Ανδρέας Καπανδρέου's Blog, page 102

Νεκρή γραμμή του Κωνσταντίνου Κέλλη: το τηλέφωνο επικοινωνίας των νεκρών με τους ζωντανούς

Νεκρή γραμμή / Κωνσταντίνος Κέλλης. Αθήνα: Κλειδάριθμος, 2014.
Νεκρή γραμμή ονομάζεται το πρώτο μυθιστόρημα του Κωνσταντίου Κέλλη ο οποίος μας είχε συστηθεί μέσα από την προσωπική συλλογή διηγημάτων του "Το φως μέσα μου".
Η ιστορία του βιβλίου ξεκινά ως νουάρ αστυνομική, αλλά καταλήγει να είναι μια υπόθεση μεταφυσικού τρόμου όπου ο κόσμος των νεκρών επικοινωνεί με αυτόν των ζωντανών μέσω ενός χαλασμένου τηλεφώνου. Οι ζωντανοί πρωταγωνιστές έρχονται αντιμέτωποι με παλιά εγκλήματα και συνάπτουν ανίερες συμμαχίες με τους νεκρούς οι οποίοι επιστρέφουν αναζητώντας ειρήνη, εξιλέωση και εκδίκηση…Τα πιο ισχυρά συστατικά του βιβλίου είναι οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες του καθώς και μερικά στοιχεία αληθοφάνειας της ιστορίας η οποία διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη.
Από το εξώφυλλο του βιβλίου:Ένα μεταφυσικό θρίλερ που κόβει την ανάσα και ανεβάζει την αγωνία έως την τελική του κορύφωση.

Ο Σταμάτης Κόκκινος σκότωσε τη γυναίκα της ζωής του. Η σκέψη αυτή τον βασανίζει κάθε μέρα μετά το τροχαίο που την πήρε μακριά του και άφησε πίσω εκείνον.
Οι μέρες του κυλάνε χωρίς νόημα μέσα σ' ένα άδειο διαμέρισμα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μόνη του λύτρωση, τα τελευταία λόγια της Ιωάννας στον τηλεφωνητή του.
Ωστόσο, όλα όσα πίστευε ο πρώην αστυνομικός θα ανατραπούν όταν γνωρίσει τον Ιεροκλή, έναν αλλόκοτο ιδιωτικό ντετέκτιβ που ξέρει για εκείνον περισσότερα απ' όσα θα 'πρεπε.
Μυστικά του παρελθόντος που αρνούνται να παραμείνουν θαμμένα. Αμαρτίες που θα πρέπει να πληρωθούν με το μέγιστο τίμημα. Και στη μέση όλων, ένα παλιό τηλέφωνο που χτυπάει τις νύχτες, με φωνές νεκρών στην άλλη άκρη της γραμμής. Που ζητούν... τι; Ειρήνη, εξιλέωση, εκδίκηση...
Ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει άψογα την αστυνομική πλοκή με τον μεταφυσικό τρόμο!

Η Αλίκη το ήθελε πολύ [διήγημα]

Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι αποφασισμένη να μπλεχτεί ακόμα και στους ιστούς της μαύρης μαγείας προκειμένου να πετύχει τους ερωτικούς της στόχους. Τι συνέπειες, όμως, θα έχει αυτό για την ίδια και την οικογένειά της; Ένα διήγημα το οποίο μας διδάσκει ότι μερικές φορές δεν είναι καλό να επιθυμούμε κάτι πάρα πολύ, επειδή μπορεί τελικά η επιθυμία μας να πραγματοποιηθεί…

Το διήγημα περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα / Ανδρέας Καπανδρέου. Λευκωσία: Επιφανίου, 2010.

Παραλλαγή του διηγήματος περιλαμβάνεται και στο βιβλίο: Ο γιος της μάγισσας: αλλόκοτες ιστορίες / Ανδρέας Καπανδρέου. Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2012.

