Yanis Varoufakis's Blog, page 92

Τα πραγματικά αφεντικά της Ευρώπης διαπραγματεύονται – ΕφΣυν 8 ΔΕΚ 2018

Λευκός Οίκος, Ουάσινγκτον. Ο Ντίτερ, ο Χέρμπερτ κι ο Νίκολας βρίσκονται εκεί για να διαπραγματευτούν με τον Ρόμπερτ Λάιτιτζερ, το δεξί χέρι του προέδρου Τραμπ για θέματα διεθνούς εμπορίου, και τον Ουίλμπουρ Ρος, τον Αμερικανό υπουργό Εμπορίου. Είναι εκεί για να διασώσουν, μετά τον εξευτελισμό της Ανγκελα Μέρκελ και των Βρυξελλών από την κυβέρνηση Τραμπ, ό,τι μπορούν για τις τρεις εταιρείες τους – τη Μercedes (Daimler), τη VW και την BMW.

Τη χρονιά που φεύγει, ο Ντόναλντ Τραμπ χρησιμοποίησε την ισχύ που του δίνει το τεράστιο εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ απέναντι στη Γερμανία για να διαιρέσει τον γαλλο-γερμανικό άξονα και να διασύρει την κ. Μέρκελ. Η μέθοδός του, απλή και αποτελεσματική, βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην ανάγκη των εταιρειών του Ντίτερ, του Χέρμπερτ και του Νίκολας να συνεχίσουν να εξάγουν αυτοκίνητα στις ΗΠΑ.

Το μόνο που χρειάστηκε να κάνει ο κ. Τραμπ ήταν να σημειώσει σε ομιλία του τη σημερινή ασυμμετρία δασμών: ένα Jeep που εισάγεται στην Ευρώπη χρεώνεται δασμό 10% επί της τιμής του, ενώ μια Μercedes που εισάγεται στις ΗΠΑ υπόκειται μόνο σε 4% δασμό. «Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Σύντομα θα δώσω εντολή ο δασμός στα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα που εισάγονται στις ΗΠΑ να οριστεί στο 25% της αξίας τους έως ότου οι Ευρωπαίοι κατανοήσουν ότι δεν μπορούν να εκμεταλλεύονται την Αμερική».

Το τηλέφωνο της κ. Μέρκελ άρχισε να χτυπά επίμονα. Ο Ντίτερ, ο Χέρμπερτ κι ο Νίκολας απαιτούσαν έξαλλοι από την καγκελάριο να κάνει κάτι. Οπερ και εγένετο. Η γενναία κίνηση της κ. Μέρκελ ήταν να προτείνει στον κ. Τραμπ την πλήρη απελευθέρωση του εμπορίου αυτοκινήτων μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης από όλους τους δασμούς: μηδέν δασμοί εκατέρωθεν.

Ο κ. Τραμπ άφησε να διαδοθεί πως δεν έχει αντίρρηση. Και τότε άστραψε και βρόντηξε ο Εμανουέλ Μακρόν, ο Γάλλος πρόεδρος, του οποίου το τηλέφωνο πήγε να σπάσει από τα τηλεφωνήματα της Renault και της Peugeot που θα καταστραφούν χωρίς δασμούς καθώς η ευρωπαϊκή αγορά θα πλημμυρίσει από κορεατικά, κινεζικά και ιαπωνικά αυτοκίνητα, τα οποία είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικά απέναντι στα γαλλικά (αλλά όχι και απέναντι στα γερμανικά).

Αποτέλεσμα ήταν το Παρίσι να προβάλει βέτο στην κίνηση της κ. Μέρκελ και ο κ. Τραμπ να σηκώσει τους ώμους του λέγοντας: «Αφού δεν τα βρήκατε, εγώ ετοιμάζομαι να σας επιβάλω δασμούς 25%». Και όταν η κ. Μέρκελ παραπονέθηκε στον κ. Μακρόν ότι το βέτο του της δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα, εκείνος δήλωσε δημοσίως ότι τη Γαλλία δεν την αφορά το ζήτημα ιδιαίτερα, δεδομένου ότι η χώρα του δεν έχει εμπορικό πλεόνασμα με τις ΗΠΑ. Ηταν σαν να είπε στην κ. Μέρκελ: Δικό σου το εμπορικό πλεόνασμα με τους Αμερικανούς, βγάλ’ τα πέρα με τον Τραμπ όπως μπορείς, χωρίς να μας δημιουργείς εμάς πρόβλημα.

Εχοντας κατανοήσει πλέον ότι Ευρωπαϊκή Ενωση δεν υπάρχει, εκτός της φαντασίας του κατεστημένου των Βρυξελλών, ο Ντίτερ, ο Χέρμπερτ κι ο Νίκολας είδαν κι απόειδαν, έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις Βρυξέλλες (όπου η Ε.Ε. επιμένει στο αποκλειστικό δικαίωμα διαπραγμάτευσης με τις ΗΠΑ), ανέβηκαν σ’ ένα αεροπλάνο και πήγαν στον Λευκό Οίκο για να διαπραγματευτούν οι ίδιοι, άμεσα, με τους συνεργάτες του κ. Τραμπ.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησής τους με τον Ρόμπερτ Λάιτιτζερ και τον Ουίλμπουρ Ρος δεν πίστευαν στα μάτια τους όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Ντόναλντ Τραμπ, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς πρωτόκολλο, χωρίς τίποτα.

Στη μισή ώρα που πέρασε μαζί τους, ο πρόεδρος Τραμπ τούς έκανε λιανά το δίλημμά τους: ή κάθονται πάνω στα υπερκέρδη τους, αποθηκεύοντάς τα στις τράπεζες της Φρανκφούρτης, οπότε εκείνος θα προχωρήσει στην επιβολή δασμού 25% στα αυτοκίνητά τους, ή επενδύουν μεγάλο ποσοστό των κερδών τους σε νέα εργοστάσια στις ΗΠΑ, με έμφαση στη συμπαραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων με αμερικανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, οπότε εκείνος θα ξανασκεφτεί το επίπεδο των δασμών που θα επιβάλει – χωρίς να τους υποσχεθεί συγκεκριμένο επίπεδο δασμών ακόμα και σε αυτή την περίπτωση. «Η επιλογή δική σας, κύριοι», τους είπε λίγο πριν αποχωρήσει.

