Yanis Varoufakis's Blog, page 93
November 23, 2018
November 22, 2018
“The EU declared war and Theresa May played along” – Interview in The NewStatesman
Theresa May’s draft Brexit deal confirmed Varoufakis’s prophecy: the UK would be condemned to purgatory. With fortuitous timing, on the evening that May’s agreement was published, Varoufakis delivered an Oxford Union lecture on Europe’s future. The 57-year-old Marxist and game theorist wryly remarked that Conservative cabinet ministers praised his analysis in private.
“The UK should never have entered the negotiations,” he told me when we met afterwards. “You do not negotiate with the EU because the EU does not negotiate with you. It sends a bureaucrat, in this case it was Mr Barnier…they could have sent an android, or an algorithm.”
May’s fatal error, Varoufakis said, was to accept a two-phase negotiation: a divorce agreement followed by a new trade deal. “This was a declaration of war because Barnier said: ‘You will give us everything we want: money, people, Ireland. And only then will we discuss what you want.’ Well, that isn’t a negotiation, that’s a travesty. And Theresa May agreed to play along.”
But Varoufakis, who helped persuade Jeremy Corbyn to support Remain in 2016, has little sympathy for the “People’s Vote” movement. “It’s offensive. What was the first vote? Wasn’t it a people’s vote? To call it a people’s vote is to try and delegitimise the original vote – to say it was dictatorial, it was rigged.”
He added: “You have to explain two things: first, how are you going to get the referendum completed before the Article 50 period is over? Secondly, how can you have a binary choice between five or six options? Explain those things and I’m with you.”
Has the UK’s difficulties deterred other member states from leaving? “I never thought that the EU would disintegrate as a result of exits,” Varoufakis said. “It is fragmenting without any formal exits. You have Orbán [in Hungary] doing his own thing, the Polish government doing its own thing, the Italian government violating all the rules.” The EU could, he quipped, one day resemble the post-Soviet Commonwealth of Independent States (“I was in Moscow some time ago and noticed there was still an office”) – or, I suggested, the League of Nations.
Angela Merkel, Europe’s pre-eminent leader, has begun her long farewell. I asked Varoufakis how he viewed the liberal adulation of the German austerian. “I’m a dialectician: she has been a disaster and we’re going to miss her. She is a disaster because she squandered immense political capital that could have been used to reshape Europe. But we’re going to miss her because whatever comes next will be worse.”
Varoufakis is writing “political science fiction” but his main focus is the pan-continental Democracy in Europe Movement 2025 (DiEM25), which he founded in 2015 and which will contest next year’s European elections. Some, I noted, had dismissed it as a vanity project (albeit one with 75,000 members). “There are historic moments, moments of deep crisis when we need new movements,” Varoufakis countered. “The Labour Party emerged because the Liberals simply could not satisfy the needs of the working class in Britain. Similarly, I think that DiEM25 is necessary because nationally confined parties are simply not fit for purpose when our major crises – private debt, public debt, low investment and poverty – are like climate change, they’re common crises.”
He added: “It’s important to keep freedom of movement, we’re internationalists and we do not want to see borders. The idea that foreigners are a problem is a toxic idea and it’s completely wrong. I reject wholeheartedly the argument that no borders serves the interest of capital because migrants compete with the local working class. This is a pathetic argument, it’s wrong, that never happens. Migrants create jobs – in aggregate – they do not take jobs away.”
His dream, he said, was for the UK to return to a progressive and democratic EU in 2025. Varoufakis has deep ties to Britain: he studied mathematics and obtained a PhD in economics at the University of Essex (accounting for his fluent English) and taught at Cambridge. He later emigrated to Australia, where he lectured at the University of Sydney, before returning to Greece in 2000 (citing “nostalgia and abhorrence of [Australia’s] conservative turn”). He lives there with his second wife, Danae Stratou, a Greek visual and installation artist.
In an era of centre-left decline and “Pasokification” (a term derived from Greece’s vanquished Pasok party), Varoufakis continues to draw hope from Jeremy Corbyn.
“I remain a great supporter of Jeremy. I’m not so sure about the Labour Party because it is a cesspit of backstabbing and shenanigans. It’s a very antiquated party, I wouldn’t like to be part of it. But Jeremy has done a remarkable job of navigating his way through the various landmines that the Blairites put in his way.”
