Yanis Varoufakis's Blog, page 126

ADULTS IN THE ROOM

What happens when you take on the establishment? In this blistering, personal account, Yanis Varoufakis blows the lid on Europe’s hidden agenda and exposes what actually goes on in its corridors of power.

‘One of the greatest political memoirs of all time’ (Guardian)
The Sunday Times Number 1 Bestseller

Varoufakis sparked one of the most spectacular and controversial battles in recent political history when, as finance minister of Greece, he attempted to re-negotiate his country’s relationship with the EU. Despite the mass support of the Greek people and the simple logic of his arguments, he succeeded only in provoking the fury of Europe’s political, financial and media elite. But the true story of what happened is almost entirely unknown – not least because so much of the EU’s real business takes place behind closed doors.

In this fearless account, Varoufakis reveals all: an extraordinary tale of brinkmanship, hypocrisy, collusion and betrayal that will shake the deep establishment to its foundations.

As is now clear, the same policies that required the tragic and brutal suppression of Greece’s democratic uprising have led directly to authoritarianism, populist revolt and instability throughout the Western world.

Adults In The Room is an urgent wake-up call to renew European democracy before it is too late.

For the publishers’ site click here
For pre-publication pieces click here.
For reviews click here.

 

How to build a democratic Europe in a post-Brexit landscape – interviewed for Jacobin by Doug Henwood

Yanis Varoufakis negotiated with the EU elite over the Greek bailout, witnessed firsthand the callous mathematics used to keep the union together. Today — after OXI, after Brexit, and after Trump — he and his comrades in DiEM25 are calling for a New Deal for Europe: a plan that can stabilize the European Union and return democracy to the people.

He sat down with Doug Henwood on Behind the News to discuss this new venture, the international far right, and Europe’s recovery. This transcript has been edited. You can listen to the original interview here, and subscribe to Jacobin Radio to hear Behind the News and other Jacobin-hosted podcasts at iTunes, Stitcher, or Blubrry.

INTERVIEW BY DOUG HENWOOD

Doug Henwood

The last time we talked was in November 2014. The European growth rates were, I don’t know, 1 to 1.5 percent. The Greek economy was happy if it had a 0 percent quarter. We seem to be pretty much in the same place we were over two years ago, aren’t we?

Yanis Varoufakis

How can we possibly expect something different when we’re doing exactly the same thing in Europe?

Doug Henwood

They did promise us things would work out, but they’re not working out.

Yanis Varoufakis

Yes, but those promises were underpinned by a commitment to continue doing exactly the same thing. Whatever it is that they have done, it was always behind the bend, always in response to the continuation of the crisis for which they were responsible, never an attempt to stem it, to get ahead of the curve, and to do something about the causes rather than the symptoms.

Doug Henwood

Are there any signs of recovery?

Yanis Varoufakis

There is a cyclical recovery of sorts. It’s a very tepid one, a very weak one. The business cycle at this very moment should be registering significant recovery, but it is the architectural design codes and the procrastination and the commitment to failed policies which is holding it back. If you look at countries like Spain, for instance, there is modest growth. There is even a little bit of inflation.

Even in Germany, we shifted away from the deflationary mode of last year, but nevertheless, it is all very tentative. It is based in Spain, for instance, on credit expansion in the country that suffered the credit bubble, and therefore is still laboring under the legacy of that bubble’s bursting.

Investment in things that society needs remains ridiculously low. We are wasting the upturn of the business cycle due to the political failure of the eurozone.

Doug Henwood

Is there any bifurcation between the core of the European Union and the periphery, or are they both stuck in the mud?

Yanis Varoufakis

They’re both stuck in the mud in different ways. The manifestation of the crisis in Italy is evident for all to see. We have a completely broken-down banking system, a public debt which is unsustainable, even though the European Central Bank is buying tens of billions of it all the time.

In places like Germany, you have pension funds that have been crushed by the deflationary forces unleashed by the same process. The fact of the matter is that while the monetary authorities, particularly the European Central Bank, have managed to inject sufficient cortisone into the European patient to make it look stable, under the skin, within the foundations of the real economy, Europe is becoming increasingly imbalanced. The centrifugal forces are doing their catastrophic deed.

Doug Henwood

What about the European version of quantitative easing? Has it had any positive effect at all?

Yanis Varoufakis

This is the cortisone I was talking about. There would have been no eurozone to speak of now if it was not for quantitative easing (QE), but it is quite interesting to compare and contrast QE in Europe to that in the United States or in Japan, or even in Britain. In Europe, quantitative easing is inconsistent with the charter of the European Central Bank. The central bank is not allowed to be the lender of last resort. It’s not allowed to do the things that the Fed is allowed to do.

Mario Draghi, the president of the ECB, had to go through the ringer in order to be permitted to implement quantitative easing. He had to promise to buy a lot more German debt than Italian debt or Spanish debt. He had to buy debt, in other words, in proportion to the size of each member state’s economy, which is absurd.

For every one euro of Italian debt that he buys, he has to buy two euros of German debt, which of course he shouldn’t, because Germany is not in the deflationary state Italy is. In order to stabilize Italy, he has to crush the pension funds and the smaller banks in Germany.

That of course creates a great deal of a backlash in Germany for the ECB actions, which are essentially designed to keep Italy in the eurozone.

Doug Henwood

What about the German banks? Are they still holding up?

Yanis Varoufakis

They’re only holding up because of the implicit guarantee of the German state. As you well know, Deutsche Bank is deeply insolvent. The asset books of Deutsche Bank are replete with non-performing, zero-marke-price assets. The recent decision of the United States regarding fines on Deutsche Bank reduced its equity to the level of a small company, even though it is the largest bank in Europe.

It has many times the size of the German economy buried in its asset books, in the form of liabilities, not assets, and therefore the only thing that keeps it going is the confidence of the marketplace that the German taxpayer is behind Deutsche Bank.

Doug Henwood

Does the German taxpayer have the means to support Deutsche Bank?

Yanis Varoufakis

The German taxpayer is not capable of backstopping Deutsche Bank if Deutsche Bank were to be called to task by the regulators. What the German taxpayer can do is guarantee the short-term refinancing of these bad assets. As long as the regulators do not impose upon Deutsche Bank a proper audit, the German taxpayer is capable of extending and pretending Deutsche Bank’s insolvency into the future by allowing it to carry on trading.

Regulators effectively control the game, and they can allow Deutsche Bank to continue trading as it does for a very, very long time.

Of course, this is a political bombshell buried in the foundations of Europe. While this is happening with Deutsche Bank in Germany, similarly insolvent banks in Italy are being exposed, and the pressure is being placed on Rome to transfer their losses onto the shoulders of the weakest taxpayers.

Therefore, you have a populist backlash against the European Union and the eurozone. We have a situation in Italy where only one party supports Italy’s membership of the eurozone, and that party has just split.

Doug Henwood

This approach to the banking problem sounds very much like the savings and loan crisis of the 1980s, though on a much, much larger scale. Is anybody looking at precedents, or are they just trying to get through one day to the next?

Yanis Varoufakis

This is the savings and loan scandal at a larger scale and with a great difference between the United States and Europe. The first difference is that the United States had a federal government by which to affect a federal bailout.

You have a Federal Reserve Bank which has the capacity to effectively transfer all the bad losses onto its balance sheet. The European Central Bank is not allowed to this. To allow the Deutsche mark to be extended to the rest of Europe — to effectively become the euro — the German Central Bank imposed this condition: the new central bank, the Bundesbank writ large, would not be used as a dumping ground for the bad debts and the bad assets of the riffraff — the Italian banks, Greek banks, Italian government, Greek government, and so on.

It turns out that this was a problem for them, because now the central bank that they created cannot come to the rescue of Deutsche Bank. At the same time, we don’t have a federal government to do what happened in the United States after the savings and loan scandal.

Doug Henwood

Is there anyone at this point gaining materially from this arrangement? What’s keeping it going? Ideology? Just inertia?

Yanis Varoufakis

Ideology plays a part, but it’s mainly vested interests. The moment the bubble burst in 2008, 2009, 2010, it was a case of ensuring, from the establishment’s point of view, that the cost of the crisis would be pushed onto the shoulders of the weakest of Europeans. That’s what the Greek bailout was. That’s what the Irish bailout was, the Portuguese bailout, the Spanish bailout, and of course the austerity policies that came along. This was pure, naked self-interest on the behalf of the powers that be.

Now, of course, because they hadn’t thought this through — or because they were so panicked when they resorted to that massive, cynical redistribution — they didn’t realize what would happen, which is that this austerity drive and the toxic bailouts yielded a deflationary environment, which had other unintended effects. Then they tried to deal with those effects. Just like firefighters not aiming their water cannons at the heart of the fire but instead aiming it at the flames, the crisis simply transformed into something different.

They were never attacking the systemic part. There is a combination of vested interest, panic, the lack of a systematic and coordinated approach to the problem, and in the end, incredible callousness in the way they wanted to blame the victims of the crisis.

Doug Henwood

In your brief tenure as finance minister of Greece, you got to sit in on meetings and talk with people of the sorts that economics professors don’t normally rub shoulders with. What did that experience teach you about thinking at the highest levels of the financial establishment?

Yanis Varoufakis

Many, many, many things. For the benefits of brevity, let me point out two lessons. The first one has something to do with what Hannah Arendt once told us about the banality of evil. How banal these people can be, especially the technocrats, especially the second-rate cheerleaders of the great and powerful — figures like Wolfgang Schauble.

The second thing is that the more powerful people know what’s going on. For them, the game resembles a nineteenth-century gunboat diplomacy game. There’s very little room for having any sensible economic arguments in there.

