Ton van 't Hof's Blog: Ton van ’t Hof, page 3

#1694

Ton van ’t Hof, Procreate, 2025

Over het lot o.a.

‘Ik zou ook graag willen dat iedereen verkiezingsprogramma’s bekijkt, interviews met de lijsttrekkers leest en vervolgens een weloverwogen besluit neemt. In werkelijkheid zoeken veel mensen een politicus met wie ze zich kunnen identificeren, iemand van wie ze denken dat die voor hun belangen vecht.’ – Roy Kramer, ex-D66-spindoctor

Fietste door vuige wind naar Dokkum, haalde onderweg nog een rondbanjerende koe van een drukke N-weg en liet me, terwijl ik in de Mitra rondhing, de fietstas van mijn fiets jatten. Nu was de fietstas oud en op een handpomp en een bandenreparatiesetje na leeg, maar toch: je blijft godverdegodver met je poten van andermans spullen af!

‘Nou had ik het leuk gevonden als Updike me een verhaal had verteld wat ik niet zelf had kunnen bedenken,’ zei de literaire critica in een boekenprogramma, ‘en ik vind dat-ie me een verhaal heeft verteld dat ik zelf had kunnen bedenken, maar hij vertelt het wel erg mooi, want hij kan ongelooflijk mooi schrijven, hij schrijft prachtige zinnen en alleen al om die zinnen is het de moeite van het lezen waard, maar verder heb ik het dichtgeslagen met iets van nou zo klaar, dat was dat.’

Het lot van een schrijver.

Het lot van een boek.

#1693, Ton van ’t Hof, Procreate, 2025

Gelukkig de mens die ergens verwacht wordt

https://gaiachapbooks.com/2025/09/02/42/

Achter de dijk bij Wierum

Achter de dijk bij Wierum liepen we tegen vergezichten aan die ons niet onberoerd lieten. ‘Alles moet zo blijven,’ zei je en ik zwoer het je.

Achter de dijk bij Wierum, Ton van ’t Hof, Procreate, 2025

Drijfveren o.a.

Wat zijn de drijfveren van mijn schrijverschap? Over het antwoord op deze vraag heb ik me lang het hoofd gebroken. Totdat een gedicht zich als een reactie plots van me losmaakte. Dat titelloze gedicht heb ik opgenomen in de bundel Gelukkig de mens die ergens verwacht wordt, die volgende week bij Gaia Chapbooks verschijnt. Schrijven als levenshouding:

Zeggen hoe het zit, hoe het precies zit
dat is het hoogste waartoe een mens in
staat is. Komedie is: in de veronderstelling verkeren
dat je zegt hoe het precies zit. Het

is allemaal zeer amusant. Ik lag aan het
wad in het gras en gaf me over
aan mijn gevoelens: de verwondering dat dit allemaal
bestaat en de zekerheid dat het zal verdwijnen.

///

Dacht voorts na vandaag en dacht somtijds ook niet na. Zelfs het snoeien van bomen vergt zo nu en dan opperste concentratie. Luisterde tijdens een felle regenbui naar Boekestijn & De Wijk over de Republikeinse invulling van het begrip vrijheid: het vrij zijn om je hufterig te mogen gedragen. Geen geintje.

Toen Telstar uit bij PSV op voorsprong kwam, zagen de spelers van Telstar daar zelf de lol ook wel van in.

Tafel met bril en wijnglas, Ton van ’t Hof, Procreate, 2025

Bespreking De wereld zien

Mark van der Schaaf bespreekt op zijn blog De wereld zien is jezelf leren kennen:

Ergens schrijft Van ’t Hof: ‘Wat ik leerde van Oppen: kijken, zien, me uiten.’ Hij doelt daarmee op zijn dagboek, op zijn drang te schrijven en ruimte te maken voor de poëzie in zijn leven. 

In het spoor van John Ashbery (7)

In 1981 zei Ashbery in een interview dat hij dacht dat zijn gedichten belichamingen zijn van ervaringen. Hij dacht het, wist het vijfentwintig jaar na publicatie van zijn eerste bundel nog altijd niet zeker, of deed alsof. Aan de ontraadseling van zijn werk heeft Ashbery zich maar weinig gelegen laten liggen. Hij was een intuïtief dichter, duiding van eigen werk interesseerde hem niet: wie zijn gedichten las diende vooreerst ervaringen op te doen. Zelf bleef hij het liefst op de achtergrond, hulde zich met plezier in een waas van geheimzinnigheid.

