Yanis Varoufakis's Blog, page 93
November 17, 2018
Επίδοση Μηνύματος του ΜέΡΑ25 στα γραφεία της ΕΕ στην Αθήνα κατά την Πορεία του Πολυτεχνείου, 2018
ΤΟΤΕ, ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1973, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΟΤΙ 45 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ «ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΞΑΝΑ ΤΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ ΣΑΣ, ΘΑ ΕΒΑΖΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΣΤΑ ΔΕΣΜΑ ΜΙΑΣ ΜΟΝΙΜΗΣ, ΣΤΥΓΝΗΣ ΧΡΕΟΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΙΑΣ.
ΣΗΜΕΡΑ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ Η ΤΡΟΪΚΑ ΣΑΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ, ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, ΤΟ 1973, ΕΒΛΕΠΕ ΣΑΝ ΣΥΜΜΑΧΟ, ΣΑΝ ΑΡΩΓΟ, ΣΑΝ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ.
ΣΗΜΕΡΑ, ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΩΣ Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΧΤΥΠΗΘΗΚΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΑΣ, ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ.
ΓΙΑ ΨΩΜΙ.
ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ.
ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ.
ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΤΟΝ ΔΙΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΤΟΣΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΟΗΤΟΥ & ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΠΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΤΕ ΟΣΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΣΙΖΟΥΣΑΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ.
ΜέΡΑ25
November 16, 2018
The euro and Steve Bannon’s Fascist International – Oxford Union address, 16th November 2018
In this context, Mr Dombrovskis and Mr Bannon represent the two sides of the same coin: an axis of authoritarian politics and ludicrous economic policies turning Europe into Donald Trump’s ultimate dream – a reactionary, divided Europe that serves perfectly well his designs for a reactionary, divided world. The two men, I added, share something else too: On hearing that the Oxford Union had invited me to be his opponent on 17th October, Mr Dombrovskis’ office demanded that I be dis-invited. Similarly, Mr Steve Bannon withdrew from a debate between us that was to have taken place earlier.
For the discussion that followed my speech, click below:
The euro’s inevitable crisis begat the racist political forces Mr Steve Bannon is now courting – Oxford Union address, 16th November 2018
In this context, Mr Dombrovskis and Mr Bannon represent the two sides of the same coin: an axis of authoritarian politics and ludicrous economic policies turning Europe into Donald Trump’s ultimate dream – a reactionary, divided Europe that serves perfectly well his designs for a reactionary, divided world. The two men, I added, share something else too: On hearing that the Oxford Union had invited me to be his opponent on 17th October, Mr Dombrovskis’ office demanded that I be dis-invited. Similarly, Mr Steve Bannon withdrew from a debate between us that was to have taken place earlier.
For the discussion that followed my speech, click below:
Talking to KPMG about Brexit – 27 September 2018
Chris Hearld, North Regional Chair
No way but Norway
Varoufakis’ views on Brexit (best to aim for a Norwaystyle agreement with a customs union agreement thrown in) and a second referendum (no chance; it’s no longer a binary choice) are well publicised.
“Do not bother trying to negotiate with Barnier and the EU,” said Yanis. “The EU doesn’t do negotiations. Highly regimented and inflexible; it is structurally incapable of negotiating. It has too many interests to protect and is fearful of the message that any sort of Brexit leniency will send to the rest of Europe.”
“The way to go into discussions with the EU is to have a firm idea of what you want to get – which you can push ahead with, regardless of what they come back with. Once Theresa May went in there, needing something from them, creating lines that would need to be crossed, the game was up.”
Yanis is often referred to as “radical” and “controversial” but when I asked him whether this is unfair, he’s seemingly indifferent. “We live in a world where common sense has been painted as controversial. It’s a reflection of the crisis we’re going through. I don’t believe that advocating that a bankrupt entity [the Greek state] shouldn’t take on more loans is either controversial or radical. But the fact that it is painted as such means that we’re in deep trouble.”
Time is of the essence
As he drew out the parallels between Brexit and his experience in Greece, talk inevitably turned to 2015 and the intense period of negotiations he led. In 2015, with his feet having scarcely touched the floor in his new ministry, he had to face down the troika of the European Commission, European Central Bank and International Monetary Fund over the proposed Greek bailout. At the time, he secured a four month debt deadline extension.
“I bought those four months as breathing space to help our creditors find more common ground with us. Instead, they used that time to heap more pressure on my Prime Minister. It worked – and he buckled. With hindsight, securing those extra four months was actually a mistake. Looking back, perhaps I should have known better but I had too much faith in him.”
The reason this is interesting is that time is exactly what he suggests Theresa May now needs to buy. “You spent over 40 years getting into bed with the EU,” he explained. “Would it therefore be so bad to have four or five years to properly disentangle yourself? The problem here is the ticking clock. Nothing good is going to happen as long as that deadline remains in place.”
