Patrick Bernauw's Blog, page 18

Dan lijkt het magie

Stiftgedichten of 'blackout poetry' leveren de stof voor 'gewone' gedichten, maar onderweg verandert een schilderij van Dali al eens in eentje van Delvaux...


Wanneer ook jij in Eutopia, in een staatvan genade, in een schilderijvan Delvaux bent beland,slaapwandelend
door herinneringenvan het onderbewuste, handin hand met je vooroudersen omdat je niet kunt ontkomen
aan dromen tezelfdertijdin synchroniciteit met iemandaan de andere kant van het heelal,
lijkt het magie – maar alleenals jij in mijn werkelijkheidniet bestaat.





Uit:
Eutopia/Blackout ((E)Utopia Podcast, #2) by Draft2Digital

Daar heb je het Onafhankelijk Radiofonisch Gezelschap Orage weer!

Het is alweer een tijdje geleden - 26 jaar om precies te zijn - dat ik 'de grote stap' zette en zelfstandig 'auteur' werd. Hoewel zelfstandig 'duizendpoot' misschien een betere omschrijving was geweest. Mijn belangrijkste activiteit en bron van inkomsten was weliswaar het schrijven van teksten (verhalen, romans, gedichten, essays, toneel, scenario's - dat laatste toen nog alleen voor de radio, voor luisterspelen) - maar de schrijver in mij ging noodgedwongen en tegelijk met groot genoegen in concurrentie met de performer, de regisseur, de producer en nog zo één en ander.

Samen met mijn broer Ferna was ik gestart met het produceren van luisterspelen voor de vrije radio's. Hij deed het geluid en de muziek, ik zorgde voor de teksten en de stemmen en werkte daarvoor nauw samen met o.a. Guy Didelez en een aantal amateur-toneelspelers uit de streek van Aalst. In 1988 werd het duidelijk dat ik zowaar een bedrijfje kon bouwen op die producties: eind jaren 80, begin jaren 90 waren we met een wekelijks 'cultureel programma' van een uur te horen op meer dan 50 vrije radio's. De programma's, variërend van radiomusicals tot besprekingen van stripverhalen en live 'lezingen' in studio's ergens te velde (en dat mocht je vaak nogal letterlijk nemen) werden door een beperkte ploeg geschreven, geregisseerd, gemonteerd, opgenomen en gedistribueerd via cassettes. Reclamevrij, want 100% betaald door de reproductie- en uitzendrechten die geïnd werden door Sabam.

Het bedrijfje had een klinkende naam: het Onafhankelijk Radiofonisch Gezelschap, afgekort Orage  - wat zowel op z'n Frans geïnterpreteerd als op z'n Engels werd uitgesproken. Toen de luisterspelen op de vrije radio's eind jaren 90 door Sabam werden getorpedeerd, hielden we op met 'audio drama' maken, maar bleef mijn bedrijfje gewoon onder dezelfde naam opereren. Ik ging scenario's schrijven voor de televisie, en er waren de boeken - later kwam daar het muziektheater bij, en nog later gingen we in samenwerking met vzw de Scriptomanen ook interactief theater maken, moordspelen en stadsspelen vooral.

Een genre dat voorgoed tot een vervlogen eeuw leek te behoren - het luisterspel - kreeg met de komst van het internet en alle daarbij horende digitale mogelijkheden echter een nieuwe adem. En zie, zovele jaren later zit ik weer met een koptelefoon op montages te maken, verzorgt Ferna opnieuw de speciale effecten en de muzikale omkadering (hij opereert nu onder de naam Naami) en kan ik mij weer uitleven als 'stemacteur'. Het Onafhankelijk Radiofonisch Gezelschap is, podcastgewijs, opnieuw geworden wat het oorspronkelijk geweest is. Back to the roots heet dat dan.

En ik, ik amuseer mij weer enorm. Zo bijvoorbeeld met deze opname van een tekst van Els Vermeir:



Je kunt de Utopia Podcast ook volgen, beluisteren en downloaden - allemaal gratis! - via:
www.teambuildings.eu
en
www.eutopia.podomatic.com

Nieuwe boek met essay en stiftgedichten: Eutopia/Blackout - Blackout Poetry Channeling

In 2016 is het 500 jaar geleden dat Dirk Martens uit Aalst de Utopia van Thomas More op de drukpers legde van zijn atelier in Leuven. In Aalst wordt dat onder meer herdacht met de Podcast (E)Utopia ... en dit nieuwe boek van Patrick Bernauw. 

