Ανδρέας Καπανδρέου's Blog, page 105

Δεκατρείς σκοτεινές ιστορίες από τον Κωνσταντίνο Κέλλη

Το φως μέσα μου: δεκατρείς σκοτεινές ιστορίες / Κωνσταντίνος Κέλλης. Αθήνα: Momentum, 2013.
Η συλλογή διηγημάτων τρόμου «Το φως μέσα μου» είναι το πρώτο βιβλίο του ταλαντούχου συγγραφέα Κωνσταντίνου Κέλλη (ακολούθησε το μυθιστόρημα το «Νεκρή γραμμή», Κλειδάριθμος, 2014).Στις δεκατρείς ιστορίες της συλλογής ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει για νεκροζώντανους  και ζόμπι, για μάγισσες, όνειρα, αγορές ψυχών, στοιχειωμένα διαμερίσματα, φαντάσματα, κούκλες που ζωντανεύουν, αλλόκοτες θυσίες, εκδικητικά πλάσματα, εφιαλτικές εμπειρίες,  μετεμψυχώσεις και θανατηφόρο σκοτάδι.
Αγνός τρόμος για όλα τα γούστα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες ιστορίες ξένων συγγραφέων.Αγαπημένο μου το διήγημα το κλειστοφοβικό «Θέλω να δω» που συνδυάζει  τρόμο και επιστημονική φαντασία μαζί.Από το οπισθόφυλλο:Αγαπητέ αναγνώστη, μην αφήσεις τον τίτλο να σε παραπλανήσει. Όσοι φοβούνται το σκοτάδι, δεν έχουν δει πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το φως. Η κόλαση μπορεί να είναι μια διάσταση που γεννάει σκοτάδι. Ή ένας τόπος όλο φως. Φως ανελέητο. Μπορείς να πεις με βεβαιότητα πού κατοικούν οι πυκνότερες σκιές;
Οι δεκατρείς σκοτεινές ιστορίες στην πρώτη συλλογή διηγημάτων του Κωσταντίνου Κέλλη θα σε οδηγήσουν σε μέρη γνώριμα, όπως ένας ξεχασμένος φάρος ή ένα σπίτι γεμάτο κούκλες, ένα γραφείο ψυχολόγου ή μια παραλία στη μέση του καλοκαιριού... Θα σε ταξιδέψουν όμως, και στο παρελθόν ή σε τόπους που δεν έχουν θέση στους ανθρώπινους χάρτες. Από ένα ανήλιαγο δάσος γεμάτο χαμένα παιδιά έως μια πόλη που μοιάζει να ξεπηδάει από τα χαρακτικά του Έσερ... Από μια πολυκατοικία χαρισμένη στους νεκρούς έως τη Δρέσδη του 1945 που ισοπεδώνεται σε μια νύχτα γεμάτη λάμψη...
Πολλές από τις ιστορίες της συλλογής έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ενώ έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες τρόμου στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

"Δεν είναι μόνο η δύναμη στη φαντασία του, αλλά και η αίσθηση ρεαλισμού που σε κάνει να βιώνεις τον τρόμο μαζί με τους ήρωες... Ένα σκοτεινό ταλέντο που ξεχωρίζει".
Αβραάμ Κάουα, συγγραφέας.

O Αιμίλιος Σολωμού για τον γιό της μάγισσας

Κριτική του συγγραφέα Αιμίλιου Σολωμού για το βιβλίο "Ο γιος της μάγισσας", η οποία προδημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό «Άνευ»:
Ανδρέα Καπανδρέου, Ο γιος της μάγισσας, εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, 2012
Ο Ανδρέας Καπανδρέου αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση στην κυπριακή λογοτεχνία. Είναι ο μοναδικός, απ’ όσο γνωρίζομε, Κύπριος που ασχολείται σοβαρά με τη λογοτεχνία του φανταστικού και έχει προχωρήσει στην έκδοση δύο συλλογών διηγημάτων. 
Εκτός από το πιο πρόσφατο, το βιβλίο «Ο γιος της μάγισσας», έχει εκδώσει και τη συλλογή «Το τρομερό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα» (εκδ. Επιφανίου, 2010). Και μέσα από τις δύο αυτές συλλογές ο Α. Καπανδρέου αποδεικνύει ότι το λογοτεχνικό αυτό είδος, που από πολλούς θεωρείται λανθασμένα περιθωριακό και εκτός λογοτεχνικής νόρμας, όπως και το αστυνομικό διήγημα/μυθιστόρημα, έχει πολλές λογοτεχνικές αρετές και μπορεί να σταθεί με αξιώσεις πλάι στη «σοβαρή» λογοτεχνία.
Βασικά συστατικά της συλλογής που της προσδίδει ιδιαίτερο και ξεχωριστό ύφος είναι το αλλόκοτο, το αναπάντεχο, οι αλληγορίες που κινούνται στο χώρο του μυστηρίου, του τρόμου, της εικονικής πραγματικότητας, της επιστημονικής φαντασίας, των μεταφυσικών εμπειριών. Αναφορές σε μάγισσες, μαύρη μαγεία, τελετές σατανισμού, νεκραναστάσεις, βρικόλακες, μυθικά τέρατα, ανθρωποφαγίες∙ αυτό είναι το σύμπαν μέσα στο οποίο κινούνται πολλά από τα διηγήματα. Αλλά ας μην παρεξηγηθούμε. Δεν είναι αυτές οι αναφορές που κυριαρχούν, δεν είναι τρομακτικές οι ιστορίες του Α. Καπανδρέου, σε σημείο που να αποστρέφουμε το πρόσωπό μας. Ο συγγραφέας δεν καταφεύγει σε τεχνάσματα που σκοπό έχουν να εκβιάσουν μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα στην οποία μπορεί να αρέσκονται πολλοί αναγνώστες αυτού του είδους. 
Ο Α. Καπανδρέου γνωρίζει πολύ καλά πώς να μας αιφνιδιάζει. Και αυτή είναι μια τις αρετές του. Πολλές από τις ιστορίες του είναι γραμμένες με ευαισθησία και ορισμένες φορές με χιούμορ. Και αρκετές αφορμούνται από την καθημερινότητα, είναι συνηθισμένες καθημερινές ιστορίες που εμπεριέχουν το αλλόκοτο και το αναπάντεχο, κινούνται γύρω από ζητήματα που αφορούν τη σύγχρονη κοινωνία και τον άνθρωπο: έρωτας, ανεκπλήρωτος και αδιέξοδος εν πολλοίς, πάθη, απιστία, μοναξιά, οικογενειακές τραγωδίες, παιδικοί φόβοι.
Κατά την άποψή μας ξεχωρίζουν τα διηγήματα: Στο πηγάδι, Περσεφόνη, Η βουτιά του δύτη, Παγίδευση
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Άνευ, τχ. 53, Φθινόπωρο - Χειμώνας 2014")