This led Yanis on to the topic of the “Norway-plus” deal, initially set up as a five year, potentially renewable, agreement, allowing Parliament the luxury of continuing to debate the longer term end-game without the countdown clock ringing in their ears.
Prepare for the worst
If any of our Yorkshire KPMG business leaders were looking for even a shred of post-Brexit comfort, Varoufakis didn’t seem in the mood for giving it.
“If I were running a local business, I would become exceptionally risk averse,” he explained. “I would take it for granted that there is going to be a hard Brexit. I would find out exactly what that would mean regarding my supply lines and make contingency plans for the worst case scenario. It will be important to prepare for the worst and hope for the best.”
I asked him what he thought of the evening: “In the room tonight, I sensed a great deal of discontent and trepidation. There is this fear that those in control have lost the plot and that we are now in a mess, and finding it impossible to wriggle out of without a degree of courage.”
Keen to lighten the mood, I asked him whether there might be any sort of possible upside to Brexit. He was willing to concede only the slightest bit of ground, and said, “Well, like all challenges, I guess there must be a silver lining somewhere. But it depends on the specifics of the deal. If this is done rationally and gradually, giving businesses 3-5 years during which to adjust, some businesses may eventually do reasonably well if unshackled from some of Europe’s current regulations.”
Left wing, left field
While intensifying his domestic political involvement with a new national party, called MeRA25, Yanis is also gearing up for a tilt at the EU, targeting next year’s European Parliament elections. One would take from his views that a union of European states was alien to his thinking.
However, the idea of one of the EU’s harshest critics sitting at its top table isn’t as outlandish as it might initially seem. “I’m a Europeanist!” he claimed. “I’m critical of the EU but I don’t want to see it dissolve. The organisation’s future is bleak though. The latest wave of national leaders coming through have no real vision for a renewal of the EU.
As a result, its value and coherence will gradually erode and diminish over time. Thanks to this steady degeneration, we’ll realise one day that the EU has ceased to be relevant and we won’t be able to pinpoint the moment at which that actually happened.”
So what was I left thinking?
While Yanis offered us a picture of more time, delay has been a consistent theme throughout Brexit. The two meetings over September and October gave little hope for business’ pondering their next steps. The hope for any political progress could be kicked well into the New Year. One date that hasn’t moved is Brexit itself and ‘no deal’ means no transition.
As Yanis said, you need to hope for the best but plan for the worst. The best plan for any business leader has to be to marshall information: having the data on your own business that shows the size and nature of your exposure and, vitally, what your range of options are to mitigate the risks to business. Unless they can articulate the size and nature of the risks, it’s impossible to decide whether it is worth it, or to justify the expense to your boards.
[For the pdf of his interview click here]
November 11, 2018
Η κυβερνητική υποταγή στην ευρωπαϊκή λιτότητα εκτρέφει πολιτικά τέρατα – ΕφΣυν 10 ΝΟΕ 2018
Άραγε αναλογίστηκε ο κ. Τσακαλώτος τί σηματοδότησε προσυπογράφοντας το ανακοινωθέν του Eurogroup και συντηρώντας τη νεοφιλελεύθερη λογική ότι η λιτότητα που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας θα μειώσει το ιταλικό δημόσιο χρέος; Ο κ. Τσίπρας, συνειδητοποιεί ότι έτσι ενισχύει τον φασίστα Σαλβίνι, στον οποίο δίνει το δικαίωμα, την ώρα που επενδύει συνειδητά στο ρατσιστικό μίσος, να ταυτίζει πλέον την Αριστερά με τη γερμανική λιτότητα και να αυτοπαρουσιάζεται μπροστά στον ιταλικό λαό ως ο μοναδικός κομιστής του οικονομικού ορθολογισμού και της κοινωνικής ευαισθησίας;
“Να μη βρεθούμε έξω από το ευρώ τώρα που η ευρωζώνη αρχίζει να απομακρύνεται από τη θεσμικά εδραιωμένη λιτότητα”
Αυτό δεν ήταν το αφήγημα που «ελάφρωσε» κάπως το χέρι των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που ψήφιζαν το 3ο Μνημόνιο και μετέτρεπαν σε ΝΑΙ το ΟΧΙ;
Σήμερα, πάνω από τρία χρόνια μετά, ακόμα κι αυτό το μετριοπαθές όραμα-αφήγημα κείται νεκρό στο πάτωμα του τελευταίου Eurogroup, μαχαιρωμένο (και) από τον Ελληνα υπουργό Οικονομικών, με τις ευλογίες του πρωθυπουργού.
Πράγματι, στο Eurogroup της 5ης Νοεμβρίου, η ελληνική πλευρά προσυπέγραψε το κοινό ανακοινωθέν (που στο στόχαστρό του είχε την ιταλική κυβέρνηση) το οποίο περιέχει δήλωση πίστης και αφοσίωσης στη θεσμικά εδραιωμένη λιτότητα. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρει την κοινή πίστη των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης «…στο πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας» και στη «…βιώσιμη μείωση του δημόσιου χρέους» που αυτό, δήθεν, εξυπηρετεί.