In Greece, Varoufakis said, his “greatest adversary” is “the couch”. He explained: “After 2015, people felt so demoralised that they’ve privatised their grief, their concerns, their hopes and they stay at home. It is impossible to get them off the couch, to get them to vote, to participate.”
But “talking to people”, Varoufakis said, also remained his greatest source of optimism. “It’s when I am reading newspapers and listening to the radio that my spirits wane.”
George Eaton is political editor of the New Statesman.
Click here for the New Statesman site.
November 17, 2018
Επίδοση Μηνύματος του ΜέΡΑ25 στα γραφεία της ΕΕ στην Αθήνα κατά την Πορεία του Πολυτεχνείου, 2018
ΤΟΤΕ, ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1973, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΟΤΙ 45 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ «ΨΩΜΙ–ΠΑΙΔΕΙΑ–ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΞΑΝΑ ΤΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΡΟΪΚΑΣ ΣΑΣ, ΘΑ ΕΒΑΖΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΣΤΑ ΔΕΣΜΑ ΜΙΑΣ ΜΟΝΙΜΗΣ, ΣΤΥΓΝΗΣ ΧΡΕΟΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΙΑΣ.
ΣΗΜΕΡΑ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ Η ΤΡΟΪΚΑ ΣΑΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ, ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, ΤΟ 1973, ΕΒΛΕΠΕ ΣΑΝ ΣΥΜΜΑΧΟ, ΣΑΝ ΑΡΩΓΟ, ΣΑΝ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ.
ΣΗΜΕΡΑ, ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΩΣ Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΧΤΥΠΗΘΗΚΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΑΣ, ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ.
ΓΙΑ ΨΩΜΙ.
ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ.
ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ.
ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΤΟΝ ΔΙΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΤΟΣΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΟΗΤΟΥ & ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΠΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙΤΕ ΟΣΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΣΙΖΟΥΣΑΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ.
ΜέΡΑ25
November 16, 2018
The euro and Steve Bannon’s Fascist International – Oxford Union address, 16th November 2018
In this context, Mr Dombrovskis and Mr Bannon represent the two sides of the same coin: an axis of authoritarian politics and ludicrous economic policies turning Europe into Donald Trump’s ultimate dream – a reactionary, divided Europe that serves perfectly well his designs for a reactionary, divided world. The two men, I added, share something else too: On hearing that the Oxford Union had invited me to be his opponent on 17th October, Mr Dombrovskis’ office demanded that I be dis-invited. Similarly, Mr Steve Bannon withdrew from a debate between us that was to have taken place earlier.
For the discussion that followed my speech, click below:
The euro’s inevitable crisis begat the racist political forces Mr Steve Bannon is now courting – Oxford Union address, 16th November 2018
In this context, Mr Dombrovskis and Mr Bannon represent the two sides of the same coin: an axis of authoritarian politics and ludicrous economic policies turning Europe into Donald Trump’s ultimate dream – a reactionary, divided Europe that serves perfectly well his designs for a reactionary, divided world. The two men, I added, share something else too: On hearing that the Oxford Union had invited me to be his opponent on 17th October, Mr Dombrovskis’ office demanded that I be dis-invited. Similarly, Mr Steve Bannon withdrew from a debate between us that was to have taken place earlier.
For the discussion that followed my speech, click below:
Talking to KPMG about Brexit – 27 September 2018
Chris Hearld, North Regional Chair
No way but Norway
Varoufakis’ views on Brexit (best to aim for a Norwaystyle agreement with a customs union agreement thrown in) and a second referendum (no chance; it’s no longer a binary choice) are well publicised.
“Do not bother trying to negotiate with Barnier and the EU,” said Yanis. “The EU doesn’t do negotiations. Highly regimented and inflexible; it is structurally incapable of negotiating. It has too many interests to protect and is fearful of the message that any sort of Brexit leniency will send to the rest of Europe.”
“The way to go into discussions with the EU is to have a firm idea of what you want to get – which you can push ahead with, regardless of what they come back with. Once Theresa May went in there, needing something from them, creating lines that would need to be crossed, the game was up.”