Ποιο είναι το αιματοβαμμένο περιοδικό Charlie Hebdo

Το τεύχος "των επιζόντων"
(13 Ιαν. 2015)
ToCharlie Hebdo (Σαρλί Εμπντό)  - αγγλική μετάφραση “Charlie Weekly” - είναι ένα γαλλικό σατιρικό περιοδικό αριστερής ιδεολογίας. 
Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η χρήση σκίτσων και χιουμοριστικών άρθρων που αντιτίθενται στον ρατσισμό, τον εξτρεμισμό και τα θρησκευτικά δόγματα (καθολικισμό, ισλαμισμό, ιουδαϊσμό), ενώ τοποθετείτε και σε θέματα που αφορούν την πολιτική, τον πολιτισμό, την οικολογία κ.α. Πολύ συχνά το περιοδικό σατίρισε πολιτικά και θρησκευτικά πρόσωπα όπως ο Λεπέν, o Φρανσουά Ολλάντ, η Μέρκελ, ο Πάπας, ο Χριστός κ.α.
Το Charlie Hebdo εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1970 ως διάδοχο του σατιρικού περιοδικού “Hara-Kiri” (Χαρακίρι -1960-1970), το οποία είχε απαγορευτεί με την κατηγορία ότι χλεύαζε το θάνατο του πρώην Γάλλου Πρόεδρου Σαρλ ντε Γκωλ.  Το περιοδικό Charlie Hebdo (κάποιοι αναφέρονται σε αυτό σαν εφημερίδα αφού κυκλοφορεί στη μορφή ταμπλόιντ) εκδίδεται μέχρι σήμερα, με ένα διάλλειμα που έκανε την περίοδο 1981 -1992 όταν διακόπηκε προσωρινά η κυκλοφορία του. Το τεύχος που προκάλεσε τη
βομβιστική επίθεση εναντίων του
 (3 Νοε.2011)Το τεύχος του Charlie Hebdo της 3ης  Νοέμβριου του 2011 προγραμματίστηκε να έχει τον τίτλο “ChariaHebdo” σατιρίζοντας τον ισλαμικό νόμο της Σαρίας. Πριν ακόμα κυκλοφορήσει το τεύχος, διέρρευσε στο διαδίκτυο  το εξώφυλλο του με σκίτσο του προφήτη Μωάμεθ και τα γραφεία περιοδικού δέχτηκαν βομβιστική επίθεση από φανατικούς ισλαμιστές που θεώρησαν την πράξη αυτή ως προσβολή προς τη θρησκεία τους.
Το  Charlie Hebdo συνέχισε, παρά τις απειλές που δεχόταν κατά καιρούς να δημοσιεύει σκίτσα και σατιρικά κείμενα εναντίων του Μωάμεθ. Όπως δήλωσε ο εκδότης του περιοδικού Stéphane Charbonnier(γνωστός σκιτσογράφος με το ψευδώνυμο Charb): «Είμαστε στη Γαλλία και μπορούμε να δημοσιεύουμε σκίτσα του Μωάμεθ. Ο ισλαμισμός είναι μια κοσμοθεωρία η οποία, όπως όλες οι άλλες υπόκειται σε κριτική. Όπως μπορώ να δημοσιεύω σκίτσα του Μαρξ έτσι μπορώ και του Μωάμεθ».
Στις 7 Ιανουαρίου 2015 δύο ένοπλοι τζιχαντιστές εισέβαλαν με αυτόματα όπλα στα γραφεία του περιοδικού και δολοφόνησαν εν ψυχρώ και εν ονόματι του Αλλάχ 12 άτομα μεταξύ των οποίων δημοσιογράφους, σκιτσογράφους και τον εκδότη του περιοδικού.Η δολοφονία καταδικάστηκε από πλήθος κόσμου σε όλο τον δυτικό κόσμο. Στις εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τους νεκρούς και υπέρ της ελευθερίας του λόγου, ο κόσμος δήλωνε “Je suis Charlie” [Είμαι κι εγώ Charlie].
Στις 13 Ιανουαρίου κυκλοφόρησε το τεύχος «των επιζώντων», όπως ονομάστηκε έχοντας ξανά τον Μωάμεθ στο εξώφυλλο δακρυσμένο να δηλώνει “Je suis Charlie”. Σαν τίτλο τεύχους είχε τη φράση “Tout est Pardonee” [Όλα συγχωρέθηκαν]. Σε μία πολύ συναισθηματική συνέντευξη Τύπου την Τρίτη, στην παρουσίαση του τεύχους, ο σκιτσογράφος Ρενάλ Λουζιέ («Luz») που σχεδίασε το σκίτσο που τελικά κατέληξε στο εξώφυλλο, είπε χωρίς περιστροφές πως «ναι, είναι ο Μωάμεθ». 
«Σχεδιάσα και έγραψα Je suis Charlie. Είχα την ιδέα, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό, δεν ήταν ακόμη για εξώφυλλο. Μετά είχα την ιδέα να σχεδιάσω τον Μωάμεθ, τον κοίταξα, και τον είχα σχεδιάσει να δακρύζει και τότε έγραψα από πάνω "όλα έχουν συγχωρεθεί"» είπε. 