Eutopia/Blackout bevat zowel een essay over "blackout poetry" als een proeve stiftgedichten én gedichten die dan weer gebaseerd zijn op de blackouts. De thema's lagen voor de hand: (E)Utopia, de vluchtelingencrisis, Parijs 13 november en dat andere wonderbaarlijke eiland... Atlantis.

Het boek is verkrijgbaar in alle online boekhandels, zoals Bol.com, als paperback en ebook.









De eerste aflevering van de (E)Utopia PodCast
werd gemaakt aan de hand van stiftgedichten
die niet in de bundel zijn opgenomen.


Het eerste deel van het essay over stiftgedichten - Blackout Poetry Channeling:

Austin Kleon noemt zichzelf een ‘creatief schrijver in het digitale tijdperk, die ook tekent’. Op een wat paradoxale manier verenigt hij beide artistieke activiteiten in zijn poëtische bestseller Newspaper Blackout, een boek met teksten die niet geschreven werden, maar geschrapt. Ze kwamen immers tot stand door met een zwarte viltstift over krantenartikels te tekenen, door woorden onzichtbaar te maken en alleen deze zichtbaar te laten die in een nieuwe context een nieuwe betekenis kregen.Het idee kwam in hem op tijdens een periode van writer’s block, legt hij uit in zijn voorwoord. ‘Writing wasn’t fun anymore.’ Hij slaagde er maar niet in de juiste woorden te vinden, terwijl hij nochtans miljoenen woorden bij de hand had, dààr, in die stapel oude kranten. En zo begon hij, uit verveling, woorden te wissen. ‘I didn’t know what I was doing, or why. All I knew was that it was fun to watch those words disappear behind that fat black marker line. It didn’t feel like work, it felt like play.’Kleon gooide zijn blackouts op het wereldwijde web. Het speelse, avontuurlijke karakter van het concept en het hoge ‘doe-het-zelf’ gehalte (‘Iedereen kan het!’) spraken meteen een heel erg groot publiek aan. Zie bijvoorbeeld: www.newspaperblackout.com Niet dat het om een nieuw concept ging, verre van zelfs. In zijn Newspaper Blackout geeft Kleon een kort historisch overzicht van verwante experimenten met woord en beeld. Zo heeft kunstenaar Tom Phillips een work in progress sinds 1966. Het heet A Humument en het bestaat uit geheel nieuwe versies van een tweedehandsboek dat hij kocht en waarvan hij iedere pagina bewerkt(e) met schilderijen, collages, knipsels: www.tomphillips.co.uk/humument



