Ανδρέας Καπανδρέου's Blog, page 88

Η παράξενη υπόθεση του Δόκτωρ Τζέκιλ και του Κύριου Χάιντ (νουβέλα επιστημονικής φαντασίας του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον)

Η πρώτη έκδοση του 1886Η παράξενη υπόθεση του Δόκτωρ Τζέκιλ και του Κύριου Χάιντ (τίτλος προτύπου “The Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde”) είναι μια νουβέλα επιστημονικής φαντασίας που γράφτηκε τον Σκωτσέζο συγγραφέα Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον (Robert Louis Balfour Stevenson, 1850-1894). Η ιστορία εξετάζει την παράξενη συμπεριφορά δύο ανδρών οι οποίοι  φαινομενικά είναιφίλοι: του ευυπόληπτου Δρ. Τζέκιλ και του νεοφερμένου στην πόλη κ. Χάιντ ο οποίος παρουσιάζει μια προσωπικότητα που ρέπει προς το κακό.Στη συνέχεια αποδεικνύεται ότι ο Δρ. Τζέκιλ και ο κ. Χάιντ είναι το ίδιο πρόσωπο το οποίο απέκτησε αυτή τη διπλή προσωπικότητα μετά από ένα αποτυχημένο πείραμα του Δρ. Τζέκιλ.
Η φράση «Τζέκιλ και Χάιντ» έχει περάσει στην καθομιλουμένη (ειδικά στην αγγλική γλώσσα)  για να περιγράψει κάποιον του οποίου η προσωπικότητα αλλάζει απότομα από το καλό στο κακό και ανάποδα. Η νουβέλα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1886 στο Λονδίνο και από τότε μεταφράστικε αμέτρητες φορές και παίχτηκε στο θέατρο και τον κινηματογράφο.
Από την ελληνική έκδοση του Σαββάλα (2012) σε μετάφραση Βεατρίκης Κάντζολα-Σαμπατάκου:
Όταν ο δόκτωρ Τζέκιλ παίρνει τη ριψοκίνδυνη απόφαση να επιχειρήσει να εξερευνήσει την ευαίσθητη ισορροπία της ανθρώπινης φύσης ανάμεσα στο καλό και στο κακό, δεν μπορεί να διανοηθεί ποιες ολέθριες δυνάμεις θα αποδεσμεύσει με το φιλόδοξο πείραμά του. 
Είναι ο δόκτωρ Τζέκιλ αρκετά ισχυρός για να αντισταθεί στη σκοτεινή δύναμη του "κακού εαυτού του", του κυρίου Χάιντ; Και είναι οι φίλοι του σε θέση να τον βοηθήσουν;
Από την έκδοση του εκδοτικού οίκου Σύγχρονοι Ορίζοντες (2010) σε διασκευή Άινχελ Μπούρκας και Βαγγέλη Τασιόπουλου και μετάφραση Λυδίας Πολυζοπούλου:
Εδώ και αρκετό καιρό ο δόκτωρ Τζέκιλ φέρεται παράξενα: είναι απόμακρος και περνά μερόνυχτα κλεισμένος στο εργαστήριό του, απορροφημένος από τα μυστικά του πειράματα. 
Οι φίλοι του ανησυχούν γι' αυτή του τη συμπεριφορά και κυρίως για τη συναναστροφή του μ' έναν κακότροπο και επικίνδυνο άνθρωπο, τον κύριο Χάιντ.


Τρέιλερ από την τηλεοπτική διασκευή του Καναδικού καναλιού CBC (2016):
Ολόκληρη η κινηματογραφική ταινία όπως γυρίστηκε από τη Universal (2003):

Poem: μια ηλεκτρονική ποιητική συλλογή από τις Συμπαντικές Διαδρομές

Poem [e-book] / Διάφοροι. Αθήνα: Συμπαντικές Διαδρομές, 2016.
Η προσπάθεια για τη δημιουργία της ποιητικής ανθολογίας Poemξεκίνησε από τον εκδοτικό οίκο Συμπαντικές Διαδρομές με στόχο τη δημιουργία του μεγαλύτερου ηλεκτρονικού βιβλίου ποίησης στην ελληνική γλώσσα.Στην πρόσκληση για συμμετοχή οι Συμπαντικές Διαδρομές ανάγγελλαν:  Η ποίηση είναι η μαγεία και η πιο δυνατή φωνή μιας ψυχής, η οποία θα πρέπει να ακούγεται. Στην Ελλάδα των ποιητών υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με ψυχή ποιήσεως και εμείς θέλουμε να τους γνωρίσουμε και να τους ενώσουμε. Όλοι μαζί στο μεγαλύτερο ηλεκτρονικό βιβλίο ποίησης. Ψυχές, συναισθήματα, σκέψεις και διέξοδος, όλα μαζί με μια φωνή, ίσως διαφορετική μα στο βάθος τόσο ίδια, θα ενωθούν στο Poem με την βοήθεια και στην στήριξη των ποιητών της Ελλάδας και της Κύπρου. Στο Poem μπορεί να συμμετάσχει οποιοσδήποτε γράφει ποίηση και είναι άνω των 18 ετών. Περιορισμός στη θεματολογία και στον αριθμό λέξεων δεν υπάρχει. Μπορεί η ποίησή σας να είναι ερωτική, φανταστική ή ο,τι εσάς σας εκφράζει.
Στη ποιητική συλλογή Poem η οποία αριθμεί 205 σελίδες συμμετέχουν 31 συγγραφείς με 99 ποιήματα.
Τα ονόματα όλων των συμμετεχόντων αλφαβητικά:Μαρίνα Αβραμοπούλου: Όνειρα 012,Αγγελική Αγγελοπούλου: Περιπλάνηση 015, Στους πλανήτες σου 016, Αύριο 017, The big bang 018Γιώτα Γερογιώργη: Δύο ρόλοι 020, Θάλασσες-Κύματα 022, Ξεφτάει 024, Μια Τετάρτη βράδυ 026Ευδοξία Γραμμένου: Ευχή λησμονιάς 030, Το παιχνίδι των χρωμάτων 033Θεοδούλα Δικμέ: Περί αγάπης 035, Δυστύχημα 036, Εκείνη κι Εμείς 037Βασιλική Δραγούνη: Μπλε Αύρα 040, Ακταίων 042, Φευγάτη 044Δήμητρα Ευθυμίου: Το μάτι παρατηρεί, η ψυχή ζει 047, (L' occhio osserva , L' anima vive) Σούρουπο 049, Λέξεις δίχως φωνή 050, Δύο μικρά χελιδονάκια 051Κωνσταντίνα Ζώη: Στιγμές 054Χρυσάνθη Ιακώβου: Ανάδυση 057Ανδρέας Καπανδρέου: Νεοέλληνας 059, Στο ενυδρείο 060, Ερωτικό 062, Το ματ που ονειρεύτηκα 063Αγνή Κουρεμένου: Απουσία μαργαρίτων 066, Ο μύθος της Κερασιάς 067, Πού πάει ο αέρας όταν φεύγει 068, Υπήρχαν κάποτε… 069Έλενα Λιάτου: Μοναξιά 071, Ρωγμές 072, Στις μπόρες της ζωής 073, Χρώμα βάλε 074Ματίνα Μαντά: Σχολείο αγγέλων 076, Όταν τα τριαντάφυλλα μαραίνονταν 078, Αναγέννηση 080, Άρωμα 082Αντώνιος Μικέλης: Έλα κοντά μου 086, Παλιά αγαπημένη 088, Ήρθες εψές στον ύπνο μου 090, Με ένα τσιγάρο συντροφιά 092Ιωάννης Μπαχάς: Στις μικρές, ερασιτεχνικές ομάδες 095, Το ποίημα του αθλητή 098, Ζώντες Ζάννες 100, Χειροκρότησε τον Νέρωνα 101Φώτιος Μπέττας: Τα φιλιά 104, Υπάρχεις μονάχα 105, Το ταξίδι της ψυχής 106, Κραυγή στη Χιροσίμα 108Νένα Μπούρα: Γιασεμί και θάλασσα 111, Κράτα με 114, Λιόγερμα 116, Σαμψών (=Μικρός Ήλιος) 118Άννα Νικολαϊδη: The implementation impasse 121, Think 122, Ζωή 123Μιλτιάδης Ντόβας: Ανθρωπίσου 125, Μπροστάρης 128, Δέηση 130Ευγενία Οικονομοπούλου: Ανασφάλεια 134, Αναστολές 135, Μόνο για να δεις 136, Ξέρεις 138Μελίνα Παπά: Διάλογος μετον πατέρα 140,  [English Translation] Dialogue with my Father 141, [French Translation] Dialogue avec mon pere 142, [Spanish Translation] Dialogo con mi Padre 143Αικατερίνη Παπαχατζάκη: Διαφυγή 145, Όνειρο ιδανικό 147, Μνήμες 148, Απρόσκλητη αγάπη 150Πλούταρχος Πάστρας: Έαρ 153, Θέρος 154, Φθινόπωρον 155, Χειμών 156Στέφανος Πατέας: Η δέηση 158, Η λησμονιά της Κίρκης 161, Για μια γυναίκαΗ απόκριση* 163Γρηγορία Πελεκούδα: Οφειλέτες αιώνια 166 Εύα Πετροπούλου – Λιανού: O αλλοπρόσαλος έρωτας 170, Εάν είναι έρωτας 171, Η κακοποίηση 172, Άτιτλο 173Θεόδωρος Σαντάς: Όλα για ‘σένα απόψε μιλούν 175Γεώργιος Σκαμνάκης: Μέρες εναλίων παρηχήσεων 178, Μικρά βήματα σε ήχους ηδονής 179, Κορμιά από καπνούς αγάπης 181Κατερίνα Τσικουράκη: Σταυροδρόμι της ψυχής, Ο κύκλος 184, Κοντά σου 185, Θα έρθεις αργά 187, Πάντα γυρίζω 189Κωνσταντίνα Τσούμα: Τύψεις 192Ιωάννης Γ. Χειμωνάκος: Μου πέρασε σαν όνειρο 196, Ο αητός πετά πάντα ψηλά 198, Αγίου Βαλεντίνου 200, Η Όλγα η Σμυρνιά 202Πηνελόπη Ψυχαράκη: Γνώση 205
Όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να προμηθευτούν το βιβλίο από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές:  https://universe-pathways-ebookstore.skroutzstore.gr/p.Poem.1415482.html

Η Αναστασία Νεραϊδόνη για τον Μυστικό Σύντροφο του Ρήγα

Η παρουσίαση που έκανε η Αναστασία Νεραϊδόνη για το βιβλίο «Ο μυστικός σύντροφος του Ρήγα» στις Όψεις του Φανταστικού, Αθήνα, 17 Δεκ. 2016:
Έχω την χαρά να σας παρουσιάσω την τρίτη συγγραφική δουλειά του φίλτατου Ανδρέα Καπανδρέου. Και λέω δουλειά παρόλο που συνήθως προτιμώ προσωπικά το εργασία, καθότι ο συγγραφέας έχει δουλέψει ενδελεχώς την έρευνα του για να φτάσει σ’αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα με τίτλο «Ο Μυστικός Σύντροφος του Ρήγα». Καταρχάς δυό λόγια για τον συγγραφέα που θα φωτίσουν υπό ποιες πλευρές γράφτηκε αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα που κατά τη γνώμη μου είναι και κοινωνικοπολιτική πραγμάτεια,  που ήρθε σε μια εποχή που πραγματικά την χρειαζόμαστε ως Έλληνες.Ο Ανδρέας Καπανδρέου για όσους δεν τον ξέρετε, διαμένει και εργάζεται στην Κύπρο ως υπεύθυνος του γραφείου συστημάτων βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Κύπρου. H μεγάλη του αγάπη για τις βιβλιοθήκες άλλωστε φαίνεται και στον τρόπο που μας συστήνει τα ιστορικα συγγραματα  στο τελευταίο του μυθιστόρημα. Συμμετέχει με διηγήματα του σε αρκετές  ανθολογίες των Συμπαντικών Διαδρομών ενώ και τα δύο προηγούμενά του βιβλία  «Το τρομακτικό μυστικό του Αινστάιν» (Επιφανίου, 2010) και «Ο γιος της μάγισσας» (Συμπαντικές Διαδρομές, 2012), είναι συλλογές από αλλόκοτες ιστορίες.Στον μυστικό σύντροφο του Ρήγα δοκιμάζει κάτι διαφορετικό, να συνδιάσει δυο φαινομενικά ασυμβίβαστα μεταξύ τους, αντικείμενα, την Ιστορία και την Επιστημονική Φαντασία.Το μυθιστόρημα έχει σαν υπότιτλο «η άγνωστη μαρτυρία του Ιωάννη Καρατζά» καθώς γοήτευσε τον συγγραφέα  η άγνωστη ιστορία ενός από τους συντρόφους του Ρήγα Φεραίου, του Ιωάννη Καρατζά από τη Λευκωσία. Ο Καρατζάς μαρτύρησε μαζί με τον Ρήγα καιέξη άλλους επαναστάτες το 1798 στον πύργο Νεμπόϊζα στο Βελιγράδι, όταν στραγγαλίστηκε από τους Τούρκους, καταβάλλοντας στον φόρο αίματος που ανελλιπώς προσέφερε η Κύπρος στους κοινούς αγώνες του Έθνους για Αυτοδιάθεση και Λευτεριά.Οι ιστορικές πηγές που έχουμε φέρουν τον Καρατζά στη Βιέννη (αλλά και στη Πέστη) στα τέλη του 18ου αιώνα. Υπάρχουν στοιχεία για τη ζωή του τα οποία αντλούνται κυρίως από τα πρακτικά της δίκης, κατά την οποία μαζί με τον Ρήγα και τους άλλους έξι συντρόφους τους καταδικάστηκαν από τους αυστριακούς για τις επαναστατικές τους ιδέες και παραδόθηκαν στους τούρκους οι οποίοι τελικά τους εκτέλεσαν. 
Όσο και να προσπάθησαν διάφοροι ιστορικοί ερευνητές, δεν κατόρθωσαν να βρουν στοιχεία για την προγενέστερη ζωή του Ιωάννη Καρατζά. Λες και αυτός εμφανίστηκε στη Βιέννη του 1790 από το πουθενά…
Και εδώ έρχεται το συγκεκριμένο μυθιστόρημα για να καλύψει αυτό το κενό.  Στον πρόλογο γράφει:
«Μπορεί να μην γνωρίζουμε με σιγουριάποιο ήταν το χρώμα των ματιώντης Ωραίας Ελένης και να μην ξέρουμεμε ακρίβεια τα τελευταία λόγια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.Κανένας, όμως, δεν μπορεί να μαςαποτρέψει από το να γράφουμε γι αυτά,βασιζόμενοι σε πληροφορίες, φήμες ή και τη φαντασία μας».
Τα ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία έρχονται να δέσουν αρμονικά στο μυθιστόρημα, με μια μελλοντική εφαρμογή των πλέον πολύπλοκων θεωριών της σύγχρονης Φυσικής, της Γενικής Σχετικότητας και της Κβαντομηχανικής, και κυρίως του παντρέματος τους σε μια Θεωρία των Πάντων. Αυτό το ζητούμενο αποτελεί μέχρι στιγμής ένα ανεκπλήρωτο στόχο που απασχολεί εδώ και ένα αιώνα τα μεγαλύτερα μυαλά του πλανήτη και το οποίο, εάν και εφόσον λυθεί, ίσως δώσει απάντηση στα πιο τρελά ερωτήματα που έθεσε η ανθρωπότητα και δυνατότητα σε τεχνολογικά επιτεύγματα που υφίστανται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μας…. Χωρίς να θέλω να αποκαλύψω πολλά, στο πρώτο μέρος της πλοκής ο Ανδρέας Καπανδρέου μας παρουσιάζει μια ζοφερή δυστοπία του μέλλοντος.. Πως θα ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία αν δεν είχε συμβεί η επανάσταση του 1821.Στο 2103 μ.Χ. η Οθωμανική Αυτοκρατορία εξακολουθεί να υφίσταται καλύπτοντας γεωγραφικά τη σημερινή Τουρκία, τα Βαλκάνια και φυσικά την Ελλάδα και την Κύπρο. Η τεχνολογία έχει επέλθει ναι μεν, αλλά κυριαρχεί παντού ο Ισλαμικός νόμος. Έχει απαγορευτεί η ελληνική καθομιλουμένη κι έχουν εδραιωθεί τα Μουσουλμανικά ήθη κι έθιμα. Μια παρέα νεαρών Ελλήνων επαναστατών, έχοντας ανακαλύψει την μηχανή του χρόνου αποφασίζουν να στείλουν τον Ιωάννη Καρατζά πίσω στην Βιέννη του 1790.Θα αναρωτηθείτε γιατί σε εκείνο το χρονικό σημείο κι όχι μεταγενέστερα κοντά στους επαναστάτες του 1821.Διότι ο Ιωάννης Καρατζας καλείται να βοηθήσει να διαδωθούν τα έγγραφα του πραγματικού εμπνευστή της επανάστασης, του Ρήγα Φεραίου.Διότι αυτό που μας είχε διαφύγει στην διδασκαλία της Ιστορίας στο σχολείο, είναι ότι η πύρινη γλώσσα των κειμένων του Ρήγα Φεραίου Βελεστινλή ήταν αυτή που πυροδότησε χρόνια αργότερα τον ξεσηκωμό των Ελλήνων.Διότι όλα πρώτα ξεκινούν από μια ιδέα, μια ιδέα που πρέπει να γραφτεί από έναν ή και περισσότερους λόγιους με ισχυρό πνεύμα. Κάτι που λείπει απ΄τους Ελλαδίτες ανθρώπους του πνεύματος σήμερα.
[image error] Το εξώφυλλο είναι ένας θαυμάσιος συμβολισμός γι αυτό που πραγματεύεται ο συγγραφέας στο περιεχόμενο. Τη συναρπαστική πορεία από την έμπνευση του Θούριου μέχρι να φωλιάσει στις ψυχές των Ελλήνων και να τους μεταμορφώσει από ραγιάδες σε μαχητές της ελευθερίας. Και χρειάστηκαν χρόνια όλοκληρα προετοιμασίας. Και πολλοί μαρτύρησαν κατά την διαδρομή και άφησαν την τελευταία τους πνοή. Όμως οι ιδέες τους έγιναν πνοή οξυγόνου για σκλαβωμένες καρδιές.
Μέσα από το βιβλίο αναδύονται ιδεολογικά ζητήματα, όπως η άρρηκτη σύνδεση Εθνικής Απελευθέρωσης και Κοινωνικής Δικαιοσύνης και η συμπερίληψη της ιδιαιτέρας πατρίδας του Ιωάννη Καρατζά της Κύπρου, ως μέρος του ευρύτερου σκλαβωμένου Ελληνισμού που προορίζεται να απελευθερωθεί σε ένα νέο κράτος, μιας και η σημερινή διχοτόμηση του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο, δεν ήταν ούτε υπαρκτή, ούτε καν στα υπόψιν…Θα σας διαβάσω το κείμενο του Ιωάννη Καρατζά που σημειωτέον, αποτελεί πιστό αντίγραφο χειρόγραφου που ανακαλύφτηκε πρόσφατα, σε κρύπτη σκήτης στο Άγιο Όρος. Οι περίεργοι ισχυρισμοί του εξετάζονται από ομάδα επιστημόνων διαφόρων ειδικοτήτων, η οποία αποτελείται από ιστορικούς, γραφολόγους και κβαντικούς φυσικούς.
Όταν κάποτε, κάποιος, ανακαλύψει και διαβάσει αυτό το κείμενο, ίσως θεωρήσει την ιστορία μου εξωπραγματική, παράλογη και τρελή. Δεν θα τον αδικήσω. Το ίδιο θα έκανα κι εγώ στη θέση του.Όμως, αυτά που καταγράφω είναι η δική μου πραγματικότητα, η δική μου μαρτυρία για τα όσα βίωσα. Πιο κάτω θα διαβάσετε για τη σχέση μου με τον Ρήγα Βελεστινλή και για την άγνωστη ιστορία της Ελλάδας, η οποία σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά που διηγούμαι. Όσο κι αν ακούγεται εξωπραγματικό και απίστευτο, τα γεγονότα στα οποία αναφέρομαι ακολουθούν ανάποδη χρονολογική φορά. Πρώτα συνέβησαν αυτά που διαδραματίστηκαν μετά και ακολούθως αυτά που έγιναν πριν.Είναι τόσα πολλά κι αλλόκοτα αυτά που έζησα, που μου είναι δύσκολο, μετά από τόσα χρόνια, να τα αποτυπώσω με ακρίβεια στο χαρτί…
Είναι ασυνήθιστο να τιμάς ένα ιστορικό πρόσωπο επιστρατεύοντας την επιστημονική φαντασία. Ο Ανδρέας Καπανδρέου όμως την επιστρατεύει για να μας μεταδώσει κάτι πολύ μεγαλύτερο....Κι αυτό θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε εσείς οι αναγνώστες.

