Yanis Varoufakis's Blog, page 112

Μια εξαιρετική γερμανική ιδέα για το 2018 – ΕφΣυν 29 Δεκεμβρίου 2017

Το 2017 ήταν άλλη μια χαμένη χρονιά για την Ευρώπη. Το 2016 ακόμα και οι πιο δύσπιστοι Ευρωπαίοι κατανόησαν ότι το πράγμα δεν πάει άλλο και ότι απαιτούνται ριζικές θεσμικές αλλαγές στην Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά, οι απαιτούμενες αλλαγές εμποδίστηκαν από τη συνήθη διαφωνία ως προς το τι πρέπει να γίνει – μια διαφωνία που ο Μακρόν είχε περιγράψει ως τον «ιερό πόλεμο» μεταξύ των γερμανικών και γαλλικών ελίτ.

Το 2017 κατέδειξε, με την εκλογή Μακρόν στη γαλλική προεδρία, ότι, τελικά, δεν έχει σημασία ποιοι κυβερνούν στο Παρίσι και στο Βερολίνο: ο «ιερός πόλεμος» καλά κρατεί όποιος κι αν ηγείται των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών.

Στην καρδιά του ιδεολογικού, πολιτικού, οικονομικού «ιερού» γαλλο-γερμανικού «πολέμου» βρίσκεται η σύγκρουση μεταξύ της γερμανικής προσήλωσης στην έννοια του Καθήκοντος, που προκύπτει από τις πρότερες συμφωνίες, και του επίμονου γαλλικού αιτήματος για Αναδιανομή. Κάθε φορά που παρουσιάζεται μια γαλλική πρόταση για μεταρρύθμιση της Ε.Ε., οι Γερμανοί αξιωματούχοι προσπαθούν να υπολογίσουν τι θα στοιχίσει στους Γερμανούς φορολογούμενους, σίγουροι ότι οι Γάλλοι έχουν βάλει –ξανά– στο μάτι ένα μέρος των πλεονασμάτων τους.

Και κάθε φορά που κατατίθεται στο τραπέζι μια γερμανική αντιπρόταση, οι Γάλλοι αξιωματούχοι την αντιμετωπίζουν ως άλλη μία προσπάθεια των Γερμανών να κρατήσουν και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο (π.χ. να διατηρήσουν τα γερμανικά πλεονάσματα την ώρα που ασκούν κριτική στους άλλους, συμπεριλαμβανομένων των Γάλλων, για τα… ελλείμματά τους).

Μέσα από αυτόν τον συνεχή διάλογο κωφών βαθαίνει η γερμανική περιχαράκωση γύρω από την έννοια του Καθήκοντος τη στιγμή που η γαλλική πλευρά απαιτεί Αναδιανομή με ολοένα μεγαλύτερη απελπισία και θυμό. Φυσική απόρροια αυτής της διαδικασίας είναι το αδιέξοδο και η συνεχιζόμενη καθίζηση της Ευρώπης.

Πλέον τείνω στο συμπέρασμα ότι σε αυτή τη σύγκρουση εννοιών, Καθήκοντος – Αναδιανομής, η γερμανική πλευρά έχει δίκιο – αλλά για λόγους που ίσως να μην ικανοποιήσουν τους Γερμανούς αξιωματούχους. Ας εξηγηθώ.

Σε πολιτισμένες κοινωνίες το να πράττεις το σωστό πρέπει να επικρατεί έναντι πράξεων που απλώς σε συμφέρουν. Π.χ., δεν θα υποστήριζα γαλλο-ιταλο-ελληνικές προτάσεις για Αναδιανομή εντός της Ε.Ε. (όσο και να συνέφεραν τη χώρα μας) εάν αυτές οι προτάσεις δεν ήταν αντικειμενικά ορθές και εφόσον συγκρούονταν με τις επιταγές του Καθήκοντός μας ως Ευρωπαίων δημοκρατών.

Ομως, πώς ορίζεται αντικειμενικά η ορθότητα; Ποιος καθορίζει το Καθήκον του καθενός μας; Και πώς είναι δυνατόν να συμφωνήσουμε σε μια απάντηση δεδομένων των διαφορετικών συμφερόντων και πολιτιστικών καταβολών μας;

Ενα είναι σίγουρο: όσο παραμένουμε δέσμιοι των συμφερόντων μας, δεν θα μάθουμε ποτέ το Καθήκον μας. Στη σημερινή Ευρώπη, η παράλυση που εμποδίζει τον εκδημοκρατισμό και εξορθολογισμό της Ε.Ε. οφείλεται ακριβώς στο ότι όλες οι συζητήσεις εκπορεύονται από τα συγκρουόμενα και αλληλο-ακυρούμενα συμφέροντα. Αυτό οδηγεί σε συγκρούσεις που γεννούν το απόλυτο αδιέξοδο.

Π.χ., ο γερμανικός φόβος της τάσης των Ιταλο-γάλλων να παραβιάζουν τους «κανόνες» παραλύει τους Γερμανούς ιθύνοντες την ώρα που οι Ιταλο-γάλλοι παραλύουν από τον φόβο της υφέρπουσας γερμανικής επικυριαρχίας. Οσο αγόμαστε και φερόμαστε από αυτά τα συμφέροντα και τους στόχους που γεννά η προκατάληψη, η συμφωνία για το τι έχουμε Καθήκον να κάνουμε ως Ευρωπαίοι θα παραμένει αδύνατη.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η γερμανική εμμονή με το Καθήκον, με την προσήλωση στον σεβασμό των «κανόνων», δεν οδηγεί πουθενά. «Ποιο Καθήκον;» «Ποιοι είναι οι κανόνες που συνάδουν με την κοινή λογική;» Αυτά τα ερωτήματα δεν θα απαντηθούν ποτέ. Αλλωστε, η Ιστορία μάς θυμίζει ότι δεν υπήρξε ποτέ παρανοϊκός τύραννος που να μην πίστευε ακράδαντα ότι έκανε το καθήκον του. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: «Πώς μπορώ να ξέρω τι επιβάλλει το Καθήκον μου;»

Η καλύτερη απάντηση που έχει δοθεί στη σύγχρονη Ευρώπη είναι… γερμανική. Την έδωσε ο Ιμάνουελ Καντ στην προσπάθειά του να επαναπροσδιορίσει την έννοια της ηθικής στον καιρό των κοινωνιών της αγοράς – του καπιταλισμού.

Η απλή του ιδέα, για το πώς μπορούμε να διακρίνουμε το καθήκον μας, είναι ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μόνον αυτό που έχουμε εξ αδιαιρέτου με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους: τη λογική μας, τον Ορθό Λόγο. Αντίθετα με τις προτιμήσεις μας (που είναι προσωπικές και ασταθείς), η λογική είναι πανανθρώπινη και ο μόνος οδηγός που μπορεί να μας αποκαλύψει το Καθήκον μας.

Ο λογικός άνθρωπος, σύμφωνα με τον Καντ, πρέπει να μπορεί να κάνει περισσότερα από το να χρησιμοποιεί αποτελεσματικά τα μέσα του για την επίτευξη δεδομένων στόχων. Αυτό το κάνουν και τα ζώα.

Οι άνθρωποι διαφέρουμε στον βαθμό που διαθέτουμε τη δυνατότητα να κρίνουμε τους στόχους μας, τις επιθυμίες μας – να αναρωτηθούμε: «Θέλω το Χ, αλλά μήπως δεν θα έπρεπε;» ή «Μήπως πρέπει να κάνω το Ψ παρά το γεγονός ότι το αποτέλεσμά του για μένα ίσως αποδειχθεί κακό;» Εν συντομία, ο πραγματικά λογικός άνθρωπος χαρακτηρίζεται από την ικανότητα να σκαρφίζεται λόγους για να πράττει με τρόπο που αγνοεί τον υπολογισμό κόστους-οφέλους, καθοδηγούμενος από την αίσθηση ενός καθήκοντος που επιβάλλει η λογική του – όχι το συμφέρον του.

Το φημισμένο παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Καντ αφορά τη γλώσσα και το ψεύδος: Αυτό που μας διαχωρίζει από τα ζώα, και μας δίνει το δικαίωμα στον Ορθό Λόγο, είναι ο… λόγος, η γλώσσα μας.

