Yanis Varoufakis's Blog, page 98

On the Deep State – an audio essay in seven parts

Is there a Deep State in our western liberal democracies? If so, is it a conspiracy or something more ‘interesting’ than that? These are questions that the Left has been traditionally engaged with, especially when facing undercover campaigns to prevent progressives from winning power or, on occasion, to unseat or destabilise left-wing governments. However, more recently, the Alt-Right has begun waging a war of words against the Deep State, with Donald Trump and his supporters doing so most boisterously. Is this a figment of the imagination on those on the extremities of the political spectrum (left and right), as this BBC Radio 4 program ends up concluding? Or is the Deep State something real, tangible – a clear and present danger for democracy? In this audio essay I argue that the Deep State is inevitable in contemporary, corporate, financialised capitalism and constitutes democracy’s greatest foe.

After exploring the space between markets and formal state institutions in which the Deep State ‘lives’ as a Private-Public Technocracy, I outline the four manufacturing ‘processes’ that constitute it:

Manufacturing prices (i.e. subverting the very market mechanism that capitalism is supposed to rely on)
Manufacturing desires
Manufacturing money (e.g. the black magic by which central and private banks conjure up the supply of money)
Manufacturing consent

Touching upon the great misconception of the establishment’s liberal individualist political philosophy regarding the limits of the state (and what it means to be an autonomous individual), I define the Deep State as a conspiracy without conspirators, as a grand design without a designer (i.e. not too dissimilar to the manner in which Darwinian evolution produces complex systems without a grand designer, or how – according to Adam Smith – a market regulates supply and demand without any human actually regulating them).

Finally, I return to the 1920s and 1930s, in order to highlight the manner in which Donald Trump and the new Nationalist-Fascist International is copying Goebbels and Mussolini in attacking the Deep State only in order to take it over and use it against those whose votes and attention they seek to appropriate.

Lastly, I put forward a radical idea of what to do about the Deep StateP: Nothing! Progressives must simply fight for democracy, reason and humanism and, as long as we manage to unite across countries and to break down antiquated party-political divisions, the Deep State will recede.

Part 1 – Democracy’s Greatest Foe

Part 2 – State Power And The Four Layers Of Deep State Manufacturing

Part 3 – Liberal Individualism’s Misconception of The State’s Limits

Part 4 – The Deep State As A Conspiracy Without Conspirators

Part 5 – From Goebbels To Donald Trump’s Campaign Against The Deep State

Part 6 – Britain’s And Greece’s Deep States In The 1960s And Now

Part 7 – So, What Should Progressives Do About The Deep State?

Contagion, the Turkish lira, Trump and the never-ending 2008 crisis – in conversation Phillip Adams on Late Night Live, ABC Radio National

CRASHED: Long version of my Observer review of Adam Tooze’s new book on the Crash of 2008

Every so often humanity manages genuinely to surprise itself. Events to which we had previously assigned zero probability push us into what the ancient Greeks referred to as aporia: a state of intense bafflement urgently demanding a new model of the world we live in. The Crash of 2008 was such a moment. Suddenly, the world ceased to make sense in terms of what, a few weeks before, passed as conventional wisdom – even McDonald’s, for goodness’ sake, could not secure an overdraft from Bank of America!

Moments of aporia produce collective efforts to dissolve the overwhelming puzzlement. In late 18th Century the pains of the industrial revolution begat free-market economics. The crisis of 1848 brought us the Marxist tradition. The Great Depression produced both Keynes’ General Theory and Friedman’s Monetarism. Over the past decade, the Crash of 2008 has given rise to a cottage industry of books, articles, documentaries, even films but not, so far, some overarching theory. Now, a new book has arrived deserving to be at the very top of the reading list of anyone shocked by the events of 2008 and eager to make sense of its aftermath.

Authored by Adam Tooze, an accomplished English economic historian teaching at Columbia University (and, in the interest of full disclosure, a colleague with whom we have been exchanging ideas), Crashed: How a Decade of Financial Crisis Changed the World is a compelling read. Combining excellent explanations of complex financial concepts with a majestic narrative tracing the crisis’ prehistory and destructive path across the planet (including long, apt and erudite chapters on Russia, the former Soviet satellites, China, South East Asia), Crashed also offers original insights into the nature of the wounded beast (financialised capitalism) that a lesser author would fail to combine with a chronicle of such precision and detail. Of the myriad unacknowledged truths that Tooze illuminates some examples follow.

Many economies (e.g. Ireland, South Korea) that were run according to what the global establishment considered ‘best practice’ (i.e. government and trade surpluses, light regulation of banks and employers) crashed the moment ninety percent of global money flows ceased up. Why? Because the establishment’s prescription had skilfully left out the crucial truth that the main threat came from the banking system (not the state) and from private (not public) debt. That there were no runs on banks (perhaps with the exception of Northern Rock) meant little: financiers froze up (once called upon to repay unpayable debts, often in excess of their country’s national income) while operating a system whose survival depended on tsunamis of money rushing hither and thither. Meanwhile, American and European politicians, who had grown used to a cosy relationship with the bankers, began to convert a crisis of (super-rich and super-inane) creditors into a crisis of (poor and middle class) debtors, pushing the losses of the former upon the latter – also known as socialism for bankers and austerity for the many. In particular, the European establishment’s analysis that the crisis was caused by too much spending on welfare, and thus universal belt-tightening was what we needed as the world was falling down about our ears, had “no basis in economics”; which may explain why, in early 2015, I was scalded for presenting… macroeconomic arguments in the Eurogroup (the gathering of the Eurozone’s finance ministers).

Tooze also reminds us that the Eurozone’s austerity, which condemned tens of millions of Europeans to cruel, unnecessary hardship, was originally championed not by conservatives but by Germany’s social democrats; and modelled on the brutality with which Eastern European elites (raised on a diet of authoritarian communism) had imposed austerity on their own people (to preserve their private benefits via continued membership of the international financial elite). The EU may have succeeded in implementing, to this day, what I call fraudulent insolvency concealment (e.g. a decade of loaning more money to the insolvent Greek state and to bankrupt European banks in order to conceal the fact that there is no chance these debts and losses can be repaid) but it paid a gigantic price for this: a “historic defeat for European capitalism”, as Tooze puts it, not to mention its loss of legitimacy in the eyes of a majority of Europeans whose life prospects were either ruined or severely diminished.

On a more positive note, Tooze helps dissolve several stereotypes: Widespread German antipathy to lending to Greek, Italian and, generally, Southern European ‘profligates’ was not underpinned by racist sentiments but was a belated reaction to the West Germans’ fatigue from supporting their Eastern German brethren a decade before. Moreover, along with a majority of Greeks, a majority of Germans also opposed the bailouts of the German and French banks that Chancellor Merkel (along with President Sarkozy, the International Monetary Fund and the European Central Bank) imposed upon successive Greek governments, thus pushing the people of Greece into permanent debt-bondage. Brexit did not reflect some endemic xenophobia of the British but was due to a deadly combination of (i) mismatched monetary policies across the Channel, causing an influx of EU workers into the UK (as the European Central Bank ridiculously reduced the supply of euros while the Bank of England printed pounds energetically, the result being collapsing labour markets on the continent while in the UK many, admittedly low-quality, jobs were being created), and (ii) George Osborne’s penchant for self-defeating austerity, which meant treating a large section of the population as cattle whose market value had tanked.

