Ανδρέας Καπανδρέου's Blog, page 103

Η Νοσταλγία: ένα ποίημα του Αριστομένη Λαγουβάρδου

                     Νοσταλγία Φτερά  έχει  η  νοσταλγία  και  τρέχει,χιονάτη  πεταλούδα  παίρνει  γύρη,από  λούλουδα,  αγκαλιές,  φιλιά,  πριν  γείρει,σε  κάποιο  ανθάκι  ξέψυχη  σα  βρέχει.
Ένας  κήπος  είναι  η  ζωή,  και  έχειο  Σποριάς  και  πίκρες,  και  χαρές  να  σπείρει,καλότυχοι  αυτοί,  που  σαν  ξεσύρει,η  ψυχή  από  τη  πίκρα,  τη  χαρά  απαντέχει.
Κι  αν  πλιότερο  βυθιέται  στο  χειμώνα,θάρθει  η  στιγμή  που  πάλι  ξανανθίζει,κι  ολόγλυκα  πλανιέται  στον  ανθώνα.
Σε  δρόμους  χρυσοκέντητους  σκορπίζειφως,  π΄ως  χτές  τριγύρω  ήταν  σκοτάδι,κι  όλο  προσηλιακά  τυλίγεται  σα  χάδι.


Λίγα λόγια για τον Αριστομένη Λαγουβάρδο: Γεννήθηκε  στην  Έμπαρο Ηρακλείου Κρήτης
Διπλωματούχος  του  Πολυτεχνείου Νεαπόλεως  Ιταλίας  (τμήμα  Μηχανολόγων-
Ηλεκτρολόγων  Μηχανικών).
Ζει στο Ηράκλειο Κρήτης.
Εργογραφία:1)Το  τέλος  της  αθωότητας    ( Ηράκλειο: Τυποκρέτα  Καζανάκης, 2006)
2)Καθώς  κυλά  το  ρόδινο  ποτάμι  ( Ηράκλειο: Τυποκρέτα  Καζανάκης, 2008)
3)Στα  απόκρυφα  τοπία  της  μοναξιάς  (Υπό  έκδοση)

Ποτέ πια – Nevermore: Το κοράκι του Έντγκαρ Άλαν Πόε

  Από εικονογράφηση του Gustave Doré (σε έκδοση του 1882)Το κοράκι [Theraven] είναι το γνωστότερο ποίημα του Αμερικανού συγγραφέα Έντγκαρ Άλαν Πόε (Edgar Alan Poe, 1809-1849). Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1845 και περιγράφει την επίσκεψη που δέχεται ένας άντρας, ο οποίος πενθεί για τον θάνατο της αγαπημένης του, από ένα κοράκι που μιλά.Μέσα σε μια μεταφυσική ατμόσφαιρα το κοράκι απαντά σε κάθε ερώτηση του άντρα, πάντα με την ίδια φράση: Ποτέ πια [στα αγγλικά Nevermore].
…για πες μου ποιο είναι το αρχοντικό σου όνομα που σε καλούν στην όχθη της Υποχθόνιας Νύχτας!» «Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.
«Κι άλλοι φίλοι μου, από πριν, πάνε, πετάξανε και φύγανε— Σαν θα έρθει το πρωί και τούτο θα με αφήσει, όπως πέταξαν και πάνε οι Ελπίδες μου οι παλιές». Μετά το πουλί είπε, «Ποτέ πια».
 Πίνε, ω, πίνε με γουλιές μεγάλες αυτό το ευγενικό το νηπενθές και ξέχασε αυτήν την απολεσθείσα Λενόρ». «Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.
…έλα, πες μου, αληθινά, σε παρακαλώ, πες μου πες μου εκλιπαρώ, βρίσκεται κάποιο βάλσαμο παρηγοριάς στα βουνά της Γαλαάδ;» «Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.
Αν σφίξει μια εξαίρετη και απαστράπτουσα κόρη που Λενόρ την αποκαλούν οι άγγελοι». «Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.  
Πάρε το ράμφος σου από τα μύχια της καρδιάς μου, και πάρε τη μορφή σου μακρυά απ' την πόρτα μου!» «Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.  