I often referred to what I defined as the Swedish national anthem experience. I’d try to put to them a reasonable economic argument about what should happen. Then I’d look at their faces and think, “My goodness, whether I said what I just said or sang the Swedish national anthem would produce exactly the same thing, the same bland expression.”

A discussion I had with Christine Lagarde was particularly insightful. It was at our first meeting, after a long discussion on the Greek crisis. After I had explained to her what I thought should be done — what the problem was, what the mistakes had been — she was very open to my line of reasoning.

At the very end, when it was just the two of us, she said, “Look, Yanis, of course you are right. This program cannot work.” She was referring to the fiscal consolidation and reform program that the IMF and the rest of the credit group were pushing on us. She didn’t say it’s difficult for it to work; she said it can’t work.

Then she hastened to add, “But look, you’ve got to understand we’ve put so much political capital into this program that we cannot go back, and your credibility depends on you accepting it.”

I think that tells the story, doesn’t it?

Doug Henwood

Some say the International Monetary Fund (IMF) had been somewhat more sensible and more humane than, say, Frankfurt or Brussels, and the others who say not. What’s your evaluation of the Fund’s role?

Yanis Varoufakis

The IMF knows its arithmetic better than the Europeans do, there’s no doubt about that. At least the staff at the IMF are reasonably good. They’ve made huge mistakes in the past in prognosticating the impact of their austerity, but at least now they’ve learned their lesson. They decided that Greece needs debt relief and fiscal targets that are manageable, unlike the ones that Berlin and Frankfurt and Brussels are demanding.

At the same time, the IMF is callous in its determination to target cuts on the poor.

They have a Tacitus kind of approach. They believe that we should liquidate millions of small businesses and people who can’t pay their mortgages. Just discard them. Of course, this means that Greece is going to be turned into desert. Then of course you’ve got to cut down the debt, because you cannot pay the debt. In that sense, the IMF gets its math right on the basis of an antisocial, hyper-austerity reform package.

In contrast, Germany, for instance, is happy to go a little softer on the poor as long as debt relief is off the table, because Merkel simply does not want to go to the federal parliament and admit that when she was promising them that the Greek debt will be repaid in full and with interest, she was fibbing.

Greek society now is the collateral damage in a war of attrition between a reasonably numerate villain — that’s the IMF — and a chronic procrastinator that simply does not want to discuss debt, and that’s Germany.

Doug Henwood

The spirit of Andrew Mellon to liquidate, liquidate, liquidate lives on.

Yanis Varoufakis

It’s quite fascinating to see that spirit in practice.

They were very keen on what they call guaranteed minimum income, a basic benefit for the poor, while at the same time they were keen to remove all the protections for labor and for small business that keeps them employed. That’s exactly the liquidate, liquidate, liquidate mindset, and then give them three hundred euros so that they can buy some bread from the shops.

Doug Henwood

The neoliberal era, for all its faults, had a certain internal coherence to it. Now, since 2008, we’ve been living in this world with no internal coherence at all. We have nothing that resembles a regime of accumulation or anything like that. It was all revealed as an unstable fraud, and yet nothing coherent has taken its place. How do you read the politics of this moment?

Yanis Varoufakis

The astonishing thing is these people are not even neoliberal anymore. There I was, the finance minister of a government, of a party whose name was the Coalition of the Radical Left, and what was I asking for? I was asking for debt swaps of the kind that Wall Street does every day.

Doug Henwood

It’s pretty much like what the United States did with the Brady plan and Latin American debt, right?

Yanis Varoufakis

It was even less radical than that, what I was proposing. Instead of having a huge surplus — in other words huge austerity — have a smaller one. That was the radicality of what I was proposing. A bad bank, to deal with non-performing loans. That’s standard practice in neoliberal circles. A development bank, to use public assets as collateral for borrowing in order to have some investment. Some reforms in order to reduce monopoly power in the supermarket sector, that kind of thing. And reductions in taxes. I wanted to reduce corporate tax rates. I wanted to reduce VAT. I wanted to reduce income tax rates.

Why? Because we had a broken economy with high tax rates, and people were either incapable of or unwilling to pay them.

In a sense, I was putting forward a Reaganite argument. It took a hard-left finance minister to propose Reaganite policies. This is the extent of the crisis. There were the creditors on the other side, the IMF and the European Central Bank, saying, “No, you’ve got to increase tax rates.”

We don’t live in a neoliberal era anymore. What we have is punitive neoliberalism, which is not even economic neoliberalism. It places the maintenance of institutional power against anyone who has different ideas.

It was clear to me that their worst nightmare was any agreement with me that would be mutually advantageous. I had often this crushing feeling that I was negotiating with creditors that didn’t want their money back.

Doug Henwood

They wanted to make the political point of grinding Greece’s nose in the dirt.

Yanis Varoufakis

Absolutely. What mattered was to signal to the people of Spain or Portugal that if they dare elect riffraff like us, they would be crushed. Any agreement with us, with me in particular, would have sent the wrong signal to the people of Spain or Portugal, in the sense that there was any agreement at all with a party that had run a campaign and received a democratic mandate to oppose the creditors and to put forward a different set of objections.

It’s exactly like the 1920s and ’30s. There was an irrational exuberance based on a faulty monetary design, then that created financialization. Financialization broke down on Wall Street in 1929 and 2008. After that, you had a clueless establishment trying to impose its authority, first by pushing all the legacy costs of the crisis onto the weak, and then doing anything in its power to retain power, however idiotic politically and economically.

Doug Henwood

We’re seeing something in the form of a political rebellion against this stuff, but it’s taking a right-wing, nationalist form. What are your thoughts on Brexit?

Yanis Varoufakis

We’ve seen this all before in the 1930s. Isn’t it exactly what happened after the inane handling of that crisis? The Nazis rose to government as a result of the austerity that Herr Bruning imposed in very, very similar circumstances. Brexit, the Five Star movement in Italy, Le Pen in France, the Alternative für Deutschland in Germany, Trump in the United States — these are all manifestations of the wrong kind of passion returning to politics during a period of deflation and lost hope.

Doug Henwood

Looking at Brexit, it’s hard to point out just what the European Union did to Britain that did it any harm. Most of Britain’s economic policies were homegrown — they imposed Thatcher and Cameron on themselves. Why does it take this form against the European Union?

Yanis Varoufakis

It’s got nothing to do with the European Union. It was a rebellion against the establishment. They saw people like David Cameron, the Bank of England, the Treasury, the whole of the City of London, all the bankers, the OECD, the IMF, the World Bank, President Obama, Wolfgang Schäuble, Angela Merkel, President François Allande, descending upon them and pointing the finger at them and saying, “If you dare vote in favor of Brexit, Armageddon is going to hit you.”

They thought, “Right, these are all these people together, the establishment, who have been treating us like discarded souls and discarded communities. What can we do to piss them off?” The answer is, vote for Brexit.

Doug Henwood

What do you think the results of the exit will be?

Yanis Varoufakis

What concerns me is not the primary effects but the secondary effects.

I was saying to my audiences before Brexit, “Look, if you vote for Brexit, nothing is going to change much in the next six or twelve months. There will be maybe a little bit more inflation, which is not necessarily a bad thing if you are in a deflationary trap. You are not going to suffer from the primary effects of Brexit, but you will suffer from the secondary effects of Brexit, because Brexit is going to speed up the disintegration of the European Union and the eurozone.”

Just look at Italy. This disintegration is going to unleash huge deflationary forces from within the continent that are going to sweep across the British Channel. They’re going to hit you, and they’re going to bite you when you don’t expect it. By simply voting to get out of the European Union, you are not going to be shielded from those forces.

Doug Henwood

People thought that Brexit would open up possibilities for the Left. What do you think of the Lexit position?

Yanis Varoufakis

I disagree profoundly with it. Before the referendum, I had a public debatewith Tariq Ali, a leading Lexiteer. The most potent argument was that Brexit would split the Tories. My counterargument was: “The Tories never split, because the Tories know about class conflict, and their dedication to the class war in favor of the bourgeoisie is beyond doubt.” It’s the Left that will be split up. It’s the Labour Party that’s going to be split up by Brexit, which happened.

More generally speaking, my comrades ask me, “How can you possibly be against the dissolution of the European Union? It’s a neoliberal construct. It’s got nothing to do with genuine solidarity. It’s all about solidarity between heavy industry and capital,” which is of course all absolutely true. But why I’m against Lexit has to do with the neoliberal faction of the European Union.

If it now disintegrates, if we all pick up our stumps and leave, developments at the economic level will only benefit the extreme right. The deflationary forces will be unleashed from the collapse of the euro, and they will only benefit forces like Marine Le Pen. It will not benefit the Left, just like Brexit did not benefit the Left. From a consequentialist point of view, I believe Lexit is profoundly wrong.

As leftists, we have always protested our government when our government was wrong, which is most of the time. That does not mean, with the exception of a few anarchists in our midst, that we were against having a government. Similarly, as a Europeanist, it is my duty to protest and to disobey the edicts of Brussels and Frankfurt and so on, but at the same time I do not see why I should be proposing the disintegration of the European Union, even though I am extremely critical of its spirit and architecture.

Doug Henwood

There’s been some hatred coming towards Brexit voters, towards Trump voters, mostly from left neoliberals but even from people further to the left of them, who see the thrust behind Brexit, Trump, and all the continental movements as racist, backwards, xenophobic. Is this the right way to think about it?

Yanis Varoufakis

We are politically and morally bankrupt if we set our sights against those people who decided to try to punish the establishment by voting for Trump and voting for Brexit and voting for Le Pen.

Our obligation is to talk to them, to find out what keeps them up at night, and to have a discussion with them, which results in a reconfiguration of their own thinking.