As for the war of words between Europe and the United States, Tooze reminds us that it was not started by Donald Trump. Funnily enough, it was Wolfgang Schäuble, the then German finance minister, who at a G20 meeting in 2010 opined that the American growth model was “…in deep crisis”, adding that “[t]he Americans have lived for too long on credit, overblown their financial sector and neglected their industrial base” – and, thus, prompting Tim Geithner, the US Treasury Secretary at the time, to retort that the crisis had its roots in global imbalances caused by Germany’s (and China’s) mercantilism.

Informative, and often delightful, insights are to be found on every page. Together, they afford the reader a sense of how the evolution of really-existing capitalism reinforces dominant ideas about capitalism. Though almost entirely misleading, these ideas then feed into the evolution of really-existing capitalism often with the effect of magnifying a crisis which establishment thinking rules out as impossible. Then, in a never-ending cycle of mutual buttressing, the unsustainable system and the offending ideas underpinning it gain additional staying power, to the detriment of a majority of people in a majority of countries. It is in this rich context that Crashed helps the reader frame the events of 2008 within a larger, intelligible picture. Much of it has been drawn by other authors before:

Global trade imbalances were growing inexorably, creating a glut of savings in surplus countries that flowed into deficit countries, causing house price, stock exchange and debt bubbles whose bursting would never end well.
These imbalances were essential to the preservation of US hegemony after the 1971 collapse of the Bretton Woods system – the global system of fixed exchange rates and heavily regulated banks that pegged all Western money to the dollar and gave us capitalism’s golden age in the 1950s and 1960s. Why were these imbalances essential after 1971? Because, once the US was in deficit to the rest of the world, but nonetheless owned the world’s main currency unit (the dollar), the only alternative to imposing austerity upon itself (and shrinking like… Greece) was to boost its trade deficit (providing in the process China’s, Japan’s and, later, China’s factories with the necessary demand) while making non-American capitalists pay for the US trade deficit voluntarily. How? By enticing their capital to Wall Street through marvellous financial returns. But for that to happen, Wall Street and the City had to be allowed to go berserk.
To enable this, co-opted politicians unshackled the financiers from all meaningful regulation, causing Wall Street and the City to erect mountain ranges of private, toxic, combustible quasi-money which changed the nature of capitalism.
Meanwhile in Europe, the demise of the Bretton Woods system caused large fluctuations in exchange rates that were pure poison for a European Union forged initially as a cartel of central European oligopolies (cartels need stable prices and supranational cartels need fixed exchange rates). This gave the impetus to the creation of a common currency (the euro) in a manner guaranteeing that it could never absorb the shockwaves of the inevitable global financial crisis, thus poisoning European democracy and destabilising the global economy.

Tooze not only lays bare and pieces together these central aspects of the crisis but, importantly, goes one step further in the direction of providing the reader with an illuminating Archimedean perspective from which the totality of our complex, multifaceted predicament makes a lot more sense.

Back in 1967, John Kenneth Galbraith described how capitalism had shifted from a market society to a hierarchical system owned by a cartel of corporations: the Technostructure, as he called it. Run by a global elite that usurped markets, fixed prices and controlled demand, the Technostructure replaced the New Deal’s full employment objective with that of GDP growth. Though Tooze does not mention Galbraith, he implores us to grasp how Galbraith’s Technostructure extended, post-Bretton Woods, its realm magnificently by adding the black magic of financialisation to its structure (through, for example, turning car companies like General Motors into large speculative financial corporations, that also made some cars!), magnifying by a dizzying factor its power and, ultimately, replacing the aim of GDP growth with that of ‘financial resilience’: enduring paper asset inflation for the few and permanent austerity for the many.

The result was the strengthening of the Technostructure’s dollar-based hegemony in a manner that no macroeconomic approach (limited, by design, to looking at the national accounts of states) can even recognise as, from the 1990s onwards, the “real action” was taking place in the balance sheets of the global financiers.

To give an example of how old-fashioned national accounting fails to explain contemporary economic reality consider the example of Germany’s banks and exporters. National accounts do reveal Germany’s large trade surplus (as President Trump keeps reminding us) with the United States. In August of 2007, German exporters netted a cool $5 billion from selling Mercedes-Benzes and the like to American consumers. However, in the same month, Wall Street was entering its annus horribilis and German bankers became apoplectic when their New York pals began to call in dollar debts that Frankfurt’s bankers had taken out to buy the US paper assets whose value was now dropping like a brick. Could Germany’s bankers not borrow dollars from Germany’s exporters? They could but how would the $5 billion the latter had earned during that August help when the German bankers’ outstanding debt to Wall Street, that the Americans were now calling in, exceeded $1000 billion?

What had happened, globally, is that imbalanced dollar-denominated financial flows, that had initially grown on the back of the US trade deficit, ‘succeeded’ in almost achieving escape velocity and leaving Planet Earth behind (once the bankers invented, created and… kept on their own balance sheets toxic dollar-denominated instruments) – before crashing down violently in 2008.

In the end, two powers saved the financialised Technostructure from itself: The US government, and in particular the trillions of dollars that the Federal Reserve pumped into European private and central banks (through what is known in the trade as ‘swap lines’). And China, whose skilful economic management boosted domestic investment to unheard of levels, kept on its books worthless dollar assets that many others were shedding, and even went so far as to propose the elimination of trade imbalances via the adoption of a multilateral clearing union of the type that John Maynard Keynes had proposed at the Bretton Woods conference in 1944 (only to be denied by the Obama administration, who preferred to keep the dollar’s privilege intact at the expense of a seriously unstable capitalism).

While the financialised Technostructure was saved by two governments (America’s and China’s), the neoliberal populist myth (that wholesale deregulation will make everyone’s dreams come true under the rule of democracy and… Montesquieu) is now dead. Is it any wonder that racism and geopolitical tensions are all the rage? Was it not inevitable, as some of us have been warning since before 2008, that a Nationalist International would soon gain power, on the back of an explicitly xenophobic narrative, in the White House, in Italy, Austria, Poland, Hungary, the Netherlands, shortly in Germany (once Mrs Merkel is shoved aside)?

Tooze worries that, in this putrid political environment, the US and Chinese governments will never again be able to pull off a trick similar to the one that saved the dominant Technostructure between 2008 and 2015. To this I would add the real and present danger caused by the fantasy of apolitical macroeconomic management that the Technostructure promotes energetically. Aimed at shrouding in techno-bubble the undeclared class war with which the establishment has been shifting all the risks and all the losses onto the weak, instructing them to “suffer what they must”, it is pushing whole populations (in the absence of a progressive internationalist alternative) into the arms of a post-modern fascism.

In his concluding remarks, Tooze draws a parallel between our present aporia and 1914, the year when an earlier illusion of some ‘great moderation’ was shattered. On this I beg to differ. From where I stand we are at a 1930 moment: Soon after the Crash and with a fascist moment upon us. If so, the pressing question is: When will we rise up against the Nationalist International bred across the West by the Technostructure’s inane handling of its inevitable crisis?

The above is a longer version of the review published in The Observer (12 August 2018) of Adan Tooze’s Crashed: How a Decade of Financial Crisis Changed the World, London: Allen Lane

NOTES

While representing Greece as its finance minister. See Adults in the Room: My battle against Europe’s Deep Establishment, London: Bodley Head, 2017.

See Martin Wolf’s The Shifts and the Shocks: What We’ve Learned – and Have Still to Learn – from the Financial Crisis, London: Allen Lane, 2014.