Η στερεότυπη απάντηση του πουλιού, σε συνδυασμό με το βαρύ πένθος οδηγούν τον άντρα, αργά αλλά σταθερά, προς την τρέλα…

Όχι, δεν είμαι ζωγράφος (η αποκατάσταση μιας παρεξήγησης)

Με έκπληξη πληροφορήθηκα από γνωστούς μου ότι η εφημερίδα “Κερυνιώτικη Ηχώ”, δημοσίευσε κάτω από τη στήλη “Φωτογραφία του Μήνα” μια ζωγραφιά την οποία αποδίδει σε μένα! Η φωτογραφία είναι από ζωγραφιά του Γιάννη Γίγα που απεικονίζει του Γρηγόρη Αυξεντίου να κρατά μια ελληνική σημαία και συνοδεύεται από το ακόλουθο κείμενο:
«ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ… ΑΥΤΟ ΜΟΝΑΧΑ:Ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου και από πάνω του η Ελλάδα για την οποία έδωσε τη ζωή του. (Ζωγραφικός πίνακας του Ανδρέα Κ. Ανδρέου καλλιτεχνικώς Καπανδρέου)»
Φυσικά πρόκειται για παρανόηση αφού όπως έχω ήδη αναφέρει το ζωγραφικό έργο είναι του Γιάννη Γίγα. Αυτό που μπορώ να υποθέσω είναι ότι ο δημοσιογράφος της εφημερίδας εντόπισε τη συγκεκριμένη φωτογραφία στο ιστολόγιό μου αφού στις 2 Φεβ. 2014 είχα δημοσιεύσει μια ανάρτηση με τίτλο Εικονογραφίες ιστορικών προσώπων από τους Γιάννη Γίγα και Παναγιώτα Κούβαρη. Στην ανάρτηση είχα δημοσιεύσει και τρείς  φωτογραφίες από ζωγραφιές του Γίγα οι οποίες απεικόνιζαν τους Γρηγόρη Αυξεντίου, Λέων Τολστόι και Μαρκ Τουαίην.
Τουλάχιστον η λεζάντα που χρησιμοποίησε η εφημερίδα κάτω από τη φωτογραφία «Ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου και από πάνω του η Ελλάδα για την οποία έδωσε τη ζωή του», είναι καθαρά δική μου…

Η βουτιά του δύτη

Η περιπέτεια ενός ψαροντουφεκά ο οποίος αναγκάζεται να κάνει μια θανάσιμη βουτιά χωρίς τη θέλησή του… Η αναβίωση της μυθικής ιστορίας του Ιωνά και του κήτους σε μια πιο ρεαλιστική εκδοχή.
Το διήγημα περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Ο γιος της μάγισσας: αλλόκοτες ιστορίες / Ανδρέας Καπανδρέου. Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2012.

Δύο ποιήματα του Δημήτρη Π. Κρανιώτη από την ποιητική συλλογή "Ενδόγραμμα"

Ενδόγραμμα: ποιήματα / Δημήτρης Π. Κρανιώτης. Θεσσαλονίκη: Μαλλιάρης Παιδεία, 2010.“Ενδόγραμμα” ονομάζεται η ποιητική συλλογή του Λαρισαίου γιατρού και ποιητή Δημήτρη Κρανιώτη που εκδόθηκε στην Ελλάδα. Προηγήθηκαν οι συλλογές “Ίχνη” (1985), “Πήλινα πρόσωπα” (1992) και “Νοητή γραμμή” (2005). Στη Ρουμανία κυκλοφόρησαν 3: μία το 2009 "Dune-Dunes" ("Θίνες" (στα ρουμάνικα και γαλλικά) και δύο το 2010 "Edda" ("Έδδα"  (στα ρουμάνικα και γαλλικά) και "Iluzione" ("Ψευδαισθήσεις" (στα Αλβανικά).

Από την ποιητική συλλογή Ενδόγραμμα τα δύο ποιήματα που ακολουθούν: 

Ενδόγραμμα

Ενδόγραμμαλεκτικών παροξυσμών,εντός γραμμάτωνκοινών ή κενών,σε δειλές προτάσειςμε κρυμμένες κραυγές,χωροχρονική ασυνέχειααπαλλακτικών πορισμάτωνμε αθώωση ενόχων,απατηλή περιπέτειαενδόμυχων συγκρούσεωνμε ήττες νικητών.
Κυρίως
Κυρίωςμ’ ακούς,ίσως αύριο ν’ απέχεις,μα σήμερα αντέχεις.Κυρίωςρώτησες πολλά,μα έχασες τα λίγα.Κυρίωςέφυγες νωρίς.Ίσως αύριονα μην έρθεις.

