Yanis Varoufakis's Blog, page 25

Inflation as a Political Power Play Gone Wrong – Project Syndicate op-e

The blame game over surging prices is on. Was it too much central-bank money being pumped out for too long that caused inflation to take off? Was it China, where most physical production had moved before the pandemic locked down the country and disrupted global supply chains? Was it Russia, whose invasion of Ukraine took a large chunk out of the global supply of gas, oil, grains, and fertilizers? Was it some surreptitious shift from pre-pandemic austerity to unrestricted fiscal largesse?The answer is one that test-takers never encounter: All of the above and none of the above.Pivotal economic crises frequently evoke multiple explanations that are all correct while missing the point. When Wall Street collapsed in 2008, triggering the global Great Recession, various explanations were offered: regulatory capture by financiers who had replaced industrialists in the capitalist pecking order; a cultural proclivity toward risky finance; failure by politicians and economists to distinguish between a new paradigm and a massive bubble; and other theories, too. All were valid, but none went to the heart of the matter.The same thing is true today. The “we told you so” monetarists, who have been predicting high inflation ever since central banks massively expanded their balance sheets in 2008, remind me of the joy felt that year by leftists (like me) who consistently “predict” capitalism’s near-death – akin to a stopped clock that is right twice a day. Sure enough, by creating huge overdrafts for the bankers in the false hope that the money would trickle down to the real economy, central banks caused epic asset-price inflation (booming equity and housing markets, the crypto craze, and more).But the monetarist story cannot explain why the major central banks failed from 2009 to 2020 even to boost the quantity of money circulating in the real economy, let alone push consumer price inflation up to their 2% target. Something else must have triggered inflation.The interruption of China-centered supply chains clearly played a significant role, as did Russia’s invasion of Ukraine. But neither factor explains Western capitalism’s abrupt “regime change” from prevailing deflation to its opposite: all prices taking off simultaneously. This would require wage inflation to overtake price inflation, thus causing a self-perpetuating spiral, with wage rises feeding back into further price hikes which, in turn, cause wages to rise again, ad infinitum. Only then would it be reasonable for central bankers to demand that workers “take one for the team” and refrain from seeking higher wage settlements.But, today, demanding that workers forgo wage gains are absurd. All the evidence suggests that, unlike in the 1970s, wages are rising much more slowly than prices, and yet the increase in prices is not just continuing but accelerating.So, what is really going on? My answer: A half-century long power play, led by corporations, Wall Street, governments, and central banks, has gone badly wrong. As a result, the West’s authorities now face an impossible choice: Push conglomerates and even states into cascading bankruptcies, or allow inflation to go unchecked.For 50 years, the US economy has sustained the net exports of Europe, Japan, South Korea, then China and other emerging economies, while the lion’s share of those foreigners’ profits rushed to Wall Street in search of higher returns. On the back of this tsunami of capital heading for America, the financiers were building pyramids of private money (such as options and derivatives) to fund the corporations building up a global labyrinth of ports, ships, warehouses, storage yards, and road and rail transport. When the crash of 2008 burned down these pyramids, the whole financialized labyrinth of global just-in-time supply chains was imperiled.To save not just the bankers but also the labyrinth itself, central bankers stepped in to replace the financiers’ pyramids with public money. Meanwhile, governments were cutting public expenditure, jobs, and services. It was nothing short of lavish socialism for capital and harsh austerity for labor. Wages shrunk, and prices and profits were stagnant, but the price of assets purchased by the rich (and thus their wealth) skyrocketed. Thus, investment (relative to available cash) dropped to an all-time low, capacity shrunk, market power boomed, and capitalists became both richer and more reliant on central-bank money than ever.It was a new power game. The traditional struggle between capital and labor to increase their respective shares of total income through mark-ups and wage increases continued but was no longer the source of most new wealth. After 2008, universal austerity yielded low investment (money demand), which, combined with plentiful central-bank liquidity (money supply), kept the price of money (interest rates) close to zero. With productive capacity (even new housing) on the wane, good jobs scarce, and wages stagnant, wealth triumphed in equity and real-estate markets, which had decoupled from the real economy.Then came the pandemic, which changed one big thing: Western governments were forced to channel some of the new rivers of central-bank money to the locked-down masses within economies that, over the decades, had depleted their capacity to produce stuff and were now facing busted supply chains to boot. As the locked-down multitudes spent some of their furlough money on scarce imports, prices began to rise. Corporations with great paper wealth responded by exploiting their immense market power (yielded by their shrunken productive capacity) to push prices through the roof.After two decades of a central-bank-supported bonanza of soaring asset prices and rising corporate debt, a little price inflation was all it took to end the power game that shaped the post-2008 world in the image of a revived ruling class. So, what happens now?Probably nothing good. To stabilize the economy, the authorities first need to end the exorbitant power bestowed upon the very few by a political process of paper wealth and cheap debt creation. But the few will not surrender power without a struggle, even if it means going down in flames with society in tow.

For the Project Syndicate site click here.

The post Inflation as a Political Power Play Gone Wrong – Project Syndicate op-e appeared first on Yanis Varoufakis.

Η πρόταση του ΜέΡΑ25 για ψηφιακές συναλλαγές εντός ή εκτός του ευρώ

Το ευρώ είναι έτσι δομημένο ώστε νομοτελειακά να οδηγεί στις φούσκες και τις φυλακές του χρέους. Ένα οικοδόμημα που καίγεται, χωρίς εξόδους κινδύνου, αποτελεί την χειρότερη φυλακή. Το ΜέΡΑ25, με το Σύστημα Δημοσιονομικών Συναλλαγών ΔΗΜΗΤΡΑ που σχεδιάζουμε και προτείνουμε, δημιουργούμε πυροσβεστήρες μέσα στο φλεγόμενο αυτό οικοδόμημα και, παράλληλα, ανοίγουμε εξόδους κινδύνου σε περίπτωση που χρειαστεί να αποδράσουμε. Σε αυτή την ομιλία, που διοργάνωσε το mέta (το Κέντρο Μετακαπιταλιστικού Πολιτισμού), παρουσίασα την 16η Απριλίου το Σύστημα Δημοσιονομικών Συναλλαγών «Δήμητρα» που αποτελεί μέρος του προγράμματος του ΜέΡΑ25 που εμπεριέχεται στην Ολοκληρωμένη Πρόταση Νόμου την οποπια καταθέσαμε στη Βουλή ως Συνολικό Σχέδιο Αντιμετώπιση της Οικονομικής Ασφυξίας της Κοινωνίας.«Όλοι χρωστούν σε όλους και κανείς δεν μπορεί να πληρώσει» αυτή είναι η οικονομική κατάσταση από το 2010 και μετά. Με το Σύστημα «Δήμητρα» πέρα από αμοιβαία εξόφληση χρεών, υπάρχει και η δυνατότητα ενίσχυσης των πιο ευάλωτων συμπολιτών μας σε περιόδους κρίσεις, ή ακόμα και σε «κανονικές συνθήκες», ενώ τέλος οι συναλλαγές αυτές είναι δωρεάν σε αντίθεση με όσες περνάνε μέσα από τις ιδιωτικές τράπεζες και θα βοηθήσουν στο ισοζύγιο πληρωμών της χώρας.Και, ναι, Δίνει, εφόσον χρειαστεί, το  Σύστημα “Δήμητρα” μπορεί να μετατραπεί σε εθνικό νομισματικό σύστημα. «Δεν πρόκειται εμείς να πούμε ότι η ΕΚΤ δεν υπάρχει περίπτωση να μας κλείσει τις τράπεζες αν έρθουμε σε ρήξη με όσα μας επιβάλλει η  ολιγαρχία-χωρίς-σύνορα.»«Αυτή είναι η διαφορά μας με το μνημονιακό τόξο: Πιστεύουμε ότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί ως χώρα, δεν είναι να μας πετάξουν από το ευρώ, αλλά να παραμείνουμε σε αυτό με όρους λιτότητας, συρρίκνωσης και ερημοποίησης.»«Δεν θα είναι εύκολο, αλλά θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και αυτό θα είναι το σχέδιο μας αν χρειαστεί να βγούμε από το ευρώ, χωρίς να είναι αυτός ο στόχος μας. Εμείς εδώ κάνουμε μία πολιτική τομή, λέγοντας την αλήθεια στον κόσμο για το κόστος, από τη μία, της διατήρησης της Χρεοδουλοπαροικίας και, από την άλλη, της απαραίτητης για την βιωσιμότητα αυτού του λαού Ρήξης».

 

The post Η πρόταση του ΜέΡΑ25 για ψηφιακές συναλλαγές εντός ή εκτός του ευρώ appeared first on Yanis Varoufakis.

