Yanis Varoufakis's Blog, page 94

DiEM25’s radical Europeanist political agenda – Interviewed by Jacobin’s David Broder

Last Friday, Yanis Varoufakis was in Italy to promote European Spring, a list of candidates standing across the continent in next May’s European election. The former Greek finance minister visited Rome just days after the European Commission had struck down the Italian government’s budget, sparking further rows over Brussels’ authority to curb member states’ spending. At his press conference, Varoufakis called for a “radical Europeanism,” as an alternative to both the populist right and the neoliberal center. Built around the DiEM 25 movement which he launched in 2015, his European Spring initiative brings together forces from Benoît Hamon’s Génération.s in France to Alternativet in Denmark. Jacobin’s David Broder caught up with Varoufakis to talk about the European institutions’ handling of the Italian budget, the prospects for building a progressive alternative within EU structures, and what future lies ahead for post-Brexit Britain.

DB

We’re in Rome, where the key political battle of the moment has set the Five Star/Lega government on a collision course with Europe over its budget. Deputy prime minister and Lega leader Matteo Salvini has a tax cutting agenda yet has picked a fight with Brussels over plans to run a 2.4 percent deficit, thus allowing him also to posture as a defender of Italian public spending. European Commission chief Pierre Moscovici has seemingly played into Salvini’s hands by condemning the Italian government’s irresponsibility.

YV

Absolutely, Moscovici plunged headlong into the trap!

DB

But in your preferred vision of Europe, would the European Commission have a role in setting limits on national budgets at all, or maintain control mechanisms like the Semester?

YV

Let’s look at the example of the United States. You can only have balanced budgets for the state governments, because you have the federal government looking after the shop. In Europe, balanced budgets — which is effectively what the Semester process is, with the Fiscal Compact — are an abomination, an assault against rationality. Because you’ve got governments that have to look after banking systems and have to bail them out and have to look after public investment. It is impossible to do this with a balanced budget. So, the rules are created as if they are there to be violated — by the deficit countries at least.

Imagine if in the United States you didn’t have the Federal Reserve bailing out banks, if you did not have public infrastructure spending, spending on Medicare and so on being funded from federal budgets. It would be impossible for Missouri, Mississippi, even California for that matter, to remain within the union. So, we have a serious problem.

To answer your question, yes, you can have limits for the [EU member] states, as long as at the eurozone level you have the Europeanization of the banking system, of the bailout system, of overall public investment — hopefully, green investment — and of anti-poverty schemes, like food stamps for instance in the United States.

DB

You have in the past, including in your Modest Proposal, spoken about such mechanisms as Eurobonds as part of a Europe-wide response to the crisis. At the same time, you have said such a response doesn’t demand the creation of a transfer union or, as it is often described, German taxpayers having to pay out for Southern European countries. You also talk in terms of acting within the existing European treaties rather than proposing a general reorganization of those treaties.

So what mechanisms actually exist to change course in the eurozone? And, at a more strictly political level, how can they be “sold” to the public across the continent?

YV

Well, the treaties do have to change, and the rules must be changed. They are idiotic; they cannot work. But! Politically speaking, if you go out there and say to people, “Vote for us, because we believe that we need to change the rules so as to ameliorate the crisis that is destroying you,” people will look at you and say “Well, changing the rules will take twenty years: do you want us to die in the meantime?”

So, this is why I have been working on the Modest Proposal. The question is, what can be done tomorrow morning to stabilize the crisis effectively, to stabilize the lives of citizens — to stop this punitive austerity, within the rules. That’s not because I don’t want to change the rules, but because the only way of changing the rules is by creating a kind of green-investment-led growth [to boost] the incomes of the victims of the crisis so that we can have the political space in which we can then start having a genuine discussion about what kind of rules we want, once we have changed them.

To give you an example, take green investment: it’s not that we need something like FDR’s New Deal. 5 percent of GDP can be spent on infrastructure. In the present era, unlike in the 1930s, we need green infrastructure. Green energy, a green transport system: Europe is really very much behind in all these areas. So, we need something like five to six hundred billion [euros] a year. Where does the money come from? The [EU’s member] states can’t afford it, and there’s all sorts of rules. Is there anything we can do, legally, tomorrow morning, to get that five hundred billion? We think, yes.

We are making a very clear proposal. You have the European Investment Bank, which belongs to all of us. It’s been issuing junk bonds now for twenty-five, thirty years, they are AAA rated even by these terrible credit agencies. Say it issues five hundred billion every year. But some say, “No you can’t do that, the price [of the bonds] will fall, the yields will go up” and so on.

But it just takes one press conference. The European Central Bank could announce just for those bonds, and for no others, that if the yields start going up, it will buy them. Indeed, if this announcement is made (namely that the ECB would buy these bonds if their yields rise), the ECB will not have to buy them since the announcement itself will ensure that the yields do not rise. The point here is that in Europe today we have around two and a half trillion euros in the banking and financial system doing nothing, sloshing around, just bidding up house prices and doing damage but not being invested. So, we just need one press conference so that this liquidity can be mopped up by the EIB and put to good use.

Of course, you need the political will, for the leaders to give the orders for that to happen. But here is an example of what you can say to people out there who ask, “So what’s the solution?” I’m not saying that it will be implemented. But to get people angry with the establishment, not with the foreigners, the other, the Muslims, the Jews, the Greeks, the Germans, and so on, what you have to do is to channel the anger properly, into a rational anger.

This crisis is unnecessary: we could change it tomorrow morning. It’s not that we’ll have socialism, it’s not that we’ll have the best of all possible worlds. But it’s something far, far better than what we have today. That is how you build up your political capital as a progressive.

