Γιώργος Χατζηκυριάκος's Blog, page 3

Ο Προμηθέας των Aherusia ανεβαίνει στο Θέατρο Βράχων 20 Ιουνίου 2019

[image error]

Και ναι, έφτασε εκείνη η μέρα που ο Προμηθέας, το μουσικό αριστούργημα του Γιώργου Βορέα Μελά και της μπάντας του (Aherusia) θα ανέβει σε ανοιχτό θέατρο, όπως αξίζει σε μια αρχαία τραγωδία. Έπειτα από τις παραστάσεις στο Θέατρο της Ημέρας, την περίοδο 2017-18, ήρθε η ώρα του φεστιβάλ «Στη Σκιά των Βράχων 2019» και του αμφιθεατρικού χώρου Θέατρο Βράχων-Άννα Συνοδινού. Ήδη από τον Αύγουστο του 2016, τότε που ο Βορέας μου πρότεινε να παίξω τον Προμηθέα, είχαμε στο μυαλό μας το έργο, συμπεριλαμβανομένου του χορού και της μπάντας, να λαμβάνει χώρα σε ανοιχτό μέρος. Έπειτα από τόσες παραστάσεις και δύο συναυλίες όπου οι Aherusia έπαιξαν όλο το album του Prometheus, ήρθε η ώρα το έργο να ανέβει σε θέατρο που του αρμόζει. Έτσι, την Πέμπτη 20 Ιουνίου και ώρα 21.00 παίζουμε τον Προμηθέα στο Θέατρο Βράχων, εκεί όπου 10 καλοκαίρια πριν παρακολουθούσαμε τη συναυλία της αγαπημένης μας Loreena McKennitt.

[image error]

Δελτίο τύπου από το Viva.gr

Από την ομάδα AHERUSIA

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

«Εφτά αρχές στο να είναι κανείς ανίκητος»

Σκηνοθεσία: Γιώργος-Βορέας Μελάς

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 20/06/2019 στις 21:00

θέατρο «¨Αννα Συνοδυνού», στο Βύρωνα

Στα πλαίσια του φεστιβάλ, «Στη Σκιά των Βράχων 2019»

Η παράσταση «ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ-Εφτά αρχές στο να είναι κανείς ανίκητος» μετά τις εξαιρετικά επιτυχημένες παραστάσεις στο «Θέατρο της Ημέρας» τη σεζόν 2017-2018, θα παρουσιαστεί και για την καλοκαιρινή περίοδο σε ανοιχτά θέατρα ανά την Ελλάδα.

Λίγα λόγια για το έργο

Ο Προμηθέας χαρίζει στους Ανθρώπους την Φωτιά και τον Λόγο και τους βλέπει να προκόβουν καθώς εγείρονται από το Χάος. Η Ανθρωπότητα συντάσσεται με τους Αθανάτους, στους πολέμους ενάντια στο σκότος, μα γρήγορα, το γειτόνεμα με τους θεούς, θα κάνει τους Ανθρώπους να ποθήσουν την αθανασία και την παντοδυναμία των θεών, ενώ παράλληλα θα τους κάνει να μισήσουν την θνητότητα, την βραχυβιότητα και την εν γένει φθαρτή τους φύση. Γρήγορα η τάση αυτή των Ανθρώπων θα τους οδηγήσει στον φόβο και στην κάθε αποτρόπαιη πράξη που ο φόβος μας οδηγεί καθώς μας δεσμώνει.

Ο Προμηθέας τότε, θα ορκίσει τους υπόλοιπους Αθανάτους να πάψουν την συναναστροφή τους με τους θνητούς ενώ παράλληλα αλυσοδένεται στον βράχο, «ενδυόμενος» τον πόνο και την στέρηση, θέλοντας να δώσει ένα σκληρό μάθημα στην Ανθρωπότητα ωθώντας την να αναζητήσει ξανά το σεβασμό προς την ίδια της την φύση.

Εδώ ξεκινά και η ιστορία του έργου, που περιγράφει το αβέβαιο ταξίδι των Ανθρώπων στην συνείδηση και την φρικτή μαρτυρία του ευεργέτη Τιτάνα στον βράχο. Άραγε οι κοιμώμενοι θα αφυπνιστούν τελικά; Ο φόβος είναι απλά μια επιλογή…

 

[image error]

Η Ιδέα

Το έργο αποτελεί μια σύγχρονη προσέγγιση στην ερμηνεία του μύθου του Προμηθέα, μέσα από το πρίσμα της κριτικής του φαινόμενου του Μετα-ουμανισμού ενώ βασίζεται μυθουργικά τόσο στο Προμηθεύς Πυρφόρος, όσο και στο Προμηθεύς Δεσμώτης.

Γραμμένο κυρίως στην Αλεξανδρινή ελληνική διάλεκτο, όπου αποτέλεσε την πρώτη οικουμενική γλώσσα της αρχαιότητας, με παράλληλη απόδοση στη δημοτική, συνδυάζει το αρχαίο ελληνικό δράμα, το μουσικό θέατρο, το κινησιοθέατρο, το χοροθέατρο, την παραμυθιακή αφήγηση και την videoart, δημιουργώντας μια ψυχαγωγική μορφή επικοινωνίας που μέσα στην εκφραστική της πολυποικιλότητα, προσπαθεί να επανα-φέρει το θεατή αντιμέτωπο με την υπαρξιακή του αναζήτηση, την χαμένη από καιρό σε αυτές τις εποχές του φόβου και της έκδηλης συναισθηματικής αβεβαιότητας.

Η μουσική, όπως και το κείμενο, είναι πρωτότυπη, βασισμένη στο τρίτο δίσκο του γνωστού folk σχήματος Aherusia, «PROMETHEUS~SevenPrinciplesOnHowToBeInvincible».

Η μουσική εκτελείται ζωντανά επί σκηνής από το ίδιο το συγκρότημα.

Είδος: Αρχαία τραγωδία

Διάρκεια παράστασης 80’ χωρίς διάλειμμα

Ημέρα & ώρα έναρξης

Πέμπτη 20/06 στις 21:00

FacebookPage

https://www.facebook.com/aherusia.prometheus/

Φωτογραφίες παράστασης

https://1drv.ms/f/s!AgeykqFrAqJj2SWoKXJoW1qGDOzy

Φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης

https://1drv.ms/f/s!AgeykqFrAqJj2SZux1OsEttKldzA

[image error]

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γιώργος-Βορέας Μελάς

Βοηθός κινησιολόγου: Joanna David

Σκηνικά – Σχέδιο κοστουμιών: Γιώργος-Βορέας Μελάς

Κοστούμια: Ευαγγελία Ζορμπά

Τεχνικός: Γιώργος Σηφάκης

Παραγωγή: Γιώργος-Βορέας Μελάς

Επικοινωνία & εκτέλεση παραγωγής: Κωνσταντίνος Πλατής

 

Διανομή

Προμηθέας: Γιώργος Χατζηκυριάκος

Έξαρχος: Δημήτρης Κατσιδονιώτης

Πρώτη: Γιούλη Παπανελοπούλου

Μαντώ: Βίκυ Δρίβα

 

Χορός: Πάνος Νίκιας, Θεόφιλος Βλάχος, Μάνθος Σιδηρόπουλος, Τζωρτζίνα Σπανογιάννη, Ιωάννα Σπανογιάννη, Ιόνυ Μοσχοβάκου, Μαρία Ιωάννου, Joanne David, Κατερίνα Παπασωτηρίου-Χατζηκυριάκου, Γιώτα Ανδρουτσοπούλου, Μελίνα Μαστραντώνη

 

Μουσικοί επί σκηνής (AHERUSIA) 

Κιθάρα/φωνή: Γιώργος-Βορέας Μελάς (VoreasFaethon) 

Κιθάρα/φωνή: Δημήτρης Χαραμής (Drakhon) 

Κιθάρα/φωνή: Δημήτρης Γιαβής Άσκαυλος 

Γκάιντα/αυλοί: Χρήστος Πανδίων Γιαννόπουλος 

Μπάσο/φωνή: Θοδωρής Μανίκας (Tho) 

Κρουστά: Ηλίας Πατρινός

 

[image error]

Το Ταξίδι του Βάρδου στον Παραμυθένιο Κήπο 1 Ιουνίου 2019

[image error]

ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ

14:30 – 15:00 Aνάγνωση από τον Γιώργο Χατζηκυριάκο: «Το Ταξίδι του Βάρδου-Το Κάλεσμα της Αντιχθόνας», με μουσική συνοδεία από την Κατερίνα Παπασωτηρίου.

Ο Παραμυθένιος Κήπος, το φεστιβάλ του Will o Wisps, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά στον Πύργο Βασιλίσσης στο Ίλιον αυτό το Σαββατοκύριακο 1-2 Ιουνίου με πλήθος καλλιτεχνών, συγγραφέων και παραμυθάδων.

Το Ταξίδι του Βάρδου θα βρίσκεται εκεί με αφήγηση κάτω από μουσική συνοδεία.

Ακολουθήστε τον Βάρδο στο ταξίδι του στην Αντιχθόνα και στην μακρινή Ερύθεια με τραγούδια να συνοδεύουν τα βήματα του.

[image error]

Παραμυθένιος Κήπος 1-2 Ιουνίου. Will o Wisps για δεύτερη χρονιά στον Πύργο Βασιλίσσης!

[image error]

Ο μαγικός κήπος με τις μουριές του Πύργου Βασιλίσσης στο Ίλιον υποδέχτηκε πέρσι για πρώτη φορά μεγάλους και μικρούς που ήθελαν να αγγίξουν τη μαγεία των παραμυθιών.

Φέτος, Σάββατο 1 & Κυριακή 2 Ιουνίου 2019, μπορούν όλοι να ξεστρατίσουν ξανά στον «Παραμυθένιο Κήπο» και να ανακαλύψουν τις νέες εκπλήξεις που επιφυλάσσει το -διήμερο, πλέον- δεύτερο φεστιβάλ του ελληνικού portal για το φανταστικό, Willowisps.gr !

Το Willowisps.gr σάς προσκαλεί να περάσετε ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο σκηνικές εκδηλώσεις από γνωστούς παραμυθάδες, θεατρικά σκετς, συναυλίες με μουσικές του φανταστικού και του folklore, ευφάνταστες δημιουργικές δραστηριότητες για παιδιά, quests χαμένου θησαυρού στον κήπο και άλλα παιχνίδια, παρελάσεις παραμυθένιων πλασμάτων και πολλά άλλα, απολαμβάνοντας μια εξόρμηση εμπνευσμένη από την αγάπη των συντελεστών για το φανταστικό, μόλις λίγο πιο έξω από την καρδιά της Αθήνας.

Το φεστιβάλ θα στηρίξει με μέρος των εσόδων του τον Εθελοντικό Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και παιδιού «Κιβωτός του Κόσμου».