Let me give you an example. I was in Doncaster, a northern English city, during the Brexit campaign, and there was this lovely old lady who approached me and said, “Look, I like you very much, and I like what you’ve done in the eurozone and so forth, but I can’t take your recommendation that I should vote against Brexit. Let me tell you why,” she said. “I’m not racist. Next door to me there are these four Romanian boys. They’re lovely boys. They share a flat. They pay the rent. They do all sorts of jobs. They struggle. They’re lovely, and they save as much money as they can to send back to their home to keep their parents alive in Romania.

“But do you realize,” she said, “that by working together like this and living together, they can afford to outbid Doncaster local families that cannot afford the same amount of rent as they can, since they are poor boys working?”

I said to her, “Let me ask you this. This building of yours, is it publicly owned or is this privately owned?” She said, “Well, it used to be a council estate, a publicly owned housing estate, and then it was privatized, and now we have a private landlord.”

I said, “So you see where the problem is? The problem is not the Romanian boys. The problem is that your public housing was privatized, and then the privateer decided to utilize this new property right in order to maximize his rents. The problem is not the Romanian boys; the problem is the destruction of the council housing program by the Tories. Do you really want to vote for Brexit, and therefore enable the Tory government to destroy whatever labor right protection there is from the European Union?”

That is the way to do it. Not treat her as a racist bigot, but engage in what really keeps these people up at night. If we can’t do it, we are huge failures.

Doug Henwood

You’re devoting a lot of your time a progressive reinvention of the European Union. Nation states were formed on the basis of a common language, a common state, psychologically through fantasies of solidarity and the nation’s singularity in the world. The European Union is a long way from that.

I’ve always been struck by the euro notes, the generic nature of the monuments that are on the bills. There’s no real common history. Back when the euro was being created, Timothy Garton Ash said the continent was embarking on political union through money. That really hasn’t worked out, but what could? Is there some European identity that such a thing could build on?

Yanis Varoufakis

The answer comes in one word: movement. I am dedicating all my life, all my energies and all my activities, on what we call DiEM25, the Democracy Europe movement.

After my resignation from government, I couldn’t bring myself to create a political party just in Greece because the problem is pan-European. Some of us got together in Berlin and created the Democracy Europe Movement about a year ago. Now we have tens of thousands of members everywhere, especially in Germany, Greece, Portugal, Belfast, in all sorts of different, disparate places.

The answer to your question comes from the energy and solidarity and common purpose that I see everywhere I go, whether it’s Poland, Portugal, or anywhere else. The movement approaches the basic problems we have at a pan-European level, in exactly the same way that the green movement approaches climate change.

Climate change cannot be sorted out by Luxembourg, by Greece, by even the United States on their own. It’s something that either we do together or we are defeated by it together. The same thing applies to the big problems we have in Europe, like public debt, like very low investment, like poverty, like the refugee crisis. Either we’re going to deal with these at the pan-European level or we’re going to be defeated by them.

We need to Europeanize the solutions to these in order to maximize the sovereignty at the level of municipality, of regional governments, and of course national governments. This is what we’re working for with DiEM, and we hope to make this movement capable of confronting both the establishment of Europe and the insurgency from the nationalist international, because they are accomplices.

The establishment and the nationalists feed off each other. We need a movement to oppose them throughout Europe. That is what is going to create the glue, and that goes hand in hand with a generational European identity.

Doug Henwood

What would the governance structures look like?

Yanis Varoufakis

Let’s separate the principle from the structure. The principle should be to end involuntary underemployment and involuntary migration.

At the moment, these two phenomena are destroying Europe. Involuntary underemployment, due to very, very low investment, and to the concentration of investment in very, very small areas around London, around certain parts of Germany and Holland. Involuntary migration, because millions of Europeans simply cannot survive within their communities. They have to move. They don’t go to London or to Berlin because of the weather or because of the food. They go because they have no alternative.

How do we deal with this? This is DiEM25. We are putting together what we call the European New Deal document and presenting it on March 25.

These are policies can be applied tomorrow, without federation, without any fundamental change in institutions, just redeploying existing institutions in a sensible and progressive way, so that once we stabilize Europe, we can then have the discussion about the question that you asked.

What will the architecture of Europe look like in the future? This should be an open-ended debate. I don’t believe in borders. I would like to see a federal structure, which is democratic — fundamentally democratic in a way that the United States is not, in a way that Europe is not.

But if a different view prevails, that we need to go back to loosely associated nation states, as long as our common problems are Europeanized, we’re open to that discussion, too. What is of the utmost importance is to arrest this inexorable slide into a postmodern 1930s.

Doug Henwood

How much of this can be accomplished without fundamentally altering the structures of capitalism?

Yanis Varoufakis

It can’t, but there is much that we can do. This is something that the United States is perfectly familiar with. When you are in a Great Depression, a New Deal can stabilize it. A New Deal channels idle wealth into productive investments with caps on the power of the financiers and with a reinforcement of the weakest.

A New Deal can stabilize capital sufficiently so that we can have a conversation about post-capitalism. If we don’t stabilize capitalism, it is a gross error.

This is something that I disagree with many left-wing comrades of mine about. I don’t believe that the free fall of capitalism is conducive to progressive change.

Doug Henwood

I think the history of the last several years has been pretty conclusive on that one.

Yanis Varoufakis

I think so, too.

Doug Henwood

I saw an interview with you where you said we had the means for all of us to live rich, civilized lives without destroying the Earth. You’re not a techno-pessimist who thinks we’ll have to shrink the population, go back to being hunter-gatherers.

Yanis Varoufakis

Of course not. We didn’t come this far in order to return to the idiocy of rural life, as Marx said. We have the technology, and very soon we will be able to take it a bit further, to stop us from either being in need of things that we can have or from interminable chores.

Of course, this technology, how we use it, is a political question. We’re at a juncture. There are two possible directions we can take. One is something like Star Trek, which is absolute communism. You have a whole world that produces everything, and nobody needs to work. There’s no money. People can sit around the table and discuss the meaning of life and explore the universe. Alternatively, The Matrix, where we’re all slaves of the machines that we created.

The choice is ours, and we’d better make it democratically.

[Click here for the Jacobin site]

Ομιλία Γιάνη Βαρουφάκη στην εκδήλωση στο ΣΠΟΡΤΙΓΚ, 19 Μαΐου 2017

ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ DiEM25 ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΓΗΠΕΔΟ ΣΠΟΡΤΙΓΚ, 19 Μαΐου 2017

Όπως βλέπετε, φίλες, φίλοι, σύντροφοι, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ… ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΥΡΩΠΗ!

Ο απομονωτισμός δεν βοηθά κανέναν να πάρει πίσω την πατρίδα του. Όπως η κλιματική αλλαγή έτσι και η αντιμετώπιση του χρέους, των τραπεζικών κρίσεων, των χαμηλών επενδύσεων, της φτώχειας – απαιτούν μεν δράσεις σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, αλλά αυτές οι δράσεις δεν αρκούν.

Να γιατί το DiEM25 πασχίζει να είναι το πρώτο ενιαίο, δι-εθνικό κίνημα που δρα σε κάθε γωνιά της Ευρώπης: Επειδή γνωρίζουμε ότι για να επανακτήσουμε την ανεξαρτησία και την κυριαρχία μας ως έλληνες, ως ιταλοί, ως γερμανοί, πρέπει να επανακτήσουμε τον δημοκρατικό έλεγχο της Ευρώπης ως ευρωπαίοι.

Η Ελλάδα ασφυκτιά σε μια Ευρώπη που αποδομείται. Κι η Ευρώπη αποδομείται επειδή χώρες όπως η Ελλάδα ασφυκτιούν – όπως ασφυκτιούν οι εργαζόμενοι πτωχοί σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της Γερμανίας – της χώρας που το DiEM25, το κίνημα που διέσωσε την φλόγα της Ελληνικής Άνοιξης του 2015, αριθμεί τα περισσότερα μέλη του – ενός κινήματος που σήμερα επιστρέφει, εδώ στην Αθήνα, στην γενέτειρά του.

Πολλοί ρωτούν: Τι είναι αυτό το DiEM; Είναι η νέα Φιλική Εταιρεία των ευρωπαίων δημοκρατών που ετοιμάζει την ρήξη με την Ανίερη Συμμαχία του Eurogroup, του EuroWorkingGroup, του Βαθέως Κατεστημένου που διαλύει την Ευρώπη.

Αλήθεια, ποιοί έφεραν το Brexit; Ποιοι ευθύνονται για την στροφή των λαών εναντίον της Ευρωπαϊκής ιδέας; Εμείς; Ο Βαρουφάκης; Ή ο Ντάιζελμπλουμ, ο Σόιμπλε, ο Ολάντ, η Μέρκελ και ο Γιούνκερ; Ρητορικό το ερώτημα. Ακόμα και οι βαμένοι ευρωλάγνοι της τρόικας εσωτερικού σκύβουν το κεφάλι στο άκουσμά του.

Όταν μέλη του DiEM25 όπως η Judith βρίσκονται στην Ελλάδα, δεν είναι απλά φιλέλληνες – γίνονται έλληνες. Κι όταν εμείς πηγαίνουμε στο Βερολίνο, που είναι ο επόμενος προορισμός του DiEM25, την επόμενη εβδομάδα, την 25η Μαΐου, γινόμαστε γερμανοί. Αυτό είναι το DiEM25: Το Κίνημα της Συμφιλίωσης των Ευρωπαίων Δημοκρατών.