Αν και ισχύει ότι συχνά το ψεύδος αποδίδει οφέλη στον ψευδόμενο, αν όλοι οι άνθρωποι παντού και πάντα ψεύδονταν, η μεταξύ μας επικοινωνία θα ήταν αδύνατη (π.χ., δεν θα είχε νόημα καν να ρωτήσεις συνάνθρωπό σου να σου πει τι ώρα είναι), η γλώσσα μας θα ατροφούσε, και ο Ορθός Λόγος θα «τελείωνε». Κάθε λογικός άνθρωπος, καταλήγει ο Καντ, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει Καθήκον να αποφύγει πρακτικές (π.χ. να ψεύδεται) οι οποίες, εφόσον γενικεύονταν, θα καταργούσαν τον Λόγο επί του οποίου βασίζεται η λογική.

Προσέξτε ότι σε αυτό το σκεπτικό δεν επιστρατεύεται ο Θεός ή κάποιο ηθικοπλαστικό κήρυγμα. Μόνο η λογική: Ο καθένας μπορεί να ψεύδεται. Το ψεύδος μπορεί, συνεπώς, να γενικευτεί. Ενας κόσμος όπου όλοι ψεύδονται είναι εφικτός. Ομως, σε έναν τέτοιο κόσμο ο Λόγος πεθαίνει, και μαζί του σβήνει η λογική. Συνεπώς, έχουμε Ορθολογικό Καθήκον να λέμε την αλήθεια, όσο και να μας συμφέρει να λέμε ψέματα.

Εφαρμοσμένη στις κοινωνίες των αγορών, η ιδέα αυτή οδηγεί σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα: Η στρατηγική μείωση των τιμών, σε μια προσπάθεια να «κλέψεις» πελάτες από ανταγωνιστές, περνά το τεστ του Καντ (εφόσον οι τιμές δεν πέφτουν κάτω του κόστους), καθώς η γενίκευση αυτής της πρακτικής όχι μόνο δεν ακυρώνει τη λογική της κοινωνίας της αγοράς, αλλά, αντίθετα, παράγει μέγιστες ποσότητες αγαθών στις ελάχιστες, βιώσιμες, τιμές – το μέγα ζητούμενο.

Το ίδιο, όμως, δεν ισχύει με τη στρατηγική συμπίεση των μισθών σε όλο και χαμηλότερο επίπεδο: Η γενικευμένη απαξίωση της έμμισθης εργασίας δεν συνάδει με τη λογική καθώς, εάν την εφάρμοζαν όλοι οι εργοδότες, το αποτέλεσμα θα ήταν η κατάρρευση της ζήτησης αγαθών και, συνεπώς, του ίδιου του καπιταλισμού.

Επιστρέφοντας στην Ευρώπη, η ιδέα του Καντ μπορεί να βοηθήσει στην επίλυση του σημερινού αδιεξόδου αποκαλύπτοντας την παράβαση Καθήκοντος απέναντι στην ιδέα μιας λογικά λειτουργούσας Ευρώπης, τόσο της γερμανικής όσο και της γαλλικής πλευράς.

Π.χ., αν τα πλεονάσματα της Γερμανίας γενικεύονταν (με κάθε χώρα της Ε.Ε. να έχει εμπορικό πλεόνασμα 8% του ΑΕΠ και συσσώρευση αποταμιεύσεων), το ευρώ θα τιναζόταν στον αέρα σε σημείο να καταστραφεί η ευρωπαϊκή βιομηχανία. Από την άλλη, η γενίκευση των ελλειμμάτων της Γαλλίας, της Ιταλίας κ.λπ. θα καθιστούσε την Ευρώπη μια μεγάλη… Ελλάδα.

Ετσι, λοιπόν, το ζητούμενο και το Καθήκον που επιβάλλει ο Ορθός Λόγος είναι οι πολιτικές και οι θεσμοί που εξισορροπούν τις εμπορικές και χρηματικές ροές. Με άλλα λόγια, είναι αδύνατον να γίνει σεβαστό το αυθεντικά λογικό γερμανικό Καθήκον χωρίς μια μορφή Αναδιανομής, που όμως συγκρούεται με τα συμφέροντα των γαλλικών, ιταλικών και ελληνικών ελίτ οι οποίες σήμερα την απαιτούν.

Βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος του φιλοσοφημένου συμφεροντολόγου: «Και γιατί να κάνω το Ορθολογικό μου Καθήκον, αντί να συνεχίσω να κάνω αυτό που έκανα πάντα (δηλαδή να κοιτάζω αποκλειστικά το συμφέρον μου);» Η μόνη σοβαρή απάντηση είναι: «Ετσι, χωρίς λόγο. Επειδή δεν θέλουμε να συμπεριφερόμαστε ως α-λογα ζώα!»

Αν και είναι αδύνατον να πείσουμε τους συμφεροντολόγους, στη βάση της λογικής, ότι η λογική παράγει καλύτερα κίνητρα απ’ ό,τι το στενό συμφέρον, η ιδέα του Καντ για τον εξορθολογισμό της γερμανικής εμμονής με το Καθήκον αποτελεί μια εξαιρετική (και γερμανική!) ιδέα για ένα 2018 που θα επιστρέψει την ελπίδα στην Ευρώπη.

[Για την σελίδα της ΕφΣυν πατήστε εδώ.]

Ο “εορτασμός” της ιδιωτικοποίησης ΟΛΘ (του λιμανιού της Θεσσαλονίκης) ως δείγμα πολιτικής και αναλυτικής χρεοκοπίας των κυβερνώντων

Κάθε διαχειριστής περιουσίας άλλων έχει ιερή υποχρέωση να εξηγεί ενδελεχώς τα οφέλη και τις απώλειες μιας πώλησης περιουσιακών στοιχείων. Πόσο μάλιστα όταν το εν λόγω περιουσιακό στοιχείο είναι το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ή του Πειραιά.

Με πρόσφατο άρθρο ο Υφυπουργός «Οικονομίας-Ανάπτυξης» κ. Στέργιος Πιτσιώρλας εκθειάζει την ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού Λιμένα Θεσσαλονίκης. Δεδομένου ότι δεν αναφέρει ούτε ένα στοιχείο της σύμβασης που να την υποστηρίζει ως επωφελή για τον τόπο, το μήνυμα του κ. Υφυπουργού είναι το γνωστό παραμύθι των πλασιέ των αγοραστών δημόσιας περιουσίας: Η ιδιωτικοποίηση ωφελεί τον τόπο παντού και πάντα! Δώστε τα όλα, όσο-όσο, κι όλα θα πάνε καλά!

Ναι, είναι αλήθεια ότι το Δημόσιο δεν έχει την δυνατότητα να επενδύσει στον ΟΛΘ (όπως δεν είχε και στην περίπτωση του ΟΛΠ, του ΟΣΕ κλπ). Ναι, η εμπλοκή ξένων κεφαλαίων για να εκμεταλλευτούμε σωστά τις αναπτυξιακές δυνατότητες των βαρέων υποδομών μας είναι απαραίτητη. Όμως το «όλα στο σφυρί όσο-όσο» δόγμα της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού δεν πρόκειται να βοηθήσει. Το αντίθετο: Θα παγιώσει την υποανάπτυξη της χώρας, π.χ. η πώληση του ΟΣΕ σε ιταλική εταιρεία η οποία ούτε έχει την δυνατότητα ούτε την θέληση να προβεί στις επενδύσεις στους σιδηροδρόμους μας που απαιτούνται για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό τους.