Εισιτήριο ανά ημέρα: Γενική είσοδος 5€

Δωρεάν είσοδος για παιδιά έως 11 ετών

Ώρες: Σάββατο 1 & Κυριακή 2 Ιουνίου 10:00 – 22:00

Οδηγίες προσέλευσης: http://www.pyrgosvasilissis.gr/contact-us/

Μέγας Χορηγός: WorldAnvil.com

**Το Will o‘ Wisps Festival «Ο Παραμυθένιος Κήπος» 2019 επιλέχθηκε στα καλύτερα φεστιβάλ της Ευρώπης από την Ευρωπαϊκή Ένωση Φεστιβάλ – European Festivals Association (EFA) και του απονεμήθηκε η τιμητική σφραγίδα ποιότητας της Ευρώπης EFFE Label για τη χρονική περίοδο 2019-2020!**

Μια κρυφή ματιά ανάμεσα από τις φυλλωσιές του Παραμυθένιου Κήπου

Με την αφηγηματική τους δύναμη και σαγήνη θα ταξιδέψουν τους επισκέπτες σε ιστορίες μαγικές εκλεκτοί και κορυφαίοι παραμυθάδες:  Σάσα Βούλγαρη , Αγνή Στρουμπούλη, Γιώργος Ευγενικός, Έυη Γεροκώστα, Ανδρέας Μιχαηλίδης, Παραμυθοκόρες, Ναυσικά Καψαλά, Βαγγέλης Γονιδάκης, Δήμητρα Μπενίση, Δροσούλα Κάρτα, Διαμαντής Γαβριηλίδης.
Για τους φίλους της Μέσης-Γης θα πραγματοποιηθεί θεατρικοποιημένη ανάγνωση εμπνευσμένη από το σύμπαν του Τζ. Ρ.Ρ. Τόλκιν, από τον  Σύλλογο Φίλων Τόλκιν “The Prancing Pony” .
Η υποκριτική τέχνη και το ερμηνευτικό τραγούδι συναντούν την παραμυθιακή αφήγηση:  Άριελ Κωνσταντινίδη , Γιώργος Χατζηκυριάκος, Κατερίνα Παπασωτηρίου.
Η σκηνή του κήπου με τις μουριές θα ζωντανέψει με τις μελωδίες και τις φωνές των:  Σοφία Λαμπροπούλου  (κανονάκι),  Iernis  (συγκρότημα κέλτικης μουσικής), ‘FourTe’ (κουαρτέτο εγχόρδων),  Curfá  (κέλτικη/σκανδιναβική χορωδία), Ωδείο ‘Ars Musicalis‘ (παιδική χορωδία),  Αρίσταρχος  (a cappella storytelling),  Lady Delwynne & George Palousis  (τραγούδι και πιάνο).
Στη δημιουργική γωνιά, οι μικροί επισκέπτες θα μπορούν να στολιστούν κατάλληλα για την ημέρα με το καλλιτεχνικό μακιγιάζ της ομάδας  Face  and  Body  painting  Greece , θα έχουν τη δυνατότητα να ακονίσουν το μυαλό τους με Παιχνίδια Ρόλων και Στρατηγικής από τον  Ε.Σ.ΠΑΙ.ΡΟ.Σ. , και θα εξασκήσουν τη δημιουργικότητα τους με παιδικές χειροτεχνίες από το « The Craft Room by Agapi ».
Ο Παραμυθένιος Κήπος προσφέρεται για περιπέτεια και παιχνίδι! Οι μικροί ατρόμητοι επίδοξοι κουρσάροι μπορούν να πάρουν μέρος  Πειρατικό Κυνήγι Κρυμμένου Θησαυρού  από ομάδα L.A.R.P, οι δυνατοί λύτες να μπουν στο  Τ he  MindBox  -κινητό παιχνίδι απόδρασης από το Μindtrap, οι λάτρεις της μυθολογίας να παίξουν παιχνίδια ενσωματωμένα σε μυθικό πλαίσιο από τους  Tales of Ànnor  (Medieval Fantasy LARP), ενώ για όλους τους επισκέπτες, μπορούν να παρακολουθήσουν τους Ωρίων Ελληνες Ιπποτοξότες σε επίδειξη Παραδοσιακής Τοξοβολίας – Μπαλονομαχίας.
Υπήρξαν ιστορικές περίοδοι όπου οι ιππότες και οι πολεμιστές ήταν ευγενικές, έως και ρομαντικές φιγούρες. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το φεστιβάλ επιδείξεις ανάλογες των μορφών που ενέπνευσαν ήρωες των παραμθιών. Η ομάδα  Pegasus  Athens  Historical  Fencing Club  σε συνεργασία με τους  Argentum  Aguila  θα παρουσιάσουν τις πολεμικές τέχνες μιας άλλης εποχής. Πώς γινόταν μια ιστορική μονομαχία και παράλληλα, πώς αναβιώνουν αυτές οι τέχνες σήμερα; Επίσης, θα δείτε μεσαιωνικούς ιππότες, αλλά και μοντέρνους, από δύο ομάδες HEMA ή αλλιώς  Historical  European  Martial  Arts .
Με κουστούμια βγαλμένα από παραμύθι οι Vproject θα παρουσιάσουν ένα μαγευτικό χορευτικό show με led πέπλα αναδεικνύοντας τις χορευτικές και ζογκλερικές τους ικανότητες.
Ονειρευόσασταν πάντα να δείτε πλάσματα φανταστικά; Στον 1ο Διαγωνισμό Παραμυθένιου Πλάσματος (Fairy Parade) θα παρελάσουν για χάρη σας και η κριτική επιτροπή θα ανακοινώσει τις πιο ευφάνταστες μεταμορφώσεις -η ενθάρρυνση του κοινού είναι απαραίτητη για τους συμμετέχοντες!  Και για τους καλλιτέχνες γραφίστες που αγαπούν το φανταστικό, διεξάγεται πριν το φεστιβάλ διαγωνισμός  Best Digital & Concept Artwork  σε συνεργασία με το περιοδικό  Fantasy Report !
Από τους παραμυθένιους κήπους δεν μπορούν να λείπουν οι γλυκιές απολαύσεις! Το αγαπημένο  Bubble Tale  θα εμπλουτίσει τη θεματική του φεστιβάλ με την παρουσία του στον κήπο, μαζί με τα ευφάνταστα, παραμυθένια ζαχαρωτά του, για τους μικρούς και μεγάλους φίλους που θα επισκεφτούν τον Παραμυθένιο Κήπο!
Τελετή Λήξης Κυριακή 2 Ιουνίου: Ένα παραμυθένιο ταξίδι δεν μπορεί να τελειώσει χωρίς γιορτή! Οι επισκέπτες και οι συμμετέχοντες θα γίνουν ένα κοινό και θα απολαύσουν φανταστικές μελωδίες από την πολυφωνική χορωδία  Fantasy  Choir , τη σοπράνο με τη μαγική φωνή Janet Forbes και ο Iason Marmaras σε μια σκηνική παρουσία με το πολλά υποσχόμενο θέμα ‘Μυστήριο και Μαγεία – ένα μεσαιωνικό ταξίδι φαντασίας’!
Τέλος, μία συμμετοχή-έκπληξη, ένα δώρο για τους νοσταλγούς των σύγχρονων παιδικών παραμυθιών, μια παρουσία που θα διδάξει στα παιδιά την αγάπη για τη συναισθανόμενη μαγεία των αφηγούμενων ιστοριών.

Η Σαββίνα Γιαννάτου μάς ταξιδεύει παραμυθένια

Η Σαβίνα Γιαννάτου, η σπουδαία και τόσο ξεχωριστή ερμηνεύτρια με τη μεγάλη καλλιτεχνική ιστορία, θα κάνει στον Παραμυθένιο Κήπο και τους επισκέπτες του τη μεγάλη τιμή να τους ταξιδέψει με τη φωνή της σε κόσμους αλλιώτικους, μαγικούς και παραμυθένιους! Η ερμηνεύτρια χειρίζεται τη γεμάτη ένταση και δύναμη φωνή της σαν μουσικό όργανο. Με φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς θα αφηγηθεί ένα παραμύθι χωρίς λόγια, σε μια πιθανή διάδραση με τους μικρούς θεατές, επιστεγάζοντας με τον πιο συμβολικό τρόπο ένα διήμερο αφιερωμένο στη μαγεία των παραμυθιών.

«Παραμυθένιος Κήπος» σάς περιμένει 1&2 Ιουνίου!

Γιατί σιχάθηκα το Game of Thrones (μέρος 1ο)

[image error]

Α όχι. Αν περιμένεις να σχολιάσω το τέλος τούτης της πολύχρονης σειράς που μας έφαγε 9 χρόνια από τη ζωή, τότε μάλλον θα σε απογοητεύσω. Ούτε θα μιλήσω για το πόσο χάλια ήταν η τελευταία σαιζόν ούτε και τι συνέβη στην προηγούμενη. Δεν θα το κάνω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν τα έχω δει ακόμα;

Τι πράγμα;

Ω ναι. Δεν τα έχω δει ακόμα. Τα είδαν άλλοι αντί για εμένα. Και φυσικά δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Όχι βέβαια. Τιτιβίσματα από εδώ και από εκεί, πουλάκια, αηδονάκια, παπαγαλάκια, όλα τα καλά τα πλάσματα που έχουν φωνή, λόγο και γνώμη. Όλοι εκείνοι που (φυσικά χωρίς κακή πρόθεση) άλλες φορές αδέξια, άλλες φορές αγέρωχα, «σφύριζαν» το παρακάτω δίχως να σκέφτονται ότι κάποιοι άλλοι δεν έχουν προλάβει ακόμα να το δουν. Και γιατί δεν πρόλαβαν; Επειδή δούλευαν ως αργά; Επειδή δεν είχαν Nova; Επειδή δεν ήξεραν από που να τα κατεβάσουν; Επειδή κάτι τους έτυχε; Επειδή ήθελαν να τα δουν όλα μαζί;

Καλά, ας μην μακρηγορούμε. Αυτό ονομάζεται spoilers. Και έγινε συνώνυμο με το Game of Thrones. Και ήταν κάτι αρκετό για να με κάνει να σιχαθώ τη σειρά.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πρόβλημα με το  να τους «σφυρίξει» κανείς τι γίνεται σε ένα έργο, είτε αυτό είναι ταινία, βιβλίο, video game, σειρά, κινούμενο σχέδιο. Αλλά είναι και εκείνοι που έχουν. Κάποτε, όταν διάβαζα το Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, ένας φίλος που προπορευόταν στην ανάγνωση, ήρθε και μου είπε στεναχωρημένος ότι πέθανε ο Γκάνταλφ. Ξενέρωσα. Έφτασα στη γέφυρα του Κάζαντ Ντουμ και ήξερα ότι θα τον δω να πέφτει. Λίγο αργότερα ήρθε και μου είπε ότι σκοτώθηκε ο Μπόρομιρ. Οπότε όταν έφτασα στο τέλος του πρώτου βιβλίου, ήξερα ότι η συντροφιά θα έχει άλλον έναν νεκρό. Τέλος, μια άλλη μέρα, έρχεται με χαρά και μου ανακοινώνει ότι ο Γκάνταλφ δεν πέθανε, αντίθετα επέστρεψε και έγινε Λευκός. Ε αμάν! Αμάν! Όλη η μαγεία της έκπληξης του συγγραφέα είχε χαθεί, τουλάχιστον μέχρι εκείνο το σημείο. Πάλι καλά ήταν τρία τα βιβλία και μέχρι να ολοκληρώσω τον τρίτο τόμο, είχαμε χαθεί με το παιδί λόγω αλλαγής σχολείου. Ωστόσο ένας άλλος έξυπνος μου αποκάλυψε το τέλος του Έλρικ, μιας άλλης σειράς βιβλίων σε 5 τόμους που ζαχάρωνα τόσον καιρό, στέλνοντας με στην κυριολεξία αδιάβαστο. Τα διάβασα πολλά χρόνια αργότερα αλλά τι να το κάνεις; Ήξερα πως θα τελείωνε.