Το Κίνημα που στην Ευρώπη συμφιλιώνει τα μερμύγγια του Βορρά με τα μερμύγγια του Νότου. Τους δημιουργικούς ανθρώπους του Βορρά με τους δημιουργικούς ανθρώπους του Νότου.
Το Κίνημα που βάζει τέλος στην διχόνοια μεταξύ μας και μας στρέφει εναντίον της Ανίερης Συμμαχίας που δημιούργησε την κρίση και που τώρα πασχίζει να μεταφέρει το κόστος της στους ασθενέστερους του Νότου και του Βορρά.
Το Κίνημα που στην Ελλάδα έρχεται για να συμφιλιώσει, να σταματήσει την διχόνοια μεταξύ των εργαζόμενων πτωχών και των ανέργων, των πτωχευμένων επιχειρηματιών και των πτωχευμένων εργαζόμενων, των δημόσιων και των ιδιωτικών υπαλλήλων. Το κίνημα που εκφράζει την βουβή απόγνωση του έλληνα, την σιωπηλή ανασφάλεια του γερμανού, τον κρυφό καϋμό του μετανάστη.

H Συμφιλίωση των Ελλήνων μεταξύ μας είναι θα αδύνατη όσο το βαθύ ευρωπαϊκό κατεστημένο και η ελληνική ολιγαρχία επιμηκύνουν την επτάχρονη γενικευμένη, τετραπλή πτώχευση: πτωχευμένο κράτος, πτωχευμένες τράπεζες, πτωχευμένες επιχειρήσεις, πτωχευμένες οικογένειες. Την ανυπόφορη κατάσταση του να χρωστούν όλοι σε όλους και κανείς να μην μπορεί να πληρώσει. Όσο αυτό συνεχίζεται ελέω των ελληνικών κυβερνήσεων η διχόνοια θα πλανάται σαν φάντασμα πάνω από μια χώρα που ερημοποιείται ασταμάτητα, δωρίζοντας τους νέους της σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Παράλληλα, θα αναβάλεται η Ευρωπαϊκή Συμφιλίωση ενώ η Ευρωπαϊκή Αποδόμηση θα θριαμβεύει. Γιατί; Επειδή η άρνηση του Βαθέως Ευρωπαϊκού Κατεστημένου να παραδεχθεί πως η τετραπλή μας πτώχευση δεν ξεπερνιέται με ακόμα μεγαλύτερα δάνεια και περισσότερη λιτότητα αντανακλά την άρνησή τους να ξανασχεδιάσουν ένα νομισματικό σύστημα που καταστρέφει την Ευρώπη. Κάτι που πολύ σύντομα θα καταλάβει ο φίλος Εμμανουέλ Μακρόν. Αφού τους δώσει την λιτότητα και την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων που απαιτούν, αφού ουσιαστικά καλωσορίσει την Τρόικα στο Παρίσι, θα εισπράξει το μεγάλο ΝΑΪΝ για την αναδιάρθρωση της ευρωζώνης. Όπως γίνεται χρόνια τώρα με την αναδιάρθρωση του δικού μας χρέους μας η άρνηση της οποίας έχει αναδειχθεί στο προάγγελο την Ευρωπαϊκής διάλυσης: Όσο αρνούνται την αναδιάρθρωσή του τόσο δηλώνουν ανίκανοι να σώσουν την ΕΕ.

Φίλες και φίλοι, είναι αλήθεια ότι, όπως με κατηγόρησαν κάποιοι σύντροφοι τότε που αποφάσιζαν να συνθηκολογήσουν, έχω πράγματι κόλλημα με το χρέος. Ναι, έχω κόλλημα με το χρέος όπως ένας αιχμάλωτος πολέμου δεν σκέφτεται τίποτα άλλο από την απόδραση. Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι το Νο. 1 ζητούμενο γιατί το δημόσιο χρέος κρύβεται πίσω από την γενικευμένη, τετραπλή πτώχευση.

Σε μια κανονική χώρα, ο καταμερισμός οφελών και ζημιών προκύπτει από την πάλη των τάξεων, την διελκυστίνδα μεταξύ μισθών-κερδών, κεφαλαίου-εργασίας. Όμως η Ελλάδα δεν είναι πια κανονική χώρα. Εδώ και χρόνια, λόγω του μη βιώσιμου χρέους, πτωχεύουν ταυτόχρονα εργοδότες και εργαζόμενοι, ιδιοκτήτες και ενοικιαστές, εισαγωγείς και εξαγωγείς. Εδώ που φτάσαμε οι μόνοι που ωφελούνται είναι η παρασιτική ολιγαρχία που ταυτίζεται με τους δανειστές, εκμεταλλεύεται στο έπακρο την Μνημονιακή διαδικασία και, έτσι, διατηρεί την εξουσία της επί ενός λαού τον οποίο λοιδωρεί στην βάση των νέων δανείων που τον χρεώνει.

Για να γίνει η Ελλάδα κανονική χώρα απαιτείται η κατάλυση της νέας «εθνοσωτηρίου επταετίας», η κατάργηση της χρεο-δουλοπαροικίας. Φτάνουν πια οι διασώσεις μας! Αρκετά μας έσωσαν δανειζόμενοι εκ μέρους μας.

Σήμερα, προέχει η αναδιάρθρωση των ιδιωτικών και δημόσιων χρεών που προαπαιτεί την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Αναδιάρθρωση και Δημοκρατία πάνε μαζί!

Το μόνο καλό είναι ότι όταν η κρίση είναι τόσο βαθειά δημιουργούνται προϋποθέσεις συμφωνίας μεταξύ πολιτικών δυνάμεων, παραδοσιακά ανταγωνιστικών. Έντιμοι φιλελεύθεροι και συντηρητικοί, Κεϋνσιανοί και Μαρξιστές, λιμπεραλιστές και μονεταριστές – μπορούμε να συμφωνήσουμε στο τι πρέπει να γίνει αύριο το πρωί: Για να ξεφύγει η Ελλάδα από την ερημοποίηση πρέπει να συμφιλιωθούμε συμφωνόντας σε τρεις στόχους:

Α. Αναδιάρθρωση όλων των χρεών, ιδιωτικών και δημόσιων
Β. Δραστική μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών και του σταθερού κόστους της οικονομικής δραστηριότητας.
Γ. Τερματισμός των αυτο-τροφοδοτούμενων περικοπών συντάξεων, επενδύσεων, μισθών

Η επίτευξη αυτών των στόχων μπορεί και απαιτείται να αποτελέσει την βάση για την ΛΥΣΗ.

Κανένας όμως από τους τρεις στόχους δεν συνάδει με το «κλείσιμο της αξιολόγησης», και την λογική του 3ου Μνημονίου, που θεμελιώνεται ακριβώς στα αντίθετα: (α) Αύξηση των απαράδεκτα υψηλών φορολογικών συντελεστών, (β) αναβολή της αναδιάρθρωσης ιδιωτικών και δημοσίων χρεών σε ένα μέλλον όπου ο κοινωνικός ιστός και το ανθρώπινο κεφάλαιο θα έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα και η χώρα θα έχει ερημοποιηθεί, και (γ) νέες περικοπές που μειώνουν κι άλλο την παραπαίουσα εγχώρια δραστηριότητα.

Η επίτευξη των τριών απαραίτητων στόχων προϋποθέτει επτά ΤΟΜΕΣ:

Μεγάλες και άμεσες μειώσεις όλων των φορολογικών συντελεστών – 18% ο μέγιστος ΦΠΑ, 20% ο μέγιστος φόρος των επιχειρήσεων, κατάργηση της προπληρωμής φόρων, κατάργηση του φόρου αλληλλεγγύης για εισοδήματα κάτω των 30000.
Αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους μέσω ανταλλαγών νέων ομολόγων των οποίων οι αποδόσεις εξαρτώνται από την ανάκαμψη
Στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος το πολύ 1,5% του ΑΕΠ
Άμεση ίδρυση Δημόσιου Εξωτραπεζικού Συστήματος Πληρωμών – που επιτρέπει την πολύπλευρη ακύρωση ληξιπρόθεσμων οφειλών, τις εξωτραπεζικές πληρωμές, και δημοσιονομικό χώρο για το κράτος καθώς και δυνατότητες χρηματοδότησης νέου προγράμματος καταπολέμισης της φτώχειας
Ίδρυση Δημόσιας Εταιρείας Διαχείρισης Μη Βιώσιμων Ιδιωτικών Χρεών με μορατόριουμ στους πλειστηριασμούς και στις εξώσεις
Μετατροπή Υπερταμείου-ΤΑΙΠΕΔ σε δημόσια αναπτυξιακή τράπεζα που δανείζεται με εχέγγυα την δημόσια περιουσία (την οποία διαχειρίζεται με στόχο τις επενδυντικές ροές που αναβαθμίζουν την ίδια την δημόσια περιουσία) και με τις μετοχές αυτής της νέας αναπτυξιακής τράπεζας να εκχωρούνται στα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία έτσι στηρίζονται με νέα κεφάλαια.
Σεβασμός στην μισθωτή εργασία και στην επιχειρηματικότητα: Τέλος στο «μπλοκάκι» και το ΤΕΒΕ-ΕΦΚΑ για μισθωτούς οι οποίοι εντάσσονται στο ΙΚΑ. Για νέες επιχειρήσεις, start-ups, απαλλαγή για 5 χρόνια από ασφαλιστικές εισφορές. Για όλες τις επιχειρήσεις εισαγωγή «ταβανιού» στο συνολικό ποσοστό φόρων και εισφορών στο 50% των εσόδων τους.