Έξω αγορές & εθνικισμοί από τις μήτρες των γυναικών

Αποδομώντας το Νόμο Πλεύρη για την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή: Όσοι κι όσες έχουμε γνωρίσει γυναίκες που θα τα έδιναν όλα για να μείνουν έγκυες, γνωρίζουμε ότι η ελπίδα της εγκυμοσύνης κινεί βουνά. Για να κρατήσουν αυτή την ελπίδα ζωντανή, είναι πολλές οι γυναίκες -και οι άνδρες σύντροφοί τους- που θα κάνουν τα πάντα, θα δανειστούν από φίλους και εχθρούς, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν ζωντανή αυτήν την ελπίδα. Η πολιτεία έχει υποχρέωση να σταθεί αρωγός σε αυτήν τη λαχτάρα τους, αλλά και ταυτόχρονα να μην επιτρέψει αυτή η λαχτάρα να τις οδηγήσει στην παγίδα της εκμετάλλευσης από κλινικάρχες-πωλητές ιατρικής αναπαραγωγικής υποβοήθησης.Μέρος της υποχρέωσης της πολιτείας είναι να σταθεί δίπλα τους, συνειδητοποιώντας ότι στο κοινωνικό σύστημα στο οποίο ζούμε το κέρδος είναι η βασική κινητήρια δύναμή του. Συνεπώς, για μια μεγάλη μερίδα γυναικών η υποβοηθούμενη σύλληψη ενός εμβρύου φέρνει πάρα πολύ χρήμα στα σαράντα έξι ιδιωτικά κέντρα τεχνητής γονιμοποίησης αυτής της χώρας. Εδώ και καιρό τα έμβρυα είναι μια μεγάλη μπίζνα για εταιρείες με χυδαία ονόματα, όπως… «Embryoland».Το ΜέΡΑ25 τίθεται κάθετα εναντίον του παντρέμματος του ιδιωτικού κέρδους και της ιατρικώς υποβοηθούμενης σύλληψης.Ο λόγος είναι απλός. Ακόμα και οι πιο σοβαροί και ένθερμοι θιασώτες της ιδιωτικής οικονομίας, της αγοράς, ξέρουν ότι καμία αγορά δεν μπορεί να λειτουργήσει προς το κοινό συμφέρον, όταν υπάρχει έντονη ασυμμετρία πληροφόρησης μεταξύ του πωλητή και του αγοραστή – εν προκειμένω, της ιδιωτικής κλινικής και της γυναίκας ή του ζευγαριού που έχουν τη λαχτάρα να γεννήσουν και δεν έχουν την πληροφόρηση που έχει ο ιατρός ιδιώτης επιχειρηματίας.Αυτή η ασυμμετρία πληροφόρησης είναι μία βιαιότητα που, σε τελική ανάλυση, αν το δούμε μακροκοινωνικά, μας φέρνει στα πρόθυρα ενός καταστροφικού λόγου οφέλους και κόστους. Είναι ένα πολύ μεγάλο όφελος, βεβαίως, για ένα σχετικά μικρό αριθμό γυναικών που πετυχαίνουν τον στόχο τους και μένουν έγκυες αλλά κι ένα δυσθεώρητο κόστος (ψυχολογικό, σωματικό, οικονομικό) για έναν μεγάλο αριθμό γυναικών που ωθούνται από ιδιώτες επιχειρηματίες του κλάδου σε άσκοπες επεμβάσεις – σε επεμβάσεις με πολύ μικρές πιθανότητες επιτυχίας για χάρη της κερδοφορίας τους.Και βέβαια, είναι μια βιαιότητα με πολύ έντονα τα ταξικά χαρακτηριστικά. Γιατί το κόστος και το ψυχολογικό, αλλά βεβαίως ιδίως το οικονομικό, για μια φτωχή γυναίκα η οποία έχει δανειστεί για να πάει σε μια ιδιωτική κλινική, το κόστος μιας αποτυχίας είναι  πολύ μεγαλύτερο.Εμείς, λοιπόν, στο ΜέΡΑ25, θεωρούμε ότι μόνο το Εθνικό Σύστημα Υγείας ή άλλοι μη κερδοσκοπικοί κοινωνικοί θεσμοί θα έπρεπε να έχουν άδεια παροχής υπηρεσιών εξωσωματικής γονιμοποίησης.Αντί γι’ αυτό, το νομοσχέδιό σας είναι γραμμένο στο πνεύμα της εμπορευματοποίησης των ιατρικών διαδικασιών υποβοήθησης. Μάλιστα, υπόσχεστε να φέρετε και «ζεστό» χρήμα στη χώρα προσελκύοντας ξένες γυναίκες (όχι βέβαια πρόσφυγες, αλλά πλούσιες!) που θα έλθουν για αναπαραγωγικό τουρισμό. Τι άλλο μπορούσαμε να περιμένουμε από μια κυβέρνηση που τρία χρόνια τώρα λειτουργεί ως ανώνυμη επιχείρηση;Ίσως μια δόση εθνικισμού, για να κρατήσετε και την ακροδεξιά που τη βλέπουμε εδώ στο πρόσωπο του συγκεκριμένου Υπουργού Υγείας; Την προσθέσατε κι αυτή στο νομοσχέδιό σας: Αναφερθήκατε στην επίλυση του προβλήματος της υπογεννητικότητας. Όμως, το τι συμβαίνει στη μήτρα μιας γυναίκας, ή μεταξύ ενός ζευγαριού, δεν έχει τίποτα να κάνει με τα γενικότερα εθνικά ζητήματα. Μακριά από τη μήτρα της γυναίκας ο εθνικισμός σας, κύριε Πλεύρη.Και ποιοι τα λέτε αυτά τώρα για δημογραφικό και υπογεννητικότητα; Εσείς που δεκατρία χρόνια τώρα, όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, υπογράφετε νόμους και περνάτε τερτίπια της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού που έστειλαν στο εξωτερικό ένα εκατομμύρια νέες και νέους. Τόσο πολύ σας μάρανε το δημογραφικό αυτής της χώρας!Εμείς είμαστε σαφείς: Ναι στην αρωγή σε ζευγάρια που θέλουν να γεννήσουν και δυσκολεύονται. Έξω, όμως, οι επιχειρήσεις από τις μήτρες των γυναικών και παροχή ιατρικών μεθόδων υποβοήθησης της σύλληψης μόνο από το Εθνικό Σύστημα Υγείας και μη κερδοσκοπικούς κοινωνικούς θεσμούς.Υπάρχουν κάποια σημεία του νομοσχεδίου με τα οποία είμαστε σύμφωνοι. Για παράδειγμα, είναι σωστό η διαζευγμένη γυναίκα πρέπει να έχει τον πλήρη έλεγχο του γενετικού της υλικού χωρίς να χρειάζεται συναίνεση του συζύγου ή του τέως συζύγου. Συμφωνούμε και με τις ρυθμίσεις όσον αφορά την αλλαγή φύλου για την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, για τα intersex άτομα. Είναι σωστή η άρση του αποκλεισμού των οροθετικών ανθρώπων απ’ αυτήν τη διαδικασία, των HIV – αλλά, βέβαια, θέλω να σας θυμίσω, κύριε Υπουργέ, ότι τον Μάιο του 2021 ο ΕΟΔΥ σας ήταν αυτός που κατήργησε ουσιαστικά, στην πράξη, τη μοναδική μονάδα στο «Έλενα» για ειδικές ιατρικές υπηρεσίες σε άτομα οροθετικά, σε γυναίκες που είχαν ανάγκη παρακολούθησης κατά τη διάρκεια της κύησής τους. Ουσιαστικά το κλείσατε αυτό το κέντρο. Πάλι καλά που ήρθη αυτή η κατάφωρη αδικία απέναντι στους οροθετικούς ανθρώπους.Θέλω να κλείσω μ’ ένα θέμα για το οποίο θα μιλήσω ίσως πιο προσωπικά παρά ως ΜέΡΑ25 εδώ. Είναι ο βασικός λόγος που ήλθα να μιλήσω σήμερα: Οι λεγόμενες παρένθετες ή ένθετες μητέρες, κύριε Υπουργέ.Το να είναι διατεθειμένη μια γυναίκα να γεννήσει το βιολογικό τέκνο μιας άλλης γυναίκας, αδελφής της, φίλης της, αποτελεί εν δυνάμει πράξη συγκινητικής αλληλεγγύης σε συνάνθρωπο που αδυνατεί να κυήσει. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία γι’ αυτό.Γιατί, όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, χρειάζεται ειδικό νομοθετικό πλαίσιο, όταν ο νόμος περί υιοθεσίας αρκεί και περισσεύει;Παράδειγμα: Συμφωνεί η αδελφή να γεννήσει το παιδί της αδελφής της. Κάνουν τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης με το γενετικό υλικό της αδελφής και του συζύγου, φαντάζομαι, γεννιέται το παιδί και μετά τον τοκετό, αν όλα έχουν πάει κατ’ ευχήν, το ζευγάρι που προσέφερε το γενετικό υλικό απλά υιοθετεί το νεογνό, βεβαίως με τη συναίνεση της γυναίκας που το έφερε στον κόσμο.Γιατί χρειαζόμαστε ειδικό νομοθετικό πλαίσιο εδώ; Καμία ανάγκη δεν υφίσταται για νομοθετικό πλαίσιο ειδικά προσαρμοσμένο στις γυναίκες που το νομοσχέδιο αναφέρει ως ένθετες μητέρες.[Θα μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο να καταθέσω την αντίθεση του ΜέΡΑ25 να με αυτόν τον κακώς μεταφρασμένο όρο: «ένθετη μητέρα». Εμείς προτιμάμε τον όρο «γεννούσα» ή «γεννήσασα μητέρα» από τη μια μεριά και «γενετική μητέρα» από την άλλη.]Νομοθετικό πλαίσιο υπάρχει λόγος να έχουμε αν ο απώτερος στόχος σας είναι η σταδιακή εμπορευματοποίηση της διαδικασίας και η απόδοση ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων πάνω στο νεογνό ή στη μήτρα της γεννούσας ή γεννήσασας μητέρας.