Sprakeloos Quotes

“Nooit meer zwijgen,
Altijd schrijven.
Nooit meer sprakeloos,
BEGIN”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Niets is veilig, alles is bruikbaar, de verdraaiingen in zijn memorie, de verzinsels uit zijn buurt, de roddels uit zijn krant, en op den duur lijkt alles maar gebeurd te zijn omdat het hem prima stof oplevert, zelfs de dood van zijn eigen moeder. Wie schrijft is een gier.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Ik geloof niet in helden, tenzij ze zich verpleegster noemen. Zij kennen de keerzijde van het krijgshaftige gebalk over 'respect voor elke vonk van leven'. Zij weten wat dat betekent in de praktijk. Zij helpen de onmachtigen en de dementen hun vernederingen van alledag te doorstaan, van voeding tot ontlasting. Het zijn de zaken waar men liever over zwijgt, van politicus tot prelaat. Het potsierlijk gemorste lopend voedsel, de drinkbeker voor kleuters in de handen van een huilende negentigjarige, de onbehandelbare pijnen, de stoma's, de urinezakjes hangend aan een kapstok naast het bed dat je niet meer verlaat, de nooit eindigende tragikomedie van de ontlasting. Dat ganse bittere repertoire van kots en kak.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Moeders worden nooit meer mensen, moeders blijven moeders.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Het potsierlijk gemorste lopend voedsel, de drinkbeker voor kleuters in de handen van een huilende negentigjarige, de onbehandelbare pijnen, de stoma’s, de urinezakjes hangend aan een kapstok naast het bed dat je niet meer verlaat, de nooit eindigende tragikomedie van de ontlasting. Dat ganse bittere repertoire van kots en kak.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Pijn had zij niet, dat is waar, een troostende gedachte kan ik het maar nauwelijks noemen. Uitgerekend zij moest eerst haar spraak verliezen. Uitgerekend zij moest nu haar leven verliezen bij gebrek aan eten.
Was het twee jaar te laat? (‘Laat dat toch gaan. Laat dat oud menske gaan.’) Ik weet het nog steeds niet. Ik had de mooie momenten niet graag gemist. Maar nog liever had ik, met terugwerkende kracht, de gruwelijke uren en dagen uitgewist. In de eerste plaats voor haar. Nooit heb ik haar, naar mijn gevoel, meer verknochtheid en respect bewezen dan toen we haar eindelijk toelieten te gaan. Een mens staat maar bij één persoon echt in het krijt. Ik heb die lei toen schoongewreven. Misschien kan liefde maar één ding echt. Uit liefde doden.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Het kleine tekent het grote, meer dan het grote op zichzelf, en dat kleine ligt ons prima. Als een Vlaming geniaal is? Dan is het altijd in de bijkomstigheden. Daar moogt ge u nooit voor schamen. Men moet zijn wat men is, op straffe van helemaal niets te zijn.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Je mag zeggen van de Middeleeuwen wat je wilt, met hun Zwarte Dood en manke hygiëne, met hun oorlogen en furies, hun brandstapels en navenante levensverwachting – maar als het tijd was om te gaan, dan mocht je gaan. De dood was een oude bekende, geen reden tot hysterie. En de weinige wetenschap sloeg zelf nog niet om in een groteske kwaal, die kwellingen in stand houdt en vergroot in plaats van ze te bestrijden.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Dat zou pas een boek zijn. Nog tijdens het lezen mag het papier verbrokkelen en rotten. Of nee, de inkt vergaat. Dat ware nog het mooist. Je bent onder aan een bladzijde, de duim waarmee je het boek vasthoudt, bevindt zich rechts onderaan, vlak onder het laatste woord, je blikt omhoog, naar de bladzijde die je net hebt gelezen, en de bovenste regel is al helemaal verdwenen, opgeslokt door de blankheid van zijn blad.