), ενώ εξακολουθούν να διατρανώνουν ότι με το Καστελόριζο (1ο Μνημόνιο) έσωσαν τη χώρα, δεν πρόκειται να τους κουράζω με προτάσεις συντονισμού των δράσεων μας!Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να σας καλεί για διάλογο, όπως και το ΚΙΝΑΛ, για το ενδεχόμενο προοδευτικής κυβέρνησης, αλλά εσείς μέχρι στιγμής το αρνείστε… Για ποιον λόγο; Θεωρείτε πως είναι ένα πολιτικό κόλπο του ΣΥΡΙΖΑ για να σας «καταπιεί»;
Πρέπει να έχετε πληροφόρηση που εγώ δεν διαθέτω! Δεν θυμάμαι να έλαβα πρόσκληση για διάλογο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Θυμάμαι, αντίθετα, δική μας πρόσκληση για διάλογο όσον αφορά τα κόκκινα δάνεια, τους πλειστηριασμούς και το ιδιωτικό χρέος – στην οποία δεν ανταποκρίθηκαν. Θυμάμαι ακόμα τις καθαρές και καλοπροαίρετες ερωτήσεις που έθεσα στον κ. Τσίπρα σε αυτή την κατεύθυνση μέσα στην Ολομέλεια της Βουλής, π.χ. «Αφού ασκείτε κριτική στην κυβέρνηση για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, συμφωνείτε ότι μια προοδευτική κυβέρνηση θα πρέπει να πάρει ξανά τη ΔΕΗ υπό δημόσιο έλεγχο;», ή «Αφού ασκείτε κριτική στην κυβέρνηση για το φιάσκο της διαχείρισης του χιονιά από την εταιρεία που έχει την ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟ, συμφωνείτε ότι μια προοδευτική κυβέρνηση θα πρέπει να την πάρει υπό δημόσιο έλεγχο μόλις λήξει η τρέχουσα σύμβαση;». Τις προάλλες, όπως αναφέρατε κι εσείς προηγουμένως, έστειλα επιστολή στον κ. Τσίπρα ρωτώντας: «Θέλετε να συντονίσουμε τις αντιπολεμικές μας δράσεις;» Ήταν καθαρές ερωτήσεις που παραμένουν εκκωφαντικά αναπάντητες. Το μόνο συμπέρασμα είναι το εξής: Δεν θέλουν διάλογο για το τι πρέπει να γίνει. Θέλουν μόνο τις ψήφους μας για να ξαναγίνουν εκείνοι οι κυβερνώντες εκ μέρους της ίδιας ολιγαρχίας – με αντάλλαγμα κάποια υπουργεία που δεν μας ενδιαφέρουν. Ο Νίκος Ανδρουλάκης είπε πως δεν μπορεί να υπάρξει προοδευτικό μέτωπο με τον Πολάκη… Εσείς έχετε συνυπάρξει μαζί του στα υπουργικά έδρανα το 2015. Ποια η γνώμη σας;Δεν κρίνω πρόσωπα, ιδίως ανθρώπους με τους οποίους συμπορευτήκαμε έστω και πέντε λεπτά της ώρας. Κρίνω πολιτικές.Δημοσιεύματα από το εξωτερικό κάνουν λόγο για πρόθεση κάποιων κέντρων εξουσίας για κυβέρνηση με τεχνοκράτη πρωθυπουργό. Μάλιστα έχει ακουστεί το όνομα του Γιάννη Στουρνάρα… Βλέπετε πιθανό αυτό το ενδεχόμενο;Η τρόικα πάντα έχει, για κάθε χώρα της ευρωζώνης, έτοιμο σχέδιο επιβολής της πολιτικής της σε περίπτωση που η κάλπη δεν βγάλει κυβέρνηση που θα συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις. Το έκαναν στην Ιταλία με τον Μάριο Μόντι. Το έκαναν στην Ελλάδα με τον Λουκά Παπαδήμο. Το έκαναν τον Ιούλιο του 2015 καταφέρνοντας να πείσουν τον Αλέξη Τσίπρα να ανατρέψει τον… εαυτό του. Πρόσφατα το επανέλαβαν με τον Μάριο Ντράγκι στην Ιταλία. Κι εδώ, σε λίγο καιρό, αν η δεύτερη κάλπη δεν βγάλει μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΚΙΝΑΛ ή ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ που θα εφαρμόσει, σύμφωνα πάντα με τας υποδείξεις, το 5ο Μνημόνιο, τότε – πράγματι – το σενάριο για «τεχνοκράτη» πρωθυπουργό «παίζει». Σίγουρα, η τρόικα θα ήθελε για τον ρόλο αυτόν, τον επίορκο εκπρόσωπό της στην Ελλάδα, τον κ. Στουρνάρα. Θα πρέπει όμως να τον αποδεχθεί κι ο κ. Τσίπρας, κάτι όχι εντελώς απίθανο. Αν όχι τον κ. Στουρνάρα, τότε θα βρουν κάποιον άλλον. Πάντως, για εμάς το ΜέΡΑ25 είναι τιμή μας και καμάρι μας ότι η ενισχυμένη παρουσία μας στην επόμενη Βουλή θα δυσκολέψει την «αριθμητική» τους.