Yanis Varoufakis's Blog, page 127

Γαλλικές εκλογές: απόδραση από το αδιέξοδο – ΕφΣυν 8 Απριλίου 2017

Οταν η κρίση ενός οικονομικού συστήματος βαθαίνει τόσο που ξεπερνά τις διαχειριστικές δυνατότητες του πολιτικού συστήματος το οποίο στήθηκε πάνω του, τότε έρχεται το αδιέξοδο που γεννά από τη μία τέρατα και από την άλλη θνησιγενείς κυβερνήσεις.

Η Γαλλία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Ο πρόεδρος Ολάντ εξελέγη το 2012, την ώρα που η κρίση του ευρώ φούντωνε και που το γαλλικό καπιταλιστικό μοντέλο έπαψε να μπορεί να αναπαραχθεί.

Ο λόγος που δεν μπορούσε να αναπαραχθεί δεν ήταν ότι η Γαλλία απέτυχε να συμμορφωθεί με τους κανόνες της ευρωζώνης (του Μάαστριχτ πιο συγκεκριμένα).

Το αντίθετο: Ο λόγος που ο γαλλικός καπιταλισμός έπεσε στην τρύπα της μη βιωσιμότητας ήταν ότι οι προ Ολάντ γαλλικές κυβερνήσεις είχαν συμμορφωθεί πλήρως με τον βασικότερο στόχο της νομισματικής ένωσης (την ώρα που χώρες όπως η Γερμανία και η Ολλανδία τον καταστρατηγούσαν).

Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στον πληθωρισμό: Βασική αρχή και στόχος της νομισματικής ένωσης ήταν ένας πληθωρισμός ενιαίος της τάξης του 2% έτσι ώστε να διατηρείται η σταθερότητα των τιμών στον ίδιο βαθμό σε όλη την Ενωση.

Η μόνη χώρα που πετύχαινε τον στόχο αυτό (2% πληθωρισμό) συστηματικά ήταν η Γαλλία, την ώρα που Γερμανία, Ολλανδία και Αυστρία είχαν πληθωρισμό λιγότερο του μισού κατά μέσον όρο (κι εμείς ή η Ισπανία τον διπλάσιο).

Ετσι, η ανταγωνιστικότητα των γαλλικών προϊόντων μειωνόταν συστηματικά απέναντι στα ολλανδο-γερμανικά με αποτέλεσμα τη συστηματική φυγή επενδυτικών κεφαλαίων από τη Γαλλία.

Κι όταν το 2008 ξέσπασε η μεγάλη τραπεζική κρίση, τα πράγματα χειροτέρευσαν περισσότερο καθώς ο τραπεζικός κλάδος της Γαλλίας ήταν παραδοσιακά μεγαλύτερος της Γερμανίας (ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος της χώρας).

Εν ολίγοις, πριν από την κρίση του 2008 η ευρωζώνη απεδείχθη προβληματική για μια χώρα όπως η Γαλλία επειδή συμμορφωνόταν με τους κοινούς στόχους και καταστροφική μετά την κρίση του 2008 οπότε της ήταν αδύνατον να συμμορφωθεί με τους κανόνες.

Η υπόσχεση του κ. Ολάντ προεκλογικά ήταν ότι θα πήγαινε στο Βερολίνο και θα απαιτούσε επιστροφή στη λογική και αντιστροφή των ανισορροπιών που καθιστούσαν την ευρωζώνη μη βιώσιμη για μια χώρα-κλειδί όπως η Γαλλία.

Ομως ο κ. Ολάντ «ξέχασε» αυτή του την υπόσχεση την επομένη της εκλογής του.

Γιατί; Επειδή (σας θυμίζει κάτι αυτό;) το ίδιο βράδυ, ίσως την επομένη, της εκλογής του η Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας (σε συνεννόηση με την ΕΚΤ) τού μήνυσε πως αν επιμείνει να ζητά αντιστροφή των επενδυτικών ροών και αλλαγή στάσης του Βερολίνου, οι γαλλικές τράπεζες και τα ΑΤΜ τους μπορεί να μην ξανα-άνοιγαν σε καμιά βδομάδα.

Αποτέλεσμα ήταν μια απελπιστική προεδρία που κατέληξε στην πλήρη απαξίωση όχι μόνο του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος αλλά ολόκληρου του πολιτικού σκηνικού, πλην των τεράτων του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας που πάντα ωφελούνται από μια τέτοια συστημική κρίση εν ανυπαρξία ισχυρών προοδευτικών κινημάτων.

Το ερώτημα που απασχολεί τους προοδευτικούς ανθρώπους τόσο στη Γαλλία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι: Τι στάση κρατάμε απέναντι στις βασικές υποψηφιότητες που πασχίζουν να προσφέρουν την ελπίδα και μια σοβαρή εναλλακτική στην κρίση που τρώει της Ευρώπης τα σωθικά;

Θέτοντας εκτός συναγωνισμού, εκ προοιμίου, την κ. Λεπέν και τον ανεκδιήγητο κ. Φιγιόν, τρεις είναι οι υποψηφιότητες που αξίζουν την προσοχή μας: Αμόν, Μακρόν και Μελανσόν.

Και οι τρεις είναι σοβαροί άνθρωποι με τους οποίους μας συνδέουν φιλία και συντροφικότητα.

Ο Μπενουά Αμόν πρόσφατα δήλωσε την υποστήριξή του στις βασικές αρχές του DiEM25, o Εμανουέλ Μακρόν ήταν ο μόνος υπουργός κραταιάς χώρας που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό για να στηρίξει την Ελληνική Ανοιξη του 2015 (πιο πολλά γι’ αυτό σε επόμενο άρθρο), ενώ με τον Ζαν-Λικ Μελανσόν μάς συνδέουν κοινές ανησυχίες και κοινά οράματα για την επαναπολιτικοποίηση της πολιτικής και, δη, της οικονομικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Δυστυχώς, το προεδρικό σύστημα της Γαλλίας δεν βοηθά στο να δημιουργηθεί ένα ελάχιστο κοινό πρόγραμμα μεταξύ δύο ή και τριών υποψηφίων, εν όψει ιδίως των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου.

