Γιώργος Χατζηκυριάκος's Blog, page 4

Του Χειμώνα Ψίθυροι – Παρουσίαση στην Death Disco

Απόψε στις 19.00 στην Death Disco παρουσιάζουμε το νέο μας βιβλίο. Η ανθολογία «Του Χειμώνα Ψίθυροι» είναι η δεύτερη συλλογική δουλειά της συγγραφικής ομάδας του Will o Wisps. Ιστορίες από τόπους όπου ο χειμώνας είναι παντοτινός.

Στην ανθολογία συμπεριλαμβάνεται και το διήγημα μου «Ο Μικρός Κλέφτης και τα Όνειρα των Ανθρώπων», που αποτελεί πρίκουελ της Νοέλα και της σειράς «Το Τραγούδι του Χρόνου».

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο κουμπάρος μου Λευτέρης Κεραμίδας και η συντοπίτισσα μου Αναστασία Νεραιδόνη.

Ελάτε να ανταμώσουμε απόψε και να πούμε ιστορίες.

[image error]

 

Τα Reflections φιλοξενούν την παρουσίαση της δεύτερης ανθολογίας του Willowisps.gr.

Οι Εκδόσεις Πηγή, τα Reflections της Death Disco και το ελληνικό portal για το φανταστικό Willowisps.gr σάς προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου με τίτλο «Του Χειμώνα Ψίθυροι».

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Ελευθέριος Κεραμίδας (συγγραφέας), η Αναστασία Νεραϊδόνη (συγγραφέας) και η δημιουργός του site Μαριλένα Μέξη (εικονογράφος-συγγραφέας).

Αφήγηση από τον Ανδρέα Μιχαηλίδη (συγγραφέας-αφηγητής).

Το Willowisps.gr σάς προσκαλεί στη γιορτή για την κυκλοφορία του βιβλίου, αλλά και στον εορτασμό των γενεθλίων του, για τα 2 χρόνια από την ίδρυσή του!

Είσοδος ελεύθερη.

Η τελευταία παράσταση της Νίκης

 

Και έτσι βρεθήκαμε εκείνο το μεσημέρι της Τρίτης να αποχαιρετήσουμε την Νίκη. Μέρα μαύρη μα κατά τα άλλα ηλιόλουστη και ζεστή πριν την τελευταία πανσέληνο του χειμώνα, λευκή και λαμπερή σαν την φίλη μας που έλαμψε με το δικό της τρόπο στην τελευταία της παράσταση.

[image error]

Από νωρίς βρεθήκαμε σε τόπο θλιβερό και γερασμένο, εκεί όπου οι νεκροί μιας άλλης εποχής κοιτάζουν το κενό μέσα από παλιές φωτογραφίες, παραπονεμένα γλυπτά και τρομερά αγάλματα. Νεκροί μιας εποχής όπου η τέχνη είχε αξία τόσο στη ζωή όσο και στο θάνατο, όχι σαν σήμερα βεβαίως όπου τα πάντα σκορπίζονται στην αφάνεια και στη ρουτίνα.

Κάπου εκεί ήταν η Νίκη, ντυμένη στα λευκά. Έτσι μας είπαν.

Την ψάξαμε μα δεν την βρήκαμε. Ούτε και αυτή μας βρήκε. Τόσο πλήθος, τόση αναστάτωση. Τόσο κενό. Και κάποιες γριές που ρώταγαν αν ήμασταν και εμείς εκεί «για την κοπέλα, την ηθοποιό».

Να σου η παλιά παρέα. Τρεις στην αρχή και μετά περισσότεροι. Η παλιά φρουρά από το Εργοστάσιο της Σοκολάτας. Ο Πραλίνας, ο Τσόκο Λόκο, ο Σοκολάντερ, ο Επιστήμονας και άλλοι. Ηθοποιοί και διασκεδαστές που πια δεν είχαν διάθεση να παίξουν.

Ήρθαν πολλοί. Μα δεν ήρθαν όλοι. Και πάλι, ήταν πολλοί. Τόσοι μπόρεσαν. Τόσοι άντεξαν.

Και αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε και κλάψαμε και παρηγορηθήκαμε και ψιθυρίσαμε. Σμίξαμε με το παράπονο για την κακή μέρα που ανταμώσαμε μετά από τόσα χρόνια. «Επρεπε να φύγει η Νίκη για να βρεθούμε;»

Και κάπου εκεί την είδαμε να περνά και να φεύγει από μπροστά μας. Λευκός άνεμος που φύσηξε και έριξε τα κεφάλια μας και μας παρέσυρε μαζί με το πλήθος μέχρι το εκκλησάκι. Και την ακολουθήσαμε μέχρι που τη χάσαμε για τα καλά στον Άγιο Λάζαρο. Δεν χωρούσαμε. Σαν μια sold out παράσταση που τρέξαμε να δούμε, ξέροντας πως θα ήταν η τελευταία.

Η τελευταία παράσταση της Νίκης Λειβαδάρη.

[image error]

Και εκεί παραμείναμε, στο ξέφωτο, στην μοναξιά και στην απελπισία.

Και οι παπάδες έψελναν. Μια διεστραμμένη χορωδία που ενέτεινε το μαρτύριο των συγγενών τραγουδώντας λόγια άγνωστα. Ένας πεθαμένος κόσμος που ζει από τον θάνατο αλυχτούσε παράφωνα πάνω από τα όμορφα και αδικοχαμένα νιάτα.

Και ύστερα ακούσαμε τους επικήδειους. Λόγια αγάπης και ειλικρίνειας από διάσημους ηθοποιούς και καθηγητές. Και ύστερα τίποτα. Αμηχανία. Αγχωμένα και ιδρωμένα τα νεαρά κοράκια με τα λευκά σακάκια και τις μαύρες γραβάτες, περίμεναν τον κόσμο να κάνει τον κύκλο γύρω από το φέρετρο μες στο μικρό εκκλησάκι, λέγοντας «προσέξτε το σκαλάκι, παρακαλώ».

Όλοι έπαιζαν το ρόλο τους. Και εμείς, οι ηθοποιοί, απλοί θεατές. Βλέπαμε αμήχανοι την τελευταία παράσταση της Νίκης.

Και ύστερα βουβοί ακολουθήσαμε το λευκό καράβι που πετούσε βιαστικά ανάμεσα στα κυπαρίσσια. Ανηφορίζαμε βλέποντας το να φεύγει και να χάνεται. Βιαστικά. Τόσο βιαστικά, σαν να έπρεπε να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό το έργο. Λες και ο θάνατος στα 33 δεν είναι από μόνος του βιασύνη.

Πάει το λευκό καράβι, έφυγε. Δεν το είδαμε. Μόνο έναν στενό λάκο ανάμεσα σε χορτιασμένα μάρμαρα και βλοσυρές προτομές. Μα ούτε κι αυτός φαινότανε καλά-καλά. Τον κάλυψαν σωροί από λουλούδια.

Και κάπου εκεί ακούστηκε ένα χειροκρότημα. Ένα ωραίο, θαρρετό χειροκρότημα για την καλή μας ηθοποιό Νίκη. Και ύστερα σιωπή. Άγρια, απότομη και γεμάτη ενοχή.

Και φύγαμε για να μην δούμε το χώμα. Να μη δούμε το φτυάρι.

Έτσι κι αλλιώς η Νίκη δεν ήταν εκεί. Δεν πέθανε. Δεν έφυγε για τον άλλο κόσμο.

Η Νίκη έφυγε για περιοδεία.

Έτσι λέμε.

Έτσι θα λέμε.

Ένα αντίο στην φίλη Νίκη Λειβαδάρη

Άξαφνα ήρθαν οι λύπες. Άξαφνα.