Ποιες οι προτάσεις σας για να καταπολεμηθεί η ακρίβεια και να στηριχθεί το εισόδημα της μέσης ελληνικής οικογένειας;-Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή του Κατώτατου Μισθού και των Κοινωνικών Επιδομάτων – με την αύξηση να προσδιορίζεται αυτόματα, χωρίς πολιτική απόφαση, από νέους δείκτες πληθωρισμού ανά ευάλωτη κοινωνική ομάδα (π.χ. ΑΜΕΑ, των οποίων ο πληθωρισμός είναι διαφορετικός).-Κατάργηση της Οριακής Τιμολόγησης του Ηλεκτρικού Ρεύματος, της ρήτρας αναπροσαρμογής καθώς και του Χρηματιστήριου Ενέργειας – Λέμε όχι στα επιδόματα-φιλοδωρήματα στους καταναλωτές που βαραίνουν το δημόσιο χρέος υπέρ των ολιγαρχών που παράγουν το ηλεκτρικό ρεύμα. Ζητάμε την κατάργηση του αισχρού ψευτο-Χρηματιστηρίου Ενέργειας, που δημιουργήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο τρεις ολιγάρχες αποφασίζουν συνωμοτικά τις τιμές της επόμενης μέρας.-Μείωση του ανώτατου ΦΠΑ στο 15%-Δίωξη του καρτέλ των σουπερμάρκετ από την Επιτροπή Ανταγωνισμού-Επιστροφή των λαϊκών αγορών στους παραγωγούςΤο ΜέΡΑ25 έδωσε δυναμικό παρών στα μπλόκα των αγροτών. Για ποιον λόγο;Επειδή η χώρα έρχεται πλέον αντιμέτωπη με επισιτιστική κρίση, καθώς οι αγρότες μας δεν θα μπορούν φέτος να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους λόγω της εκτόξευσης της τιμής της ενέργειας και των πρώτων υλών. Κι επειδή, μέσα από την μαζική πτώχευση της αγροτιάς και την ερημοποίηση της υπαίθρου, δρομολογείται η υπερσυγκέντρωση της γης στα χέρια λίγων funds. Την ώρα, δηλαδή, που μέσω του «Ηρακλή» συγκεντρώνονται κατοικίες και μαγαζιά στα χέρια ξένων ταμείων (με μετόχους τον κοινωνικό περίγυρο της Μητσοτάκης ΑΕ), θα περνά και η αγροτική γη στα χέρια ξένων ταμείων με έδρα την Αμερική και λογαριασμούς σε φορολογικούς παραδείσους. Να γιατί το ΜέΡΑ25 βρεθήκαμε στα μπλόκα των αγροτών: Επειδή το ΜέΡΑ25 ιδρύθηκε (όπως λέει κι η Ιδρυτική μας Διακήρυξη) για να αντιπαλέψει την Ερημοποίηση που φέρνει η Χρεοδουλοπαροικία.Τους τελευταίους μήνες είδαμε γυναικοκτονίες, φαινόμενα οικογενειακής βίας, ξεκαθάρισμα λογαριασμών με δολοφονίες μέσα στον δρόμο, δολοφονία για οπαδικές διάφορες… Τι προτείνετε;Όποιος πολιτικός απαντήσει συγκεκριμένα στο καίριο ερώτημά σας, ψεύδεται και χαϊδεύει αυτιά. Στο άκουσμα της ερώτησης απαιτείται σιωπή – τουλάχιστον για λίγη ώρα – και περισυλλογή. Ιδίως από εμάς τους άνδρες. Η πατριαρχική βία απέναντι στις γυναίκες είναι ενδημική σε κάθε πατριαρχική κοινωνία. Το ξερίζωμα της πατριαρχίας και της βίας που αυτή γεννά θέλει δουλειά πολλή. Το ίδιο και με την γηπεδική βία όπου η πατριαρχία (μην ξεχνάμε ότι αφορά αποκλειστικά άνδρες) συνδυάζεται με τον θυμό που προκαλεί σε μια κοινωνία που συνθλίβεται η ελπίδα και η προοπτική νέων ανδρών, τους οποίους η ίδια η κοινωνία θέλει «ισχυρούς» και «μάγκες». Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι η ενδημική πατριαρχική βία είναι αντιστρόφως ανάλογη με τις ευκαιρίες για κοινωνική ανέλιξη και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Kontranews στις 05/03/2022