«Ο Μυστικός Σύντροφος του Ρήγα» όπως τον διάβασε η Μαρία Πυλιώτου

Ανδρέας ΚαπανδρέουΟ Μυστικός Σύντροφος του Ρήγα: Η άγνωστη μαρτυρία του Ιωάννη Καρατζά.Εξώφυλλο: Olena YakobchukΕκδόσεις: Συμπαντικές Διαδρομές, 2016
H αξία ενός ιστορικού μυθιστορήματος φαίνεται από το γεγονός πως σ’ αυτό βρίσκεις και σου μένουν όσα διδασκόσουν στα σχολεία και μετά τα ξεχνούσες! Τι ήταν αυτό που σ’ έκανε να τα ξεχνάς;Από τα σχολικά βιβλία πολύ συχνά λείπει η μαγεία του λόγου, η ποιητικότητα της γραφής, ακόμα και η φαντασία που κανένας δεν μπορεί ν’ αποτρέψει, όπως λέει ο συγγραφέας, από του να γράφουμε γι’ αυτά βασιζόμενοι σίγουρα σε ιστορικές πηγές, πληροφορίες και φήμες ακόμα. Είναι γι’ αυτό που το βιβλίο του Ανδρέα Καπανδρέου «Ο Μυστικός Σύντροφος του Ρήγα», εξαρχής τραβάει το ενδιαφέρον σου και σε κάνει να το διαβάζεις και να το απολαμβάνεις. Την ιστορία αφηγείται ο ίδιος ο μυστικός σύντροφος του Ρήγα, Ιωάννης Καρατζάς. Ο Ιωάννης Καρατζάς καταγόταν από τη Λευκωσία της Κύπρου, αναφέρεται στον πρόλογο του βιβλίου, και τα ιστορικά στοιχεία που υπάρχουν γι’ αυτόν ξεκινούν από το 1790 στη Βιέννη, όταν ήταν ήδη 23 ετών. Ο πρόλογος δίνει κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία.Την ιστορία αφηγείται, λοιπόν, ο Ιωάννης Καρατζάς κι όπου στην εισαγωγή του τον βλέπουμε να είναι απολογητικός: «…Όμως, αυτά που καταγράφω είναι η δική μου πραγματικότητα, η δική μου μαρτυρία για όσα βίωσα. Πιο κάτω θα διαβάσετε για τη σχέση μου με τον Ρήγα Βελεστινλή και για την άγνωστη ιστορία της Ελλάδας, η οποία σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική εάν δεν συνέβαιναν όλα αυτά που διηγούμαι. Όσο κι αν ακούγεται εξωπραγματικό και απίστευτο, τα γεγονότα στα οποία αναφέρομαι ακολουθούν ανάποδη χρονολογική φορά. Πρώτα συνέβησαν αυτά που διαδραματίστηκαν μετά καιακολούθως αυτά που έγιναν πριν.Είναι τόσα πολλά κι αλλόκοτα αυτά που έζησα, που μου είναι δύσκολο, μετά από τόσα χρόνια, να τα αποτυπώσω με ακρίβεια στο χαρτί. Συγχωρέστε με, λοιπόν, για τυχόν ατέλειες στις περιγραφές μου…».
Σταματώ και υπογραμμίζω τη φράση πως τα γεγονότα, στα οποία αναφέρεται ο Ιωάννης Καρατζάς, ακολουθούν ανάποδη χρονολογική φορά!Και, να, η πρώτη ανατροπή: Ξεκινάμε, λοιπόν, στο Μέρος Α’ από το 2103μ.Χ! Δηλαδή μεταφερόμαστε 87 χρόνια μπροστά, κι όπου όλα ξεκινούν ένα αυγουστιάτικο πρωινό του 2103, τρεις μήνες πριν ολοκληρωθεί η στρατιωτική θητεία του αφηγητή-πρωταγωνιστή, κι όπου είχε ξαφνικά όπως λέει, λάβει φύλλο πορείας από το Ντιγιαρμπακίρ, για την Αθήνα, για μια σημαντική αποστολή. Ακολουθούν  τα επόμενα σύντομα κεφάλαια, όπου στο πρώτο περιγράφεται η Αθήνα του εικοστού δεύτερου αιώνα με απίστευτα φανταστικά επεισόδια που κατορθώνουν να σε κρατούν σε αγωνία. Το Μέρος Β’, το πιο μεγάλο, (1790μ.Χ.) σε βοηθάει να εισέρχεσαι σε γνωστά πια λημέρια, και γεγονότα,που σου δίνονται μάλιστα μ’ ένα συναρπαστικό τρόπο καθώς βασίζεται σε ιστορικές πηγές.Ο ίδιος ο συγγραφέας διευκρινίζει, μιλώντας μας για την ιστορικότητα του βιβλίου του που, όπως λέει ο ίδιος, είναι παρμένα μέσα από ιστορικά κείμενα και ντοκουμέντα της εποχής. Πάρα πολλές, επίσης, λεπτομέρειες έχουν παρθεί από άλλες πηγές που καταγράφονται, βέβαια, και που μπορεί ο αναγνώστης, αν θέλει, ν’ ανατρέξει σ’ αυτές. Κοντά σ’ αυτά υπάρχει και μια πλούσια Βιβλιογραφία από την οποία ο συγγραφέας έχει αντλήσει πολύτιμο υλικό.
Ο Ανδρέας Καπανδρέου ονομάζει το βιβλίο του «Ιστορικό Μυθιστόρημα Επιστημονικής Φαντασίας». Και βέβαια είναι «ιστορικό». Είναι κι ανατρεπτικό, είναι πάν’ απ’ όλα συναρπαστικό και χωρίς αμφιβολία πρωτότυπο. Λυπούμαι που ο περιορισμένος χώρος δεν μου επιτρέπει να σταθώ και σε άλλες σημαντικές πτυχές (ερωτικές, σχέσεις φιλίας κι αυτοθυσίας και πολλά άλλα). Στις δύσκολες μέρες που διαβαίνουμε με το «βιβλίο» ν’ ανταγωνίζεται σκληρούς αντιπάλους (τηλεόραση κ.λπ.), το μυθιστόρημα αυτό του Ανδρέα Καπανδρέου έρχεται σαν φως και δροσιά στη στέγνια που συχνά επικρατεί στον χώρο της λογοτεχνίας και, ιδιαίτερα, της Ιστορίας και σε βοηθάει να την αγαπήσεις. Σε βοηθάει με την αρτιότητα του λόγου, με τη φαντασία, την τόλμη, με την ανατροπή των πεπατημένων, χωρίς, βέβαια, να χάνει από την ουσία, που δεν είναι άλλη από την ιστορική αλήθεια!
[Απόσπασμα από το βιβλίο]:

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας, ρωτούσε τον Ρήγα για τα βιβλία που ετοίμαζε και έδειξε να είναι πολύ καλά πληροφορημένος γι’ αυτά. Αφού τελείωσε με την εξέταση, μου έδωσε μια συνταγή με δυναμωτικά βότανα λέγοντάς μου ότι δεν είχα κάτι σοβαρό, ότι χρειαζόμουν ξεκούραση και ότι σε μια–δυο μέρες θα ήμουν υγιέστατος. Όταν πήγα να τον πληρώσω αυτός μου απάντησε:
            «Δεν συνηθίζω να χρεώνω τους απόγονους του μεγάλου διδασκάλου μου του Ιπποκράτη. Τους προτρέπω όμως να δώσουν, αν θέλουν, τα χρήματα στον Ρήγα για να εκδώσει ωφέλιμα ελληνικά βιβλία».
Ο Ρήγας τότε με σύστησε σαν τον συγγραφέα του «Έρωτος αποτελέσματα» και ο Φραγκ χαμογέλασε λέγοντάς μου ότι είχε διαβάσει το βιβλίο μου.
Φεύγοντας, ο Ρήγας μού αποκάλυψε ότι ο ελληνομαθής και φιλέλληνας ιατρός είχε πολύ μεγάλη επιρροή στο Παλάτι, αφού ήταν προσωπικός γιατρός του Αυτοκράτορα και ήταν αυτός που μεσολάβησε ώστε να κανονιστεί το ραντεβού μας με τον υπουργό εξωτερικών της Αυστρίας Κάουνιτς, κατά την πρώτη περίοδο παραμονής του Ρήγα στη Βιέννη.
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αλήθεια, 8 Δεκ. 2016)

Ο Ηγεμόνας του Μακιαβέλλι ή Το διαβολικό εγχειρίδιο πλεύσης για πολιτευμένους και ασκούντες εξουσία

Λεπτομέρια από πίνακα του Santi di TitoΟ Ηγεμόνας είναι το γνωστότερο έργο του Ιταλού διπλωμάτη, πολιτικού, στοχαστή και συγγραφέα Νίκκολο Μακιαβέλλι (Niccolo Macchiavelli, 1469-1527). [Τίτλος του πρωτοτύπου στα ιταλικά: Il principe].

Ο Μακκιαβέλι έγραψε το έργο το 1513 για τον  ηγεμόνα της Φλωρεντίας, Λαυρέντιο των Μεδίκων, με σκοπό να κερδίσει την εύνοια του. Ολόκληρο το βιβλίο αποτελείται από σημειώσεις – συμβουλές για το πως θα πρέπει να πορευθεί κάποιος ώστε να καταφέρει να αναρριχηθεί στην εξουσία αλλά και το πως θα καταφέρει να κρατήσει την ηγεμονία του. 
Ο Μακιαβέλλι γράφει βασιζόμενος σε αρχαία παραδείγματα από την ελληνική και ρωμαϊκή ιστορία αλλά χρησιμοποιεί και σύγχρονα, της εποχής του. Σαν βιβλίο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1532 ( 5 χρόνια μετά τον θάνατό του συγγραφέα). 
Γράφει ο Μακιαβέλλι στον πρόλογό του απευθυνόμενος στον Λαυρέντιο των Μεδίκων: “Τούτο το έργο δεν το στόλισα ούτε το γέμισα με ρητορικές προτάσεις ή με πομπώδη και μεγαλοπρεπή λόγια ή με οποιοδήποτε άλλο τέχνασμα ή εξωτερικό στολίδι, με τα οποία πολλοί συνηθίζουν να γράφουν και να στολίζουν τα έργα τους∙  γιατί δε θέλησα να του δώσει αξία και να το κάνει ευχάριστο τίποτε άλλο παρά η ποικιλία του περιεχομένου και η σοβαρότητα του θέματος”.
Το έργο προκάλεσε ποικίλες συζητήσεις και μέχρι σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα κείμενα. Κάποιοι κατηγορούν τον συγγραφέα για σκληρότητα και κυνισμό ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι περιγράφει την πραγματική ανθρώπινη φύση (και ειδικά αυτή των αξιωματούχων).
Παρόλο που το βιβλίο γράφτηκε πριν από μισό αιώνα θεωρείται διαχρονικό και είναι κοινό μυστικό πως κάποιοι χρησιμοποιούν τις αριβιστικές απόψεις του Μακιαβέλλι τόσο στην πολιτική, το μάνατζμεντ, όσο και στην προσωπική τους ζωή (επαγγελματική αλλά και ερωτική).
Από τις απόψεις του Μακιαβέλλι που περιγράφονται στον Ηγεμόνα, έχει επικρατήσει και ο όρος «Μακιαβελισμός» η ερμηνεία του οποίου μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση: “Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”.

Κάποια άλλα ενδιαφέροντα αποφθέγματα του Νίκκολο Μακιαβέλλι είναι τα ακόλουθα:

- Ο ηγέτης αποκτά κύρος με το να είναι είτε αληθινός φίλος είτε πραγματικός εχθρός. Δηλαδή παίρνει θέση, καθαρά, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτή η τακτική έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα από την απλή ουδετερότητα.

- Τους αντιπάλους σου ή πρέπει να τους παίρνεις με το μέρος σου ή να τους εκμηδενίζεις [ακόμα και να τους εξοντώνεις]

- Η πρώτη εντύπωση που δημιουργεί ένας ηγεμόνας είναι αυτή που δίνουν οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν.

- Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μια ανωμαλία για να αποφύγει έναν πόλεμο, γιατί δεν τον αποφεύγει, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του.

- Ο άνθρωπος είναι καλός μόνο όταν είναι αδύναμος.

- Μόλις κυριαρχήσει σε μια πόλη ένας κυβερνήτης, θα πρέπει να σκεφθεί τι τιμωρίες θα επιβάλει. Πρέπει να τις επιβάλει όλες μια κι έξω και να μην τις ανανεώνει κάθε μέρα.

- Κάνε το κακό, όσο μεγάλο και αν είναι μια κι έξω. Είναι προτιμότερο να κάνεις ένα μεγάλο καλό μια κι έξω παρά να κάνεις λιγότερο κακό αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αντίθετα, , αλλά το καλό δίνε το σιγά-σιγά.

- Ποτέ τίποτε μεγάλο δεν επιτεύχθηκε χωρίς κίνδυνο.

- Οι πρίγκιπες και οι κυβερνήσεις είναι, μακράν, τα πιο επικίνδυνα στοιχεία σε μια κοινωνία.

- Μια αλλαγή αφήνει την πόρτα ανοιχτή για να μπουν και άλλες.

- Ποτέ μην προσπαθείς να κερδίσεις με τη βία αυτό που μπορεί να αποκτηθεί με πονηριά.

- Γενικά οι άνθρωποι είναι αγνώμονες, ασταθείς και υποκριτές· προτιμούν να αποφεύγουν τον κίνδυνο και είναι αχόρταγοι για κέρδος.

- Η υπόσχεση που δόθηκε ήταν μια αναγκαιότητα του παρελθόντος. Ο λόγος που δεν κρατήθηκε είναι μια αναγκαιότητα του παρόντος.

- Έναν ηγέτη πρέπει να τον φοβούνται και να τον αγαπούν. Αν δεν γίνεται και τα δύο, τότε καλύτερα μόνο να τον φοβούνται.

- Συμβαίνει, όλοι οι ένοπλοι προφήτες να είναι νικητές και οι άοπλοι να χάνονται.

- Ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις.

- Αυτός που θέλει να τον υπακούν πρέπει να ξέρει να διατάζει.

- Οι άνθρωποι έχουν το ελάττωμα, όταν έχει νηνεμία, να νομίζουν ότι δεν θα έρθει ποτέ καταιγίδα και δεν προετοιμάζονται.

- Η τύχη είναι γυναίκα και γι’ αυτό ευνοεί τον νέο που την χειρίζεται με τόλμη.

- Η αρετή κι ο πλούτος σπάνια πηγαίνουν στον ίδιο άνθρωπο.

- Η φιλοδοξία είναι τόσο δυνατό πάθος, που όσο ψηλά και αν φθάσει κανείς δεν είναι ικανοποιημένος.

- Ο καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι. Λίγοι καταλαβαίνουν αυτό που είσαι.

- Οι άνθρωποι είναι τόσο αφελείς και τόσο έτοιμοι να υπακούσουν, ώστε ποτέ δεν θα λείψουν τα θύματα σε έναν αχρείο για να κάνει τις απάτες του.

- Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

- Σε ένα ηγεμόνα δεν λείπουν ποτέ οι νόμιμοι λόγοι για να παραβεί μια υπόσχεση.

- Ο απλοϊκός λαός πάντα παρασύρεται από την εξωτερική εμφάνιση, και ο κόσμος αποτελείται κυρίως από απλοϊκούς.

- Οι άνθρωποι ξεχνούν ευκολότερα το θάνατο του πατέρα τους παρά την απώλεια της περιουσίας τους.

- Προκαλεί κανείς το ίδιο μίσος με τις καλές πράξεις όσο και με τις κακές.

- Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό για τον ηγεμόνα από το να φαίνεται ότι είναι θρήσκος.

