Yanis Varoufakis's Blog, page 127

Περί Συνέπειας, Προγράμματος Θεσσαλονίκης και ΝΔ

Μια μέρα μετά την εξαγγελία του προγράμματος του Σύριζα στην ΔΕΘ (Σεπτέμβρης 2014), το λεγόμενο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, διαχώρησα την θέση μου από τον Αλέξη Τσίπρα και την ομάδα του με άρθρο μου (με τίτλο “Μια άλλη ΔΕΘ“) στο οποίο κατέκρινα την παροχολογία και δήλωνα πως θα ήθελα να δω να εκλέγεται μια κυβέρνηση που θα πει στους πολίτες:

Γιατί να μας ψηφίσετε; Επειδή σας υποσχόμαστε μόνο δύο πράγματα: Αίμα και Δάκρυα. Αν θέλετε να μας ψηφίσετε να το κάνετε επειδή τα Δάκρυα και το Αίμα που σας υποσχόμαστε τα θεωρείτε ως ένα μικρό αντίτιμο για να ακούτε από κυβερνητικά χείλη την Αλήθεια. Για να έχετε αντιπρόσωπους στην Ευρώπη που δεν θα παρακαλάνε αλλά ούτε και θα ενστερνιστούν την τακτική του τσαμπουκά και της μπλόφας αλλά που, αντίθετα, θα υιοθετήσουν μια στρατηγική που καμία ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε να υιοθετήσει έως τώρα: τη στρατηγική κίνηση του να λέμε την Αλήθεια στους εταίρους, στους λαούς των εταίρων και στους πολίτες της χώρας μας. Την Αλήθεια για την κατάσταση των τραπεζών (αντί την προσποίηση ότι είναι «ισχυρές»). Την Αλήθεια για τα ανύπαρκτα πλεονάσματα του κράτους μας. Την Αλήθεια για τις επενδύσεις και τις ανύπαρκτες προοπτικές τους όσο συνεχίζεται ο θανάσιμος εναγκαλισμός πτωχευμένου κράτους, πτωχευμένων τραπεζών, πτωχευμένων επιχειρήσεων, πτωχευμένων θεσμών.

Πόσο πιο πολύ μπορούσε κάποιος να διαχωρίσει την θέση του από το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά;

Αργότερα, τον Νοέμβριο, όταν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μου ζήτησε να αναλάβω το ΥπΟικ σε περίπτωση εκλογής του ΣΥΡΙΖΑ, έθεσα τρεις όρους, με πρώτο-πρώτο το ότι δεν δεσμεύομαι από το Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. (Μην ξεχνάμε ότι ως μη μέλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχα καμία ηθική ή πολιτική δέσμευση σε αυτό – ιδίως μετά την δημόσια απόρριψή του). Δεύτερος όρος ήταν το σχέδιο αποτροπής του κλεισίματος των τραπεζών και η κοινή απόφαση ότι όταν μας απειλήσουν με αυτή θα τους κλείσουμε το τηλέφωνο.

Αποφασισμένος να είμαι απολύτως ξεκάθαρος απέναντι στους πολίτες, μέρες μετά (8 Δεκεμβρίου 2014), στον Αντ1 έλεγα ζωντανά:

«Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι διατεθειμένος να αντιμετωπίσει την απειλή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για κλείσιμο των ΑΤΜs και να πει στον κ. Ντράγκι ότι δεν δικαιούται να θέτει μια νεοεκλεγμένη κυβέρνηση υπό αυτή την καθαρά δικτατορική και αυθαίρετη απειλή, που δεν προβλέπεται από καμία ευρωπαϊκή συνθήκη, ούτε από το καταστατικό της ΕΚΤ, και να του κλείσει το τηλέφωνο, τότε δεν έχει κανένα λόγο να εκλεγεί»

Πόσο πιο ξεκάθαρα να προειδοποιήσω τον ΣΥΡΙΖΑ και όσους μας ψήφισαν ότι αν δεν είμασταν έτοιμοι για ρήξη με την ΕΚΤ δεν είχαμε λόγο να εκλεγούμε;

Τέλος, τρεις μέρες πριν τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, σε ντιμπέιτ στον ΣΚΑΙ με τον Δ, Σταμάτη, βουλευτή της ΝΔ, και την Μιράντα Ξαφά, τοποθετήθηκα με σαφήνεια για την οικονομική πολιτική που θα ασκούσα διαχωρίζοντας πλήρως και ευθαρσώς τις πολιτικές που θα ασκούσα στο ΥπΟικ από το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Τόσο πολύ που ο κ. Σταμάτης που έλεγε ξανά και ξανά ότι αυτά που προτείνω και που εξαγγέλω “δεν είναι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ”. Τόσο πολύ το είχε εμπεδώσει ο κ. Σταμάτης που, κάποια στιγμή, μου είπε: “Θα σας διαγράψουν!”, οπότε του απάντησα: “Ας με διαγράψουν!”

