Γιώργος Χατζηκυριάκος's Blog, page 9

Since we’ve reached the point of no return

Θα είμαι ειλικρινής. Δεν μου αρέσει το Wattpad. Εξαρχής το βρήκα ως κάτι το χαοτικό. Όχι επειδή εκεί μπορεί όποιος θέλει να δημοσιεύει ιστορίες ή ότι του κατέβει από το κεφάλι στο πληκτρολόγιο, μα επειδή μπορεί να το κάνει χωρίς καμία επιμέλεια και φίλτρο. Στο Wattpad θα βρεις εκατοντάδες ανορθόγραφα κείμενα με emoticons, αφιερώσεις και χάλια μαύρα.

Αλλά δεν παύει να είναι ένα μέρος όπου ο καθένας μπορεί να μοιραστεί μια ιστορία. Μικρή, μεγάλη, ατέλειωτη, ολοκληρωμένη, ανολοκλήρωτη.

Έτσι κι εγώ άνοιξα προφίλ στο Wattpad για να μοιραστώ κάποιες χριστουγεννιάτικες ιστορίες μου δεν κατάφεραν να βρουν τον δρόμο τους στα ράφια, τη χρονιά που μας πέρασε. Καλύτερα έτσι παρά να κρύβονται στα άδυτα του υπολογιστή μου. Άλλωστε πέρυσι, όταν ο «Γερο-Δεκέμβρης» δημοσιεύτηκε στη σελίδα του Daily Owl, ταξίδεψε σε blogs, σχολεία και παιδικούς σταθμούς.

Daily Owl… Fantasticon… Όστρια…

Όπως καταλαβαίνετε, πλέον είμαι ένας άστεγος συγγραφέας. Παρόλο που πέρυσι η «Χώρα των Χαμένων Ευχών» επανεκδόθηκε από την Όστρια μετά το κλείσιμο των Βορειοδυτικών Εκδόσεων, το βιβλίο δεν βρέθηκε πουθενά. Αλλά για αυτήν την ατυχές πορεία θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή. Προς το παρών θα μοιραστώ μαζί τα λόγια της φίλης μου Μαριλένας Μέξη πάνω στο βιβλίο μου, τους εκδοτικούς και την γενική κατάσταση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι νέοι συγγραφείς του Φανταστικού:

Γράφει λοιπόν η Μαριλένα στις 28.11.2016:

«Κάνοντας μια βόλτα τις τελευταίες μέρες σε μεγάλα βιβλιοπωλεία ένιωσα για ακόμη μια φορά απογοήτευση όταν αντίκρισα άπειρα Χριστουγεννιάτικα παραμύθια – μυθιστορήματα στις βιτρίνες και στα κεντρικά ράφια που τα περισσότερα από αυτά δεν άνηκαν σε Έλληνες συγγραφείς. Νομίζω είδα μερικά Ελλήνων συγγραφέων μετρημένα στα δάχτυλα, αλλά οι συγκεκριμένοι είναι μεγάλα ονόματα. Εν τέλη αγόρασα κάποια από αυτά, και ξένων και Ελλήνων συγγραφέων, γιατί γενικά σε κάποια μου άρεσε η εικονογράφηση και επειδή διαβάζω συνέχεια παραμύθια στον γιο μου. Όμως με το χέρι στην καρδιά το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο βιβλίο που έχω διαβάσει είναι ‘Το τραγούδι του Χρόνου’ του Γιώργου Χατζηκυριάκου. 6-7 Χρόνια πριν ο Γιώργος είχε επικοινωνήσει μαζί μου και είχε εκφράσει την επιθυμία να δημιουργήσω για αυτόν το εξώφυλλό του βιβλίου του, τότε το διάβασα και το λάτρεψα, από τα λίγα βιβλία που μου άρεσαν πραγματικά και δούλεψα για το εξώφυλλο, συνεργαστήκαμε άψογα με τον Γιώργο, όμως ο τότε εκδότης του το απέρριψε. Πέρυσι το βιβλίο επανεκδόθηκε και εκεί με κλειστά τα μάτια ο Γιώργος ήθελε να χρησιμοποιήσει εκείνο το παλιό εξώφυλλο που είχε απορριφθεί. Όμως κι εκεί τα πράγματα πήγαν στραβά, μια κακή συνεννόηση όπου το δημιουργικό τμήμα του εκδοτικού χωρίς την άδεια μου παραποίησε την εικονογράφηση μου έφερε μεγάλη παρεξήγηση, θυμό και στεναχώρια και σε μένα και στον Γιώργο. Όμως πέρασε αρκετός καιρός και ο ΄χρόνος’ γιατρεύει τα πάντα.Τότε είχα παρεξηγήσει και θυμώσει με όλο το σύμπαν, όμως στην συνέχεια είδα πως έγινα άδικα κακιά, πως ο Γιώργος ήταν ένας άνθρωπος που απλά προσπαθούσε να ακολουθήσει το όνειρό του, ήθελε να δει το βιβλίο του στα ράφια των βιβλιοπωλείων, πόσο πολύ ήθελα κι εγώ κάποτε να το νιώσω αυτό, και τον καταλαβαίνω τόσο βαθιά. Η ουσία για μένα είναι μια…πέρα από τα εξώφυλλα και όλα αυτά, πως το βιβλίο αυτό το τόσο καταπληκτικό δεν έχει βρει ‘ακόμα’ τον εκδότη που του αξίζει! ‘Ένας τόσο καλός συγγραφέας σαν τον Γιώργο έχει απορριφθεί τόσο μα τόσο άδικα από Έλληνες εκδότες, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί να μην εκδώσουν το βιβλίο του και να επιμένουν να εκδίδουν τους ίδιους και τους ίδιους. Είναι κρίμα στην Ελλάδα του 2016 για τα αληθινά ταλέντα να αποφασίζουν οπισθοδρομικά μυαλά.»