Πώς αποφασίζει ένας προοδευτικός χώρος ποιον από τους τρεις να υποστηρίξει;

Το ερώτημα αυτό το κίνημά μας, το DiEM25, που δραστηριοποιείται πανευρωπαϊκά, και βέβαια στη Γαλλία, θα το απαντήσει με τρόπο που νομίζω ότι έχει να προσφέρει σημαντικά στην οικοδόμηση μιας νέας νοοτροπίας για το πώς πρέπει να λειτουργεί το διεθνιστικό, δημοκρατικό φιλοευρωπαϊκό κίνημα στον καιρό της ευρωπαϊκής αποδόμησης και της ανόδου αυτού που ονομάζω Διεθνούς του Εθνικισμού.

Η απόφασή μας για τον ποιον από τους τρεις (Αμόν, Μακρόν ή Μελανσόν) θα υποστηρίξουμε στον 1ο γύρο θα παρθεί με εσωτερικές εκλογές που έχουν ήδη αρχίσει στη διαδικτυακή πλατφόρμα του DiEM25 μεταξύ των μελών μας (όσων έγιναν μέλη έως δύο μήνες πριν) και οι οποίες ακολούθησαν την εξής διαδικασία:

Τα μέλη μας του DiEM25 Γαλλίας συσκέφτηκαν για αρκετές εβδομάδες και κατέληξαν σε μια δική τους ανάλυση της κάθε μίας από τις τρεις υποψηφιότητες.

Το τελικό τους κείμενο τέθηκε σε πανευρωπαϊκή διαβούλευση δίνοντας σε όλα τα μέλη του DiEM25 (από την Πορτογαλία μέχρι και τη Λιθουανία και από την Ιρλανδία μέχρι την Ελλάδα) τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσουν μια κοινά αποδεκτή αξιολόγηση των τριών υποψηφίων, η οποία εν συντομία έχει ως εξής:

● Αμόν: Πολλές από τις πολιτικές του είναι κοντά σε εκείνες του DiEM25. Ομως, δυστυχώς, στη διαδικασία υιοθέτησής τους έγιναν σοβαρά λάθη (π.χ. στην πολιτική για το βασικό εισόδημα) με αποτέλεσμα να είναι πολύ εύκολο για τους αντιπάλους του να υπονομεύσουν τη λογική και οικονομική τους συνέπεια.

Οσον αφορά τον εκδημοκρατισμό και εξορθολογισμό της ευρωζώνης, ο Αμόν προτείνει ένα μοντέλο ομοσπονδίας-light που προσφέρει φύλλο κοινοβουλευτικής συκής για να αποκρύψει και να νομιμοποιήσει (χωρίς να είναι αυτή η πρόθεση του Μπενουά) μια μακροοικονομικά μη βιώσιμη Ενωση Μόνιμης Λιτότητας.

● Μακρόν: Οι φιλοευρωπαϊκές και ουμανιστικές του θέσεις απηχούν τις αρχές του DiEM25 (μιλά κι εκείνος για συνταγματικές συνελεύσεις πολιτών, ανοίγει την αγκαλιά του στους πρόσφυγες κ.λπ.).

Ομως είναι παράλληλα έτοιμος να ανεχτεί τη μονιμοποίηση της γενικευμένης λιτότητας, που αποδομεί τη Γαλλία και την Ευρώπη, βάναυσες πολιτικές στις αγορές εργασίας και μειώσεις στη φορολόγηση του πλούτου.

● Μελανσόν: Οι προτάσεις του για τη λειτουργία και τους κανόνες της ευρωζώνης θα ήταν εξαιρετικές το… 1992.

Ομως, με την ευρωζώνη που δυστυχώς έχουμε σήμερα, το Plan A του Ζαν-Λικ δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την άμεση ενεργοποίηση του Plan B, το οποίο οδηγεί στην άμεση κατάργηση της σημερινής Ε.Ε., κάτι που το DiEM25 απορρίπτει για έναν λόγο: Οσο κακή και τρισάθλια κι αν είναι η σημερινή Ε.Ε., η κατάργηση-κατάρρευσή της θα φουντώσει την κρίση και, εν τέλει, θα ωφελήσει μόνο την Εθνικιστική Διεθνή και όχι πολιτικές δυνάμεις προοδευτικές.

Με αυτά τα δεδομένα, τα μέλη μας αυτές τις μέρες ψηφίζουν μεταξύ των εξής τεσσάρων εναλλακτικών:

► Εναλλακτική 1: Το DiEM25 υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Μπενουά Αμόν

► Εναλλακτική 2: Το DiEM25 υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Εμανουέλ Μακρόν

► Εναλλακτική 3: Το DiEM25 υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Ζαν-Λικ Μελανσόν

► Εναλλακτική 4: Το DiEM25 καλεί τους προοδευτικούς πολίτες της Γαλλίας (α) να ψηφίσουν στον 1ο γύρο έναν από τους υποψηφίους Αμόν, Μακρόν ή Μελανσόν και (β) να εργαστούν μαζί μας ώστε στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου να υπάρξει ένα κοινό, ενωτικό, προοδευτικό ψηφοδέλτιο που να εκλέξει προοδευτική κυβέρνηση με σκοπό την αναχαίτιση τόσο του αυταρχισμού-ανορθολογισμού του Βαθέος Ευρωπαϊκού Κατεστημένου όσο και του μισανθρωπισμού της Εθνικιστικής Διεθνούς.

Προφανώς, οι εσωτερικές εκλογές του DiEM25 δεν θα αλλάξουν το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών.

