Ανδρέας Καπανδρέου's Blog, page 125

Στα χρόνια των πυραύλων – 17 διηγήματα του Ray Bradbury

Στα χρόνια των πυραύλων / Ray Bradbury, Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2011.
Οι Συμπαντικές Διαδρομές, έδωσαν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό τη δυνατότητα να διαβάσουν μεταφρασμένα 17 διηγήματα του μεγάλου Αμερικανού λογοτέχνη  Ray Bradbury (1920- 2012) από το βιβλίο του “Ris for Rocket” (1962).
Ο RayBradbury – γνωστότερος για το έργο του Φαρενάιτ 451 [Fahrenheit 451] –έγραψε τα συγκεκριμένα διηγήματα την δεκαετία του 50 (και κάποια τη δεκαετία του 40) όταν στην Αμερική αναπτυσσόταν με ραγδαίους ρυθμούς η τεχνολογία αλλά και η φιλολογία που αφορούσε τα διαστημόπλοια (πυραύλους). Έτσι, πέρα από τη λογοτεχνική αξία των διηγημάτων, είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κάποιος, μέσα από αυτά, τις αντιλήψεις των ανθρώπων της εποχής, για την εξέλιξη της τεχνολογίας, τα ταξίδια στο διάστημα και τη ζωή σε άλλους πλανήτες (και πιο ειδικά στον Άρη).   
Το βιβλίο στα ελληνικά ονομάστηκε «Στα χρόνια των πυραύλων» και σε αυτό συμπεριλαμβάνονται τα ακόλουθα διηγήματα:Πι όπως Πύραυλος (R Is for Rocket [“King of the Gray Spaces”] · ss Famous Fantastic Mysteries Dec ’43).Το τέλος της αρχής (The End of the Beginning [“Next Stop: The Stars”] · ss Maclean’s Oct 27 ’56) Η σειρήνα της ομίχλης (The Fog Horn [“The Beast from 20,000 Fathoms”] · ss The Saturday Evening Post Jun 23 ’51) Ο πύραυλος (The Rocket [“Outcast of the Stars”] · ss Super Science Stories Mar ’50)Ο άνθρωπος των πυραύλων (The Rocket Man · ss Maclean’s Mar 1 ’51)Τα χρυσά μήλα του ήλιου (The Golden Apples of the Sun · ss Planet Stories Nov ’53)Ο ήχος μιας βροντής (A Sound of Thunder · ss Colliers Jun 28 ’52)Η ατέλειωτη βροχή (The Long Rain [“Death-by-Rain”] · ss Planet Stories Sum ’50)Οι εξόριστοι (The Exiles [“The Mad Wizards of Mars”] · ss Maclean’s Sep 15 ’49; F&SF Win ’50)Εδώ θα υπάρχουν τίγρεις (Here There Be Tigers · ss New Tales of Space and Time, ed. Raymond J. Healy, Holt, 1951)Το παράθυρο με τις φράουλες (The Strawberry Window · ss Star Science Fiction Stories #3, ed. Frederik Pohl, Ballantine, 1954)Ο Δράκος (The Dragon · vi Esquire Aug ’55)Το δώρο (The Gift · vi Esquire Dec ’52; Fantastic Jul ’59)Πάγος και φωτιά (Frost and Fire [“The Creatures That Time Forgot”] · nv Planet Stories Fll ’46)Ο θείος Έιναρ (Uncle Einar · ss Dark Carnival, Arkham House: Sauk City, WI, 1947)Η μηχανή του χρόνου (The Time Machine [“The Last, the Very Last”] · ss The Reporter Jun 2 ’55) Ο ήχος του καλοκαιρινού τρεξίματος (The Sound of Summer Running [“Summer in the Air”] · ss The Saturday Evening Post Feb 18 ’56)

*Την μετάφραση στα ελληνικά έκαναν οι: Κωνσταντίνα Μπασιά (17), Γιώργος Σωτήρχος (1, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15), Παναγιώτα Σωτήρχου (16), Κιάρα Καλουντζή (2, 3) και Νεκτάριος Χρυσός (7).
Περισσότερο από όλα τα διηγήματα του βιβλίου μου άρεσε το αλληγορικό «Πάγος και φωτιά» καθώς και το  «Η σειρήνα της ομίχλης».
Από το οπισθόφυλλο:
Δεκαεφτά επιλεγμένες ιστορίες τρόμου, φαντασίας και περιπέτειας από τον μεγαλύτερο συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας της Αμερικής.

Η μαγευτική δύναμη του Ray Bradbury. Μπορεί να σε κάνει να δεις πράγματα που δεν έχουν δει ποτέ ανθρώπινα μάτια... να αισθανθείς πράγματα που δεν έχουν αισθανθεί ξανά πλάσματα με σάρκα και αίμα. Μπορεί να δημιουργήσει τόσο δυνατά οράματα που στην κυριολεξία χορεύουν μπροστά στα μάτια σου. Μπορεί να σε σπρώξει πίσω στις αρχές του χρόνου και τότε, ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση να σε πετάξει εμπρός στα απώτερα όρια του μέλλοντος. Μπορεί να σε κάνει τόσο έντονα μέρος των παράξενων κόσμων του που στην κυριολεξία ουρλιάζεις για να βγεις έξω.

Δεκαεφτά ιστορίες που σου κόβουν την ανάσα από τον άρχοντα του παράξενου και του πανέμορφου, συμπεριλαμβανομένης και της κλασσικής ιστορίας «Πάγος και Φωτιά».