Πόσο πιο συνεπής μπορεί να είναι ένας υποψήφιος;

Το ζητούμενο εδώ έχει ως εξής, όπως αναφέρει η ανακοίνωση του DiEM25:

Η Νέα Δημοκρατία απαιτεί το δικαίωμα στην ασυνέπεια που έδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ με το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Και ο ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί το δικαίωμα στην συνέπεια με την οποία η ΝΔ στο να παιρνά τους μνημονιακούς νόμους κόντρα στις πρότερες υποσχέσεις.

ΕΠΕΙΔΗ ΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΠΗ-ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΥΤΗ, 19 Μαΐου 2017, ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΣΠΟΡΤΙΓΚ ΣΤΙΣ 8μμ
ΚΑΛΕΣΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ, ΛΟΓΙΚΗΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ & ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΟ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ: “ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ”

 

Why we support Macron in the second round – op-ed in Le Monde (English original) and DiEM25 France in Mediapart

In today’s Le Monde I call upon French progressives to vote for Macron in the second round of France’s Presidential election. The article explains my recommendation to French voters and finishes off with the following promise to Emmanuel:

“I shall mobilise fully to help you beat Le Pen with the same strength that I shall be joining the next Nuit Debout to oppose your government when, and if, you, as President, attempt to continue with your dead-end, already-failed neoliberalism.”  

For the full article, in the original English, can be read below. (See also DiEM25 France’s collective position published earlier in Mediapart.)

A year ago, at an event at the New York Public Library, Noam Chomsky and I were asked by a member of the audience where we stood regarding the impending electoral duel between Donald Trump and Hillary Clinton. Both Noam and I answered that, in swing states, progressive Americans should hold their nose with one hand and vote for Clinton with the other.

Similar advice to voters had been issued years before, in April 2002, by all leading figures of the French left when Jacques Chirac and Jean Marie Le Pen squared off in the second round of that Presidential election: “Hold your nose and vote for Chirac!” was the left’s unanimous line.

Is Marine Le Pen genuinely a less unpalatable proposition than her father was? Is Emmanuel Macron somehow worse, from a leftwing perspective, than Jacques Chirac was in 2002? If not, why are some leaders of the left today unwilling to support Macron against Le Pen? This is a genuine puzzle to me.

Progressive French voters have every reason to be angry with Emmanuel Macron.

His pursuit of labour market deregulation in the midst of a deflationary crisis was neoliberalism gone mad.
His current proposals for a reconfiguration of the Eurozone that would turn it into a Federation-light plays straight into the hands of Wolfgang Schäuble’s grand plan for a permanent austerity union in which France will lose whatever control it has retained over her national budget (“I want the troika in Paris”, I have heard Schäuble say once) in exchange for a macro-economically insignificant Eurozone common budget.
His more recent proposals for reducing wealth taxes and removing support from local government are on history’s wrong side.

Nevertheless, it is nothing less than scandalous for any progressive to keep an equal distance from Le Pen and Macron. Of course we all wish, at least those of us on the left, that the French electoral system were not binary. But it is. And given that it is, I refuse to be part of a generation of European progressives who could have stopped Marine Le Pen from winning France’s Presidency but didn’t. This is why I am writing this article: To support unequivocally Macron’s candidacy in the second round. The National Front cannot be allowed to stumble into the Elysee due to our misguided tactical indifference.

While that would have been my position whoever run against Le Pen on a non-racist ticket, there is something more in my endorsement of Macron: During my tenure as Greece’s finance minister in early 2015 Emmanuel revealed to me a side of him that few progressives have seen. While the troika of Greece’s lenders and the Berlin government were strangling our freshly elected left-wing government’s attempts to liberate Greece from its debt-bondage, Macron was the only minister of state in Europe that went out of his way to lend a helping hand. And he did so at a personal political cost.

I remember vividly the afternoon of 28th June 2015, that awful Sunday when the Eurogroup had decided to close down our banks to punish our government for resisting yet another predatory loan and more anti-social, recessionary austerity attacks on the weakest of Greeks. It was at around 6pm when I received a text message from Emmanuel with which he informed me that he was struggling to convince President Hollande and Sigmar Gabriel, Germany’s Vice Chancellor, to find a solution: “I do not want my generation to be the one responsible for Greece exiting Europe,” he said.

Less than a minute later I replied: “But of course. Just know that we need an agreement that offers respite for the long run and a prospect that this situation will not be repeated in a few months.” Emmanuel agreed. He would talk to his President and get back to me: “Sustainable solution is key, I agree with you,” he wrote, proposing that he travel to Athens the next day, incognito, to have dinner with me and Alexis and to hammer out a deal between Athens, Berlin and Paris.

After midnight, while we were in the thick of our preparations for the bank closures, Emmanuel wrote again to inform me that President Hollande was planning to issue a statement in the morning to re-open the negotiations. I thanked him and waited. “Ok,” Emmanuel said a little later, “I am ready and I am sure that Alexis, you and me could find a deal… I will convince the President tomorrow. We have to succeed!”

Next morning, Monday 29 June, the day he was meant to come to Athens, Emmanuel called asking for a favour: Could Alexis contact President Hollande to confirm that he was ready and willing to receive Emmanuel in Athens as the French President’s emissary? I called Alexis, explained the opportunity that was being presented to us, and he agreed. An hour later, however, Alexis called me back, understandably angry. “What is going on?” he asked. “Hollande’s office replied that they have no idea about a possible mission by Macron to Athens. They referred us to Michel Sapin. Is he pulling your leg?”