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Puzzelstukken uit diverse periodes, die onverwacht en onverhoopt opeens in elkaar schuiven. Zo moet het zijn om jazz te spelen. Uit de brij valt plots dat ene verscheurende akkoord, zonder repetitie en toch volmaakt getimed. Getoonzet door een genadig toeval. In dank aanvaard door de geduldige muzikant.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Er woekert een hardnekkig misverstand, bij kenners en bij leken, dat schrijven ‘bewaren’ betekent. Het is natuurlijk andersom. Schrijven is vernielen, bij gebrek aan beter. Waar je over schrijft gaat pas dan en juist daardoor voorbij. Literatuur is loslaten. Schrijven is verdrijven.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Wat is de duurtijd van een boek in tijden die zich van boeken lijken af te wenden?”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Omhoog schieten ze, langs de pui van ons relatief jonge stadhuis, omhoog langs de façade van onze eeuwenoude cipierage – een gewezen gevangenis die in je jeugd nog heeft gediend als, oh symbool, bibliotheek, en waarvan ze binnenkort, oh teken des tijds, lofts willen maken, zoals ze tegenwoordig van alles lofts willen maken, zelfs van gewezen bibliotheken waarin jij ooit nog je ogen kapot hebt mogen lezen, zonder daar ooit een moment spijt van te krijgen, en waar op een bepaald ogenblik niet één boek meer overbleef dat je, volgens jouw leeftijdscategorie, mocht lezen, en waar vervolgens de bibliothecaris – zijn nagedachtenis weze in ere gehouden, zijn naam geprezen, zijn bloedlijn gezegend – jou de toestemming verleende om te beginnen aan de boeken van de volgende categorie, op voorwaarde dat je er met niemand over sprak, en zo geschiedde.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Soms is minder gewoonweg wat het is. Minder. En laat net mij gespogen en gescheten zijn, en onherstelbaar voorbestemd, en onherroepelijk verminkt, door een cultuur van ‘Mag het iets meer zijn, madam’. En zelfs los daarvan, in alle eerlijkheid: ‘minder’ is een leugen. ‘Minder’ is een laffe constructie, gemakzuchtig bedrog, minimalistische kitsch.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Het leven ís geen galerie, van boven tot onder in steriel wit geschilderd, met maar één kubistisch winterlandschapje aan de muur, of met maar één stuk excrement dat aan één draadje aan de zoldering hangt te draaien, of met maar één aquarium waarin op sterk water ocharme één beest ronddrijft dat proper in tweeën is gesneden, of wat er vandaag de dag verder nog allemaal naar voren wordt geschoven als zijnde 'de kunst van het moderne memento mori'.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Eclecticisme voert de boventoon, zoals overal in België, van bouwstijl tot grondwet, van burgerlijk interieur tot moraal. De een noemt het anarchie, de ander liberalisme, een derde bric-à-brac.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Heel dit land acteert, dit schijtgat van Europa, en al het volk dat zich erin wentelt en keert: het is een kolonie vol komedianten, het schmiert dat het een aard heeft, niet in staat tot wezenlijk contact, het verstopt zich in het voetlicht van de schone schijn en de dure restaurantrekening en het dwangmatig gewauwel over het slechte weer en over de files en de hondendrollen van de buurman, het lijdt aan overacting in de politiek en in het wielerleven – maar voor de ware ik heeft het geen volledige tekst meegekregen, nog altijd niet, ook ik niet, we zijn nog altijd boerenpummels in een te prijzig kostuum en geen andere replieken dan de boerse vloek of de geladen stilte of de rode kop van schaamte. En als die niet volstaan, improviseren we snel een platte grol, een ontwijkend vuile mop, een grappig accent, een hoog stemmetje. Nog altijd de bezielers van een middeleeuwse klucht, “De Sotternie van Nu Noch”. Typetjes, waar je mensen verwacht.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos

“Men protesteert niet tegen een zelfgekozen lot.”
― Tom Lanoye, Sprakeloos