Θανάσιμο όνειρο

Μπορεί ένα όνειρο να γίνει πραγματικότητα ή μήπως τελικά όλα είναι παιχνίδια του μυαλού; Το όνειρο της ηρωίδας μπλέκεται με την πραγματικότητα ενώ το υποσυνείδητο της παίζει περίεργα παιχνίδια…
Ένα διήγημα το οποίο μεταφράστηκε στα Φλαμανδικά και δημοσιεύτηκε στο Βελγικό λογοτεχνικό περιοδικό Kluger Hans - http://andreaskandreou.blogspot.com/2013/01/kluger-hans.html).

Το διήγημα περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Το τρομακτικό μυστικό του Αϊνστάιν: αλλόκοτα διηγήματα / Ανδρέας Καπανδρέου. Λευκωσία: Επιφανίου, 2010. 

“Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δε μας σώζει” - “Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει…”: η απάντηση του Νίκου Καββαδία στον Καίσαρα Εμμανουήλ

Ο Νίκος Καββαδίας δημοσίευσε το 1933 την ποιητική συλλογή “Μαραμπού”. Ανάμεσα στα ποιήματα της συλλογής συμπεριλαμβάνεται και το ποίημα “Γράμμα στόν ποιητή Καίσαρα Ἐμμανουήλ” με το οποίο φέρεται να απαντά σε κάποιους στίχους του Εμμανουήλ.Συγκεκριμένα, στο ποίημα του  Καίσαρα Εμμανουήλ “TAEDIUM VITAE” συναντώνται δύο φορές οι στίχοι “Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δε μας σώζει” ενώ ο Νίκος Καββαδίας στο δικό του ποίημα απαντά “ Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει… ”
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, το ποίημα του Νίκου Καββαδία το οποία φέρεται να απαντά στο ποίημα του  Καίσαρα Εμμανουήλ δημοσιεύτηκε πρώτο (το 1933), ενώ το ποίημα του Εμμανουήλ “Taedim Vitae” [Κουρασμένος από τη ζωή] δημοσιεύτηκε στη ποιητική συλλογή “Stillaesanguinis” [Σταγόνες αίματος] το 1951, δηλαδή 18 χρόνια μετά το ποίημα του Καββαδία.
Μια λογική εξήγηση θα ήταν το ποίημα του Εμμανουήλ να είχε δημοσιευτεί σε κάποιο λογοτεχνικό περιοδικό της εποχής πολλά χρόνια προτού εκδοθεί η συλλογή “Stillae sanguinis”, απ’ όπου και να το διάβασε ο Καββαδίας ώστε να εμπνευστεί την απάντησή του.

TAEDIUM VITAE (του Καίσαρα Εμμανουήλ)
Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δε μας σώζει.
Του δωματίου σου η χλιδή, η ευωδιαστή ατμοσφαίρα,το σώμα σου, ένα αμάλγαμα από σμάλτο και κοράλλι,που ως τρόπαιο, ακόλαστη, όρθωσες μπροστά μου αχτινοβόλο,λυτή την άγρια αφήνοντας αγέλη των ιμέρων,όπλα σκληρά είναι που χτυπούν απελπισμένα απόψε  τα σινικά της πλήξης μας τα τείχη!
Προς τη Σιωπή με τα πικρά και σφραγισμένα χείλη έχω, οδοιπόρος που η σκληρή θύελλα μαστίζει, στρέψει.Σ’ αυτή την επικίνδυνη και σκοτεινή καμπύλη,όταν ωραία θα φλέγεσαι, μαρμάρινη εσύ στήλη,μη με ζητήσεις: μιά κλειστή θα κρούεις και ξένη πύλη!
Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δε μας σώζει.
Από μια κούραση βαθιά θανατωμένες πέφτουν,πέφτουν και σήπονται σωρό των στοχασμών οι αλκυόνεςμες στου κρανίου μας τις βουβές και νυχτωμένες κόχες.
Κάτω απ’ αυτό το αχάτινο του πολυελαίου μας φέγγος(σα να θρηνεί στην οροφή μια τρυφερή σελήνη!)μες στην πυκνή κι ευωδιαστή της κοίτης σου ατμοσφαίρα,όπου η ηδονή σα θάνατος φενακισμένος έρπει,μια μέθη αλλόκοτη η θολή γεύεται απόψε σκέψη:πως ρόδα εβένινα ο ουρανός από ψηλά κυλώντας,μια πομπική, νεκρώσιμη μας ετοιμάζει στέψη!
*Ο Καίσαρας Εμμανουήλ (1902-1970) ήταν ποιητής και μεταφραστής του μεσοπολέμου.  Συγκεκριμένα έγραψε τις ποιητικές συλλογές:Ο παράφωνος αυλός (1929) -- Δώδεκα σκυθρωπές μάσκες (1931) -- Η δυναστεία των χιμαιρών (1940) και Stillae sanguinis (1951).Μια από τις πιο γνωστές του μεταφράσεις ήταν «Το κοράκι» του Edgar Alan Poe (1932).Ο ποιητής μετά το 1953 εργάστηκε στην εκπαίδευση και πέρασε από την Κύπρο, την Αλεξάνδρεια, το Κάιρο και την Ισμαηλία.  