Θα μου πείτε: «Τόσα υπέγραψαν τα τελευταία χρόνια, αυτό σε μάρανε;». Πράγματι, τι είναι η προσυπογραφή τους στο ανακοινωθέν του τελευταίου Eurogroup μπροστά στην κατάργηση του ΕΚΑΣ, μπροστά στα ματωμένα πλεονάσματα και υπερ-πλεονάσματα, μπροστά στην παραχώρηση στο Υπερταμείο της Κνωσού και άλλων αρχαιολογικών χώρων κ.λπ.; Κι όμως, έχει σημασία μεγάλη στον βαθμό που η ελληνική κυβέρνηση, με το τελευταίο «ναι σε όλα» εντός του Eurogroup, στέλνει ούριο άνεμο στα πανιά του πανευρωπαϊκού φασισμού.
Ας πάμε όμως πάλι στην αρχή – στο αφήγημα της κυβέρνησης του καλοκαιριού του 2015 ότι δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να διακινδυνεύσουμε τη θέση μας στο ευρώ «τώρα που η ευρωζώνη αρχίζει να απομακρύνεται από τη θεσμικά εδραιωμένη λιτότητα». Οχι μόνο δεν απομακρύνεται η ευρωζώνη από το Δόγμα της Λιτότητας αλλά, αντίθετα, το Eurogroup το αναπαράγει σε όλη του την ανοησία με την αγαστή συμμετοχή σε αυτή την αναπαραγωγή της… κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Αγαπητέ κ. Τσακαλώτο, αναλογιστήκατε ότι προσυπογράφοντας το ανακοινωθέν του Eurogroup συμμερίζεστε το ψέμα ότι η νέα λιτότητα στην Ιταλία (1% του εθνικού εισοδήματος) που απαιτεί το Σύμφωνο Σταθερότητας θα μειώσει το ιταλικό δημόσιο χρέος;
Αγαπητέ κ. Τσίπρα, συνειδητοποιείτε ότι έτσι ενισχύετε τα μέγιστα τον φασίστα Σαλβίνι, στον οποίο δίνετε το δικαίωμα, την ώρα που επενδύει συνειδητά στο ρατσιστικό μίσος, να ταυτίζει πλέον την Αριστερά με τη γερμανική λιτότητα και να αυτοπαρουσιάζεται μπροστά στον ιταλικό λαό ως ο μοναδικός κομιστής του οικονομικού ορθολογισμού και της κοινωνικής ευαισθησίας;
Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, κατανοείτε ότι η κυβέρνηση συμβάλλει στον χυδαίο de facto συνεταιρισμό κατεστημένου και φασιστών, με τον Σαλβίνι να χρειάζεται τέτοιες αποφάσεις του Eurogroup για να κερδίζει την αποδοχή των απελπισμένων λαϊκών μαζών στην Ιταλία, την ώρα που Μακρόν, Γιούνκερ κ.λπ. χρειάζονται τον Σαλβίνι για να δικαιώνονται οι αντικοινωνικές πολιτικές τους;
Μπροστά σε αυτά, το ΜέΡΑ25 έχει συγκεκριμένη πολιτική πρόταση: Διμέτωπος αγώνας. Μέσα στο Eurogroup πρόταση για επενδυτικό πρόγραμμα 500 δισ. ευρώ ετησίως για μια πενταετία με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και με ταυτόχρονη δήλωση ότι, διαφορετικά, θα προχωρήσουμε σε μονομερή ανυπακοή στο Σύμφωνο Σταθερότητας.
Παράλληλα, έξω από το Eurogroup, στην Ιταλία και σε όλη την Ευρώπη, οργανωμένος αγώνας κατά των φασιστοειδών τύπου Σαλβίνι στη βάση ενός συνεκτικού πανευρωπαϊκού μανιφέστου και οικονομικού προγράμματος – με μετωπικές επιθέσεις στην κυβέρνηση Σαλβίνι όχι μόνο όσον αφορά τους πρόσφυγες, αλλά και τις μειώσεις φόρων στους πλούσιους Ιταλούς.
Η Ευρώπη των Μνημονίων και των Συμφώνων καταρρέει ενισχύοντας τους φασίστες. Τα τερτίπια του ΣΥΡΙΖΑ για να κρατήσουν οι υπουργοί του τα υπουργικά τους γραφεία και αυτοκίνητα είναι θλιβερά και εκτός θέματος. Ο διμέτωπος αγώνας μας εναντίον αριστεροδεξιού κατεστημένου και φασιστοειδών είναι μονόδρομος.