When I relayed this exchange to Emmanuel, he sounded upset. His explanation shocked me: “The people around Hollande do not want me to come to Athens. They are close to the Berlin Chancellery. They clearly blocked Alexis’ approach. But let me have his [Alexis’s] personal mobile phone number. I shall go to the Élysée personally in an hour to speak with him [Hollande] and ask him to call Alexis directly.”

Some hours passed but Hollande never called Alexis. So I texted Emmanuel: “Do I take it there has been no progress?  And that your trip has been cancelled?” A dejected Macron confirmed that he had been blocked – by his President and his President’s entourage. “I will push again to help you, Yanis, believe me,” he promised. I believed him.

Three months after my resignation, in October, I met Emmanuel again in Paris. He told me that in a summit meeting before his failed attempt to mediate with Alexis, he had used my line that the troika’s deal for Greece was a modern-day version of the Versailles Treaty. Merkel had heard him and, according to Emmanuel, ordered Hollande to keep Macron out of the Greek negotiations.

*****

By crushing the Greek Spring the troika did not only deal a blow to Greece but also to Europe’s integrity and soul. Emmanuel Macron was the only member of the establishment that tried to stop it. I feel it is my obligation to ensure that French progressives, as they are about to enter (or not to enter) the polling station in the second round of France’s Presidential election, make their choice fully aware for this.

For my part, my promise to Emmanuel is this: I shall mobilise fully to help you beat Le Pen with the same strength that I shall be joining the next Nuit Debout to oppose your government when, and if, you, as President, attempt to continue with your dead-end, already-failed neoliberalism.

The following is an extract from my book Adults in the Room: My battle against Europe’s Deep Establishment, published in London by Boadly Head on 4th May and later in French by Les Liens qui Libèrent

 

 

A message from DiEM25 Barcelona – The European Revolution Starts with You

Γαλλικές εκλογές: απόδραση από το αδιέξοδο – ΕφΣυν 8 Απριλίου 2017

Οταν η κρίση ενός οικονομικού συστήματος βαθαίνει τόσο που ξεπερνά τις διαχειριστικές δυνατότητες του πολιτικού συστήματος το οποίο στήθηκε πάνω του, τότε έρχεται το αδιέξοδο που γεννά από τη μία τέρατα και από την άλλη θνησιγενείς κυβερνήσεις.

Η Γαλλία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Ο πρόεδρος Ολάντ εξελέγη το 2012, την ώρα που η κρίση του ευρώ φούντωνε και που το γαλλικό καπιταλιστικό μοντέλο έπαψε να μπορεί να αναπαραχθεί.

Ο λόγος που δεν μπορούσε να αναπαραχθεί δεν ήταν ότι η Γαλλία απέτυχε να συμμορφωθεί με τους κανόνες της ευρωζώνης (του Μάαστριχτ πιο συγκεκριμένα).

Το αντίθετο: Ο λόγος που ο γαλλικός καπιταλισμός έπεσε στην τρύπα της μη βιωσιμότητας ήταν ότι οι προ Ολάντ γαλλικές κυβερνήσεις είχαν συμμορφωθεί πλήρως με τον βασικότερο στόχο της νομισματικής ένωσης (την ώρα που χώρες όπως η Γερμανία και η Ολλανδία τον καταστρατηγούσαν).

Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στον πληθωρισμό: Βασική αρχή και στόχος της νομισματικής ένωσης ήταν ένας πληθωρισμός ενιαίος της τάξης του 2% έτσι ώστε να διατηρείται η σταθερότητα των τιμών στον ίδιο βαθμό σε όλη την Ενωση.

Η μόνη χώρα που πετύχαινε τον στόχο αυτό (2% πληθωρισμό) συστηματικά ήταν η Γαλλία, την ώρα που Γερμανία, Ολλανδία και Αυστρία είχαν πληθωρισμό λιγότερο του μισού κατά μέσον όρο (κι εμείς ή η Ισπανία τον διπλάσιο).

Ετσι, η ανταγωνιστικότητα των γαλλικών προϊόντων μειωνόταν συστηματικά απέναντι στα ολλανδο-γερμανικά με αποτέλεσμα τη συστηματική φυγή επενδυτικών κεφαλαίων από τη Γαλλία.

Κι όταν το 2008 ξέσπασε η μεγάλη τραπεζική κρίση, τα πράγματα χειροτέρευσαν περισσότερο καθώς ο τραπεζικός κλάδος της Γαλλίας ήταν παραδοσιακά μεγαλύτερος της Γερμανίας (ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος της χώρας).

Εν ολίγοις, πριν από την κρίση του 2008 η ευρωζώνη απεδείχθη προβληματική για μια χώρα όπως η Γαλλία επειδή συμμορφωνόταν με τους κοινούς στόχους και καταστροφική μετά την κρίση του 2008 οπότε της ήταν αδύνατον να συμμορφωθεί με τους κανόνες.