DB

In terms of political will, though: obviously the experience of Greece’s Syriza government showed the difficulties of a single EU country taking on the others or seeking to remodel Europe without allies. You are now proposing a pan-European political movement and in this sense differ from the likes of Jean-Luc Mélenchon, whose basic idea holds that either France alone or France and other states could impose some sort of rupture, also by threatening to leave. You, however, are planning to build up a movement across Europe at the same time, including by standing candidates for the European Parliament across the continent. But if not through wielding power in one particular nation-state, how do you foresee a process of continent-wide political change actually playing out, even in an ideal scenario?

YV

The establishment’s great success over the last ten years of crisis is that they took a banking crisis — a crisis of an international group of people, of internationalists, the bankers — and in order to bail out those guys they turned the Greeks against the Germans, the Italians against the French. They took the victims and turned them against each other.

The only thing we can do as progressives is to run across Europe saying that there is no conflict between Greeks and Germans, there is no conflict between North and South. There are however innocent victims in both North and South. That is why we have opted for a transnational movement.

The problem with Jean-Luc Mélenchon and the reason for our disagreement has to be the fact that when you start talking about going back to the nation-state, you are blowing fresh wind into the sails of Le Pen. The only ones who are going to benefit from the disintegration of the European Union today are the forces of the Right. Even if you are a well-meaning left-winger who thinks in terms of socialism in one country [laughs], in the end you are not going to be the one who gains power in this revived nation-state. It will be Le Pen, it will be Salvini. We are absolutely convinced of this.

This is why, even though our Lexit friends have a very good point in criticizing the European Union — the European Union sucks, there’s no doubt about it, it is a regressive set of vile institutions — its disintegration is not going to propel progressives.

DB

On Lexit, it’s notable that October 20 saw a large “People’s Vote” march in London calling for another referendum over Britain’s decision to leave the European Union. But while you are a self-described radical Europeanist, you have said that you are opposed to such a vote. Why is that? And what future relations do you see between Britain and Europe?

YV

Full disclosure: I fought against Brexit, and I was in disagreement with my friends like Tariq Ali and others who supported leaving the European Union, from the Left. My view was the same as the view I have here in Rome — that is, [in favor of] Italy remaining within the eurozone. The disintegration of the European Union is, in the end, going to have detrimental effects on the weakest members of British society.

The reason why I think the second referendum is a terrible idea is that, by nature, referendums are binary choices. We have at least four choices now: no Brexit; a no-deal Brexit [i.e. the UK and EU reach no agreement on future relations in time for March 29, 2019, the formal date of Brexit]; whatever rubbish solution Theresa May comes back from Brussels with; or the “Norway plus” solution that we have been proposing [i.e. Britain would have a relationship with Europe similar to Norway’s, remaining part of the single market, customs union, and accepting free movement of capital and people but without directly participating in EU decision-making structures].

So, when you have more than two alternatives, what you need is a new government. This is why we support Jeremy Corbyn’s call for a new election. We need a clear accounting, a full discussion of what should be done, so that the House of Commons can make a decision.

DB

Do you think Jeremy Corbyn can draw any opportunities from Brexit? Meaning, even beyond the question of respecting the referendum that took place in June 2016, there are also positive things that can be gained from Britain leaving the European Union?

YV

Well, to the extent that he can nationalize railways more easily, that is a plus, and there’s always a silver lining to every cloud. But let’s not re-run the referendum debate: I think that we should respect the outcome of the people’s vote. I really despise the way that they [campaigners for another referendum] talk about [the need for] a “People’s Vote” as if the first one was the wrong people’s vote. This kind of toxic language does not suit progressive politics.

To me what is now essential is for Britain — and this is possibly something Jeremy and I don’t agree on — to maintain freedom of movement. The Left should always fight to keep borders away and not to create new borders among people. So, for me a “Norway plus” solution would be ideal for Britain and even if that doesn’t happen, our New Deal for Europe, proposed by DieM 25, details how even after a hard Brexit [the UK breaking from all EU-related structures] British institutions and European institutions could coordinate in such a way as to simulate a European Union in which Britain is an integral and progressive part.

Two corrections by Yanis Varoufakis

Please note that the text above differs from the one published in Jacobin in that I corrected two errors in the transcription of what I said.

(1) Jacobin‘s site has me saying “You have the European Investment Bank, which belongs to all of us. It’s been issuing junk bonds now for twenty-five, thirty years, they are AAA rated even by these terrible credit agencies.” The word ‘junk’ was never uttered by me and is wrong. The EIB bonds are high grade investment bonds and very safe. Thus, it was removed from the above.

(2) Jacobin‘s site has me saying: “The European Central Bank could announce just for those bonds, and for no others, that if the yields start going up, it will buy them. But they will not be divided.” The last sentence is not mine. What I did say is that, if the announcement is made (namely that the ECB would buy these bonds if their yields rise, the ECB will not have to buy them since the announcement itself will ensure that the yields do not rise. Thus, in the above the text was edited to reflect that point.

FOR THE JACOBIN SITE CLICK HERE

Συνέντευξη στον ΣΚΑΙ – 29 ΟΚΤ 2018

Η τέχνη στη βαθιά ταξική κοινωνία μας – ΕφΣυν 27 Οκτωβρίου 2018

Σε πρόσφατη δημόσια συζήτησή μας στο Λονδίνο, ο Μπράιαν Ινο εξέφρασε τη θεωρία του περί τέχνης: Οπως τα παιδιά εξερευνούν τον κόσμο παίζοντας, οι ενήλικοι παίζουν ζωγραφίζοντας, γράφοντας μουσική, κάνοντας γλυπτά – δημιουργώντας τέχνη με άλλα λόγια. Αρα, συμπέρανε, πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι η τέχνη είναι ακίνδυνη, όπως το παιχνίδι ενός παιδιού. Σε εκείνο το σημείο του θύμισα τη ρήση του Χέρμαν Γκέρινγκ: «Οταν ακούω τη λέξη πολιτισμός, το χέρι μου ψάχνει να βρει το πιστόλι μου».

