Yanis Varoufakis's Blog, page 120

In Brussels next Saturday 9/9? Come to the Bozar to discuss with DiEM25’s finest, plus guests including President Rafael Correa of Ecuador, the Real State of the European Union

The weekend before the President of the European Commission, Jean-Claude Juncker, delivers his official ‘State of the Union’ speech in Strasbourg, DiEM25 will be in Brussels, at the BOZAR Centre for Fine Arts, to open the lid on the real state of our European Union; and to discuss DiEM25′ plans for 2019 and beyond.

Featuring  former Ecuador President Rafael Correa, Jeff Sachs, Senator Alice-Mary Higgins, Philippe Legrain, Lorenzo Marsili, & Yanis Varoufakis, this two-hour event, in Brussels’ best theatre space (the Bozar) will address three questions:

“What is the state of play across Europe today?”




“What should Europeanists do in response to the real state of our Union?”




“What does DiEM25 propose to do over the next two years, leading to the European elections of 2019, and beyond?”

The event will take place at the Bozar Centre for Fine Arts in Brussels, with DiEM25 co-founders Yanis Varoufakis and Srećko Horvat, and many others leading activists.

Tickets may be purchased from http://www.bozar.be/en/activities/131444-the-real-state-of-the-union

Cannot join us on the day? Help us by donating for the expenses of the event here:   https://internal.diem25.org/donations/to/brussels

 

The six Brexit traps that will defeat Theresa May – Guardian op-ed 3 May 2017

“It’s yours against mine.” That’s how Wolfgang Schäuble, Germany’s finance minister, put it to me during our first encounter in early 2015 – referring to our respective democratic mandates.

A little more than two years later, Theresa May is trying to arm herself with a clear democratic mandate ostensibly to bolster her negotiating position with European powerbrokers – including Schäuble – and to deliver the optimal Brexit deal.

Already, the Brussels-based commentariat are drawing parallels: “Brits fallen for Greek fallacy that domestic vote gives you stronger position in Brussels. Other countries have voters too,” tweeted Duncan Robinson, Brussels correspondent of the Financial Times. “Yep,” tweeted back Miguel Roig, the Brussels correspondent of Spanish financial daily Expansión. “Varoufakis’ big miscalculation was to think that he was the only one in the Eurogroup with a democratic mandate.”

In truth, Brussels is a democracy-free zone. From the EU’s inception in 1950, Brussels became the seat of a bureaucracy administering a heavy industry cartel, vested with unprecedented law-making capacities. Even though the EU has evolved a great deal since, and acquired many of the trappings of a confederacy, it remains in the nature of the beast to treat the will of electorates as a nuisance that must be, somehow, negated. The whole point of the EU’s inter-governmental organisation was to ensure that only by a rare historical accident would democratic mandates converge and, when they did, never restrain the exercise of power in Brussels.

In June 2016, Britain voted, for better or for worse, for Brexit. May suddenly metamorphosed from a soft remainer to a hard Brexiteer. In so doing she is about to fall prey to an EU that will frustrate and defeat her, pushing her into either a humiliating climb-down or a universally disadvantageous outcome. When the Brussels-based group-thinking commentariat accuse Britain’s prime minister, without a shred of evidence, of overestimating the importance of a strong mandate, we need to take notice, for it reveals the determination of the EU establishment to get its way, as it did when I arrived on its doorstep, equipped with my mandate.

When I first went to Brussels and Berlin, as Greece’s freshly elected finance minister, I brought with me a deep appreciation of the clash of mandates. I said as much in a joint press conference with Schäuble in 2015, pledging that my proposals for an agreement between Greece and the EU would be “aimed not at the interest of the average Greek but at the interest of the average European”. A few days later, in my maiden speech at the Eurogroup of eurozone finance ministers, I argued: “We must respect established treaties and processes without crushing the fragile flower of democracy with the sledgehammer that takes the form of statements such as ‘Elections do not change anything’.” May will, I presume, go to Brussels with a similar appreciation.

When Schäuble welcomed me with his “it is my mandate against yours” doctrine, he was honouring a long EU tradition of neglecting democratic mandates in the name of respecting them. Like all dangerous hypotheses, it is founded on an obvious truth: the voters of one country cannot give their representative a mandate to impose upon other governments conditions that the latter have no mandate, from their own electorate, to accept. But, while this is a truism, its incessant repetition by Brussels functionaries and political powerbrokers, such as Angela Merkel and Schäuble himself, is intended to convert it surreptitiously into a very different notion: no voters in any country can empower their government to oppose Brussels.

There is a long EU tradition of neglecting democratic mandates in the name of respecting them

For all their concerns with rules, treaties, processes, competitiveness, freedom of movement, terrorism etc, only one prospect truly terrifies the EU’s deep establishment: democracy. They speak in its name to exorcise it, and suppress it by six innovative tactics, as May is about to discover.

The EU runaround

Henry Kissinger famously quipped that when he wanted to consult Europe, he did not know whom to call. In my case it was worse. Any attempt to enter into a meaningful discussion with Schäuble was blocked by his insistence that I “go to Brussels” instead. Once in Brussels, I soon discovered that the commission was so divided as to make discussions futile. In private talks, Commissioner Moscovici would agree readily and with considerable enthusiasm with my proposals. But then his deputy in the so-called Eurogroup Working Group, Declan Costello, would reject all these ideas out of hand.

The uninitiated may be excused for thinking that this EU runaround is the result of incompetence. While there is an element of truth in this, it would be the wrong diagnosis. The runaround is a systemic means of control over uppity governments. A prime minister, or a finance minister, who wants to table proposals that the deep establishment of the EU dislike is simply denied the name of the person to speak to or the definitive telephone number to call. As for its apparatchiks, the EU runaround is essential to their personal status and power.

Picking opponents

From my first Eurogroup, its president, Jeroen Dijsselbloem, the Dutch finance minister, began an intensive campaign to bypass me altogether. He would phone Alexis Tsipras, my prime minister, directly – even visiting him in his hotel room in Brussels. By hinting at a softer stance if Tsipras agreed to spare him from having to deal with me, Dijsselbloem succeeded in weakening my position in the Eurogroup – to the detriment, primarily, of Tsipras.

The Swedish national anthem routine

On the assumption that good ideas encourage fruitful dialogue and can be the solvents of impasse, my team and I worked hard to put forward proposals based on serious econometric work and sound economic analysis. Once these had been tested on some of the highest authorities in their fields, from Wall Street and the City to top-notch academics, I would take them to Greece’s creditors in Brussels, Berlin and Frankfurt. Then I would sit back and observe a symphony of blank stares. It was as if I had not spoken, as if there was no document in front of them. It would be evident from their body language that they denied the very existence of the pieces of paper I had placed before them. Their responses, when they came, would be perfectly independent of anything I had said. I might as well have been singing the Swedish national anthem. It would have made no difference.

The Penelope ruse

Delaying tactics are always used by the side that considers the ticking clock its ally. In Homer, Odysseus’ faithful wife, Penelope, fends off aggressive suitors in her husband’s absence by telling them that she will announce whom among them she will marry only after she has completed weaving a burial shroud for Laertes, Odysseus’ father. During the day she would weave incessantly but at night she would undo her work by pulling on a loose string.