Yanis is often referred to as “radical” and “controversial” but when I asked him whether this is unfair, he’s seemingly indifferent. “We live in a world where common sense has been painted as controversial. It’s a reflection of the crisis we’re going through. I don’t believe that advocating that a bankrupt entity [the Greek state] shouldn’t take on more loans is either controversial or radical. But the fact that it is painted as such means that we’re in deep trouble.”
Time is of the essence
As he drew out the parallels between Brexit and his experience in Greece, talk inevitably turned to 2015 and the intense period of negotiations he led. In 2015, with his feet having scarcely touched the floor in his new ministry, he had to face down the troika of the European Commission, European Central Bank and International Monetary Fund over the proposed Greek bailout. At the time, he secured a four month debt deadline extension.
“I bought those four months as breathing space to help our creditors find more common ground with us. Instead, they used that time to heap more pressure on my Prime Minister. It worked – and he buckled. With hindsight, securing those extra four months was actually a mistake. Looking back, perhaps I should have known better but I had too much faith in him.”
The reason this is interesting is that time is exactly what he suggests Theresa May now needs to buy. “You spent over 40 years getting into bed with the EU,” he explained. “Would it therefore be so bad to have four or five years to properly disentangle yourself? The problem here is the ticking clock. Nothing good is going to happen as long as that deadline remains in place.”
This led Yanis on to the topic of the “Norway-plus” deal, initially set up as a five year, potentially renewable, agreement, allowing Parliament the luxury of continuing to debate the longer term end-game without the countdown clock ringing in their ears.
Prepare for the worst
If any of our Yorkshire KPMG business leaders were looking for even a shred of post-Brexit comfort, Varoufakis didn’t seem in the mood for giving it.
“If I were running a local business, I would become exceptionally risk averse,” he explained. “I would take it for granted that there is going to be a hard Brexit. I would find out exactly what that would mean regarding my supply lines and make contingency plans for the worst case scenario. It will be important to prepare for the worst and hope for the best.”
I asked him what he thought of the evening: “In the room tonight, I sensed a great deal of discontent and trepidation. There is this fear that those in control have lost the plot and that we are now in a mess, and finding it impossible to wriggle out of without a degree of courage.”
Keen to lighten the mood, I asked him whether there might be any sort of possible upside to Brexit. He was willing to concede only the slightest bit of ground, and said, “Well, like all challenges, I guess there must be a silver lining somewhere. But it depends on the specifics of the deal. If this is done rationally and gradually, giving businesses 3-5 years during which to adjust, some businesses may eventually do reasonably well if unshackled from some of Europe’s current regulations.”
Left wing, left field
While intensifying his domestic political involvement with a new national party, called MeRA25, Yanis is also gearing up for a tilt at the EU, targeting next year’s European Parliament elections. One would take from his views that a union of European states was alien to his thinking.
However, the idea of one of the EU’s harshest critics sitting at its top table isn’t as outlandish as it might initially seem. “I’m a Europeanist!” he claimed. “I’m critical of the EU but I don’t want to see it dissolve. The organisation’s future is bleak though. The latest wave of national leaders coming through have no real vision for a renewal of the EU.
As a result, its value and coherence will gradually erode and diminish over time. Thanks to this steady degeneration, we’ll realise one day that the EU has ceased to be relevant and we won’t be able to pinpoint the moment at which that actually happened.”
So what was I left thinking?
While Yanis offered us a picture of more time, delay has been a consistent theme throughout Brexit. The two meetings over September and October gave little hope for business’ pondering their next steps. The hope for any political progress could be kicked well into the New Year. One date that hasn’t moved is Brexit itself and ‘no deal’ means no transition.
As Yanis said, you need to hope for the best but plan for the worst. The best plan for any business leader has to be to marshall information: having the data on your own business that shows the size and nature of your exposure and, vitally, what your range of options are to mitigate the risks to business. Unless they can articulate the size and nature of the risks, it’s impossible to decide whether it is worth it, or to justify the expense to your boards.