Που καταλήγουμε λοιπόν; Στο παράπονο; Στην μιζέρια; Στο τέλος;

Όχι βέβαια.

Αυτό που πρέπει να δεχτούμε είναι ότι ζούμε σε δύσκολους καιρούς για δημιουργικούς και καλλιεργημένους ανθρώπους. Αυτό που δεν πρέπει να δεχτούμε είναι να μας παρασείρει το ποτάμι του Χρόνου.

Έχουμε όμορφα πράγματα να μοιραστούμε με τον κόσμο. Και ο κόσμος θέλει επίσης να τα μοιραστεί μαζί μας, να είστε σίγουροι. Κάποτε κάτι θα γίνει και για μας. Μέχρι τότε ας το κάνουμε εμείς όπως μπορούμε.

Κανένας εκδότης, μικρός ή μεγάλος, ελληνικός ή ξένος, δεν θα καταφέρει να καθιερώσει κάποιο από τα βιβλία μας, όσο κι αν το προσπαθήσει. Αλλά από το να χαθούμε για πάντα, ας γίνουμε όμορφες αναμνήσεις έστω για λίγο στη μνήμη της ανθρωπότητας.

Ίσως κάποτε να μιλούν νοσταλγικά για εμάς και την εποχή μας.

Στο κάτω-κάτω, όπως έγραψε κάποτε ο Ράσελ Χόμπαν:

«Γράφουμε ιστορίες γιατί είμαστε κι εμείς ιστορίες»

 

 

Η Αναζήτηση του Γερο-Δεκέμβρη

Η Αναζήτηση του Γερο-Δεκέμβρη (ή πως ο Δεκέμβριος κέρδισε τα Χριστούγεννα)

Σας αρέσει ο χειμώνας; Εμένα πολύ. Πρέπει να έχω γράψει γύρω στις 10 μέχρι στιγμής ιστορίες αφιερωμένες στα Χριστούγεννα. Ευελπιστώ κάποτε να τις κάνω 110.

Βέβαια όλα αυτά τα γνωρίζετε ήδη.

Τούτη εδώ η ιστορία είναι αφιερωμένη στον δωδέκατο μήνα του χρόνου. Τον αγαπημένο μας μήνα, τον Δεκέμβριο.