In my negotiations in Brussels, the EU’s Penelope ruse consisted, primarily, of endless requests for data, for fact-finding missions to Athens, for information about every bank account held by every public organisation or company. And when they got the data, like the good Penelope, they would spend all night undoing the spreadsheets that they had put together during the day.

Truth reversal

While practising the Swedish national anthem and Penelope ruse tactics, the Brussels establishment utilised tweets, leaks and a campaign of disinformation involving key nodes in the Brussels media network to spread the word that I was the one wasting time, arriving at meetings empty-handed; either with no proposals at all or with proposals that lacked quantification, consisting only of empty ideological rhetoric.

Sequencing





The prerequisite for Greece’s recovery was, and remains, meaningful debt relief. No debt relief meant no future for us. My mandate was to negotiate, therefore, a sensible debt restructure. If the EU was prepared to do this, so as to get as much of their money back as possible, I was also prepared for major compromises. But this would require a comprehensive deal. But, no, Brussels and Berlin insisted that, first, I commit to the compromises they wanted and then, much later, we could begin negotiations on debt relief. The point-blank refusal to negotiate on both at once is, I am sure, a colossal frustration awaiting May when she seeks to compromise on the terms of the divorce in exchange for longer-term free trade arrangements.



So what can Theresa May do?

The only way May could secure a good deal for the UK would be by diffusing the EU’s spoiling tactics, while still respecting the Burkean Brexiteers’ strongest argument, the imperative of restoring sovereignty to the House of Commons. And the only way of doing this would be to avoid all negotiations by requesting from Brussels a Norway-style, off-the-shelf arrangement for a period of, say, seven years.

The benefits from such a request would be twofold: first, Eurocrats and Europhiles would have no basis for denying Britain such an arrangement. (Moreover, Schäuble, Merkel and sundry would be relieved that the ball is thrown into their successors’ court seven years down the track.) Second, it would make the House of Commons sovereign again by empowering it to debate and decide upon in the fullness of time, and without the stress of a ticking clock, Britain’s long-tem relationship with Europe.

The fact that May has opted for a Brexit negotiation that will immediately activate the EU’s worst instincts and tactics, for petty party-political reasons that ultimately have everything to do with her own power and nothing to do with Britain’s optimal agreement with the EU, means only one thing: she does not deserve the mandate that Brussels is keen to neutralise.

This is an adapted extract from Adults in the Room: My Battle with Europe’s Deep Establishment by Yanis Varoufakis published by The Bodley Head.

To order a copy for £15 (RRP £20) go to bookshop.theguardian.com or call 0330 333 6846. Free UK p&p over £10, online orders only. Phone orders min p&p of £1.99.

Ο Μακρόν στα (νέα) δίχτυα του Σόιμπλε – ΕφΣυν 2/9/2017

Ο Εμανουέλ Μακρόν, από τη στιγμή που φάνηκε ικανός να κερδίσει την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, αντιμετωπίστηκε από το Βερολίνο ως, ταυτόχρονα, θείο δώρο και μεγάλη απειλή.

Θείο δώρο ήταν, αναμφισβήτητα, ως η τελευταία ελπίδα του βαθέος κατεστημένου να υποστηρίξει ότι ο εθνικολαϊκισμός (που έφερε το Brexit και μια σειρά από ακροδεξιές εξάψεις, π.χ. σε Ολλανδία και Αυστρία) αναχαιτίστηκε αποφασιστικά στη Γαλλία. Με την εμφατική νίκη του Μακρόν επί της Λεπέν απεφεύχθη όχι μόνο το τέλος της Μέρκελ (στην οποία θα χρέωναν οι δικοί της την απώλεια της Γαλλίας και της Ε.Ε.,) αλλά και η εκκίνηση μιας διαδικασίας εντός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας για Gerxit – για τη σταδιακή απαγκίστρωση της Γερμανίας από την ευρωζώνη, που έτσι κι αλλιώς θα αποδομείτο μετά από μια νίκη της Λεπέν, και ίσως από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η νίκη του ευρωπαϊστή φιλελεύθερου Μακρόν επί της Λεπέν ήταν, συνεπώς, θεόσταλτη για το Βερολίνο, ιδίως δεδομένου ότι ο Μακρόν δημοσίως διακήρυττε την προσήλωσή του στη γερμανική συνταγή για απορρύθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων των Γάλλων εργαζόμενων.

Σύμφωνα με την πρόταση Μακρόν, τα κοινά κονδύλια θα δαπανούνταν από την κοινή μας, ομοσπονδιακή, αρχή άμεσα και άνευ όρων | AP / JEAN-CHRISTOPHE BOTT

Παράλληλα, όμως, ο Μακρόν αντιπροσώπευε και θανάσιμη απειλή. Το σχέδιο του Σόιμπλε για την ευρωζώνη, το οποίο ποτέ δεν αμφισβήτησε η Μέρκελ, μπορεί να συμπεριληφθεί σε μία φράση που τον έχω ακούσει να λέει με τα αυτιά μου – όχι μία φορά αλλά δις: «Θέλω την τρόικα στο Παρίσι!»

Το σκεπτικό του Σόιμπλε που κρύβεται πίσω από τη φράση εκείνη είναι απλό: Δεδομένου ότι, στα μάτια του γερμανικού κατεστημένου, μια πραγματική ομοσπονδία δεν είναι εφικτή, το αντίτιμο που πρέπει να καταβάλει το Παρίσι στο Βερολίνο για να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το μάρκο (του οποίου το ευρώ, κακά τα ψέματα, δεν είναι παρά μια μεταμφίεση) είναι η παραχώρηση του ελέγχου του γαλλικού κρατικού προϋπολογισμού, τον οποίο θα ασκεί για πάρτη του Βερολίνου η… τρόικα. Μέσα από το πρίσμα αυτό, ο Μακρόν αποτελούσε απειλή επειδή στόχευε να χρησιμοποιήσει την αύρα της εκλογικής του νίκης ώστε να αναχαιτίσει το σχέδιο Σόιμπλε κρατώντας την τρόικα μακριά από το Παρίσι.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα, σχεδόν, από την αρχή: Το Βερολίνο κάποτε ήθελε (συμπεριλαμβανομένου και του Σόιμπλε) τη μετεξέλιξη της ευρωζώνης σε ομοσπονδία, με ομόσπονδο υπουργείο Οικονομικών, κοινό ομοσπονδιακό χρέος κ.λπ. Αυτό όμως σε θεωρητικό επίπεδο. Στην πράξη, Σόιμπλε, Μέρκελ αλλά και λοιπές κατεστημενικές δυνάμεις (π.χ. η κυρίαρχη τάση των σοσιαλδημοκρατών και, βεβαίως, το Κόμμα των Φιλελεύθερων Δημοκρατών) δεν εμπιστεύονται το Παρίσι και τη Ρώμη φοβούμενοι ότι, στον δρόμο προς μια ομοσπονδία, οι γαλλικές και ιταλικές ολιγαρχίες θα εκμεταλλεύονταν την ευκαιρία ώστε να φορτώσουν τεράστιο παθητικό στους ώμους της κυοφορούμενης ομοσπονδίας – το οποίο τελικά παθητικό θα επωμιστεί η Γερμανία.