Όσο για τον κ. Πιτσιώρλα, έχει ενδιαφέρον ότι στο εορταστικό του άρθρο για την πώληση του ΟΛΘ δεν ανέφερε τίποτα για τα βασικά ζητούμενα που θα καθιστούσαν την πώληση επωφελή: Τί ελάχιστο ποσό επενδύσεων αναλαμβάνει να κάνει εντός 24 μηνών ο αγοραστής; Τί είδους εργασιακές σχέσεις δεσμεύεται να προσφέρει στους εργαζόμενους; Τί συνέργιες εξασφαλίστηκαν με τον ιδιωτικοποιημένο ΟΣΕ και με την Cosco στην οποία επωλήθη ο Πειραιάς;

Η σιγή του κ. Υφυπουργού επ’ αυτών έχει λόγο και αιτία: Ο αγοραστής δεν έχει αναλάβει καμία από τις δεσμεύσεις που θα καθιστούσαν την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΘ επωφελή για την Θεσσαλονίκη ειδικά και για την Ελλάδα γενικότερα. Σαφέστατη ένδειξη για το πόσο κακή είναι η εν λόγω σύμβαση είναι η θετική αναφορά του κ. Πιτσιώρλα στην αντίστοιχη ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, την πώλησή του στην Cosco. Μόνο και μόνο που ισχυρίζεστε κ. Πιτσιώρλα ότι τα καταφέρατε τόσο καλά με τον ΟΛΘ όσο και με τον ΟΛΠ μας οδηγείτε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι κι αυτή η ιδιωτικοποίηση δεν είναι παρά μια αποικιοκρατική παραχώρηση που σας επέβαλε η τρόικα. Το ότι την διατυμπανίζετε κιόλας είναι, απλά, θλιβερό.

Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία επ’ αυτού, ας ρίξουμε μια ματιά στο τι είχε γίνει το 2015 με τον ΟΛΠ. Η τρόικα τότε επέμενε να δώσουμε το λιμάνι του Πειραιά στην Cosco με παραχώρηση του 67%, χωρίς κανένα ελάχιστο ποσό επενδύσεων, χωρίς δέσμευση για τις εργασιακές σχέσεις, χωρίς καμία προσπάθεια να εξασφαλίσουμε από το Πεκίνο κι άλλες επενδύσεις. Μετά όμως από σύντομη, έντιμη διαπραγμάτευση, Cosco και Πεκίνο δέχθηκαν τα εξής:

–   Η Cosco δεν θα απαιτούσε το 67% των μετοχών του ΟΛΠ αλλά θα έμενε στο 51%, με τη διαφορά του 16% να πηγαίνει στο κράτος με την προοπτική να περάσει στα χειμαζόμενα ταμεία των ναυτικών, ναυτεργατών και δημοτικών υπαλλήλων

–   Η Cosco θα δεσμευόταν να επενδύσει 300 εκατομμύρια στους επόμενους 18 μήνες στο λιμάνι

–    Όλοι οι εργαζόμενοι θα ήταν ενταγμένοι σε σωματείο, θα ίσχυαν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, και δεν θα προσλαμβάνονταν εργαζόμενοι μέσω υπεργολάβων.·

–    Ο Δήμος Πειραιά,  οι όμοροι  Δήμοι και οι Δήμοι των νησιών που εξυπηρετούνταν από τον Πειραιά θα έπαιρναν την διαχείριση της ακτοπλοΐας συμμετέχοντας  στη διοίκησή της  και στα  κέρδη.

Τέλος, σαν ένδειξη καλής θέλησης απέναντι στην δοκιμαζόμενη χώρα μας, η κινέζικη κυβέρνηση δέχθηκε να αγοράσει αμέσως έντοκα γραμμάτια ύψους 1,5 δις. Επί πλέον, το Πεκίνο δεσμευόταν να αγοράσει εντός έτους 10 δις ευρώ νέων αναπτυξιακών ομολόγων του ελληνικού δημοσίου.

Αυτή θα ήταν μια πραγματικά επωφελής ιδιωτικοποίηση. Δεν προχώρησε ποτέ, λόγω παρέμβασης του Βερολίνου. Μάλιστα ένας από τους όρους της τρόικας, στο πλαίσιο του 3ου Μνημονίου, ήταν η επαναφορά των πρότερων όρων ιδιωτικοποίησης υπέρ της Cosco και εναντίον του Δημοσίου – όπως τους είχε συμφωνήσει η κυβέρνηση Σαμαρά με τρόικα και Cosco. Έτσι, μετά την συνθηκολόγηση του καλοκαιριού του 20125, ο κ. Πιτσιώρλας και η κυβέρνηση έδωσαν τον ΟΛΠ στους Κινέζους με χαριστικούς όρους. Με τους ίδιους χαριστικούς όρους που τώρα δίνουν τον ΟΛΘ.

Πρόκειται για μια ιδιωτικοποίηση που καταδεικνύει, άλλη μια φορά, την πολιτική και αναλυτική χρεοκοπία μιας κυβέρνησης που εκλέχτηκε για να προασπίσει την δημόσια περιουσία, αλλά κατέληξε εντολοδόχος και προπαγανδιστής των εκποιητών της.

*Επικεφαλής του DIEM25

Πηγή: http://myportal.gr/97218-2/

The Economists Who Stole Christmas – Project Syndu

How might opposing schools of economic thought – from neoclassical and Keynesian to Libertarian and Marxist, view Christmas presents? Levity aside, the answer reveals the pompousness and vacuity of each and every economic theory.

ATHENS – To welcome the New Year with a cheeky take on the clash of economic ideologies, how might opposing camps’ representatives view Christmas presents? Levity aside, the answer reveals the pompousness and vacuity of each and every economic theory:

Neoclassicists: Given their view of individuals as utility-maximizing algorithms, and their obsession with a paradigm of purely utility-driven transactions, neoclassical economists can see no point in such a fundamentally inefficient form of exchange as Christmas gift-giving. When Jill receives a present from Jack that cost him $X, but which gives her less utility than she would gain from commodity Y, which retails for $Y (that is less than or equal to $X), Jill is forced either to accept this utility loss or to undertake the costly and usually imperfect business of exchanging Jack’s gift for Y. Either way, there is a deadweight loss involved.

To continue reading go to the Project Syndicate (free) site here…

Bitcoin, Blockchain and the Future of Europe – Interviewed by Tom Upchurch for WIRED

In an exclusive interview with WIRED, Yanis Varoufakis discusses Bitcoin’s bubble, the fantasy of apolitical money and the opportunities for the blockchain to reform Europe.
By TOM UPCHURCH

Saturday 23 December 2017

When I first met Yanis Varoufakis in the summer of 2014, he was a highly respected but relatively obscure economist. Back then, the price of one bitcoin fluctuated around $440. Fast-forward three years and his career has followed a similar trajectory to bitcoin’s valuation. Both have experienced a meteoric rise in popularity, characterised by high-drama and volatility. Varoufakis would be thrust into the limelight as Greece’s finance minister; battling the austerity programme put forward by the Troika and today pursues the lofty ambition of trying to reform Europe. Reaching similar heights, just two weeks ago the price of one bitcoin broke $20,000 for the first time.

Varoufakis may have been one of the very first senior political leaders to explore the use of blockchain-based payments for a national economy. At the height of Greece’s financial crisis, he developed a plan for creating a peer-to-peer parallel payments system, based on the blockchain. Yet he wants to make one point very clear: “I was never impressed by bitcoin itself; but from the beginning I was saying that blockchain is a remarkable solution to problems that we have not even imagined yet.”

As bitcoin’s price continues to fluctuate, it has come under a steady barrage of criticism. Varoufakis is no less damning of the cryptocurrency but on very different grounds.

Bitcoin is “the perfect bubble”

Citing the 17th Century Dutch financial bubble in tulip bulbs, Varoufakis sees bitcoin’s current valuation as, “the perfect tulip bubble.” His explanation is simple. “Just take a look at two graphs. Graph one is a time-series of the dollar price of bitcoin, which has been growing exponentially. Graph two is the number of transactions and the quantity of goods and services that are sold and purchased by bitcoins.” The juxtaposition between these two graphs, suggests that the price of bitcoin is grossly inflated relative to its actual use. This leaves Varoufakis to conclude that, “without a shadow of a doubt, this valuation is the perfect bubble.”

READ NEXT


How to explain blockchain to your family over the Christmas turkey

What is driving the belief behind bitcoin? Some suggest that bitcoin is becoming a “safe haven” from national fiat currencies, particularly those that have been inflated through Quantitative Easing (QE). But Varoufakis is quick to reject this narrative. The fact that similar safe-haven assets such as gold and the dollar are not matching bitcoin’s wild price swings is a clear indication to Varoufakis that investors are not fleeing fiat currencies for fixed assets. As he argued, “If there was a correlation in the price of gold and bitcoin, then of course you could make the case that investors are fleeing fiat currencies towards fixed supply assets. But that is not what is happening.”

