Γιώργος Χατζηκυριάκος's Blog, page 10

Μια ιστορία για την Γιορτή της Μητέρας

Σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν, η Ελεάννα έχασε το κουδουνακι της οταν αυτό έπεσε μέσα στον υπόνομο. Το ίδιο βράδυ ήρθε και τη βρήκε ο Καπταιν-Νούρης ο Εξερευνητής των Χαμένων Τόπων από τη Χώρα του Κάλλιο-Αργά-Παρά-Ποτέ και την πήρε μαζί του για να βρούνε το χαμένο παιχνιδάκι. Η αναζήτηση τους οδήγησε όχι στους υπονόμους αλλά πολύ πιο κάτω, στην μυστική πόλη του Κάτω Πειραιά, εκεί που βρίσκεται η Φρεατίδα, η Κακήπολη, το Στάδιο του Προφήτη Ηλία και ο Λόφος Ειρήνης και Φιλίας, μαζί με το Πέτρινο Λιοντάρι και το περίφημο Παπί. Αφού έμπλεξαν σε μια περιπέτεια με Μόρτηδες, Ιππότες του Κόκκινου Θεού και ιπτάμενα δελφίνια, ο Νούρης και η Ελεάννα κατάφεραν να εντοπίσουν το χαμένο κουδουνακι. Το είχε βρει ενα φτωχό αγόρι και το είχε πάει για δώρο στη μαμά του που εκείνη τη μέρα γιόρταζε οπως όλες οι μανούλες. Η Ελεάννα δεν πηρε ποτέ το παιχνιδάκι της πίσω αλλά γύρισε χαρούμενη και το πρώτο πραγμα που έκανε ήταν να πει στη μαμά της πόσο πολύ την αγαπούσε.

Δύο χρόνια μετά και ακόμα δεν αξιώθηκα να ολοκληρώσω την ιστορία αλλα σε γενικές γραμμές ειναι αυτό που μόλις διαβασατε. Τουλάχιστον η μικρή ποτέ δεν έκλαψε ξανά για το κουδουνακι και πιστεύει ακόμα οτι τιποτα δεν παει χαμένο.

Ο Άγιος Δράκοντας

Ο Άγιος Δράκοντας

Κάτω από το Γεροντόβουνο, λίγο πριν από την Αστρακιά υπάρχει ένα πέτρινο αλώνι. Εκεί λένε πως τη μέρα του Αη-Γιώργη, κάθε εικοστρείς του Απρίλη, βγαίνει ο Άγιος και χορεύει με τις νεράιδες.

Δυο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι άκουσαν την ιστορία αυτή και είπαν πως τη μέρα του Αγίου θα κατέβουν στο Αλώνι να δούνε το χορό.

Ξημέρωσε εικοστρείς του Απρίλη και τα δυο παιδιά κατέβηκαν όπως το ΄χανε κανονίσει. Κείνη τη χρονιά όμως το Πάσχα έπεφτε αργά και του Αη-Γιώργη η μέρα μεταφέρθηκε για Μάη. Και φτάνοντας στο Αλώνι τα παιδιά αντί να δουν νεράιδες είδαν ένα τσούρμο καλικάτζαρους και αντί για τον Άγιο έναν Δράκο πέντε μέτρα ψηλό.

Δεν προλάβανε να φύγουν τα παιδιά και τα δαιμόνια τους πήραν στο κυνήγι κι αφού τους πιάσανε πήρανε οι καλλικάτζαροι το αγόρι κι ο Δράκος το κορίτσι.

Σαν γύρισε ο Δράκος στο κάστρο του έβαλε την κοπέλα μέσα σε ένα κλουβί και να της είπε να αρχίσει να τραγουδά γιατί αλλιώς θα την έτρωγε. Τι να κάνει το κορίτσι, έκανε ότι της είπε το θεριό κι αυτό κοιμήθηκε γιατί η κοπέλα είχε ωραία φωνή και τον νανούρισε. Τότε είδε πλάι της έναν άντρα που ήταν κι αυτός αιχμάλωτος του Δράκου.