Οι 5 αρχές του Ranganathan για τη βιβλιοθηκονομία

Ο Ινδός μαθηματικός και βιβλιοθηκονόμος  S. R. Ranganathan (1892-1972) καθιέρωσε, το 1931, πέντε αρχές για τη λειτουργία των βιβλιοθηκών, οι οποίες έγιναν διεθνώς γνωστές και αποδεκτές ως (Five Laws of Library Science):1. Books are for use2. Every reader his [or her] book.3. Every book its reader4. Save the time of the reader5. The library is a growing organism1. Τα βιβλία είναι για χρήση: Τα βιβλία πρέπει να είναι προσβάσιμα και να μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους αναγνώστες (η έμφαση να δίνεται, πλέον, στη χρήση του βιβλίου και όχι στην αποθήκευση και φύλαξή του).
2. Κάθε αναγνώστης έχει το βιβλίο του: Ο κάθε αναγνώστης πρέπει να έχει πρόσβαση σε κάποιο βιβλίο που τον ενδιαφέρει. Επιπλέον, οι βιβλιοθηκονόμοι πρέπει να γνωρίζουν τις ανάγκες των χρηστών και οι συλλογές των βιβλιοθηκών πρέπει να καλύπτουν  τις ανάγκες αυτές. Οι βιβλιοθήκες θα πρέπει να ενημερώνουν το κοινό και να διαφημίζουν τις υπηρεσίες τους. 
3. Κάθε βιβλίο έχει τον αναγνώστη του: Κάθε βιβλίο της συλλογής είναι δυνητικά χρήσιμο για κάποιον αναγνώστη.  Αν ένα βιβλίο δεν χρησιμοποιείται συχνά, χρειάζεται να «εκτεθεί» σε ομάδες αναγνωστών οι οποίες, πιθανόν να το έβρισκαν χρήσιμο. Η αρχή αυτή βρίσκει εφαρμογή και στην πολιτική της ελεύθερης πρόσβασης στα ράφια της βιβλιοθήκης. 
4. Εξοικονομήστε χρόνο για τον αναγνώστη: Αυτός ο νόμος αφορά τη σωστή οργάνωση των βιβλιοθηκών. Δηλώνει ότι εάν κάποιος αναγνώστης βρει αυτό το οποίο τον ενδιαφέρει σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα είναι πιο ικανοποιημένος, οπότε και η βιβλιοθήκη στο σύνολο θα είναι πιο αποτελεσματική και εξυπηρετική.
5. Μια βιβλιοθήκη είναι ένας αναπτυσσόμενος οργανισμός: Η βιβλιοθήκη πρέπει να αναπτύσσεται σωστά τόσον όσον αφορά στη συλλογή και στους χώρους της, αλλά και όσον αφορά στο προσωπικό και στους χρήστες που εξυπηρετεί.
*Οι αρχές αυτές αποτέλεσαν τη βάση για τη δημιουργία της επιστήμης της βιβλιοθηκονομίας.

2 ποιήματα για τους ποιητές (από τον Στέφανο Σταυρίδη και τον Ιάσωνα Σταυράκη)

Παρουσιάζω δύο αγαπημένα ποιήματα από δύο σύγχρονους κύπριους ποιητές που έχουν σαν θέμα τους τον ποιητή.
1. «Ο ποιητής»
γύρω του τόσα χρώματα , άπλετο φωςτου κόσμου η απέραντη ομορφια
Ο ποιητήςείναι ο τυφλός φωτογράφοςπου ψηλαφεί με τη μνήμηλαχταρώντας να μπει μέσα σε μια φωτογραφία
(του Στέφανου Σταυρίδη από τη συλλογή ποιημάτων «Σιωπηλοί τραυματιοφορείς», Φαρφουλάς, 2013).

 2. «Το άγαλμα»
Κάποτε θα φτιάξω ένα άγαλμα από λέξειςγια όλες εκείνες τις γυναίκες που ανέχτηκαννα ζουν με ποιητές
(του Ιάσωνα Σταυράκη από τη συλλογή ποιημάτων «Το τσίρκο των στοχασμών», Ακτίς, 2012).

2 ποιήματα για ποιητές

Παρουσιάζω δύο αγαπημένα ποιήματα από δύο σύγχρονους κύπριους ποιητές που έχουν σαν θέμα τους τον ποιητή.
1. «Ο ποιητής»
γύρω του τόσα χρώματα , άπλετο φωςτου κόσμου η απέραντη ομορφια
Ο ποιητήςείναι ο τυφλός φωτογράφοςπου ψηλαφεί με τη μνήμηλαχταρώντας να μπει μέσα σε μια φωτογραφία
(του Στέφανου Σταυρίδη από τη συλλογή ποιημάτων «Σιωπηλοί τραυματιοφορείς», Φαρφουλάς, 2013).

 2. «Το άγαλμα»
Κάποτε θα φτιάξω ένα άγαλμα από λέξειςγια όλες εκείνες τις γυναίκες που ανέχτηκαννα ζουν με ποιητές
(του Ιάσωνα Σταυράκη από τη συλλογή ποιημάτων «Το τσίρκο των στοχασμών», Ακτίς, 2012).

Το Ελληνόπουλο [L'enfant grec] του Αλμπέρ Καμύ [Albert Camus] - Ο φιλελληνισμός του νομπελίστα συγγραφέα και ο αγώνας της ΕΟΚΑ

Η γαλλική εφημερίδα «L’ Express» δημοσίευσε στις 6 Δεκεμβρίου του 1955, άρθρο του γνωστού Γάλλου νομπελίστα λογοτέχνη Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus) με τίτλο: «L'enfant grec» («Το ελληνόπουλο»).
Στο άρθρο αυτό ο Αλμπέρ Καμύ (1913-1960) φανερώνει τον φιλελληνισμό του. Εκλιπαρεί την διεθνή κοινή γνώμη να πιέσει, ώστε να δοθεί χάρη στον καταδικασμένο από τους Άγγλους σε θάνατο Μιχάλη Καραολή, (αγωνιστή της ΕΟΚΑ) και τάσσετε υπέρ του αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ιδιαίτερη βαρύτητα στο άρθρο δίνει το διεθνές κύρος του συγγραφέα αλλά και το γεγονός ότι ένας ακόμα διακεκριμένος λογοτέχνης «αριστερών» πεποιθήσεων τάσσεται υπέρ του αγώνα της ΕΟΚΑ.