Το Charlie Hebdo εκδιδόταν συνήθως σε 60 χιλιάδες αντίτυπα, από τα οποία πολλά έμεναν απούλητα. Το τεύχος «των επιζώντων» τυπώθηκε  σε δύο εκατομμύρια αντίτυπα τα οποία έγιναν ανάρπαστα από τις πρώτες ώρες κυκλοφορίας τους αναγκάζοντας τους εκδότες να το ξανατυπώσουν. Μεγάλη ζήτηση του συγκεκριμένου τεύχους υπήρξε και εκτός Γαλλίας αλλά και μέσω διαδικτύου.
Στην ηλεκτρονική του έκδοση, το τεύχος μεταφράστηκε  στα αγγλικά, τα ισπανικά και τα αραβικά. Στην Ιταλία διανεμήθηκε με την εφημερίδα Fatto Quotidiano. 


Στην Τουρκία, ένθετο με σκίτσα του κυκλοφόρησε με την εφημερίδα Cumhuriyet Gazetesi αλλά χωρίς το επίμαχο εξώφυλλο (το εξώφυλλο της τούρκικης εφημερίδας είχε ένα μαύρο φόντο και έγραφε Je suisCharlie). Στην ίδια χωρά διώχτηκαν όσοι αναδημοσίευσαν το σκίτσο του Μωάμεθ στον έντυπό ή ηλεκτρονικό τύπο. 

Η αρχή του απείρου: το διαχωροχρονικό μυθιστόρημα του Γιάννη Παπαθανασίου

Η αρχή του απείρου / Γιάννης Παπαθανασίου. Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2013.
«Η αρχή του απείρου» είναι ο τίτλος του πρώτου μυθιστορήματος του Γιάννη Παπαθανασίου. Πρόκειται για ένα υπαρξιακό, διαχωροχρονικό, πολιτικό θρίλερ, επιστημονικής φαντασίας. Πίσω από την σκληρή (ρεαλιστική και μερικές φορές ωμή) γραφή του Παπαθανασίου μπορεί κάποιος να διακρίνει έναν κρυμμένο ρομαντισμό ενώ μέσα στο κείμενο υπάρχουν πολιτικές, κοινωνικές και φιλοσοφικές πτυχές. Η όλη πλοκή θυμίζει νουάρ αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο όμως διαδραματίζεται σε δύο παράλληλους κοντινούς μελλοντικούς κόσμους, την μπλε Γη (αυτή που γνωρίζουμε) και την πράσινη Γή (στην οποία ο ουρανός είναι πράσινος και η πανίδα μπλε).  Παρόλο που πρόκειται για ιστορία επιστημονικής φαντασίας οι πρωταγωνιστές δεν είναι τέρατα και εξωγήινοι αλλά απλοί καθημερινοί χαρακτήρες. Στο βιβλίο γίνεται ταυτόχρονα και μια προσπάθεια επεξήγησης του σύμπαντος και της δημιουργίας του. Ο συγγραφέας φέρνει το παιχνίδι στα δικά του μέτρα παίζοντας «στο γήπεδο του» αφού η όλη ιστορία διαδραματίζεται, κυρίως, στη Μεγάλη Βρετανία (Λονδίνο, Εδιμβούργο και Νόττινχαμ) όπου έχει ζήσει, ενώ χρησιμοποιεί αρκετές λεπτομέρειες σε θέματα φυσικής (μια επιστήμη την οποία έχει σπουδάσει).
Από το οπισθόφυλλο:«Σεράγεβο 1993 καλοκαίρι και εγώ παιδάκι δέκα χρονών να περπατάω ανέμελος στη Ferhadija. Ο ήλιος έλαμπε, η ζέστη αποπνικτική στα μέσα του Ιούλη και στον πεζόδρομο οι συνηθισμένες σκηνές των καταστηματαρχών που άνοιγαν τα μαγαζιά τους, με πλαστικά ποτήρια καφέ στο χέρι. Άνθρωποι που πήγαιναν βιαστικοί στη δουλειά τους, μανάδες με μικρά παιδιά να τα πηγαίνουν σχολείο, έφηβοι με ποδήλατα ανάμεσα στις καφετέριες. Καθώς προχωρούσα μπροστά από την καθολική εκκλησία και την εβραϊκή συναγωγή έβλεπα στο βάθος τους μιναρέδες της παλιάς πόλης. Ξάφνου, το σκηνικό άλλαξε μόλις έστριψα στον πρώτο δρόμο δεξιά και είδα τις στέγες των σπιτιών να είναι μισοδιαλυμένες και μια βροχή από κεραμίδια να πέφτει σπάζοντας σε κομμάτια και να με ξεκουφαίνει.»
Ο Μάρκαν Πέρεττ, κατάγεται από την Βοσνία, αλλά είναι Βρετανός πολίτης. Είναι ένας καθώς πρέπει άνθρωπος της εποχής του, ο οποίος βαριόταν τις Τετάρτες μέχρι εκείνη την Τετάρτη, στις 27 Οκτωβρίου του 2021, όταν η ζωή του θα αλλάξει δραματικά. Μέσα από την περιπέτεια που θα ζήσει δε θα βγει ίδιος μα ούτε και αλώβητος. Το πιο σημαντικό: θα ξέρει πλέον ποιος είναι αληθινά και θα γνωρίζει πράγματα που ένας απλός ανθρώπινος νους δε θα μπορούσε να τα χωρέσει.

Η «Αρχή του Απείρου» είναι ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που έχει να προτείνει μια ξεχωριστή άποψη για το σύμπαν και τη μοναδικότητα της ψυχής, όταν αυτή βρίσκεται αντιμέτωπη με το άπειρο. Πιθανά, ανάμεσα στις σελίδες του, να βρείτε και τη δική σας ψυχή να στέκεται γυμνή απέναντι στο σύμπαν.