Ένα παραμύθι για το πως ο Δεκέμβριος μετά από ένα μεγάλο και μοναχικό ταξίδι κέρδισε τα Χριστούγεννα και έγινε ο αγαπημένος μήνας των ανθρώπων

Η ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 2007 στο τρίτο τεύχος του περιοδικού «2012». Τα Χριστούγεννα του 2ο13 παρουσιάστηκε στην εκδήλωση «Ο Γέρος και το Δέντρο» στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Ars Nocturna. Το 2015 επαναδημοσιεύτηκε ηλεκτρονικά στη διαδικτυακή σελίδα του Daily Owl. Προτάθηκε από εκπαιδευτικούς και παιδαγωγούς και αναγνώστηκε σε Δημοτικά Σχολεία και Παιδικούς Σταθμούς.

Μπορείτε να το διαβάσετε ελεύθερα στο Wattpad και στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://www.wattpad.com/340626744-%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1…

Η Πασαχού πρώτη στο διαγωνισμό του Νightread «Κόρες της Νύχτας»

Πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του λογοτεχνικού διαγωνισμού «Κόρες της Νύχτας» που διοργάνωσε το Diavasame.gr μαζί με τις εκδόσεις Nightread. Με απρόσμενη χαρά πληροφορήθηκα ότι η η συμμετοχή μου με τον τίτλο «Η Πασαχού»έφτασε στην πρώτη θέση.

Η ψηφοφορία έγινε από την κριτική επιτροπή την οποία αποτελούσαν οι συγγραφείς Κωνσταντίνος Κέλλης και Ειρήνη Μαντά καθώς και οι Άγγελα Γαβρίλη και Μαρία Γιακαννίκη. Πληροφορήθηκα ότι η Πασαχού ψηφίστηκε πρώτη και από τους τέσσερις κριτές.

Βασικός κανόνας του διαγωνισμού ήταν η ανωνυμία των συγγραφέων. Όλα τα κείμενα στάλθηκαν δίχως όνομα και οι νικητές ενημερώθηκαν μετά από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στη σελίδα του Nightread και του Diavasame.gr αντίστοιχα.

Οι συμμετοχές ανήλθαν στις ογδόντα τέσσερις και οι είκοσι καλύτερες θα συμπεριληφθούν σε μια ανθολογία ή οποία θα φέρει ως τίτλο το θέμα του διαγωνισμού «Οι Κόρες της Νύχτας». Όσο για τους τρείς πρώτους νικητές, υπάρχουν σχετικά έπαθλα – συμβόλαια με τον εκδοτικό.

Κι έτσι η Πασαχού έγινε μια από τις κόρες της Νύχτας. Η πρώτη.

Αλλά ποια είναι η Πασαχού; Αυτό θα το πούμε κάποια άλλη φορά.

Πολλά συγχαρητήρια στους συμμετέχοντες που διακρίθηκαν και ιδιαίτερα στον καλό μου φίλο Μιχάλη Γεωργοστάθη που κέρδισε την δεύτερη θέση.

Έχουμε πολλές σκοτεινές ιστορίες να αφηγηθούμε.

Τα δώρα του Καλοκαιριού και του Φθινοπώρου

Πάει καιρός -το ξέρω – που έχω να γράψω εδώ. Μεσολάβησε καλοκαίρι και ίσως να πιστεύετε πως ήμουν χαμένος σε κάποια άλλη χώρα, αραχτός στις παραλίες της Άνυα και τα λιμάνια της Λουνάσα, γράφοντας τις επόμενες ιστορίες μου.

Αλλά όχι. Ήμουν εδώ, στην Αθήνα, με πολύ περιορισμένο χρόνο. Κι αυτό διότι από τις αρχές του Αυγούστου έπιασα δουλειά στην αλυσίδα βιβλιοπωλείων Nakas. Και ναι, τέσσερα χρόνια μετά το αιφνίδιο κλείσιμο των Metropolis, εργάζομαι και πάλι ως βιβλιουπάλληλος.

Και όχι μόνο. Συνεχίζω να εργάζομαι τα πρωινά ως ξεναγός στην Πάρνηθα όπου τα σχολεία έρχονται εκδρομή. Επίσης κάνω θεατρικό παιχνίδι σε έναν παιδότοπο στο Χαλάνδρι. Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης, όπως είπε ένας φίλος!