Literair knip- en plakwerk (‘cut-ups’) kennen we trouwens al van de jaren twintig, toen dadaist Tristan Tzara instant-gedichten ‘schreef’ door uit een hoed papiertjes met een woord op te trekken. In de jaren vijftig maakte de schrijvende schilder (of schilderende schrijver) Brion Gysin collages van krantenartikels en cut-ups. Hij introduceerde de techniek bij Beat Poet William S. Burroughs. Beide kunstenaars werkten zowel met mixed media als met audio opnames, waarbij ze een poging deden ‘to decode the material's implicit content’ om zo ‘the true meaning of a given text’ te ontdekken. Volgens Burroughs konden cut-ups ook zeer effectief zijn als een manier om aan ‘divinatie’ te doen, want ‘when you cut into the present the future leaks out’. Dit mag op het eerste gezicht een uitspraak lijken, voornamelijk geïnspireerd door de geestesverruimende middelen die de geest van zo veel dichters onherroepelijk hebben vernauwd… er zit ook een grond van waarheid in. Austin Kleon geeft aan dat hij niet wist wat hij deed of waar hij heen wilde, toen hij begon te blackouten – en dat het niet aanvoelde als werken, maar als spelen. Hij kwam uit een writer’s block waarin hij op een zeer rationele en bewuste manier had geprobeerd iets te schrijven, maar het had allemaal niets opgeleverd. Tot hij bewustzijn en ratio het zwijgen oplegde, en zichzelf de toestemming gaf zijn intuïtie te volgen. Hij liet zijn onderbewustzijn en zelfs de nog dieper gelegen lagen van het ‘persoonlijk onbewuste’ spreken door – quasi gedachteloos – woorden te wissen, en alleen de woorden over te houden die om een hem onbekende reden zijn verbeelding activeerden. Waarna die overgebleven woorden de schrapper als het ware een nieuwe context ‘opdrongen’ en zo ook een andere betekenis kregen. In een ander boek van hem (Steal Like An Artist) wijst Kleon erop hoe belangrijk het is voor een kunstenaar om het toeval toe te laten in zijn werk. Literatuur en kunst kunnen er alleen maar bij winnen als je erin slaagt de gebaande paden van het cliché te verlaten en ‘out of te box’ te denken. Maar dat is onmogelijk als je vast blijft zitten in de al te bekende strategieën, regels en formules die ons opgelegd worden door handboeken of docenten creatief schrijven, door modes en paradigma’s en ons eigen al te beperkte referentiekader. Later, wanneer de Muze al tot ons heeft gesproken, zullen we onze ratio en al de kennis en ervaring die we ver-gaarden, alle handigheidjes die we tot onze beschikking hebben, nog heel erg goed kunnen gebruiken. Dan zullen we de structuren moeten opzetten en ontwikkelen waarmee de Chaos tot Kosmos kan worden gesmeed. Maar nu nog niet. In dit pre-embryonale stadium, nog voor de bevruchting heeft plaatsgevonden, doen we er beter aan te spélen. Mag het nog funzijn. Moeten we eerst en vooral contact zien te leggen met die regionen in onze geest waar de Muze huist. Uiteindelijk is het niets anders dan wat de mediums doen die we kennen uit het spiritisme als ze ‘channellen’ (‘channelen’ mag ook). Ze gaan in trance, stellen zich open voor welke spirituele entiteiten dan ook – engelen of aartsengelen, Ascended Masters of Ancient Aliens, het Hogere Zelf of de geesten van wie het tijdelijke met het eeuwige ruilde – en laten toe dat hun bewuste handelen wordt overgenomen door dat ‘Andere’. Best mogelijk dat het Andere ook gewoon in het On- of Onderbewustzijn van het medium zelf huist, het maakt niet uit. Belangrijk is dat we een ader aanboren die we met behulp van de ratio niet zullen vinden. En dat we wat vervolgens tevoorschijn komt zo rijkelijk en ongecensureerd mogelijk laten stromen. De mediums van het spiritisme en de New Age beweging gebruikten het automatisch schrift als een sluipweg naar de gebieden waar Inspiratie en Creativiteit vandaan komen. Maar de techniek was ook de surrealisten niet vreemd. Net zo min als het onttrekken van elementen uit een context om die in een nieuwe context weer bij elkaar te zetten en zo een verrassende nieuwe betekenis te creëren. Identiek dezelfde techniek wordt gebruikt bij het maken van blackout poetry of literaire cut-ups.Burroughs had het over ‘divinatie’. Het woord is afgeleid van het Latijnse ‘divinare’, dat betekent: ‘geïnspireerd zijn door een god’. Wie aan ‘divinatie’ doet, probeert een inzicht te verwerven in een problematiek of een situatie door een occult proces of een ritueel, waarin men bepaalde ‘tekens’ interpreteert of ‘leest’. Alle culturen, in alle tijden, kennen soms zeer ingewikkelde systemen om ‘inzichten’ te verwerven, al dan niet in de toekomst – en telkens speelt het Toeval, of het Lot, daar een vooraanstaande rol in. Onze toekomst hangt nu eenmaal samen met het Lot, en dus het Toeval – denken we maar aan het Rad van Fortuin. Merkwaardig toch hoe we proberen het onvoorspelbare voorspelbaar te maken door een beroep te doen op systemen waarvan de uitkomst per definitie onvoorspelbaar is. Van handlezen tot astrologie, van het werpen der runentekens tot het interpreteren van de I Tjing en het leggen van de kaarten, is het Toeval een niet weg te denken, bepalende factor bij het formuleren van een antwoord op een vraag. Al is het natuurlijk óók een vraag of dit Toeval wel degelijk Toeval is. De westerse mens is het gewend te denken in termen van oorzaak en gevolg, van causale verbanden. Het zorgt ervoor dat mens en wereld voorspelbaar worden, want ‘als ik dit doe, dan zal dat gebeuren’. Maar net het Toeval, Lot en Noodlot, onttrekken zich geheel aan de wetten van de causaliteit, waarvan wij geloven dat zij de wereld regeren. Het (Nood)Lot is blind, zeggen we dan. Het Toeval doet de dingen niet gebeuren vanwege een reden; er is geen ‘omdat’ mee gemoeid. Het Toeval maakt de dingen onvoorspelbaar.En dus gevaarlijk. Maar ook avontuurlijk. En boeiend. Opwindend, zelfs.



