Γιώργος Χατζηκυριάκος's Blog, page 11

Από την παγκόσμια μέρα Ποίησης στο Dawn of the Dead

Προχθές γιορτάζαμε την Άνοιξη.

Εχθές κλαίγαμε το Βέλγιο.

Σήμερα πνιγήκαμε στη σκόνη.

Αύριο λογικά θα μας φάνε τα ζόμπι. Και θα χάσουμε και το τριήμερο.

Βρυξέλλες, Παρίσι και… Κόκκινο Λιμάνι.

«Στην τελική δεν γράφουμε μόνο για αυτά που μας αρέσουν και μας εμπνέουν αλλά και για εκείνα που μας ανησυχούν και μας τρομάζουν»

Το «Ρολόι του Κόσμου» (εκδ.Lulu 2013) είναι το δεύτερο μέρος της σειράς «Το Τραγούδι του Χρόνου» όπου τα δυο μικρά αδέλφια, ο Λουκάς και η Φωτεινή, περιπλανιούνται στον χριστουγεννιάτικο κόσμο της Νοέλα αναζητώντας το δρόμο για το σπίτι και μια χαμένη ευχή. Αλλά τι συμβαίνει στο δεύτερο βιβλίο και γιατί οι αναγνώστες το βρίσκουν πιο σκοτεινό από το πρώτο;

Σε μια πρώτη απάντηση το «Ρολόι» είναι το τέλος των γιορτών. Είναι οι τελευταίες μέρες των Χριστουγέννων όπου τι μας περιμένει; Ο βαρύς χειμώνας και το άγνωστο που φέρνει μαζί του το νέο έτος. Για τα παιδιά οι διακοπές τελειώνουν, τα μαθήματα ξεκινούν και τα σχολεία ανοίγουν μαζί με διαγωνίσματα, επαναλήψεις και ελέγχους. Άχαρη περίοδος.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο στο δεύτερο βιβλίο. Ο φόβος. Ο φόβος, η αναταραχή, το τέλος της ειρήνης και το ξέσπασμα του πολέμου. Ποιου πολέμου; Αυτού που έρχεται από έξω και ξαφνικά καταστρέφει μια για πάντα την ηρεμία, την καλοπέραση και την ασφάλεια μιας ήσυχης, ξεγνοιαστης και αδιάφορης πόλης.

Στο δεύτερο μισό του «Ρολογιού» παρακολουθούμε το Κόκκινο Λιμάνι, μια πόλη όπως αυτή που αναφέρω παραπάνω να ισοπεδώνεται στα ξαφνικά. Ως τότε οι φιλύσυχοι κάτοικοι του αλωνίζουν στους δρόμους, πηγαίνουν σε θέατρα, γιορτάζουν και ανταλλάζουν δώρα. Γνωρίζουν πως ο πόλεμος έρχεται αλλά είναι ακόμα πολύ μακριά και έχουν την ψευδαίσθηση ότι δεν πρόκειται να τους αγγίξει.

Και ξαφνικά ΜΠΟΥΜ. Απανωτά “τρομοκρατικά” χτυπήματα ταράζουν το Κόκκινο Λιμάνι. Καμπάνες χτυπούν και φωτιές ανάβουν. Καλικάτζαροι, Ποντικάνθρωποι και Χρόνιοι επιτίθονται από υπόγεια ρήγματα στην καρδιά της πόλης. Οι κάτοικοι εγκλωβίζονται στην ίδια τους την ασφάλεια, σφάζονται και ποδοπατιούνται στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν. Το λιμάνι και ο σταθμός των τραίνων ήταν στόχοι και μάλιστα από τους πρώτους. Το μακελειό αρχίζει.

Τα θύματα; Οι άμαχοι φυσικά. Κανείς δεν ξέρει να πολεμά γιατί κανείς δεν είναι εκπαιδευμένος να το κάνει. Μέχρι και η Φρουρά της Πόλης, νεαρά αγόρια με τον ενθουσιασμό ότι κρατούν σπαθιά και τουφέκια, παρατούν τα όπλα και τρέχουν να σωθούν. Δεν ξέρουν από πόλεμο. Ποτέ δεν ήξεραν. Και πεθαίνουν πλάι σε γυναίκες, γέρους και μικρά παιδιά που μέχρι χθες γελούσαν, έπαιζαν και έτρωγαν γλυκά.