“Καημένο μου παιδί”, της είπε. “Κρίμα τα νιάτα και την ομορφιά σου. Τι κακό έκανες εσύ και σε έφερε ο δράκος στο καστρί του; Ντάξει εγώ, καλά να πάθω. Με τιμώρησε ο Θεός γιατί Μεγάλη Παρασκευή που θάβουνε το Γιο του κι ενώ όλοι νήστευαν και πήγαιναν στην εκκλησεία εγώ τρωγόπινα και τραγουδούσα. Κι έτσι μεθυσμένος καθώς ήμουν βρέθηκα στο Αλώνι κι έπεσα πάνω στο Δράκο. Χρόνια με έχει εδώ κλεισμένο στο κλουβί να του τραγουδάω. Να τραγουδάς κι εσύ και δεν θα σε πειράξει.”

Πέρασαν οι μέρες, μπήκε ο Μάης με τη Μεγαλοβδομάδα, πέρασε η Ανάσταση κι έφτασε το Πάσχα. Κείνο το βράδυ πήγε ο Δράκος στην κοπέλα και της είπε.

“Αύριο θα σε πάω να χορέψεις”

“Τι είναι αύριο;” ρώτησε αυτή.

“Δευτέρα του Πάσχα. Του Αη-Γιώργη που ανοίγει τις γιορτές.”

Ξημέρωσε του Αγίου και η κοπέλα περίμενε το Δράκο να ρθει και να την πάρει. Αντί για εκείνον όμως είδε ένα παλικάρι όμορφο, αρματωμένο με μια λάμψη στα μαλλιά του. Και τότε το κορίτσι και ο άντρας που ήταν στο κλουβί αναγνώρισαν τον Άγιο κι έκαμαν το σταυρό τους.

“Έλα”, είπε κι έβγαλε την κοπέλα απ’ το κλουβί. “Σου είπα πως θα σε πάω για χορό στο αλώνι”

“Μα δεν μου το ΄πες εσύ αλλά ο Δράκος”, είπε το κορίτσι.

“Εγώ είμαι ο Άγιος εγώ και το Θεριό. Εγώ είμαι ο Δράκοντας, εγώ κι ο Δρακοκτόνος.”

Και πήρε το κορίτσι και το πήγε στο πέτρινο αλώνι καβάλα στα άλογο του. Κι εκεί αντάμωσε με το αγόρι που το φέρανε οι νεράιδες και του ‘χανε φορέσει λουλούδια στα μαλλιά. Κι αφού χορέψαν και γλεντήσανε, έφυγαν τα στοιχειά και τα παιδιά γυρίσαν σπίτι.

Κι ο άντρας έμεινε στο κλουβί να τραγουδάει στον Άγιο Δράκοντα πέρα από το πέτρινο Αλώνι.

Γιώργος Χατζηκυριάκος 2015

Τούτη η μικρή ιστορία γράφτηκε την περσινή άνοιξη για έναν διαγωνισμό που διοργάνωσε το Fantasticon. Το θέμα του ήταν «Το Πέτρινο Αλώνι» και γυρνούσε γύρω από το Φανταστικό και πι συγκεκριμένα από το παράδοξο της νεοελληνικής λαογραφίας. Το όριο των λέξεων ήταν περιορισμένο και δεν έπρεπε να ξεπερνά τις 500 λέξεις. Μια επιτροπή από συγγραφείς θα διάλεγε τις 5 καλύτερες ιστορίες τις οποίες θα διάβαζαν δημόσια στο Ανοιξιάτικο Fantasticon στις 18 του Απρίλη. Ήταν η ίδια μέρα που παίχτηκε η κωμωδία μου The Irish Bastard! στο θέατρο Λύχνος όπου διαγωνιζόταν στο 1ο Athens Comedy Festival κατακτώντας την πρώτη θέση.