Οι ελληνικές εκδόσεις του Ηγεμόνα που κατάφερα να εντοπίσω μαζί με τα εξώφυλλα και κάποια σχόλια:



Ο ηγεμόνας / Niccolo Machiavelli · μετάφραση Άμπυ Ραΐκου - Σταύρου. - Αθήνα : Μίνωας, 2014. 

Ως μια ωδή στον πολιτικό αμοραλισμό;
Ένα πρακτικό εγχειρίδιο, ένα "how to do it" της κατάκτησης και της διατήρησης της εξουσίας δίχως ηθικές αναστολές;
Ή, αντίθετα, ως ένα δείγμα πραγματιστικής και ρεαλιστικής ανάλυσης;
Σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε, εποχή κρίσης και δοκιμα¬σίας για τη δημοκρατία, απόρριψης της πολιτικής και όλων των φορέων της [...] σε μια τέτοια εποχή, νιώθουμε όλοι την ανάγκη να ξανασκεφτούμε τι είναι, τι επιδιώκει και με ποια μέσα η πολιτική.
Υπό αυτή την οπτική γωνία, να ξαναδιαβάζει κανείς τον Ηγεμόνα δεν είναι μόνον απολαυστικό αλλά και χρήσιμο και επίκαιρο.
(από τον πρόλογο του Παύλου Τσίμα, Μίνωας, 2014)



Ο ηγέτης : Με σχόλια Ναπολέοντος και Βολταίρου / N. Macchiavelli · μετάφραση Ν. Α. Καλογερόπουλος - Kaloy. - Αθήνα : Δρόμων, 2013.
Ο "Ηγεμών" εγγράφη στο 1513, αλλά δεν έπαψε να σχολιάζεται συνεχώς, επί 5 αιώνες. Δεν λέγει τι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει. Λέγει τι ο άνθρωπος κάνει. Δεν είναι μόνο βιβλίο Ιστορίας ή Πολιτικής Επιστήμης. Είναι και βιβλίο ανθρώπινης ψυχολογίας και Ανθρωπολογίας. Τα κύρια dramatis personae, είναι δύο. Ο Ηγέτης και ο Λαός, αλλά σε αναγκαία σχέση συνεργίας. Σε αυτή την διαλεκτική, ο "αγιασμένος" Σκοπός του Μακιαβέλλι είναι πρώτιστα η ευημερία του Λαού και οι επιδιώξεις του Έθνους. Ο σκοπός αυτός, "κινεί" τα μέσα κατά τα ήθη της εκάστοτε εποχής. Τα οιαδήποτε "μέσα", απογυμνωμένα του Σκοπού και σε έλλειψη συνεργίας Ηγέτη και Λαού οδηγούν σε πρόσκαιρες και καταστρεπτικές λύσεις. Εκείνος που, περισσότερο από κάθε άλλον, "κατάλαβε" την θέση του Μακιαβέλλι είναι ο Ρουσσώ, όταν είπε ότι "φαίνεται να δίνει μαθήματα στους βασιλείς, ενώ αυτός, δίνει μεγάλα στους λαούς - η Ηγεμών είναι η Βίβλος των δημοκρατών, le Prince est le livre des republicains" (Contrat Social, III, 6, note).
Στην ανάλυση του έργου, ο συγγραφέας παρουσιάζει πρώτα περιγραφή της Εποχής του Μακιαβέλλι. Παραθέτει περίληψη κάθε κεφαλαίου και νέα δική του μετάφραση. Παραθέτει σημαντικά σχόλια του Ναπολέοντος και του Βολταίρου, ενός θαυμαστή και ενός επικριτή, ενώ συμπληρώνει τις σκέψεις του Μακιαβέλλι με αποσπάσματα από το άλλο βιβλίο του, τα Discorsi. Ακολούθως, για κάθε κεφάλαιο, παραθέτει τα δικά του ευρύτερα σχόλια και κριτική που προσπαθούν να προσαρμόσουν το 1513 στις σημερινές κρατούσες συνθήκες ηθών και νοοτροπίας όχι μόνο στην πολιτική αλλά και σε κάθε ευρύτερη κοινωνική και επαγγελματική σχέση. Τέλος, παραθέτει Παράρτημα όπου μεταξύ άλλων αναλύει την φιλοσοφία της Ηθικής και της Ιστορίας σε σχέση με το έργο του Μακιαβέλλι. Ακολουθεί τέλος επιλογή "φράσεων - κλειδιών" από το κάθε κεφάλαιο του "Ηγεμόνος" με τίτλο Quotable Quotes.




Ο ηγεμόνας / Niccolo Machiavelli · μετάφραση Ρήγας Καππάτος. - 1η έκδ. - Αθήνα : Εκάτη, 2013. 

Ο Νικολό Μακιαβέλλι με τον "Ηγεμόνα" του αναδεικνύεται στο στερέωμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας ως συγγραφέας πρώτου μεγέθους. Αντί με τον καιρό να ελαττωθεί το κύρος αυτού του έργου και να σβήσει ή το πολύ να κλασικίσει, συνεχίζει με την ίδια ένταση την ανοδική πορεία του μέσα στο χρόνο. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ιδέες και τα πολιτικά πάθη που πραγματεύτηκε με ευκρίνεια και εκπληκτική διορατικότητα τότε ο Μακιαβέλλι, μεταγγίζοντας την πείρα του ως πολίτης και συγγραφέας-λειτουργός της Φλωρεντινής Δημοκρατίας για τους Ιταλούς του καιρού του, διατηρούν την εγκυρότητά τους ακέραιη διά μέσου των αιώνων. Έτσι μισή χιλιετία μετά την συγγραφή του ΗΓΕΜΟΝΑ, αντί αυτός να απευθύνεται μόνο στους Ιταλούς του 15ου-16ου αιώνα, το ενδιαφέρον των θεμάτων που πραγματεύεται και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται εκεί έχουν γίνει παγκόσμια.




Ο ηγεμόνας / Niccolo Machiavelli · μετάφραση Ζώζη Ζωγραφίδου - Καραχάλιου · επιμέλεια Γιώργος Ζωγραφίδης. - Αθήνα : Ελευθεροτυπία, Βάνιας. (Η Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας· Τα Βιβλία που Έμειναν στην Ιστορία)

Μία ακόμη, η έκτη αν υπολογίζουμε σωστά, μετάφραση του "Ηγεμόνα" του φλωρεντινού πολίτη, ίσως φαινόταν περιττή στην ελληνική βιβλιογραφία, όταν εκκρεμεί η παρουσίαση τόσων άλλων κειμένων των πολιτικών στοχαστών των νεώτερων χρόνων -έστω και αν δεχθούμε το διαρκές ενδιαφέρον για τον Μακιαβέλλι, περιορισμένο κι αυτό συχνά στον "Ηγεμόνα". Για τον λόγο αυτό επιδιώξαμε στην παρούσα έκδοση να μην δώσουμε απλώς μια μετάφραση, αλλά να πλαισιώσουμε το κείμενο του "Ηγεμόνα" με στοιχεία που πιστεύουμε ότι θα βοηθήσουν τον αναγνώστη να προσεγγίσει τη σκέψη του Μακιαβέλλι και θα τον αφήσουν να έρθει σε επαφή με το υπόλοιπο έργο του. Η αρχή της οικονομίας πρυτάνευσε κατά την έκθεση του βοηθητικού υλικού, ίσως όχι πάντα. [...]
Για τον "Ηγεμόνα" ακολουθούμε το κείμενο του M. Casella, όπου υπάρχουν λίγες προσθήκες. Τη μετάφραση των κειμένων του Μακιαβέλλι έκανε η Ζώζη Ζωγραφίδου και επεξεργάσθηκε ο Γιώργος Ζωγραφίδης. Λάβαμε υπόψη μας κυρίως τα σχόλια των ιταλών εκδοτών και επικουρικά ορισμένες γαλλικές μεταφράσεις. Από τις ελληνικές συμβουλευτήκαμε του Καζαντζάκη και της Ανδρεάδη· η πρώτη, κατά τη γνώμη μας, θυσιάζει την ακρίβεια και το νόημα στο ύφος, αντίθετα η δεύτερη είναι ικανοποιητική· χρήσιμη ήταν και η αποσπασματική μετάφραση του Κονδύλη. Συμβουλευτήκαμε, επίσης, τις υφολογικές παρατηρήσεις του L. Russo, κρατήσαμε τις λατινικές εκφράσεις και, όσο ήταν δυνατόν, το μικτό ύφος του Μακιαβέλλι. [...]
(Γιώργος Ζωγραφίδης, "Σημείωμα για την έκδοση")



Οι 183 βασικές Μακιαβελικές ρήσεις του "Ηγεμόνα" : Για managers, πολιτικούς και... κανονικούς ανθρώπους / Niccolo Machiavelli · επιμέλεια Διονύσης Βίτσος. - 1η έκδ. - Αθήνα : Περίπλους, 2008. (Management)

Οι σημαντικότερες ρήσεις ενός μεγάλου, όσο και παρεξηγημένου διανοητή, του Nicollo Machiavelli, έτσι όπως διατυπώνονται στο βασικό κείμενό του «Ο Ηγεμόνας». Η ουσία της Μακιαβελλικής σκέψης διατυπωμένη με σύγχρονο τρόπο. Ο Machiavelli έλεγε ότι η Ιστορία, αλλά και η προσωπική του καθενός μας ιστορία, πρέπει να αποτελούν το δάσκαλό μας, επειδή ό,τι συνέβη θα ξανασυμβεί. Τη δεύτερη φορά, όμως, πρέπει να αντιδράσουμε σωστά. Καταγράφοντας τους προβληματισμούς, που μας προκαλούν τα καθημερινά περιστατικά καθώς και την αντίδρασή μας σε αυτά και διυλίζοντάς τους, μέσα από την εμπειρία ενός από τα πιο φωτισμένα μυαλά στην Ιστορία, προετοιμαζόμαστε για το μέλλον.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]




Ο ηγεμόνας : Η τέχνη της εξουσίας / Νικολό Μακιαβέλι · μετάφραση Ελένη Γκαγκάτσιου · ζωγραφική Συλλογικό έργο. - Αθήνα : Παπασωτηρίου, 2008. 
[...] Το πρώτο από τα σημαντικά έργα που έγραψε ο Μακιαβέλι την περίοδο της πολιτικής του εξορίας έμελλε να γίνει "το σήμα κατατεθέν" του, αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με το όνομά του: "Ο ηγεμόνας". Γραμμένος προς το τέλος του 1513 (και πιθανόν στις αρχές του 1514) αλλά δημοσιευμένος αρκετά μετά το θάνατο του συγγραφέα του, το 1532, ο "Ηγεμόνας" συντάχθηκε με περισσή βιασύνη, από ένα Μακιαβέλι που επεδίωκε, μεταξύ άλλων, να επανακτήσει αξιώματα και το κύρος του στην κυβέρνηση της πατρίδας του. [...] 
Το έργο, όπως και ο συγγραφέας του, είναι υπερβολικά πολυσήμαντο και πολυσύνθετο για να δεχτεί μία και μόνο, απόλυτη ερμηνεία. Απεναντίας, αυτή ακριβώς η πολλαπλότητα ερμηνείων (σε συνδυασμό με τον προκλητικό χαρακτήρα της ρητορικής του Μακιαβέλι) είναι ο λόγος που ο "Ηγεμόνας" συνεχίζει ν' απολαμβάνει τόσο ευρείας αποδοχής στη σύγχρονη εποχή. [...]
(Cary J. Nederman, από την εισαγωγή του βιβλίου)





Ο ηγεμόνας / Νικολό Μακιαβέλι · μετάφραση Φώντας Κονδύλης. - 1η έκδ. - Αθήνα : Δαμιανός, 2007. 
Ο αναγνώστης κρατά στα χέρια του ένα έργο χιλιοδιαβασμένο, που έχει μεταφραστεί αμέτρητες φορές και έχει υποβληθεί σε άπειρα σχόλια. Ένα έργο που για κάποιους είναι διάφανο και τίμιο, ενώ για άλλους αντίθετα, είναι διαβολικό και συκοφαντικό. Ο "Ηγεμόνας" στη συναρπαστική πορεία του σημάδεψε τους αιώνες προκαλώντας ζωηρή αίσθηση, κατακτώντας αναγνώστες που πίστεψαν ότι βρήκαν και βρίσκουν στις σελίδες του πολύτιμες συνταγές για να τις εφαρμόσουν, άλλος στην πολιτική, άλλος στο στρατό, άλλος στην ερωτική πολιορκία, άλλος στις οικονομικές συναλλαγές...
... Ο "Ηγεμόνας", το βιβλίο που έκανε τον Μακιαβέλι παγκόσμια διάσημο, τον απασχόλησε ήδη από το 1513, τον πρώτο χρόνο της παραμονής του στην εξοχή.
... Το έργο ήταν προϊόν μιας προσωπικής και εθνικής τραγωδίας, που δημιουργήθηκε ωστόσο, μέσα σε ένα πνεύμα ελπίδας.




Ο ηγεμόνας / Niccolo Machiavelli · μετάφραση Νίκος Καζαντζάκης. - Αθήνα : Εκδόσεις Καζαντζάκη, 2006.
Στη «Συμβολή στη Χρονογραφία τού Βίου» τού Νίκου Καζαντζάκη, ο συντάκτης της και φίλος τού οικουμενικού μας συγγραφέα Παντελής Πρεβελάκης αναφέρει, μεταξύ άλλων, για το έτος 1944: «Καταγράφοντας σε κάποιο σημειωματάριο τα προϊόντα τού σκληρού μόχθου του κατά τον Πόλεμο και την Κατοχή, ο Κ. σημειώνει: «Έγραψα: "Αγγλία", "Γιαγκ-Τσε", τρεις "Προμηθείς" [θέλει να πει την τριλογία], "Ζορμπά", "Ταξιδεύοντας - Ρωσία", "Καποδίστρια", "Κωνσταντίνο Παλαιολόγο", [και τις μεταφράσεις] "Ιλιάδα", "Οδύσσεια", ξανά Dante, "St. Francois" [του Jurgensen], Μακιαβέλλι [τον "Πρίγκιπα"]». 
Η μετάφραση του "Ηγεμόνα" του Νικολό Μακιαβέλλι στα ελληνικά από τον Νίκο Καζαντζάκη τυπώθηκε το 1961 από τις Εκδόσεις Γαλαξία της Καθημερινής, από τις οποίες εξεδόθη ξανά το 1968. Τον Δεκέμβριο του 2006 πραγματοποιήθηκε νέα έκδοσή της, από τις Εκδόσεις Καζαντζάκη, με ηλεκτρονική στοιχειοθεσία, εικόνες, και διαφωτιστικές μελέτες και σημειώματα για τον Καζαντζάκη, την Ιταλία και τον Μακιαβέλλι, από τον Καθηγητή τού Πανεπιστημίου Αθηνών Γεράσιμο Γ. Ζώρα, τον Εκδότη των έργων τού Καζαντζάκη και επίτιμο Διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Αθηνών Πάτροκλο Σταύρου και τον Ιταλό υποψήφιο Διδάκτορα της Ιταλικής Λογοτεχνίας στη Φιλοσοφική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών Μάρκο Ρικομπόν.
Η έκδοσή μας αυτή είχε και επετειακό χαρακτήρα, εν όψει του 2007, έτους κατά το οποίο συμπληρώνονταν 480 χρόνια από τον θάνατο του Νικολό Μακιαβέλλι, αλλά και «Έτους Καζαντζάκη», αφού συμπληρώνονταν 50 χρόνια από τον θάνατό του. Τη μνήμη τους προσπαθήσαμε να λαμπρύνουμε ακόμη περισσότερο, φωτίζοντας μια λιγότερο γνωστή πτυχή τού έργου τού Καζαντζάκη, με αυτή την έκδοσή μας, η οποία συνέπεσε και με τη συμπλήρωση 500 χρόνων από την οργάνωση από τον Μακιαβέλλι τού πρώτου εθνικού στρατού της Ιταλίας, στη γενέτειρά του Φλωρεντία.
Ο Μακιαβέλλι, μέγας εκπρόσωπος της Αναγέννησης, «δαιμονοποιήθηκε» και Ο Ηγεμόνας του απαγορεύθηκε από το Βατικανό, που τον ανέγραψε στον Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων (Index). Αλλά και ο Νίκος Καζαντζάκης, μεταφραστής τού Ηγεμόνα τέσσερεις και πλέον αιώνες μετά τη συγγραφή του, δέχθηκε κοσμικά και εκκλησιαστικά πυρά, και το έργο του "Ο Τελευταίος Πειρασμός" απαγορεύθηκε, επίσης, από το Βατικανό και ανεγράφη στον Index. Τελικά, το 1966 το Βατικανό κατάργησε τον Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων, από τον οποίον νωρίτερα είχε αφαιρεθεί Ο Ηγεμόνας. Και, παρ' όλη την παρερμηνεία και την πολεμική που κατά καιρούς δέχθηκαν οι δύο πνευματικοί δημιουργοί, αμφότεροι λογίζονται κλασσικοί, ο καθένας στο πεδίο του, και μέσα από τη νέα αυτή έκδοση ξανανταμώνουν τώρα, στην αυγή του 21ου αιώνα.