Χθες το βράδυ, αργά, πληροφορήθηκα από τη σελίδα του Σπύρου Μπιμπίλα ότι έφυγε από τη ζωή η φίλη μου Νίκη. Ήταν μόλις 33 χρονών. Δεν την χάσαμε από τροχαίο, όπως χάνονται συνήθως (και αδίκως) νέοι άνθρωποι. Έφυγε ακόμα πιο άδικα. Την πρόδωσε η καρδιά της.

Με την Νίκη δουλεύαμε μαζί στο Εργοστάσιο Σοκολάτας στην Helexpo ένα τετράμηνο μεταξύ 2015 και 2016. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και μια ταλαντούχα ηθοποιός. Η Νίκη ήταν από τα λίγα παιδιά που μετά το Εργοστάσιο είχαν μια ανοδική πορεία στο θέατρο και την τηλεόραση. Οι περισσότεροι απλώς συνεχίσαμε να δουλεύουμε σε θεματικά πάρκα, εκδηλώσεις, πάρτι, summer camp και escape rooms. Η Νίκη πήγε ένα βήμα παραπέρα.

Δυστυχώς δεν πρόλαβα να την δω σε κάποια παράσταση. Μας πρόλαβε ο Χρόνος. Ο Χρόνος που δεν παίρνουμε ποτέ στα σοβαρά. Ο Χρόνος που μισεί τους νέους καλλιτέχνες. Τους νέους, γενικά.

Είναι πραγματικά απίστευτη η είδηση ότι δεν βρίσκεται πια κοντά μας ένα κορίτσι τόσο νέο και διψασμένο για ζωή, θέατρο και χαμόγελο.

Και πόσο τραγικό. Τέτοια μέρα, το 2016, στο Εργοστάσιο, λέγαμε για τον ξαφνικό χαμό του Παντελίδη. 33 ήταν και αυτός. Αχ βρε Νίκη… Τότε που μετράγαμε τις μέρες να τελειώσει ο Φλεβάρης και αναρωτιώμασταν πού θα παίζαμε μετά τις σοκολάτες. Τότε που σου «έκανα» τον Μητσοτάκη και γελούσες πίσω από τον τοίχο του λαβυρίνθου. Τότε που κάναμε χαβαλέ στα καμαρίνια και τρέχαμε στο κρύο και το σκοτάδι να προλάβουμε τα λεωφορεία και τα τρένα. Είχες πολλά ακόμα να κάνεις και πολλά να δώσεις.

Καλό ταξίδι βρε Νίκη. Εκεί που θα πας να γελάς και να έχει σοκολατάκια σαν εκείνα που μας κερνούσες.

[image error]

To πρίκουελ της Νοέλα στην νέα ανθολογία του Will o Wisps

Αγαπητοί φίλοι της Νοέλα σας ενημερώνω ότι στην νέα ανθολογία του Will o Wisps με τίτλο «Του Χειμώνα Ψίθυροι» υπάρχει το πρίκουελ της σειράς «Το Τραγούδι του Χρόνου»!

Τα γεγονότα από το διήγημα «Ο Μικρός Κλέφτης και τα Όνειρα των Ανθρώπων» χρονολογούνται μια βδομάδα πριν το πρώτο βιβλίο της σειράς (Η Χώρα των Χαμένων Ευχών) όταν ο Λουκάς και η Φωτεινή βρέθηκαν στην πόλη Κάντελαιτ.

Παραμονή Χριστουγέννων και η Φωτεινή με τις φίλες της βγαίνουν στην Τσιμεντούπολη για το έθιμο των καλάντων. Επισκέπτονται ένα ξεχωριστό εργαστήρι παιχνιδιών όπου η Φωτεινή ακούει μια παράξενη ιστορία για έναν κόσμο που είχε πάντα Χριστούγεννα και για ένα παιδί που τόλμησε να κλέψει κάτι σημαντικό από εκείνο το μαγικό μέρος.

Όλες οι ιστορίες της ανθολογίας σχετίζονται με τον χειμώνα και είναι γραμμένες από τους συγγραφείς και αρθρογράφους του Will o Wisps, συγκεκριμένα τους Γιώργο Αγγελίδη, Ανδρέα Αντωνίου, Μαίρη Βούλγαρη, Ειρήνη Μανωλάκου, Μαριλένα Μέξη, Ανδρέα Μιχαηλίδη, Ραλλού Σκουλούδη, Γιώργο Χατζηκυριάκο και Γιώργος Χατζή.

H ανθολογία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Το εξώφυλλο είναι μια ακόμα εξαιρετική δημιουργία του βραβευμένου Νίκου Δελιγκάρη που είχε φτιάξει το εξώφυλλο για το «Ρολόι του Κόσμου», το δεύτερο βιβλίο της σειράς του Τραγουδιού.

[image error]

Ο Βασιλιάς Αρθούρος στον Πειραιά και το Εξκάλιμπερ στην Αθήνα

Και όμως υπάρχει. Ναι υπάρχει.. Το θρυλικό σπαθί του βασιλιά Αρθούρου δεν βρίσκεται στην Αγγλία αλλά στην Αθήνα. Δεν είναι χαραγμένο στην πέτρα αλλά στο μάρμαρο. Στο Α νεκροταφείο των Αθηνών όπου αναπαύεται ο βάρδος του αγαπημένου μας ήρωα, ο συγγραφέας T.H White.

[image error]

Θα πω μόνο για όσα έγιναν. Γιατί αν αφήσω τη φαντασία μου ελεύθερη, θα συνδέσει πολλά κοινά ανάμεσα στις πόλεις μας και τους βρετανικούς ιπποτικούς κύκλους. Για παράδειγμα τον Λέοντα και τον Δράκο (τίτλοι και σύμβολα του Πειραιά αλλά και της Αγγλίας) τον Αρθούρο-Αρκτούρο-Άρκο με τα αθηναικά Αρκεία (τελετή όπου οι γυναίκες ντύνονταν αρκούδες για να πιάσουν παιδί) το σπαθί στον βράχο του Αρθούρου με το σπαθί κάτω από τον βράχο του Θησέα, το Κάμελοτ με την Καστέλα (εντάξει, εδώ ξεφεύγουμε) το Άβαλον με κάποιο δικό μας νησί κτλ. Έτσι κι αλλιώς οι Βρετανοί κλέψανε τον θρύλο του Αρθούρου από άλλους λαούς. Και μετέπειτα ποιητές και συγγραφείς τον έντυσαν με πολλές ακόμα ιστορίες.

Να μην αναφέρω την επίσκεψη της Βασίλισσας Καρολίνας της Ουαλίας στον Πειραιά το 1816 που έψαχνε να βρει τους δράκους και τα λιοντάρια.

Τεσπα. Ας πούμε για τον T. H. White που πέθανε στον Πειραιά το 1964.

Ο Άγγλος συγγραφέας είχε αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος στη ζωή του γράφοντας ένα μεγάλο βιβλίο για τις περιπέτειες του Βασιλιά Αρθούρου. Πρόκειται για το Once and Future King, τετράτομο έργο που έχει κυκλοφορήσει και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κέδρος (Ο Παντοτινός Βασιλιάς) σε έναν ολοκληρωμένο τόμο. Είναι εκείνο το γλυκύτατο τουβλάκι που έχω εδώ και πολλά χρόνια, από το οποίο έμαθα και τα παρακάτω. Ότι δηλαδή ο συγγραφέας πέθανε στον Πειραιά και θάφτηκε στην Αθήνα.