Τι θα προκύψει από αυτή τη διαπραγμάτευση του Λευκού Οίκου και των πραγματικών αφεντικών της Ευρώπης δεν είναι ξεκάθαρο ακόμα. Μετά τη συνάντηση, μιλώντας εκ μέρους των τριών τους, ο Χέρμπερτ έκανε μια συγκλονιστικά ειλικρινή δήλωση. Είπε στην Die Welt ότι ο κ. Τραμπ έχει το πάνω χέρι στον εμπορικό πόλεμο που ο ίδιος κήρυξε, έναν πόλεμο «που αφορά τα μεγάλα ευρωπαϊκά εμπορικά πλεονάσματα».

Στο ίδιο άρθρο η Die Welt αναφέρει πως η VW που διευθύνει ο Χέρμπερτ κινείται γοργά προς την κατεύθυνση μεγάλων επενδύσεων στη συμπαραγωγή με τη… Ford ηλεκτρικών αυτοκινήτων στις ΗΠΑ.

Στο μεταξύ στις Βρυξέλλες οι δήθεν ιθύνοντες της ευρωζώνης, το Eurogroup, συνεδρίαζαν για να συζητήσουν και να δεχτούν, υποτίθεται, τις μεταρρυθμίσεις που αρχικά είχε προτείνει ο πρόεδρος Μακρόν ώστε να ενισχυθεί η ευρωζώνη και να πάψει η Ευρώπη να παρουσιάζει την εξευτελιστική –να μην πω γελοία– εικόνα που εμφάνισε στον Λευκό Οίκο τις προάλλες. Τι σχέση έχουν οι μεταρρυθμίσεις της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης με τον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ – Ε.Ε.; Απόλυτη!

Η μόνιμη λιτότητα, που δοκιμάστηκε και ξεκίνησε από την Ελλάδα, γέννησε τα μεγάλα ευρωπαϊκά εμπορικά πλεονάσματα που, όπως σωστά είπε ο Χέρμπερτ, δίνουν την ευκαιρία στον κ. Τραμπ να εξευτελίζει το ευρωπαϊκό κατεστημένο και να κάνει ό,τι θέλει.

Ο λόγος είναι απλός: στην ευρωζώνη, λόγω των χαμηλών επενδύσεων που έφερε η μόνιμη κρίση ακόμα και στη Γερμανία, οι αποταμιεύσεις είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από τις επενδύσεις. Αν προσθέσουμε αυτή τη διαφορά αποταμιεύσεων-επενδύσεων στο πρωτογενές πλεόνασμα της ευρωζώνης συνολικά, το άθροισμα ισούται με το εμπορικό πλεόνασμα της ευρωζώνης. Οσο μεγαλύτερα τα πρωτογενή πλεονάσματα που επιβάλλει το τρίγωνο Βρυξελλών-Βερολίνου-Φρανκφούρτης στις χώρες μας τόσο μεγαλύτερο το ευρωπαϊκό εμπορικό πλεόνασμα που ενισχύει τον κ. Τραμπ.

Η μόνη λύση θα ήταν η υλοποίηση κάποιων βασικών μεταρρυθμίσεων που θα ενίσχυαν τις επενδύσεις στην Ευρώπη. Ο πρόεδρος Μακρόν είχε καταθέσει τέτοιες προτάσεις – συγκεκριμένα: κοινό προϋπολογισμό για την ευρωζώνη, επενδυτικό πρόγραμμα από τον ESM και πραγματική ενοποίηση των τραπεζικών συστημάτων.

Αυτές οι προτάσεις, αφού πέρασαν από χίλια κύματα, ήρθαν στο τελευταίο Eurogroup. Και τι συνέβη εκεί; Απορρίφθηκαν μετ’ επαίνων. Στο τέλος της συνεδρίασης μάλιστα οι κ. Σολτς και Ρέγκλινγκ ήταν καταχαρούμενοι που ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών κατακρεούργησε όλες τις γαλλικές προτάσεις εκ μέρους τους, με τις γνωστές μαζορέτες του Eurogroup (Σλοβένους, Λετονούς κ.λπ.) να χειροκροτούν.

Κάπως έτσι η Ευρώπη προχωρά ακάθεκτη στην αποδυνάμωση και την αποδόμηση, με θύματα τους πολίτες της. Η μόνη απάντηση είναι μια πανευρωπαϊκή προοδευτική πολιτική που, στην Ελλάδα, μόνο το ΜέΡΑ25 πασχίζει να θέτει στον δημόσιο διάλογο.

Σημ. Οι Ντίτερ, Χέρμπερτ και Νίκολας δεν είναι παρά ο Dieter Zetsche (Daimler), ο Herbert Diess (VW) και ο Nicolas Peter (BMW).

http://www.efsyn.gr/arthro/ta-pragmat...

The Progressive International has been launched. Read the Open Call. See the video. Join us!

A global war is being waged against workers, against our environment, against democracy, against decency.
A network of right-wing factions is spreading across borders working to erode human rights, silence dissent, and promote intolerance. To defeat this new Nationalist International, we cannot simply go back to the failed status quo.
Unfettered globalization promised peace and prosperity. But it delivered financial crisis, needless war, and disastrous climate change. The time has come for progressives to form a grassroots movement for global justice: to mobilize workers, women and the disenfranchised all around the world behind a shared vision of democracy, prosperity, sustainability, and solidarity.
Our Progressive International will reach out to communities in every corner of the world to help build our shared vision.
Our Progressive International will stand by people who are already fighting to end inequality, exploitation, discrimination and environmental degradation.
Our Progressive International will reclaim our communities, our cities, our countries, and our planet with a bold International Green New Deal that we will work, together, to deliver.
It is time for progressives of the world to unite.
Today, on behalf of DiEM25 and The Sanders Institute, we issue a Call to Action: to create a global network of individuals and organizations that will fight together for dignity, peace, prosperity and the future of our planet.
Join us. Join Progressive International.