Σκουληκότρυπες, μαύρες τρύπες και χωροχρόνος ή Πώς να φτιάξετε μια χρονομηχανή

Σκουληκότρυπες, μαύρες τρύπες και χρονομηχανές / Τζιμ Αλ-Καλίλι. Αθήνα: Τραυλός, 2001. [Τίτλος πρωτοτύπου: Black holes, Wormholes and time machines].
Ο πυρηνικός φυσικός Τζιμ Αλ-Καλίλι [Jim Al-Khalili] προσπαθεί μέσα από μια εκλαϊκευμένη έκδοση να βοηθήσει τον απλό αναγνώστη να κατανοήσει δύσκολες έννοιες της φυσικής επιστήμης όπως: χώρος και τέταρτη διάσταση, σύμπαν, μαύρες τρύπες, χρόνος και ταξίδι στον χρόνο, σκουληκότρυπες, χρονομηχανές κ.α.
Το βιβλίο ενδιαφέρει τους μη ειδικούς οι οποίοι θέλουν να καταλάβουν πως λειτουργεί το σύμπαν, ο χωροχρόνος, να διαβάσουν για τα παράδοξα των ταξιδιών στο χρόνο και  να μάθουν πως θα μπορούσαν (θεωρητικά πάντα) να κατασκευάσουν μια χρονομηχανή.
Από το οπισθόφυλλο:-Τι θα συμβεί αν το διαστημόπλοιό σας "πέσει" σε μια μαύρη τρύπα;-Πού βρίσκονται οι σκουληκότρυπες και πού "τελειώνουν" τα όρια του Σύμπαντος;-Πώς σχετίζεται το "χρώμα" της νύχτας με τη Μεγάλη Έκρηξη;-Πώς είναι δυνατόν ορισμένα "αφθάδη", αλλά "γοητευτικά", κοσμικά σωματίδια να ταξιδεύουν στο χρόνο -μάλιστα να διασχίζουν την ατμόσφαιρά μας- αψηφώντας το "θάνατο";-Μήπως θα επιθυμούσατε να βρεθείτε κι εσείς κάπου "εκεί έξω", όπου συνυπάρχει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας;
O Άλμπερτ Αϊνστάιν άλλαξε ριζικά τη θεώρησή μας για το Σύμπαν με δύο εντυπωσιακές ιδέες. Η πρώτη: τίποτε δεν κινείται ταχύτερα από το φως -το έσχατο όριο ταχύτητας. Ο χώρος και ο χρόνος διαπλέκονται αιώνια, δημιουργώντας τη μορφή του χωροχρόνου. Η δεύτερη: ο χωροχρόνος (σαν τραμπολίνο) "ρυτιδώνετα" από το βάρος των αντικειμένων που ταξιδεύουν στο Σύμπαν και δέχεται απύθμενα "βαθουλώματα" δημιουργώντας τις μαύρες τρύπες. Όμως αυτή η συμπεριφορά του χωροχρόνου επιτρέπει κάτι που ούτε ο ίδιος ο Αϊνστάιν δεν είχε φανταστεί: το ταξίδι στο χρόνο.

Η έκτη μου αίσθηση [διήγημα]

Ο ήρωας του διηγήματος ανακαλύπτει το εκπληκτικό προτέρημα που έχει – μια έκτη αίσθηση η οποία τελικά όμως τον συνθλίβει…

Γιατί, η έκτη αίσθηση σε βοηθά να αντιληφθείς πράγματα, τα οποία καλύτερα να μην μάθαινες ποτέ. 

Το διήγημα περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Ο γιος της μάγισσας: αλλόκοτες ιστορίες / Ανδρέας Καπανδρέου. Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2012.

Τι έκαναν οι Κύπριοι για την Ελλάδα; (η απάντηση δίνεται μέσα από το ιστορικό μυθιστόρημα του Γιώργου Παπαδόπουλου-Κυπράιου “Το δαχτυλίδι”)