Τι είναι και πώς λειτουργεί (ως η θεσμική εδραίωση της λιτότητας) το αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας: το παράδειγμα της Ιταλίας
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ του 1992 προέβλεπε ανώτατο όριο ελλείμματος κρατικών προϋπολογισμών στο 3% του εθνικού εισοδήματος και ανώτατο δημόσιο χρέος στο 60%. Οταν βέβαια ξέσπασε η Μεγάλη Κρίση το 2008, τα όρια αυτά πήγαν περίπατο, καθώς ακόμα και η Γερμανία τα παραβίασε βάναυσα.
Με το αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας, του Δεκέμβρη του 2011, η γερμανική κυβέρνηση επέβαλε (ως αντάλλαγμα για τα μνημονιακά δάνεια στις πεσούσες χώρες, αρχικά Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία) σημαντικές μειώσεις στα επιτρεπόμενα ελλείμματα. Πιο συγκεκριμένα, επιπλέον του ορίου του 3% στο κρατικό έλλειμμα, το ισχύον Σύμφωνο επιβάλλει μέγιστο «δομικό» έλλειμμα στο 0,5% του εθνικού εισοδήματος.
Το ερώτημα, βέβαια, τίθεται: Τι εστί «δομικό» έλλειμμα και ποιος το μετρά; Η σωστή επιστημονική απάντηση είναι: Δεν μπορεί ποτέ να μετρηθεί το «δομικό» έλλειμμα, ούτε καν κατά προσέγγιση! Συνεπώς, οι ψευδοτεχνοκράτες των Βρυξελλών έχουν τη δυνατότητα (αυξομειώνοντας κατά το δοκούν το «δομικό» έλλειμμα μιας χώρας) να ανάψουν το πράσινο φως στο Eurogroup για να επιβάλει στην εν λόγω χώρα περικοπές, αυξήσεις φόρων κ.λπ. – λιτότητα δηλαδή. Να γιατί το αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας δεν είναι παρά η θεσμικά εδραιωμένη γενικευμένη λιτότητα.
Ας δούμε το παράδειγμα της Ιταλίας τώρα που η Ρώμη συγκρούεται επ’ αυτού με τις Βρυξέλλες. Οι Βρυξέλλες αποφάνθηκαν ότι το έλλειμμα της ιταλικής κυβέρνησης για το 2019 δεν πρέπει να ξεπεράσει το 0,8% του εθνικού εισοδήματος. Πώς κατέληξαν στο ποσοστό αυτό; Το Σύμφωνο προβλέπει τα εξής:
Δομικό έλλειμμα = Παρατηρούμενο έλλειμμα μείον Χ κυκλικές επιρροές (περιοδικά σκαμπανεβάσματα του ελλείμματος) μείον Ψ μη επαναλαμβανόμενα έξοδα/έσοδα (π.χ. ένας σεισμός)
Επιτρεπτό έλλειμμα = Δομικό έλλειμμα συν 0,5%
Το κρατικό έλλειμμα της Ιταλίας σήμερα βρίσκεται στο 1,8%, δηλαδή πολύ κάτω από το όριο του 3% του Μάαστριχτ. Ομως, οι Βρυξέλλες υπολογίζουν το σύνολο Χ+Ψ στο 1,5% και έτσι, αποφασίζουν και διατάσσουν ότι το έλλειμμα δεν μπορεί να ξεπεράσει το… 0,8%.
Αν τους ρωτήσετε «γιατί το Χ+Ψ = 1,5%», θα σας απαντήσουν πως, π.χ., κρίνουν ότι οι κυκλικές επιπτώσεις (το Χ, δηλαδή) στο έλλειμμα της Ιταλίας ήταν μεγάλες (2,3%). Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κανείς, παρά μόνο αν έχει μαντικές ικανότητες και μπορεί να προβλέπει με ακρίβεια ποια θα είναι η μελλοντική πορεία των δημόσιων εσόδων της Ιταλίας. (Αυτοί που σίγουρα δεν διαθέτουν τέτοιες μαντικές ικανότητες είναι οι ψευδοτεχνοκράτες των Βρυξελλών, οι οποίοι έχουν μακρά παράδοση προβλεπτικών αστοχιών.)
Επί της ουσίας, λοιπόν, στη βάση ασκήσεων (της πλάκας) επί χάρτου, οι Βρυξέλλες απαιτούν νέα λιτότητα ύψους 1% (μείωση του ελλείμματος από το 1,8% στο 0,8%). Αν ήθελαν, το ίδιο αυθαίρετα, θα μπορούσαν να ζητήσουν λιτότητα 2% αυξάνοντας κατά 1% την αυθαίρετη εκτίμησή τους για τις κυκλικές επιρροές στο δομικό έλλειμμα.
Από την άλλη πλευρά, η Ρώμη θέτει στόχο ελλείμματος το 2,4% αντί για το 0,8%. Κι έτσι χτίζεται η σύγκρουση από την οποία ο φασίστας Σαλβίνι, αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης, είναι ο μοναδικός κερδισμένος.
http://www.efsyn.gr/arthro/i-kyvernit...
