Κατερίνα Λάκκα > Κατερίνα's Quotes

“Η Θαλασσινή μιλάει για ζητήματα φύλου, η Θαλασσινή ενδιαφέρεται για την κοινωνική κατασκευή του φύλου, η Θαλασσινή υπερασπίζεται την ελευθερία έκφρασης σεξουαλικότητας και αυτοπροσδιορισμού, η Θαλασσινή τρέχει σε πορείες, η Θαλασσινή χαρακτηρίζει τις παρέες της Γαλάτειας «ομοφοβικές», τον κολλητό της από τη σχολή, το Δομήνικο, «μισογύνη», η Θαλασσινή ουρλιάζει στη μητέρα τους πως δεν έχει ιδέα και διδάσκει σε παιδιά δημοτικού μαλακίες, η Θαλασσινή πληκτρολογεί μανιασμένα, θυμωμένη, η Θαλασσινή θέλει να βάλει φωτιά στα γραφεία της Χρυσής Αυγής της γειτονιάς τους, η Θαλασσινή φτιάχνει κάτι στο μπάνιο όταν λείπουν οι γονείς, μυρίζει έντονα, προκαλεί βήχα, τι είδους αλχημείες είναι αυτές, αραδιάζει τα υλικά της, έχει αγοράσει κάτι από το φαρμακείο, ανακατεύει, σουρώνει, περιμένει, η Γαλάτεια στάθηκε στην πόρτα και την κοίταξε προβληματισμένη, «Τι είναι αυτό;», «Σπρέι πιπεριού», «Πας καλά; Αυτό είναι παράνομο!», «Ενώ το να σε βιάζουν ή να σε σπάνε στο ξύλο μέρα μεσημέρι, την ώρα που γυρνάς στο σπίτι σου, είναι απολύτως νόμιμο», «Υπερβάλλεις», «Καθόλου», «Κανένας δεν σε βιάζει μέρα-μεσημέρι, Θαλ, είσαι σοβαρή;», «Ασφαλώς. Όπως είναι ευρέως γνωστό, όλοι οι βιασμοί λαμβάνουν χώρα απαραιτήτως βράδυ, σε σκοτεινά σοκάκια, από ψυχανώμαλους. Έτσι δεν είναι;», «Μη με ειρωνεύεσαι», «Δεν είναι έτσι. Αυτό μας έμαθαν αλλά δεν είναι έτσι», «Και πώς είναι;», η Θαλασσινή ψέκασε με το σπρέι πιπεριού στον καθρέφτη του μπάνιου, έγινε κόκκινος, «Έτσι είναι», απάντησε [...]”
― Κατερίνα Λάκκα, Μια κάποια Γαλάτεια

“τώρα το συνειδητοποιούσε, δεν την πείραζε η δική της προφορά, όπως δήλωνε τότε, ούτε το γεγονός ότι φοβόταν να συνεννοηθεί, όπως πίστευε παλιότερα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο θυρωρός τής έδειχνε, ξεκάθαρα, απερίφραστα, πως δεν τη σεβόταν επειδή ήταν γυναίκα και επειδή για εκείνον οι γυναίκες έπρεπε να μένουν κλεισμένες σε χαμηλοτάβανες κουζίνες, επιτελώντας το καθήκον που είχε επιβάλει στους ώμους τους η κοινωνία, να είσαι καλή κόρη, καλή μαθήτρια, καλή γκόμενα, καλή σύζυγος, να ακούς, να μην παραπονιέσαι, να δέχεσαι τα παράπονα των άλλων και να μην τα αφήνεις να σε επηρεάζουν, εσύ δεν δικαιούσαι να κουράζεσαι, να φοβάσαι, να πονάς ή να γκρινιάζεις, εσύ είσαι εδώ για να μείνεις έγκυος και να γεννήσεις παιδιά, αγόρια συγκεκριμένα, πώς τολμάς να έχεις μεγαλύτερες φιλοδοξίες απ’ το γάμο και την δημιουργία οικογένειας, ποιος σου είπε πως μπορείς να είσαι κάτι περισσότερο από απλά όμορφη, υπάρχεις εδώ για να σε ζωγραφίζουν, για να σε αγγίζουν, για να σε σπάνε, σαν να είσαι ένα άψυχο αντικείμενο, μία άσκηση σε ένα μάθημα της Καλών Τεχνών, μία κούκλα που ο καλλιτέχνης στρέφει κατά βούληση, τη βάζει να ακουμπήσει τις πατούσες της στο κεφάλι, τη βάζει να πέσει από έναν γκρεμό, τη βάζει να σπάσει σε χίλια κομμάτια, σαφώς δεν έχει καμία σημασία επειδή εσύ δεν έχεις καμία σημασία, δεν είσαι κάτι παραπάνω απ’ αυτό, είσαι ένα μοντέλο, δεν έχεις συνείδηση της κατάστασής σου, ο ρόλος σου είναι να υπακούς σε οτιδήποτε η ιδιοφυΐα του καλλιτέχνη επιθυμεί να γεννήσει, να στέκεσαι ακίνητη, ανέκφραστη, κι ας πιάνονται τα άκρα σου, κι ας θέλεις να ξύσεις τη μύτη σου, δεν έχει σημασία, πώς τολμάς να ξύνεσαι, πώς τολμάς να πιάνεσαι, πώς τολμάς να πονάς, το μόνο που είσαι είναι ένα καλούπι από γύψο και τίποτα παραπάνω [...]”
― Κατερίνα Λάκκα, Μια κάποια Γαλάτεια