Ναι, η τέχνη θα ήταν ακίνδυνη στην καλή καγαθή κοινωνία. Ομως στη δική μας κοινωνία, κάθε άλλο παρά ακίνδυνη είναι για τους δικτατορίσκους που ορίζουν τις ζωές μας. Από αυτή την άποψη ο Γκέρινγκ είχε δίκιο.

Οπως είχε πει ο Πικάσο, ο στόχος της τέχνης δεν είναι να διακοσμεί αλλά να λειτουργεί ως «πολεμικό εργαλείο». Οι κρατούντες, είτε οι παραδοσιακά συστημικοί είτε εκείνοι που πρόσφατα συνθηκολόγησαν με το κατεστημένο, έχουν πολλά να φοβηθούν από έναν λαό που έχει στη διάθεσή του μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης.

Οσοι ελέγχουν την κουλτούρα, τον πολιτισμό μιας χώρας, ελέγχουν την κοινωνία. Κι όσοι ελέγχουν τη διανομή των εισοδημάτων ελέγχουν και την καλλιτεχνική παραγωγή, τη διαδικασία παραγωγής της κυρίαρχης κουλτούρας.

Οσο μάλιστα πιο ταξική η κοινωνία τόσο πιο βάναυσα οι προνομιούχοι μετατρέπουν την τέχνη σε όπλο μαζικής χειραγώγησης που χρησιμοποιούν στο πεδίο του ταξικού πολέμου, χωρίς καν να καταλαβαίνουν ότι αυτό κάνουν.

Παραγγέλνουν από καλλιτέχνες έργα, αγοράζουν τέχνη, ελέγχουν και καθοδηγούν τα μουσεία, τις γκαλερί, κατευθύνουν την (αντι-)αισθητική των μέσων μαζικής αποβλάκωσης. Ο,τι κάνουν είναι στο πλαίσιο της αναπαραγωγής της εξουσίας τους, η οποία προαπαιτεί τη διάχυση της επικυριαρχίας τους επί της κυρίαρχης αισθητικής. Ο εκδημοκρατισμός της κοινωνίας, κόντρα στα συμφέροντα της ολιγαρχίας, απαιτεί από εμάς να διακόψουμε την αμφίδρομη σχέση μεταξύ της παραγωγής τους πλούτου και της παραγωγής πολιτιστικών προτύπων.

Πριν από περίπου δύο εβδομάδες, ο Banksy –o σημαντικός, αν και ακόμα ανώνυμος ζωγράφος του δρόμου και ακτιβιστής– προέβη στην πιο ενδιαφέρουσα και έξυπνη πράξη ατομικής αντίστασης στο καλλιτεχνικό κατεστημένο: έργο του που δημοπρατούταν στον οίκο Sotheby’s στο Λονδίνο, με το που πουλήθηκε για πάνω από ένα εκατομμύριο λίρες, αυτοκαταστράφηκε μπροστά στα έκπληκτα μάτια του δημοπράτη και των συμμετεχόντων στην τελετουργία πλειστηριασμού!

Αυτό που συνέβη ήταν ότι ο καλλιτέχνης είχε «χτίσει» μέσα στο κάδρο του έργου έναν μηχανισμό που έκοψε σε λωρίδες τον καμβά με το πάτημα ενός κουμπιού από μακριά. Ναι, ήταν πράγματι μια πανέξυπνη ανατρεπτική παρέμβαση ενός καλλιτέχνη – μια ατομική παρέμβαση που έδωσε έναυσμα σε μια συζήτηση που άξιζε να γίνει. Τι απέδειξε όμως;

Πάνω απ’ ότιδήποτε άλλο, o Banksy απέδειξε ότι όσο παραμένει εγκλωβισμένη στην αυλή τους (π.χ. εντός του οίκου Sotheby’s), ακόμα και η πιο ανατρεπτική ατομική πράξη ενός καλλιτέχνη απλά αυξάνει την εξουσία και τον πλούτο των εχόντων.

Εντέλει, η αυτοκαταστροφή του «εμπορεύματος» όχι μόνο δεν κατέστρεψε την ανταλλακτική αξία του αλλά δημιούργησε ένα νέο εμπόρευμα: το αυτοκαταστρεφόμενο έργο του Bansky, του οποίου η τιμή, όπως αποδείχθηκε, ήταν ακόμα υψηλότερη. Μόνο στον καπιταλισμό μια καταστροφή μπορεί να αυξήσει τα εισοδήματα των πλουσίων!

Ο εκδημοκρατισμός, λοιπόν, της κοινωνίας, η μετατροπή της τέχνης σε εργαλείο προστασίας των θυμάτων του ταξικού πολέμου απαιτούν από εμάς να υπερβούμε τις ατομικές παρεμβάσεις. Απαιτούνται ποιοτικές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις στις γειτονιές, στα υποβαθμισμένα δημόσια σχολεία, σε μη συστημικούς χώρους. Απαιτείται αυτό για το οποίο πάσχιζε ο Αντόνιο Γκράμσι: ηγεμονική, προοδευτική, ποιοτική, πολιτιστική παραγωγή.

Είναι ο μόνος τρόπος εναντίωσης στη δυνατότητα της άρχουσας τάξης να διαμορφώνει το κοινωνικό περιβάλλον έτσι ώστε τα δικά της συμφέροντα να γίνονται αντιληπτά ως το γενικό συμφέρον.