Το πρώτο μέρος του βιβλίου (Το Σπαθί στην Πέτρα) όπου αφηγείται τα παιδικά χρόνια του Αρθούρου, έγινε παιδικό από την Disney. Ω ναι, όσοι έχετε δει εκείνο το όμορφο εργάκι κινουμένων σχεδίων με τον μικρό Γουάρτ και τον μάγο Μέρλιν, τώρα ξέρετε από που ξεπήδησε. Επίσης το συγκεκριμένο βιβλίο επιρέασε και την κυρία Ρόολουινγκ να γράψει τον Χάρι Πότερ. Λογικό αφού στο Σπαθί στην Πέτρα έχουμε τον μικρό εκλεκτό που δεν ξέρει πως είναι εκλεκτός, και έχει για μέντορα έναν γερο-μάγο, ένα κάστρο-σχολείο και άλλα πολλά της φαντασίας του T.H. White.

[image error]

Το έργο του «Κερί στον άνεμο» (The candle in the wind) που ασχολείται με τις τελευταίες ημέρες της ζωής του Βασιλιά Αρθούρου, απέκτησε τεράστια φήμη και χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος τραγουδιού του Έλτον Τζων αφιερωμένο στην Πριγκίπισσα Νταϊάνα και στις τελευταίες ημέρες της ζωής της.

Το 1964 ο White βρέθηκε σε κρουαζιέρα στη Μεσόγειο με το κρουαζιερόπλοιο «Exeter» το οποίο έπιανε τα λιμάνια της Βαρκελώνης, Νάπολης, Πειραιά, Αιγύπτου και Λιβάνου. Όταν το πλοίο ήταν στον Πειραιά, ο White βρέθηκε νεκρός στην καμπίνα του. Ήταν μόλις 57 ετών. Ο ιατρός του πλοίου διέγνωσε ως πιθανή αιτία θανάτου την οξεία στεφανιαία νόσο.

Το ημερολόγιο έδειχνε 17 Ιανουαρίου 1964 και ως τόπος θανάτου του σπουδαίου αυτού Άγγλου συγγραφέα καταγράφηκε ο Πειραιάς.

O T.H. White θάφτηκε στο Α νεκροταφείο Αθηνών. Στον τάφο του είναι χαραγμένο το Εξκάλιμπερ.

[image error]

Και παρόλο που αυτές οι ιστορίες των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης, του Κάμελοτ, του Μέρλιν και του Γκραάλ, μας είναι ξένες, να που έγιναν με έναν παράδοξο τρόπο κομμάτι της Αθήνας, του Πειραιά και της ελληνικής γης.

Ίσως για αυτό να μας είναι και τόσο οικείες. Γιατί όπως ο Αρθούρος κοιμάται στο Άβαλον έτσι και ο White κοιμάται στην Αττική και ονειρεύεται την Κυρά της Λίμνης, την αποστολή του Πάρσιφαλ και την τελική μάχη με τον Μόρντρεντ στην Κάμλαν. Και μαζί του εμείς, τα αλαφρωίσκιωτα της τσιμεντούπολης που κοιτάζουμε τη θάλασσα και τους λόφους γυρεύοντας για ξωτικά και ιππότες.

Κλείνω με ένα αγαπημένο τραγούδι των Blind Guardian βασισμένο στο βιβλίο του White «Ο Παντοτινός Βασιλιάς – Once and Future King»

A Past And Future Secret

Oh, I haven’t been here for a while

In blindness and decay

The circle’s been closed, now
My song of the end

I’ve seen it all

Listen crowd

I’ll tell you everything

Though I have to say

I don’t know much

Talking about a past

And future secret

Most called him once

And future king

Far back in the past

I saw his ending

Long before it started

I knew his name

He’s the one who took the sword

Out of the stone

It’s how that ancient tale began

I hear it in the cold winds
My song of the end

I had seen it in my dreams

My song of the end

I can’t stop the darkening clouds

I feel cold

When I cry out for the bark

Take him back to Avalon

Dwell on for a new age

So long sleep well my friend

Take him back to Avalon

I will wait and guard

The future king’s crown

My song of the end

It was nice but now it’s gone

My song of the end

It was fixed the whole time

My song of the end

I saw it all

2018: πειρατές, βάρδοι, ασσασίνοι, Sabaton, Locomondo κι ένας Διόνυσος που έγινε Άγιος Βασίλης

Δεν του το είχα. Δεν του το είχα καθόλου. Πίστευα ότι το 2018 θα ήταν μια χρονιά ζόρικη και χωρίς τίποτα καλό. Αντίθετα ήταν η καλύτερη χρονιά των τελευταίων πέντε χρόνων, παρόλο που στιγματίστηκε με ένα μαύρο καλοκαίρι και μια πρωτόγνωρη τραγωδία. Αλλά δεν γίνεται να μην είμαι ευγνώμων απέναντι σε ένα έτος που μου έδωσε δουλειά, βιβλίο, έμπνευση και αξέχαστες εμπειρίες. Το 2018 ήταν η χρονιά που έγινα πειρατής. Ναι, πειρατής. Αλλά και πολλά άλλα.

Τον Γενάρη έφερα στο σπίτι μια μικρή χρονοτρύπα από εκείνες που κυνηγάω μανιωδώς τα τελευταία χρόνια. Ο λόγος για το Super Nintento mini που κυκλοφόρησε ξανά για να πάει όλους εμάς τους 30-40ρηδες πίσω στα παιδικά μας χρόνια, εκεί στην προ playstation εποχή. To 2018 πέρασα όμορφες στιγμές μαζί με την κόρη μου παίζοντας διαχρονικά παιχνίδια όπως τα Donkey Kong Country, Super Mario, Street Fighter Mortal Kombat και άλλα πολλά μιας και η κονσόλα ήταν χακαρησμένη και περιείχε πάνω από 200 παιχνίδια. Και είναι πραγματικά τρομερό να παίζεις με το παιδί σου τα ίδια παιχνίδια που έπαιζες όταν ήσουν κι εσύ παιδί. Ειδικά εκείνα τα αριστουργήματα του Super Nintento.

Οι Απόκριες έπεσαν νωρίς το 2018. Για κάποιο μυστήριο λόγο με παρέσυραν και εμένα στο κλίμα τους. Μασκαρεύτηκα μετά από δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια. Έφτιαξα μια στολή που θύμιζε φαύνο ή κάποιο άλλο κερασφόρο πλάσμα και συνόδεψα την κόρη μου στη γιορτή του σχολείου και του συλλόγου. Μάλιστα μου έδωσαν να κρατάω και το γαϊτανάκι. Συνέχισα να γράφω εκείνη τη χαβαλετζίδικη αποκριάτικη ιστορία «Η Μάχη του Αλαλού-Αλαλούνα» και δύο άρθρα για τις ρίζες της Αποκριάς και την προέλευση του Αρλεκίνου τα οποία δημοσιεύτηκαν στο Will o Wisps. Είχαν ήδη προηγηθεί δυο άρθρα για τον Ρομπέν των Δασών, τους Κύκνους και τις Ιτιές στην μυθολογία και τους θρύλους ενώ ακολούθησαν η ιστορία των Nightwish σε δύο μέρη. Όσο για το αγαπημένο μας Will o Wisps συμπλήρωσε έναν χρόνο ζωής και του κάναμε γενέθλια με τούρτα και πάρτι μασκέ.

Ο Προμηθέας, η μουσικοθεατρική παράσταση των Aherusia, που πρωτοανεβάσαμε τον Μάιο του 2017, συνεχίστηκε στο Θέατρο της Ημέρας και μετά τις γιορτές. Ενσάρκωσα τον Τιτάνα Προμηθέα μέχρι και τον Μάρτιο του 2018. Τον Φεβρουάριο και συγκεκριμένα την Τσικνοπέμπτη, οι Aherusia έπαιξαν όλο το Prometheus στο Κύτταρο, ανοίγοντας τη συναυλία των Arkona. Ήμουν και εγώ πάνω στη σκηνή, μαζί με τη χορωδία της μπάντας, τραγουδώντας και απαγγέλοντας σε ένα αξέχαστο βράδυ. Μπορεί μεν να χάσαμε τη συναυλία των Iced Earth, οι οποίοι είχαν και φοβερό setlist, αλλά μας περίμεναν άλλες εκπλήξεις μέσα στους επόμενους μήνες.