TO JOIN, DONATE AND DOWNLOAD THE VIDEO, VISIT
PROGRESSIVE-INTERNATIONAL.ORG
ARTICLES: The urgent need for a Progressive International to confront the new axis of authoritarianism, to take over international organisations from the global oligarchy, and to create new international institutions to implement the International Green New Deal:

 

Bernie Sanders: A new authoritarian axis demands an international progressive front




Yanis Varoufakis: Our new international movement will fight rising fascism and globalists


David Adler and Yanis Varoufakis: We should not rush to remake the liberal order. We should remake it

 

 

This is why launched the Progressive International yesterday in Vermont. THE GUARDIAN

Yesterday, DiEM25 and the SANDERS INSTITUTE, in a packed room hearing from Bernie Sanders, Yanis Varoufakis, Niki Ashton, Ada Colau and Jeff Sachs, we launched the Progressive International. (CLICK HERE TO READ THE OPEN CALL, TO JOIN, AND TO SUPPORT) Today, in this GUARDIAN op-ed, David Adler and Yanis Varoufakis explain why we need the Progressive International.
A Nationalist International is under construction. From Viktor Orbán in the north to Jair Bolsonaro in the south, Rodrigo Duterte in the east to Donald Trump in the west, a coalition of nationalist strongmen are cracking down on civil rights, scapegoating minorities and facilitating widespread corruption for their family and friends.
There is growing recognition that – to fight these forces of division – we must forge our own Progressive International movement. In the United States, Bernie Sanders has called to “unite people all over the world” to counter authoritarianism. In the United Kingdom, Jeremy Corbyn has promised to draw on “the best internationalist traditions of the labour movement”. If Benjamin Netanyahu’s attendance at Bolsonaro’s inauguration suggests strong ties between nationalist leaders, Corbyn’s attendance at Andrés Manuel López Obrador’s inauguration suggests growing solidarity between leftwing ones, as well.
But while thinking global, the new internationalists continue to act local. Of course, they debate questions of foreign policy, attend international forums, and march against military intervention. But when it comes to supporting causes abroad, their actions are largely symbolic: tweets and petitions that purport to “stand in solidarity” with imperiled communities.
Ignored, untouched or otherwise dismissed is a vast infrastructure of international institutions. These institutions have tremendous power – all too frequently abused by the officials at their helm – to transform the world. Yet they remain beyond the scope of most progressive politics.
Some of the most powerful tools, in other words, remain outside the internationalist toolbox.
The heyday of western internationalism came immediately after the second world war, as Franklin Roosevelt’s New Deal went global. On the back of the remarkable Bretton Woods system – the global monetary system established at a 1944 conference in New Hampshire – international institutions were designed to prevent the return of another Great Depression and the subsequent collapse of liberal democracy.
However, once the Bretton Woods system died out in the early 1970s, these international institutions turned against the very principles on which they were founded.
The International Monetary Fund, created to help struggling governments stay solvent, morphed into the enforcer of harsh austerity upon the weakest. By the end of the 1990s, to the people of Africa, eastern Europe and south-east Asia, the acronym IMF had become synonymous with ruinous cuts in public education, public health and social security. More recently – and against the better judgment of its own staff – the IMF assisted the European Union in extending Greece’s insolvency while dismantling protections for the neediest.
Similarly with the other Bretton Woods-era institution, the World Bank. Instead of acting, in accordance with its original remit, as the engine of development in the interests of those lacking access to investment funding, the World Bank worked closely with the IMF to implement the infamous Washington Consensus, spreading the gospel of liberalized financial markets, privatized natural resources and trade agreements that prioritized free movement of capital and goods – though never, of course, of people.
Then, there is the International Labor Organization. Established in the aftermath of the first world war, the ILO brought 44 nations together in a shared commitment to improving working conditions around the world – a radical vision of internationalism and the first of its kind. “Poverty anywhere constitutes a danger to prosperity everywhere,” the ILO’s constitution proclaims, “and must be addressed through both national and international action.”
Nevertheless, a century later, at a time when labor is exposed to motivated precariousness and wholesale Uberisation, the ILO is at once more needed and more absent than ever. Having traded its early radicalism for dry technical assessments and pointless compliance checks, the ILO has lost its political salience and, indeed, all but disappeared from the political vocabulary.
In short, between the 1970s and the 1990s, these international institutions faithfully delivered the Davos world order, serving the interests of the financial elite against those of the countries they were designed to represent.
Today – after a decade lost to financial crisis – that Davos world order is cracking under the weight of global discontent. But tragically, it has been the xenophobic right that has gained most from this windfall of righteous indignation, just as it did in the 1930s.
The representatives of the emergent Nationalist International are explicit about what they propose to do with our international institutions: gut them. Theirs is a vision of unilateral power unchecked by international institutions. “If I were redoing the security council,” the US national security adviser, John Bolton, has said, “I’d have one permanent member: the United States.”
This demolition plan has polarized progressives between two camps. Some, reflecting on the brutality of the Washington Consensus, cheer on the challenge to international institutions, wishing them to crumble. Others, fearing the collapse of the “liberal” international order, leap uncritically to their defense.
Both are wrong. To achieve progressive goals on a global scale, from worker rights to climate justice, we must reclaim the international institutions and deploy them to deliver an International Green New Deal.
That is why DiEM25 and the Sanders Institute have launched the Progressive International movement: to mobilize people around the world to transform the global order and the institutions that shape it.
The IMF should oversee an international monetary clearing union that rebalances the current gross capital and trade imbalances.
The World Bank should oversee a Green New Deal in collaboration with Europe’s and China’s public investment banks, aided by coordinated interventions in the bond markets by our central banks.
The ILO should have the power not only to investigate countries like the United States and corporations like Amazon, but also to sanction them for suppressing unionization efforts and failing to comply with international labor standards.
A reinvigorated United Nations, with a security council elected from a UN assembly comprising not just government appointees but also citizens from around the world, should forge binding commitments to swift ecological transition.
Many people sympathize with the aims of internationalism, but doubt their feasibility: the institutions, they say, are beyond the reach of everyday people. But such a view is fatalistic at best, and reckless at worst. Just a few years ago, many progressives thought that political parties like UK Labour and the US Democrats were incapable of redemption. But new grassroots movements are now fighting to take back control of these parties at local, state and national levels. If our political representatives once came together to design international institutions, there is no reason to think that they cannot redesign them now.
Of course, internationalists should go beyond the scope of existing institutions to imagine new ones. Our present crisis – just like that of 1919 or 1944 – is an opportunity to develop new and better infrastructure for achieving internationalist aims: a Tax Justice Authority, for example, that is empowered to eliminate tax evasion.
But we might begin with the modest agenda outlined here because of its pragmatism. International institutions will continue to function for the foreseeable future. The only remaining question is how, and for whom.
Internationalists must realize the power of these institutions to transform the world for the better, and reclaim them as our own. The alternatives – the technocratic status quo and the strongman unilateralism that has emerged to challenge it – are simply unacceptable.


Yanis Varoufakis is the Secretary of Greece’s new progressive political party MeRA25 and a co-founder of DiEM25 (Democracy in Europe Movement). He is also the former finance minister of Greece.