Ο ηγεμόνας / Νικκολό Μακιαβέλλι · μετάφραση Ηλέκτρα Ανδρεάδη. - Αθήνα : Κάκτος, 2006. (Γράμματα - Επιστήμες - Τέχνες · Βιβλία για Ανθρώπους · 1)
[...] "Ο ηγεμόνας" αποτελείται από 26 κεφάλαια. Στα 11 πρώτα περιγράφονται οι διάφοροι τύποι ηγεμονιών, στα κεφάλαια 12-14 γίνεται λόγος για τα είδη στρατών που υπάρχουν και στα 15-24 -που προκάλεσαν και τις περισσότερες αντιδράσεις- για το ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά των ηγεμόνων. Στο κεφάλαιο 25 εξετάζεται η επίδραση της τύχης στις πολιτικές καταστάσεις και το 26 αποτελεί έκκληση για την απελευθέρωση και ενοποίηση της Ιταλίας.
Το ύφος του έργου, απλό, χωρίς στολίδια, δεν είναι αυτό που θα ταίριαζε σε μια σχολαστική πραγματεία της εποχής. Οι λατινικοί τίτλοι των κεφαλαίων του προσδίδουν τόνο συστηματικού επιστημονικού έργου. Η γλώσσα του Μακιαβέλλι είναι συχνά ελλειπτική, χρησιμοποιεί αλυσιδωτές επιχειρηματολογίες, πολλές φορές καταφεύγει σε φανταστικούς διαλόγους με ανύπαρκτο συνομιλητή. Προσπαθεί να εμφανίζεται σαν ψυχρός, αδιάφορος, αντικειμενικός παρατηρητής, που παρουσιάζει με επιστημονική ακρίβεια τους νόμους που διέπουν την πολιτική ζωή. Το πάθος του συγγραφέα όμως διαφαίνεται αρκετές φορές, και τότε κυριαρχεί ο δραματικός τόνος, δηλώνεται η έντονη επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία προσώπων. Ανατρέχει συνεχώς σε παραδείγματα από την ελληνική και τη ρωμαϊκή αρχαιότητα. Μιλάει για τους αρχαίους σαν να τον χωρίζει μικρή απόσταση απ' αυτούς, σαν ν' ανήκουν στην ίδια χρονική ενότητα. Του αρέσουν οι αντιθέσεις και οι γενικεύσεις. Δραματοποιεί τις παρατηρήσεις του και υπερβάλλει στα συμπεράσματά του.
[...] (από το σημείωμα της μεταφράστριας)




Ο ηγεμόνας / Νικκολό Μακιαβέλλι · μετάφραση Μαρία Κασωτάκη. - Αθήνα : Εκδόσεις Πατάκη, 2005. - 147σ. · 21x14εκ. - (Κλασικά Κείμενα · 5)
Χωρίς αμφιβολία, "O ηγεμόνας" είναι το πιο επαναστατικό έργο του Μακιαβέλι και παραμένει ένα οργανικό έργο γραμμένο με πάθος. Σ' αυτό ο συγγραφέας αρνείται τα παραδοσιακά πολιτικά συστήματα και στρέφεται στο άτομο και στις αρετές του. Ο στόχος είναι η νεά ηγεμονία, η μελέτη μιας καινούριας εμπειρίας μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κρίση. Ο Μακιαβέλι εντυπωσιάζεται από αυτές τις νέες ηγεμονίες που δημιουργήθηκαν με βία και επιπλέον γοητεύεται από τους αρχηγούς των στρατευμάτων. Πέρα απ' αυτά, προβληματίζεται με τη δημιουργία των μεγάλων δυτικών μοναρχιών (Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία) που κυβερνιούνται από έναν απόλυτο ηγεμόνα.
Ο Μακιαβέλι είναι μια προσωπικότητα που απασχόλησε πολύ φιλοσόφους και ιστορικούς όλων των εποχών. Μετά το θάνατό του και για τους επόμενους αιώνες το έργο του αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία. Οι απόψεις γι' αυτόν ποίκιλλαν ανάμεσα στην εικόνα του διαβολικού πολιτικού και του θεωρητικού της μοντέρνας απολυταρχίας. Αν και το έργο δηλώνει την εποχή που γράφτηκε, αξίζει τον κόπο να διαβαστεί, γιατί ο Μακιαβέλι είναι ένας μεγάλος τεχνίτης τόσο της καθαρής πολιτικής όσο και του πάθους και της ορμής γι' αυτό που γράφει.


Machiavelli, Niccolo, 1469-1527. Ηγεμόνας / Machiavelli Niccolo 1469-1527. - Αθήνα : DeAgostini Hellas, 2004. - (Βιβλία Μινιατούρες · 10)




Ο ηγεμόνας / Niccola Machiavelli · μετάφραση Λεωνίδας Παυλίδης. - Θεσσαλονίκη : Μπίμπης Στερέωμα, 2004. - 151σ. · 21x14εκ.
Ο Niccolo Machiavelli θεωρείται από τους κορυφαίους εκπροσώπους της Ιταλικής Αναγέννησης. Ο Machiavelli υπήρξε γραμματέας της Φλωρεντινής Δημοκρατίας. Πολυταξιδευμένος, ταξίδεψε στη Γαλλία, Ελβετία, Ιταλία με διπλωματικές αποστολές, μελέτησε τον τρόπο διακυβέρνησης των λαών.
Έγραψε πολλά έργα, με κυριότερο τον "Ηγεμόνα". Στην αρχή το έργο του παρεξηγήθηκε και δημιουργήθηκε ο όρος "Μακιαβελισμός" που σημαίνει την χωρίς τύψεις θυσία της ηθικής για να επιτευχθούν οι στόχοι του ηγεμόνα. Οι νεώτεροι όμως κοινωνιολόγοι και ιστορικοί θεωρούν τον "Ηγεμόνα" λαμπρό καρπό της σκέψης της Αναγέννησης που επισημαίνει το πέρασμα από την ρομαντική αντίληψη της διακυβέρνησης λαών στην επιστημονική θεώρηση της.




Ο ηγεμόνας / Νικολό Μακιαβέλι · μετάφραση Θεώνη Ταμπάκη. - Αθήνα : Ατραπός, 2003. - 134σ. · 21x14εκ.
Η ομορφιά του κλασικού κειμένου είναι ότι, όποια εποχή και αν διαβάζεται, γεννά έντονα συναισθήματα και δυνατές ιδέες. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ηγεμόνα του Μακιαβέλι. Διαβάζοντας τα 26 κεφάλαια, γραμμένα σε απέριττο ύφος, με αλυσιδωτές επιχειρηματολογίες, με ψυχρότητα και πάθος συνάμα, με την αρχαιότητα να συμπλέκεται με το παρόν σε μια αρραγή ενότητα, με αντιθέσεις και γενικεύσεις, με υπερβολές κάποιες φορές, ο αναγνώστης δοκιμάζει δυνατή συγκίνηση και αισθάνεται την ανάγκη να γίνει κι αυτός κριτής, του συγγραφέα, των γραφομένων, αλλά και των πράξεων των εξουσιαστών και των εξουσιαζόμενων όλων των εποχών. Είτε ενοχληθεί είτε όχι από τη μακιαβελική ανάλυση της εξουσίας, είναι βέβαιο ότι θα συγκινηθεί με το τελευταίο κεφάλαιο του Ηγεμόνα, στο οποίο ο ψυχρός και λογικός ανατόμος της εξουσίας γίνεται ένθερμος πατριώτης, ικέτης για τη σωτηρία και την ελευθερία της πατρίδας του. [...]



Ο ηγεμόνας : Υποθήκες για μελλοντικούς ηγέτες / Νικολό Μακιαβέλι · μετάφραση Διονύσης Βίτσος. - Αθήνα : Περίπλους. (Management)

Ο "Ηγεμόνας" γράφτηκε στα 1513, εξήντα ακριβώς χρόνια μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης ως επιστολή με οδηγίες για την οργάνωση της διοίκησης προς έναν επίδοξο ηγέτη, μόλις 21 ετών τότε, τον Λορέντζο Β΄ των Μεδίκων και επί αιώνες αποτέλεσε κείμενο αντιλεγόμενο και αμφιλεγόμενο.
Οι ιδέες του Μακιαβέλι παραμένουν επί πεντακόσια χρόνια αναλλοίωτες, όσο αναλλοίωτη παραμένει επί χιλιετίες και η ανθρώπινη ψυχή. Και έχουν σήμερα απήχηση, ίσως περισσότρο παρά ποτέ.
Μόνο που δεν απευθύνεται πλέον μόνο σε Ηγεμόνες, αλλά σε όποιον ασκεί εξουσία, ανεξαρτήτως τόπου, χρόνου και τρόπου: στον απλό πολίτη, ο οποίος ηγείται ή θέλει να ηγηθεί ενός μεγάλου ή μικρότερου κύκλου ανθρώπων ή σ' εκείνον που χρειάζεται μια μέθοδο για να καταλάβει το πολιτικό ή το επιχειρησιακό σκηνικό της σημερινής εποχής. 
Όπως και κάθε άλλο κείμενο της ηλικίας του, προκειμένου να μπορέσει να λειτουργήσει στις μέρες μας το ίδιο αποτελεσματικά με την εποχή της εμφάνισής του, θα χρειαζόταν σύγχρονη εκδοτική αντιμετώπιση.
Το βιβλίο δεν ξεφεύγει ούτε κατ' ελάχιστον από το αρχικό κείμενο. Κρατά τα νοήματα ανέπαφα και τη δομή του βιβλίου ίδια μ' εκείνη της πρώτης έκδοσης, έχει όμως αποδοθεί σε ελληνικό λόγο σημερινό, άμεσο και ρευστό.




Ο ηγεμόνας / Νικκολό Μακιαβέλλι · μετάφραση Μαρία Κασωτάκη · επιμέλεια σειράς Σπύρος Τσακνιάς. - 2η έκδ. - Αθήνα : Εκδόσεις Πατάκη, 1996. (Τα μικρά κλασικά · 14)

Χωρίς αμφιβολία, "Ο ηγεμόνας" είναι το πιο επαναστατικό έργο του Μακιαβέλι και παραμένει ένα οργανικό έργο γραμμένο με πάθος. Σ' αυτό ο συγγραφέας αρνείται τα παραδοσιακά πολιτικά συστήματα και στρέφεται στο άτομο και στις αρετές του. Ο στόχος είναι η νέα ηγεμονία, η μελέτη μιας καινούριας εμπειρίας μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κρίση. Ο Μακιαβέλι εντυπωσιάζεται από αυτές τις νέες ηγεμονίες που δημιουργήθηκαν με βία και επιπλέον γοητεύεται από τους αρχηγούς των στρατευμάτων. Πέρα απ' αυτά, προβληματίζεται με τη δημιουργία των μεγάλων δυτικών μοναρχιών (Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία) που κυβερνιούνται από έναν απόλυτο ηγεμόνα.

Ο ηγεμόνας του Μακιαβέλλι ή Το διαβολικό εγχειρίδιο πλεύσης για πολιτευμένους και ασκούντες εξουσία

Λεπτομέρια από πίνακα του Santi di TitoΟ ηγεμόνας είναι το γνωστότερο έργο του Ιταλού διπλωμάτη, πολιτικού, στοχαστή και συγγραφέα Νίκκολο Μακιαβέλλι (Niccolo Macchiavelli, 1469-1527). [Τίτλος του πρωτοτύπου στα ιταλικά: Il principe].

Ο Μακκιαβέλι έγραψε το έργο το 1513 για τον  ηγεμόνα της Φλωρεντίας, Λαυρέντιο των Μεδίκων, με σκοπό να κερδίσει την εύνοια του. Ολόκληρο το βιβλίο αποτελείται από σημειώσεις – συμβουλές για το πως θα πρέπει να πορευθεί κάποιος ώστε να καταφέρει να αναρριχηθεί στην εξουσία αλλά και το πως θα καταφέρει να κρατήσει την ηγεμονία του. 
Ο Μακιαβέλλι γράφει βασιζόμενος σε αρχαία παραδείγματα από την ελληνική και ρωμαϊκή ιστορία αλλά χρησιμοποιεί και σύγχρονα, της εποχής του. Σαν βιβλίο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1532 ( 5 χρόνια μετά τον θάνατό του συγγραφέα). 
Γράφει ο Μακιαβέλλι στον πρόλογό του απευθυνόμενος στον Λαυρέντιο των Μεδίκων: “Τούτο το έργο δεν το στόλισα ούτε το γέμισα με ρητορικές προτάσεις ή με πομπώδη και μεγαλοπρεπή λόγια ή με οποιοδήποτε άλλο τέχνασμα ή εξωτερικό στολίδι, με τα οποία πολλοί συνηθίζουν να γράφουν και να στολίζουν τα έργα τους∙  γιατί δε θέλησα να του δώσει αξία και να το κάνει ευχάριστο τίποτε άλλο παρά η ποικιλία του περιεχομένου και η σοβαρότητα του θέματος”.
Το έργο προκάλεσε ποικίλες συζητήσεις και μέχρι σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα κείμενα. Κάποιοι κατηγορούν τον συγγραφέα για σκληρότητα και κυνισμό ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι περιγράφει την πραγματική ανθρώπινη φύση (και ειδικά αυτή των αξιωματούχων).
Παρόλο που το βιβλίο γράφτηκε πριν από μισό αιώνα θεωρείται διαχρονικό και είναι κοινό μυστικό πως κάποιοι χρησιμοποιούν τις αριβιστικές απόψεις του Μακιαβέλλι τόσο στην πολιτική, το μάνατζμεντ, όσο και στην προσωπική τους ζωή (επαγγελματική αλλά και ερωτική).
Από τις απόψεις του Μακιαβέλλι που περιγράφονται στον Ηγεμόνα, έχει επικρατήσει και ο όρος «Μακιαβελισμός» η ερμηνεία του οποίου μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση: “Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”.

Κάποια άλλα ενδιαφέροντα αποφθέγματα του Νίκκολο Μακιαβέλλι είναι τα ακόλουθα:

- Ο ηγέτης αποκτά κύρος με το να είναι είτε αληθινός φίλος είτε πραγματικός εχθρός. Δηλαδή παίρνει θέση, καθαρά, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτή η τακτική έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα από την απλή ουδετερότητα.

- Τους αντιπάλους σου ή πρέπει να τους παίρνεις με το μέρος σου ή να τους εκμηδενίζεις [ακόμα και να τους εξοντώνεις]

- Η πρώτη εντύπωση που δημιουργεί ένας ηγεμόνας είναι αυτή που δίνουν οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν.

- Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μια ανωμαλία για να αποφύγει έναν πόλεμο, γιατί δεν τον αποφεύγει, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του.

- Ο άνθρωπος είναι καλός μόνο όταν είναι αδύναμος.

- Μόλις κυριαρχήσει σε μια πόλη ένας κυβερνήτης, θα πρέπει να σκεφθεί τι τιμωρίες θα επιβάλει. Πρέπει να τις επιβάλει όλες μια κι έξω και να μην τις ανανεώνει κάθε μέρα.

- Κάνε το κακό, όσο μεγάλο και αν είναι μια κι έξω. Είναι προτιμότερο να κάνεις ένα μεγάλο καλό μια κι έξω παρά να κάνεις λιγότερο κακό αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αντίθετα, , αλλά το καλό δίνε το σιγά-σιγά.

- Ποτέ τίποτε μεγάλο δεν επιτεύχθηκε χωρίς κίνδυνο.

- Οι πρίγκιπες και οι κυβερνήσεις είναι, μακράν, τα πιο επικίνδυνα στοιχεία σε μια κοινωνία.

- Μια αλλαγή αφήνει την πόρτα ανοιχτή για να μπουν και άλλες.

- Ποτέ μην προσπαθείς να κερδίσεις με τη βία αυτό που μπορεί να αποκτηθεί με πονηριά.

- Γενικά οι άνθρωποι είναι αγνώμονες, ασταθείς και υποκριτές· προτιμούν να αποφεύγουν τον κίνδυνο και είναι αχόρταγοι για κέρδος.

- Η υπόσχεση που δόθηκε ήταν μια αναγκαιότητα του παρελθόντος. Ο λόγος που δεν κρατήθηκε είναι μια αναγκαιότητα του παρόντος.

- Έναν ηγέτη πρέπει να τον φοβούνται και να τον αγαπούν. Αν δεν γίνεται και τα δύο, τότε καλύτερα μόνο να τον φοβούνται.

- Συμβαίνει, όλοι οι ένοπλοι προφήτες να είναι νικητές και οι άοπλοι να χάνονται.

- Ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις.

- Αυτός που θέλει να τον υπακούν πρέπει να ξέρει να διατάζει.

- Οι άνθρωποι έχουν το ελάττωμα, όταν έχει νηνεμία, να νομίζουν ότι δεν θα έρθει ποτέ καταιγίδα και δεν προετοιμάζονται.

- Η τύχη είναι γυναίκα και γι’ αυτό ευνοεί τον νέο που την χειρίζεται με τόλμη.

- Η αρετή κι ο πλούτος σπάνια πηγαίνουν στον ίδιο άνθρωπο.

- Η φιλοδοξία είναι τόσο δυνατό πάθος, που όσο ψηλά και αν φθάσει κανείς δεν είναι ικανοποιημένος.

- Ο καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι. Λίγοι καταλαβαίνουν αυτό που είσαι.

- Οι άνθρωποι είναι τόσο αφελείς και τόσο έτοιμοι να υπακούσουν, ώστε ποτέ δεν θα λείψουν τα θύματα σε έναν αχρείο για να κάνει τις απάτες του.

- Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

- Σε ένα ηγεμόνα δεν λείπουν ποτέ οι νόμιμοι λόγοι για να παραβεί μια υπόσχεση.

- Ο απλοϊκός λαός πάντα παρασύρεται από την εξωτερική εμφάνιση, και ο κόσμος αποτελείται κυρίως από απλοϊκούς.

- Οι άνθρωποι ξεχνούν ευκολότερα το θάνατο του πατέρα τους παρά την απώλεια της περιουσίας τους.

- Προκαλεί κανείς το ίδιο μίσος με τις καλές πράξεις όσο και με τις κακές.

- Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό για τον ηγεμόνα από το να φαίνεται ότι είναι θρήσκος.

Οι ελληνικές εκδόσεις του Ηγεμόνα που κατάφερα να εντοπίσω μαζί με τα εξώφυλλα και κάποια σχόλια:



Ο ηγεμόνας / Niccolo Machiavelli · μετάφραση Άμπυ Ραΐκου - Σταύρου. - Αθήνα : Μίνωας, 2014. 