Ομως καταδεικνύουν πώς μπορεί να λειτουργήσει το πραγματικά ενιαίο, πανευρωπαϊκό, διεθνιστικό, δημοκρατικό κίνημα που τόσο έχουν ανάγκη οι χώρες μας.

[Αναδημοσίευση από το ThePressProject άρθρου που αρχικά δ...

[Αναδημοσίευση από το ThePressProject άρθρου που αρχικά δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στο Project Syndicate]

Mήπως γιόρταζαν την αποσύνθεση της Ευρώπης, την οποία τώρα αποκαλούν Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων» ή «μεταβλητή γεωμετρία»; Ή μήπως βρίσκονταν εκεί για να επικροτήσουν την «business as usual» προσέγγιση τους σε κάθε κρίση – μία προσέγγιση που έχει πυροδοτήσει τις φλόγες του ξενοφοβικού εθνικισμού σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ακόμα και οι φανατικοί Ευρώφιλοι παραδέχτηκαν ότι η σύνοδος της Ρώμης έμοιαζε περισσότερο με αφύπνιση παρά με γιορτή. Λίγες μέρες μετά, η Πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τερέζα Μέι έστειλε επιστολή στην Ε.Ε. ενεργοποιώντας επίσημα την αργή αλλά αμετάκλητη έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου.

Το φιλελεύθερο οικοδόμημα στο Λονδίνο και σε όλη την ήπειρο είναι κατάπληκτο με το πώς ο λαϊκισμός διαλύει την Ευρώπη. Όπως οι Βουρβώνοι, δεν έχουν μάθει τίποτα και ξέχασαν τα πάντα. Ούτε μία φορά δεν σταμάτησαν για αυτοκριτική και τώρα προσποιούνται τους σοκαρισμένους στο κενό νομιμότητας και στο πάθος κατά του οικοδομήματος που απειλεί το κατεστημένο και, κατά συνέπεια, την εξουσία τους.

Πίσω στο 2015, συχνά προειδοποιούσα του δανειστές της Ελλάδας – την αφρόκρεμα του διεθνούς φιλελεύθερου οικοδομήματος (το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Γερμανούς και Γάλλους αξιωματούχους και πάει λέγοντας) – ότι ο στραγγαλισμός της βάσης της νέας μας κυβέρνησης δεν ήταν προς το συμφέρον τους. Αν η δημοκρατική μας, ευρωπαϊστική, προοδευτική πρόκληση απέναντι στον διαρκή δεσμό του χρέους εξαφανιζόταν, τους είπα, η όλο και βαθύτερη κρίση θα προκαλούσε ένα ξενοφοβικό, ανελεύθερο, αντιευρωπαϊκό κύμα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την ήπειρο.

Σαν απρόσεκτοι γίγαντες, δεν έδωσαν σημασία στους οιωνούς. Η σύντομη επανάσταση της Ελλάδα ενάντια στη διαρκή ύφεση κατεστάλη ανηλεώς το καλοκαίρι του 2015. Ήταν ένα πολύ μοντέρνο πραξικόπημα: Οι θεσμοί της Ε.Ε. χρησιμοποίησαν τράπεζες, όχι τανκς. Αντίθετα με τα πραξικοπήματα που κατέλυσαν την ελληνική δημοκρατία το 1967 ή την Άνοιξη της Πράγας στην Τσεχοσλοβακία ένα χρόνο μετά, οι σφετεριστές φορούσαν κουστούμια και έπιναν μεταλλικό νερό.

Η επίσημη εκδοχή αυτών των γεγονότων ήταν ότι η Ε.Ε. ήταν υποχρεωμένη να επέμβει για να επαναφέρει έναν παραστρατημένο λαό πίσω στο δρόμο της δημοσιονομικής εντιμότητας και των δομικών μεταρρυθμίσεων. Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη ανησυχία των ηγετών του πραξικοπήματος ήταν να αποφύγουν την παραδοχή του λάθους που έκαναν από το 2010: να παρατείνουν μία γενική χρεωκοπία στο μέλλον επιβάλλοντας στην Ελλάδα να αποδεχτεί νέα δάνεια, χρηματοδοτούμενα από τους ευρωπαίους φορολογούμενους, με την προϋπόθεση ολοένα και μεγαλύτερης λιτότητας που θα μείωνε ακόμα περισσότερο το εθνικό εισόδημα της Ελλάδας.

Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουν να το κάνουν αυτό το 2015 κι έπειτα, ήταν να βυθίσουν την Ελλάδα περισσότερο στην αφερεγγυότητα. Και αυτό προϋπέθετε να συντρίψουν την Ελληνική μας Άνοιξη.

Είναι ενδιαφέρον το ότι το έγγραφο παράδοσης που επιβλήθηκε στον πρωθυπουργό της Ελλάδας και εγκρίθηκε από το Κοινοβούλιο, διατυπώθηκε σαν να έχει γραφεί με αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης. Όπως οι ηγέτες της Τσεχοσλοβακίας το 1968 υποχρεώθηκαν από το Κρεμλίνο να υπογράψουν μία επιστολή που προσκαλούσε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας για την εισβολή στη χώρας του, το θύμα υποχρεώθηκε να παραστήσει ότι ζητεί την τιμωρία του. Η Ε.Ε. απλά απαντούσε ευγενικά σε αυτό το αίτημα. Η Ελλάδα βίωσε συλλογικά την αντιμετώπιση που τυγχάνουν οι φτωχοί της Βρετανίας όταν λαμβάνουν προνόμια στα Κέντρα Εργασίας, όπου πρέπει να πάρουν την ευθύνη της ταπείνωσής τους,υπογράφοντας συγκαταβατικές κοινοτοπίες όπως: «Οι μόνοι περιορισμοί είναι αυτοί που επιβάλλονται από τον εαυτό μου».