See my The Global Minotaur: Europe, America and the Future of the World Economy, London: Zed Books, 2011-2015.

See John Lanchester’s Whoops! Why everyone owes everyone and no one can pay, London: Penguin, 2010 and Richard Koo’s The Escape from Balance Sheet Recession and the QE Trap: A Hazardous Road for the World Economy, Singapore: John Wiley, 2015

See my And the Weak Suffer What They Must? Europe, Austerity, and the Threat to Global Stability, London: Bodley Head, 2016 and Joseph Stiglitz’s Euro: How a Common Currency Threatens the Future of Europe, NY: W.W. Norton, 2016

See The New Industrial State, Princeton, 1967, 2007, and in particular the foreword by James K. Galbraith

Πυρκαγιές, η μονιμοποίηση της Χρεοδουλοπαροικίας μας, το ΜέΡΑ25 στις εκλογές (εθνικές και ευρωεκλογές), η συνεργασία με Κόρμπυν-Σάντερς κ.α. -Συνέντευξη στο “ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ” – 5 Αυγούστου 2018

“O ενικός είναι επιβεβλημένος»… Η άποψη του Γιάνη Βαρουφάκη για την προσωπική επικοινωνία είναι σαφέστατη. Ετσι, στη συνέντευξη που παραχωρεί στο «Εθνος της Κυριακής» δεν τηρούμε το «πρωτόκολλο» των εφημερίδων. O υπουργός Οικονομικών της «πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς» του 2015, Γραμματέας του ΜέΡΑ25 και συνιδρυτής του πανευρωπαϊκού κινήματος DiEM25, μετά τις φονικές πυρκαγιές, δεν θέλει να δει παραιτήσεις, αλλά συγκρούσεις με συμφέροντα. Αποδομεί το αφήγημα της εξόδου από τα μνημόνια και δηλώνει έτοιμος να «ανακριθεί» στην Πειραιώς και τη Χαριλάου Τρικούπη για τα πεπραγμένα του. Συνομιλεί για την Αριστερά με τον Τζ. Κόρμπιν αλλά και τον Μπ. Σάντερς, σκιαγραφεί τον ευρωβουλευτή του ΜέΡΑ25-DiEM25 και τις… αγγαρείες του, ενώ μας μιλά για τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του βιβλίου του «Ανίκητοι ηττημένοι». Οι συνθήκες επιβάλλουν να αρχίσουμε από τις φονικές πυρκαγιές.

Το ΜεΡΑ25 ζητά αλλαγές στο μέλλον και μιλά για ρήξη με τα συμφέροντα, αλλά και για έλλειψη σχεδίου στη διαχείριση. Η κυβέρνηση δέχθηκε, πάντως, σκληρή κριτική. Θέλατε να δείτε παραιτήσεις;

Θέλουμε να δούμε ένα νέο, ορθολογικό οικιστικό πρότυπο. Θέλουμε έναν σοβαρό σχεδιασμό εκκένωσης περιοχών σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Φοβόμαστε ότι το Μάτι και άλλες πληγείσες περιοχές απλά θα ξαναχτιστούν όπως πριν ή, ακόμα χειρότερα, ότι ακόμα μία Κυψέλη ή ένα Παγκράτι θα φυτρώσει δίπλα στα κύματα της ΒΑ Αττικής. Δεν ανεχόμαστε τη μικροκομματική εκμετάλλευση μιας αντιπολίτευσης που νοιάζεται μόνο για τους κυβερνητικούς θώκους, ούτε βέβαια μια «ναι σε όλα» κυβέρνηση που αρνείται να συγκρουστεί με κατεστημένα πράγματα, καταστάσεις και συμφέροντα. Απαιτούμε πρώτα από τους εαυτούς μας να αναλάβουμε τη συλλογική μας ευθύνη για τον τρόπο που ως κοινωνία ρημάξαμε τα δάση και χτίσαμε μέσα στους ξεροπόταμους. Εργαζόμαστε για τον πραγματικό τερματισμό της μονιμοποιημένης λιτότητας -που κυβέρνηση και αντιπολίτευση υπόσχονται στην τρόικα-, η οποία προσθέτει στις αποτυχίες της κοινωνίας μας την απουσία πόρων για να γίνουν αυτά που πρέπει. Μπροστά σε όλα αυτά κάποιες παραιτήσεις θα ήταν τερατωδώς εκτός θέματος και μας αφήνουν παγερά αδιάφορους, είτε γίνουν είτε όχι.

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα κορυφαία, δηλώνουν δικαιωμένα αυτήν την περίοδο. Βγαίνουμε, τελικά, στις 21 Αυγούστου από τα μνημόνια, λένε. Χωρίς τα ρίσκα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη χώρα εκτός ευρώ. Είναι βέβαιο ότι εννοούν και εσένα…

Το ενδιαφέρον εδώ είναι πόσο εύκολα, ανερυθρίαστα και κυνικά αντιγράφουν το αφήγημα Σαμαρά-Βενιζέλου του 2014 – εκείνο το μύθευμα περί Grecovery ή Greek Success Story, σύμφωνα με το οποίο οσονούπω βγαίναμε από το δεύτερο τότε μνημόνιο, επιστρέφαμε στις αγορές, αφήναμε πίσω τον κίνδυνο του Grexit (εννοώντας το καλοκαίρι του 2012), ελκύαμε επενδυτές, γυρίζαμε σελίδα κ.λπ. Δυστυχώς, το 2018 η σημερινή κυβέρνηση βουλιάζει τη χώρα στη χρεοδουλοπαροικία ακόμα πιο βαθιά, ακριβώς όπως έκανε η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ το 2014. Οσο το χρέος παραμένει μη βιώσιμο και επιβαρύνεται χονδροειδώς μετά το 2032 (από αυτό που σκανδαλωδώς ονομάζουν «ελάφρυνση χρέους»), η χρεοδουλοπαροικία μονιμοποιείται, σκληραίνει και οδηγεί τα παιδιά μας στη μετανάστευση, φέρνοντας την ερημοποίηση. Αυτός ήταν ο λόγος που τον Ιανουάριο του 2015 ζητήσαμε και λάβαμε τη λαϊκή εντολή: για να θέσουμε ως όρο της οποιασδήποτε συμφωνίας με τους δανειστές την ουσιαστική αναδιάρθρωση του χρέους, που τόσο οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος όσο και η σημερινή κυβέρνηση εγκατέλειψαν. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στα οποία αναφέρεστε πρέπει να αποφασίσουν: Είτε είχαν άδικο το 2014 (όταν στρέφαμε από κοινού τα βέλη μας εναντίον αυτού του μυθεύματος), οπότε υποχρεούνται να ζητήσουν συγνώμη από τους κυρίους Σαμαρά και Βενιζέλο. Είτε να σταματήσουν τις ανοησίες περί εξόδου από τα μνημόνια και να ζητήσουν συγνώμη από το 62% του ελληνικού λαού, τον οποίο ανέτρεψαν εκείνο το βράδυ της 5ης Ιουλίου. Τρίτη επιλογή δεν έχουν.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, πάντως, ήταν συγκεκριμένος για τη «μεταπρογραμματική» εποχή. Παρά τα πλεονάσματα του 3,5%, θα υπάρξουν «στοχευμένες φοροελαφρύνσεις και κοινωνικές δαπάνες». Επίσης τερματίζεται η λιτότητα, αφού το 2020 θα υπάρξουν πόροι 1,2 δισ. ευρώ και τα πλεονάσματα θα αναζητούνται σε συνθήκες ανάπτυξης.

