Marta Dacosta's Blog, page 3
August 31, 2021
Entrevista no Diario cultural.
O luns 30 de agosto, Bel�n Regueira entrevistoume para o Diario cultural:
"... a extinci�n non � soamente a desaparici�n f�sica, � tam�n a invisibilizaci�n, a rapidez con que vivimos... imp�denos ser, desde o momento que deixamos de ver o que nos rodea desaparece... perdemos as cousas e os seus nomes..."
Enlace � entrevista.
"... a extinci�n non � soamente a desaparici�n f�sica, � tam�n a invisibilizaci�n, a rapidez con que vivimos... imp�denos ser, desde o momento que deixamos de ver o que nos rodea desaparece... perdemos as cousas e os seus nomes..."
Enlace � entrevista.
August 7, 2021
Notas sobre a extinci�n na Feira do libro da Coru�a
O luns 9 de agosto, �s 18:30, estarei asinando libros na Feira do libro da Coru�a.
Entrevista a prop�sito de Notas sobre a extinci�n en Gondomar
A mi�a visi�n de Notas sobre a extinci�n, recollida por Ana Baena para Atl�ntico diario nesta entrevista.
Presentaci�n de Notas sobre a extinci�n en Gondomar
O 29 de xullo presetamos en Gondomar Notas sobre a extinci�n.
Moitas grazas a todas as persoas que vos achegastes.
Na presentaci�n tiven o luxo de contar coas palabras do xornalista e poeta Manuel Xestoso, a m�sica do gaiteiro, zanfonista, regueifeiro... Lu�s Caruncho e o debuxante Tokio (Alfredo L�pez).
Moitas grazas a todas as persoas que vos achegastes.
Na presentaci�n tiven o luxo de contar coas palabras do xornalista e poeta Manuel Xestoso, a m�sica do gaiteiro, zanfonista, regueifeiro... Lu�s Caruncho e o debuxante Tokio (Alfredo L�pez).
July 23, 2021
Notas sobre a extinci�n
Publ�case na colecci�n Dombate, da editorial Galaxia, Notas sobre a extinci�n.
January 2, 2021
Con ben ve�as
En datas coma estas entreg�monos aos rituais. � a nosa forma de esconxurar o medo ante a incerteza de como ser� o futuro. E iso que, como escribe Irene Vallejo: �que antigo pode chegar ser o futuro�. � dicir, que predic�bel e at� que reiterativo de todo o que nos magoa.
Nas terras do Condado miran as tempas e pred�n como ser� o ano que entra, comprobando de onde sopra o vento no f�o da media noite. E o vento sopra do Suroeste, sempre sopra do Suroeste, para anunciar humidade e boas colleitas. Reparamos n�s en que esa coincidencia nace de que o noso pa�s � o destino das correntes oce�nicas que nestas latitudes o propio planeta, no seu movemento de rotaci�n, fai viaxar de sur a norte, de oeste a leste?
De certo que hai un ano repetimos cada un deses ritos, mais agora que vemos que o ano non puido ser peor, agora que, como escribe Zizek, �o impos�bel aconteceu, o noso mundo parou�...
Seguir lendo en N�s Diario.
Artigo publicado o 2 de xaneiro de 2021.
Nas terras do Condado miran as tempas e pred�n como ser� o ano que entra, comprobando de onde sopra o vento no f�o da media noite. E o vento sopra do Suroeste, sempre sopra do Suroeste, para anunciar humidade e boas colleitas. Reparamos n�s en que esa coincidencia nace de que o noso pa�s � o destino das correntes oce�nicas que nestas latitudes o propio planeta, no seu movemento de rotaci�n, fai viaxar de sur a norte, de oeste a leste?
De certo que hai un ano repetimos cada un deses ritos, mais agora que vemos que o ano non puido ser peor, agora que, como escribe Zizek, �o impos�bel aconteceu, o noso mundo parou�...
Seguir lendo en N�s Diario.
Artigo publicado o 2 de xaneiro de 2021.
Xela Arias 2021
Este ano dedicaranse as letras galegas a Xela Arias.
Recupero hoxe, este artigo que se publicou en A Nosa Terra, tras o seu pasamento:
XELA ARIAS
Co�ec�n a Xela Arias hai moitos anos, cando eu so�aba con publicar un libro e v�a nela a autora que conseguira os meus anceios, pois xa publicara Denuncia do Equilibrio. Foi por iso, quizais, que me produciu un certo orgullo comprobar que estaba entre o p�blico naquel acto po�tico case adolescente co que quixemos alzar a voz no medio da movida viguesa.