Η υπόσχεση του κ. Ολάντ προεκλογικά ήταν ότι θα πήγαινε στο Βερολίνο και θα απαιτούσε επιστροφή στη λογική και αντιστροφή των ανισορροπιών που καθιστούσαν την ευρωζώνη μη βιώσιμη για μια χώρα-κλειδί όπως η Γαλλία.

Ομως ο κ. Ολάντ «ξέχασε» αυτή του την υπόσχεση την επομένη της εκλογής του.

Γιατί; Επειδή (σας θυμίζει κάτι αυτό;) το ίδιο βράδυ, ίσως την επομένη, της εκλογής του η Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας (σε συνεννόηση με την ΕΚΤ) τού μήνυσε πως αν επιμείνει να ζητά αντιστροφή των επενδυτικών ροών και αλλαγή στάσης του Βερολίνου, οι γαλλικές τράπεζες και τα ΑΤΜ τους μπορεί να μην ξανα-άνοιγαν σε καμιά βδομάδα.

Αποτέλεσμα ήταν μια απελπιστική προεδρία που κατέληξε στην πλήρη απαξίωση όχι μόνο του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος αλλά ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού, πλην των τεράτων του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας που πάντα ωφελούνται από μια τέτοια συστημική κρίση εν ανυπαρξία ισχυρών προοδευτικών κινημάτων.

Το ερώτημα που απασχολεί τους προοδευτικούς ανθρώπους τόσο στη Γαλλία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι: Τι στάση κρατάμε απέναντι στις βασικές υποψηφιότητες που πασχίζουν να προσφέρουν την ελπίδα και μια σοβαρή εναλλακτική στην κρίση που τρώει της Ευρώπης τα σωθικά;

Θέτοντας εκτός συναγωνισμού, εκ προοιμίου, την κ. Λεπέν και τον ανεκδιήγητο κ. Φιγιόν, τρεις είναι οι υποψηφιότητες που αξίζουν την προσοχή μας: Αμόν, Μακρόν και Μελανσόν.

Και οι τρεις είναι σοβαροί άνθρωποι με τους οποίους μας συνδέουν φιλία και συντροφικότητα.

Ο Μπενουά Αμόν πρόσφατα δήλωσε την υποστήριξή του στις βασικές αρχές του DiEM25, o Εμανουέλ Μακρόν ήταν ο μόνος υπουργός κραταιάς χώρας που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό για να στηρίξει την Ελληνική Ανοιξη του 2015 (πιο πολλά γι’ αυτό σε επόμενο άρθρο), ενώ με τον Ζαν-Λικ Μελανσόν μάς συνδέουν κοινές ανησυχίες και κοινά οράματα για την επαναπολιτικοποίηση της πολιτικής και, δη, της οικονομικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Δυστυχώς, το προεδρικό σύστημα της Γαλλίας δεν βοηθά στο να δημιουργηθεί ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα μεταξύ δύο ή και τριών υποψηφίων, εν όψει ιδίως των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου.

Πώς αποφασίζει ένας προοδευτικός χώρος ποιον από τους τρεις να υποστηρίξει;

Το ερώτημα αυτό το κίνημά μας, το DiEM25, που δραστηριοποιείται πανευρωπαϊκά, και βέβαια στη Γαλλία, θα το απαντήσει με τρόπο που νομίζω ότι έχει να προσφέρει σημαντικά στην οικοδόμηση μιας νέας νοοτροπίας για το πώς πρέπει να λειτουργεί το διεθνιστικό, δημοκρατικό φιλοευρωπαϊκό κίνημα στον καιρό της ευρωπαϊκής αποδόμησης και της ανόδου αυτού που ονομάζω Διεθνούς του Εθνικισμού.

Η απόφασή μας για τον ποιον από τους τρεις (Αμόν, Μακρόν ή Μελανσόν) θα υποστηρίξουμε στον 1ο γύρο θα παρθεί με εσωτερικές εκλογές που έχουν ήδη αρχίσει στη διαδικτυακή πλατφόρμα του DiEM25 μεταξύ των μελών μας (όσων έγιναν μέλη έως δύο μήνες πριν) και οι οποίες ακολούθησαν την εξής διαδικασία:

Τα μέλη μας του DiEM25 Γαλλίας συσκέφτηκαν για αρκετές εβδομάδες και κατέληξαν σε μια δική τους ανάλυση της κάθε μίας από τις τρεις υποψηφιότητες.

Το τελικό τους κείμενο τέθηκε σε πανευρωπαϊκή διαβούλευση δίνοντας σε όλα τα μέλη του DiEM25 (από την Πορτογαλία μέχρι και τη Λιθουανία και από την Ιρλανδία μέχρι την Ελλάδα) τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσουν μια κοινά αποδεκτή αξιολόγηση των τριών υποψηφίων, η οποία εν συντομία έχει ως εξής:

● Αμόν: Πολλές από τις πολιτικές του είναι κοντά σε εκείνες του DiEM25. Ομως, δυστυχώς, στη διαδικασία υιοθέτησής τους έγιναν σοβαρά λάθη (π.χ. στην πολιτική για το βασικό εισόδημα) με αποτέλεσμα να είναι πολύ εύκολο για τους αντιπάλους του να υπονομεύσουν τη λογική και οικονομική τους συνέπεια.