Ο κ. Δραγασάκης γνωρίζει καλά τι σημαίνει λιτότητα: Σημαίνει πρωτογενή πλεονάσματα που ισοδυναμούν με αφαίμαξη του ιδιωτικού τομέα, συρρίκνωση των δημόσιων επενδύσεων και, συνεπώς, ενίσχυση της δίνης ύφεσης-χρεών. Η φράση «παρά τα πλεονάσματα του 3,5%… τερματίζεται η λιτότητα» αποτελεί παραβίαση των βασικών κανόνων της λογικής. Είναι σαν να λέει κάποιος «παρά το γεγονός ότι η αιμορραγία του ασθενούς τον έχει ρίξει σε κώμα, ο ασθενής θα ανανήψει αν αυξήσουμε την αφαίμαξή του ακόμα περισσότερο απ’ όσο έχουμε υποσχεθεί στην τρόικα ότι θα κάνουμε και λίγο από αυτό το πλεονάζον αίμα θα του το επιστρέψουμε». Ας σοβαρευτούν επιτέλους. Οι κύριοι Δραγασάκης και Τσακαλώτος, μαζί με το υπόλοιπο μνημονιακό τόξο, ασελγούν επί βασικών αρχών της μακροοικονομικής, όταν επιμένουν ότι τη λιτότητα (αφαίμαξη) θα την τερματίσει η… μεγέθυνση (ανάνηψη). Ακόμα και το ΔΝΤ, στην πρόσφατη έκθεσή του για τη (μη-) βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους το λέει καθαρά: Η λιτότητα, δηλαδή τα παράλογα πρωτογενή πλεονάσματα, δεν θα επιτρέψει μεγέθυνση πάνω από, κατά μέσο όρο, 1% για τις επόμενες δεκαετίες.

Ευρωπαϊκό κόμμα το DiEM25, και σε 10 μήνες έχουμε ευρωεκλογές. Ποια θα είναι η «καρδιά» της τακτικής και τι να περιμένουμε στα ψηφοδέλτια;

Το DiEM25 είναι το πρώτο ενιαίο πανευρωπαϊκό κίνημα που πρωτοστατεί στη δημιουργία ενιαίου ψηφοδελτίου και προγράμματος για τις ευρωεκλογές σε όλη την Ευρώπη. Παράλληλα, το ΜεΡΑ25, το ελληνικό κόμμα που ίδρυσε το DiEM25 τον περασμένο Μάρτιο, ετοιμάζεται πυρετωδώς για τις εθνικές εκλογές – με συστηματική δουλειά εν μέσω καλοκαιριού, ώστε το εκλογικό πρόγραμμα που εκπονούμε συμμετοχικά να είναι έτοιμο. Οσο για τα ψηφοδέλτια, αυτά θα αποτελούνται από μέλη μας που βλέπουν το «βουλευτιλίκι» ως απαραίτητη αγγαρεία – ως κάτι που μπορεί να κληθούν να κάνουν για κάποιον καιρό, όχι επειδή ονειρεύονται να γίνουν βουλευτές, αλλά επειδή πρέπει να κάτι να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συχνά αναφέρεται στην ανάγκη σύμπηξης μετώπων με τη Σοσιαλδημοκρατία ενάντια στις κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη. Εσύ εκπροσωπείς το DiEM25 με τον Τζ. Κόρμπιν στο Εδιμβούργο, όπως διαβάζουμε, σε συζήτηση-εκδήλωση για την αναγέννηση του Σοσιαλισμού. Με έναν ηγέτη σε χώρα που αποχωρεί από την ΕΕ… …

Με έναν ηγέτη με τον οποίο συστρατευτήκαμε πριν από το δημοψήφισμα του Ιουνίου του 2016, στη βάση της θέσης του DiEM25: «Εντός της ΕΕ – Εναντίον αυτής της ΕΕ». Με τον Τζέρεμι και τα στελέχη του πράγματι οργώσαμε τη Βρετανία επιχειρηματολογώντας εναντίον του Brexit, λέγοντας πως η Βρετανία έπρεπε να μείνει στην ΕΕ, ώστε από κοινού να συγκρουστούμε με το βαθύ κατεστημένο της ΕΕ, που στρέφει τους Ευρωπαίους εναντίον της ΕΕ. Δυστυχώς, χάσαμε. Με τον Τζέρεμι βρεθήκαμε στους ηττημένους του βρετανικού δημοψηφίσματος. Γιατί; Επειδή ικανό ποσοστό των προοδευτικών Βρετανών στράφηκαν εναντίον της ΕΕ λόγω του τρόπου με τον οποίο η τρόικα, σε αγαστή συνεργασία με την ελληνική ολιγαρχία, ποδοπάτησαν τη δημοκρατική βούληση του ελληνικού λαού, έκλεισαν τις τράπεζές μας για να επιβάλουν την κατάργηση του ΕΚΑΣ, να πάνε τον ΦΠΑ του 24% κ.λπ. Πολλοί ήταν οι απλοί Βρετανοί ψηφοφόροι που μου έλεγαν: «Σε εκτιμώ, αλλά μου είναι αδύνατον να ακολουθήσω τη συμβουλή σου να ψηφίσω την παραμονή μας στην ΕΕ, μετά τον τρόπο που σας συμπεριφέρθηκε η ΕΕ». Πέραν όμως του Κόρμπιν, το DiEM25 χτίζει συστηματικά το κίνημα του ριζοσπαστικού, διεθνιστικού ευρωπαϊσμού: Κοινό ψηφοδέλτιο με άλλα 11 κόμματα και κινήματα εντός της ΕΕ (την Ευρωπαϊκή Ανοιξη που θα κατέβει στις ευρωεκλογές πανευρωπαϊκά) και παράλληλα, πέραν των ευρωπαϊκών συνόρων, κοινό μέτωπο με τον Μπέρνι Σάντερς και τον νέο πρόεδρο του Μεξικού (με τους οποίους θα συναντηθώ, αντίστοιχα, στις 30 Νοεμβρίου στο Βερμόντ και 1 Δεκεμβρίου στην Πόλη του Μεξικού).

Αν και έχεις δηλώσει ότι ειπώθηκαν όσα έπρεπε για το 2015, η ΝΔ και Κίνημα Αλλαγής έχουν άλλη γνώμη. Ο Κ. Μητσοτάκης θυμήθηκε τον Γ. Βαρουφάκη και στην τελευταία συζήτηση στη Βουλή για την οικονομία, ενώ συνεχίζει να ζητά εξεταστική.

Δήλωσα ότι έχω γράψει τα πάντα για το 2015 στο βιβλίο μου «Ανίκητοι ηττημένοι» και πως δεν έχω να προσθέσω κάτι. Οσο για τις τις πολιτικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) που τολμούν να μιλούν για «κόστος Βαρουφάκη» και να απειλούν με ειδικά δικαστήρια (οι ίδιες, θρασείες πολιτικές δυνάμεις, παρεμπιπτόντως, που πτώχευσαν την Ελλάδα, πριν τη φυλακίσουν στη χρεοδουλοπαροικία των μνημονίων), τους έχω προκαλέσει: Στήστε ό,τι δικαστήριο θέλετε. Θα είμαι εκεί! Εσείς θα προσέλθετε να βάλουμε κάτω τους αριθμούς και τα δεδομένα; Προσέθεσα, μάλιστα: Μην κρύβεστε πίσω από την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να στήσει τέτοια δικαστήρια, καθώς είμαι διατεθειμένος να έρθω στα κομματικά σας γραφεία να με «ανακρίνετε» αύριο το πρωί. Απάντηση δεν πήρα, καθώς γνωρίζουν ότι σε μια τέτοια διαδικασία θα καταλήξουν εκείνοι όχι μόνο κατηγορούμενοι, αλλά και καταδικασμένοι.