Γράμμα στόν ποιητή Καίσαρα Ἐμμανουήλ (του Νίκου Καββαδία)
«Φαίνεται πιὰ πὼς τίποτα -τίποτα δὲν μᾶς σώζει...»ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
Ξέρω ἐγὼ κάτι ποὺ μποροῦσε, Καῖσαρ, νὰ σᾶς σώσει.Κάτι ποὺ πάντα βρίσκεται σ᾿ αἰώνια ἐναλλαγή,κάτι ποὺ σχίζει τὶς θολὲς γραμμὲς τῶν ὁριζόντων,καὶ ταξιδεύει ἀδιάκοπα τὴν ἀτέλειωτη γῆ.
Κάτι ποὺ θά ῾κανε γοργὰ νὰ φύγει τὸ κοράκι,ποὺ τοῦ γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τὰ χαρτιά·νὰ φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τὰ φτερά του,πρὸς κάποιαν ἀκατοίκητη κοιλάδα τοῦ Νοτιᾶ.
Κάτι ποὺ θά ῾κανε τὰ ὑγρά, παράδοξά σας μάτια,ποὺ ἁβρὲς μαθήτριες τ᾿ ἀγαποῦν καὶ σιωπηροὶ ποιηταί,χαρούμενα καὶ προσδοκία γεμάτα νὰ γελάσουνμὲ κάποιον τρόπο πού, ὅπως λέν, δὲ γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, ποὺ μποροῦσε, βέβαια, νὰ σᾶς σώσει.Ἐγὼ ποὺ δὲ σᾶς γνώρισα ποτέ... Σκεφτεῖτε... Ἐγώ.Ἕνα καράβι... Νὰ σᾶς πάρει, Καῖσαρ... Νὰ μᾶς πάρει...Ἕνα καράβι ποὺ πολὺ μακριὰ θὰ τ᾿ ὁδηγῶ.
Μία μέρα χειμωνιάτικη θὰ φεύγαμε.- Τὰ ρυμουλκὰ περνώντας θὰ σφυρίζαν,τὰ βρωμερὰ νερὰ ἡ βροχὴ θὰ ράντιζε,κι οἱ γερανοὶ στοὺς ντόκους θὰ γυρίζαν.
Οἱ πολιτεῖες οἱ ξένες θὰ μᾶς δέχονταν,οἱ πολιτεῖες οἱ πιὸ ἀπομακρυσμένεςκι ἐγὼ σ᾿ αὐτὲς ἁβρὰ θὰ σᾶς ἐσύσταινασὰν σὲ παλιές, θερμές μου ἀγαπημένες.
Τὰ βράδια, βάρδια κάνοντας, θὰ λέγαμεπαράξενες στὴ γέφυρα ἱστορίες,γιὰ τοὺς ἀστερισμοὺς ἢ γιὰ τὰ κύματα,γιὰ τοὺς καιρούς, τὶς ἄπνοιες, τὶς πορεῖες.
Ὅταν πυκνὴ ἡ ὁμίχλη θὰ μᾶς σκέπαζε,τοὺς φάρους θὲ ν᾿ ἀκούγαμε νὰ κλαῖνεκαὶ τὰ καράβια ἀθέατα θὰ τ᾿ ἀκούγαμε,περνώντας νὰ σφυρίζουν καὶ νὰ πλένε.
Μακριά, πολὺ μακριὰ νὰ ταξιδεύουμε,κι ὁ ἥλιος πάντα μόνους νὰ μᾶς βρίσκει·ἐσεῖς τσιγάρα «Κάμελ» νὰ καπνίζετε,κι ἐγὼ σὲ μία γωνιὰ νὰ πίνω οὐΐσκυ.
Καὶ μία γριὰ στὸ Ἀννάμ, κεντήστρα στίγματος,- μία γριὰ σ᾿ ἕνα πολύβοο καφενεῖο -μία αἱμάσσουσα καρδιὰ θὰ μοῦ στιγμάτιζε,κι ἕνα γυμνό, στὸ στῆθος σας, κρανίο.
Καὶ μία βραδιὰ στὴ Μπούρμα, ἢ στὴ Μπατάβιαστὰ μάτια μίας Ἰνδῆς ποὺ θὰ χορέψειγυμνὴ στὰ δεκαεφτὰ στιλέτα ἀνάμεσα,θὰ δεῖτε - ἴσως - τὴ Γκρέτα νὰ ἐπιστρέψει.
Καῖσαρ, ἀπὸ ἕνα θάνατο σὲ κάμαρα,κι ἀπὸ ἕνα χωματένιο πεζὸ μνῆμα,δὲ θά ῾ναι ποιητικότερο καὶ πι᾿ ὄμορφο,ὁ διαφέγγος βυθὸς καὶ τ᾿ ἄγριο κύμα;
Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ἀνεκτέλεστα,λόγια κοινά, κενά, «καπνὸς κι ἀθάλη»,ποὺ ἴσως διαβάζοντας τὰ νὰ μὲ οἰκτίρετε,γελώντας καὶ κουνώντας τὸ κεφάλι.
Ἡ μόνη μου παράκληση ὅμως θά ῾τανε,τοὺς στίχους μου νὰ μὴν εἰρωνευθεῖτε.Κι ὅπως ἐγὼ γιὰ ἕν᾿ ἀδερφὸ ἐδεήθηκα,γιὰ ἕναν τρελὸν ἐσεῖς προσευχηθεῖτε.
Το ποίημα του Νίκου Καββαδία “Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ” μελοποιήθηκε και τραγουδήθηκε από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη. Το τραγούδι πήρε τον τίτλο “Γράμμα σ’ έναν ποιητή” και συμπεριλήφθητε στον δίσκο “Ακροβάτης” (1989):