In Varoufakis’ view, what is really happening is the formation of a classic self-perpetuating bubble. It can be explained by one of Varoufakis’ primary intellectual influences, the British economist, John Maynard Keynes. Keynes famously studied the irrational and emotionally charged decisions that investors make when overcome by speculative fever, greed and hubris. Varoufakis believes bitcoin’s valuation is underpinned by the same irrational exuberance; “as Keynes argued, this is the kind of bubble that forms when average opinion is trying to guess what average opinion will be.” This self-referential game is what continues to erratically drive the price of bitcoin. But in terms of guessing when this bubble might burst, Varoufakis is adamant; “In non-linear dynamic systems, to predict when the bubble will burst, is actually impossible.”

We can not subcontract the discussions about what is proper, what is just, what is fair, what is right, to some algorithm, to any algorithm – even to the most fascinatingly brilliant algorithm

Whilst it may be impossible to anticipate its bursting, Varoufakis remains less concerned that the bitcoin bubble will trigger a wider financial crisis. Despite the intense media attention and a rapid rate of growth, the size of the bitcoin market remains miniscule, compared to the overall financial sector. The crypto-currency’s market capitalisation is roughly 0.25 per cent of the $73 trillion global stocks market, 0.083 per cent of the $217 trillion global real estate market and 0.033 per cent of the $544 trillion global derivatives market.

Bitcoin is also unlikely to cause the “chain reaction effect” that Collateral Debt Obligations (CDOs) and Credit Default Swaps (CDSs) caused in the run-up to the financial crisis of 2008. Varoufakis maintains that it was the interconnection of CDOs and CDSs, with almost every other aspect of the financial sector, that caused such a widespread financial crisis in 2008. However he raises one note of caution; “I’m worried and I hear lots of noises about the creation of new financial instruments based on bitcoin, including CDOs based on bitcoin and so on. If that grows with the vengeance that we saw in 2007, then we will probably be having such worries, but I don’t think we will.”

The fantasy of apolitical money

Critics of bitcoin have tended to focus upon the technical limitations of the technology; its energy expenditure, its anarchic structure, its slower transaction speeds and its user anonymity. Yaroufakis agrees that there are numerous design flaws with the currency. Not least, he adds, “the fact that there are no controls, no democratic checks and balances of a bit issue and no way of back-stopping financial transactions by means of some kind of insurance policy for those that get defrauded.” Yet his central criticism focuses upon what he refers to as “the fantasy of apolitical money.”

To Varoufakis, money is inherently political. The decisions regarding whether money is produced or not, how it is distributed and who receives it, all have significant political consequences, benefiting certain social groups over others. Bitcoin’s central design feature, that it is not governed by a central bank or decision-making authority, means that responsibility for its distribution is forfeited. This can have profound social and political implications in times of crisis.

To understand what Varoufakis means by the political nature of money, consider how governments respond to financial crises. When a major financial crisis occurs, it is usually caused by the failure of widespread and interconnected debts. Once these debts fail, what happens is that a large part of the money supply effectively disappears. With this money gone, governments have a choice whether to replace it or not. Choosing not to replace it through the creation of new money (inflation) becomes a political decision with political repercussions. As Varoufakis suggests, “effectively you are choosing to shift the burden of a crisis onto the debtors and usually the weakest and poorest of debtors. So effectively you are redistributing power and wealth against the weaker members of society.”

If the decision is made to replenish the money supply, like it was in 2008 through Quantitative Easing (QE), then how this money is channeled through the economy will also influence the political economy. In Varoufakis’ opinion, QE was engineered in a way to benefit large corporations. Alternative options, such as creating a new public investment bank which invests in infrastructure, education or healthcare, would have had very different political repercussions. To Varoufakis, “these decisions are fundamentally political that change the political economy and the distribution of income across a society. Whether you want to make these decisions or not, you end up with political decisions, even if the decision is not to do anything – which is also a political decision.”

To Varoufakis, the moment you adopt bitcoin’s fundamental philosophy, which sets the quantity of money separately from the business cycle, the economy and the political process, in effect you, “make it exogenous from anything that has to do with our collective decision-making systems. You’re making a political decision, that during times of crisis, our society is opting for a shift of power and wealth to the creators and the richer members of society.” Thus by removing the creation of money away from human decision making systems, bitcoin’s algorithm risks cementing and even accentuating current inequalities in wealth.

As an economist inspired by the theories of Karl Marx and John Maynard Keynes, Varoufakis is chiefly concerned with the distribution of wealth and the impact this has on relationships between creditors and debtors. So, what if someone designed an algorithm that not only controls the production of money (like bitcoin) but also the distribution of money? If an algorithm could be designed to redistribute wealth more equitably, would this allay Varoufakis’ concerns with technical systems that operate outside of human decision-making processes?

Even if such an algorithm could be designed, Varoufakis insists that “democracy and the democratic process, in my mind, is irreplaceable.” This is because humans can never settle upon a precise and defined notion of justice, fairness or equality. Even in the case of the redistribution of wealth there are various competing theories of how wealth should best be redistributed. Consequently, human societies will never perfectly agree upon an apolitical, algorithmic and technical process by which to redistribute wealth. As Varoufakis warned, “we can not subcontract the discussions about what is proper, what is just, what is fair, what is right, to some algorithm, to any algorithm – even to the most fascinatingly brilliant algorithm. These are always going to be the result of debate, of dialogue, of ‘agora’ in the ancient Greek tradition. Of sitting around and discussing until the cows come home – there is no escape from that.”

Despite Varoufakis’ criticisms of bitcoin, the crypto-currency is gaining traction. Crisis-ridden countries, like Venezuela, are beginning to turn to it, as a surrogate to their ailing national currencies. So does Varoufakis believe that bitcoin could supersede national fiat currencies in the near future? “It’s perfectly feasible that a small nation can adopt a currency whose money supply can not be manipulated or controlled. But the real question is whether it’s desirable. On this question, I’m categorically negative.”

In the case of Venezuela, Varoufakis advises, “Venezuela must solve its interminable political affairs before it starts thinking about bitcoin.” Rapprochement between the government and opposition must come first, for without it the polarisation in Venezuelan society makes any currency system impossible. Again, Varoufakis emphasises the primacy of politics and the limitations of technical solutions to political problems; ‘Let’s not forget that our market economies require a degree of political consensus and legitimacy in order to function. And without that there’s no technical solution that you can bring to bear upon a crisis like that in Venezuela.

Some bitcoin enthusiasts have suggested that bitcoin may one day challenge the dollar reserve global system upon which America’s economic might is based. But again, Varoufakis sees this vision as pure fantasy. “Bitcoin would never undermine the exorbitant privilege of the US dollar or indeed any currency backed up by strength,” he says. In Varoufakis’ view currencies are supported, not only by the “soft power” of institutions, but also by the “hard power” of military might and geopolitical power. As he explained, “if you’re a Saudi oil king or an industrialist from China or Korea, you want to put your money in the bonds and assets that are denominated in the currency of the superpower that has the military might and the geo-political strength, to back-up its own currency.”

Blockchain and the future of Europe

While acknowledging the limitations of bitcoin and other technical solutions to political problems, Varoufakis does see potential in blockchain technologies. For him, “the algorithm that operates behind bitcoin, caught my attention right from the beginning. I consider this to be a remarkable technology.”

As early as 2012, Varoufakis was toying with ideas for using blockchain to help solve Europe’s financial woes. By the time he was appointed Finance Minister of Greece in 2014, within days his anti-austerity programme was met with the direct threat from the Troika to close Greece’s banks. With no banking system, the country would grind to a halt. To counter this threat, Varoufakis devised an audacious plan to keep Greece’s financial system operating.

Effectively Varoufakis proposed creating an alternative, peer-to-peer payments system based on the blockchain. This would disintermediate the financing they were receiving from the Troika and from the money markets. But with no money coming from the Troika, Varoufakis would need to create a parallel payments system, that would leverage the tax that all citizens and companies of Greece need to pay, as a new form of money. This is what he would eventually brand, “fiscal money.”

To understand how fiscal money works, imagine that a pharmaceutical company in Greece is owed money by the state. Due to the constraints of the crisis, it may take years to pay the company in normal central bank euros. However what if there was an alternative option? What if the Greek State created a reserve account for the company under its tax file number, in which it placed tax credits of one million euros? This IOU could then also be used by the company to pay other organisations and individuals within the country.