Γράφει μεταξύ άλλων ο Καμύ:"...Εδώ και λίγες εβδομάδες η επαναστατημένη Κύπρος έχει αποκτήσει τον ήρωα της στο πρόσωπο του νεαρού Κύπριου σπουδαστή Μιχάλη Καραολή που καταδικάστηκε από τα βρετανικά δικαστήρια σε θάνατο με τη μέθοδο του απαγχονισμού. Στο ευτυχισμένο εκείνο νησί οπού γεννήθηκε η Αφροδίτη, οι άνθρωποι πεθαίνουν σήμερα και μάλιστα με τρόπο φρικιαστικό. Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε για χρόνια βουβή και αναχαιτίστηκε μόλις θέλησε να εκδηλωθεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Για μια ακόμη φορά, της εξέγερσης είχε προηγηθεί η τυφλή καταπίεση. Για μια ακόμη φορά, οι αρχές Κατοχής που διατράνωναν ότι κυριαρχική τους φροντίδα ήταν η τάξη, αναγκάζονται να εγκαταστήσουν τα δικαστήριά τους και να κάνουν ακόμη μεγαλύτερη μια καταπίεση που δε θα φέρει άλλο αποτέλεσμα παρά τον πολλαπλασιασμό των εξεγέρσεων.Η Αγγλία, ωστόσο, δεν αμφισβητεί ούτε τα δίκαια που διεκδικούν οι Κύπριοι ούτε το γεγονός οτι το 80% των κατοίκων της νήσου είναι Έλληνες ούτε ακόμη ότι ένα ελεύθερο δημοψήφισμα θα έδινε μια συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της ένωσης. Το μοναδικό της επιχείρημα, που το υποστήριξε άλλωστε πριν λίγο καιρό κι ένας γάλλος συγγραφέας, είναι στρατηγικής σημασίας: ή Κύπρος είναι το προωθημένο αεροπλανοφόρο της βρετανικής και δυτικής δύναμης.Δεν είναι λοιπόν πιο συνετό νa γίνει δεκτή η λογική πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, που προσφέρεται να εγγυηθεί τις βάσεις, από τη στιγμή που θα πραγματο¬ποιηθεί η ένωση; Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και πιστές φιλίες, που αξίζουν περισσότερο από το χάλυβα και το τσιμέντο. Με την αξιοθαύμαστη αντίστασή της εναντίον των γερμανών και ιταλών επιδρομέων, αλλά και με την άρνησή της να υποταχθεί, η Ελλάδα αποκάλυψε σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η φιλία της αξίζει πολύ περισσότερο απ ό,τι οι φιλίες μερικών άλλων.Δε θα κρύψω, από πλευράς μου, τα αισθήματα τρυφερότητας και αγάπης που μου γεννά ο ελληνικός λαός, που, όπως ό ίδιος διαπίστωσα, είναι μαζί με τον ισπανικό απ’ τους λαούς εκείνους που θα χρειαστεί στο μέλλον η βάρβαρη Ευρώπη για να δημιουργήσει ξανά έναν πολιτισμό.Αν οι άγγλοι Συντηρητικοί είναι αντίθετοι με την ένωση, είναι γιατί εγκατέλειψαν την Αίγυπτο και δε θέλουν τώρα να χάσουν το γόητρο τους.Θα χάσουν όμως πολύ περισσότερο σε γόητρο, αν η αναγκαστικά προσωρινή παράταση της σημερινής κατάστασης, πληρωθεί τελικά με το φόνο ενός παιδιού, του Μιχάλη Καραολή...".
(μετάφραση: Θανάσης Αντωνίου, περιοδικό η λέξη, τ. 85-86, Ιούνιος-Αύγουστος 1989).
Το πλήρες κείμενο του άρθρου στα Γαλλικά: Albert Camus, L'enfant grec *Depuis quelques semaines, Chypre révoltée a un visage, celui du jeune étudiant chypriote Michel Karaolis condamné par les tribunaux britanniques à la mort par pendaison. On meurt aussi, et affreusement, dans l'île heureuse où Aphrodite est née.Une fois de plus, l'obscure revendication d'un peuple, longtemps muette, puis bâillonnée dès qu'elle cherche à s'exprimer, a éclaté dans le terrorisme. Une fois de plus, la répression aveugle a précédé la révolte. Une fois de plus, la puissance qui se déclarait soucieuse d'abord de l'ordre est obligée d'installer ses tribunaux et d'intensifier encore une répression qui n'aura d'autre effet que de multiplier les révoltés. Alors vient l'heure des martyrs, aussi inlassables que l'oppression, et qui finissent par imposer à un monde indifférent la revendication d'un peuple oublié de tous, sauf de lui-même.Mais dans le cas qui nous occupe, ce vieux drame est d'autant plus douloureux qu'il s'agit de deux peuples alliés entre eux, et amis du nôtre. L'intérêt comme le cœur exige que ces deux nations renouent avec leur vieille amitié. Au lieu de cela, le gouvernement de l'une, la plus puissante, il est vrai, mais la plus admirée pour sa tradition libérale, se met dans le cas d'avoir à pendre les fils de l'autre.Pourtant, l'Angleterre ne nie même pas la légitimité de la revendication cypriote, ni que 80 % des habitants de l'île soient grecs, ni que des élections libres donneraient une écrasante majorité pour le rattachement. Son seul argument, soutenu d'ailleurs, il y a quelque temps, par un écrivain français, est d'ordre stratégique: Chypre est le porte-avions avancé de la puissance britannique et occi¬dentale.Mais que vaut cet argument dès l'instant où l'île est en révolte? À moins d'écraser ce mouvement dans le sang, et dès lors la Grèce entière menacerait les arrières du porte-avions, il vaudrait mieux accepter la proposition raison¬nable du gouvernement grec qui offre de garantir les bases si le rattachement est voté. Après tout, il y a des fidélités qui valent le béton et l'acier. Par son admirable résistance aux envahisseurs italiens et allemands, par son refus obs¬tiné de subir, la Grèce a prouvé, à la face du monde, que son amitié était une base plus solide que bien d'autres.Je ne cacherai pas pour ma part mon admiration et ma tendresse pour ce peuple grec dont j'ai pu voir qu'avec l'espagnol il était un de ceux dont l'Europe barbare aura besoin demain pour se refaire une civilisation. Mais ce n'est pas le seul sentiment qui me fait penser que l'An¬gleterre et l'Occident ont tout à gagner à ce que la question de Chypre soit réglée dans le sens du rattachement. Les conservateurs anglais ne s'y opposent en réalité que dans la mesure où, après avoir abandonné l'Egypte, pour garder Suez, ils ne veulent pas perdre la face.Mais ils perdront bien plus que la face si le maintien, forcément provisoire, de la situation actuelle doit être payé par le meurtre d'un enfant. Le temps des empires s'achève, celui des libres communautés commence, à l'Occident du moins. Sachons le reconnaître et favoriser ce grand avenir au lieu de lui briser la nuque. Puisque des discussions sont en cours, le gouvernement britannique a l'occasion en tout cas de leur donner une chance de fécondité en épargnant le jeune condamné. Ce sont les amis de l'Angleterre autant que ceux du peuple grec qui lui demandent de sauver d'abord Michel Karaolis et de lui rendre ensuite une patrie vieille de trois mille ans.
*(ALBERT CAMUS, “L'enfant grec”, L’ Express, 6 décembre 1955).
- Το γνήσιο χειρόγραφο με το συγκεκριμένο άρθρο του συγγραφέα βρίσκεται στην κατοχή του Μουσείου Αγώνος ΕΟΚΑ 1955-1959, στη Λευκωσία.