Ως μια ωδή στον πολιτικό αμοραλισμό;
Ένα πρακτικό εγχειρίδιο, ένα "how to do it" της κατάκτησης και της διατήρησης της εξουσίας δίχως ηθικές αναστολές;
Ή, αντίθετα, ως ένα δείγμα πραγματιστικής και ρεαλιστικής ανάλυσης;
Σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε, εποχή κρίσης και δοκιμα¬σίας για τη δημοκρατία, απόρριψης της πολιτικής και όλων των φορέων της [...] σε μια τέτοια εποχή, νιώθουμε όλοι την ανάγκη να ξανασκεφτούμε τι είναι, τι επιδιώκει και με ποια μέσα η πολιτική.
Υπό αυτή την οπτική γωνία, να ξαναδιαβάζει κανείς τον Ηγεμόνα δεν είναι μόνον απολαυστικό αλλά και χρήσιμο και επίκαιρο.
(από τον πρόλογο του Παύλου Τσίμα, Μίνωας, 2014)



Ο ηγέτης : Με σχόλια Ναπολέοντος και Βολταίρου / N. Macchiavelli · μετάφραση Ν. Α. Καλογερόπουλος - Kaloy. - Αθήνα : Δρόμων, 2013.
Ο "Ηγεμών" εγγράφη στο 1513, αλλά δεν έπαψε να σχολιάζεται συνεχώς, επί 5 αιώνες. Δεν λέγει τι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει. Λέγει τι ο άνθρωπος κάνει. Δεν είναι μόνο βιβλίο Ιστορίας ή Πολιτικής Επιστήμης. Είναι και βιβλίο ανθρώπινης ψυχολογίας και Ανθρωπολογίας. Τα κύρια dramatis personae, είναι δύο. Ο Ηγέτης και ο Λαός, αλλά σε αναγκαία σχέση συνεργίας. Σε αυτή την διαλεκτική, ο "αγιασμένος" Σκοπός του Μακιαβέλλι είναι πρώτιστα η ευημερία του Λαού και οι επιδιώξεις του Έθνους. Ο σκοπός αυτός, "κινεί" τα μέσα κατά τα ήθη της εκάστοτε εποχής. Τα οιαδήποτε "μέσα", απογυμνωμένα του Σκοπού και σε έλλειψη συνεργίας Ηγέτη και Λαού οδηγούν σε πρόσκαιρες και καταστρεπτικές λύσεις. Εκείνος που, περισσότερο από κάθε άλλον, "κατάλαβε" την θέση του Μακιαβέλλι είναι ο Ρουσσώ, όταν είπε ότι "φαίνεται να δίνει μαθήματα στους βασιλείς, ενώ αυτός, δίνει μεγάλα στους λαούς - η Ηγεμών είναι η Βίβλος των δημοκρατών, le Prince est le livre des republicains" (Contrat Social, III, 6, note).
Στην ανάλυση του έργου, ο συγγραφέας παρουσιάζει πρώτα περιγραφή της Εποχής του Μακιαβέλλι. Παραθέτει περίληψη κάθε κεφαλαίου και νέα δική του μετάφραση. Παραθέτει σημαντικά σχόλια του Ναπολέοντος και του Βολταίρου, ενός θαυμαστή και ενός επικριτή, ενώ συμπληρώνει τις σκέψεις του Μακιαβέλλι με αποσπάσματα από το άλλο βιβλίο του, τα Discorsi. Ακολούθως, για κάθε κεφάλαιο, παραθέτει τα δικά του ευρύτερα σχόλια και κριτική που προσπαθούν να προσαρμόσουν το 1513 στις σημερινές κρατούσες συνθήκες ηθών και νοοτροπίας όχι μόνο στην πολιτική αλλά και σε κάθε ευρύτερη κοινωνική και επαγγελματική σχέση. Τέλος, παραθέτει Παράρτημα όπου μεταξύ άλλων αναλύει την φιλοσοφία της Ηθικής και της Ιστορίας σε σχέση με το έργο του Μακιαβέλλι. Ακολουθεί τέλος επιλογή "φράσεων - κλειδιών" από το κάθε κεφάλαιο του "Ηγεμόνος" με τίτλο Quotable Quotes.




Ο ηγεμόνας / Niccolo Machiavelli · μετάφραση Ρήγας Καππάτος. - 1η έκδ. - Αθήνα : Εκάτη, 2013. 

Ο Νικολό Μακιαβέλλι με τον "Ηγεμόνα" του αναδεικνύεται στο στερέωμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας ως συγγραφέας πρώτου μεγέθους. Αντί με τον καιρό να ελαττωθεί το κύρος αυτού του έργου και να σβήσει ή το πολύ να κλασικίσει, συνεχίζει με την ίδια ένταση την ανοδική πορεία του μέσα στο χρόνο. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ιδέες και τα πολιτικά πάθη που πραγματεύτηκε με ευκρίνεια και εκπληκτική διορατικότητα τότε ο Μακιαβέλλι, μεταγγίζοντας την πείρα του ως πολίτης και συγγραφέας-λειτουργός της Φλωρεντινής Δημοκρατίας για τους Ιταλούς του καιρού του, διατηρούν την εγκυρότητά τους ακέραιη διά μέσου των αιώνων. Έτσι μισή χιλιετία μετά την συγγραφή του ΗΓΕΜΟΝΑ, αντί αυτός να απευθύνεται μόνο στους Ιταλούς του 15ου-16ου αιώνα, το ενδιαφέρον των θεμάτων που πραγματεύεται και ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται εκεί έχουν γίνει παγκόσμια.




Ο ηγεμόνας / Niccolo Machiavelli · μετάφραση Ζώζη Ζωγραφίδου - Καραχάλιου · επιμέλεια Γιώργος Ζωγραφίδης. - Αθήνα : Ελευθεροτυπία, Βάνιας. (Η Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας· Τα Βιβλία που Έμειναν στην Ιστορία)

Μία ακόμη, η έκτη αν υπολογίζουμε σωστά, μετάφραση του "Ηγεμόνα" του φλωρεντινού πολίτη, ίσως φαινόταν περιττή στην ελληνική βιβλιογραφία, όταν εκκρεμεί η παρουσίαση τόσων άλλων κειμένων των πολιτικών στοχαστών των νεώτερων χρόνων -έστω και αν δεχθούμε το διαρκές ενδιαφέρον για τον Μακιαβέλλι, περιορισμένο κι αυτό συχνά στον "Ηγεμόνα". Για τον λόγο αυτό επιδιώξαμε στην παρούσα έκδοση να μην δώσουμε απλώς μια μετάφραση, αλλά να πλαισιώσουμε το κείμενο του "Ηγεμόνα" με στοιχεία που πιστεύουμε ότι θα βοηθήσουν τον αναγνώστη να προσεγγίσει τη σκέψη του Μακιαβέλλι και θα τον αφήσουν να έρθει σε επαφή με το υπόλοιπο έργο του. Η αρχή της οικονομίας πρυτάνευσε κατά την έκθεση του βοηθητικού υλικού, ίσως όχι πάντα. [...]
Για τον "Ηγεμόνα" ακολουθούμε το κείμενο του M. Casella, όπου υπάρχουν λίγες προσθήκες. Τη μετάφραση των κειμένων του Μακιαβέλλι έκανε η Ζώζη Ζωγραφίδου και επεξεργάσθηκε ο Γιώργος Ζωγραφίδης. Λάβαμε υπόψη μας κυρίως τα σχόλια των ιταλών εκδοτών και επικουρικά ορισμένες γαλλικές μεταφράσεις. Από τις ελληνικές συμβουλευτήκαμε του Καζαντζάκη και της Ανδρεάδη· η πρώτη, κατά τη γνώμη μας, θυσιάζει την ακρίβεια και το νόημα στο ύφος, αντίθετα η δεύτερη είναι ικανοποιητική· χρήσιμη ήταν και η αποσπασματική μετάφραση του Κονδύλη. Συμβουλευτήκαμε, επίσης, τις υφολογικές παρατηρήσεις του L. Russo, κρατήσαμε τις λατινικές εκφράσεις και, όσο ήταν δυνατόν, το μικτό ύφος του Μακιαβέλλι. [...]
(Γιώργος Ζωγραφίδης, "Σημείωμα για την έκδοση")



Οι 183 βασικές Μακιαβελικές ρήσεις του "Ηγεμόνα" : Για managers, πολιτικούς και... κανονικούς ανθρώπους / Niccolo Machiavelli · επιμέλεια Διονύσης Βίτσος. - 1η έκδ. - Αθήνα : Περίπλους, 2008. (Management)

Οι σημαντικότερες ρήσεις ενός μεγάλου, όσο και παρεξηγημένου διανοητή, του Nicollo Machiavelli, έτσι όπως διατυπώνονται στο βασικό κείμενό του «Ο Ηγεμόνας». Η ουσία της Μακιαβελλικής σκέψης διατυπωμένη με σύγχρονο τρόπο. Ο Machiavelli έλεγε ότι η Ιστορία, αλλά και η προσωπική του καθενός μας ιστορία, πρέπει να αποτελούν το δάσκαλό μας, επειδή ό,τι συνέβη θα ξανασυμβεί. Τη δεύτερη φορά, όμως, πρέπει να αντιδράσουμε σωστά. Καταγράφοντας τους προβληματισμούς, που μας προκαλούν τα καθημερινά περιστατικά καθώς και την αντίδρασή μας σε αυτά και διυλίζοντάς τους, μέσα από την εμπειρία ενός από τα πιο φωτισμένα μυαλά στην Ιστορία, προετοιμαζόμαστε για το μέλλον.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]




Ο ηγεμόνας : Η τέχνη της εξουσίας / Νικολό Μακιαβέλι · μετάφραση Ελένη Γκαγκάτσιου · ζωγραφική Συλλογικό έργο. - Αθήνα : Παπασωτηρίου, 2008. 
[...] Το πρώτο από τα σημαντικά έργα που έγραψε ο Μακιαβέλι την περίοδο της πολιτικής του εξορίας έμελλε να γίνει "το σήμα κατατεθέν" του, αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με το όνομά του: "Ο ηγεμόνας". Γραμμένος προς το τέλος του 1513 (και πιθανόν στις αρχές του 1514) αλλά δημοσιευμένος αρκετά μετά το θάνατο του συγγραφέα του, το 1532, ο "Ηγεμόνας" συντάχθηκε με περισσή βιασύνη, από ένα Μακιαβέλι που επεδίωκε, μεταξύ άλλων, να επανακτήσει αξιώματα και το κύρος του στην κυβέρνηση της πατρίδας του. [...] 
Το έργο, όπως και ο συγγραφέας του, είναι υπερβολικά πολυσήμαντο και πολυσύνθετο για να δεχτεί μία και μόνο, απόλυτη ερμηνεία. Απεναντίας, αυτή ακριβώς η πολλαπλότητα ερμηνείων (σε συνδυασμό με τον προκλητικό χαρακτήρα της ρητορικής του Μακιαβέλι) είναι ο λόγος που ο "Ηγεμόνας" συνεχίζει ν' απολαμβάνει τόσο ευρείας αποδοχής στη σύγχρονη εποχή. [...]
(Cary J. Nederman, από την εισαγωγή του βιβλίου)





Ο ηγεμόνας / Νικολό Μακιαβέλι · μετάφραση Φώντας Κονδύλης. - 1η έκδ. - Αθήνα : Δαμιανός, 2007. 
Ο αναγνώστης κρατά στα χέρια του ένα έργο χιλιοδιαβασμένο, που έχει μεταφραστεί αμέτρητες φορές και έχει υποβληθεί σε άπειρα σχόλια. Ένα έργο που για κάποιους είναι διάφανο και τίμιο, ενώ για άλλους αντίθετα, είναι διαβολικό και συκοφαντικό. Ο "Ηγεμόνας" στη συναρπαστική πορεία του σημάδεψε τους αιώνες προκαλώντας ζωηρή αίσθηση, κατακτώντας αναγνώστες που πίστεψαν ότι βρήκαν και βρίσκουν στις σελίδες του πολύτιμες συνταγές για να τις εφαρμόσουν, άλλος στην πολιτική, άλλος στο στρατό, άλλος στην ερωτική πολιορκία, άλλος στις οικονομικές συναλλαγές...
... Ο "Ηγεμόνας", το βιβλίο που έκανε τον Μακιαβέλι παγκόσμια διάσημο, τον απασχόλησε ήδη από το 1513, τον πρώτο χρόνο της παραμονής του στην εξοχή.
... Το έργο ήταν προϊόν μιας προσωπικής και εθνικής τραγωδίας, που δημιουργήθηκε ωστόσο, μέσα σε ένα πνεύμα ελπίδας.




Ο ηγεμόνας / Niccolo Machiavelli · μετάφραση Νίκος Καζαντζάκης. - Αθήνα : Εκδόσεις Καζαντζάκη, 2006.
Στη «Συμβολή στη Χρονογραφία τού Βίου» τού Νίκου Καζαντζάκη, ο συντάκτης της και φίλος τού οικουμενικού μας συγγραφέα Παντελής Πρεβελάκης αναφέρει, μεταξύ άλλων, για το έτος 1944: «Καταγράφοντας σε κάποιο σημειωματάριο τα προϊόντα τού σκληρού μόχθου του κατά τον Πόλεμο και την Κατοχή, ο Κ. σημειώνει: «Έγραψα: "Αγγλία", "Γιαγκ-Τσε", τρεις "Προμηθείς" [θέλει να πει την τριλογία], "Ζορμπά", "Ταξιδεύοντας - Ρωσία", "Καποδίστρια", "Κωνσταντίνο Παλαιολόγο", [και τις μεταφράσεις] "Ιλιάδα", "Οδύσσεια", ξανά Dante, "St. Francois" [του Jurgensen], Μακιαβέλλι [τον "Πρίγκιπα"]». 
Η μετάφραση του "Ηγεμόνα" του Νικολό Μακιαβέλλι στα ελληνικά από τον Νίκο Καζαντζάκη τυπώθηκε το 1961 από τις Εκδόσεις Γαλαξία της Καθημερινής, από τις οποίες εξεδόθη ξανά το 1968. Τον Δεκέμβριο του 2006 πραγματοποιήθηκε νέα έκδοσή της, από τις Εκδόσεις Καζαντζάκη, με ηλεκτρονική στοιχειοθεσία, εικόνες, και διαφωτιστικές μελέτες και σημειώματα για τον Καζαντζάκη, την Ιταλία και τον Μακιαβέλλι, από τον Καθηγητή τού Πανεπιστημίου Αθηνών Γεράσιμο Γ. Ζώρα, τον Εκδότη των έργων τού Καζαντζάκη και επίτιμο Διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Αθηνών Πάτροκλο Σταύρου και τον Ιταλό υποψήφιο Διδάκτορα της Ιταλικής Λογοτεχνίας στη Φιλοσοφική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών Μάρκο Ρικομπόν.
Η έκδοσή μας αυτή είχε και επετειακό χαρακτήρα, εν όψει του 2007, έτους κατά το οποίο συμπληρώνονταν 480 χρόνια από τον θάνατο του Νικολό Μακιαβέλλι, αλλά και «Έτους Καζαντζάκη», αφού συμπληρώνονταν 50 χρόνια από τον θάνατό του. Τη μνήμη τους προσπαθήσαμε να λαμπρύνουμε ακόμη περισσότερο, φωτίζοντας μια λιγότερο γνωστή πτυχή τού έργου τού Καζαντζάκη, με αυτή την έκδοσή μας, η οποία συνέπεσε και με τη συμπλήρωση 500 χρόνων από την οργάνωση από τον Μακιαβέλλι τού πρώτου εθνικού στρατού της Ιταλίας, στη γενέτειρά του Φλωρεντία.
Ο Μακιαβέλλι, μέγας εκπρόσωπος της Αναγέννησης, «δαιμονοποιήθηκε» και Ο Ηγεμόνας του απαγορεύθηκε από το Βατικανό, που τον ανέγραψε στον Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων (Index). Αλλά και ο Νίκος Καζαντζάκης, μεταφραστής τού Ηγεμόνα τέσσερεις και πλέον αιώνες μετά τη συγγραφή του, δέχθηκε κοσμικά και εκκλησιαστικά πυρά, και το έργο του "Ο Τελευταίος Πειρασμός" απαγορεύθηκε, επίσης, από το Βατικανό και ανεγράφη στον Index. Τελικά, το 1966 το Βατικανό κατάργησε τον Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων, από τον οποίον νωρίτερα είχε αφαιρεθεί Ο Ηγεμόνας. Και, παρ' όλη την παρερμηνεία και την πολεμική που κατά καιρούς δέχθηκαν οι δύο πνευματικοί δημιουργοί, αμφότεροι λογίζονται κλασσικοί, ο καθένας στο πεδίο του, και μέσα από τη νέα αυτή έκδοση ξανανταμώνουν τώρα, στην αυγή του 21ου αιώνα.




Ο ηγεμόνας / Νικκολό Μακιαβέλλι · μετάφραση Ηλέκτρα Ανδρεάδη. - Αθήνα : Κάκτος, 2006. (Γράμματα - Επιστήμες - Τέχνες · Βιβλία για Ανθρώπους · 1)
[...] "Ο ηγεμόνας" αποτελείται από 26 κεφάλαια. Στα 11 πρώτα περιγράφονται οι διάφοροι τύποι ηγεμονιών, στα κεφάλαια 12-14 γίνεται λόγος για τα είδη στρατών που υπάρχουν και στα 15-24 -που προκάλεσαν και τις περισσότερες αντιδράσεις- για το ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά των ηγεμόνων. Στο κεφάλαιο 25 εξετάζεται η επίδραση της τύχης στις πολιτικές καταστάσεις και το 26 αποτελεί έκκληση για την απελευθέρωση και ενοποίηση της Ιταλίας.
Το ύφος του έργου, απλό, χωρίς στολίδια, δεν είναι αυτό που θα ταίριαζε σε μια σχολαστική πραγματεία της εποχής. Οι λατινικοί τίτλοι των κεφαλαίων του προσδίδουν τόνο συστηματικού επιστημονικού έργου. Η γλώσσα του Μακιαβέλλι είναι συχνά ελλειπτική, χρησιμοποιεί αλυσιδωτές επιχειρηματολογίες, πολλές φορές καταφεύγει σε φανταστικούς διαλόγους με ανύπαρκτο συνομιλητή. Προσπαθεί να εμφανίζεται σαν ψυχρός, αδιάφορος, αντικειμενικός παρατηρητής, που παρουσιάζει με επιστημονική ακρίβεια τους νόμους που διέπουν την πολιτική ζωή. Το πάθος του συγγραφέα όμως διαφαίνεται αρκετές φορές, και τότε κυριαρχεί ο δραματικός τόνος, δηλώνεται η έντονη επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία προσώπων. Ανατρέχει συνεχώς σε παραδείγματα από την ελληνική και τη ρωμαϊκή αρχαιότητα. Μιλάει για τους αρχαίους σαν να τον χωρίζει μικρή απόσταση απ' αυτούς, σαν ν' ανήκουν στην ίδια χρονική ενότητα. Του αρέσουν οι αντιθέσεις και οι γενικεύσεις. Δραματοποιεί τις παρατηρήσεις του και υπερβάλλει στα συμπεράσματά του.
[...] (από το σημείωμα της μεταφράστριας)




Ο ηγεμόνας / Νικκολό Μακιαβέλλι · μετάφραση Μαρία Κασωτάκη. - Αθήνα : Εκδόσεις Πατάκη, 2005. - 147σ. · 21x14εκ. - (Κλασικά Κείμενα · 5)
Χωρίς αμφιβολία, "O ηγεμόνας" είναι το πιο επαναστατικό έργο του Μακιαβέλι και παραμένει ένα οργανικό έργο γραμμένο με πάθος. Σ' αυτό ο συγγραφέας αρνείται τα παραδοσιακά πολιτικά συστήματα και στρέφεται στο άτομο και στις αρετές του. Ο στόχος είναι η νεά ηγεμονία, η μελέτη μιας καινούριας εμπειρίας μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κρίση. Ο Μακιαβέλι εντυπωσιάζεται από αυτές τις νέες ηγεμονίες που δημιουργήθηκαν με βία και επιπλέον γοητεύεται από τους αρχηγούς των στρατευμάτων. Πέρα απ' αυτά, προβληματίζεται με τη δημιουργία των μεγάλων δυτικών μοναρχιών (Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία) που κυβερνιούνται από έναν απόλυτο ηγεμόνα.
Ο Μακιαβέλι είναι μια προσωπικότητα που απασχόλησε πολύ φιλοσόφους και ιστορικούς όλων των εποχών. Μετά το θάνατό του και για τους επόμενους αιώνες το έργο του αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία. Οι απόψεις γι' αυτόν ποίκιλλαν ανάμεσα στην εικόνα του διαβολικού πολιτικού και του θεωρητικού της μοντέρνας απολυταρχίας. Αν και το έργο δηλώνει την εποχή που γράφτηκε, αξίζει τον κόπο να διαβαστεί, γιατί ο Μακιαβέλι είναι ένας μεγάλος τεχνίτης τόσο της καθαρής πολιτικής όσο και του πάθους και της ορμής γι' αυτό που γράφει.