November 10, 2018
Behind the closed doors of negotiations with the EU? – The Guardian podcast, November 2018
Also today: following a mixed night for both parties in the US midterm elections, the Guardian’s US political correspondent Lauren Gambino highlights a night of success for one group: Democratic women.
November 2, 2018
DiEM25’s radical Europeanist political agenda – Interviewed by Jacobin’s David Broder
DB
We’re in Rome, where the key political battle of the moment has set the Five Star/Lega government on a collision course with Europe over its budget. Deputy prime minister and Lega leader Matteo Salvini has a tax cutting agenda yet has picked a fight with Brussels over plans to run a 2.4 percent deficit, thus allowing him also to posture as a defender of Italian public spending. European Commission chief Pierre Moscovici has seemingly played into Salvini’s hands by condemning the Italian government’s irresponsibility.
YV
Absolutely, Moscovici plunged headlong into the trap!
DB
But in your preferred vision of Europe, would the European Commission have a role in setting limits on national budgets at all, or maintain control mechanisms like the Semester?
YV
Let’s look at the example of the United States. You can only have balanced budgets for the state governments, because you have the federal government looking after the shop. In Europe, balanced budgets — which is effectively what the Semester process is, with the Fiscal Compact — are an abomination, an assault against rationality. Because you’ve got governments that have to look after banking systems and have to bail them out and have to look after public investment. It is impossible to do this with a balanced budget. So, the rules are created as if they are there to be violated — by the deficit countries at least.
Imagine if in the United States you didn’t have the Federal Reserve bailing out banks, if you did not have public infrastructure spending, spending on Medicare and so on being funded from federal budgets. It would be impossible for Missouri, Mississippi, even California for that matter, to remain within the union. So, we have a serious problem.
To answer your question, yes, you can have limits for the [EU member] states, as long as at the eurozone level you have the Europeanization of the banking system, of the bailout system, of overall public investment — hopefully, green investment — and of anti-poverty schemes, like food stamps for instance in the United States.
DB
You have in the past, including in your Modest Proposal, spoken about such mechanisms as Eurobonds as part of a Europe-wide response to the crisis. At the same time, you have said such a response doesn’t demand the creation of a transfer union or, as it is often described, German taxpayers having to pay out for Southern European countries. You also talk in terms of acting within the existing European treaties rather than proposing a general reorganization of those treaties.
So what mechanisms actually exist to change course in the eurozone? And, at a more strictly political level, how can they be “sold” to the public across the continent?
YV
Well, the treaties do have to change, and the rules must be changed. They are idiotic; they cannot work. But! Politically speaking, if you go out there and say to people, “Vote for us, because we believe that we need to change the rules so as to ameliorate the crisis that is destroying you,” people will look at you and say “Well, changing the rules will take twenty years: do you want us to die in the meantime?”
So, this is why I have been working on the Modest Proposal. The question is, what can be done tomorrow morning to stabilize the crisis effectively, to stabilize the lives of citizens — to stop this punitive austerity, within the rules. That’s not because I don’t want to change the rules, but because the only way of changing the rules is by creating a kind of green-investment-led growth [to boost] the incomes of the victims of the crisis so that we can have the political space in which we can then start having a genuine discussion about what kind of rules we want, once we have changed them.
To give you an example, take green investment: it’s not that we need something like FDR’s New Deal. 5 percent of GDP can be spent on infrastructure. In the present era, unlike in the 1930s, we need green infrastructure. Green energy, a green transport system: Europe is really very much behind in all these areas. So, we need something like five to six hundred billion [euros] a year. Where does the money come from? The [EU’s member] states can’t afford it, and there’s all sorts of rules. Is there anything we can do, legally, tomorrow morning, to get that five hundred billion? We think, yes.
We are making a very clear proposal. You have the European Investment Bank, which belongs to all of us. It’s been issuing junk bonds now for twenty-five, thirty years, they are AAA rated even by these terrible credit agencies. Say it issues five hundred billion every year. But some say, “No you can’t do that, the price [of the bonds] will fall, the yields will go up” and so on.
But it just takes one press conference. The European Central Bank could announce just for those bonds, and for no others, that if the yields start going up, it will buy them. Indeed, if this announcement is made (namely that the ECB would buy these bonds if their yields rise), the ECB will not have to buy them since the announcement itself will ensure that the yields do not rise. The point here is that in Europe today we have around two and a half trillion euros in the banking and financial system doing nothing, sloshing around, just bidding up house prices and doing damage but not being invested. So, we just need one press conference so that this liquidity can be mopped up by the EIB and put to good use.
Of course, you need the political will, for the leaders to give the orders for that to happen. But here is an example of what you can say to people out there who ask, “So what’s the solution?” I’m not saying that it will be implemented. But to get people angry with the establishment, not with the foreigners, the other, the Muslims, the Jews, the Greeks, the Germans, and so on, what you have to do is to channel the anger properly, into a rational anger.
This crisis is unnecessary: we could change it tomorrow morning. It’s not that we’ll have socialism, it’s not that we’ll have the best of all possible worlds. But it’s something far, far better than what we have today. That is how you build up your political capital as a progressive.