Και έτσι ο κόσμος αλλάζει. Είτε αυτός λέγεται Νοέλα, είτε λέγεται Ευρώπη. Ο φόβος και η ανησυχία νικούν και το μέλλον αιχμαλωτίζεται στα λαγούμια ενός “κόσμου που δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος”

Αλλά πώς κλείνει το βιβλίο; Με μια φράση. Μια ελπιδοφόρα φράση που την έγραψα με όλη μου την καρδιά για να νικήσω το φόβο του σήμερα και του αύριο:

“Τώρα το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον”

Ψυχραιμία λοιπόν. Και όπως λέει το τραγούδι «βοήθα καλέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας»

 

Για σένα χωρίς εσένα…

Έρχονται να σε δουν με ευχές και με λουλούδια. Τη μια να σε υποδεχτούν, την άλλη να σε αποχαιρετήσουν. Αλλά τι κρίμα να μην μπορείς να τους δεις, να τους ακούσεις και να τους μιλήσεις. Τη μία είσαι πολύ μικρός για να θυμάσαι, σαστισμένος, φοβισμένος και ξένος. Την άλλη είσαι παγωμένος, άψυχος και σιωπηλός.

Τα δυο μεγαλύτερα πάρτι της ζωής σου μα κανένα από τα δυο δεν θυμάσαι.

Ιρλανδικό πάρτι 2016

Απόψε παίζω μουσική παρέα με τον παλιόφιλο Σταύρο Μπέκα (Dr Bekk) στο Corner Stories στα Πατήσια γιορτάζοντας την μέρα του Αγίου Πατρικίου για την αγαπημένη μας Ιρλανδία και αναβιώνοντας κάτι από τις παλιές δόξες του Free and Green από τα πρόπερσι και του Irish Bastard! από τα πέρσι.

 

Ψήφος για την Αντάκρη και τους Γιους της Αριζαν

Με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω ότι το βιβλίο μου Η Χώρα των Χαμένων Ευχών (Το Τραγούδι του Χρόνου βιβλίο 1) ΔΕΝ, επαναλαμβάνω ΔΕΝ είναι υποψήφιο σε καμία από τις κατηγορίες για τα βραβεία κοινού Public 2016. Αυτό σημαίνει πως δεν θα ζαλίσω κανέναν να με ψηφίσει.

Μπορείτε όμως να υποστηρίξετε με την ψήφο σας το βιβλίο του φίλου μου Κώστα Ζαφειρίου που εκδόθηκε μέσα στο 15 από τις εκδόσεις Momentum. Πρόκειται για τους Γιους της Αριζάν, το δεύτερο μέρος της φανταστικής/νεανικής σειράς Τα Χρονικά της Αντάκρης. Είναι μια ιστορία που αξίζει την προσοχή όλων των φίλων του Φανταστικού και εύχομαι να καταφέρει να αποσπάσει το βραβείο στην κατηγορία της εφηβικής λογοτεχνίας.

Όποιος φίλος λοιπόν ήθελε να με υποστηρίξει παρακαλώ να δώσει την ψήφο του στους Γιους της Αριζάν.

Σας ευχαριστώ.

Πονάει μάτι, βγάζει… παραμύθι

Το μάτι μου δεν λέει να γίνει καλά.

Πέντε μέρες τώρα είναι κόκκινο και πρισμένο, με ενοχλεί, πονάει και δακρύζει ασταμάτητα. Δειχνω σαν κοιμησης, νυσταγμένος, κερατας και δαρμένος. Μοιάζω με κλαμμένο κώλο.

Παίζει την έννατη μέρα να βγει απο τα δάκρυα μου κανένα παιδί. Αερικό που ήρθε να εκολαφθει μέσα στο μάτι μου. Αν γεννηθεί αγόρι θα τον πω Τσίμπλα.

Αν γεννηθεί κορίτσι θα το πω Μπλίτσα (απ’ το τσιμπλίτσα).

Αλλά αν βγούνε δίδυμα θα τα πω Κλαίονα και Κλαιονίκη.

Εκτος κι αν μέχρι τότε μου τη βαρέσει και το βγάλω από τον πόνο και γίνω ο Οντιν. Θα κρεμαστω και από το Κοσμικό Δέντρο για να πάρω τη σοφία των Ρούνων.Ή άλλη μια αντιβίωση.

