Yanis Varoufakis's Blog, page 109

Και το όνομα του νέου κόμματος μας είναι…

Έχουμε λευκό καπνό! Το κόμμα του DiEM25 στην Ελλάδα βαπτίστηκε από τα μέλη του κινήματός μας, με την συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας, ένα μήνα σχεδόν πριν την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη (Δευτέρα 26η Μαρτίου στην Αθήνα). Όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες μας αποφάσεις, στην ψηφοφορία συμμετείχαν μέλη μας απ’ όλη την Ευρώπη. Αυτό άλλωστε είναι το «διαφορετικό» που φέρνει το DiEM25 στη πολιτική ζωή της Ελλάδας και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών: τον αυθεντικά ριζοσπαστικό, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό διεθνισμό που, εντός του κινήματός μας τουλάχιστον, έχει ήδη γίνει πραγματικότητα.

Και το όνομα αυτού; Το κόμμα των υπεύθυνα και ρεαλιστικά ανυπάκουων ελλήνων ευρωπαϊστών  θα ονομάζεται:

ΜέΡΑ25 – Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής

Και το τρίπτυχό του; 

ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Γιατί «μέτωπο»;

Επειδή η Ελλάδα ασφυκτιά και ερημοποιείται σε μια Ευρώπη που παραπαίει και αποδομείται.
Επειδή όσο χώρες όπως η Ελλάδα ασφυκτιούν η Ευρώπη θα παραπαίει, ενισχύοντας την ασφυξία της πατρίδας μας

Μόνο ένα πλατύ, συμφιλιωτικό, πανευρωπαϊκό μέτωπο εναντίον της ολιγαρχίας-δίχως-σύνορα, που ευθύνεται για την χρεοδουλοπαροικία της Ελλάδας, μπορεί να δώσει ανάσες στην χώρα, ελπίδα και ανακούφιση στους πολίτες.

Γιατί «ευρωπαϊκή ρεαλιστική ανυπακοή»;

Επειδή ο μόνος τρόπος να είναι κανείς υπεύθυνος σήμερα είναι να μην υπακούει στις παράλογες πολιτικές που ερημοποιούν την χώρα.
Επειδή ο μόνος τρόπος να επιστρέψει ο σεβασμός στον Κοινοβουλευτισμό, στο Σύνταγμα, στην απλή λογική είναι να τερματιστεί η τυφλή υπακοή «προς τας υποδείξεις» της τρόικας εξωτερικού κι εσωτερικού.

Οι αυθεντικά ευρωπαϊστές σήμερα αρνούνται να υπακούουν δουλικά στους ανίκανους ψευδο-τεχνοκράτες που, στον βωμό στενών ολιγαρχικών συμφερόντων, καταστρέφουν την Ελλάδα, απαξιώνοντας παράλληλα την Ευρώπη.

Γιατί «μέρα»;

Επειδή κουραστήκαμε στην ατελείωτη νύχτα των Μνημονίων (που όλο «τελειώνουν» μονιμοποιούμενα). Και επειδή, άλλωστε, «diem» σημαίνει, στα λατινικά, «μέρα»…

Τις επόμενες μέρες κι εβδομάδες, η απόφαση των μελών μας θα μετουσιωθεί στην Ιδρυτική Διακήρυξη του ΜέΡΑ25 – του κόμματος των υπεύθυνα και ρεαλιστικά ανυπάκουων ελλήνων ευρωπαϊστών. Θα ακολουθήσει προ-συνεδριακή εκδήλωση την Τρίτη 20/2 στην Καλαμάτα (7.30μμ στο Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο) και, στις 26ης Μαρτίου 2018, η Ιδρυτική Συνδιάσκεψη μας στην Αθήνα, το Πρόγραμμα Πολιτικής μας, και βέβαια όλη η απαιτούμενη οργανωτική δουλειά.

Έως τότε καλούμε όσους νιώσουν πως, με την γέννηση του ΜέΡΑ25, γεννιέται μια αχτίδα φωτός που αξίζει τον κόπο να ενισχυθεί, να την ενισχύσουν (αρχής γενομένης εδώ).

Προχωράμε! 

Για την προανακριτική περί Novartis, για την έκδοση 7ετούς ομολόγου, για το “τέλος των μνημονίων” & το νέο κόμμα του DiEM25 – Συνέντευξη στο Focus FM

Για την προανακριτική για τη Novartis

«Θα ήθελα να ζω σε μια χώρα, όπου η Δικαιοσύνη να λειτουργεί χωρίς την παρέμβαση των πολιτικών, ούτε καν με την παρέμβαση του Κοινοβουλίου. Όλοι έχουμε πικρή εμπειρία για το τι σημαίνει προκαταρκτικές. Ξέρουμε ότι ξεκινάνε, γίνονται πεδίο μαχών μεταξύ κομματικών στελεχών και μετά ξεχνιούνται, θάβονται και όλη η σκανδαλολογία καταλήγει με μηδέν εις το πηλίκον». Αυτό, δήλωσε ο Γιάνης Βαρουφάκης για την προκαταρκτική για τη Novartis.