The post Η επικίνδυνη κυβέρνηση σε μια εποχή γεμάτη κινδύνους για την Ελλάδα, την Ευρώπη και ιδίως τους λαούς – Συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης στην ΚΟΝΤΡΑ-NEWS appeared first on Yanis Varoufakis.

What we must do in the face of Putin’s criminal invasion of Ukraine – a personal view plus a heartwarming Manifesto by Russian comrades

When a country or region is invaded, I am overcome by one duty: To take the side of the people facing troops with direct orders to violate their homes, to bombard their neighbourhoods, to destroy the circumstances of their lives. Without hesitation. Unconditionally. When I see civilians in Kharkiv or Kiyv preparing Molotov cocktails with which to defend their homes from the advancing Russian tanks, I cannot but cheer them on. And, at once, painfully to note that, on the same day, when a 15-year-old kid in the occupied Palestinian territories throws a stone at aν Israel Army bulldozer about to demolish her home, the West’s leaders brand her a terrorist. Double standards, not truth and solidarity, should be this war’s first casualty.Today we must stand with Ukraine, unconditionally. And we must say it out loud: Putin is a war criminal whose campaign sits in the same category as the Hitler-Stalin invasion of Poland or the US invasion of Iraq in 2003. No ifs, no buts. Our task must be one: To help Ukrainians gain their independence against a ruthless invader.To help Ukrainians morally, we first need to demonstrate that we use the same moral compass. Universally. Οnly the other day, the Saudi Arabian air force bombed Yemen thirty-seven times! I feel that to ignore its Yemeni victims is to diminish humanity’s capacity to show solidarity with Ukrainians and to chastise Putin’s regime. Treating some victims of invasions as more deserving than others lessens our capacity to stand with any, and all, victims of invading armies. Nothing strengthens Putin and his ilk more than the West arming pro-West invaders (like Saudi Arabia) to do (in places like Yemen) that which Putin is doing in the Ukraine.To help Ukrainians find a path toward peace and freedom, we must also choose to put their interests above our ideologies and fixations. I am a left-winger. But, while people in the Ukraine are dying, I do not have the right to focus on whether the economic ideology or political biases of President Zelensky are to my liking. I must support him – to the extent that Ukrainians are looking to him for leadership now. Period. And I hope that those whose politics differ from mine do the likewise: place the task of pushing Russian troops out of Ukraine above their ideological preferences (e.g. a Ukraine that is a NATO or an EU member).To help Ukrainians stop the carnage and breathe again, the only question that I need to ask myself is: How do we get the Russian troops to withdraw? This is the question I have a duty to  focus on. Any other questions must wait. We know how Russian troops will not withdraw: NATO will not come to push them back. There won’t even be a no-fly zone over Ukraine, despite President Zelensky’s understandable pleading. That sounds like a betrayal of the Ukrainians, but it is not. Escalating the war, by pitching nuclear armed combatants against each other in the heart of Europe, is a sure way of destroying humanity (well before climate change gets a chance to complete the task).So, how do we stop Putin from, eventually, occupying large parts of the Ukraine, with immeasurable medium and long term economic, political and human costs for the people of Ukraine? Given that NATO will not intervene, and that sanctions take a long, long time to succeed (if at all), the only way of driving Russian troops out of the Ukraine is through a diplomatic solution. The only other possibility would be if the Putin regime were to be toppled quickly, and replaced by a pro-Western one. Alas, anyone who is prepared to gamble the medium and longer-term welfare of the people of Ukraine on such a wager clearly does not have their interests at the top of her or his list of priorities.Here, I must confess to a serious ethical conflict in my heart and mind: I am desperate for Ukrainian fighters to not give in, to continue to fend off Russian troops heroically – as they have been doing so far. I salute and celebrate them. But I know who Putin is. Putin is a ruthless killer. He has proved that in the early 2000s when he flattened Grozny, Chechnya’s capital, killing more than 250 thousand people so as to solidify his hold over the Russian government. I shudder to think what he will do if the brave Ukrainians continue to resist his army of occupation: He is perfectly capable of turning Kiyv into Grozny, like he turned Grozny into Dresden.This is not to suggest that the Ukrainian fighters should surrender. No, if I were them, I would keep fighting come-what-may, to the bitter end. What I am saying is something different: That a diplomatic solution needs to be found as soon as possible. That we, from the comfort of our own peaceful surroundings, must push for a solution that spares the lives of thousands and prevents the occupation of Ukraine.What would an agreeable diplomatic solution entail? Three things: First, an immediate ceasefire followed by the withdrawal of Russian troops. Second, the