Μόνο τότε έχει νόημα το ειδικό νομικό πλαίσιο. Αλλά τότε οποιοδήποτε νομικό πλαίσιο και να φέρετε, θα είναι εξ ορισμού μισανθρωπικό, μισογυνικό. Γιατί; Διότι θα προβλέπει τα εξής τρία πράγματα που τα έχουμε δει και στο εξωτερικό:Πρώτον, θα προβλέπει διά της βίας απόσπαση του νεογνού από τη γεννήσασα μητέρα η οποία άλλαξε γνώμη και επιθυμεί, μετά από εννέα μήνες εγκυμοσύνης ,να κρατήσει το παιδί.Δεύτερον, θα προβλέπει το δικαίωμα μήνυσης ή απαίτησης επιστροφής χρημάτων που δαπάνησαν εκ μέρους της γεννήσασας μητέρας οι γενετικοί γονείς στην περίπτωση που, για παράδειγμα, πυ το δικαστήριο κρίνει ότι η γεννήσασα μητέρα δεν φρόντισε αρκούντως το έμβρυο. [Π.χ. μπορεί να μηνυθεί ότι έπινε αλκοολούχα ποτά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης].Τρίτον, το νομοθετικό πλαίσιο κάλλιστα θα ρέπει προς απαγόρευση του δικαιώματος της γεννούσας μητέρας (η οποία μπορεί να άλλαξε γνώμη μετά την σύλληψη) να κάνει άμβλωση – με το ζευγάρι στο οποίο ανήκει το γενετικό υλικό να απαιτεί από το δικαστήριο την κύηση ως το τέλος, στέλνοντας μάλιστα δικαστικούς κλητήρες να αποσπάσουν το νεογνό μετά τον τοκετό.Αυτά τα έκτροπα είναι η λογική συνέπεια κάθε νομικού πλαίσιου. Ευτυχώς το σημερινό νομικό δίκαιο δεν προβλέπει – ακόμα – τίποτε απ’ όλα αυτά. Όμως, το άρθρο 7 που φέρατε κάνει μια αναφορά στις ένθετες μητέρες, όπως τις λέτε. Τι λέει; Δίνετε στην Αρχή Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής το δικαίωμα και την υποχρέωση να “ρυθμίζει κάθε θέμα σχετικό με τις ένθετες μητέρες”.Έτσι ανοίγει ο δρόμος προς τη δυστοπία, προς νομοθετικές ρυθμίσεις που μόνο λόγο ύπαρξης θα έχουν τη σταδιακή εμπορευματοποίηση της διαδικασίας και την απόδοση ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων. Εδώ πρέπει να βάλουμε και την ταξική διάσταση: Ως επί το πλείστον καμία πλούσια γυναίκα δεν θα γεννήσει το μωρό φτωχών ανθρώπων. Το ανάποδο θα γίνει. Ξέρετε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό.Ήδη το άρθρο 7 δειλά-δειλά εισάγει την ιδέα της διαδικασίας ανεύρεσης παρένθετης μητέρας από τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα. Γιατί να υπάρξει μια τέτοια διαδικασία, κύριε Υπουργέ; Το να είναι διατεθειμένη η Ελένη, η Μαρία, η Κατερίνα να γεννήσει το βιολογικό τέκνο της αδελφής της, μιας φίλης της, μιας συντρόφισσάς της ως πράξη αλληλεγγύης προς άνθρωπο που γνωρίζει, που σέβεται, που αγαπάει, προς άνθρωπο με τον οποίο συμπάσχει που δεν μπορεί να κάνει παιδί, είναι κάτι όμορφο. Αλλά το να γίνεται «συνοικέσιο» μεταξύ ζευγαριών που θέλουν να αποκτήσουν παιδί και γυναίκας ένθετης –όπως τη λέτε- υπό την επίβλεψη Ανεξάρτητης Αρχής που ορίζει η νομοθεσία, είναι το πρώτο βήμα προς την εμπορευματοποίηση, η οποία θα παρεισφρήσει αρχικά ανεπίσημα. Πώς;Λέτε: Δεν μπορεί να γίνει πληρωμή για την «ενοικίαση» της μήτρα της Κατερίνας ή της Μαρίας, αλλά μπορεί να υπάρξει καταβολή χρημάτων έναντι του ιατρικού κόστους αρχικά, της περίθαλψης της γεννούσας γυναίκας. Κάποια στιγμή μπορεί να υπάρξει και μια αποζημίωση για τον χρόνο της, γιατί χάνει όλον αυτόν τον καιρό που πηγαίνει στους γιατρούς, που δεν μπορεί να μετακινηθεί προς την εργασία της προς το τέλος της κύησης κλπ. Που χάνει εισοδήματα. Να πώς μπαίνει λίγο-λίγο η εμπορευματοποίηση. Πριν το καταλάβουμε, αυτό που ξεκίνησε ως μια πράξη συγκινητικής αλληλεγγύης σε συνάνθρωπο που αδυνατεί να κυήσει, θα καταντήσει σε νομικό πλαίσιο που μετατρέπει τη μήτρα της γυναίκας σε ιδιωτική προς ενοικίαση ιδιοκτησία.Γι’ αυτό όχι μόνο δεν χρειάζεται, αλλά δεν πρέπει να υπάρχει ειδικό νομικό καθεστώς για τις λεγόμενες από εσάς ένθετες γυναίκες.Θα ρωτήσει κάποιος ή κάποια: Καλά, εσείς στο ΜέΡΑ25 δεν θέλετε οι γυναίκες να έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα στις μήτρες τους; Και αν ναι, τότε γιατί να μην μπορούν να τις νοικιάζουν κιόλας;Απαντάμε. Εμείς απαιτούμε το δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της όπως ακριβώς απαιτούμε το δικαίωμα στην ψήφο για κάθε πολίτη, το δικαίωμα στην ελευθερία. Η άγρια ομορφιά των πολιτικών αυτών δικαιωμάτων είναι ότι δεν είναι προς πώληση ούτε προς ενοικίαση.Ναι, η ψήφος είναι δική μου. Όμως, έχω το δικαίωμα να ζω σε μια χώρα που, ενώ μου δίνει τη δυνατότητα να τη δίνω σε όποιο κόμμα ή πολιτικό θέλω, δεν μου επιτρέπει να την πουλάω ή να την ενοικιάζω.Ναι, το σώμα μου είναι δικό μου, αλλά έχω το δικαίωμα να ζω σε μια κοινωνία που δεν μου επιτρέπει να πουληθώ σε ένα δουλεμπόριο για να πάρω ένα μεγάλο ποσό για να βοηθήσω την οικογένειά μου.Ναι, τα νεφρά είναι δικά μου. Αν η γυναίκα μου ή το παιδί μου ή ένας φίλος μου χρειαστεί νεφρό, δικαιούμαι να το δωρίσω, αλλά έχω το δικαίωμα να ζω σε μια κοινωνία που δεν μου επιτρέπει να το πουλήσω!Το ίδιο και με τη μήτρα μιας γυναίκας. Έχει δικαίωμα ως πράξη αλληλεγγύης και αγάπης να κυήσει μέσα της βρέφος άλλης γυναίκας, αλλά έχει και το δικαίωμα να ζει σε μια κοινωνία που δεν της επιτρέπει να νοικιάσει τη μήτρα της, μια κοινωνία που –αντίθετα με το άρθρο 7 σας- δεν επιτρέπει στο κράτος να λειτουργεί, στην ουσία, ως ατζέντης ενοικιαζόμενων προσφερομένων μητρών.Είμαστε σαφείς:Έξω το κράτος και οι αγορές από τις μήτρες των γυναικών.Κανένα ειδικό νομοθετικό πλαίσιο ή νομοθετική πρόβλεψη για τις ένθετες μητέρες.Κλείνω, κύριε Πρόεδρε, λέγοντας γι’ άλλη μια φορά ότι μόνο η γυναίκα έχει δικαίωμα στο σώμα της. Αυτό τον καιρό, ένα τσουνάμι πατριαρχικού και ταξικού ρεβανσισμού εναντίον αυτού του δικαιώματος της γυναίκας έχει ξεκινήσει από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, πρόσφατα, με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, του Supreme Court, να καταργήσει το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση –όχι να καταργήσει τις αμβλώσεις, να καταργήσει το δικαίωμα γυναίκας στην άμβλωση.Όμως, πρόκειται για ένα τσουνάμι που έρχεται σιγά σιγά και στην Ευρώπη –όχι ειδικά στην Ελλάδα στην Ευρώπη γενικότερα. Το τσουνάμι αυτό στη χώρα μας έρχεται, ίσως και υποσυνείδητα, τυλιγμένο στα εθνικιστικά χρώματα της δήθεν κοινωνίας που αγωνιά για το δημογραφικό, από πολιτικές δυνάμεις που με τις ολιγαρχικές πολιτικές τους διώχνουν τα νέα μας παιδιά στο εξωτερικό. Μην ξεχνάμε αυτό το παράδοξο.Παράλληλα με την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος, στην οποία ο ιδιωτικός τομέας της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής πρωτοστατεί, και η οποία θα πάρει τρομακτικές διαστάσεις μόλις ενεργοποιηθεί το κράτος-ατζέντης της ενοικίασης προσφοράς μητρών, οι γυναίκες σήμερα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στη Δύση αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη αντεπίθεση ρεβανσισμού της πατριαρχίας κατά τον 21ο αιώνα.Εμείς, το ΜέΡΑ25, είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε το νέο φεμινιστικό κίνημα να αντισταθεί και το μήνυμά μας είναι απλό:Ναι, στη στήριξη γυναικών και ζευγαριών που παλεύουν να κάνουν ένα παιδίΝαι, στη στήριξή τους, αφού κάνουν το παιδίΑλλά μακριά το κράτος και οι αγορές από τις μήτρες των γυναικών.