Με τον ερχομό του Σεπτέμβρη ακολούθησαν δύο μεγάλες εκπλήξεις, όσο αφορά τα λογοτεχνικά. Ενώ τους προηγούμενους μήνες έφαγα τις απορρίψεις των μεγάλων εκδοτικών με το κουτάλι στέλνοντας διαφορετικά έργα και κυρίως παιδικά, τον Σεπτέμβρη έμαθα ότι διακρίθηκα σε δύο διαγωνισμούς κερδίζοντας την πρώτη θέση και στους δύο. Ακόμα ζορίζομαι να το χωνέψω.

Όμως για τους διαγωνισμούς αυτούς και τα βραβεία θα μιλήσουμε σε επόμενες αναρτήσεις.

Καλό Φθινόπωρο σε όλους.

 

Το νέο βιβλίο της παλιόφιλης Νεραιδονονάς

Ευθυμία Δεσποτάκη: φίλη της Νοέλα και όχι μόνο. Υπέροχος άνθρωπος, εξαιρετική συγγραφέας και μαγείρισσα. Ναι και μαγείρισσα! Και νονά. Ναι νονά! Νεραιδονονά για την ακρίβεια.

Και πολλά, πολλά, πολλά ακόμα τα οποία θα τα μάθετε αύριο στην παρουσίαση του νέου της βιβλίου.

Θα έχω κι εγώ την τιμή να μιλήσω για το έργο, την πορεία και τον αξιαγάπητο χαρακτήρα της.

 

Από την εκδήλωση:

Η συγγραφική ομάδα Άρπη και οι εκδόσεις Mamaya σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Ευθυμίας Ε. Δεσποτάκη, «Πνεύματα: Μια Ιστορία της Πικρής Στροφής», την Τετάρτη, 29 Ιουνίου 2016 και ώρα 19:00 στο MODU (Οδυσσέως 14 και Κολωνού 76, Στάση Μετρό Μεταξουργείο, 40 μέτρα από την Έξοδο Πλατεία Καραϊσκάκη).

Για πνευματικά αυτόματα και ψευδοελληνιστικές μητροπόλεις θα μιλήσουν η Ελένη Τριάντη, μηχανικός, ο Γιώργος Βορέας Μελάς, συγγραφέας και ο Γιώργος Χατζηκυριάκος, συγγραφέας.

Καλεσμένος στο 53ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά

Εχθές πραγματοποιήθηκε ομιλία και παρουσίαση του βιβλίου μου «Το Τραγούδι του Χρόνου» στο 53ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά στα Καμίνια. Η πρόσκληση έγινε από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων και τη φίλη και συνεργάτιδα Βίκυ Πετρίδη. Την παρουσίαση παρακαλούθησαν όλες οι τάξεις, από την Α’ έως και την Στ’, ενώ η Δ’ τάξη είχε την τιμητική της χάρη στην πρωταγωνίστρια της ιστορίας, τη Φωτεινή.

Η εμπειρία ήταν εξαιρετική. Δουλεύω με παιδιά για πάνω από δύο χρόνια και συναναστρέφομαι μαζί τους σχεδόν σε καθημερινή βάση πότε ως διασκεδαστής και πότε ως ξεναγός. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που μίλησα σε παιδιά για τη Νοέλα και την περιπέτεια του Λουκά και της Φωτεινής. Από το 2011 όπου κυκλοφόρησε το Τραγούδι του Χρόνου έχουν γίνει περίπου έξι παρουσιάσεις, μα το κοινό ήταν τις περισσότερες φορές ενήλικοι, παιδιά που ήθελαν να ξαναγίνουν παιδιά. Εχθές η Νοέλα βρήκε το αληθινό κοινό της. Τους μικρούς φίλους της φαντασίας και της μαγείας.

Μιλώντας για τη Νοέλα είπαμε για τη δύναμη που έχουν οι Μύθοι, οι Θρύλοι και τα Παραμύθια καθώς επίσης για τη σημασία των τραγουδιών, του πολιτισμού και της δημιουργικότητας. Φυσικά μιλήσαμε και για τον Χρόνο, τον «μεγάλο κακό» που ανεμπόδιστος μας κλέβει τις όμορφες στιγμές, μας μεγαλώνει και μας γερνάει. Όμως τα παιδιά βρήκαν τον τρόπο να τον νικήσουν. Διότι τα παιδιά ξέρουν. Πάντα ξέρουν!