Από τον Φεβρουάριο ξεκίνησα να γράφω μικρά διηγήματα τοποθετημένα στον Πειραιά. Πρόκειται για μικρές ιστορίες που μπλέκουν φαντασία, τρόμο, λαικές παραδόσεις, σάτυρα και τρολιές. Τούτες οι ιστορίες που δημοσιεύονταν στο facebook, για κάποιον ανεξήγητο λόγο έκαναν θραύση. Μέχρι και στο δρόμο με σταματούσαν για να πουν ότι τους αρέσουν «αυτά που ανεβάζω για τον Πειραιά» ενώ αντίστοιχα πολλά είναι και τα μηνύματα που λαμβάνω μέχρι σήμερα. Τούτη η «Πειραιώτικη Μυθολογία» πρέπει να γίνει κάτι, τουλάχιστον έτσι μου λένε οι περισσότεροι. Πάντως όλα αυτά τα χρωστάω στον Χρυσόστομο Τσαπραίλη και το βιβλίο του «Παγανιστικές Δοξασίες της Θεσσαλικής Επαρχίας» που μου έδωσαν την έμπνευση και το κίνητρο να κάνω κάτι αντίστοιχο για την πόλη μου, τον Πειραιά. Αναμφίβολα οι Παγανιστικές ήταν το καλύτερο βιβλίο που διάβασα μέσα στο 2018.

Τα καλύτερα ήρθαν τον Μάρτιο. Μέσα σε εκείνο το κλίμα έμπνευσης και δημιουργικότητας, με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Τσότσος από τη Θεσσαλονίκη να μου πει: «Χατζηλάντερ; Θες να γίνεις πειρατής;» Με τον Γιάννη τον Τσότσο δουλεύαμε μαζί στο θεματικό πάρκο Εργοστάσιο Σοκολάτας το 2015-16 και είχαμε να βρεθούμε από τότε. Είχε πιάσει δουλειά στο Great Escape της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στο Survivor και το Ritual. Με πήρε να μου πει ότι το Great Escape της Αθήνας άνοιγε νέο escape room με θέμα τους Πειρατές της Καραϊβικής και πως αναζητούσαν ηθοποιό για να ενσαρκώνει τον πειρατή που βοηθάει τους παίχτες στο δωμάτιο. Δέχτηκα και το αφεντικό με κάλεσε άμεσα. Πέρασα τα δοκιμαστικά και από τα μέσα του Μάρτη, βρέθηκα να έχω πενθήμερη εργασία με μισθό και ένσημα. Και τι εργασία! Δουλειά ονειρεμένη και έναν ρόλο που τον αγαπώ. Και έτσι βρέθηκα στο Release the Kraken και στον Ιπτάμενο Ολλανδό να γυρεύω την καρδιά του Κράκεν όπου παραμένω μέχρι σήμερα. Έπαιξα και στο trailer του δωματίου και έγινα ένα με το συγκεκριμένο escape room. Στην πορεία μου δόθηκε η ευκαιρία να αρθρογραφώ για τα escape rooms στο Great Escape τις ώρες που δεν έχω παιχνίδι. Το Release the Kraken ήταν ότι καλύτερο μου έφερε το 2018. Ahoy!

Στις 17 του Μάρτη κάναμε το καθιερωμένο μας ιρλανδέζικο πάρτι με τον Dr Bekk στο Corner Stories που μετονομάστηκε σε Local Pub. Το δίδυμο Χατζηλάντερ και Δρ. Μπεκ που παίζει irish μελωδίες, έπειτα από τρεις συνεχόμενες χρονιές, έχει συνδεθεί με την γιορτή του Αγίου Πατρικίου ή αλλιώς St. Patrick’s Day. Αλίμονο! Μην ξεχνάτε την εκπομπή μου Free and Green και την παράσταση The Irish Bastard.

Τον Απρίλιο κάναμε Πάσχα πάνω στο Λόφο του Προφήτη Ηλία, ένα ιδιαίτερα μαγικό σημείο για να κάνεις Ανάσταση στον Πειραιά. Εκπλήρωσα ένα όνειρο της μικρής που ήθελε να ταξιδέψουμε με καράβι, κι έτσι μια ωραία μέρα πήγαμε στην Αίγινα. Αργότερα, τον ίδιο μήνα, συνεργάστηκα με την Brands and Names όπου κάναμε κρουαζιέρα στην Ύδρα για λογαριασμό μιας φαρμακευτικής εταιρείας από τη Σαουδική Αραβία. Εκεί δούλεψα ως συνοδός, ξεναγός και συντονιστής παιχνιδιού με βάση την Αρχαία Ελλάδα. Τον Οκτώβριο ξαναπήγα στην Ύδρα για τον ίδιο λόγο, αυτή τη φορά με περισσότερους ρόλους (συντόνισα μέχρι κι έναν αγώνα δρόμου με γαϊδουράκια) για έναν εκδοτικό οίκο με έδρα την Πολωνία. Ο δρόμος με έφερε και πάλι στην Αίγινα.

Τον Απρίλιο έκανα τα γενέθλια μου στο Rainbow στο αφιέρωμα των Demons and Wizzards (παραγγελια-δώρο από τον φίλο μου Γιώργο Καραγιάννη, dj Geo Kar). Οι συνάδελφοι από το Great Escape μου έκαναν έκπληξη ένα γλυπτό του Drizzt από τα χέρια του ταλαντούχου Κώστα Κρασσόνη τον οποίο έτυχε να γνωρίσω νωρίτερα στο πάρτι του Will o Wisps. Μικρός που είναι ο κόσμος!

Τον Μάιο πήρα μέρος στην σειρά του BBC «Little Drummer Girl» βασισμένη στο βιβλίο του Le Carre. Τα γυρίσματα έλαβαν χώρα στον Ασπρόπυργο και στην Νίκαια. Εξαιρετική εμπειρία με τρελά γούστα. Δεν ρίχνεις κάθε μέρα με καλάσνικωφ, πόσο μάλλον όταν σου λένε να το βάλεις στο κατά ριπάς και να ρίχνεις σωρηδόν σφαίρες κρότου λάμψης. Πραγματικά αξέχαστες μέρες.

Τον ίδιο μήνα με κάλεσαν στα Τρίκαλα για να παρουσιάσω το βιβλίο μου «Το Ταξίδι του Βάρδου» στο 3ο Horns Festival. Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα σε ένα ταξίδι αστραπή όπου αντάμωσα με καλούς φίλους και με έναν παλιό μου καλοκαιρινό έρωτα, την καλή μου Σύλβια που κάποτε μου έκανε δώρο το Alive in Athens των Iced Earth και πια είναι μανούλα και έχει μια υπέροχη οικογένεια. Έτσι ο Βάρδος ταξίδεψε στην μαγική Θεσσαλία και τα βροχερά Τρίκαλα και γύρισε πίσω πάλι στην Αθήνα όπου τον περίμενε το φεστιβάλ του Will o Wisps.