Βιογραφικό Αλμπέρ Καμύ (1913- 1960) : Γεννήθηκε στο χωριό Μοντόβι της γαλλοκρατούμενης Αλγερίας το 1913, και μεγάλωσε με πολλές στερήσεις χωρίς τον πατέρα του, που σκοτώθηκε στη μάχη του Μάρνη το 1914 κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Από παιδί θα ζήσει την αδικία και την ανισότητα. Θα σπουδάσει φιλοσοφία και θα ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, ενώ δίνει διέξοδο στο πάθος του για το θέατρο ιδρύοντας το 1931 τον ερασιτεχνικό θίασο Εκίπ. Παρά την κλονισμένη υγεία του, θα λάβει μέρος στην αντίσταση των Γάλλων κατά των Γερμανών γράφοντας τα άρθρα του στην παράνομη έκδοση Combat. Από τα εφηβικά του χρόνια ανακαλύπτει την Ελλάδα μέσα από τα έργα των αρχαίων τραγικών και των φιλοσόφων, εμπνέεται την αντίληψη “του μέτρου και των ορίων”, ενώ παράλληλα “αντλεί από τον ελληνικό μύθο το χυμό του”.Διανοούμενος και φιλόσοφος, δημοσιογράφος και δραματουργός, σκηνοθέτης και ηθοποιός, ο Αλμπέρ Καμύ υπήρξε πάνω απ’ όλα ανθρωπιστής. Στάθηκε δίπλα στους αδύναμους, πιστεύοντας ότι ως συγγραφέας είχε υποχρέωση να συμπάσχει κι όχι να παραμείνει κλεισμένος στον εαυτό του. Θεωρούσε “τη φωνή της ανθρώπινης εξέγερσης φωνή του Προμηθέα” και πίστευε ότι “η μοναδική ανανδρία είναι να γονατίζεις”. Αγωνίστηκε ενάντια στην ποινή του θανάτου διατυπώνοντας τις σκέψεις του σε ομότιτλο κείμενο. Κατά τον ελληνικό εμφύλιο η φωνή του έσωσε Έλληνες πολιτικούς κρατουμένους από το θάνατο. Δυστυχώς, δεν μπόρεσε να σώσει και τον Μιχαλάκη Καραολή. Όμως, το ότι δεν δίστασε να υψώσει τη φωνή του ενάντια στους αποικιοκράτες, αρκούσε για να καταξιωθεί ως “ασυμβίβαστος”. Το 1957 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Μερικά από τα έργα του: Ο μύθος του Σισύφου, Ο Ξένος, Η Παρεξήγηση, Η Πανούκλα, Οι Δίκαιοι, Επαναστατημένος Άνθρωπος. Το 1960, ο Αλμπέρ Καμύ βρήκε τον θάνατο σε αυτοκινητικό δυστύχημα. 

Το ελληνόπουλο [L'enfant grec] του Αλμπέρ Καμύ [Albert Camus] - Ο φιλελληνισμός του νομπελίστα συγγραφέα και ο αγώνας της ΕΟΚΑ

Η γαλλική εφημερίδα «L’ Express» δημοσίευσε στις 6 Δεκεμβρίου του 1955, άρθρο του γνωστού Γάλλου νομπελίστα λογοτέχνη Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus) με τίτλο: «L'enfant grec» («Το ελληνόπουλο»).
Στο άρθρο αυτό ο Αλμπέρ Καμύ (1913-1960) φανερώνει τον φιλελληνισμό του. Εκλιπαρεί την διεθνή κοινή γνώμη να πιέσει, ώστε να δοθεί χάρη στον καταδικασμένο από τους Άγγλους σε θάνατο Μιχάλη Καραολή, (αγωνιστή της ΕΟΚΑ) και τάσσετε υπέρ του αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ιδιαίτερη βαρύτητα στο άρθρο δίνει το διεθνές κύρος του συγγραφέα αλλά και το γεγονός ότι ένας ακόμα διακεκριμένος λογοτέχνης «αριστερών» πεποιθήσεων τάσσεται υπέρ του αγώνα της ΕΟΚΑ.

Γράφει μεταξύ άλλων ο Καμύ:"...Εδώ και λίγες εβδομάδες η επαναστατημένη Κύπρος έχει αποκτήσει τον ήρωα της στο πρόσωπο του νεαρού Κύπριου σπουδαστή Μιχάλη Καραολή που καταδικάστηκε από τα βρετανικά δικαστήρια σε θάνατο με τη μέθοδο του απαγχονισμού. Στο ευτυχισμένο εκείνο νησί οπού γεννήθηκε η Αφροδίτη, οι άνθρωποι πεθαίνουν σήμερα και μάλιστα με τρόπο φρικιαστικό. Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε για χρόνια βουβή και αναχαιτίστηκε μόλις θέλησε να εκδηλωθεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Για μια ακόμη φορά, της εξέγερσης είχε προηγηθεί η τυφλή καταπίεση. Για μια ακόμη φορά, οι αρχές Κατοχής που διατράνωναν ότι κυριαρχική τους φροντίδα ήταν η τάξη, αναγκάζονται να εγκαταστήσουν τα δικαστήριά τους και να κάνουν ακόμη μεγαλύτερη μια καταπίεση που δε θα φέρει άλλο αποτέλεσμα παρά τον πολλαπλασιασμό των εξεγέρσεων.Η Αγγλία, ωστόσο, δεν αμφισβητεί ούτε τα δίκαια που διεκδικούν οι Κύπριοι ούτε το γεγονός οτι το 80% των κατοίκων της νήσου είναι Έλληνες ούτε ακόμη ότι ένα ελεύθερο δημοψήφισμα θα έδινε μια συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της ένωσης. Το μοναδικό της επιχείρημα, που το υποστήριξε άλλωστε πριν λίγο καιρό κι ένας γάλλος συγγραφέας, είναι στρατηγικής σημασίας: ή Κύπρος είναι το προωθημένο αεροπλανοφόρο της βρετανικής και δυτικής δύναμης.Δεν είναι λοιπόν πιο συνετό νa γίνει δεκτή η λογική πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, που προσφέρεται να εγγυηθεί τις βάσεις, από τη στιγμή που θα πραγματο¬ποιηθεί η ένωση; Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και πιστές φιλίες, που αξίζουν περισσότερο από το χάλυβα και το τσιμέντο. Με την αξιοθαύμαστη αντίστασή της εναντίον των γερμανών και ιταλών επιδρομέων, αλλά και με την άρνησή της να υποταχθεί, η Ελλάδα αποκάλυψε σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η φιλία της αξίζει πολύ περισσότερο απ ό,τι οι φιλίες μερικών άλλων.Δε θα κρύψω, από πλευράς μου, τα αισθήματα τρυφερότητας και αγάπης που μου γεννά ο ελληνικός λαός, που, όπως ό ίδιος διαπίστωσα, είναι μαζί με τον ισπανικό απ’ τους λαούς εκείνους που θα χρειαστεί στο μέλλον η βάρβαρη Ευρώπη για να δημιουργήσει ξανά έναν πολιτισμό.Αν οι άγγλοι Συντηρητικοί είναι αντίθετοι με την ένωση, είναι γιατί εγκατέλειψαν την Αίγυπτο και δε θέλουν τώρα να χάσουν το γόητρο τους.Θα χάσουν όμως πολύ περισσότερο σε γόητρο, αν η αναγκαστικά προσωρινή παράταση της σημερινής κατάστασης, πληρωθεί τελικά με το φόνο ενός παιδιού, του Μιχάλη Καραολή...".
(μετάφραση: Θανάσης Αντωνίου, περιοδικό η λέξη, τ. 85-86, Ιούνιος-Αύγουστος 1989).
Το πλήρες κείμενο του άρθρου στα Γαλλικά: Albert Camus, L'enfant grec *Depuis quelques semaines, Chypre révoltée a un visage, celui du jeune étudiant chypriote Michel Karaolis condamné par les tribunaux britanniques à la mort par pendaison. On meurt aussi, et affreusement, dans l'île heureuse où Aphrodite est née.Une fois de plus, l'obscure revendication d'un peuple, longtemps muette, puis bâillonnée dès qu'elle cherche à s'exprimer, a éclaté dans le terrorisme. Une fois de plus, la répression aveugle a précédé la révolte. Une fois de plus, la puissance qui se déclarait soucieuse d'abord de l'ordre est obligée d'installer ses tribunaux et d'intensifier encore une répression qui n'aura d'autre effet que de multiplier les révoltés. Alors vient l'heure des martyrs, aussi inlassables que l'oppression, et qui finissent par imposer à un monde indifférent la revendication d'un peuple oublié de tous, sauf de lui-même.Mais dans le cas qui nous occupe, ce vieux drame est d'autant plus douloureux qu'il s'agit de deux peuples alliés entre eux, et amis du nôtre. L'intérêt comme le cœur exige que ces deux nations renouent avec leur vieille amitié. Au lieu de cela, le gouvernement de l'une, la plus puissante, il est vrai, mais la plus admirée pour sa tradition libérale, se met dans le cas d'avoir à pendre les fils de l'autre.Pourtant, l'Angleterre ne nie même pas la légitimité de la revendication cypriote, ni que 80 % des habitants de l'île soient grecs, ni que des élections libres donneraient une écrasante majorité pour le rattachement. Son seul argument, soutenu d'ailleurs, il y a quelque temps, par un écrivain français, est d'ordre stratégique: Chypre est le porte-avions avancé de la puissance britannique et occi¬dentale.Mais que vaut cet argument dès l'instant où l'île est en révolte? À moins d'écraser ce mouvement dans le sang, et dès lors la Grèce entière menacerait les arrières du porte-avions, il vaudrait mieux accepter la proposition raison¬nable du gouvernement grec qui offre de garantir les bases si le rattachement est voté. Après tout, il y a des fidélités qui valent le béton et l'acier. Par son admirable résistance aux envahisseurs italiens et allemands, par son refus obs¬tiné de subir, la Grèce a prouvé, à la face du monde, que son amitié était une base plus solide que bien d'autres.Je ne cacherai pas pour ma part mon admiration et ma tendresse pour ce peuple grec dont j'ai pu voir qu'avec l'espagnol il était un de ceux dont l'Europe barbare aura besoin demain pour se refaire une civilisation. Mais ce n'est pas le seul sentiment qui me fait penser que l'An¬gleterre et l'Occident ont tout à gagner à ce que la question de Chypre soit réglée dans le sens du rattachement. Les conservateurs anglais ne s'y opposent en réalité que dans la mesure où, après avoir abandonné l'Egypte, pour garder Suez, ils ne veulent pas perdre la face.Mais ils perdront bien plus que la face si le maintien, forcément provisoire, de la situation actuelle doit être payé par le meurtre d'un enfant. Le temps des empires s'achève, celui des libres communautés commence, à l'Occident du moins. Sachons le reconnaître et favoriser ce grand avenir au lieu de lui briser la nuque. Puisque des discussions sont en cours, le gouvernement britannique a l'occasion en tout cas de leur donner une chance de fécondité en épargnant le jeune condamné. Ce sont les amis de l'Angleterre autant que ceux du peuple grec qui lui demandent de sauver d'abord Michel Karaolis et de lui rendre ensuite une patrie vieille de trois mille ans.
*(ALBERT CAMUS, “L'enfant grec”, L’ Express, 6 décembre 1955).
- Το γνήσιο χειρόγραφο με το συγκεκριμένο άρθρο του συγγραφέα βρίσκεται στην κατοχή του Μουσείου Αγώνος ΕΟΚΑ 1955-1959, στη Λευκωσία.