Every financial system is abused and used for purposes of propagating corruption. The 500 Euro note is jokingly referred to as the ‘al-Qaeda’ – it is a remarkable tool for the mafia and for terrorism

One of the most disruptive aspects of this unrealised plan, was to enable the state to borrow directly from citizens and vice versa. In effect, Varoufakis was attempting to use new digital technologies, such as blockchain, to cut out the European lending authorities and build new lending relationships between citizens, companies and the state.

The risk this system faced was the threat of corruption and the subsequent decline in public trust of authorities, something that Varoufakis admits is “in very limited supply” in a country like Greece. For example, what if Greek authorities abused these tax credits and began to distribute this new fiscal money to close allies and friends? This is where Varoufakis saw blockchain’s potential. “If the payments system was based on the blockchain, this would allow the combination of anonymity but perfect transparency, regarding the total aggregate size of the transactions of the currency….blockchain would overcome the trust problem as we know it.”

For Varoufakis, herein lies the great potential with blockchain. Not only has it the ability to disintermediate incumbent middlemen, but it can also improve the overall transparency of systems. Make no mistake, Varoufakis does not believe that blockchain will completely solve the problem of corruption. In his opinion, “every financial system is abused and used for purposes of propagating corruption. The 500 Euro note is jokingly referred to as the ‘al-Qaeda’ – it is a remarkable tool for the mafia and for terrorism.” However what Varoufakis believes we must do is to try and embrace technologies that allow us to limit corruption. In his opinion, “the blockchain has many qualities and capacities that could help us limit this abuse.”

In designing future digital systems, like blockchain, Varoufakis calls for “coordination” and “openness” amongst technologists, designers and citizens. He also advises that organisations, “do the opposite of what Silicon Valley is trying to do, which is secure the profit stream, by trying to create property rights over everything they do.” Yet when it comes to the contentious debate of whether blockchains should remain public (such as bitcoin and Ethereum) or private, he anticipates a mixture of systems based on public, consortium and private blockchains. According to Varoufakis, “any useful tool should have a use at all levels: private and public”. And he predicts blockchain will be used by central banks to create national currencies, by private banks and companies to expedite settlements and by cooperatives for internal payments and transactions.

Looking to the future, Varoufakis is now leading the charge for a newly reformed Europe. His organisation, DIEM25, aims to create a more homogenised European system. In his view, “federal structures are essential – they are like the foundations of an edifice of a building.” But currently they only pertain to trade, industry standards, environmental standards and, of course, the currency. For Varoufakis, Europe needs full political, fiscal and constitutional union. Otherwise, “If we don’t have the whole thing, it will constantly threaten to collapse on top of our heads.”

Blockchain does feature in Varoufakis’ vision of a newly homogenised Europe. Ideally it would be used to create a two-tier monetary system. Individual member states would move towards a blockchain based version of Varoufakis’ concept of ‘fiscal money’. Atop of this, the European Central Bank (ECB) would create an over-arching, European-wide digital currency. As he surmised, “my dream for the monetary reconfiguration of the European Union, in particular for the eurozone, is blockchain based nation-state, euro-denominated fiscal money, hanging under a broader blockchain based euro.”

Technologies such as blockchain, may also help fulfill Varoufakis’ vision of a Europe that is at once homogenized to tackle the big problems (like the banking system, fiscal redistribution and poverty) whilst decentralized for the smaller, day-to-day decisions. Indeed DIEM25 is calling on Europeans to “imagine the European Union, not as a union of governments but as a union of cities, a union of regions, where power is simultaneously decentralised while problem solving of basic common problems is done at the broader level at the level of Europe.”

Blockchain can play a role in delivering this vision but as Varoufakis confesses, “I have to say that I’m not very optimistic about the capacity of technological innovation, on its own, to change the course of history.” For Varoufakis, politics and people come first.

NYT: “What to Get Theresa May for Christmas?” Answer: Adults in the Room!

LONDON — If Santa is listening, here’s a suggestion about what to deliver Prime Minister Theresa May of Britain and David Davis, her chief Brexit negotiator: a copy of Yanis Varoufakis’s “Adults in the Room.”

Mr. Varoufakis is the former Greek finance minister and his book sets out in excruciating detail the story of the 2015 negotiations between Greece’s government and its creditors. It feels like necessary reading for the Brexit team.

Last week, European Union leaders agreed that sufficient progress had been made on the first phase of the Brexit negotiations to move on to the next phase, which will set out future trade relations between Britain and the European Union. The first phase revolved around three main issues: payment of what Britain owes the European Union; the rights of European Union citizens in post-Brexit Britain; and what kind of border should exist between Northern Ireland, which will be outside the union, and the Republic of Ireland, which will be inside.

In the nine months of negotiations so far, there has been remarkably little give and take. What Britain agreed to last week was largely what Europe had demanded at the beginning.

European Union citizens’ rights have been largely protected, with Britain agreeing that its courts will take into account rulings of the European Court of Justice, the European Union’s supreme legal body. The money being paid by Britain for the divorce is less than what some politicians on the Continent were hoping for, but about double what was first offered.

On the Irish border, the two sides have agreed that there will be no border with passport and customs checks — but also that the details will be left to later talks. If there is no mutually agreeable solution, then Britain has promised to maintain “regulatory alignment” with the European Union to ensure that customs checks aren’t necessary, even though Britain will have no say over those regulations. A country that voted for Brexit as a way to “take back control” will be acceding even more control to the European Union.

All this is as Mr. Varoufakis might have predicted. In the wake of the financial crash of 2008, the Greek economy had imploded. The European Commission, the European Central Bank and the International Monetary Fund (collectively known as the “troika”), stepped in to provide huge loans, not for spending in Greece, but largely to bail out the banks (many of them German and French) that had so recklessly lent to Greece in the first place. In return, the troika insisted on an eye-watering austerity program, slashing jobs, welfare payments and pensions.

Anger at the harshness of this program led to the victory in 2015 of the left-wing party Syriza; its leader, Alexis Tsipras, had promised to renegotiate the deal with the troika.

Mr. Varoufakis, who led the Greek negotiating team, writes in “Adults in the Room” that rather than negotiate in good faith, the troika employed a number of tactics to ensure that it got its way. The key maneuver was insisting that negotiations be staged in two parts: Greece first had to “commit to the compromises they wanted and then, much later, we could begin negotiations on debt relief.”

It has been a similar story with the Brexit talks. Britain is dealing not with the troika, but directly with the European Union. The bruising negotiating tactics, however, are much the same.

The European Union insisted at the beginning that the negotiations be split into two parts. Only when “sufficient progress” had been made on the “divorce” could talks on future relations begin. Britain’s real interest is in signing a post-Brexit trade deal. London’s desperation to move on, Brussels knew, would lead it to capitulate on the terms of divorce.

And that is exactly what happened. With much bluster but little resistance, Britain accepted not only the two-part process, but also most of the European Union’s demands in the first phase.

Mr. Varoufakis tried to warn Mrs. May. To negotiate successfully with the European establishment, he argues, you must have a fallback position that no one wants, but that you are prepared to follow through on if negotiations break down. In Greece’s case, the fallback was Grexit: unilaterally leaving not the European Union but the euro’s common currency area. This would have caused immense turmoil — not least in Greece — but in Mr. Varoufakis’s view, the only way to get the troika to negotiate seriously was to show that the threat was not a bluff.

Greece, in the end, did not follow this advice. Even when a referendum in 2015 decisively rejected a new austerity program, the Syriza government feared the chaos of Grexit more than it did the pain of austerity. It submitted to the troika’s demands and made spending cuts harsher than the ones it had previously been offered and rejected.

In the case of Brexit, Britain’s fallback position is to leave the European Union without a negotiated deal. This would be as chaotic as Grexit. But, as with Greece, it is a threat without substance. From the beginning of the negotiations, many supporters of Brexit have pushed the slogan “No deal better than a bad deal.” But it has also been clear that far from being willing to make good on such a threat, Britain, like Greece, is desperate to avoid chaos.

Recognizing this, the European Union is already hemming in Britain’s options for the next phase of the negotiations. It has again demanded that the talks be split in two, the first part to deal with the terms of the transition period — a period of probably two years starting in March 2019, when Britain formally leaves the European Union, and ending when it fully separates from it — followed by the terms of trade relations.