DB
In terms of political will, though: obviously the experience of Greece’s Syriza government showed the difficulties of a single EU country taking on the others or seeking to remodel Europe without allies. You are now proposing a pan-European political movement and in this sense differ from the likes of Jean-Luc Mélenchon, whose basic idea holds that either France alone or France and other states could impose some sort of rupture, also by threatening to leave. You, however, are planning to build up a movement across Europe at the same time, including by standing candidates for the European Parliament across the continent. But if not through wielding power in one particular nation-state, how do you foresee a process of continent-wide political change actually playing out, even in an ideal scenario?
YV
The establishment’s great success over the last ten years of crisis is that they took a banking crisis — a crisis of an international group of people, of internationalists, the bankers — and in order to bail out those guys they turned the Greeks against the Germans, the Italians against the French. They took the victims and turned them against each other.
The only thing we can do as progressives is to run across Europe saying that there is no conflict between Greeks and Germans, there is no conflict between North and South. There are however innocent victims in both North and South. That is why we have opted for a transnational movement.
The problem with Jean-Luc Mélenchon and the reason for our disagreement has to be the fact that when you start talking about going back to the nation-state, you are blowing fresh wind into the sails of Le Pen. The only ones who are going to benefit from the disintegration of the European Union today are the forces of the Right. Even if you are a well-meaning left-winger who thinks in terms of socialism in one country [laughs], in the end you are not going to be the one who gains power in this revived nation-state. It will be Le Pen, it will be Salvini. We are absolutely convinced of this.
This is why, even though our Lexit friends have a very good point in criticizing the European Union — the European Union sucks, there’s no doubt about it, it is a regressive set of vile institutions — its disintegration is not going to propel progressives.
DB
On Lexit, it’s notable that October 20 saw a large “People’s Vote” march in London calling for another referendum over Britain’s decision to leave the European Union. But while you are a self-described radical Europeanist, you have said that you are opposed to such a vote. Why is that? And what future relations do you see between Britain and Europe?
YV
Full disclosure: I fought against Brexit, and I was in disagreement with my friends like Tariq Ali and others who supported leaving the European Union, from the Left. My view was the same as the view I have here in Rome — that is, [in favor of] Italy remaining within the eurozone. The disintegration of the European Union is, in the end, going to have detrimental effects on the weakest members of British society.
The reason why I think the second referendum is a terrible idea is that, by nature, referendums are binary choices. We have at least four choices now: no Brexit; a no-deal Brexit [i.e. the UK and EU reach no agreement on future relations in time for March 29, 2019, the formal date of Brexit]; whatever rubbish solution Theresa May comes back from Brussels with; or the “Norway plus” solution that we have been proposing [i.e. Britain would have a relationship with Europe similar to Norway’s, remaining part of the single market, customs union, and accepting free movement of capital and people but without directly participating in EU decision-making structures].
So, when you have more than two alternatives, what you need is a new government. This is why we support Jeremy Corbyn’s call for a new election. We need a clear accounting, a full discussion of what should be done, so that the House of Commons can make a decision.
DB
Do you think Jeremy Corbyn can draw any opportunities from Brexit? Meaning, even beyond the question of respecting the referendum that took place in June 2016, there are also positive things that can be gained from Britain leaving the European Union?
YV
Well, to the extent that he can nationalize railways more easily, that is a plus, and there’s always a silver lining to every cloud. But let’s not re-run the referendum debate: I think that we should respect the outcome of the people’s vote. I really despise the way that they [campaigners for another referendum] talk about [the need for] a “People’s Vote” as if the first one was the wrong people’s vote. This kind of toxic language does not suit progressive politics.
To me what is now essential is for Britain — and this is possibly something Jeremy and I don’t agree on — to maintain freedom of movement. The Left should always fight to keep borders away and not to create new borders among people. So, for me a “Norway plus” solution would be ideal for Britain and even if that doesn’t happen, our New Deal for Europe, proposed by DieM 25, details how even after a hard Brexit [the UK breaking from all EU-related structures] British institutions and European institutions could coordinate in such a way as to simulate a European Union in which Britain is an integral and progressive part.
Two corrections by Yanis Varoufakis
Please note that the text above differs from the one published in Jacobin in that I corrected two errors in the transcription of what I said.
(1) Jacobin‘s site has me saying “You have the European Investment Bank, which belongs to all of us. It’s been issuing junk bonds now for twenty-five, thirty years, they are AAA rated even by these terrible credit agencies.” The word ‘junk’ was never uttered by me and is wrong. The EIB bonds are high grade investment bonds and very safe. Thus, it was removed from the above.
(2) Jacobin‘s site has me saying: “The European Central Bank could announce just for those bonds, and for no others, that if the yields start going up, it will buy them. But they will not be divided.” The last sentence is not mine. What I did say is that, if the announcement is made (namely that the ECB would buy these bonds if their yields rise, the ECB will not have to buy them since the announcement itself will ensure that the yields do not rise. Thus, in the above the text was edited to reflect that point.