O Παραμυθένιος Κήπος έλαβε χώρα στον Πύργο της Βασίλισσας στο Ίλιον, εκεί όπου εργαζόμουν τους φθινοπωρινούς μήνες ως Διόνυσος, στα εκπαιδευτικά προγράμματα της Κιβωτού αλλά και ως ξεναγός σε μετέπειτα εκδρομούλες, όπως εκείνες τις περιβαλλοντικές της Πάρνηθας. Εκεί διάβασα αποσπάσματα από το «Ταξίδι του Βάρδου» υπό τη συνοδεία της φωνής της καλής μου Κατερίνας που πραγματικά μάγεψε το κοινό, τραγουδώντας κομμάτια από Loreenna McKennit, Epica, Nightwish, Blind Guardian και Aherusia. Αντάμωσα με φίλους συγγραφείς, καλλιτέχνες και μουσικούς, παίχτες από το Release the Kraken και χόρεψα με την Μαριλένα κάτω από τη μουσική των Noriana και των Iernis.

Τον Ιούνιο πήρα μέρος σε άλλη μια ταινία, το Edem, γαλογερμανική παραγωγή που γυρίστηκε στο κέντρο της Αθήνας. Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη ήρθε από τους Κορύβαντες και τους Λέοντες που έκανα παλιότερα ξιφασκία. Με κάλεσαν να παίξω στο trailer του Assassin’s Creed Odyssey που διαδραματίζεται στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Έτσι, τρία χρόνια μετά τον Μαγικό Καθρέφτη του Χρήστου Δήμα, ξαναφόρεσα αρχαία αρματωσιά, αυτή τη φορά όχι ως Σπαρτιάτης αλλά ως Αθηναίος οπλίτης. Τα γυρίσματα έγιναν στη Μάνη και στην Καρδαμύλη μέσα σε λίγες μέρες και ήταν μια αληθινή ευλογία, παρά την επικινδυνότητα των γυρισμάτων στα βράχια πλάι στη θάλασσα και στους 40 βαθμούς του καλοκαιριού.

Λίγες μέρες αργότερα οι Κορύβαντες με κάλεσαν να ενσαρκώσω τον μυθικό Οδυσσέα σε μια εκδήλωση αφιερωμένη στους Λαούς της Θάλασσας και στο Καράβι σύμβολο της ελληνικής ιστορίας. Η πανοπλία ήταν πιστό αντίγραφο της μυκηναϊκής περιόδου ενώ στο δρώμενο με συνόδεψε η Κατερίνα στο ρόλο της Πηνελόπης.

Το καλοκαίρι ξεκίνησε με τους Locomondo και την εναρκτήρια συναυλία της περιοδείας τους στο Ίδρυμα Νιάρχος. Ήταν η πρώτη συναυλία με την μικρή, την οποία κατάφερα, παρά το τεράστιο πλήθος, να την πάω μέχρι τον Μάρκο και να φωτογραφηθεί μαζί του. Τους Locomondo θα τους ξαναβλέπαμε στην τελευταία τους live εμφάνιση στο Αιγάλεω, αυτή τη φορά στην πρώτη σειρά όπου μετά γνωρίσαμε όλη την μπάντα και πήραμε αυτόγραφα για την Ελεάννα.

Στην πρώτη γραμμή βρεθήκαμε και στο Rockwave Festival τον Ιούλιο και συγκεκριμένα στους Sabaton. Την ίδια μέρα ακούσαμε-είδαμε Accept, Saxon και Judas Priest αλλά οι αγαπημένοι μας Sabaton ήταν το κάτι άλλο, ειδικά όταν τους βλέπεις από το κάγκελο. Δυναμική συναυλία με τρομερό setlist και άγριο κοπάνημα. Ό,τι πρέπει για μια μπάντα που την ακούμε οικογενειακώς εδώ και χρόνια, πόσο μάλλον στο αυτοκίνητο. Η βραδιά έκλεισε με δύο πένες χαρισμένες από τους ίδιους τους Sabaton. Προφανώς είχαν καιρό να δουν τόσο πωρωμένους οπαδούς.

Την επόμενη μέρα έπαιξαν οι Iron Maiden αλλά δεν καταφέραμε να τους δούμε, παρόλο που τελευταία στιγμή παρουσιάστηκε ευκαιρία να πάμε στη συναυλία. Ήμασταν ήδη μακριά. Μπορεί μεν να χάσαμε μια ιστορική συναυλία, από την άλλη όμως γλυτώσαμε την ταλαιπωρία της Μαλακάσας.

Έπειτα άρχισαν οι παράξενες μέρες. Ο Ιούλιος ήταν γεμάτος βροχές και καταιγίδες. Πέθανε ο αγαπημένος μου Μάνος Ελευθερίου και μία μέρα αργότερα ξέσπασε η πυρκαγιά στο Μάτι που πήρε 100 ψυχές. Την επόμενη με δάγκωσε μια αράχνη που χώθηκε στο παπούτσι μου ενώ λόγω εθνικού πένθους ακυρώθηκε η παράσταση του Προμηθέα στην Καλαμάτα όπου μας είχε καλέσει να παίξουμε ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Νίκος Καλογερόπουλος. Η άδεια μου, την οποία πέρασα στον αγαπημένο μου Ελαιώνα Αχαίας μετατράπηκε σε βασανιστήριο χάρη στην παρουσία του μικρού μου ανιψιού που φρόντισε για ακόμα μια φορά να μου καταστρέψει τις διακοπές. Αν χάρηκα κάποια μέρα, αυτή ήταν ένα Σάββατο που επισκέπτηκα με τα κορίτσια εκείνον τον νεραιδότοπο με τα έλατα και τις βελανιδιές που ονομάζεται Ζαρούχλα όπου διανυκτερεύσαμε ένα βράδυ, αφού μόνο τόσο μας επέτρεπε ο μικρός διάβολος από το Κερατσίνι.

Το φθινόπωρο ήρθε πολύ γρήγορα και πέρασε σαν αστραπή με το Κράκεν να έχει πολύ δουλειά και με τις εκδρομές τις Κιβωτού στην Πάρνηθα και τον Υμηττό να ανοίγουν και πάλι. Το Σεπτέμβριο ανέβασα κάτι καλούς πυρετούς αλλά δεν σταμάτησα να παίζω στο πειρατικό. Ωστόσο είχα την τύχη να δω το «Ταξίδι του Βάρδου» στην έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο. Ήταν η πρώτη φορά που δικό μου βιβλίο βρέθηκε στη συγκεκριμένη έκθεση και σύμφωνα με τον εκδοτικό πήγε πολύ καλά.  Τον Νοέμβριο κατάφερα να δω μια ακόμα αγαπημένη μπάντα, τους Rumjacks όπου βρέθηκα και πάλι στο κάγκελο, ακούγοντας τα λατρεμένα An Irish Pub Song και Wild Mountain Rhyme.

Τέλος, τον Δεκέμβριο κυκλοφόρησε το νέο μου βιβλίο «Το Γελαστό Πνεύμα των Γιορτών – Πώς ο Διόνυσος έγινε ο Άγιος Βασίλης» από τις εκδόσεις Μωραίτη. Η ιστορία αυτή είχε δημοσιευτεί το 2017 στο Will o Wisps σε δυο μέρη και πια υπάρχει σε βιβλίο με εικόνες. Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου έγινε στον πολυχώρο Fenarte στον Πειραιά και η δεύτερη στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά όπου υπήρξα κάποτε μαθητής.

Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το 2018, ένα έτος σταθμός. Μια χρονιά γεμάτη εκπλήξεις και εμπειρίες που θα την θυμάμαι για πάντα.

‘Αγιος Βασίλης έρχεται

Καλή Πρωτοχρονιά και ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος! Είθε να είμαστε κάθε μέρα χαρούμενοι σαν το Γελαστό Πνεύμα των Γιορτών.