Ο Σόιμπλε πρότεινε τη μετεξέλιξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ΕΜΣ) σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (ΕΝΤ), ώστε τα κονδύλια να συνοδεύονται από… μνημόνια | EPA / FELIPE TRUEBA

Ως αποτέλεσμα, ομολογούν κατ’ ιδίαν Γερμανοί αξιωματούχοι, αυτό που προέχει για το Βερολίνο είναι ο έλεγχος των κρατικών προϋπολογισμών Γαλλίας και Ιταλίας απ’ ευθείας, και με απόλυτο τρόπο (δηλαδή με δικαίωμα βέτο).

Καθώς αυτό δεν είναι εφικτό ούτε πολιτικά ούτε και επικοινωνιακά, τείνουν προς την αμέσως καλύτερη, για αυτούς, λύση: την τρόικα στο Παρίσι! Πιο συγκεκριμένα, το σχέδιο Σόιμπλε, που έχει αποδεχθεί επί της ουσίας όλο το γερμανικό πολιτικό φάσμα Χριστιανοδημοκρατών (CDU-CSU)-Σοσιαλδημοκρατών (SDP)-Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP), προβλέπει τη θεσμοθέτηση του προέδρου του Eurogroup ως κομισάριου της ευρωζώνης με το δικαίωμα, άνευ δεύτερης συζήτησης ή διαπραγμάτευσης, να ασκεί βέτο στους κρατικούς μας προϋπολογισμούς, και με τον πρόεδρο του EuroWorkingGroup -το οποίο αποτελεί πεδίον δόξης λαμπρόν για τα στελέχη της τρόικας- να επιτηρεί το Παρίσι, όπως σήμερα την Αθήνα.

Γνωρίζω καλά ότι ο Εμανουέλ Μακρόν ήταν γνώστης του σχεδίου αυτού, το οποίο μάλιστα έχει χαρακτηρίσει ως κήρυξη ενός νέου «θρησκευτικού πολέμου» μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας – αναφερόμενος στον εκατονταετή πόλεμο καθολικών-διαμαρτυρομένων. Πολύ πριν αναδειχθεί πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, σκεφτόταν τον βέλτιστο τρόπο αντίδρασης της Γαλλίας στο γερμανικό σχέδιο για μια ευρωζώνη-σιδερένιο κλουβί, με βασικό έγκλειστο το Παρίσι.

Αντίθετα με τον Ολάντ, ο Μακρόν είχε καταλάβει ότι, το 2015, το Βερολίνο πάσχισε να κατακρεουργήσει την Ελληνική Ανοιξη ως πρόβα τζενεράλε για την εφαρμογή του σχεδίου αυτού. Ετσι, κατέληξε στο δικό του σχέδιο αποτροπής του βερολινέζικου σχεδίου: να απαιτήσει τη δημιουργία κοινού, ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, από τον οποίο θα προέκυπταν κονδύλια για επενδύσεις και επιδόματα ανεργίας, με αντάλλαγμα τις γερμανικής έμπνευσης αντεργατικές «μεταρρυθμίσεις» στην αγορά εργασίας της Γαλλίας.

Για το Βερολίνο αυτή η πρόταση θεωρείται απαράδεκτη και έπρεπε να καταρριφθεί φλεγόμενη αλλά, παράλληλα, και με τακτ – δεδομένου ότι ο Μακρόν, που την καταθέτει, είναι τόσο χρήσιμος στο γερμανικό κατεστημένο.

Ο λόγος διττός: Πρώτον, το Βερολίνο εξακολουθεί να μην εμπιστεύεται ότι η γαλλική ελίτ και η ιταλική κλεπτοκρατία δεν θα εκμεταλλευτούν τη διαδικασία ομοσπονδοποίησης ώστε να φορτώσουν τεράστιες ζημίες στον Γερμανό φορολογούμενο. Και, δεύτερον, επειδή το Βερολίνο συνειδητοποίησε, ιδίως από τότε που ξέσπασε η κρίση του ευρώ, ότι η μετατροπή της ευρωζώνης σε ομοσπονδία θα συρρίκνωνε τη σημερινή απόλυτη κυριαρχία της Γερμανίας καθώς μια δημοκρατικά εκλεγμένη ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν θα ελεγχόταν τόσο αποτελεσματικά όσο το Eurogroup – δεδομένου ότι το γερμανικό εκλογικό σώμα αποτελεί μειοψηφία (κάτω του 30%) ενός ομοσπονδιακού εκλεκτορικού σώματος.

Το μέγα πρόβλημα που αντιμετώπιζε το Βερολίνο τους τελευταίους δύο μήνες ήταν πώς να απορρίψει την πρόταση του Μακρόν για ομοσπονδοποίηση, χωρίς να τον εξευτελίσει ή να τον υπονομεύσει ανοιχτά. Τη λύση έδωσε ο κ. Σόιμπλε, με πρόσφατη τακτικιστική του πρόταση. Με στόχο να φανεί ότι πηγαίνει με τα νερά του Μακρόν, την ώρα που τορπιλίζει τις προτάσεις του με εξαιρετική βιαιότητα και ακρίβεια, ο Σόιμπλε πρότεινε τη μετεξέλιξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ΕΜΣ) σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (ΕΝΤ).

Για να δείξει ότι συμμερίζεται τις αγωνίες του Μακρόν, π.χ. την αίσθηση ανάγκης για ένα κοινό ταμείο από το οποίο θα προκύπτουν κονδύλια για την ενίσχυση των ανέργων αλλά και επενδύσεις, ο Σόιμπλε πρότεινε o ΕΜΣ-ΕΝΤ να μπορεί να χρηματοδοτεί, ιδίως σε περιόδους ύφεσης, άμεσες επενδύσεις και επιδόματα ανεργίας στις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο.

Φαινομενικά, η πρόταση Σόιμπλε δεν διαφέρει πολύ από του Μακρόν – καθώς κοινό χρέος, και στις δύο περιπτώσεις (είτε μέσω του ΕΜΣ-ΕΝΤ είτε μέσα από έναν ομοσπονδιακό προϋπολογισμό), θα διοχετεύεται ως επενδύσεις και επιδόματα στις ελλειμματικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας. Ομως, αν τη δούμε προσεκτικότερα, η πρόταση Σόιμπλε διαφέρει όπως η μέρα με τη νύχτα από εκείνη του Μακρόν. Πράγματι, μια σύντομη ματιά στο καταστατικό και στη λειτουργία του ΕΜΣ αρκεί για να διακρίνει κανείς σε τι στοχεύει ο Σόιμπλε με την πρότασή του.