[For the pdf of his interview click here]
November 11, 2018
Η κυβερνητική υποταγή στην ευρωπαϊκή λιτότητα εκτρέφει πολιτικά τέρατα – ΕφΣυν 10 ΝΟΕ 2018
Άραγε αναλογίστηκε ο κ. Τσακαλώτος τί σηματοδότησε προσυπογράφοντας το ανακοινωθέν του Eurogroup και συντηρώντας τη νεοφιλελεύθερη λογική ότι η λιτότητα που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας θα μειώσει το ιταλικό δημόσιο χρέος; Ο κ. Τσίπρας, συνειδητοποιεί ότι έτσι ενισχύει τον φασίστα Σαλβίνι, στον οποίο δίνει το δικαίωμα, την ώρα που επενδύει συνειδητά στο ρατσιστικό μίσος, να ταυτίζει πλέον την Αριστερά με τη γερμανική λιτότητα και να αυτοπαρουσιάζεται μπροστά στον ιταλικό λαό ως ο μοναδικός κομιστής του οικονομικού ορθολογισμού και της κοινωνικής ευαισθησίας;
“Να μη βρεθούμε έξω από το ευρώ τώρα που η ευρωζώνη αρχίζει να απομακρύνεται από τη θεσμικά εδραιωμένη λιτότητα”
Αυτό δεν ήταν το αφήγημα που «ελάφρωσε» κάπως το χέρι των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που ψήφιζαν το 3ο Μνημόνιο και μετέτρεπαν σε ΝΑΙ το ΟΧΙ;
Σήμερα, πάνω από τρία χρόνια μετά, ακόμα κι αυτό το μετριοπαθές όραμα-αφήγημα κείται νεκρό στο πάτωμα του τελευταίου Eurogroup, μαχαιρωμένο (και) από τον Ελληνα υπουργό Οικονομικών, με τις ευλογίες του πρωθυπουργού.
Πράγματι, στο Eurogroup της 5ης Νοεμβρίου, η ελληνική πλευρά προσυπέγραψε το κοινό ανακοινωθέν (που στο στόχαστρό του είχε την ιταλική κυβέρνηση) το οποίο περιέχει δήλωση πίστης και αφοσίωσης στη θεσμικά εδραιωμένη λιτότητα. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρει την κοινή πίστη των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης «…στο πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας» και στη «…βιώσιμη μείωση του δημόσιου χρέους» που αυτό, δήθεν, εξυπηρετεί.
Θα μου πείτε: «Τόσα υπέγραψαν τα τελευταία χρόνια, αυτό σε μάρανε;». Πράγματι, τι είναι η προσυπογραφή τους στο ανακοινωθέν του τελευταίου Eurogroup μπροστά στην κατάργηση του ΕΚΑΣ, μπροστά στα ματωμένα πλεονάσματα και υπερ-πλεονάσματα, μπροστά στην παραχώρηση στο Υπερταμείο της Κνωσού και άλλων αρχαιολογικών χώρων κ.λπ.; Κι όμως, έχει σημασία μεγάλη στον βαθμό που η ελληνική κυβέρνηση, με το τελευταίο «ναι σε όλα» εντός του Eurogroup, στέλνει ούριο άνεμο στα πανιά του πανευρωπαϊκού φασισμού.