Δεν μπορώ να μη ρωτήσω πώς πάει η ταινία με τον Κ. Γαβρά. Επέμεναν πολλοί συνάδελφοι στην εφημερίδα. Θέλουν να μάθουν ποιος θα υποδυθεί ποιον…

Το σενάριο έχει ολοκληρωθεί. Διαβάζοντάς το επιβεβαιώθηκε μέσα μου πόσο σημαντικός δημιουργός είναι ο Κώστας Γαβράς και τι τεράστια τιμή μού κάνει γυρνώντας το «Ανίκητοι ηττημένοι». Τα γυρίσματα θα αρχίσουν, απ’ ό,τι μου λέει, στις αρχές του 2019. Για οτιδήποτε άλλο θα πρέπει να απευθυνθείτε στον ίδιο, καθώς κάθε ταινία ανήκει στον σκηνοθέτη της… ●

Οι πυρκαγιές ως ευκαιρία για νέο κοινωνικό οικιστικό πρότυπο – ΤΑ ΝΕΑ, 28-7-2018

Ολοι αναρωτιούνται «γιατί» και όλοι στηλιτεύουν τις ευθύνες των αρμοδίων την ώρα που οι αρμόδιοι επιδίδονται σε στερεότυπες δικαιολογίες τις οποίες διανθίζουν με δραματικές εκκλήσεις για περισυλλογή και πένθος. Ομως κακά τα ψέματα: η ευθύνη βαραίνει το σύνολο της κοινωνίας μας διαχρονικά. Αντίθετα με τη ρεμούλα των δεκαετιών του 1990 και του 2000 που προκάλεσε την εθνική μας χρεοκοπία το 2010, όπου το «μαζί τα φάγαμε» ήταν ύβρις απέναντι στην αλήθεια, στην περίπτωση των πυρκαγιών η ελληνική κοινωνία είναι, πράγματι, συλλογικά υπεύθυνη για τη μεταπολεμική ασέλγειά μας επί της Φύσης και της αποτυχίας μας να ζήσουμε αρμονικά μαζί της.

Το μεταπολεμικό μοντέλο μεγέθυνσης (και σε καμία περίπτωση ανάπτυξης) βασίστηκε στην άναρχη δόμηση, στην ηθελημένη και με σχέδιο έλλειψη κανόνων και πολεοδομικών προδιαγραφών πολιτισμένης χώρας. Το όνειρο όλων μας για ένα εξοχικό όπου θα αποδράσουμε από τις τσιμεντουπόλεις της αντιπαροχής έσπειρε σε δάση και ρέματα σπίτια και αργότερα μαγαζιά, που νομοτελειακά μας έφεραν στα πρόθυρα μιας χώρας τριτοκοσμικής η οποία τη μια μέρα πνίγεται σε προβλέψιμες πλημμύρες και την άλλη καίγεται ζωντανή από προβλέψιμες πυρκαγιές.
Αν προσθέσουμε σε αυτό το συλλογικό μας έγκλημα τις πρακτικές της ολιγαρχίας που κατέστησαν την εκκένωση των κατοίκων δυσχερέστερη (π.χ. τον παράνομο αποκλεισμό, με συρματοπλέγματα, παραλιών και διεξόδων), την αδράνεια ενός κράτους για το οποίο η προετοιμασία για προβλέψιμα προβλήματα είναι άγνωστη λέξη και την κλιματική αλλαγή (άλλη μια λαίλαπα για την οποία ευθύνεται ο άνθρωπος) που υπερτροφοδοτεί τις καταστροφικές ορέξεις μιας Φύσης που περιφρονήσαμε, αρχίζουμε να κατανοούμε το «γιατί». Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι: «Και τώρα;».

Αναμφισβήτητα, τώρα είναι η στιγμή της αλληλεγγύης με τα θύματα. Είναι όμως κι η ευκαιρία που πρέπει να αδράξουμε ώστε να σταματήσουμε να χαϊδεύουμε αφτιά. Ολα τα θύματα έχουν το δικαίωμα στην αρωγή μας, την ατομική και θεσμική – επιδόματα διαβίωσης, στέγασης κ.λπ. Οχι όμως και επίδομα ανοικοδόμησης για αυθαίρετα κτίσματα. Ούτε απλή ανοικοδόμηση νομιμοποιημένων αυθαιρέτων. Στόχος μας δεν μπορεί είναι να επιστρέψουμε στην 22α Ιουλίου ξαναχτίζοντας τα καμένα της Ανατολικής Αττικής όπως ήταν – στη βάση της ίδιας πολεοδομικής ανοησίας που έφερε την καταστροφή. Ακόμα περισσότερο, έχουμε ιερή υποχρέωση να σταματήσουμε εργολάβους και ιδιώτες να εκμεταλλευτούν το δράμα των συνανθρώπων μας οικοδομώντας άλλο ένα Παγκράτι ή μια Κυψέλη δίπλα στο κύμα. Αν δεν εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που μας δίνει αυτή η καταστροφή να αποδείξουμε ότι μάθαμε το μάθημά μας, θα είμαστε άξιοι της επόμενης καταδίκης που θα μας αποδώσει η Φύση – ή ενός οικιστικού εφιάλτη.

Ως ΜέΡΑ25 καλούμε την κοινωνία να αναλάβουμε τις ευθύνες μας συλλογικά και, παράλληλα, να στρέψουμε την πλάτη στα κροκοδείλια δάκρυα της ολιγαρχίας, είτε αυτή εκφράζεται από το ελληνικό κατεστημένο είτε από τις Βρυξέλλες. Θυμίζουμε ότι τη δεκαετία που πέρασε οι πολιτικές τους προκάλεσαν ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή απ’ ό,τι οι φλόγες της περασμένης εβδομάδας, με χιλιάδες αυτοκτονίες, ένα εκατομμύριο Ελλήνων που μετανάστευσαν χωρίς να το θέλουν, με χυδαίες περικοπές στην Πυροσβεστική και στις υπόλοιπες υπηρεσίες προστασίας των πολιτών – μια διαδικασία ερημοποίησης που συνεχίζεται και η οποία λίγο διαφέρει από φυσική καταστροφή ως προς το αποτέλεσμά της. Κανείς στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο ή εντός του ελληνικού κατεστημένου δεν πρόκειται να αλλάξει τις πολιτικές του επειδή πέθαναν άλλοι εκατό ή διακόσιοι Ελληνες, επειδή κάποιες χιλιάδες συμπολιτών μας καταστράφηκαν. Η ευθύνη για ανυπακοή στις πρακτικές που καταστρέφουν την κοινωνία μας και πληγώνουν την ελληνική Φύση ανήκει σε όλους μας. Ας την αναλάβουμε.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι γραμματέας του ΜέΡΑ25

Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζετε τι κάνετε; Με τί ψυχή ζητάτε από τα στελέχη σας να περηφανεύονται για τις «λύσεις» που προωθείτε υπό τας διαταγάς μιας τρόικας που σας ενέταξε στην πελατεία της ΚΚR , εξευτελίζοντας όλες τις αρχές με τις οποίες η Αριστερά ή