Αν γινόταν αποδεκτή η πρόταση Μακρόν, τα κοινά κονδύλια θα δαπανούνταν από την κοινή μας, ομοσπονδιακή, αρχή άμεσα και άνευ όρων – όπως ακριβώς η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ δαπανά κονδύλια στην Αριζόνα ή στο Αϊντάχο χωρίς να θέτει όρους στις πολιτειακές κυβερνήσεις. Σε αντίθεση, υπό το σχέδιο Σόιμπλε, τα κονδύλια θα πήγαιναν από τον ΕΜΣ στα κράτη-μέλη. Πώς θα συνέβαινε αυτό;

Κατ’ αρχάς, να σημειώσουμε ότι το διοικητικό συμβούλιο του ΕΜΣ, που θα λαμβάνει αυτές τις αποφάσεις, έχει ακριβώς την ίδια σύνθεση με το… Eurogroup και πρόεδρός του είναι ο πρόεδρος του Eurogroup. Δεύτερον, απαράβατος όρος για να δοθεί έστω κι ένα ευρώ σε κράτος-μέλος της ευρωζώνης από τον ΕΜΣ είναι η υπογραφή Μνημονίου και η συνεχής αξιολόγηση της εφαρμογής του από το EuroWorkingGroup, δηλαδή την τρόικα.

Εν συντομία, ακόμα κι αν ο ΕΜΣ διαθέσει κάποια ποσά σε ελλειμματικές χώρες για επενδύσεις ή για επιδόματα ανεργίας, ουσιαστικά θα έχει τεθεί υπό τη βαριά μπότα της τρόικας κι ενός Μνημονίου. Να πώς ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έλυσε τον γρίφο τού πώς, από τη μία, να φανεί ότι πηγαίνει με τα νερά του Μακρόν, ενώ, από την άλλη, να εφαρμόσει κατά γράμμα το σχέδιό του για την «τρόικα στο Παρίσι».

Τις τελευταίες εβδομάδες φαίνεται ότι εντός της γαλλικής προεδρίας επικρατούν οι γραφειοκράτες που επέλεξε ο Μακρόν να τον περιβάλλουν, απομονώνοντας πολιτικούς του συμβούλους και συνεργάτες με τους οποίους είχαν κάνει τον σχεδιασμό των προτάσεών του για ομόσπονδη λύση. Η νέα προεδρική αυλή, μαθαίνω, ωθεί τον Γάλλο πρόεδρο προς την αποδοχή της πρότασης Σόιμπλε.

Αν τελικά κυριαρχήσουν, ο Εμανουέλ θα έχει πέσει άδοξα, και πολύ γρήγορα, στα δίχτυα του εντιμότατου δρος Σόιμπλε. Και το χειρότερο; Οι μεγάλοι κερδισμένοι θα είναι η Λεπέν κι όλοι εκείνοι που καραδοκούν για να ενισχυθεί ο ξενοφοβικός εθνικισμός σε όλη την Ευρώπη.

In Brussels next Saturday 9/9? Come to the Bozar to discuss with DiEM25’s finest, plus guests including President Rafael Correa of Ecuador, the Real State of the European Union

The weekend before the President of the European Commission, Jean-Claude Juncker, delivers his official ‘State of the Union’ speech in Strasbourg, DiEM25 will be in Brussels, at the BOZAR Centre for Fine Arts, to open the lid on the real state of our European Union; and to discuss DiEM25′ plans for 2019 and beyond.

Featuring  former Ecuador President Rafael Correa, Srecko Horvat, Senator Alice-Mary Higgins, Philippe Legrain, Lorenzo Marsili, & Yanis Varoufakis, this two-hour event, in Brussels’ best theatre space (the Bozar) will address three questions:

“What is the state of play across Europe today?”




“What should Europeanists do in response to the real state of our Union?”




“What does DiEM25 propose to do over the next two years, leading to the European elections of 2019, and beyond?”

The event will take place at the Bozar Centre for Fine Arts in Brussels, with DiEM25 co-founders Yanis Varoufakis and Srećko Horvat, and many others leading activists.

Tickets may be purchased from http://www.bozar.be/en/activities/131444-the-real-state-of-the-union

Cannot join us on the day? Help us by donating for the expenses of the event here:   https://internal.diem25.org/donations/to/brussels

 

On a radical vision for Brexit – interview with the New Statesman

I warned Jeremy Corbyn about Brexit – now Labour must regain its radicalism
Yanis Varoufakis on a radical vision for Brexit.

1st September 2017 (Click here for the original NS site)

From the beginning of my conversations on Brexit with the Labour leadership, I advocated a “radical Remain” stance: the UK should be for the EU, but not this EU. The labour movement in Britain and elsewhere has been critical of the operations of the state at the national level without calling for its disbandment. Similarly, we can be critical of the EU without seeking to leave it. We can expose the failings of its institutions and be fierce opponents of its neoliberal economic doctrine without wishing for the break-up of the bloc.

I warned Jeremy Corbyn and John McDonnell that, after almost four-and-a-half decades of entanglement with Europe, it would be very hard for the UK to leave even if it wanted to. “Never would you be more dependent on the EU than after Brexit,” I said. The UK would expend huge amounts of economic and political capital  in pursuing withdrawal.

In the end, Corbyn’s Labour Party accepted the radical case for Remain, though I wish that this was put forward more purposefully during the 2016 referendum campaign.

After the Brexit vote, the Democracy in Europe Movement 2025 (DiEM25), which I co-founded, debated the options. One idea was to campaign for a second referendum to reverse the result. Another was to accept Brexit without qualification and concentrate on the economic policies to be enacted in a post-EU Britain. The final option, which won the DiEM25 internal vote, was to support a “transitional period” of five to seven years, and it is this that Labour is edging towards adopting. A radical transition could be a period in which both the UK and the EU become something altogether new, and something more progressive.

As democrats, we must accept the result of the referendum. To seek to overturn it through a second vote would be to do to the British people what the EU did to the Irish over the Lisbon Treaty: keep repeating the question until they delivered “the right answer”. The UK electorate would rightly conclude that referendums only count when they deliver the result that the establishment wants.

The promise of a second referendum, as my Brexiteer friends (such as the former Conservative chancellor Norman Lamont) have noted, would also give the EU a strong incentive not to yield on any front. After this, Britain would be left to go cap in hand to the EU, begging to be readmitted, without any of the concessions that Margaret Thatcher and others secured.

The referendum was a binary choice. It said nothing about what kind of Brexit should be pursued. I agree that full sovereignty should be restored to the House of Commons, but that means MPs must have a mandate to debate the model of Brexit adopted.

There should be an interim agreement between the EU and the UK, so that parliament has a full term in which to deliberate. I warned Corbyn and McDonnell that the two-year withdrawal period after the triggering of Article 50 would prove insufficient. Now Labour has proposed that the UK should remain in the customs union and single market for between two and four years (though longer would be preferable).

Were the UK government to propose such a transition, Michel Barnier, the EU’s chief negotiator, would not be able to refuse. During this period, Britain would accept the supremacy of the European Court of Justice and continue to make budget contributions. Angela Merkel – who is, in effect, the only national leader who matters in Europe – would breathe a sigh of relief, with her eventual successor as German chancellor given the task of agreeing the final Brexit deal.

Labour has left open the option of permanent membership of the single market if the EU grants the UK new controls over free movement. But this won’t happen. Nor should it. Borders should be an enemy of all progressives: either we are internationalists, or we are not. Those of us who have been critical of neoliberal globalisation have always pointed out that we have the free movement of goods, commodities and capital – but not of people.