Η ευχή της μέρας

Να μας δίνει ο Θεός λιακάδες να αράζουμε, χρόνο να τεμπελιάζουμε και βιβλία να διαβάζουμε.

Και καφέδες. Και ούζα. Και και και…

Εντάξει και μόνο οι λιακάδες αρκούν.

Sailing on and on and on…

Από τον Ωκεανό του Μέθιλ με τον Δύτη και τα οχτώ χαζομέταλλα στην Πράσινη Ακτή της Εάρα με την μικρούλα Νίκα, τον Τόμλιν και τον Ρόβερ για ανοιξιάτικες περιπέτειες στην Μπέλτινα και τα σαράντα χωριά της Άνοιξης.

Το Κοιμισμένο Καμπαναριό μπορεί να περιμένει. Άλλωστε δεν βιαζόμαστε.

«Γράφε, γράφε, γράφε!» μου είπε προχθές ο φίλος μου Ναούμ Θεοδοσιάσης που είχε τα γενέθλια του.

Μάρτιος!

Μάρτιος! Μήνας τρελός, μήνας πότης, μήνας μάγος.

Αναποφάσιστος και πλεονέκτης. Σαν εμάς. Δεν ξέρει τι θέλει αλλά δεν λέει όχι σε τίποτα. Λιακάδα, βροχή ακόμα και χιόνι.

Είναι Χειμώνας και Άνοιξη μαζί. Έχει τις Απόκριες έχει και τη Σαρακοστή. Κάποτε είχε και την Πρωτοχρονιά.

Μήνας επαναστάτης, μήνας ηρωικός, μήνας μύστης.

Ανθίζει τις νερατζιές και μοσχοβολάει όλη η πόλη.

Μάρτιος, μήνας Κέλτης, μήνας Ιρλανδός.

Μάρτιος, ο αγαπημένος μου.

Κι ας είμαι παιδί του Απρίλη.

2015 μια αξέχαστη χρονιά

Ίσως να είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που στεναχωριέται που φεύγει το 15. Ήταν η καλύτερη χρονιά που έζησα από το 04 και μετά, με τόσα απρόσμενα γεγονότα, ευχάριστες εκπλήξεις, πολύ δουλειά, δημιουργικότητα, εμπειρίες και γνωριμίες με υπέροχους ανθρώπους (όλοι εσείς ξέρετε ποιοι είστε).

Όχι βέβαια πως δεν είχαμε και τις αναποδιές μας αλλά τα θετικά ήταν τόσα πολλά που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω.

Θα τα πάρω χρονολογικά.

Το 15 λοιπόν ήταν η χρονιά που πήραμε σκυλάκι (λέτε να ήταν αυτό που μας έφερε το γούρι;) που έπαιξα με δυο υπέροχες θεατρικές ομάδες, την StART και την On the Roard και που η κωμωδία μου «The Irish Bastard», το πρώτο μου θεατρικό έργο κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Athens Comedy Festival, ενώ την ίδια μέρα βραβεύτηκε ένα ακόμα διήγημα μου ο «Αγιος Δράκοντας» μαζί με άλλα τέσσερα διηγήματα στο ανοιξιάτικο Fantasticon.

Εκτός από το Irish έπαιξα σε τέσσερις (παραλίγο πέντε) παραστάσεις, στη μία από τις οποίες είχα και πρωταγωνιστικό ρόλο.

Συμμετείχα στις ταινίες «Ο Μαγικός Καθρέφτης» ως Σπαρτιάτης πολεμιστής και στο «Pilgrimage» ως Καππαδόκης λιθοβόλος. Τόσο στη μία όσο και στην άλλη ταινία, στην Αθήνα και στην Νίσηρο, έζησα τις πιο ωραίες στιγμές του έτους με καλή παρέα, πολύ γέλιο και έντονη διάθεση. Επίσης συμμετείχα στη σειρά «Ασφαιροι» του Alpha, μια επιπλέον εξαιρετική συνεργασία με νέους ταλαντούχους δημιουργούς.

Το καλοκαίρι εργάστηκα στο Φεστιβάλ Παραμυθιού ως πειρατής και αργότερα ξεκίνησα να συνεργάζομαι με την Κιβωτό. Έγινα ομοδάρχης σε summercamp (ο τρελός μαλλιάς με τους Κέρβερους) και αργότερα ξεναγός εκδρομών-εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Μουσείο Οίνου και στην Πάρνηθα. Κάπου εκεί ήμουν και ο θεός Διόνυσος που ξεσήκωνε τα μικρά όπως έκανα και στο summercamp.