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών μιλώντας στον Focus Fm 103,6 ανάφερε ότι «οι πολυεθνικές των φαρμάκων επιδίδονται σ’ αυτό το μονοπωλιακό παιχνίδι παγκοσμίως. Προφανώς σε μια χώρα που οι άμυνες του λαού, η δικαιοσύνη είναι τόσο αδύναμες, είναι προφανές ότι έχουν πεδίο δόξης λαμπρό αυτές οι τακτικές των πολυεθνικών».

Οι προστατευόμενοι μάρτυρες της Novartis

«Είναι δυνατόν οποιοσδήποτε να μιλά για αποκάλυψη προστατευόμενου μάρτυρα; Σε ποια σοβαρή χώρα οι προστατευόμενοι μάρτυρες βγαίνουν στη φόρα από τα κανάλια και από τους πολιτικούς; Όλη η διαδικασία απλά θυμίζει σ’ όλους μας το γεγονός ότι δυστυχώς το ελληνικό κράτος δεν είναι κράτος δικαίου», εκτίμησε ο κ. Βαρουφάκης.

Για την πρόταση σύστασης προκαταρκτικής εξέτασης για την υπόθεση Νovartis ο κ. Βαρουφάκης επεσήμανε: «Δεν έχω καμία απολύτως αμφιβολία ότι στους πρωινούς καφέδες της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης λειτουργούν ακόμη μ’ αυτόν το παλαιοκομματικό τρόπο σκέψης. Στόχος τους ουσιαστικά είναι να γίνει διαχείριση της κοινής γνώμης, να πεταχτεί ουσιαστικά στάχτη στα μάτια του κόσμου».

Έξοδος από τα Μνημόνια – Δεν ξέρω για ποιον Αύγουστο μιλάτε

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών άφησε αιχμές κατά της κυβέρνησης σχετικά με την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Ερωτηθείς αν πρόκειται για επίτευγμα της κυβέρνησης ότι βγαίνουμε τον Αύγουστο από τα μνημόνια απάντησε: «Δεν ξέρω για ποιον Αύγουστο μιλάτε. Για το 2018 δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να βγούμε από τα μνημόνια, ίσως το 2060. Ο κ. Βίζερ είπε κάτι πολύ ξεκάθαρο. Δεν υπάρχει πιθανότητα εξόδου της ελληνικής κυβέρνησης από τα μνημόνια. Η καθαρή έξοδος θα γίνει μόνο όταν θα έχει αποπληρωθεί το 75% του χρέους απέναντι στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και γενικότερα στην τρόικα. Από το πρώτο μνημόνιο μπήκαμε σε μια δουλοπαροικία χρέους. Ο μόνος τρόπος για να πάψει να υπάρχει είναι να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους. Η κυβέρνηση ήδη δεν μιλάει για αναδιάρθρωση του χρέους, μιλάει για ελάφρυνση χρέους. Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από ένα επικοινωνιακό τέχνασμα για να παραδεχθεί ουσιαστικά ότι δεν πρόκειται να γίνει κούρεμα, απομείωση του χρέους. Αυτό που θα γίνει είναι άλλη μια ευκολία πληρωμών. Αυτό σημαίνει μια επιμήκυνση, δηλαδή τα επόμενα χρόνια να πληρώνουμε λιγότερα κάθε χρόνο, χωρίς να μειώνεται το χρέος, με μετάθεση των πληρωμών στο μέλλον. Γι’ αυτό σας μίλησα για το 2060. Ουσιαστικά επεκτείνουν τη δουλοπαροικία της χώρας. Ο όρος για να γίνει η μετάθεση των πληρωμών από τα επόμενα χρόνια στο βαθύ μέλλον, είναι νέα μέτρα, τα οποία θα μπορούν να παίρνουν κατά το δοκούν οι επιτηρητές».

Όσον αφορά στην έκδοση του επταετούς ομολόγου είπε χαρακτηριστικά:

«Πρέπει να τα βάψετε μαύρα για την έκδοση του επταετούς ομολόγου. Ένας πτωχευμένος, ο οποίος βγαίνει στις αγορές και δανείζεται ακόμη περισσότερα ποσά, όταν δεν έχει δυνατότητα να αποπληρώσει τα προηγούμενα, μ’ έναν απαράδεκτα υψηλό μη βιώσιμο επιτόκιο 3,5%, όταν η ανάπτυξή μας είναι στο μηδέν, σημαίνει ότι το βουνό του χρέους μας αυξάνεται κατά 3,5%, ενώ το βουνό των εισοδημάτων μας συνολικά δεν αυξάνεται, αυτό είναι λόγος να θρηνούμε. Η λύση είναι μια: αναδιάρθρωση του χρέους. Είναι έγκλημα ότι δανείζεται το Ελληνικό Δημόσιο με επιτόκιο 3,5% χωρίς ουσιαστική αναδιάρθρωση χρέους».