Machiavelli, Niccolo, 1469-1527. Ηγεμόνας / Machiavelli Niccolo 1469-1527. - Αθήνα : DeAgostini Hellas, 2004. - (Βιβλία Μινιατούρες · 10)




Ο ηγεμόνας / Niccola Machiavelli · μετάφραση Λεωνίδας Παυλίδης. - Θεσσαλονίκη : Μπίμπης Στερέωμα, 2004. - 151σ. · 21x14εκ.
Ο Niccolo Machiavelli θεωρείται από τους κορυφαίους εκπροσώπους της Ιταλικής Αναγέννησης. Ο Machiavelli υπήρξε γραμματέας της Φλωρεντινής Δημοκρατίας. Πολυταξιδευμένος, ταξίδεψε στη Γαλλία, Ελβετία, Ιταλία με διπλωματικές αποστολές, μελέτησε τον τρόπο διακυβέρνησης των λαών.
Έγραψε πολλά έργα, με κυριότερο τον "Ηγεμόνα". Στην αρχή το έργο του παρεξηγήθηκε και δημιουργήθηκε ο όρος "Μακιαβελισμός" που σημαίνει την χωρίς τύψεις θυσία της ηθικής για να επιτευχθούν οι στόχοι του ηγεμόνα. Οι νεώτεροι όμως κοινωνιολόγοι και ιστορικοί θεωρούν τον "Ηγεμόνα" λαμπρό καρπό της σκέψης της Αναγέννησης που επισημαίνει το πέρασμα από την ρομαντική αντίληψη της διακυβέρνησης λαών στην επιστημονική θεώρηση της.




Ο ηγεμόνας / Νικολό Μακιαβέλι · μετάφραση Θεώνη Ταμπάκη. - Αθήνα : Ατραπός, 2003. - 134σ. · 21x14εκ.
Η ομορφιά του κλασικού κειμένου είναι ότι, όποια εποχή και αν διαβάζεται, γεννά έντονα συναισθήματα και δυνατές ιδέες. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ηγεμόνα του Μακιαβέλι. Διαβάζοντας τα 26 κεφάλαια, γραμμένα σε απέριττο ύφος, με αλυσιδωτές επιχειρηματολογίες, με ψυχρότητα και πάθος συνάμα, με την αρχαιότητα να συμπλέκεται με το παρόν σε μια αρραγή ενότητα, με αντιθέσεις και γενικεύσεις, με υπερβολές κάποιες φορές, ο αναγνώστης δοκιμάζει δυνατή συγκίνηση και αισθάνεται την ανάγκη να γίνει κι αυτός κριτής, του συγγραφέα, των γραφομένων, αλλά και των πράξεων των εξουσιαστών και των εξουσιαζόμενων όλων των εποχών. Είτε ενοχληθεί είτε όχι από τη μακιαβελική ανάλυση της εξουσίας, είναι βέβαιο ότι θα συγκινηθεί με το τελευταίο κεφάλαιο του Ηγεμόνα, στο οποίο ο ψυχρός και λογικός ανατόμος της εξουσίας γίνεται ένθερμος πατριώτης, ικέτης για τη σωτηρία και την ελευθερία της πατρίδας του. [...]



Ο ηγεμόνας : Υποθήκες για μελλοντικούς ηγέτες / Νικολό Μακιαβέλι · μετάφραση Διονύσης Βίτσος. - Αθήνα : Περίπλους. (Management)

Ο "Ηγεμόνας" γράφτηκε στα 1513, εξήντα ακριβώς χρόνια μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης ως επιστολή με οδηγίες για την οργάνωση της διοίκησης προς έναν επίδοξο ηγέτη, μόλις 21 ετών τότε, τον Λορέντζο Β΄ των Μεδίκων και επί αιώνες αποτέλεσε κείμενο αντιλεγόμενο και αμφιλεγόμενο.
Οι ιδέες του Μακιαβέλι παραμένουν επί πεντακόσια χρόνια αναλλοίωτες, όσο αναλλοίωτη παραμένει επί χιλιετίες και η ανθρώπινη ψυχή. Και έχουν σήμερα απήχηση, ίσως περισσότρο παρά ποτέ.
Μόνο που δεν απευθύνεται πλέον μόνο σε Ηγεμόνες, αλλά σε όποιον ασκεί εξουσία, ανεξαρτήτως τόπου, χρόνου και τρόπου: στον απλό πολίτη, ο οποίος ηγείται ή θέλει να ηγηθεί ενός μεγάλου ή μικρότερου κύκλου ανθρώπων ή σ' εκείνον που χρειάζεται μια μέθοδο για να καταλάβει το πολιτικό ή το επιχειρησιακό σκηνικό της σημερινής εποχής. 
Όπως και κάθε άλλο κείμενο της ηλικίας του, προκειμένου να μπορέσει να λειτουργήσει στις μέρες μας το ίδιο αποτελεσματικά με την εποχή της εμφάνισής του, θα χρειαζόταν σύγχρονη εκδοτική αντιμετώπιση.
Το βιβλίο δεν ξεφεύγει ούτε κατ' ελάχιστον από το αρχικό κείμενο. Κρατά τα νοήματα ανέπαφα και τη δομή του βιβλίου ίδια μ' εκείνη της πρώτης έκδοσης, έχει όμως αποδοθεί σε ελληνικό λόγο σημερινό, άμεσο και ρευστό.




Ο ηγεμόνας / Νικκολό Μακιαβέλλι · μετάφραση Μαρία Κασωτάκη · επιμέλεια σειράς Σπύρος Τσακνιάς. - 2η έκδ. - Αθήνα : Εκδόσεις Πατάκη, 1996. (Τα μικρά κλασικά · 14)

Χωρίς αμφιβολία, "Ο ηγεμόνας" είναι το πιο επαναστατικό έργο του Μακιαβέλι και παραμένει ένα οργανικό έργο γραμμένο με πάθος. Σ' αυτό ο συγγραφέας αρνείται τα παραδοσιακά πολιτικά συστήματα και στρέφεται στο άτομο και στις αρετές του. Ο στόχος είναι η νέα ηγεμονία, η μελέτη μιας καινούριας εμπειρίας μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε κρίση. Ο Μακιαβέλι εντυπωσιάζεται από αυτές τις νέες ηγεμονίες που δημιουργήθηκαν με βία και επιπλέον γοητεύεται από τους αρχηγούς των στρατευμάτων. Πέρα απ' αυτά, προβληματίζεται με τη δημιουργία των μεγάλων δυτικών μοναρχιών (Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία) που κυβερνιούνται από έναν απόλυτο ηγεμόνα.

Ο Μυστικός Σύντροφος του Ρήγα ταξιδεύει στις Όψεις του Φανταστικού στην Αθήνα

Στην εκδήλωση ‘Οψεις του Φανταστικού 2016 που θα πραγματοποιηθεί στις 17 Δεκ. στην Αθήνα, μεταξύ άλλων, θα γίνει και παρουσίαση του βιβλίου μου «Ο μυστικός σύντροφος του Ρήγα». Την παρουσίαση του βιβλίου θα κάνει η Αναστασία Νεραϊδόνη.
Στην ίδια εκδήλωση θα παρουσιαστεί επίσης η ποιητική ανθολογία Poem στην οποία συμμετέχω με 4 ποιήματα.
Όψεις του Φανταστικού! Η γιορτή της Λογοτεχνίας του Φανταστικού που έγινε θεσμός!
Όψεις του Φανταστικού 2016, ΑθήναΗ εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 17 Δεκ. (12 μ.μ. - 9:30 μ.μ.), στην Αθηναίων Πολιτεία (Ακάμαντος 1 και Απ/Παύλου 33, 11851 Αθήνα - 5’ λεπτά με τα πόδια από τον σταθμό του ηλεκτρικού επάνω στον κεντρικό πεζόδρομο του Θησείου).


Το πρόγραμμα της εκδήλωσης:

12:00 Συνάντηση της Ομάδας συγγραφέων των Εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές.
12:30 Προβολή της ταινίας «Killer’s Eyes» του Παναγιώτη Γλυνού και σύντομη ομιλία του σκηνοθέτη.
13:00 Παρουσίαση της ποιητικής ανθολογίας Poem. Θα μιλήσουν ποιητές που συμμετέχουν στην ανθολογία.
13:20 «Σκοτεινά πηγάδια κι ανοιχτές γαιοθάλασσες» του Γιώργου Μακρή. Παρουσίαση της τριλογίας, θα μιλήσει ο ποιητής.
13:35 «Οι ορίζοντες των γεγονότων» του Νίκου Ζαρειφόπουλου. Θα μιλήσει ο συγγραφέας.
13:50 «Χαρμολύπη» του Στράτου Κριτάκη. Θα μιλήσει ο ποιητής.
14:00 «Γύμνασμα» του Νίκου Κυριακίδη. Θα μιλήσει ο ποιητής.
14:10 «Στα Μονοπάτια της Ανατολής» της Ματίνας Μαντά. Παρουσίαση του βιβλίου από τη συγγραφέα.
14:20 «Ανακαλύψτε τα μυστικά της αγιογραφίας» του Γεράσιμου Μοσχονά. Παρουσίαση του βιβλίου από τον συγγραφέα.
14:30 «Ο κρυσταλλένιος με την παρέα του» της Σοφίας Σωτήρχου. Θα μιλήσει η συγγραφέας.
14:40 «Είπαμε πολλά και σώνει...» της Νένας Μπούρα. Θα μιλήσει η συγγραφέας.
14:55 «Το σεργιάνι του Αερικού» της Αναστασίας Νεραϊδόνη. Θα μιλήσει η συγγραφέας.
15:10 «Δώσε κλώτσο να γυρίσει» συλλογή ελληνικού παραμυθιού. Θα μιλήσουν συγγραφείς της συλλογής παραμυθιού.
15:30 «Η Σταχτομπούτα και ο Σπιρτούλης, Μια αγάπη όπως παλιά» και «Έρωτας, ο γιος της καταιγίδας» του Χάρη Λιανού. Θα μιλήσει ο συγγραφέας.
15:45 «Η ψηφιακή επιπολαιότητα του έρωτα» του Γιώργου Περισανίδη. Θα μιλήσει ο συγγραφέας.
15:55 «Η φυγή» της Λιλής Χελιώτη. Θα μιλήσει η συγγραφέας.
16:10 «Αίθουσες Ονείρων» του Κωνσταντίνου Συρράκου. Θα μιλήσει ο συγγραφέας.
16:20 «Εγώ, ο Εωσφόρος» και «Ο μεσσίας του θανάτου» του Παναγιώτη Γλυνού. Θα μιλήσει ο συγγραφέας.
16:35 «Κ.» του Γιώργου Μπιλικά. Παρουσιάζουν οι ηθοποιοί Κώστας Καζανάς & Σοφία Παναηλίδου.
16:50 «Τύχη καλή και ευλογία» της Ηρώ Στεφάνου. Παρουσίαση του βιβλίου.
17:00 «Όνειρο» και «Το μεγάλο ερώτημα» της Σοφίας Ζαρκαλή. Παρουσίαση των βιβλίων από τη συγγραφέα.
17:15 «Ο κόσμος της Όκριας» του Κρητικού Σαράντη. Παρουσίαση του βιβλίου.
17:30 «Μέλι & Κανέλα» της Σπυριδούλας Παναγοπούλου. Παρουσίαση του βιβλίου.
17:40 «Ο μυστικός σύντροφος του Ρήγα» του Ανδρέα Καπανδρέου.Παρουσίαση του βιβλίου από την Αναστασία Νεραϊδόνη.
17:50 «Όνειρα Χρυσαφένια Όνειρα Τενεκεδένια» της Ιφιγένειας Κυργιώ.Παρουσίαση του βιβλίου από τη συγγραφέα.
18:00 «Όλα είναι κύκλος» της Φαίης Ρέμπελου. Παρουσίαση του βιβλίου από τη συγγραφέα.
18:15 «Bifrost The path of warriors» του Χρήστου Κεσκίνη. Παρουσίαση του βιβλίου από τον συγγραφέα.
18:25 «Φώο Σπόετ : Μπόραθ, το μυστικό όπλο» του Γιάννη Καμπουρόπουλου. Παρουσίαση του βιβλίου από τον συγγραφέα.
18:40 Gerry Anderson το Πριν και το Μετά της Επιστημονικής Φαντασίας. Παρουσίαση: Λευτέρης Σαρρής.
18:55 «Runner’s High» του Γιώργου Θεμελή. Παρουσίαση του βιβλίου από τον συγγραφέα.
19:05 «Το μυστηριώδες Σύμπαν» και «Σκοτεινά μονοπάτια» του Ευάγγελου Ζώτου. Παρουσίαση των βιβλίων.
19:15 Θρύλοι του Σύμπαντος. Παρουσίαση των ανθολογίων, θα μιλήσουν συγγραφείς των ανθολογιών.
19:30 «Η αρχή του απείρου» του Γιάννη Παπαθανασίου. Θα μιλήσει ο συγγραφέας.
19:40 «Εξιλέωση» του Γιώργου Κωστόπουλου. Θα μιλήσει ο συγγραφέας.
19:50 «Τα χρονικά της καταραμένης Γης: Η πτώση της ανθρωπότητας»Παρουσίαση του μυθιστορήματος συλλογικής συγγραφής. Θα μιλήσουν συγγραφείς του βιβλίου.
20:05 «Θεοί του ατμού ΙΙ: Steampunkκαι Dieselpunk οράματα».Παρουσίαση της ανθολογίας, θα μιλήσουν συγγραφείς της ανθολογίας.
20:20 «Τα μπλουζ της πόλης: Ανθολογία νουάρ ελληνικού διηγήματος». Παρουσίαση της ανθολογίας, θα μιλήσουν συγγραφείς της ανθολογίας.
20:35 «Κόκκινος θάνατος: Ιστορίες εμπνευσμένες από το έργο του Ε. Α. Πόε».Παρουσίαση της ανθολογίας, θα μιλήσουν συγγραφείς της ανθολογίας.
20:50 «Το ξύπνημα: Η πρώτη ανθολογία Ελληνικού διηγήματος με ζόμπι».Παρουσίαση της ανθολογίας, θα μιλήσουν συγγραφείς της ανθολογίας.
21:10 «Άχραντες Ψυχές» της Ρέας Καλογερογιάννη. Παρουσίαση του βιβλίου από τη συγγραφέα.
21:20 Κλήρωση δώρων
Συνεχίζοντας στον ίδιο δρόμο, και μετά την μεγαλειώδη εκδήλωση στις 14 Μαΐου στην Αθήνα και τις μεγάλες εκδηλώσεις στην Κύπρο στις 23-24 και 25 Σεπτεμβρίου, και στην Κρήτη στις 18 και 19 Νοεμβρίου, σας περιμένουμε όλους πάλι στις 17 Δεκεμβρίου στην Αθήνα για να γιορτάσουμε όλοι μαζί για ακόμα μια φορά στο μεγαλύτερο φεστιβάλ για τη λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα και στην Κύπρο!
Εκδόσεις Συμπαντικές ΔιαδρομέςΣτηρίζουμε τους συγγραφείς με πράξεις και έργα!