[image error]

Ένα αντίο στον Μάνο Ελευθερίου

Πάνε μήνες τώρα που έφυγε από κοντά μας. Έσβησε στις 22 Ιουλίου, μια μέρα πριν ξεσπάσει η κόλαση στο Μάτι. Καθυστέρησα πολύ να αναρτήσω στη σελίδα μου το παρακάτω κείμενο που το έγραψα στο facebook. Κάτι η πυρκαγιά κάτι η κακή μου διάθεση εκείνο το καλοκαίρι, ο αποχαιρετισμός στον αγαπημένο μου Μάνο Ελευθερίου, έμεινε πίσω. Αλλά καθώς φεύγει αυτή η χρονιά, το 2018, νιώθω την υποχρέωση να τον αποχαιρετίσω ξανά με τα παρακάτω λόγια που έγραψα τότε:

[image error]

«Χθες έφυγε από κοντά μας ο Μάνος Ελευθερίου σε ηλικία 80 ετών. Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ αυτή την ιστορία που μας ένωσε.

Δεν θα μιλήσω για το πόσο σπουδαίος καλλιτέχνης ήταν αλλά για το πόσο σπουδαίος άνθρωπος υπήρξε. Και ούτε θα πω για το πόσο μεγάλο ήταν το ταλέντο και το έργο που άφησε σε εμάς αλλά για το πόσο μεγάλη ήταν η ψυχή του. Και είμαι σίγουρος πως, τώρα που έφυγε, θα την παραδώσει σε καλά χέρια.

Είχα την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσω το 2010, ένα μεσημέρι στη δουλειά. Τότε εργαζόμουν στο Metropolis, στο κατάστημα της Πανεπιστημίου, στον τρίτο όροφο όπου λειτουργούσε το τμήμα των βιβλίων. Είχα μόλις ανέβει πάνω και τον βρήκα να χαζεύει τα βιβλία όπως συνήθιζε να κάνει. Μας επισκεφτόταν συχνά, πάντα με την τραγιάσκα, τα γαλάκια και την ομπρελίτσα του και εκείνο το μελαγχολικό μα συνάμα ευγενικό και ονειροπόλο ύφος.

Δεν ρωτούσε για τις πωλήσεις των έργων του, ούτε για τα βιβλία ούτε για τα cd ούτε και έψαχνε για θαυμαστές. Περπατούσε αργά, αθόρυβα και ντροπαλά. Καμιά φορά έπιανε την κουβέντα με τον κυρ-Χρήστο που ήταν φίλος του από τον καιρό που ο δεύτερος εργαζόταν στον Κέδρο και πια δούλευε στο Metropolis για να συμπληρώσει ένσημα και να βγει στη σύνταξη. Μιλούσε αργά και ποτέ επιδεικτικά.

Ήξερα ποιος ήταν. Δεν υπήρξα ποτέ θαυμαστής του, ίσα-ίσα που παλιότερα έβλεπα την φωτογραφία του και ένιωθα όλη αυτή τη δηθενιά της ελληνικής πνευματικής κουλτούρας των τελευταίων 40 χρόνων. Ήταν μια μορφή που εμφανιζόταν συνεχώς μπροστά μου επιδεικνίοντας όλα όσα δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει ένας συγγραφέας της γενιάς μου: αναγνώριση, καταξίωση, μεγάλους εκδοτικούς, βραβεύσεις από την Ακαδημία Αθηνών και άλλα.

Μέχρι που διάβασα το βιβλίο του “Άνθρωπος στο Πηγάδι”. Εκεί ήταν που τον αγάπησα. Εκεί ήταν που άρχισα να αναθεωρώ τα προηγούμενα.

Εκείνη τη μέρα -πώς μου ήρθε και εμένα- πήγα και του μίλησα. Είχε ήδη περάσει ένας χρόνος σχεδόν από τότε διάβασα το βιβλίο του, μα βλέποντας τον εκεί κοντά, ένιωσα την ανάγκη να του το πω. Για μέρες βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο μα ένιωθα ντροπή να πάω να του μιλήσω. Στην τελική ποιος ήμουν; Ένας 27χρονος υπάλληλος που δούλευε 8χτωρο περιμένοντας το τέλος της βάρδιας του για να συνεχίσει το φιλόδοξο μυθιστόρημα του που θα αποτύχαινε κι αυτό να βει εκδοτικό όπως και με τα προηγούμενα δύο. Ένας κανένας.

Δεν ξέρω τι με ώθησε εκείνη τη μέρα να του μιλήσω αλλά το έκανα.

-Γεια σας κύριε Ελευθερίου, του είπα.

-Γεια σας και εσάς αγαπητέ, μου απάντησε.

-Ήθελα να σας πω ότι μου άρεσε πολύ το τελευταίο σας βιβλίο, του είπα. Υπήρχε κάτι από τον Ντίκενς μέσα του και μια αληθινή κατάθεση ψυχής. Σας ευχαριστώ που το μοιραστήκατε μαζί μας.

-Να είστε καλά, μου είπε και αμέσως με ρώτησε. Γράφετε;

Αφοπλίστηκα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Ολόκληρος Μάνος Ελευθερίου και αντί να μου ζητήσει να του πω περισσότερα για το έργο του, ρωτούσε εμένα αν γράφω.

-Ε… κάτι λίγα, του είπα μασώντας τα λόγια μου.

-Θέλω να δω τα γραπτά σας.

-Δεν είναι έτοιμα ακόμα, του είπα.

-Δεν πειράζει. Να μου τα φέρετε.

Δεν μιλήσαμε πολύ εκείνη τη μέρα. Σχόλασα και σκεφτόμουν αυτή μας τη συζήτηση. Τι να του πήγαινα να διαβάσει του ανθρώπου; Τη Νοέλα, τον Ονειροβάτη ή τους Αθέατους Αστέρες; Γύρισα σπίτι και το είπα καταχαρούμενος στην Κατερίνα. Μου είπε να του πάω την Νοέλα αλλά κολλούσα να το κάνω. Δεν θα του άρεσε, δεν θα έβρισκε τίποτα ενδιαφέρον σε μια ιστορία φαντασίας που φιλοδοξούσε να γίνει το επόμενο Χάρι Πότερ. Στην τελική μπορεί απλώς να το είχε πει έτσι, ποιος ξέρει γιατι.

Την επόμενη μέρα στο μαγαζί είχαμε πολύ δουλειά. Επιστροφές, αλλάγές και κουβάλημα. Κάποια στιγμή άκουσα μια γνώριμη φωνή από πίσω μου και γυρνώντας βλέπω ξανά τον Μάνο Ελευθερίου.

-Τι κάνετε; με ρώτησε.

-Μια χαρά κύριε Μάνο. Εσείς;

-Τα συνηθισμένα, μου είπε και μου έδωσε έναν φάκελο. Αυτό είναι εσάς.

Έκπληκτος πήρα το φάκελο. Τον άνοιξα και τι να δω; Δύο βιβλία του και ένα διπλό cd με τραγούδια του.

-Έχω μερικά αποθέματα και τα χαρίζω σε φίλους, μου είπε. Κρατήστε τα, διαβάστε τα και ακούστε τα. Και θα περιμένω να δω τα γραπτά σας.

Πόσο ευτυχισμένος ένιωσα εκείνη τη μέρα; Ένας ζωντανός θρύλος ήρθε να με βρει και να μου χαρίσει τα έργα του. Έτσι, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς κάτι για εκείνον. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ζητούσε να διαβάσει τις σκέψεις και τις ιδέες μου.

Και συνέχισε να το κάνει για καιρό. Συνέχισε να κάνει την βόλτα του στο βιβλιοπωλείο με την τραγιάσκα, τα γυαλάκια και τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, υπενθυμίζοντας μου ότι περίμενε να διαβάσει κάτι δικό μου. Σταδιακά έκοψε τον πληθυντικό και άρχισε να με αποκαλεί “δάσκαλο”.