Το δαχτυλίδι: ιστορικό μυθιστόρημα / Γιώργος Παπαδόπουλος-Κυπραίος. Αθήνα: Διόπτρα, 2013.
Το ιστορικό μυθιστόρημα "Το δαχτυλίδι" είναι το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Παπαδόπουλου-Κυπραίου, ο οποίος τυγχάνει να είναι και ο ιδιοκτήτης του εκδοτικού οίκου Διόπτρα.  Το βιβλίο, όπως μας πληροφορεί από το εξώφυλλό του, είναι βασισμένο σε αληθινά περιστατικά.
Πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο θα ενθουσιάσει τους φίλους του ιστορικού μυθιστορήματος. Η υπόθεσή του διαδραματίζεται σε διάστημα 150 χρόνων (1821-1959) και περιγράφει την ιστορία μιας οικογένειας Ελλήνων της Κύπρου μέσα από έξι γενιές της.
Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας δήλωσε σε συνέντευξή του, το βιβλίο γράφτηκε για να απαντήσει στο ερώτημα που του ετίθετο πολύ συχνά: «Τι έκαναν οι Κύπριοι για την Ελλάδα;»Η απάντηση λοιπόν δίνεται μέσα από την πλοκή του βιβλίου η οποία ουσιαστικά ακολουθεί την ελληνική ιστορία και περιγράφει τις προσωπικές ιστορίες Κύπριων αγωνιστών που έφυγαν μυστικά από το νησί τους και συμμετέχουν στην επανάσταση του 1821, να πολεμήσουν στις Κρητικές Επαναστάσεις, στους Βαλκανικούς Πολέμους, στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους στο πλευρό των Συμμάχων «για την ελευθερία των λαών», ενώ οι ίδιοι παρέμειναν υπόδουλοι. Η ιστορία φτάνει μέχρι και τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, όπου τα νεότερα μέλη της ίδιας οικογένειας βρέθηκαν να πολεμούν για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Από το οπισθόφυλλο
Ενάντια στη μοίρα και συχνά ενάντια στη λογική, Το Δαχτυλίδι ξετυλίγει μέσα στις γεμάτες αλήθεια σελίδες του μια συγκινητική ιστορία για την αγάπη, την αξιοπρέπεια και την πατρίδα. 

Ξεκινώντας πριν από δύο αιώνες στο μεγαλύτερο ελληνικό νησί, την Κύπρο, έξι γενιές ανθρώπων αγωνίζονται για να αλλάξουν τα σχέδια της μοίρας, της δικής τους και του τόπου τους.

"Το Δαχτυλίδι" σφραγίζει τις ζωές απλών, καθημερινών ανθρώπων, που γίνονται ήρωες. Έρωτες, φιλίες, όνειρα, ιδέες και αγαθά που δεν μετριούνται με το ζύγι, συνθέτουν μια αληθινή ιστορία που όμοιά της δεν έχει ξαναγραφτεί ποτέ.

Ο Δίας στο Facebook [διήγημα]

Η παράξενη ιστορία μιας φωτογραφίας στο Facebook και η σχέση του Δία με ένα Γερμανό ροκ σταρ και ένα πεντάχρονο αγόρι που ζει στην Αθήνα.
O ‘‘Δίας στο facebook’’ βασίζεται σε μια έξυπνη ιδέα ‘‘διαβίβασης ψυχής’’ από έναν Γερμανό ροκ σταρ σε κάποιο αγόρι στην Ελλάδα, θυμίζοντας μας λίγο από τις καλύτερες στιγμές του Graham Masterton.(Δημήτρης Αργασταράς)

Το διήγημα συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο: Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα / Ανδρέας Καπανδρέου. Λευκωσία: Επιφανίου, 2010. 

Μια ζωή, πέντε νέα διηγήματα του Κυριάκου Στυλιανού

Μια ζωή: πέντε διηγήματα για ένα θέμα / Κυριάκος Στυλιανού. Λευκωσία: [χ.ο.], 2015.