Spoilers. Αναθεματισμένα, κάφρικα spoilers.

Αλλά εντάξει, μάθαμε να το χειριζόμαστε και αυτό. Το φάγαμε το spoiler; Συνεχίζουμε παρακάτω. Δεν χάθηκε και ο κόσμος. Στην τελική απλώς χάθηκε η έκπληξη.

Όμως στην περίπτωση του Game of Thrones, είχαμε ένα άλλο καθεστώς. Δεν προλάβαινε να αρχίσει ο κύκλος και οι περισσότεροι άρχισαν να ποστάρουν την ίδια ανακοίνωση:

«Όποιος κάνει spoil θα διαγράφεται αυτομάτως» και τα λοιπά και τα λοιπά.

Το έβλεπες παντού. Παντού! Και ήταν ενοχλητικό. Όσο και τα spoilers βεβαίως. Αλλά και οι απάντήσεις της άλλης πλευράς, των spoilerάδων δηλαδή, ήταν εξίσου ενοχλητική. Απαντήσεις του στυλ «να μην μπαίνεις στο facebook, να μην ανοίγεις youtube, να απέχεις από το internet» και άλλα τέτοια.

Τι λέτε βρε παιδιά; Αλήθεια; Μπορείτε να απαγορέψετε από κάποιον να μπει στο ίντερνετ επειδή είδατε ένα παραπάνω επεισόδιο; Δεν φτάνει που το είδατε, πρέπει να το βροντοφωνάξετε; Στην τελική γιατί δεν ανοίγατε ένα φόρουμ να συζητάτε εκεί τα πάντα για την αγαπημένη σας σειρά; (Παρεπιπτόντως και εγώ από φόρουμ είχα μάθει το Game of Thrones όταν ήταν ακόμα βιβλίο και μόνο).

Αλλά άντε, πες και δεν μπαίνεις στο fb. Οι ρουκέτες σκάνε από παντού, μέσα και έξω από το ίντερνετ. Παντού! Ακόμα και στο πάρκο που πήγα να παίξει η κόρη μου, δυο μανούλες συζητούσαν για την μάχη του Winterfell. Σαν κάτι γιαγιάδες παλιά, στο ίδιο παγκάκι, που κουβεντιαζαν για το Καλημέρα Ζωή και τη Λάμψη του Φώσκολου ή για την Εσμερλάδα και την Μαρία της Γειτονιάς. Και για την Κορίνα την Αγριόγατα.

Να γιατί σιχάθηκα ακόμα πιο πολύ το Game of Thrones. Γιατί το έβλεπαν όλοι. Όλοι. Ακόμα και αυτοί που δεν το έβλεπαν.

Άνθρωποι μιας άλλης κουλτούρας, διαφορετικής από αυτής του fantasy και της λογοτεχνίας του φανταστικού (και όχι μόνο), άνθρωποι άσχετοι από Ιστορία, μυθολογία και λαογραφία, άνθρωποι του life style, της Μυκόνου, της νύχτας, της πίστας, του σκυλάδικου, του ΝΙΤRO. Ανθρωποι που χλεύαζαν τα παραμύθια, τις φανταστικές αφηγήσεις, τα βιβλία, τη μαγεία και όλα αυτά που οδήγησαν τόσο τον Μάρτιν να γράψει αυτό το έπος, όσο και την HBO να το σκηνοθετήσει. Άνθρωποι που αγνοούσαν τόσο το ότι το GOT ήταν βιβλίο και που δεν αξιώθηκαν να το διαβάσουν τουλάχιστον μέχρι τον τόμο που είχε κυκλοφορήσει.

Και όλοι τους αυτοί παθιάζονταν. Έφταναν σε βαθμό υστερίας και εξάρτησης. Έγιναν nerds χωρίς να έχουν υπάρξει ποτέ nerds αφού δεν ήταν cool να είσαι nerd. Και το Game of Thrones μετατράπηκε σε ένα Power of Love, ένα Big Brother, ένα Survivor, ένα Master Sef και ένα GNTM. Λογικό βεβαίως αφού χτίστηκε πάνω σε αυτόν τον εθισμό, να δούμε δηλαδή ποιος θα αποχωρήσει (μια για πάντα, στην περίπτωση του Game of Thrones).

Και κάπου όλο αυτό έγινε αφόρητο. Το Game of Thrones έγινε η σειρά της Κουτσής Μαρίας και του κάθε κάγκουρα. Έγινε αντικείμενο συζητήσεων σε μεσημεριανάδικα, πρωινάδικα, πάρτι σε σκυλάδικα και ορθάδικα και πολλά ακόμη. Έγινε διαφήμιση για ουίσκυ, παντόφλες, βρακιά, ακόμα και για τυρί φέτα. Και ποιος ξέρει και τι άλλο;

Ήταν κακό που απέκτησε τόσους οπαδούς που το παρακολουθούσαν με μανία ως το τέλος; Όχι βέβαια. Αλλά κάπου η κατάσταση ξέφυγε. Το Game of Thrones ήταν μια σειρά φαντασίας με στοιχεία φαντασίας. Όμως αντί να φέρει τον κόσμο πιο κοντά στο φανταστικό (όπως είχε κάνει πχ η κινηματογραφική μεταφορά του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) πήρε το φανταστικό και το πέταξε στη μάζα. Δεν έφερε τους οπαδούς πιο κοντά στα βιβλία και σε άλλους αξιολογους τίτλους του χώρου, ενώ φυσικά δεν ενίσχυσε σε καμία περίπτωση την ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι άνθισε μέσα σε αυτά τα χρόνια, εάν οι περισσότεροι τίτλοι δεν ήταν αυτοεκδόσεις και συνεκδόσεις στις οποίες δεν έδωσε κανείς σημασία. Έφτιαξε ένα νέο ειδος οπαδών, εθισμένων με τηλεοπτικές-ιντερνετικές εκπομπές. Χαρακτηριστική και η έκφραση πολλών που μετά την προβολή του τελευταίου επεισοδίου, εξέφραζαν τη στεναχώρια και την ανησυχία τους λέγοντας ότι τώρα πια δεν έχουν άλλο ενδιαφέρον και τίποτα σχετικό να παρακολουθήσουν.

Άσχημο πράγμα η συνήθεια ε; Πόσο μάλλον όταν έχεις συνηθίσει να βλέπεις 9 χρόνια μια σειρά όλο βία, αδικία, διαστροφή, πορνό και ψυχοπαθείς ήρωες.

Και, ω διάολε, δεν την έβλεπαν μόνο ενήλικες αυτή τη σειρά…

Αυτά για την ώρα. Φυσικά έχω να μοιραστώ και μερικούς ακόμα προβληματισμούς από διαφορετικές σκοπιές, όπως αυτή του συγγραφέα, του βιβλιουπάλληλου, του ηθοποιού ακόμα και του άσχετου, εκείνου του καημένου του συνανθρώπου μας ο οποίος δεν έχει ιδέα τι είναι αυτό το κέρατο αλλά είναι αναγκασμένς να το συναντά συνεχώς μπροστά του.

Κλείνω το πρώτο μέρος με μια μπαλάντα που έγραψαν οι Blind Guardian για τον Jon Snow, όταν το Game of Thrones ήταν ακόμα βιβλίο και κανείς από όλους αυτούς τους φανατισμένους (και πλέον ξενερωμένους) τον ήξερε. Το τραγούδι ανήκει στο δίσκο At the Edge of Time που κυκλοφόρησε το 2010 ενώ στο ίδιο album υπάρχει τραγούδι και για τον Bran. Αξίζει να ακούσετε και την ακουστική version του κομματιού με μερικούς επιπλέον στίχους και κλασσική κιθάρα.

War of the Thrones

Nothing will grow here

Icy fields – blackened sorrow

Legacy of a lost mind

Feed my void

What you’re waiting for

I’m too late

It is more than a game

The river reveals

Now I’m in between these lines

I cannot escape it seems

Sail on, my friend

All I ever feel is

All I ever see is

Walls they fall

When the march of the Others begins

All I ever feel is

All I ever see is

Rise and fall

When the War of the Thrones shall begin

While I sit there in silence

Come and talk to me

I can’t free my mind

It is all I’m begging for

While I sit there in silence

Will it ever end?

Will I find what I’m longing for?

Will I ever walk out of shadows so grey?

I’m condemned, I am hallowed

Icy fields they won’t hurt anymore

Will you walk with me?

Any further

There at world’s end

It’s me

I sing

I cannot escape it seems

Sadly I sing

All I ever feel is

All I ever see is

Walls they fall

When the march of the Others begins

All I ever feel is

All I ever see is

Rise and fall

When the War of the Thrones shall begin

Away

Watch the river it flows

Now and ever

I cannot believe in more

And now my time will come

Carry on

Will I ever learn from the past?

Will I fade away?

Will I ever stay where the shadows will grow?

There is luck at the gallows

I will free my mind

Soon it will show

Let it rain

There’ll be no spring

My dream is a mirror

It reveals a matter of lies

All I ever feel is

All I ever see is

Rise and fall

When the War of the Thrones will begin

All I ever feel is

All I ever see is

Rise and fall

When the War of the Thrones has begun

Leave a fee for the tillerman

And the river behind

Blind Guardian – War of the Thrones

 

Το Ταξίδι του Βάρδου στο signing day του Fantasticon

Αυτή την Κυριακή 5 Μαΐου θα έχω την τιμή να βρίσκομαι πλάι σε φίλους συγγραφείς του φανταστικού χάρη στην ημερίδα που διοργανώνει το Fantasticon Polis Art Cafe. Ευχαριστώ τους διοργανωτές για την αποδοχή.

[image error]

από την ανακοίνωση της σελίδας:

Ο συγγραφέας και ηθοποιός, Γιώργος Χατζηκυριάκος με τις εκδόσεις ΜΩΡΑΪΤΗΣ-Εκδόσειςκαι το βιβλίο του, «Το ταξίδι του Βάρδου», θα μας επισκεφτούν την Κυριακή, 5/5, στο POLIS ART CAFE για να τους γνωρίσετε από κοντά! Στη Signing Day από τους Έλληνες συγγραφείς του Φανταστικούκαι από τις 14:00 ως τις 21:00.

 

 

The Irish Bastard: η ιστορία μιας πασχαλινής irish punk κωμωδίας που διακρίθηκε δύο φορές ενώ κινδύνεψε να μην παιχτεί ποτέ.