opportunity for Putin to portray any such agreement as a form of victory – a deal that gives him something close to what he wanted. Third, it must be an agreement guaranteed jointly by Washington and Moscow, guaranteeing an independent and neutral Ukraine as part of a broader agreement that de-escalates tensions with the Baltics, Poland, around the Black Sea, across Europe.Is there a chance that Putin would accept such a deal now, after his army has taken so much territory? I think there is. Putin maybe ruthless (remember Chechnya?), but he is not stupid. As a well-trained KGB strategist, he knows that he does not have the military might to occupy Ukraine for long. With his smallish economy (Nb. the Russian economy is smaller than the economy of Texas) hemorrhaging money and capital, and his regime facing a possible revolt at home, he cannot invade other countries (e.g., the Baltics). In this light, Putin will be tempted by any deal has Washington’s support that ends the sanctions and allows him to claim that he stopped America’s eastward expansion. A US-Russian summit would seal such a deal, which Putin can present as Russia getting the respect it deserves.Such an agreement would leave everyone a little dissatisfied but also grant Ukrainians the chance to re-build a free, democratic and independent Ukraine. Many issues will have to be settled but, once de-escalation begins, a healing process can commence. For example, the EU can pour investments into Ukraine, well before any move to admit it into the EU. Once Washington and Moscow jointly guarantee a de-militarized zone along the Russian-Ukrainian border, the contested Donetsk-Luhansk region could be administered along the lines of the Northern Irish Good Friday agreement in a manner that guarantees the rights of all ethnic communities under the supervision of Kiyv, Moscow and the European Union.Will Putin accept this? I cannot second-guess a ruthless killer. What, I do know is that the alternative is a long-term occupation spelling, in the long run (too long for Ukrainians to benefit), Putin’s end. The option of an independent-neutral Ukraine offers Putin a way out and grants Ukrainians the best chance of freedom. If Austria, Sweden and Finland could build successful democracies on the basis of neutrality (during the Cold War), nothing prevents Ukraine to do likewise in the future. In sharp contrast, continuing to focus (as most of Western commentators and politicians are doing today) on the theoretical right of Ukrainians to join NATO and the EU as a prerequisite of a diplomatic solution is a sure way of leading the brave Ukrainian people to a brutal decade and possibly longer.To conclude on a positive note, the only good news I have encountered in recent days came from Russia in the form of a Manifesto of Russian socialists and communists sent to our Progressive International. It was, indeed, the brightest glimmer of hope to have pierced the clouds of war and propaganda. Here is a heartwarming extract:“We are told that the opponents of this war are hypocrites and that they stand not against the war, but for the West. This is a lie. We have never been supporters of the United States and their imperialist policies. When Ukrainian troops shelled Donetsk and Luhansk in 2014, …, we were not silent. Nor will we be silent now that Kharkov, Kiev and Odessa are being bombed on the orders of Putin and his camarilla.There are so many reasons to fight against this war. For us advocates of social justice, equality, and freedom, they are especially important. This is an invasion. No threat to the Russian state exists… This war produces incalculable disasters for our peoples. Both Ukrainians and Russians are paying for it dearly with their blood. Long after the dust has settled, poverty, inflation, and unemployment will affect everyone…This war will turn Ukraine into rubble and Russia into a prison. The opposition media have already been shut down in Russia. People are placed behind bars. Soon Russians will have only one choice: Rise up or end in prison. This war multiplies all the risks and threats to our country. Even Ukrainians who a week ago sympathised with Russia are now enlisting to fight our troops. Finally, fighting for peace is the patriotic duty of every Russian. Not only because we are the custodians of the memory of the west war in history- Second World War, when 20 million Russians died or Soviets- but also because this war threatens the integrity and very existence of Russia.Putin is seeking to connect his own fate with the fate of our country. If he succeeds, then his inevitable defeat will be the defeat of the entire nation. Then we may indeed face the fate of postwar Germany: occupation, territorial division, the cult of collective guilt. There is only one way to prevent these catastrophes. We, ourselves, the men and women of Russia, have to stop this war. This country belongs to us, not to a handful of distraught old men with palaces and yachts. It is time to take it back. Our enemies are not in Kiev and Odessa, but in Moscow. It is time to kick them out.War is not Russia.War is Putin and his regime.That’s why we Russian socialists and communists are against this criminal war.We want to stop it to save Russia.No to interventionNo to dictatorshipNo to poverty.”