Το Πράσινο Μίλι του Στίβεν Κινγκ

Το Πράσινο Μίλι / Stephen King ; μετ. Πωλ Κωνσταντέας. Αθήνα: Bell, 1998.
Το πράσινο μίλι (τίτλος πρωτοτύπου: The Green Mile) είναι ένα μυθιστόρημα που έγραψε ο Στίβεν Κινγκ. Στην Αμερική εκδόθηκε αρχικά σε έξι χαρτόδετους μικρούς τόμους το 1996, ενώ το 1997 εκδόθηκε για πρώτη φορά σε ενιαίο τόμο. Στα ελληνικά εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1998 από τις εκδόσεις Bell σε μετάφραση του Πωλ Κωνσταντέα. Πρόκειται για ακόμα ένα βιβλίο του διάσημου αμερικανού συγγραφέα το οποίο κατέληξε σε κινηματογραφική ταινία (1999) με πρωταγωνιστή τον Tom Hanks.
Η ιστορία διαδραματίζεται το 1932 στις φυλακές του Κολντ Μάουντεν και πιο συγκεκριμένα στη πτέρυγα για τους μελλοθάνατους, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε εκτέλεση μέσω της ηλεκτρικής καρέκλας. Το βιβλίο έχει στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος (ένα έγκλημα δύο κοριτσιών το οποίο στο τέλος εξιχνιάζεται) αλλά και φανταστικά στοιχεία (με τις υπερφυσικές δυνάμεις του κατάδικου Τζον Κόφι) αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά ότι ο Στίβεν Κινγκ τα καταφέρνει το ίδιο καλά σε ότι κι αν γράψει…  
Στις φυλακές του Κολντ Μάουντεν, κατά μήκος του διαδρόμου που είναι γνωστός ως "Το Πράσινο Μίλι", διεστραμμένοι φονιάδες όπως ο ψυχοπαθής "Μπίλι δε Κιντ" Γουόρτον και μισότρελος Εντουάρ Ντελακρουά περιμένουν να συναντήσουν το θάνατο δεμένοι στην αγκαλιά του "Γερο- Σπίθα". Τους φρουρούν φύλακες έντιμοι και πονόψυχοι σαν τον Πολ Ετζκομπ και σαδιστές σαν τον Πέρσι Γουέτμορ. Ωστόσο, καλοί ή κακοί, αθώοι ή ένοχοι, κανένας τους δεν έχει ξαναδεί κάποιον τόσο τρομερό στην όψη όσο ο καινούριος κρατούμενος, ο Τζον Κόφι, που έχει καταδικαστεί σε θάνατο για το βιασμό και τη δολοφονία δύο μικρών κοριτσιών. Τι είναι ο Κόφι; Ενας διάβολος με ανθρώπινη μορφή; ή ένα πλάσμα εντελώς διαφορετικού είδους; Υπάρχουν πολύ περισσότερα μυστήρια στον παράδεισο και την κόλαση απ όσα μπορεί να φανταστεί οποιοσδήποτε στο Κολντ Μάουντεν – καθώς η αλήθεια αναδύεται με παλιρροικά κύματα που μόνο ο Στίβεν Κινγκ μπορεί να δημιουργήσει, για να καταλήξει σε μια εκρηκτική αποκάλυψη που θα σας αφήσει εμβρόντητους.


Μεγάλη επιτυχία γνώρισε πάντως και η κινηματογραφική διασκευή του έργου σε σκηνοθεσία του Frank Darabont.
Τα στοιχεία της ταινίας:
The lives of guards on Death Row are affected by one of their charges: a black man accused of child murder and rape, yet who has a mysterious gift.
Director: Frank Darabont
Writers: Stephen King (novel), Frank Darabont (screenplay)
Stars: Tom Hanks, Michael Clarke Duncan, David Morse 
Διαβάστε επίσης:-  Όταν ο Στίβεν Κινγκ έστειλε την Ρίτα Χέιγουορθ στις φυλακές του Σάοσανκ -  Περί συγγραφής, του Stephen King, Ο Βασιλιάς του τρόμου μιλά για τη συγγραφή! -  22/11/63 του Stephen King

Μελέτες του Παναγιώτη Μουλλά για τον 19ο αιώνα / Ένας Μακεδόνας απόδημος στην Κεντρική Ευρώπη

Ρήξεις και συνέχειες: μελέτες για τον 19ο αιώνα / Παν.  Μουλλάς. Αθήνα: Σοκόλη, 1994.
Το βιβλίο του φιλόλογου – συγγραφέα Παναγιώτη Μουλλά (1935-2010) «Ρήξεις και συνέχειες» περιλαμβάνει 15 μελέτες που αφορούν πρόσωπα και γεγονότα του 19ου αιώνα. Πρόκειται για ένα βιβλίο με ιστορικές πηγές το οποίο ενδιαφέρει τους ερευνητές της συγκεκριμένης περιόδου.Σε αυτό μπορεί κάποιος να διαβάσει κείμενα για τη λογοτεχνία της εποχής, ταξιδιωτικές μαρτυρίες, κείμενα που αναφέρονται στους Διονύσιο Σολωμό, Ανδρέα Κάλβο, Αλέξανδρο Σούτσο, Κωνσταντίνο Ασώπιο, Εμμανουήλ Ροΐδη, κ.α.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον βρήκα στο κείμενο με τίτλο «Ένας Μακεδόνας απόδημος στην Κεντρική Ευρώπη» στο οποίο ο Καστοριανός Παναγιώτης Ναούμ περιγράφει το ταξίδι που πραγματοποίησε το 1822 σε ηλικία 12 ετών, από την Καστοριά μέχρι τη Βιέννη και τη Λιψία όπου βρισκόταν ο μεγαλύτερος αδερφός του. Ο Ναούμ περιγράφει το ταξίδι και τα μέρη από τα οποία πέρασε (Μπίτολα / Μοναστήρι, Βελιγράδι, κ.α.) μέχρι να φτάσει στον προορισμό του καθώς και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Η αφήγησή του τελειώνει με την επιστροφή του στο νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος (1834-1837) και τις εντυπώσεις που αποκόμισε από αυτό.    Το κεφάλαιο «Ένας Μακεδόνας απόδημος στην Κεντρική Ευρώπη», το οποίο, όπως όλα τα άλλα συνοδεύεται από σχόλια και σημειώσεις του Παν. Μουλλά, χωρίζεται στα υποκεφάλαια: 1. Παιδικά χρόνια στην Καστοριά (1810-1822) – 2. Καστοριά: μια πηγή αποδημίας – 3. Ευρώπη 1822-1834 – Ο γυρισμός (1834).
Από τον πρόλογο του συγγραφέα:«Τα κείμενα που επιλέγω στον τόμο αυτόν έχουν μιαν ορισμένη (χρονολογική, έστω) ενότητα: αναφέρονται όλα σε πρόσωπα και σε πνευματικά φαινόμενα του 19ου αιώνα.Ρήξης ή συνέχειες; Θα έλεγα καλύτερα: Ρήξεις και συνέχειες. Γιατί το δίλλημα εδώ, μεθοδολογικό και θεματικό συνάμα, λειτουργεί καθοριστικά: ένα είδος διαλόγου ανάμεσα στη συμμόρφωση και την ανταρσία…»