The post Έξω αγορές & εθνικισμοί από τις μήτρες των γυναικών appeared first on Yanis Varoufakis.

Αποδομώντας στη Βουλή τον Νόμο Κεραμέως για τα Πανεπιστήμια

Όταν αντιμετωπίζουμε ένα τόσο ογκώδες νομοσχέδιο το ζητούμενο για όλες και όλους εμάς στο Κοινοβούλιο θα έπρεπε να είναι ένα: Η παραγωγή και η διάχυση της δύσκολης γνώσης. Αυτό κάνει το πανεπιστήμιο. Αντίθετα, ο Νόμος Κεραμέως πλήττει ανεπανόρθωτα την παραγωγή και τη διάχυση της δύσκολης γνώσης.Θα επικεντρωθώ σε τέσσερα ζητήματα, σχετικά με την παραγωγή και τη διάχυση της δύσκολης γνώσης: Στη διοίκηση των πανεπιστημίων, στη γνώση αυτή καθ’ αυτή που είναι το προϊόν του δημόσιου πανεπιστημίου, στους φοιτητές, και στο προσωπικό – μέλη ΔΕΠ και ερευνητές.Πριν έρθω σε αυτό, ένα σχόλιο, κυρία Κεραμέως: Από την αρχή της κοινοβουλευτικής σας θητείας υπόσχεστε επιτελικό κράτος. Όμως, καταθέτετε ένα νομοσχέδιο το οποίο δεν συνάδει με αυτήν την υπόσχεση. Κάνετε micromanagement.Είναι σαν να έχει γραφτεί από Υπουργό Παιδείας που θέλει να λύσει όλα τα προβλήματα του πανεπιστημίου από το Υπουργείο Παιδείας. Διατάξεις, υποδιατάξεις, παραϋποδιατάξεις, που προσδιορίζουν και καθορίζουν τα πάντα μέσα στο πανεπιστήμιο. Αυτός είναι ο χειρότερος συνδυασμός υδροκεφαλισμού, κρατισμού από τη μια μεριά και μιας αγοραίας αντίληψης, στην οποία θα έρθω αμέσως μετά.Ξεκινώ από τη διοίκηση. Κυρία Κεραμέως, η ακαδημαϊκή ελευθερία, η ελευθερία του διδάσκοντα, του ερευνητή, δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι προνόμιο για μας τους καθηγητές. Είναι προαπαιτούμενο για την παραγωγή της δύσκολης και χρήσιμης γνώσης. Η σημερινή αιρετική σκέψη είναι η επιστημονική αλήθεια του μέλλοντος, το οποίο σημαίνει ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να θεραπεύει αιρετική σκέψη αν είναι να προσφέρει επιστημονικά χρήσιμη -και οικονομικά χρήσιμη- γνώση στο μέλλον.Ο νόμος – πλαίσιο του 1982, που εισήγαγε η πρώτη Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου – και καλό θα ήταν να υπάρχει ένα ΠΑΣΟΚ να υπερασπιστεί εκείνον το σπουδαίο νόμο πλαίσιο του 1982, αλλά δεν υπάρχει, δυστυχώς – τι έκανε; Εισήγαγε μια πολύ σημαντική τομή: Την οριζόντια από τα κάτω διαχείριση των πανεπιστημίων εντός της κοινότητας εκείνων που θεραπεύουν το κάθε γνωστικό αντικείμενο. Από εσάς βλέπουμε μια αντικατάσταση της οριζόντιας από τα κάτω διαχείρισης, με μια κάθετη από τα πάνω διαχείριση εναντίον της κοινότητας εκείνων που θεραπεύουν το γνωστικό αντικείμενο, κόντρα στην κοινότητα των διδασκόντων της ακαδημαϊκής κοινότητας.Γιατί το λέω αυτό; Πάρτε το Συμβούλιο Διοίκησης. Προτείνετε να εκλέγονται έξι μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης τα οποία μετά θα κάθονται γύρω από ένα τραπέζι με τον Πρύτανη και θα διορίζουν άλλα πέντε. Δηλαδή, για φανταστείτε το αυτό λίγο πώς θα λειτουργεί. Θα έχεις τον καθηγητή Βιολογίας, την καθηγήτρια από το Πολυτεχνείο, καθηγητές Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, καθηγητή Φιλοσοφίας -έξι άτομα, με διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα μεταξύ τους- και τι θα κάνουν; Μεταξύ τους θα επιλέξουν πέντε άτομα, τα οποία θα προστεθούν σε αυτούς τους έξι, για να γίνουν οι έντεκα του Συμβουλίου Διοίκησης.Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον, ο καθένας και η καθεμία μας έχουμε την τάση –δεν είναι κριτική αυτό, περιγραφή είναι- να αναπαράγουμε τις δικές μας προκαταλήψεις, απόψεις, δηλαδή τον εαυτό μας. Για παράδειγμα, αν ήμουν εγώ ένας από τους έξι θα επέλεγα κάποιον από το Σικάγο Ελληνοαμερικανό, από το Λονδίνο, με του οποίου τα χνώτα ταιριάζουμε – έτσι γίνεται. Είναι απολύτως λογικό αυτό. Και τελικά θα έχεις έξι ανθρώπους, με εντελώς διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα, να διορίζουν άλλους πέντε, που μπορεί και αυτοί να έχουν εντελώς διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα κι έτσι συγκροτείται ένα Συμβούλιο Διοίκησης. Αυτοί οι πέντε, δηλαδή, από τους έντεκα, δεν έχουν εκλεγεί από ανθρώπους με το ίδιο γνωστικό αντικείμενο με αυτούς. Άρα, ποιος τους κρίνει; Εγώ που είμαι οικονομολόγος θα κρίνω έναν γιατρό; Μπορώ να τον κρίνω; Αν μου δώσετε το δικαίωμα με το νόμο και μου το επιβάλλετε, θα το κάνω, αλλά, κατ’ αρχάς, αυτό σημαίνει ότι η ιατρική κοινότητα δεν επιλέγει άνθρωπο που θα είναι στο Συμβούλιο Διοίκησης για να εκφράζει απόψεις που έχουν να κάνουν με τις ιατρικές σχολές. Αυτό είναι παράλογο, κυρία Υπουργέ.Και τι θα κάνει αυτό το Συμβούλιο Διοίκησης; Ωραία, λοιπόν, συγκροτείται. Μετά τι θα κάνει; Θα διορίζει –λέει- τους κοσμήτορες.  Θα έρχεται, δηλαδή, αυτό το ετερογενές συνονθύλευμα ανθρώπων, ο βιολόγος, ο ένας, ο άλλος, κ.λπ. και θα διορίζουν τον κοσμήτορα της Σχολής Οικονομικών Επιστημών – και αναφέρομαι στις οικονομικές επιστήμες γιατί τις ξέρω καλά. Με άλλα λόγια, ο κοσμήτορας των οικονομικών επιστημών, ο κοσμήτορας της γεωλογίας, θα έχει διοριστεί από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με τις οικονομικές επιστήμες ή με τη γεωλογία.Είναι δυνατόν να το υποστηρίζετε αυτό; Από πάνω προς τα κάτω; Δεν είναι η κριτική μας μια κριτική που βασίζεται σε ένα πνεύμα αντιρρησίας. Δεν υπάρχει λογική συνέπεια σε αυτό που λέτε, πέραν της χειραγώγησης του πανεπιστημίου και της δημιουργίας μιας ασφυκτικής κλίκας διοικούντων, managers.Πάμε τώρα στο προϊόν του πανεπιστημίου, που για μας πρέπει να είναι η δύσκολη αιρετική γνώση, γιατί μόνο αυτή προσφέρει αξία είτε χρήσης είτε βιωματική είτε αργότερα και ανταλλακτική στη μελλοντική κοινωνία, στην κοινωνία του μέλλοντος. Θέλω να σας δώσω ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Ένας πολύ σπουδαίος μαθηματικός, ο Leonard Dickson -πέθανε το 1954- από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της θεωρίας των αριθμών, λίγο πριν πεθάνει, στα απομνημονεύματά του είχε γράψει, στο Πανεπιστήμιο του Cambridge: «Ευχαριστώ το Θεό -είχε πει- που η θεωρία των αριθμών -το γνωστικό του αντικείμενο- δεν έχει μαγαριστεί ακόμα από καμία εφαρμογή κι έτσι κανένας επιχειρηματίας δεν νοιάζεται γι’ αυτά που κάνω». Αυτό το είπε ο Dickson για τη θεωρία των αριθμών.Ξέρετε, η θεωρία των αριθμών τελικά απεδείχθη ότι έχει εφαρμογές. Ο Dickson δεν το πίστευε, νόμιζε ότι ήταν σαν το σκάκι. [Το σκάκι είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον, ακονίζει το μυαλό, αλλά είναι παντελώς “άχρηστο”. Όποιος επιχειρηματίας ή όποιος στρατηγός εφαρμόσει στρατηγικές στη βάση του σκακιού είναι επικίνδυνος, σωστά;] Έτσι νόμιζε ο Dickson για τη θεωρία των αριθμών. Όμως, αυτήν τη στιγμή, στο λάπτοπ που έχετε μπροστά σας, κυρία Κεραμέως, δεν θα λειτουργούσε, το web banking σας ή η ψηφιοποίηση των υπηρεσιών του δημοσίου, δεν θα λειτουργούσαν, τίποτα δεν θα λειτουργούσε στο διαδίκτυο χωρίς την κρυπτογράφηση που στηρίχτηκε –χτίστηκε- πάνω στη θεωρία των αριθμών που ένας από τους πρωτοπόρους της θεωρούσε ότι δεν είχε καμία εφαρμογή.Γιατί το λέω αυτό; Γιατί αν ο κ. Dickson σπούδαζε και ερευνούσε σ’ ένα σύστημα σαν αυτό που δημιουργεί  ο νόμος σας, δεν θα είχε πρόσβαση σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών, σε διδακτορικό ούτε καν θα τον προσλάμβαναν -σε καμία περίπτωση δεν θα τον προσλάμβαναν- γιατί το γνωστικό του αντικείμενο δε θα έβρισκε ποτέ χρηματοδότηση ούτε από την αγορά ούτε και κάποιος φοιτητής θα πήγαινε να δώσει δίδακτρα για να σπουδάσει κάτι που ο ίδιος ο καθηγητής Dickson θεωρούσε ότι δεν έχει καμία απολύτως εφαρμογή στην οικονομία και στην κοινωνία.