Οσον αφορά τον εκδημοκρατισμό και εξορθολογισμό της ευρωζώνης, ο Αμόν προτείνει ένα μοντέλο ομοσπονδίας-light που προσφέρει φύλλο κοινοβουλευτικής συκής για να αποκρύψει και να νομιμοποιήσει (χωρίς να είναι αυτή η πρόθεση του Μπενουά) μια μακροοικονομικά μη βιώσιμη Ενωση Μόνιμης Λιτότητας.

● Μακρόν: Οι φιλοευρωπαϊκές και ουμανιστικές του θέσεις απηχούν τις αρχές του DiEM25 (μιλά κι εκείνος για συνταγματικές συνελεύσεις πολιτών, ανοίγει την αγκαλιά του στους πρόσφυγες κ.λπ.).

Ομως είναι παράλληλα έτοιμος να ανεχτεί τη μονιμοποίηση της γενικευμένης λιτότητας, που αποδομεί τη Γαλλία και την Ευρώπη, βάναυσες πολιτικές στις αγορές εργασίας και μειώσεις στη φορολόγηση του πλούτου.

● Μελανσόν: Οι προτάσεις του για τη λειτουργία και τους κανόνες της ευρωζώνης θα ήταν εξαιρετικές το… 1992.

Ομως, με την ευρωζώνη που δυστυχώς έχουμε σήμερα, το Plan A του Ζαν-Λικ δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την άμεση ενεργοποίηση του Plan B, το οποίο οδηγεί στην άμεση κατάργηση της σημερινής Ε.Ε., κάτι που το DiEM25 απορρίπτει για έναν λόγο: Οσο κακή και τρισάθλια κι αν είναι η σημερινή Ε.Ε., η κατάργηση-κατάρρευσή της θα φουντώσει την κρίση και, εν τέλει, θα ωφελήσει μόνο την Εθνικιστική Διεθνή και όχι πολιτικές δυνάμεις προοδευτικές.

Με αυτά τα δεδομένα, τα μέλη μας αυτές τις μέρες ψηφίζουν μεταξύ των εξής τεσσάρων εναλλακτικών:

► Εναλλακτική 1: Το DiEM25 υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Μπενουά Αμόν

► Εναλλακτική 2: Το DiEM25 υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Εμανουέλ Μακρόν

► Εναλλακτική 3: Το DiEM25 υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Ζαν-Λικ Μελανσόν

► Εναλλακτική 4: Το DiEM25 καλεί τους προοδευτικούς πολίτες της Γαλλίας (α) να ψηφίσουν στον 1ο γύρο έναν από τους υποψηφίους Αμόν, Μακρόν ή Μελανσόν και (β) να εργαστούν μαζί μας ώστε στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου να υπάρξει ένα κοινό, ενωτικό, προοδευτικό ψηφοδέλτιο που να εκλέξει προοδευτική κυβέρνηση με σκοπό την αναχαίτιση τόσο του αυταρχισμού-ανορθολογισμού του Βαθέος Ευρωπαϊκού Κατεστημένου όσο και του μισανθρωπισμού της Εθνικιστικής Διεθνούς.

Προφανώς, οι εσωτερικές εκλογές του DiEM25 δεν θα αλλάξουν το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών.

Ομως καταδεικνύουν πώς μπορεί να λειτουργήσει το πραγματικά ενιαίο, πανευρωπαϊκό, διεθνιστικό, δημοκρατικό κίνημα που τόσο έχουν ανάγκη οι χώρες μας.

[Αναδημοσίευση από το ThePressProject άρθρου που αρχικά δ...

[Αναδημοσίευση από το ThePressProject άρθρου που αρχικά δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στο Project Syndicate]

Mήπως γιόρταζαν την αποσύνθεση της Ευρώπης, την οποία τώρα αποκαλούν Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων» ή «μεταβλητή γεωμετρία»; Ή μήπως βρίσκονταν εκεί για να επικροτήσουν την «business as usual» προσέγγιση τους σε κάθε κρίση – μία προσέγγιση που έχει πυροδοτήσει τις φλόγες του ξενοφοβικού εθνικισμού σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ακόμα και οι φανατικοί Ευρώφιλοι παραδέχτηκαν ότι η σύνοδος της Ρώμης έμοιαζε περισσότερο με αφύπνιση παρά με γιορτή. Λίγες μέρες μετά, η Πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τερέζα Μέι έστειλε επιστολή στην Ε.Ε. ενεργοποιώντας επίσημα την αργή αλλά αμετάκλητη έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου.

Το φιλελεύθερο οικοδόμημα στο Λονδίνο και σε όλη την ήπειρο είναι κατάπληκτο με το πώς ο λαϊκισμός διαλύει την Ευρώπη. Όπως οι Βουρβώνοι, δεν έχουν μάθει τίποτα και ξέχασαν τα πάντα. Ούτε μία φορά δεν σταμάτησαν για αυτοκριτική και τώρα προσποιούνται τους σοκαρισμένους στο κενό νομιμότητας και στο πάθος κατά του οικοδομήματος που απειλεί το κατεστημένο και, κατά συνέπεια, την εξουσία τους.