David Adler is a writer and a member of DiEM25’s Coordinating Collective. He lives in Athens, Greece

TIME magazine’s report on DiEM25’s German party campaign for the European Parliament, and my candidacy in Germany

On Sunday morning, the former Greek finance minister Yanis Varoufakis picked up a microphone in Berlin, the German capital where, three years ago, high-stakes negotiations with E.U. leaders culminated in his resignation. Varoufakis, 57, knows many Germans still blame him and his country for the European debt crisis. But on stage in Berlin, next to a banner reading “European Spring,” he announced he would again be running for elected office. This time, in Germany.

His target is a German seat in the May 2019 European Parliament elections, which are set to take place against a rising tide of far-right populism. (E.U. citizens are eligible to stand for bloc-wide elections abroad.) In 2014, the last time European lawmakers were elected, anti-E.U. parties did well. Five years later, following the European migrant crisis and the election of far-right lawmakers into national parliaments across Europe, they are projected to do even better. “We live in a disintegrating Europe,” Varoufakis told the room. “A depressed Greece, an Italy taken over by racist populists, and a divided German society.”

Looking on were members of the Democracy in Europe Movement 2025 (DiEM25). Varoufakis founded that group in 2016, after he resigned from his post as Greek finance minister. Two years and 100,000 members later, it is ready to contest its first elections. The bright-red cover of its manifesto carries a simple message: “The E.U. will be democratized. Or it will disintegrate!”

It’s an apocalyptic message paired with an optimistic goal. Not only is this insurgent movement planning to battle the likes of Matteo Salvini in Italy and Marine Le Pen in France, but also the center-right figures in power in the E.U., like German Chancellor Angela Merkel and European Commission President Jean-Claude Juncker. And Germany, at the heart of Europe, is where DiEM25 chose to fire the first salvo of that battle.

 “DiEM25, from the first day, has been designed to fight on two fronts simultaneously,” Varoufakis told TIME over the phone from Berlin on Thursday, a few days before his speech. “Fighting against the incompetent, authoritarian establishment and the authoritarian, racist right wing.”

Varoufakis’s view of that “authoritarian establishment” was undoubtedly shaped by his six months as Greek finance minister for the country’s left-wing Syriza government, which clashed with the E.U. over plans to saddle Greece with deep cuts to public spending in order to pay off government debt.

In those negotiations, Varoufakis argued that level of austerity would crash the Greek economy and make the repayment of its debt near-impossible. The Greek public agreed with him, rejecting the austerity-focused bailout conditions proposed by the E.U. and IMF at a referendum in mid-2015. Greece subsequently accepted the conditions anyway, which Varoufakis characterized as a “betrayal” after resigning his position.

He charts a direct line between his experience then and his new movement’s diagnosis of Europe’s ills. “I was very clear behind closed doors when I was addressing the powers that be in Europe,” Varoufakis tells TIME. “This was my warning: You may not like us, but we are democrats. If you crash us because you don’t like us, the next force that you will have to reckon with are the racists, the xenophobes that are rising up in Greece, Italy, everywhere. And those people are intent on breaking Europe.”

That prediction has come true, he says now. European institutions, he argues, succeeded in temporarily propping up a failing financial system by bailing out creditors, while crippling populations across Europe with austerity. His radical message is that the economic policies of the European establishment are not the alternative to the far right. Instead, he says, they are to blame for its rise. Candidates will espouse this message while contesting seats in eight countries across Europe in the upcoming elections. (Parties belonging to the European Spring movement are currently in Germany, Greece, Italy, France, Poland, Denmark, Portugal and Spain.)

“They appear as foes, but they are accomplices,” Varoufakis says of the establishment. “Salvini needs Merkel and Juncker. Because their policies and their incompetence are creating the discontent that is feeding Salvini.”

Asked about Hillary Clinton, who said on Thursday that Europe must close its borders to migrants in order to stem the tide of populism, Varoufakis’s disgust is audible. “The reason why populism and the alt-right are rising is not because of the border policy,” he says. “It is because we combine misanthropy towards foreigners with economic policies that generate massive depravity within our own populations. And then the clueless liberal establishment, like Clinton, try to explain the inexplicable, because they do not want to accept that their policies were the ones that created the discontent that populists are exploiting.”

It’s a controversial message, but one he hopes will resonate: Germany is one of the richest countries in Europe, but austerity measures there are beginning to bite. “Greece was used as a dystopian laboratory in which policies were devised that were then transplanted to Germany—and the German people are the victims of this,” he says.

“The fact that I’m going to be standing in Germany is a statement,” he continues. “We want to signal the toxic fallacy of the narrative that Europe is at the mercy of a north-south clash between countries like Germany and Greece.”

Instead, he says, a message of unity is necessary—one that brings Europeans together around shared ideals of democracy and transparency. “We want a united Europe, we want a progressive Europe,” he says. He opposed Britain’s exit from the E.U., he adds, precisely because he thinks it’s a better idea to attempt to reform an institution from within than from the outside.

That message, he hopes, can be a political force strong enough to compete with the populist messages coming from the far-right. “We consider populism to be a scourge and to be toxic,” he says. “Populists, in my understanding of the term going back to the 1930s, are demagogues who mine the deposits of anger in the souls of victims of capitalism. They invest in that anger, they turbocharge that anger, they turn it against the Other, whether the Other is the Jew or the Syrian or the Mexican.”

An aversion to populism, and talking up the politics of unity, are one side of DiEM25’s pitch. The other is a meticulously-crafted policy agenda, bolstered by Varoufakis’s reputation as a leading economist with credible alternative strategies for how to direct the E.U.’s gargantuan financial arms. Their workings, Varoufakis argues, have de facto become exempt from democratic oversight because of their complexity. But he hopes DiEM25’s policy agenda—which includes bolstering green investment, ending austerity and strengthening financial regulations—might start to change that. He calls it the “New Deal for Europe.”

The success of pairing lofty symbolism with technical detail will only become clear on the campaign trail. But in one significant way, that’s not what matters. Varoufakis has his eye on the Greek elections, also scheduled to be held in 2019. When a date is set, he tells TIME, he will step aside from the European parliament to run for a second stint in the legislature of his home country.

Varoufakis acknowledges his movement is unlikely to wield power immediately. But as self-professed democrats, it is DiEM25’s lot to contest elections by the book. Europe may be disintegrating. But 2025 is still a ways off.

By BILLY PERRIGO, 6:51 AM EST

Write to Billy Perrigo at billy.perrigo@time.com

For the TIME website click here.

My candidacy in Germany for the European Parliament – Press Conference speech

Germany is experiencing a paradoxical crisis. Germany is, on paper, flooded by… money. The federal government is in surplus. A tsunami of foreign money is flooding German banks. Families are saving. And even corporations hoard huge amounts of savings. So, why is the political centre not holding? Why are the major parties bleeding? Why is discontent, xenophobia and precariousness on a triumphant march?