Long review of ‘Adults in the Room’, by J.W. Mason, in the Boston Review

Adults In The Room: My Battle With Europe’s Deep Establishment

Yanis Varoufakis

Farrar, Straus and Giroux, $28.00 (cloth)

In the spring of 2015, a series of debt negotiations briefly claimed a share of the world’s attention that normally goes only to events where celebrities give each other prizes. Syriza, a scrappy left-wing party, had stormed into office in Greece on a promise to challenge the consortium of international creditors that had effectively ruled the country since its debt crisis broke out in 2010. For years, austerity, deregulation, the rolling back of labor rights and public services, the rule of money over society, had been facts of life. Now suddenly they were live political questions. It was riveting.

Syriza was represented in these negotiations by its finance minister, Yanis Varoufakis. With his shaved head, leather jacket, and motorcycle, he was not just a visual contrast to the gray-suited Eurocrats across the table. His radical but rigorous proposals for a different kind of Europe—one based on meeting human needs rather than rigid financial criteria—offered a daily rebuke to the old refrain “there is no alternative.”

The drama was clear, but the stakes were a little obscure. Why did it matter if Greece stayed in the euro? Orthodox economic theory, after all, gives little role for money or finance. What matters are real wants and real resources, for which money is just a convenient yardstick. University of Chicago economist John Cochrane probably spoke for much of the profession when he asked why it made any more sense to talk about Greece leaving the euro than about Greece leaving the metric system.

Transformed from a critic of the play to one of the main characters in it, Varoufakis is like the protagonist in a postmodern fable…

 

 To continue reading, please click here. 

Allein gegen die Troika (Alone with the troika) – review of German edition of ‘Adults in the Room’, by Wilfried Loth in FAZ

Schon als Minister legte er Wert auf große Gesten. Yanis Varoufakis bleibt sich auch in diesem Buch treu.

Νein, die ganze Geschichte der Auseinandersetzung um die Griechenland-Hilfe im ersten Halbjahr 2015 ist das nicht, was Yanis Varoufakis, der erste Finanzminister der Regierung von Alexis Tsipras in diesem umfangreichen Memoirenwerk bietet. Es ist eine Abfolge von Gesprächen, zum Teil mit Wortlaut-Zitaten aus Mobiltelefonmitschnitten untermauert, aus denen zweierlei deutlich wird: die Konzeption, mit der Varoufakis Griechenland aus der Schuldenkrise herausführen wollte, und die unterschiedlichen Reaktionen seiner vielen Gesprächspartner auf seine Vorstöße.

Für Varoufakis war Griechenland seit 2010 bankrott. Die beiden Hilfspakete von 2010 und 2012 hatten diesen Bankrott nur verschleiert, und die Kürzungsauflagen, die damit verbunden waren, hatten den wirtschaftlichen Niedergang des Landes nur noch beschleunigt. Abhilfe sollte ein Paket von dreierlei Maßnahmen schaffen: nachhaltige Umschuldung durch neue Anleihen mit 30 Jahren Laufzeit, deren Zinsen an die Wachstumsraten gekoppelt werden sollten und deren Rückzahlung erst bei anhaltendem Wachstum einsetzen würde; dazu eine „realistische Fiskalpolitik“ und Reformen, die die griechische Oligarchie ins Visier nahmen.

Das war im Grundsatz ein realistischer Plan, und er fand auch die Unterstützung einer Reihe von Leuten, die etwas von der komplexen Verschuldungsproblematik verstanden, etwa von Jeffrey Sachs von der Columbia Universität oder, unter aktuellen Gesichtspunkten besonders interessant, vom damaligen französischen Wirtschaftsminister Emmanuel Macron. Der Plan hatte nur einen Schwachpunkt: Die Überlegungen zur Zerschlagung des griechischen Privilegiensystems waren nicht genügend ausformuliert, um auf die Geldgeber letztlich überzeugend zu wirken. In den Erinnerungen scheinen sie auch nur sehr bruchstückhaft auf. Varoufakis berichtet, dass er auf Bitten von Angela Merkel einmal aufgeschrieben habe, was an dem Reformprogramm der Troika aus EZB, IWF und EU-Kommission geändert werden müsse; die Aufzeichnung selbst enthält er seinen Lesern allerdings vor.