Ένα μακρύ ζεϊμπέκικο που έγινε κινηματογραφική ταινία, τραγούδι και βιβλίο

Ο Νίκος Κοεμτζής (1938-2011) έγινε γνωστός λόγω τριών ανθρωποκτονιών που διέπραξε στο νυκτερινό κέντρο Νεράιδα στις 24 Φεβρουαρίου 1974, για ασήμαντη αφορμή.Συγκεκριμένα οι φόνοι έγιναν όταν ο αδερφός του Νίκου, Δημοσθένης έκανε στους μουσικούς του Κέντρου παραγγελιά το ζεϊμπέκικο «Βεργούλες» του Μάρκου Βαμβακάρη. Με την έναρξη του τραγουδιού μπήκαν στη πίστα και άλλα άτομα – κάτι που θεωρήθηκε ως προσβολή από τους δύο αδερφούς -  και ακολούθησε συμπλοκή κατά την οποία ο Νίκος σκότωσε με μαχαίρι τρείς θαμώνες (μεταξύ των οποίων δύο αστυνομικούς) ενώ τραυμάτισε άλλους οκτώ.  Συνελήφθηκε και καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο και οκτώ σε ισόβια (η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια το 1977). Τελικά, αποφυλακίστηκε το 1996 μετά από 23 χρόνια συνεχούς φυλάκισης.Έγραψε την αυτοβιογραφία του, την οποία πουλούσε στο κέντρο της Αθήνας για να ζήσει. Το περιστατικό με την παραγγελιά και τους φόνους έκανε μεγάλη αίσθηση και έγινε αρχικά τραγούδι από τον Διονύση Σαββόπουλο («Το μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο», Ρεζέρβα, 1979), κινηματογραφική ταινία («Παραγγελιά» σε σκηνοθεσία του Παυλου Τάσιου, 1980) και βιβλίο («Το μακρύ ζεϊμπέκικο» - μια αυτοβιογραφία του Νίκου Κοεμτζή, Εξάντας, 1996).
Το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου (στο οποίο περιγράφεται η ζωή του Νίκου Κοεμτζή):Το μακρύ ζεϊμπέκικο για τον ΝίκοΛοιπόν μολύβι και χαρτί, η απόγνωση άνοιξε λαγούμιΣκιές που χώθηκαν με λάμψεις μαχαιριού σε πιο στενό κελίψηλά με πέπλα αίματος Χλιμίντριζε η ΣελήνηΔεν έχει ελπίδα, ελευθερία δεν ζητά, αλλά δικαιοσύνη
Γεννήθηκε σ’ ένα λασπότοπο, κοντά στην ΚατερίνηΣκιές με λάμπες θυέλλης που γλιστρούν στου Άδη το πανίΟ Νίκος ήταν ο πρωτότοκος, τον άλλον λέγαν ΔημοσθένηΒουβός δεσμός, εικόνα παιδική, σε άλλο χρόνο αναπλεγμένη
Ο γέρος του είχε κρυψώνα το βουνό απ’ το `45Κι οι χωρικοί απ’ τον φόβο των Αρχών, μακραίναν κι απ’ τον γιοΚι αυτός τους έβλεπε στρωμένους στην δουλειά και μέσα του άναβε η μανίατου στριμωγμένου ανάμεσα στο πλήθος και την Αστυνομία
Ώσπου μια μέρα χωρίς αποσκευή, τσουλώντας της τρύπας του την ρόδαΚυλάει απ’ την Μακεδονία ως εδώ, κι ακόμα που θα βγει;Θα τρέχει πάντα για το άστρο που δε φτάνει καμιά ΑστυνομίαΓια τους φυγάδες αυτός ο ουρανός είν’ η παρανομίαΝίκο, αγγίζω το στοιχείο σαςΝίκο, μες τον υπόκοσμο της γλώσσαςΔυο καταδίκες 6 χρόνια για κλοπή, τον είδα όταν βγήκεΚρατούσε πλέον μιαν απόσταση απ’ την τρέλα, όχι για να σωθείΑλλά για να την σώσει αν με νοείς, να λόγου χάρη ήθελε γάμοΚαι τότε τού `παν «έλα σε μάς για να προδώνεις» δε δέχθηκε στιγμή!
Κι απ’ την βαθειά των υπογείων τους την λύσσα, κατέφυγε στην επαρχίαΜα όπου κιαν πήγε, το σήμα είχε σταλεί, στην Σαλλονίκη τον τσακίσανΣχεδόν τρεκλίζοντας ξανά `ρθε στην Αθηνά, και τότε πιάσαν τη μνηστή τουΤης είπαν λόγια, βοηθήσαν κι γονείς ώσπου διέκοψε μαζί του
Κι ωστόσο ζούσε τελείως σοβαρός, υπνοβατώντας σ’ ένα κράτοςΠου θριαμβεύει με μιαν ατέλειωτη στριγκλιά «διαφυγή καμιά»Κρατώντας μόνο μια κρυφήν αναπνοή, των μπουζουκτζίδικων το γκέτοΒαθιά εικόνα, που η έκσταση εκεί, ακόμα λειτουργεί«ν’ ακούω» έλεγε «τα λόγια, τη φωνή, και τ’ αδελφάκι μου υψωμένονα το κοιτάω στον χορό του μοναχό, και κάτι να παθαίνω»Νίκο, σκυλάδικο ΣαββάτοΝίκο, σπασίματα γεμάτοΠαραγγελιά, και περιμέναν καθισμένοι, και τα ηχεία το αναγγείλανΚι όλα τα όργανα συλλάβαν το σκοπό για το χορό του ΔημοσθένηΚαθώς ανέβαινε, η πίστα ήταν γεμάτη, ακούστηκε να ουρλιάζειΠαραγγελία, γιατί το είδε το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει
Η πίστα άδειασε, μονάχα δυο αστυνόμοι, χορεύαν, γυρνώντας του την πλάτητότε τους έσπρωξε ο μικρός με μια στριγκλιά «δικό μου το κομμάτι»Τον ρίξαν κάτω σε γυαλιά κομματιασμένα, ξεφώνιζε όπως τον εσέρνανΣαν ένα φιλμ ιλιγγιώδες η ζωής τους, του Νίκου έκαψε τα φρένα
Έξω απ’ την τρέλα δεν είχε κάτι να πιαστεί, γιατί του το `χαν διαλύσειΚατρακυλάει στον προβολέα των σκοταδιών του, στην φρικαλέα ατραξιόν τουΜε τόση βία που είναι αδύνατον να πω, τι έγινε εκεί κάτουΤο δράμα όλο συντελέστηκε θαρρώ, στον χώρο του αοράτου
Στον εαυτό του είπε «Νίκο, συγκρατήσου» τραβώντας κίολας το λεπίδιΤον πρώτο που την έφαγε τον είδαν, με μια ταυτότητα να σκύβειΣφαχτηκαν 3 μαχαίρωσε άλλους 6, φωνές, «ανοίχτε θα μας σφάξουν»Τραβώντας έξω τον μικρό παραμιλούσε «εσένα δε θα σε πειράξουν»Νίκο, σόι αλλοπαρμένοΝίκο, τι έχεις καμωμένο;Μετά κατέφυγε στο σπίτι ενός γνωστού, μα ένοιωσε ότι θα τον δώσουν«θα φύγω» είπε «με μια βάρκα ν’ ανοιχτώ, φουρτούνες να με πνίξουν, ΝΑ!Να τρελαθούνε, που Νίκο να γυρεύουν, και Νίκο να μην βρίσκουν»Μα όπως βγήκε τους είδε σαν βαλέδες, ο ένας με τις χειροπέδες
Τον εκυκλώσαν και από τα γύρω μέρη, κρεμόταν η ζωή τουαπό ένα νήμα που δε θα `δινε σ’ αυτούς, και πέταξε μαχαίριΝα αναγκαστούν να τον σκοτώσουν οι Αστυνόμοι, μα εκείνοι τού `ριχναν στα πόδιαΣερνόταν κι έβριζε ώσπου ένας ταβερνιάρης, του `δωσε μια με ένα καδρόνι
Η δίκη του έγινε τον άγριο Νοέμβρη, το ένιωθε άραγε κι εκείνος;Ο Τύπος πάντως, τον πρόβαλε ανοιχτά σαν αιμοβόρο κτήνοςΤα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί «παράξενο δεν ήταν»Η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ’ αυτόν, μιαν άλλη απειλή
Τό `παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό, στον συνεργάτη ενός εντύπουΜα ο Μπιθικώτσης τον διώχνει και του λέει «που να σου εξηγώ»Δεν είχε μάρτυρες εκτός τ’ αφεντικό και την νοικοκυρά τουΟι δικηγόροι λέγαν «ανώμαλη ψυχή, κοιτάξτε τα χαρτιά του»Νίκο, χωριό συσκοτισμένωνΝίκο, ποίοι σ’ έχουν κυκλωμένο;Ο ίδιος ξέγραψε απ’ αρχής τον εαυτό του, το είπε «πρέπει να πεθάνω»Μπήκε στον κόπο δηλαδή τον δικαστών μα αυτοί δεν μπήκαν στον δικό τουΚαθώς διηγώταν την ζωή του, θαρρούσα δε θ’ αντέξωΗ δική εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω
Στα γράμματά του από τη φυλακή, ο βίος δε διαφέρειΑσφυκτιούσε σαν ζωο μυθικό, εδώ όσο κι εκείΜην είναι τάχα ένα ρίγος παραπέρα, που δείχνει απόσταση από το δράμακαι μεταφέρει σαν ιπτάμενο ένα θαύμα, της δικαιοσύνης την γαλέρα
Η τέχνη μου έζησε παράξενες στιγμές, και από δίκιο ξέρειΤα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά, τον βλέπω σε αργές στροφέςΣαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώνταςΣτ’ ανυποψίαστα μπουλούκια του γλεντιού, που βιάζουν το άσυλό της
Η ουρά που αυξάνει φτύνοντάς τον ας λυσσάει, με τον ζουρλό μανδύακαι με τα ηλεκτροσόκ να τον κλονίσει, θα λάβει ότι της αξίζειΣτους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένη, αιώνια, δίχως σωτηρίαΣτην τακτική δουλεία του δικαστή, που δεν καταλαβαίνειΝίκο, ποτέ δε θά `ναι έτσιΝίκο, είν’ η αρρώστια που μας σώζειΚαθώς σε φέρνει πιο μακριά κι απ’ το κελί σουΝίκο, στον ουρανό της μουσικής σου