[image error]

Ήταν σαν σήμερα, 18 Απριλίου 2015 όταν η κωμωδία The Irish Bastard ολοκλήρωσε τον κύκλο της. Τελείωσε εκεί που εμφανίστηκε για πρώτη φορά πριν από έναν χρόνο και δύο μήνες. Στη σκηνή όπου διαγωνίσθηκε και κόπηκε αρχικά, σε διαγωνισμό του θεάτρου Λύχνος Τέχνης και Πολιτισμού στο Γκάζι. Εκεί επέστρεψε ξανά για να νικήσει και να αποκτήσει το πρώτο βραβείο στο 1ο Athens Comedy Festival.

Αυτή είναι η ιστορία του The Irish Bastard και μιας θεατρικής ομάδας νέων ηθοποιών που έκαναν τον κόσμο να γελά, να συγκινείται, να προβληματίζεται και να τραγουδάει κάτω από τους ρυθμούς του Fields of Athenry και των Dropkick Murphys. Η ιστορία του πρώτου θεατρικού έργου που έγραψα και σκηνοθέτησα. Η ιστορία του Πάντι του Ιρλανδού και των φίλων μας.

The Irish Bastard – Το θεατρικό και η ομάδα StART

Είχε ξεκινήσει σαν πλάκα. Μία φίλη μου είχε φέρει μια μπλούζα από  την Ιρλανδία, μια μπλούζα πράσινη με κάτι τριφύλλια και μια λευκή επιγραφή «Ireland». Όταν τη φορούσα, όσοι ήταν Παναθηναικοί έκαναν χαρές και έλεγαν «έλα ρε τριφυλλάρα» κτλ. ενώ με ρωτούσαν αν την φορούσα στον Πειραιά, διότι υπήρχε και καλά κίνδυνος να τις φάω από κανέναν πωρωμένο Ολυμπιακό. Και κάπως έτσι μου γεννήθηκε στο μυαλό η ιδέα ενός Ιρλανδού που μες στην άγνοια του έρχεται στον Πειραιά και πέφτει θύμα χουλιγκανισμού λόγω του τριφυλλιού, του συμβόλου της πατρίδας του.  Μια κωμωδία παρεξηγήσεων, γκάφας και χαβαλέ που θέλει να κριτικάρει πάνω από όλα τον φανατισμό και την στενομυαλιά του Έλληνα.

Ήταν ακόμα Γενάρης του 2014 και εγώ βρισκόμουν στο δεύτερο έτος της δραματικής όταν άρχισα να γράφω το σενάριο. Και ήταν τότε που μερικά παιδιά από τη σχολή σχημάτισαν μια θεατρική ομάδα με σκοπό να διαγωνιστούν σε ένα φεστιβάλ τον Φλεβάρη. Μιας και είχα το σενάριο και τις πρώτες σκηνές έτοιμες, τους παρουσίασα την ιδέα και τη δέχτηκαν με χαρά. Μερικοί ρόλοι προσαρμόστηκαν πάνω στα παιδιά και το έργο πήρε το δρόμο του. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η ομάδα μας, η StART που άρχισε να δουλεύει πάνω στο Irish Bastard (Ο Νόθος από την Ιρλανδία) όπως τελικά ονοματίστηκε το έργο. Η Έφη πήρε το ρόλο της Λίτσας, ο Κίμωνας του Σταύρου, ο Αντώνης και η Ντενίζ τα παιδιά της οικογένειας με τα ίδια ονόματα και ο Μάριος το ρόλο της αξέχαστης Γιαγιάς, της «κωλόγριας» που έκλεβε πάντα την παράσταση. Όσο για μένα, έπαιξα τον Πάντι, ρόλος στα αγγλικά με προφορά όσο το δυνατόν ιρλανδική.

[image error]

The Irish Bastard – Η υπόθεση του έργου

Το έργο διαδραματίζεται το Πάσχα του 2014 σε ένα σπίτι στον Πειραιά. Στην πρώτη σκηνή βλέπουμε τον Σταύρο και την Λίτσα να περιμένουν τον γιο τους, τον Αντώνη, να γυρίσει από το αεροδρόμιο. Ο Αντώνης σπουδάζει σε πανεπιστήμιο της Αγγλίας και έρχεται να περάσει τις διακοπές μαζί με τους δικούς του. Όμως δεν καταφθάνει μόνος. Έχει έναν φίλο Ιρλανδό, τον Πάντι, ο οποίος κάνει την χειρότερη εντύπωση στους γονείς του Αντώνη αφού οι δύο νέοι έρχονται μεθυσμένοι και με διάθεση για σαματά. Την ένταση ανεβάζει η Γιαγιά, η μητέρα του Σταύρου και πεθερά της Λίτσας, που μπαινοβγαίνει στο σπίτι και ανακατεύεται μονίμως στα οικογενειακά τους.  Ακόμα χειρότερα τον Πάντι υποδέχεται η Ντενίζ, η μικρή αδελφή του Αντώνη, η οποία βγάζει όλο της το μίσος για τους εχθρούς της ομάδας της πάνω στον Ιρλανδό.

[image error]

Κάπως έτσι ξεκινά η πρώτη μέρα στο έργο αν και τα πράγματα θα γίνουν περισσότερο ανυπόφορα για την οικογένεια. Ο Αντώνης επικοινωνεί με μια πρώην του και φεύγει από το σπίτι για να κάνει Πάσχα μαζί της και όσο για τον Πάντι, τον αφήνει σπίτι να τον φιλοξενούν οι δικοί του. Τότε είναι που αρχίζει ένας μεγάλος αγώνας από την Λίτσα, την Ντενίζ και τη Γιαγιά να πετάξουν έξω τον Ιρλανδό, κάνοντας το να φανεί σαν ατύχημα.

[image error]

Όμως η τύχη του Ιρλανδού δεν εγκαταλείπει τον Πάντι και κάθε παγίδα που του στήνουν πιάνει τους ίδιους. Και καθώς η Μεγάλη Βδομάδα συνεχίζεται, η οικογένεια αρχίζει να έρχεται πιο κοντά στον Πάντι εκτιμώντας τις καλές του προθέσεις, την χαρά και την ανεμελιά που τον χαρακτηρίζουν, όλα εκείνα δηλαδή που τους θυμίζει πως είχαν και οι ίδιοι κάποτε ίδιοι μα με το πέρασμα των χρόνων έχουν χάσει.  Τα ευτράπελα δεν σταματούν, αντιθέτως κορυφώνονται το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής όταν η Γιαγιά, έχοντας χτυπήσει το κεφάλι της στο προσκύνημα του επιτάφιου, επιστρέφει αλλαγμένη, λέγοντας πως είδε τον Άγιο Πατρίκιο, τον καθολικό άγιο-προστάτη της Ιρλανδίας, τον οποίο αρχικά αρνιόταν κατηγορηματικά. Το ένα θαύμα φέρνει το άλλο μα, παρά το γλέντι της οικογένειας, όλα οδηγούνται και πάλι στη διάλυση όταν ο Σταύρος θυμάται τα νιάτα του, μιλώντας για μια Ιρλανδέζα που είχε γνωρίσει κάποτε σε ελληνικό νησί. Ακούγοντας το όνομα της, ο Πάντι αναγνωρίζει την μητέρα του καθώς και κάποια στοιχεία που του έλεγαν για τον πατέρα του εκείνοι που ανέλαβαν την ανατροφή του. Και τότε είναι που συνειδητοποιούν ότι ο Πάντι είναι ο νόθος γιος του Σταύρου όπου και γίνεται το έλα να δεις σε μια κωμική σκηνή που θυμίζει την σταύρωση του Χριστού από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά του Τζεφιρέλι με την χαρακτηριστική μουσική να τη συνοδεύει.

[image error]

Το έργο τελειώνει με την αφήγηση του Αντώνη που εξηγεί τα όσα ακολούθησαν από το Μεγάλο Σάββατο και μετά. Έπειτα βλέπουμε την οικογένεια όλη μαζί να κλείνει το σπίτι και να φεύγει για το αεροδρόμιο, μιας και όλοι έχουν αποφασίσει να αφήσουν τα πάντα πίσω και να ξεκινήσουν τη ζωή τους από την αρχή στην Ιρλανδία μαζί με τον Πάντι, τον γουρλή που έπιασε το λαχείο. Λίγο πριν φύγουν, η Ντενίζ καταφέρνει να πετύχει τη φάρσα με το καθαρτικό που είχε ξεκινήσει από την δεύτερη σκηνή, ενώ εμφανίζεται η αγαπημένη όλων, η Γιαγιά. Το έργο κλείνει με την ατάκα της «ποιος είναι ο Πάντης;» και με ένα επτάλεπτο βίντεο που, κάτω από τη μουσική του Fields of Athenry, αφηγείται τα όσα ακολούθησαν  όταν η οικογένεια μετανάστευε στην Ιρλανδία. Κάτι σαν έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

[image error]

The Irish Bastard – η πορεία, οι παραστάσεις και τα βραβεία

Το έργο, παρά τις ατυχίες που αντιμετώπισε (και πιστέψτε με ήταν πολλές, από πρόβλημα με την σχολή και την εξεταστική μέχρι και τραυματισμό) συμμετείχε στο διαγωνισμό του Λύχνος, τον Φλεβάρη του 2014. Οι ομάδες είχαν να δείξουν μέχρι 20 λεπτά από την παράσταση τους σε μια κλειστή κριτική επιτροπή. Το Irish Bastard δεν κατάφερε να προχωρήσει. Η ομάδα απογοητεύτηκε και για κάμποσο διάστημα διαλύθηκε. Το όνειρο μας να παίζουμε σε δικό μας θέατρο, είχε μόλις ναυαγήσει και μάλιστα πανηγυρικά αφού κανείς πια δεν ασχολήθηκε με το έργο αλλά με τη σχολή και τις σπουδές μας.

Προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, και ενώ τα ξαναβρήκαμε σαν ομάδα, αποφασίσαμε να ξαναρισκάρουμε για δεύτερη φορά σε νέο διαγωνισμό. Ήταν το θέατρο Cartel που οργάνωνε ένα τουρνουά θεατρικών παραστάσεων με έπαθλο το θέατρο για την επόμενη σαιζόν. Στο τουρνουά αυτό πήραν μέρος 12 ομάδες οι οποίες είχαν όλες 25 λεπτά στη διάθεση τους για να παρουσιάσουν στο κοινό την παράσταση τους. Αυτή τη φορά κριτές ήταν οι θεατές οι οποίοι είχαν δικαίωμα ψήφου.

[image error]

Λες και μας κυνηγούσε κατάρα, η μέρα που παίζαμε εμείς συνέπεσε με την εξεταστική, όπως πάνω κάτω είχε γίνει και με τον προηγούμενο διαγωνισμό. Τώρα ήταν ακόμα χειρότερο διότι η εξεταστική δεν λάμβανε χώρα μέσα σε αίθουσα της σχολής αλλά στο θέατρο Ροές. Έπειτα από διάφορες συγκρούσεις και ενώ όλα ήταν έτοιμα να τιναχτούν στον αέρα, καταφέραμε να παίξουμε και να διαγωνιστούμε στο Cartel.