Um den erwartbaren politischen Widerstand gegen eine Umschuldung zu überwinden, wollte Varoufakis der drohenden Bankenschließung mit der Androhung eines Haircuts bei den griechischen Staatsanleihen begegnen, die die EZB von privaten Investoren aufgekauft hatte, um den griechischen Staat flüssig halten zu können. Gleichzeitig dazu sollte ein paralleles Zahlungssystem vorbereitet werden, mit dem aktuelle und prospektive Steuerschulden zur Bezahlung von Rechnungen genutzt werden konnten. Das sollte es ermöglichen, den Zahlungsverkehr auch im Krisenfall aufrechtzuerhalten, und EZB-Präsident Mario Draghigleichzeitig von Maßnahmen abhalten, die sein Anleiheprogramm für die schwächelnden Eurostaaten bedrohten.

Die Drohung mit dem Schuldenschnitt bei den griechischen Staatsanleihen stellte freilich insofern ein stumpfes Schwert dar, als Draghis Anleihekaufprogramm der Bundesregierung und der Bundesbank ohnehin nicht behagten; die Bundesbank hatte sogar dagegen geklagt. Es war also kein Wunder, dass Ministerpräsident Tsipras und selbst Varoufakis’ Alter Ego Euklid Tsakalotos davon abrückten, die geplanten „Abschreckungsmittel“ tatsächlich einzusetzen, als die Bankenschließung mit dem Auslaufen des zweiten Rettungsprogramms Ende Juni 2015 immer näher kam. Varoufakis sieht in diesem Zurückweichen die entscheidende Ursache für sein Scheitern, und er macht Tsipras’ Hang zur Melancholie sowie Tsakalotos’ Verwurzelung in der Syriza-Partei dafür verantwortlich.

Die Möglichkeit, dass seine beiden engsten Mitstreiter zu dem Schluss gekommen sein könnten, ein partielles Entgegenkommen der Gläubiger sei immer noch besser als ein erzwungenes Ausscheiden aus dem Euroraum, zieht er nicht in Betracht. Auch hat er im Unterschied zu ihnen nie an die Möglichkeit eines Rauswurfs aus der Eurozone geglaubt. Für den Fall eines Ausscheidens Griechenlands aus der Währungsunion sah er nicht nur Abschreibungen in Billionenhöhe voraus, sondern auch eine Kettenreaktion von Insolvenzen, die die Gläubiger nicht wirklich wollen konnten. Nach der Schließung der Banken musste er Tsipras gegenüber zugeben, dass das Vertrauen in das Eigeninteresse der Gläubiger nur für den Fall berechtigt war, dass sie rational entschieden. Aber das konnte ihn nicht dazu bewegen, seinen Kurs zu korrigieren.

Varoufakis’ Vertrauen in die Stärke des Schwachen ist umso erstaunlicher, als er deutlich sah, dass Wolfgang Schäuble als einer seiner stärksten Gegenspieler mit voller Absicht auf den Grexit zusteuerte. Ein Ende mit Schrecken war dem deutschen Finanzminister lieber als ein Schrecken ohne Ende: Nur so würden sich die anderen Krisenländer der Eurozone auf einen Stabilitätskurs verpflichten lassen. Mit der Einschätzung, dass das Maßnahmenpaket nicht tragfähig war, das die Troika Ende Juni vorlegte, stimmte er ironischerweise mit Varoufakis überein. Nur zog er daraus eben den Schluss, dass Griechenland jetzt eine „Auszeit“ von der Währungsunion nehmen müsse, während Varoufakis immer noch hoffte, dies verhindern zu können.

Bekanntlich hat die Bundeskanzlerin beim EU-Gipfeltreffen am 12./13. Juli 2015 gegen das Votum von Schäuble entschieden – für ein drittes Hilfsprogramm für Griechenland als Gegenleistung für eine modifizierte Liste von Sparauflagen und Strukturreformen. Für Varoufakis war das eine „neue Verurteilung zum Verbleib im Schuldgefängnis“, verhängt von einer Troika, die offensichtlich Gefallen daran gefunden hatte, „eine Nation von Schuldnern zu regieren“. Die Troika und ihre Drahtzieher schlugen die „griechische Rebellion von 2015“ gnadenlos nieder und stellten ihn als Anführer dieser Rebellion an den Pranger.

Tsipras und Tsakalotos werden das Ergebnis des Kräfteringens wohl eher als einen halben Sieg betrachtet haben. Sie haben zwar keine komplette Abschreibung der EU-Schulden erhalten, aber doch einen weiteren Milliardenkredit, den Merkel ursprünglich auf keinen Fall wollte, dazu das Zugeständnis, immerhin 25 Prozent der Erlöse von Privatisierungen des öffentlichen Eigentums für neue Investitionen nutzen zu können, eine Reduzierung des angestrebten Haushaltsüberschusses vor Zinszahlungen von 3,5 auf 1,5 Prozent für das laufende Jahr und die Zusage einer Überprüfung des Tilgungsaufschubs über das Jahr 2020 hinaus.