Για να αγοράσεις μέσω διαδικτύου σιδηροδρομικό εισιτήριο ώστε να ταξιδέψεις εντός της Βρετανίας επισκέπτεσαι την ιστοσελίδα της Trainline, της εταιρείας που για ένα μικρό ποσό, γύρω στις 75 πένες, σου εξασφαλίζει το ψηφιακό εισιτήριο. Ανεξάρτητα από το δικό σου ταξίδι, οι 75 αυτές πένες κάνουν ένα δικό τους συναρπαστικό ταξίδι που αξίζει να το καταγράψουμε καθώς μας αφορά. Η εταιρεία Trainline, με βάση το Λονδίνο, ανήκει σε μια δεύτερη εταιρεία επονομαζόμενη Trainline Holdings. Η τελευταία ανήκει σε τρίτη εταιρεία, η οποία ανήκει σε μια τέταρτη κ.ο.κ. Εχοντας μεταφερθεί μεταξύ πέντε εταιρειών «πάνω» από την Trainline, οι 75 πένες σου περνούν τη Μάγχη και φτάνουν στο Τζέρσι, βρετανικό νησί και, βέβαια, φορολογικό παράδεισο. Σαν να μην τους άρεσε το νησί, οι 75 πένες σου αμέσως επιστρέφουν στο Λονδίνο όπου περνούν από τα «χέρια» άλλων πέντε εταιρειών πριν ξανατραβήξουν για το Τζέρσι όχι για να μείνουν εκεί, αλλά ως ενδιάμεσος σταθμός για το Λουξεμβούργο όπου μοιράζονται σε δύο λογαριασμούς.

Κατά τη ζαλιστική αυτή διαδρομή, με τις ατρόμητες 75 πένες σου ενώνονται εκατομμύρια άλλες πληρωμές, μικρές και μεγάλες, από την Ελλάδα και την Ιταλία έως και την Ιαπωνία ή τη Βραζιλία, δημιουργώντας έναν Αμαζόνιο χρήματος. Κάποια από αυτά τα ποσά συνεχίζουν μαζί, άλλα στέλνονται αλλού, μερικά επιστρέφουν στο ίδιο ποτάμι σαν χιλιάδες μικροί παραπόταμοι που ενώνονται, απομακρύνονται από, και ξαναενώνονται με την κεντρική ροή δισεκατομμυρίων λιρών, ευρώ, δολαρίων, γεν κ.λπ. Αυτός ο πακτωλός χρήματος, με τις δικές σου 75 πένες στη μέση, αποφεύγει τη φορολόγηση ενώ, παράλληλα, μετατρέπεται σε βραχυχρόνια δάνεια που δίνει η μία από αυτές τις χιλιάδες εταιρείες στις άλλες, συχνά με ιλιγγιώδη επιτόκια.

Εχοντας φτάσει πια στους δύο λουξεμβουργιανούς λογαριασμούς, οι 75 πένες σου μπαίνουν σε ένα «τούνελ» κατασκευασμένο έτσι ώστε το ανθρώπινο μυαλό να μην μπορεί να τις παρακολουθήσει. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως το τούνελ καταλήγει σε κάποιο από τα νησιά της Καραϊβικής όπου περνάνε μέσα από τουλάχιστον τέσσερις μυστηριώδεις εταιρείες (χωρίς υπαλλήλους) με έδρα τα νησιά Κέιμαν, όπου ο φορολογικός συντελεστής των επιχειρήσεων είναι… 0%. Εκεί, μετά από επική περιπλάνηση που ενέπλεξε τουλάχιστον είκοσι εταιρείες και εκατοντάδες λογαριασμούς, οι 75 πένες σου καταλήγουν να ενωθούν με τα μεγάλα ποτάμια του χρηματιστικού κεφαλαίου των ΗΠΑ και, συγκεκριμένα, καταχωρίζονται στα βιβλία της KKR, της γιγάντιας αμερικανικής «επενδυτικής» εταιρείας.

Βέβαια, το ταξίδι δεν σταματά εκεί. Ως κεφάλαιο πλέον της KKR, οι 75 πένες σου αρχίζουν τα πέρα-δώθε εντός των ανά τον κόσμο λογαριασμών των μετόχων της KKR: τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, λογιών λογιών αρπακτικών ταμείων, και των διάφορων κροίσων. Από το 1977 που δημιουργήθηκε, η KKR έχει αποκτήσει 300 εταιρείες-μεγαθήρια μέσα από την τακτική της εξαγοράς επιχειρήσεων τις οποίες γρήγορα φορτώνει με γιγάντια νέα δάνεια. Αυτά τα δάνεια χρησιμοποιούνται για να πληρώνονται τεράστια μερίσματα στους μετόχους της KKR και, όταν πλέον δεν μπορούν να αποπληρωθούν από τις υπερχρεωμένες θυγατρικές επιχειρήσεις, ακολουθούν μαζικές απολύσεις υπαλλήλων και, σε πολλές περιπτώσεις, λουκέτο – με τα περιουσιακά στοιχεία των εταιρειών να βγαίνουν, από την KKR, στο σφυρί.

Σήμερα, από τις 300 εταιρείες-μεγαθήρια που απέκτησε κατά καιρούς, στην KKR εξακολουθούν να ανήκουν 180 «πραγματικές» εταιρείες (με υπαλλήλους, παραγωγή κ.λπ.), οι οποίες χάνονται μέσα στο δάσος των 4.000 εικονικών εταιρειών που έχει δημιουργήσει η KKR, 200 εκ των οποίων στο Λουξεμβούργο και 800 στα νησιά Κέιμαν. Το ερώτημα είναι: Γιατί αυτή η οδύσσεια των 75 πενών;

Η αποφυγή φορολόγησης είναι ένας λόγος – όχι αναγκαστικά ο κύριος. Ενας ακόμα πιο προβληματικός λόγος είναι η συστηματική χρήση αυτών των «λαβυρίνθων» μέσα από τους οποίους περνά το χρήμα για να καταφέρνουν επιχειρήσεις όπως η KKR να αποσπούν οροσειρές αξιών που παράγουν σκληρά εργαζόμενοι πολίτες, αφήνοντάς τους μισθούς-ψίχουλα και συντάξεις πείνας, καταδικάζοντάς τους στη διαχρονική ανασφάλεια, συνωμοτώντας έτσι ώστε η πραγματική οικονομία να υποφέρει την ώρα που η KKR και άλλα τέτοια αρπακτικά νέμονται τον πλούτο που παράγουν οι κοινωνίες χωρίς να προσφέρουν το παραμικρό στη δημιουργία του.

Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά σήμερα, μέρες μετά τη φρίκη των πυρκαγιών; Επειδή παράλληλα με τη φρίκη στην Ανατολική Αττική διαδραματίζεται και μια άλλη φρίκη την οποία κυβέρνηση και αντιπολίτευση όχι μόνον αποσιωπούν αλλά την πριμοδοτούν κιόλας. Ποια είναι αυτή η δεύτερη φρίκη; Πρόσφατος τίτλος των Financial Times απαντά: «Η KKR κλείνει τη δεύτερη συμφωνία αγοράς ελληνικών κόκκινων δανείων», με υπότιτλο: «Συνεργασία της εταιρείας ιδιωτικών επενδύσεων με τις 4 ελληνικές τράπεζες». Τι σημαίνει αυτό; Οτι μαζί με τις 75 πένες που κάνουν τον γύρο του κόσμου πριν καταλήξουν στα βιβλία της KKR, τώρα θα κάνουν τον γύρο του κόσμου και τα κόκκινα δάνεια των Ελλήνων που αδυνατούν να τα εξυπηρετήσουν.