Και κερδίσαμε. Ήμασταν οι νικητές της βραδιάς. Νικήσαμε στον ημιτελικό και προκριθήκαμε με 22 ψήφους στον τελικό, αμέσως, ακριβώς την επόμενη νύχτα.

[image error]

Παίξαμε ξανά με ακόμα περισσότερη αυτοπεποίθηση και ενέργεια και με ακόμα περισσότερο κοινό. Αν μη τι άλλο είχαμε αποδείξει σε όλους εκείνους που δεν είχαν πιστέψει σε εμάς, ότι μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Τούτη τη φορά δεν φτάσαμε την κορυφή, τερματίσαμε όμως στην τρίτη θέση με 55 ψήφους. Ήταν μια καλή βραδιά με πολύ κέφι, χαρά και φυσικά ποτό. Μια βραδιά δεν μας ξενέρωνε, γιατί ήμασταν ήδη μεθυσμένοι από την νίκη της προηγούμενης μέρας και από τα χειροκροτήματα του κοινού που επί δύο νύχτες κάναμε να γελάει. Η StART θα συνέχιζε.

Και ναι, συνέχισε. Κλείσαμε τη Φάμπρικα στο Γκάζι για να παίξουμε από το φθινόπωρο και ανανεώσαμε το ραντεβου μας για Σεπτέμβρη. Δουλεύαμε σχεδόν κάθε βράδυ κάνοντας πρόβες μέχρι αργά. Βρήκαμε χορηγούς, φτιάξαμε τα γραφιστικά και σιγά-σιγά μια παράσταση φτιάχτηκε από το μηδέν.  Το Irish Bastard ήταν έτοιμο να παιχτεί ολοκληρωμένο.

[image error]

Και θα παιζόταν μέχρι την Κυριακή των Βαΐων, για πέντε μήνες, σε ένα υπόγειο θεατράκι 40-50 θέσεων, με τις περισσότερες Κυριακές να είναι γεμάτο από κόσμο. Ωστόσο, μία βδομάδα πριν την πρεμιέρα, μια ακόμα αναποδιά ήρθε να τα ανατρέψει όλα, αλλά δεν τα κατάφερε. Το ρόλο του Σταύρου πλέον θα έπαιζε ο Στράτος, ο δίδυμος του Αντώνη, ο οποίος έμαθε ολόκληρο το έργο μέσα σε λίγες μόνο μέρες.

Και έτσι παίζαμε το Irish Bastard στις Κυριακές στην Φάμπρικα μέχρι που ήρθε το Πάσχα όπου δώσαμε την τελευταία παράσταση την οποία και γιορτάσαμε με ιρλανδέζικο πάρτι.

[image error]

Και ενώ πιστεύαμε πως το ταξίδι του Ιρλανδού είχε τελειώσει, είδαμε την ανακοίνωση από το θέατρο Λύχνος που διοργάνωνε νέο διαγωνισμό, αυτή τη φορά κωμωδίας. Τούτη τη φορά οι ομάδες είχαν στη διάθεση τους όλο το χρόνο και όχι μόνο λίγα λεπτά στη σκηνή ενώ την παράσταση μπορούσε να παρακολουθεί ο οποιοσδήποτε. Έμοιαζε με το τουρνουά του Cartel. Ήταν το 1st Athens Comedy Festival

Παρόλο που η παράσταση είχε κατέβει, τα παιδιά συμφώνησαν να πάρουμε μέρος και να διαγωνιστούμε. Κανείς μας δεν είχε ξεχάσει την πικρία που είχε αισθανθεί ένα χρόνο πριν σε εκείνο το θέατρο. Τώρα μας δινόταν η ευκαιρία να δείξουμε τι πραγματικά αξίζαμε και εμείς και το έργο. Και αυτό θα το έκρινε ο κόσμος.

Και έτσι βρεθήκαμε πάλι στη σκηνή του Λύχνος από όπου είχαμε ξεκινήσει. Κάναμε για ακόμα ένα βράδυ τον κόσμο να γελά, να ξεκαρδίζεται, να χειροκροτά και να τραγουδάει. Και μετά την υπόκλιση, σήκωσα την τραγιάσκα του Πάντι και την κοπάνησα κάτω. Τo Irish Bastard είχε τελειώσει εκεί που είχε αρχίσει. Στην ίδια σκηνή.

Αλλά με μία διαφορά! Είχε νικήσει το 1ο Athens Comedy Festival. Από όλες τις παραστάσεις και από όλες τις ομάδες που πήραν μέρος στο διαγωνισμό, ο κόσμος ανέδειξε εμάς και το Irish Bastard. Είχαμε νικήσει. Εκεί που έναν χρόνο πριν φεύγαμε ντροπιασμένοι και μετανιωμένοι, τώρα αποχωρούσαμε γλεντώντας. Ο Ιρλανδός είχε νικήσει.

[image error]

The Irish Bastard – οι χαρακτήρες και το μήνυμα του έργου

Στην ουσία στο Irish Bastard δεν υπάρχει πρωταγωνιστής. Παρόλο που το όνομα του έργου παραπέμπει κατευθείαν στον χαρακτήρα του Πάντι, ο Ιρλανδός δρα ως καταλύτης. Είναι αυτός ο ξένος που μπαίνει σε ένα κλειστό κύκλο (στην περίπτωση μας οικογενειακό) και άθελα του προκαλεί τους πάντες να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό. Και παρόλο που αρχικά όλοι τους βγάζουν μόνο την αρνητική τους πλευρά (η οποία είναι και αυτή που βγάζει το γέλιο στον θεατή) η αφέλεια και η καλοσύνη του ξένου τους κάνει να θυμούνται τα καλά τους στοιχεία τα οποία έχουν θαφτεί μέσα στον καιρό της κρίσης, της πίεσης, της καταπίεσης και της υποτιθέμενης ευημερίας. Φυσικά στο τέλος γίνονται και μερικά θαύματα  τα οποία έχουν να κάνουν τόσο με το θέμα των Ιρλανδών (η περίφημη Τύχη τους) αλλά και με το θέμα των Ελλήνων (το Πάσχα, η Ανάσταση και η χαρά της αναγέννησης). Δεν είναι τυχαίο που το έργο τοποθετείται χρονικά μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα. Υπάρχει μια συμβολική πορεία των χαρακτήρων μέσα στα Πάθη, στη Δοκιμασία, στον Πειρασμό, στην Σταύρωση και τελικά στην Ανάσταση. Ο Εφιάλτης τελειώνει, η Συγχώρεση έρχεται και όλοι τους, έχοντας θυμηθεί ποιοι πραγματικά είναι, ξεκινούν ένα νέο ξεκίνημα. Μα για να γίνει αυτό, όπως συμβαίνει στο τέλος του έργου, κάποια πράγματα πρέπει να μείνουν πίσω. Και έτσι η οικογένεια μαζί με τον Πάντι φεύγουν για την Ιρλανδία, έχοντας αποδεχτεί από τη μία ότι και στην Ελλάδα ήταν πρόσφυγες αλλά ότι όσο έχουν ο ένας τον άλλον, δεν φοβούνται να ξεκινήσουν από το μηδέν, έχοντας γίνει πια καλύτεροι άνθρωποι.

[image error]

Το Irish Bastard είναι πρωτίστως κωμωδία χαρακτήρων και τύπων. Οι χαρακτήρες του έργου βρίσκονται παντού γύρω μας. Η οικογένεια που υποδέχεται τον Πάντι είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας και το έργο ασχολείται περισσότερο με αυτήν. Στον Σταύρο βλέπουμε τους χρεωμένους νοικοκύρηδες που πασχίζουν στη δουλειά για να συντηρήσουν μια κακομαθημένη οικογένεια. Στην Λίτσα βλέπουμε τις καταπιεσμένες συζύγους με τα χίλια δυο κόμπλεξ που γαντζώνονται πάνω από τα παιδιά τους, έχοντας τα μεγαλώσει με λάθος πρότυπα. Στον Αντώνη βλέπουμε τον ανεύθυνο νέο που το μόνο που τον νοιάζει είναι η καλοπέραση του, συνήθως εις βάρος των άλλων. Στην Ντενίζ τον φανατισμό, τον τοπικισμό, τον χουλιγκανισμό και όλα αυτά που συχνά ξεκινούν από γραφικά και καταλήγουν επικίνδυνα, ειδικά όταν πρόκειται για νέους και παιδιά. Στη Γιαγιά βλέπουμε όλον εκείνον τον παλιό κόσμο που επιβιώνει μέσα από τους γέρους που ξέχασαν τις κακουχίες που πέρασαν και έχουν καταφύγει πια στο μίσος, στους λάθος σωτήρες και στην παρεξηγημένη, στα μυαλά του, έννοια του χριστιανισμού. Τέλος ο Πάντι είναι ο τουρίστας που φέρνει το δικό του κόσμο αλλά όχι και τα προβλήματα του, έχοντας διάθεση για διασκέδαση, βοήθεια και καλή θέληση. Και είναι τελικά αυτοί οι δύο διαφορετικοί κόσμοι -οι Έλληνες και οι ξένοι- που έρχονται σε σύγκρουση στο Irish Bastard ίσα για να να βρουν όχι τι είναι εκείνο που τους χωρίσει αλλά ποιο είναι αυτό που τους ενώνει.

«Ίσως ο Θεός να είναι ένας μεγάλος πότης και όλοι εμείς τα μπάσταρδα του που ψάχνουμε τον πατέρα μας στην αγάπη των άλλων»

Γιώργος Χατζηκυριάκος

[image error]

Επίλογος:

Από όλες μου τις δημιουργίες, τα βιβλία, τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα, τα παραμύθια, το Irish Bastard παραμένει το αγαπημένο μου. Ήταν μια ιστορία που ζωντάνεψε χάρη στους φίλους ηθοποιούς και στους θεατές που την στήριξαν και την είδαν. Ήταν μια περιπέτεια που ξέφυγε από τις λευκές σελίδες και πήρε σάρκα και οστά και ντύθηκε κάτω από την irish punk μουσική. Ήταν η πρώτη μου σκηνοθετική δουλειά (και ως τώρα μοναδική) καθώς και το πρώτο μου ολοκληρωμένο θεατρικό έργο. Και συν τις άλλοις, η πρώτη μου συγγραφική και όχι μόνο δουλειά που μου χάρηκε επιτυχία και αυτοπεποίθηση. Γιατί μέσα από όλες τις δυσκολίες, κατάφερε να ξεχωρίσει και να πετύχει σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο που καλούνται να περνούν διαρκώς οι νέοι δημιουργοί.