Αυτή η τιμωρητική στάση από την πλευρά του ευρωπαϊκού κατεστημένου ακολουθήθηκε από την απώλεια κάθε είδους αυτοσυγκράτησης. Ως υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, στις αρχές του 2015, έμαθα ότι οι μισθοί του Προέδρου, του Διευθύνοντος Συμβούλου και όλων των μελών ενός δημοσίου οργανισμού (το ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας [ΤΧΣ]) ήταν στρατοσφαιρικοί. Για οικονομία, αλλά και για επαναφορά δικαιοσύνης, ανακοίνωσα μείωση μισθών περίπου 40%, αντικατοπτρίζοντας τη μέση μείωση στους μισθούς σε όλη την Ελλάδα από το ξεκίνημα της κρίσης το 2010.

Η Ε.Ε., συνήθως πολύ πρόθυμη να συρρικνώσει τις δαπάνες του υπουργείου μου για μισθούς και συντάξεις, δεν δέχτηκε πολύ ευχάριστα την απόφασή μου. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησε να την ανακαλέσω. Άλλωστε αυτοί οι μισθοί κατέληγαν σε λειτουργούς επιλεγμένους από τους ευρωπαίους γραφειοκράτες, ανθρώπους που τους θεωρούσαν δικούς τους. Αφού η Ε.Ε. οδήγησε την κυβέρνησή μας στην παράδοση και μετά την παραίτησή μου, αυτοί οι μισθοί αυξήθηκαν μέχρι και 71%. Ο ετήσιος μισθός του διευθύνοντα συμβούλου εκτοξεύθηκε στα 220.000 ευρώ. Τον ίδιο μήνα, οι συνταξιούχοι που λάμβαναν 300 ευρώ το μήνα είδαν το μηνιαίο επίδομα τους να μειώνεται μέχρι και 100 ευρώ.

Κάποτε, το φιλελεύθερο σχέδιο βασιζόταν, όπως το έθεσε συγκλονιστικά ο Τζον Φ. Κένεντι, στην ετοιμότητα να «πληρώσει κάθε κόστος, να δεχτεί κάθε βάρος, να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία, να βοηθήσει κάθε φίλο, να αντισταθεί σε κάθε εχθρό για να διασφαλιστεί η επιβεβαίωση και η επιτυχία της ελευθερίας». Ακόμα και νεοφιλελεύθεροι, όπως ο Ρόναλντ Ρίγκαν και η Μάργκαρετ Θάτσερ, προσπαθούσαν να κερδίσουν τις καρδιές και τα μυαλά, να πείσουν την εργατική τάξη ότι οι φοροαπαλλαγές και η απορρύθμιση ήταν προς το συμφέρον της.

Ωστόσο, μετά την οικονομική κρίση, κάτι διαφορετικό από τον φιλελευθερισμό ή ακόμα και τον νεοφιλελευθερισμό έχει καταλάβει το οικοδόμημά μας, θεωρητικά χωρίς κανείς να το καταλάβει. Η Ευρώπη τώρα έχει ένα πολύ ανελεύθερο κατεστημένο που δεν προσπαθεί καν να κερδίσει τους λαούς.

Η Ελλάδα ήταν μόνο η αρχή. Η καταστολή της Ελληνικής Άνοιξης το 2015 οδήγησε το αριστερό κόμμα των Podemos να χάσει την ορμή του. Χωρίς αμφιβολία πολύ από τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του φοβήθηκαν μία μοίρα παρόμοια με τη δική μας. Και, έχοντας παρακολουθήσει την ανάλγητη περιφρόνηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, την Ισπανία και αλλού, πολλοί υποστηρικτές του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας αποφάσισαν να ψηφίσουν υπέρ του Brexit, που με τη σειρά του έδωσε ώθηση στον Ντόναλντ Τραμπ, του οποίου ο θρίαμβος στις Ηνωμένες Πολιτείες γέμισε με αέρα τα πανιά των ξενοφοβικών εθνικιστών σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.

Τώρα που αυτό που αποκαλείται φιλελεύθερο κατεστημένο νιώθει τον εθνικιστικό αντίκτυπο που έφερε η δική του ανελευθερία, απαντάει σαν τον παροιμιώδη πατροκτόνο που ζητεί επιείκεια από το δικαστήριο με το επιχείρημα ότι τώρα είναι ορφανός. Είναι η ώρα να πούμε στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι πρέπει να κατηγορήσουν μόνο τους εαυτούς τους. Και είναι ώρα για τους προοδευτικούς να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να ανακτήσουν την ευρωπαϊκή δημοκρατία από ένα κατεστημένο που έχασε το δρόμο του και διακινδυνεύει την ενότητα της Ευρώπης.

Το TPP είναι αποκλειστικός συνεργάτης του Project Syndicate στην Ελλάδα

DiEM25 practises democracy internally, before preaching it… The case of the French Presidential elections

DiEM25 practises democracy at home before preaching it! Like other campaigns and elections (e.g. the referenda in the UK and Italy), DiEM25’s position is decided by means of a comprehensive internal debate and a vote involving all DiEM25ers – even those who live in Latin America or the United States (yes, we have an ideological disregard for borders…). It could not be different, of course, in the case of our collective position regarding the French Presidential Election. Currently, DiEM25 members are voting between the four options below on the basis of this briefing document. [Note that you must be a DiEM25 member for at least a few weeks before you can participate in the internal vote.]

Option A – DiEM25 calls upon French progressives to: (1) Vote in the 1st Round of the Presidential Election for any candidate other than Le Pen or Fillon, (2) Campaign for a single progressive internationalist list of parliamentary candidates in the legislative elections.

Option B – Vote for Benoît Hamon in the 1st Round of the Presidential Election

Option C – Vote for Emmanuel Macron in the 1st Round of the Presidential Election

Option D – Vote for Jean-Luc Mélenchon in the 1st Round of the Presidential Election

Which option do you think DiEM25 should adopt? [A] [B] [C] [D]

DiEM25’s Rome 25th March 2017 Launch of the European New Deal – from Teatro Italia

On 25th March 2017, as Europe’s leaders gathered in Rome to celebrate the… disintegration of the EU, DiEM25 was there, at Teatro Italia, launching our major Policy Paper The European New Deal – a comprehensive economic and social policy agenda, applicable to the whole of Europe (not just the EU), by which to save Europe and, more importantly, to make Europe worth saving.