HET NIEUWE HOGERE

Je betekende meer dan het leven voor me. Ik doorleefde
je zonder het te weten, zonder te weten dat ik leefde.
Ik leerde dat je me riep. Ik kwam naar waar
je woonde, een trap op. Niemand daar.
Niemand om me te waarderen. De rechtmatigheid ervan
stootte een stoel omver. Als er iets te vieren viel
werden we vaak bijeengeroepen en waar
we kwamen daar was niets,
niets dat om het even waar is. We passeerden heimelijk,
zonder een blik achter te laten. Toen de zon was uitgemompeld,
in positieve zin, was het tijd om de boel de boel te laten.

Ergens vrolijk in en uit lopend, verlegen blozend
van het label aan de overjas bij het raam waar
de buitenwereld wegsloop, legde ik het daar en nu opzij.
Nu was het tijd om opnieuw te struikelen,
het bewustzijn verliezend toen tijd door het raam kwam.
Er was niet veel meer van over.
Ik lachte en legde verlegen mijn handen
over je ogen. Kun je nu zien?
Ja, ik zie dat ik alleen ben in het waar
waar de bloeiende beek ontspringt, onder jouw raam.
Ga nu, zei je. Ga weg van mijn raam.
Ik ben half verliefd op je raam, ik kan het niet
ondergraven, zei ik.

///

(Uit Where Shall I Wander, 2005)

Dagboek (9)

Of ik wist hoe de wereld in elkaar zit, vroeg de columnist-journalist spottend, en of ik in die wereld, buiten mijn eigen veilige stee, ook zou kunnen overleven? Wat een blaaskaak dacht ik.

Ik heb dit jaar al tweemaal met de buxusmot te maken gehad.

Las, toch niet geheel gerust, een artikel over het toenemende geweld in de westelijke Sahel, waar jihadisten en putschisten steeds meer macht uitoefenen. Wat een bende daar, dacht ik, en dichtte me er weinig overlevingskansen toe.

Maaide vervolgens aan de grenzen van mijn grondbezit zonder pardon stikstofwoekeraars als braam en brandnetel neer.

Ging daarna zitten en zat al met al te lang vandaag, scharrelde te weinig.

Dagboek (8)

Gisteren rondom het Friesche Veen gewandeld, een Drentse veenplas ten zuiden van de stad Groningen, én natúúr gezien: planten- en diersoorten waarvan we de soortnamen niet wisten. Bij een stelletje luierende blaarkoppen stond een houten bordje: De Groninger Blaarkop.

Keek vanochtend, hielen in het ijs, naar vier boekbesprekers in zwarte kleding (op één grijze coltrui na) die op tv boeken bespraken die op ernstige toon existentiële drama’s werden genoemd.

Bereidde een aan mijn voorraad aangepaste Ottolenghi: gehaktballetjes in een saus van tomaat, gerookte paprika en een vleugje chocola, geserveerd met een klassieke risotto met doperwten.

La Vuelta, 2e etappe, Alba – Limone Piemonte, jawel, in Italië, waar het tot vlak voor de laatste klim regende, regende en regende. Dronk er een tripel bij.

Jezus, grondvorst in augustus!

Friesche Veen

Dagboek (7)

En, heb je genoten van het boek? vroeg de tv-presentator aan de literaire critica, uh nee en dat vond ik jammer, antwoordde ze.

Bekleedde een wand met kunststoffen panelen, probeerde een huismiddeltje uit tegen histamine-intolerantie, ontmoette oude vrienden en haalde herinneringen op.

Ontdekte dat de broer van mijn grootmoeder van vaderskant, Petrus Antonius Verstraaten, na de Tweede Wereldoorlog is onderzocht op geheul met de vijand. Betrokken instanties destijds: de Procureur-Fiscaal te ’s-Hertogenbosch, die het opsporingsonderzoek leidde, en de Politieke Recherche Afdeling Collaboratie Eindhoven, die zich vooral bezighield met economische delicten. Wil ik hier meer over te weten komen dan zal ik mij naar het Nationaal Archief te Den Haag moeten begeven. Gek dat ik nooit eerder van dit onderzoek gehoord heb. Mijn grootmoeder had maar één broer, geen zussen, en deze broer, die in 1978 overleed, woonde bij mijn grootouders in de buurt. Mijn vader, die in 1933 werd geboren, moet toch van deze zaak hebben af geweten. Zijn de kaken op elkaar gehouden uit schaamte?

En nee, kwaadaardigheid is niet overdraagbaar.

Maar onverschillig laat het me toch ook weer niet.