Περσεφόνη [διήγημα]

Η αναβίωση μιας παλιάς ιστορίας στη Θεσσαλονίκη και ένα κορίτσι που έρχεται από τον άλλο κόσμο για να εκδικηθεί το θάνατό της.Σύγχρονη έκδοση και διασκευή διηγήματος βασισμένου σε γνωστό αστικό μύθο.

Το διήγημα περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Ο γιος της μάγισσας: αλλόκοτες ιστορίες / Ανδρέας Καπανδρέου. Θεσσαλονίκη: Συμπαντικές Διαδρομές, 2012.

Τα απόρρητα ενός πιλότου: το αυτοβιογραφικό και αποκαλυπτικό βιβλίο του Κύπριου πιλότου Ευθύμιου Λιασή

Τα απόρρητα ενός πιλότου / Ευθύμιος Λιασής. Λευκωσία: Επιφανίου, 2014.
Ο Ευθύμιος Λιασής, για χρόνια πιλότος, έγραψε αυτό το αυτοβιογραφικό βιβλίο στο οποίο περιγράφει τις αεροπορικές τους εμπειρίες και περιπέτειες σε όλο τον κόσμο.  Οι περιγραφές του Λιασή μας μεταφέρουν από την πρώτη του επαφή με τα αεροπλάνα στην Αερολέσχη Κύπρου, τις μάχες κατά την τουρκική εισβολή στο αεροδρόμιο Λευκωσίας το 1974,  τις εμπειρίες του στην Αυστραλία και την Παπούα Νέα Γουινέα, την ένταξη του στο δυναμικό των Κυπριακών Αερογραμμών μέχρι και το άδοξο κλείσιμο της εταιρίας. Στο βιβλίο καταλογίζονται εύθηνες για το κλείσιμο των Κυπριακών Αερογραμμών και υποδεικνύονται τα λάθη που έγιναν στην εταιρία.  Ειδικό κεφάλαιο στο βιβλίο ασχολείται με την φοβία των πτήσεων.Το βιβλίο προλογίζει και επιμελείται η φιλόλογος – κριτικός Χρυσόθεμις Χατζηπαναγή.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Ήταν από τις πτήσεις που νιώθεις να επιβραδύνεται ο χρόνος και φάνηκε σαν να ήταν η μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια πτήση, που έκανα ποτέ. Εκείνη ήταν η δική μου "μεγαλύτερη μέρα". Πολλές φορές πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι αναπόφευκτα, κάποτε θα πάω να συναντήσω τον δημιουργό μου. Ήταν όμως η πρώτη φορά, που το μυαλό μου βασανίστηκε με τη σκέψη ότι θα πεθάνω σήμερα, ύστερα από λίγο, τώρα. Γι' αυτό και ήταν πρωτόγνωρο το συναίσθημα, ίσως το μόνο που ένιωσα στη ζωή μου, που θα ήταν χειρότερο και από τον ίδιο τον θάνατο. Οι σκηνές της πτήσης εκείνης ξαναπαίχτηκαν αργά και βασανιστικά δεκάδες φορές στο μυαλό μου, ιδιαίτερα εκείνες οι στιγμές των πρωτόγνωρων εγκάρσιων ταλαντώσεων. Ήταν η περίπτωση που η σκέψη πάει μόνο στον Θεό...
Ο θάνατος του Braian επηρέασε σοβαρά τον ψυχολογικό μου κόσμο. Ο επιστήθιος αυτός φίλος, ο ευφυής και αγέρωχος νέος, στην πλήρη ακμή και πληρότητά του, έφυγε έτσι αναπάντεχα και μ' άφησε μόνο στο παραλιακό μπαράκι του Ela Beach, εκεί που βρισκόμασταν τα τελευταία πέντε χρόνια και χασκογελούσαμε. Το ίδιο έκαμε και η μεγάλη μου αγάπη! Η πανέμορφη, η αφάνταστη, η γλυκιά μου Jenny, με το ακτινοβόλο βλέμμα και τον σπινθηροβόλο λόγο. Ήταν τα δύο άτομα που μου άνοιγαν διάπλατα την καρδιά. Τώρα, στο ίδιο μέρος, μόνος, συνοφρυωμένος, αγέλαστος και θλιμμένος χωρίς τα αστεία και τα γέλια τους, όλα ήταν σκοτεινιασμένα γύρω μου. Ήταν καταμεσήμερα και μου φαινόταν πως ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμα. Ένιωθα μετέωρος, είχαν κοπεί οι ρίζες μου. Κάθε γουλιά μπύρας, ένιωθε άγκιστρο στο λάρυγγά μου. Δεν άκουα τα παιδιά που έπαιζαν στην άμμο, ούτε τα πουλιά που κελαηδούσαν στα κλαδιά του διπλανού δέντρου. Το μυαλό μου ήταν σε βαθιές σκέψεις, κυριαρχούσαν εφιάλτες, θάνατοι είχαν μέσα μου δεσπόζουσα θέση και ηχηρό λόγο...