Έφυγα από το σχολείο με τις πιο όμορφες εντυπώσεις. Παιδιά, δάσκαλοι και γονείς του συλλόγου έμειναν κατευχαριστημένοι. Σήμερα ενημερώθηκα ότι αγοράστηκαν παραπάνω από τα μισά αντίτυπα που άφησα στην έκθεση βιβλίου που οργανώθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του βιβλίου. Από σήμερα κιόλας νέοι ήρωες ταξιδεύουν στην Νοέλα για να παίξουν χιονοπόλεμο παρέα με Θαυματουργούς, Γνώμους και Χιονιάδες και να αναζητήσουν το Λουκά και τη Φωτεινή στους δρόμους της Κάντελαιτ.

God bless the Children που λέει κι ένα αγαπημένο τραγούδι.

 

 

 

Στο ’95 και πάλι πίσω στο ’16 με μια μικρούλα στάση στο ’08 για απορίες

Γυρνώντας εχθές το βράδυ στον Πειραιά πέρασα από το σχολείο τη μικρής, εκεί που πήγαινα κι εγώ Δημοτικό την προηγούμενη χιλιετία. Τα εκτάκια είχαν στήσει αποχαιρετηστήρια γιορτή για τα αθώα χρόνια που αφήνουν πίσω τους. Τα πρωτάκια ήταν εκεί για το χορό και το καλαμπούρι.

(διακοπή πρώτη: ο TUS και η βλακεία του έχουν γίνει σχολικό τραγούδι)

Για λίγο διχάστηκα. Δεν ήξερα αν ήμουν γονιός ή παιδί. Έφαγα δεκαπέντε διαφορετικά πατατάκια και έπαιξα κυνηγητό με τους συμμαθητές της Ελεάννας.

(διακοπή δεύτερη: ο σκύλος με έχει κάνει μαραθωνοδρόμο)

Φεύγοντας θυμήθηκα τη γιορτή της δικής μου έκτης, τον Ιούνιο του 95. Εντάξει, κλάμμα. Μας είχαν δώσει κι ένα φωτογραφικό λεύκωμα τότε που έλεγε «ραντεβού πάλι στο σχολείο την ίδια μέρα το 2008»

Ποιο 2008, σκεφτόμουν τότε. Πρέπει να είναι πάρα πάρα πάρα πολλά χρόνια μακριά. Πώς θα είμαστε άραγε;

(διακοπή τρίτη: όχι δεν με φανταζόμουν έτσι όπως με βλέπετε)

Έφερα για λίγο στο μυαλό μου το δικό μας κυνηγητό και το μπουγέλο εκείνης της γιορτής και σκέφτηκα τον κόσμο του 95. Λίγα πράγματα θυμάμαι από τότε. Στο γενικό ό,τι ζούσε ο Παπανδρέου και η Βουγιουκλάκη, ότι οι Iron Maiden ήταν σατανιστές και όσοι τους άκουγαν αλήτες (τραγικό ε;) κι ότι παρόλο που είχαμε δραχμές, τα παιχνίδια του super nintento ήταν πανάκριβα. Είχα όμως το Donkey Kong Country και ήμουν ευτυχισμένος. Θα πήγαινα διακοπές και θα γνώριζα νέους φίλους. Φανταζόμουν τη ζωή στο Γυμνάσιο και αναρωτιώμουν αν θα ήταν καλύτερη ή όχι από το Δημοτικό.