Ο Άγιος Δράκοντας ήταν μέσα στις 5 ιστορίες που βραβεύτηκαν και αναγνώστηκαν στο κοινό. Η επιτροπή το έβαλε στην 5η θέση. Πολύ αργότερα έμαθα ότι με βάση τις ψήφους θα έφτανε στη 2η θέση αν δεν το είχαν τσεκουρώσει οι κύριοι Κώτσιας και Τσουρέκης λόγω αντιπάθειας απέναντι στο πρόσωπο μου

Από τα 23 στα 33… και πάλι πίσω

Είναι παράξενο κι όμως θυμάμαι πως είχε περάσει τη μέρα αυτή πριν από 10 χρόνια. Ήταν μια ως συνήθως όμορφη ανοιξιάτικη μέρα στον Πειραιά με λιακάδα και απαλές σκιές. Το Πάσχα είχε περάσει, το ίδιο και η γιορτή μου και εγώ τώρα γινόμουν 23 σε μια εποχή χωρίς ίντερνετ, email, facebook αλλά με πολλά όνειρα και φιλοδοξίες.

Όπως και φέτος έτσι και τότε τα γενέθλια μου έπεσαν καθημερινή. Πήρα το χαρτζιλίκι μου και πήγ α να το ξοδέψω. Βρέθηκα στη Jemma, λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου και αγόρασα ένα βιβλίο και ένα αγαλματάκι του Eddie με μεγάλο κεφάλι. Ήταν το Trooper, το αγαπημένο μου τραγούδι των Maiden. Όσο για το βιβλίο ήταν το Δράκοι στο Φθινοπωρινό Δειλινό, ο μεγάλος πρόλογος της επικής Dragonlance που θα μου κρατούσε συντροφιά στο στρατό. Η εποχή του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών είχε τελειώσει μαζί με τα φοιτητικά χρόνια στην Κοζάνη με την παλιοπαρέα, τα rpg και τις αυτοσχέδιες ιστορίες. Κάπως έπρεπε να γυρίσω πίσω.

Σε λίγες μέρες θα έμπαινα φαντάρος. Δεν ήθελα. Ήμουν ερωτευμένος με την Κατερίνα και δεν ήθελα κανέναν και τίποτα να μας χωρίσει. Παράλληλα βρισκόμουν στην πιο δημιουργική και αισιόδοξη περίοδο της ζωής μου. Πριν από λίγο καιρό είχα ολοκληρώσει ένα ογκώδες μυθιστόρημα, το αρχικό βιβλίο μιας σειράς ηρωικής φαντασίας στην Αρχαία Ελλάδα και τα μυθικά χρόνια του Ηρακλή και του Θησέα. Η σειρά ονομαζόταν “Οι Αθέατοι Αστέρες” και το βιβλίο “Ο δρόμος της Αρετής”… ένας δρόμος που τελικά δεν οδήγησε πουθενά.

Το βιβλίο απορήφθηκε από δύο εκδοτικούς. Οι υπόλοιποι (κάπου πέντε στον αριθμό) δεν απάντησαν ποτέ. Το όνειρο μου να γίνω επαγγελματίας συγγραφέας άρχισε να ναυαγεί μαζί με τη σειρά των Αθέατων πάνω στην οποία είχα επενδύσει όλη μου την ενέργεια και την αισιοδοξία. Ο στρατός έκανε τη φάση ακόμα χειρότερη.

Η στρατιωτική θητεία παρόλο που ήταν σχετικά σύντομη (τότε ήταν δωδεκάμηνη ενώ οι προστάτες κάναμε εννιά μήνες) φαινόταν ατελείωτη. Ήμουν μακριά από την Κατερίνα και το σπίτι, πηγαίνοντας όλο και πιο βόρεια κάθε φορά. Λαμία, μετά Ξάνθη και τέλος Διδυμότειχο. Επέστρεψα με κατάθλιψη. Επιτέλους ήμουν στο σπίτι αλλά… τι να έκανα από εδώ και μπρος; Είχα ένα πτυχίο Διοίκησης κ Οργάνωσης Επιχειρήσεων που δεν με εξέφραζε σε τίποτα, έναν πληγωμένο εγωισμό και μια ψευαίσθηση που επέμενε να με προκαλεί να την κυνηγήσω. Αυτή του επαγγελματία συγγραφέα που ζει από τα βιβλία του. Του δημιουργού που αμοίβεται από την παραγωγή του.

Και όλα αυτά σε έναν κόσμο που είχε πεθάνει χωρίς εγώ να θέλω να το παραδεχτώ.