Γιώργος Χατζηκυριάκος

[image error]

ΥΓ: κλείνω με την όμορφη κριτική που μας έγραψε η Χριστίνα Τζείκου στο The K-Magazine στις 30 Ιανουαρίου 2015:

Στον τεχνοχώρο Fabrica στο Γκάζι , κάθε Κυριακή παίζεται η παράσταση The Irish Bastard (Ο νόθος Ιρλανδός) , από την ομάδα Start  (απαρτιζόμενη  από μαθητές και αποφοίτους της δραματικής σχολής του Ιάσμου) , και πρόκειται για μια κωμωδία με μπόλικο άρωμα από Πειραιά και Ιρλανδία.

[image error]

Υπόθεση:

Μία πενταμελής οικογένεια, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης εβδομάδας , φιλοξενεί έναν παθιασμένο Ιρλανδό στο σπίτι της. H Λίτσα και ο Σταύρος ,είναι ένα καθημερινό Ελληνικό  ζευγάρι , το οποίο περιμένει να γυρίσει ο νεαρός γιος τους Αντώνης από το Λονδίνο, όπου εκεί σπούδαζε τόσο καιρό. Ο Αντώνης, γυρνώντας στο σπίτι του φέρνει μαζί του τον Ιρλανδό φίλο του Πάντι Ο΄Λίρι , για να περάσουν μαζί τις διακοπές του Πάσχα. Όλη η οικογένεια σύσωμη προσπαθεί να ξεφορτωθεί την ενοχλητική παρουσία του Ιρλανδού, και ιδιαίτερα η τρελαμένη γαυρίνα Ντενίζ ( κόρη ) καθώς και η ρατσίστρια γιαγιά ( μητέρα του Σταύρου). Ωστόσο ο Πάντι ήρθε για να μείνει! Ο νεαρός Ιρλανδός θα τους κάνει άνω κάτω αφού εκτός από την αγάπη που τρέφει για τα τραγούδια της πατρίδας του και το ποτό, φέρνει μαζί του και ένα οικογενειακό μυστικό που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο περίπλοκα.

Και ας πάρουμε τους χαρακτήρες από την αρχή… Ο Σταύρος είναι ένας κλασικός Έλληνας οικογενειάρχης , ο οποίος όπως φαίνεται κρύβει τόσα χρόνια καλά κρυμμένο ένα μυστικό, το οποίο δεν το γνωρίζει ούτε η ίδια του η γυναίκα. Η Λίτσα , αποτελεί  το παραδοσιακό πρότυπο Ελληνίδας μάνας, υπερπροστατευτική με τα παιδιά της , ενώ όπως βλέπουμε στο έργο προσπαθεί να τα προλαβαίνει όλα και να είναι τέλεια στις αρμοδιότητες που έχει μια μάνα και συνάμα γυναίκα.Την πιο κωμική φιγούρα του έργου την αποτελεί η Γιαγιά, αρκετά θρησκόληπτη, έχοντας έντονες πολιτικές απόψεις ενώ δεν τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια για τους μετανάστες.

Ο Αντώνης και η Ντενίζ , είναι τα δύο παιδιά της οικογένειας , τα οποία δεν θα λέγαμε πως ταιριάζουν και πολύ μεταξύ τους, αφού ο ένας αποτελεί τον συνηθισμένο χαρακτήρα ενός νέου που δεν πάλεψε και πολύ για τα αγαθά του με σπουδές στην Αγγλία, ενώ η άλλη είναι ένα αγοροκόριτσο κολλημένο με την μία και μοναδική ομάδα του Πειραιά, τον Ολυμπιακό. Όσο για τον Πάντι , πρόκειται για έναν χαρούμενο , και λιγάκι τρελό θα λέγαμε Ιρλανδό , ο οποίος αγαπάει τις μπύρες και το τραγούδι, ενώ στο τέλος θα ανατραπεί ολόκληρη η ζωή του.

Είναι μια κωμωδία με νέους ηθοποιούς , που αξίζει να την δείτε!

Στο τέλος της παράστασης  μπορείτε να πάτε για ένα ποτάκι στον επάνω χώρο!

Παίζουν :

Έφη Θεοφανίδου,  Ντενίζ Κούτση , Αντώνης Σαριγιάννης , Στράτος Σαριγιάννης.  Γιώργος Χατζηκυριάκος και στο ρόλο της γιαγιάς ο Μάριος Σάκκας.

Σκηνοθεσία – κείμενο:   Γιώργος Χατζηκυριάκος

[image error]

 

Αυτή η τεράστια λαμπάδα, η Νοτρ Νταμ

[image error]

Κάηκε χθες. Η Νοτρ Νταμ, η Παναγία των Παρισίων.

Δεν ξέρω πως ξέσπασε η φωτιά. Δεν μπήκα στον κόπο να το ψάξω. Η είδηση μου βγήκε ξαφνικά στο facebook κάπου εκεί στο απόγευμα, όταν έκανα διάλειμμα από τη δουλειά. Αρχικά νόμιζα ότι ήταν ελεγχόμενη και ότι θα την έσβηναν σύντομα. Και στο πέρα-βρέχει-μυαλό μου, η είδηση φαινόταν αστεία. Κάτι σαν να άρπαξαν τα κεριά από τη βλακεία κάποιου αλλά όλα καλά.

Μα η φωτιά δεν έσβηνε. Και δεκάδες φίλοι συνέχιζαν να ποστάρουν την πυρκαγιά μέχρι αργά το βράδυ.

Και η Νοτρ Νταμ κάηκε. Και αυτό δεν ήταν καθόλου αστείο. Ούτε κάτι για το οποίο άξιζε να χαρείς.

Ούτε βέβαια και για να πανικοβληθείς. Αλλά να προβληματιστείς, ναι. Και να λυπηθείς επίσης.

Αλίμονο! Μιλάμε για ένα μνημείο τόσων αιώνων. Έναν χώρο λατρείας που κατάφερε να συνδέσει τον χριστιανισμό με τον παγανισμό και το γοτθικό στοιχείο. Έναν θρίαμβο της αρχιτεκτονικής και της γλυπτικής. Ένα αληθινό έργο τέχνης Η Παναγία των Παρισίων. Η Νοτρ Νταμ. Ένα έμβλημα φόβου και ελπίδας.

Και το κάψανε.

Και κάποιοι γελούσαν. Και πανηγύριζαν. Και αστειεύονταν. Και γέμιζαν το ίντερνετ με εξυπνάδες, απειλές, άστοχες συγκρίσεις και κακίες.

Αλλά δεν με εκπλήσσει. Όχι δεν με εκπλήσσει. Τα ίδια γίνονταν και το 2001 όταν έπεφταν οι Δίδυμοι Πύργοι καταβροχθίζοντας χιλιάδες ανθρώπους που πέθαιναν μες στην αγωνία. Χαρές, πανηγύρια «καλά να πάθετε» και τέτοια. Όλα αυτά βέβαια σε μια άλλη εποχή, χωρίς γρήγορο ίντερνετ, χωρίς social media, χωρίς να ακούς τη γνώμη (πόσο μάλλον τη βρισιά) του καθενός στο facebook και στο youtube. Αλλά τι και αν πέρασαν τόσα χρόνια από την 11η Σεπτεμβρίου; Η καφρίλα μπροστά στην εικόνα της καταστροφής παραμένει η ίδια.

Όχι βέβαια πως δεν υπάρχει και το άλλο άκρο. Δεν πρόλαβε καλά-καλά να καεί η Νοτρ Νταμ και αρχίσαμε πάλι τα ζεσουί, τα πρέι φορ, τα ριπ, τα δακρύβρεχτα σκίτσα και τις θεωρίες συνωμοσίας.  Ακόμα και έτσι όμως, με εξαίρεση το τελευταίο, είμαι με το μέρος αυτών των ανθρώπων. Αν μην τι άλλο υπάρχει μια ευαισθησία μέσα σε όλον αυτόν τον θρήνο. Και είναι απολύτως λογικό να υπάρχει.

Η ευαισθησία μας έκανε ανθρώπους. Και ως άνθρωποι δημιουργήσαμε. Φτιάξαμε ναούς, μνημεία, τέχνες, μουσική, ποίηση, λογοτεχνία. Κάτι να αφήσουμε στους επόμενους. Κάτι για να θυμόμαστε τους προηγούμενους. Κάτι για να γεφυρώσουμε το χθες με το αύριο. Κάτι για να μείνει όταν εμείς θα έχουμε φύγει. Κάτι για να συγχωρέσει τα λάθη, τα πάθη και την κακία μας.

Σαν την Παναγία των Παρισίων.

Πάει τώρα, κάηκε. Δεν πειράζει, μπορεί να την επισκευάσουν. Κάτι διασώθηκε, θα τα καταφέρουν. Και ίσως η φωτιά να ξεχαστεί ή να είναι πληροφορία μιας κακής (μα πραγματικά κακής) χρονιάς όπως το 2019, στην ιστορία του μνημείου.

Και ίσως τότε να πάω να την επισκεφτώ. Όχι πως με έτρωγε και ποτέ. Ούτε και ήμουν από εκείνους τους τυχερούς που βρέθηκαν εκεί και τη φωτογράφησαν και την έχουν ζωντανή στην μνήμη τους. Η δική μου Παναγία των Παρισίων βρίσκεται ακόμα στη θέση της, ένα τρισδιάστατο παζλ που είχαμε φτιάξει με τον αδελφό μου πριν από 20 χρόνια, τότε που ήμασταν ακόμα γυμνασιάκια. Και είναι ακόμα όρθια και στέκεται καμαρωτή στο σπίτι του Πάρη για να μας θυμίζει όχι τόσο τους άγνωστους αιώνες του σκοτεινού ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά τα δικά μας αθώα παιδικά χρόνια, τότε που η τέχνη ήταν πιο κοντά μας και το μέλλον φάνταζε συναρπαστικό. Να μας θυμίζει την ταινία της Disney που είχαμε δει μικράκια ακόμα στο σινεμά και το βιντεοκλάμπ (τι είναι πια αυτό, ε;) που ρωτούσαμε πότε θα την φέρει σε κασέτα (σε τι;) για να το ξαναδούμε. Τις μινιατούρες στα αυγά kinder και τα παιχνίδια στις λαμπάδες. Το παλιό σπίτι, το σχολείο, το σινεμά, ότι έμεινε πίσω στον προηγούμενο αιώνα μαζί με τους παιδικούς μας εαυτούς.

Στην τελική για αυτό υπάρχουν τα μνημεία. Για να θυμίζουν κάτι. Κάτι ξεχωριστό στον καθένα.

[image error]

Κλείνω με ένα απόσπασμα από το αγαπημένο μου βιβλίο The Halloween Tree, όταν τα αγόρια βοηθούν στο μαγικό χτίσιμο της Παναγίας των Παρισίων:

«Και τώρα αγόρια μου, τι πρέπει να κάνουμε για να τρομάξουμε όλους αυτούς που μας τρομάζουν και να τρομάξουμε τους κυνηγούς;» είπε ο Μάουντσραουντ μέσα από ένα σύννεφο. «Τι είναι αυτό που είναι μεγαλύτερο από τους δαίμονες και τις μάγισσες;»

«Μεγαλύτεροι θεοί;»

«Μεγαλύτερες μάγισσες;»

«Μεγαλύτερες εκκλησίες;» μάντεψε σωστά ο Τομ Σκέλτον.