Η κρίση είναι τόσο βαθιά που δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να υπάρξει εθνική συναίνεση πάνω σε μια τέτοια ΛΥΣΗ. Το πρόβλημα, ο σπόρος της διχόνοιας, είναι αλλού: Όποια κυβέρνηση κι αν προσέλθει στο Eurogroup με λογικές προτάσεις θα έρθει αντιμέτωπη με το γνωστό Τείχος της Άρνησης των δανειστών.

Καμία λελογισμένη πρόταση οικονομικής πολιτικής δεν θα έχει την οποιαδήποτε τύχη εφόσον θέτει ως προϋπόθεση εφαρμογής της την πρότερη σύμφωνη γνώμη του Eurogroup.

Οι δανειστές, πρέπει να το καταλάβουμε, συμφωνούν σιωπηλά ότι αυτές οι τομές είναι απαραίτητες αλλά δεν τις δέχονται γιατί η ανάκαμψη της Ελλάδας δεν τους αφορά. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να μην φανεί πως μια κυβέρνηση μικρής χώρας τους φέρνει αντίσταση και πετυχαίνει αμοιβαία επωφελή συμφωνία μαζί τους. Έτσι, καταλήγουμε παράπλευρη απώλεια στην τιτάνια μάχη συμφερόντων Παρισίων, Βερολίνου και Ουάσινγκτον.

Εμείς όμως; Θα κάτσουμε στην γωνιά μας, στην φυλακή χρέους μας, βουβοί, αποχαιρετώντας τα παιδιά μας που μεταναστεύουν, για να μην στενοχωρήσουμε δανειστές που δεν νοιάζονται καν για το αν θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω; Ή θα συνασπιστούμε να κάνουμε αυτό που είναι σωστό για την Ελλάδα και σωστό για την Ευρώπη; Τι είναι αυτό;

Άμεση νομοθέτηση των 7 τομών άνευ διαπραγμάτευσης και μονομερώς
Όσο τα EuroWorkingGroup και Eurogroup αρνούνται να αποδεχθούν τις 7 τομές ως το αδιαπραγμάτευτο σημείο εκκίνησης της ελληνικής ανάκαμψης, η ελληνική κυβέρνηση θα ακολουθεί την τακτική της «κενής καρέκλας» του Στατηγού Ντε Γκωλ
Αν η τρόικα αρχίσει πάλι τις απειλές για Grexit, και η ΕΚΤ αρνηθεί, όπως τον Ιούνιο του 2015, να αυξήσει τον ELA, η χώρα θα διατηρηθεί εντός της Ευρωζώνης με τα ισχύοντα capital controls και με αυξανόμενη χρήση του Δημόσιου Εξωτραπεζικού Συστήματος Πληρωμών
Στο μεταξύ αναβάλλονται μονομερώς οι αποπληρωμές στην τρόικα και δρομολογείται πολιτική παραμονής εντός της Ευρωζώνης υπό συνθήκες έκτακτης ανάγκης που περιλαμβάνουν την διάθεση της υπάρχουσας/διαθέσιμης ρευστότητας για τις επιλεκτικές εισαγωγές που έχει ανάγκη η χώρα και προς την ενίσχυση των εξαγωγικών τομέων και επιχειρήσεων.

Για να το πω απλά φίλες και φίλοι: Το 2015 δεν θα επαναληφθεί! Αυτή την φορά, οι τομές-προαπαιτούμενα για απόδραση από την κρίση θα εφαρμοστούν χωρίς καμία διαπραγμάτευση. Όσο το Eurogroup αρνείται τον κοινό νου, το δικαίωμά μας να μειώνουμε τους φορολογικούς συντελεστές και να διαθέτουμε το πλεόνασμα και την περιουσία μας όπως εμείς κρίνουμε, τόσο η καρέκλα του ΥπΟικ μας στο Eurogroup θα παραμένει κενή – όπως έκανε ο Στρατηγός Ντε Γκολ την δεκαετία του 1960.

Φίλες και φίλοι, η Ευρωζώνη είτε θα εκπολιτιστεί είτε θα καταρρεύσει. Σε κάθε περίπτωση η εφαρμογή των 7 τομών θα έχει εξοπλίσει την Ελλάδα με αυτά που χρειάζεται για να πάψει να ασφυκτιά, είτε η Ευρωζώνη επιβιώσει είτε όχι.

Καλοπροαίρετα κάποιοι θα ρωτήσουν: Καλά, μπορεί να αντέξει η χώρα εντός της ευρωζώνης υπό καθεστώς σύγκρουσης με την τρόικα; Δεν το προσπαθήσατε αυτό το 2015 και αποτύχατε; Τους απαντώ: Το πρόγραμμα για επιβίωση εντός της ευρωζώνης υπό συνθήκες ρήξης με την τρόικα δεν απέτυχε το 2015. Απλά δεν εφαρμόστηκε! Ο πρωθυπουργός παρέβη την υπόσχεσή του και, απλά, δεν με άφησε να το εφαρμόσω. Λογικό ήταν να επέλθει η ήττα. Σφάλαμε. Όχι επειδή πιστέψαμε ότι η απελευθέρωση ήταν εφικτή. Σφάλαμε που πιστέψαμε τους λάθος ανθρώπους οι οποίοι κάποια στιγμή για να συνθηκολογήσουν αποκάλεσαν αυταπάτη τον εφικτό στόχο.

Εμείς δεν είχαμε αυταπάτες: Μπορούσαμε – τότε – το καλοκαίρι του 2015 – να έχουμε κρατηθεί στην ευρωζώνη με κλειστές τις τράπεζες για καιρό. Σήμερα μπορούμε ακόμα πιο εύκολα. Τι θα μας κάνουν; Θα μας επιβάλουν capital controls; Σήμερα όλοι έχουμε χρεωστικές κάρτες, τα περισσότερα μαγαζιά έχουν POS. Μαζί με το δημόσιο εξωτραπεζικό σύστημα πληρωμών που θα ιδρύσουμε, τον περιορισμό των εισαγωγών ειδών πολυτελείας και την δραστική μείωση των φορολογικών συντελεστών που θα δώσουν ανάσες στον ιδιωτικό τομέα, θα μπορέσουμε να κρατηθούμε εντός της ευρωζώνης για όσο χρειάζεται ώστε να δείξει η επίσημη Ευρώπη τι θέλει. Την διάλυση ή την διάσωση της ΕΕ; Εμείς θα είμαστε έτοιμοι και για τα δύο.

Θα πουν ότι η ρήξη με την τρόικα θα βάλει πάλι την χώρα σε περιπέτειες. «Νάτους πάλι», τους ακούω ήδη να ουρλιάζουν, «θέλουν να μας φέρουν πίσω στο 2015. Πάλι Κούγκι και Ζάλογγο. Πάλι περήφανη διαπραγμάτευση που διακινδυνεύει την θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη.» Θα μας πουν εθνοπροδότες και αφελείς. Ποιοί; Εκείνοι που τον Γενάρη του 2015 φώναζαν ΓΕΡΟΥΝ ΓΕΡΑ. Αλλά φίλες και φίλοι:

Περιπέτεια δεν ήταν το Κούγκι και το Μεσολλόγγι. Περιπέτεια ήταν η τουρκοκρατία.
Περιπέτεια δεν ήταν ο Γοργοπόταμος και το Πολυτεχνείο. Περιπέτεια ήταν η κατοχή και η χούντα.
Περιπέτεια δεν είναι η σύγκρουση με την τρόικα & την ολιγαρχία. Περιπέτεια δεν είναι το μη κλείσιμο της αξιολόγησης. Περιπέτεια είναι οι φαιδροί φορολογικοί συντελεστές, οι ακόμα φαιδρότεροι δημοσιονομικοί στόχοι, τα θλιβερά αντίμετρα που θα εφαρμοστούν μόνο εάν και εφόσον πιαστούν οι φαιδροί στόχοι. Περιπέτεια είναι το κλείσιμο της αξιολόγησης υπό όρους συνεχιζόμενης συρρίκνωσης και ερημοποίησης. Περιπέτεια είναι τα συνεχή ανεφάρμοστα Μνημόνια.

Έχετε προσέξει το μένος απέναντι σε όσους δεν υποταχθήκαμε; Οι υποταγμένοι μισούν λυσσασμένα όσους δεν υποτάσσονται. Τα νέα δάνεια | τους είναι απαραίτητα καθώς αντλούν την εξουσία τους από αυτά! Δαιμονοποιούν την ιδέα της ρήξης για να διασωθούν οι ίδιοι βουλιάζοντας την χώρα – σαν ανόητοι ιοί που σκοτώνουν τον οργανισμό στον οποίο ζουν.

Επιτρέψτε μου μια προσωπική αναφορά: Το βράδυ του δημοψηφίσματος, στην επιστολή παραίτησής μου, είχα πει ότι θα φέρω στο πέτο μου το μίσος της τρόικας ως μετάλλειο τιμής. Αυτό κάνω δύο χρόνια τώρα. Χωρίς θυμό! Αλλά με περηφάνεια! Γελάω βλέποντάς τους ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΟΥΝ να φορτώνουν κι άλλο χρέος στο πτωχευμένο κράτος και παράλληλα να πασχίζουν να το φορτώσουν πάνω μου. Το μη βιώσιμο χρέος τους το ονόμασαν Κόστος Βαρουφάκη! Αν δεν υπέφερε τόσος κόσμος, θα ήταν αστείο. Πραγματικά είναι σαν να ισχυρίζονται ότι για την Κατοχή του 1941-44 έφταιγαν όσοι πολέμησαν στο Αλβανικό μέτωπο για εκείνο το ΟΧΙ.