Dixen co�ec�n e tal vez non sexa esa a palabra exacta, porque o certo � que non tiven contacto con ela at� hai practicamente un ano. Foi neste ano salvaxe de denuncia e dignidade no que fun coincidindo e co�ecendo a quen me pareceu unha persoa t�mida e af�bel, unha muller chea de vida que atend�a � s�a realidade e se compromet�a co momento.
Falabamos da presentaci�n de Intemp�riome que se ti�a que producir neste outono. Unha presentaci�n para compartir coa m�sica e a imaxe, na complementaci�n necesaria dos sentidos, pero tam�n para vencer o pudor e a timidez do texto espido.
Xela procurou a esencialidade do verso e puxo a lingua ao seu servizo. Como ela dixo, a escrita � indagaci�n e tam�n unha forma de cuestionar o mundo, unha escrita compracente e laudatoria non ten sentido, si a esculca e o co�ecemento, a necesidade de enfrontarmonos unha e outra vez coa nosa realidade. E para isto Xela precisaba desartellar a linguaxe, descompola e recompola nun esforzo de indagaci�n e tensi�n po�tica. A vida foi o acio que o almabique destilou para deixarnos os versos, tan s� o pretexto para chegar � esencia.
Escribiu co coraz�n e coa man tendida todas as palabras que lle ditou o momento en que viv�a, s� faltou o futuro, porque o futuro � o �nico que non podemos escribir, por iso quedan citas pendentes, conversas sen falar, e unha sensaci�n de impotencia inmensa ante a hora que vai vir.
Neste d�a de defuntos s� sei falar desta amizade, ou dos versos en que ela mesma fala de cad�veres amigos e co�ecidos, porque nada nos defende desta intemperie de sabela tan viva e con tanto futuro, nada, nin sequera a certidume de que � a morte a que sempre nos acompa�a.
Marta Dacosta
Publicado en A Nosa Terra, N.� 1.103, Do 6 ao 12 de novembro de 2003, Ano XXVI.
Recupero hoxe, este artigo que se publicou en A Nosa Terra, tras o seu pasamento:
XELA ARIAS
Co�ec�n a Xela Arias hai moitos anos, cando eu so�aba con publicar un libro e v�a nela a autora que conseguira os meus anceios, pois xa publicara Denuncia do Equilibrio. Foi por iso, quizais, que me produciu un certo orgullo comprobar que estaba entre o p�blico naquel acto po�tico case adolescente co que quixemos alzar a voz no medio da movida viguesa.
Dixen co�ec�n e tal vez non sexa esa a palabra exacta, porque o certo � que non tiven contacto con ela at� hai practicamente un ano. Foi neste ano salvaxe de denuncia e dignidade no que fun coincidindo e co�ecendo a quen me pareceu unha persoa t�mida e af�bel, unha muller chea de vida que atend�a � s�a realidade e se compromet�a co momento.
Falabamos da presentaci�n de Intemp�riome que se ti�a que producir neste outono. Unha presentaci�n para compartir coa m�sica e a imaxe, na complementaci�n necesaria dos sentidos, pero tam�n para vencer o pudor e a timidez do texto espido.
Xela procurou a esencialidade do verso e puxo a lingua ao seu servizo. Como ela dixo, a escrita � indagaci�n e tam�n unha forma de cuestionar o mundo, unha escrita compracente e laudatoria non ten sentido, si a esculca e o co�ecemento, a necesidade de enfrontarmonos unha e outra vez coa nosa realidade. E para isto Xela precisaba desartellar a linguaxe, descompola e recompola nun esforzo de indagaci�n e tensi�n po�tica. A vida foi o acio que o almabique destilou para deixarnos os versos, tan s� o pretexto para chegar � esencia.
Escribiu co coraz�n e coa man tendida todas as palabras que lle ditou o momento en que viv�a, s� faltou o futuro, porque o futuro � o �nico que non podemos escribir, por iso quedan citas pendentes, conversas sen falar, e unha sensaci�n de impotencia inmensa ante a hora que vai vir.
Neste d�a de defuntos s� sei falar desta amizade, ou dos versos en que ela mesma fala de cad�veres amigos e co�ecidos, porque nada nos defende desta intemperie de sabela tan viva e con tanto futuro, nada, nin sequera a certidume de que � a morte a que sempre nos acompa�a.
Marta Dacosta
Publicado en A Nosa Terra, N.� 1.103, Do 6 ao 12 de novembro de 2003, Ano XXVI.
November 18, 2020
Recitando Pen�lope
Marta Dacosta's Blog
- Marta Dacosta's profile
- 2 followers
Marta Dacosta isn't a Goodreads Author
(yet),
but they
do have a blog,
so here are some recent posts imported from
their feed.