Maar stel nu dat dit Toeval geen Toeval is. Dat er toch een verband bestaat tussen gebeurtenissen – geen causaal verband zoals wij dat kennen, maar een ‘inhoudelijk’ verband. Stel dat mensen en dingen met dezelfde ‘inhoud’ of ‘betekenis’ elkaar even goed aantrekken, zoals een magneet een spijker, en dus gedoemd zijn elkaar vroeg of laat tegen te komen, en opnieuw, en opnieuw, en opnieuw. Dat is wat de Zwitserse psychotherapeut en psychiater Carl Gustav Jung ‘synchroniciteit’ heeft genoemd.Stel dat het medium, de ziener of sjamaan of kunstenaar in staat is de Tekens te lezen die het Toeval ons stuurt, en hun betekenis te vatten. Stel dat het hem of haar zelfs mogelijk is, door het Toeval toe te laten en vervolgens de dingen te laten gebeuren, synchroniciteiten op te wekken en zo onvermoede nieuwe betekenissen op het spoor te komen… Dan bevinden we ons op het snijpunt waar William S. Burroughs het over heeft, en waar kunst of literatuur enerzijds en ‘divinatie’ anderzijds elkaar ontmoeten.Will Ashford ‘recycleert’ de woorden van andere mensen. Als een archeoloog gaat hij op jacht naar woorden die tot hem spreken. Hij geeft ze een nieuwe betekenis en verandert ze in een soort van poëzie die hij geheel en al de zijne kan noemen. ‘At some unpredictable point along the way, in my mind, the images start to invent themselves,’schrijft hij op zijn website www.willashford.com Wie al eens toneel heeft gespeeld, weet dat het personage dat je neerzet pas echt geloofwaardig wordt, als je niet meer doet alsof je iemand anders bent, maar wezenlijk iemand anders bent geworden – voor de duur van het spel, althans. Soms neem je je rol wel al eens mee naar huis. Net zo weet elke romanschrijver dat hij pas echt goed bezig is wanneer de personages die hij verzonnen heeft hun eigen gang beginnen te gaan. ‘Een goede romanschrijver leidt zijn personages niet, hij volgt ze,’ schrijft Stephen King in De eerlijke vinder. ‘Een goede romanschrijver creëert geen gebeurtenissen, hij ziet ze gebeuren en schrijft vervolgens op wat hij ziet. Een goede romanschrijver weet dat hij een secretaresse is, geen God.’Ik denk dat literaire cut-ups en poetry blackouts een verbinding kunnen maken met het persoonlijk onbewuste, waar vergeten herinneringen of trauma’s sluimeren, die te zwak zijn om ons bewustzijn te bereiken. Misschien zijn ze ook te gevaarlijk, en worden ze om die reden onderdrukt door het ego. Wie zich met deze technieken inlaat, dient hier terdege rekening mee te houden. Hoe dan ook, op een gegeven ogenblik – als het echt goed wordt – zullen de beelden beginnen zichzelf uit te vinden. Heb jij de contactsleutel omgedraaid, is de motor aangeslagen, en rijdt de auto, jawel, zélf. Rupert Sheldrake: The Memory of Nature
Bij poëzie gaat het om het creëren van betekenisverbanden met goedgekozen woorden en zinswendingen. Dat is voor ‘stiftgedichten’ (de Nederlandse term werd bedacht door Dimitri Antonissen die de bundel Schrap me publiceerde) niet anders. Wij hoeven niet zelf de woorden te verzinnen, maar wij moeten wel actief op zoek gaan in een woud van woorden die ons aangereikt worden, naar verbanden die in eerste instantie voor onszelf iets betekenen. Terwijl wij ons hierop focussen, vernauwt het bewustzijn… en komen we in een tunnel, een ‘channel’ terecht. Maar omdat er nog steeds woorden aangereikt worden, altijd meer woorden, zijn wij in staat onverwachte en onvoorspelbare verbindingen te maken, ‘out of the box’ te denken, de gebaande paden te verlaten, de dingen ‘anders’ te zien. Als we de woorden zelf moeten verzinnen, blokkeren we al eens, droogt de bron soms plotseling op. Met blackout poetry blijven de woorden stromen. En ik geloof dat we gedurende dit proces ook een nog dieper liggende laag van de psyche kunnen aanboren: die van het collectief onbewuste, of van wat Rupert Sheldrake ‘the memory of nature’ noemt.