Το μόνο που είχε επιζήσει από τον ξέγνοιαστο κόσμο των 23 ετών ήταν η Κατερίνα. Στην επέτειο μας μου έκανε ένα ξεχωριστό δώρο. Είχε εκτυπώσει τους Αθέατους και τους έντυσε με εξώφυλλο φτιαγμένο και ζωγραφισμένο στο χέρι. Το όνειρο δεν είχε σβήσει. Κάποιος κρατούσε ακόμα αναμένη τη φωτιά.

Και η φλόγα καίει μέχρι σήμερα.

Δεν πάρατησα το γράψιμο. Κι ας ήρθα αντιμετώπος με την πικρή αλήθεια, τόσο ως ερευνητής όσο και ως βιβλιοπώλης. Η Ελλάδα δεν είναι Αγγλία ούτε και Αμερική. Εισάγει μα δεν εξάγει. Κανένας συγγραφέας εδώ δεν ζει από τα γραπτά του, πόσο μάλλον αν ειδικεύεται στο Φανταστικό, τον Τρόμο ή την Επιστημονική Φαντασία. Τούτη η χώρα δεν έχει να ταίσει κανέναν Στίβεν Κίνγκ και καμία Ρόουλινγκ. Αντιθέτως εκείνοι καλλούνται να την ταίσουν με τους φόρους και τα λεφτά που βγάζουν από άσχετες δουλειές που κάνουν για να επιβιώσουν. Η κρίση που ξεκίνησε το 2010 και δεν λέει να περάσει έξι χρόνια τώρα όπως οι κύκλοι του Game of Thrones, έκανε τα πράγματα χειρότερα από ότι ήταν. Πολύ χειρότερα.

Ακόμα κι έτσι δεν σταμάτησα να γράφω. Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια ολοκληρωσα τέσσερα μυθιστορήματα, μία νουβέλα, ένα θεατρικό και πολλά παραμύθια και διηγήματα. Κάτι από όλα αυτά εκδόθηκε, κάτι βραβεύτηκε, κάτι ζωντάνεψε, κάτι αναγνώστηκε μπροστά σε κόσμο. Ίσως θα έπρεπε να χαίρομαι και να αισθάνομαι περήφανος αλλά νιώθω το ακριβώς αντίθετο. 10 χρόνια τώρα φλερτάρω με την αποτυχία. Απορρίψεις, σνομπισμός, κακές συνεργασίες και ένα σωρό κινήσεις που φέρνουν πάλι πίσω, στο σημείο που ξεκίνησα. Στο μηδέν, αυτή τη φορά όμως με 10 χρόνους να μου βαραίνουν τους ώμους. Για κάθε ένα βήμα που έκανα, κάτι θα με πήγαινε τρία βήματα πίσω.

Πίσω, πάλι πίσω. Εκεί στα 23 με τα μεγάλα όνειρα.

Μα δεν είμαι πια 23. Άλλαξαν πολλά από τότε. Επαγγέλματα, μισθοί, μεροκάματα, φόροι, έξοδα. Ένας γάμος, ένα παιδί, μια υποτροφία, μια σχολή, το άνοιγμα στο θέατρο, ο φράχτης της κρίσης… πολλά. Κι εγώ να, μόλις έφτασα στην κρίσιμη ηλικία των 33 και ακόμα αναρωτιέμαι τι θα κάνω στη ζωή μου. Αλλά δεν είμαι ο μόνος. Είμαι;

Ακόμη δέκα πεθαμένοι χρόνοι κι όμως η Κατερίνα είναι εδώ. Κι εγώ μαζί της. Η φωτιά μας καίει ακόμα στη θύελλα και την κακοτυχία. Αυτό το λένε αγάπη. Και είναι η απαρχή κάθε μύθου και κάθε ιστορίας.

Έγινα 33 λοιπόν. Και θα συνεχίσω να γράφω. Έχω πολλές ιστορίες να πω, κόσμους να εξερευνήσω, ήρωες να ενσαρκώσω και φάρσες να σκαρώσω.

Είμαι εδώ. Ακόμα εδώ. Στο μηδέν, στην Άκρη του Χρόνου. Στα 23 των ονείρων και της αισιοδοξίας ενός νέου που ονειρεύεται.

Είμαι εδώ. Στα 33.

Και συνεχίζω.