The answer is: Germany’s habitat, Europe, is in a deepening systemic crisis. The inhuman austerity policies first tried and tested in Greece were, soon after, extended to the rest of Europe, Germany as well. The result is low levels of investment in people and green technologies across Europe. A wall of money is boosting inequality, share prices, house prices here in Berlin. But none of it is being put to good use in support of people or the environment.

This is why we live in a disintegrating Europe, a depressed Greece, an Italy taken over by racist populists, and a divided German society: Half of the population Germany is finding harder and harder to make ends meet. We should not be surprised. As Hegel might have said: No European people can be prosperous and free when other European countries are condemned to the permanent depression that eternal austerity creates.

The pre-condition for releasing millions of Germans from a precarious existence in the midst of tremendous wealth is the ditching of the false belief that North Europe is clashing with Southern Europe. That Western Europe is clashing with Eastern Europe. No, the real battle is happening in each and every one of our countries. It is a battle between progressives and authoritarians. We are clashing against both the authoritarian, austerian establishment and the authoritarian, racist Right.

Demokratie in Europa seeks, and deserves, the vote of the German people for two reasons:

First, we are the only party that has put forward a solid, comprehensive proposal of how to address systematically Europe’s systemic crisis. We call it a Green New Deal for Europe: a realistic, credible, rational and immediately implementable policy agenda for the whole of Europe. One that is not calling Germany to pay for the rest of Europe but empowers every European society to play an active role in producing shared, green European prosperity.

How can that be achieved? Who will pay? Read our policy agenda on europeanspring.net for the full details. In short, here is an example of how our Green New Deal will be funded without asking the German taxpayer to foot the bill but by, instead, putting existing private liquidity in good use: The European Investment Bank issues every year additional bonds worth 5% of Eurozone GDP, 500 billion euros – for a minimum of five years – while the European Central Bank declares that it will step into the second hand market for bonds to buy as many as necessary to ensure that their interest rates stay ultra-low. In this way, the idle cash in our financial system – that today are keeping interest rates negative, damaging German families’ pension funds – are put into good, green, productive use.

Second, we are the only genuinely transnational party that proves not just that another Europe is possible but that another, hopeful Europe is already here.

The Assembly of Democratie in Europa today honoured me by electing me to lead the list of European Parliament candidates of the party.

It is an honour that I accept humbly.

I accept it because my candidacy symbolises the end of the North-South divide.

I accept it because it epitomises the new transnational politics that is uniquely capable of saving European democracy, German democracy, indeed Greek, Italian, French democracy.

In the months to follow I shall be campaigning in Germany as a Demokratie in Europa candidate, in Greece as Secretary of MeRA25, in the rest of Europe for our EUROPEAN SPRING.

I call you all to join us in this paneuropean quest for Democracy in Europe as a condition for shared prosperity and authentic democracy here in Germany and everywhere in Europe.

 

ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΥΠΟΦΗΦΙΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΑΔΕΛΦΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΜέΡΑ25 ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Η Γερμανία βιώνει μια παράδοξη κρίση. Στα χαρτιά, η Γερμανία πλημμυρίζει από χρήμα. Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση έχει καθαρό πλεόνασμα. Ένα τσουνάμι ξένου χρήματος πλημμυρίζει τις γερμανικές τράπεζες. Τα νοικοκυριά αποταμιεύουν. Ακόμα και οι επιχειρήσεις συσσωρεύουν αποταμιεύσεις. Τότε, γιατί καταρρέει το πολιτικό κέντρο; Γιατί η χώρα μαστίζεται από συναίσθημα δυσαρέσκειας; Γιατί θεριεύει η ξενοφοβία; Γιατί θριαμβεύει η ανασφάλεια;

Η απάντηση είναι: Το περιβάλλον της Γερμανίας, η Ευρώπη, τελεί υπό συστημική κρίση. Οι απάνθρωπες πολιτικές λιτότητας που πρωτο-δοκιμάστηκαν στην Ελλάδα πολύ γρήγορα εξήχθησαν στην υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμα και στην Γερμανία. Αποτέλεσμα ήταν τα χαμηλά επίπεδα επενδύσεων σε ανθρώπους και πράσινες τεχνολογίες σε όλη την Ευρώπη. Ένα τείχος χρήματος εισέβαλε στην Γερμανία μεγεθύνοντας την ανισότητα, τις τιμές των μετοχών, τις τιμές των σπιτιών στο Βερολίνο. Όμως ούτε ένα μικρό μέρος του πακτωλού αυτού δεν χρησιμοποιήθηκε για καλό σκοπό, για να στηριχθεί ο πληθυσμός ή το περιβάλλον.

Αυτός είναι ο λόγος που ζούμε σε μια αποδομούμενη Ευρώπη, σε μια Ελλάδα σε κατάθλιψη, σε μια Ιταλία που χειραγωγήθηκε από ρατσιστές δημαγωγούς, σε μια διχασμένη γερμανική κοινωνία – σε μια Γερμανία όπου ο μισός πληθυσμός τα βγάζει πέρα όλο και πιο δύσκολα. Δεν πρέπει να ξαφνιαζόμαστε. Όπως θα μπορούσε να έχει πει ο Έγελος: Κανένας ευρωπαϊκός λαός δεν είναι λέφτερος και σε θέση να ευημερεί όταν άλλοι λαοί της Ευρώπης καταδικάζονται στην μόνιμη ύφεση που γεννά η μονιμοποιημένη λιτότητα.

Η προϋπόθεση για την απελευθέρωση εκατομμυρίων γερμανών από την ανασφάλεια της καθημερινότητάς τους, εν μέσω απίστευτου πλούτου, είναι η κατάργηση του ψευδούς αφηγήματος ότι τα συμφέροντα της Βόρειας Ευρώπης συγκρούονται με εκείνα της Νότιας Ευρώπης. Όχι. Η πραγματική πάλη συμβαίνει στο εσωτερικό κάθε χώρας. Είναι η πάλη μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού. Οι προοδευτικοί ευρωπαίοι, σε κάθε χώρα, συγκρούονται με τους ιερείς του αυταρχισμού, είτε αυτοί υπηρετούν τρόικες είτε φορούν τον μανδύα της ρατσιστικής δεξιάς.