FOR THE JACOBIN SITE CLICK HERE
October 30, 2018
October 28, 2018
Η τέχνη στη βαθιά ταξική κοινωνία μας – ΕφΣυν 27 Οκτωβρίου 2018
Ναι, η τέχνη θα ήταν ακίνδυνη στην καλή καγαθή κοινωνία. Ομως στη δική μας κοινωνία, κάθε άλλο παρά ακίνδυνη είναι για τους δικτατορίσκους που ορίζουν τις ζωές μας. Από αυτή την άποψη ο Γκέρινγκ είχε δίκιο.
Οπως είχε πει ο Πικάσο, ο στόχος της τέχνης δεν είναι να διακοσμεί αλλά να λειτουργεί ως «πολεμικό εργαλείο». Οι κρατούντες, είτε οι παραδοσιακά συστημικοί είτε εκείνοι που πρόσφατα συνθηκολόγησαν με το κατεστημένο, έχουν πολλά να φοβηθούν από έναν λαό που έχει στη διάθεσή του μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης.
Οσοι ελέγχουν την κουλτούρα, τον πολιτισμό μιας χώρας, ελέγχουν την κοινωνία. Κι όσοι ελέγχουν τη διανομή των εισοδημάτων ελέγχουν και την καλλιτεχνική παραγωγή, τη διαδικασία παραγωγής της κυρίαρχης κουλτούρας.
Οσο μάλιστα πιο ταξική η κοινωνία τόσο πιο βάναυσα οι προνομιούχοι μετατρέπουν την τέχνη σε όπλο μαζικής χειραγώγησης που χρησιμοποιούν στο πεδίο του ταξικού πολέμου, χωρίς καν να καταλαβαίνουν ότι αυτό κάνουν.
Παραγγέλνουν από καλλιτέχνες έργα, αγοράζουν τέχνη, ελέγχουν και καθοδηγούν τα μουσεία, τις γκαλερί, κατευθύνουν την (αντι-)αισθητική των μέσων μαζικής αποβλάκωσης. Ο,τι κάνουν είναι στο πλαίσιο της αναπαραγωγής της εξουσίας τους, η οποία προαπαιτεί τη διάχυση της επικυριαρχίας τους επί της κυρίαρχης αισθητικής. Ο εκδημοκρατισμός της κοινωνίας, κόντρα στα συμφέροντα της ολιγαρχίας, απαιτεί από εμάς να διακόψουμε την αμφίδρομη σχέση μεταξύ της παραγωγής τους πλούτου και της παραγωγής πολιτιστικών προτύπων.
Πριν από περίπου δύο εβδομάδες, ο Banksy –o σημαντικός, αν και ακόμα ανώνυμος ζωγράφος του δρόμου και ακτιβιστής– προέβη στην πιο ενδιαφέρουσα και έξυπνη πράξη ατομικής αντίστασης στο καλλιτεχνικό κατεστημένο: έργο του που δημοπρατούταν στον οίκο Sotheby’s στο Λονδίνο, με το που πουλήθηκε για πάνω από ένα εκατομμύριο λίρες, αυτοκαταστράφηκε μπροστά στα έκπληκτα μάτια του δημοπράτη και των συμμετεχόντων στην τελετουργία πλειστηριασμού!
Αυτό που συνέβη ήταν ότι ο καλλιτέχνης είχε «χτίσει» μέσα στο κάδρο του έργου έναν μηχανισμό που έκοψε σε λωρίδες τον καμβά με το πάτημα ενός κουμπιού από μακριά. Ναι, ήταν πράγματι μια πανέξυπνη ανατρεπτική παρέμβαση ενός καλλιτέχνη – μια ατομική παρέμβαση που έδωσε έναυσμα σε μια συζήτηση που άξιζε να γίνει. Τι απέδειξε όμως;
Πάνω απ’ ότιδήποτε άλλο, o Banksy απέδειξε ότι όσο παραμένει εγκλωβισμένη στην αυλή τους (π.χ. εντός του οίκου Sotheby’s), ακόμα και η πιο ανατρεπτική ατομική πράξη ενός καλλιτέχνη απλά αυξάνει την εξουσία και τον πλούτο των εχόντων.
Εντέλει, η αυτοκαταστροφή του «εμπορεύματος» όχι μόνο δεν κατέστρεψε την ανταλλακτική αξία του αλλά δημιούργησε ένα νέο εμπόρευμα: το αυτοκαταστρεφόμενο έργο του Bansky, του οποίου η τιμή, όπως αποδείχθηκε, ήταν ακόμα υψηλότερη. Μόνο στον καπιταλισμό μια καταστροφή μπορεί να αυξήσει τα εισοδήματα των πλουσίων!