Europe’s Illiberal Establishment – Project Syndicate op-ed

ATHENS – On March 25, Europe’s leaders convened in the birthplace of the “European project” to celebrate the 60th anniversary of the Treaty of Rome. But what exactly was there to celebrate?

Were they reveling in Europe’s disintegration, which they now call “multi-speed” or “variable geometry” Europe? Or were they there to applaud their business-as-usual approach to every crisis – an approach that has fanned the flames of xenophobic nationalism throughout the European Union?

Even dyed-in-the-wool Europhiles admitted that the Rome gathering felt more like a wake than a party. A few days later, British Prime Minister Theresa May sent her letter to the EU formally triggering the United Kingdom’s slow but irreversible exit.

The liberal establishment in London and around the continent is aghast at how populism is tearing Europe apart. Like the Bourbons, they have learned nothing and forgotten nothing. Not once did they pause for critical self-reflection, and now they feign shock at the legitimacy gap and the anti-establishment passion that threatens the status quo and, consequently, their authority. TO KEEP READING PRESS HERE.

PM Theresa May has miscalculated – Op-ed in THE MIRROR

Theresa May has miscalculated her Brexit strategy, says the ­former Greek finance minister who handled his country’s EU negotiations. Yanis Varoufakis, writing exclusively for the Mirror, says the PM’s threat of a “ hard Brexit ” will not make Britain’s departure any easier. Mr Varoufakis said: “By making a hard Brexit the default of the ­negotiating process, Mrs May has secured its credibility. “However, a credible threat can still produce an undesirable outcome.”

Mr Varoufakis, who co-founded the reform group ­Democracy in Europe 2025 (DiEM25) expects a frustrating two years for UK negotiators. He saw the methods of EU powerbrokers while securing a Greek bailout. And he says the UK ­negotiating team will get a similarly rough ride. Mr Varoufakis recommends going for a deal like Norway’s – non-membership but with ­access to the single market. Talks begin on April 29.

PM may have miscalculated

By YANIS VAROUFAKIS, Greece’s former finance minister, and founder of the DiEM25 movement

Prime Minister May is keen to avoid a defeat at the hands of EU negotiators determined to do to the UK that which they did to Greece in 2015.

Correctly, she has set out to arm herself with a credible threat.

The problem is that she may have miscalculated her optimal strategy.

By making a hard Brexit the default of the negotiations’ process, Mrs May has secured its credibility.

However, a credible threat can still produce an undesirable outcome.

London’s greatest miscalculation would be to assume that the EU’s negotiators are committed to the bloc’s economic interests.

Whilst negotiating Greece’s debt to the EU with them, I realised in horror that they cared very little about getting their money back and a great deal more about shoring up their relative positions in the games they play with one another – even if this sacrificed large economic gains.

Mrs May will encounter this mindset soon in Berlin, Brussels and Paris.

If my experiences are anything to go by, a frustrating two years await British negotiators.

They are faced with the EU’s favourite tactics: The EU Run-Around (as Brussels refers them to Berlin and vice versa), the Swedish National Anthem Routine (the feeling that whether you have outlined a sensible proposal or sung Sweden’s national anthem they react the same way), the All-Or-Nothing Ruse (refusing to discuss any issue unless all issues are simultaneously discussed) and the Blame Game (censuring you for THEIR recalcitrance).

Nothing good, for Britain or for the EU, will come out of this process. It is why I recommend a strategy that robs Brussels of all room to manoeuvre. That is: Request a Norway-like agreement for an interim period – something that they cannot refuse – and empower the next UK parliament to design and pursue Britain’s

long-term relationship with the EU.

How does the triggering of article 50 look from Europe? Op-ed, The Guardian

How do I feel now that article 50 has been triggered? I feel sad that so many good people in Britain will feel so disappointed when they realise that Brexit has not helped them “take back their country”. I feel alarmed that, driven by Brexit, EU leaders chose its 60th anniversary, last Saturday, to embrace a “multispeed” Europe amounting to nothing more than a formalisation of the EU’s disintegration – which, in typical EU-style, was proclaimed as a new step towards its … strengthening. But I also feel determined to react constructively to Brexit and the EU’s descent into ignominy. How? By campaigning for a post-EU European unity both within and without the UK.

Within the UK, the Democracy in Europe Movement I co-founded, DiEM25, is determined to utilise the Burkean Brexiteers’ strongest argument: the imperative of restoring sovereignty to the House of Commons. This means that the future arrangements between the UK and the EU must be debated and endorsed by the next parliament, whose members (unlike the current ones) will have the necessary mandate.

As the two-year countdown that just began is insufficient, our argument will be that the government must eschew any negotiations now and simply request an interim Norway-style, off-the-shelf, arrangement until the next parliament decides on the longer term. Only in this way will Brexit and the call for making parliament sovereign again be fully honoured.

In the rest of the EU, we are campaigning for a European new deal that includes all European countries, independently of whether they left, stayed or never even joined the EU.

Yanis Varoufakis is a former finance minister of Greece, and co-founder and spokesman of DiEM25 – the Democracy in Europe Movement

CNN op-ed following Article 50: The EU cannot survive if it sticks to business as usual

March for a Different Europe in Rome, March 25, 2017. From DiEm25 facebook page.

Allowing EU member states to move in different directions and at different speeds is precisely the wrong way to address the differing concerns of Europeans living in different countries – and it seems an odd way to unite them behind a single way forward for the continent.

 As British Prime Minister Theresa May triggers Article 50, rendering Brexit inescapable, Europe is gripped by two paradoxes, both of which pose clear and present threats to the European Union and to Britain.