Το αδελφό κόμμα του ΜέΡΑ25 της Γερμανίας, το Demokratie in Europa, ζητά την ψήφο του γερμανικού λαού για δύο λόγους:

Πρώτον, είναι το μόνο κόμμα που έχει καταθέσει ολοκληρωμένο, συνεκτικό πανευρωπαϊκό πρόγραμμα πολιτικής το οποίο μπορεί να αντιμετωπίσει συστηματικά την συστημική ευρωπαϊκή κρίση. Το ονομάζουμε Νέα Συμφωνία για την Ευρώπη (New Deal for Europe): Ένα πρόγραμμα ρεαλιστικό, ριζοσπαστικό που μπορεί να εφαρμοστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη αύριο το πρωί. Ένα πρόγραμμα που δεν απαιτεί από την Γερμανία να πληρώνει για την υπόλοιπη Ευρώπη αλλά που δίνει την ευκαιρία σε κάθε ευρωπαϊκό λαό να παίξει ενεργό ρόλο στην δημιουργία των συνθηκών για την κοινή μας, ευρωπαϊκή, ευημερία.

Δεύτερον, το Demokratie in Europa είναι το μοναδικό κόμμα στην Γερμανία (όπως το ΜέΡΑ25 είναι το μοναδικό κόμμα στην Ελλάδα) που ανήκει σ’ ένα αυθεντικά διεθνικό, πανευρωπαϊκό κίνημα αποδεικνύοντας πως όχι μόνο μια διαφορετική Ευρώπη είναι πιθανή αλλά πως μια διαφορετική Ευρώπη είναι ήδη εδώ!

Σήμερα, λίγο πριν, η Συνέλευση του Democratie in Europa με τίμησε εκλέγοντάς με επικεφαλής του ευρωψηφοδέλτιου του κόμματος για τις ευρωεκλογές του επόμενου Μαΐου. Πρόκειται για μεγάλη τιμή την οποία αποδέχομαι με συγκίνηση. Την αποδέχομαι επειδή αυτή η υποψηφιότητα συμβολίζει το τέλος της δήθεν σύγκρουσης ευρωπαϊκού Βορρά και ευρωπαϊκού Νότου. Την αποδέχομαι επειδή αυτή η υποψηφιότητα αναδεικνύει ένα νέο είδος πολιτικής το οποίο έχει την δυνατότητα να επανακτήσει την δημοκρατία στην Ευρώπη, στην Γερμανία, στην Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, παντού.

Στους επόμενους μήνες θα ηγηθώ της προεκλογικής εκστρατείας του ΜέΡΑ25 στην Ελλάδα για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές, θα στηρίξω το ευρωψηφοδέλτιο του ΜέΡΑ25 στην Ελλάδα, και βεβαίως θα ηγηθώ του ευρωψηφοδέλτιου του Demokratie in Europa στην Γερμανία πάντα στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής εκλογικής καμπάνιας της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ και του DiEM25.

Σας καλώ όλους να ενώσετε τις δυνάμεις σας μαζί μας στην πάλη για Δημοκρατία στην Ευρώπη σε όλα τα μήκη και πλάτη της ηπείρου μας ως το προαπαιτούμενο για την κοινή ευημερία των λαών μας.

 

Το ΜέΡΑ25 μπροστά σε ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές – ΕφΣυν 24 ΝΟΕ 2018

Οι ευρωεκλογές αντιμετωπίζονται από όλα τα κόμματα ως πρόβα τζενεράλε για τις εθνικές εκλογές, κάτι σαν επίσημη δημοσκόπηση. Ενίοτε, μια αδύναμη κυβέρνηση επισπεύδει τις εθνικές εκλογές ώστε να συμπέσουν με τις ευρωεκλογές (π.χ. το 1989) ώστε να δώσει την ευκαιρία σε δυσαρεστημένους ψηφοφόρους να τη «μαυρίσουν» στην ευρω-κάλπη αλλά να την υπερψηφίσουν στην εθνική κάλπη. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, οι ευρωεκλογές ποτέ δεν περιστρέφονται γύρω από το μέγα ζήτημα «Τι Ευρώπη θέλουμε;».

Το ΜέΡΑ25 είναι το μοναδικό ελληνικό κόμμα που αντιμετωπίζει τις ευρωεκλογές με την ίδια σημασία που αντιμετωπίζει και τις εθνικές εκλογές. Δεν θεωρούμε ότι το ευρωπαϊκό πολιτικό πεδίο είναι σημαντικότερο από το εθνικό πεδίο. Ομως ο αγώνας για την απόδραση της χώρας μας από τη μονιμοποιημένη Χρεοδουλοπαροικία είναι αναπόσπαστα δεμένος με τον αγώνα για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης.

Αυτός είναι ο λόγος που το ΜέΡΑ25 απορρίπτει την κυνική αντιμετώπιση των ευρωεκλογών ως πρόβας τζενεράλε εθνικών εκλογών. Αυτός είναι ο λόγος που το ΜέΡΑ25 θα δώσει όλες του τις δυνάμεις στις εθνικές εκλογές και, παράλληλα, θα κατέβει στις ευρωεκλογές με καθαρό πανευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Εθνικές εκλογές

Από την πρώτη μέρα ίδρυσής του το ΜέΡΑ25 αφιερώθηκε στη συμμετοχική εκπόνηση προεκλογικού προγράμματος το οποίο να απέχει από εκθέσεις ιδεών και ευχολόγια. Βασικός στόχος μας, ένας: Η υπέρβαση της τετραπλής χρεοκοπίας (κράτος-τράπεζες-οικογένειες-επιχειρήσεις) την οποία η ελληνική και βορειοευρωπαϊκή ολιγαρχία μονιμοποίησε εγκλωβίζοντας τη χώρα στο αδυσώπητο 4ο Μνημόνιο (2018-2060) και τους Ελληνες, ιδίως τους νέους μας, στις χαμηλές προσδοκίες.

Επειτα από σκληρή δουλειά των μελών μας στην Ελλάδα αλλά και πανευρωπαϊκά, το ΜέΡΑ25 κατέθεσε στον δημόσιο διάλογο το Προεκλογικό Πρόγραμμα με το οποίο θα ζητήσουμε την ψήφο των πολιτών στις εθνικές εκλογές. Ως γραμματέας του ΜέΡΑ25, θα ηγηθώ της μάχης των εθνικών εκλογών επικεφαλής των συνδυασμών του κόμματος σε όλη την επικράτεια, πηγαίνοντας σε κάθε γωνιά της για να συζητήσουμε με τους πολίτες, γιατί πιστεύουμε ότι το Πρόγραμμά μας είναι απαραίτητο για να τερματιστεί η ερημοποίηση της Ελλάδας.