Εφτά μέρες στην αρχαία Σπάρτη

Πέρυσι σαν σήμερα ξεκίνησαν τα γυρίσματα της ταινίας Μαγικός Καθρέφτης του Χρήστου Δήμα που περιλάμβαναν σκηνές από την αρχαία Σπάρτη.

Εφτά υπέροχες μέρες στο Ζάπειο, το παλιό Χρηματιστήριο και την Ανάβυσσο όπου γυρίστηκε η παρακάτω μάχιμη σκηνούλα.

Η ταινία μάλλον δεν πήγε και τόσο καλά αλλά εμείς περάσαμε τέλεια. Μερικοί από τους βοηθητικούς βρεθήκαμε σε άλλες δύο ταινίες στο Pilgrimage (2016) και στο Χρόνια Πολλά (2017).

Και όλα αυτά σε συνέχεια μιας πραγματικά ανεπανάληπτης εβδομάδας όπου κέρδισα δύο διακρίσεις, μία με τον Άγιο Δράκοντα στον ανοιξιάτικο διαγωνισμό του Φαντάστικον και μία με το The Irish Bastard! στο 1ο Athens Comedy Festival κατακτώντας την πρώτη θέση.

Το 2015 δεν ανήκει μόνο στην αιωνιότητα. Ανήκει στη μυθολογία.

 

Μια εκτίμηση για το ελληνικό φανταστικό

Το μέλλον του ελληνικού φανταστικού βρίσκεται στα κόμικς.

Ας μη γελιόμαστε. Βιβλιοκομούτσες, τριλογιες, διακοσιλογιες κτλ δεν πουλάνε. Και αφού δεν πουλάνε δεν διαβάζονται. Και αφού δεν διαβάζονται είναι σαν να μην γράφτηκαν ποτέ. Δεν είναι κρίμα τόσος κόπος, τόσα χρήματα και τόσες ιδέες να πηγαίνουν στο βρόντο;

Ζούμε στην εποχή της εικόνας και των μικρών ιστοριών. Συνηθίσαμε στο γρήγορο και στο σύντομο για να προλάβουμε το επόμενο. Και το επόμενο και το επόμενο. Θέλουμε πολλά και δεν έχουμε χρόνο για τα λίγα.

Αν οι συγγραφείς του φανταστικού και οι δημιουργοί κόμικς ενώσουν τις δυνάμεις τους, θα γίνουν θαύματα. Υπάρχουν αξιόλογοι καλλιτέχνες και από τις δυο πλευρές. Πρέπει να επενδύσουμε στη μεταξύ τους συνεργασία. Αν μη τι άλλο ανήκουμε σε μια δημιουργική γενιά που έχει τα μέσα να επικοινωνεί. Ας μην την αφήσουμε να μακελευτεί λόγω της οικονομικής καταστροφής.

Άλλη πρόταση δεν έχω να κάνω.

Το Όνειρο που περίμενες

Ονειροπολώντας στην Ελλάδα είναι να περιμένεις το λεωφορείο σε μέρα που απεργούν τα τραίνα. Αφού περιμένεις χάνοντας το χρόνο σου στη στάση, το Όνειρο έρχεται αργοπορημένο και γεματο κόσμο. Σηκώνεις το χέρι μα αυτό σε προσπερνά και ο οδηγός σου κάνει νόημα ότι δεν χωράς.

Δεν χωράς. Στο λένε και οι επιβάτες σε περίπτωση που οι πόρτες ανοίξουν για να κατέβει κάποιος έπειτα απο χίλια ζόρια.

Δεν χωράς. Στο φωνάζουν καθώς σε εμποδίζουν να ανέβεις. Και με μούρη ξινή συνεχίζουν την πορεία τους στριμωγμένοι ελπίζοντας πως καποια στιγμή κάποια θέση θα αδειάσει και για αυτους.

Δεν χωράς, σου λένε. Δεν το βλέπεις;

Και εσύ που περίμενες, παραμένεις στη στάση να βλέπεις το Όνειρο να χάνεται στην κίνηση και τη βουή του δρόμου, επειδή δεν χωρουσες.

Κουφάλες. Εγω θα πάω με τα πόδια.

Θα περπατήσω, θα κουραστώ, θα λαχανιάσω.

