Since we’ve reached the point of no return
Θα είμαι ειλικρινής. Δεν μου αρέσει το Wattpad. Εξαρχής το βρήκα ως κάτι το χαοτικό. Όχι επειδή εκεί μπορεί όποιος θέλει να δημοσιεύει ιστορίες ή ότι του κατέβει από το κεφάλι στο πληκτρολόγιο, μα επειδή μπορεί να το κάνει χωρίς καμία επιμέλεια και φίλτρο. Στο Wattpad θα βρεις εκατοντάδες ανορθόγραφα κείμενα με emoticons, αφιερώσεις και χάλια μαύρα.
Αλλά δεν παύει να είναι ένα μέρος όπου ο καθένας μπορεί να μοιραστεί μια ιστορία. Μικρή, μεγάλη, ατέλειωτη, ολοκληρωμένη, ανολοκλήρωτη.
Έτσι κι εγώ άνοιξα προφίλ στο Wattpad για να μοιραστώ κάποιες χριστουγεννιάτικες ιστορίες μου δεν κατάφεραν να βρουν τον δρόμο τους στα ράφια, τη χρονιά που μας πέρασε. Καλύτερα έτσι παρά να κρύβονται στα άδυτα του υπολογιστή μου. Άλλωστε πέρυσι, όταν ο «Γερο-Δεκέμβρης» δημοσιεύτηκε στη σελίδα του Daily Owl, ταξίδεψε σε blogs, σχολεία και παιδικούς σταθμούς.
Daily Owl… Fantasticon… Όστρια…
Όπως καταλαβαίνετε, πλέον είμαι ένας άστεγος συγγραφέας. Παρόλο που πέρυσι η «Χώρα των Χαμένων Ευχών» επανεκδόθηκε από την Όστρια μετά το κλείσιμο των Βορειοδυτικών Εκδόσεων, το βιβλίο δεν βρέθηκε πουθενά. Αλλά για αυτήν την ατυχές πορεία θα μιλήσω κάποια άλλη στιγμή. Προς το παρών θα μοιραστώ μαζί τα λόγια της φίλης μου Μαριλένας Μέξη πάνω στο βιβλίο μου, τους εκδοτικούς και την γενική κατάσταση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι νέοι συγγραφείς του Φανταστικού:
Γράφει λοιπόν η Μαριλένα στις 28.11.2016:
«Κάνοντας μια βόλτα τις τελευταίες μέρες σε μεγάλα βιβλιοπωλεία ένιωσα για ακόμη μια φορά απογοήτευση όταν αντίκρισα άπειρα Χριστουγεννιάτικα παραμύθια – μυθιστορήματα στις βιτρίνες και στα κεντρικά ράφια που τα περισσότερα από αυτά δεν άνηκαν σε Έλληνες συγγραφείς. Νομίζω είδα μερικά Ελλήνων συγγραφέων μετρημένα στα δάχτυλα, αλλά οι συγκεκριμένοι είναι μεγάλα ονόματα. Εν τέλη αγόρασα κάποια από αυτά, και ξένων και Ελλήνων συγγραφέων, γιατί γενικά σε κάποια μου άρεσε η εικονογράφηση και επειδή διαβάζω συνέχεια παραμύθια στον γιο μου. Όμως με το χέρι στην καρδιά το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο βιβλίο που έχω διαβάσει είναι ‘Το τραγούδι του Χρόνου’ του Γιώργου Χατζηκυριάκου. 6-7 Χρόνια πριν ο Γιώργος είχε επικοινωνήσει μαζί μου και είχε εκφράσει την επιθυμία να δημιουργήσω για αυτόν το εξώφυλλό του βιβλίου του, τότε το διάβασα και το λάτρεψα, από τα λίγα βιβλία που μου άρεσαν πραγματικά και δούλεψα για το εξώφυλλο, συνεργαστήκαμε άψογα με τον Γιώργο, όμως ο τότε εκδότης του το απέρριψε. Πέρυσι το βιβλίο επανεκδόθηκε και εκεί με κλειστά τα μάτια ο Γιώργος ήθελε να χρησιμοποιήσει εκείνο το παλιό εξώφυλλο που είχε απορριφθεί. Όμως κι εκεί τα πράγματα πήγαν στραβά, μια κακή συνεννόηση όπου το δημιουργικό τμήμα του εκδοτικού χωρίς την άδεια μου παραποίησε την εικονογράφηση μου έφερε μεγάλη παρεξήγηση, θυμό και στεναχώρια και σε μένα και στον Γιώργο. Όμως πέρασε αρκετός καιρός και ο ΄χρόνος’ γιατρεύει τα πάντα.Τότε είχα παρεξηγήσει και θυμώσει με όλο το σύμπαν, όμως στην συνέχεια είδα πως έγινα άδικα κακιά, πως ο Γιώργος ήταν ένας άνθρωπος που απλά προσπαθούσε να ακολουθήσει το όνειρό του, ήθελε να δει το βιβλίο του στα ράφια των βιβλιοπωλείων, πόσο πολύ ήθελα κι εγώ κάποτε να το νιώσω αυτό, και τον καταλαβαίνω τόσο βαθιά. Η ουσία για μένα είναι μια…πέρα από τα εξώφυλλα και όλα αυτά, πως το βιβλίο αυτό το τόσο καταπληκτικό δεν έχει βρει ‘ακόμα’ τον εκδότη που του αξίζει! ‘Ένας τόσο καλός συγγραφέας σαν τον Γιώργο έχει απορριφθεί τόσο μα τόσο άδικα από Έλληνες εκδότες, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί να μην εκδώσουν το βιβλίο του και να επιμένουν να εκδίδουν τους ίδιους και τους ίδιους. Είναι κρίμα στην Ελλάδα του 2016 για τα αληθινά ταλέντα να αποφασίζουν οπισθοδρομικά μυαλά.»
Που καταλήγουμε λοιπόν; Στο παράπονο; Στην μιζέρια; Στο τέλος;
Όχι βέβαια.
Αυτό που πρέπει να δεχτούμε είναι ότι ζούμε σε δύσκολους καιρούς για δημιουργικούς και καλλιεργημένους ανθρώπους. Αυτό που δεν πρέπει να δεχτούμε είναι να μας παρασείρει το ποτάμι του Χρόνου.
Έχουμε όμορφα πράγματα να μοιραστούμε με τον κόσμο. Και ο κόσμος θέλει επίσης να τα μοιραστεί μαζί μας, να είστε σίγουροι. Κάποτε κάτι θα γίνει και για μας. Μέχρι τότε ας το κάνουμε εμείς όπως μπορούμε.
Κανένας εκδότης, μικρός ή μεγάλος, ελληνικός ή ξένος, δεν θα καταφέρει να καθιερώσει κάποιο από τα βιβλία μας, όσο κι αν το προσπαθήσει. Αλλά από το να χαθούμε για πάντα, ας γίνουμε όμορφες αναμνήσεις έστω για λίγο στη μνήμη της ανθρωπότητας.
Ίσως κάποτε να μιλούν νοσταλγικά για εμάς και την εποχή μας.
Στο κάτω-κάτω, όπως έγραψε κάποτε ο Ράσελ Χόμπαν:
«Γράφουμε ιστορίες γιατί είμαστε κι εμείς ιστορίες»