Ξεχνούν όμως κάτι: Η Ελλάδα δεν κακίζει όσους δεν κιότεψαν. Δεν κακίζει όσους τίμησαν το ΟΧΙ. Δεν κακίζει τους προστάτες της δημοκρατίας. Δεν υποκλίνεται σε κατακτητές που έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση όσους μετατρέπονται σε ικέτες εν μία νυκτί.

Ξεχνούν ότι δεν ξεχνάμε: Η μέγιστη αφέλεια σήμερα είναι το να τους πιστέψεις. Ποιους; Την ΝΔ, που σήμερα, το 2017, τάζει, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ του 2014, πράγματα που απαιτούν ρήξη την οποία δεν θα κάνουν. Και τους άλλους που σήμερα παπαγαλίζουν όσα έλεγαν οι Σαμαράς-Βενιζέλος το 2014 για να δικαιολογήσουν ότι δεν την έκαναν. Κι όλους εκείνους που υπόσχονται ότι η κρίση θα φύγει ως δια μαγείας αν συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε από το 2010. Και τα μέσα αποβλάκωσης που κοροϊδεύουν τα IOUs που προτείναμε. Αλήθεια γνωρίζετε πως επιβιώνουν οι τραπεζίτες; Με 55 δις ευρώ IOUs που εγγυάστε εσείς, το ΥπΟικ, για πάρτη τους. Τα IOUs βλέπετε είναι καλά όταν τα δίνουμε στους τραπεζίτες. Αλίμονο όμως και τα δώσουμε σε συνταξιούχους, σε μικρές επιχειρήσεις ή σε άπορους…

****

Φίλες και φίλοι, δεν ξέρω για εσάς αλλά έχω να νιώσω τόσο καλά στην πόλη μας από εκείνο το βράδυ της 3ης Ιουλίου του 2015. Μαζευτήκαμε εδώ γιατί μας ενώνουν δύο πεποιθήσεις: Πρώτον, ότι δεν ξέρουν καλύτερα το συμφέρον του λαού μας οι δεσμοφύλακες της χρεοδουλοπαροικίας μας και οι υπάλληλοί τους που χειροκροτούν το κλείσιμο της αξιολόγησης και χαίρονται για την επέκταση και το βάθεμα της κρίσης.

Δεύτερον, το ότι δεν μας φοβίζει η αποτυχία. Μας φοβίζει η υποταγή και η έλλειψη προοπτικής, ελπίδας, σχεδίου για την απόδραση από τις νέες διασώσεις τους, από τα μέτρα και αντίμετρα τους, από τις συμφωνίες και την αλληλλεγγύη τους. Δεν μας φοβίζει να βάλουμε ψηλά τον πήχυ και να αποτύχουμε. Μας φοβίζει να κοιτάμε χαμηλά και να καταλήξουμε στα γόνατα, άλλη μια φορά ικέτες. Βλέπω τα πρόσωπα των συντρόφων που παρέμειναν στην κυβέρνηση και θυμάμαι αυτό που κάποτε ήξερα κι εκείνοι:

Όταν κάνεις αυτό που δεν πιστεύεις τότε είσαι φοβισμένος και ανίσχυρος.
Όταν κάνεις αυτό που πιστεύεις δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα!

Ξέρουμε λοιπόν τι πρέπει να γίνει. Το ερώτημα τίθεται: Ποιος θα το κάνει; Πως θα γίνει; Ποιό το επόμενο βήμα;

Στη Ρώμη πριν δύο μήνες το DiEM25 προέβη σε μια σημαντική ανακοίνωση στο πλαίσιο της παρουσίασης του ΝΙΟΥ ΝΤΗΛ, ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ – την ατζέντα οικονομικής πολιτικής που προτείνουμε για την Ευρώπη ολόκληρη και για κάθε χώρα ξεχωριστά, ανεξάρτητα αν είναι στο ευρώ ή ακόμα και στην ΕΕ. Καλέσαμε όλες τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης που θέλουν να υιοθετήσουν την ατζέντα μας σε εκλογική συνεργασία έως το 2019. Μια πρώτη συνάντηση θα γίνει στο Βερολίνο την επόμενη εβδομάδα.

Είπαμε ότι εκεί που υπάρχοντα κόμματα θα υιοθετήσουν την ατζέντα μας εμείς θα τους στηρίξουμε. Κι εκεί που δεν υπάρχει τέτοιο κόμμα τα μέλη μας θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα κατέβουμε εμείς ως κόμμα. Εδώ στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, στην χώρα όπου η κρίση χτύπησε πιο βάναυσα, δεν υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις ριζοσπαστικού ευρωπαϊσμού – δυνάμεις που να υποστηρίζουν το ΕΝΤΟΣ της ΕΕ και την ρήξη με ΑΥΤΗ την ΕΕ.

Θα κατέβουμε λοιπόν εμείς ως DiEM25 στις ευρωεκλογές; Στις εθνικές εκλογές;

Αυτό θα εξαρτηθεί από εσάς και από πάρα πολλούς που δεν είναι απόψε εδώ. Κατ’ αρχάς σας καλούμε να έρθετε μαζί μας. Να γραφτείτε! Να σας θυμίσω μια στιγμή πως μπορείτε να γραφτείτε. Ο πιο εύκολος τρόπος είναι να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα diem25.org/el, να πατήστε πάνω δεξιά στο ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ, να συμπληρώσετε τα στοιχεία σας και κατόπιν, αφού σας αποστελεί κωδικός επιβεβαίωσης στο κινητό σας, τον συμπληρώνετε και… αυτό ήταν. Για τους πιο παλαιομοδίτες, στο κάθισμά σας βρήκατε μια φόρμα – την συμπληρώνετε και είτε την αφήνετε στην σχετική κάλπη κατά την έξοδο είτε την ταχυδρομείτε στην διεύθυνση που αναφέρεται στην φόρμα: Γαμβέτα 6, 7ος όροφος – που είναι, παρεμπιπτόντως τα γραφεία μας στην Αθήνα. Να έρχεστε να μας βλέπετε καθημερινά τουλάχιστον 10 με 5 είμαστε εκεί.

Αν γραφτείτε ηλεκτρονικά τότε μπορείτε, μέσα από την ιστοσελίδα, να συμμετέχετε σε συζητήσεις και σε αποφάσεις. Μια πρώτη απόφαση που θα πάρουμε αφορά το ελληνικό όνομα του DiEM25. Τα μέλη μας, νέα και παλαιά, θα προτείνουν ένα ελληνικό όνομα το οποίο θα συνδυαστεί με την λέξη DiEM25 ώστε να εκφράσει καλύτερα τις δικές μας, καθαρά ελληνικές ανησυχίες και ελπίδες. Κατόπιν θα ψηφίσουμε. Όπως θα ψηφίζουμε για όλες τις αποφάσεις του DiEM25 – από την στάση που θα ακολουθήσουμε στις επόμενες εκλογές στην Πολωνία, στην Ιταλία, στην Βρετανία έως το αν θα κατέβουμε στις ελληνικές εκλογές. Να το πω απλά:

Αν τουλάχιστον είκοσι χιλιάδες νέα μέλη γραφτούν στο DiEM25 Ελλάδα, και η πλειoψηφία των μελών του DiEM25 από όλη την Ευρώπη ψηφίσουν υπέρ της καθόδου μας στις ελληνικές εκλογές, τότε προχωράμε. Η απόφαση δική σας.

Βέβαια το να γραφτείτε απλά δεν αρκεί. Σας θέλουμε ενεργούς. Το καταστατικό του DiEM25 επιτρέπει, και προτρέπει, την δημιουργία πολλών ομάδων 10 με 15 άτομα που οργανώνονται στο πλαίσιο της αυτο-οργάνωσης. Γραφτείτε λοιπόν όχι μόνο για να ψηφίζετε αλλά για να δράσετε, να ηγηθείτε.

****

Επιτρέψτε μου να κλείσω με μια ιστορία. Το βράδυ που ιδρύθηκε το DiEM25 στο θέατρο Volksbuhne του Βερολίνου, 9η Φεβρουαρίου του 2016, όταν πλέον όλα είχαν πάει καλά, βρεθήκαμε με πολύ κόσμο στα παρασκήνια για να χαλαρώσουμε. Με τον Srecko Horvat πίναμε μια μπύρα συγκινημένοι. Τότε διέκρινα έναν παλιό ακτιβιστή, γερμανό, μεγάλη μορφή στα κινήματα της Γερμανίας. Παλιά καραβάνα με φυλακές και άλλες διακρίσεις στο βιογραφικό του. Ήταν, όπως συνήθως, κατσούφης. «Πως είδες την ιδρυτική μας εκδήλωση;» τον ρώτησα όλο περηφάνεια. «Δεν σας δίνω ελπίδες. Θα αποτύχετε. Αυτή η Ευρώπη δεν σώζεται», μου απαντά. Τότε ο Srecko θυμωμένος του λέει: «Γιατί είσαι εδώ τότε;» «Επειδή θέλω να είμαι δίπλα στους συντρόφους που θα κληθούν να τα βάλουν με τα τέρατα που θα φέρει η κατάρρευση της Ευρώπης», ήταν η απάντησή του.

Δεν συμφωνώ μαζί του. Δεν είναι δεδομένη η ήττα. Όμως, η ρήση του μου έδωσε κουράγιο. Αυτό κάνουμε απόψε εδώ κι εμείς. Μαζευόμαστε, ενώνουμε τις δυνάμεις μας τόσο για να αποτρέψουμε την οριστική κατάρρευση όσο και για να μαζέψουμε τα σπασμένα τους αν έρθει.»