The issue is not simply European Union intransigence. It is also that of British incompetence. Mr. Davis, the Brexit secretary, recently admitted that he had not commissioned a single study of Brexit’s impact on the economy. Only on Monday did the cabinet finally formally discuss what exactly it wants out of Brexit negotiations. To negotiate with neither detailed information nor a firm vision of the endpoint is akin to playing poker blindfolded.

The combination of European Union inflexibility and British incompetence means that however, and whenever, Britain finally exits, it is likely to be on the European Union’s terms. “Adults in the Room” is necessarily a one-sided account from Mr. Varoufakis’s perspective. But it does provide a glimpse of the maneuverings usually shielded from public view. Reading it will change little, but at least it might prepare British ministers for what is to come.

Kenan Malik (@kenanmalik) is the author, most recently, of “The Quest for a Moral Compass: A Global History of Ethics” and a contributing opinion writer.

For the NYT site click here. 

Εντατικοποιημένος ταξικός πόλεμος – ΕφΣυν, 16 Δεκεμβρίου 2017

Οι αναλύσεις για τις πολιτικές εξελίξεις παγκοσμίως δίνουν και παίρνουν. Τα φαινόμενα Τραμπ, Brexit, Λεπέν, η κατάρρευση των παραδοσιακών κομμάτων στη Γαλλία, την Ιταλία, ακόμα και τη Γερμανία, αναλύονται και ξανα-αναλύονται με ολοένα πιο περίπλοκα επεξηγηματικά σχήματα. Είναι ως εάν να καταβάλλεται φιλότιμη προσπάθεια ώστε να μη μιλάμε για τον προφανή λόγο και το οφθαλμοφανές αίτιο της καθίζησης του πολιτικού Κέντρου: τον ταξικό πόλεμο που έχει εξαπολυθεί εναντίον της εργατικής τάξης και των πιο αδύναμων πολιτών!

Στη σημερινή Βρετανία πάνω από 40% των οικογενειών αδυνατούν να βάλουν φαγητό στο τραπέζι χωρίς να χρησιμοποιήσουν πανάκριβες πιστωτικές κάρτες ή να καταφύγουν σε κοινωνικά συσσίτια προσφερόμενα από φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Αυτό το απλό, οικτρό στατιστικό δεδομένο, σε μια χώρα όπου ο πλούτος ρέει ασταμάτητα (τουλάχιστον στο Λονδίνο και τα προάστιά του) και η ανεργία βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο, εξηγεί πλήρως και αδυσώπητα γιατί η πλειοψηφία είναι τόσο θυμωμένη που επέλεξε το Brexit για να τιμωρήσει ένα κατεστημένο που τους ωθεί στην ανέχεια, την απαξίωση και την αναξιοπρέπεια, την ώρα που τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης γιορτάζουν την «υπέρβαση» της κρίσης και βροντοφωνάζουν ότι όλα βαίνουν καλώς.

Στην Αμερική, η οικονομία της οποίας έχει ανακάμψει πλήρως από το Σοκ του 2008 αν κρίνει κανείς από το εθνικό εισόδημα και τους πακτωλούς χρήματος που ρέουν στους λογαριασμούς των πλουσίων, πάνω από τις μισές οικογένειες δεν έχουν ούτε τις αποταμιεύσεις ούτε την πιστοληπτική ικανότητα που απαιτείται για να λάβουν τραπεζικό δάνειο ώστε να αγοράσουν (με δόσεις έστω) το φθηνότερο αυτοκίνητο στην αμερικανική αγορά (το Nissan Versa, το οποίο πωλείται προς 12.825 δολάρια) – σε μια χώρα όπου η ζωή χωρίς αυτοκίνητο είναι αφόρητη, καθώς για να πάει κανείς στη δουλειά του ή ακόμα και στο κοντινότερο μπακάλικο πρέπει να καλύψει τεράστιες αποστάσεις.

Αυτό το απλό, οικτρό στατιστικό δεδομένο είναι ένα χαστούκι σε όλους εκείνους που ακόμα επιμένουν να μην καταλαβαίνουν τον θυμό των πολλών που τους έστρεψε στο να ψηφίσουν τον Τραμπ μόνο και μόνο ως αντίδραση σ’ ένα κατεστημένο που τους γονατίζει επί τριάντα συναπτά χρόνια, φέρνοντάς τους στο σημείο να μην μπορούν ούτε να δανειστούν αρκετά για το παλιο-αυτοκίνητο που έχουν ανάγκη ώστε να ζουν και να δουλεύουν με μια μικρή δόση αξιοπρέπειας.

Αστεγοι στην ουρά του συσσίτιου φιλανθρωπικής οργάνωσης στις ΗΠΑ | 

Στη Γερμανία, την ώρα που η χώρα πλέει στα πλεονάσματα που δημιούργησε η κρίση της υπόλοιπης Ευρώπης

[(α) πλεόνασμα κρατικού προϋπολογισμού, που δημιούργησαν τα αρνητικά επιτόκια της κρίσης,
(β) πλεόνασμα τραπεζικού συστήματος, που δημιούργησε η φυγή αποταμιεύσεων από την Ιταλία, τη Γαλλία αλλά και την Ελλάδα προς τη Φρανκφούρτη, και
(γ) εγχώριο πλεόνασμα καθώς, λόγω κρίσης, οι επενδύσεις είναι χαμηλότερες από τις αποταμιεύσεις],

το ποσοστό των εργαζόμενων πτωχών έχει αυξηθεί 250% από το 2007, ενώ το 40% του πληθυσμού τα φέρνει πιο δύσκολα βόλτα σήμερα απ’ ό,τι πριν από μία δεκαετία.

Αυτό το απλό, οικτρό στατιστικό δεδομένο εξηγεί απλά και χωρίς περιστροφές γιατί ο μέσος Γερμανός είναι θυμωμένος και όλο και περισσότερο αποφασισμένος να τιμωρεί στην κάλπη το κατεστημένο (τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλδημοκράτες οι οποίοι τους κυβερνούν μια δεκαετία από κοινού).

Το κοινό σημείο στα τρία παραδείγματα από τη Βρετανία, τις ΗΠΑ και τη Γερμανία είναι ένα: η συμπίεση των μισθών της εργατικής τάξης σε συνδυασμό με τη συρρίκνωση των κοινωνικών επιδομάτων. Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: η εντατικοποίηση του ταξικού πολέμου εναντίον των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.

Ναι, έτσι είναι. Και το πιο ενδιαφέρον, και ταυτόχρονα χυδαίο, είναι ότι οι μόνοι που ντρέπονται να μιλήσουν για ταξικό πόλεμο είναι οι απαξιωμένοι σοσιαλδημοκράτες και κάποιοι άλλοι (βλ. σημερινή κυβέρνηση) που φλερτάρουν με τη λεγόμενη Κεντροαριστερά. Πράγματι, η Δεξιά δεν το κρύβει.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, απαντώντας σε ερώτημά μου για το ποιο είναι το όραμά του για την ευρωπαϊκή κοινωνική οικονομία, μου είπε ευθαρσώς: Να πάει το κόστος της εργασίας, μισθοί και επιδόματα, σε επίπεδο ανταγωνιστικό με την Κίνα και την Ινδία.

Οταν του απάντησα ότι στόχος των Κινέζων και των Ινδών είναι να ανέβουν οι δικοί τους μισθοί στο ευρωπαϊκό επίπεδο, και σε αυτό δεν βοηθά η καταβαράθρωση των ευρωπαϊκών μισθών, επέμεινε: Το κοινωνικό κράτος της Δύσης είναι το πρόβλημα.

Θα μου πείτε: Τι περιμένεις από τον Σόιμπλε και την ευρωπαϊκή Δεξιά; Ορθόν. Αυτό όμως που είναι εξωφρενικό είναι η σιωπηλή, στην πράξη, αποδοχή των μισανθρωπικών και ανορθολογικών δοξασιών των διαφόρων Σόιμπλε από την Κεντροαριστερά και την «κυβερνώσα Αριστερά».