The post What we must do in the face of Putin’s criminal invasion of Ukraine – a personal view plus a heartwarming Manifesto by Russian comrades appeared first on Yanis Varoufakis.

Putin’s criminal invasion, Europe’s response, America’s role – AVVENIRE interview (English version)

Avvenire wanted to know my opinion of Putin, of his invasion, of Europe’s and America’s role, of what this war means for Europe and, of course, they wanted me to explain my support for a diplomatic solution based on the idea of an independent, free, neutral Ukraine. Here is the original English text.What is your opinion of Putin’s decisions?He will be included in History’s annals in the chapter reserved for brutal leaders who chose an avoidable war (rather than be forced into one). Long before Ukraine, to establish his regime, he had committed abominable war crimes in Chechnya. My greatest fear is that, if Ukrainians continue to resist bravely (which, make no mistake, I want them to!), he will flatten Kiyv with the same brutality that he demolished Grozny, killing tens of thousands of civilians.What evolution, what final outcome do you see? A neutral Ukraine or other solutions?The objective should be to stop the war and secure the withdrawal of Russian troops from Ukraine. The only way that could happen is a Washington-Moscow agreement that Russia withdraws in exchange of a commitment of Ukrainian neutrality. Anything else is war mongering. Or, at best, a touching faith that Putin will fall soon and a pro-Western regime will rise in Russia.What mistakes have European countries made to get to this point?Regarding Ukraine, Europe’s greatest error was to defer to Washington and to NATO. Washington misled successive Ukrainian governments with promises the United States was never going to keep, egging them on toward a confrontation with Moscow that endangered peace in Europe. In an important sense, the United States succeeded in justifying the expansion of NATO with the argument that NATO was the only shield from tensions the United States had helped create. Washington did not care about Ukraine or Europe. And Europe blindly played along, serving Washington’s interests by going along with America’s investment in tensions with Russia. History will condemn EU leaders for falling behind the US agenda and, for this, reason failing to fulfil the EU’s fundamental promise to Europeans: No war on our Continent.Does the Biden presidency have responsibility?Of course. Along with every US administration since Bill Clinton and George W Bush violated the agreement between the US and Michail Gorbachov that the Soviet Union would let go of Eastern European countries but NATO would not expand eastwards.Is it lawful to arm those who defend themselves?Of course. I only wish that we armed all those who are defending their homes; e.g., Palestinians, Yemenis, Syrians, Kurds. Instead, Europe is arming or consorting with their invaders. These double standards are weakening Europe’s credibility and influence.Do you see a reaction with the same force of the pacifist movement as in the cases of Iraq and Afghanistan?The pacifist movement has failed badly in the two cases you mentioned. Before George W Bush invaded Iraq, we held magnificent rallies around Europe and in the United States. But the moment the invasion was unleashed, we went to ground. Nothing. No real resistance. And I think it is very telling that Julian Assange, who furnished us with remarkable information regarding the crimes committed in Iraq and Afghanistan, is now rotting in Britain’s Guantanamo without much in terms of public support – with the exception of DiEM25 and our Progressive International. In the case of Ukraine, it is too early to tell. So far, those of us taking an anti-war stance are being vilified as stooges of Putin. Hopefully this will changeAfter the bonds for the first common debt, for the first time Europe decides on offensive military spending. Step forward or backward?The EU has not been as shy as many thought in issuing common debt. Since 2010 the Greek financial crash, a process began of indebting Europeans jointly. Later, the European Stability Mechanism created another half trillion euros worth of common debt. During the pandemic, the Recovery Fund was based on another €750 billion of common debt. Yes, common debt is a necessary condition for political union. However, it is not sufficient and, worse still, it can push us in the wrong direction (“i.e. of greater disunity). To be sufficient, the common debt issued must play the role of converting national into European debt automatically, without horse-trading between politicians, and in the context of a federal-like, democratically controlled, joint finance ministry. Tragically, today, we are further away from this than ever. In short, we have issued common debt for a variety of reasons but always in a manner that keeps political union beyond the horizon.Does the EU lose its nature as a community that helps itself in peace? Or is this war an opportunity to have a common army and to strengthen political union?A common army only makes sense if we have a common, directly elected government. A common army under the present inter-governmental decision-making process is ridiculous. Who will order these men and women to go to war? Ursula von der Layen? Macron? Scholz? Or will we have the EU Council jointly to oversee military operations? So, before we talk about a common army, we need to start the process that no one is talking about: the process of creating a democratic, federal EU.What do you think of a new suspension of the Stability Pact? What must be done to help companies and citizens in this new crisis?The Stability Pact must be trashed, not suspended. And it must be replaced with a process of europeanising a large part of public debt and aggregate green investment. Anything less than that will deepen the divisions within our countries and between our countries.How do you see the world and Europe after this war?Impoverished and more insecure.