Αλλά θα φτάσω. Κάποια στιγμή θα φτάσω.

Κάνεις πλάκα, έτσι;

Πρόσφατα μικρός εκδοτικός ανακοίνωσε ότι από εδώ και στο εξής θα δέχεται μαζί με κάθε χειρόγραφο προς αξιολόγηση, 50 ευρώ. Δηλαδή: αν ενδιαφέρεσαι να του στείλεις το πόνημα σου, να στείλεις και ένα 50ευρο για να το διαβάσει.

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν τρολιά, μια ομολογουμένως εμπνευσμένη τρολιά που σατυρίζει την κατάσταση στο χώρο. Όμως ο εκδοτικός δεν αστειεύεται. Μάλιστα στη σελίδα του είναι απολύτως ξεκάθαρος για το παραπάνω σκεφτικό το οποίο αιτιολογεί βήμα προς βήμα.

Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι οι συγγραφείς συνήθως πληρώνουν από 500 έως και 3000 ευρώ για να εκδόσουν τα βιβλία τους μέσω νέων εκδοτικών που ειδικεύονται στην αυτοέκδοση, πράγμα που σημαίνει ότι τα 50 ευρώ δεν είναι δα και κανένα τραγικό ποσό για έναν επίδοξο συγγραφέα.

Κάνει καλά ή όχι; Δεν θα το κρίνω εγώ αυτό αλλά σίγουρα μια τέτοια φιλοσοφία με βάζει σε σκέψεις. Ίσως στο κοντινό μέλλον να στέλνουμε βιογραφικά για δουλειά μαζί με απαιτούμενο χαρτόσημο.

Κάτι σαν λαχνός σε λοτταρία που κληρώνει εργασία για τους τυχερούς.

Τουλάχιστον αυτοί απάντησαν

Κάτι λέγαμε για την Παγκόσμια Μέρα Παιδικού Βιβλίου. Δύο μέρες μετά δέχτηκα απορριπτική απάντηση από μεγάλο εκδοτικό.

 

«Αγαπητέ κε Χατζηκυριάκο,

διαβάσαμε με ενδιαφέρον τo έργo σας «Η Αναζήτηση του Γερο-Δεκέμβρη», αλλά δεν το εντάξαμε στον προγραμματισμό μας.

Σας ευχαριστούμε για την προτίμησή σας στις εκδόσεις μας και σας ευχόμαστε κάθε επιτυχία.»

 

Λυπάμαι κύριοι Καστανιώτηδες.

Εσείς χάσατε.

Παγκόσμια μέρα Παιδικού Βιβλίου

Και μάλιστα μέρα Σάββατο. Και πού με βρίσκει; Καλεσμένο σε κάποιο βιβλιοπωλείο να διαβάζω παραμύθια μου στα παιδιά; Να συμμετέχω σε εκδήλωση για την παιδική λογοτεχνία. Να μιλάω για τα νέα μου σχέδια και τις ιστορίες που ετοιμάζω; Να βλέπω το όνομα μου ή το Τραγούδι του Χρόνου να συμπεριλαμβάνεται στις λίστες με τα παιδικά βιβλία και τους νέους συγγραφείς;

Όχι. Με βρίσκει σπίτι να γράφω ένα ακόμα παραμύθι.

Και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ησυχία, έμπνευση και εργασία. Στο κάτω-κάτω δεν είμαι κανένας διάσημος και το πιθανότερο είναι να μη θεωρηθώ ποτέ σπουδαίος εκφραστής του είδους. Και παρόλο που αισθάνομαι πιο δημιουργικός από ποτέ, νιώθω και τα 11 χρόνια συστηματικής συγγραφής να με βαραίνουν.

Παγκόσμια μέρα Παιδικού Βιβλίου, λοιπόν, με πέντε μισοτελειωμένα παιδικά μυθιστορήματα, άλλα τρία που έμειναν παραγκωνισμένα στη γωνιά, ένα φρέσκο παραμύθι για τους Blind Guardian, μια (ως τώρα) ανεμοδαρμένη διλογία σε βιβλιοπωλεία, αποθήκες και ηλεκτρονικά καταστήματα και έναν Γερο-Δεκέμβρη να αναζητά την τύχη τους στους μεγάλους εκδοτικούς.