Ακόμα κι ο νέος πρόεδρος του Eurogroup, ο Πορτογάλος υπουργός Οικονομικών μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που εκλέχτηκε για να βάλει τέλος στη μέσω μεγαλύτερης λιτότητας ενίσχυση του ταξικού πολέμου, εμφανίζεται ως υπερασπιστής των κανόνων του Σόιμπλε.

Στη Γαλλία, ο Εμανουέλ Μακρόν υπόσχεται (κλείνοντας το μάτι στη Μέρκελ) μείωση του ποσοστού του εθνικού εισοδήματος που καταλήγει στους μισθωτούς συνολικά (σημ.: Καθώς αυτό σημαίνει ο όρος «διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας»).

Παράλληλα, στην πατρίδα μας τα κυβερνητικά στελέχη επενδύουν στο αφήγημα της ανάκαμψης που φέρνει η πιστή εφαρμογή του σοϊμπλικού προγράμματος και των επενδύσεων που, δήθεν, αυτό θα προσελκύσει.

Ακούμε έκθαμβοι τις θριαμβολογίες για τη μείωση της επίσημης ανεργίας στο 20,5% που επιτήδεια αγνοούν, από τη μία, τους χιλιάδες νέους που έριξαν πίσω τους μαύρη πέτρα ενώ, από την άλλη, παρουσιάζουν το όνειδος της αυξημένης απασχόλησης ως επιτυχία. Ποιο όνειδος;

Κοιτάξτε τα πρόσφατα στοιχεία που δημοσιοποίησε ο ΕΦΚΑ: Σήμερα, αυτή τη στιγμή, 560 χιλιάδες Ελληνες και Ελληνίδες εργάζονται προς 384 ευρώ μεικτά μηνιαίως! Υπάρχει κάτι που να καταδεικνύει καλύτερα την εντατικοποίηση του ταξικού πολέμου από αυτό το απλό, οικτρό στατιστικό δεδομένο;

Σε μια περίοδο που σε όλη την Ευρώπη αλλά και την Αμερική οι μισθοί συρρικνώνονται σε επίπεδα Τρίτου Κόσμου (την ώρα που οι τιμές παραμένουν αλώβητες και τα κέρδη πετυχαίνουν ιστορικά ρεκόρ στο άλμα εις ύψος)…

Σε μια περίοδο που τα εθνικά κόμματα «εξουσίας» είτε συμμετέχουν ενεργά είτε συναινούν στον ταξικό αυτό πόλεμο σπέρνοντας την αγανάκτηση μέσω του αφηγήματος της ανάκαμψης που θα φέρει η εντατικοποίηση του ταξικού πολέμου…

Σε μια περίοδο που θριαμβεύουν, ως απόρροια του βουβού ταξικού πολέμου, η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός και το δόγμα «ο καθένας για την πάρτη του» (είτε πρόκειται για άτομο είτε για έθνος)…

Σε αυτήν ακριβώς την περίοδο έχει ωριμάσει η ανάγκη για ένα νέο διεθνιστικό μέτωπο εναντίον ενός καθεστώτος που ούτε καν καπιταλισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί – ενός συνδυασμού πτωχοτραπεζοκρατίας και παρεοκρατίας που χωρίς δεύτερη σκέψη ή αιδώ αντλούν γιγαντιαίο πλούτο από τους πολλούς με τρόπο που θυμίζει το πριόνισμα του κλαδιού στο οποίο κάθονται.

Ως DiEM25 θεωρούμε υποχρέωσή μας να κάνουμε το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση του Ευρωπαϊκού Διεθνισμού στον δρόμο προς τις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019. Μ’ ένα πρόγραμμα για όλη την Ευρώπη που θα έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με τον επιθετικό ανορθολογισμό των απανταχού κυβερνώντων και τον ταξικό τους πόλεμο εναντίον των αδυνάτων.

Για την ιστοσελίδα της Εφημερίδας των Συντακτών, πατήστε εδώ.

Calling for an immediate end to investments in new fossil fuel production and infrastructure

DECLARATION

We the undersigned, call for an immediate end to investments in new fossil fuel production and infrastructure, and encourage a dramatic increase in investments in renewable energy.

We are issuing this call to action in the lead up to the climate summit hosted by President Macron in Paris this December. President Macron and other world leaders, have already spoken out about the need for an increase in finance for climate solutions, but they have remained largely silent about the other, dirtier side of the equation: the ongoing finance of new coal, oil and gas production and infrastructure.

Ongoing global climate change and environmental destructions are happening at an unprecedented scale, and it will take unprecedented actions to limit the worst consequences of our dependence on oil, coal, and gas.

Equally as critical as drastically curbing the carbon intensity of our economic systems is the need for immediate and ambitious actions to stop exploration and expansion of fossil fuel projects and manage the decline of existing production in line with what is necessary to achieve the Paris climate goals.

Research shows that the carbon embedded in existing fossil fuel production will take us far beyond safe climate limits. Thus, not only are new exploration and new production incompatible with limiting global warming to well below 2ºC (and as close to 1.5ºC as possible), but many existing projects will need to be phased-out faster than their natural decline. Simply put: there is no more room for new fossil fuel infrastructure and therefore no case for ongoing investment.

It is time for the community of global economic actors to fully embrace, safe, and renewable energies and phase out fossil fuels. This letter affirms that it is the urgent responsibility and moral obligation of public and private investors and development institutions to lead in putting an end to fossil fuel development.

A global transition to a low carbon future is already well underway and we recognize that a full transition away from fossil fuels is an opportunity for a new economic paradigm of prosperity and equity. Continued expansion of oil, coal, and gas is only serving to hinder the inevitable transition while at the same time exacerbating conflicts, fuelling corruption, threatening biodiversity, clean water and air, and infringing on the rights of Indigenous Peoples and vulnerable countries and communities.

Energy access and demand can and must now be met fully through the renewable energies of the 21st century. Assertions that new fossil fuels, such the current push for gas, are needed for this transformation are not only inaccurate; they also undermine the speed and penetration of renewable energy.

The global investment community has the power to create the conditions under which this shift is possible. Current and future investments in fossil fuel production are at odds with a safe and equitable transition away from ever stronger climate disasters.

Global investor and international development actors and institutions must recognize that continued investments in fossil fuel production supply-side is irreconcilable with meaningful climate action. Instead, let us all prioritize the tremendous investment opportunities for a 100% renewable future that support healthy economies while protecting workers, communities, and the ecological limits of a finite planet.

Signers of the Declaration on Climate Finance:

Alain Grandjean

Economist, Scientific advisor to the Foundation for Nature and Mankind
Alain Karsenty

Research Director at CIRAD, Montpellier
Ann Pettifor

Director of Policy Research in Macroeconomics, Prime
Anu Muhammad

Professor of Economics, Jahangirnagar University, Dhaka, Bangladesh
Aurore Lalucq

Economist and Director of the Veblen Institute
Camilla Toulmin

Professor, Dr
Carolina Burle Schmidt Dubeux

Environemental Economist, PhD and teacher at the Federal University of Rio de Janeiro · COPPE/Centro Clima
Cédric Durand

Maître de conférences en Économie, université Paris 13
Claudia Kemfert

Head of the department of energy, transportation and environment at the German Institute for Economic Research in Berlin
Co-Pierre Georg

Associate Professor, University of Cape Town. Research Economist – Deutsche Bundesbank , Policy Associate – Economic Research Southern Africa
Denis Dupré

Professor of finance and ethics
Dominique Plihon

Professor Emeritus of Economics, Paris-Nord University Director, Center of Economics of the University of Paris Nord
Dr Ben Groom

Associate Professor of Environment & Development Economics, LSE
Dr Michael Mason

Associate Professor, Department of Geography and the Environment, LSE
Dr. Alaa Al Khourdajie

Teaching Fellow in Environmental Economics, School of Economics, University of Edinburgh
Dr. Ashok Khosla

Chairman, Development Alternatives
Dr. Charles Palmer

Associate Professor of Environment and Development, London School of Economics and Political Science (LSE),
Dr. Ron Milcarek

UMASS Economics Department
Dr. Simplice Asongu

Lead Research Economist, African Governance and Development Institute
Emilio Padilla Rosa

Associate Professor, Department of Applied Economics, Autonomous University of Barcelona
Frank Ackerman

Principal Economist, Synapse Energy Economics
Gail Whiteman

Professor
Gautam Sethi

Associate Professor of Economics and Econometrics, Bard Center for Environmental Policy
Helene Ollivier

Research fellow of the CNRS and Associate Professor at Paris School of Economics
Herman Daly 

Emeritus Professor, University of Maryland
Ian Kinniburgh

Former Director of Department of Policy and Analysis Division, UN Department of Economic and Social Affairs
Ilan Noy

Chair in the Economics of Disasters, Victoria University of Wellington, New Zealand
Ivar Ekeland

Fellow of the Royal Society of Canada, Former President, the University of Paris-Dauphine
Jaime De Melo

Scientific Director at Ferdi (Emeritus Professor, University of Geneva)
James Kenneth Galbraith

Economist
Jean Gadrey

Jean Gadrey, former Professor of economics, University of Lille
Jean-Pierre Ponssard,

Senior Research Fellow CNRS France
Jeffrey Sachs

Economist, Senior UN Advisor
John C. Quiggin

Australian Research Council Laureate Fellow and professor at the School of Economics, University of Queensland
John Hewson

Former Leader of the Federal Opposition, Australia
Jon D. Erickson

David Blittersdorf Professor of Sustainability Science and Policy
José Almeida de Souza Jr.