Η τέχνη, από τη στιγμή που θα στρατευτεί σε κάποιο πολιτικό κόμμα ή και κίνημα, υποβαθμίζεται, ευτελίζεται, χάνει από την ποιότητα και αμεσότητά της. Στρατευμένη τέχνη ίσον κακή τέχνη. Ομως, από την άλλη, όλη η τέχνη είναι βαθιά πολιτική, ενώ η καλή τέχνη, επιστρέφοντας στα λόγια του Πικάσο, είναι εργαλείο πολιτικού πολέμου.

Το ερώτημα λοιπόν γεννάται: Πώς μπορούν οι προοδευτικοί άνθρωποι να χρησιμοποιήσουν το πολεμικό αυτό εργαλείο, την τέχνη, χωρίς όμως να το υποβαθμίσουν στρατεύοντάς το στο κόμμα ή στο κίνημά τους; Ξεκάθαρη απάντηση δεν υπάρχει στο καίριο αυτό ερώτημα. Εχει όμως σημασία να τεθεί το ερώτημα και να αποτελέσει άξονα προβληματισμού μας.

Αυτός είναι ο λόγος που στο εκλογικό πρόγραμμα του ΜέΡΑ25 δίνουμε μεγάλη έμφαση στην πολιτιστική παραγωγή προτείνοντας τη θεσμοθέτηση Διαβουλευτικού Συμβουλίου Πολιτισμού, αποτελούμενου από κληρωτούς και εκλεγμένους πολίτες, το οποίο θα χαράσσει ακηδεμόνευτα τόσο από το κράτος όσο και από την ολιγαρχία την πολιτική για τον πολιτισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που διοργανώσαμε την εκδήλωση στο Λονδίνο στις 10 Οκτωβρίου, όπου ανακοινώθηκε η αρχή της εκπόνησης του κοινού, πανευρωπαϊκού προγράμματος του DiEM25 για την πολιτιστική πολιτική.

Βέβαια, μια ωραία ατζέντα πολιτιστικής πολιτικής, από μόνη της, είναι άχρηστη. Ομως, ένα προοδευτικό κίνημα έχει ανάγκη μια τέτοια ατζέντα ώστε να εμπνέεται από αυτήν, να εμπνέει με αυτήν και να τη χρησιμοποιεί ως οδηγό του τι πρέπει να κάνει όταν αποκτήσει την εξουσία να πράξει το οτιδήποτε.

Αποφασισμένοι να μη στρατεύουμε την τέχνη αλλά να εμπνεόμαστε από αυτήν, έχει σημασία να κρατάμε στο μυαλό μας το κοινό που έχει η τέχνη με ένα αυθεντικά προοδευτικό κίνημα ή, γενικότερα, με τον αγώνα τον καλό: Είναι αυτοσκοπός.

Οπως ο πραγματικός καλλιτέχνης δεν δημιουργεί ένα γλυπτό, δεν γράφει ένα μουσικό κομμάτι επειδή θέλει να πετύχει κάτι «άλλο» (χρήμα, καταξίωση κ.λπ.), το ίδιο ισχύει και για τον αυθεντικά προοδευτικό ακτιβιστή ο οποίος κάνει ό,τι κάνει μόνο και μόνο λόγω της έλξης στο όραμα μιας κοινωνίας όπου οι άνθρωποι δεν ζουν πλέον υπό καθεστώς φόβου. Απαιτεί να μην περιτριγυρίζεται από άτομα που πάνε άρρωστοι στη δουλειά, που αρρωσταίνουν επειδή δεν έχουν δουλειά.

Απαιτεί να ζει σε μια κοινωνία όπου η πιο βασανισμένη ψυχή αντιμετωπίζεται με τον ίδιο σεβασμό που εισπράττει ο πιο ιδιοφυής επιχειρηματίας, σε μια χώρα όπου ο χειρότερος καλλιτέχνης γίνεται πιο σεβαστός από τον πιο πετυχημένο τραπεζίτη.

* γραμματέας του ΜέΡΑ 25

http://www.efsyn.gr/arthro/i-tehni-st...

DiEM25 will contest the European Parliament elections in Italy – Press Conference announcement, Rome, 26th OCT 2018

 

 

Ladies and Gentlemen, we are here because Italy is being torn by two destructive forces: Brussels and Salvini. By the failed establishment of Renzi-Merkel-Juncker-Moscovici and by the reckless, racist anti-European Salvini project.

Tragically, Brussels and Salvini are working very well together against the interests of Italians in particular and of Europeans in general.

Salvini is Brussels’ greatest supporter. Juncker, Merkel, Macron et al are hanging on to power with the argument: “Whatever mistakes we have made, après nous… ”
Brussels is Salvini’s greatest supporter. By imposing on Italy rules that guarantee Italy’s stagnation and falling income and prospects for a majority of Italians, they enable Salvini’s sortie into xenophobic populism.

ON THE ITALIAN GOVERNMENT BUDGET

Both Brussels and the Lega-5S government are profoundly, and intentionally, wrong.

Brussels is wrong to impose on Italy fiscal and banking rules that guarantee Italy’s stagnation – rules that were agreed to by the, now, collapsing Italian establishment. The EU’s revamped fiscal rules are analytically baseless. They are forcing Rome to introduce new austerity at a time when growth has fallen to zero – on the false assumption that it is possible to compute Italy’s growth-neutral structural deficit. If the Italian government were to reduce the deficit to 0.8% (as the rules specify), Italy’s debt-to-GDP ratio would rise, not fall, as the result of the certain fall in GDP that would follow.
The Lega-5S government is wrong too. Its budget will not boost growth sufficiently to make a difference to most people, the result being a deficit overshoot without much benefit. Cutting the top tax rates will not boost growth: When the rich receive a tax reduction they either save it or send it to… Luxembourg, Switzerland etc.