Αυτό, κυρία Κεραμέως, είναι το Παράδοξο της Δύσκολης γνώσης. Το παράδοξο της μονάκριβης, ανεκτίμητης, δύσκολης γνώσης. Και ποιο είναι το παράδοξο; Το εξής: Η γνώση που τελικά δημιουργεί τεράστια κέρδη -γιατί τα κέρδη που προέκυψαν από τις θεωρίες του Ντίξον ανέρχονται στα τρισεκατομμύρια δολάρια ή και ευρώ, – η γνώση, λοιπόν, δεν θα είχε παραχθεί ποτέ εάν η έρευνα του ερευνητή κρινόταν στη βάση της πιθανότητας να είναι επικερδής.Η δύσκολη γνώση είναι κάτι σαν την πραγματική καλοσύνη: μόνο ως αυτοσκοπός μπορεί να υπάρξει.  Δηλαδή η πραγματική καλοσύνη μόνο ως αυτοσκοπός είναι δυνατή. Αν κάνεις το καλό για να κερδίσεις κάτι δεν κάνεις το καλό αλλά το ωφέλιμο – επενδύεις για δικό σου όφελος. Ο μόνος τρόπος να κάνεις το καλό είναι για να “το ρίξεις στον γιαλό». Έτσι και η έρευνα και η σοβαρή γνώση: Δεν μπορούν να έχουν ωφελιμιστικά κίνητρα. Η πραγματικά ακριβή και δύσκολη γνώση είναι εκείνη η οποία γίνεται ως αυτοσκοπός. Η εμπορευματοποίηση της έρευνας μετατρέπει ένα ανεκτίμητο προϊόν σε μια απαξιωμένη υπηρεσία. Επανέρχομαι, λοιπόν, κυρία Υπουργέ. Η ακαδημαϊκή ελευθερία δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι προνόμιο για εμάς τους πανεπιστημιακούς. Η ακαδημαϊκή ελευθερία από την εξουσία του κεφαλαίου, η πραγματική ελευθερία από την εξουσία του κράτους είναι προαπαιτούμενο για την επιστημονική γνώση.Η αιρετική άποψη του σήμερα, όπως είπα και πριν, είναι η επιστημονική κατάκτηση του αύριο. Όμως, οι μάνατζερς από τη μια μεριά, είτε είναι μάνατζερς στον ιδιωτικό τομέα είτε στον δημόσιο, και οι αγορές από την άλλη δεν θα χρηματοδοτήσουν ποτέ την αιρετική σκέψη που θα παράξει τη σοβαρή, πανάκριβη, σημαντική επιστημονική γνώση.Θα με ρωτήσετε: Καλά, δεν πιστεύετε στη διασύνδεση της οικονομίας με το πανεπιστήμιο; Την πιστεύουμε. Να σας δώσω, όμως, παραδείγματα για το πώς την βλέπουμε εμείς. Λέμε ναι στην πρακτική εξάσκηση των προπτυχιακών, ναι στο να υπάρχουν αυτό που λέτε εσείς βιομηχανικά διδακτορικά, όπου κάποιος δουλεύει και σε μια επιχείρηση, σε ένα εργοστάσιο, σε μια φαρμακοβιομηχανία και ταυτόχρονα κάνει το διδακτορικό του ή το διδακτορικό της στο πανεπιστήμιο. Λέμε ναι στα spinoffs. [Μου αρέσει να βλέπω καθηγητές, ιδίως του Πολυτεχνείου, να κάνουν spinoffs και αυτό το οποίο βγαίνει από το εργαστήριό τους στο Πολυτεχνείο να καταλήγει στην αγορά.] Λέμε ναι και στη δια βίου εκπαίδευση. Λέμε, όμως, ΟΧΙ στη διασύνδεση της πρακτικής των προπτυχιακών με τη βαθμολογία τους. Δεν επιτρέπεται στο πανεπιστήμιο να εκχωρεί, να κάνει subcontracting, τη βαθμολόγηση του φοιτητή στην επιχείρηση στην οποία απασχολείται στη διάρκεια της πρακτικής του εξάσκησης. Λέμε ΟΧΙ στην επίβλεψη του διδακτορικού φοιτητή από κάποιον επιχειρηματία ή κάποιον που δουλεύει για μια επιχείρηση. Λέμε ΟΧΙ στην εξέλιξη του καθηγητή του Πολυτεχνείου ανάλογα με τα πόσα χρήματα έβγαλε η spinoff εταιρεία του ή της.Όσον αφορά τη δια βίου εκπαίδευση ξέρουμε πολύ καλά πού πάει το πράγμα. Οι μισθοί έχουν καταρρεύσει στα πανεπιστήμια από το 2012 και εξωθείτε –όχι μόνο εσείς, αλλά όλες οι κυβερνήσεις από το 2012- τους πανεπιστημιακούς να βρίσκουν και κάποιον άλλο τρόπο για να συμπληρώνουν τον μισθό τους. Όταν, όμως, γίνεται αυτό, δεν είναι σοβαρή η δια βίου εκπαίδευση. Ξέρετε πότε είναι σοβαρή; Όταν το πανεπιστημιακό τμήμα θεωρεί ότι είναι υποχρέωσή του να εκπαιδεύει, για παράδειγμα, τους καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης της περιοχής στις τελευταίες εξελίξεις στην τεχνολογία, στην οικονομική επιστήμη, στην κοινωνιολογία, στη βιολογία – χωρίς όμως πληρωμή. Να πηγαίνουν δηλαδή καθηγητές της δευτεροβάθμιας σε πανεπιστημιακά τμήματα για να ενημερώνονται δια βίου. Αυτή είναι η πραγματική χρήση της δια βίου εκπαίδευσης για εμάς. Την στιγμή που βάζεις μέσα το κίνητρο της πληρωμής εκφυλίζεται η όλη διαδικασία και έχεις καθηγητές πανεπιστημίου που προσποιούνται ότι εκπαιδεύουν δια βίου κάποιους και κάποιους που προσποιούνται ότι εκπαιδεύονται από τους καθηγητές. Αυτό σας το λέω από προσωπική εμπειρία σε διάφορες χώρες του κόσμου.Φεύγω τώρα από τη διοίκηση και πηγαίνω στους φοιτητές. Πώς τους θέλουμε; Τους θέλουμε πελάτες ή τους θέλουμε μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας;  Βλέπω από το νομοσχέδιό σας ότι εδώ γίνεται εκ μέρους σας ένας διμέτωπος αγώνας για να εισάγετε παντού δίδακτρα.Θα ήταν πιο έντιμο εκ μέρους σας να κάνετε αυτό που έκανε η κυβέρνηση του Τόνι Μπλερ στην Αγγλία, όχι πως το συνιστώ – πάλι κόντρα θα ήμασταν. Όμως, θα ήταν πιο έντιμο εκ μέρους σας να κάνετε αυτό που έκανε η κυβέρνηση του Μπομπ Χοκ στην Αυστραλία το 1989 και να πείτε: «Εισάγουμε δίδακτρα». Και να εξηγήσετε στον ελληνικό λαό πώς θα μπορέσουν να πληρωθούν αυτά τα δίδακτρα από τους φτωχότερους, ιδίως, φοιτητές και φοιτήτριες.Εσείς δεν το κάνετε αυτό. Tι κάνετε; Τα εισάγετε από την πίσω πόρτα, από δύο πίσω πόρτες, η μια είναι τα μεταπτυχιακά -γνωρίζουμε πολύ καλά ότι πλέον, λόγω του πληθωρισμού πτυχίων, αν δεν έχεις μεταπτυχιακό δεν πιάνεις δουλειά – και η άλλη είναι τα ξενόγλωσσα προπτυχιακά προγράμματα σπουδών και τα θερινά τμήματα.Κυρία Κεραμέως, ξέρω πολύ καλά που το πάτε. Σε πρώτη φάση θα πείτε ότι όποιος φοιτητής ή όποια φοιτήτρια θέλει να ενταχθεί το καλοκαίρι για να περάσει ένα μάθημα πιο γρήγορα ώστε να τελειώνει πιο γρήγορα, ας πληρώσει κάτι, ας έρθει το καλοκαίρι, να πληρώσουμε και τον καθηγητή ή την καθηγήτριά του για τους καλοκαιρινούς μήνες για να τελειώνουμε.  Μετά, όταν έχεις εισάγει δίδακτρα για ένα τρίτο ουσιαστικά εξάμηνο, είναι πάρα πολύ εύκολο αυτή η λογική να επεκταθεί και στα άλλα εξάμηνα. Εσείς όμως επιλέγετε το μαρτύριο της σταγόνας: λίγα δίδακτρα λίγο από εδώ, λίγα από εκεί…Όσον αφορά τα ξενόγλωσσα θα σας πω τι θα γίνει. Είμαι σίγουρος ότι το έχετε σκεφτεί και το θέλετε, αλλά πείτε το κιόλας, ας είμαστε ειλικρινείς, για να το συζητήσουμε, να κάνουμε μια αντιπαράθεση επί πολιτικών και ακαδημαϊκών βάσεων: Βάζεις ένα ξενόγλωσσο μάθημα οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο ΕΚΠΑ και έρχεται φοιτητής από τη Νιγηρία ή φοιτήτρια από την Ινδονησία να σπουδάσει εδώ αντί να πάει στην Ολλανδία, και δίνει κάποια χρήματα. Το επόμενο στάδιο ξέρετε ποιο θα είναι; Θα πείτε -αν όχι εσείς, οι μετά από εσάς- «δίνουμε το δικαίωμα σε ξένους να αγοράζουν θέσεις στα πανεπιστήμια, γιατί δεν δίνουμε το δικαίωμα και σε Έλληνες και Ελληνίδες να αγοράζουν θέσεις στο ίδιο τμήμα, αντί να πηγαίνουν στο ιδιωτικό κολέγιο;» Είναι διάφανο το σχέδιό σας: Η σφήνα των διδάκτρων μπαίνει μέσα στο πανεπιστήμιο και λίγο-λίγο θα φέρετε δίδακτρα παντού. Πείτε το: θέλετε όλοι να πληρώνουν δίδακτρα. Αυτή είναι η νοοτροπία σας, αυτή είναι η ιδεολογία σας, αυτός είναι ο στόχος σας. Το φέρνετε από την πίσω πόρτα. Φέρτε το, ας έχετε τα κουράγια, από την μπροστά πόρτα για να το συζητήσουμε και να θέσουμε το ερώτημα.