The post Putin’s criminal invasion, Europe’s response, America’s role – AVVENIRE interview (English version) appeared first on Yanis Varoufakis.

Τι απαιτεί η ειρήνη σήμερα

Το ζητούμενο σήμερα είναι ένα: Να σταματήσει ο πόλεμος και να αποσυρθούν τα Ρωσικά στρατεύματα από την Ουκρανία. Κι ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι Ουάσιγκτον και Μόσχα να συμφωνήσουν στην επιστροφή των ρωσικών στρατευμάτων στη βάση τους με αντάλλαγμα την ουδετερότητα της Ουκρανίας.Στους πολεμοκάπηλους, τύπου Κυριάκου Μητσοτάκη, που ζητούν αμερικανική στρατιωτική παρέμβαση υπέρ των Ουκρανών, το μήνυμα της συγκυρίας είναι καθαρό: Οι ΗΠΑ δεν θα κουνήσουν ούτε το μικρό τους δακτυλάκι! Όσο και να το ζητούν οι ΝΑΤΟϊκότεροι του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ δεν θα στείλουν ποτέ στρατό – ιδίως τώρα που, κυριολεκτικά, απέδρασαν κακήν κακώς από το Αφγανιστάν. Άρα, η όλη φιλολογία για το εάν οι Ουκρανοί έχουν ή όχι δικαίωμα να αιτηθούν την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ είναι εκτός θέματος και βοηθά μόνο τον Βλάντιμιρ Πούτιν.Όσο για τις κυρώσεις, μόνο αφελείς πιστεύουν ότι ο Πούτιν θα πτοηθεί. Όλη μέρα χτες η κα φον ντερ Λάγιεν απειλούσε τον Πούτιν με κυρώσεις που δήθεν θα τον «τσάκιζαν» αλλά το βράδυ, αντί για τη μία κύρωση που θα τον πλήγωνε – την αποκοπή της Ρωσίας από το SWIFT – το Συμβούλιο της Ευρώπης ανακοίνωσε κυρώσεις-φάρσα που μοιάζουν με μπιζέλια που πετά κάποιος σε επελαύνοντα ελέφαντα.Βέβαια, ακόμα και το SWIFT να «έκοβαν» για τη Ρωσία, τα στρατεύματα του Πούτιν θα συνέχιζαν απτόητα. Η μόνη περίπτωση ο Πούτιν να αποδεχόταν την κατάπαυση του πυρός και την απόσυρση των Ρωσικών στρατευμάτων, θα ήταν η Δύση, δηλαδή οι ΗΠΑ, να του εγγυηθούν την ουδετερότητα της Ουκρανίας – όπως επί Ψυχρού Πολέμου έκαναν με την Φινλανδία.Αυτή θα ήταν μια λύση στην οποία μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι – τουλάχιστον όσοι βάζουμε το συμφέρον των πολιτών της Ουκρανίας πάνω από το συμφέρον του ΝΑΤΟ και των ολιγαρχών (Δύσης και Ανατολής) που κερδίζουν από τον πόλεμο.Μια τέτοια λύση δεν θα ήταν πρόσφορη μόνο για τους Ουκρανούς. Δεν δικαιούμαστε να ξεχνάμε ότι την ώρα που άνθρωποι σκοτώνονται στην Ουκρανία και οι φτωχότεροι πολίτες της Ευρώπης δεινοπαθούν να τα βγάλουν πέρα με την ακρίβεια που τους πλήττει, οι έμποροι όπλων, τα καρτέλ της ενέργειας, οι τραπεζίτες και, βέβαια, το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα Αμερικής και Ρωσίας κάνουν χρυσές δουλειές. Να γιατί το ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ και το ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ & ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΩΝ είναι ένα και το αυτό.Ο εξευτελισμός της Ευρωπαϊκής ΈνωσηςΟ πόλεμος στην Ουκρανία αποδεικνύει, άλλη μια φορά, την δειλία και υποκρισία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχοντας επιλέξει να μετατραπεί σε ουρά του ΝΑΤΟ, απέτυχε να εκπληρώσει την γενέθλια υπόσχεσή της στους λαούς της Ευρώπης: τον Μη Πόλεμο στην Ήπειρό μας.