Και το Παιδί μέσα μου φωνάζει για περισσότερα, παρέα με την Άνοιξη.

Εορταστικό Μπούγιο (μια σάτυρα)

Τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου; Επειδή σας βρίσκω λίγο μπερδεμένους, θα σας βοηθήσω να βάλετε τα πράγματα σε μια σειρά.

Σαν σήμερα λοιπόν έγινε η Επανάσταση της Θεοτόκου. Της Παναγίας ντε.

Ήρθε και τη βρήκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, της έφερε έναν κρίνο (γιατί ήταν κύριος και δεν πήγαινε ποτέ σε γυναίκα χωρίς λουλούδια) και την έβγαλε για φαγητό. Το γεύμα ήταν λιγάκι εξωτικό, μπακαλιάρος-σκορδαλιά. Αφού έφαγαν λοιπόν, της έδωσε μια σημαία με ένα σταυρό και της είπε:

“Μαρία, εσένα επέλεξε ο Θεός να πας και να απελευθέρωσεις την Ελλάδα από τους Τούρκους”

“Μα τι σχέση έχω εγώ με την Ελλάδα;”

“Ό,τι σχέση έχουν και όλοι οι άλλοι Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι και λοιποί “Φιλέλληνες” που θα πάνε για το ίδιο θέλημα. Πάρε τούτη τη σημαία της επανάστασης και πήγαινε στα Καλάβρυτα να την υψώσεις. Είσαι η εκλεκτή. Α, ξέχασα. Θα γεννήσεις και το Χριστό”

Έφυγε λοιπόν η Μαρία και ταξίδεψε στην όμορφη Ελλάδα για να κάνει το θέλημα του Θεού. Κι επειδή ήταν όμορφη πολύ και νέα, από όπου περνούσε οι αρματωλοί και οι κλέφτες την έπαιρναν από πίσω. Έτσι έφτασε πάνω στην Αγία Λαύρα και ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης μπροστά από εκατοντάδες αρματωμένους φουστανελάδες που θα πέθαιναν για χάρη της, όπως έκαναν δύο χιλιάδες χρόνια πριν οι πρόγονοι τους στην Τροία για χάρη της Ωραίας Ελένης.

(ε, είμαστε ερωτικός λαός, τι να κάνουμε;)

Τα υπόλοιπα είναι πάνω κάτω γνωστά. Οι Έλληνες έκαναν Επανάσταση και η Παναγία θαύματα. Εννιά μήνες αργότερα, το Δεκέμβρη δηλαδή, οι περισσότεροι Τούρκοι είχαν φύγει και η Παναγία γέννησε το Χριστό. Τότε ήρθαν τα χειρότερα. Ο σουλτάνος έστειλε τον Ιμπραήμ να βρει το Θείο Βρέφος και εδώ ξεκινά το δεύτερο επικό μέρος της Επανάστασης με τίτλο “Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται”. Τα υπόλοιπα επίσης γνωστά. Σφαγή των νηπίων, σφαγή των Ψαρών, σφαγή της Χίου και πίου-πίου (τα βόλια).

Τελικά οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι jedi της εποχής, έσωσαν την κατάσταση μετά από πολύ καιρό. Έπειτα από τη Ναυμαχία στο Ναυαρίνο οι Ξένοι… ε οι Έλληνες, νίκησαν τους Τούρκους και έφτιαξαν την Ελλάδα. Επίσης φυλάκισαν τον Κολωκοτρώνη, δολοφόνησαν τον Καποδίστρια και σταύρωσαν το Χριστό.

Σήμερα γιορτάζουν την απελευθέρωση τους από τους Τούρκους τρώγοντας μπακαλάριο σκορδαλιά και πληρώνοντας χαράτσια στους Γερμανούς. Επίσης περιμένουν την Μεγάλη Βδομάδα για να ξανασταυρώσουν το Χριστό, το Πάσχα για να φάνε αρνιά και να ρίξουν βαρελώτα και τα Χριστούγεννα για να πάρουν δώρα από τα Jumbo, τα Public και τον Άη-Βασίλη. Α και τον Δεκαπενταύγουστο για να στείλουν χρόνια πολλά στις Μαρίες.