David Cameron – May’s predecessor who lost the Brexit referendum – has reason to be puzzled by the upshot of his defeat. Britain is now leaving the EU because of his request for a “variable geometry” – allowing Britain to opt out of basic EU tenets – which was unceremoniously turned down by Berlin and, less consequentially, by Paris.

Yet, as a direct result of Brexit, Berlin and Paris are now adopting the idea of variable geometry as the way forward for the EU. This first paradox is easier to understand when seen through the lens of the conventional European practice of making a virtue out of failure.

Angela Merkel, the German Chancellor, had for years opposed the idea of a Europe that proceeds at different speeds – allowing some countries to be less integrated than others, due to their domestic political situation. But now – after the colossal economic mismanagement of the euro crisis has weakened the EU’s legitimacy, given Eurosceptics a major impetus, and caused the EU to shift to an advanced stage of disintegration – Mrs Merkel and her fellow EU leaders seem to think that a multi-speed Europe is essential to keeping the bloc together.

At the weekend, as EU leaders gathered to celebrate the 60th anniversary of the Treaty of Rome, leaders of the remaining 27 member states signed the Rome Declaration, which says that they will “act together, at different paces and intensity where necessary, while moving in the same direction, as we have done in the past.”

The failure to keep the EU together along a single path toward common values, a common market and a common currency will come to be embraced and rebranded as a new start, leading to a Europe in which a coalition of the willing will proceed with the original ambition while the rest form outer circles, connected to the inner core by unspecified bonds.

In principle, such a manifold EU will allow for the East’s self-proclaimed illiberal democracies to remain in the single market, refusing to relocate a single refugee or to adhere to standards of press freedom and judicial independence that other European countries consider essential.

Countries like Austria will be able to put up electrified fences around their borders. It could even leave the door open for the UK to return as part of one of Europe’s outer circles. Whether one approves of this vision or not, the fact is that its chances depend on a major prerequisite: a consolidated, stable eurozone.

One only needs to state this to recognize the second paradox of our post-Brexit reality: In its current state, the eurozone cannot provide the stability that the EU – and Europe more broadly – needs to survive.

The refusal to deal rationally with the bankruptcy of the Greek state is a useful litmus test for the European establishment’s capacity to stabilize the eurozone. As it stands, the prospects for a stabilized eurozone do not look good.

Business as usual – the establishment’s favored option – could soon produce a major Italian crisis that the eurozone cannot survive. The only alternative under discussion is a eurozone federation-light, with a tiny common budget that Berlin will agree to in exchange for direct control of French, Italian and Spanish national budgets. Even if this were to happen, which is doubtful given the political climate, it will be too little, too late to stabilize the eurozone.

So here is the reality that Europe faces today: a proper federation of 27 member states is impossible, given the centrifugal forces tearing Europe apart. Meanwhile, a variable geometry confederacy – of the type David Cameron had requested and which the UK might want to join after 2019 – requires a consolidated eurozone. But this also seems impossible, given the current climate.

Allowing EU member states to move in different directions and at different speeds is precisely the wrong way to address the differing concerns of Europeans living in different countries – and it seems an odd way to unite them behind a single way forward for the continent.

In fact, Europeans are already united by two existential threats: involuntary under-employment – the bitter fruit of austerity-driven under-investment – and involuntary migration – the result of the overconcentration of investment in specific regions.

To make the European Union work again, each and every European country must be stabilized and helped to prosper. Europe cannot survive as a free-for-all, everyone for themselves, or as an Austerity Union built on de-politicised economic decision-making with a fig leaf of federalism in which some countries are condemned to permanent depression and debtors are denied democratic rights.

Europe, in short, needs a New Deal – perhaps similar to the New Deal that my organization DiEM25 unveiled in Rome at the weekend while the European elites were toasting their variable geometry – that runs across the continent, embracing all countries independently of whether they are in the eurozone, in the European Union or in neither.

This article was originally published at CNN.

 

Llevar a las urnas un New Deal Europeo – Spanish version of DiEM25’s Press Conference

The Spanish version of DiEM25’s European New Deal Press Conference follows, courtesy of sinpermiso:En vísperas de la presentación de su New Deal Europeo en Roma, DiEM25 llevó a cabo una rueda de prensa el pasado 24 de marzo en la que Yanis Varoufakis hizo la siguiente declaración antes de una sesión de preguntas y respuestas con los periodistas. Con esta declaración, DiEM25 anunció su determinación de llevar el programa del New Deal  Europeo a las urnas en todos los rincones de Europa.

Damas y caballeros,

Es estupendo estar de vuelta en Roma, donde todos los caminos nos han traído, desde toda Europa, con motivo del 60 aniversario del Tratado de Roma.

En circunstancias normales, mañana debería ser una celebración importante de la idea de Europa y de los logros de la UE. Por desgracia, la idea de Europa se encuentra en retroceso y la UE se encuentra en un avanzado estado de descomposición. Los europeos que vean en sus pantallas de televisión a sus líderes reunidos para la ocasión en Roma se preguntarán: ¿qué están celebrando? ¿la desintegración de Europa, que ahora llaman ‘a varias velocidades’ o ‘geometría variable’ europea? ¿Su pretendida ‘normalidad’, como si no ocurriera nada, que está avivando las llamas del nacionalismo xenófobo? No está del todo claro para que han venido a Roma.

Nuestra razón para estar aquí, en Roma – la razón por la que DiEM25 esta aquí – es a la vez clara y pertinente. Estamos aquí para responder a dos preguntas:

La primera pregunta es: “¿Qué hay que hacer?” Nuestra respuesta tiene la forma de un New Deal Europeo de DiEM25 que presentaremos mañana por la noche en el Teatro Italia: un programa innovador, amplio, una política capaz de salvar a Europa y, más importante , capaz de hacer que merezca la pena salvar a Europa. Es el antídoto de DiEM25 a TINA (There Is No Alternative), ese dogma paralizante que está destruyendo Europa.