"Ο απόμαχος Κυβερνήτης Ευθύμιος Λιασής με το πρώτο του αυτό πόνημα, που έρχεται, επιτέλους, στο φως της δημοσιότητας, επεφύλασσε για τα συγγραφικά δρώμενα της Κύπρου μια μεγάλη έκπληξη μαζί με πολλές βιωματικές εμπειρίες και άλλες τόσες σημαντικές αποκαλύψεις.
...απτές συγκλονιστικές μαρτυρίες "επί τον τύπον των ήλων" συναρπαστικές ταξιδιωτικές εντυπώσεις, ρομαντικοί και παθιασμένοι έρωτες, επικίνδυνες πτήσεις - θρίλερ με το σασπένς της κομμένης ανάσας και δραματικές απίστευτες ιστορίες, που υπερβαίνουν και τις πιο ευφάνταστες μυθοπλασίες, στοιχειοθετούν τον πολυπρισματικό ειδολολογικό καθρέφτη στο πολύ αξιόλογο βιβλίο του Ευθύμιου Λιασή." (Χρυσόθεμις Χατζηπαναγή, Φιλόλογος-Συγγραφέας, Κριτικός Λογοτεχνίας)
Περιεχόμενα
ΘΑΜΜΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Η τελευταία πτήση
Το έναυσμα
Αερολέσχη Κύπρου. Τα πρώτα βήματα. Οι πρώτες απογοητεύσεις. Ο ΣΑΟΚ
Η Daedalus Aviation Ltd. Άδοξο τέλος για τον ΣΑΟΚ
Οι πρώτες εμπειρίες. Η ωραία ζωή στην Αερολέσχη του 1971 - 1974
Πύργος Ελέγχου ή πιλοτήριο; Το μεγάλο δίλημμα
Τα πρώτα μπερδέματα
Πτήσεις με διαφημιστικά πανό. Μια τρομακτική εμπειρία
Κ13 Nicosia Flying Club
Η προσθαλάσσωση του Cessma 206 της Δαίδαλος
Ιούλιος 1974. Επιχείρηση "Νίκη". Η θλιβερή ιστορία των Nord Atlas και η κατάληξη του αεροδρομίου Λευκωσίας, όπως εγώ έζησα τα γεγονότα
Στον επίλογο του πολέμου
ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ - ΝΟΤΙΟΣ ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ
Μελβούρνη - Αυστραλία. Στην Κύπρο τα ήξερα αλλιώς
Προς το άγνωστο
Οι πρώτες πτητικές εμπειρίες σ' ένα αλλόκοτο κόσμο
Η Αγγλίδα δασκάλα και το νόημα της ζωής
Νέο αίμα στην Εταιρεία
Οι φίλοι του Ιρλανδού από το Μπρίσμπεϊν
Ο ελεύθερος χρόνος μας στη μαγεία της φύσης
Ο μεγάλος αεροπορικός αγώνας μακράς διαδρομής 1976
Η αποχώρηση του David. Ο νέος Αρχιεκπαιδευτής
Οι έγνοιες και τα καλά της θέσης
Ανώτερη Επαγγελματική Άδεια
Ο κήπος της Εδέμ
Η εξαφάνιση του John Fox
Μια αξέχαστη πτήση στο τέλος του κόσμου
Η αφάνταστη Jenny
Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει!
Τέλος χρόνου και για τον καλό μου φίλο Brian. Η ζωή στο μπαράκι
Σκέψεις για αναχώρηση
Στην Τασμανία
ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ ΑΕΡΟΓΡΑΜΜΕΣ
Πάλι από την αρχή
Στον κόσμο των σύγχρονων αεροπορικών εταιρειών
Στα τακτικά δρομολόγια
Ενδιαφέρουσες πτήσεις στο Β707
Στο Airbus 310
Φρίκη και στο Α310
Κυβερνήτης στο Α310
Πτήσεις στο Α310 που σφραγίστηκαν στη μνήμη
Το σκηνικό των αερομεταφορών και ο Συνδικαλισμός στις ΚΑ τη δεκαετία του 1990
"Έργα και ημέρες" Διοικητικού Συμβουλίου του έτους 2000. Η μεγάλη καμπή στην 66χρονη ιστορία της εταιρείας. Καιρός διαλογισμών
Η ακατάπαυστη ίντριγκα και η κατάρα στο Τμήμα Πτητικών Επιχειρήσεων των ΚΑ
Πάνω από τον ορίζοντα
Η κρυφή ζωή των πιλότων
Η φοβία της πτήσης και η πρακτική και ανέξοδη θεραπεία της
ΚΥΠΡΟΣ - ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
Προλογίζοντας το Μέρος 4
"Wings Aviation" και ο Αντρέας Ιωαννίδης "Ζορρό"
Στο Τμήμα Πολιτικής Αεροπορίας. Εξετάσεις πτητικής Ικανότητας
Αερολέσχη Κύπρου. "Κακοτυχία" χωρίς τέλος ή κάτι άλλο;
CGL Air services Ltd. Το θλιβερό τέλος του 5B-CEL
Η "Atlas Mediterranean School of Flying". To 5B-CEL και η θλιβερή κατάληξή του
Το φοβερό δυστύχημα του Piper 5B-CBN
Η τελευταία πτήση του καλού μου φίλου
Η Κυπριακή Αεραθλητική Ομοσπονδία
Μετά τις Κυπριακές Αερογραμμές, το χάος
Ο Εφιάλτης του Τμήματος Πολιτικής Αεροπορίας
Στην Hellas Jet
Η Viking Hellas
Ανακεφαλαιώνοντας
Ορολογία