Ξάφνου, η ρημαγμένη ελληνική κοινωνία, που μέχρι τώρα έπρεπε να τα βάλει με την εγχώρια ολιγαρχία και την τρόικα, θα πρέπει να τα βάλει μ’ έναν κολοσσό, την KKR, η οποία έχει αποδείξει πως, για να μεγιστοποιήσει τα τεράστια μερίσματα των μετόχων της, δεν διστάζει να ρίξει αποδοτικά εργαζόμενους Αμερικανούς στην ανεργία, να ρίξει έξω κερδοφόρες καναδικές και αγγλικές εταιρείες, να πουλήσει ως παλιοσίδερα βιομηχανίες που θα μπορούσαν να παράγουν αποτελεσματικά – φαντάσου, αναγνώστη, με πόση ψυχραιμία θα θυσιάσει τους χρεοκοπημένους Ελληνες πολίτες και μικρομεσαίους μέσα από πλειστηριασμούς που θα τροφοδοτούν τον παγκόσμιο πακτωλό της KKR!

Κάπως έτσι έρχομαι στο ερώτημα του τίτλου μου: Καλά οι της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και των λοιπών εκφραστών του αδηφάγου χρηματοπιστωτικού συστήματος, λογικό είναι να στηρίζουν την KKR και τους εγχώριους ατζέντηδές της. Εσείς, σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζετε τι κάνετε ψηφίζοντας τέτοιους νόμους και βγάζοντας κυβερνητικά φιρμάνια που παραδίδουν τα κόκκινα δάνεια στην KKR; Με τι συνείδηση ζητάτε από τα (ιδίως νεότερα) στελέχη σας, που δεν μπήκαν στην πολιτική το 2010 ή το 2014 για να γίνουν ορντινάντσες των λογιών λογιών KKR, να υπεραμύνονται αυτών των αποφάσεων που εσείς λαμβάνετε; Με τι ψυχή τους ζητάτε να περηφανεύονται για τις «λύσεις» που προωθείτε υπό τας διαταγάς μιας τρόικας που σας ενέταξε στην πελατεία της ΚΚR, εξευτελίζοντας όλες τις αρχές με τις οποίες η Αριστερά ήρθε, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, σε σύγκρουση με τις πρακτικές των αρπακτικών του άκρατου καπιταλισμού;

Σημείωση: Η πρόταση του ΜέΡΑ25 για το πως πρέπει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των κόκκινων δανείων διατίθεται εδώ – είναι μία από τις 7 Τομές που προτείνει το κόμμα μας (Βλ. Μανιφέστο ΜέΡΑ25 εδώ)

* Γραμματέας ΜέΡΑ25

Greed, ineptitude and austerity fanned the flames of the Greek wildfire – The Sunday Times

ATHENS: A biblical calamity befell the Attica region last Monday. I saw its first sign in the late morning at Athens airport, where I was seeing off my daughter to Australia. A strong whiff of burning wood caused me to look up to the sky, where a whitish-yellow sun beckoned, surrounded by the tell-tale eclipse-like daytime darkness that only thick, sky-high smoke can cause. By the early evening the news had cascaded in. Many of our friends’ and some of our relatives’ houses were destroyed in northeast Attica. Forest fires had run amok, spreading westward towards the heavily built-up coastline, cutting the settlement of Mati and the town of Rafina off from Athens, forcing residents to flee towards the sea. The first I knew of casualties was when told of the plight of activists belonging to our political movement, DiEM25. Their house in Mati was destroyed by the flames, along with every other house on their street, but at least they had escaped with their lives, just. Next door their neighbours perished, their corpses discovered next morning, crouched together, their three-year-old girl in the middle of a heart-breaking huddle.






 And the ominous news continued to stream in: a friend and her husband, whose house is in ruins, are missing. A cousin, whose house sits on a cliff by the sea, had to jump more than 200ft into the rocky waters below as his house was burnt down — thankfully to be rescued by fishermen. However, 26 other people, who had come very close to the same coastline, succumbed to the smoke and flames before they could jump. As I write this, the official death toll stands at at least 83. Dozens are still missing.

Why did it happen? On this, our Black Monday, the weather conspired with Greek society’s, and our state’s, chronic failures to create the murderous inferno. A particularly dry winter had produced large quantities of forest and bush fuel ready and willing to wreak havoc on a Monday that brought to Attica temperatures of 39C and 80mph winds.

In addition to nature’s guilt, there is of, course, stupendous human culpability. Greek society’s postwar economic model, which relied on anarchic, unplanned property development anywhere and everywhere (in ravines, pine forests and so on), in effect invited nature to punish us, like any Third World country, with lethal forest fires in the summer and flash floods in winter. (Indeed, last winter 20 people died in houses built on the bed of an ancient creek.)

Society’s collective failure is aided and abetted by the Greek state’s perpetual lack of preparedness: for example, the failure to clear fields and forests of accumulated kindling during the winter and spring, or to organise escape routes for residents in case of an emergency.

Then there are the usual crimes of the oligarchy: for example, the enclosure of the coast around seaside villas for the purposes of illegally privatising the beach. Many died or were badly injured flailing against the barbed wire the rich had put in their way as they struggled to get to the sea. And last but not least, humanity’s collective guilt due to the manner in which rapid climate change is turbocharging the natural phenomena that punish our human foibles.

As is often the case every time Greece is ravaged by forest fires, the government hinted at arson. While I cannot rule out the possibility of foul play by profiteers, I am not convinced of this. Greek governments have traditionally found it convenient to blame profiteers, arsonists, terrorists, foreign agents even. Why? Because in so doing they avoid having to confess to their lack of preparedness, for having failed to impose laws and safety regulations, for not having organised or funded the emergency services properly.

What role did austerity and Greece’s ongoing Great Depression play in the ineffectiveness of the response? The fire department, the citizens’ protection agencies, the ambulance service and hospitals are terribly understaffed because of austerity, undoubtedly.

While the fires would not have been stopped if we had had three times the fire brigade staff and firefighting aircraft, a country that for a decade now has witnessed the steady diminution of its public services, its communities, its morale, can scarcely be expected to prepare itself well for a calamity boosted mightily by climate change.

Journalists ask me: is the EU helping? The reality is that Europe has made itself irrelevant when it comes to such issues. Truth be told, we had destructive fires before Greece entered the EU, before we swapped the drachma for the euro, and afterwards. Europe played no role in helping us fight the flames, a task that is not in its remit. But while Brussels cannot be held responsible for the fires per se or for 70 years of Greek society’s abuse of our natural environment, it is unquestionable that it has depleted the Greek state of most resources and capabilities.

Might, therefore, this not be the moment (the same journalists ask) for Athens to rebel and demand the end of austerity and of the spending cuts that are detrimental to Greece’s survival? Of course. Every moment is a good moment to confront Brussels, Berlin, Frankfurt and so forth to break free from the straitjacket of inane austerity and misanthropic social policies that are responsible for Greece’s permanent humanitarian crisis.

For a decade we have been losing many more people to the tragedy caused by the EU establishment than to any flood or forest fire. The number of suicides rose sharply immediately after the introduction of new austerity measures in 2011, while more than 1m have emigrated because of the economic depression the EU has imposed on Greece.