Ο Κοεμτζής και το συγκεκριμένο περιστατικό έγιναν στίχοι και από άλλους:  …θα σου τα ρίξω σε μια δόσητο συνηθίζω άμα μεθάω έτσι για να σε λιανίσω να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνειςεσύ όμως λέει δε θα `σαι απ’ αυτούςθα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά...βεργούλες και με δείρανε...και θα κρατάς στις χούφτες σουμ’ αγάπη και με προσοχή το μυαλό μουείναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει.Κι ότανέρθουνε να σου πουνεδώ δεν είναιτόποςκαι χρόνοςγια τέτοια πράγματατράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε.Είχανε δίκιο οι Κοεμτζήδες.(Κατερίνα Γώγου. Θέλω να κουβεντιάσω, 1981)
Παραγγέλνουνε οι ναύτεςπαραγγέλνει το χακίπαραγγέλνουν οι πιλότοικι η φρουρά του Κοεμτζή.(Μανώλης Μιτσιάς, Βάλσαμο τραγούδι, 2008)
…Νιώθω σαν ήρωας από κάποια ρεμπέτικη στροφήκαι εσύ είσαι η παραγγελιά η μοιραία του Κοεμτζή.(Μελίνα Τανάγρη. Οι κουβέντες, 2009)
Η κινηματογραφική ταινία «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου:
(Στη ταινία συμμετέχουν οι: Αντώνης Αντωνίου, Βάσω Αλεξανδρίδου, Αλέξια Ασκαρίδου, Βίκη Βανίτα, Τάκης Βλαστός, Ζωή Βουδούρη, Τώνης Γιακωβάκης, Καίτη Γώγου, Γιώργος Ζορμπάς, Γιούλα Ζουμπουλάκη, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Τάκης Θεοφανίδης, Γιάννης Θωμάς, Νίκος Κατωμέρης, Αντώνης Καφετζόπουλος, κ.α.)  Στο σενάριο της ταινίας, η συμπλοκή γίνεται για το τραγούδι «Αντιλαλούνε οι φυλακές» του Μάρκου Βαμβακάρη, αντί το «Βεργούλες», επίσης του Βαμβακάρη. Κατά τη διάρκεια της ταινίας ακούγονται στίχοι από ποιήματα της Κατερίνας Γώγου.