Αν έχετε το κουράγιο πείτε: «Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να πληρώνουν δίδακτρα». Εμείς θα σας απαντήσουμε:Όχι, δεν πρέπει να πληρώνει δίδακτρα κανείς. Για τρεις λόγους:Πρώτον, αναποτελεσματικότητα. Όταν η επιλογή των φοιτητών γίνεται στη βάση της οικονομικής επιφάνειας της οικογένειας, τότε εισάγεις στρεβλώσεις, χάνεις ταλέντα, χάνεις εν δυνάμει γνώση που δεν θα παράξει το παιδί το οποίο δεν είχε τα χρήματα να μπει μέσα.Δεύτερος λόγος, μακροοικονομικές επιπτώσεις. Κοιτάξτε στις χώρες που εισήχθησαν δίδακτρα. Το αποτέλεσμα είναι ένα νέο κύμα κόκκινων φοιτητικών δανείων, μέσω δανεισμού της οικογένειας και δανεισμού των φοιτητών με μεγάλες μακροοικονομικές επιπτώσεις. Αυτή τη στιγμή είναι τρισεκατομμύρια τα κόκκινα φοιτητικά δάνεια στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ουσιαστικά λίγο-λίγο πάτε να δημιουργήσετε ένα νέο τσουνάμι κόκκινων δανείων μέσα από τα δίδακτρα. Μπορεί να μην το έχετε καταλάβει, αλλά εκεί πάει η λογική του νομοσχεδίου σας.Τρίτον, η διάβρωση της ποιότητας των προγραμμάτων σπουδών. Όταν λες  σ’ ένα παιδί -πάρτε για παράδειγμα ένα μεταπτυχιακό από αυτά που θα βάλετε δίδακτρα τώρα που δεν υπήρχαν ή ένα ξενόγλωσσο προπτυχιακό- όταν, λοιπόν, λες σ’ ένα παιδί ότι θα δώσεις τρία, πέντε ή οκτώ χιλιάρικα, αμέσως αρχίζει και δηλητηριάζεται το μυαλό του παιδιού μια λαϊκής, μιας μικρομεσαίες οικογένειας. Σκέφτεται: «Η οικογένειά μου δίνει αυτά τα λεφτά από το υστέρημά της. Τι πτυχίο να κάνω που θα μου επιτρέψει να τα πάρω πίσω;» Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Κανένα παιδί σήμερα δεν ξέρει τι γνώσεις θα του ή θα της αποφέρουν έσοδα σε δέκα χρόνια. Παλιά πήγαιναν όλοι στο Πολυτεχνείο και, τελικά, πτυχιούχοι του Πολυτεχνείου άνοιγαν σουβλατζίδικα. Μετά πήγαιναν όλα να κάνουν χρηματοοικονομικά, ήταν η μόδα. Νόμιζαν ότι αν κάνουν χρηματοοικονομικά θα λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα. Έγινε τότε το κραχ του χρηματιστηρίου και έμειναν άνεργοι, άνοιγαν κι αυτοί σουβλατζίδικα ή δούλευαν στην e-food.Τελικά, τα νέα παιδιά πρέπει να πληρώνουν χρήματα δυσεύρετα ακολουθούν προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών όχι στους τομείς που αγαπάνε, όχι τομείς στους οποίους θα μπορούν να διαπρέψουν, αλλά σε τομείς που νομίζουν ότι θα βρουν δουλειά – κάτι που μάλλον δεν θα συμβεί. Είναι ο ορισμός της αναποτελεσματικότητας αυτή η νοοτροπία την οποία καλλιεργείτε.Και το άλλο που κάνετε; Δίνετε τη δυνατότητα στα τμήματα μας στα πανεπιστήμια να κάνουμε ότι κάνει η «Procter & Gamble», η «Unilever» με τα απορρυπαντικά. Πηγαίνετε σε ένα Σκλαβενίτη, πηγαίνετε σε ένα Μαρινόπουλο, σε ένα σούπερ μάρκετ και πάρτε όλα τα διαφορετικά απορρυπαντικά αυτών των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, κάντε μια χημική ανάλυση: θα διαπιστώσετε ότι περιέχουν ακριβώς τα ίδια συστατικά. Το ένα είναι με μπλε κόκκους, το άλλο με κόκκινους κλπ. Αυτό κάνετε.Στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών, στο δικό μου Τμήμα, στο ΕΚΠΑ είχαμε πτυχίο Οικονομικών Επιστημών. Θα έχουμε πτυχίο Οικονομικών με ολίγη Χρηματοοικονομικών. Θα έχουμε πτυχίο Χρηματοοικονομικών με ολίγη Οικονομικών. Θα έχουμε πτυχίο Αναπτυξιακής Οικονομικής με ολίγη Χρηματοοικονομική και Λογιστική.Με άλλα λόγια το ίδιο μενού, τα μαθήματα που κάνουν έτσι αλλιώς τα παιδιά, θα τα πακετάρουμε με διαφορετικούς τρόπους, όπως η «Procter & Gamble» και η «Unilever» τα απορρυπαντικά – και θα έχουμε μια προμετωπίδα, μια βιτρίνα, με τριάντα πτυχία ανά τμήμα με τα παιδιά να διαλέγουν αυτό του οποίου ο τίτλος ακούγεται καλύτερος, όπως εμείς όταν πηγαίνουμε στο σούπερ-μάρκετ διαλέγουμε το απορρυπαντικό που μας ταιριάζουν τα χρώματά του. Αυτό είναι κατακερματισμός των προγραμμάτων σπουδών. Είναι απαξίωση του πανεπιστημίου.Κάποιοι από εσάς, οι πιο νεοφιλελεύθεροι, θέλετε να σκέφτεστε τους φοιτητές ως πελάτες, γιατί στο μυαλό σας τι είναι και η γνώση; Μια υπηρεσία είναι, η οποία έχει αξία στον βαθμό που έχει τιμή, έτσι όπως είχε πει ο Όσκαρ Ουάιλντ: “Οι κυνικοί”, προσθέτω και οι νεοδημοκράτες  “ξέρουν τα πάντα για τις τιμές και τίποτα για τις αξίες». Αξίες και τιμές είναι το ίδιο πράγμα για εσάς.Έστω ότι οι φοιτητές είναι πελάτες, κυρία Κεραμέως. Αν ναι, τότε είναι από τους πελάτες που έχουν πάντα άδικο εξ ορισμού. Όταν πας σε έναν γιατρό, εξ ορισμού δεν ξέρεις από το πάσχεις και τι θεραπεία συνίσταται, γι’ αυτό πας στον γιατρό. Εάν ήξερες δεν θα πήγαινες στον γιατρό. Υπάρχει αυτό που λέμε στα οικονομικά ασυμμετρία πληροφόρησης.Κυρία Κεραμέως, όταν υπάρχει αυτή η ασυμμετρία πληροφόρησης και έρχεται το παιδί στο πρώτο έτος, με τί έρχεται; Έρχονται με προκαταλήψεις στο μυαλό τους. Κάποιος τους είπε κάποτε ότι αν κάνουν αυτό το μάθημα θα βγάλουν λεφτά, ότι ο Κέϋνς ήταν ηλίθιος, ενώ ο Χάγιεκ πανέξυπνος, ή ανάποδα -δεν έχει καμία σημασία- ή ότι ο Μαρξ τα είχε πει όλα, τα είχε λύσει όλα τα προβλήματα πριν εκατό χρόνια και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και, συνεπώς, ότι οι μαρξιστές σήμερα απλά αναπαράγουμε αυτά που έλεγε ο Μαρξ τότε. Έρχονται με προκαταλήψεις!Η δική μας η δουλειά ως δάσκαλοι δεν είναι να εξυπηρετήσουμε τις ορέξεις των φοιτητών μας. Αν ήταν πελάτες, ναι,  στόχος μας θα ήταν να εξυπηρετήσουμε τις ορέξεις τους, γιατί ο πελάτης ξέρει πάντα καλύτερα. Στο πανεπιστήμιο ποτέ δεν ξέρει. Εξ ορισμού. Αν ήξερε, δεν θα ήταν φοιτητής πρώτου έτους ή φοιτήτρια. Ποιός πρέπει να είναι ο στόχος του καλού πανεπιστημιακού δάσκαλου; Να απελευθερώσει τις φοιτήτριες και τους φοιτητές από τις προκαταλήψεις που τους έχει βάλει η κοινωνία στο μυαλό τους με τις οποίες φτάνουν στο αμφιθέατρο. Αυτός είναι ο στόχος.Όταν όμως εσείς τους βλέπετε ως πελάτες, που πρέπει να πληρώνουν, τότε τι γίνεται; Αντί να απελευθερώνονται οι φοιτητές από τις προκαταλήψεις τους, υποδουλώνεται το πανεπιστήμιο, ο δάσκαλος, στην ανάγκη να εξυπηρετεί τις προκαταλήψεις του φοιτητή. Αυτό κάνετε με την χυδαία εμπορευματοποίηση που εισάγετε λίγο-λίγο από την πίσω πόρτα.Έρχομαι τώρα στο θέμα των φοιτητικών συλλόγων. Το ΜέΡΑ25 είμαστε κάθετα υπέρ της πολιτικοποίησης του φοιτητικού κινήματος και εναντίον της κομματικοποίησης του. Αυτό που κάνετε με τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες για τους φοιτητικούς συλλόγους, τι είναι; Αποστειρώνετε το πανεπιστήμιο από το διάλογο.Εμείς στο ΜέΡΑ25 έχουμε ηλεκτρονικές ψηφοφορίες μεταξύ μας. Γιατί; Γιατί είμαστε πολιτικό κόμμα και δεν κάνουμε τίποτα άλλο όλη μέρα από το να συνεδριάζουμε, να μιλάμε, να διαφωνούμε. Η διαδικασία της ψηφοφορίας όμως σε ένα φοιτητικό σύλλογο είναι κομμάτι του διαλόγου, της τριβής, της ζύμωσης. Χωρίς αυτό δεν έχει καμία αξία το ποιος θα εκλεγεί στους φοιτητικούς συλλόγους. Σε τελική ανάλυση, κυρία Κεραμέως, ποιοι είμαστε εμείς, εσείς, εγώ, το Κοινοβούλιο, η Κυβέρνηση, οι καθηγητές, να λέμε στους φοιτητές και στο φοιτητικό κίνημα πώς θα διαχειρίζονται τους φοιτητικούς τους συλλόγους; Δεν έπρεπε να είναι κομμάτι καν του νομοσχεδίου σας το πώς «τρέχει» ένας φοιτητικός σύλλογος.Έξω το κράτος από τους φοιτητικούς συλλόγους, έξω τα κόμματα, έξω οι επιχειρήσεις!Όλη η δύναμη στους αυτόνομους φοιτητικούς συλλόγους που είναι κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας πολιτικοποίησης και ωρίμανσης των φοιτητριών και των φοιτητών μας.