«Φτιάξτε μια εκκλησία που να μπορεί να τη δει κανείς από χιλιόμετρα μακριά. Φτιάξτε μια εκκλησία τόσο ψηλή και διάσημη που να έχει έναν καμπούρη να χτυπάει τις καμπάνες της. Λοιπόν, αγόρια μου, βοηθήστε με να τη χτίσουμε πέτρα-πέτρα, τούβλο-τούβλο, κολόνα-κολόνα. Ας χτίσουμε…»

«Τη Νοτρ Νταμ» φώναξαν όλοι.

«Τέρμα πια οι φωτιές των μαγισσών. Το μόνο που υπάρχει τώρα είναι αυτή η τεράστια λαμπάδα, η Νοτρ Νταμ»

Το Δέντρο των Αγίων Πάντων (The Halloween Tree)

Ρέυ Μπράντμπερι

 

 

 

 

 

Και ο ψωριάρης μόνος

[image error]

Πετυχαίνω φίλους στο δρόμο. Μου λένε ότι διαβάζουν τα κείμενα που ανεβάζω στο facebook και ότι τους αρέσουν πολύ, ειδικά εκείνα τα μυθολογικά και τα σουρεαλιστικά για τον Πειραιά. Όχι μόνο για αυτά αλλά και για άλλα. Μου λένε ότι γράφω ωραία και ότι θα μπορούσα να βγάλω βιβλίο ή ότι θα μου ταίριαζε να αρθρογραφώ σε κάποιο περιοδικό ή website.

Ευχαριστώ παιδιά. Ειλικρινά ευχαριστώ. Αρθρογραφώ ήδη σε δύo sites ενώ στο παρελθόν έγραφα άρθρα και σε περιοδικά. Τουλάχιστον τρία, από όσο μπορώ να θυμηθώ.

Και από βιβλία; Πρέπει να έχω γράψει μέχρι στιγμής γύρω στα δέκα. Μυθιστορήματα, παιδικά, θεατρικά, νουβέλες, διηγήματα, παραμύθια. Φαντασία, τρόμος, πεζογραφία, χρονογράφημα, σχεδόν από όλα. Ω και κάτι ποιήματα της κακιάς ώρας.

Κοινώς γράφω πολλά χρόνια. Πάνω από 15. Και ήθελα να γίνω επαγγελματίας συγγραφέας-μυθιστοριογράφος. Ήθελα. Και ακόμα το θέλω.

Αλλά δεν έχει σημασία το τι ήθελα. Σημασία έχει ότι γράφω. Και ότι δεν το ξέρει κανένας. ή σχεδόν κανένας.

Δεν φταίτε εσείς που δεν το ξέρετε. Αλίμονο, πού να γνωρίζετε ότι έχουν εκδοθεί τρία βιβλία μου και ένα παιδικό. Καλά-καλά δεν το ξέρω εγώ, αφού… κίνηση καμία δεν υπάρχει. Καμία. Πουθενά.

Όποτε πάω να κάνω κάτι για να προωθήσω κάποιο από τα βιβλία μου, κάπου κάτι θα κολλήσει. Τη μια ο εκδότης τα χάλασε με το τάδε βιβλιοπωλείο. Την άλλη τα έσπασε με το τάδε site προώθησης. Μετά δεν έχει χρήματα για διαφήμιση ή χρόνο για σωστή διανομή. Και φυσικά δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδα για μια παρουσίαση ή για συμμετοχή σε φεστιβάλ βιβλίου.

Και το βιβλίο; Δεν είναι πουθενά. Ή σχεδόν πουθενά.

Αλλά δεν φταίει μόνο ο εκδοτικός. Πάνω κάτω όλοι τους έτσι είναι. Καθένας με τις αδυναμίες και τα στραβά του. Στην αρχή του χρόνου ένας άλλος εκδοτικός με κάλεσε για συνεργασία. Ήθελε να έχουμε βγάλει βιβλίο μέχρι την άνοιξη. Δεν το βγάλαμε. Δεν το πρόλαβε. Δεν τα κατάφερε.

Ας μην πω για τον προηγούμενο εκδοτικό-φάντασμα που έβγαλε το Τραγούδι του Χρόνου και τη δεύτερη του έκδοση. Ας μην πω για αυτόν

Μα όπως είπα, δεν φταίνε μόνο οι εκδότες. Το σύστημα των βιβλίων στην Ελλάδα έχει γίνει τόσο πολύπλοκο που οι εκδοτικοί αντιμετωπίζουν ένα σωρό δυσκολίες που δεν είναι του χεριού τους. Και τυχαίνει πολλοί συγγραφείς να μην μπορούν να τις κατανοήσουν μιας και δεν έχουν εμπειρία σαν τη δική μου. Την εμπειρία του βιβλιουπάλληλου.

Αλλά γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή δεν θα είμαι αυτό το σαββατοκύριακο στο Fantasmagoria.

Το Fantasmagoria το διοργανώνει μια αξιόλογη ομάδα συγγραφέων του Φανταστικού από τη Θεσσαλονίκη. Ένα διήμερο φεστιβάλ αντίστοιχο του Φantasticon της Αθήνας. Τόσο στο ένα φεστιβάλ όσο και στο άλλο, συγγραφείς και εκδοτικοί από τον ελληνικό χώρο του φανταστικού συναντιούνται, εκθέτουν τα βιβλία τους, δίνουν ομιλίες και κάνουν παρουσιάσεις. Και κάθε νέα κυκλοφορία είναι εκεί.

Αλλά εγώ δεν θα είμαι. Ούτε τα βιβλία μου. Κανένα από αυτά.

Λες και με βαράει κατάρα, πάντα απουσιάζω από τα συγκεκριμένα φεστιβάλ. Είναι ένας χώρος τον οποίο τον υπηρετώ χρόνια. Αλλά δεν είμαι εκεί. Πάνε νέοι συγγραφείς, πάνε παλιοί, γνωστά και άγνωστα ονόματα του χώρου που αγωνίζονται για την ανάδειξη της ελληνικής λογοτεχνίας του φανταστικού.

Μα εγώ πάντα έξω.

Γιατί;

Ας πούμε ότι δουλεύω. Πραγματικά αυτός είναι ο λόγος που δεν θα μπορέσω και αυτή τη φορά να παρευρεθώ εκεί. Ειδικά τους τελευταίους μήνες το Κράκεν τα σαββατοκύριακα με κρατάει δεσμώτη. Δεν έχω αντικαταστάτη και δεν μπορώ να αφήσω τη δουλειά μου. Λογικό, κατανοητό και τίμιο.

Αλλά τα βιβλία; Γιατί δεν μπορούν να είναι εκεί τα βιβλία μου;

Για λόγους του εκδότη. Του κάθε εκδότη από αυτούς με τους οποίους έχω συνεργαστεί. Ο ένας δεν ασχολείται με αυτά, ο άλλος δεν βρίσκει λόγο  να διαθέσει χρήματα για δύο τίτλους όλους και όλους.

Οπότε γεια σου και πάλι Fantasmagoria. Θα είναι όλοι εκεί. Φίλοι και γνωστοί, συγγραφείς και καλλιτέχνες. Η Άρπη, το Λυκόφως και πρώτη πρώτων οι εκδόσεις Πηγή με τους εκατοντάδες πρωτοεμφανιζόμενους. Θα είναι εκεί όπως και πάντα, στο Fantasmagoria, στο Fantasticon και όπου υπάρχει ελπίδα για την ανάδειξη του ελληνικού Φανταστικού.

Και ο ψωριάρης μόνος.

Δεν είναι τόσο που χάνω το φεστιβάλ. Ούτε που το ξαναχάνω.

Είναι που αυτό συμβαίνει συνεχώς. Απουσιάζω από όλα αυτά. Χάνομαι. Δεν υπάρχω. Μοιάζει σαν να μην ανήκω καν στο χώρο αυτό.

Και μια μέρα δεν θα θυμάται κανείς ότι έγραφα κι εγώ. Σαν να μην υπήρξα ποτέ.

Τελοσπάντων. Θα είμαι στον Παραμυθένιο Πύργο του Will o Wisps τον Ιούνιο. Ελπίζω μόνο να μπορέσω.

Κλείνω με μια φράση από τη σελίδα της οποίας πήρα την εικόνα του άρθρου:

«Sometimes we are left with nothing but sorrows»

 

17 χρόνια από το A Night at the Opera των Blind Guardian

Το θυμάμαι σαν χθες κι όμως πάνε πάνω από 15 χρόνια. Ο Μάρτης του 2002 ήταν γεμάτος φως, νοσταλγία και ανυπομονησία. Τα μυαλά μας ακόμα βρίσκονταν στη Μέση Γη του J. R. R. Tolkien, μιας και λίγους μήνες νωρίτερα είχε προβληθεί η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού στους κινηματογράφους. Περιμέναμε πως και πως να δούμε την δεύτερη ταινία ενώ ο ερχομός της Άνοιξης μας γυρνούσε πίσω στο ειρηνικό Shire των Hobbit και αγωνιούσαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι στην Mordor, στο Rohan και στο δάσος του Fangorn. Κι ενώ ο κόσμος προχωρούσε, εμείς παραμέναμε κολλημένοι στη Μέση Γη, πολύ πριν τα γεγονότα της Τρίτης Εποχής. Ήδη από το 1998 οι Blind Guardian, οι Γερμανοί power metallers, μας είχαν οδηγήσει εκεί μέσα από τον τελευταίο μέχρι τότε δίσκο τους. Και αυτό δεν ήταν άλλο από το Nightfall in Middle Earth, έναν δίσκο αφιερωμένο από την αρχή ως στο τέλος του στο Silmarillion, τη Βίβλο της Μέσης-Γης.

Η είδηση πως οι Blind Guardian θα έβγαζαν νέο δίσκο, είχε συνεπάρει τους φίλους του φανταστικού και της σκληρής μουσικής. Μαζί με τους Δύο Πύργους αναμέναμε την καινούργια τους δουλειά που θα μας γέμιζε με νέες εμπειρίες και θα μας έφερνε πιο κοντά στην μπάντα που λατρεύαμε. Ο δίσκος τελικά κυκλοφόρησε στις 25 Μαρτίου. Πρόκειται για το θρυλικό A Night At the Opera που πήρε το όνομα του από τον ομότιτλο δίσκο των Queen.

Εκείνο που μας μάγευε ανέκαθεν στους Blind Guardian ήταν στιχουργικές επιρροές του Hansi Kursch,τραγουδιστή και βασικού μέλους τους συγκροτήματος. Τα οχτώ στα δέκα τραγούδια τους είναι βασισμένα σε βιβλία της φανταστικής λογοτεχνίας, όπως ο Elric του Melnibone, τo Dune, το The Dark Tower και άλλα πολλά, στα οποία προστέθηκε αργότερα το Game of Thrones και το Wheel of Time. Φυσικά η μεγαλύτερη τους επιρροή ήταν η Μέση Γη του J. R. R. Tolkien, που όπως είπαμε και πριν, τους ώθησε να συνθέσουν το Nightfall in Middle Earth, το κορυφαίο έργο της καριέρας τους που ξεχώρισε όχι μόνο για τα τραγούδια του αλλά και για την θεατρικότητα με την οποία ήταν δεμένο.