Ολόκληρη η κινηματογραφική ταινία:
Το βιβλίο «Το μακρύ ζεϊμπέκικο)  του Νίκου Κοεμτζή:
Το μακρύ ζεϊμπέκικο / Νίκος Κοεμτζής. Αθήνα: Εξάντας, 1996.Η αυτοβιογραφία του Νίκου Κοεμτζή. Το βιβλίο περιλαμβάνει λεπτομέριες για το περιστατικό αλλά και άγνωστες πτυχές της ζωής και της δοκιμασίας του συγγραφέα.
Το τραγούδι «Βεργούλες» του Μάρκου Βαμβακάρη το οποίο αποτέλεσε την πέτρα του σκανδάλου:

Πικρόλιθος του Νίκου Νικολάου-Χατζημιχαήλ

Πικρόλιθος: σημειώσεις σχεδίας / Νίκος Νικολάου –Χατζημιχαήλ. Λευκωσία: Κάρβας, 2014.
«Πικρόλιθος» ονομάζεται η νέα ποιητική συλλογή του Νίκου Νικολάου – Χατζημιχαήλ η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις του ίδιου του συγγραφέα.
Πρόκειται για μια πολύ προσεγμένη δουλειά, τόσο εκδοτικά όσο και συγγραφικά. Η συλλογή περιλαμβάνει 14 ποιήματα τα οποία σαν κεντρικό άξονα έχουν τη φύση (Τα βότσαλα, Η πέτρα, Τα πουλιά, Το ακρογιάλι κτλ). Από τα ποιήματα δεν απουσιάζουν οι ιστορικές αναφορές (στον Ονήσιλο, τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Κυριάκο Μάτση).  
Η πέτρα διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη συλλογή του Νικολάου-Χατζημιχαήλ ·από τον τίτλο «Πικρόλιθος»  (η ονομασία του στεατίτη από τον οποίο γίνονταν τα σταυρόσχημα ειδώλια της χαλκολιθικής εποχής στην Κύπρο), μέχρι τη διαδρομή των βότσαλων στο βυθό της θάλασσας («Τα βότσαλα»), την πέτρα ως εργαλείο επιβίωσης («Η πέτρα»), τον στίχο «γνωρίζω μόνο μια πέτρα» («Το ακρογιάλι»), την πέτρα πάνω στην οποία ο Αυξεντίου αφήνει ένα κόκκινο σημάδι από αίμα («Η Σκήτη»), μέχρι και την απειλή του Κυριάκου Μάτση «…αν θα βγω, θα βγω με μια πέτρα στο χέρι» («Διάλογος»).
Όπως μας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας, συνοδεύει και αυτή τη φορά τα ποιήματά του με ενδιαφέρουσες σημειώσεις και επεξηγήσεις.
Τα ποιήματα της συλλογής: Τα βότσαλα – Η πέτρα – Τα πουλιά – Η σχεδία – Το τραγούδι του ναύτη της σχεδίας – Το ακρογιάλι – Έρωτας και θάνατος – Παλιό καράβι – Πικρόμελο – Η σκήτη – Διάλογος – Το πηγάδι – Νανούρισμα – Μονόλογος σπουργίτι.

Απόσπασμα από το ποίημα "Η Πέτρα"α’
Περπατώ με μια πέτρα στο χέριΚαμωμένη με τέχνη και κόπο Σφυροκοπώντας βράχο σκληρό
Περπατώ με μια πέτρα στο χέριΠερίεργα τριγύρω κοιτώνταςΑπό πείνα, από πείσμα και φόβο
Περπατώ με μια πέτρα στο χέρι Μα πάντα μένω στα ίδια δάση
Στα ίδια μέρη το χώμα πατώ.



Διάλογος
λάμπει ο χρυσός â λάμπει ο χρυσός στο φως μα πιότερο θα λάμψει, στον ήλιο μιας φιλόξενης χώρας â το μυστικό αν μου πεις â του δικού σου αρχηγού του μεγάλου την κρύπτη â «ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα» â θα θυμώσω, θα φυσήξω και την κρύπτη σου θα ρίξω â τραγούδι γλυκό τραγουδώ και ποτέ μα ποτέ δεν σταματώ â είσαι πιασμένος, είσαι πιασμένος, βγες απ’ την κρύπτη â λεύτερος είμαι, λεύτερος είμαι, έλα αν μπορείς να με πιάσεις â πόσοι είστε στην κρύπτη του σκότους; â είμαστε τρεις μες στο φως και τριγύρω σας ένας λαός σάς θωρεί με θυμό âτρεις ποντικοί, τρεις ποντικοί στη φάκα είναι πιασμένοι, γιατί είστε εκεί; â γι’ αυτό τον λαό, για τον ήλιο, τις πέτρες, το νερό και τη γη που πατάτε â και τι θα κερδίσεις αν τα καμένα σου κόκκαλα αφήσεις εκεί; â μια αείφωτος δάδα θ’ ανάψει â έχετε όπλα; â ναι, τις πέτρες μας κρατάμε στα χέρια â βγέστε στο φως με τα χέρια ψηλά â βγαίνουνε οι δύο χωρίς οπλισμό â κι εσύ τι θα κάνεις; â μπορεί ένας άνθρωπος να ονειρευτεί καλύτερη τύχη από τούτη που τώρα σ’ εμένα έχει τύχει; â βγες, βγες απ’ την κρύπτη με τα χέρια ψηλά â φυλαχθείτε…
…αν θα βγω,  θα βγω με μια πέτρα στο χέρι.