Nichts von alledem findet sich in Varoufakis’ gewohnt kämpferischem Bericht. Stattdessen verharrt der ehemalige Finanzminister in der Opferrolle, die er gleich nach seinem Rücktritt eingenommen hatte. Er beschuldigt das europäische „Establishment“, das griechische Volk für seinen wagemutigen Befreiungsversuch bestraft zu haben. Und er macht es auch für den Niedergang der spanischen Podemos-Bewegung verantwortlich, für den Brexit, den Wahlsieg Donald Trumps und die weltweite Hochkonjunktur eines fremdenfeindlichen Nationalismus.

Schade eigentlich. Varoufakis’ enormer finanzpolitischer Sachverstand, der in dem Bericht auch aufscheint, sein Erfindungsreichtum und seine Energie im Kampf gegen griechische Oligarchen und griechischen Klientelismus könnten bei der Überwindung der griechischen Schuldenkrise immer noch hilfreich sein. Die Polemik, mit der er seinen Bericht umrahmt,

Yanis Varoufakis: Die ganze Geschichte. Meine Auseinandersetzung mit Europas Establishment. Verlag Antje Kunstmann, München 2017. 661 S., 30,– .

Το νέο μας κόμμα: Γιατί ιδρύεται; Ποιοί το ιδρύουν; Τί προτείνει; Ποιά η σχέση του με το πανευρωπαϊκό DiEM25; Τρίτη 20/2, 7.30μμ, στο Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας

Ιδρύουμε το νέο κόμμα του DiEM25 στην Ελλάδα. Το κόμμα των υπεύθυνα ανυκάπουων, των ελλήνων ευρωπαϊστών. Θα συμμετάσχεις;

Το 2015, για πέντε μήνες, η Ευρώπη όλη μύρισε Ελληνική Άνοιξη. Η σιδηρόφρακτη ευρωπαϊκή και ελληνική ολιγαρχία όμως, όπως αναμενόταν, αντέδρασαν πραξικοπηματικά. Δυστυχώς, η ηγεσία απεδείχθη ανεπαρκής. Η πλειοψηφία των ελλήνων λοιδωρήθηκε επειδή τόλμησε να τους πει «Όχι». Η χρεοδουλοπαροικία της χώρας βάθυνε. Ο χειμώνας του εθνικισμού, του Brexit, της απολυταρχίας, της ξενοφοβίας, της παράλυσης σκέπασε την Ευρώπη.

Κι όμως, το πνεύμα της Ελληνικής Άνοιξης ζει. Το διατήρησε ζωντανό το DiEM25 μεταλαμπαδεύοντάς το σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Τώρα, στις 26 Μαρτίου, το επιστρέφει στην χώρα που το γέννησε ιδρύοντας το κόμμα των υπεύθυνα και ρεαλιστικά ανυπάκουων πολιτών.

Η ελπίδα, η αξιοπρέπεια, ο ορθολογισμός και η εποικοδομητική ανυπακοή ξαναριζώνουν στην Ελλάδα.

Το νέο κόμμα του DiEM25 στην Ελλάδα ιδρύεται στις 26 Μαρτίου. Ανήκει σε όλους μας, σε όλους τους ριζοσπάστες ευρωπαϊστές πατριώτες δημοκράτες.

Και έχει ανάγκη την συμμετοχή, την ενίσχυση και την ενεργοποίηση όλων μας!

Καθώς το κόμμα μας δεν θα δέχεται ενίσχυση από ισχυρούς, από μεγάλα συμφέροντα, από τραπεζίτες, από το κράτος, από την ΕΕ, η οικονομική συνεισφορά όλων μας είναι πολύτιμη.

>> Ενίσχυσε το νέο κόμμα των υπεύθυνα, ρεαλιστικά, ανυκάπουων ελλήνων ευρωπαϊστών εδώ.
>>Αν είσαι μέλος του DIEM25  και δεν έχεις ψηφίσει ακόμα, έχεις μια μέρα ακόμα. Ψήφισε τώρα εδώ.

Support constructive, responsible, realistic disobedience in Greece. Support DiEM25’s new political party in Greece

For two years now, DiEM25 has been preserving the spirit of the Greek Spring of 2015 across Europe. Now, as we are preparing to present our progressive program to Europeans across the Union, via the ballot box, the time has come to found the Greek DiEM25 affiliate political party that will return the spirit of the Greek Spring to the country that gave birth to it.

On March 26, DiEM25 members will gather in Athens to constitute ourselves as a political party that participates in European, national and local elections — but also as an indivisible part of the transnational, radical europeanist movement DiEM25.