“Οι σκέψεις της επέστρεψαν, μπορούσε να τις μοιραστεί άραγε μαζί του, πώς όμως, δυσκολευόταν να τις εκφράσει λεκτικά, να αρθρώσει τις σωστές λέξεις, να τις βάλει στη σωστή σειρά, ειδικά στα γαλλικά, πώς το έλεγε η Λέσσινγκ, breakdown, η πλήρης θραυσματοποίηση του κόσμου που σε περιβάλλει, η πλήρης αποδόμηση της γλώσσας, γυμνή στέκομαι απέναντί σας, επειδή με προδώσατε, με παρατήσατε, δεν με υπακούσατε, μα είμαστε λέξεις, δεν υπακούμε σε κανένα δαιμόνιο, ανθρώπινο ή άλλου είδους, είστε σωκρατικές και μιλάτε για δαιμόνια κι εγώ τώρα σκέφτομαι σα να είμαι στίχος από την Αινειάδα, η γλώσσα μου δεν υπακούει στους τυπικούς-άτυπους κανόνες της νεοελληνικής λογοτεχνίας μα έρχεται από μακριά, έρχεται από ένα αθέατο παρελθόν, παρότι θεωρούμε πως το γνωρίζουμε και το μελετάμε με τόση επιμέλεια και επιμονή, εκείνο παραμένει αθέατο, κρατάει καλά κρυμμένα τα μυστικά του, εμείς πασχίζουμε να τα ανακαλύψουμε, κυρίως τα λεκτικά, οι λέξεις είναι ένας θησαυρός που υπακούει στις μεταβολές του χρόνου, μεταλλάσσονται και μεταμορφώνονται ανάλογα την εποχή, την περιοχή, την οικογένεια, προσπαθώ να φανταστώ πώς με κάνουν να νιώθω οι λέξεις [...]”
― Κατερίνα Λάκκα, Μια κάποια Γαλάτεια

“Enfermé dans le navire, d’où on n’échappe pas, le fou est confié à la rivière aux mille bras, à la mer aux mille chemins, à cette grande incertitude extérieure à tout. Il est prisonnier au milieu de la plus libre, de la plus ouverte des routes : solidement enchaîné à l’infini carrefour. Il est le Passager par excellence, c’est-à-dire le prisonnier du Passage.”
― Michel Foucault, Œuvres, tome I

“Ideally, what should be said to every child, repeatedly, throughout his or her school life is something like this: 'You are in the process of being indoctrinated. We have not yet evolved a system of education that is not a system of indoctrination. We are sorry, but it is the best we can do. What you are being taught here is an amalgam of current prejudice and the choices of this particular culture. The slightest look at history will show how impermanent these must be. You are being taught by people who have been able to accommodate themselves to a regime of thought laid down by their predecessors. It is a self-perpetuating system. Those of you who are more robust and individual than others will be encouraged to leave and find ways of educating yourself — educating your own judgements. Those that stay must remember, always, and all the time, that they are being moulded and patterned to fit into the narrow and particular needs of this particular society.”
― Doris Lessing, The Golden Notebook

“I went into the desert to forget about you. But the sand was the color of your hair. The desert sky was the color of your eyes. There was nowhere I could go that wouldn't be you.”
― Jeffrey Eugenides, Middlesex

“In his writings, Proust suggests that our memory is separate from us, residing in the ocean breeze or the smells of early autumn—things linked to the earth that recur periodically, confirming the permanence of mankind. For me and no doubt many of my contemporaries, memories are associated with ephemeral things such as a fashionable belt or a summer hit and therefore the act of remembering can do nothing to reaffirm my sense of identity or continuity. It can only confirm the fragmented nature of my life and the belief that I belong to history.”
― Annie Ernaux, Shame

“Naturally I feel no shame in writing these things because of the time which separates the moment when they are written--when only I can see them--from the moment when they will be read by other people, a moment which I feel will never come. By then I could have had an accident or died; a war or a revolution could have broken out. This delay makes it possible for me to write today, in the same way I used to lie in the scorching sun for a whole day at sixteen, or make love wihout contraceptives at twenty: without thinking about the consequences”
― Annie Ernaux, Simple Passion

“Sometimes I wonder if the purpose of my writing is to find out whether other people have done or felt the same things or, if not, for them to consider experiencing such things as normal. Maybe I would also like them to live out these very emotions in turn, forgetting that they had once read about them somewhere.”
― Annie Ernaux, Simple Passion