It’s a sad day when the Labour Party is defending the end of free movement and, indeed, promising its end. But where Labour can be flexible and innovative is over the question of social security. At present, European companies are able to import cheap labour and undercut domestic workers, who enjoy greater rights. Progressive parties should challenge the EU to promote solidarity and equality of working conditions for all European workers.

Labour’s performance at the 2017 general election showed what can be achieved if you ignore the free marketeers, the focus groups and what passes as “sensible” politics – and speak from the heart. Jeremy Corbyn and John McDonnell must now turn the debate about the EU into one about the British constitution, which remains an embarrassment.

Tony Blair’s half-hearted reforms left the UK in a constitutional vacuum. The absence of an English parliament contributed to the disenchantment of the pro-Brexit areas, especially in the north of England.

By proposing a genuine transitional period, Labour has shown greater political initiative and seriousness than Theresa May. To maximise this advantage, Corbyn and McDonnell must continue to develop an alternative vision of Brexit.

Yanis Varoufakis is a writer and economist and the former Greek finance minister

As told to George Eaton

 

The Promise of Fiscal Money – Project Syndicate op-ed

ATHENS – Western capitalism has few sacred cows left. It is time to question one of them: the independence of central banks from elected governments.

The rationale for entrusting monetary policy fully to central banks is well understood: politicians, overly tempted during the electoral cycle to create more money, pose a threat to economic stability. While progressives have always protested that central banks can never be truly independent, because their autonomy from elected officials increases their dependence on the financiers they are meant to keep in check, the argument in favor of removing monetary policy from democratic politics has prevailed since the 1970s.

Setting aside the political controversy, central bank independence is predicated on an economic axiom: that money and debt (or credit) are strictly separable. Debt – for example, a government or corporate bond that is bought and sold for a price that is a function of inflation and default risk – can be traded domestically. Money, on the other hand, cannot default and is a means, rather than an object, of exchange (the currency market notwithstanding).

For the rest of the article click here

Όλοι κρινόμαστε! – μερικές απαντήσεις στον Βασίλη Βιλιάρδο

Επειδή ο καλόπιστος διάλογος είναι το άλας της γης…
Επειδή τα ΜΜΑ (μέσα μαζικής αποβλάκωσης) έχουν έννομο συμφέρον να μην συζητείται ποτέ αυτό που οι καιροί απαιτούν να συζητούμε…
Επειδή κανείς δεν είναι υπεράνω κριτικής και ελλοχεύει ο κίνδυνος, ιδίως τώρα που τα social media έχουν τον πρώτο λόγο, όλοι μας να παγιδευτούμε, ο καθένας ξεχωριστά, σε μια φούσκα που περιέχει μόνον εκείνους που συμφωνούν…
… έχει σημασία να επενδύσουμε στην έντιμη αντιπαράθεση απόψεων, στον πραγματικό, με ισηγορία, διάλογο.

Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, θα αναπαράγω στην προσωπική μου ιστοσελίδα καλόπιστες κριτικές που μου ασκούνται, ανεξάρτητα του πόσο σκληρές είναι. Ξεκινώ σήμερα με την πρόσφατη κριτική του Βασίλη Βιλιάρδου στο analyst.gr, βλ. εδώ. Καλώ τον αναγνώστη να την διαβάσει πρώτα και κατόπιν να αναλογιστεί τα εξής σημεία που εγείρω ως απάντηση σε θέσεις του συγγραφέα που παρουσιάζονται σε χρώμα μπλε:

Παράλληλο σύστημα πληρωμών ή παράλληλο νόμισμα

… ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών, το οποίο βέβαια δεν είχε μεγάλη διαφορά από ένα παράλληλο νόμισμα τύπου IOU  

Η διαφορά ήταν σημαντική. Ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών είναι καθ’ όλα συμβατό με την παραμονή στην ευρωζώνη και δεν ισοδυναμεί σε καμία περίπτωση με παράλληλο νόμισμα. Μάλιστα θα ήταν ιδιαίτερα ευεργετικό για τις οικονομίες των περισσότερων χωρών της ευρωζώνης. Στην δική μας περίπτωση, θα μας έδινε την δυνατότητα να κερδίσουμε χρόνο μετά την ρήξη ώστε να μην αναγκαστούμε άμεσα στο παράλληλο νόμισμα, το οποίο βέβαια σημαίνει Grexit, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε Ντράγκι-Μέρκελ να κάνουν ένα βήμα πίσω από το χείλος του Grexit και του παράλληλου νομίσματος. Το αν το παράλληλο σύστημα πληρωμών θα εξελισσόταν σε νέο εθνικό νόμισμα θα εξαρτάτο από το εάν, μετά την ενεργοποίηση του παράλληλου συστήματος, οι Ντράγκι-Μέρκελ μας εξωθούσαν ή όχι εκτός ευρώ. Αυτό είναι θέμα κρίσης. Προσωπικά εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν θα αποφάσιζαν να σηκώσουν το κόστος του 1 τρις ενός Grexit και θα προτιμούσαν έναν έντιμο συμβιβασμό – ο οποίος θα σήμαινε ότι το παράλληλο σύστημα πληρωμών δεν θα εξελισσόταν σε εθνικό νόμισμα. Για περισσότερα βλ. εδώ.

Αριστερό ή μη σχέδιο;

…οφείλουμε να τονίσουμε εν πρώτοις πως το σχέδιο δεν ήταν σε καμία περίπτωση αριστερό, αλλά μάλλον φιλελεύθερο 

Χρόνια τώρα λέω ότι η κρίση είναι τόσο βαθειά που απαιτείται ένα στάδιο σταθεροποίησης (βλ. την Μετριοπαθή μας Πρόταση για την Επίλυση της Κρίσης του Ευρώ – που δουλεύαμε από το 2010), που να θυμίζει το Νιου Ντιλ του Ρούσβελτ, προτού υπάρξει καν η ευκαιρία για την εκπόνηση αριστερών πολιτικών. Όσον αφορά το «πόσο αριστερός είμαι», δεδομένης αυτής της άποψης, έχω προσπαθήσει να απαντήσω εδώ.

Καλύτερη προετοιμασία και πρότερη ενημέρωση των πολιτών

…το παράλληλο σύστημα πληρωμών θα έπρεπε να είναι έτοιμο να λειτουργήσει αμέσως… οι πολίτες θα έπρεπε να είναι ενημερωμένοι, ιδίως για τους κινδύνους που συνεπαγόταν, αφού χωρίς την αμέριστη στήριξη τους δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί τίποτα.

Μακάρι να μπορούσε να λειτουργήσει αμέσως το παράλληλο σύστημα πληρωμών. Όμως αυτό ήταν αδύνατον. Πως θα στηνόταν; Από την Κουμουνδούρου; Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να το τελειοποιήσουμε επί χάρτου – όπερ και έκανα. Όσο για την ενημέρωση των πολιτών, που ήταν, πράγματι, το μόνο μας στήριγμα, το ερώτημα της πληρέστερης ενημέρωσής τους, τότε, τον Γενάρη του 2015, είναι ανοικτό και ενδιαφέρον – και σχετίζεται με το φαινόμενο της αυτο-εκπληρούμενης προσδοκίας που ανέλυσε εξαιρετικά ο Διονύσης Σκλήρης εδώ. Ένα τελευταίο σχόλιο για την στήριξή μας από τους πολίτες: και χωρίς πλήρη ενημέρωση μας την έδωσαν πλουσιοπάροχα: Αποδείχθηκαν ωριμότεροι της ηγεσίας. Μπορεί να μην γνώριζαν τις λεπτομέρειες αλλά, είμαι σίγουρος, ότι αν την 6η Ιουλίου 2015 ανακοινωνόταν το παράλληλο σύστημα πληρωμών, το κούρεμα των ομολόγων της ΕΚΤ κλπ, θα είχαμε μαζί μας την συντριπτική πλειοψηφία.