Ο Κυριάκος Στυλιανού κυκλοφόρησε μέσα στο 2015 τη νέα συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Μια ζωή: πέντε διηγήματα για ένα θέμα». Προηγήθηκαν οι συλλογές διηγημάτων «Μεταμεσονύκτιοι συλλογισμοί» (Επιφανίου, 2010) και Σκυτάλη(αυτοέκδοση, 2013).
Στο νέο του βιβλίο, στο οποίο ο Στυλιανού παρουσιάζει μια εντυπωσιακή ωρίμανση στην γραφή του, ασχολείται με τις ανθρώπινες σχέσεις και ειδικά με αυτές του παιδιού με τους γονείς του. Το συνολικό έργο διαπνέεται από μια ενιαία θεματολογία. Τα πέντε διαφορετικά διηγήματα πραγματεύονται τον περιορισμένο ρόλο του ανθρώπου-του άντρα πιο συγκεκριμένα- μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του κοινωνικού και εν γένει υπαρξιακού του χώρου.
Η συλλογή περιλαμβάνει τα διηγήματα: Μια ζωή, Το όνειρο, Ταυτότητα, Ύστατη στιγμή και Μαζί για πάντα.
Μια ζωή: Ο άντρας μεγαλώνοντας σ΄ ένα κοινωνικό πλαίσιο με αρχές και ιδανικά που συνεχώς διαψεύδονται και αυτοαναιρούνται, διαπιστώνει πως δεν έχει από πού να κρατηθεί (μια κινούμενη άμμος που τον καταβροχθίζει). Ο άντρας, αιώνιος δεσμώτης του φύλου του, προσπαθεί να βρει την ταυτότητα του μέσα από τις συνεχείς υπαγορεύσεις και προτροπές του alter ego του. Στο τέλος όμως επιστρέφει στην πρωταρχική του κατοικία, τη μήτρα, για να μπορέσει έτσι να επανακτήσει τη πρώιμη και αναντικατάστατη μητρική τρυφερότητα.Το όνειρο: Το διήγημα κινείται σ΄ ένα καθαρά ονειρικό πλαίσιο. Ο γιος ονειρεύεται πως κλέβει μια γυναικεία τσάντα στον ύπνο του, σαν να θέλει να αποκαταστήσει τις ψυχολογικές κυρίως ισορροπίες που υπάρχουν μεταξύ  εκείνου και των γονιών του.  Η κλοπή στην ουσία συμβολίζει την κλοπή της μητέρας του από τον ίδιο του τον πατέρα, ο οποίος στερώντας του τη μητέρα από τη ζωή του,  του στερεί τη συναισθηματική ισορροπία μέσα σ΄ ένα ανοίκειο και αφιλόξενο κόσμο. Το πλαίσιο του εξωτερικού κόσμου που τον περιβάλλει οριοθετείται αυστηρά από θεσμούς και εξουσίες που ο ίδιος αδυνατεί να ελέγξει (σχολείο και θρησκεία) και που στο τέλος κατατείνουν στο άτεγκτο πρόσωπο της δικαστικής εξουσίας. Κι οι τρεις αυτοί θεσμοί συγκλίνουν στο πρόσωπο του πατέρα του. Στο τέλος ο γιος κατορθώνει να επιστρέψει στην αγκαλιά της μητέρας του, (ανοίγοντας την πόρτα του διαμερίσματος του αντικρίζει παρατημένη τη γυναικεία τσάντα και ακολούθως τη μητέρα του), αφού ο ίδιος ξεφεύγει από τη ψυχολογική επιρροή που ασκεί ο πατέρας του στη ζωή του.Ταυτότητα: Ο γιος αφού αποφασίζει να εγκαταλείψει  το πατρικό του, μένει σ΄ ένα διαμέρισμα. «Επικοινωνεί» μ΄ ένα άγνωστο φίλο του στο Facebook, προκειμένου να σπρώξει τον εαυτό του να βρει την πραγματική του ταυτότητα. Στην πραγματικότητα όμως αποστολέας και παραλήπτης της ηλεκτρονικής του αλληλογραφίας είναι ο ίδιος. Μ΄ αυτό τον τρόπο ο γιος μπορεί και κρύβεται πίσω από την ανωνυμία ενός επίδοξου συγγραφέα, ο οποίος αναλαμβάνει εκ μέρους του να συγγράψει τη δική του αυτοβιογραφία. Η δειλία του γιου να γράψει σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μαρτυρεί και την αδυναμία του να διεκδικήσει με θάρρος την προσωπική του ταυτότητα. Η ανακολουθία όμως στη γραφή αποκαθίσταται, όταν ο γιος «πείθεται» να επιστρέψει στο πατρικό του και να αναμετρηθεί με τον πατέρα του. Ο γιος αναλαμβάνει τα ηνία της ζωής του, αφού στο τέλος καταφέρνει να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ούτως ώστε να επέλθει συμφιλίωση μεταξύ του ιδίου, της μητέρας και του πατέρα του. Καθώς ο ίδιος καταφέρνει να απεξαρτηθεί από τη συγγραφική του ιδιότητα η οποία τον σπρώχνει διαρκώς σε μια πλασματική πραγματικότητα, σπρώχνει τόσο τον πατέρα όσο και τη μητέρα του να ψάξουν τις δικές τους απαντήσεις (ο πατέρας συμβολίζοντας το alterego του γιου μετατρέπεται σε Θεό- κριτή, ενώ η μητέρα συμβολίζει τη γυναίκα που υπομένει αγόγγυστα τη μοίρα της και τείνει διαρκώς χείρα βοηθείας προς το Θεό).