Βιογραφικό Αλμπέρ Καμύ (1913- 1960) : Γεννήθηκε στο χωριό Μοντόβι της γαλλοκρατούμενης Αλγερίας το 1913, και μεγάλωσε με πολλές στερήσεις χωρίς τον πατέρα του, που σκοτώθηκε στη μάχη του Μάρνη το 1914 κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Από παιδί θα ζήσει την αδικία και την ανισότητα. Θα σπουδάσει φιλοσοφία και θα ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία, ενώ δίνει διέξοδο στο πάθος του για το θέατρο ιδρύοντας το 1931 τον ερασιτεχνικό θίασο Εκίπ. Παρά την κλονισμένη υγεία του, θα λάβει μέρος στην αντίσταση των Γάλλων κατά των Γερμανών γράφοντας τα άρθρα του στην παράνομη έκδοση Combat. Από τα εφηβικά του χρόνια ανακαλύπτει την Ελλάδα μέσα από τα έργα των αρχαίων τραγικών και των φιλοσόφων, εμπνέεται την αντίληψη “του μέτρου και των ορίων”, ενώ παράλληλα “αντλεί από τον ελληνικό μύθο το χυμό του”.Διανοούμενος και φιλόσοφος, δημοσιογράφος και δραματουργός, σκηνοθέτης και ηθοποιός, ο Αλμπέρ Καμύ υπήρξε πάνω απ’ όλα ανθρωπιστής. Στάθηκε δίπλα στους αδύναμους, πιστεύοντας ότι ως συγγραφέας είχε υποχρέωση να συμπάσχει κι όχι να παραμείνει κλεισμένος στον εαυτό του. Θεωρούσε “τη φωνή της ανθρώπινης εξέγερσης φωνή του Προμηθέα” και πίστευε ότι “η μοναδική ανανδρία είναι να γονατίζεις”. Αγωνίστηκε ενάντια στην ποινή του θανάτου διατυπώνοντας τις σκέψεις του σε ομότιτλο κείμενο. Κατά τον ελληνικό εμφύλιο η φωνή του έσωσε Έλληνες πολιτικούς κρατουμένους από το θάνατο. Δυστυχώς, δεν μπόρεσε να σώσει και τον Μιχαλάκη Καραολή. Όμως, το ότι δεν δίστασε να υψώσει τη φωνή του ενάντια στους αποικιοκράτες, αρκούσε για να καταξιωθεί ως “ασυμβίβαστος”. Το 1957 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Μερικά από τα έργα του: Ο μύθος του Σισύφου, Ο Ξένος, Η Παρεξήγηση, Η Πανούκλα, Οι Δίκαιοι, Επαναστατημένος Άνθρωπος. Το 1960, ο Αλμπέρ Καμύ βρήκε τον θάνατο σε αυτοκινητικό δυστύχημα. 