Even worse, both Brussels and the Lega-5S government know that they are profoundly wrong. Brussels is choosing to be wrong because they are more interested in maintaining a semblance of control over our countries than they are in shared prosperity across Europe. And the Lega-5S government is choosing to be wrong because Salvini and Di Maio are more interested in maintaining their precarious alliance that in the prosperity of the Italian people.

OUR PRESENT MOMENT

So, here we are:

Italy stagnates because its centrist establishment agreed to EU rules that choked Italy, causing its own political demise and paving the ground for Salvini.

The ancient regime (including Renzi and his patrons in Brussels) and the Lega-5S government are two faces of the same debased coin. Brussels and Salvini will continue to reinforce each other while Italy sinks, while Europe disintegrates.
The oligarchic establishment (PD, Forza Italia etc.) caused the problem and cannot pretend to be offering the solution. Renzi et al lack the ideas, the credibility and the integrity to make a difference.
Salvini is exploiting the establishment’s fragmentation and logical incoherence to bring, via his rabid xenophobia, a new Fascist Moment in Italy.
5S is increasingly discredited as a crutch on which Salvini is leaning to take over government completely.

WE MUST ACT. NOW!

Italy has an urgent need for a new progressive alternative to the implicit but destructive alliance between the oligarchic establishment and Salvini’s nationalism.

Italy, however, does not need yet another sad leftist alliance of the usual suspects. Italy does not need another Frankenstein list that stitches together dead parts of what used to be Italy’s glorious left. The last thing Italians need is another list of leftist candidates lacking a coherent program of change and united only by a desperation to get elected on the basis of vague promises, wishful thinking and high-minded rhetoric.

No, what Italian voters need, and deserve, is a progressive list with a single, coherent, credible program that everyone agrees has genuine, implementable answers to the problems keeping people up at night and making them fear for their children, for their future, for the future of Italy and Europe.

This is why we are here today. To announce such a list and such a single, coherent, credible program.

WHO ARE WE?

Last March, colleagues from DiEM25, myself, comrades from Poland, Denmark, Portugal, Benoit Hamon from France, we met in Napoli under the auspices of my friend Luigi de Magistris, Napoli’s Mayor, and announced that we are beginning. That we are constructing a single paneuropean list with a single program for Italy, for Greece, for France, for the whole of Europe – a program that we will put to the people of Europe in May 2019 in the European Parliament elections. This program is now complete, after many months of very hard work. It is the progressive, ecological, feminist, humanist, rational program of the paneuropean coalition that we now call EUROPEAN SPRING.

WHAT DO WE PROPOSE viz. THE ITALIAN BUDGET?

Today the Italian budget is in everyone’s mind. So, here is what we propose. Here is the only pro-Italy, pro-Europe solution that we propose. A European solution that work for Italy and an Italian solution that help Italians and Europeans in equal measure:

Continue with the introduce of a guaranteed minimum income and, in fact, speed it up
Scrap Salvini’s top tax rate cut and the tax amnesties (including those to owners of illegally built housing): When you give handouts to the rich, they either save it or take it to Switzerland, Luxembourg etc.
Use the money saved from Salvini’s tax cuts (about 8 billion euros) to fund a growth-enhancing green investment. To this sum add another 12 billion euros, taking the deficit to the Maastricht limit of 3%. The total public investment of 20 billion euros would then be spent on: (a) Industrial and ecological transition; e.g. to address problems such as ILVA in Taranto and the offshoring of low-added-value manufacturing; (b) Environmental safety, including a plan for earthquake preparedness; (c) Investment in infrastructure, to avoid a repetition of the Genoa disaster and to invest in sustainable transport.
Call a EU Council Summit to propose that any reduction in deficits from 3% to the limits of the enhanced fiscal compact be conditional on a Green Investment New Deal for the Eurozone, amounting to 5% of Eurozone GDP. In short, the Italian government’s 20 billion investment fund (see above) can be replaced by the European Green New Deal funding, allowing Italy to reduce its deficit to 0.8%, as per the prevailing fiscal rules. How will the European Green New Deal be funded? The EU Council gives the green light to the European Investment Bank to issue bonds of 500 billion euros each year for five years, with the European Central Bank ready to buy those in the secondary market if these bonds’ yields rise above a threshold.
Until and unless the EU Council approves the European Green New Deal, Italy will unilaterally fund its public investment by boosting government deficit to 3%.

WHAT DO WE PROPOSE FOR THE EUROPEAN UNION?

DiEM25 has helped produce the EUROPEAN SPRING’s comprehensive New Deal for Europe program that we shall present it to European voters across Europe in May 2019.

OUR DUTY

Ladies and gentlemen,

Austerity for the many and socialism for the bankers has given rise to the present Fascist Moment in Italy, to the collapse of the political centre everywhere, to the reactionary, divided Europe that Donald Trump was hoping for.

Today, here in Rome, we are saying: Enough! We are saying: Another Italy, another Europe, is not only possible. It is here in the form of our transnational movement with a SINGLE COHERENT PROGRAM that people can believe in – because it makes sense and because it can be implemented.

Today, we are here to announce that DiEM25 is moving ahead on the basis of the only rational plan for Italy, the only rational plan for Europe. The Brussels-Salvini duet is wasting no time to wreck Italy, to disintegrate Europe. There is no more time to wait for our partners to complete never-ending internal deliberations. So, DiEM25 is moving ahead.

