ხატია ნებულიშვილი

“მაგ ხმა უფრო ლაღი ახსოვდა. ახლა გაბზარული იყო. სიტყვებმა და გამოხედვამ ერთათ გეიარა შუბლიდან საცხა წითელ საპოშკების ჭვინტებამდე. გეიარა. მარა არ მიწყდა და დარჩა რაფერც რაცხა, ხო გაგიგიათ, ძველი მებრძოლი ავატყოფობსო, ძველი ჭრილობა არ იკვრისო და ახლა გადახვეული არ ღონივრათ ბანდებითო და მაგ ბანდი რი ჩეიფხრიწოს უცბათ. სწორათ დეინახეთ, გახსნილი ჭრილობაა, ოღონდ ღონივრათ გადახვეული და მაგ ჩეიფხრიწა. ჩეიფხრიწა და ვიცით, ჭრილობა არსად წასულა, უბრალოთ ცდილობდს, ბანდი ზედმეტათ არ გეენძრია და ახლა ჩემეიხა, ჩამეიფხრიწა და არი ისევლე ღიათ. სხვანაირათ. ეგება, ლამაზი ჭრილობაცაა, ტკბილივ, მარა უბედურიც. ეგება ამნაირი ჭრილობა ბევრს აქვს, მარა ერთნაირი არცერთი არაა და ყველას თავისი სილამაზე და უბრდურობა ადევს."
"კუპიდონი კრემლის კედელთან" აკა მორჩილაძე”
― Aka Morchiladze

“ლომების ხიდზე მოულოდნელად მოუბრუნდა და დაუფირებლად აჯახა:
-იცით, სულ იმას ვფიქრობდი, მეკოცნა თუ არა თქვენთვის.ბოლოს კი გადავწყვიტე, არ ღირს-მეთქი."

"და ის როგორ იყო, კოცნაზე რომ თქვა უარი? აი, მუცელს ქვემოთ დარტყმაც ამას ქვია."

"წინ, იაპონიისკენ!" ელის მანრო”
― Alice Munro

“სიტყვებს სხვა დანარჩენის მსგავსად, თავისი "რა", თავისი "როგორ" და თავისი "რატომ" გააჩნიათ. ერთნი მედიდურად იბღინძებიან, კუდს ყავარზე დებენ, ცდილობენ მნიშვენლოვანნი გამოჩნდნენ, თავი ისე წარმოადგინონ, აქაოდა, დიადი მიზნებისთვის ვართ გაკუთვნილნიო,მაგრამ საქმე საქმეზე რომ მიდგება, თურმე ნიავის ერთ წამოქროლვადაც არ ღირებულან, ფრთის ოდნავ შერხევაც არ შესძლებიათ, აგერ სხვები კი- ჩვეულებრივნი, ყოველდღიურნი,ფართოდ და საყოველთაოდ ხმარებულნი დროთა განმავლობაში იმგვარ შედეგებს მოიყოლებენ, ვერავინ რომ ვერ წარმოიდგენდა და, მართალია, საამისოდ არ გაჩენილან, მაგრამ მთელ ქვეყნიერებას შეაზანზარებენ."
"კაენი" ჟოზე სარამაგუ”
― José Saramago, Caim

“ქვა შეიძლება უთანასწორო ბრძოლის კეთილშობილი იარაღი იყოს. კაცობრიობა ლამაზია, როდესაც ტანკს ესვრის ქვას და საზიზღარი, როდესაც პირზე დუჟმომდგარი იმავე ქვით ვიღაც უმწეოს ქოლავს. ოღონდაც ეს ორივე ქმედება სულ ადვილად შეიძლება ჩაიდინოს ერთმა და იმავე ადამიანმა.”
― არჩილ ქიქოძე, სამხრეთული სპილო