Πριν αρκετά χρόνια, κορυφαίος αξιωματούχος της κυβέρνησης Bush του νεότερου μου είχε εξηγήσει το λόγο που, μετά το 1991, η Ουάσιγκτον επέμεινε στην ενίσχυση του ΝΑΤΟ παρά το γεγονός ότι ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε: «Στόχος μας ήταν», μου είπε «να κρατήσουμε τη Ρωσία εκτός, την Γερμανία κάτω και τις ΗΠΑ από πάνω!» [Στα αγγλικά η έκφρασή του ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά χυδαία: The purpose of maintaining NATO was to keep Russia out, Germany down and the US on top.]Σήμερα, αποδεικνύεται πως ο στόχος των ΗΠΑ εξετελέσθη: Η ΕΕ είναι όχι μόνο γεωπολιτικά ανύπαρκτη αλλά λειτουργεί ως «λαγός» των ΗΠΑ κόντρα στα συμφέροντα της ίδιας της Ευρώπης. Για χρόνια τώρα, ως ουρά του ΝΑΤΟ, οι ηγέτες της ΕΕ εξωθούσαν την Ουκρανική ηγεσία σε συγκρουσιακή στάση με τη Μόσχα υποσχόμενοι υποστήριξη που δεν ήταν διατεθειμένοι να της προσφέρουν.Όσον αφορά συγκεκριμένα την Ελλάδα και της ασφάλειά μας, το μάθημα που πρέπει να μάθουμε είναι απλό: Όπως έκαναν και με τους Ουκρανούς, ΝΑΤΟ και ΕΕ χαϊδεύουν τα αυτιά των κυβερνώντων μας με όμορφα λόγια και πλουσιοπάροχες υποσχέσεις στήριξης, αρωγής κλπ. Επί της ουσίας όμως ΕΕ και ΝΑΤΟ λένε στην Αθήνα τα εξής: «Είμαστε μαζί σας απέναντι στην Τουρκία του Ερντογάν, σας πουλάμε και όπλα (με το αζημίωτο για εμάς βέβαια). Αλλά αν, ο μη γένοιτο, εκείνος πάρει το όπλο του, μην περιμένετε κάτι περισσότερο από το να φωτίσουμε ένα κτήριο στις Βρυξέλλες με το γαλανόλευκο της σημαίας σας!»ΣυμπερασματικάΟ Τζούλιαν Ασάνζ κάποτε είπε ότι οι λαοί δεν θέλουν ποτέ τον πόλεμο. Για να τον αποδεχθούν, οι κυβερνώντες πρέπει πρώτα να δηλητηριάσουν τον νου και τις ψυχές τους με πολλά, πολλά ψέματα. Γιατί; Επειδή, από τη μία, «είναι πολλά τα λεφτά» ενώ, από την άλλη, ένας πόλεμος δίνει πολλά άλλοθι στην εξουσία. Το βλέπουμε παντού. Εδώ, στην Ελλάδα, σήμερα, όσο περισσότερο αυξάνονται οι λογαριασμοί της ΔΕΗ τόσο αυξάνονται και τα υπερκέρδη του καρτέλ που έχει πάρει στα χέρια του τα κομμάτια της πρώην δημόσιας ΔΕΗ. Το ίδιο και με τα σουπερμάρκετ που θησαυρίζουν εν μέσω ακρίβειας. Την ίδια ώρα, ο πόλεμος δίνει την ευκαιρία στην «Μητσοτάκης ΑΕ» να εκμεταλλευτεί την διεθνή αναστάτωση ώστε να μην ενισχύσει τους πληττόμενους από την ακρίβεια μικρομεσαίους δίνοντας το πράσινο φως στα καρτέλ να κάνουν χρυσές δουλειές.ΣΤΟΠ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝΣΤΟΠ ΣΤΗΝ ΕΜΠΛΟΚΗ ΝΑΤΟ, ΕΕ & ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΥΚΡΑΝΟΥΣ ΑΜΑΧΟΥΣΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥΝΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, ΟΥΔΕΤΕΡΗ ΟΥΚΡΑΝΙΑΝΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, ΟΥΔΕΤΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑΝΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, ΟΥΔΕΤΕΡΗ ΕΥΡΩΠΗ