(διακοπή τέταρτη: όχι, τελικά δεν ήταν)

Αλλά δεν με ένοιαζε και τόσο. Είχα ΟΛΟ το χρόνο μπροστά μου σε μια ειρηνική και ηλιόλουστη χώρα, μια φορά κι έναν καιρό που οι ώρες περνούσαν αργά και το καλοκαίρι κρατούσε για μια αιωνιότητα…

(διακοπή πέμπτη: ναι φίλε… τόσο κρατούσε)

Ύστερα φτάσαμε σπίτι και ανεβήκαμε στον τέταρτο με τις σκάλες γιατί είχε χαλάσει το ασανσέρ και ο μάστορας δεν το έφτιαχνε επειδή του χρωστάει η διαχειρήστρια… Επιστροφή στο 2016 όπου τα μισά λειτουργούν και ο χρόνος τρέχει σαν… αυτό.

Η Κωνσταντίνα Κοράκη για το Τραγούδι του Χρόνου

Η Κωνσταντίνα Κοράκη είναι νέα συγγραφέας που δραστηριοποιείται στη λογοτεχνία του Φανταστικού. Έχει γράψει το μυθιστόρημα νεανικής φαντασίας «Η Ανταριασμένη – Οι φίλοι και τα Κτίρια» το οποίο έχω την τιμή να διαβάζω πριν κυκλοφορήσει στην ελληνική αγορά. Με χαρά έμαθα ότι βρήκε το δρόμο του προς την έκδοση γιατί είναι μια πανέμορφη ιστορία με πολλά μηνύματα για μικρούς και μεγάλους.

Πριν γνωριστούμε με την Κωνσταντίνα, είχε γράψει στο Goodreads την παρακάτω κριτική για το βιβλίο μου «Η Χώρα των Χαμένων Ευχών», το πρώτο μέρος της σειράς το «Τραγούδι του Χρόνου»:

«Κάτι που συμβαίνει με τα όνειρα και τις επιθυμίες, είναι πώς δεν μας ξεχνούν ποτέ, ακόμα κι αν δεν θυμόμαστε ποιοι είμαστε και από πού έχουμε έρθει.»

Είναι βιβλία που όταν τα τελειώνεις σου αφήνουν ένα ζεστό συναίσθημα ασφάλειας, σαν να βρήκες κάτι αγαπημένο, ξεχασμένο από τα παιδικά σου χρόνια. Όσο και αν ο χρόνος προσπαθεί να βάψει τα πάντα με χρώμα γκρίζο και μονότονο, όσες δυσκολίες και αν συναντήσουμε, πάντα θα υπάρχει μια μικρή δεντρολαμπίτσα να μας οδηγήσει στη χαμένη μας Νοέλα.

Η Νοέλα υπάρχει, βρίσκεται μέσα μας, και αν δεν το πιστεύουμε, ο Λουκάς, η Φωτεινή, ο Τόμας, ο Σιρ Κλάους,ο Όλι και οι υπόλοιποι, είναι έτοιμοι να μας παρασύρουν στις περιπέτειές τους. Σπαθιά, καθρέφτες, καλικάντζαροι, γίγαντες, σειρήνες και ένα σωρό άλλα πρόσωπα και στοιχεία συνθέτουν έναν κόσμο μαγικό μα και τόσο γνώριμο.

Η γραφή του Γιώργου Χατζηκυριάκου ξεκινάει στρωτά, ξετυλίγοντας με μέτρο την ιστορία, ώστε να μην μπερδέψει τα παιδιά. Ίσως, είναι λίγο συγκρατημένος, στη συνέχεια όμως απελευθερώνεται και σε παρασύρει. Διακρίνω βαθιά νοήματα και (κατά τη γνώμη μου) μια δυναμική που δεν έχει έρθει ακόμα στην επιφάνειά στον μέγιστο βαθμό, αλλά μάλλον είναι θέμα …χρόνου (που σε αυτή την περίπτωση είναι φίλος μας).

Κάτι σημαντικό:Τα βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά (και σε μεγαλύτερους) δεν χρειάζεται να κουνάνε το δάχτυλο αυτάρεσκα για να «περνάνε» μηνύματα. Ευτυχώς, «Το Τραγούδι του Χρόνου» δεν αναλώνεται σε τέτοια καλούπια, που λειτουργούν απωθητικά για τα παιδιά.

Εύχομαι στον συγγραφέα επιμονή και καλή συνέχεια!