While I fully expect crocodile tears to be shed by Brussels over our burnt-out victims, and similarly hypocritical gesturing by the Greek government, I do not expect any reversal of the organised misanthropy afflicting Greece just because so many Greeks died last Monday.

Until and unless progressives get organised across Europe, willing to accept local responsibility while banding together to impose a change of policy at the European level, nothing will change, except perhaps a further strengthening of Greece’s Golden Dawn and other populist political parties in Italy, Germany, Austria and the Polish-Hungarian illiberal nexus.

Greece’s forest fires, in this context, are a tragic reminder of our collective responsibility as Europeans.

© Project Syndicate, 2018

The author is Greece’s former finance minister and co-founder of DiEM25, the Democracy in Europe Movement 2025

At the Edinburgh Festival, in conversation with Jeremy Corbyn (20/8) on reviving socialism, with Maria Alyokhina (Pussy Riot) on despotism, and with Shami Chakrabarti on liberty (18/8)

This year, the good people behind the Edinburgh Festival have kindly invited me to host a series of discussions under the title KILLING DEMOCRACY? My remit was: Further to explore the question of whether the current form of financialised capitalism is devouring democracy, reflecting on my work with the Democracy in Europe Movement (DiEM25). In a series of four events my purpose will be to explore the ways in which the demos can be put back into our democracies.


My first event will take place on  Saturday 18 August, 13:30 – 14:30 , at the Baillie Gifford Main Theatre where I shall be joined with Pussy Riot’s Maria Alyokhina to discuss the different varieties of totalitarianism that we are currently threatened with, her fight for free speech against the forces of Vladimir Putin’s regime, her hunger strike protest while in prison, as well as the work she is now doing to help Russian prisoners at home.


Immediately afterwards, on Saturday 18 August and in the same venue at 15:15 – 16:15, I shall be discussing with Shami Chakrabarti (Labour member of the House of Lords) the Economics of Liberty: democracy, liberty, internationalism and radical Europeanism.


On the next day, Sunday 19 August 20:15 – 21:15 (again at the Baillie Gifford Main Theatre), I will be given the opportunity of a solo presentation of the theme: GIVING DEMOCRACY NEW LIFE; reflecting on the 2008 Global Capitalist Crisis, the Greek and European crisis, Brexit, Trump, other such horrors – as well as the prospects of a Progressive International spanning DiEM25 in continental Europe, Corbyn’ Labour in the UK, Bernie Sanfers’ Political Revolution in the US, President Amlo in Mexico etc.


Finally, on Monday 20 August 20:30 – 21:30 (at the Baillie Gifford Main Theatre) I shall have the pleasure to host Jeremy Corbyn in a discussion on the theme of THE RESURGENCE OF SOCIALISM; an opportunity to discuss  the renaissance of the left, the future of democracy, and the task of building a Progressive International so as to counter both the clueless establishment and the Nationalist International (inspired by Donald Trump in the United States and revanchist racist forces in Europe).

 

 

Η αποτυχία της κυβέρνησης στο θέμα του χρέους μεγεθύνεται και επισημοποιείται: Η ΕΚΤ δεν πρόκειται να συμπεριλάβει ποτέ τα ελληνικά ομόλογα στην Ποσοτική Χαλάρωση ενώ τράπεζες και δημόσιο “στέλνωνται” ξανά στον ELA

Κατά την παράδοση του Υπουργείου Οικονομικών στον νυν υπουργό του είχα πει: Βασικοί σου στόχοι πρέπει να είναι (α) η αναδιάρθρωση (στην βάση ρήτρας ΑΕΠ – nominal GDP indexing) του χρέους μας προς την τρόικα, και (β) υπαγωγή των ομολόγων που παραμένουν στα χέρια ιδιωτών στο πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης της ΕΚΤ. Συμφώνησε. Τρία χρόνια μετά και οι δύο αυτοί στόχοι όχι μόνο δεν επετεύχθησαν αλλά και καταργήθηκαν, επισήμως: Η αναδιάρθρωση του χρέους προς την τρόικα έδωσε την θέση της στις “ευκολίες πληρωμών” έως το 2032 χωρίς την παραμικρή αναδιάρθρωση – κάτι που ισοδυναμεί με τραγική επιβάρυνση του χρέους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, χτες, δια στόματος Mario Draghi, μπήκε η ταφόπλακα σε κάθε ελπίδα υπαγωγής των ομολόγων που παραμένουν στα χέρια ιδιωτών στο πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης της ΕΚΤ.
Στην μηνιαία, καθιερωμένη συνέντευξη τύπου, ο Πρόεδρος της ΕΚΤ ήταν σαφής:
“Τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για υπαγωγή τους στο Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης. Το waiver (σημ. η εξαίρεση που επέτρεπε την αποδοχή ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ) λήγει με την λήξη του προγράμματος.”
Με αυτά τα λόγια οι τελευταίες ελπίδες της κυβέρνησης ότι η “ενισχυμένη επιτήρηση”, το νέο όνομα της Μνημονιακής διαδικασίας, θα αρκούσε ώστε η τρόικα – και συγκεκριμένα η ΕΚΤ – να ελαφρύνει λίγο τα επιτόκια του σχετικά μικρού ποσοστού του δημόσιου χρέους μας που παραμένει στα χέρια ιδιωτών, έγιναν καπνός. Μαζί με αυτές εξαϋλώθηκαν οι ελπίδες πως, λόγω της Ποσοτικής Χαλάρωσης, το κόστος μελλοντικού δανεισμού (δηλαδή, έκδοσης νέων ομολόγων) θα μειωνόταν. Αυτό σημαίνει ότι, από τον επόμενο μήνα, ελληνικό κράτος και ελληνικές τράπεζες θα ξαναβρίσκονται στο έλεος της ακριβής ρευστότητας του γνωστού πλέον ELA, το ύψος του οποίου η ΕΚΤ πρόσφατα μείωσε στα €8 δις.
Η αποτυχία της κυβέρνησης να βρει λύσεις για το χρέος είναι τόσο παταγώδης όσο και… επίσημη. Ακόμα και ο πιο δύσπιστος αντικειμενικός παρατηρητής κατανοεί ότι η συνθηκολόγηση του καλοκαιριού του 2015 δεν έφερε τίποτα περισσότερο από την μονιμοποίηση της Χρεοδουλοπαροικίας μας.

 

Behind Greece’s forest fires: a tragic reminder of our collective responsibility as Europeans

ATHENS – A biblical calamity befell Attica last Monday. I saw its first sign in the late morning at Athens airport, where I was seeing off my daughter to Australia. A strong whiff of burning wood caused me to look up to the sky, where a whitish-yellow sun beckoned, surrounded by the telltale eclipse-like daytime darkness that only thick, sky-high smoke can cause.


By the early evening, the news began cascading in. Many of our friends’ and some of our relatives’ houses in East Attica were destroyed. Forest fires had run amok, spreading toward the heavily built-up coastline, cutting the settlement of Mati and the town of Rafina off from Athens and forcing residents to flee toward the sea.

I first learned of casualties when told of the plight of activists belonging to our political movement, DiEM25. The flames destroyed their house in Mati, along with every other house on their street; but at least they escaped with their lives. Barely. Their next-door neighbors perished; when their corpses were discovered the next morning, they were crouched together, their three-year-old girl in the middle of a heartbreaking huddle.

To read the rest of the article for free click here