[image error]

Λογοτεχνία του Φανταστικού: συζήτηση στη Λέσχη Ανάγνωσης Δημοτικής Βιβλιοθήκης Λιβαδιών (Λάρνακας), 25 Νοε. 2016

Σε μια πολύ ζεστή και όμορφη ατμόσφαιρα, μέσα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Λιβαδιών είχα την ευκαιρία και την τιμή να συζητήσω με μέλη της Βιβλιοθήκης, αναγνώστες αλλά και κάποιους συγγραφείς, για τη Λογοτεχνία του Φανταστικού και τα βιβλία μου.Ακολουθούν κάποιες σημειώσεις από την άτυπη παρουσίαση που έκανα για το θέμα:Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνατε να με προσκαλέσετε στη Λέσχη σας για να μιλήσουμε σχετικά με τη Λογοτεχνία του Φανταστικού ή την Φανταστική Λογοτεχνία όπως είναι επίσης γνωστή.Ευχαριστώ επίσης και για το ενδιαφέρον που δείξατε για τα δικά μου βιβλία για τα οποία θα πούμε λίγα λόγια στο τέλος.Θεωρώ ότι πρώτα πρέπει να ορίσουμε τι εννοούμε με τον όρο Λογοτεχνία του Φανταστικού προσδιορίζοντας για τι ακριβώς μιλούμε.Θα ξεκινήσω όμως λίγο ανορθόδοξα διευκρινίζοντας τι δενεννοούμε όταν χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο. Πρόσφατα, μιλώντας με μια δημοσιογράφο που θα μου έπαιρνε συνέντευξη για ένα από τα βιβλία μου, δέχτηκα τις εξής προκαταρτικές ερωτήσεις:«Τονίζεις συνεχώς τον όρο Φανταστική Λογοτεχνία όταν αναφέρεσαι στο βιβλίο σου. Δεν είναι όλα τα λογοτεχνήματα φανταστικά; Δεν χρειάζεται πάντα το στοιχείο της φαντασίας για να γραφτεί λογοτεχνία;»Στο δεύτερο ερώτημα  «Δεν χρειάζεται πάντα το στοιχείο της φαντασίας για να γραφτεί λογοτεχνία;» η απάντηση είναι: Ναι! Για να γραφτεί λογοτεχνία συνήθως χρειάζεται ο συγγραφέας να επιστρατεύσει τη φαντασία του (λέω συνήθως γιατί εξαιρούνται οι πραγματικές ιστορίες τις οποίες ο συγγραφέας, αν είναι αρκετά ενδιαφέροντες από μόνες τους, μπορεί να τις καταγράψει χωρίς τη χρήση της δικής του φαντασίας). Φαντασία χρειάζεται ο κάθε καλλιτέχνης για να δημιουργήσει, είτε γράφει λογοτεχνία, είτε ζωγραφίζει, είτε φτιάχνει ένα γλυπτό, είτε γράφει μουσική, θέατρο ή σενάριο στον κινηματογράφο. Όταν όμως δίνουμε στη λογοτεχνία τον χαρακτηρισμό «Φανταστική» δεν εννοούμε τη φαντασία του συγγραφέα – η οποία έρχεται μαζί με την έμπνευση. Στο πρώτο ερώτημα της δημοσιογράφου «Δεν είναι όλα τα λογοτεχνήματα φανταστικά;» η απάντηση είναι: Όχι! Δεν είναι όλα τα λογοτεχνήματα φανταστικά με την έννοια που τους προσδίδει ο όρος «Φανταστική Λογοτεχνία» ή «Λογοτεχνία του Φανταστικού». Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν τα κείμενα που έχουν τα χαρακτηριστικά που θα αναλύσουμε πιο κάτω.Υπάρχουν διάφορες θεωρίες στη λογοτεχνία που ορίζουν τι εστί Λογοτεχνία του Φανταστικού και την κατηγοριοποιούν σε άλλες μικρότερες υποκατηγορίες. Για να μην σας ζαλίζω με λογοτεχνικές θεωρίες θα σας δώσω τον δικό μου ορισμό:Φανταστική Λογοτεχνία ή Λογοτεχνία του Φανταστικού ονομάζουμε την λογοτεχνία η οποία διαπραγματεύεται όντα, τόπους και καταστάσεις που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, οι ιδιότητές και η ύπαρξή τους δεν μπορεί να ερμηνευτεί με την κοινή λογική ούτε με τις επιστημονικές γνώσεις που έχουμε μέχρι σήμερα. Με απλά λόγια η Λογοτεχνία του Φανταστικού αναφέρεται σε γεγονότα που δεν έχουν συμβεί και δεν θα μπορούσαν να συμβούν αφού είναι πέραν από τους κανόνες της φυσικής που γνωρίζουμε. Χοντρικά, η Λογοτεχνία του Φανταστικού χωρίζεται σε 3 βασικές κατηγορίες τις οποίες θα αναλύσω περισσότερο στη συνέχεια 1. Επιστημονική Φαντασία (Science fiction), 2. Φαντασία (Fantasy) και 3. Υπερφυσικός Τρόμος (Supernatural Horror):Επιστημονική Φαντασία (Science Fiction): Στην κατηγορία αυτή κατατάσσονται κυρίως επιστημονικά επιτεύγματα του ανθρώπου τα οποία ακόμα δεν έχουν γίνει κατορθωτά και ούτε διαφαίνεται με βεβαιότητα στο άμεσο μέλλον ότι θα γίνουν κατορθωτά. Αναφέρω για παράδειγμα το ταξίδι στον χρόνο, την επαφή του ανθρώπου με εξωγήινα όντα, η τηλεμεταφορά, ιδιότητες του ανθρώπου όπως η αορατότητα και η αθανασία κτλ. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε πάντως ότι σε μερικές περιπτώσεις η τεχνολογία κατάφερε να φτάσει και να ξεπεράσει κείμενα τα οποία κάποτε θεωρούνταν επιστημονική φαντασία. Αναφέρω ως παραδείγματα τα βιβλία του Ιουλίου Βερν στα οποία αναφέρονται αεροπορικά και διαστημικά ταξίδια πριν εφευρεθούν τα αεροπλάνα και πριν επινοηθούν τα μέσα για ένα διαστημικό ταξίδι. Δύο από τους σημαντικότερους συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας είναι ο Isaac Asimov και ο Ray Brudbury.Φαντασία (Fantasy): Ιστορίες για κόσμους φανταστικούς και όντα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κόσμοι με νεράιδες, δράκους, ζώα που μιλούν, ανθρώπους με υπερφυσικές δυνατότητες εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία. Πιο γνωστοί εκπρόσωποι του είδους αυτού είναι J. R. R. Tolkien, συγγραφέας του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών» και εφευρέτης του φανταστικού κόσμου, της Μέσης Γης, o George R. R. Martin που έγραψε «Το τραγούδι του πάγου και της φωτιάς» ή γνωστότερο από την τηλεοπτική του διασκευή “Game of Thrones”, καθώς και η J. K. Rowling που έχει γράψει τα διάσημα βιβλία με πρωταγωνιστή τον Χάρι Πότερ.Υπερφυσικός Τρόμος (Supernatural Horror): Ιστορίες που προκαλούν τρόμο, βασισμένες όμως σε υπερφυσικά γεγονότα και όντα (π.χ. βρικόλακες, φαντάσματα, γιγάντια τέρατα, κτλ). Ο Χ.Φ. Λάβγκραφτ είναι ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του είδους, ενώ από τους σημερινούς, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Στίβεν Κίνγκ (ο οποίος έχει γράψει πολλά μυθιστορήματα αυτού του είδους, αλλά και άλλα, όπως καθαρά τρόμου, επιστημονικής φαντασίας, αλλά και γενικής (mainstream) λογοτεχνίας).

Οι 3 βασικές κατηγορίες που αναφέρω πιο πάνω χωρίζονται σε πολλές άλλες υποκατηγορίες (αναφέρω ενδεικτικά και όχι εξαντλητικά): Apocalyptic και post-apocalyptic fiction. Στην υποκατηγορία αυτή ο κόσμος και ο πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε σήμερα καταρρέει και οι επιζώντες βιώνουν παρακμιακές (και ενίοτε τρομακτικές) καταστάσεις οι οποίες μπορούν να συγκριθούν με τα γραπτά της Αποκάλυψής του αγίου  Ιωάννη.Εναλλακτική ιστορία (Alternative ή Alternate history). Ξεκινά από την υπόθεση ότι ένα ιστορικό γεγονός εξελίσσεται διαφορετικά απ΄ ότι γνωρίζουμε. Συνήθως, η υπόθεση τέτοιων μυθιστορημάτων απαντά στο ερώτημα: Τι θα γινόταν αν… (What if…). Τι θα γινόταν για παράδειγμα αν κέρδιζαν οι Τρώες στον Τρωικό πόλεμο;  Πως θα εξελισσόταν ο κόσμος αν επικρατούσαν οι Ναζί; Ποια θα ήταν σήμερα η μοίρα του ελληνισμού αν δεν έπεφτε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων; Αν δεν πετύχαινε η επανάσταση του 1821 ή η ακόμα και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974;Κυβερνοπάνκ (Cyberpunk)  υποκατηγορία της Επιστημονικής Φαντασίας. Οι ιστορίες διαδραματίζονται στο άμεσο μέλλον και χαρακτηρίζονται από αναφορές στον υπόκοσμο της υψηλής τεχνολογίας, επικεντρωμένης σε προϊόντα πληροφορικής, τηλεπικοινωνιών και γενετικής μηχανικής, σε ένα συνήθως δυστοπικό, μεταβιομηχανικό κοινωνικό σκηνικό. Συχνά επικεντρώνονται σε χρήση τεχνητής νοημοσύνης και αντιπαραθέσεις μεταξύ ντεντέκτιβ και hackers Πολλά μυθιστορήματα του είδους αυτού του θυμίζουν την ατμόσφαιρα των φιλμ νουάρ.Steampunk υποείδος της επιστημονικής φαντασίας που ενσωματώνει την τεχνολογία και την αισθητική του 19ου αιώνα χρησιμοποιώντας την τεχνολογία της εποχής με τις ατμοκίνητες μηχανές.  Αν και οι λογοτεχνικές ρίζες της κατηγορίας αυτής σχετίζονται με το cyberpunk, τα έργα steampunk είναι συχνά σε μια εναλλακτική ιστορία που διαδραματίζεται στη βρετανική Βικτοριανής εποχή του 19ου αιώνα ή στην Αμερικανική  "Άγρια Δύση", σε ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον, κατά την οποία έχει διατηρηθεί η δύναμη του ατμού σαν κύρια χρήση, ή σε έναν φανταστικό κόσμο που χρησιμοποιεί παρόμοια δύναμη του ατμού.Space operaδιαδραματίζεται κυρίως στο διάστημα και σε άλλους γαλαξίες και περιλαμβάνει διαστημικούς πολέμους και διαπλανητικές μάχες με τη χρήση φουτουριστικών όπλων και εξελιγμένης τεχνολογίας. Π.χ. Star Wars και Star Trek.Epic Fantasy (ή High Fantasy). Διαδραματίζεται σε έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο βασικό χαρακτηριστικό του είναι ο ηρωισμός των χαρακτήρων και το επικό κτίσιμο της θεματολογίας και της πλοκής. Παραδείγματα αυτού του είδους είναι το “The Lord Of The Rings” και το “A Song Of Ice And Fire” (Game of Thrones).
Ανδρέας Καπανδρέου(Συγγραφέας - Βιβλιοθηκονόμος)

Διαβάστε επίσης:- Ο Tzvetan Todorov για τη Λογοτεχνία του Φανταστικού- Ο Μάκης Πανώριος για την Ελληνική Φανταστική Λογοτεχνία- Η Λογοτεχνία του Φανταστικού (από το αφιέρωμα στο περιοδικό Άνευ)

Λογοτεχνία του Φανταστικού: συζήτηση στη Λέσχη Ανάγνωσης Δημοτικής Βιβλιοθήκης Λιβαδιών (Λάρνακας), 25 Νοε. 2016.

Σε μια πολύ ζεστή και όμορφη ατμόσφαιρα, μέσα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Λιβαδιών είχα την ευκαιρία και την τιμή να συζητήσω με μέλη της Βιβλιοθήκης, αναγνώστες αλλά και κάποιους συγγραφείς, για τη Λογοτεχνία του Φανταστικού και τα βιβλία μου.Ακολουθούν κάποιες σημειώσεις από την άτυπη παρουσίαση που έκανα για το θέμα:Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνατε να με προσκαλέσετε στη Λέσχη σας για να μιλήσουμε σχετικά με τη Λογοτεχνία του Φανταστικού ή την Φανταστική Λογοτεχνία όπως είναι επίσης γνωστή.Ευχαριστώ επίσης και για το ενδιαφέρον που δείξατε για τα δικά μου βιβλία για τα οποία θα πούμε λίγα λόγια στο τέλος.Θεωρώ ότι πρώτα πρέπει να ορίσουμε τι εννοούμε με τον όρο Λογοτεχνία του Φανταστικού προσδιορίζοντας για τι ακριβώς μιλούμε.Θα ξεκινήσω όμως λίγο ανορθόδοξα διευκρινίζοντας τι δενεννοούμε όταν χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο. Πρόσφατα, μιλώντας με μια δημοσιογράφο που θα μου έπαιρνε συνέντευξη για ένα από τα βιβλία μου, δέχτηκα τις εξής προκαταρτικές ερωτήσεις:«Τονίζεις συνεχώς τον όρο Φανταστική Λογοτεχνία όταν αναφέρεσαι στο βιβλίο σου. Δεν είναι όλα τα λογοτεχνήματα φανταστικά; Δεν χρειάζεται πάντα το στοιχείο της φαντασίας για να γραφτεί λογοτεχνία;»Στο δεύτερο ερώτημα  «Δεν χρειάζεται πάντα το στοιχείο της φαντασίας για να γραφτεί λογοτεχνία;» η απάντηση είναι: Ναι! Για να γραφτεί λογοτεχνία συνήθως χρειάζεται ο συγγραφέας να επιστρατεύσει τη φαντασία του (λέω συνήθως γιατί εξαιρούνται οι πραγματικές ιστορίες τις οποίες ο συγγραφέας, αν είναι αρκετά ενδιαφέροντες από μόνες τους, μπορεί να τις καταγράψει χωρίς τη χρήση της δικής του φαντασίας). Φαντασία χρειάζεται ο κάθε καλλιτέχνης για να δημιουργήσει, είτε γράφει λογοτεχνία, είτε ζωγραφίζει, είτε φτιάχνει ένα γλυπτό, είτε γράφει μουσική, θέατρο ή σενάριο στον κινηματογράφο. Όταν όμως δίνουμε στη λογοτεχνία τον χαρακτηρισμό «Φανταστική» δεν εννοούμε τη φαντασία του συγγραφέα – η οποία έρχεται μαζί με την έμπνευση. Στο πρώτο ερώτημα της δημοσιογράφου «Δεν είναι όλα τα λογοτεχνήματα φανταστικά;» η απάντηση είναι: Όχι! Δεν είναι όλα τα λογοτεχνήματα φανταστικά με την έννοια που τους προσδίδει ο όρος «Φανταστική Λογοτεχνία» ή «Λογοτεχνία του Φανταστικού». Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν τα κείμενα που έχουν τα χαρακτηριστικά που θα αναλύσουμε πιο κάτω.Υπάρχουν διάφορες θεωρίες στη λογοτεχνία που ορίζουν τι εστί Λογοτεχνία του Φανταστικού και την κατηγοριοποιούν σε άλλες μικρότερες υποκατηγορίες. Για να μην σας ζαλίζω με λογοτεχνικές θεωρίες θα σας δώσω τον δικό μου ορισμό:Φανταστική Λογοτεχνία ή Λογοτεχνία του Φανταστικού ονομάζουμε την λογοτεχνία η οποία διαπραγματεύεται όντα, τόπους και καταστάσεις που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, οι ιδιότητές και η ύπαρξή τους δεν μπορεί να ερμηνευτεί με την κοινή λογική ούτε με τις επιστημονικές γνώσεις που έχουμε μέχρι σήμερα. Με απλά λόγια η Λογοτεχνία του Φανταστικού αναφέρεται σε γεγονότα που δεν έχουν συμβεί και δεν θα μπορούσαν να συμβούν αφού είναι πέραν από τους κανόνες της φυσικής που γνωρίζουμε. Χοντρικά, η Λογοτεχνία του Φανταστικού χωρίζεται σε 3 βασικές κατηγορίες τις οποίες θα αναλύσω περισσότερο στη συνέχεια 1. Επιστημονική Φαντασία (Science fiction), 2. Φαντασία (Fantasy) και 3. Υπερφυσικός Τρόμος (Supernatural Horror):Επιστημονική Φαντασία (Science Fiction): Στην κατηγορία αυτή κατατάσσονται κυρίως επιστημονικά επιτεύγματα του ανθρώπου τα οποία ακόμα δεν έχουν γίνει κατορθωτά και ούτε διαφαίνεται με βεβαιότητα στο άμεσο μέλλον ότι θα γίνουν κατορθωτά. Αναφέρω για παράδειγμα το ταξίδι στον χρόνο, την επαφή του ανθρώπου με εξωγήινα όντα, η τηλεμεταφορά, ιδιότητες του ανθρώπου όπως η αορατότητα και η αθανασία κτλ. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε πάντως ότι σε μερικές περιπτώσεις η τεχνολογία κατάφερε να φτάσει και να ξεπεράσει κείμενα τα οποία κάποτε θεωρούνταν επιστημονική φαντασία. Αναφέρω ως παραδείγματα τα βιβλία του Ιουλίου Βερν στα οποία αναφέρονται αεροπορικά και διαστημικά ταξίδια πριν εφευρεθούν τα αεροπλάνα και πριν επινοηθούν τα μέσα για ένα διαστημικό ταξίδι. Δύο από τους σημαντικότερους συγγραφείς Επιστημονικής Φαντασίας είναι ο Isaac Asimov και ο Ray Brudbury.Φαντασία (Fantasy): Ιστορίες για κόσμους φανταστικούς και όντα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κόσμοι με νεράιδες, δράκους, ζώα που μιλούν, ανθρώπους με υπερφυσικές δυνατότητες εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία. Πιο γνωστοί εκπρόσωποι του είδους αυτού είναι J. R. R. Tolkien, συγγραφέας του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών» και εφευρέτης του φανταστικού κόσμου, της Μέσης Γης, o George R. R. Martin που έγραψε «Το τραγούδι του πάγου και της φωτιάς» ή γνωστότερο από την τηλεοπτική του διασκευή “Game of Thrones”, καθώς και η J. K. Rowling που έχει γράψει τα διάσημα βιβλία με πρωταγωνιστή τον Χάρι Πότερ.Υπερφυσικός Τρόμος (Supernatural Horror): Ιστορίες που προκαλούν τρόμο, βασισμένες όμως σε υπερφυσικά γεγονότα και όντα (π.χ. βρικόλακες, φαντάσματα, γιγάντια τέρατα, κτλ). Ο Χ.Φ. Λάβγκραφτ είναι ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του είδους, ενώ από τους σημερινούς, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Στίβεν Κίνγκ (ο οποίος έχει γράψει πολλά μυθιστορήματα αυτού του είδους, αλλά και άλλα, όπως καθαρά τρόμου, επιστημονικής φαντασίας, αλλά και γενικής (mainstream) λογοτεχνίας).