“I started to make a literary being of myself, someone who lives as if her experiences were to be written down someday.”
― Annie Ernaux, Mémoire de fille

“Where there is power, there is resistance.”
― Michel Foucault, The History of Sexuality, Volume 1: An Introduction

“What strikes me is the fact that in our society, art has become something which is related only to objects and not to individuals, or to life. That art is something which is specialized or which is done by experts who are artists. But couldn't everyone's life become a work of art? Why should the lamp or the house be an art object, but not our life?”
― Michel Foucault

“You cannot continue to victimize someone else just because you yourself were a victim once—there has to be a limit”
― Edward Said

“Much as I have no wish to hurt anyone's feelings, my first obligation has not been to be nice but to be true to my perhaps peculiar memories, experiences and feelings.”
― Edward W. Said, Out of Place

“I hate the indifferent. I believe that living means taking sides. Those who really live cannot help being a citizen and a partisan. Indifference and apathy are parasitism, perversion, not life. That is why I hate the indifferent.

The indifference is the deadweight of history. The indifference operates with great power on history. The indifference operates passively, but it operates. It is fate, that which cannot be counted on. It twists programs and ruins the best-conceived plans. It is the raw material that ruins intelligence. That what happens, the evil that weighs upon all, happens because the human mass abdicates to their will; allows laws to be promulgated that only the revolt could nullify, and leaves men that only a mutiny will be able to overthrow to achieve the power. The mass ignores because it is careless and then it seems like it is the product of fate that runs over everything and everyone: the one who consents as well as the one who dissents; the one who knew as well as the one who didn’t know; the active as well as the indifferent. Some whimper piously, others curse obscenely, but nobody, or very few ask themselves: If I had tried to impose my will, would this have happened?

I also hate the indifferent because of that: because their whimpering of eternally innocent ones annoys me. I make each one liable: how they have tackled with the task that life has given and gives them every day, what have they done, and especially, what they have not done. And I feel I have the right to be inexorable and not squander my compassion, of not sharing my tears with them.

I am a partisan, I am alive, I feel the pulse of the activity of the future city that those on my side are building is alive in their conscience. And in it, the social chain does not rest on a few; nothing of what happens in it is a matter of luck, nor the product of fate, but the intelligent work of the citizens. Nobody in it is looking from the window of the sacrifice and the drain of a few. Alive, I am a partisan. That is why I hate the ones that don’t take sides, I hate the indifferent.”
― Antonio Gramsci

“At a certain point in their historical lives, social classes become detached from their traditional parties. In other words, the traditional parties in that particular organisational form, with the particular men who constitute, represent and lead them, are no longer recognised by their class (or fraction of a class) as its expression. When such crises occur, the immediate situation becomes delicate and dangerous, because the field is open for violent solutions, for the activities of unknown forces, represented by charismatic "men of destiny".”
― Antonio Gramsci, Selections from the Prison Notebooks

“Talent is perhaps nothing other than successfully sublimated rage.”
― Theodor W. Adorno

“Behind every work of art lies an uncommitted crime”
― Theodor Adorno

“Intolerance of ambiguity is the mark of an authoritarian personality.”
― Theodor Adorno

“Love you will find only where you may show yourself weak without provoking strength.”
― Theodor Adorno

“To pretend, I actually do the thing: I have therefore only pretended to pretend.”
― Jacques Derrida

“What cannot be said above all must not be silenced but written.”
― Jacques Derrida

“Monsters cannot be announced. One cannot say: 'Here are our monsters,' without immediately turning the monsters into pets.”
― Jacques Derrida

“I speak only one language, and it is not my own.”
― Jacques Derrida, Monolingualism of the Other: or, The Prosthesis of Origin

“Psychoanalysis has taught that the dead – a dead parent, for example – can be more alive for us, more powerful, more scary, than the living. It is the question of ghosts.”
― Jaques Derrida

“No one gets angry at a mathematician or a physicist whom he or she doesn't understand, or at someone who speaks a foreign language, but rather at someone who tampers with your own language.”
― Jacques Derrida

“The poet…is the man of metaphor: while the philosopher is interested only in the truth of meaning, beyond even signs and names, and the sophist manipulates empty signs…the poet plays on the multiplicity of signifieds.”
― Jacques Derrida

“We are given over to absolute solitude. No one can speak with us and no one can speak for us; we must take it upon ourselves, each of us must take it upon himself.”
― Jacques Derrida, The Gift of Death

“I am interested in language because it wounds or seduces me.”
― Roland Barthes, The Pleasure of the Text

“Am I in love? --yes, since I am waiting. The other one never waits. Sometimes I want to play the part of the one who doesn't wait; I try to busy myself elsewhere, to arrive late; but I always lose at this game. Whatever I do, I find myself there, with nothing to do, punctual, even ahead of time. The lover's fatal identity is precisely this: I am the one who waits.”
― Roland Barthes, A Lover's Discourse: Fragments