Έρχομαι στο προσωπικό, στα μέλη ΔΕΠ, στους ερευνητές. Το μοντέλο της κάθετης από τα πάνω διοίκησης που εισάγετε, σε συνδυασμό με την εμπορευματοποίηση που περιέγραψα των πτυχίων, αλλά και της έρευνας, δημιουργούν ασφυκτικές συνθήκες στο προσωπικό, στα μέλη ΔΕΠ, στους ερευνητές, ένα προσωπικό που άγεται και φέρεται σε τελική ανάλυση από βραχύβιες αναγνώσεις των ορέξεων μιας αγοράς που δεν ξέρει τι θέλει από το πανεπιστήμιο. Σας έδωσα πριν το παράδειγμα με τη θεωρία αριθμών.Τελικά αυτό που θα καταλήξει να συμβαίνει στα πανεπιστήμιά μας ως αποτέλεσμα του νομοσχεδίου σας είναι μια ταξική διαστρωμάτωση μέσα στο πανεπιστήμιο. Πάνω-πάνω θα είναι το Συμβούλιο Διοίκησης. Κάποιος θα είναι από το Σικάγο μέσα εκεί, κάποιος θα είναι μεγαλοκαθηγητής νομικής ή ιατρικής – αυτές οι δύο σχολές κυριαρχούν στα πανεπιστήμιάς μας. Η “μεσαία τάξη” θα είναι οι καθηγητές πρώτης βαθμίδας που θα έχουν μεν αυξημένη εξουσία απέναντι στους πιο κάτω, αλλά αυξημένη εξουσία επί ποίου πράγματος; Επί ενός «φέουδου», τομέα ή τμήματος, το οποίο θα είναι απολύτως απαξιωμένο. Κάτω από τη “μεσαία τάξη” των καθηγητών πρώτης βαθμίδας, όπως πριν το 1982, πριν από εκείνον τον φωτισμένο νόμο-πλαίσιο του Ανδρέα Παπανδρέου, θα έχουμε τους «βαστάζους» των καθηγητών, τους εξευτελιζόμενους, αν θέλετε, «προλετάριους» που κάποια στιγμή μπορεί και να γίνουν μόνιμοι ελέω πρωτοβάθμιων. Κάτω από τους «προλετάριους» το «πρεκαριάτο» των ερευνητών, των ανθρώπων που εργάζονται με εξάμηνα συμβόλαια, που κάποτε πληρώνονται, κάποτε δεν πληρώνονται και δουλεύουν σε ερευνητικά προγράμματα τα οποία δεν έχουν σχεδόν καμία επιστημονική αξία.Κυρία Κεραμέως, εδώ θέλω να κάνω μια αντίστιξη μεταξύ του αμερικανικού-βρετανικού μοντέλου χρηματοδότησης της έρευνας και του ευρωπαϊκού. Το ευρωπαϊκό μοντέλο είναι αδύνατο να το υπερασπιστεί άνθρωπος ο οποίος ξέρει πώς λειτουργούν τα πανεπιστήμια. Σκεφτείτε ποια είναι η διαφορά. Όταν είσαι στις Ηνωμένες Πολιτείες ή στη Βρετανία και είσαι καθηγητής βιολογίας –που δεν είμαι, αλλά λέμε-, ερευνάς κάτι που θεωρείς ότι είναι πολύ σπουδαίο για την ανθρωπότητα και για εσένα ως ερευνητή και λες στο research council, στο ερευνητικό ινστιτούτο το οποίο δίνει τα χρήματα για την έρευνα: «Κοιτάξτε τι έχω κάνει μέχρι τώρα, ποια είναι τα αποτελέσματα της έρευνάς μου μέχρι τώρα. Πιστεύω ότι βλέποντας όλες αυτές τις εξελίξεις στην επιστήμη, αν μου δώσετε 200.000 ευρώ, 500.000 ευρώ, αν μου επιτρέψετε να προσλάβω και δύο-τρεις μεταδιδακτορικούς, θα μπορέσουμε μέσα σε δύο χρόνια να πετύχουμε αυτό» και κρίνεσαι από αντίστοιχους συναδέλφους βιολογίας κ.λπ. στη βάση της δικής σου πρότασης.Τι γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Κάτι που συγγνώμη, αλλά είναι κατάπτυστο. Βγαίνει από τις Βρυξέλες μια προκήρυξη και λέει: «Ποιοι καλοί συνάδελφοι πανεπιστημιακοί θέλετε να ερευνήσετε το λειρί του κόκορα της Μολδαβίας;». Ξαφνικά έχεις τριακόσιους καθηγητές οι οποίοι ισχυρίζονται ότι το μόνο πράγμα που ήθελαν όλη τους τη ζωή ήταν να ερευνήσουν είναι το λειρί του κόκορα της Μολδαβίας – γιατί έτσι μόνο θα πάρουν χρηματοδότηση.Είναι απαράδεκτο να μην υπάρχει δυνατότητα στους ερευνητές μας να αιτούνται κονδύλια για πρωτογενή, αυτόνομη έρευνα, να έχουν σταθερό εργασιακό περιβάλλον, να κρίνονται πανεπιστημιακά, να μην αναρωτιούνται εάν θα έχουν ασφαλιστική κάλυψη, να ξέρουν ότι για δύο χρόνια θα είναι εξασφαλισμένη η χρηματοδότηση και να μπορούν να αιτούνται ερευνητικά προγράμματα που να έχουν σχέση με το ταλέντο τους, μ’ εκείνο που μπορούν να προσφέρουν, όχι μ’ αυτό που τους λένε οι Βρυξέλλες.Κλείνω μιλώντας πολιτικά. Αν το δούμε λίγο πιο ιστορικά και σφαιρικά, η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν συμβιβαστήκατε με δύο καινοτόμες προοδευτικές νομοθετικές τομές της πρώτης κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου. Η μία ήταν το πραγματικά φεμινιστικό οικογενειακό δίκαιο του 1983 και είδαμε τον ρεβανσισμό σας με τη συνεπιμέλεια. Το άλλο ήταν βεβαίως ένα χρόνο πριν, το 1982, ο πολύ σπουδαίος νόμος-πλαίσιο του Ανδρέα Παπανδρέου.Διαβάσαμε και στα wikileaks τις εντολές της Αμερικανικής Πρεσβείας για πράγματα τα οποία τώρα κάνετε στο νομοσχέδιό σας. Μέχρι τώρα έχουμε δει την κυρία Κεραμέως εν δράσει. Σας έχουμε δει να βάζετε τα ΜΑΤ στις σχολές. Εσείς θεωρείτε ότι αυτήν τη στιγμή το πρόβλημα της βίας έχει εκλείψει; Εγώ δεν το βλέπω. Οι συνάδελφοί μου στο πανεπιστήμιο μού λένε ότι τα πράγματα είναι χειρότερα από ποτέ.Σας το έλεγα από την αρχή: Ναι στη φύλαξη, όχι στα ΜΑΤ, όχι στην αστυνομία στο πανεπιστήμιο. Με την ελάχιστη βάση από τη μια μεριά και τις προσλήψεις αποφοίτων κολεγίων στο δημόσιο σχολείο, «αβαντάρετε» τα κολέγια της συμφοράς, όπου υπάρχουν πολύ καλοί διδάσκοντες, παιδιά με διδακτορικά λαμπρά, όμως την ώρα που αρχίζουν να δουλεύουν σ’ αυτά τα κολέγια, τους βάζουν να δουλεύουν τριάντα ώρες την εβδομάδα. Ξέρετε τι σημαίνει ένας ερευνητής να διδάσκει τριάντα ώρες την εβδομάδα; Τον στύβετε, του στύβετε το μυαλό. Σε πέντε χρόνια έχει καεί το μυαλό του, δεν μπορεί να κάνει έρευνα ξανά. Καταστρέφετε ανθρώπους με διδακτορικά, προωθώντας τα κολέγια μ’ αυτόν τον τρόπο.Διαδοχικές κυβερνήσεις βλέπετε το δημόσιο πανεπιστήμιο όπως πριν το 1948 έβλεπαν τα τεχνικά κολέγια στη Βομβάη και στην Καλκούτα οι γραφειοκράτες Βρετανοί αποικιοκράτες από το India House του Aldwych του Λονδίνου απ’ όπου κυβερνούσαν την Ινδία.Γιατί το λέω αυτό; Διότι τα δικά σας παιδιά δεν θα πάνε στο δημόσιο πανεπιστήμιο, γενικά τα παιδιά της κοινωνικής μας τάξης – βάζω και εμένα μέσα, για να είμαι ξεκάθαρος. Η κοινωνική μας τάξη στέλνει τα παιδιά της εκτός ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος από τα 14-15. Όταν ένα παιδί προσανατολίζεται για IB, έχει φύγει από το ελληνικό σύστημα. Εξ ου και ο παραλληλισμός με τους  γραφειοκράτες στο India House του Λονδίνου των οποίων τα παιδιά δεν θα πήγαιναν ποτέ  στο τεχνικό κολέγιο της Καλκούτας για να σπουδάσουν. Γιατί να στείλουν λοιπόν κονδύλια στο τεχνικό κολέγιο της Καλκούτας, ώστε να υπάρξει σοβαρή έρευνα και διδασκαλία; Έτσι το βλέπετε κι εσείς.Ελάχιστες δαπάνες, λοιπόν, για τα παιδιά της ελληνικής Καλκούτας που πηγαίνουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο, ελάχιστη παιδεία, δίδακτρα για πρόσβαση ακόμα και σ’ αυτήν την ελάχιστη παιδεία, υποτυπώδης έρευνα μόνο στον βαθμό που βρίσκονται χορηγοί ή αυτά τα ανόητα ευρωπαϊκά προγράμματα. Αυτή είναι η ουσία, αυτό είναι το περιτύλιγμα το οποίο εξηγεί το περιεχόμενο του νομοσχεδίου σας, κυρία Κεραμέως.Είναι λάθος και απρεπές, θεωρώ, να σας χαρακτηρίζει η Αξιωματική Αντιπολίτευση αποτυχημένη Υπουργό Παιδείας. Για το ΜέΡΑ25, είστε ένας κρίκος της αλυσίδας Σουφλιά-Σπηλιωτόπουλου-Διαμαντοπούλου-Γαβρόγλου. Κοινό στόχος της αλυσίδας αυτής η μεταρρύθμιση η πολιτική διαχείριση της απαξίωσης ενός δημόσιου πανεπιστημίου για το οποίο η άρχουσα τάξη δεν ενδιαφέρεται πια, γιατί τα παιδιά της δεν πηγαίνουν σ’ αυτό.Μπορεί τελικά να αποδειχθείτε η πιο αποτελεσματική απ’ όλους αυτούς τους Υπουργούς Παιδείας που ανέφερα ως προς τον στόχο της κατεδάφισης ό,τι απέμεινε από το δημόσιο πανεπιστήμιο, το οποίο ακόμα λόγω του ηρωισμού των μελών ΔΕΠ και πολλών φοιτητών, ιδίως μεταπτυχιακών, σε πείσμα της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, συνεχίζει να παράγει αξίες ακόμα – αξίες που βεβαίως δεν σας αφορούν, αξίες που εμείς στο ΜέΡΑ25 θα στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις,