Το ΜέΡΑ25 στις ευρωεκλογές

Το ΜέΡΑ25 αποτελεί αναπόσπαστο, οργανικό μέρος ενός ενιαίου πανευρωπαϊκού κινήματος – του DiEM25, το οποίο πρόσφατα δημιούργησε μαζί με άλλα κόμματα και κινήματα ενιαίο πανευρωπαϊκό ψηφοδέλτιο, την ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΝΟΙΞΗ. Στις ευρωεκλογές η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΝΟΙΞΗ θα εκπροσωπηθεί στην Ελλάδα με το ΜέΡΑ25, στη Γαλλία με το Generation-s, στη Γερμανία με το Demokratie in Europa, στη Δανία με το Alternativet, στην Πολωνία με το Razem, στην Πορτογαλία με το Livre και σε χώρες όπως το Βέλγιο, η Ισπανία και η Ιταλία με σχήματα που θα διαμορφωθούν έως το τέλος του χρόνου.

Πρόκειται για πρωτόγνωρο εγχείρημα. Είθισται τα εθνικά κόμματα να ανήκουν σε πανευρωπαϊκές οικογένειες, όπως το συντηρητικό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ή το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς. Ομως πρόκειται για συνομοσπονδίες κομμάτων με μεγάλες διαφορές μεταξύ τους και σε καμία περίπτωση με κοινό, ολοκληρωμένο πρόγραμμα για την Ευρώπη ολόκληρη. Αντίθετα, το ΜέΡΑ25 ανήκει σε ενιαίο κίνημα, το DiEM25-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΝΟΙΞΗ, το οποίο καταθέτει σε κάθε χώρα ένα, μοναδικό, ενιαίο προεκλογικό πρόγραμμα – τη ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.

Με μία φράση, το ΜέΡΑ25 εργάζεται ώστε οι επόμενες ευρωεκλογές να κάνουν πράξη τη φιλοδοξία: Οι προοδευτικοί Ελληνες ποτέ ξανά μόνοι!

Μήνυμα ενότητας των προοδευτικών ευρωπαίων στις ευρωεκλογές

Οι αδίστακτες πολιτικές λιτότητας που πρωτοδοκιμάστηκαν στην Ελλάδα μεταφέρθηκαν παντού, ακόμα και στη Γερμανία, με αποτέλεσμα όλη η Ευρώπη να αποδομείται. Προϋπόθεση για να ανακτήσουν οι λαοί μας τη δημοκρατική κυριαρχία τους είναι ο τερματισμός του μύθου ότι στην Ευρώπη συγκρούονται Νότος και Βορράς. Η μεγάλη μάχη που μαίνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι μεταξύ προοδευτικών και αντιδραστικών δυνάμεων – τόσο με το αυταρχικό κατεστημένο όσο και με τους ξενοφοβικούς ακροδεξιούς.

Σε αυτό το πλαίσιο, αυτό το Σαββατοκύριακο το αδελφό κόμμα του ΜέΡΑ25 στη Γερμανία, το Demokratie in Europa-DiEM25, ύστερα από καθολική ψηφοφορία των μελών του, προέβη σε μια κίνηση μεγάλης συμβολικής σημασίας: Με πρότεινε ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου του στις ευρωεκλογές.

Τονίζοντας ότι οι πολιτικές λιτότητας έφεραν σε δεινή θέση τον μισό πληθυσμό της Γερμανίας, τα μέλη του Demokratie in Europa-DiEM25 καλούν τον γερμανικό λαό να επιλέξει στο πρόσωπό μου την προοδευτική και δημοκρατική Ευρώπη. Πέραν της συγκίνησης που γεννά αυτή η κίνηση των Γερμανών συνοδοιπόρων μας, θυμίζει κάτι άλλο για το ΜέΡΑ25:

Εμείς δεν «μένουμε Ευρώπη». Εμείς είμαστε η προοδευτική, μαχόμενη Ευρώπη. Το ΜέΡΑ25 εκφράζει σήμερα στην Ελλάδα τους ριζοσπάστες ευρωπαϊστές που πρεσβεύουν το: «Μέσα στην Ευρώπη. Εναντίον αυτής της ολιγαρχικής Ευρώπης!»

Κάθοδος στην Ελλάδα και στη Γερμανία

Το ψηφοδέλτιο του ΜέΡΑ25 για τις ευρωεκλογές του Μαΐου θα προκύψει από ψηφοφορία των μελών μας, όπως συνέβη πρόσφατα στη Γερμανία με το Demokratie in Europa-DiEM25. Προφανώς, τα στελέχη του κόμματος κι εγώ προσωπικά θα οργώσουμε την Ελλάδα υποστηρίζοντας τους εκλεγμένους υποψήφιους ευρωβουλευτές μας.

Παράλληλα, αποδεχόμενος την ύψιστης συμβολικής αξίας πρόταση των Γερμανών συνοδοιπόρων, θα ηγηθώ του ευρω-ψηφοδελτίου του Demokratie in Europa-DiEM25 στη Γερμανία σηματοδοτώντας τον κοινό αγώνα Ελλήνων και Γερμανών μέσα στο άντρο της αυταρχικής ευρωπαϊκής ολιγαρχίας.

Εφόσον η ολιγαρχία δεν γνωρίζει σύνορα στον αγώνα της να μεταφέρει τις δικές της ζημίες στους ώμους των πιο αδύνατων, Ελλήνων αλλά και Γερμανών, έτσι κι εμείς θα δώσουμε τον αγώνα των ευρωεκλογών χωρίς να υπολογίσουμε σύνορα. Η Ευρώπη πρέπει να μιλήσει επιτέλους μια κοινή γλώσσα και αυτή είναι η γλώσσα της Δημοκρατίας.

Το μέγα διακύβευμα: η φωνή του ΜέΡΑ25 στο Εθνικό Κοινοβούλιο

Ακόμα κι αν εκλεγώ στις ευρωεκλογές με το Demokratie in Europa-DiEM25 στη Γερμανία, θα παραιτηθώ με σκοπό να αφιερωθώ πλήρως, ως γραμματέας του ΜέΡΑ25, στις εθνικές εκλογές – το εφαλτήριο για την απόδραση της χώρας από την Χρεοδουλοπαροικία.

Πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση που συμπέσουν εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές, θα ηγηθώ των συνδυασμών του ΜέΡΑ25 στην Ελλάδα και, συμβολικά, του ευρωψηφοδελτίου του αδελφού μας κόμματος στη Γερμανία. Εάν εκλεγώ τόσο στο Ευρωκοινοβούλιο όσο και στο εθνικό Κοινοβούλιο, θα παραιτηθώ άμεσα από το Ευρωκοινοβούλιο υπέρ της επόμενης σε ψήφους υποψηφίου, της Daniella Platch.