-Τι κάνεις δάσκαλε; μέχρι σήμερα ακούω τη μελαγχολική φωνή του. Κάθε φορά ερχόταν για να κουβεντιάσουμε στα κενά μου. Περίμενε υπομονετικά πότε θα αφήσω τις στοίβες με τα βιβλία για να ανταλλάξουμε λίγα λόγια. Ο Μάνος Ελευθερίου και εγώ, ένας χαβαλές και τίποτα άλλο.

Δεν του πήγα ποτε κάτι δικό μου. Έβρισκα κάθε φορά άλλες δικαιολογίες. Η αλήθεια ήταν αυτή. Ντρεπόμουν και ένιωθα ποταπός μπροστά του. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι εκείνος θα μπορούσε να με βοηθήσει και να με βάλει στο Μεταίχμιο ή στους άλλους μεγάλους εκδοτικούς. Δεν το πίστεψα, δεν το επιδίωξα, σιχαινόμουν και μόνο την ιδέα. Του έδωσα μόνο τα έργα του πατέρα μου που είναι ότι πολυτιμότερο έχω και τα χαρίζω μόνο σε φίλους. Εκείνος ήταν ο συγγραφέας. Εκείνος ήταν ο ποιητής.

Το Metropolis έκλεισε μια για πάντα λίγο μετά τον ερχομό του 2012. Δεν τον ξαναείδα από τότε. Ο Μάνος Ελευθερίου έχασε το στέκι του κι εγώ τη συντροφιά του. Στο μυαλό μου θα είναι πάντα εκείνος ο γλυκός γεράκος, αγέλαστος και ανέκφραστος που θα περπατά σκυφτός ανάμεσα στα βιβλία και τους ανθρώπους κουβαλώντας το βάρος του καλλιτέχνη σε έναν κόσμο που τον είχε ήδη ξεπεράσει. Δεν γύρευε δόξα, δεν γύρευε χρήματα, γύρευε απλώς έναν άνθρωπο να κουβεντιάζει. Δεν κοιτούσε τους νέους απειλητικά, ήθελε να μάθει από αυτούς γιατί ήταν και ο ίδιος σαν και αυτούς. Είχε τόσα πολλά ακόμα να πει και δώσει μα ήταν ήδη πολύ απογοητευμένος από τους “μεγάλους” χώρους.

Αυτός ηταν ο Μάνος Ελευθερίου. Σπουδαίος, σεμνός και ταπεινός.

Και να είσαι σίγουρος αγαπητέ μου πως κάποτε θα ξανασυναντηθούμε σε ένα χώρο γεμάτο με βιβλία που θα έχει κάτι από τα παλιά της καλής σου νοσταλγίας. Και τότε θα έρθω εγώ με το φάκελο στο χέρι για να σου χαρίσω ότι μου χάρισες και να ζητήσω τα γραπτά σου.

Καλό σου ταξίδι

ο “δάσκαλος” »

23 Ιουλίου 2018

Πώς ο Διόνυσος έγινε ο Άγιος Βασίλης

[image error]

Πριν ξεκινήσω την αφήγησή μου, θα ήθελα να σας πω ότι κι εγώ σαν ήμουν παιδί γνώρισα τον Άη Βασίλη όπως συνηθίζουμε να τον βλέπουμε εδώ και πολλά χρόνια: έναν χαρούμενο γεράκο, κεφάτο και στρουμπουλό, ντυμένο στα κόκκινα. Μεγαλώνοντας, άρχισα να ακούω από δω κι από κει ότι ο αληθινός Άγιος Βασίλης δεν είχε καμία σχέση με αυτό τον τύπο, που στα αγγλικά τον λέγαμε Σάντα Κλάους. Κάποιοι είπαν, κι ακόμα λένε, ότι ο αληθινός Άγιος ήταν ένας αδύνατος ηλικιωμένος άντρας, αυστηρός, με σκούρα γένια και καταγωγή από την Καισάρεια της Καππαδοκίας. Μάλιστα, ο παππούς μου, όντας Καππαδόκης, με πείραζε λέγοντάς μου ότι τον είχε συναντήσει όταν ήταν παιδί, πριν έρθει στην Ελλάδα ως πρόσφυγας.

Πολύ αργότερα, κι ενώ το Διαδίκτυο μας έκανε όλους πιο σοφούς με την ανεξάντλητη γνώση που προσφέρει, διάβασα ότι ο Σάντα Κλάους δεν είναι ο Άγιος Βασίλης αλλά ο Άγιος Νικόλαος. Στην αρχή, μου ήταν λίγο δύσκολο να το πιστέψω. Έτσι άρχισα να ερευνώ σε βάθος την ιστορία του. Πράγματι, έπειτα από μεγάλη έρευνα, ανακάλυψα πως ο υποτιθέμενος Άγιος Βασίλης ήταν ο Σίντεκλας των Ολλανδών και ο Σεντ Νίκολας των Αμερικανών. Μα πριν ήταν ο Πατέρας των Χριστουγέννων των Άγγλων και των Γάλλων. Και πιο πριν ακόμα ήταν κάποιος άλλος που άλλαζε ονόματα και συνήθειες από τόπο σε τόπο.

Η μαγική μορφή που μοίραζε τα δώρα στο χειμερινό ηλιοστάσιο, φτάνει ακόμα πιο πίσω, βαθιά μέσα στον χρόνο, πολύ πριν από τη γέννηση του Χριστού. Και κάπου εκεί συναντάει μια δική μας αρχαία γιορτή, που είχε ως κύριο γνώρισμα τη χαρά, το τραγούδι και το ξεφάντωμα μες στη μέση του καταχείμωνου. Εκεί που –προς μεγάλη μας έκπληξη– οι αρχαίοι Αθηναίοι γιόρταζαν τη γέννηση του θεού Διονύσου. Του θεού του κρασιού, του κεφιού και της χαράς. Του εορταστικού Βάκχου, τον οποίο αναβίωσε ο Κάρολος Ντίκενς στην ιστορία του Ο Ύμνος των Χριστουγέννων, χρησιμοποιώντας το πορτρέτο του για να δημιουργήσει το πνεύμα των σημερινών Χριστουγέννων. Ένα πνεύμα χαρούμενο, που σκορπά την ευλογία και την αφθονία στις καρδιές των ανθρώπων γελώντας τρανταχτά από καλοσύνη και ευγένεια, όπως ο πάντοτε ειρηνικός Διόνυσος, ο θεός για τον οποίο λένε πως κάποτε κατέκτησε την Ανατολή χωρίς στρατό και όπλα. Και αν δεν είναι αυτός ο αληθινός Άη Βασίλης που έρχεται κάθε Χριστούγεννα για να μας κάνει χαρούμενους, τότε πραγματικά δεν έχω ιδέα ποιος είναι. Άλλωστε, ο Διόνυσος ξέρει να μεταμφιέζεται καλύτερα από όλους!

Φτάνοντας, λοιπόν, τόσο πίσω, στους αρχαίους χρόνους, άρχισα να συλλέγω όλες τις πληροφορίες σχετικά με τη διαμόρφωση της μορφής του Άη Βασίλη, ώστε να μπορέσω να επιστρέψω στο σήμερα.

Και ναι, υπήρξαν πολλές αλλαγές από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: λαογραφικές, θρησκευτικές, συγγραφικές, καλλιτεχνικές και φυσικά εμπορικές, συλλέγοντας στοιχεία από διάφορες χώρες και έθιμα. Στην ουσία είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι στον χρόνο και στη Δύση, που σίγουρα χρειάζονται πολλές σελίδες για να καταγραφεί.