Στάση πληρωμών

…όφειλαν να αναβληθούν οι πληρωμές των ομολόγων προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω εντονότερα. Αυτό είχαμε συμφωνήσει ότι θα κάνουμε πριν την εκλογή μας. Όμως, κατόπιν, κατά την διάρκεια της υπουργείας μου μειοψηφούσα συστηματικά εντός της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης…

Κρίση

Επομένως δεν έχει δίκιο ο κ. Βαρουφάκης όταν ισχυρίζεται πως δεν μπορεί να κριθεί,  επειδή δεν του επετράπη η εφαρμογή του σχεδίου του από τον πρωθυπουργό που τελικά δείλιασε.

Προφανώς! Μπορώ και πρέπει να κριθώ. Όμως δεν είπα αυτό. Είπα ότι το σχέδιο αποτροπής (κούρεμα ομολόγων SMP και ενεργοποίηση του παράλληλου συστήματος πληρωμών) δεν κρίθηκε ποτέ, καθώς δεν ενεργοποιήθηκε.

Μαγνητοφωνήσεις

…ενώ το κυριότερο που του προσάπτουμε είναι η απαράδεκτη μαγνητοφώνηση και δημοσίευση των συζητήσεων/επαφών του με την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, τα οποία ασφαλώς δεν βοηθούν την Ελλάδα.

Στον καιρό που η τρόικα εσωτερικού, και τα ΜΜΑ της, έχουν καταργήσει τον δημόσιο διάλογο, καλώ όλους να αντισταθούν στην χυδαία διαστρέβλωση. Δηλαδή, τί να κάνουν; Θα απαντήσω προσωπικά: Να ασκείτε κριτική (έντονη και βίαιη ακόμα) σε αυτά που είπα αλλά όχι σε αυτά που τα ΜΜΑ λένε ότι είπα. Αυτό βέβαια απαιτεί λίγη δουλειά από εσάς, π.χ. να ψάξετε τα κείμενα και τις ομιλίες μου. Εν προκειμένω, ένα ερώτημα: Πότε είπα ότι μαγνητοφωνούσα τον πρωθυπουργό; Ποτέ! Αυτό που είπα, και είχα ιερή υποχρέωση να κάνω (δεδομένης της μη τήρησης πρακτικών και τις τοξικές διαρροές από τα Eurogroup, EuroWorkingGroup, ΔΝΤ κλπ), ήταν να καταγράφω τις συνομιλίες μου με τους εκπροσώπους των δανειστών, έτσι ώστε να μπορώ κατόπιν να ενημερώνω τον πρωθυπουργό, τους βουλευτές, τους πολίτες, εσάς. Όπερ και έκανα, κάνω και θα συνεχίσω να κάνω.

Το μέλλον

Η κριτική ότι το 2015 είμασταν απροετοίμαστοι μπορεί και πρέπει να συζητηθεί. Αυτό όμως που προέχει σήμερα είναι το μέλλον. Όπως λέμε στο DiEM25,

Το 2015 δεν θα επαναληφθεί! Αυτή την φορά, οι τομές-προαπαιτούμενα για απόδραση από την κρίση θα εφαρμοστούν χωρίς καμία διαπραγμάτευση. Όσο το Eurogroup αρνείται τον κοινό νου, το δικαίωμά μας να μειώνουμε τους φορολογικούς συντελεστές και να διαθέτουμε το πλεόνασμα και την περιουσία μας όπως εμείς κρίνουμε, τόσο η καρέκλα του ΥπΟικ μας στο Eurogroup θα παραμένει κενή – όπως έκανε ο Στρατηγός Ντε Γκολ την δεκαετία του 1960.

 

To documenta 14: This is how democrats deal with controversy – not by bringing out the censors!

The news that “documenta 14 Cancels ‘Auschwitz on the Beach’ Performance Amid Intense Criticism” should worry us all. Censorship is the coward’s way out of controversy. Dialogue, fierce disagreement and, hopefully eventual synthesis, is the hard road that democrats dare to tread.

Back in early July Franco Bifo Berardi wrote an open letter, addressed to myself and to DiEM25, explaining why he is resigning from DiEM25’s Advisory Panel. That letter of his was founded on the ‘Auschwitz on the Beach’ argument, which later became the basis for his performance – the one that was, in the end, censored by documenta 14.

When I read Bifo’s letter, I appreciated his rage against Europe’s lost soul. At DiEM25 we read it as a “I accuse you all” letter meant to awaken our consciences. His excellent point was that, despite denials, Europe wants the refugees who cross the high seas to face grave dangers, as well as harsh treatment when/if they land on our beaches, in order to deter more of them from coming. This instrumental use of the refugee’s trials and tribulations, and of their deaths even, is despicable and, yes, bordering on the criminal. As for the analogue with Auschwitz, I saw it as what it was: a deliberate attempt to say something outrageous to stir us up, to cause us to have this debate.

That Auschwitz and the Holocaust are truly exceptional and incomparable to other forms of cruelty or mass murder, I have no doubt – the basic difference being that the murders in Auschwitz and the other death camps were an end-in-themselves, rather than instrumentally useful to the murderers. Nevertheless, at DiEM25 we chose not to focus on Bifo’s provocation but, instead, to highlight our main concern as progressive internationalists: In my reply to him (you can read both Bifo’s original letter and my reply in full here), I put it as follows:

“…[M]ad as we are at Europe’s crimes, [we] understand that renouncing Europe but not Italy, France, Greece, Germany, Britain etc. only plays into the hands of those propagating the fantasy of returning to the bosom of our benevolent nation-states; a fantasy that I know you abhor and one that DiEM25 is railing against.”

Then, I finished with: “This is the reason we, at DiEM25, are proud of you and your “J’ accuse” letter of resignation from our Advisory Panel. And it is the reason we do not accept it!“

Bifo replied to my reply as follows:

Dear Yanis, thanks for your message and for your understanding.

So far DiEM25 has accomplished something important: it has asserted that there is no way back to national and nationalist politics. However, as you can imagine, I think that this is not enough.  If we want to produce something effective we should re-frame our project, starting from a definition of our goals. I don’t believe in the fable that all of the problem is to re-establish democracy, and frankly I don’t think that you are not so naive to believe it neither. Let’s face it: things are going from bad to worse for workers all over Europe, and, as a consequence, racism is growing everywhere. In order to survive and grow effective, DiEM25 should launch a meeting for the definition of what is POSSIBLE and what is NECESSARY in order to avoid the final collapse of the Union, and the final breakdown of social solidarity. An international meeting in Berlin, or (why not?) in London aimed to launch a program: abolition of the Fiscal Compact, general wage increase, reduction of work time, retirement age at 58 years in every country of the Union, basic income, and a huge investment for the reception and social integration of five million migrants in the next five years. Let’s call the Unions, the ONGs, the universities of Europe, activists and artists to discuss about this.  Is it unrealistic? Yes, it is, but the collapse is coming, and the next crumblings (economic, financial, military and political) will change the perception of reality and of realism too. 