Ας πάμε όμως πάλι στην αρχή – στο αφήγημα της κυβέρνησης του καλοκαιριού του 2015 ότι δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να διακινδυνεύσουμε τη θέση μας στο ευρώ «τώρα που η ευρωζώνη αρχίζει να απομακρύνεται από τη θεσμικά εδραιωμένη λιτότητα». Οχι μόνο δεν απομακρύνεται η ευρωζώνη από το Δόγμα της Λιτότητας αλλά, αντίθετα, το Eurogroup το αναπαράγει σε όλη του την ανοησία με την αγαστή συμμετοχή σε αυτή την αναπαραγωγή της… κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Αγαπητέ κ. Τσακαλώτο, αναλογιστήκατε ότι προσυπογράφοντας το ανακοινωθέν του Eurogroup συμμερίζεστε το ψέμα ότι η νέα λιτότητα στην Ιταλία (1% του εθνικού εισοδήματος) που απαιτεί το Σύμφωνο Σταθερότητας θα μειώσει το ιταλικό δημόσιο χρέος;
Αγαπητέ κ. Τσίπρα, συνειδητοποιείτε ότι έτσι ενισχύετε τα μέγιστα τον φασίστα Σαλβίνι, στον οποίο δίνετε το δικαίωμα, την ώρα που επενδύει συνειδητά στο ρατσιστικό μίσος, να ταυτίζει πλέον την Αριστερά με τη γερμανική λιτότητα και να αυτοπαρουσιάζεται μπροστά στον ιταλικό λαό ως ο μοναδικός κομιστής του οικονομικού ορθολογισμού και της κοινωνικής ευαισθησίας;
Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, κατανοείτε ότι η κυβέρνηση συμβάλλει στον χυδαίο de facto συνεταιρισμό κατεστημένου και φασιστών, με τον Σαλβίνι να χρειάζεται τέτοιες αποφάσεις του Eurogroup για να κερδίζει την αποδοχή των απελπισμένων λαϊκών μαζών στην Ιταλία, την ώρα που Μακρόν, Γιούνκερ κ.λπ. χρειάζονται τον Σαλβίνι για να δικαιώνονται οι αντικοινωνικές πολιτικές τους;
Μπροστά σε αυτά, το ΜέΡΑ25 έχει συγκεκριμένη πολιτική πρόταση: Διμέτωπος αγώνας. Μέσα στο Eurogroup πρόταση για επενδυτικό πρόγραμμα 500 δισ. ευρώ ετησίως για μια πενταετία με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και με ταυτόχρονη δήλωση ότι, διαφορετικά, θα προχωρήσουμε σε μονομερή ανυπακοή στο Σύμφωνο Σταθερότητας.
Παράλληλα, έξω από το Eurogroup, στην Ιταλία και σε όλη την Ευρώπη, οργανωμένος αγώνας κατά των φασιστοειδών τύπου Σαλβίνι στη βάση ενός συνεκτικού πανευρωπαϊκού μανιφέστου και οικονομικού προγράμματος – με μετωπικές επιθέσεις στην κυβέρνηση Σαλβίνι όχι μόνο όσον αφορά τους πρόσφυγες, αλλά και τις μειώσεις φόρων στους πλούσιους Ιταλούς.
Η Ευρώπη των Μνημονίων και των Συμφώνων καταρρέει ενισχύοντας τους φασίστες. Τα τερτίπια του ΣΥΡΙΖΑ για να κρατήσουν οι υπουργοί του τα υπουργικά τους γραφεία και αυτοκίνητα είναι θλιβερά και εκτός θέματος. Ο διμέτωπος αγώνας μας εναντίον αριστεροδεξιού κατεστημένου και φασιστοειδών είναι μονόδρομος.
Τι είναι και πώς λειτουργεί (ως η θεσμική εδραίωση της λιτότητας) το αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας: το παράδειγμα της Ιταλίας
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ του 1992 προέβλεπε ανώτατο όριο ελλείμματος κρατικών προϋπολογισμών στο 3% του εθνικού εισοδήματος και ανώτατο δημόσιο χρέος στο 60%. Οταν βέβαια ξέσπασε η Μεγάλη Κρίση το 2008, τα όρια αυτά πήγαν περίπατο, καθώς ακόμα και η Γερμανία τα παραβίασε βάναυσα.
Με το αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας, του Δεκέμβρη του 2011, η γερμανική κυβέρνηση επέβαλε (ως αντάλλαγμα για τα μνημονιακά δάνεια στις πεσούσες χώρες, αρχικά Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία) σημαντικές μειώσεις στα επιτρεπόμενα ελλείμματα. Πιο συγκεκριμένα, επιπλέον του ορίου του 3% στο κρατικό έλλειμμα, το ισχύον Σύμφωνο επιβάλλει μέγιστο «δομικό» έλλειμμα στο 0,5% του εθνικού εισοδήματος.