Αλλά πώς μπορείς να μιλήσεις στα παιδιά, μικρά και μεγάλα, για όλες τις ρίζες και την εξέλιξη του Άη Βασίλη ανά τους αιώνες χωρίς να τα κάνεις να βαρεθούν; Φυσικά με μια ιστορία. Ένα παραμύθι. Γιατί πίσω από κάθε παραμύθι κρύβεται και μια σπουδαία αλήθεια.

Τούτο το παραμύθι, λοιπόν, το έγραψα τον Δεκέμβριο του 2016. Έναν χρόνο αργότερα δημοσιεύτηκε στο Will o Wisps σε δύο μέρη με τίτλο «Πώς ο θεός Διόνυσος έγινε ο Άγιος Βασίλης». Την επιλογή των εικόνων την έκανε η φίλη μου και χρόνια συνεργάτης Μαριλένα Μέξη. Μερικούς μήνες αργότερα ο εκδότης μου, Χρήστος Μωραίτης, πίστεψε στο βιβλίο και δέχτηκε να προχωρήσουμε στην έκδοση του. Από εικονογράφηση προτιμήσαμε να συμπεριλάβουμε παλιές εικόνες στις οποίες απεικονίζονται όλα τα στάδια της μεταμόρφωσης του Σάντα Κλάους.

Και έτσι προέκυψε αυτό το όμορφο βιβλιαράκι.

Ιδού λοιπόν το Γελαστό Πνεύμα των Γιορτών. Μια ιστορία για τα παιδιά, μεγάλα και μικρά, που πιστεύουν στον Άη Βασίλη.

Εύχομαι οι αναγνώστες να εκτιμήσουν τη συγκεκριμένη ιστορία και κάθε φορά που βλέπουν τον Άη Βασίλη να θυμούνται με χαμόγελο την αληθινή καταγωγή του.

Γιώργος Χατζηκυριάκος

Από τον πρόλογο του βιβλίου.

Το βιβλίο Το Γελαστό Πνεύμα των Γιορτών κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μωραίτη.

[image error]

Dream child – Χριστούγεννα στον Ιπτάμενο Ολλανδό

Το δώρο μου για φέτος ήταν μια αγκαλιά.

Το δεύτερο παιχνίδι του χθεσινού Κράκεν το έκλεισε μια οικογένεια από την Νέα Μάκρη. Η οικογένεια της 12χρονης Μαρίας. Ο μπαμπάς της ήθελε να της κάνει έκπληξη για τα Χριστούγεννα ένα παιχνίδι σε escape room και διάλεξε το Release the Kraken. Έτσι ήρθε να παίξει η Μαρία μαζί με τα αδέλφια της και τους γονείς τους.

Στην αρχή φοβήθηκε. Κάτι το άγνωστο δωμάτιο, κάτι το τρίξιμο του Ιπτάμενου Ολλανδού, κάτι το «ξέρετε πως στο δωμάτιο δεν θα είστε μόνοι γιατί υπάρχει ηθοποιός», την τρόμαζε. Μα σύντομα κατάλαβε πως δεν είχε να φοβάται κάτι από τον πειρατή, αντιθέτως τον βρήκε αρκετά αστείο.

«Έχεις πλάκα εσύ!» μου είπε. Έτυχε να είμαστε και δεμένοι δίπλα-δίπλα, οπότε μου έπιανε συνεχώς την κουβέντα.

Η Μαρία παρόλο που ήταν 12 χρονών δεν έμοιαζε με άλλες συνομήλικες της. Ήταν παιδί. Αγοροκόριτσο ίσως. Δεν ήθελε να είναι έφηβη, δεν ήθελε να παριστάνει την γυναικα πριν την ώρα της. Ήταν εκεί για την περιπέτεια και τον χαβαλέ. Μου θύμισε πολύ την Φωτεινή από το βιβλίο μου, το Τραγούδι του Χρόνου. Ζωηρή, γελαστή, φιλική, ευσυγκίνητη, πεισματάρα, χαβαλετζού.

Δεν έβλεπε την ώρα να με σώσει. Να με βγάλει από το κελί μου. Κάποια στιγμή το κατάφερε μα ήταν αργά. Γιατί κάπου εκεί τελειώνει το παιχνίδι. Παίζουμε την τελευταία σκηνή και μετά τέλος.

Μα η Μαρία δεν ήθελε να φύγει. Τουλάχιστον όχι χωρίς εμένα.

«Τι; Δεν θα έρθεις μαζί μας;»

«Δεν μπορώ να φύγω από το πλοίο»

«Μα αφού είσαι ελεύθερος! Τέλειωσε το παιχνίδι. Δεν θα έρθεις με εμάς;»

«Είμαι καταδικασμένος να μείνω στον Ολλανδό για πάντα», της είπα παραμένοντας πιστός στο ρόλο μου.

Μετά ρώταγε τους γονείς της αν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι για να φύγω μαζι τους. Της εξήγησαν ότι εκεί ήταν η δουλειά μου και πως είχα και άλλα παιχνίδια να παίξω εκείνο το βράδυ.

«Θα ξαναέρθω» μου είπε η Μαρία κατσουφιασμένη. «Θα έρθω να ξαναπαίξω το Κράκεν»

«Αγάπη μου θα παίξουμε κάτι άλλο» της είπε ο πατέρας της.

«Μα εγώ θέλω το Κράκεν και να είμαι μαζί με τον πειρατή»

Όπως και να ‘χει φωτογραφηθήκαμε όπως γίνεται με κάθε ομάδα και μετά η οικογένεια έφυγε.

Αλλά πριν φύγει, η Μαρία γύρισε πίσω και με αγκάλιασε.

«Θα ξανάρθω», μου είπε. «Να με περιμένεις»

Και έφυγε με τους γονείς και τα αδέλφια της ενώ έγω έμεινα εκεί να ετοιμάζω το δωμάτιο για την επόμενη ομάδα, παρέα ή οικογένεια ή όποιον άλλον θα ερχόταν να παίξει την Παραμονή των Χριστουγέννων.

Διάολε, ένιωσα πολύ όμορφα. Τόσα χρόνια που γράφω παιδικές ιστορίες, τόσα χρόνια που ενσαρκώνω κάτι τέτοιους παιδικούς ρόλους, δεν το έκανα ούτε για να γίνω ηθοποιός ούτε και συγγραφέας. Ήθελα να γινω ένας παιδικός ήρωας. Κάτι που να έχει να θυμάται κάποιος μεγαλώνοντας.

Κάτι στην μνήμη. Κάτι για χάρη της περιπέτειας, της φιλίας, της συντροφικότητας, της συγκίνησης, της φαντασίας.

Κάτι από τα Χριστούγεννα που είχαμε και εμείς μικροί, ή που έστω τα φανταστήκαμε.

Γιατί μόνο όταν λαμβάνεις την αγάπη των παιδιών παραμένεις και εσύ παιδί. Είναι κάτι εσωτερικό. Ίσως και ενεργειακό.

Μπορεί και να μην είναι τίποτα από αυτά. Ίσως απλώς να προσπαθώ να καλύπτω το κενό του χρόνου που χάνω από το δικο μου παιδί σαν κάθε γονιός που λείπει.

Δεν ξέρω τι είναι. Απλώς το νιώθω.

Καλά Χριστούγεννα Μαρία. Ο Ιπτάμενος Ολλανδός δεν πιάνει ποτέ λιμάνι παρά μόνο στην Δευτέρα Παρουσία. Έτσι λέει ο θρύλος.

ΥΓ: ο τίτλος Dream Child είναι από το ομότιτλο τραγούδι των Trans Siberian Orchestra και το αγαπημένο μου album Christmas Attic.

ΥΓ1: το Release the Kraken είναι το escape room στο οποίο εργάζομαι από τον Μάρτιο του 2018 ενσαρκώνοντας το ρόλο του πειρατή.