Ποιήματα του Γιώργου Μανέτα

Ο Γιώργος Μανέτας είναι ένας ναυτικός – ποιητής και μέχρι τώρα έχει εκδώσει τα βιβλία: «Θάλασσα: ποιήματα» (1997), «Αστρολάβος: ποιήματα» (1998), «Οξυτέρα εγγυτάτη: ποιήματα» (1999), «Ναυσίν άριστοι: ποιήματα» (2001) και «Ανθολογία ποιημάτων» [CD] (2004).
Το 2014 ο Γιώργος Μανέτας αποφάσισε να εκδώσει ηλεκτρονικά δύο ανθολογίες ποιημάτων του: 1. «1977-2014, ανθολογία ποιημάτων Γεώργιου Ν. Μανέτα» και 2. «Ποιήματα εν όλω, 1977-2014».
Τα δύο ηλεκτρονικά βιβλία διατίθενται δωρεάν από το διαδίκτυο και μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ:
1977-2014, ανθολογία ποιημάτων Γεώργιου Ν. Μανέτα:https://www.joomag.com/magazine/mag/0149901001407268284/p2
Ποιήματα εν όλω, 1977-2014: http://joom.ag/unpb
Θάλασσα(Στη Δήμητρα – Lizete)Δεν ξέρω, πού 'σαι θάλασσα, να στρέψω το καράβι,- να ξεπηδήσω απ’ τα νωθρά νερά του ποταμού,να φύγω, από το μόλο αυτό, που με κρατούν οι κάβοικαι να βρεθώ σε χάλασμα θαλασσινού καιρού. - Με το καράβι, εξώθησε και φτάσε απ’ τη μεριά μουκαι στα δαρμένα κύματα, θε να σ’ αναζητώ!Κι όταν σε ντύσω θάλασσα μετά, με τα σκουτιά μου,ως θα’σαι κι αξελόγιαστος, θα σ’ αρραβωνιστώ. - Αν είναι αλήθεια, θάλασσα, να στρέψω το καράβι,φτερά να βάλω πάνω του, κοντά σου να βρεθώ!Μα ξέρεις… κάπου, κάποτε, στου ποταμού τη χάρη,κάποια καλόμορφη γοργό μ’ έσυρε στο βυθό. - Θα νοσταλγώ στα κύματα, εγώ, το ακροθαλάσσι,κι όταν θα ’ρθείς την άμπωτη, κρώξε φωνή του γλάρου.- Στις Ατλαντίδες μήνυσα, έχει ο καιρός χαλάσει,και με γραφίδα σου ιστορώ: Είναι θαμπό του φάρου. - Στέκουν δυο κόσμοι ανάμεσα, κοχύλια και κοράλλια.Θα περιμένω πάντοτε, παιδί, του ποταμού.- Καταμεσής σου, θάλασσα, κοιτώντας με τα κιάλια,θα λογαριάζω εσένανε στ’ αστέρια τ’ ουρανού. - Το γλυκερό μου, πάνωθε στα χείλη σου και πάλι!