During November we will stage three large events across Italy to announce our list and begin our primaries. By 1st December we shall begin collecting the signatures necessary to contest the May 2019 European Parliament election.

The DiEM25 Italia train is leaving the station, slowly and with its doors wide open for our partners to jump in. We invite them to do so.

CONCLUSION

The European Parliament elections are only a start. They give us an opportunity to have this debate. We shall use the May elections to transcend the fake conflict between Brussels and Salvini, between the authoritarian incompetent establishment and the misanthropic Nationalist International.

DiEM25 Italia is here. With an economic agenda. But also as a political force.

We are here to bring to the people of Italy a scent of next May’s European Spring.

Italian progressives are no longer alone.

Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης με τον Γιώργο Σαχίνη, στον 984: Παπαντωνίου, χωρικά ύδατα, η σύγκρουση Σαλβίνι-Βρυξελλών και οι προτάσεις του ΜέΡΑ25 για την Ελλάδα και την Ευρώπη

Video answers to young Germans’ questions about the future, the Left and Europe – Jung & Naiv, Episode 381, filmed in Berlin 17th OCT 2018

On Europe’s austerity drive and DiEM25 – an OECD podcast

One country that symbolised the crisis of the last 10 years was Greece. Its insolvency embarked the country on a long regime of bail-outs and austerity. This August, Greece officially emerged from the crisis, with the OECD forecasting GDP growth again. So, did the austerity work? The former Greek finance minister and co-founder of the Democracy in Europe Movement (DiEM) remains unconvinced. Mr Varoufakis was a guest at the OECD’s “10 years after the crisis” conference where he delivered a keynote under the title: 2008 and the International New Deal we need for the post-2018 world

Η αλήθεια και τα ψέματα για τις τράπεζες – ΕφΣυν, 13 Οκτωβρίου 2018

Το 2008 οι ελληνικές τράπεζες χρεοκόπησαν. Για μια δεκαετία η πικρή αλήθεια κουκουλώνεται. Πώς; Με όλο και περισσότερα χρήματα που (άμεσα ή έμμεσα) παρέχουν στις τράπεζες (χωρίς βέβαια να έχουν ερωτηθεί ποτέ) οι χειμαζόμενοι πολίτες. Και με μια ακολουθία ψεμάτων που τα ΜΜΕ και το Μνημονιακό Τόξο επαναλαμβάνουν ολοένα και επιθετικότερα – μέσα στην αγωνία τους ότι η αλήθεια για τις τράπεζες-ζόμπι (που τους στηρίζουν) θα αποκαλυφθεί. Την προπερασμένη Τετάρτη οι μετοχές των τραπεζών έπεσαν τόσο που κάποιοι την κατέγραψαν ως «Μαύρη Τετάρτη». Ξάφνου όλοι άρχισαν να ψάχνουν την αιτία, λες και χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων για να καταλάβει γιατί η μετοχή μιας χρεοκοπημένης τράπεζας κάποια στιγμή θα πέσει. (Το μόνο ενδιαφέρον ερώτημα θα ήταν: «Γιατί δεν έπεφτε τόσο καιρό;») Βέβαια, η προσποίηση της «έκπληξης» δεν είναι αποτέλεσμα αθώας ασχετοσύνης αλλά λογική συνέχεια της ακολουθίας των ψεμάτων πίσω από την οποία κρύβει το κατεστημένο τη γύμνια του.

Μια ανασκόπηση των τριών από τα πολλά ψέματα του Μνημονιακού Τόξου για τις τράπεζες ρίχνει χρήσιμο φως στο πρόσφατο χρηματιστηριακό κραχ και σε αυτά που μας συμβαίνουν δέκα χρόνια τώρα.

1ο ψέμα: Ολα θα πήγαιναν καλά (σύμφωνα με την κυβέρνηση) αν δεν χτυπούσαν οι κερδοσκόποι ή (σύμφωνα με τη Ν.Δ.) αν δεν ήταν ανίκανη η κυβέρνηση.

Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου ψέματος. Η κυβέρνηση ανακάλυψε ότι στα χρηματιστήρια υπάρχουν… κερδοσκόποι. (Σε λίγο θα ανακαλύψει ότι η θάλασσα περιέχει αλάτι, ψάρια, αχιβάδες…) Η Ν.Δ., από την άλλη, ισχυρίζεται ότι όλα θα έβαιναν καλώς αν είχε εκείνη τα οφίτσια.

Η αλήθεια είναι πιο απλή: Ολοι γνώριζαν το πόρισμα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) σύμφωνα με το οποίο λείπουν περί τα 15 δισ. ευρώ ιδίων κεφαλαίων από τις ελληνικές τράπεζες. (Σημ. Δικά τους κεφάλαια, όχι καταθέσεις πελατών.) Αυτό το γνώριζαν, πρώτοι και καλύτεροι, οι κερδοσκόποι των χρηματιστηρίων που, έως πρόσφατα, κέρδιζαν αγοράζοντας υπερτιμημένες μετοχές περιμένοντας το πράσινο φως για να τις ξεφορτωθούν πριν τις ξεφορτωθούν τα «κορόιδα». Αυτό που συνέβη λοιπόν είναι ότι τη «Μαύρη Τετάρτη» το πράσινο φως άναψε και… τις ξεφορτώθηκαν.