Διαβάστε επίσης:- Ένα ποίημα του Νίκου Νικολάου – Χατζημιχαήλ για τον Θεοδόση Νικολάου
- Τα 20 διηγήματα του Νίκου Νικολάου–Χατζημιχαήλ

Το δωμάτιο με τους καθρέφτες

Υπάρχει άραγε πεπρωμένο; Γίνονται τα όνειρα πραγματικότητα; Τι είναι άραγε πιο οδυνηρό; O θάνατος ή η ζωή; Οι απαντήσεις δίνονται στο δωμάτιο με τους καθρέφτες… Διήγημα μεταφυσικής ανησυχίας, που πίσω από την υπόθεσή του, ψάχνει φιλοσοφικά, διαιώνια ερωτήματα του ανθρώπου και υπαρξιακά προβλήματα, σχετικά με το πεπρωμένο, την αλήθεια των ονείρων, την ουσία της ζωής και του θανάτου.
Το διήγημα περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα / Ανδρέας Καπανδρέου. Λευκωσία: Επιφανίου, 2010. 

Σχολείον των Ντελικάτων Εραστών του Ρήγα Βελεστινλή

Σχολείον των ντελικάτων εραστών: ήτοι βιβλίον ηθικόν περιέχον τα περίεργα συμβεβηκότα των ωραιοτέρων γυναικών του Παρισίου, ακμαζουσων κατά τον παρόντα Αιώνα. / Εκ της Γαλλικής διαλέκτου νυν πρώτον μεταφρασθέν παρά του Ρήγα Βελεστινλή Θετταλού. Εν Βιέννη της Αουστρίας: Εκ της Τυπογραφίας Ιωσήπου Βαουμεϊστέρου, 1790.
Πριν ο Ρήγας Βελεστινλής επικεντρωθεί στα επαναστατικά του κείμενα (1797) εξέδωσε μια σειρά άλλων βιβλίων με στόχο τη διάδοση της γνώσης, νέων ιδεών, καθώς και της ελληνικής γλώσσας ανάμεσα στον υπόδουλο ελληνισμό. Ένα από αυτά τα βιβλία είναι και το «Σχολείον των ντελικάτων εραστών». Το βιβλίο εκδόθηκε το 1790 στη Βιέννη και αποτελείται από έξι ερωτικά διηγήματα, τα οποία ο Ρήγα Βελεστινλής (Φεραίος) μετάφρασε από τα γαλλικά. 

Οι έξι ιστορίες είναι παρμένες από τη διηγηματογραφηκή συλλογή του Retif de la Bretonne "Les Contemporaines" της οποίας οι πρώτοι 17 τόμοι έφεραν τον υπότιτλο "ouaventuresdes plus joiles femmes de l age present" [ο τίτλος σε ελεύθερη μετάφραση: «Οι μοντέρνες: ακόμα περισσότερες περιπέτειες όμορφων γυναικών της σημερινής εποχής»].
Ο Ρήγας μετέφρασε τα διηγήματα στα ελληνικά και τα διασκεύασε βάζοντας δικές του προσθήκες και τραγούδια, ώστε γίνουν πιο προσιτά προς το ελληνικό κοινό. Το έργο αυτό εντασσόταν  στο ρομαντικό ρεύμα που είχε αναπτυχθεί στη Γαλλία εκείνη την εποχή. Το «Σχολείον των Ντελικάτων Εραστών», ένα  τολμηρό βιβλίο για την εποχή του, έγινε αμέσως πολύ δημοφιλές λόγω του θέματος του. Παρόλη τη δημοτικότητά του βιβλίου, κάποιοι συντηρητικοί κύκλοι το υποδέχθηκαν αρνητικά κατηγορώντας το ότι διαφθείρει τη νεολαία. Ο ίδιος ο Ρήγας προσπαθώντας να προλάβει τις αντιδράσεις για το βιβλίο του, χρησιμοποίησε σε αυτό τον υπότιτλο «Βιβλίον ηθικόν» ενώ στον πρόλογο του τόνιζε ότι οι ερωτικές ιστορίες τις οποίες διηγείται οδηγούν όλες σε παντρειά.
Παρόμοια αντιμετώπιση είχε, πάντως, και ο Retif για το δικό του βιβλίο από τους συντηρητικούς κύκλους στης Γαλλίας οι οποίοι τον αποκάλεσαν πορνογράφο.
Εικάζεται ότι ο Ρήγας εμπνεύστηκε τον τίτλο του βιβλίου του (Σχολείον ντελικάτων εραστών) από τις παραστάσεις της κωμικής όπερας του Μότσαρτ που παιζόταν την εποχή εκείνη (1790) στη Βιέννη και είχαν τον τίτλο: “Cosi fan tutte, ossia Le scola degli amanti” [‘Έτσι κάνουν όλες, ήτοι το σχολείο των εραστών] Στο βιβλίο του Ρήγα περιλαμβάνονται τα διηγήματα: 1. Ο νέος εξωμερίτης, 2. Το τζιράκι του εργαστηρίου, 3. Ο νέος Πυγμαλίων, 4. Η έκλειψης της τιμής εξ αιτίας του έρωτος, 5. Το πρώτον αμόρι, 6. Ο ερωτικός θάνατος.
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το βιβλίο «Σχολείον των Ντελικάτων Εραστών» όπως μας το δίνει η Ανέμη (Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης)  http://anemi.lib.uoc.gr/php/pdf_pager.php?rec=/metadata/7/9/2/metadata-155-0000052.tkl&do=84247.pdf&lang=el&pageno=1&pagestart=1&width=353&height=569&maxpage=224





Διαβάστε επίσης:
- Έρωτος αποτελέσματα - Το πρώτο γνωστό βιβλίο της νεοελληνικής λογοτεχνίας- Η Βιέννη την εποχή του Σούμπερτ και του Μότσαρτ