Μεταξύ ψεύδους και ειρωνείας [Tra menzogna e ironia] του Umberto Eco

Μεταξύ ψεύδους και ειρωνείας / Umberto Eco (μετ. Έφη Καλλιφατίδη) Ελληνικά Γράμματα, 2000.
To «Μεταξύ ψεύδους και ειρωνείας» είναι ένα βιβλίο που ασχολείται με τη θεωρία της λογοτεχνίας. Συγκεκριμένα αποτελείται από τέσσερα δοκίμια που πραγματεύονται τη στρατηγική του ψεύδους, της μεταμφίεσης, των καταχρήσεων της γλώσσας και την ειρωνική αναστροφή αυτών των καταχρήσεων.
Μέσα από τα τέσσερα δοκίμια του Ουμπέρτο Έκο μας δίνεται η ευκαιρία να προσεγγίσουμε τη γραφή (και να διαβάσουμε αποσπάσματα από έργα) τεσσάρων σπουδαίων Ιταλών λογοτεχνών: α) Αλεσσάντρο Καλιόστρο (ή Τζιουζέπε Μπαλσάμο) - Alessandro Cagliostro, 1743-1795, β) Αλεσσάντρο Μαντσόνι - Alessandro Manzoni, 1785-1873, γ) Ακίλε Καμπανίλε - Achille Campanile, 1899-1977 και δ) Ούγκο Πρατ - Hugo Pratt, 1927-1995.
Τα τέσσερα δοκίμια:1.         Μετοικίσεις του Καλιόστρο: Στο πρώτο δοκίμιο εξετάζεται η περίπτωση του Καλιόστρο, του τυχοδιώκτη του Μεσαίωνα που πέρασε στην ιστορία ως «το αιώνιο αρχέτυπο του ανθρώπου χωρίς ιδιότητες, που διαπνέεται από την ίδια του την εποχή». Πώς συνέβη αυτό εξηγεί ο Έκο διά παραδειγμάτων. Μέσα από τα κείμενα του, ο Καλιόστρο αφήνει να νοηθεί ότι ήταν αθάνατος, ότι είχε γνωρίσει τον Πόντιο Πιλάτο και ότι είχε παρευρεθεί στον γάμο στην Κανά…
2.         Η ψευδής γλώσσα του Μαντσόνι: Στο δεύτερο δοκίμιο αναλύεται η περίπτωση του Αλεσάντρο Μαντσόνι, του ιταλού ποιητή που υπήρξε σύγχρονος και σε μεγάλο βαθμό ανάλογο μέγεθος με τον δικό μας Διονύσιο Σολωμό: ο Μαντσόνι χρησιμοποιεί τις παρεκκλίσεις της γλώσσας και αφηγείται «όχι λέξεις αλλά πράξεις», γιατί η γλώσσα από μόνη της εμπεριέχει τη δυνατότητα του ψεύδους ή της απάτης. Το κείμενο αναφέρεται στους «Μελλόνυμφους» του Αλεσσάντρο Μαντσόνι, ένα ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο ο Έκο  «διαβάζει» με τα εργαλεία της σημειωτικής. Σε αυτό μαθαίνουμε για τη ρηματική γλώσσα και τη λαϊκή σημείωση, και το πόσο η ρηματική γλώσσα μπορεί να παραπλανήσει, ακόμη και για τα (μη γλωσσικά) σημεία της λαϊκής σημείωσης.
3.         Καμπανίλε: Το κωμικό ως στοιχείο ξενισμού:Τρίτη περίπτωση ο Καμπανίλε, ο οποίος δίνει την ευκαιρία στον Ουμπέρτο Έκο να συζητήσει την έννοια του κωμικού και του γελοίου στη δυτική ιστορία των ιδεών. Για μένα, είναι το καλύτερο μέρος του βιβλίου αφού μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίζω τον Καμπανίλε και να απολαύσω σπαρταριστά αποσπάσματα από διάφορα έργα του όπως «Τα σπαράγγια και η αθανασία της ψυχής», «Ας μην υπερβάλλουμε παιδιά!», «Αύγουστος – γυναίκα, δεν σε ξέρω», «Αν το φεγγάρι μου φέρει γούρι» «Μα τι είναι αυτός ο έρωτας;» και «Νανούρισμα στη γωνιά του δρόμου».
4.         Ατελής γεωγραφία του Κόρτο Μαλτέζε:Τελευταία περίπτωση ο Ούγκο Πρατ, ο οποίος σκηνοθέτησε χάρτες που διαψεύδουν τις λέξεις και διαβρώνουν τα όρια του χώρου. Σε κάθε περίπτωση «βρισκόμαστε παγιδευμένοι μέσα στις μηχανορραφίες της γλώσσας, η οποία μιλάει για μας».
Από το οπισθόφυλλοΟ Καλιόστρο, ο Μαντσόνι, ο Καμπανίλε και ο Πρατ σμίγουν σ'αυτό το βιβλίο-συμπίλημα, με μοναδικό συνδετικό στοιχείο τη στρατηγική του ψεύδους, της μεταμφίεσης, των καταχρήσεων της γλώσσας και της ειρωνικής αναστροφής αυτών των καταχρήσεων.Ο Καλιόστρο ψεύδεται από συμφέρον, δέσμιος του ίδιου του μύθου του• ο Μαντσόνι ειρωνεύεται, καταδικάζοντας τις λέξεις, μέσω του ρηματικού λόγου• ο Καμπανίλε ψεύδεται από ειρωνεία• και ο Πράτ μας παρασύρει στο δικό του ψεύδος, εξαλείφοντας τα γεωγραφικά σύνορα κι απλώνοντας τις αποστάσεις και μαζί τους τη φαντασία μας.

Heaven adventures του Γιώργου Μπιλικά

Heavenadventures / Γιώργος Μπιλικάς, Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2012
Το Heaven adventuresείναι ένα φανταστικό μυθιστόρημα του γνωστού μουσικού – ροκά Γιώργου Μπιλικά (Orfeus) το οποίο έχει και φιλοσοφικές προεκτάσεις.
Στην ιστορία του βιβλίου, ο πρωταγωνιστής (που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον συγγραφέα – ο Ορφέας) συναντά τον Χριστό με τον οποίο συζητά για τη θρησκεία αλλά και την αρχαιοελληνική μυθολογία, πίνει μπύρες, ταξιδεύει μαζί του στον παράδεισο και στην κόλαση και τελικά τον βοηθά να παντρευτεί την αγαπημένη του. Σε ένα από τα καλύτερα σημεία του βιβλίου ο Ορφέας κάνει διάλεξη στον Χριστό για το ροκ!
Στο κείμενό του αυτό, ο Μπιλικάς προσπαθεί με χιουμοριστικό τρόπο να αποδομήσει τον Χριστιανισμό και να προβληματίσει τον αναγνώστη για τις επικρατούσες ηθικές και αξίες.                                                                                        Από το οπισθόφυλλο:«Τους Θεούς τους φτιάχνουν οι άνθρωποι και τους δίνουν τα δικά τους χαρακτηριστικά. Ο Θεός είναι ο πόθος μας. Είναι αυτό που δεν αγγίξαμε ποτέ. Είναι αυτό που ο άνθρωπος συνεχώς αναζητάει. Είναι αυτό που δεν θα βρούμε ποτέ στην επίγεια ζωή μας και είναι επόμενο να το μεταθέσουμε. Φτιάχνουμε λοιπόν έναν Θεό που να μας μοιάζει, αλλά του δίνουμε την ελπίδα μας να μας διαφεντεύει. Έτσι λέμε ότι στην άλλη ζωή θα είμαστε ευτυχισμένοι και αυτή είναι η ελπίδα που γλυκαίνει και απαλύνει την δύσκολη στιγμή του θανάτου.»