Πώς προέκυψε το πράσινο φως; Στις ΗΠΑ, μετά από δήλωση του υπουργού Οικονομικών, αυξήθηκαν τα επιτόκια του αμερικανικού δημόσιου χρέους φοβίζοντας τους κερδοσκόπους. Για 24 ώρες η ρευστότητα μειώθηκε παγκοσμίως. Ως συνέπεια, στην Ευρώπη, οι ιταλικές τράπεζες απέτυχαν να αντλήσουν από τους κερδοσκόπους δάνεια και κεφάλαια που είχαν άμεση ανάγκη. Ολα αυτά συνέπεσαν με την υποχρέωση της Πειραιώς στην ΕΚΤ να αντλήσει 1 δισ. Αυτό ήταν το σύνθετο πράσινο φως που οδήγησε τους κερδοσκόπους να «ξεσκαρτάρουν» τις μετοχές των ελληνικών τραπεζών που πάντα σκόπευαν να ξεφορτωθούν. Τα περί συνωμοσίας κερδοσκόπων ή ανικανότητας της κυβέρνησης είναι, απλά, ανοησίες.

2ο ψέμα: Οι τράπεζες μπορεί να ανακάμψουν εντός του 4ου Μνημονίου (2018-2032) με αυτή ή με άλλη κυβέρνηση.

Το αν μια τράπεζα είναι φερέγγυα ή όχι δεν σχετίζεται με το ύψος των καταθέσεών της αλλά με το πόσο «καθαρό» είναι το ενεργητικό της – πόσα «κόκκινα» δάνεια το «μαγαρίζουν». Τράπεζες, όπως ο ελληνικές, με το μισό τους ενεργητικό στο κόκκινο είναι αφερέγγυες. Τελεία και παύλα.

Και τι κάνουν τώρα με τα «κόκκινα» δάνεια; Η ΕΚΤ επιβάλλει στις τράπεζες να τα πουλάνε σε ταμεία-αρπακτικά σε τιμές ευκαιρίας (π.χ. ένα δάνειο των 100 χιλ. «σκοτώνεται» προς 8 χιλ. ευρώ). Η πώληση καθαρίζει μεν το ενεργητικό αλλά καταστρέφει την περιουσία των τραπεζών.

Υπό τον πανικό της «Μαύρης Τετάρτης», συζητήθηκε η χρήση μέρους από το μαξιλάρι δανείων με το οποίο προίκισε η τρόικα την κυβέρνηση (περί τα 15 δισ. – δεν είναι τυχαίο το νούμερο, βλ. πιο πάνω) για να παράσχει εγγυήσεις στις τράπεζες που πουλούν τα κόκκινα δάνεια σε ταμεία-αρπακτικά. Ομως αυτό το σύστημα δοκιμάστηκε στην Ιταλία και απέτυχε παταγωδώς, καθώς η ΕΚΤ απαιτεί οι τράπεζες να αγοράζουν από την κυβέρνηση τις εγγυήσεις αυτές σε τιμές απαγορευτικές (και ανάλογες των CDS τους, για όποιον θυμάται αυτά τα τοξικά παράγωγα).

Ανάκαμψη δεν θα υπάρξει παρά μόνο αν η κυβέρνηση παρέμβει για να εκκαθαρίσει μεγάλο μέρος των «κόκκινων» δανείων. Μόνο που τόσο το 3ο όσο και το 4ο Μνημόνιο απαγορεύουν μια τέτοια κίνηση από οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση. Αρα, έχουμε μια απλή επιλογή: Την υποταγή στη μόνιμη κρίση που πρεσβεύει το Μνημονιακό Τόξο ή την επιλογή της μονομερούς νομοθέτησης της Δημόσιας Εταιρείας Διαχείρισης Ιδιωτικών Χρεών που πρεσβεύει το ΜέΡΑ25.

3ο ψέμα: Φταίει η σύγκρουση με την τρόικα το 2015 (Κόστος Βαρουφάκη).

Οι τράπεζες με πολλά «κόκκινα» δάνεια θυμίζουν τρύπιες κατσαρόλες. Οσο νερό (κεφάλαια) και να τους προσθέσεις, αν η τρύπα στον πάτο τους είναι μεγάλη (τα «κόκκινα» δάνεια), θα χαθεί.

Οταν κερδίσαμε τις εκλογές τον Γενάρη του 2015, από τα 41 δισ. τραπεζικών κεφαλαίων που τους είχαν δώσει οι πολίτες το 2012-13, είχαν ήδη χαθεί 15 δισ. Ηταν αναπόφευκτο ότι, εφόσον δεν τερματιζόταν η λιτότητα η οποία γεννούσε όλο και πιο πολλά «κόκκινα» δάνεια, θα χάνονταν και τα υπόλοιπα κεφάλαια, όποιος κι αν ήταν στην κυβέρνηση.

Ο μόνος τρόπος να είχε αποφευχθεί η τρίτη ανακεφαλαιοποίηση ήταν να αποφευχθούν το 3ο Μνημόνιο και η νέα απάνθρωπη λιτότητα που γέννησε νέα «κόκκινα» δάνεια. Αλλά για να αποφευχθεί το 3ο Μνημόνιο έπρεπε να υποστηρίξει ο κ. Τσίπρας την απαίτησή μου, μέχρι τελικής ρήξης με τους δανειστές, για σοβαρή αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους.