Τα καλά νέα, όπως είδατε από τα video, όπως ακούσατε από τον Jonas και την Judith που είναι μαζί μας, είναι ότι: Δεν είμαστε μόνοι! Δεν ζητάμε την αλληλλεγγύη των γερμανών, ιταλών, γάλλων, σλοβάκων, πολωνών, κροατών συντρόφων μας. Είμαστε ένα, ενιαίο κίνημα. Είμαστε μαζί. Αποφασισμένοι.

Την 25η Μαρτίου είμασταν σ’ ένα πανέμορφο θέατρο στην Ρώμη. Στις 29 Απριλίου ήμασταν στην Θεσσαλονίκη, σ΄ένα κατάμεστο Βελλίδειο. Κατόπιν στο Λονδίνο το DiEM25 είχε την πρώτη συνάντηση του Βρετανικού Προσωρινού Συμβουλίου μας, Σήμερα στην Αθήνα. Επόμενος σταθμός πάλι το Βερολίνο, στο γνώριμο θέατρο Volksbuhne. Δύο μέρες μετά, στις 27 Μαΐου, στο Δουβλίνο ιδρύεται επίσημα το DiEM25 Ιρλανδίας με την ενοποίηση του DiEM25 Δουβλίνου και Μπέλφαστ. Αμέσως μετά στο Ηράκλειο της Κρήτης. Δεν σταματάμε. Όσο εκείνοι καταστρέφουν εμείς οργανωνόμαστε. Όσο εκείνοι μετατρέπουν τα κοινοβούλια σε φάρσα εμείς καταλαμβάνουμε θέατρα και γήπεδα για να κρατήσουμε την δημοκρατία ζωντανή και να εμψυχώσουμε την κοινή βούληση.

****

Και τώρα, ώρα για μουσική και πηγαδάκια – την παραδοσιακή μορφή ελληνικής συμμετοχικής δημοκρατίας. Κατεβείτε όλοι κάτω σε αυτό το σπουδαίο σκηνικό που οφείλουμε στον Jonas Staal. Μαζί μας ο DJ Νίκος Σβώλης που μου επέτρεψε να διαλέξω το πρώτο τραγούδι – με πολιτική σημασία για την Ευρώπη όλη:

«Κανείς δεν είναι λέφτερος αν ακόμα κι ένας βρίσκεται αλυσσοδεμένος.»

Μέγα δίδαγμα του γερμανού φιλόσοφου Χέγκελ. Δοσμένο όμως πολύ πιο όμορφα από τον μεγάλο Solomon Burke.

“No one is free if one is chained!”

Carpe DiEM25! Ας αδράξουμε την κάθε ημέρα. Την κάθε νύχτα!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Only Theresa May can end this inhumane tug of war over EU citizens – THE HOUSE Magazine op-ed

The HOUSE Magazine is the inhouse publication of the UK’s Houses of Parliament. This piece was commissioned to discuss what the British government should do in relation to EU residents post-Brexit.

For the sake of Britain’s economy, and soul, Theresa May must immediately and unilaterally guarantee the rights of EU citizens currently residing in the UK, says Yanis Varoufakis

Campaigners calling for EU citizens’ rights to be guaranteed immediately
Credit:

PA Images

In a country divided on whether and how Brexit should proceed, one major issue can be resolved immediately and bring a much-needed sense of unity across the country – the future status of EU citizens currently residing in the UK.

The answer is simple and should be supported both by Leavers and Remainers. Grant them British citizenship unilaterally and immediately!

Concerns over this issue fall under two headings: substantive concerns, on whether it is right to grant citizenship to millions of EU citizens at once; and strategic concerns, over whether it is prudent to make such a move unilaterally.

On the substantive question, telling those whom Britain allowed to arrive on its shores to set up a new life without an expiry date that they are welcome to become citizens of this land is entirely consistent with the British penchant for gradualism, customary law-making, and openness to a variety of Europeans that have enriched this country over the centuries.

Indeed, any other arrangement would require the setting up of a new bureaucracy within the immigration department whose employees are given the soul-destroying role of having to weed out, and deport, people who until recently had a legal right to live out their days in Britain. The effect on the state’s functionaries, on the EU residents who will live in fear and uncertainty for years to come, but, also, on the broader community will be toxic.

On the question of strategy, there is an argument that one should never concede something important without an equivalent concession from the ‘other’ side. However, it is a weak argument. First, the EU negotiators, led by Michel Barnier, do not have a mandate to negotiate the granting of British citizenship to EU citizens resident in the UK. They are demanding, instead, that EU citizens maintain their rights as if the UK remained in the EU, with the full authority of the European courts extended forever.

This is something that Mrs May will reject from the outset, thus setting the scene for an interminable tussle. Unlike other issues (such as Britain’s contribution to Brussels coffers), the ‘rope’ in this tug-of-war is made of actual flesh-and-blood people: EU citizens living in Britain and Britons living in the rest of the EU.

When one adds to this horrific picture the thought that Mr Barnier has demanded that, to achieve any progress on anything, London must concede on everything, this inhumane tug-of-war will most likely continue for a long time with little prospect of a friendly settlement.

In stand-offs like the one developing, unfortunately, between the British government and the EU today the outcome depends largely on public opinion. Already, Brussels has utilised its superior connections with the international press to sully the image of Mrs May, using the tried and tested method of leaks combined with insinuations that anyone challenging the EU position is either naive or incompetent (or both). Compare and contrast two situations in this regrettable context:

Mrs May uses EU citizens as a bargaining chip to extract concessions from Mr Barnier.
Mrs May convenes a press conference tomorrow morning to announce that EU citizens residing in the UK will be granted British citizenship forthwith, and independently of the negotiations with Mr Barnier.

In the first case, the British prime minister will be portrayed as a haggling little Englander struggling to cut a deal. In the second case, she will demolish Mr Barnier’s demands that Europe’s courts oversee the rights of EU citizens in the UK (as they will now be British citizens) and occupy the high moral ground, especially if she finishes her press conference with something like: “Britain acted honorably toward Europeans living in our country. I expect that other European governments will do likewise.”

Lastly, using people instrumentally (in the pursuit of other goals) is inconsistent with civilised society. One way or another, Britain’s society, economy and soul will be served well by refusing to do so.

Yanis Varoufakis is the co-founder of the Democracy in Europe Movement 2025 and the former Greek finance minister

FOR A PDF CLICK: HOUSE 21 April 2017 whole issue

The day DiEM25 came to Athens – 19th May 2017

On 19th May 2017 , DiEM25 held its first-ever event in Athens, ground-zero of the Euro Crisis and of course our co-founder Yanis Varoufakis’ home turf. Here’s a timeline of the event:



The week started off with a bang: Greece’s opposition party shamelessly attacked us, so we responded in kind.
The DiEM25 Greece team put out a series of short videos explaining why a new path for Greece is needed. Like this one (with English subtitles).

On May 17, we gave our answer to the oft-asked question of whether we’ll compete in forthcoming Greek elections. (English subtitles via Youtube)

On May 18, molotovs and teargas filled Athens’ Syntagma square, as the Syriza-led government voted in yet another round of austerity:

On the morning of May 19, we held a press conference where Yanis commented on the vote, calling it ‘yet another debasement of democratic politics’.

That evening, our event kicked off! At the historic Sporting basketball arena in Athens, Jonas Staal’s brilliant set – based on the broken stars of the EU – dominated the court.

First up was a politically-charged play by acclaimed writer George Maniotis.

Then Yanis took the stage and for the next ninety minutes, introduced our speakers. Each person had around two minutes to speak, with a mix of live and video speeches.

Speakers included local grassroots DiEM25 organisers like Apostolos Gogakos, Chrissa Ariadne Kousela and Fotini Riga, alongside progressive leaders like Naomi Klein and Noam Chomsky, world-renowned artists like Ken Loach and Jean-Michel Jarre, and politicians like Clive Lewis MP and Nessa Childers MEP.





Yanis then gave a speech, in which he outlined our New Deal for Greece: six practical steps to help get Greece out of crisis:

He finished on the following note: if our members vote for it, DiEM25 will compete in the next Greek elections. The crowd erupted into applause.

“Αρνούμαστε να σκεφτόμαστε ως ηττημένοι!” Αυτή την Παρασκευή 7.30μμ στο Σπόρτιγκ

Περισσότερα εδώ.

Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογούμε όταν τα λένε οι ίδιοι! Την Παρασκευή το βράδυ θα μιλήσουμε με δικούς όρους. Στο Σπόρτιγκ

Το DiEM25 στο Σπόρτιγκ το βράδυ της Παρασκευής. Γιατί να έρθεις;

John Kampfner’s review of Adults in the Room – The Observer

Maybe Barack Obama isn’t such a saint after all. Before welcoming Greece’s embattled finance minister to the Oval Office, the then president told his Greek-American audience: “I might as well walk up to him and ask to borrow some money.” The presidential joke fell flat. Greece had become the object of mirth and bullying by the major powers. Yanis Varoufakis’s six-month tenure was a story of almost daily confrontations with the IMF, the European institutions and, most of all, with a German government that seemingly held him in contempt.

Varoufakis has had his revenge, or perhaps catharsis, by writing a riveting hiss and tell. Adults in the Room, borrowing a term used pejoratively by Christine Lagarde, the head of the IMF, provides an extraordinary account of low cunning at the heart of Greece’s 2015 financial bailout. The more defiant the leftwing Syriza government became, the more it was met with intimidation from some or duplicitous reassurance from others. The most venal of the first category was Wolfgang Schäuble, Germany’s hard-as-nails finance minister. He was joined by various EU bureaucrats who will soon be negotiating against Theresa May’s Brexit crew. One of the most intriguing members of the “trust me, we’d really like to help you, but when push comes to shove, we won’t” camp was Emmanuel Macron, France’s new president. Macron promised to help and he did try, but he came up against the stumbling block of President François Hollande. His embarrassed boss intimated that he had been put in his place by Angela Merkel.