Πρόσφατα η Κωνσταντίνα μοιράστηκε μαζί μου την εμπειρία της από την αναζήτηση του βιβλίου μου τονίζοντας μια δυσκολία που έχουν συναντήσει και άλλοι φίλοι της Νοέλα και του Τραγουδιού:

Όταν το έψαχνα πέρυσι τέτοια εποχή σε γνωστό βιβλιοπωλείο, η υπάλληλος σχολίασε με ύφος: «Μα αυτό είναι …χριστουγεννιάτικο». Της λέω (χωρίς να είναι, βέβαια, απόλυτο κριτήριο) :»‘Εχετε δει τι σειρά έχει στη λίστα με τα βιβλία φαντασίας στο Goodreads;» Το έψαχνε έκπληκτη. Ορισμένα ράφια τους, φυσικά, ήταν γεμάτα με πολλά αντίτυπα από τα ίδια βιβλία. Ανάλογο περιστατικό έτυχε πάλι σε γνωστό βιβλιοπωλείο για κλασικό βιβλίο νεανικής φαντασίας, παλιό ωστόσο. Ατάκα: «Τι το θέλετε τόσο παλιό βιβλίο; Είστε δασκάλα;» Εννοείται ότι υπάρχουν και πολύ καλοί υπάλληλοι που σε βοηθούν και κάνουν ωραίες προτάσεις, μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι…

Λοιπόν το έχω ζήσει κι εγώ αυτό με την ετικέτα του χριστουγεννιάτικου. Το βιβλίο μου παίζει να είναι το μοναδικό χριστουγεννάτικο που δεν κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία την ανάλογη περίοδο, δηλαδή από τέλη Οκτωβρίου μέχρι τέλη Ιανουαρίου. Με εξαίρεση την πρώτη χρονιά (2011) όπου έσκασε καθυστερημένο μες στο Δεκέμβρη, έκτοτε δεν το ξαναείδαμε στα βιβλιοπωλεία. Οσα τα είχαν προμηθευτεί το επέστρεψαν ή το έκρυψαν ως χριστουγεννιάτικο αλλά όταν ήρθαν οι γιορτές, δεν το έφεραν ξανά. Ο εκδοτικός δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία να το προωθήσει παρόλο που το 2012 κάναμε κινήσεις όπως δυο παρουσιάσεις σε Αθήνα (Πατάκης) και Πειραιά (Νέος Κύκλος). Όσο για την επανέκδοση, ακόμα δεν έχω ενημέρωση από τις πωλήσεις, αλλά αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι πως επίσης δεν έγινε μεγάλη διανομή σε βιβλιοπωλεία. Κακά τα ψέματα η Νοέλα ήταν μια ιδέα αρκετά εμπορική και αν τη σειρά την είχε αναλάβει μεγάλος εκδοτικός με κλίση στην παιδική λογοτεχνία, κάθε Χριστούγεννα θα ήταν στα βιβλιοπωλεία. Αλλά δεν έκατσε. Παραλίγο και θα είχε κάτσει μιας και το είχε επιλέξει ο Κέδρος, αλλά στην πορεία το άδειασε κι έτσι ακολούθησε η παραπάνω ιστορία. Βλέπετε, δεν αρκούν οι καλές ιδέες…

 

Καλή επιτυχία Κωνσταντίνα και σε ευχαριστώ πολύ!

 

Η Γενιά των Χαμένων Κόπων

Ανήκω στη γενιά που έδωσε υποχρεωτικά πανελλήνιες 13 μαθήματα στη Β Λυκείου και άλλα 12 στην Γ για να δουλεύει σήμερα για 400 ευρώ, μαύρα, έναντι και άμα.

Δεν χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο.

Dropkick Murphys Party

Ναι σίγουρα μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του 2016 και την πιο αναμενόμενη συναυλία της χρονιάς. Τους τιμούμε σήμερα παρέα με τον Dr. Bekk στο Corner Stories στα Πατήσια. Έπειτα από το επιτυχημένο πάρτυ της 17 του Μάρτη (St. Patrick’s Day) μας ζήτησαν από το μαγαζί να επανέλθουμε. Φυσικά ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα και να ‘μαστε λοιπόν απόψε για τις παλιές καλές μέρες του Free&Green.

Σας περιμένουμε.