Economist
Jusen Asuka

Professor Tohoku University
Kate Pickett

Professor, University of York Research Champion for Justice & Equality
Kate Raworth

Senior Visiting Research Associate, Environmental Change Institute, Oxford University
Katheline Schubert

Associate Professor at the Paris School of Economics and researcher at the Sorbonne Center for Economics.
Katrin Millock

Associate Professor, Paris School of Economics & Research Fellow at CNRS
Lionel Fontagné

Professor of Economics at the Paris School of Economics – University Paris 1
Maria rosa ravelli abreu

Prof. Universidade Brasilia
Mariana Mazzucato

Professor in the Economics of Innovation and Public Value, Director, UCL Institute for Innovation and Public Purpose
Mark Campanale

Founder & Executive Director, Carbon Tracker Initiative
Marzio Galeotti, Ph.D.

Professor of Environmental and Energy Economics, University of Milan – Milan, Italy
Maxime Combes

Maxime Combes, economist for ATTAC
Michael Jacobs

Visiting Professor, School of Public Policy, University College London
Michael Pirson

Professor, Gabelli School of Business, Fordham University
Mohammad A Jabbar

Agricultural Economist, International Livestock Research Institute
Mouez FODHA

Professor of Economics, Paris School of Economics & University Paris 1 Pantheon-Sorbonne.
Mutsuyoshi Nishimura

Former Ambassador of Japan to the UNFCCC negotiations Research Fellow, The Japan Institute of International Affairs (JIAA)
Neva Rockefeller Goodwin

Co-Director, Global Development And Environment Institute, Tufts University
Nicolas Bouleau

Mathematician, Economist
Oliver Sartor, PhD

Senior Research Fellow Climate and Energy, IDDRI
Patrick Criqui

Research Director, CNRS
Peter A. Victor Ph.D.,FRSC

Professor, Faculty of Environmental Studies, York University
Pierre-Richard Agenor

Professor of International Macroeconomics and Development Economics, University of Manchester
pirax didier

Econnomist
Prof Ross Garnaut

Professorial Research Fellow in Economics, Faculty of Business and Economics, University of Melbourne
Prof. James Renwick (Victoria University of Wellington

Professor at Victoria University of Wellington, School of Geography, Environment and Earth Sciences
Prof. Michael Finus

Chair in Environmental Economics
Prof. Phoebe Koundouri

Athens University of Economics and Business, Director of International Center for Research on the Environment and the Economy, Chair Sustainable Development SOlutions Network Greece
Prof. Simone Borghesi

President Elect IAERE – Italian Association of Environmental and Resource Economists
Ramón López

Professor of Economics, Department of Economics, University of Chile, Santiago, Chile
RENOUARD Cécile

Professor, Centre Sèvres-Jesuit University of Paris and researcher, ESSEC Business School
Reyer Gerlagh

Professor of Economics, Tilburg University, Netherlands
Richard Denniss

Chief Economist, The Australia Institute
Richard Wilkinson

Emeritus Professor of Social Epidemiology University of Nottingham.
Rick Van der Ploeg

Professor of Economics and Research Director of the Oxford Centre for the Analysis of Resource Rich Economies at Oxford University, former Chief Financial Spokesperson in the Dutch Parliament
Robert Costanza

VC’s Chair in Public Policy, Crawford School of Public Policy, The Australian National University
Robert M. Freund

Theresa Seley Professor in Management Science, Sloan School of Management, MIT
Serge Reliant

Economiste
Seyhun Orcan Sakalli

Postdoctoral Research Fellow, Department of Economics, University of Lausanne
Shahriar Shahida

Co-Chief Investment Officer Constellation Capital Management LLC
Shuzo Nishioka

Counsellor, Institute for Global Environmental Strategies
Slim Ben Youssef

Professor, ESC de Tunis
Suzi Kerr

Senior Fellow, Motu Economic and Public Policy Research
Takeshi Mizuguchi

Professor Takasaki City University Of Economics
Terra Lawson-Remer

Fellow at the Stanford Center for Advanced Studies in the Behavioral Sciences
Thomas Porcher

Associate Professor, Paris School of Business, member of “Les économistes attérrés
Thomas Sterner

Chair LOC World Conference of Environmental Economics
Tim Jackson

Professor, University of Surrey, UK
Tom Sanzillo

Director of Finance for the Institute for Energy Economics and Financial Analysis
Tom Steyer

Founder and former co-senior managing partner of Farallon Capital and the co-founder of OneCalifornia Bank
Valentina Bosetti

Associate professor at the Department of Economics, Bocconi University, President of the Italian Association of Environmental Economists
Véronique Seltz

PhD in Economics
Yanis Varoufakis

Co-founder DiEM25, economist, former Greek finance minister
Yifat Reuveni

Head of social-finance innovation JDC College of Management business school, Faculty of Management – Tel Aviv University

For the petition site click here.

The High Cost of Denying Class War – Project Syndicate op-ed, 8th December 2017

ATHENS – The Anglosphere’s political atmosphere is thick with bourgeois outrage. In the United States, the so-called liberal establishment is convinced it was robbed by an insurgency of “deplorables” weaponized by Vladimir Putin’s hackers and Facebook’s sinister inner workings. In Britain, too, an incensed bourgeoisie are pinching themselves that support for leaving the European Union in favor of an inglorious isolation remains undented, despite a process that can only be described as a dog’s Brexit.

The range of analysis is staggering. The rise of militant parochialism on both sides of the Atlantic is being investigated from every angle imaginable: psychoanalytically, culturally, anthropologically, aesthetically, and of course in terms of identity politics. The only angle that is left largely unexplored is the one that holds the key to understanding what is going on: the unceasing class war unleashed upon the poor since the late 1970s.

For the rest of the article please click here.

Internationalism vs Globalisation: Talk at Sussex University, 29/11/2017 (Audio available here)

One Schulz does not a federation make: Comment on Martin Schulz’s belated federalist speech

Isn’t it remarkable how establishment European politicians speak common sense once they have lost power and are about to begin their long slide into oblivion? Martin Schulz just copied that pattern with his passionate federalist speech and his pronouncement that “the EU cannot afford another four years of German European policy à la Wolfgang Schäuble”.

Pity that when his party was in government, and had the numbers in the Bundestag (in association with Die Linke and the Greens) to put an end to Schäuble’s throttling of Greece, which was Wolfgang’s signal to the rest of Europe that a federal-like union was out of the question, Mr Gabriel and Mr Schulz chose to play the ‘good cop’ alongside Schäuble’s bad cop.

Pity that during the pre-election campaign last summer Mr Schulz remained mute on Europe and, indeed, sided with Schäuble to kill off President Macron’s proposals for a Eurozone budget (counter-offering a toxic European Monetary Fund, effectively Schäuble’s idea of installing the troika across Europe, including Paris).

“Better late than never”, some will say. True. But make no mistake dear reader: Mr Schulz’s sudden burst of Europeanism is intended as a tactical move to bring the SPD into another arid coalition with Angela Merkel – whose first move will be to kill off all aspirations to European federalism.