Πίσω στο 2015, συχνά προειδοποιούσα του δανειστές της Ελλάδας – την αφρόκρεμα του διεθνούς φιλελεύθερου οικοδομήματος (το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Γερμανούς και Γάλλους αξιωματούχους και πάει λέγοντας) – ότι ο στραγγαλισμός της βάσης της νέας μας κυβέρνησης δεν ήταν προς το συμφέρον τους. Αν η δημοκρατική μας, ευρωπαϊστική, προοδευτική πρόκληση απέναντι στον διαρκή δεσμό του χρέους εξαφανιζόταν, τους είπα, η όλο και βαθύτερη κρίση θα προκαλούσε ένα ξενοφοβικό, ανελεύθερο, αντιευρωπαϊκό κύμα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την ήπειρο.

Σαν απρόσεκτοι γίγαντες, δεν έδωσαν σημασία στους οιωνούς. Η σύντομη επανάσταση της Ελλάδα ενάντια στη διαρκή ύφεση κατεστάλη ανηλεώς το καλοκαίρι του 2015. Ήταν ένα πολύ μοντέρνο πραξικόπημα: Οι θεσμοί της Ε.Ε. χρησιμοποίησαν τράπεζες, όχι τανκς. Αντίθετα με τα πραξικοπήματα που κατέλυσαν την ελληνική δημοκρατία το 1967 ή την Άνοιξη της Πράγας στην Τσεχοσλοβακία ένα χρόνο μετά, οι σφετεριστές φορούσαν κουστούμια και έπιναν μεταλλικό νερό.

Η επίσημη εκδοχή αυτών των γεγονότων ήταν ότι η Ε.Ε. ήταν υποχρεωμένη να επέμβει για να επαναφέρει έναν παραστρατημένο λαό πίσω στο δρόμο της δημοσιονομικής εντιμότητας και των δομικών μεταρρυθμίσεων. Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη ανησυχία των ηγετών του πραξικοπήματος ήταν να αποφύγουν την παραδοχή του λάθους που έκαναν από το 2010: να παρατείνουν μία γενική χρεωκοπία στο μέλλον επιβάλλοντας στην Ελλάδα να αποδεχτεί νέα δάνεια, χρηματοδοτούμενα από τους ευρωπαίους φορολογούμενους, με την προϋπόθεση ολοένα και μεγαλύτερης λιτότητας που θα μείωνε ακόμα περισσότερο το εθνικό εισόδημα της Ελλάδας.

Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουν να το κάνουν αυτό το 2015 κι έπειτα, ήταν να βυθίσουν την Ελλάδα περισσότερο στην αφερεγγυότητα. Και αυτό προϋπέθετε να συντρίψουν την Ελληνική μας Άνοιξη.

Είναι ενδιαφέρον το ότι το έγγραφο παράδοσης που επιβλήθηκε στον πρωθυπουργό της Ελλάδας και εγκρίθηκε από το Κοινοβούλιο, διατυπώθηκε σαν να έχει γραφεί με αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης. Όπως οι ηγέτες της Τσεχοσλοβακίας το 1968 υποχρεώθηκαν από το Κρεμλίνο να υπογράψουν μία επιστολή που προσκαλούσε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας για την εισβολή στη χώρας του, το θύμα υποχρεώθηκε να παραστήσει ότι ζητεί την τιμωρία του. Η Ε.Ε. απλά απαντούσε ευγενικά σε αυτό το αίτημα. Η Ελλάδα βίωσε συλλογικά την αντιμετώπιση που τυγχάνουν οι φτωχοί της Βρετανίας όταν λαμβάνουν προνόμια στα Κέντρα Εργασίας, όπου πρέπει να πάρουν την ευθύνη της ταπείνωσής τους,υπογράφοντας συγκαταβατικές κοινοτοπίες όπως: «Οι μόνοι περιορισμοί είναι αυτοί που επιβάλλονται από τον εαυτό μου».

Αυτή η τιμωρητική στάση από την πλευρά του ευρωπαϊκού κατεστημένου ακολουθήθηκε από την απώλεια κάθε είδους αυτοσυγκράτησης. Ως υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, στις αρχές του 2015, έμαθα ότι οι μισθοί του Προέδρου, του Διευθύνοντος Συμβούλου και όλων των μελών ενός δημοσίου οργανισμού (το ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας [ΤΧΣ]) ήταν στρατοσφαιρικοί. Για οικονομία, αλλά και για επαναφορά δικαιοσύνης, ανακοίνωσα μείωση μισθών περίπου 40%, αντικατοπτρίζοντας τη μέση μείωση στους μισθούς σε όλη την Ελλάδα από το ξεκίνημα της κρίσης το 2010.