Ύστατη στιγμή: Η επερχόμενη γέννηση ενός παιδιού, κλονίζει τις εύθραυστες ισορροπίες που υπάρχουν μεταξύ ενός σύγχρονου ζευγαριού. Η μέλλουσα μητέρα που αποτελεί το φορέα αυτής της μετατόπισης στη σχέση του ζευγαριού, συνειδητοποιεί πως οι δυο εραστές δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά το εφήμερο παρόν τους. Η τελειωτική τους ρήξη εκφράζεται μέσα από τους μονολόγους τόσο της ιδίας, όσο και του εραστή της. Ο μονόλογος κιόλας του εμβρύου (διερωτάται κατά πόσον αξίζει τον κόπο να γεννηθεί μέσα σ΄ ένα τέτοιο εγωιστικό κόσμο) την  ενισχύει περεταίρω. Η εγκατάλειψη της γυναίκας από τον άντρα, ωθεί το έμβρυο να «συγκατατεθεί» στην ίδια του τη γέννηση. Καθώς το έμβρυο ανακαλύπτει στο τέλος τη γενετική του ταυτότητα (γιος), το ίδιο προκαθορίζει το υπαρξιακό νήμα που το ενώνει με τους ανθρώπους που τον έφεραν στη ζωή και κυρίως με τον πατέρα του. Μαζί για πάντα: Δυο νέοι που μετέρχονται όλα τα στάδια της ηλικιακής τους εξέλιξης, βρίσκονται στο «στόχαστρο» ενός ηλικιωμένου ο οποίος ήδη βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της ζωής του. Η όλη αυτή παρατήρηση ή βυθομέτρηση, αν θέλετε, της ζωής τους πλαισιώνεται από μία κατ΄ επίφαση ιστορία η οποία αποτελεί και το φόντο της αλληλεπίδρασης που υπάρχει μεταξύ του ηλικιωμένου και των δυο νέων. Σιγά-σιγά όμως εξυφαίνεται και η πραγματική σχέση που συνδέει τους δυο  μεμακρυσμένους ηλικιακά πόλους,  που δεν είναι καμιά άλλη παρά μια σχέση απόλυτης ταύτισης (ο ηλικιωμένος συμβολίζει την ηλικιακή  μετεξέλιξη των δύο νέων). Η σχέση όμως αυτή λειτουργεί και αντίστροφα, αφού ο ηλικιωμένος αναθεωρεί τη δική του ζωή μέσα από τη ζωές των δύο νέων. Η απόλυτη κιόλας ταύτιση του με τους δυο νέους τον οδηγεί στο συμπέρασμα πως η μοναδική οδός για να εναρμονιστεί με τον υπόλοιπο κόσμο είναι η αγάπη. Στο διήγημα αυτό-σε αντίθεση με τα υπόλοιπα διηγήματα της συλλογήςΑπόσπασμα από το βιβλίο:
Ανοίγοντας κάποια στιγμή τα μάτια του, συνειδητοποίησε πως η ώρα είχε ήδη προχωρήσει αρκετά. Το κρύο συνέχισε να αλυσοδένει τόσο το σώμα του όσο και την ψυχή του. Θα μπορούσε και ο ίδιος να εξωτερικεύσει αυτή τη φορά τη σκέψη του, λέγοντας: «Μόνος μου είμαι, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία». Δεν το έκανε όμως, παραβαίνοντας για πρώτη φορά την ψυχρή λογική του. Η φαντασία του δημιουργούσε, χαλούσε και έπλαθε ξανά και ξανά εμπρός του διάφορες μορφές ανθρώπων. Για μια στιγμή κιόλας νόμισε πως αυτό συνέβαινε για πρώτη φορά στη ζωή του και αναθάρρησε.
Έτσι, κατόρθωσε επιτέλους ν' αντικρίσει έξω από το δωμάτιό του δυο σκιές που πάσχιζαν με νύχια και δόντια να γίνουν άνθρωποι. [...Καθώς ένιωθε να βουλιάζει ολοένα στα νερά μιας αβάσταχτης ρευστότητας, το όμορφο καλοκαιρινό τοπίο εμπρός του έστηνε σιγά-σιγά μέσα του ένα λεπτό και αδιαφανές δίκτυ. Για μια στιγμή ένιωσε τα μέλη του σώματός του ν' αποκολλούνται από την ύπαρξή του και την ψυχή του να προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανή στο σταυροδρόμι που χωρίζει έναν μικρό, ανθισμένο κήπο από μια μεγάλη και άγονη έκταση (σ.σ.73-74).