En voor de rest van het essay kun je terecht in het boek of ebook!

Stiftgedichten of blackout poetry worden door Dirk Martens en Thomas More gebruikt om utopische contacten te leggen in het hier en nu

De wereld in het algemeen en de stad Aalst in het bijzonder worden steeds nadrukkelijker opgeschrikt door manifestaties uit de vierde dimensie. Het is geen toeval dat wetenschappers in 2016, precies 500 jaar nadat Dirk Martens uit Aalst de Utopia van Thomas More op de drukpers legde, uitpakken met doorbraken die 100 jaar geleden al door Albert Einstein werden voorspeld. Ze hebben het over een 'spiegeluniversum', een 'parallel universum' waarin de tijd vanuit ons perspectief omgekeerd beweegt. En over zwaartekrachtgolven, natuurlijk.




Maar er is meer aan de hand: overal ter wereld neemt men vreemde geluiden waar, die zowel met de reeds genoemde zwaartekrachtgolven in verband worden gebracht, als met aliens, geheime militaire experimenten, de trompetten die de muren van Jericho deden instorten en zo meer. En tegelijk raken de sociale media in de ban van een '800 jaar oude GSM', een vermeende archeologische vondst die sterk doet denken aan mobiele telefoons uit de jaren 90, waarvan de toetsen tekens lijken te bevatten van de 5000 jaar oude Sumerische beschaving.


Om de synchroniciteit compleet te maken, kreeg ik de jongste weken ook 'boodschappen' door via 'channeling' - ik neem aan van Thomas More, want het gaat om Engelse 'blackout poetry'. Blijkbaar gebruiken de geesten van zowel Dirk Martens als Thomas More de 'channeling' techniek - en dan meer bepaald door middel van 'stiftgedichten' of 'blackout poetry' om zich hier en nu tot ons te richten. Het is geen toeval dat ik, net nu, de laatste hand heb gelegd aan een boekje met een essay over synchroniciteit, 'channeling via blackout poetry' en 'Eutopia', en uiteraard ook met de nodige stiftgedichten:



Via mijn contacten in occulte en esoterische cirkels, en onder auteurs van 'alternatieve geschiedenissen' of speurders naar ancient aliens, stelde ik een klein onderzoek in naar de 'vreemde geluiden' en het 800 jaar oude mobieltje. Mij werd bevestigd dat op het archeologische artefact dat zou gevonden zijn in Oostenrijk geen Sumerische schrifttekens te zien waren, maar wel symbolen die behoorden tot het Utopische Alfabet van Thomas More.




Ik kreeg zelfs zo'n UFO (= Unidentified Found Object) onder ogen. Jammer genoeg mocht ik er geen foto's van maken. Blijkbaar achtte men het interessanter een buitenaardse missing link te verzinnen, zoals ook duidelijk blijkt uit een 'debunked' filmpje, dan er More en/of Einstein bij te betrekken.










Om het brede publiek aan te sporen de uiterst merkwaardige 'berichten uit Utopia' nader te bestuderen, heb ik in onze jongste podcast aflevering, Geluiden uit het parallel universum Utopia,  een aantal 'vreemde geluiden' verwerkt die al eerder door wetenschappers werden opgevangen en beschreven. Mijn vraag aan u is: mail hun officieel vastgelegde wetenschappelijke benamingen, als het even kan in de juiste volgorde, naar

eutopia@teambuildings.eu

Wie de vreemde geluiden het eerst weet te ontdekken en correct te benoemen, ontvangt een wonderbaarlijk eutopisch boekenpakket!