Αρχέγονη γεύση γλυκιά, κι αν θέλεις τη παντρεύω.- Κάτω απ’ το φως του φεγγαριού μοιάζεις θάλασσα, ζάλη,άγνωρος τόπος μακρινός που μέσα ταξιδεύω.   Η ποίηση του Μανέτα έχει έντονο το ταξιδιωτικό και το θαλασσινό στοιχείο ενώ το ύφος και η ορολογία του πολύ συχνά θυμίζουν την ποίηση του Νίκου Καββαδία.Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο Γιώργος Μανέτας έχει αφιερώσει στον Καββαδία το ποίημά του «Αστρολάβος» αποθέτοντας φόρο τιμής στον μεγάλο θαλασσινό ποιητή και φανερώνοντας μας ταυτόχρονα και τις επιρροές του:Αστρολάβος(Στον Νίκο Καββαδία)Δάσκαλε,… συγχωρέστε με γι’ αυτόν τον ενικό μου,δεχτείτε με το σεβασμό κι όλο τον θαυμασμό μου.Σας μνημονεύω συνεχώς και σας αποστηθίζω,υποκλινόμενος γι’ αυτά που από καιρό κερδίζω…**********************– Το ιστορικό σου, το ’γραψες με το φελί του βράχουκαι χάραξες με μι’ άγκυρα, βυθούς του ωκεανού.Είχαν πληγές τα μέλη σου, πληγές λοξές του αμάχουπου ’χει γνωρίσει θάλασσες, κάτωθε τ’ ουρανού. – Το σκουλαρίκι χρύσωσα, μέλημα της θαφής μου!Της εκκλησιάς τα σύμβολα κρέμασα στο λαιμό.Στο ξέθωρο, κάπως λευκό της ναυτικής στολής μου,φέρω ναυάγια, κι εύχροο πανσπερμικό βυθό. – Είσαι το σφύριγμα χορδής, στον μυθικό αέρα!Ο γητευτής της θάλασσας βαθιά στις αποικίες.Είσαι μια γέννηση διαρκής, στον ύφαλο και πέραένας βυθός αντίθετος στις τυμπανοκρουσίες. – Στοίχειωσα κάτου απ’ τ’ αστρικά, στο φως του σημαντήρα,κι ως στιχουργός της θάλασσας αχός, μνήμες θα ραίνω.Μακρόσυρτα λυπητερός ζυγώνω απ’ την πορφύρακαι γλάρος μεσ’ ακούγομαι, στα βάθη της να κρένω!… – Στη γλωσσική σου έκφραση, μεθώ πολλά, και λάβωτο πρώτο της εικόνας σου, της ναυτικής σου γνώσης!Έχω καιρό στα χέρια μου έναν μικρό αστρολάβο
και ψάχνω τον αστέρα σου, με φόβο, πριν της πτώσης…