Η Ε.Ε., συνήθως πολύ πρόθυμη να συρρικνώσει τις δαπάνες του υπουργείου μου για μισθούς και συντάξεις, δεν δέχτηκε πολύ ευχάριστα την απόφασή μου. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε να την ανακαλέσω. Άλλωστε αυτοί οι μισθοί κατέληγαν σε λειτουργούς επιλεγμένους από τους ευρωπαίους γραφειοκράτες, ανθρώπους που τους θεωρούσαν δικούς τους. Αφού η Ε.Ε. οδήγησε την κυβέρνησή μας στην παράδοση και μετά την παραίτησή μου, αυτοί οι μισθοί αυξήθηκαν μέχρι και 71%. Ο ετήσιος μισθός του διευθύνοντα συμβούλου εκτοξεύθηκε στα 220.000 ευρώ. Τον ίδιο μήνα, οι συνταξιούχοι που λάμβαναν 300 ευρώ το μήνα είδαν το μηνιαίο επίδομα τους να μειώνεται μέχρι και 100 ευρώ.

Κάποτε, το φιλελεύθερο σχέδιο βασιζόταν, όπως το έθεσε συγκλονιστικά ο Τζον Φ. Κένεντι, στην ετοιμότητα να «πληρώσει κάθε κόστος, να δεχτεί κάθε βάρος, να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία, να βοηθήσει κάθε φίλο, να αντισταθεί σε κάθε εχθρό για να διασφαλιστεί η επιβεβαίωση και η επιτυχία της ελευθερίας». Ακόμα και νεοφιλελεύθεροι, όπως ο Ρόναλντ Ρίγκαν και η Μάργκαρετ Θάτσερ, προσπαθούσαν να κερδίσουν τις καρδιές και τα μυαλά, να πείσουν την εργατική τάξη ότι οι φοροαπαλλαγές και η απορρύθμιση ήταν προς το συμφέρον της.

Ωστόσο, μετά την οικονομική κρίση, κάτι διαφορετικό από τον φιλελευθερισμό ή ακόμα και τον νεοφιλελευθερισμό έχει καταλάβει το οικοδόμημά μας, θεωρητικά χωρίς κανείς να το καταλάβει. Η Ευρώπη τώρα έχει ένα πολύ ανελεύθερο κατεστημένο που δεν προσπαθεί καν να κερδίσει τους λαούς.

Η Ελλάδα ήταν μόνο η αρχή. Η καταστολή της Ελληνικής Άνοιξης το 2015 οδήγησε το αριστερό κόμμα των Podemos να χάσει την ορμή του. Χωρίς αμφιβολία πολύ από τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του φοβήθηκαν μία μοίρα παρόμοια με τη δική μας. Και, έχοντας παρακολουθήσει την ανάλγητη περιφρόνηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, την Ισπανία και αλλού, πολλοί υποστηρικτές του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας αποφάσισαν να ψηφίσουν υπέρ του Brexit, που με τη σειρά του έδωσε ώθηση στον Ντόναλντ Τραμπ, του οποίου ο θρίαμβος στις Ηνωμένες Πολιτείες γέμισε με αέρα τα πανιά των ξενοφοβικών εθνικιστών σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.

Τώρα που αυτό που αποκαλείται φιλελεύθερο κατεστημένο νιώθει τον εθνικιστικό αντίκτυπο που έφερε η δική του ανελευθερία, απαντάει σαν τον παροιμιώδη πατροκτόνο που ζητεί επιείκεια από το δικαστήριο με το επιχείρημα ότι τώρα είναι ορφανός. Είναι η ώρα να πούμε στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι πρέπει να κατηγορήσουν μόνο τους εαυτούς τους. Και είναι ώρα για τους προοδευτικούς να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να ανακτήσουν την ευρωπαϊκή δημοκρατία από ένα κατεστημένο που έχασε το δρόμο του και διακινδυνεύει την ενότητα της Ευρώπης.

Το TPP είναι αποκλειστικός συνεργάτης του Project Syndicate στην Ελλάδα

DiEM25 practises democracy internally, before preaching it… The case of the French Presidential elections

DiEM25 practises democracy at home before preaching it! Like other campaigns and elections (e.g. the referenda in the UK and Italy), DiEM25’s position is decided by means of a comprehensive internal debate and a vote involving all DiEM25ers – even those who live in Latin America or the United States (yes, we have an ideological disregard for borders…). It could not be different, of course, in the case of our collective position regarding the French Presidential Election. Currently, DiEM25 members are voting between the four options below on the basis of this briefing document. [Note that you must be a DiEM25 member for at least a few weeks before you can participate in the internal vote.]

Option A – DiEM25 calls upon French progressives to: (1) Vote in the 1st Round of the Presidential Election for any candidate other than Le Pen or Fillon, (2) Campaign for a single progressive internationalist list of parliamentary candidates in the legislative elections.

Option B – Vote for Benoît Hamon in the 1st Round of the Presidential Election

Option C – Vote for Emmanuel Macron in the 1st Round of the Presidential Election

Option D – Vote for Jean-Luc Mélenchon in the 1st Round of the Presidential Election

Which option do you think DiEM25 should adopt? [A] [B] [C] [D]

DiEM25’s Rome 25th March 2017 Launch of the European New Deal – from Teatro Italia

On 25th March 2017, as Europe’s leaders gathered in Rome to celebrate the… disintegration of the EU, DiEM25 was there, at Teatro Italia, launching our major Policy Paper The European New Deal – a comprehensive economic and social policy agenda, applicable to the whole of Europe (not just the EU), by which to save Europe and, more importantly, to make Europe worth saving.