Ένα συγκλονιστικό ποίημα του Παντελή Μηχανικού

Το συγκλονιστικότερο, κατά την άποψή μου, ποίημα του Παντελή Μηχανικού (1926-1979) είναι το ποίημα “Ίτε” το οποίο δημοσιεύτηκε στην ποιητική του συλλογή “Κατάθεση” (1975).
Στο ποίημα που δημοσιεύτηκε ένα μόνο χρόνο μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Παντελής Μηχανικός θίγει, μέσω ενός ευαίσθητου θέματος, αυτό του βιασμού Ελληνίδων της Κύπρου από Τούρκους στρατιώτες, τον συμβιβασμό και την οσφυοκαμψία που παρατηρεί γύρω του.


Ίτε
Και τι περιμένεις από ανθρώπουςπου τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τουςκαι δεν τράβηξαν τον σουγιά τους.Απαθώςτότεκι απαθώςσήμεραζητάνε απλώςδιαζύγιο.Τέτοιοι ρουφιάνοιδεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε.

[Παντελής Μηχανικός, “Ίτε” (Κατάθεση, 1975)]

Το μικρό σπουργίτι του Αρκά ενηλικιώθηκε!

Θυμάστε το μικρό, ατίθασο σπουργίτι που έκανε τη ζωή ποδήλατο στον πατέρα του στις Χαμηλές Πτήσεις του Αρκά;

Λοιπόν, ο μικρός μεγάλωσε, ενηλικιώθηκε και έκανε την αυτοκριτική του. Σε ένα συγκινητικό και αστείο ταυτόχρονα  επίλογο ο οποίος δημοσιεύτηκε στην επίσημησελίδα του Αρκά στο Facebook, ο γνωστός σκιτσογράφος δίνει το τέλος της ιστορίας κάτω από τον τίτλο ΕΝΑΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΠΟΤΕ:

Διαβάστε επίσης:  -  Ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας για τον Αρκά!