 

Στο Night at the Opera οι Blind Guardian άφησαν τον R. R. Tolkien να… ξεκουραστεί. Βέβαια μια υπόνοια ότι του αφιέρωσαν κάποιο τραγούδι, υπάρχει, μιας και αρκετοί πιστεύουν ότι το Harvest of Sorrow γράφτηκε για τον Túrin Turambar και την Niënor, παρ΄όλα αυτά έχω τις επιφυλάξεις μου για την εν λόγω μπαλάντα. Στο Night at the Opera συναντούμε επικά συμβάντα και ιστορικά πρόσωπα καθώς και ήρωες της ελληνικής μυθολογίας. Ακούμε για τον τελευταίο πειρασμό του Ιησού στην έρημο (Precious Jerusalem) και για το μαρτύριο του πάνω στο σταυρό (Sadly Sings Destiny). Ακούμε για τον Nietzsche (Punishment Divide) , τον Γαλιλαίο (Age of False Innocence)  και για τον Hildebrand που συνάντησε τον γιο του στη μάχη και αναμετρήθηκε μαζί του (Battlefield) όπως συμβαίνει στο σχετικό ποίημα “Hildebrand’s Song”. Ακούμε για τον ατυχή έρωτα του Tristan και της Izolde από τον Αρθουριανό κύκλο (The Maiden and the Minstrel Knight). Ακούμε για την μάντισσα της Τροίας, Κασσάνδρα, που προσπαθεί μάταια να προειδοποιήσει τον Αγαμέμνονα για την δολοφονία που του ετοιμάζει η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγισθος κατά την επιστροφή του στις Μυκήνες (Under the Ice).

Το τραγούδι που έχει την πιο εξέχουσα θέση στο δίσκο, είναι το The Soulforged, το οποίο είναι και το μοναδικό που αναφέρεται σε βιβλίο φανταστικής λογοτεχνίας. Είναι αφιερωμένο σε έναν από τους πιο δημοφιλείς ήρωες της σειράς Dragonlance, στον μάγο Raistlin Majere που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στις τριλογίες Δράκοι και Δίδυμοι και σε πολλές ακόμα νουβέλες όπως στο «Αμόνι της Μαγείας» (Soulforged) που έδωσε και τον τίτλο στο συγκεκριμένο τραγούδι. Αξίζει να αναφερθεί ότι πολύ πριν την κυκλοφορία του δίσκου, οι Blind Guardian είχαν αναρτήσει στην ιστοσελίδα τους ένα θεματολόγιο καλώντας τους οπαδούς τους να ψηφίσουν το αγαπημένο τους θέμα ώστε να γράψουν ένα τραγούδι πάνω σε αυτό. Από τα δεκάδες θέματα η Dragonlance βγήκε πρώτη κι έτσι γεννήθηκε το παραπάνω άσμα και το Soulforged θεωρείται το τραγούδι του κοινού.

 

Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στο And then there was Silence, ένα από τα πιο επιβλητικά και λυρικά κομμάτια της δισκογραφικής πορείας των Guardian και όχι μόνο. Πρόκειται για ένα μεγάλης διάρκειας τραγούδι (14 λεπτά και 6 δευτερόλεπτα) που αποτελείται από μικρές συνθέσεις και ρεφρέν. Το οπερετικό αυτό κομμάτι, αν και επρόκειτο αρχικά να συνεχίσει στιχουργικά την παράδοση του Silmarillion και του Nightfall in Middle Earth σύμφωνα με δηλώσεις της μπάντας, εστιάζει στον μύθο του Τρωικού Πολέμου, καταφέρνοντας με μαεστρία να χωρέσει όλη την ιστορία μέσα σε λίγα λεπτά. Στους στίχους συναντάμε το Μήλο της Έριδας και την επιλογή του Πάρη, τη Θυσία της Ιφιγένειας και τον θάνατο του Πάτροκλου, τις προφητείες της Κασσάνδρας και την εκδίκηση του Αχιλλέα, και τέλος την καταστροφή του Ίλιου που ακολούθησε μετά το γλέντι των Τρώων αφού ξεγελάστηκαν από τον Δούρειο Ίππο. Το And then there was Silence βρίσκεται αριθμητικά στην τελευταία θέση του δίσκου αλλά λίγους μήνες νωρίτερα (Νοέμβριος 2001) είχε κυκλοφορήσει σε single μαζί με το Harvest of Sorrow, προετοιμάζοντας το έδαφος για το A Night At the Opera.

Μπορεί μεν η θεματολογία των νέων τραγουδιών να ήταν διαφορετική, χωρίς ξωτικά, δράκους και χόμπιτ, όμως όλα αυτά τα πλάσματα βρήκαν τη θέση τους στο εξώφυλλου του δίσκου. Έτσι βλέπουμε νάνους, ορκς, περιπλανώμενους φύλακες, μάγους ακόμα και έναν μπάλρογκ να κρατούν φλάουτα, βιολιά, άρπες και τύμπανα, σχηματίζοντας μια συμφωνική ορχήστρα που παίζει κάτω από  τις οδηγίες του μαέστρου. Στο οπισθόφυλλο βλέπουμε και τους ίδιους τους Guardian ντυμένους επίσημα να παρακολουθούν την όπερα. Λίγα χρόνια αργότερα, ενώ κυκλοφόρησε το  A Night Through the Looking Glass από την παγκόσμια περιοδεία του A Night At the Opera, στο σχετικό εξώφυλλο οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Η μπάντα βρίσκεται επί σκηνής ενώ τα πλάσματα του φανταστικού τους αποθεώνουν. Χαρακτηριστικές είναι οι μορφές του Gollum και του Gandalf που βγάζει φωτογραφία καθώς και των Legolas και Gimli που περιμένουν στο εκδοτήριο να βγάλουν εισιτήρια.

 

Το αρχικό εξώφυλλο του Leo Hao
O συγγραφέας Γιώργος Χατζηκυριάκος και οι Blind Guardian

Το εξώφυλλο του A Night At the Opera σχεδίασε ο Paul Gregory αλλά αυτό που δεν γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος είναι ότι το αρχικό εξώφυλλο που τελικά απορρίφθηκε ήταν του Leo Hao, ενός από τους κορυφαίους εικονογράφου του Φανταστικού που μεταξύ των άλλων έχει επιμεληθεί το εξώφυλλο του A Glorious Burden των Iced Earth. Δυστυχώς δεν μάθαμε ποτέ γιατί αυτή η συνεργασία δεν απέδωσε.

Το A Night At the Opera ήταν ο τελευταίος δίσκος του ντράμερ Thomen “The Omen” Stauch οποίος διαφωνούσε με τον τόσο μελωδικό και οπερετικό χαρακτήρα που είχε αρχίσει να αποκτά η μπάντα. Αποχώρησε λίγο αργότερα αφήνοντας απογοητευμένους τους οπαδούς που για τόσα χρόνια είχαν συνηθίσει να ακούν και να βλέπουν τους τέσσερις αχώριστους βάρδους μαζί. Τη θέση του ανέλαβε ο Frederic Ehmke και οι Guardian συνέχισαν την πορεία τους χαρίζοντας μας τρεις ακόμα δίσκους και πολλές ακόμα ιστορίες.

Κλείνοντας αυτό το αφιέρωμα στο 15χρονο Night At the Opera, δεν μπορώ να παραλείψω εκείνο το αγαπημένο δισκάδικο που πέρασε στην ιστορία μαζί με τόσα άλλα καταστήματα μέσω της οικονομικής κρίσης. Ήταν το Rock City το οποίο την άνοιξη του 2000 είχε καλέσει τον Hansi Kursch και τον Jon Shaffer όταν είχαν σχηματίσει το project των Demons & Wizards. Τον Μάρτιο του 2002, όταν κυκλοφόρησε το A Night At the Opera, με κάθε αγορά του δίσκου το Rock City χάριζε έναν στυλό Blind Guardian.

Τέλος, δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του A Night At the Opera οι Blind Guardian επισκέφτηκαν τη χώρα μας για την περιοδεία του νέου τους δίσκου, παίζοντας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα ο χώρος που τους φιλοξένησε ήταν το ιστορικό πλέονΡόδον Club. Έναν χρόνο αργότερα, στις 25 Οκτωβρίου του 2003, οι Guardian επέστρεψαν απρόσμενα για να παίξουν ακόμα μια βραδιά στο αγαπημένο τους κοινό, αυτή τη φορά στο Silo Club στον Πειραιά. Εκείνη ήταν και η πρώτη φορά που ακούσαμε ζωντανά το And then there was Silence και το παλιότερο μα αρκετά επίκαιρο Lord of the Rings, εκείνα τα όμορφα χρόνια της νέας χιλιετίας που ο νους μας ταξίδευε στη Μέση-Γη και στις ιστορίες των Βάρδων.

 

 

And then there was silence

just a voice from the Other World

like a leaf in an icy world

memories will fade

 

Σημείωση: το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2017 στο Will o Wisps με τίτλο «15 χρόνια από το A Night At the Opera»

Dj Hagilander σε διπλό Irish Party 15/16 Μαρτίου

Έγινε θεσμός πια.

Ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια όταν ο φίλος μου, Σταύρος Μπέκας, μοου πρότεινε να παίξουμε μαζί dj set σε πάρτι St Paddy’s Days στο Corner Stories. Το πάρτι σημείωσε τεράστια επιτυχία και από τότε το κατάστημα καλεί κάθε χρόνο το δίδυμο Dr Bekk και Hagilander να αναλάβει την κονσόλα.

[image error]

Φέτος είναι η τέταρτη συνεχόμενη χρονιά που θα παίξουμε στα Πατήσια. Το Corner Stories μετονομάστηκε σε Λοκάλ αλλά η πρόταση παραμένει όπως και το δίδυμο. Έτσι, ο Γιατρός και ο Χατζηλάντερ παίζουμε μουσική αυτό το Σάββατο 16 Μαρτίου με ξημερώματα του Αγίου Πατρικίου, της γιορτής των Ιρλανδών που έχει γίνει κάτι παραπάνω αγαπητή στη χώρα μας.

[image error]

Ωστόσο φέτος είχα και δεύτερη πρόταση από το Κουκάκι, εκεί που πριν από χρόνια έπαιζα μουσική από το Cr Radio, τότε που είχα την εκπομπή Free and Green (2013-14), τη μοναδική εκπομπή που έπαιζε αποκλειστικά κέλτικη μουσική και ιρλανδέζικη μουσική. Έτσι απόψε θα βρίσκομαι στον Μπαμπά να κάνω την αρχή.

[image error]

Ευχαριστώ όλους τους φίλους για την τιμή και την προτίμηση τους. Και όπως λέει το ρητό «Είμαι Ιρλανδός όχι επειδή γεννήθηκα στην Ιρλανδία αλλά επειδή η Ιρλανδία γεννήθηκε μέσα μου»