Ο εκδημοκρατισμός, λοιπόν, της κοινωνίας, η μετατροπή της τέχνης σε εργαλείο προστασίας των θυμάτων του ταξικού πολέμου απαιτούν από εμάς να υπερβούμε τις ατομικές παρεμβάσεις. Απαιτούνται ποιοτικές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις στις γειτονιές, στα υποβαθμισμένα δημόσια σχολεία, σε μη συστημικούς χώρους. Απαιτείται αυτό για το οποίο πάσχιζε ο Αντόνιο Γκράμσι: ηγεμονική, προοδευτική, ποιοτική, πολιτιστική παραγωγή.
Είναι ο μόνος τρόπος εναντίωσης στη δυνατότητα της άρχουσας τάξης να διαμορφώνει το κοινωνικό περιβάλλον έτσι ώστε τα δικά της συμφέροντα να γίνονται αντιληπτά ως το γενικό συμφέρον.
Η τέχνη, από τη στιγμή που θα στρατευτεί σε κάποιο πολιτικό κόμμα ή και κίνημα, υποβαθμίζεται, ευτελίζεται, χάνει από την ποιότητα και αμεσότητά της. Στρατευμένη τέχνη ίσον κακή τέχνη. Ομως, από την άλλη, όλη η τέχνη είναι βαθιά πολιτική, ενώ η καλή τέχνη, επιστρέφοντας στα λόγια του Πικάσο, είναι εργαλείο πολιτικού πολέμου.
Το ερώτημα λοιπόν γεννάται: Πώς μπορούν οι προοδευτικοί άνθρωποι να χρησιμοποιήσουν το πολεμικό αυτό εργαλείο, την τέχνη, χωρίς όμως να το υποβαθμίσουν στρατεύοντάς το στο κόμμα ή στο κίνημά τους; Ξεκάθαρη απάντηση δεν υπάρχει στο καίριο αυτό ερώτημα. Εχει όμως σημασία να τεθεί το ερώτημα και να αποτελέσει άξονα προβληματισμού μας.
Αυτός είναι ο λόγος που στο εκλογικό πρόγραμμα του ΜέΡΑ25 δίνουμε μεγάλη έμφαση στην πολιτιστική παραγωγή προτείνοντας τη θεσμοθέτηση Διαβουλευτικού Συμβουλίου Πολιτισμού, αποτελούμενου από κληρωτούς και εκλεγμένους πολίτες, το οποίο θα χαράσσει ακηδεμόνευτα τόσο από το κράτος όσο και από την ολιγαρχία την πολιτική για τον πολιτισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που διοργανώσαμε την εκδήλωση στο Λονδίνο στις 10 Οκτωβρίου, όπου ανακοινώθηκε η αρχή της εκπόνησης του κοινού, πανευρωπαϊκού προγράμματος του DiEM25 για την πολιτιστική πολιτική.
Βέβαια, μια ωραία ατζέντα πολιτιστικής πολιτικής, από μόνη της, είναι άχρηστη. Ομως, ένα προοδευτικό κίνημα έχει ανάγκη μια τέτοια ατζέντα ώστε να εμπνέεται από αυτήν, να εμπνέει με αυτήν και να τη χρησιμοποιεί ως οδηγό του τι πρέπει να κάνει όταν αποκτήσει την εξουσία να πράξει το οτιδήποτε.
Αποφασισμένοι να μη στρατεύουμε την τέχνη αλλά να εμπνεόμαστε από αυτήν, έχει σημασία να κρατάμε στο μυαλό μας το κοινό που έχει η τέχνη με ένα αυθεντικά προοδευτικό κίνημα ή, γενικότερα, με τον αγώνα τον καλό: Είναι αυτοσκοπός.
Οπως ο πραγματικός καλλιτέχνης δεν δημιουργεί ένα γλυπτό, δεν γράφει ένα μουσικό κομμάτι επειδή θέλει να πετύχει κάτι «άλλο» (χρήμα, καταξίωση κ.λπ.), το ίδιο ισχύει και για τον αυθεντικά προοδευτικό ακτιβιστή ο οποίος κάνει ό,τι κάνει μόνο και μόνο λόγω της έλξης στο όραμα μιας κοινωνίας όπου οι άνθρωποι δεν ζουν πλέον υπό καθεστώς φόβου. Απαιτεί να μην περιτριγυρίζεται από άτομα που πάνε άρρωστοι στη δουλειά, που αρρωσταίνουν επειδή δεν έχουν δουλειά.
Απαιτεί να ζει σε μια κοινωνία όπου η πιο βασανισμένη ψυχή αντιμετωπίζεται με τον ίδιο σεβασμό που εισπράττει ο πιο ιδιοφυής επιχειρηματίας, σε μια χώρα όπου ο χειρότερος καλλιτέχνης γίνεται πιο σεβαστός από τον πιο πετυχημένο τραπεζίτη.
* γραμματέας του ΜέΡΑ 25
Yanis Varoufakis's Blog
- Yanis Varoufakis's profile
- 2353 followers