Zo beleefde een bewoner van Utopia meer dan 200 jaar geleden het Carnaval van Aalst

In Een magisch-realistisch avontuur in Aalst beschreef ik al hoe ik in januari 2016 een aantal 'stiftgedichten' vond, die onmiskenbaar verwezen naar de Utopia van Thomas More, die 500 jaar geleden op de drukpersen van Dirk Martens werd gelegd. Korte tijd later trof ik op dezelfde plek een tweede reeks stiftgedichten aan, die het Carnaval van Aalst als onderwerp hadden, zoals dat werd gezien door de ogen van een Utopiër, wellicht op het eind van de 18de eeuw. Terzelfdertijd ontving ik via de mail een merkwaardig filmpje, waarin de Carnavalstoet letterlijk werd gezien door de ogen van deze 'vluchteling uit Utopia'.


Het parallel universum Utopia - of Eutopia? - lijkt vanuit de vierde dimensie steeds nadrukkelijker binnen te breken in onze realiteit... Heeft het Carnaval van Aalst in 2016 alle inductiepoorten nu wijdopen gezet?  Een antwoord op deze en vele andere prangende vragen, wacht je ongetwijfeld op de Podcast (E)Utopia, wekelijks te volgen via PodOmatic of Soundcloud - schrijf je dus gauw in, het is gratis:







Je kunt de afleveringen van de Podcast hier niet alleen beluisteren, maar ook downloaden. Meer informatie, filmpjes, artwork enzovoort vind je op de website Berichten uit (E)Utopia.

Hier volgen alvast nog een paar stiftgedichten uit deze aflevering:

Een magisch-realistisch avontuur in Aalst: de (E)Utopia Podcast

Begin januari trof ik in de Sint-Martinuskerk van Aalst een katern stiftgedichten (blackout poetry) aan, bij het graf en de gedenkplaat van Dirk Martens. Ik heb daar uitgebreider over geschreven op deze blog. De uitgewiste teksten lijken, in de beste magisch-realistische traditie 'betekenisvol toevallig' te verwijzen naar de Utopia van Thomas More, die net vijfhonderd jaar geleden van de drukpersen van Dirk Martens rolde. Blijkbaar is een anonieme scribent uit Utopia erin geslaagd, op een of andere nog onduidelijke wijze, in ieder geval over de grenzen van tijd en ruimte heen, 'berichten uit Utopia' het licht te doen zien in deze geschrapte teksten...




Ziedaar de start van een nu al adembenemend avontuur, gerealiseerd met de steun van de Erfgoedcel Denderland en de Vlaamse overheid; video-animatie, artwork, muziek & geluid van Naami (oftewel mijn broer Fernand Bernauw), diverse teksten van de afdeling literaire creatie van de Academie voor Podiumkunsten Aalst en natuurlijk vzw de Scriptomanen.

Het is vooralsnog ook voor ons een groot mysterie waar de Weg naar Eutopia precies heen leidt. Misschien verdwalen we onderweg wel in de vierde dimensie. Ondertussen is de (E)Utopia Podcast evenwel een feit, en kunt u een allereerste aflevering bekijken, beluisteren of downloaden: Utopia in A. Uiteraard wilden we de gevonden gedichten, met poëtische muziek en animatie van Naami, in deze Poëzieweek wereldkundig maken.


Wie zeker niets wil missen, abonneert zich gewoon op de blog van www.teambuildings.eu of beter nog rechtstreeks op de podcast: www.eutopia.podomatic.com

De Podcast is gratis... en wekelijks!



 

Dirk Martens en het Mysterie van de Sint-Martinuskerk te A.

Ik schrijf u van eene oude, vervallen Stad waar het Bijgeloof op den troon zit en de waarlijk schoone akelig en doodsch op de Straat gesmeeten worden zo dat de Huizen en de Zielen zeer veel overeenkomst hebben.