The post Αποδομώντας στη Βουλή τον Νόμο Κεραμέως για τα Πανεπιστήμια appeared first on Yanis Varoufakis.

Σκληρό Μαρκάρισμα Νο.12. Με τον Αδάμο Ζαχαριάδη

Χωρίς απαγορευμένες ή υπαγορευμένες ερωτήσεις. Χωρίς ταμπού θέματα ή προσυμφωνημένες ατζέντες. Χωρίς την παραμικρή προσυνεννόηση. Συνεντεύξεις όπως πρέπει να γίνονται. Στο δωδέκατο «Σκληρό Μαρκάρισμα» με ανακρίνει ο Αδάμος Ζαχαριάδης. Μιλήσαμε χωρίς περιστροφές για τα 7 χρόνια από το δημοψήφισμα, τι θα έκανα σήμερα αλλά και τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα το 2015. Μιλήσαμε για την κυβερνητική οικονομική διαχείριση, την ψηφιακή κάρτα εργασίας, το ΑΕΠ, τον Ερντογάν και την Τουρκία, την ανάγκη για μια Περιφερειακή Συνδιάσκεψη σχετικά με τα θέματα της Ανατολικής Μεσογείου, τις εκλογές, τον Αλ. Τσίπρα, το αν θα μπει το ΜέΡΑ25 στη Βουλή, αλλά και την πιθανότητα ενός μεγάλου συνασπισμού στην Ελλάδα κατά τα γερμανικά πρότυπα.

The post Σκληρό Μαρκάρισμα Νο.12. Με τον Αδάμο Ζαχαριάδη appeared first on Yanis Varoufakis.

Technofeudalism and Cloud Capital – a conversation hosted by Stanford in Government

Is a new economic model toppling capitalism? Yanis Varoufakis, the former Greek Minister for Finance and current leader of the MeRA25 Party, discusses the future of capitalism, his theories of technofeudalism and cloud capital, and the invasion of Ukraine. This event was hosted on April 4, 2022 by Stanford in Government member Ryan Cieslikowski. Stanford in Government (SIG) is Stanford’s preeminent organization for students dedicated to public service and civic engagement. To learn more about SIG, follow us on Instagram (@stanfordingov), Facebook (Stanford in Government), and Twitter (@stanfordingov). You can also visit our website: sig.stanford.edu.

The post Technofeudalism and Cloud Capital – a conversation hosted by Stanford in Government appeared first on Yanis Varoufakis.

The roots of inflation in the Crash of 2008 – interviewed by Mick Jeserich for KPFA Radio Pacifica

For KPFA’s site, click here

The post The roots of inflation in the Crash of 2008 – interviewed by Mick Jeserich for KPFA Radio Pacifica appeared first on Yanis Varoufakis.

Για την πραγματική ασφάλεια & προκοπή μιας Ελλάδας στη δίνη της πτώχευσης και των γεωστρατηγικών εντάσεων – συνέντευξη στο militaire.gr

Συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη στο militaire.gr για την κλιμάκωση στα ελληνοτουρκικά και την ερμηνεύει προσμετρώντας και τα εσωτερικά πολιτικά δεδομένα σε Ελλάδα και Τουρκία. Επισημαίνει ότι το να είσαι υπάκουος σε όλα δεν εξασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα, αντιθέτως προκαλεί περισσότερα, ανυπέρβλητα προβλήματα. Επικαλείται τα όσα έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου για τον χειρισμό των εθνικών θεμάτων και πιστεύει ότι πρέπει να διδαχτούμε από αυτά. Στον αντίποδα θυμίζει τι είχε γίνει το 1974, όταν η χούντα Ιωαννίδη έλεγε ναι σε όλα στους Αμερικανούς. Ο κ.Βαρουφάκης κάνει λόγο για τη «συνεκμετάλλευση του διαβόλου» στο Αιγαίο. Ποιο είναι το σενάριο που τον ανησυχεί, γιατί όπως λέει αν υλοποιηθεί θα σημαίνει ότι έχουμε ηττηθεί σε όλα τα επίπεδα; Τι γίνεται με το πάρτι εξοπλισμών που έχει ξεκινήσει; Ποια είναι η θέση του για την ελληνική αμυντική βιομηχανία; Ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25 μιλά ακόμα για τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, την ανύπαρκτη Ευρώπη και το μοναδικό σενάριο λύσης που υπάρχει. Τέλος μιλά για την αφόρητη ακρίβεια που ταλαιπωρεί τους Έλληνες πολίτες και για το νέο μνημόνιο που σιγά, σιγά μας λένε ότι έρχεται.

The post Για την πραγματική ασφάλεια & προκοπή μιας Ελλάδας στη δίνη της πτώχευσης και των γεωστρατηγικών εντάσεων – συνέντευξη στο militaire.gr appeared first on Yanis Varoufakis.

Tι θα έπρεπε να κάνει η ΕΚΤ, το οποίο αρνείται να κάνει – Σχόλιο της Les Echos σε συνέντευξή μου στην Le Temps

Με άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα «Les Echos» ο Pierre Demoux σχολίασε την κριτική που έκανε σε συνέντευξή του στην ελβετική εφημερίδα «Le Temps» ο «αντικομφορμιστής πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδος», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, Γραμματέας του ΜέΡΑ25, Γιάνης Βαρουφάκης, αναφορικά με την ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για σταδιακή αύξηση των επιτοκίων.Συγκεκριμένα, αναφέρει το άρθρο, ο Γιάνης Βαρουφάκης κατηγορεί ευθέως την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που, στις 9 Ιουνίου ανακοίνωσε πως θα αυξήσει κατά 0,25% τα επιτόκια τον Ιούλιο και θα προχωρήσει σε δεύτερη αύξηση των βασικών επιτοκίων τον Σεπτέμβριο, ότι είναι εκείνη που τροφοδότησε τον πληθωρισμό. Η μόνη λύση, υποστηρίζει ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25, είναι μια μονομιάς δραστική αύξηση των επιτοκίων προκειμένου να επιβραδυνθεί αποτελεσματικά η άνοδος των τιμών.Το άρθρο υπενθυμίζει τα λόγια του Γιάνη Βαρουφάκη στην εφημερίδα «Le Temps»: «Η σταδιακή αύξηση των επιτοκίων είναι σαν να υποβάλεις σε αργό βασανιστήριο σε έναν κρατούμενο», δήλωσε χαρακτηριστικά, και πρότεινε την αύξηση των επιτοκίων κατευθείαν στο 3% καθώς, σύμφωνα με εκείνον, μόνο ένα τέτοιο μέτρο μπορεί να επιβραδύνει την άνοδο των τιμών των βασικών καταναλωτικών αγαθών και να καταστήσει τα ακίνητα πιο προσιτά. Παράλληλα, σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΜέΡΑ25, με αυτό τον τρόπο «θα μειωθεί το χάσμα μεταξύ του επίσημου επιτοκίου και αυτού που εφαρμόζεται στην πραγματική οικονομία». Όπως αναφέρει το άρθρο «Ο άνθρωπος που βρισκόταν στο τιμόνι των οικονομικών της χώρας του κατά την περίοδο της οξείας ελληνικής οικονομικής κρίσης του 2015 και στην πρώτη γραμμή στις δύσκολες διαπραγματεύσεις με την τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ, ΔΝΤ)» δε διστάζει να αξιοποιήσει την εμπειρία του.

 

The post Tι θα έπρεπε να κάνει η ΕΚΤ, το οποίο αρνείται να κάνει – Σχόλιο της Les Echos σε συνέντευξή μου στην Le Temps appeared first on Yanis Varoufakis.

Chatting with Owen Jones on Rwanda, Brexit, Keir Starmer, Assange, Melenchon, Ukraine and Paul Mason – video

We had a lot to talk about: Britain’s deporting of refugees to Rwanda, how Boris Johnson’s ‘oven-cooked’ Brexit deal is unravelling, Keir Starmer’s dishonest leadership of the Labour party, the political situation in Spain, the revival of the French left, how the horror of the Ukraine war can end, the extradition of Julian Assange, and the controversy involving British journalist Paul Mason. Please like, subscribe – and help us take on the right-wing media here: https://patreon.com/owenjones84

The post Chatting with Owen Jones on Rwanda, Brexit, Keir Starmer, Assange, Melenchon, Ukraine and Paul Mason – video appeared first on Yanis Varoufakis.