The party will start its life with thousands of committed volunteer activists across Greece. With a set of realistic proposals to make Greece’s social economy viable again, that is embedded in DiEM25’s European New Deal. And with the support of progressive international figures like Naomi Klein, Noam Chomsky, Ken Loach and Brian Eno. And of course the involvement of key Greek political players like Yanis Varoufakis who believe passionately that, despite what the Establishment says, there is an alternative to Greece’s — and Europe’s — current impasse.

But all electoral actions cost money. And unlike our Establishment opponents and incumbents, DiEM25 rejects corporate and institutional funding. This means we are beholden only to you and the principles and ideals we share.

Your contribution, no matter how small, will help establish DiEM25 in Greece — Ground Zero of the Eurocrisis, and bring about the change that Greece and Europe desperately needs!

>> Can you help make it happen? To contribute, click here.
>>If you are a member and have still not voted for the party’s name and aspirations, please do now. One day left! Click here (and scroll down to the Greek Electoral Wing vote)

Χρεοδουλοπαροικία 2018-2056 – ΕφΣυν 10 ΦΕΒ 2018

«Τέλος στα Μνημόνια. Οπου να ’ναι έρχεται και η ελάφρυνση χρέους».

Αυτό είναι το επίσημο αφήγημα για τη μετά το 2018 εποχή. Δυστυχώς, η πραγματικότητα που κρύβει είναι ακριβώς η αντίθετη: η θηλιά του χρέους θα παραμένει σφικτή έως το 2056 και θα αυξομειώνεται για τις επόμενες δεκαετίες ώστε να επιτυγχάνονται οι τρεις στόχοι των δανειστών και του βαθέος (ευρωπαϊκού και εγχώριου) κατεστημένου:

A. Η προσποίηση ότι το Μνημόνιο τελείωσε, η τρόικα αποχώρησε, το χρέος έγινε βιώσιμο.

B. Η μονιμοποίηση της χρεοδουλοπαροικίας, με παραμονή της τρόικας έως το… 2056, και

Γ. Η αναβίωση νέας μορφής δικομματισμού που εκβιάζει από τους πολίτες την πολιτική νομιμοποίηση της χρεοδουλοπαροικίας όπως ακριβώς, πριν από το 2011, εκβίαζε την πολιτική νομιμοποίηση της κλεπτοκρατίας.

«Το Μνημόνιο τελείωσε, ζήτω το Μνημόνιο!»

Οταν μια χώρα βγαίνει από Μνημόνιο, η έξοδος θεωρείται «καθαρή» εφόσον περάσει στο καθεστώς που ισχύει για «κανονικές» χώρες που δεν είχαν μπει σε Μνημόνιο. Στη γλώσσα των Βρυξελλών, οι «κανονικές» χώρες ελέγχονται υπό το καθεστώς του «ευρωπαϊκού εξαμήνου» (European Semester). Τέτοια καθαρή έξοδος δεν υπάρχει περίπτωση να προσφερθεί στην κυβέρνηση.

Η δεύτερη «καλύτερη» περίπτωση, μιας «ημικαθαρής» εξόδου, είναι η λεγόμενη «Κατόπιν Προγράμματος Επιτήρηση» (Post Program Surveillance), π.χ. Πορτογαλία.

Η διαφορά με την «καθαρή» έξοδο είναι ότι οι έλεγχοι είναι τριμηνιαίοι (αντί για εξαμηνιαίοι) και γίνονται όχι μόνο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλά και από την ΕΚΤ. Ομως ούτε μια τέτοια «ημικαθαρή» εξόδος συζητιέται για την Ελλάδα. Δύο είναι οι λόγοι:

1. Χώρες που υπόκεινται σε αυτή τη διαδικασία είχαν ήδη βοηθηθεί με τις αποπληρωμές του χρέους τους μέσα από το Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης της ΕΚΤ: Η ΕΚΤ αγόραζε πριν από το τέλος του Μνημονίου «δεύτερο χέρι» τα ομόλογά τους, κρατώντας έτσι χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίστηκε ένα σημαντικό «μαξιλάρι» δανεικών με χαμηλά επιτόκια (κάτι σαν νέο μνημονιακό δάνειο από τον ιδιωτικό τομέα με μεσολάβηση της ΕΚΤ). Αυτό, βέβαια, η τρόικα το αρνήθηκε στην Ελλάδα.

2. Υπό αυτό το καθεστώς η τρόικα δεν θα είχε τρόπο να κρατήσει τα ηνία της χώρας όσο σφικτά τα κρατά σήμερα.