Franco Bifo Berardi

To conclude, this is how we deal with controversy at DiEM25. Through a hard, painful dialogue that focuses on the true sources of bigotry today: the faux clash between Europe’s Deep Establishment and the Nationalist International it begets.
In sharp contrast, the Deep Establishment’s avant garde – e.g. documenta 14 – opt for the tried and tested methods of censorship and cosmetic improvement.

DiEM25 members are voting, across Europe, for half of the members on our main coordinating committee: Democracy begins at home

Ρεβανισμός, ολοκληρωτισμός και Νέα Δημοκρατία

Μια σχέση με διάρκεια

Η χρεοκοπία του κράτους μας, που ξέσπασε σαν πυρκαγιά το 2010 και μαίνεται ακόμα, άλλαξε τα πάντα στην Ελλάδα. Εκτός από ένα: τη Δεξιά, και συγκεκριμένα τον αχαλίνωτο ρεβανσισμό της Νέας Δημοκρατίας και τη ροπή της προς τον ολοκληρωτισμό.

Η παράταξη που πριν από τη χούντα θεωρούσε τα στρατοδικεία ορθό και σώφρονα μηχανισμό «διαχείρισης» των πολιτικών της αντιπάλων, το κόμμα που στη Μεταπολίτευση τρομοκρατούσε τον λαό ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου οικοδομούσε αριστερή χούντα (και που έστησε ειδικό δικαστήριο για να τον φυλακίσει το 1989) έχει πραγματικά μακρά παράδοση στον ολοκληρωτισμό, τον οποίο σταθερά προσπαθεί να παρουσιάσει ως τη μετριοπαθή υπεράσπιση του δημοκρατικού καθεστώτος.

Κάποιοι ήλπιζαν ότι η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου, στο πλαίσιο της γενικότερης δίνης της κρίσης της ευρωζώνης, ίσως άλλαζε και τη Νέα Δημοκρατία. Φευ, πού τέτοια τύχη!

Η μεγάλη «σταθερά», ο θεμέλιος λίθος που κρατά το συγκεκριμένο κόμμα γειωμένο πολιτικά, είναι η φράση που χρησιμοποίησε (μάλλον απερίσκεπτα, εν τη ρήμη του λόγου, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια) ο ιδιοκτήτης της «Καθημερινής» και του ΣΚΑΪ, εφοπλιστής, κ. Αλαφούζος στο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου «ΑΓΟΡΑ! Από τη Δημοκρατία στην Αγορά» (2014): «Εμείς οι ιδιοκτήτες της Ελλάδας…», είχε πει, αναφερόμενος στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί της χώρας που θεωρεί ότι δικαιωματικά έχει η ολιγαρχία, την οποία η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να εκφράζει πολιτικά.

Το νέο καθεστώς χρεοδουλοπαροικίας της χώρας, στο οποίο περιήλθε η Ελλάδα από το πρώτο Μνημόνιο, δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες αλλά και μέγα άγχος στη Νέα Δημοκρατία. Μετά το σύντομο αντιμνημονιακό φλερτ του Αντώνη Σαμαρά, και την καθίζηση του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, το κόμμα της Δεξιάς είδε στο Μνημόνιο την ευκαιρία να αυτοεπιβληθεί ως ο πιστός εντολοδόχος της τρόικας και ο αποτελεσματικός διαχειριστής των διατάξεών του.

Ομως, παράλληλα, τα εξυπνότερα στελέχη του έβλεπαν το αδιέξοδο να έρχεται: Ο κ. Σαμαράς υποσχόταν, καθ’ όλο το 2014, ότι και (α) δεν θα δεχόταν νέο μνημονιακό δάνειο και (β) δεν θα ζητούσε αναδιάρθρωση χρέους. Αυτές οι δύο υποσχέσεις όμως παραβίαζαν τους κανόνες της αριθμητικής καθώς, μόνο για το 2015, έλειπαν τουλάχιστον 15 δισ. (ακόμα κι αν έκλεινε την αξιολόγηση του Δεκεμβρίου του 2014, την οποία η κυβέρνηση Σαμαρά ποτέ δεν έκλεισε).

Οταν άρχισε να διαφαίνεται η εκλογική ήττα στην οποία οδηγούσε τη Νέα Δημοκρατία η απλή αριθμητική του Μνημονίου, ξάφνου ήταν σαν να έχουμε επιστρέψει στην κινδυνολογία του 1980. Με μια διαφορά, προς το χειρότερο: η κυβέρνηση Σαμαρά επένδυσε (κάτι που ο Γεώργιος Ράλλης ποτέ δεν θα έκανε τότε) στο αφήγημα: «Αν δεν εκλεγούμε, την επομένη Δευτέρα οι τράπεζες θα είναι κλειστές».

Πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μια κυβέρνηση επενδύει στην κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, και μάλιστα σε συνεργασία με τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, τον οποίο εκείνη είχε διορίσει προ μηνών, και βεβαίως με την τρόικα – μια ανίερη συμμαχία εναντίον της επικείμενης δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης.

Ας δούμε προσεκτικά, και πέραν των επιφαινομένων, το αφήγημα της Νέας Δημοκρατίας από τότε έως σήμερα:

● Ο ελληνικός λαός είναι ένοχος, εν τη μωρία του.

● Ενας λαός-νήπιο τιμωρείται από έναν αυστηρό αλλά δίκαιο γονέα (την τρόικα) και, έτσι, το μόνο που δικαιούται να κάνει είναι να αιτείται μια πιο επιεική τιμωρία.

● Η Νέα Δημοκρατία είναι η παράταξη που κατέθετε υπεύθυνα και αποτελεσματικά τα αιτήματα του λαού-ικέτη.

● Ξάφνου, ο ανόητος λαός αποφάσισε να εμπιστευτεί ένα κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, που του είπε κάτι «παρανοϊκό»: ότι πρέπει να διανοηθεί πως υπάρχει εναλλακτική, ότι μπορεί και πρέπει να απαιτήσει τη μεταμόρφωσή του από ικέτη-νήπιο σε ώριμο λαό που διαπραγματεύεται (αντί να ικετεύει για) τη διαμόρφωση πολιτικών που τερματίζουν την άσκοπη, ατέρμονη, μισανθρωπική τιμωρία του.

Οπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα, η Δεξιά δεν μπόρεσε να αντισταθεί στις ιστορικές της καταβολές. Την ώρα που ο ελληνικός λαός σύσσωμος έλεγε «ΟΧΙ» στην τρόικα, η Νέα Δημοκρατία συσστρατεύτηκε, άνευ παραμικρού ενδοιασμού, με τους δανειστές.