Οι 3 βασικές κατηγορίες που αναφέρω πιο πάνω χωρίζονται σε πολλές άλλες υποκατηγορίες (αναφέρω ενδεικτικά και όχι εξαντλητικά): Apocalyptic και post-apocalyptic fiction. Στην υποκατηγορία αυτή ο κόσμος και ο πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε σήμερα καταρρέει και οι επιζώντες βιώνουν παρακμιακές (και ενίοτε τρομακτικές) καταστάσεις οι οποίες μπορούν να συγκριθούν με τα γραπτά της Αποκάλυψής του αγίου  Ιωάννη.Εναλλακτική ιστορία (Alternative ή Alternate history). Ξεκινά από την υπόθεση ότι ένα ιστορικό γεγονός εξελίσσεται διαφορετικά απ΄ ότι γνωρίζουμε. Συνήθως, η υπόθεση τέτοιων μυθιστορημάτων απαντά στο ερώτημα: Τι θα γινόταν αν… (What if…). Τι θα γινόταν για παράδειγμα αν κέρδιζαν οι Τρώες στον Τρωικό πόλεμο;  Πως θα εξελισσόταν ο κόσμος αν επικρατούσαν οι Ναζί; Ποια θα ήταν σήμερα η μοίρα του ελληνισμού αν δεν έπεφτε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων; Αν δεν πετύχαινε η επανάσταση του 1821 ή η ακόμα και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974;Κυβερνοπάνκ (Cyberpunk)  υποκατηγορία της Επιστημονικής Φαντασίας. Οι ιστορίες διαδραματίζονται στο άμεσο μέλλον και χαρακτηρίζονται από αναφορές στον υπόκοσμο της υψηλής τεχνολογίας, επικεντρωμένης σε προϊόντα πληροφορικής, τηλεπικοινωνιών και γενετικής μηχανικής, σε ένα συνήθως δυστοπικό, μεταβιομηχανικό κοινωνικό σκηνικό. Συχνά επικεντρώνονται σε χρήση τεχνητής νοημοσύνης και αντιπαραθέσεις μεταξύ ντεντέκτιβ και hackers Πολλά μυθιστορήματα του είδους αυτού του θυμίζουν την ατμόσφαιρα των φιλμ νουάρ.Steampunk υποείδος της επιστημονικής φαντασίας που ενσωματώνει την τεχνολογία και την αισθητική του 19ου αιώνα χρησιμοποιώντας την τεχνολογία της εποχής με τις ατμοκίνητες μηχανές.  Αν και οι λογοτεχνικές ρίζες της κατηγορίας αυτής σχετίζονται με το cyberpunk, τα έργα steampunk είναι συχνά σε μια εναλλακτική ιστορία που διαδραματίζεται στη βρετανική Βικτοριανής εποχή του 19ου αιώνα ή στην Αμερικανική  "Άγρια Δύση", σε ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον, κατά την οποία έχει διατηρηθεί η δύναμη του ατμού σαν κύρια χρήση, ή σε έναν φανταστικό κόσμο που χρησιμοποιεί παρόμοια δύναμη του ατμού.Space operaδιαδραματίζεται κυρίως στο διάστημα και σε άλλους γαλαξίες και περιλαμβάνει διαστημικούς πολέμους και διαπλανητικές μάχες με τη χρήση φουτουριστικών όπλων και εξελιγμένης τεχνολογίας. Π.χ. Star Wars και Star Trek.Epic Fantasy (ή High Fantasy). Διαδραματίζεται σε έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο βασικό χαρακτηριστικό του είναι ο ηρωισμός των χαρακτήρων και το επικό κτίσιμο της θεματολογίας και της πλοκής. Παραδείγματα αυτού του είδους είναι το “The Lord Of The Rings” και το “A Song Of Ice And Fire” (Game of Thrones).
Ανδρέας Καπανδρέου(Συγγραφέας - Βιβλιοθηκονόμος)

Διαβάστε επίσης:- Ο Tzvetan Todorov για τη Λογοτεχνία του Φανταστικού- Ο Μάκης Πανώριος για την Ελληνική Φανταστική Λογοτεχνία- Η Λογοτεχνία του Φανταστικού (από το αφιέρωμα στο περιοδικό Άνευ)

Χτύποι της νύχτας: 7 διηγήματα τρόμου από τον Αντώνη Κατσαρό [η παρουσίαση που έγινε στο Υφαντουργείο στη Λευκωσία, 1η Δεκ. 2016]

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι και φίλες,Ονομάζομαι Ανδρέας Καπανδρέου, είμαι συγγραφέας και βιβλιοθηκονόμος στο επάγγελμα και βρίσκομαι σήμερα εδώ για να σας παρουσιάσω το βιβλίο:

Χτύποι της νύχτας / Αντώνης Κατσαρός. Θεσσαλονίκη: iWrite.gr, 2016.
Τον Αντώνη έτυχε να τον γνωρίσω πριν από μερικά χρόνια όταν με προσέγγισε διαδικτυακά έχοντας την ιδέα να φτιάξουμε μια συγγραφική λέσχη στην Λευκωσία. Αυτή η επαφή είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της Λέσχης Δημιουργικής Γραφής και Ανάγνωσης Λευκωσίας(αποφασίσαμε να προσθέσουμε και τον όρο «ανάγνωσης» πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα καταφέρναμε να προσελκύσουμε περισσότερα μέλη). Δυστυχώς η δράση της Λέσχης περιορίστηκε σε μερικές συναντήσεις των μελών της και μετά μεταφέρθηκε σε κλειστό forumστο διαδίκτυο όπου λειτούργησε αρκετά καλά για λίγο όμως καιρό. Τώρα υπάρχει μόνο σαν σελίδα στο Facebookόπου διάφοροι φίλοι αναρτούμε και συζητούμε θέματα που αφορούν τη λογοτεχνία. Με τον Αντώνη Κατσαρό όμως μας έδεσε περισσότερο το ενδιαφέρον που είχαμε και οι δύο ειδικά για την λογοτεχνία του φανταστικού. Έτσι, συναντηθήκαμε και σε άλλα διαδικτυακά λημέρια (όπως το sff.gr) όπου είχα την ευκαιρία να διαβάσω κείμενα του. Με τον Αντώνη είχα τη χαρά να συναντηθώ και εκδοτικά όταν διηγήματα του φιλοξενήθηκαν μαζί με δικά μου σε μια συλλογή διηγημάτων των Συμπαντικών Διαδρομών (Θρύλοι του Σύμπαντος ΙΙΙ) καθώς και σε ένα αφιέρωμα του λογοτεχνικού περιοδικού Άνευ για τη Φανταστική Λογοτεχνία (τχ. 50).Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πόσο μεγάλη ήταν η χαρά μου όταν ο Αντώνης μου ανακοίνωσε ότι κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό του βιβλίο από τις εκδόσεις iWrite.gr και την τιμή που ένοιωσα όταν μου πρότεινε να το παρουσιάσω. Οι περισσότερες από τις ιστορίες του βιβλίου ήταν σ’ εμένα οικίες αφού έτυχε να τις ξαναδιαβάσω διαδικτιακά. Ομολογώ όμως ότι τις εκτίμησα ακόμα περισσότερο ξαναδιαβάζοντας τες μετά από χρόνια τυπωμένες σε χαρτί σε αυτή την όμορφη έκδοση.
Κύριο χαρακτηριστικό των ιστοριών του Αντώνη, όπως θα καταλάβετε όσοι διαβάσετε το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα, είναι ο τρόμος. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πολύ καλά αυτό που ο πατέρας του είδους, ο Χ. Φ. Λάβκραφτ ονόμασε “το αρχαιότερο και ισχυρότερο συναίσθημα της ανθρωπότητας”, τον φόβο. Ο Αντώνης Κατσαρός, όπως και ο Λάβκραφτ αρέσκεται περισσότερο στον υπερφυσικό τρόμο. Σαν υπερφυσικό τρόμο, στη λογοτεχνία του φανταστικού, ορίζουμε τα λογοτεχνήματα τα οποία χρησιμοποιούν υπερφυσικά όντα και καταστάσεις ή/και φανταστικούς τόπους – που δεν υφίστανται στην πραγματικότητα με σκοπό να προκαλέσουν στον αναγνώστη το αίσθημα του τρόμου. Τέτοια όντα μπορεί να είναι π.χ. βρικόλακες, φαντάσματα, γιγάντια τέρατα κ.α. Κάποιες φανταστικές καταστάσεις που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να προκαλέσουν τρόμο μπορεί να είναι π.χ. βιβλικές καταστροφές, το τέλος του κόσμου κλπ. Φανταστικοί τόποι στους οποίους θα μπορούσε να εκτυλιχθεί μια τέτοια ιστορία μπορεί να είναι π.χ. η Κόλαση ή κάποιο άλλο φανταστικό μέρος. Ο Χ. Φ. Λάβγκραφτ είναι ίσως ο πιο χαρακτηριστικός συγγραφέας αυτού του είδους, ενώ από τους σημερινούς, ο πιο γνωστός είναι ο Στίβεν Κίνγκ (ο οποίος έχει γράψει πολλά μυθιστορήματα αυτού του είδους κάποια από τα οποία μπορεί να έχετε δει και στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο). Το είδος του υπερφυσικού τρόμου, δεν είναι καθόλου εύκολο και έχει συγκεκριμένους και πιστούς οπαδούς.
Το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα έχει τον τίτλο «Χτύποι της νύχτας» και αποτελείται από επτά διηγήματα.
Χτύποι της νύχτας: Το πρώτο διήγημα του βιβλίου το οποίο χάρισε και τον τίτλο σε ολόκληρη τη συλλογή είναι μια ιστορία υπερφυσικού τρόμου με αρκετή δόση ωμής βίας, η οποία κυριολεκτικά στάζει αίμα… (όσοι το έχουν διαβάσει θα καταλάβουν το υπονοούμενο). Ο συγγραφέας μας διηγείται δύο παράλληλές ιστορίες. H μια είναι αυτοβιογραφική – γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο κατά την οποία ο αφηγητής διηγείται μια εμπειρία που είχε όταν επισκέφτηκε τη Χαλκίδα σαν πρωτοετής φοιτητής. Η άλλη είναι μια παρελθοντική ιστορία, η οποία εξελίσσεται παράλληλα και είναι γραμμένη σε τρίτο πρόσωπο.  Στη δεύτερη ιστορία περιγράφεται η ζωή της οικογένειας που ζούσε παλιότερα στο σπίτι που νοίκιασε ο νεαρός φοιτητής. Το παρελθόν μπλέκεται με το παρόν αποκαλύπτοντας, με την βοήθεια φαντασμάτων, ένα τρομερό έγκλημα. Φυσικά η ιστορία είναι φανταστική. Ήταν αναπόφευκτος όμως ο συνειρμός που μου προκλήθηκε όταν διάβαζα το διήγημα, γνωρίζοντας ότι και ο συγγραφέας καταγόταν από την ίδια πόλη με ήρωα της ιστορίας (την Κόρινθο) και σπούδασε στην ίδια πόλη (Χαλκίδα) και στο ίδιο εκπαιδευτικό ίδρυμα με αυτόν (ΤΕΙ Χαλκίδας). Το τέλος του διηγήματος είναι απροσδόκητο και δίνει μια άλλη διάσταση στην ιστορία.   
Διακοπή ρεύματος: Αυτή είναι η μικρότερη ιστορία της συλλογής η οποία λόγω κυρίως των ξένων ονομάτων αλλά και της αναφοράς στο Σούπερ Μπόουλ παραπέμπει στην Αμερική. Μια διακοπή ρεύματος φέρνει ένα παράξενο αντικείμενο στο σπίτι του Λόγκαν, το οποίο συμβάλει στην αλλαγή της συμπεριφοράς του ήρωα. Έντεχνα ο συγγραφέας ξεκινά την αφήγηση δείχνοντας μας πόσο στοργικός και καλός πατέρας ήταν ο Λόγκαν για να τονίσει την αντίθεση και την μεταστροφή της συμπεριφοράς του μετά την επαφή που είχε με το παράξενο αντικείμενο. Το τέλος αφήνει τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για το τι ακριβώς συνέβηκε.
Ο πατέρας των λύκων: Ο συγγραφέας μας μεταφέρει στη σύγχρονη Ελλάδα αλλά συνδυάζει την ιστορία του με έναν αρχαιοελληνικό μύθο, αυτό της Λυκόρειας. Σε μια κλασσική αστυνομική ιστορία ο Κατσαρός καταφέρνει να εμβάλει χρονοπύλες, λυκανθρώπους και αρχαίες θεότητες αλλάζοντας της θεματική κατηγορία και κατατάσσοντας την στην κατηγορία του υπερφυσικού τρόμου. (Το διήγημα αυτό είχε συμπεριληφθεί στην ανθολογία ελληνικού διηγήματος φανταστικής λογοτεχνίας: «Θρύλοι του Σύμπαντος ΙΙΙ», εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, 2014).
Οι κούκλες του Χάρλοου: Η ιστορία διαδραματίζεται στο Λονδίνο. Ευφάνταστη ιστορία τρόμου με δολοφονίες και βιασμούς. Και σε αυτό το διήγημα το τέλος είναι ανατρεπτικό και μαζί με αυτό έρχεται και η κάθαρση. Αυτό είναι το μοναδικό διήγημα της συλλογής από το οποίο απουσιάζει το υπερφυσικό στοιχείο.
Κοκκινοβαμμένος κόσμος: Αυτή τη φορά ο συγγραφέας μας ταξιδεύει στη Βολιβία όπου ένας χωρικός βιώνει μια παράξενη κόκκινη φονική βροχή η οποία μετατρέπει όσους έρθουν σε επαφή μαζί της σε ζόμπι.
Νυχτοπερπατήματα: Η υπόθεση διαδραματίζεται σε φυλακές της Νέας Ζηλανδίας όπου ένας βαρυποινίτης κατάδικος, ελληνικής καταγωγής, προσπαθεί να αποδράσει μέσω ενός υπονόμου. Καλογραμμένη ιστορία με σκηνές που θυμίζουν την τηλεοπτική σειρά Prison Breakμε απροσδόκητο και αινιγματικό τέλος. Είναι ίσως το μόνο από τα επτά διηγήματα για το οποίο νιώθω την ανάγκη να ρωτήσω τον συγγραφέα να μου δώσει κάποιες εξηγήσεις για τα αυγά που έφραζαν την έξοδο του υπονόμου, τη μορφή των παιδιών αλλά και την παρουσία του Τζακ μέσα στον υπόνομο.
Το δείπνο: Το σκηνικό μας φέρνει και πάλι πίσω στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη γενέτειρα του συγγραφέα στην Κόρινθο όπου παρακολουθούμε ένα οικογενειακό γεύμα να μετατρέπετε σε μια ανθρωποφαγική τελετουργία. Ίσως το πιο βίαιο διήγημα της συλλογής.Το βιβλίο όπως έχω προαναφέρει δεν απευθύνεται στον μέσο αναγνώστη και πρέπει να προειδοποιήσουμε ότι περιέχει σκληρές σκηνές βίας, κανιβαλισμού και σεξ που μπορεί να ενοχλήσουν.
Οι ζωντανές περιγραφές, το συναίσθημα της αγωνίας και φυσικά του τρόμου που ο συγγραφέας καταφέρνει να προκαλέσει στον αναγνώστη, καθιστούν το βιβλίο ένα πραγματικό διαμαντάκι που έρχεται να εμπλουτίσει την ελληνική λογοτεχνία τρόμου και αξίζει να διαβαστεί από τους λάτρεις του είδους.Θα περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη δουλειά του Αντώνη ο οποίος με το βιβλίο αυτό έχει αποδείξει ότι έχει πολλά να προσφέρει στο συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας.
Από το οπισθόφυλλο:Ένας φοιτητής έρχεται αντιμέτωπος με μια καλά κρυμμένη ιστορία, η περίεργη διακοπή ρεύματος φέρνει παράξενα αντικείμενα στο σπίτι του Λόγκαν, οι υποψίες ενός αστυνομικού για την ύπαρξη λυκανθρώπων στη πόλη του επιβεβαιώνονται, ένας ψυχοπαθής έρχεται αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερο τρόμο του, μια παράξενη βροχή απλώνει το τρόμο στη Βολιβία, μια αποτυχημένη απόδραση από τις φυλακές του Παρεμορέμο και ένα συγγενικό πρόσωπο φυλάει μια απρόσμενη έκπληξη στην οικογένεια του Ανδρέα.7 καθηλωτικές ιστορίες φαντασίας και τρόμου του Αντώνη Κατσαρού, έρχονται για να σας συναρπάσουν με την απρόσμενη τροπή τους και τα ανατρεπτικά γεγονότα που επιφυλάσσουν. Ολοζώντανες περιγραφές, σκοτεινή ατμόσφαιρα, κλίμα τρόμου και αγωνίας είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που θα συναντήσετε στην γραφή του συγγραφέα.
Βιογραφικό συγγραφέαΟ Αντώνης Κατσαρός γεννήθηκε το 1977 στην Κόρινθο, όπου και μεγάλωσε. Από το 2005 κατοικεί μόνιμα στην Κύπρο με τη γυναίκα και τα δύο παιδιά του, όπου εργάζεται ως manager για πολλά χρόνια. Τα πρώτα του συγγραφικά βήματα τα έκανε δημοσιεύοντας κάποια διηγήματα στο διαδίκτυο. Του αρέσει ιδιαίτερα να ασχολείται με τη λογοτεχνία φαντασίας και τρόμου, όμως δε μένει εκεί, καθώς έχει συγγράψει και ένα (ακυκλοφόρητο ακόμα) παραμύθι, το οποίο σχετίζεται με τις ημέρες της εισβολής του τουρκικού στρατού στην Κύπρο και τις εμπειρίες ενός μικρού κοριτσιού από την παραμονή της σε προσφυγικό καταυλισμό.Γρήγορα άρχισαν να δημοσιεύονται διηγήματα του σε περιοδικά, βιβλία και συλλογές διηγημάτων σε Κύπρο, Ελλάδα, αλλά και Αμερική. Παράλληλα είναι ο ιδρυτής της Λέσχης Δημιουργικής Γραφής και Ανάγνωσης Λευκωσίας, με την οποία πραγματοποιήθηκαν αρκετές δραστηριότητες κατά το παρελθόν.
Πέρα από τη συγγραφή, ο Αντώνης Κατσαρός ασχολείται με τη δημοσιογραφία, το management και τις πωλήσεις σε διάφορους οργανισμούς στην Κύπρο.