Το ερώτημα, βέβαια, τίθεται: Τι εστί «δομικό» έλλειμμα και ποιος το μετρά; Η σωστή επιστημονική απάντηση είναι: Δεν μπορεί ποτέ να μετρηθεί το «δομικό» έλλειμμα, ούτε καν κατά προσέγγιση! Συνεπώς, οι ψευδοτεχνοκράτες των Βρυξελλών έχουν τη δυνατότητα (αυξομειώνοντας κατά το δοκούν το «δομικό» έλλειμμα μιας χώρας) να ανάψουν το πράσινο φως στο Eurogroup για να επιβάλει στην εν λόγω χώρα περικοπές, αυξήσεις φόρων κ.λπ. – λιτότητα δηλαδή. Να γιατί το αναθεωρημένο Σύμφωνο Σταθερότητας δεν είναι παρά η θεσμικά εδραιωμένη γενικευμένη λιτότητα.
Ας δούμε το παράδειγμα της Ιταλίας τώρα που η Ρώμη συγκρούεται επ’ αυτού με τις Βρυξέλλες. Οι Βρυξέλλες αποφάνθηκαν ότι το έλλειμμα της ιταλικής κυβέρνησης για το 2019 δεν πρέπει να ξεπεράσει το 0,8% του εθνικού εισοδήματος. Πώς κατέληξαν στο ποσοστό αυτό; Το Σύμφωνο προβλέπει τα εξής:
Δομικό έλλειμμα = Παρατηρούμενο έλλειμμα μείον Χ κυκλικές επιρροές (περιοδικά σκαμπανεβάσματα του ελλείμματος) μείον Ψ μη επαναλαμβανόμενα έξοδα/έσοδα (π.χ. ένας σεισμός)
Επιτρεπτό έλλειμμα = Δομικό έλλειμμα συν 0,5%
Το κρατικό έλλειμμα της Ιταλίας σήμερα βρίσκεται στο 1,8%, δηλαδή πολύ κάτω από το όριο του 3% του Μάαστριχτ. Ομως, οι Βρυξέλλες υπολογίζουν το σύνολο Χ+Ψ στο 1,5% και έτσι, αποφασίζουν και διατάσσουν ότι το έλλειμμα δεν μπορεί να ξεπεράσει το… 0,8%.
Αν τους ρωτήσετε «γιατί το Χ+Ψ = 1,5%», θα σας απαντήσουν πως, π.χ., κρίνουν ότι οι κυκλικές επιπτώσεις (το Χ, δηλαδή) στο έλλειμμα της Ιταλίας ήταν μεγάλες (2,3%). Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό δεν μπορεί να το ξέρει κανείς, παρά μόνο αν έχει μαντικές ικανότητες και μπορεί να προβλέπει με ακρίβεια ποια θα είναι η μελλοντική πορεία των δημόσιων εσόδων της Ιταλίας. (Αυτοί που σίγουρα δεν διαθέτουν τέτοιες μαντικές ικανότητες είναι οι ψευδοτεχνοκράτες των Βρυξελλών, οι οποίοι έχουν μακρά παράδοση προβλεπτικών αστοχιών.)
Επί της ουσίας, λοιπόν, στη βάση ασκήσεων (της πλάκας) επί χάρτου, οι Βρυξέλλες απαιτούν νέα λιτότητα ύψους 1% (μείωση του ελλείμματος από το 1,8% στο 0,8%). Αν ήθελαν, το ίδιο αυθαίρετα, θα μπορούσαν να ζητήσουν λιτότητα 2% αυξάνοντας κατά 1% την αυθαίρετη εκτίμησή τους για τις κυκλικές επιρροές στο δομικό έλλειμμα.
Από την άλλη πλευρά, η Ρώμη θέτει στόχο ελλείμματος το 2,4% αντί για το 0,8%. Κι έτσι χτίζεται η σύγκρουση από την οποία ο φασίστας Σαλβίνι, αντιπρόεδρος της ιταλικής κυβέρνησης, είναι ο μοναδικός κερδισμένος.
http://www.efsyn.gr/arthro/i-kyvernit...
November 10, 2018
Behind the closed doors of negotiations with the EU? – The Guardian podcast, November 2018
Also today: following a mixed night for both parties in the US midterm elections, the Guardian’s US political correspondent Lauren Gambino highlights a night of success for one group: Democratic women.
November 2, 2018
Yanis Varoufakis's Blog
- Yanis Varoufakis's profile
- 2452 followers