Την 3η Φεβρουαρίου του 2015 η εξής είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου: «Οι ελληνικές μετοχές ανεβαίνουν τρελά. Το Χρηματιστήριο Αθηνών εκτοξεύτηκε 11,2% και οι μετοχές των ελληνικών τραπεζών εκτινάχθηκαν 22% πάνω».
Στην αμέσως επόμενη παράγραφο τα ειδησεογραφικά πρακτορεία εξήγησαν τι είχε συμβεί: Το προηγούμενο βράδυ είχα συναντήσει στο Σίτι του Λονδίνου πάνω από 200 εκπροσώπους διεθνών κερδοσκόπων, τραπεζών κ.λπ., στους οποίους ανέπτυξα πώς πρότεινα να αναδιαρθρωθούν τα «κόκκινα» δάνεια και το δημόσιο χρέος.
Προφανώς, οι κερδοσκόποι θεώρησαν σοβαρές τις προτάσεις εκείνες. Ομως, με το που ανέβηκαν οι τραπεζικές μετοχές, ήρθε η ΕΚΤ, την 4η Φεβρουαρίου, να κλείσει την κάνουλα ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες, γκρεμίζοντας ό,τι είχα χτίσει την προηγουμένη. Πρώτη φορά στην ιστορία των κεντρικών τραπεζών, κεντρική τράπεζα κινήθηκε ώστε να καταστρέψει την επιτυχία υπουργού Οικονομικών να πείσει τους κερδοσκόπους να στηρίξουν το τραπεζικό σύστημα που η κεντρική τράπεζα ιδρύθηκε για να στηρίξει.
Πρόκειται για υπενθύμιση ότι καμία ανάκαμψη δεν θα έρθει χωρίς την υπεύθυνη ανυπακοή (τη μονομερή, βαθιά, αλλά από τεχνικής πλευράς άρτια, αναδιάρθρωση του χρέους) που σήμερα μόνο το ΜέΡΑ25 πρεσβεύει.

*γραμματέας του ΜέΡΑ25

http://www.efsyn.gr/arthro/i-alitheia...

The new Italian government is continuing the Renzi Spoilt Brat tactic, instead of demanding a re-think of the Eurozone’s silly ‘rules’ – On Bloomberg

Art and Class War – Introducing DiEM25’s Art & Culture Policy Agenda. At Central St Martin’s, 10th October 2018

Brian Eno correctly said that children play to discover how the world works and, once they grow up, art is the adult way of continuing to… play. But, then, he incorrectly surmised that art is not dangerous. True, in the good society art would not be dangerous. But, in our terrible societies the madmen in authority are terrified of good art. “When I hear the word culture I reach for my revolver”, opined Herman Goering. And how right he was! “The purpose of painting is not to decorate. It is an instrument of war!” Thus said Picasso, offering an explanation of why Goering was right: Authoritarians, whether of the establishment or the anti-establishment variety, have much to fear from a people equipped with means of artistic expression.
Those who control culture shape society. And those who control wealth shape cultural production. In class societies the privileged are the ones who weaponise art; who use it is an instrument of class war. They commission, or simply buy, art. They control the galleries, the museums, popular culture production via the media. Everything they do is a bid simultaneously to reproduce their wealth and spread their dominance over the realm of the aesthetic. To democratise society, we need to disrupt the two-way relationship between cultural and wealth production.
Sotheby’s was Banksy-ed last week. Bansky’s stunt was a brilliant individual act of subversive disruption. But it was also proof that the most subversive act ends up enriching the already rich when confined to the realm of the rich – within a Sotheby’s auction. Even the most subversive individualism ends up being co-opted by the art market, with the self-destructing commodity giving rise to a new, higher order,… commodity.
To democratise society, to turn art into an instrument of defending the victims of the class war, we need to transcend individualist disruptions. We need our interventions to take place on the streets, in the neighbourhoods, in deprived state schools, in the communities. We need to produce our own progressive culture, a 21st century version of what Antonio Gramsci prescribed:  a hegemonic, progressive cultural production program. That’s the only way by which to oppose the ruling class’ power to mould our environment so that their interests begin to be perceived as general, natural and inevitable.
Michael Young once said that if the soil creates castes the machine manufactures classes. To that I wish to add that platform-capitalism, aided and abetted by AI and automation, is about to take us back (or is it forward?) to a postmodern rendition of the caste system. This is our generation’s war.
DiEM Voice, with our event here at Central St Martin’s tonight, is inviting everyone to debate DiEM25’s art and culture policy agenda; the agenda best able to help us win this war. A policy agenda on its own is, of course, useless. But, a progressive movement needs a policy agenda to be inspired, to inspire and to have as a guide of what we want to do once powerful enough to do something significant.
But, let art as an instrument of war not be the last image we leave this theatre with. For a satisfying peace must be this struggle’s aim. In the words of William Morris, “art, using that word in its widest and due signification, is not a mere adjunct of life which free and happy people can do without, but the necessary expression and indispensable instruments of human happiness.” That’s the kind of un-alienated human life that only a capacity to play as adults (i.e. a capacity to explore the world via our varied artistic, individual, potential) can enable.
Let’s leave this theatre with our minds immersed in visions of the good society. Allow me to share some random thoughts of mine regarding that vision. I want to live in a society where people do not work until they drop because they must, or because they have been wound up to think they are loving it. I do not want a society in which people are stressed either because of too much or too little alienating work. I demand the right to live in a society in which people don’t feel compelled to go to work while sick or get sick while working. I want working people not to have to be afraid. I want white women and black men to walk the streets with the same fearlessness as pale men. I want to live in a society where every tortured soul is valued as much as an eccentric genius. Where the worst artist is more respected than the most successful financier.
We must persist. We must create this society. We must create it before we can believe it is possible. For the hell of it. After all the only reason good art is ever produced is for the hell of it. One work at a time. One election at the time. One victory for working people at a time. Tomorrow is another world. Carpe DiEM25!

The above speech was delivered in the context of DiEM25’s event HERE AND NOW!, that took place on 10th October 2018 at Central St Martin’s School of Art and Design, the purpose of which was to present DiEM25’s Art and Culture Policy Agenda, and to invite everyone to contribute to its writing. To join DiEM25, click here. If interested to participate in our Art & Culture Policy Paper, see below:

Vision for Culture | Questions/Topics (PDF) – Forum Discussion – Guidelines (PDF)

Contact: voicecc@diem25.org