Op de blog Mysterieus België kon u al drie mysterieuze "blackout poetry" teksten of "stiftgedichten" lezen, die ik begin januari heb aangetroffen in de Sint-Martinuskerk van Aalst, bij het graf en de gedenkplaat van Dirk Martens. Ik wilde daar de mysterieuze meridiaanlijn eens van naderbij bekijken, zoals ook de St. Sulpice van Parijs er één heeft, en die sinds Dan Brown zelfs een groter publiek bekend in de oren moet klinken. Groot was mijn verbazing toen ik er drie "uitgewiste" teksten aantrof, die - toevallig of niet - lijken te verwijzen naar de Utopia van Thomas More, in 2016 vijfhonderd jaar geleden van de persen van Dirk Martens gerold...
Volgens de blackouts zouden in 1787 te A. ook al eens "onder de nalatenschap van eene overledene: Brieven geschreven door eenen Vlugteling" gevonden zijn. (De naam van de vluchteling "kan gevoeglijk verzwegen worden".) Dit personage zou van Utopia naar A. gevlucht zijn en waarschuwt: "De Stad A zal mij een rijke Stof van Schrijven opleveren. Ik vind hier gebruiken en zeden, die mij verwonderen en doen lachen..."  
Op "eene doodsche achterkamer te A." zou de vluchteling uit Utopia, tevens schrijver, zijn arbeid hebben aangevat, merkwaardig genoeg "in andere kleederen vermomd en met beschilderd aangezigt". Velen gingen hem algauw haten omdat hij "de dweepzucht en de dwaasheid in zijne geschriften bespottelijk had voorgesteld". Zijn handschrift werd zelfs, "bij de plundering van den boekverkooper Spanoghe te A., als een kettersch boek plegtig verbrand."
Maar blijkbaar is de anonieme scribent uit Utopia erin geslaagd, op een of andere nog onduidelijke wijze, in ieder geval over de grenzen van tijd en ruimte heen, dit handschrift, dit ketters boek, alsnog het licht te doen zien in deze "geschrapte teksten". Terwijl ik nog druk bezig was mij af te vragen of er ooit daadwerkelijk een boekverkoper Spanoghe in Aalst geplunderd is geweest, en toen ik naar de Sint-Martinuskerk terugkeerde om foto's te nemen van het graf van Dirk Martens, trof ik er een tweede lading stiftgedichten aan, die ik bij deze graag publiceer.


Er zijn dagen dat ik geen schijn van Waarheid in de Waereld zie, geen onderscheid tusschen mijn tegenwoordig en mijn voorig leven.


Dat deeze Stad dien graad van Gekheid verkreegen heeft, waarmede al haare Bewoonders bezogt zijn en dat een langzaam werkend vergif bevat, waardoor de Zielvermoogens verdoofd worden.



A. verbeteren en wijzer maken wordt in den een-en-twintigsten eeuw voltooid.



Onder de straaten deezer Stad vind men Pragtige Gebouwen en ook afzigtlijke steegen. O! Verbeeld u een ongeschooren en ongewasschen Paruikmaker op het Toneel te zien verschijnen om Venus te speelen.

den tijd verdrijven en in de Kamers der voorige eeuwen de verrukkelijkste Oorden van de Waereld beschouwen als een Blindeman met open mond

Eutopische Wensen voor 2016!

Eutopia is een queestein dromen van het Beloofde Landwaar je ooit bent geweest ennooit meer kunt komen.
Eutopia is een formulevoor geluk – geen gelukin een pil –, doolhof van Eden
in het eigen hoofd endraai-kolk, wolk-
breuk, weerlicht in dit zwarte gaten eindelijk vrede.



Haal je gratis blackout poetry ebook Channeling An Ancient Alien & lees 2 maanden gratis ebooks bij Scribd: 

http://www.scribd.com/g/2wh1mj


Channeling An Ancient Alien (Blackout Channelings, #1) by Draft2Digital

Waarom moeten archeologen graven?

Wat is overgeblevenis geschrevenin een lang vergeten taalin zonderlinge schrifttekensin as, isongemoeid gelatenbegroeid met gras, struikgewas

Parijs/Atlantis Blackout

Parijs was eutopisch levenalle gevarennog ondergronds
alsof ikzonder het te weten Atlantis hebbezocht
en Atlantis isgezonken.


Blackout Poetry/stiftgedicht op basis van Atlantis is weggezonken; laat dat besef een begin zijn, een artikel van Daan Heerma van Voss, verschenen in De Morgen, 23/11/2015.