Αυτή είναι η "φωνή" του συγγραφέα μέσα σε τούτες τις σελίδες. Είναι η θέση του ορθά σκεπτόμενου Έλληνα. Από τον καιρό των Ορφικών και του ορθολογισμού (Πλάτωνα Κριτίας), τα χρόνια του Νεοπλατωνισμού (Πλούταρχου Περί Ίσιδος και Οσίριδος), ως τα σημερινά, που ο Έλληνας επανακάμπτει στις ρίζες του, αναψηλαφώντας τις διαχρονικές αξίες του ελληνικού Πνεύματος. 
Ο Γιώργος Μπιλικάς - Ορφέας, σα γνήσιος Έλληνας διανοητής, προχωράει πολύ περισσότερο. Συνομιλεί με το Θεό και συνδιαμορφώνει το περιβάλλον του "επίγειο κι επουράνιο" μαζί Του. Κάτι παρόμοιο θα επιχειρούσε και ο σύγχρονος Έλληνας θεολόγος. 

Αν ζούσε σήμερα ο Πλούταρχος, ο αρχιερέας του Απόλλωνα, ή ο Ορφέας, ο Πρώτος Θεολόγος. Και δεν είναι τυχαία η ταυτοποίηση του συγγραφέα με τον Ορφέα, τον πρώτο θεολόγο του ελληνισμού.
Ο σύγχρονος Ορφέας συναντά τον σύγχρονο Χριστό, τον Ιησού, που θέλει να εκσυγχρονιστεί και τον Ελληνοποιεί! Διδάσκοντάς του το Φως της ελληνικής Σκέψης. 

Το "Heaven Adventures" δεν είναι ένας τυχαίος σκωπτικός και αιρετικός λίβελος. Είναι ένα ελληνικό νοηματικό αφήγημα που συμφιλιώνει τον σκεπτικισμό και τον αγνωστικισμό με τη βαθύτερη ουσία των μεταφυσικών θρησκευτικών αναζητήσεων. Και είναι γραμμένο με μπόλικο "αττικό άλας", με σκοπό την απολαυστική του ανάγνωση και την κατανόηση του φαινόμενου της θρησκευτικότητας.

Χρήστος Κ. & Α. Τσούκας

Σκυτάλη - 4 νέα διηγήματα του Κυριάκου Στυλιανού

Σκυτάλη / Κυριάκος Στυλιανού,  Λευκωσία:  2013

Σκυτάλη είναι ο τίτλος της νέας συλλογής διηγημάτων του Κυριάκου Στυλιανού. Το νέο βιβλίο Κυριάκου αποτελείται από 4 διηγήματα μέσα από τα οποία ο κύπριος συγγραφέας εξελίσσει σημαντικά τη γραφή του.
Οι κοινωνικές αλλά και οι ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων κυριαρχούν στη θεματολογία του βιβλίου ενώ στο πρώτο διήγημα - το οποίο μου άρεσε περισσότερο από τα άλλα - συναντούμε μια σύγκρουση της μυθοπλασίας με την πραγματικότητα που αγγίζει τα όρια του φανταστικού.


 Οπισθόφυλλο «Σκυτάλη» Η μυθοπλασία συγκρούεται με την πραγματικότητα, καθώς το επερχόμενο ρήγμα στον ευαίσθητο ψυχισμό του συγγραφέα φαντάζει πλέον αναπότρεπτο. Ο Τζο και η Σύλβια επιμένουν να ματαιοπονούν, κουβαλώντας στις ψυχές τους τις πληγές της τραυματισμένης τους νεότητας. Κάποιος άλλος, ανώνυμος ήρωας, προσπαθεί απεγνωσμένα να δώσει φως και προοπτική στο παρόν του έχοντας για συνεργό του τα εύθραυστα δεκανίκια του παρελθόντος του. Ο μοναχικός δρομέας βαδίζει ολοταχώς προς τη δύση του, διερχόμενος μέσα από συμπληγάδες ομόκεντρων κύκλων. Η σκυτάλη του όμως παραμένει στο τέλος μετέωρη και ανενεργή, καθώς τα φώτα της μεγάλης και αφιλόξενης πόλης σβήνουν μοναχικά το ένα μετά το άλλο… Κοίταξε ψηλά, όπως άλλοτε, στο βάθος, πολύ ψηλότερα από τους συνανθρώπους του και πολύ χαμηλότερα από το μαυρισμένο από τα καυσαέρια ουρανό. Τη φορά αυτή δεν κατάφερε να δει τίποτα. Ο ορίζοντας, ο δικός του ορίζοντας, έγινε, όπως και προηγουμένως, ένα μεγάλο χαρτί. Άχρωμο όμως τη φορά αυτή και ουδέτερο. Χωρίς υποσχέσεις και προσμονές, χωρίς θλίψη. «Πάντοτε ένας ανεπαίσθητος τριγμός με συντροφεύει σαν εισχωρώ στα άδυτα του εαυτού μου, λίγο προτού το φως της ημέρας παραδώσει τη σκυτάλη σε κάποιο άλλο πρόσωπο, δικό μου κι αυτό, πιο σκοτεινό κι άλλο τόσο αληθινό, παραδομένο στη δίνη της αναπόφευκτης συνέχειας και της μοιραίας επιστροφής...», χάραξε με μεγάλα γράμματα στην άχρωμη επιφάνειά του.
Διαβάστε επίσης: Οι «Μεταμεσονύκτιοι αναλογισμοί» του Κυριάκου Στυλιανού

Η παρουσίαση που έκανε η Κιάρα για το βιβλίο «Ο γιος της Μάγισσας», στην εκδήλωση «Όψεις του Φανταστικού 2013» στην Αθήνα