Οι περιπέτειες των αγίων Σέργιου και Βάκχου όπως τις εμπνεύστηκε ο Μ. Καραγάτσης

Σέργιος και Βάκχος / Μ. Καραγάτση. 9η έκδ. Αθήνα: Εστία, 2010, 2 τ.
Στο δίτομο έργο με τίτλο “Σέργιος και Βάκχος” που εκδόθηκε το 1959, ο Μ. Καραγάτσης διηγείται τη ζωή των αγίων Σέργιου και Βάκχου, τόσο κατά τη χρονική περίοδο που είχαν ανθρώπινοι υπόσταση όσο και αργότερα όταν αγιοποιήθηκαν και έγιναν αθάνατοι.
Πρόκειται για μια ιστορία η οποία η οποία έχει έντονα φανταστικά και μεταφυσικά στοιχεία. Η υπόθεση διαδραματίζεται αρχικά στο Βυζάντιο όπου οι δύο φίλοι Σέργιος και Βάκχος ήταν στρατιωτικοί και κυνηγούσαν τους Χριστιανούς. Μας περιγράφει το περιστατικό με το οποίο πίστεψαν και έγιναν και οι ίδιοι αρχικά Χριστιανοί, μετά μοναχοί και στο τέλος αγιοποιήθηκαν. Μετά τον θάνατό τους το σκηνικό μεταφέρεται στον Παράδεισο και στην υπόθεση εμπλέκονται κι άλλοι άγιοι, ο ίδιος ο Θεός, καθώς και ο αρχάγγελος Μιχαήλ.Με εντολή του Θεού κατεβαίνουν πίσω στη Γη και συγκεκριμένα στην Κωνσταντινούπολη όπου βρίσκεται κτισμένος ομώνυμος ναός προς τιμή των δύο αγίων, με σκοπό να προστατέψουν την Χριστιανοσύνη και τον Ελληνισμό.   Οι δύο άγιοι και μαζί τους και οι αναγνώστες, βιώνουν την παρακμή του Βυζαντίου και την πτώση και τουρκοποίηση της Πόλης. Με εισήγηση του Θεού (την οποία τους μεταφέρει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ) αποφασίζουν να κοιμηθούν στα θεμέλια του ναού τους, ο οποίος επίσης έχει τουρκοποιηθεί, για εκατό χρόνια προσδοκώντας πως όταν ξυπνήσουν η Πόλη θα ξαναγίνει ελληνική και ο ναός τους χριστιανικός.Όταν ξυπνούν ανακαλύπτουν ότι η Κωνσταντινούπολη εξακολουθεί να είναι τουρκική και μετά από μια περιδιάβασή τους στην πόλη αποφασίζουν να κοιμηθούν για άλλα εκατό χρόνια. Αυτό γίνεται και τρίτη φορά μέχρι που οι δύο άγιοι το παίρνουν απόφαση ότι ο ναός τους δεν θα ξαναλειτουργήσει σαν χριστιανικός και επιστρέφουν στον Παράδεισο.
Από την περίληψη του βιβλίουTο "Σέργιος και Bάκχος" (1959), ιστορικό μυθιστόρημα ή καλύτερα μυθιστορηματική χρονογραφία, αντλεί την υπόθεσή του από το Βυζάντιο, εξιστορεί όμως συνολικά, άλλοτε σοβαρά και άλλοτε με ευτράπελο τρόπο, δεκατέσσερις αιώνες ζωής του Ελληνισμού, από το 250 μ.X. έως το 1948. Οι άγιοι Σέργιος και Bάκχος δεν ζουν αποσυρμένοι στην μακαριότητα του Παραδείσου αλλά αντίθετα, από τον περικαλλή ναό που έχτισε προς τιμήν τους ο Ιουστινιανός, παρακολουθούν με άγρυπνο μάτι την πορεία της Ρωμιοσύνης αλλά και ολόκληρης της Οικουμένης, τη συζητούν, τη σχολιάζουν, την κρίνουν. Εν τω μεταξύ ο αναγνώστης ευφραίνεται και ξεκαρδίζεται. Το μυθιστόρημα αυτό είναι μοναδικό μέσα στο έργο του Kαραγάτση, όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει άλλο που να εμπνέεται από το Βυζάντιο -εκτός από το διήγημα "Χριστούγεννα του 1448 μ.X."- αλλά και για έναν ακόμη λόγο: ο συγγραφέας του έγραψε ο ίδιος και μια σύντομη επιτομή του με τον ελαφρώς διαφορετικό τίτλο: "H θαυμαστή ιστορία των αγίων Σεργίου και Bάκχου" [επίσης έκδοση του 1959].


Από το βιβλίο ξεχωρίζουν τις φράσεις: «η επίγεια ζωή έχει τη χάρη της» την οποία οι δύο άγιοι πρέπει να απολαύσουν αφού τους περιμένει «η μαρμάγκα της ανιαρής αιωνιότητας».