νεοελληνική λογοτεχνία Quotes

“τώρα το συνειδητοποιούσε, δεν την πείραζε η δική της προφορά, όπως δήλωνε τότε, ούτε το γεγονός ότι φοβόταν να συνεννοηθεί, όπως πίστευε παλιότερα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο θυρωρός τής έδειχνε, ξεκάθαρα, απερίφραστα, πως δεν τη σεβόταν επειδή ήταν γυναίκα και επειδή για εκείνον οι γυναίκες έπρεπε να μένουν κλεισμένες σε χαμηλοτάβανες κουζίνες, επιτελώντας το καθήκον που είχε επιβάλει στους ώμους τους η κοινωνία, να είσαι καλή κόρη, καλή μαθήτρια, καλή γκόμενα, καλή σύζυγος, να ακούς, να μην παραπονιέσαι, να δέχεσαι τα παράπονα των άλλων και να μην τα αφήνεις να σε επηρεάζουν, εσύ δεν δικαιούσαι να κουράζεσαι, να φοβάσαι, να πονάς ή να γκρινιάζεις, εσύ είσαι εδώ για να μείνεις έγκυος και να γεννήσεις παιδιά, αγόρια συγκεκριμένα, πώς τολμάς να έχεις μεγαλύτερες φιλοδοξίες απ’ το γάμο και την δημιουργία οικογένειας, ποιος σου είπε πως μπορείς να είσαι κάτι περισσότερο από απλά όμορφη, υπάρχεις εδώ για να σε ζωγραφίζουν, για να σε αγγίζουν, για να σε σπάνε, σαν να είσαι ένα άψυχο αντικείμενο, μία άσκηση σε ένα μάθημα της Καλών Τεχνών, μία κούκλα που ο καλλιτέχνης στρέφει κατά βούληση, τη βάζει να ακουμπήσει τις πατούσες της στο κεφάλι, τη βάζει να πέσει από έναν γκρεμό, τη βάζει να σπάσει σε χίλια κομμάτια, σαφώς δεν έχει καμία σημασία επειδή εσύ δεν έχεις καμία σημασία, δεν είσαι κάτι παραπάνω απ’ αυτό, είσαι ένα μοντέλο, δεν έχεις συνείδηση της κατάστασής σου, ο ρόλος σου είναι να υπακούς σε οτιδήποτε η ιδιοφυΐα του καλλιτέχνη επιθυμεί να γεννήσει, να στέκεσαι ακίνητη, ανέκφραστη, κι ας πιάνονται τα άκρα σου, κι ας θέλεις να ξύσεις τη μύτη σου, δεν έχει σημασία, πώς τολμάς να ξύνεσαι, πώς τολμάς να πιάνεσαι, πώς τολμάς να πονάς, το μόνο που είσαι είναι ένα καλούπι από γύψο και τίποτα παραπάνω [...]”
― Κατερίνα Λάκκα, Μια κάποια Γαλάτεια