Οπως έγραφα στην «Εφ.Συν.» σε άρθρο τιτλοφορούμενο «Η Νέα Δημοκρατία που χρειαζόμαστε» (31/10/2016), μια πατριωτική Νέα Δημοκρατία, τότε που ο Γερούν Ντάισελμπλουμ με επισκέφτηκε τρεις μέρες μετά την ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών για να με απειλήσει με κλείσιμο των τραπεζών, αν δεν υποσχόμουν ότι θα αγνοήσω τη λαϊκή εντολή για αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, και δη του μη βιώσιμου χρέους, θα έβγαζε την εξής ανακοίνωση:

«Διαφωνούμε με τη νέα κυβέρνηση εντονότατα. Κρίνουμε ότι πρέπει να αποδεχθεί τις βασικές παραμέτρους του 2ου Μνημονίου και να μην επιδιώξει αντιπαράθεση με την τρόικα, όπως επιχειρηματολογήσαμε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Ομως δεν θα επιτρέψουμε στον πρόεδρο του Eurogroup να απειλεί τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση με κλείσιμο των τραπεζών της χώρας επειδή εκείνη εφαρμόζει τη λαϊκή εντολή που έλαβε».

Αντ’ αυτού, η Νέα Δημοκρατία προέβη στη στρατηγική επιλογή της ποινικοποίησης της διαπραγμάτευσης και της τακτικής «Βάστα, Γερούν!» κόντρα στους «λαοπλάνους» που «παρασύρουν» τον λαό στην άποψη ότι δικαιούται να πει «ΟΧΙ» στους νέους Μέτερνιχ.

Από μια μεριά, κατανοώ την ψυχολογική διαδικασία που οδηγεί στη στάση της Νέας Δημοκρατίας. Θυμάμαι τον τότε πρέσβη της Ελλάδας στο Παρίσι να μου διηγείται, επί υπουργίας μου, τη σκηνή που το 2014 ο νυν αρχηγός του κόμματος, υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά τότε, καθόταν μετά τα μεσάνυκτα έξω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου τού αρχιτροϊκανού Ντέκλαν Κοστέλο περιμένοντας πότε θα τον δεχθεί.

Οποιος υπουργός έχει αποδεχθεί τέτοιον εξευτελισμό είναι λογικό να θυμώνει με πολιτικούς του αντιπάλους που πείθουν την πλειονότητα των Ελλήνων ότι υπάρχει εναλλακτική, ότι άλλο πράγμα η ικεσία και άλλο η διαπραγμάτευση.

Η δαιμονοποίηση της διαπραγμάτευσης που υπερβαίνει την ικεσία σημαίνει βέβαια δαιμονοποίηση των τριών σχεδίων που πρέπει να έχει κανείς πριν μπει στην αίθουσα των διαπραγματεύσεων για να διαπραγματευτεί:

1. Σχέδιο με εποικοδομητικές, λελογισμένες, μετριοπαθείς προτάσεις (των οποίων η εφαρμογή θα φέρει το τέλος της σκοτοδίνης).
2. Σχέδιο για το πώς αντιδράς ώστε να αποφευχθεί τόσο η συνθηκολόγησή σου όσο και η ρήξη, όταν η τρόικα αρνηθεί να συζητήσει καν τις προτάσεις σου, απειλώντας μάλιστα με ρήξη (ιδίως με κλείσιμο τραπεζών).
3. Σχέδιο σε περίπτωση που η ρήξη συμβεί για οποιονδήποτε λόγο.

Ως αυτόκλητος υπερασπιστής της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, την οποία ταυτίζει με την υποταγή στην τρόικα και την απαγόρευση της υπέρβασης από την ικεσία στη διαπραγμάτευση, η Νέα Δημοκρατία επιστρέφει στην προϊστορία των στρατοδικείων και ειδικών δικαστηρίων για να δικάσει όποιον τόλμησε να μπει, όπως το 2015, στις αίθουσες των Βρυξελλών έχοντας εκπονήσει αυτά τα τρία σχέδια.

Η στρατηγική τους επιλογή είναι: συλλάβετε τον Βαρουφάκη, που ακόμα και σήμερα υπεραμύνεται των σχέδιων αυτών, με απώτερο στόχο να καθίσουν στο διπλανό εδώλιο τον Τσίπρα, ο οποίος μπορεί μεν να υπέγραψε τη «δήλωση μετανοίας», αποποιούμενος τα τρία σχέδια της διαπραγμάτευσης, αλλά, από την άλλη:

(α) πρέπει να τιμωρηθεί επειδή τόλμησε, έστω και για μερικούς μήνες, να διανοηθεί τη διαπραγμάτευση και
(β) δεν έχει ακόμα παραδώσει τα κλειδιά του Μαξίμου στους «ιδιοκτήτες της Ελλάδας».

Μέσα στο πλαίσιο του παραδοσιακού της ρεβανσισμού, και της προσπάθειας να ποινικοποιήσει τη διαπραγμάτευση των πρώτων μηνών του 2015, ακολουθώντας την παράδοση της κλασικής ελληνικής Δεξιάς, η Νέα Δημοκρατία παρουσιάζει τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως μια εθνικο-λαϊκή χούντα, που πασχίζει να φιμώσει την αντίθετη άποψη.

Οπως επισημαίνει ο Δημήτρης Σκλήρης σε εκτενές του άρθρο με τίτλο «Αντιστασιακός Διαφωτισμός» (βλ. ΖΗΝ, ThePressProject), αυτές τις κατηγορίες οι κυρίες και οι κύριοι της Νέας Δημοκρατίας τις εξαπολύουν την ώρα που υπόσχονται… Ειδικά Δικαστήρια για εμένα, στα οποία ευελπιστούν να σύρουν, από δίπλα, και τον Αλέξη Τσίπρα!

Οπως είναι γνωστό τοις πάσι, οι δρόμοι μας με τον πρωθυπουργό και άλλους συντρόφους έχουν χωρίσει αμετάκλητα. Το DiEM25 έχει κατακεραυνώσει την κυβερνητική άποψη ότι μετά τη συνθηκολόγηση έρχεται, οσονούπω, η έξοδος από τα μνημόνια – κι έχει εξαγγείλει τη θέση ότι οι τομές-προαπαιτούμενα για απόδραση από την κρίση πρέπει να εφαρμοστούν χωρίς καμία διαπραγμάτευση, χωρίς καμία πρότερη έγκριση από το Eurogroup ή την τρόικα.

Ομως, ανεξάρτητα από τις μεγάλες μας διαφωνίες, η Νέα Δημοκρατία πρέπει να κατανοήσει ότι η εναγώνια προσπάθειά της να ποινικοποιήσει τη διαπραγμάτευση των πρώτων μηνών του 2015 θα βρει όλους μας μπροστά της. Κι αυτό επειδή το διακύβευμα αφορά κάτι το πολύ σημαντικό, κάτι που ξεπερνά τις αντιθέσεις μας ή τα γεγονότα του 2015: τον ολοκληρωτισμό της Δεξιάς που, αντί να υποχωρεί στο Μνημονιστάν μας, ενισχύεται από τη συνεχιζόμενη, γενικευμένη πτώχευση.