Europe’s Illiberal Establishment – Project Syndicate op-ed

ATHENS – On March 25, Europe’s leaders convened in the birthplace of the “European project” to celebrate the 60th anniversary of the Treaty of Rome. But what exactly was there to celebrate?

Were they reveling in Europe’s disintegration, which they now call “multi-speed” or “variable geometry” Europe? Or were they there to applaud their business-as-usual approach to every crisis – an approach that has fanned the flames of xenophobic nationalism throughout the European Union?

Even dyed-in-the-wool Europhiles admitted that the Rome gathering felt more like a wake than a party. A few days later, British Prime Minister Theresa May sent her letter to the EU formally triggering the United Kingdom’s slow but irreversible exit.

The liberal establishment in London and around the continent is aghast at how populism is tearing Europe apart. Like the Bourbons, they have learned nothing and forgotten nothing. Not once did they pause for critical self-reflection, and now they feign shock at the legitimacy gap and the anti-establishment passion that threatens the status quo and, consequently, their authority. TO KEEP READING PRESS HERE.

PM Theresa May has miscalculated – Op-ed in THE MIRROR

Theresa May has miscalculated her Brexit strategy, says the ­former Greek finance minister who handled his country’s EU negotiations. Yanis Varoufakis, writing exclusively for the Mirror, says the PM’s threat of a “ hard Brexit ” will not make Britain’s departure any easier. Mr Varoufakis said: “By making a hard Brexit the default of the ­negotiating process, Mrs May has secured its credibility. “However, a credible threat can still produce an undesirable outcome.”

Mr Varoufakis, who co-founded the reform group ­Democracy in Europe 2025 (DiEM25) expects a frustrating two years for UK negotiators. He saw the methods of EU powerbrokers while securing a Greek bailout. And he says the UK ­negotiating team will get a similarly rough ride. Mr Varoufakis recommends going for a deal like Norway’s – non-membership but with ­access to the single market. Talks begin on April 29.

PM may have miscalculated

By YANIS VAROUFAKIS, Greece’s former finance minister, and founder of the DiEM25 movement

Prime Minister May is keen to avoid a defeat at the hands of EU negotiators determined to do to the UK that which they did to Greece in 2015.

Correctly, she has set out to arm herself with a credible threat.

The problem is that she may have miscalculated her optimal strategy.

By making a hard Brexit the default of the negotiations’ process, Mrs May has secured its credibility.

However, a credible threat can still produce an undesirable outcome.

London’s greatest miscalculation would be to assume that the EU’s negotiators are committed to the bloc’s economic interests.

Whilst negotiating Greece’s debt to the EU with them, I realised in horror that they cared very little about getting their money back and a great deal more about shoring up their relative positions in the games they play with one another – even if this sacrificed large economic gains.

Mrs May will encounter this mindset soon in Berlin, Brussels and Paris.

If my experiences are anything to go by, a frustrating two years await British negotiators.

They are faced with the EU’s favourite tactics: The EU Run-Around (as Brussels refers them to Berlin and vice versa), the Swedish National Anthem Routine (the feeling that whether you have outlined a sensible proposal or sung Sweden’s national anthem they react the same way), the All-Or-Nothing Ruse (refusing to discuss any issue unless all issues are simultaneously discussed) and the Blame Game (censuring you for THEIR recalcitrance).

Nothing good, for Britain or for the EU, will come out of this process. It is why I recommend a strategy that robs Brussels of all room to manoeuvre. That is: Request a Norway-like agreement for an interim period – something that they cannot refuse – and empower the next UK parliament to design and pursue Britain’s

long-term relationship with the EU.

How does the triggering of article 50 look from Europe? Op-ed, The Guardian

How do I feel now that article 50 has been triggered? I feel sad that so many good people in Britain will feel so disappointed when they realise that Brexit has not helped them “take back their country”. I feel alarmed that, driven by Brexit, EU leaders chose its 60th anniversary, last Saturday, to embrace a “multispeed” Europe amounting to nothing more than a formalisation of the EU’s disintegration – which, in typical EU-style, was proclaimed as a new step towards its … strengthening. But I also feel determined to react constructively to Brexit and the EU’s descent into ignominy. How? By campaigning for a post-EU European unity both within and without the UK.

Within the UK, the Democracy in Europe Movement I co-founded, DiEM25, is determined to utilise the Burkean Brexiteers’ strongest argument: the imperative of restoring sovereignty to the House of Commons. This means that the future arrangements between the UK and the EU must be debated and endorsed by the next parliament, whose members (unlike the current ones) will have the necessary mandate.

As the two-year countdown that just began is insufficient, our argument will be that the government must eschew any negotiations now and simply request an interim Norway-style, off-the-shelf, arrangement until the next parliament decides on the longer term. Only in this way will Brexit and the call for making parliament sovereign again be fully honoured.

In the rest of the EU, we are campaigning for a European new deal that includes all European countries, independently of whether they left, stayed or never even joined the EU.

Yanis Varoufakis is a former finance minister of Greece, and co-founder and spokesman of DiEM25 – the Democracy in Europe Movement