La segunda pregunta es: “¿Cómo se puede hacer?” ¿Cómo se propone DiEM25 ofrecer su programa de New Deal Europeo a los pueblos de Europa y que puedan imponerla a un establishment en permanente estado de negación?

¿LO QUE HAY QUE HACER?

El New Deal Europeo de DiEM25, en breve

El New Deal Europeo de DiEM25 ofrece una agenda económica y social integral para el conjunto de Europa, incluyendo a los miembros de la zona euro, la UE que no está en la zona euro y todos los países europeos, incluso los que están fuera de la UE. Demuestra cómo la crisis económica y social europeo, incluyendo la crisis del euro, puede estabilizarse inmediatamente, mediante las instituciones ya existentes, antes de desarrollar nuevas instituciones destinadas a: (a) convertir la riqueza ociosa en inversiones verdes, (b) la entrega de bienes básicos a todas las regiones europeas (liberándolas del desempleo involuntario, liberándolas de una emigración involuntaria, garantizando el derecho a un medio ambiente y a una comunidad sostenibles), (c) compartir los rendimientos del capital y la riqueza, (d) la democratización, y la racionalización de este modo, de la política económica. Por otra parte, el New Deal Europeo de DiEM25 contempla un plan para la gestión de los efectos negativos de una posible desintegración de la UE y de la zona euro.

¿CÓMO PUEDE HACERSE?

DiEM25 convoca a la sociedad política y civil en toda Europa

DiEM25 fue fundado en la creencia de que una agenda progresista necesita un nuevo movimiento político paneuropeo transnacional para llevarla a cabo … ¡la ‘M’ en DiEM25! ¿Puede el New Deal Europeo llegar a ser relevante, por espléndido que pueda ser como documento político, sin ser puesto a prueba democráticamente, es decir, en las urnas? Nosotros creemos que no. ¿Quiere decir esto que DiEM25 se está convirtiendo en un partido político dispuesto a participar en las elecciones nacionales o al Parlamento Europeo? Es sobre esto sobre lo que quiero hablar esta mañana.

Cuando DiEM25 fue fundado, en el Teatro Volksbühne de Berlín en febrero de 2016, explicamos que nuestra primera tarea era elaborar una agenda de política progresista para Europa en su conjunto. Cuando nos preguntaron si teníamos la intención de participar en las elecciones, nuestra respuesta estándar fue: “Si nuestra agenda de política progresista es sólida, confiamos en que encuentre una manera de expresarse electoralmente en toda Europa”. Bueno, poco más de un año después, nuestra agenda de política progresista – el New Deal Europeo que presentaremos mañana, aquí en Roma – está lista. ¡Y pide una expresión electoral!

Lo ideal sería que DiEM25 no participase en las elecciones, sino que ofreciera a partidos políticos, movimientos y organizaciones existentes la infraestructura necesaria para que puedan incorporar el New Deal Europeo de DiEM25. Con este fin, hoy, aquí en Roma, hacemos una convocatoria abierta a los partidos políticos, ayuntamientos, sindicatos, movimientos sociales, organizaciones de la sociedad civil y a los ciudadanos de toda Europa a unirse a nosotros en los próximos dos meses en un esfuerzo conjunto para dar una expresión electoral paneuropea al New Deal Europeo que DiEM25 presentará mañana por la noche en el Teatro Italia.

Durante los próximos dos meses vamos a dialogar con todos los partidos, organizaciones y redes transeuropeas que respondan positivamente a esta convocatoria de DiEM25, así como con los miembros de DiEM25. Más tarde, el 25 de mayo, exactamente ocho semanas después del lanzamiento de mañana aquí en Roma, nos encontraremos de nuevo, esta vez en Berlín, en el teatro Volksbühne de nuevo, para anunciar la expresión electoral que adoptará nuestra agenda política de un New Deal Europeo. En los países donde nuestros socios políticos comparten nuestro compromiso de promover y hacer realidad el New Deal Europeo, les apoyaremos. En otras partes, si los miembros de DiEM25 optan por un proceso democrático y transparente, que implique a toda la comunidad del movimiento, desean organizarse para defender el New Deal Europeo en una contienda electoral, también vamos a apoyarles.

DiEM25 no trata de ganar poder. El objetivo de DiEM25 es ayudar a los pueblos de Europa a recuperar el control sobre nuestras ciudades, países, dignidad, esperanza, vida y futuro. Pero para recuperarlos primero tenemos que volver a tener un objetivo común de los pueblos europeos soberanos. Para esto, necesitamos una agenda internacionalista, común, transnacional, europea, económica y social. Necesitamos un antídoto a la doctrina paralizando de TINA de la UE. Necesitamos un New Deal Europeo que ofrezca políticas realistas que puedan ser aplicadas inmediatamente, mañana por la mañana. Y tenemos que llevar este New Deal Europea a las urnas en cada rincón de Europa.

Gracias.

MDeE25 / DiEM25
Yanis Varoufakis
Co-fundador del Movimiento por la Democracia en Europa (DIEM25), Yanis Varoufakis es profesor de economía de la Universidad de Atenas, ex-ministro del Gobierno de Syriza, del que dimitió por su oposición al Tercer Memorándum UE-Grecia. Es autor, entre otros, de El Minotauro Global.

Traducción:Enrique García

“Diem25, un movimento per superare il fallimento dell’Europa” – La Repubblica

L’ex ministro dell’Economia greco presenta il suo nuovo progetto politico: “Mi piacerebbe attrarre il maggior numero di democratici di tutti i tipi” di MATTEO PUCCIARELLI 

MILANO. La crisi greca non è finita, anzi. “Tsipras sta percorrendo un vicolo cieco e lui lo sa benissimo”, assicura l’ex ministro all’Economia greco Yanis Varoufakis. È in Italia per il lancio ufficiale del Diem25, a Roma, mercoledì prossimo. In collegamento ci saranno Bernie Sanders e Julian Assange, tra gli altri. Se il movimento riuscirà a cambiare le sorti della politica europea non lo sa nessuno, di sicuro la sua intenzione è bypassare l’attuale sinistra. In Italia, per dire, le chiavi le ha affidate al 31enne Lorenzo Marsili, fondatore di Europe Alternatives.