Η παρουσίαση που έκανε η Κιάρα Καλουτζή για το βιβλίο «Ο γιος της Μάγισσας», στην εκδήλωση «Όψεις του Φανταστικού 2013» που πραγματοποιήθηκε στις 22 Μαρτίου 2013 στο Seven Sins στην Αθήνα:   Ανδρέας Καπανδρέου Ο γιος της μάγισσας: αλλόκοτες ιστορίες.
Θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερα αν ήταν εδώ ο ίδιος ο Ανδρέας, όμως η απόσταση Λευκωσία - Αθήνα, ιδιαίτερα για την περίοδο που διανύουμε είναι πολλές φορές απαγορευτική. Επειδή όμως θα ήθελε πάρα πολύ κι ο ίδιος να είναι εδώ, να μπορέσει να σας γνωρίσει και να τον γνωρίσετε, μας έστειλε το σύντομο γράμμα που θα σας διαβάσω:«Φίλοι και φίλες σας χαιρετώ!
Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω τις Συμπαντικές Διαδρομές μου δίνουν τη δυνατότητα να επικοινωνήσω ξανά μαζί σας έστω και με αυτό τον άχαρο τρόπο του σύντομου γραπτού χαιρετισμού. Ευχαριστώ επίσης την πολύ καλή φίλη και επιμελήτρια του βιβλίου μου Κιάρα Καλουντζή η οποία ενώ στη συγκεκριμένη εκδήλωση έχει την έγνοια της παρουσίασης του δικού της βιβλίου, δέχτηκε πρόθημα να αναλάβει και τη δική μου παρουσίαση.
Μπορεί, η απόσταση να μην μου επιτρέπει να βρίσκομαι απόψε – σαν φυσική παρουσία- μαζί σας, αλλά θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι ψυχικά και νοητικά είμαι απόψε εκεί. Η καρδιά μου κτυπά στους ρυθμούς της φανταστικής λογοτεχνίας στην οποία είναι αφιερωμένη η βραδιά και συντάσσομαι κι εγώ στην μεγάλη προσπάθεια των Συμπαντικών Διαδρομών για την αναγέννηση του φανταστικού στην Ελλάδα.
Εμπνευσμένος, λοιπόν, από το σλόγκαν των Συμπαντικών Διαδρομών για αντεπίθεση και διάδοση της Ελληνικής Λογοτεχνίας του Φανταστικού βάζω κι εγώ το λιθαράκι μου, με το βιβλίο  «Ο γιος της Μάγισσας», για την επίτευξη αυτού του σκοπού.
Εύχομαι όσοι επιλέξετε να διαβάσετε τον γιό της Μάγισσας, να ταξιδέψετε στους φανταστικούς κόσμους του βιβλίου και να περάσετε όμορφα μαζί του.
Με δύναμη και φαντασία από την Κύπρο
Ανδρέας Καπανδρέου»


Είναι αρκετά δύσκολο να μιλήσω για το βιβλίο του Ανδρέα ως επιμελήτρια, από τη στιγμή που δεν είναι ένα μυθιστόρημα, έτσι ώστε να μπορώ να σας πω μερικά πράματα για την πλοκή, για τον κόσμο όπου εξελίσσεται ή για το ενιαίο ύφος του κειμένου. Πήρα πολύ νωρίς την απόφαση πως σήμερα θα σας μιλήσω για το σύνολο των διηγημάτων του δεύτερου βιβλίου του Ανδρέα, με την απλή ιδιότητα της πρώτης αναγνώστριάς του.
Θέλω να φανταστούμε μαζί το εξής: Βρισκόμαστε σε ένα ζεστό μπαράκι που παίζει χαμηλά μπλουζιές και, πίνοντας το ποτό μας, συζητάμε για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, αλλά και η Κύπρος, τον τελευταίο χρόνο. Είμαστε όλοι θαμώνες και γνώριμοι μεταξύ μας, έχουμε ζεσταθεί στις ψυχές μας ο ένας για τον άλλο. Η κουβέντα είναι έντονη, τα επιχειρήματα πολλά και φυσικά, όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν καταλήγει πουθενά. Πίσω από το μπαρ, τον ρόλο του μπάρμαν τον έχει ο Ανδρέας, κι όταν βλέπει ότι κουραστήκαμε από τη σοβαρότητα της κατάστασης, εκείνη τη στιγμή που το μυαλό μας θέλει κάτι άλλο, κάτι ίσως πιο ελαφρύ, ή μια άλλη εξήγηση για τα πράγματα, μια εξήγηση που να βρίσκεται μακριά από τον ρεαλισμό, μια εξήγηση που να είναι μια ιδέα αλλόκοτη... Εκείνη τη στιγμή ακριβώς είναι που μας βάζει το πρώτο σφηνάκι. Σηκώνουμε τα σφηνοπότηρα, τσουγκρίζουμε, το πίνουμε. Η γεύση του είναι δυνατή, τα γνώριμα αρώματα μέσα του μπλέκουνε με άλλα που δε μπορούμε να ξεχωρίσουμε από τι ακριβώς προέρχονται. Ο λαιμός μας τσούζει λίγο, μα είναι μόνο επειδή είναι το πρώτο σφηνάκι. Δεν ήτανε ακριβώς νόστιμο, κι ίσως μέσα του είχε και μια ιδέα ζιβανία. Όμως τη δουλειά του την έκανε, το πήρε το μυαλό μας από τα σκοτάδια στα οποία βρισκόταν και το σήκωσε για λίγο από πάνω τους, να τα κοιτά χαμογελαστό και λίγο πιο ξεκούραστο τώρα να μπορέσει να ξεδιαλύνει έστω το τι ακριβώς αισθάνεται. Ύστερα από λίγη ώρα ο μπάρμαν Ανδρέας μας κέρασε και δεύτερο. Και μετά ένα τρίτο κι ένα τέταρτο κι ένα πέμπτο. Άλλα τους ήτανε γλυκά, άλλα στυφά, άλλα λιγουλάκι αλμυρά κι άλλα πικρά, σαν την πικρή σοκολάτα. Άλλα ανοιχτόχρωμα, άλλα σκούρα, άλλα διαφανή κι άλλα πηχτά και κρεμώδη.Δεκαπέντε σφηνάκια ήπιαμε συνολικά το βράδυ εκείνο. Δεκαπέντε αλλόκοτες γουλίτσες, που μας μέθυσαν και ταξίδεψαν το μυαλό μακριά από την πραγματικότητα, μα και μέσα σε αυτήν ταυτόχρονα, με έναν περίεργο, δυσνόητο τρόπο που της προσφέρει μια μοναδική εξήγηση, πιο αληθινή από τις άλλες, εκείνες που είναι απλά πραγματικές.
Αν από αυτή τη βραδιά που μόλις σας περιέγραψα μπορέσατε να ξεκλέψατε την αίσθηση, ή τη μυρουδιά, ή ακόμη λίγο από τη γεύση της, τότε ξέρετε ήδη τι να περιμένετε από το βιβλίο του Ανδρέα. Για όσους δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τη μεταφορά μου, που ενδεχομένως είναι λίγο παράδοξη, αφού θα μου πει κανείς «τι στο καλό, για βιβλίο μιλάμε ή για μεθύστακες;» - θα σας διαβάσω και ένα από αυτά τα σφηνάκια, με τίτλο «Μια διαφορετική παρτίδα σκάκι». Εύχομαι να σας ταξιδέψει και να περάσετε μαζί του καλά. Εις υγείαν, όπως μας λέει κι ο Ανδρέας στον πρόλογο του βιβλίου του. [.]