Μια άλλη περίπτωση θα ήταν η λεγόμενη «ενισχυμένη πιστωτική μετά προαπαιτούμενων Γραμμή» (Enhanced Conditional Credit Line) –η «λύση» που ποθούσαν οι κύριοι Σαμαράς–Βενιζέλος το 2014, αλλά που απαιτούσε 90 δισ. νέα – δηλαδή το 3ο Μνημόνιο το οποίο ο κ. Σαμαράς ορκιζόταν ότι δεν θα λάβει και ο κ. Σόιμπλε υποσχόταν ότι δεν θα ενέκρινε!

Μια τέτοια «λύση» δεν θα δοθεί ούτε και σήμερα, καθώς απαιτεί επίσημο Μνημόνιο – άρα δεν επιτρέπει στην κ. Μέρκελ, στον κ. Τσίπρα και στις Βρυξέλλες να ζητωκραυγάσουν το «Τέλος τα Μνημόνια».

Προκρίνουν λοιπόν μια άλλη «λύση», ελάχιστα διαφορετική, η οποία βασίζεται στον συνδυασμό (α) της «ενισχυμένης επιτήρησης» (Enhanced Surveillance) και (β) της «ελάφρυνσης χρέους».

«Ενισχυμένη επιτήρηση»

Οταν το 2001 η CIA αποφάσιζε να καταφύγει, επισήμως, στα βασανιστήρια κρατουμένων (μετά τους Δίδυμους Πύργους, αν θυμάστε), οι ιθύνοντές της ανακάλυψαν έναν κυνικό ευφημισμό για αυτά: ενισχυμένη ανάκριση (Εnhanced Interrogation). Ετσι και η τρόικα σήμερα: στη θέση του Μνημονίου μάς ετοιμάζουν την, πιο εύηχη, «ενισχυμένη επιτήρηση»! Τι σημαίνει αυτός ο όρος στην πράξη;

Σημαίνει, σύμφωνα με εσωτερικά κείμενα Βρυξελλών, τα εξής: ό,τι ισχύει στην περίπτωση της Πορτογαλίας («κατόπιν προγράμματος επιτήρησης»), συν τη μόνιμη παρουσία της τρόικας («Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ΕΚΤ, σε συνεργασία με το ΔΝΤ» είναι η επίσημη φράση), συν τριμηνιαίους ελέγχους, συν το δικαίωμα της τρόικας να απαιτεί νέα μέτρα κατά το δοκούν.

«Αλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» θα έλεγε κανείς. Μόνο που δεν είναι έτσι. Είναι χειρότερα τα πράγματα, καθώς η τρόικα θα έχει, μετά το 2018, κι ένα νέο όπλο στα χέρια της: την «ελάφρυνση χρέους»!

«Ελάφρυνση χρέους»

Προσέξτε την αντικατάσταση του όρου «αναδιάρθρωση χρέους» με τον όρο «ελάφρυνση χρέους». Στόχος της είναι να κρύψει την πικρή αλήθεια ότι οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται να καταστήσουν το χρέος μας βιώσιμο (κάτι που απαιτεί «αναδιάρθωση»), αλλά να κάνουν στην κυβέρνηση «ευκολίες πληρωμών», με το χρέος να γίνεται, διαχρονικά, ακόμα πιο δυσβάστακτο. Για να το πω απλά, στρατηγική επιλογή της τρόικας, για μετά το 2018, είναι η εξής διττή:

i) Μείωση των αποπληρωμών της περιόδου 2019-2030 (σε 84,4 δισ. ή και λιγότερο) με παράλληλη αύξηση εκείνων της περιόδου 2050-2056 (στα 63 δισ. ή και περισσότερο) – κάτι που αρέσει στους κυβερνώντες μας στη βάση τού «Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μέχρι τότε».

ii) Παροχή κι άλλων τέτοιων «ευκολιών πληρωμών» που δίνονται υπό τον όρο του δικαιώματος της τρόικας να επιβάλει νέα μέτρα όποτε της καπνίσει υπό την απειλή ότι, διαφορετικά, θα απαιτήσει αυξημένες απληρωμές όποτε της καπνίσει.

Πού θα βρεθούν για την περίοδο 2019-2030 τα 84,4 δισ. που περιμένουν να εισπράξουν οι δανειστές; Περί τα 29 δισ. έχουν απομείνει για μετά το 2018 από το 3ο μνημονιακό δάνειο. Οσο για τα υπόλοιπα, 55,3 δισ. θα βγουν από τη συμφωνημένη αφαίμαξη των φορολογούμενων (το τεράστιο πρωτογενές πλεόνασμα-λιτότητα στο οποίο δεσμεύτηκε η κυβέρνηση).

Ο συνδυασμός α) της τεράστιας αυτής λιτότητας για τα επόμενα 12 χρόνια, β) της προοπτικής ενός όλο και πιο δυσβάστακτου χρέους τη δεκαετία του… 2050, και γ) της συνεχιζόμενης επικυριαρχίας της τρόικας (και του δικαιώματός της να απαιτεί νέα μέτρα μέχρι το 2060), εξασφαλίζει ότι σοβαροί επενδυτές θα αποτραπούν από τις μακρόπνοες επενδύσεις που απαιτεί η πραγματική ανάκαμψη.