Come e perché è nato Diem25? È un partito?

“L’idea è nata l’estate scorsa, subito dopo la disfatta della “primavera ateniese” e l’eclatante fallimento dell’Europa nel rispondere in modo unito ed umano alla crisi dei rifugiati. In questo contesto, vogliamo essere la risposta collettiva che migliaia di europei oppongono al palese stato di disintegrazione dell’Unione Europea, una disintegrazione che gioverà solo alla misantropia, al razzismo e al nazionalismo reazionario. L’unica risposta possibile per evitare un epilogo del genere è democratizzare le istituzioni della Ue tramite la formazione di un movimento transnazionale e pan-europeo, che spinga i cittadini democratici provenienti da ogni nazione e partito ad unirsi ed agire insieme”.

Cosa fa di Diem25 un movimento diverso da tutti gli altri movimenti e partiti europei? Non c’era già la sinistra europea di Syriza, Podemos, Sinn Fein e così via?

“I partiti nazionali e regionali sono e rimarranno importanti. Ma riteniamo che  il modello dei partiti nazionali che formano fra loro fragili alleanze nel parlamento europeo sia incapace di affrontare la crisi sistemica che l’Europa sta attraversando e i suoi cinque sintomi: la crisi del debito, la crisi bancaria, le crisi causate da investimenti al palo, la crisi data da povertà e diseguaglianze in aumento, e infine, il razzismo che le prime quattro crisi hanno canalizzato in un panico collettivo e una crisi morale riguardante il fenomeno della migrazione e dei rifugiati. Queste sono le crisi che stanno mettendo a repentaglio l’Europa oggi e che i partiti nazionali, legati ad un elettorato nazionale, non possono e non riusciranno ad affrontare e superare”.

Che tipo di azioni politiche intraprenderete nella pratica?

“La nostra assemblea romana, ad esempio, presenterà una petizione chiedendo che tutti i processi decisionali a livello dell’Unione Europea siano resi pubblici ed esposti al vaglio dei cittadini europei, che gli incontri del Consiglio Europeo, Ecofin, Eurogroup e così via diventino accessibili. Lo stesso per i protocolli del Ttip”.

Ora che il movimento sta per essere lanciato in Italia, quali sono i vostri referenti nel nostro paese?

“Un movimento non sceglie i propri membri o attivisti. Sono loro a sceglierlo. Non ci interessa cooptare partiti politici o fazioni degli stessi dentro Diem25. Mi piacerebbe attrarre il maggior numero di democratici di tutti i tipi, arricchendo il movimento con diverse prospettive ideologiche, unite nella lotta comune contro un’Europa che rischia di scivolare in uno scenario postmoderno ma simile per certi versi a quello degli anni ’30”.

Cosa ne pensa rispetto alla crisi dei rifugiati che sta scuotendo i paesi dell’Unione Europea?

“Il panico morale, la paura, l’attitudine “non nel mio giardino”, le tattiche di scarica barile che abbiamo testimoniato nei mesi scorsi, con l’eccezione della coraggiosa postura di Angela Merkel, tutte queste reazioni irrazionali saranno ricordate in futuro come sintomi della crisi morale e della perdita dell’integrità europea. Quando qualcuno bussa alla nostra porta nel mezzo della notte, spaventato, ferito, affamato e con i propri figli disperati a carico, dobbiamo semplicemente aprire le porte, senza nessuna analisi dei costi e benefici, senza cercare di respingerli verso il nostro vicino. Il fatto che abbiamo fallito in questo compito dimostra, a mio avviso, un disagio più profondo. L’Europa è un edificio le cui fondamenta sono state smantellate dall’interno da una terribile crisi economica che ha aizzato i nazionalismi”.

Senta ma la moneta unica secondo lei è un tabù infrangibile per la sinistra?

“Le monete sono strumenti. Sono mezzi per un fine. Se diventano tabù, feticci fini a se stessi, allora hanno cambiato ruolo, da strumento dell’uomo, a suo padrone. La mia visione sull’euro è che è stato ideato erroneamente, e che dato questo errore iniziale, avremmo fatto meglio a non introdurlo. Ma questo è diverso dal dire che dovremmo abbandonarlo una volta entrati a far parte dell’eurozona. Oggi, la disintegrazione dell’eurozona porterebbe serissimi disagi su tutto il continente. Perciò ripeto da molti anni che coloro che criticano più aspramente l’euro hanno il dovere politico e morale di cercare di migliorarlo”.

Ma vi sentite ancora con Tsipras?

“No. Non credo che avrebbe molto da dirmi. Detto questo, sono felice di poter dire che non abbiamo mai interrotto i rapporti, o litigato. È molto importante per me che tra compagni si mantenga una relazione umana e civile anche quando le divergenze sono feroci”.

Se Tsipras le chiedesse di tornare a fare il ministro accetterebbe?

“Lei capisce, sicuramente, che una tale richiesta da parte di Tsipras significherebbe un radicale rifiuto da parte del governo greco dei termini di resa firmati il 31 luglio 2015…”.

A proposito di Grecia, l’austerità calmierata di Tsipras funziona?

“Io temo che lei sia male informato. Non c’è niente di “calmierato” nel programma di austerità importo dalla troika su Tsipras e sull’economia e società greca. L’aumento dell’Iva sulla maggior parte dei beni, l’aumento delle tasse sul commercio, la richiesta che tutte le piccole imprese paghino le imposte relative al commercio con un anno di anticipo, i tagli sulle pensioni supplementari, i licenziamenti di massa negli aeroporti regionali… tutte queste misure orrende garantiscono un’accelerazione della crisi del debito e della deflazione”.