pt_NuBe > Recent Status Updates

Sadece durumu olduğu gibi bırakınca kendiliğinden yoluna gireceğini söylemişti ağabeyi.

Daisuke açısından bakılınca Seigo bir demlik gibiydi, ona ne zaman dokunması gerektiğini bilemezdi. Fakat aynı zamanda tam da bu nedenle ağabeyi ilginç gelirdi ona.

Gelgelelim sabahtan akşama kadar dışarılarda gezdiğinden onu yakalayabilmek mümkün değildi.

Kısacası sanata, edebiyata tamamen kayıtsızdı ve afallatıcı bir şekilde cahildi.

Konuştuklarının tamamı gazete haberlerinden ibaretti. Yanında sonsuz sayıda suya sabuna dokunmayan konu taşırdı. Onunla ne kadar uzun süre konuşursa konuşsun, bu cevheri hiç bitmeyecek gibi görünürdü.

Mükemmel görünmediği gibi umutsuz olduğunu da düşündürmeyen bir hayat tarzı sürdürürken, Daisuke, bu durumu denizanasının denizde sürüklendiği sırada, denizdeki tuzun tadını bile bilmemesi durumuna benzetirdi.

Aaah, övülünce hava bile mutlaka güzel olmaya çabalar!

Kendi bilinçsiz halini, bilinçli haline şikayet ediyor, ikisini bir araya getirmeye çalışıyordu ama James’in dediği gibi karanlığı incelemek için mum yakmaya ya da hareket edişini denetlemek için bir topacı durdurmaya eşdeğerdi bu; böyle giderse hayatı boyunca bir kere daha uyuyamayabilirdi. Tüm bunların farkındaydı ama gece gelince yine aynı şeyleri düşünüyordu.

Daisuke bir şeyi kafaya taktı mı ne olursa olsun sürekli o konuda düşünen bir adamdı. Ayrıca takıntının nasıl bir aptallık olduğunu açıkça görebilecek kadar zeki biri olduğundan bu duruma daha da fazla takılıyordu.

Bazen meraktan en azından ölümün sınırını zorlamak istediğini düşündüğü olmuşsa da bu hiç yaşanmamıştı. Daisuke bu sıralar benliğine dair her incelemesinde, beş altı yıl önceki haliyle tamamen farklı olmasına şaşırmadan edemezdi.

Atalarımızın yaptıkları yüzünden kaderimde olan bir kızla evlenmektense kendi kaderimde yazan biriyle evlenmeyi tercih ederim.

O dönemlerde gelenek, bir samuray diğerini öldürürse, öldüren tarafın seppuku yapmak zorunda olmasıydı. Kardeşler eve bunu bilerek döndüler.

Umeko’nun neyle ilgili konuştuğunu sorduğunda konu yüne görücü bulma meselesiydi. Daisuke daha okuldan mezun olmadan Umeko sayesinde gerek fotoğraf aracılığıyla gerek yüz yüze birçok eş adayıyla görüşmüştü. Fakat hiçbiri uygun aday değildi.

Açıkçası otuz yaşında sorumsuz bir hayat sürüp tembellik etmek yakışıksız olmuyor mu?

Söyledikleri içi dolu, önemli sözler gibi görünürdü ama doğrusu ipe sapa gelmez boş varsayımlardı.

İyi eğitim alan insanlar boş vakit geçirmeyi kesinlikle keyifli bir şey olarak görmezler.

Gerçeği söylemek gerekirse, babasının sözde eğitimi, baba ile oğul arasındaki yakın bağı gitgide soğutmaktan ibaretti.

Yirminci yüzyılın Japonya’sında yaşayan biri olduğundan mıdır otuzuna geldiğinden midir nedir, artık nil admirari* seviyesine ulaşmıştı. Düşünceleri, insanların karanlık yüzüyle karşılaştığında şaşıracak kadae taşralı değildi. (nil admirari: (Lat.) Hiçbir şeye şaşırmamak)

Ekmek ve su gibi dertlerden uzak, konforlu bir hayat sürmedikçe yaşamamın ne anlamı var.

Eğlencenin doğasının fedakarlıktan sonra birdenbire acıya dönüşeceğine dair bayatlamış gerçeklerin farkında bile değillerdi.

Daisuke bu gencin hayat şartlarını gözlemlediğinde neden nefes aldığı ve bu dünyaya neden geldiği konusunda şüpheye bile düşerdi.

“Sensei, bu sabah kalbiniz nasıl?” Bu sıralar Daisuke’nin alışkanlığını bildiği için biraz alaycı bir tavrı vardı.
“Bugün daha iyi.”
“Yarın sorun yaratabilir gibi söylediniz. Sensei, gördüğüm kadarıyla bu kadar endişe ederseniz sonunda gerçekten hastalanabilirsiniz.”
“Hastayım zaten.”

Böylesi aylak biri kesin cevaplar veremezdi.

Ne kadar gezersen gez, hiçbir yere gidemeyeceksin.