Στην περίπτωση που οι ευρωεκλογές διεξαχθούν πριν από τις εθνικές εκλογές, και εκλεγώ στη Γερμανία, τότε θα παραιτηθώ υπέρ της Daniella Platch το αργότερο πριν από την προκήρυξη των εθνικών, ώστε να ηγηθώ απρόσκοπτα των συνδυασμών του ΜέΡΑ25 για τις εκλογές στην Ελλάδα.

Στόχος όλων μας που κατεβαίνουμε με το ΜέΡΑ25 στην Ελλάδα και το DiEM25 στην Ευρώπη είναι να τα βάλουμε τόσο με το πανευρωπαϊκό Μνημονιακό Τόξο όσο και με τις δυνάμεις που θέλουν μια Ευρώπη διαλυμένη, ξενοφοβική, αντιδραστική. Για τους ανθρώπους λοιπόν, όχι για την εξουσία. Με τη Δημοκρατία, την κοινή μας ευρωπαϊκή γλώσσα.

*γραμματέας του ΜέΡΑ 25

http://www.efsyn.gr/arthro/mera25-mpr...

Mrs May’s deal: A capitulation pre-determined by her red lines – on BBC Radio Scotland

“The EU declared war and Theresa May played along” – Interview in The NewStatesman

In 2016, shortly before the EU referendum, Yanis Varoufakis warned that the UK was destined for a “Hotel California Brexit”: it could check out but it could never leave. The former Greek finance minister spoke from experience. In 2015, his efforts to end austerity – “fiscal waterboarding” – were thwarted by the EU (a struggle recorded in his memoir  Adults in the Room: My Battle With Europe’s Deep Establishment ).

Theresa May’s draft Brexit deal confirmed Varoufakis’s prophecy: the UK would be condemned to purgatory. With fortuitous timing, on the evening that May’s agreement was published, Varoufakis delivered an Oxford Union lecture on Europe’s future. The 57-year-old Marxist and game theorist wryly remarked that Conservative cabinet ministers praised his analysis in private.

“The UK should never have entered the negotiations,” he told me when we met afterwards. “You do not negotiate with the EU because the EU does not negotiate with you. It sends a bureaucrat, in this case it was Mr Barnier…they could have sent an android, or an algorithm.”

May’s fatal error, Varoufakis said, was to accept a two-phase negotiation: a divorce agreement followed by a new trade deal. “This was a declaration of war because Barnier said: ‘You will give us everything we want: money, people, Ireland. And only then will we discuss what you want.’ Well, that isn’t a negotiation, that’s a travesty. And Theresa May agreed to play along.”

But Varoufakis, who helped persuade Jeremy Corbyn to support Remain in 2016, has little sympathy for the “People’s Vote” movement. “It’s offensive. What was the first vote? Wasn’t it a people’s vote? To call it a people’s vote is to try and delegitimise the original vote – to say it was dictatorial, it was rigged.”

He added: “You have to explain two things: first, how are you going to get the referendum completed before the Article 50 period is over? Secondly, how can you have a binary choice between five or six options? Explain those things and I’m with you.”

Has the UK’s difficulties deterred other member states from leaving? “I never thought that the EU would disintegrate as a result of exits,” Varoufakis said. “It is fragmenting without any formal exits. You have Orbán [in Hungary] doing his own thing, the Polish government doing its own thing, the Italian government violating all the rules.” The EU could, he quipped, one day resemble the post-Soviet Commonwealth of Independent States (“I was in Moscow some time ago and noticed there was still an office”) – or, I suggested, the League of Nations.

Angela Merkel, Europe’s pre-eminent leader, has begun her long farewell. I asked Varoufakis how he viewed the liberal adulation of the German austerian. “I’m a dialectician: she has been a disaster and we’re going to miss her. She is a disaster because she squandered immense political capital that could have been used to reshape Europe. But we’re going to miss her because whatever comes next will be worse.”

Varoufakis is writing “political science fiction” but his main focus is the pan-continental Democracy in Europe Movement 2025 (DiEM25), which he founded in 2015 and which will contest next year’s European elections. Some, I noted, had dismissed it as a vanity project (albeit one with 75,000 members). “There are historic moments, moments of deep crisis when we need new movements,” Varoufakis countered. “The Labour Party emerged because the Liberals simply could not satisfy the needs of the working class in Britain. Similarly, I think that DiEM25 is necessary because nationally confined parties are simply not fit for purpose when our major crises – private debt, public debt, low investment and poverty – are like climate change, they’re common crises.”

He added: “It’s important to keep freedom of movement, we’re internationalists and we do not want to see borders. The idea that foreigners are a problem is a toxic idea and it’s completely wrong. I reject wholeheartedly the argument that no borders serves the interest of capital because migrants compete with the local working class. This is a pathetic argument, it’s wrong, that never happens. Migrants create jobs – in aggregate – they do not take jobs away.”

His dream, he said, was for the UK to return to a progressive and democratic EU in 2025. Varoufakis has deep ties to Britain: he studied mathematics and obtained a PhD in economics at the University of Essex (accounting for his fluent English) and taught at Cambridge. He later emigrated to Australia, where he lectured at the University of Sydney, before returning to Greece in 2000 (citing “nostalgia and abhorrence of [Australia’s] conservative turn”). He lives there with his second wife, Danae Stratou, a Greek visual and installation artist.

In an era of centre-left decline and “Pasokification” (a term derived from Greece’s vanquished Pasok party), Varoufakis continues to draw hope from Jeremy Corbyn.

“I remain a great supporter of Jeremy. I’m not so sure about the Labour Party because it is a cesspit of backstabbing and shenanigans. It’s a very antiquated party, I wouldn’t like to be part of it. But Jeremy has done a remarkable job of navigating his way through the various landmines that the Blairites put in his way.”

In Greece, Varoufakis said, his “greatest adversary” is “the couch”. He explained: “After 2015, people felt so demoralised that they’ve privatised their grief, their concerns, their hopes and they stay at home. It is impossible to get them off the couch, to get them to vote, to participate.”

But “talking to people”, Varoufakis said, also remained his greatest source of optimism. “It’s when I am reading newspapers and listening to the radio that my spirits wane.”

George Eaton is political editor of the New Statesman.

Click here for the New Statesman site.

 

“Theresa May’s deal cannot be re-negotiated. It can only be replaced by a Norway Plus, far superior, agreement” – On Newsnight, BBC2 tv