Συμπέρασμα

Το επίσημο αφήγημα «τέλος τα μνημόνια» και «ελάφρυνση χρέους» αποτελεί ολική επαναφορά στο σχέδιο Σαμαρά – Βενιζέλου του 2014, το οποίο τότε σκόνταφτε στο γεγονός ότι χρειάζονταν περίπου 90 δισ. νέων δανείων για να υλοποιηθεί – κάτι που, βέβαια, απαιτούσε το 3ο Μνημόνιο το οποίο ο κ. Σαμαράς είχε δεσμευτεί να μη ζητήσει και ο κ. Σόιμπλε να μην εγκρίνει.

Ετσι, τον Αύγουστο του 2015, κατέληξε ο ΣΥΡΙΖΑ (ή ό,τι είχε απομείνει από αυτόν μετά την καταπάτηση του «Οχι») να χρεωθεί το χρηματικό και κοινωνικό κόστος των 90 επιπλέον δανεικών δισ. που απαιτούσε η υλοποίηση του σχεδίου Σαμαρά – Βενιζέλου.

Οι αναμενόμενες γιορτές και πανηγύρια του επόμενου Αυγούστου αυτήν την πραγματικότητα θα συγκαλύπτουν: την παροχή στο κράτος μας (υπό όρους τρόικας) ευκολιών πληρωμής ενός μη αποπληρώσιμου χρέους, με σκοπό να αυξομειώνεται η θηλιά του χρέους όσο χρειάζεται, ώστε να διατηρείται ο πλήρης έλεγχος επί των κυβερνήσεων από την ίδια, απαράλακτη, αμετανόητη τρόικα – σε συνεργασία πάντα με την ντόπια ολιγαρχία.

Και, παράλληλα, τη διατήρηση του δικομματισμού ως μέσου πολιτικού ελέγχου ενός λαού που θα έχει αποδεχτεί –με την ενεργό συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ– το δόγμα της ΤΙΝΑ (ότι δεν υπάρχει εναλλακτική).

Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται οι κύριοι Τσίπρας και Μητσοτάκης. Οπως πάλαι ποτέ η κόντρα τής «λίγο πιο φιλελεύθερης» Ν.Δ. και του «λίγο πιο κοινωνικά ευαίσθητου» ΠΑΣΟΚ εγκλώβιζε τον ελληνικό λαό στο να νομιμοποιεί την κλεπτοκρατία, έτσι και τώρα καταβάλλεται φιλότιμη προσπάθεια να εγκλωβιστεί στη νομιμοποίηση της χρεοδουλοπαροικίας του.

Αυτή τη φορά όμως οι πολίτες είναι προϊδεασμένοι. Μένει να τους δώσουμε την εναλλακτική που έχουμε ιερή υποχρέωση να δημιουργήσουμε.

The good and the ugly interpretations of the recent stock exchange route in less than four minutes (audio)

This is an extract from a speech at the ‘Alternative Investment Forum’ on 9th February 2018.

What was Brexit really about?

 

Those who try to understand the Brexit vote in terms of bean counting (or cost-benefit analysis) are missing the point. Yes, there was a strong underlying economic reason for the manner in which the majority adopted Brexit. But it had nothing to do with a calculation of what the result of the referendum would do to people’s hip pocket. Voters did not behave like homo economicus. (This is where the official Remain campaign, with its emphasis on ludicrous econometric scaremongering got it so badly wrong.) We saw how regions, like Cornwall, that have a great deal to lose from Brexit (as they are net beneficiaries of European structural funding), voted strongly in favour of Brexit.

My estimation, the feeling I get, is that the people who voted for Brexit, the vast majority, were not xenophobes, and they didn’t bother to calculate their private expected net benefits from the result. They saw this binary choice as an opportunity to reclaim control over their lives, their communities from an Establishment that treated them like Britain’s last colony. They saw it as a splendid opportunity to give that very Establishment a bloody nose; to inconvenience them at the very least; to make them feel uncomfortable every time they visited their mates in the salons of Brussels, Paris, Milano or Berlin. However much Europeanists kick and scream about the (admittedly excellent) Erasmus program, and about the (very real) costs of interrupted supply chains, the ugliness of new restrictions on movement etc., unless we manage to address their (apt) sense of a democratic vacuum, their (justified) sense that British democracy has been depleted over the decades (especially in workplaces and communities), we Europeanists will remain dumbfounded losers.

This is one of four short articles extracted from the debate that followed this meeting at the House of Commons, in which I presented the left-wing case for a Norway Plus Brexit agreement. To read/listen to that presentation, click here.