Από όλα τα events η Κιβωτός μου κράτησε το καλύτερο για το τέλος: με έκανε Jedi Master στο Star Wars Academy για λογαριασμό της Disney και την προώθηση της νέας Star Wars ταινίας. Ήταν η καλύτερη δουλειά που έκανα ποτέ.

Είδα ζωντανά τους Epica για δεύτερη φορά και τους Blind Guardian για έκτη. Θα σταθώ στη συναυλία των δεύτερων. Ξαναβρέθηκα με τον Hansi ο οποίος θυμόταν εμένα και το βιβλίο μου. «The children book, right? I still have it!» μου είπε… Φωτογραφηθήκαμε με όλη την μπάντα και ένα εφηβικό όνειρο επιτέλους βγήκε αληθινό. Συν ότι μετά από τόσες φορές καταφέραμε να τους δούμε από την πρώτη σειρά. Αγάπη 15 και βάλε χρόνων…

Και μιας που αναφέρα το βιβλίο, το Τραγούδι του Χρόνου επανακυκλοφόρησε από νέο εκδοτικό ξεκινώντας το ταξίδι και πάλι από την αρχή. Το Δεκέμβριο έμαθα πως σε κάποιο παιδικό σταθμό το έκαναν θεατρικό και ότι διάβασαν ένα άλλο μου παραμύθι σε κάποιο δημοτικό σχολείο.

Και λέγοντας για ιστορίες, ολοκλήρωσα τη νουβέλα «Το Ταξίδι του Βάρδου», μια ιστορία που για χρόνια ήθελα να τη γράψω, στρώθηκα, την έγραψα και την τελείωσα. Ήταν ένας ακόμα άθλος για μένα και το χαοτικό μου μυαλό.

Κάναμε Halloween σε σπίτι φίλων με σκάλισμα κολοκύθας, τρομαχτικές ιστορίες, αστεία, ατμόσφαιρα και ότι άλλο επέβαλλε η συγκεκριμένη νύχτα.

Είδα αγαπημένους φίλους να παντρεύονται, άλλους να γίνονται γονείς και άλλους να βαφτίζουν τα παιδιά τους. Είδα επίσης φίλους να ελπίζουν, να αγωνίζονται και παρά την μεγάλη προδοσία που φάγαμε όλοι μαζί, να συνεχίζουν να παλεύουν, να γελούν και να δημιουργούν.

Είδα τη γιαγιά μου να φτάνει τα 100 και να είναι ακόμα γερή και καλοστεκούμενη όπως τη θυμάμαι από πάντα. Ίσως η ευχή που έκανα για εκείνη όταν ήμουν παιδί, να έπιασε και η γιαγιά να ζήσει για πάντα.

Τέλος έπιασα δουλειά στο εργοστάσιο Σοκολάτας και η νέα χρονιά με βρίσκει να εργάζομαι με μισθό και ένσημα.

Φέτος λοιπόν έκανα πολλά και έγινα πολλά.

Έδωσα χαρά σε πολύ κόσμο, σε μικρούς και σε μεγάλους. Θα ζω για πάντα στο 2015 όχι μόνο στις δικές μου αναμνήσεις αλλά και σε άλλων, πολλών, γνωστών και άγνωστων που ίσως να μην μάθουν ποτέ το όνομα μου, όπως το Βάρδο της ιστορίας μου. Ήμουν ο Πάντι ο Ιρλανδός, το Τέρας της Πεντάμορφης, ο Πειρατής με τη γοργόνα, ο Φρέντερ, ο θεός Διόνυσος, το Ξωτικό με τα γένια, ο Αγιος Βασίλης της Χασιάς, ο Jedi Master Tookai, ο Μπισκοτομάγος και ο Φύλακας του Σοκολατοκαταράκτη.

Κάτι από μένα κάτι από εσάς.

Σας ευχαριστώ όλους για τις στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί από κοντά και από μακριά. Σας εύχομαι ότι καλύτερο και μια χρονιά, όποια κι αν θα είναι αυτή, που να αξίζει να τη θυμάστε και να χαμογελάτε.

Ευχαριστώ πολύ 2015.

Και τώρα 2016, μπορείς να με ισοπεδώσεις.

Το ξέρω πως θα το κάνεις.