This necessarily is a partial interpretation of history – the version of one man, a motorcycling, leather jacketed former academic and self-styled rebel who took pleasure in winding up the besuited political class. Varoufakis’s choice of friends is bizarre, but in keeping with our febrile times. He cites with unabashed pleasure the support he regularly received from Lord Lamont, the ex-chancellor said by his wife to have been in the bath when the UK hurtled out of the ERM, and Jeffrey Sachs, one of the architects of Russia’s disastrous crash privatisation programme of the early 1990s.

Just as the Brexiters and the British right choose their enemy’s enemy as their friend, so it should come as no surprise that the Greek left might do the same. Nor should it seem incongruous that the Telegraph bought the serialisation rights to this book, lavishing it with praise. It should be noted that the paper was not a fan when Varoufakis was in situ, inveighing at the “elite” two years ago. Political allegiances have since become endlessly flexible.

One can retain an open mind about his version while still admiring the tenacity of the protagonist. He says that he recorded many of his conversations: if so, political history by smartphone would be a new variant of the more traditional diary entry at the end of the working day. No conversation is really private, nor when it comes to political skulduggery should it be.

Thus Varoufakis claims that both Lagarde and Schäuble admitted to him that the medicine couldn’t work, but they had to administer it anyway. “As a patriot, no. It’s bad for your people,” he claims the German said to him. Their many conversations are the most riveting. At one point, Varoufakis tells Schäuble: “During the Black Death of the 14th century, I reminded him, most Europeans believed the plague was caused by sinful living and could be exorcised by bloodletting and self-flagellation.” Oh to have been a fly on the wall.

It is the weak, particularly the Greek prime minister and erstwhile friend Alexis Tsipras, who earn the greatest scorn. Varoufakis watches as his cabinet colleagues are picked off, culminating, oddly, in a referendum in which Greece’s voters opt by a comfortable margin to reject Brussels’ austerity terms, only for Tsipras to reject his own victory and cave in to even stronger terms than had originally been envisaged. “He followed his usual practice of agreeing with everything I said but drawing the opposite conclusion.”

I would like to hear the others’ versions. In time, surely, they will come. He dips into the theme of Greece’s endemic corruption, sometimes dismissing its relevance to the crisis, or to claim – with little evidence – that his enemies are complicit. He blames the media for many of his woes, a somewhat tired lament.

Varoufakis paints himself as a flawed hero, but very much the hero. Still, the strengths of this account far outweigh the weaknesses. This is an admirably believable depiction of a Greek and European tragedy. Amid the drama, there is bathos. Varoufakis forgets his coat in Paris and has to borrow one from Greece’s ambassador; on another occasion, he accepts chocolate euro coins as a sardonic gift from Schäuble, only for them to melt in his jacket pocket, smudging the resignation letter he planned to issue on his return home.

Admirably, he eschews denunciations, finding the human in his adversaries, even in his darkest moments. He writes of midnight walks through the rainy streets of Brussels or Riga or wherever the latest fraught meeting had just taken place. “How the human mind forges vistas of pleasure out of pure bleakness is a fascinating mystery.”

The next time I think I have had a bad day in the office, I will remember that someone has had much worse.

[Click here for The Observer site]

DiEM25 – Κάλεσμα Ελπίδας, Λογικής & Αξιοπρέπειας. Παρασκευή 19 Μαΐου, Γήπεδο Σπόρτιγκ, 7.30μμ

 
ΚΑΛΕΣΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ, ΛΟΓΙΚΗΣ & ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ – DIEM25
Όσο εκείνοι ψηφίζουν τα μέτρα της “αξιολόγησης”, εξαναγκάζοντας το Κοινοβούλιο σε έναν ακόμη αυτο-εξευτελισμό τύπου ΝΑΙ σε ΟΛΑ, το DiEM25 καλεί όλους όσους, χωρίς θυμό, αλλά αποφασιστικότητα, θέλουν να γυρίσουμε σελίδα στην πρώτη μας συγκέντρωση στην Αθήνα, στο Γήπεδο Σπόρτιγκ, Παρασκευή 19 Μαΐου στις 7.30μμ

Αν πιστεύεις ότι το κλείσιμο της “αξιολόγησης” ήταν κάτι το θετικό, δεν υπάρχει λόγος να έρθεις
Αν πιστεύεις ότι τα χειρότερα πέρασαν, δεν υπάρχει λόγος να έρθεις
Αν πιστεύεις ότι τα υπάρχοντα κόμματα αρκούν για την στροφή που θέλεις, δεν υπάρχει λόγος να έρθεις
Αν πιστεύεις ότι η αναδιάρθρωση του χρέους και η έξοδος από την ύφεση εξασφαλίστηκαν, και πάλι δεν υπάρχει λόγος να έρθεις

Να έρθεις μόνο αν:

Βαρέθηκες την ίδια χιλιοπαιγμένη φάρσα
Αρνείσαι να αφεθείς στην απόγνωση
Πιστεύεις ότι ούτε το κατεστημένο ούτε ο λαϊκισμός έχουν την λύση
Θεωρείς ότι η λύση θα πρέπει να είναι ταυτόχρονα πατριωτική, περιφερειακή, ευρωπαϊκή
Αν σε ενδιαφέρει η πρόταση οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής του DiEM25 για μια Ελλάδα που αναπνέει σε μια δημοκρατική Ευρώπη

Η πολιτική πρόταση του DiEM25 για το τι πρέπει να γίνει άμεσα για να σταματήσει η Ελλάδα να ασφυκτιά σε μια Ευρώπη που αποδομείται, περιλαμβάνει 2 βασικούς στόχους:

Αναδιάρθρωση όλων των χρεών, ιδιωτικών και δημόσιων

Δραστική μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών και του σταθερού κόστους της οικονομικής δραστηριότητας.

Οι στόχοι αυτοί περνάνε μέσα από την αδιαπραγμάτευτη υιοθέτηση 6 μεταρρυθμίσεων που παρουσιάστηκαν αναλυτικά και στη Θεσσαλονίκη. Βασικό στοιχείο της πρότασης του DiEM25 όμως είναι και η στρατηγική μέσα από την οποία μπορεί η χώρα να υλοποιήσει τις πολιτικές που θα τη βγάλουν από το τέλμα. Αυτή είναι η στρατηγική της δημιουργικής ανυπακοής:

Σε τι διαφέρει μια εκδήλωση του DiEM25 από τις συνηθισμένες κομματικές εκδηλώσεις;

Πολυφωνία

Ομιλίες μελών από την Αθήνα θα εναλλάσονται με μηνύματα από μέλη του DiEM25 από όλη την Ευρώπη. Ένα παράδειγμα από την εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη:

Συμμετοχή – Φωνή DiEM25 (DiEM Voice)

Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης το κοινό θα μπορεί να στέλνει μηνύματα, ερωτήσεις, τοποθετήσεις που θα προβάλλονται (σε πραγματικό χρόνο) στον χώρο – και θα τοιχοκολλούνται (σε χαρτιά Α4) στην έξοδο του γηπέδου. Έτσι, όλοι θα έχουν την δυνατότητα να μετατρέψουν την φωνή τους σε παρέμβαση-κείμενο.

Πέραν της δυνατότητας παρέμβασης που παράσχει αυτή η πλατφόρμα του DiEM Voice (που έρχεται στην Αθήνα μετά τη Ρώμη και το Βερολίνο) τα κείμενα-παρεμβάσεις σου θα συλλεχθούν ώστε: (α) Να γίνουν αντικείμενο συζήτησης στις ομάδες του DiEM25 ανά την Ελλάδα. Και (β) θα σταλούν σε σημαντικούς καλλιτέχνες σε όλη την Ευρώπη ώστε κάποιοι από αυτούς να εμπνευστούν έργα σχετικά με τους δικούς σου προβληματισμούς.

Τέχνη-Θέατρο

Η εκδήλωση στην Αθήνα θα ξεκινήσει με το θεατρικό έργο του Γ. Μανιώτη ”Το Δέντρο” σε ερμηνεία Νίκου Μαγδαληνού. Ένα έργο που ουσιαστικά θέτει τους προβληματισμούς και τα ερωτήματα που φιλοδοξεί να απαντήσει πολιτικά το DiEM25 στη συνέχεια της εκδήλωσης.

“Αφού μετέτρεψαν το κοινοβούλιο σε φαρσοκωμωδία, εμείς μετατρέπουμε το θέατρο  σε κοινοβούλιο.”

(Άλλωστε το DiEM25 ξεκίνησε σε ένα θέατρο,το θέατρο Volksbuhne της Γερμανίας.)

Το σκηνικό της εκδήλωσης είναι σχεδιασμένο από τον σημαντικό Ολλανδό εικαστικό, και ενεργό μέλος του DiEM25, Jonas Staal

Η τέχνη, το θέατρο και η μουσική δεν είναι, κατά το DiEM25, πολυτέλεια. Δίνουν απαντήσεις εκεί που η αναλυτική σκέψη έρχεται σε αδιέξοδα, τα οποία αδυνατεί να υπερβεί. Γι’ αυτό το DiEM25, ως κίνημα που ψάχνει απαντήσεις σε μια εποχή γεμάτη αδιέξοδα, επενδύει στην τέχνη, το θέατρο και στην μουσική.

Σε περιμένουμε στο Σπόρτιγκ την Παρασκευή στις 19.30
Δεν κάνουμε την χάρη σε εκείνους που διαλύουν την Ευρώπη και πνίγουν την Ελλάδα να μας βλέπουν ηττημένους και απαθείς.