The post Τι απαιτεί η ειρήνη σήμερα appeared first on Yanis Varoufakis.

Capitalism and Social Democracy are finished | On the David Pakman Show

Yanis Varoufakis, author of several bestselling books including most recently “Another Now: A novel,” joins David Pakman to discuss the future of the global economy, Europe and the European Union, and much more.

 

Become a Member: https://www.davidpakman.com/membership Become a Patron: https://www.patreon.com/davidpakmanshow Book David Pakman: https://www.cameo.com/davidpakman — Subscribe to the SECOND channel: https://www.youtube.com/pakmanlive Follow David on Twitter: http://www.twitter.com/dpakman David on Instagram: http://www.instagram.com/david.pakman TDPS Subreddit: http://www.reddit.com/r/thedavidpakma… Pakman Discord: https://www.davidpakman.com/discord Facebook: http://www.facebook.com/davidpakmanshow Leave a Voicemail Line: (219)-2DAVIDP — David tech: -Camera: Sony PXW-X70 https://amzn.to/3emv1v1 -Microphone: Shure SM7B: https://amzn.to/3hEVtSH -Voice Processor: dbx 266xs https://amzn.to/3B1SV8N -Stream Controller: Elgato Stream Deck https://amzn.to/3B4jPNq -Microphone Cloudlifter: https://amzn.to/2T9bhne

The post Capitalism and Social Democracy are finished | On the David Pakman Show appeared first on Yanis Varoufakis.

EUROPARAMA interview on ANOTHER NOW

In this episode of EUROPARAMA, I answer questions regarding my sci-fi novel ANOTHER NOW posed by Giuseppe Porcaro and Alberto Cottica, from the Science Fiction Economics Lab, with  the participation of Teresa O’Connell, acting chief editor at Are We Europe – and Samuel Doveri Vesterbye, director of the European Neighborhood Council. The show is edited by Stefano Montali. TO LISTEN, CLICK HERE.EPISODE SUMMARY

With special guest, Yanis Varoufakis, world-famous economist and author of the science fiction novel “Another Now” (Penguin), we travel not into the future, but into a parallel dimension.

EPISODE NOTES

The “other now” described by Varoufakis could exist somewhere in a fissure of the time-space continuum. In this dimension, capitalism (as we know it) is dead, but a liberal and democratic society is thriving.

The post EUROPARAMA interview on ANOTHER NOW appeared first on Yanis Varoufakis.